Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 17 grudnia 2008 r. - Strasburg

8. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Ustne wyjaśnienia dotyczące głosowania:

- Sprawozdanie: Claude Turmes (A6-0369/2008)

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Przepraszam, panie przewodniczący! Nie usłyszałam pana. Ceremonia wręczania nagrody była tak wzruszająca, że chyba wszyscy jesteśmy jeszcze pod wrażeniem tego, co się wydarzyło.

Jestem zadowolona ze sprawozdania pana posła Turmesa. Energia odnawialna stanowi oczywiście kluczowy element wysiłków na rzecz zmniejszenia naszej zależności od paliw kopalnych, ale czasami, jak stwierdziliśmy, pewne rozwiązania mogą rodzić kolejne problemy i tak z pewnością było w przypadku debaty dotyczącej produkcji żywności i produkcji paliw. Należy poszukać ścisłych kryteriów zgodnych ze zrównoważonym rozwojem i w tym kontekście należy przyjrzeć się zwłaszcza produkcji drewna, które jest zdecydowanie źródłem odnawialnym.

Chciałabym, abyśmy w jak najszerszym kontekście zastanowili się nad skuteczną polityką użytkowania gruntów. Jest rzeczą bardzo istotną, aby Unia Europejska powiązała rolnictwo i energię z troską o zmiany klimatu, ale trzeba robić to także na szczeblu globalnym. Niemniej jednak bardzo się cieszę z tego sprawozdania i popieram je.

  Jim Allister (NI). - Panie przewodniczący! Nie zaliczam się do osób, które dają się ponosić emocjom związanym z energią i zmianami klimatu, ale działania dotyczące energii odnawialnej muszą być bardzo rozważne. Muszą być zrównoważone pod względem gospodarczym. W tej sytuacji nie przekonuje mnie gonitwa za energią wiatrową bazująca na nierealnych celach. Moje pierwsze spostrzeżenie dotyczące przedmiotowego sprawozdania to poparcie dla odchodzenia od agropaliw i skoncentrowanie się na biomasie pochodzącej ze strumieni odpadów, a nie z żywności. Przekształcanie odpadów z rolnictwa, gospodarstw domowych i z przemysłu w energię zawsze wydawało mi się najrozsądniejszą ze wszystkich opcji w zakresie energii odnawialnych. Dlatego też rozwój energii trzeciej generacji pochodzącej z biomasy i biogazu ma moje pełne poparcie.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Pakiet energetyczny stanowi realistyczny kompromis, zgodny zarówno z moją wizją zrównoważonego zarządzania zasobami naszej planety, jak i moim poparciem dla konkurencyjności europejskiego przemysłu i zatrudnienia. To kolejny łagodny krok naprzód, a nie wstecz. Nie jest on rewolucyjny, ale pomimo to stanowi przykład dla reszty świata. To za pomocą tego sprawozdania dzisiejsza Europa, pomimo rozpoczynającego się kryzysu gospodarczego, ponownie głosuje za wzięciem odpowiedzialności za to, jaką Ziemię zostawimy przyszłym pokoleniom. Zgadzam się, że konieczne jest przejście od źle zaprojektowanych agropaliw do trwałego wykorzystywania energii z biomasy i biogazu i że konieczne jest zachęcanie do innowacji w zakresie technologii ochrony, aby była ona maksymalnie wydajna i jak najwyższej jakości. Źródłami biomasy powinny być głównie ścieki, odpady organiczne z gospodarstw domowych i przemysłu oraz odpady z rolnictwa, rybołówstwa i leśnictwa. Należy wykorzystywać glebę poddaną degradacji, oraz nowe surowce niebędące żywnością ani karmą dla zwierząt, takie jak algi.

Sprawozdania: Avril Doyle (A6-0406/2008), Satu Hassi (A6-0411/2008), Chris Davies (A6-0414/2008), Dorette Corbey (A6-0496/2007)

  Oldřich Vlasák (PPE-DE). – (CS) Chciałbym wyjaśnić, dlaczego poparłem wniosek legislacyjny w ramach pakietu klimatycznego, tzn. sprawozdania Avril Doyle, Chrisa Daviesa, Satu Hassi i Dorette Corbey. Wnioski te były tematem bardzo długich dyskusji, negocjacji pomiędzy Radą, reprezentowaną przez prezydencję francuską, i Parlamentem Europejskim, reprezentowanym przez sprawozdawców i sprawozdawców pomocniczych z większości grup politycznych. Wniosek w pierwotnej wersji był na przykład całkowicie szkodliwy dla czeskiego i europejskiego przemysłu chemicznego. W zeszłym tygodniu osiągnięto porozumienie dzięki ustępstwom zarówno ze strony państw członkowskich, jak i posłów do PE. Ustalono jasne kryteria dla różnych gałęzi przemysłu oraz dla stopniowego wprowadzania różnych środków działania. W ten sposób można było osiągnąć kompromis, dzięki któremu utrzymano pierwotne ambitne cele w zakresie ochrony środowiska, a jednocześnie stworzono warunki, które nie będą ograniczać działalności przemysłu i nie będą dla niego niekorzystne.

- Sprawozdanie: Avril Doyle (A6-0406/2008)

  Gyula Hegyi (PSE). – (HU) Głosowałem za kompromisową wersją sprawozdania Avril Doyle dlatego, że uwzględnia ona ważne propozycje zmian dotyczące dyrektywy. Ja sam złożyłem propozycję zmian, dzięki którym ciepłownie miejskie otrzymywałyby bezpłatne przydziały emisji i byłyby zwolnione z podatku klimatycznego. Jest to istotny rezultat, ponieważ to przede wszystkim gospodarstwa domowe o niższych dochodach korzystają z ciepłowni miejskich, systemu, który jest bardziej przyjazny dla środowiska niż oddzielna terma. Cieszę się również, że produkcja ciepła i chłodzenia przez zakłady kogeneracji również otrzymała bezpłatne przydziały emisji. To posunięcie także wskazuje na przyjazny dla środowiska sposób myślenia. Jest wiele innych form działalności, które także są zwolnione z podatku klimatycznego, chociaż nie powinny być z niego zwolnione. Ze swej strony cieszyłbym się widząc bardziej ekologiczną dyrektywę, ale ten kompromis jest lepszy niż nic.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Ja także popieram i cieszę się bardzo z tego sprawozdania, które uściśla system ETS – i uwzględnia obawy dotyczące ucieczki emisji, zwłaszcza w przypadku, gdyby w 2009 r. nie zostało osiągnięte porozumienie na szczeblu globalnym.

Jeszcze raz chcę wspomnieć problem leśnictwa w tej epoce zmian klimatu. Potrzebne jest nam bardzo zdecydowane stanowisko na szczeblu europejskim, aby powstrzymać ogólnoświatowe wylesianie. Cieszę się z przeznaczenia środków na ten cel, ponieważ w chwili obecnej nikt nie zajmuje się tym problemem. Wszystkich nas on niepokoi, ale brak jest skoordynowanych działań w celu jego rozwiązania. Byłam w Brazylii, wiem, co dzieje się tam i w innych krajach, i jeśli się tym nie zajmiemy, wszystkie nasze wysiłki na szczeblu UE będą daremne.

  Leopold Józef Rutowicz (UEN). – (PL) Panie przewodniczący! Dokument w sprawie systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych ma charakter pomocniczy w stosunku do potrzebnych działań technicznych, które w efekcie mają ograniczyć emisje gazów cieplarnianych.

Prezentowany handel przydziałami może doprowadzić do zainteresowania nim kapitału spekulacyjnego, co może ujemnie wpłynąć na środki przeznaczone na realizację działań technicznych. Przykład: w Polsce tania żarówka energooszczędna kosztowała około 5 złotych, po zachęceniu do ich kupna przez propagandę na rzecz ograniczenia zużycia energii, kosztuje ponad 10 złotych. Dlatego system handlu wymaga szczegółowego nadzoru i dopracowania. W obecnej formie nie popieram tej dyrektywy

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Popieram stopniową eliminację nieodpłatnych przydziałów na emisję gazów cieplarnianych dla szerokiego wachlarza sektorów. Przykro mi, że Rada sprzeciwiła się przekazaniu dochodów z ich sprzedaży na opłaty za ogrzewanie domów. Doceniam, że prezydencji francuskiej udało się doprowadzić do porozumienia między starymi i nowymi państwami członkowskimi i że dokonała ustępstw co do roku odniesienia czy do roku 2007. Z przyjemnością poparłam kompromis, który umożliwia osiągnięcie celów protokołu z Kioto przy jednoczesnym uwzględnieniu sytuacji gospodarczej. Chciałabym, aby w protokole zostało zapisane, że proszę o korektę głosowania w sprawie ostatecznej rezolucji legislacyjnej, bo chociaż głosowałam za rezolucją, światełko monitorujące błędnie zaświeciło na czerwono.

  Bogdan Pęk (UEN). – (PL) Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko tej dyrektywie, gdyż uważam, że jest to jedno z największych oszustw w historii ludzkości. Absurdalna decyzja oparta na całkowicie sfałszowanych danych, niemająca racjonalnych podstaw naukowych, której koszt w samej tylko Unii Europejskiej będzie miał co najmniej bilion dolarów!

Pieniądze te wydane w sposób kretyński, durny, mogłyby być użyte na prawdziwą walkę o czyste, uczciwe środowisko, o czyste powietrze, niezapylone, zwalczanie trujących gazów i czystą wodę, której w Europie brakuje i będzie brakować coraz bardziej. Bilion dolarów wydanych w ten sposób obniży tylko temperaturę o 0,12 stopnia, co nie może mieć najmniejszego wpływu na przebieg procesów klimatycznych. Jest to całkowicie bzdurne osiągnięcie, którego Parlament powinien się wstydzić!

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – (PL) Panie przewodniczący! Dla zmniejszenia emisji dwutlenku węgla kluczowe znaczenie będzie miał system handlu emisjami. Szczególnie wiele kontrowersji dalej wzbudza on w nowych państwach członkowskich Unii, w tym w Polsce, które uważają, że zasady określania osiągniętego rezultatu są nieprawidłowe. Chodzi w zasadzie nie tyle o sam wskaźnik 20%, ale o rok bazowy w stosunku, do którego będzie on oceniany. W myśl pakietu jest to rok 2005, natomiast sprzeciwiające się temu kraje argumentują, że właściwym punktem odniesienia byłby rok 1990.

W związku z przemianami gospodarczymi, jakie dokonały się w tych państwach, poziom emisji dwutlenku węgla już został znacznie obniżony. Podjęte w tym okresie działania połączone były ze znacznym wysiłkiem, a także z ogromnymi kosztami ekonomicznymi. Zaproponowane więc w pakiecie rozwiązania dalej uważane są nieobiektywne, nieuwzględniające dotychczasowych cięć i potencjału gospodarczego w poszczególnych państwach, a promują niektóre kraje z tzw. starej Unii.

  Daniel Caspary (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym przedstawić następujące wyjaśnienie w imieniu grupy posłów do PE reprezentujących niemiecką Unię Chrześcijańsko-Demokratyczną (CDU) i wywodzących się z niemieckiego landu Badenia-Wirtembergia. W pełni popieramy wysiłki na rzecz znacznego ograniczenia zmian klimatu najprawdopodobniej spowodowanych przez człowieka. Niemniej jednak nie popieramy kompromisu w sprawie systemu handlu emisjami UE wynegocjowanego w ostatni weekend przez szefów państw i rządów.

Stanowienie prawa w pośpiechu – bo o to właśnie chodzi – jest niedopuszczalne i niedemokratyczne, a niezwykle szybka procedura legislacyjna oraz fakt, iż dokumenty Rady zostały przedstawione zaledwie kilka dni temu, oznaczają, że profesjonalne przeanalizowanie i przestudiowanie tych dokumentów, a zatem i właściwe stanowienie prawa, było naszym zdaniem niemożliwe.

Jest to tym bardziej niedopuszczalne, że przedmiotowe przepisy nakładają wyjątkowo duży ciężar finansowy na europejskie społeczeństwo. Z kilku opracowań wynika, że pakiet związany ze zmianami klimatu oraz odnawialnymi źródłami energii kosztuje europejską gospodarkę i europejskie społeczeństwo około 70-100 miliardów euro. Istnieje również zagrożenie, iż całe gałęzie gospodarki będą przenosić się do innych części świata w związku z ucieczką emisji. Nie możemy zatwierdzić pakietu o takim zakresie w ramach przyspieszonej procedury. Tak ważne wnioski legislacyjne muszą ewoluować w trakcie uporządkowanej procedury i kilku czytań.

- Sprawozdanie: Satu Hassi (A6-0411/2008)

  Péter Olajos (PPE-DE). – (HU) Głosowałem za pakietem klimatycznym, chociaż trudno go postrzegać jako całkowicie pozytywny. Przedmiotowe prawodawstwo jest bez wątpienia przyszłościowe, wypełnia lukę i na całym świecie nie ma porównywalnego. Jednocześnie określone w nim zadania nie odzwierciedlają celów, jakie ustalili nasi naukowcy w kontekście powstrzymania zmian klimatu, będącego największym wyzwaniem stojącym przed ludzkością. Zadaniem Europy jest skonstruowanie niskoemisyjnego modelu społecznego i ekonomicznego, ponieważ Europa zalicza się do podmiotów mających największy potencjał w dziedzinie stworzenia niezbędnych technologii. Potrzebne są jednak pieniądze i wiążące przepisy prawne. W związku z tą decyzją większa część pieniędzy idzie poza Unię Europejską w postaci mechanizmu czystego rozwoju (CDM), a nasze przepisy prawne zawierają zbyt wiele wyjątków, zbyt wiele mechanizmów elastyczności i zbyt mało elementów przymusu. W sumie można powiedzieć, że jeśli wziąć pod uwagę świadomość naszych obowiązków i zrozumienie znaczenia stojących przed nami zadań to podążamy we właściwym kierunku, ale w niewystarczającym tempie. Mój głos stanowił więc potwierdzenie tego, że podążamy we właściwym kierunku, ale nie tempa naszych postępów na drodze do osiągnięcia celu.

  Gyula Hegyi (PSE). – (HU) Podstawowy problem z przedmiotowym prawodawstwem jest taki, że niektóre państwa Europy Środkowej i Wschodniej już pod koniec lat 80. znacznie zmniejszyły swoje emisje gazów cieplarnianych. Natomiast niektóre kraje Europy Zachodniej w znacznym stopniu zwiększały te emisje nawet po roku 2000. Dlatego właśnie zażądaliśmy uczciwego traktowania i uznania naszych wcześniejszych wysiłków. Coś osiągnęliśmy, ale należy zdawać sobie sprawę, że bez wysiłków nowych państw członkowskich bilans klimatyczny Unii Europejskiej byłby dużo gorszy. Byłoby zatem istotne, aby stare państwa członkowskie wzięły udział w systemie handlu uprawnieniami do emisji. Przede wszystkim powinny one przenieść część swojego przemysłu do słabiej rozwiniętych państw UE, albo kupować od nich uprawnienia. Zaakceptowaliśmy kompromis w interesie ochrony klimatu i w celu przyjęcia wspólnego europejskiego podejścia. Jednocześnie rozumiem obawy obrońców środowiska naturalnego i mam nadzieję, że w późniejszym terminie będziemy mogli zaostrzyć przepisy.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Wiemy, że tylko połowa emisji CO2 jest objęta ETS. Poparłam to konkretne sprawozdanie, ponieważ inne sektory powinny być też zaangażowane i uczestniczyć w wysiłkach. Chcę jednak skoncentrować się w szczególności na rolnictwie, które ma wiele problemów, ale sądzę, że należy pamiętać, że rolnictwo zajmuje się produkcją żywności i należy mieć to na uwadze kierując nasze żądania pod adresem tego sektora.

Sądzę także, iż rolnicy powinni uczestniczyć w procesie informacyjnym, ponieważ wymagane są od nich zmiany systemowe, a nie zostali należycie poinformowani ani pokierowani w tej sprawie. Potrzeba więcej badań – i są one prowadzone w państwach członkowskich – nad tym, jak zmniejszyć emisje z rolnictwa we współpracy z rolnikami. Chciałabym jednak ostrzec, że jakiekolwiek działania w Unii Europejskiej nie powinny doprowadzić do zmniejszenia naszej produkcji żywności, bo lukę wypełnią towary importowane z krajów, nad których emisjami nie mamy prawie żadnej kontroli.

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Sądzę, że wszyscy na tej sali zgadzają się z potrzebą ograniczenia ilości szkodliwych gazów, niezależnie od tego, czy wierzą w koncepcję globalnego ocieplenia i zagrożenia dla Ziemi, czy też chcą po prostu ograniczyć zanieczyszczenie powietrza.

Pamiętajmy jednak, że 12 razy w roku Wysoka Izba przenosi się z Brukseli do Strasburga, że już nie wspomnę o dodatkowych budynkach, jakie mamy w Luksemburgu. To nie tylko kosztuje europejskich podatników 200 milionów euro rocznie, ale jest przyczyną emisji 192 000 ton CO2 – co odpowiada 49 000 balonom na ogrzane powietrze. Naprawę już czas, aby Parlament Europejski przestał emitować gorące powietrze podczas tych wszystkich debat i przejął inicjatywę kończąc tę całą farsę pod tytułem Bruksela, Strasburg i Luksemburg. Pora skończyć z hipokryzją.

- Sprawozdanie: Chris Davies (A6-0414/2008)

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Popieram to sprawozdanie, chociaż możemy mieć co do niego pewne obawy, ponieważ nie stanowi ono realnego rozwiązania. Jest to środek tymczasowy, aczkolwiek nie ma innej możliwości niż rozwój składowania CO2 ponieważ w przyszłości też będziemy produkować CO2.

Późniejsze wydarzenia zależą od tego, ile zainwestujemy w dalsze badania w tej dziedzinie. Wiem, że istnieje pogląd, iż w kontekście pogorszenia koniunktury gospodarczej inwestycje związane z energią i zmianami klimatu rzeczywiście przyniosą korzyści, rezultaty i miejsca pracy. Myślę, że musimy się skupić na tej konkretnej dziedzinie. A zatem, chociaż nie jest to całkowicie ekologiczne rozwiązanie, jest to niewątpliwie część rozwiązania.

  Leopold Józef Rutowicz (UEN). – (PL) Panie przewodniczący! Składowanie dwutlenku węgla, jego wychwytywanie jest na pewno bardzo ciekawym zagadnieniem z punku widzenia rozwiązań technicznych.

Niestety spodziewany sukces techniczny musi być okupiony dużymi kosztami i zużyciem energii. Obecnie, w bardzo trudnej sytuacji gospodarczej przedsiębiorstw związanej z kryzysem finansowym, wydaje się, że wszystkie środki powinny być skierowane na działania związane z oszczędnością energii oraz z modernizacją i budową elektrowni czystych, które zamiast składowania CO radykalnie ograniczą jego emisję bez dodatkowych kosztów. Takie technologie są już przecież w Europie sprawdzone. W aktualnej sytuacji nie popieram wydatków na prace związane ze składowaniem CO.

- Sprawozdanie: Dorette Corbey (A6-0496/2007)

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Będę się streszczać i skorzystam z tej okazji, aby powiedzieć, że powodem, dla którego składam wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania w sprawie przedmiotowych sprawozdań jest to, iż wielu członkom tej Izby odmówiono możliwości zabrania głosu w sprawie zmian klimatu/pakietu energetycznego. Jedyną szansą, aby Wysoka Izba nas wysłuchała było pozostanie na sali i złożenie wyjaśnienia dotyczącego sposobu głosowania, a więc na tej podstawie proszę o pobłażliwość.

Chcąc zmieścić się w przyznanym mi czasie w odniesieniu do przedmiotowej sprawy: wiemy, że należy zmniejszyć poziom emisji w sektorze transportu drogowego. Sądzę, że wiele już zostało zrobione, ponieważ społeczeństwo ma coraz większą świadomość wagi tego problemu. Do bodźców zachęcających do bardziej efektywnego wykorzystania paliwa i zmniejszania emisji z transportu drogowego zaliczają się „bodźce zniechęcające” w postaci wyższego opodatkowania samochodów powodujących wyższy poziom emisji i zużywających więcej paliwa. Takie środki funkcjonują już w niektórych państwach członkowskich. Być może jest to droga do sukcesu.

  Leopold Józef Rutowicz (UEN). – (PL) Panie przewodniczący! Sprawozdanie pani Corbey nt. monitorowania i ograniczania gazów cieplarnianych pochodzących z paliw jest zagadnieniem ważnym w polityce zmierzającej do ograniczenia efektu cieplarnianego. Gazy te najbardziej nam szkodzą w aglomeracjach miejskich, w których przebywa około 80% ludności.

Jedynym rozwiązaniem problemu byłoby przejście na transport czysty - pojazdy elektryczne, wodorowe, z napędem hybrydowym. W aktualnej, ciężkiej sytuacji przemysłu motoryzacyjnego należy mu pomóc w uruchomieniu masowej produkcji tego rodzaju pojazdów. Takie rozwiązanie spowodowałoby radykalne obniżenie emisji CO.

- Sprawozdanie: Guido Sacconi (A6-0419/2008)

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Wiemy, że transport drogowy jest odpowiedzialny za 12% emisji CO2, a więc oczywiście popieram to konkretne sprawozdanie, które bardzo jasno zajmuje się tą sprawą.

Chcę powtórzyć mój punkt widzenia i podkreślić, że chociaż generalnie poparliśmy przedmiotowy pakiet klimatyczno-energetyczny, myślę, że jego przyjęcie w pierwszym czytaniu należy uznać za jednorazowy przypadek.

Wiele elementów zyskałoby na szerszej dyskusji, w komisji, w grupach i na tej sali. Z pewnością wolałabym takie rozwiązanie.

Zdaję sobie jednak sprawę, że czas ma tutaj zasadnicze znaczenie i że musimy mieć gotowe stanowisko Unii Europejskiej na 2009 r. Zgódźmy się jednak, że pod względem proceduralnym nie było to najlepsze rozwiązanie, ale z praktycznego punktu widzenia mieliśmy niewielki wybór. Miejmy nadzieję, że to zadziała.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Poparłam rozporządzenie w sprawie emisji CO2 pochodzących z pojazdów w wersji powstałej w wyniku złożonych negocjacji trójstronnych. Dzięki udoskonaleniom technologii produkcji silników, a także dzięki zastosowaniu bardziej przyjaznych dla środowiska opon, świateł i konstrukcji uda się osiągnąć stopniowe zmniejszanie emisji z obecnego poziomu 160 g do 130 g CO2 na kilometr. Rozporządzenie zezwala małym producentom pojazdów na niewielkie zmiany w ramach ustalonych celów. Jednocześnie Parlament nalega na rygorystyczne stosowanie kar za naruszenia wspólnie uzgodnionych przepisów. Chciałabym powiedzieć, że zgadzam się z panem posłem Kamallem. Szkoda, że państwa członkowskie nie chcą raz na zawsze położyć kresu zbytecznemu i nieprzyjaznemu dla środowiska przenoszeniu się Parlamentu Europejskiego dwanaście razy w roku z Brukseli do Strasburga.

  Albert Deß (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Ja także popieram produkcję samochodów, które potrzebują coraz mniej paliwa. Popieram także określenie wartości granicznych zużycia paliwa, ale muszą być one realistyczne. Wstrzymałem się od głosu nad tym sprawozdaniem, ponieważ nie uważam za właściwe ustanawianie kar w wysokości do 475 euro za tonę CO2 za przekroczenie tych for niskich wartości granicznych.

Istnieje wiele możliwości oszczędzania CO2 znacznie niższym kosztem. Jest to przypadek jednostronnej dyskryminacji, zwłaszcza w odniesieniu do wysokiej jakości samochodów produkowanych w moim macierzystym landzie Bawarii. CO2 można oszczędzać znacznie niższym kosztem dzięki izolacji budynków. Zaopatrzyłem mój dom w pełną izolację termiczną, oszczędzając w ten sposób 7 000 litrów oleju opałowego rocznie – takie oszczędności nie są możliwe w przypadku mojego samochodu. Powinniśmy podążać we właściwym kierunku i dlatego wstrzymałem się od głosu.

- Zalecenie do drugiego czytania: Alejandro Cercas (A6-0440/2008)

  Hubert Pirker (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Uważam za rzecz szczególnie godną ubolewania, że pomimo szerokiego poparcia ze strony koleżanek i kolegów posłów mój wniosek z inicjatywy własnej, aby niedziela pozostała dniem wolnym od pracy nie został włączony do głosowania w Parlamencie. Europa opiera się na wartościach chrześcijańskich: ochrona rodziny jest przedmiotem naszej szczególnej troski, a niedziela jest specjalnym dniem praktykowania tych wartości. Przedmiotowa dyrektywa byłaby właściwym miejscem, aby nadać niedzieli prawdziwy status dnia wolnego od pracy w całej Europie i dlatego uważam to za godne ubolewania.

Po drugie, chcę powiedzieć, że odrzuciłem stanowisko Rady w sprawie dyrektywy dotyczącej czasu pracy, jako że godziny pracy zostałyby przedłużone, czas dyżurowania nie byłby wliczany do czasu pracy, a ponadto europejskie przepisy byłyby podważane przez mnóstwo klauzul opt-out. Jestem zadowolony, że Parlamentowi udało się zapewnić sobie negocjacje z Radą.

  Kristian Vigenin (PSE). – (BG) Chciałbym wyrazić zadowolenie, że Parlament Europejski głosuje nad rezygnacją z klauzuli opt-out, która umożliwia państwom członkowskim odstępstwa od zasady 48-godzinnego tygodnia pracy w zależności od własnego uznania.

Kauzula opt-out jest szkodliwa dla pracowników, otwiera drogę dla nieuczciwego traktowania, wykorzystywania i szkodzenia zdrowiu ludzi. Należymy do jednej unii i przepisy powinny dotyczyć wszystkich w równym stopniu. Nie możemy zwiększać naszej konkurencyjności kosztem zdrowia i życia pracowników. Parlament powinien wysłać Radzie bardzo wyraźny sygnał i powiedzieć jej, czego chcą obywatele Europy.

Poparłem jednak propozycje Rady w sprawie aktywnej i nieaktywnej części czasu dyżuru. Szczególne sytuacje są różne w różnych krajach. Oznacza to, że wdrażanie przepisów przyjętych dziś przez Parlament Europejski sprawiłoby mojemu krajowi znaczne trudności, które dotknęłyby także pracowników medycznych. Mogłoby to stanowić punkt wyjścia dla kłopotów w całych gałęziach gospodarki. Dlatego właśnie mam nadzieję, że w komitecie pojednawczym zostanie osiągnięty rozsądny kompromis.

Chciałbym zakończyć apelem do rządów państw europejskich, zwłaszcza z Europy Środkowej i Wschodniej o większą kontrolę nad przestrzeganiem prawa pracy. W końcu to nie tajemnica, że setki tysięcy Europejczyków pracują w okropnych warunkach i o wiele dłużej jest to przewidziane w ustawowych przepisach dotyczących czasu pracy.

  Aurelio Juri (PSE). - (SL) Dziękuję za możliwość zabrania głosu. Niewiele osób na tej sali mnie zna, ponieważ zostałem posłem do PE dopiero w listopadzie i dzisiaj po raz pierwszy zabieram głos przed Wysoką Izbą. Poprosiłem o głos, aby państwa powitać i powiedzieć, że cieszę się na naszą współpracę, ale przede wszystkim, aby wyrazić zadowolenie z naszych dzisiejszych osiągnięć związanych z głosowaniem nad sprawozdaniem pana posła Cercasa.

Broniliśmy godności osób pracujących, broniliśmy Europy socjalnej i Europy solidarności. Dostosowujmy pracę do człowieka, a nie człowieka do pracy, jak mówią związki zawodowe. Jeśli chodzi o godziny pracy dziś odnieśliśmy sukces.

Składam zatem podziękowania posłowi sprawozdawcy i wszystkim państwu za sposób głosowania i dziękuję także w imieniu słoweńskich pracowników. Dziękuję.

  Simon Busuttil (PPE-DE). – (MT) Głosowałem za utrzymaniem klauzuli opt-out i oczywiście nie jestem zadowolony ani usatysfakcjonowany wynikami dzisiejszego głosowania. Muszę powiedzieć, że nie mogę zgodzić się z oskarżeniem, iż ci, którzy popierają utrzymanie opcji opt-out dyskryminują pracowników, ani z tym, że stanowi to odzwierciedlenie agendy antyspołecznej. Co chcę przez to powiedzieć? Dlaczego uważa się, że ktoś, kto sądzi, że pracownicy mają prawo decydować ile godzin chcą pracować, jest przeciwko pracownikom? Czy jest się przeciwko pracownikom skoro po prostu chce się, aby ci, którzy chcą więcej pracować, aby więcej zarobić, mogli to robić? Są osoby, które muszą więcej zarabiać, aby spłacić kredyt hipoteczny, a z powodu dzisiejszego głosowania nie będą mogły tego zrobić. Głosowałem za utrzymaniem klauzuli opt-out ponieważ jestem za pozostawieniem decyzji pracownikom.

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) W głosowaniu poparłam wspólne stanowisko przyjęte przez Radę w odniesieniu do pakietu dwóch dyrektyw – dyrektywy dotyczącej czasu pracy i dyrektywy w sprawie pracowników tymczasowych, ponieważ ten kompromis zapewnia większą elastyczność na rynku pracy.

Zgodnie z klauzulą opt-out poszczególne państwa członkowskie UE będą mogły pozwolić pracownikom pracującym na ich terytorium na pracę przez ponad 48 godzi tygodniowo, pod warunkiem, że pracownik zgodził się na dłuższy czas pracy, który – zgodnie z kompromisem – mógłby wynosić nawet do 60 lub 65 godzin tygodniowo, zgodnie z ustanowionymi warunkami.

Dzisiejsze głosowanie w sprawie kompromisowego stanowiska Rady miało miejsce po pięciu latach starań państw członkowskich o osiągnięcie kompromisu. Praca w Parlamencie Europejskim nauczyła mnie, jak trudno jest osiągnąć kompromis i w związku z tym ubolewam, że Parlament Europejski odrzucił wspólne stanowisko Rady.

  Antonio Masip Hidalgo (PSE). – (ES) Panie przewodniczący! Dzisiejszy dzień jest pełen emocji ze względu na nagrodę im. Sacharowa, ale dla mnie także ze względu na obecność na galerii prezydenta Saharyjskiej Arabskiej Republiki Demokratycznej, który walczy o samostanowienie – słuszne samostanowienie swego narodu.

Ponadto jest to historyczny dzień, ponieważ Parlament stanął po stronie swoich suwerennych obywateli, obywateli, których głosy wprowadziły nas wszystkich do tej izby.

Gratuluję mojemu koledze, Alejandro Cercasowi, tego sprawozdania. Przez te wszystkie lata uparcie walczył o osiągnięcie tej pozycji tak ważnej pod względem politycznym i społecznym dla związków zawodowych i dla wszystkich pracowników w Europie. Wzywam te wszystkie rządy, które jeszcze tego nie uczyniły oraz Komisję do pójścia w nasze ślady i wsłuchania się w głos ludu, tak jak tym razem uczynił Parlament Europejski.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Dzisiaj nie poparłam wniosku dotyczącego zmian w czasie pracy przedstawionych przez Radę i naszą komisję. Jest niezwykle istotne, aby dyrektywa raz jeszcze została na spokojnie przedyskutowana z Radą. Z jednej strony musimy pozwolić na elastyczność w umowach dotyczących czasu pracy, zwłaszcza w przypadku pracowników małych i średnich przedsiębiorstw, i musimy też chronić niedzielę jako dzień odpoczynku. Z drugiej strony sprawą zasadniczą jest zmiana systemu funkcjonowania usług opartych na pełnieniu dyżurów w związku z różnorodnym charakterem tych usług. Podczas gdy klauzula opt-out jest rozwiązaniem, które posłowie do PE niestety odrzucili, a które byłoby właściwe dla takich służb jak recepcjoniści, strażacy i inne zawody, konieczne będzie znalezienie konkretnych i różnorakich rozwiązań dla lekarzy, jednocześnie uwzględniających bezpieczeństwo pacjenta. Jeszcze innym rozwiązaniem byłoby wyłączenie opieki zdrowotnej z zakresu tej dyrektywy, ponieważ szczęśliwie organizacja opieki zdrowotnej nie została włączona do polityk Unii Europejskiej.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Myślę, że wynik tego głosowania jest najlepszy z możliwych, ponieważ pozwala na dalsze rozważenie bardzo złożonego zagadnienia, co do którego istnieje wiele poglądów. W imieniu członków grupy PPE-DE reprezentujących Fine Gael poparliśmy poprawkę 9 i wstrzymaliśmy się od głosu w sprawie klauzuli opt-out, ponieważ Irlandia nie stosuje rozwiązania opt-out, ani nie zamierza go stosować.

Jeśli chodzi o sprawę niedziel i dnia odpoczynku wzdycham do tych pięknych dawnych dni i dlatego poparłam ten pomysł, głównie aby sprowokować debatę. Wiedziałam, że głosowanie było skazane na przegraną, ale być może moglibyśmy zastanowić się nad potrzebą odrobiny czasu wolnego.

Chciałabym skorygować mój głos w sprawie poprawek 13 i 14 – powinien być to minus, a nie plus.

Czy mogłabym zaproponować, aby Wysoka Izba przestrzegała przepisów, które próbuje narzucić innym? Nie mamy żadnych względów dla życia rodzinnego ani dla godzin pracy. Pracujemy bezustannie – nie jestem pewna, czy zawsze skutecznie, ale pracujemy dzień i noc – więc skoro narzucamy te przepisy innym, to może powinniśmy sami je przyjąć.

  Kathy Sinnott (IND/DEM). - Panie przewodniczący! Najchętniej głosowałabym zgodnie z apelem młodszych stażem lekarzy pracujących w europejskich szpitalach w sprawie nieaktywnej części czasu dyżuru.

Musiałam jednak wstrzymać się od głosu. Zbyt dobrze zdaję sobie sprawę ze skutków, jakie wliczanie całego czasu dyżuru do czasu pracy miałoby dla usług, zwłaszcza dla usług w zakresie opieki nad osobami starszymi, niepełnosprawnymi, dziećmi i innymi słabszymi grupami społecznymi.

Skutki te w przypadku niektórych usług, zwłaszcza w okresie ograniczeń budżetowych oznaczałyby podwojenie kosztów, a zatem zmniejszenie usług o połowę oraz brak możliwości świadczenia innych usług. Proszę pomyśleć, na przykład, o opiekunach w rodzinnych domach dziecka czy weekendowym odpoczynku dla opiekunów w domach opieki.

Koncentrując się na lekarzach, którzy słusznie się skarżą, zapomnieliśmy o pewnych sytuacjach, w których ciągła obecność personelu – jak w przypadku rodziców zastępczych – stanowi najważniejszy czynnik w danym miejscu pracy. Musimy znaleźć sposób ochrony pracowników, ale także chronić osoby słabsze.

  Zsolt László Becsey (PPE-DE). – (HU) Jestem bardzo zmartwiony, że w drugim czytaniu nie mogliśmy przyjąć stanowiska Rady. Przyczyna tego jest taka, że musimy popierać konkurencyjność. Nie chodzi tutaj o niewolniczą pracę; nawet jeśli ktoś chciałby, mógłby pracować maksymalnie 60-65 godzin tygodniowo. Zamiast tego wybraliśmy kompletny brak elastyczności, możliwy do natychmiastowego wykorzystania ustawowo należny czas odpoczynku, który stawia pracodawców zatrudniających pracowników sezonowych w całkowicie niemożliwej sytuacji. Chciałbym zwrócić uwagę koleżanek i kolegów posłów na fakt, że osoba zatrudniania przez pracodawcę i mająca możność wyboru warunków, na jakich będzie pracować jest w dużo lepszej sytuacji niż bardzo chroniony pracownik, który jest bezrobotny. Z tego powodu jestem bardzo zmartwiony sprawą klauzuli opt-out. Wreszcie, jeśli chodzi o czas dyżuru, głosowałem za dziewiątą poprawką, ponieważ było jasne, że chodzi nam o procedurę pojednawczą, jako że na podstawie tej poprawki może to być rozstrzygnięte na szczeblu krajowym.

  Frank Vanhecke (NI). - (NL) Panie przewodniczący! Jeśli o mnie chodzi to od dłuższego czasu jestem zdania, że Europa nie powinna być w nudny sposób jednolita, a nasz Parlament powinien wreszcie nauczyć się, że nie wszystko należy regulować na szczeblu europejskim i że istnieje całe mnóstwo przepisów lokalnych i krajowych, które słusznie powinniśmy respektować – są to także przepisy dotyczące ochrony pracowników oraz ustawodawstwo dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy oraz godzin pracy.

Dla mnie ważne jest, aby to państwa członkowskie mogły decydować i aby prawo pracy, we wszystkich swych aspektach, pozostało wyłączną domeną państw członkowskich. Komisja i Europejski Trybunał Sprawiedliwości powinny trzymać się od tego z daleka. Na tym polega zasada pomocniczości, a przecież wszyscy ją popieramy, nieprawdaż?

W tej sytuacji jestem zdecydowanie przeciwny zniesieniu klauzuli opt-out i moim zdaniem to do państw członkowskich, a nawet do podmiotów federalnych w ramach państw członkowskich powinno należeć ustalenie, czy ludzie mogą pracować w niedzielę.

  Daniel Hannan (NI). - Panie przewodniczący! Autor przedmiotowego sprawozdania, Alejandro Cercas, jest tak czarującym i inteligentnym socjalistą, jakiego można sobie tylko wymarzyć, a w jego twierdzeniu o asymetrii spowodowanej niektórymi odstępstwami i opcjami opt-out jest pewna doza rozsądku. W doskonałym świecie żaden kraj nie kazałby swoim pracownikom przestać pracować po upływie jakiegoś arbitralnie określonego czasu. To jest moralnie niewłaściwe. Gdybym ja chciał pracować dla pana, panie przewodniczący, a pan chciałby mnie zatrudnić i obaj bylibyśmy zadowoleni z warunków naszej umowy, wówczas ani nasz rząd, ani Unia Europejska nie powinny mieć prawa wchodzić między nas i oznajmiać, że ta umowa jest niezgodna z prawem. Pomijając już argumenty etyczne, jest również szaleństwem pod względem ekonomicznym narzucać w takich czasach dodatkowe koszty europejskim gospodarkom. Jestem jednak „suwerenistą” i jeśli pozostałe kraje chcą narzucać takie ograniczenia swoim obywatelom, którzy są także wyborcami, to ich sprawa. Skandalem jest narzucanie tych przepisów Wielkiej Brytanii na szczeblu europejskim, poprzez dyrektywy takie jak ta albo poprzez aktywizm sędziowski, któremu otworzyła drogę Karta praw podstawowych. Jeśli tego chcemy powinniśmy mieć referendum w tej sprawie. Pactio Olisipiensis censenda est!

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Wie pan, że socjaliści twierdzą, że występują w imieniu pracujących mężczyzn i kobiet, ale istnieje pewne powiedzenie dotyczące socjalistycznych polityków: większość z nich to intelektualiści z klasy średniej, a reszta zapomniała skąd się wywodzi.

Opowiem państwu pewną historię. Mój ojciec był kierowcą autobusu i gdy trzeba było zapłacić niespodziewany rachunek, albo gdy chciał mnie wysłać na szkolną wycieczkę, brał nadgodziny, żeby zapłacić ten dodatkowy rachunek czy wysłać mnie na wycieczkę.

Gdyby wtedy obowiązywała dyrektywa dotycząca czasu pracy, nie byłoby to możliwe. Nie wolno nikogo zmuszać wbrew jego woli do pracy w nadgodzinach. Myślę, że wszyscy się z tym zgadzamy niezależnie od miejsca, jakie zajmujemy na tej sali, ale jeśli przyjrzymy się skutkom naszego dzisiejszego głosowania, to jest to cios dla tych pracujących mężczyzn i kobiet, którzy chcą pracować kilka godzin więcej, aby zapewnić swoim rodzinom lepsze życie. Socjaliści powinni się wstydzić!

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Chciałabym złożyć oświadczenie dotyczące sposobu, w jaki głosowałam w sprawie dyrektywy dotyczącej czasu pracy. Wiąże się ono z faktem, że moje urządzenie do głosowania działało wadliwie podczas głosowania nad poprawkami 34 i 35. Głosowałam za tymi poprawkami, ale urządzenie pokazywało czerwone światło.

Nadal jestem zdania, że cały czas dyżuru, w tym także w niektórych momentach czas nieaktywny, stanowi czas pracy.

Dlaczego tak uważam? Ponieważ to nie od lekarza ani nie od strażaka (od których pracodawca wymaga obecności w pracy i świadczenia konkretnych usług) zależy, czy pacjent potrzebuje pomocy lekarza albo czy wybuchnie pożar. To nie zależy od tych osób. Są obecne w miejscu pracy, to jest czas pracy i chciałabym, aby moje stanowisko dotyczące głosowania w tej sprawie zostało skorygowane w protokole.

- Sprawozdanie: Inés Ayala Sender (A6-0371/2008)

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Jest to bardzo dobre sprawozdanie i musimy spojrzeć na bezpieczeństwo drogowe w perspektywie transgranicznej. Chcę jednak wykorzystać moje 90 sekund na poruszenie poważnego zagadnienia.

Istnieją strony internetowe reklamujące prawa jazdy na sprzedaż. Sugerują, że ich działalność nie jest nielegalna, chociaż może być śliska, a opierają się na tym, że w Unii Europejskiej jest ponad 100 różnych rodzajów praw jazdy i bardzo niewielka koordynacja między organami, które prawa jazdy wydają. Jest więc możliwe, że ktoś, kto nie ma prawa jazdy albo kto nie zdał egzaminu bądź stracił prawo jazdy może je uzyskać w taki oto podejrzany sposób. W najlepszym razie jest to oszustwo w celu wyłudzenia pieniędzy, natomiast w najgorszym – sposób umożliwiający komuś, kto nie powinien jeździć, dalsze prowadzenie pojazdu. Poruszyłam tę sprawę z Komisją i z Radą. Potrzebne jest działanie na szczeblu UE.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania:

- Sprawozdanie: Claude Turmes (A6-0369/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Głosowałem za dyrektywą w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, której tekst koordynował pan poseł Turmes.

Przedmiotowa dyrektywa stanowi zasadniczą szansę dla przyszłości Unii Europejskiej, ponieważ stanowi drogę w kierunku trzeciej rewolucji przemysłowej i możliwość stworzenia milionów miejsc pracy, zapewnienia ochrony środowiska i jednocześnie promowania wzrostu gospodarczego i konkurencyjności. Jeśli chodzi o biopaliwa to mam nadzieję, że Komisja będzie w stanie wyegzekwować kryteria trwałego rozwoju w Europie i w pozostałych częściach świata, jednocześnie popierając handel międzynarodowy najczystszymi i najbardziej konkurencyjnymi biopaliwami.

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. – (PL) Poparłem sprawozdanie pana Turmesa. Jednym z celów Unii Europejskiej zakładających wykorzystywanie energii ze źródeł odnawialnych jest rewitalizacja miast w Europie Środkowej i Wschodniej poprzez podnoszenie poziomu wydajności energetycznej. Modernizacja transportu publicznego czy lokalnych systemów ogrzewania przy zastosowaniu alternatywnych źródeł energii ma ogromne znaczenie nie tylko dla sektora energetycznego, ale również dla ochrony środowiska.

Poza tym jest to sektor, w ramach którego instytucje i przedsiębiorstwa mogą otrzymać znaczne dofinansowanie z budżetu UE. Na przykład na program Inteligentna Energia, który promuje dywersyfikację źródeł energii i zastosowanie energii odnawialnej, przeznaczono ponad 720 milionów euro.

  Šarūnas Birutis (ALDE), na piśmie. – (LT) Paliwa kopalne od dawna stanowią soki żywotne społeczeństwa. Wiadomo, że modernizacja nie byłaby możliwa bez obfitych rezerw taniej ropy, węgla i gazu. Te czasy jednak wkrótce się skończą. Dla dobra bezpieczeństwa energetycznego i gospodarki, ale przede wszystkim ze względu na zmiany klimatu musimy w zasadniczy sposób zmienić nasze systemy energetyczne i transportowe.

Przez wiele lat zmiany klimatu były uważane przede wszystkim za sprawę środowiska. Dzisiaj jednak otwarcie akceptuje się fakt, że zmiany klimatu dotykają wszystkich sektorów społeczeństwa i że jeżeli szybko nie rozwiążemy tego problemu, konsekwencje dla środowiska mogą być katastrofalne.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Wykorzystywanie energii odnawialnej w transporcie to jedno z najskuteczniejszych narzędzi, dzięki którym UE może zmniejszyć swoją zależność od ropy naftowej. Wiemy też, że kontrolowanie zużycia energii w Europie i stosowanie energii ze źródeł odnawialnych stanowi ważną część pakietu środków potrzebnych do zwalczania zmian klimatu.

Uważam, że najważniejszym punktem tego sprawozdania jest utrzymanie ostatecznego wiążącego celu w postaci 20% udziału energii odnawialnych w ogólnym zużyciu energii do 2020 r., z uwzględnieniem minimalnego celu w postaci 10% udziału energii odnawialnych w sektorze transportu.

Dla Portugalii włączenie energii fal do definicji energii ze źródeł odnawialnych stanowi szansę wykorzystania naszego potencjału energetycznego dla osiągnięcia celów. Fakt, że w sprawozdaniu rozważa się bodźce dotyczące biopaliw drugiej generacji nie tylko czyni dokument wiarygodnym, ale także gwarantuje zrównoważone stosowanie energii odnawialnych w sektorze transportu. Uważam za niezwykle istotne, że w dokumencie popiera się mechanizmy strategicznej współpracy między państwami członkowskimi w celu uzyskania modelu energetycznego, wspierającego energie odnawialne.

Przedmiotowe sprawozdanie ma zasadnicze znaczenie i samo w sobie, i jako część porozumienia (pakietu klimatyczno-energetycznego). Porozumienie gwarantuje ochronę integralności środowiska, a jednocześnie pozwoli na osiągnięcie w 2020 r. celów 20/20/20. Te cele ustalone dla państw członkowskich są ambitne, ale wykonalne.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Pan poseł Turmes proponuje ważny akt prawny obejmujący podstawową promocję stosowania energii ze źródeł odnawialnych. W ramach szeroko zakrojonego pakietu klimatyczno-energetycznego energia odnawialna będzie stanowić źródło 20% całej energii (z uwzględnieniem elektryczności, ciepła i transportu) do roku 2020. W połączeniu z innymi środkami uwzględnionymi w pakiecie klimatyczno-energetycznym stanowi to dobrą podstawę dla zwalczania zmian klimatu dając impuls dla inwestycji w źródła energii odnawialnych oraz materiały i surowce, wyznacza wyraźny kierunek badań i rozwoju oraz stanowi środek zapewnienia bezpieczeństwa i niezależności energetycznej.

Wiążące cele będą funkcjonować w każdym państwie członkowskim dla zapewnienia osiągnięcia uzgodnionych celów na szczeblu UE. Połączenie współpracy, solidarności i innowacji zagwarantuje, że osiągniemy cele, których już dłużej nie wolno nam przegapić.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Problem ten stanowi część pakietu „klimatyczno-energetycznego”. Dotyczy propagowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych w następujących sektorach: elektryczność, ogrzewanie i chłodzenie oraz transport. Celem EU jest zwiększenie do roku 2020 udziału energii odnawialnych w ogólnym zużyciu energii. Ustalono także ogólne cele krajowe dla każdego państwa członkowskiego oraz, również do roku 2020, cel polegający na zapewnieniu 10% udziału energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu.

Według opublikowanych informacji w sprawie udziału energii ze źródeł odnawialnych w ogólnym zużyciu energii w roku 2020, dla Portugalii ustalono cel w wysokości 31%, uwzględniając nasz punkt wyjścia (w 2005 r., udział w Portugalii wynosił już 20,5%) i krajowy potencjał w dziedzinie odnawialnych źródeł energii. Z drugiej strony cel w postaci 10% udziału energii ze źródeł odnawialnych jest taki sam, jak ustalony dla wszystkich państw członkowskich.

Pomimo tego jednak, że w głosowaniu końcowym głosowaliśmy „za”, mamy poważne wątpliwości dotyczące osiągnięcia tych celów, ponieważ zakładanie, że wszyscy jesteśmy w pełni świadomi wielkości wykorzystywanych zasobów odnawialnych albo że dysponujemy technologiami ich wykorzystywania jest łudzące. Należałoby raczej sprzyjać ustaleniu kwot inwestycji publicznych i prywatnych oraz promować powszechny program poszukiwania i sporządzania map nowych zasobów odnawialnych, mający na celu klasyfikowanie i obliczanie ilości energii ze źródeł odnawialnych.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pana posła Turmesa dotyczące energii wytwarzanej ze źródeł odnawialnych, chociaż zdaję sobie sprawę, że osiągnięcie celu będzie trudne. W moim regionie, w Anglii południowo-zachodniej, nasz główny wkład w osiąganie tego celu to jeden z wariantów projektu wykorzystania energii pływów Severn Tidal Barrage. Będzie on miał długi okres wprowadzenia i dlatego jest istotne, by rząd brytyjski uzyskał pewne uprawnienia związane z następstwami projektów „w toku” i aby Komisja przyznała odstępstwo.

  Mathieu Grosch (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Głosowałem za sprawozdaniem dotyczącym działań klimatycznych i pakietu dotyczącego energii odnawialnych, ponieważ uwzględniono w nim różne dyrektywy, które są zgodne z celem UE zmniejszenia do roku 2020 emisji gazów cieplarnianych o 20%, a nawet o 30%, jeśli osiągnięte zostanie porozumienie międzynarodowe. Jest to wynik długich negocjacji i kompromisu między przedstawicielami Parlamentu i Rady – to znaczy 27 państwami członkowskimi.

Jedna z dyrektyw dotyczy energii odnawialnych. Obejmuje cel zwiększenia udziału energii ze źródeł odnawialnych do 20% i poprawy efektywności energetycznej o 20%. Poza tym 10% zużywanego paliwa ma pochodzić ze źródeł odnawialnych. Ustalono kryteria zrównoważonego rozwoju, a tym samym poprawiono użyteczność. Z zadowoleniem przyjmuję te przepisy, ponieważ nie tylko zmniejszają one zależność energetyczną Europy i tworzą nowe miejsca pracy, ale także sprzyjają innowacjom w rozwoju technologii.

Dyrektywa dotycząca opracowanego przez UE planu ETS uaktualnia bieżący system ETS i stanowi, że obecnie przemysł musi kupować na aukcji uprawnienia do emisji, które poprzednio były bezpłatne. Przewidziano odstępstwa w formie okresów przejściowych dla wschodnich państw członkowskich, które na początek muszą zakupić uprawnienia do zaledwie 30% emisji. Ponadto ustanowiono również bodźce zachęcające do efektywności energetycznej, a także, aczkolwiek bez specyfikacji celu, zobowiązanie części państw członkowskich do inwestowania przynajmniej połowy dochodów w krajach rozwijających się oraz w nowe technologie. Cieszę się, że w dokumencie udało się osiągnąć równowagę pomiędzy uwzględnieniem tych gałęzi przemysłu, które borykają się z trudnymi zadaniami, a ambitną polityką ochrony środowiska.

Kolejna dyrektywa reguluje wspólne wysiłki dotyczące emisji nieobjętych ETS. Należą do nich zwłaszcza systemy ogrzewania i klimatyzacji oraz wiele sektorów gospodarki (transport, małe instalacje przemysłowe i rolnictwo) nieobjętych ETS, które mimo to istotnie przyczyniają się do emisji gazów cieplarnianych. Ponadto należy wprowadzić w tej dziedzinie cele długoterminowe, w tym 35% zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych do 2035 r. i 60-80% zmniejszenie do roku 2050.

Dyrektywa w sprawie wychwytywania i geologicznego składowania dwutlenku węgla (wychwytywania i składowania węgla, CCS) umożliwia wyodrębnienie CO2 z gazów odlotowych i składowanie pod ziemią; do roku 2015 przewiduje się sfinansowanie 12 elektrowni CCS. Uznaję CCS za kluczową technologię przejściową, ale szczególną uwagę należy zwrócić na bezpieczeństwo składowania.

Kolejna dyrektywa ustanawia reguły dotyczące wartości granicznych emisji CO2 z nowych samochodów. Począwszy od roku 2015 przeciętny górny limit emisji dla wszystkich nowych samochodów będzie wynosił 120 g CO2 na kilometr, a od roku 2020 - 95 g/km. Kary ustanowione we wniosku Komisji dotyczącym niezgodności z wartościami granicznymi zostały obniżone z uwagi na kryzys gospodarczy i obecnie wynoszą od 5 do 95 euro, w zależności od ilości, o jaką wartości te zostały przekroczone. Jednak od roku 2019 przewidywana kara wynosi 95 euro za pierwszy gram CO2, o który przekroczono wartość graniczną.

Z zadowoleniem przyjmuję kompromis osiągnięty przez instytucje europejskie, ponieważ często łatwiej jest krytykować niż zadać sobie trud osiągnięcia kompromisu. Uzgodnione reguły to owocny wynik negocjacji pomiędzy państwami, które mogą się bardzo różnić pod względem gospodarczym, ale które mimo to dążą do wspólnego celu. Fakt, że zwłaszcza nowe państwa członkowskie nie są w stanie osiągnąć wszystkich celów w perspektywie krótkoterminowej bez ryzyka dezintegracji całych gałęzi gospodarki i niepokojów społecznych, nie powinien być pomijany przy kompleksowej analizie europejskich celów.

Działania dotyczące klimatu i pakiet dotyczący energii ze źródeł odnawialnych uważam nie tylko za ważny krok, ale również za olbrzymi skok, który zapobiegnie postępowi zmian klimatycznych i wzmocni wysoką pozycję Europy na drodze do efektywnej polityki energetycznej. Europie udało się przemówić jednym głosem, co pozwoli na zintensyfikowanie naszych żądań także na szczeblu międzynarodowym. Z tego powodu państwa, które nie przestrzegają protokołu z Kioto, a zatem nie obowiązują ich normy emisji CO2, powinny zostać obciążone podatkiem importowym, a podobne środki należy podjąć w celu przeciwdziałania dumpingowi ekologicznemu. Jest to aspekt, który trzeba wziąć pod uwagę podczas przygotowywania porozumienia, które zastąpi protokół z Kioto na konferencji ONZ poświęconej zmianom klimatu w grudniu 2009 r., na której wśród negocjatorów znajdą się USA, Chiny i Indie. Działania dotyczące klimatu i pakietu energii ze źródeł odnawialnych tworzą mocne podstawy dla osiągnięcia nowego porozumienia międzynarodowego.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Turmesa dotyczącego energii ze źródeł odnawialnych. Mój kraj, Szkocja, jest bogaty w odnawialne źródła energii takie, jak elektrownie wiatrowe i energia pływów. Jest sprawą zasadniczą, by Europa przejęła inicjatywę w promowaniu energii ze źródeł odnawialnych – i sądzę, że niezależna Szkocja będzie centrum globalnego rozwoju technologii odnawialnych.

  Jean Lambert (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za tym wnioskiem, ponieważ uważam, że jest to ważny sygnał, jeśli chodzi o potrzebę przejścia w produkcji energii w UE i poza nią na paliwa niekopalne i emitujące mniej zanieczyszczeń. Cel 20% jest wiążący i minimalny. Efektywność energetyczną należy teraz uwzględnić w planach działania dotyczących energii ze źródeł odnawialnych przewidzianych dla państw członkowskich. Na tym szczeblu zagwarantowano również plany wsparcia, które są niezbędne dla uzyskania zaufania inwestorów. To prawda, że wynik osiągnięty w dziedzinie biopaliw nie jest tak zadowalający, jakbym sobie tego życzył. Utrzymaliśmy cel 10%, chociaż skutecznie ograniczyliśmy poziom emisji pochodzących z agropaliw i z zadowoleniem przyjmuję te dodatkowe środki. Pod wieloma względami Rada nie podziela wizji Parlamentu. Należy rozważyć realia zmian klimatycznych i możliwość wykorzystania tej dyrektywy jako podwalin dla niskoemisyjnej przyszłości.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za tym sprawozdaniem, które wzmacnia nasze zobowiązania dotyczące celów w zakresie energii ze źródeł odnawialnych dając zasadniczą możliwość rozwoju lokalnych źródeł energii w UE, poradzenia sobie ze zmianami klimatycznymi, zwiększenia bezpieczeństwa dostaw oraz propagowania konkurencyjności, wzrostu i tworzenia miejsc pracy. Poparłem to sprawozdanie, ponieważ zawarto w nim klauzulę przeglądową uwzględniającą przeprowadzenie do roku 2014 oceny oddziaływania większego wykorzystywania w transporcie paliw ze źródeł odnawialnych, co gwarantuje, że zmniejszając nasze emisje CO2 nie wywieramy szkodliwego wpływu na ceny żywności czy gospodarkę gruntami. W sprawozdaniu przewidziano do roku 2015 cel 5% wykorzystania w transporcie paliw ze źródeł odnawialnych oraz cel dodatkowy polegający na promowaniu korzystania z 20% pojazdów z napędem elektrycznym. W roku 2020 cel wykorzystywania w transporcie paliw ze źródeł odnawialnych wzrasta do 10%, a cel dodatkowy korzystania z pojazdów z napędem elektrycznym i napędzanych wodorem do 40%. W sprawozdaniu uwzględniono ścisłe kryteria zrównoważonego rozwoju, a zatem może ono rzeczywiście spowodować pozytywną zmianę i zmniejszenie emisji.

  Eluned Morgan (PSE), na piśmie. − Przedmiotowe sprawozdanie to rewolucja w sposobie produkowania energii w UE. Cel wykorzystywania 20% energii ze źródeł odnawialnych do 2020 r. jest niezwykle ambitny, ale konieczny jeśli mamy wygrać walkę ze zmianami klimatu. Mam jednak nadzieję, że Komisja będzie elastyczna w swojej interpretacji realizacji tych celów, jeżeli mają one uwzględniać duże projekty, takie jak projekt wykorzystania energii pływów Severn Tidal Barrage.

Cel wykorzystywania w transporcie drogowym 10% paliw ze źródeł odnawialnych jest główną częścią tego pakietu oraz wysiłków mających na celu osiągnięcie w UE celu w zakresie gospodarki niskoemisyjnej. Ten tak zwany „cel biopaliwowy” został w znacznym stopniu udoskonalony, by zagwarantować, że w UE dozwolone są jedynie te paliwa, które przynoszą rzeczywiste zmniejszenie emisji nie powodując wzrostu cen żywności. Uwzględniono również zestaw ścisłych kryteriów socjalnych mających chronić obywateli państw rozwijających się, których w przeciwnym przypadku w negatywny sposób dotknąłby gwałtowny rozwój produkcji biopaliw.

  Daciana Octavia Sârbu (PSE), na piśmie. – (RO) Wniosek dotyczący dyrektywy jest jednym z najważniejszych elementów pakietu zmian klimatycznych, który określa obowiązkowy cel 20% udziału energii ze źródeł odnawialnych w ogólnym zużyciu energii do roku 2020. Dyrektywa daje możliwość nabywania nowych technologii, tworzenia nowych miejsc pracy i zmniejszenia zależności od ropy naftowej.

Parlament Europejski odgrywa ważną rolę w ustalaniu kryteriów zrównoważonego rozwoju w dziedzinie biopaliw i kryteriów socjalnych, które mają podstawowe znaczenie dla obywateli Unii Europejskiej w czasach dzisiejszego kryzysu gospodarczego. Zmiany klimatyczne i brak bezpieczeństwa energetycznego oznaczają, że musimy promować nowe metody wytwarzania energii, nie zagrażając jednak dostępności żywności. Musimy zagwarantować, że wykonanie tej dyrektywy nie będzie zagrażać obszarom użytków rolnych i lasom. W każdym razie biopaliwa pochodzące z surowców uprawianych na tych obszarach nie będą traktowane jako część przewidzianych bodźców. Unia Europejska po raz kolejny pokaże, że przoduje w promowaniu energii wiatrowej, słonecznej i hydroelektrycznej, a także energii z innych źródeł alternatywnych.

  Lydia Schenardi (NI), na piśmie. – (FR) Kilkakrotnie mieliśmy możliwość stwierdzenia na tym forum, że prosty cel zmniejszenia zależności Unii Europejskiej od importu gazu czy ropy mógłby sam w sobie usprawiedliwić promowanie odnawialnych źródeł energii.

Zaprezentowany dziś kompromis, który stanowi część pakietu energetycznego i zmian klimatycznych jest taki, jak wszystkie kompromisy: ani całkiem zły, ani do końca dobry.

Nie jest w pełni zadowalający zwłaszcza w zakresie biopaliw, drugiej generacji czy też innych. Brak jest wystarczających gwarancji jeśli chodzi o konkurencję dla produkcji żywności, nie ma jasności co do zmian w użytkowaniu gruntów, ani słowa o rzeczywistym śladzie węglowym z tych źródeł energii itp.

Nie jest całkiem przekonywujący jeśli chodzi o przewidziane „gwarancje pochodzenia” mające na celu identyfikowanie ekologicznej energii elektrycznej, zwłaszcza jeśli uświadomimy sobie realia dostaw elektryczności, podejrzane ogłoszenia w tej sprawie i znaczące koszty dodatkowe dla konsumentów.

Poza tym jest zupełnie niezadowalający w kategoriach następstw społecznych. Chcielibyśmy mieć pewność, i mielibyśmy pewność, że interesy obywateli Europy i pracowników europejskich będą przeważały nad wszelkimi innymi problemami, które zaistniałyby w danej sytuacji gospodarczej, gdyby cały ten pakiet prawodawstwa został przyjęty na początku globalnego kryzysu, który jak się wydaje będzie dotkliwy i długotrwały.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. − (NL) Z wielkim przekonaniem głosowałem za kompromisem osiągniętym w odniesieniu do odnawialnych źródeł energii. Mój kolega z Partii Zielonych i sprawozdawca, pan poseł Turmes, wykonał znakomitą robotę. Dzięki jego wysiłkom, a także wysiłkom całego Parlamentu wprowadzone zostaną solidne ramy ustawodawcze, które zagwarantują, że do roku 2020 całkowity udział energii ze źródeł odnawialnych nie będzie niższy niż 20%.

To nie przesada, to prawdziwa energetyczna rewolucja, możliwość utworzenia ogromnej liczby miejsc pracy. Wiadomo, że w niektórych sprawozdaniach mówi się o ponad 2 miliony miejsc pracy. Wśród tych miejsc pracy znajdzie się zatrudnienie dla wysoko wykwalifikowanych inżynierów, planistów i specjalistów, ale także w większości dla techników, osób wytwarzających koła zębate, instalujących panele słoneczne i budujących farmy wiatrowe.

Po wielu negocjacjach przyjęto również pierwotne wnioski w sprawie agropaliw i biopaliw. My, Zieloni, nie jesteśmy jednak w pełni zadowoleni z tej technologii i ustalimy ścisłe warunki wykorzystywania tego rodzaju paliw. W sprawozdaniu pana posła Turmesa uściślono kryteria zrównoważonego rozwoju, znalazło się w nim również odniesienie do kryteriów społecznych ustanowionych przez Międzynarodową Organizację Pracy. Agropaliwa są dopuszczalne tylko wtedy, gdy można z nich uzyskać więcej energii niż pozyskano do ich produkcji i w żaden sposób nie powinny one konkurować z produkcją żywności.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Przedmiotowe sprawozdanie to ważny krok na drodze do zmuszenia państw członkowskich, by realizowały cele dotyczące energii ze źródeł odnawialnych. Energia odnawialna ma podstawowe znaczenie w naszej walce ze zmianami klimatycznymi.

- Sprawozdanie: Avril Doyle (A6-0406/2008)

  Adamos Adamou (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Parlament Europejski i Rada podejmując wysiłki na rzecz usprawnienia i rozszerzenia systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych oraz osiągnięcia celu zmniejszenia w UE emisji o 20% do roku 2020 proponują poprawki do dyrektywy 2003/87/WE.

Dnia 17 grudnia 2008 r. na sesji plenarnej zagłosowano za kompromisowymi poprawkami złożonymi przez sprawozdawców umownych z grupy ΡPΕ-DΕ, PSE, GUE/NGL, ALDE, UEN i Verts/ALE. Chociaż głosowaliśmy za tymi poprawkami, które ustalają wyższe cele w zakresie zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych (środek, który był celem podstawowym grupy GUE/NGL), chcielibyśmy wyrazić nasz sprzeciw wobec filozofii handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych. Ośmielamy się twierdzić, że ta konkretna dyrektywa prowadzi wyłącznie do niewielkiego zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych i jest środkiem, który faworyzuje kraje uprzemysłowione ze szkodą dla państw mniej rozwiniętych i rozwijających się. Ponadto stosowanie niektórych proponowanych mechanizmów elastycznych sprzyja monopolom (w głównej mierze odpowiedzialnym za zmiany klimatu) zwiększając ich rentowność zamiast definitywnie rozstrzygnąć problem.

  Alexander Alvaro (ALDE), na piśmie. – (DE) Panie przewodniczący! Osiągnięte porozumienie w sprawie działań dotyczących klimatu i pakietu odnawialnych źródeł energii to skromny rezultat.

EU ustaliła sobie cel 20% zmniejszenia emisji poniżej poziomów z roku 1990. Niemal połowę tego celu osiągnęliśmy poprzez rozszerzenie na wschód, gdzie emisje są niższe w kategoriach bezwzględnych i gdzie utrzymuje się cel 12% zmniejszenia poniżej poziomu z roku 1990.

UE wolno osiągnąć w krajach rozwijających się 3-4% zmniejszenia, co oznacza, że pozostaje niewiele poniżej 9%. Dopuszcza się brakujący cel do 5%, co daje jeszcze 4%.

Można by w tym miejscu powiedzieć, że mamy szczęście, iż UE nie zdecydowała się wyeksportować całej gospodarki bezpośrednio do Azji. Kompromis jest znacznie tańszy niż wniosek Komisji, co oznacza, że Niemiecka Wolna Partia Demokratyczna może go poprzeć.

Zamiast tego UE wygrywa jedne państwa członkowskie przeciwko drugim. Niektóre państwa członkowskie mają przewagę pod względem odstępstw, możliwości negocjowania i koszyka energetycznego. Niemieccy dostawcy energii mogliby wkrótce stwierdzić, że wytwarzanie energii elektrycznej w Polsce zamiast we własnym kraju jest bardziej opłacalne – to znaczy, jeśli nie zostaną wykupieni przez dostawców francuskich.

Fakt, że państwa członkowskie UE angażują się w takie pertraktacje nie wróży dobrze światowemu porozumieniu. Poza tym pojawia się pytanie o efektywność środków.

Teraz do rządów, Rady i Komisji Europejskiej należy zagwarantowanie efektywności, zarówno w zakresie ochrony środowiska, jak i korzyści dla gospodarki i wzrostu.

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy socjaldemokraci, zdecydowaliśmy się głosować za sprawozdaniem w sprawie reformy systemu handlu uprawnieniami do emisji, chociaż w zasadzie jesteśmy przekonani, że cele pakietu klimatycznego jako takie są zbyt skromne. UE będzie musiała zrobić więcej, by poradzić sobie z wyzwaniem jakim są zmiany klimatyczne. Uważamy jednak, że ten zreformowany plan może stanowić bardzo ważną część działań, które trzeba podjąć.

Jesteśmy zawiedzeni, że kompromis między Radą a Parlamentem Europejskim nie zapewnił wystarczających gwarancji, iż dochody z aukcji zostaną skierowane na działania dotyczące klimatu w krajach rozwijających się. Uważamy też, że aukcje uprawnień do emisji powinny być bardziej obszerne oraz że należy bardziej ograniczyć wykorzystywanie CDM.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Z zadowoleniem przyjmuję analizę system handlu uprawnieniami do emisji i kompromis pomiędzy celami w zakresie zwalczania zmian klimatycznych a poprawą konkurencyjności przemysłu europejskiego i ochroną miejsc pracy.

Chciałbym zaznaczyć, że procedura współdecyzji, którą przyspieszono w interesie osiągnięcia porozumienia w pierwszym czytaniu, nie w pełni respektowała przejrzystość demokratyczną, a Parlament głosował nad czymś w rodzaju fait accompli.

Pomimo tego bardzo się cieszę z wniosku pani poseł Doyle, ze względu na elastyczność przyznaną sektorom zagrożonym ucieczką emisji. Musimy zabezpieczyć się przed utratą miejsc pracy spowodowaną przenoszeniem gałęzi przemysłu do regionów, które mniej dbają o zmniejszenie emisji, ale czynić to jednak bez podważania zadań dyrektywy.

  Sylwester Chruszcz (NI), na piśmie. – (PL) Głosowałem dziś przeciwko przyjęciu przez Parlament wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych.

Zdecydowanie nie zgadzam się z rozwiązaniami zaproponowanymi na poziomie europejskim. Zobowiązanie Rady Europejskiej do zmniejszenia do 2020 r. łącznych emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie o co najmniej 20% w stosunku do poziomu z 1990 r., a nawet o 30% pod warunkiem, że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnego obniżenia emisji, jest moim zdaniem nieprzemyślanym krokiem, który uderza w przemysł i konsumentów w Europie, w tym w moim kraju, w Polsce.

  Marielle De Sarnez (ALDE), na piśmie. – (FR) Jedyne stanowcze zobowiązanie podjęte przez Unię Europejską to zmniejszenie do roku 2020 emisji o 20% w porównaniu do roku 1990. W porównaniu do dnia dzisiejszego oznacza to zmniejszenie o około 12%. Jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że dwie trzecie tego zmniejszenia można osiągnąć poprzez mechanizmy kompensacji węgla, to znaczy poprzez nabywanie jednostek emisji dwutlenku węgla na rynku międzynarodowym, to UE zobowiązała się do osiągnięcia zmniejszenia na swoim terytorium o zaledwie 4%. To nie wystarczy, by popchnąć do przodu negocjacje międzynarodowe.

Chciałabym wskazać inny słaby punkt kompromisu. Nie podjęto stanowczego zobowiązania do wspierania krajów rozwijających się w ich wysiłkach na rzecz zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych. UE podjęła po prostu dobrowolne zobowiązanie do przeznaczenia połowy dochodów z aukcji uprawnień do emisji na zanieczyszczenia klimatyczne. Dochody spadają z uwagi na szereg ulg przyznanych producentom. Kompromis przewiduje, że pewną część tych środków finansowych można byłoby przeznaczyć na wspieranie krajów rozwijających się, w przypadku państw europejskich, które tego chcą. Jest to zobowiązanie czysto dobrowolne. Jest to niezwykle słabe zobowiązanie jak na zagadnienie, które pomimo to ma kluczowe znaczenie dla negocjacji międzynarodowych.

  Konstantinos Droutsas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) UE chełpi się swoją wiodącą rolą w ochronie środowiska, ale tak naprawdę chce przewodzić w ochronie interesów kapitału. Decyzje podjęte przez szczyt oraz pakiet dyrektyw Rady i Komisji w sprawie zmniejszenia emisji sprzyjają tak zwanej gospodarce ekologicznej jako metodzie przeciwdziałania nadmiernej akumulacji kapitału i kryzysowi, tym samym otwierając nowe możliwości przed monopolami i wzmacniając ekspansję imperialistyczną.

Wzmacniają handel emisjami, o którym wiadomo, że mnoży zyski monopolistów nie chroniąc środowiska. Pozwalają przemysłowi motoryzacyjnemu nie podejmować działań co najmniej do roku 2019. Zwalniają przedsiębiorstwa podlegające szkodliwemu wpływowi międzynarodowej konkurencji z obowiązku przestrzegania rozporządzeń w sprawie wytwarzania energii i wielu innych. Przyznają długotrwałe odstępstwo również nowym państwom członkowskim i Włochom. Przewidują także środki zachęcające do zastępowania upraw żywności uprawami roślin energetycznych. Dużym przedsiębiorstwom przyznano bezpłatne prawa do emisji zanieczyszczeń. Nie wymaga się przeznaczania żadnej części dochodów na działania w dziedzinie ochrony środowiska.

Pracownicy nie mogą czekać na ochronę środowiska ze strony UE, czy przedsiębiorstw bezkarnie zanieczyszczających środowisko. Skuteczną ochronę może im przynieść jedynie walka o gospodarkę oddolną i prawa zwykłych obywateli.

  Christian Ehler (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Moje „nie” nie jest odrzuceniem skutecznego system handlu uprawnieniami do emisji związanego z aukcjami, ani celów UE w dziedzinie ochrony klimatu czy finansowania CCS. Kilka poprzednich wniosków oraz moje sprawozdanie dotyczące udogodnień CCS w pełni uzasadniają moje poparcie. Dla mojego regionu, Brandenburgii, obecny tekst dokumentu oznacza jednak przyzwolenie na nieuczciwą konkurencję z państwami Europy Środkowej i Wschodniej oraz wyższe ceny energii, niż są konieczne dla osiągnięcia celów w dziedzinie ochrony klimatu. Węgiel musi się znaleźć w naszym koszyku energetycznym, aby było możliwe zagwarantowanie bezpieczeństwa dostaw dla naszych obywateli, w przyszłości chcemy również zapewnić możliwość przyjaznego dla środowiska wykorzystywania węgla dzięki technologii CCS. Porozumienie z Radą w sprawie podjęcia ostatecznej decyzji tylko po jednym czytaniu oznacza, że poważne zastrzeżenia nie zostały wyjaśnione, a rywalizacja na rzecz wypracowania możliwie najlepszych rozwiązań nie jest możliwa.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Chociaż można przytoczyć argumenty przemawiające za koncepcją systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, istnieją pewne niepokojące aspekty wynikające z obaw o zmiany składu chemicznego atmosfery, które mogą wywierać szkodliwy wpływ na klimat (zasada ostrożności) oraz ograniczone zasoby paliw kopalnych i brak racjonalizacji ich zużycia.

Po pierwsze, problem uprawnień do emisji i handlu nimi jest dyskusyjny i należy mu się sprzeciwić z uwagi na w dużej mierze nieznany wpływ na gospodarkę realną. Dzieje się tak dlatego, że nadal jest wiele wątpliwości, co do zakresu rozwiązań technicznych i dlatego, że te rozwiązania techniczne zależą od rozwoju sytuacji finansowej w poszczególnych zaangażowanych sektorach (transport lotniczy, przemysł motoryzacyjny, wytwarzanie energii słonecznej, przemysł cementowy, przemysł chemiczny, petrochemia i wzrastająca liczba innych sektorów zależnych od energii).

Po drugie, potencjalni beneficjenci to kilka wysoko zaawansowanych technologicznie sektorów przemysłu i niektórzy (zaledwie kilku) operatorzy finansowi. Nieodwracalne zmniejszenie zużycia paliw kopalnych jest wymuszone ograniczoną dostępnością źródeł. Przydział dla każdego sektora musi być oparty raczej na potrzebach społecznych i gospodarce racjonalnej niż na wpływach i zyskach finansowych. Dlatego postanowiłam wstrzymać się od głosu.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Należy podkreślić główny punkt tego sprawozdania: wzmocnienie, ekspansja i udoskonalenie po roku 2012 funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji jako jednego z podstawowych narzędzi osiągania celu UE dotyczącego zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych.

Zgadzam się z tym sprawozdaniem głównie dlatego, że handel uprawnieniami do emisji ma kluczowe znaczenie dla uzyskania skutecznego przydziału, który może zagwarantować efektywność środowiskową systemu handlu uprawnieniami do emisji UE. Jeden plan dla całej UE jest zawsze lepszy niż 27 planów krajowych. Poza tym wniosek przewiduje automatyczne i możliwe do przewidzenia dostosowania, mogące spełnić wymogi przyszłego porozumienia międzynarodowego.

Cechą charakterystyczną tego wniosku jest zwiększenie uprawnień bezpłatnych, co moim zdaniem nie jest do końca dobre. Nie należy jednak zapominać, że każdego roku emisje będą się zmniejszać.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Proponowana dyrektywa w sprawie zmiany systemu handlu uprawnieniami UE stanowi ulepszenie aktualnego systemu i ma znaczenie na poziomie globalnym. W związku z tym mogłem poprzeć sprawozdanie pani poseł Doyle.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE), na piśmie. − (FI) Skorzystam z tej okazji, by podziękować szanownym kolegom za ostatnie głosowanie, w którym Parlament Europejski jasno wyraził swoje poparcie dla modelu „referencyjnego”. Opowiadałam się za tym od długiego czasu i jako pierwsza sugerowałam jego zastosowanie do systemu handlu uprawnieniami do emisji. Mimo że Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zagłosowała przeciw niewielką ilością głosów, a sprzeciw Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności był bardziej znaczący, życie potrafi zaskakiwać. Teraz model referencyjny przyjęty przez Radę będzie uznany za kryterium.

Co więcej, wszystko to dla naszego dobra. Pierwotnemu wnioskowi Komisji i stanowisku przyjętemu przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego w sprawie handlu uprawnieniami do emisji brakowało równowagi, ponieważ stawiały one produkcję europejską w sytuacji, w której trudno konkurować na rynkach globalnych bez jakichkolwiek szczególnych korzyści klimatycznych. To oczywiście oznaczałoby nie tylko utratę miejsc pracy, ale także niekorzystne warunki dla środowiska naturalnego, ponieważ zmuszałoby przedsiębiorstwa do przenoszenia produkcji do państw, w których nie obowiązują wartości graniczne emisji.

Ta decyzja otwiera drzwi dla bardziej sprawiedliwego i bardziej dalekosiężnego podejścia do ochrony środowiska. Nadal wszystko jest kwestią otwartą i dziś możemy się przekonać, kto skorzysta na dokonanych ulepszeniach.

Cele środowiskowe pozostają niezmienne i stanowią wyzwanie. Nie jest to łatwy cel dla przemysłu, ale też nikt nie mówił, że ma taki być.

Tak czy inaczej mówienie o bezpłatnych uprawnieniach do emisji nie ma sensu, ponieważ punkty odniesienia – kryteria – są ambitne. Takie powinny być, bo w przeciwnym przypadku nie będziemy mieć systemu, który skłoni spółki do włączenia się w wyścig technologii powodujących zmniejszenie emisji.

Zarzuty lobby środowiskowego, że pakiet został osłabiony wydają mi się nieuzasadnione, jeśli uznamy, że cele są przestrzegane, a sektory przemysłu stosują się do obniżonego pułapu emisji. To nieodpowiedzialne twierdzenie, ale z pewnością nie każdy jest zainteresowany podejmowaniem odpowiedzialności. A świat jest wciąż rozdeptywany.

  Jean Lambert (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za tym sprawozdaniem pomimo znajdujących się w nim kilku luk prawnych i odstępstw przyznanych 10 nowym państwom członkowskim. Po co głosować za niedoskonałym sprawozdaniem? Ponieważ oznacza ono pewien postęp w porównaniu do aktualnego systemu. Będzie to parasol ochraniający sektor ETS w całej UE, a państwa członkowskie będą miały mniejsze uprawnienia w procesie. Zasada pełnej aukcyjności pozwoleń dla sektora energetyki została podtrzymana. Sektorowi lotnictwa przyznano jedynie niewielką część nowego dostępu do CDM. Podstawowe znaczenie zmienionego systemu jest jednak takie, że wprowadza on podstawy dla ważnej części porozumienia po protokole z Kioto. Mamy teraz system, do którego inne państwa mogą przystąpić i z którego mogą korzystać, by wspomóc zmniejszanie emisji – o ile ograniczą elementy przedaukcyjne i ustalą ambitne cele. Wykorzystanie dochodów będzie ściśle kontrolowane. Państwa członkowskie nie mogą traktować tego systemu tylko jako dodatkowego dochodu. Należy z niego korzystać, by wspomóc przejście na zrównoważoną gospodarkę niskoemisyjną, której świat potrzebuje.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram ten wniosek, który równoważy ambitne cele dotyczące zmian klimatu z potrzebą wzmocnienia konkurencyjności przemysłu europejskiego i ochrony miejsc pracy. Przydziały i rozdział kredytów emisji będzie trwał, w przypadku elektrowni, do 2013 r., kiedy to wszystkie nowe elektrownie będą dysponowały przydziałami w całości pochodzącymi z aukcji. W przypadku standardowych gałęzi przemysłu przejście na przydziały w całości pochodzące z aukcji nastąpi w roku 2020. Głosowałem za tym sprawozdaniem, ponieważ dzięki niemu aukcje stają się ogólną zasadą przydziału, zmniejszają proponowaną wielkość jednostek emisji CDM/JI, którą zakłady mogą nabyć w celu kompensacji emisji i nadal chronią spółki przed ucieczką emisji.

  Eluned Morgan (PSE), na piśmie. − Popieram to sprawozdanie, ponieważ uważam, że integralność środowiskowa ETS została podtrzymana i w istotny sposób udoskonalono aktualny system, bo w przyszłości zanieczyszczający będą płacić za prawo do emisji poprzez aukcje uprawnień. Podtrzymano cel zmniejszenia emisji z europejskich elektrowni i z przemysłu ciężkiego o 20% do roku 2020 oraz automatycznego zwiększenia do 30% w przypadku osiągnięcia międzynarodowego porozumienia na konferencji klimatycznej ONZ, która odbędzie się w Kopenhadze w grudniu 2009 r. Uważam też, że osiągnięto równowagę pomiędzy ochroną miejsc pracy i środowiska, co ma podstawowe znaczenie w obliczu pogorszenia koniunktury gospodarczej.

  Angelika Niebler (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Chcę złożyć następujące wyjaśnienia do głosowania w imieniu delegacji Unii Chrześcijańsko-Społecznej (CSU) do Parlamentu Europejskiego.

UE postawiła sobie ambitne cele w dziedzinie ochrony klimatu. Należy do nich 20% zmniejszenie emisji do roku 2020. Nie należy kwestionować tych celów dotyczących ochrony klimatu.

Nasze działania na rzecz zwalczania zmian klimatycznych należy połączyć z celem ustanowienia jasnych przepisów prawnych, które zagwarantują bezpieczeństwo planowania naszej gospodarki. Nie należy stawiać przemysłu europejskiego w niekorzystnej pozycji na tle konkurencji międzynarodowej. Ponadto w UE należy zapewnić równe szanse działania.

Będąca dziś przedmiotem głosowania dyrektywa dotycząca systemu handlu emisjami nie spełnia żadnego z tych wymogów. Gwoli wyjaśnienia:

1. Niektóre gałęzie przemysłu mogą odstąpić od aukcji uprawnień do emisji. W dalszym ciągu nie znamy danych dotyczących zgodności z ustanowionymi kryteriami.

2. Decyzję o tym, czy i na ile zakładom można zrekompensować wzrost kosztów energii można podjąć wyłącznie na szczeblu państwa członkowskiego, dla każdego przypadku odrębnie, i po przyjęciu prawodawstwa UE dotyczącego środków pomocowych.

3. Jeżeli w Kopenhadze w 2009 r. nie uda się osiągnąć międzynarodowego porozumienia, aukcje uprawnień do emisji CO2 będą dodatkowym obciążeniem dla wielu gałęzi przemysłu, którego pozbawieni są ich konkurenci spoza UE.

4. Większość państw członkowskich w Europy Wschodniej uzyskała odstępstwa od aukcji uprawnień do emisji CO2 w sektorze energetycznym. W związku z tym Niemcy znajdują się w niekorzystnej sytuacji w porównaniu do swoich wschodnich sąsiadów, ponieważ 48% energii elektrycznej pozyskują z elektrowni węglowych.

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Nie podzielamy tryumfalnego entuzjazmu rządów i Komisji na temat ostatecznego kompromisu dotyczącego pakietu klimatycznego. Dążenie UE do przewodzenia światowym wysiłkom na rzecz zwalczania zmian klimatycznych zostało rozmyte pod wpływem nacisków ze strony lobby przemysłowego i konserwatywnych rządów.

Osławiona zasada „20/2020” to konieczny pierwszy krok, ale cele, które ustanawia nie są wystarczająco ambitne. Wobec możliwości nabycia przez państwa europejskie znacznej części jednostek emisji, która „odpowiada” tym pochodzącym z krajów rozwijających się, historyczna odpowiedzialność zachodniego świata została cynicznie przeniesiona na biedniejszych mieszkańców planety. Wydaje się, że rządy w ogóle nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji.

Skonfederowana Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordyckiej Zielonej Lewicy nie składa broni. Podzielamy obawy organizacji pozarządowych działających na rzecz ochrony środowiska naturalnego i nadal będziemy się domagać bardziej ambitnych celów zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, podstawowego poparcia dla pozyskiwania energii ze źródeł odnawialnych i dla wiążącego długoterminowego planu dalszego zmniejszania emisji po konferencji w Kopenhadze.

  Herbert Reul (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Głosowałem przeciwko skonsolidowanym poprawkom, ponieważ z mojego punktu widzenia jako posła do Parlamentu Europejskiego prawa Parlamentu Europejskiego nie były przestrzegane. Parlamentowi w żadnym momencie nie dano szansy wyrażenia opinii, zamiast tego w istocie pozostawiono mu wybór między przyjęciem lub odrzuceniem kompromisu Rady. Nie jest to zgodne z zasadami procedury współdecyzji, która ma gwarantować równość obydwu organów prawodawczych.

Mam wiele zastrzeżeń dotyczących kompromisu, także jeśli chodzi o jego treść. Będzie on na przykład prowadził do poważnych zakłóceń na rynku UE i nakładał nieuzasadnione obciążenia na konsumentów. Ze względu na niczym nieusprawiedliwiony pośpiech we wdrażaniu reformy nie wzięto pod uwagę alternatywnych systemów, które pozwoliłyby na osiągnięcie pożądanego zmniejszenia. Fakt, że w chwili przyjęcia kompromisu nawet z grubsza nie przeanalizowano konsekwencji gospodarczych dla siły nabywczej konsumentów uwydatnia jeszcze jego słabe strony. Większość w Parlamencie Europejskim ponosi część odpowiedzialności – w tym wobec przyszłych pokoleń – za wejście tego kompromisu w życie.

Dostępne były rozwiązania alternatywne. Umożliwiłyby one osiągnięcie celów w zakresie zmniejszenia kosztem ułamka kwot, o których teraz mówimy. Taka polityka jest szkodliwa nie tylko dla gospodarki, ale zwłaszcza dla reputacji UE.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Należy z zadowoleniem przyjąć cel ograniczenia o 20% emisji z elektrowni europejskich i przemysłu ciężkiego do roku 2020, a następnie o 30%, w przypadku osiągnięcia międzynarodowego porozumienia na konferencji ONZ dotyczącej klimatu, która odbędzie się w Kopenhadze w grudniu 2009 r.

  Thomas Ulmer (PPE-DE), na piśmie. − (DE) W pełni popieram wysiłki zmierzające do ograniczenia zmian klimatu będących najprawdopodobniej wynikiem działań człowieka. Niemniej jednak nie poparliśmy kompromisu dotyczącego wynegocjowanego planu UE handlu uprawnieniami do emisji. Przyjmowanie prawodawstwa w wielkim pośpiechu jest niedopuszczalne i niedemokratyczne. Niezwykle szybka procedura prawodawcza oraz fakt, że dokumenty Rady zostały przedłożone zaledwie kilka dni temu oznaczały, moim zdaniem, że profesjonalna analiza dokumentów, a zatem przygotowanie właściwego prawodawstwa było niemożliwe. Jest to tym bardziej niedopuszczalne, że przedmiotowe prawodawstwo nakłada duże obciążenie finansowe na społeczeństwo europejskie. Zgodnie z niektórymi badaniami działania dotyczące klimatu i pakiet energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych kosztują około 70-100 miliardów euro, i istnieje ryzyko przeniesienia całych gałęzi przemysłu do innych części świata. Nie mógłbym poprzeć pakietu o takim zakresie w ramach procedury przyspieszonej. Tak ważne wnioski legislacyjne jak ten muszą ewoluować w trakcie dobrze zorganizowanej procedury obejmującej kilka czytań.

  Anders Wijkman (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Ogólny handel uprawnieniami do emisji to krok naprzód w porównaniu do aktualnie obowiązujących przepisów. Uprawnienia do emisji będą stopniowo wykupywane na aukcjach przez przemysł zamiast ich bezpłatnego przekazywania, co ma miejsce dziś.

UE jest więc zaangażowana w dostosowanie się do celu klimatycznego w postaci zwiększenia ograniczenia emisji z 20% do 30% do roku 2020, o ile w przyszłym roku w Kopenhadze osiągnięte zostanie porozumienie w sprawie klimatu. Wzywa również państwa członkowskie do przeznaczania dochodów na środki ochrony klimatu w Europie i na świecie.

Niestety kompromis jest dużo mniej ambitny, niż sytuacja tego wymaga. Zamiast pełnego wprowadzenia aukcji uprawnień do emisji od samego początku, aukcje mają być wprowadzane stopniowo. To rozprężenie osłabia bodźce do opracowywania nowych technologii niskoemisyjnych. Ogranicza też dochody, które mają podstawowe znaczenie jeśli UE ma być w stanie pomóc krajom rozwijającym się w inwestowaniu w „technologię ekologiczną”, dostosowaniu się do zmian klimatycznych i ochronie lasów tropikalnych.

Jednocześnie jeśli niemal połowę redukcji emisji można uzyskać poprzez zmniejszenie emisji w państwach trzecich, ETS będzie miał ograniczone skutki nawet w okresie przed rokiem 2020.

Pomimo tych niedociągnięć głosowanie na „nie” byłoby nie do pomyślenia. Nie chcę narazić na szwank całej dyrektywy, która zawiera wiele pozytywnych elementów w porównaniu do obecnej sytuacji.

- Sprawozdanie: Satu Hassi (A6-0411/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy socjaldemokraci, zdecydowaliśmy, że będziemy głosować przeciw temu kompromisowi w sprawie podziału odpowiedzialności, ponieważ jest całkowicie niedopuszczalne, by poziom unijnych emisji miał być zmniejszony na terytorium UE zaledwie o połowę. Uważamy, że jest to zupełnie niewłaściwy sygnał dla reszty świata, która czeka, aby UE przejęła inicjatywę w dziedzinie przystosowania do zmian klimatu i obawiamy się, że UE nie powiodło się stworzenie wyraźnej zachęty dla rozwoju nowej ekologicznej technologii. Jesteśmy przekonani, że ta technologia ma zasadnicze znaczenie dla zatrudnienia i dobrobytu w Europie.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Przedmiotowe sprawozdanie dotyczy wprowadzenia w UE27 zróżnicowanych celów na lata 2013-2020 w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w sektorach gospodarki nieobjętych systemem handlu uprawnieniami do emisji UE. Te cele dla państw członkowskich wahają się od +20% do -20% w porównaniu do emisji w tych sektorach w 2005 r. Cel Irlandii wynosi -20%.

System ETS i podział wysiłków razem wzięte oznaczają 100% ograniczenie emisji CO2, których wszystkie państwa mają dokonać do roku 2020.

Irlandia jest zadowolona z uwzględnienia zwiększonych środków w zakresie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla, w szczególności zbiorników dwutlenku węgla w scenariuszu - 20%, ponieważ jesteśmy jedynym krajem w UE, w którym pogłowie bydła jest większe od liczby mieszkańców. Dzięki hojnym i ekonomicznym rekompensatom w handlu emisjami między państwami członkowskimi uda nam się, chociaż to będzie trudne, osiągnąć nasz cel w postaci 20% redukcji bez konieczności zmniejszania liczebności stad.

Dla niektórych krajów wyzwaniem będzie zmienione prawodawstwo dotyczące systemu ETS, a dla innych podział wysiłków. Irlandia zalicza się do tej drugiej kategorii.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Zgadzamy się z potrzebą ograniczenia emisji gazów cieplarnianych i stworzenia w tym celu odpowiedniego systemu. Mamy jednak bardzo poważne wątpliwości co do proponowanego systemu, który chociaż jakoby opiera się na „zasadzie solidarności między państwami członkowskimi oraz potrzebie zrównoważonego rozwoju gospodarczego”, wymaga, aby jedynie państwa ponosiły koszty, z budżetów krajowych – a nie z budżetu Wspólnoty – w zależności od różnego poziomu rozwoju, na jakim się znajdują.

Pozwolenie na przekazywanie uprawnień do emisji między państwami członkowskimi przy pomocy „handlu” lub „pośredników rynkowych” oznacza tworzenie mechanizmów, które zwiększą jeszcze istniejące nierówności w sile ekonomicznej między państwami członkowskimi, z korzyścią dla najsilniejszych państw.

Ponadto znaczna część wysiłków zostanie przeniesiona do krajów trzecich, zwiększając w ten sposób naciski na kraje najsłabiej rozwinięte, aby zrezygnowały z części swojej suwerenności w zamian za (pseudo) pomoc i otworzyły swoje gospodarki na inwestycje przedsiębiorstw ze Wspólnoty. Wszystkie te środki mają służyć wywieraniu nacisku na uzyskanie międzynarodowego porozumienia, które w kontekście poważnego kryzysu gospodarczego zwiększy jeszcze znaczenie kapitalistycznego poglądu na sprawę środowiska.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Mając na względzie działania UE przeciwko zmianom klimatu uwzględnione w przyszłym międzynarodowym porozumieniu mającym zastąpić protokół z Kioto jest niezwykle ważne, aby UE dała światu wyraźny sygnał i zobowiązała się skutecznie ograniczyć swoje emisje gazów cieplarnianych.

Propozycja Komisji, aby do 2020 r. w sektorach nieobjętych wspólnotowym systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, ograniczyć emisje o 10% w porównaniu do poziomu z roku 2005 jest zatem niezwykle ważna.

Cele ustalone dla każdego państwa członkowskiego, przy których ustalaniu głównym kryterium jest PKB na mieszkańca, są moim zdaniem uczciwe.

Kompromis osiągnięty między Parlamentem Europejskim i Radą, chociaż nie jest ideałem (chociażby dlatego, że pozwala na nadmierne wykorzystanie mechanizmu elastyczności), jest moim zdaniem ogólnie wyważony i dlatego głosowałem za przedmiotowym sprawozdaniem.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem przeciw sprawozdaniu Satu Hassi. Przepisy umożliwiające państwom członkowskim zlecanie na zewnątrz 80% ograniczeń emisji pozwoli bogatym krajom na kontynuację praktyk sprzecznych z kryteriami zrównoważonego rozwoju kosztem uboższych krajów rozwijających się. UE nie powinna popierać takiej sytuacji.

  Jean Lambert (Verts/ALE), na piśmie. − Niechętnie głosowałem przeciw temu sprawozdaniu. Sprawozdawczyni udało się w nim uwzględnić wiele istotnych elementów. W tekście legislacyjnym obecnie jest mowa o 30% wiążącym celu w dziedzinie ograniczenia emisji: naukowcy mówią, że jest to minimum konieczne do 2020 r. Finansowanie redukcji emisji gazów cieplarnianych w krajach rozwijających się oznacza działanie na rzecz celu +2 stopni. Miejmy nadzieję, że te kraje rzeczywiście dostaną jakieś pieniądze, a nie tylko puste obietnice. Teraz mamy termin wprowadzenia celu w zakresie ograniczenia emisji z transportu morskiego i wiele innych niewielkich, ale pozytywnych kroków. Nie mogłem jednak głosować za 80% CDM, które państwa członkowskie mogą stosować w krajach trzecich zamiast koncentrować się na ograniczaniu emisji na własnym terytorium. Zastosowana dziś procedura głosowania oznacza, że ten konkretny wniosek nie mógł zostać zbadany przez cały Parlament. Potraktowaliśmy nasze rządy pobłażliwie i raz jeszcze przerzucamy ciężar wykonania naszej pracy na kraje trzecie. Nie mogę poprzeć czegoś takiego.

  Stavros Lambrinidis (PSE), na piśmie. – (EL) Grupa PASOK popiera między innymi treść poprawki 44 i będzie głosować przeciw poprawce oznaczonej numerem 7, chcąc zapewnić, by przynajmniej 50% ograniczeń emisji było wynikiem działań podejmowanych na terenie UE. UE musi pozostać wiarygodnym partnerem w okresie poprzedzającym światowe negocjacje i nie przerzucać ciężaru wysiłków związanych z ograniczeniem emisji na kraje rozwijające się.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram to sprawozdanie, w którym określono wiążące cele dla państw członkowskich w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w dziedzinach gospodarki nieobjętych systemem ETS, co stanowi prawdziwy postęp w przypadku kompleksowego systemu. 10% cel dotyczący sektorów nieobjętych ETS został podzielony między państwa członkowskie w oparciu o PKB na mieszkańca. Pozwoli to na sprawiedliwy podział wysiłków i zagwarantuje, że biedniejsze kraje będą mogły kontynuować swój przyspieszony wzrost. Popieram to sprawozdanie, w którym wprowadza się długoterminowy cel polegający na ograniczeniu do 2035 r. łącznych emisji o przynajmniej 50% oraz o 60% do 2050 r., w porównaniu do poziomu z 1990 r., ponieważ zajmuje się ono zarówno długo-, jak i krótkoterminowymi celami, zgodnie z celami w zakresie czystego powietrza. W sprawozdaniu znalazło się dodatkowe zobowiązanie do „redukcji emisji zewnętrznych”, które zapewni pomoc finansową dla krajów rozwijających się umożliwiającą im ograniczenie emisji, aby żaden kraj nie został pozostawiony samemu sobie i aby kraje rozwijające się otrzymały potrzebną pomoc finansową, by powszechne działania w zakresie zwalczania zmian klimatu były jak najskuteczniejsze.

  Daciana Octavia Sârbu (PSE), na piśmie. – (RO) Od samego początku popierałam projekt automatycznego przejścia od celu zakładającego 20% ograniczenie emisji do celu w postaci 30% ograniczenia w przypadku podpisania umowy międzynarodowej. Jednak zeszłotygodniowe negocjacje doprowadziły do kompromisu, zgodnie z którym metoda przejścia na ten poziom musi być oparta na nowej procedurze.

Ta decyzja została podjęta jako środek zapobiegawczy, uwzględniający ewentualność wzrostu cen dwutlenku węgla w przyszłości. Cieszę się jednak, że cel zakładający 30% ograniczenie emisji pozostanie celem priorytetowym dla uniknięcia wzrostu średniej temperatury o ponad 2ºC, zgodnie z tym, co ustalono na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r. Porozumienie międzynarodowe wiąże się z globalnymi wysiłkami na rzecz zwalczania i dostosowań do zmian klimatu, a pomoc finansowa przyznawana krajom rozwijającym się będzie stanowić dla nich bodziec do udziału w wysiłkach na rzecz ograniczenia emisji gazów cieplarnianych.

Aby utrzymać wiarygodność pomocy udzielanej krajom rozwijającym się Unia Europejska musi zadbać, by finansowanie projektów CDM wspomagało zrównoważony rozwój tych krajów i aby część dochodów pochodzących ze sprzedaży uprawnień do emisji w drodze licytacji była wykorzystana na ich wsparcie.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. − (NL) Chociaż głosowałem przeciwko osiągniętemu kompromisowi, nie zmniejsza to w żaden sposób mojego uznania dla pracy wykonanej przez panią poseł Hassi w tym względzie. Ponieważ jednak porozumienie umożliwia podejmowanie prawie 80% wszystkich wysiłków w krajach trzecich, uważam je za nie do przyjęcia.

Z szybkiego wyliczenia wynika, że Belgia będzie mogła podjąć między 50% i 60% potrzebnych wysiłków poza Unią Europejską. Chodzi tu o ważne sektory, w tym o budownictwo i transport. Inwestowanie wielu milionów euro zagranicą za pośrednictwem mechanizmu czystego rozwoju jest gospodarczym idiotyzmem, jeśli mój własny kraj nadal musi podejmować znaczne wysiłki w celu odpowiedniej izolacji budynków lub planować politykę transportową, która koncentruje się na transporcie niskoemisyjnym. Ponadto nie ma jakichkolwiek gwarancji, że projekty, w które inwestujemy zagranicą są projektami dobrej jakości.

Nie ma też pewności, czy inwestycje za pośrednictwem CDM robią jakąkolwiek różnicę. Zakup najłatwiejszych wysiłków w krajach trzecich jest również nieetyczny. Jest to rodzaj neokolonializmu, narażający na szwank pozycję krajów trzecich, ponieważ na późniejszym etapie będą one musiały podejmować dodatkowe i kosztowniejsze wysiłki.

  Anders Wijkman (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Zdecydowałem wstrzymać się od głosu podczas głosowania nad dyrektywą w sprawie podziału wysiłków. Głównym powodem jest to, że stanowi ona niewłaściwy sygnał dla reszty świata, skoro UE może dokonać około 70% ograniczenia swoich emisji do roku 2020 w krajach poza UE.

Potrzebne są większe starania, aby pomóc krajom rozwijających się inwestować w technologię niskoemisyjną. Ta pomoc nie powinna jednak stanowić przede wszystkim alternatywy dla redukcji na własnym terenie, ale powinna raczej być uzupełnieniem tych ograniczeń. Nie stać nas ani nie mamy czasu na to, by zastanawiać się, czy mamy szanse, czy nie na zapobieżenie niebezpiecznym zmianom klimatu.

Odkładanie koniecznych dostosowań na własnym terenie na okres po roku 2020 przyniesie skutki odwrotne od zamierzonych. Musimy zacząć działać już teraz, jeśli mamy mieć szansę doprowadzenia do niemal zerowej emisji do roku 2050. Przemysł potrzebuje silnych bodźców dla dokonania koniecznych adaptacji dotyczących energii, transportu, budownictwa, produkcji przemysłowej i tak dalej.

Wniosek dotyczący sektorów nieuczestniczących w handlu jest zdecydowanie za słaby pod tym względem. Postanowiłem zatem wstrzymać się od głosu nad tą częścią pakietu. Głosowanie na „nie” zagrażałoby całemu pakietowi i nie chciałem podjąć takiego ryzyka. Pod innymi względami dyrektywa zawiera wiele pozytywnych elementów w porównaniu z obecną sytuacją. Przede wszystkim jest to pierwszy akt prawny na świecie, w którym określono wiążące cele w zakresie redukcji dla wszystkich sektorów, które nie są włączone do systemu handlu emisjami.

- Sprawozdanie: Chris Davies (A6-0414/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Pakiet klimatyczno-energetyczny uwzględnia także wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla. Celem geologicznego składowania jest zapewnienie alternatywy dla uwalniania CO2 do atmosfery poprzez jego permanentne podziemne składowanie.

Komisja proponuje, aby wszystkie nowe elektrownie były budowane w taki sposób, aby w trakcie ich okresu eksploatacji możliwe było ich wyposażenie w urządzenia do wychwytywania i składowania dwutlenku węgla. Ta technologia, chociaż jest przedmiotem dyskusji, może pomóc w uzyskaniu ujemnych wartości emisji, uzupełniając w ten sposób energię odnawialną. Sprawozdawczyni uważa, że priorytetem musi być wykorzystanie jej do rozwiązania problemu węgla, który jest źródłem 24% emisji CO2 w Europie.

Chociaż mieliśmy wątpliwości co do niektórych poprawek, które są kontrowersyjne pod względem technicznym, głosowaliśmy za stanowiskiem Parlamentu Europejskiego. Uważamy jednak to stanowisko za nadmiernie regulacyjne, zwłaszcza jeśli chodzi o niezależność państw członkowskich, szczególnie w dziedzinie, w której wiedza naukowa i techniczna jest wciąż dość ograniczona. Ubolewamy, że nie podkreślono w wystarczający sposób ogromu działań w dziedzinie badań, rozwoju i demonstracji, który dopiero należy podjąć. Z tej przyczyny zalecane terminy są nazbyt ambitne, chyba że w ciągu kilku lat zostanie zatwierdzone bardzo znaczące finansowanie ze środków publicznych.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Technologia wychwytywania i geologicznego składowania dwutlenku węgla (CCS) jest bardzo obiecująca jako sposób złagodzenia zmian klimatu. Nie powinna być jednak wykorzystywana jako powód do złagodzenia i ograniczenia starań już podjętych w celu bardziej ekologicznego generowania energii w Europie.

Sprawozdanie Chrisa Daviesa jest bardzo wyważone, a kompromis osiągnięty między Parlamentem Europejskim i Radą całkowicie odpowiada potrzebom UE.

Szczególnie ważne jest zrealizowanie 12 projektów demonstracyjnych. Ich średnioterminowe rezultaty pomogą UE wprowadzić tę technologię w bardziej ekonomiczny i efektywny pod względem ekologicznym.

I wreszcie, wziąwszy pod uwagę wiele nadal istniejących wątpliwości, w szczególności brak pewności co do istnienia odpowiednich składowisk we wszystkich państwach członkowskich, uważam za rzecz bardzo pozytywną możliwość dokonania przeglądu kwestii eksportu CO2 do krajów trzecich (art. 35a ust. 2), a także niezmuszanie podmiotów gospodarczych do stosowania technologii CCS (art. 32).

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za sprawozdaniem pana posła Daviesa w sprawie składowania dwutlenku węgla. CCS to nowa technologia i konieczne są dalsze badania w celu oceny jej potencjału dla zwalczania globalnego ocieplenia. Proponowana dyrektywa stanowi mocną podstawę prawną, na której można rozwijać tę technologię i uważam, że Szkocja ma ważną rolę do spełnienia w rozwoju tego sektora.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za tym sprawozdaniem, które zapewni wysoki poziom bezpieczeństwa dla zdrowia ludzi i środowiska. Dyrektywa w sprawie CCS ustanawia ramy prawne dla wykorzystania nowej technologii, z uwzględnieniem istotnych warunków dotyczących bezpieczeństwa. Jest to ważne nie tylko dla ochrony środowiska, ale także by dać inwestorom pewność prawną podczas opracowywania nowych projektów.

Istotne jest jednak, by to sprawozdanie nie spowodowało, że odejdziemy od głównego celu: dalszego wykorzystywania energii odnawialnych i poprawy wydajności energetycznej.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Promowanie nowych technologii składowania dwutlenku węgla mającego swój udział w zmianach klimatu nie może odbywać się kosztem uznanych i sprawdzonych technologii. Na przykład, nienaruszone mokradła wchłaniają dwutlenek węgla, metan i podtlenek azotu, natomiast wydobywanie torfu i osuszanie mokradeł zamienia je w poważne źródła emisji gazów cieplarnianych. Wypalanie lasów tropikalnych w celu produkcji biopaliw również przechyla szalę równowagi klimatycznej w niewłaściwym kierunku.

Z kłopotów z biopaliwami powinniśmy wyciągnąć wniosek, że dobre intencje zbyt często stają się celem samym w sobie. Nowe technologie nie są jeszcze dojrzałe, a ich konsekwencji nie można przewidzieć. Z tych przyczyn wstrzymałem się od głosu podczas dzisiejszego głosowania.

  Eluned Morgan (PSE), na piśmie.− Włączenie do tego sprawozdania funduszu w wysokości 9 miliardów euro na oczyszczenie elektrowni węglowych dzięki rozwojowi wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS) zapewni wyjątkowe możliwości dla walijskiego przemysłu węglowego. Tę szansę należy wykorzystać, aby uczynić Walię liderem w dziedzinie tej nowej technologii i uaktywnić potencjał lukratywnego rynku eksportowego. Jest sprawą zasadniczą, aby Europa przejęła inicjatywę w tej dziedzinie, ponieważ znalezienie rozwiązania dla problemu węgla jest kluczowe, zwłaszcza że produkcja węgla na świecie w ciągu najbliższych 20 lat ma wzrosnąć o 60%.

  Daciana Octavia Sârbu (PSE), na piśmie. – (RO) Promowanie technologii wykorzystywanych do wychwytywania i geologicznego składowania dwutlenku węgla pomoże w dywersyfikacji wydajnej energii i wesprze walkę ze zmianami klimatu. Aby doprowadzić do 50% redukcji emisji CO2 do roku 2050, nie wystarczy tylko korzystać z energii odnawialnych, trzeba także wziąć pod uwagę projekty w zakresie CCS.

Będzie to wyzwanie dla Unii Europejskiej, jeśli weźmie się pod uwagę zwiększone koszty inwestycji kapitałowych w sprzęt do wychwytywania i składowania, które jednak zmniejszą się, gdy ten sprzęt będzie stosowany na wielką skalę. Z tego powodu projekty demonstracyjne nie są obowiązkowe, ponieważ w dużym stopniu zależą od ceny dwutlenku węgla i technologii. UE zrobiła jednak ważny krok w kierunku znalezienia alternatywnych rozwiązań, które pomogą zmniejszyć poziom emisji gazów cieplarnianych. Realizacja tych przyszłościowych projektów zachęci także kraje spoza UE do stosowania tych technologii.

- Sprawozdanie: Dorette Corbey (A6-0496/2007)

  John Attard-Montalto (PSE), na piśmie. − Jednym z najczystszych sposobów transportu jest transport drogą wodną. Sprawozdanie dotyczy statków żeglugi śródlądowej, ale sądzę, że tego rodzaju przewozu nie można oddzielać od szerszej perspektywy obejmującej transport drogą morską. Dwa rodzaje transportu wodnego to transport śródlądowy i transport morski i oba one są energooszczędne.

Podczas transportowania produktu drogą wodną wytwarza się około jednego procenta (1%) dwutlenku węgla, który zostałby wytworzony podczas transportu tego samego przedmiotu na tym samym odcinku drogą powietrzną.

Musimy być ostrożni tworząc przepisy, które mają wpływ na ten rodzaj przewozu. Nie możemy przeciążać przemysłu jeśli chodzi o żeglugę oraz statki i barki żeglugi śródlądowej, ponieważ końcowy rezultat może okazać się zupełnie inny niż się spodziewaliśmy. Gdyby transport wodny i morski okazał się niekonkurencyjny, klientela może zwrócić się ku innym rodzajom transportu. Wszystkie inne rozwiązania powodują znacznie większy ślad węglowy. W takiej sytuacji zamiast ograniczyć emisję gazów cieplarnianych wprowadzilibyśmy zbiór przepisów, które w ostatecznym rozrachunku udaremniałyby ogólny sens naszych propozycji.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za sprawozdaniem Dorette Corbey w sprawie monitorowania i ograniczania emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu drogowego i żeglugi śródlądowej, ponieważ uważam, że poprawa jakości powietrza i ograniczenie emisji gazów cieplarnianych to dwa bardzo ważne aspekty zwalczania zmian klimatu i zmniejszenia zagrożeń dla zdrowia.

Uważam, że przyjęcie przedmiotowej dyrektywy jest bardzo ważne i pomoże ograniczyć emisje CO2 w sektorze transportu dzięki propagowaniu czystych technologii i określeniu specjalnych wymogów dotyczących emisji dwutlenku węgla pochodzących z procesu produkcji.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Celem przedmiotowego sprawozdania, które stanowi część pakietu klimatyczno-energetycznego, jest lepsza jakość powietrza oraz wsparcie walki ze zmianami klimatu, poprzez ograniczenie emisji gazów cieplarnianych pochodzących z wykorzystania paliw w transporcie drogowym. Do chwili obecnej dyrektywa regulowała jedynie jakość paliwa. Jednak proponowana zmiana wprowadza obowiązkowe ograniczenia emisji gazów cieplarnianych pochodzących z wykorzystania paliw.

Ogólnie rzecz biorąc sprawozdawczyni wykonała ważną pracę, przedstawiając poprawki, które uważamy za pozytywne i które są generalnie właściwe i należycie uzasadnione, mają zapewnić jak największą skuteczność i równe warunki konkurencji, a także uwzględniają ambitne, ale wykonalne cele. Poza tym istotne jest, że dyrektywa jest neutralna pod względem technologicznym, ponieważ nie zachęca specjalnie do stosowania jakiegoś określonego paliwa lub technologii.

Z tego powodu głosowaliśmy za.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Przedmiotowe sprawozdanie jest bardzo ważne, ponieważ w jednym dokumencie zawarte zostały dwa cele: po pierwsze, poprawa jakości powietrza atmosferycznego poprzez ograniczenie zanieczyszczeń powietrza, w szczególności emisji substancji silnie toksycznych i zanieczyszczających, a po drugie, pomoc w zwalczaniu zmian klimatu poprzez obniżenie emisji gazów cieplarnianych pochodzących z paliw wykorzystywanych w sektorze transportu.

Po raz pierwszy ustalono cel ograniczenia emisji dla konkretnego produktu (paliwo) na podstawie analizy cyklu życia (wydobycie, produkcja, transport, dystrybucja i wykorzystanie końcowe), co jest wskazuje na to, jak ważna jest to dyrektywa.

Cieszę się z porozumienia osiągniętego między Parlamentem i Radą oraz chciałbym podkreślić fakt zagwarantowania trwałości i stabilności w produkcji biopaliw, co ma zasadnicze znaczenie w kontekście szans powodzenia dyrektywy.

Dyrektywa w sprawie jakości paliw stanie się decydującym narzędziem walki ze zmianami klimatu.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za sprawozdaniem Dorette Corbey. Europa ma do odegrania kluczową role w ograniczaniu emisji gazów cieplarnianych na świecie, a nałożenie wiążących zobowiązań na dostawców paliw będzie stanowić ważną część tych ograniczeń.

  Erika Mann (PSE), na piśmie. − W ramach wyjaśnienia sposobu głosowania chciałabym pogratulować sprawozdawczyni zajmującej się dyrektywą w sprawie jakości paliw, pani poseł Dorette Corbey. Udało jej się uwzględnić wiele żądań Parlamentu w ostatecznej, kompromisowej wersji tekstu.

Unia Europejska musi opierać swoją politykę i uregulowania prawne na rzetelnych dowodach naukowych – wymóg ten zawarty jest zarówno w unijnych przepisach prawnych, jak i w zobowiązaniach UE w dziedzinie wymiany handlowej. Ponieważ jestem członkinią Komisji Handlu, często otrzymuję opinie naszych partnerów handlowych, gdy UE wydaje uregulowania prawne w oparciu o arbitralne procedury polityczne zamiast nawiązywać do wniosków naukowych.

Ucieszyłam się więc, że zmieniona dyrektywa w sprawie jakości paliw nie obejmuje wcześniejszej propozycji dotyczącej zakazu dodatków MMT do paliwa. Zmieniona dyrektywa przewiduje nieprzerwane stosowanie MMT, w uznaniu wniosków naukowych naszych największych partnerów handlowych, w tym USA i Kanady. Co istotne, zmieniona dyrektywa wymaga także od UE przeprowadzenia analizy naukowej. Jestem głęboko przekonana, że ograniczenia w stosowaniu MMT muszą być oparte na dowodach naukowych. Wymagają tego zresztą unijne i międzynarodowe przepisy prawne.

Ponieważ inne kraje często wzorują swoje normy paliwowe na normach opracowanych w Europie, jest sprawą zasadniczą, by UE zadbała o to, aby jej przepisy dotyczące paliw miały mocne poparcie w dowodach naukowych.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) W naszych staraniach o ograniczenie emisji gazów cieplarnianych subsydiujemy kupno biopaliw pochodzących z krajów tropikalnych. W ten sposób wywiązujemy się z naszych zobowiązań z Kioto tylko powierzchownie, a tak naprawdę pogarszamy jeszcze problem. Biorąc pod uwagę, że zgodnie z badaniami naukowymi nawet 46% dwutlenku węgla na świecie jest wchłaniane przez lasy tropikalne, a 25% wszystkich emisji dwutlenku węgla jest powodowanych przez wylesianie, UE bardzo się myli w swoich wyliczeniach.

W całej dyskusji na temat emisji dwutlenku węgla straciliśmy z oczu całościowy obraz, ponieważ trzeba mieć na względzie, na przykład, także emisje gazów cieplarnianych pochodzące z wypalania lasów. Poza tym nie zostało chyba jeszcze do końca wyjaśnione, czy i w jakim stopniu obecne systemy silnikowe są odpowiednie do stosowania biopaliw. Cały system jest nie do końca przemyślany i właśnie dlatego wstrzymałem się od głosowania nad tym sprawozdaniem.

- Sprawozdanie: Guido Sacconi (A6-0419/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) Krytycznie odnosimy się do wniosku dotyczącego norm emisji dla samochodów osobowych. Wolelibyśmy bardziej ambitny wniosek, z surowszymi karami, krótszym okresem wprowadzenia i bardziej klarownie określający cel długoterminowy. Krytycznie odnosimy się też do faktu, że dopłata do produkcji etanolu jest tak mała, iż trudno ją uznać za bodziec skłaniający do inwestowania, pomimo tego, że etanol przyczynia się do zmniejszenia emisji.

Zdecydowaliśmy się jednak głosować za wnioskiem w całości, ponieważ uważamy, że jego odrzucenie doprowadziłoby do jeszcze późniejszego wprowadzenia przepisów w dziedzinie ochrony środowiska obowiązujących przemysł motoryzacyjny.

  Jean Marie Beaupuy (ALDE), na piśmie. – (FR) Jeśli chodzi o sprawozdanie pana posła Sacconiego dotyczące norm emisji dla nowych samochodów osobowych, to głosowałem przeciwko przedstawionemu wnioskowi, aby publicznie wyrazić moje niezadowolenie z faktu, że nie osiągnęliśmy porozumienia korzystniejszego dla środowiska. Niemniej jednak chciałbym, aby głos „za” wyrażony przez większość posłów pozwolił nam na szybkie podjęcie wstępnych działań, a potem, w nadchodzących latach, poprowadził nas ku decyzjom, które pogodzą potrzeby naszej planety i naszej gospodarki, uwzględniając zwłaszcza sytuację w przemyśle motoryzacyjnym.

  Marielle De Sarnez (ALDE), na piśmie. – (FR) Proponowany kompromis nie jest zadowalający.

Żałuję, że cel w zakresie zmniejszenia emisji CO2 z samochodów mieści się poniżej norm, do których dążył Parlament. Co więcej, cel ten podlega ocenie oddziaływania. Te dwie decyzje nie zmierzają we właściwym kierunku. Przeciwnie, musimy określić restrykcyjne normy emisji w perspektywie krótko i długoterminowej i normy te muszą pozostać niezmienne.

Ponadto cel polegający na ograniczeniu emisji przez producentów najbardziej ugodzi w tych, którzy już dziś postępują z najwyższą starannością. System kar za niezrealizowanie przedmiotowych celów jest niekorzystny dla tych, którzy tworzą pojazdy bardziej przyjazne dla środowiska. Paradoksalnie przedmiotowe prawodawstwo w najmniejszym stopniu karze tych, którzy emitują najwięcej zanieczyszczeń, zamiast uznawać i wspierać starania najuczciwszych.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za sprawozdaniem pana posła Sacconiego dotyczącym norm emisji dla nowych samochodów osobowych. Mając na uwadze, że transport drogowy odpowiada za 12% wszystkich emisji dwutlenku węgla w Unii Europejskiej uważam, że rozporządzenie to, pomimo iż nie jest częścią „pakietu klimatyczno-energetycznego”, ma zasadnicze znaczenie dla zagwarantowania, że UE osiągnie cel polegający na zmniejszeniu emisji gazów cieplarnianych o 20% do roku 2020.

Gratuluję sprawozdawcy decydującej roli, jaką odegrał w negocjacjach z Radą i Komisją Europejską. Zaowocowały one mocnym i wyważonym porozumieniem, które przyniesie korzyści przemysłowi motoryzacyjnemu i konsumentom, a przede wszystkim będzie chroniło środowisko. Jest to zatem model ambitny, ale i elastyczny, ponieważ prowadzi do osiągnięcia celów w zakresie zmniejszenia emisji zanieczyszczeń jednocześnie pozwalając przedsiębiorstwom sektora motoryzacyjnego na stopniowe dostosowanie.

  Anne Ferreira (PSE), na piśmie. – (FR) Wstrzymałam się od głosowania nad sprawozdaniem w dotyczącym „norm emisji CO2 z samochodów osobowych”, ponieważ w moim odczuciu w niewystarczającym stopniu uwzględnia ono wpływ floty pojazdów na zmiany klimatyczne.

Należało poprzeć bardziej ambitne cele, takie jak te, które przyjęła Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. Cele nie mogłyby mieć szkodliwych skutków dla europejskiego przemysłu motoryzacyjnego.

Niska sprzedaż samochodów odnotowana w tym roku jest związana przede wszystkim z siłą nabywczą obywateli Francji i Europy, a nie z przepisami, które w tym względzie już nie obowiązują.

Nie możemy również zapominać, że niektóre kary trafią z powrotem do spółek motoryzacyjnych i zostaną przeznaczone na finansowanie ich programów badawczych.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Sektor transportu drogowego jest drugim co do wielkości źródłem emisji gazów cieplarnianych w UE, a co ważniejsze, jest to sektor, w którym emisje nadal rosną. Znaczny postęp dokonany dzięki technologii motoryzacyjnej nie wystarczy do zneutralizowania skutków wzrostu natężenia ruchu drogowego i wielkości samochodów.

Wniosek dotyczący rozporządzenia jest zgodny z duchem i celami UE, zwłaszcza odnoszącymi się do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 20% do roku 2020.

Fakt, że wniosek przewiduje podział wysiłków oraz ustalenie określonego celu dla każdego producenta jest, moim zdaniem, godny naśladowania.

Kary, które będą nakładane na producentów za niezrealizowanie obowiązujących ich celów również uważam za bardzo istotne.

Ogólnie rzecz biorąc i mając na uwadze aktualną sytuację osiągnięte porozumienie jest korzystne dla UE. Jeśli chodzi o realizację celów ustalonych przez samą Unię Europejską dla potrzeb walki ze zmianami klimatu, rozporządzenie to z pewnością będzie pomocne.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za sprawozdaniem pana posła Sacconiego dotyczącym norm emisji CO2 z nowych samochodów. Choć kompromis nie sięga na tyle daleko, na ile teoretycznie mógłby, wyznacza jednak istotne cele producentom samochodów i odegra ważną rolę w zwalczaniu globalnego ocieplenia.

  Stavros Lambrinidis (PSE), na piśmie. – (EL) Grupa PASOK popiera między innymi treść poprawki 50 w celu zagwarantowania, że długoterminowy cel w postaci osiągnięcia średniego poziomu emisji 95 g CO2/km będzie prawnie wiążący od roku 2020. Będę głosował przeciwko odrębnej formalnej poprawce 2, ponieważ dla dobra zdrowia publicznego i środowiska, cel w zakresie redukcji emisji z samochodów osobowych należy osiągnąć bezpośrednio.

  Kurt Joachim Lauk (PPE-DE), na piśmie. − (DE) W imieniu posłów Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej Niemiec (CDU) z Badenii-Wirtembergii chcę złożyć następujące wyjaśnienie dotyczące głosowania. Pomimo poważnych zastrzeżeń głosowaliśmy za wnioskiem dotyczącym rozporządzenia. Z jednej strony, rzeczą słuszną jest wzywanie przemysłu motoryzacyjnego do zmniejszenia emisji CO2 i dlatego głosowaliśmy za wnioskiem. Z drugiej strony, chcemy skorzystać z okazji, by jasno wyrazić nasze zastrzeżenia, odzwierciedlone przez trzy poniższe punkty:

1. Proponowane środki doprowadzenia do ograniczenia emisji nie nakładają równorzędnych wymogów na wszystkich producentów europejskich, a szczególnie godzą w producentów dużych pojazdów, którzy wprowadzają też innowacje. Godzą one w producentów niemieckich bardziej niż w innych producentów z UE.

2. Nadal nie przeprowadzono analizy oddziaływania. Pierwszy projekt, ustanawiający 80% (zamiast obecnych 60%) spadek krzywej wartości granicznych został odrzucony.

3. Kary ustanowiono arbitralnie, zwłaszcza na etapie 4. Doprowadzi to do istnienia dwóch różnych poziomów cen CO2: ceny rynkowej stosowanej na rynku akcji i ceny ustanowionej arbitralnie dla przemysłu motoryzacyjnego.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za tym rozporządzeniem, które jest podstawową częścią pakietu zmian klimatycznych UE i które po raz pierwszy ustanawia obowiązujące producentów wymogi prawne w zakresie zmniejszenia emisji CO2 ze wszystkich pojazdów sprzedawanych w UE (bez względu na to, gdzie je wyprodukowano). Od roku 2012 przeciętna flota nowych samochodów powinna osiągnąć poziom emisji 120 g CO2/km. Cel ten podzielono na 130 g CO2/km pochodzące z udoskonalenia konstrukcji silników, a pozostałe 10 g powinno pochodzić z „innowacji ekologicznych”, takich jak nowe rozwiązania klimatyzacyjne. Rozporządzenie jest elastyczne, ponieważ dopuszcza obliczanie celu dla producenta w oparciu o średnią dla floty, co oznacza, że producenci mogą zastąpić pojazd emitujący więcej zanieczyszczeń pojazdem emitującym mniej zanieczyszczeń.

  Eluned Morgan (PSE), na piśmie. − Dwutlenek węgla pochodzący z transportu stanowi 21% naszych emisji dwutlenku węgla. Ustalenie ambitnych celów dla przemysłu motoryzacyjnego ma zatem podstawowe znaczenie dla zapewnienia, by przemysł motoryzacyjny rzeczywiście stosował się do własnego dobrowolnego celu, którego nie zrealizował w przeszłości. Ustalając wysokie standardy dla potencjalnych 500 milionów klientów w Europie ustalamy również normy globalne, których cały świat powinien przestrzegać. Przy nadwyżce produkcyjnej globalnego przemysłu motoryzacyjnego Europa powinna koniecznie przewodzić w produkcji samochodów ekologicznych, ku którym konsumenci prawdopodobnie zwrócą się w przyszłości.

  Angelika Niebler (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Obecny kryzys gospodarczy szczególnie mocno dotknął przemysł motoryzacyjny. Większość niemieckich fabryk samochodowych wymogła na pracownikach, aby brali obowiązkowe urlopy w okresie poprzedzającym Boże Narodzenie już od początku grudnia.

Ponadto przyjęte dziś rozporządzenie wystawi niemiecki, a zwłaszcza bawarski przemysł motoryzacyjny na trudną próbę wytrzymałości, która będzie od niego wymagać wytężonych wysiłków.

Z zadowoleniem zauważamy zatem, że przemysłowi przyznano długofalowe reguły przejściowe dotyczące osiągania uzgodnionych celów w dziedzinie redukcji emisji.

Na przykład, wymogi mają być wprowadzane etapowo. Po pierwsze, wymaga się by w roku 2012 jedynie 65% nowych samochodów zarejestrowanych w UE spełniało uzgodniony cel w postaci przeciętnego górnego pułapu emisji 120 g CO2 na kilometr. Do roku 2015 cel ten mają spełniać wszystkie nowe samochody. Ponadto, co najważniejsze, zniżkę do siedmiu gramów dopuszcza się dla „innowacji ekologicznych”, takich jak dachowe baterie słoneczne czy wydajne urządzenia klimatyzacyjne.

Żałujemy jednak, że sprawozdanie wysyła błędny sygnał w postaci kar za przekroczenie wartości docelowych, ponieważ przekroczenie ich o co najmniej 4 gramy wiąże się z nałożeniem kary w wysokości 95 euro za gram. W porównaniu do cen CO2 stosowanych na mocy systemu ETS, obciążenie przemysłu motoryzacyjnego jest zatem zbędne i nadmierne.

  Seán Ó Neachtain (UEN), na piśmie. – (GA) Przedłożyłem opinię w tej sprawie Komisji Transportu. Komisja była tak podzielona, że nie udało nam się przyjąć żadnego tekstu.

Uważałem, że tekst Komisji był w znacznym stopniu rzetelny i realistyczny, mimo iż brakowało jednego istotnego aspektu, a mianowicie włączenia do prawodawstwa średnio i długoterminowego celu.

Oczywiście rozumiem troskę o miejsca pracy, ale musimy być ambitni. Mamy obowiązek chronić nasz świat dla przyszłych pokoleń i w związku z tym musimy być przygotowani na podejmowanie trudnych decyzji.

A te „ekologiczne” cele nie są nierealne. Ostatnio jasno nam udowodniono, że w sektorze motoryzacyjnym trzeba wprowadzić jakiś rodzaj reform. Reforma związana z ochroną środowiska, którą należy przeprowadzić na mocy ambitnego prawodawstwa jest nie tylko naszym obowiązkiem, jest to również szansa, szansa na większe wsparcie badań i rozwoju w sektorze motoryzacyjnym i stworzenie miejsc pracy oraz rozpoczęcie nowej ery w tym sektorze. Zrównoważony rozwój jest korzystny nie tylko dla planety. Mógłby być równie korzystny także dla gospodarki.

  Daciana Octavia Sârbu (PSE), na piśmie. – (RO) W wysiłkach Unii Europejskiej na rzecz zwalczania zmian klimatu nie można pomijać emisji z samochodów osobowych i ich szkodliwego wpływu na środowisko. Parlament Europejski i Rada uzgodniły, że do roku 2020 przeciętny poziom emisji dla floty nowych samochodów nie może przekraczać 95 g CO2/km. Obecnie przemysł motoryzacyjny zobowiązał się do zmniejszenia poziomu emisji dwutlenku węgla do 140 g/km do roku 2008, co jest częścią dobrowolnego porozumienia podpisanego w 1998 r. W świetle dobrowolnego charakteru tego celu wysiłki podejmowane na rzecz zmniejszenia emisji są niemal niezauważalne, gdyż poziom 186 g/km z 1995 r. obniżono w roku 2004 zaledwie do 163 g/km.

Nowe rozporządzenie wprowadza obowiązkowy plan zmniejszenia poziomu emisji CO2, w tym system kar dla tych, którzy nie spełniają tego obowiązku oraz bodźce sprzyjające tworzeniu nowatorskich technologii. Do roku 2014 normy będzie spełniać 80% floty pojazdów, natomiast po roku 2019, kara za każdy gram powyżej limitu będzie wynosiła 95 euro. Ostateczny kompromis gwarantuje równowagę pomiędzy potrzebami konsumentów, ochroną środowiska a zrównoważoną polityką przemysłową.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. − (NL) Głosowałem przeciwko kompromisowi ujętemu w sprawozdaniu pana posła Sacconiego dotyczącym emisji CO2 z samochodów. To niechlubne dossier, dzięki któremu producenci samochodów po raz kolejny uniknęli obowiązku produkowania samochodów zużywających mniej energii i emitujących mniej zanieczyszczeń. Przedmiotowe dossier przygotowywano przez ponad 10 lat. Najpierw zyskano na czasie zawierając dobrowolne porozumienie, którego nie przestrzegano. Dzisiejsze porozumienie to kolejny przykład grania na czas. Kary są zatrważająco niskie.

Ustanowiono normę emisji CO2 na poziomie 95 g, którą należy stosować do dnia 1 stycznia 2020 r. W roku 1996 przemysł motoryzacyjny uzgodnił maksymalny poziom emisji 140 g obowiązujący do roku 2008. Jaka jest rzeczywistość? Dziś średni poziom emisji to 162 g.

Prawda jest taka, że krótkowzroczne myślenie zawsze wygrywa. Wolimy przeznaczać duże sumy dolarów na skorumpowane albo niedemokratyczne rządy zamiast inwestować w ekologiczną technologię innowacji. Twierdzenie, że zmusza nas do tego kryzys gospodarczy to bzdura. Przemysł motoryzacyjny ma przyszłość tylko wtedy, gdy opowie się za samochodami wydajnymi i nieemitującymi zanieczyszczeń. Jeśli w tym tkwi problem, przemysł motoryzacyjny powinien winić tylko sam siebie za niewłaściwe i krótkowzroczne decyzje podejmowane w przeszłości.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE), na piśmie. – (RO) Głosowałam za sprawozdaniem pana posła Sacconiego dotyczącym norm emisji dla nowych samochodów osobowych.

Sektor transportu drogowego odpowiada za około 70% emisji gazów cieplarnianych wytwarzanych przez sektor transportu ogółem. Dotyczy to zwłaszcza obszarów miejskich, w których natężenie ruchu drogowego powoduje zanieczyszczenie powietrza w dużych aglomeracjach miejskich. Ważne zatem, by poprawić normy emisji dla nowych samochodów osobowych. Osiągnięty kompromis stawia ambitne cele przed producentami samochodów, ale daje im także czas niezbędny na dostosowanie posiadanych linii produkcyjnych do nowych wymogów. System nagród wprowadzony dla samochodów ekologicznych będzie bodźcem zarówno dla producentów, jak i konsumentów. Zmiany klimatyczne pomogą zmienić preferencje konsumentów i wzmogą zapotrzebowanie na samochody.

Ochrona miejsc pracy i tworzenie warunków koniecznych dla rozwoju gospodarczego są absolutnie niezbędne, zwłaszcza w obliczu dzisiejszego kryzysu gospodarczego i finansowego. Znaczenie przemysłu motoryzacyjnego potwierdzają również środki szczególne ujęte w europejskim planie naprawy gospodarczej.

  Thomas Ulmer (PPE-DE), na piśmie. – (DE) Głosowałem „za” pomimo poważnych zastrzeżeń. Z jednej strony dobrze, że wzywamy przemysł motoryzacyjny do zmniejszenia emisji CO2. Z drugiej strony, chcemy wyrazić nasze poważne zastrzeżenia (patrz zwłaszcza punkt 3). 1) Wniosek nie nakłada równorzędnych wymogów na wszystkich producentów europejskich, a szczególnie godzi w producentów dużych pojazdów, którzy wprowadzają też innowacje. Dotyczy to zwłaszcza producentów niemieckich. 2) Nadal nie przeprowadzono analizy oddziaływania. Pierwszy projekt, który ustanawiał 80% (zamiast obecnych 60%) spadek krzywej wartości granicznych został odrzucony. 3) Kary zostały ustanowione arbitralnie, zwłaszcza na etapie czwartym. Doprowadzi to do istnienia dwóch różnych poziomów cen CO2: ceny rynkowej stosowanej na rynku akcji i ceny ustanowionej arbitralnie dla przemysłu motoryzacyjnego.

  Glenis Willmott (PSE), na piśmie. − Głosowałam, aby poprzeć poprawione przepisy prawne, zarówno w przypadku przedmiotowego wniosku dotyczącego zmniejszenia emisji CO2 z samochodów, jak i całego pakietu zmian klimatycznych. Jest to ważny krok w kierunku zapewnienia, by Europa zrealizowała cele polegające na ograniczeniu o 20% poziomu emisji do roku 2020 i ważny komunikat dla reszty świata przed przyszłorocznymi rozmowami w Kopenhadze, że Europa nie żartuje.

Dysponujemy już technologią, która pomoże nam spełnić te cele i najlepszym tego przykładem są prace innowacyjne prowadzone na Uniwersytecie Loughborough, w moim własnym okręgu, znanym na całym świecie z opracowywania technologii ekologicznych, który ostatnio otworzył nową stację tankowania wodorem, jedną z zaledwie dwóch w Wielkiej Brytanii.

- Sprawozdania: Claude Turmes (A6-0369/2008), Avril Doyle (A6-0406/2008), Satu Hassi (A6-0411/2008), Chris Davies (A6-0414/2008), Dorette Corbey (A6-0496/2007) i Guido Sacconi (A6-0419/2008)

  Bairbre de Brún i Mary Lou McDonald (GUE/NGL), na piśmie. − Sinn Féin przywiązuje ogromną wagę do przeciwdziałania zmianom klimatu. W pełni uznajemy daleko idące zmiany konieczne do stworzenia społeczeństwa i gospodarki, które będą zrównoważone pod względem ekologicznym. W związku z tym popieramy działania na szczeblu lokalnym, krajowym, UE i globalnym, poprzez konferencje klimatyczne ONZ, mające na celu ustalenie niezbędnych wiążących celów w zakresie redukcji emisji CO2.

Jeśli chodzi o sprawozdanie pani poseł Doyle w sprawie systemu handlu emisjami (ETS), to głosowaliśmy za tym sprawozdaniem przede wszystkim dlatego, że daje ono gwarancję udoskonalenia aktualnego systemu ETS stosowanego w UE, pomimo pewnych poważnych trudności z samym systemem.

Jesteśmy niezadowoleni z faktu, że większość redukcji umożliwiających osiągnięcie celów UE można tak naprawdę zrealizować poza UE, co zostało potwierdzone w sprawozdaniu pani poseł Hassi. Wstrzymaliśmy się od głosowania w tej sprawie.

Jeśli chodzi o sprawozdanie pana posła Davisa w sprawie CCS oraz bez uszczerbku dla naszych wyraźnych preferencji dla energii ze źródeł odnawialnych, głosowaliśmy za tym sprawozdaniem, ponieważ przewidziano w nim ważne środki dotyczące bezpieczeństwa ogólnego, bezpieczeństwa finansowego i odpowiedzialności finansowej. Tutaj też chcielibyśmy widzieć normy emisji. Jednak w przedmiotowym sprawozdaniu przewidziano analizę możliwości.

Głosowaliśmy przeciwko sprawozdaniu pana posła Sacconiego w sprawie samochodów, ponieważ porozumienie w znacznym stopniu osłabia wniosek Komisji.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za pakietem klimatyczno-energetycznym, który obejmuje sprawozdanie Avril Doyle, Satu Hassi, Claude'a Turmes i Chrisa Davisa, ponieważ uważam, że porozumienie osiągnięte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją Europejską jest porozumieniem wyważonym, które godzi ochronę środowiska z uprawnionymi interesami przemysłu.

Ważne było, by osiągnąć porozumienie w pierwszym czytaniu, czyli innymi słowy w czasie, gdy Unia Europejska ma przedłożyć wiarygodną propozycję na konferencji kopenhaskiej w 2009 r., prowadzącą do osiągnięcia międzynarodowego porozumienia i kontynuowania naszej inicjatywy w zwalczaniu zmian klimatycznych.

  Neena Gill (PSE), na piśmie. − Głosowałam za pakietem zmian klimatycznych, ponieważ jestem przekonana, że świat znajduje się dziś w punkcie krytycznym. Mamy do czynienia z bezprecedensowym wyzwaniem dla naszego sposobu życia. Jednak tylko poprzez wspólne działanie państwa członkowskie mogą wywrzeć wpływ. Właśnie w takich czasach jak te UE musi stawić czoła ciążącej na niej odpowiedzialności i działać jako światowy lider.

I tak się dzieje. Żadne inne państwo ani grupa państw nie ustanowiła prawnie wiążącego procesu o zakresie i o potencjale przedmiotowego pakietu.

Posłowie z Partii Zielonych w Parlamencie Europejskim twierdzą, że wymowa pakietu została osłabiona. Ale nie mają racji. Nie chodzi o środowiskową skuteczność systemu. Zamiast niej osiągnęliśmy nadającą się do wykorzystania równowagę pomiędzy zapotrzebowaniem przemysłu na dalsze wypracowywanie zysków w trudnych czasach kryzysu, społecznymi potrzebami Europy i przyszłością naszego środowiska.

Był to zatem pakiet, który socjaliści słusznie popierali i cieszę się, że też mogłam to zrobić.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Pakiet energetyczny i zmian klimatycznych, nad którym dziś głosujemy ma być reprezentatywny dla okresu przejściowego w kategoriach energii, gospodarki i technologii.

I taki jest. Poszczególne proponowane środki radykalnie zmienią zróżnicowany koszyk energetyczny państw członkowskich, doprowadzą do wspólnej, a nawet jednolitej polityki energetycznej, będą się wiązały z poniesieniem ogromnych kosztów, osłabią konkurencyjność naszego przemysłu, a co za tym idzie, zatrudnienie w Europie, zwiększą ceny energii dla odbiorców indywidualnych i przedsiębiorstw oraz będą miały znaczne konsekwencje dla budżetów krajowych i tak dalej.

Oczywiście przewidziano wiele odstępstw, by uniknąć delokalizacji. To jednak nie wystarczy. W świetle obecnego powszechnego kryzysu – a wydaje się, że będzie on długofalowy – ogólna klauzula zabezpieczająca jest potrzebna, by zagwarantować, że w razie konieczności europejskie interesy gospodarcze i pracownicze będą, przynajmniej na razie, przeważały nad celami środowiskowymi. Konieczne jest też ustanowienie ogólnego nadzoru nad procesem na wypadek, gdyby kolejne negocjacje międzynarodowe nie okazały się owocne i gdyby Stany Zjednoczone oraz duże kraje rozwijające się nie zobowiązały się do tego w takim samym stopniu, ponieważ w takim przypadku samobójstwo gospodarcze Europy, która emituje zaledwie 15% „sztucznych” gazów cieplarnianych na świecie, obróci się w niwecz.

  Dan Jørgensen (PSE), na piśmie. − (DA) Duńscy socjaldemokraci głosowali za większością pakietu klimatycznego UE, bo choć nie wszystkie wykorzystane metody są takie, jak byśmy sobie tego życzyli, ustanawia on ambitny cel zmniejszenia emisji CO2 o 20% lub 30%, w zależności od tego, czy globalne porozumienia wejdą w życie, czy nie.

Socjaldemokraci głosowali przeciwko wnioskowi dotyczącemu podziału wysiłków (inaczej mówiąc zmniejszenia poziomu emisji na przykład w rolnictwie, transporcie, itp.). Jest to spowodowane faktem, że tak łatwo zakupić uprawnienia w krajach rozwijających się, że UE będzie w stanie wywiązać się z obowiązku redukcji w 60%–70% poprzez zakup redukcji emisji w najuboższych krajach świata. W rzeczywistości będzie to oznaczać, że kraje najbogatsze wykupią się od niezbędnego przekształcenia, a zatem nie będą inwestować w rozwój technologiczny konieczny do osiągnięcia długoterminowego celu w postaci zmniejszenia emisji o 80%.

Socjaldemokraci głosowali przeciwko wnioskowi w sprawie emisji CO2 z samochodów. Wbrew temu, co zaproponowała Komisja Europejska i w całkowitej sprzeczności z wynikami głosowania w Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, wniosek opóźniłby postawiony przemysłowi motoryzacyjnemu wymóg emitowania nie więcej niż 120 g CO2/km od roku 2012 o kolejne trzy lata. Przemysł motoryzacyjny już dziesięć lat temu przystąpił do dobrowolnego porozumienia w sprawie zmniejszenia emisji CO2 i poświęcił mnóstwo czasu na dostosowanie do przepisów, które są niezbędne, jeśli mamy pokonać globalne ocieplenie.

  Marie-Noëlle Lienemann (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za czterema dyrektywami w sprawie pakietu energetycznego i zmian klimatycznych, ponieważ było istotne, aby EU przyjęła te teksty przed międzynarodowymi negocjacjami. Odroczenie ich przyjęcia opóźniłoby podjęcie działań i spotęgowało opóźnienia nie gwarantując lepszego tekstu. Głosowałam na TAK:

- ponieważ cele 3x20 zostały potwierdzone (20% zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych, 20% zmniejszenie zużycia energii, 20% energii ze źródeł odnawialnych) i większe ograniczenie emisji gazów cieplarnianych do 30% w przypadku bardziej ambitnego porozumienia międzynarodowego;

- ponieważ jest ono niezwykle ważne, bo teksty proponowane przez Radę nie idą tak daleko, jak wnioski Komisji i istnieje ryzyko, że podane cele nie zostaną osiągnięte – rozmycie w czasie, duża liczba odstępstw, możliwość finansowania zmniejszenia emisji gazów spoza UE, co opóźnia podstawowe ograniczenie emisji dwutlenku węgla w naszym przemyśle, gospodarce i w ramach środków na rzecz rozwoju;

- bo jest to środek ostrożności, ponieważ jeśli cele nie zostaną spełnione, Parlament będzie musiał narzucić nową politykę;

- ponieważ jest to pierwszy krok. Zawsze uważałam, że plany handlu przydziałami emisji nie zmienią naszego przemysłu ani naszych działań mających na celu zmniejszenie ich środowiskowego wpływu. Musimy wziąć pod uwagę możliwość przeznaczenia znacznych kwot na badania i innowacje, ustanowienie norm i taryf celnych w celu zwalczenia dumpingu środowiskowego, a także uwzględnić politykę przemysłową i fundusze europejskie towarzyszące zmianom.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Chociaż sprawozdania dotyczą różnych aspektów pakietu klimatycznego, można dostrzec globalne podejście.

Biorąc pod uwagę, że zakłada się ogólne zwiększenie zużycia energii i że większość tych źródeł energii emitujących najwięcej CO2 jest także najdroższa, łatwo dostrzec dlaczego wybór źródeł energii emitujących mniej CO2 jest koniecznością zarówno środowiskową, jak i gospodarczą. Z tego powodu najważniejsze jest, by inwestować w technologie, które zmniejszają zużycie energii oraz w rozwiązania techniczne zmniejszające emisje, które nie znikną. Gałęzie przemysłu, które zajmują się produkowaniem towarów emitujących najwięcej CO2 muszą się dostosować. Można i trzeba je zachęcać do produkowania towarów bardziej zaawansowanych technologicznie, zwłaszcza przy pomocy przepisów dotyczących zamówień publicznych, a nie kar. Ponadto gałęzie przemysłu emitujące w procesie produkcji duże ilości CO2 muszą raczej uzyskać wsparcie na badania i innowacje, aby stały się bardziej konkurencyjne, a nie podlegać przepisom karzącym produkcję, uniemożliwiającym jej prowadzenie w Europie. Wreszcie istnieje zasadnicza konieczność zmniejszenia zależności energetycznej poprzez zróżnicowanie źródeł i dostawców. Podejście to należy wykorzystać, by zachęcić do korzystania ze źródeł energii, które emitują mniej CO2.

- Zalecenie dotyczące drugiego czytania: Alejandro Cercas (A6-0440/2008)

  Kader Arif (PSE), na piśmie. – (FR) Wspólne stanowisko w sprawie czasu pracy, które Rada poddaje pod głosowanie Parlamentu to prawdziwy krok wstecz jeśli chodzi o prawa pracownicze oraz realne zagrożenie dla naszego europejskiego modelu społecznego.

Mając za sobą silną większość socjalista-sprawozdawca, pan poseł Cercas, którego poparłem moim głosem, zdołał obalić tę konserwatywną i reakcyjną wizję świata pracy rodem z XIX wieku. Razem ze wszystkimi socjalistami poparłem szereg poprawek, które gwarantują zasadniczy postęp w dziedzinie praw pracowniczych.

Uzyskaliśmy więc unieważnienie klauzuli opt-out, która umożliwiała odstępstwo od wymiaru czasu pracy i narzucała tygodniowy czas pracy wynoszący nawet do 65 godzin. Ponieważ czasu dyżuru nie można uznawać za czas wolny, umożliwiliśmy jego wliczanie do czasu pracy. Uzyskaliśmy też gwarancje dotyczące odpoczynku wyrównawczego oraz godzenia życia rodzinnego i zawodowego.

To wielkie zwycięstwo europejskich socjalistów popieranych przez związki zawodowe jest zwycięstwem wszystkich Europejczyków. Europa popierająca zasadnicze zdobycze socjalne, takie jak dzisiejsze, to Europa, która chroni swoich obywateli.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Głosowałem za przedmiotowym zaleceniem, którego tekst był koordynowany w Parlamencie przez pana posła Cercasa. Żyjemy w ciekawych czasach, w których niestety, kryzys finansowy dotyka już także gospodarki realnej. Potrzebne nam są decyzje, które będą miały pozytywny wpływ na nasz sektor produkcyjny, ale przede wszystkim Europa musi się przygotować na nowe trudne wyzwania w dziedzinie konkurencji, które pojawiają się na horyzoncie.

Zgadzam się z podstawową ideą dotyczącą stworzenia europejskich ram w zakresie regulacji organizacji czasu pracy. Jest słuszne, by w tej dziedzinie zachęcać partnerów społecznych – zwłaszcza reformatorskie związki zawodowe w Europie, próbujące wspierać zobowiązanie nie tylko do ochrony praw pracowniczych, ale do modernizacji i wzrostu – aby w większym stopniu uczestniczyli w podejmowaniu decyzji.

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. – (PL) Aktywny i nieaktywny czas pracy to istotna kwestia dla wielu grup zawodowych szczególnie dla lekarzy. Rozdzielanie dyżuru na aktywny i nieaktywny jest sprzeczne z pojęciem czasu pracy i podstawowymi postanowieniami dotyczącymi warunków pracy. Czy ktoś jest w stanie przypilnować, kiedy lekarz podczas dyżuru odpoczywa, a kiedy wypełnia obowiązki poprzez nagłą interwencję, zabieg lub planowanie kolejnej operacji? Poza tym, kontrolowanie tego pociągnęłoby za sobą zatrudnienie kontrolerów i kolejne absurdalne koszty. Takie postępowanie byłoby po prostu niezgodne z etyką pracy.

  Derek Roland Clark, Michael Henry Nattrass, Jeffrey Titford i John Whittaker (IND/DEM), na piśmie. − UKIP uznaje wartość niektórych elementów stanowiska Rady w sprawie ochrony prawa Brytyjczyków do pracy. Głosowaliśmy przeciw innym poprawkom zawartym w tym sprawozdaniu, które umniejszają właśnie te elementy.

Stanowisko Rady obejmuje jednak wiele innych elementów, z którymi UKIP nie może się zgodzić i za którymi nie może głosować. W związku z tym, wstrzymaliśmy się od głosowania nad poprawką 30.

  Jean Louis Cottigny (PSE), na piśmie. – (FR) Dzisiejsze głosowanie w Parlamencie Europejskim jest niezwykle ważne. Maksymalny wymiar czasu pracy w Europie będzie nadal wynosił 48 godzin, co pozwoli krajom, w których funkcjonuje system bardziej korzystny dla pracowników (takim, jak Francja, gdzie obowiązuje wymiar pracy 35 godzin pracy) na niewprowadzanie żadnych zmian. Rada chciała zwiększyć wymiar pracy do 65 godzin.

Szeregi lewicy i ci, którzy bronią pracowników, jak na przykład Europejska Konfederacja Związków Zawodowych, mogą być dumni z tego zwycięstwa.

Nie można zapominać o lekarzach i studentach medycyny, bo to także ich sukces. Czas dyżuru personelu medycznego nadal będzie liczony jako czas pracy.

Głosowanie to, poparte dużą większością głosów, pozwoli 27 posłom do PE głośno i dobitnie wyrazić swoje stanowisko przed 27 ministrami w komitecie pojednawczym.

  Harlem Désir (PSE), na piśmie. – (FR) W warunkach obecnego kryzysu i niepewności socjalnej pracowników, Rada poddaje dziś pod głosowanie w Parlamencie wspólne stanowisko, które stanowi realne zagrożenie dla podstaw europejskiego modelu społecznego poprzez osłabienie norm wymiaru pracy.

Wprowadzenie klauzuli dopuszczającej odstępstwo od tygodniowego czasu pracy wynoszącego 48 godzin i niewliczanie czasu dyżuru do czasu pracy niesie ze sobą ryzyko powstania dwoistej Europy socjalnej, podzielonej pomiędzy pracowników, którzy mogą korzystać w swoich państwach członkowskich z ochrony socjalnej i pozostałych, którzy nie mogą odmówić przyjęcia ograniczonych praw socjalnych.

Wbrew opiniom Komisji i niektórych państw w Radzie Unii Europejskiej, które przedstawiają wolny wybór w sprawie klauzuli opt-out jako postęp, ja wolę poprzeć poprawki sprawozdawcy, pana posła Cercasa, które są wyrazem stanowiska Parlamentu podczas pierwszego czytania w 2004 r.

Poprawki te wymagają uchylenia klauzuli opt-out po 36 miesiącach od wejścia w życie dyrektywy, wliczenia czasu dyżuru do czasu pracy (co jest uznawane przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich), a także gwarancji dotyczących odpoczynku wyrównawczego oraz godzenia życia rodzinnego i zawodowego.

  Brigitte Douay (PSE), na piśmie. – (FR) Poparłam stanowisko sprawozdawcy, pana posła Cercasa, ponieważ organizacja czasu pracy jest zagadnieniem o kluczowym znaczeniu dla życia codziennego obywateli Europy.

Wczorajsza masowa demonstracja zorganizowana przez europejskie związki zawodowe w Strasburgu udowodniła ich zaangażowanie w większą ochronę pracowników.

Kilka aspektów tego sprawozdania przykuło moją uwagę i należy ich bronić. Chodzi tutaj zwłaszcza o położenie kresu odstępstwu od tygodniowego wymiaru czasu pracy, który obecnie w Unii Europejskiej wynosi 48 godzin. Podobnie jak pozostali socjaliści europejscy jestem przekonana, że pogodzenie pracy i życia rodzinnego jest niezbędne, by obywatele Europy mogli prosperować.

Sprawozdanie pana posła Cercasa wraz z ujętymi w nim zdobyczami socjalnymi zmierza we właściwym kierunku dzięki wyeliminowaniu zbyt liberalnych środków stosowanych w niektórych państwach członkowskich, które chciałyby objąć nimi całą Unię Europejską.

  Lena Ek (ALDE), na piśmie. − (SV) Po czterech latach prób wprowadzenia zmian do dyrektywy dotyczącej czasu pracy latem ubiegłego roku Radzie Ministrów udało się uzgodnić wspólne stanowisko. Porozumienie Rady obejmuje klauzulę opt-out, która pozwala partnerom społecznym na odstępstwo od tygodniowego czasu pracy ustanowionego w dyrektywie. Dzięki temu chroniony jest szwedzki model układów zbiorowych. Jest to również w pełni zgodne z zasadą pomocniczości, za którą kryje się koncepcja, że decyzje należy podejmować jak najbliżej obywateli.

Wniosek Parlamentu ma w zamierzeniu wyeliminować klauzulę opt-out. W związku z tym głosowałam przeciw.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za odrzuceniem wspólnego stanowiska Rady, ponieważ uważam, że nie respektuje ono praw przysługujących pracownikom. Parlament Europejski zajął jasne i sensowne stanowisko odrzucając możliwość 65-godzinnego tygodniowego czasu pracy.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Dzisiejszy cios zadany Radzie przez Parlament Europejski to ważne zwycięstwo w batalii pracowników. Radzie nie udało się przeforsować niemożliwych do zaakceptowania propozycji zmian w dyrektywie w sprawie czasu pracy, które naraziłyby na szwank zdobycze tak ciężko wywalczone ponad 100-letniej batalii pracowniczej. Chciałabym zwrócić uwagę zwłaszcza na próby wydłużenia średniego tygodniowego czasu pracy z 60 do 65 godzin, stworzenie pojęcia „nieaktywnego czasu pracy”, który nie byłby uznawany za czas pracy i ataki na związki zawodowe. Wszystko to zostało odrzucone, co oznacza również porażkę socjalistycznego rządu Portugalii José Sócratesa, który wstrzymał się od głosu w sprawie wspólnego stanowiska Rady.

Po dzisiejszym głosowaniu w Parlamencie Europejskim wniosek Rady nie może wejść w życie. Może jednak otworzyć drogę do nowych negocjacji z Parlamentem, co nie miałoby miejsca gdyby został przyjęty wniosek o odrzucenie wspólnego stanowiska Rady, który złożyła i którego broniła nasza grupa.

W rezultacie, pomimo odniesienia ważnego zwycięstwa, nie została zakończona walka z wnioskiem Rady i stanowiskami niektórych reformatorów, którzy wydają się gotowi przyjąć coś nowego podczas następnych negocjacji.

Nie odstąpimy od naszego negatywnego stanowiska i wzywamy pracowników oraz zrzeszające ich związki zawodowe do zachowania czujności.

  Neena Gill (PSE), na piśmie. − Głosowałam za utrzymaniem klauzuli opt-out, ponieważ moim priorytetem jest przede wszystkim ochrona miejsc pracy w regionie West Midlands i zadbanie o utrzymanie przewagi konkurencyjnej przez mój region.

Zawsze ciężko pracowałam, aby chronić pracowników, ale nie sądzę, że ograniczanie obywatelom wyboru jest najlepszą metodą, by to osiągnąć. Rozmawiałam z wieloma pracownikami i właścicielami małych i średnich przedsiębiorstw, dla których pogorszenie koniunktury oznacza utratę pracy i niepowodzenia biznesowe; prosili mnie o poparcie ich decyzji. Z mojego doświadczenia wynika, że ograniczanie możliwości pracy w nadgodzinach sprzyja jedynie tym, których stać na przetrwanie burzy, a zatem ważne jest, byśmy dali obywatelom środki na utrzymanie rodzin. Wspólne stanowisko przewiduje wprowadzenie klauzul zabezpieczających gwarantujących, że pracownicy nie będą wykorzystywani.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Wniosek Komisji dotyczący dyrektywy to bez wątpienia typowy przykład tego, co Europa w Brukseli nazywa elastycznością i umiejętnością dostosowania się oraz ośmiela się określać jako socjalne: klauzula opt-out (to znaczy możliwość przekraczania norm) dotycząca państw lub osób fizycznych, tygodniowy czas pracy równy 78 godzinom, niewliczanie czasu dyżuru do czasu pracy, obliczanie czasu pracy na kontrakt, a nie na osobę i tak dalej. Krótko mówiąc, wszystko, co umożliwia wykorzystywanie ludzi w sytuacji kryzysowej, ponownego wzrostu bezrobocia i zubożenia pracowników.

Dlatego też głosowaliśmy za poprawkami Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, ale także za niektórymi poprawkami naszych przeciwników politycznych, ponieważ wydawało się nam, że są one krokiem we właściwym kierunku, czyli że są korzystne dla pracowników.

Chciałbym jednak poczynić dwie uwagi dodatkowe:

- wydaje się, że sprawozdawca w o wiele większym stopniu jest powodowany wrażeniem, jakie Parlament Europejski wywarłby na obywatelach gdyby nie przyjął sprawozdania na sześć miesięcy przed wyborami, niż dobrobytem samych obywateli;

- musimy zachować czujność. W Radzie nie ma większości, która byłaby w stanie wyeliminować klauzulę opt-out i istnieje niebezpieczeństwo, że przyjęte dziś sprawozdanie, które już jest kompromisem, nie będzie ostatnim w tej sprawie.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. – (PL) Dyskusja nt. zmian w dyrektywie o czasie pracy wzbudzała zainteresowanie wielu środowisk, w szczególności związków zawodowych i organizacji pracodawców. Dzisiejsze głosowanie Parlamentu Europejskiego nie kończy jeszcze tej dyskusji. Parlament Europejski przyjął, bowiem poprawki odrzucające propozycję Rady o organizacji czasu pracy. Projekt będzie teraz rozpatrywany w ramach postępowania pojednawczego, co stawia pod znakiem zapytaniem jego przyjęcie ze względu na duże różnice zdań pomiędzy państwami członkowski a Parlamentem Europejskim.

Niekorzystne jest zwłaszcza usunięcie z dyrektywy klauzuli opt-out. W szczególności może to mieć nieprzewidywalne skutki dla ciągłości usług medycznych, m.in. w Polsce. Przy czym chciałabym wyraźnie podkreślić, iż opowiadam się za 48 godzinnym limitem czasu pracy, z możliwością jego wydłużenia jedynie za zgodą pracownika. Pragnę podkreślić, iż obecnie obowiązująca dyrektywa umożliwia 78 godziny tydzień pracy, co jest rozwiązaniem niekorzystnym dla każdej ze stron.

Zaproponowany przez Radę kompromis gwarantował zrównoważone podejście, przy poszanowaniu różnych modeli rynku pracy oraz poszanowaniu praw pracowniczych. Mam nadzieję, iż dalsze negocjacje pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą zakończą się wynegocjowaniem rozwiązania zadawalającego wszystkie strony, przy uwzględnieniu w szczególności postulatów środowisk medycznych, zaniepokojonych zmianami w dyrektywie.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Uważam, że najważniejsze jest, by pracownicy mogli dobrowolnie wybierać liczbę przepracowanych godzin. Jeżeli ma istnieć jakakolwiek kontynuacja uzgodnień dotyczących klauzuli opt-out, to pracowników należy chronić przed wykorzystaniem. We wspólnym stanowisku chodzi o osiągnięcie tej równowagi dzięki dalszemu umożliwieniu poszczególnym osobom opowiadania się za maksymalnym tygodniowym czasem pracy wynoszącym (średnio) 48 godzin, zawartym w dyrektywie wprowadzającej nowe klauzule zabezpieczające w celu zapobieżenia wykorzystywaniu jednostek.

Obejmują one zakaz podpisywania klauzuli opt-out w momencie zawierania umowy o pracę, sześciomiesięczny czas do namysłu, gdy pracownicy mogą zmienić zdanie oraz wymóg, by pracownicy corocznie odnawiali umowę dotyczącą klauzuli opt-out”.

Tekst wspólnego stanowiska zmierza do utrzymania elastyczności indywidualnej klauzuli opt-out przy jednoczesnym wzmocnieniu istotnych mechanizmów ochrony pracowników i, dla równowagi, zdecydowałem się głosować za wnioskiem kompromisowym – tzn. utrzymaniem opcji opt-out.

W stanowisku Parlamentu nie dopuszcza się żadnych wyjątków w odniesieniu do maksymalnego wymiaru czasu pracy wynoszącego 48 godzin (wyliczonego w ciągu 12 miesięcy) i stwierdza się, że klauzula opt-out musi wygasnąć trzy lata po przyjęciu dyrektywy. Stwierdza się też, że czas dyżuru należy wliczać do czasu pracy.

  Anneli Jäätteenmäki (ALDE), na piśmie. − (FI) Gdyby głosowanie w Parlamencie doprowadziło do przyjęcia wniosku Rady Ministrów, 10 milionów pracowników zostałoby pozbawionych jakiejkolwiek ochrony czasu pracy w UE. Głównie z tego powodu głosowałam za stanowiskiem Parlamentu w pierwszym czytaniu.

Stanowisko Rady w sprawie regulacji czasu pracy nauczycieli akademickich byłoby po prostu krokiem wstecz. Nie do przyjęcia byłoby całkowite wykluczenie przez Radę z ochrony czasu pracy kadry najwyższego szczebla, która w Finlandii liczy obecnie 130.000 osób.

Wewnętrzny rynek europejski wymaga jasnych i wspólnych reguł dotyczących czasu pracy. Stanowisko Rady zrujnowałoby ochronę czasu pracy i byłoby zagrożeniem dla rozwoju życia zawodowego w Europie.

  Tunne Kelam (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałem przeciw przedmiotowej dyrektywie eliminującej klauzulę opt-out. Po pierwsze, jestem głęboko przekonany, że każdy człowiek powinien mieć swobodę wyboru swojego czasu pracy. Jestem również przekonany, że takie uregulowanie prawne stanowi pogwałcenie zasady pomocniczości, której prawo pracy podlega. Każdy rząd powinien odpowiadać za regulowanie wymiaru pracy w swoim państwie.

Po głosowaniu chciałbym zapytać, czy przyjęcie tej dyrektywy przez Parlament Europejski oznacza teraz, że kolejnym krokiem będą uregulowania prawne dotyczącego tego, czy i na ile obywatele Europy mogą dysponować wolnym czasem.

  Roger Knapman i Thomas Wise (NI), na piśmie. − Głosując za odrzuceniem poprawki staram się po prostu chronić klauzulę opt-out w Wielkiej Brytanii przed dyrektywą dotyczącą czasu pracy. Gdyby poprawka została przyjęta, możliwość stosowania opt-out zostałaby zlikwidowana.

Mojego głosu w żadnym przypadku nie należy uznawać za wyraz poparcia dla całego wspólnego stanowiska w sprawie dyrektywy dotyczącej czasu pracy.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE), na piśmie. − (FI) Panie przewodniczący! Chciałabym złożyć wyjaśnienie dotyczące sposobu głosowania w sprawie zasady opt-out zawartej w dyrektywie w sprawie czasu pracy. Po pierwsze, akt ten ma na celu ochronę pracowników. Zespół wypalenia pracowników jest nie tylko problemem psychologicznym, zmniejsza również wydajność. Możliwość lepszego godzenia pracy z życiem rodzinnym w dużym stopniu zależy od wartości europejskich, a zagadnienie wymiaru pracy jest czynnikiem, który do tego się przyczynia. Jest to zatem mocny argument przemawiający za ograniczeniem czasu pracy.

Po drugie, powinniśmy umożliwić rozpatrywanie okoliczności dla każdego przypadku oddzielnie. Szansa na elastyczność jest istotna zarówno dla pracodawcy, jak i pracownika. Elastyczność pomaga również godzić pracę z życiem rodzinnym.

Poparłam koncepcję 48-godzinnego tygodniowego czasu pracy, ale uważam za niezwykle istotne zapewnienie wystarczającego okresu dostosowawczego. Moim zdaniem okres dostosowawczy to lepszy sposób zagwarantowania elastyczności niż klauzula opt-out. Chciałabym podkreślić, że Finlandia nie uznała za konieczne przyjęcia klauzuli opt-out i dobrze, że tak się stało.

  Carl Lang (NI), na piśmie. – (FR) Projekt dyrektywy Komisji Europejskiej w sprawie czasu pracy, często krytykowany a następnie odrzucony w 2005 r., był ewidentnie ultraliberalnym i internacjonalistycznym narzędziem, którego wszystkie aspekty składały się na antyspołeczny arsenał, mogący doprowadzić do nadużyć. Było tak zwłaszcza w przypadku zasady opt-out, która dopuszcza przekroczenie maksymalnego, tygodniowego czasu pracy wynoszącego 48 godzin. Od pracownika można byłoby żądać, aby pracował nawet do 78 godzin tygodniowo. Wydaje się, że sprawozdanie pana posła Cercasa miało służyć osiągnięciu zadowalającego kompromisu. W wersji poprawionej ma stanowić przede wszystkim przekaz polityczny skierowany do europejskich pracowników i związków zawodowych.

Nie ma w nim natomiast ani słowa o problemach napotykanych w innych zawodach, gdzie wymiar pracy został nadmiernie skrócony, na przykład do 35 godzin. Dotyczy to zwłaszcza zawodów związanych z ochroną zdrowia: szpitali, służb ratunkowych itp. Problem uregulowania czasu pracy i swobody pracy w dłuższym lub krótszym wymiarze godzinowym zmusza do reakcji wykraczającej poza ideologię neomarksistowską czy ultraliberalną, przemawiającej za bardziej pragmatycznym i realistycznym podejściem.

Skoro przedmiotowe zalecenie ma uspokajać, skoro ma na celu zagwarantowanie europejskim pracownikom zdrowia i bezpieczeństwa oraz umożliwienie im godzenie życia rodzinnego …

(Wyjaśnienie sposobu głosowania zostało skrócone zgodnie z art. 163 Regulaminu)

  Astrid Lulling (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Decyzja w sprawie właściwego stanowiska wobec tej kontrowersyjnej dyrektywy dotyczącej czasu pracy zajęła mi trochę czasu. Przytłoczyła mnie fala opinii w sprawie wspólnego stanowiska, które mój rząd również poparł.

Małe i średnie przedsiębiorstwa prosiły nas o poparcie pragmatycznego rozwiązania zaproponowanego przez ministrów pracy, zwłaszcza w związku z obecną sytuacją gospodarczą. Wielu pracowników i grup zawodowych, na przykład organizacje strażaków i aktorów, prosiło, byśmy przyjęli pragmatyczne rozwiązanie, ale pozwolili im zachować klauzulę opt-out w celu utrzymania elastycznych uzgodnień w zakresie czasu pracy, stosownych w ich konkretnym zawodzie.

To zrozumiałe, że związki zawodowe, zaniepokojone możliwością wydłużenia w XXI wieku maksymalnego tygodniowego czasu pracy wynoszącego 48 godzin i ustalonego przez Międzynarodową Organizację Pracy w 1919 r., opowiedziały się przeciwko takiemu pragmatyzmowi.

Jasne jest też, że czas dyżuru lekarzy i personelu pielęgniarskiego w szpitalach należy postrzegać inaczej, niż czas dyżuru pracowników przebywających w domu, który tak naprawdę jest pozostawaniem w gotowości do pracy.

Ponieważ przepaść między tymi, którzy uważają wspólne stanowisko za jedyny środek przetrwania, a tymi, którzy najsilniej je potępiają wydaje się być nie do pokonania, będę głosować tak, by wymusić procedurę pojednawczą, bo to jedyny sposób na osiągnięcie sensownego, humanitarnego kompromisu z Radą.

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Lista Czerwcowa uważa, że nasze przepisy dotyczące czasu pracy powinni ustanawiać przede wszystkim partnerzy społeczni, a następnie szwedzki parlament. Podejście to cieszy się szerokim poparciem społecznym, a skutecznie działający szwedzki ruch związkowy zwykł utrzymywać, że partnerzy społeczni powinni decydować o tych sprawach w ramach układów zbiorowych, bez udziału państwa.

Dziś ruch związkowy zarówno w Szwecji, jak i w innych państwach UE zmienił zdanie i domaga się poważnych zmian we wspólnym stanowisku Rady. Teraz chodzi bowiem o przekazanie uprawnień do kontroli szwedzkiego rynku pracy nie osobom wybranym przez szwedzkich obywateli, ale Brukseli. Jest to spowodowane obawą, że państwa członkowskie będą dążyć do przewagi konkurencyjnej i narażać na szwank zdrowie obywateli ustalając długie godziny pracy i nieodpowiedzialne reguły dotyczące czasu dyżuru.

Państwa UE to jednak państwa demokratyczne rządzone zgodnie z literą prawa i popierające deklarację o ochronie praw człowieka zawartą w europejskiej konwencji. Istnieje w nich niezależny ruch związkowy. Państwa, które nie spełniają tych kryteriów nie są przyjmowane do grona członków UE. Czy zatem problem ten w ogóle istnieje?

Nadal jestem zdania, że nowopowstały problem należy rozstrzygnąć w ramach procedury pojednawczej między Parlamentem a Radą. W związku z tym głosowałem za poprawką dotyczącą czasu dyżuru i klauzulą opt-out dla Zjednoczonego Królestwa, aby wesprzeć ten proces polityczny.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram to sprawozdanie, które zabezpieczy prawa pracowników, kładąc kres wydłużaniu godzin pracy. Dyrektywa dotycząca czasu pracy ogranicza tygodniowy czas pracy do 48 godzin, uśrednionych w okresie 12 miesięcy, i wejdzie w życie do roku 2012. Popieram włączanie czasu dyżuru do godzin pracy, dzięki czemu pracownicy będą mogli spędzać więcej czasu z rodziną. Praca w wymiarze przekraczającym 48 godzin tygodniowo jest poważnym zagrożeniem dla zdrowia, a najważniejsze konsekwencje zdrowotne wynikające z długich godzin pracy to zaburzenia układu krążenia, cukrzyca i problemy z układem mięśniowo-szkieletowym. Popieram pozytywny wpływ, jaki to sprawozdanie będzie miało na bezpieczeństwo i higienę pracy oraz zapobieganie wypadkom. Wiele wypadków wynikało z zaburzeń snu spowodowanych zbyt długimi godzinami pracy, na przykład katastrofa kolejowa na dworcu Paddington. Przedmiotowe sprawozdanie przyniesie rzeczywistą poprawę poziomu życia tysięcy szkockich pracowników i dlatego je popieram.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − (NL) Są w Europie siły, które uważają obecny brak ochrony pracy w nowych wschodnich państwach członkowskich za istotny element przewagi konkurencyjnej, umożliwiającej przedsiębiorstwom obniżenie kosztów pracy. Dyrektywa dotycząca czasu pracy w wersji, jakiej życzyłaby sobie Rada będzie w rezultacie prowadzić do wydłużenia godzin pracy przy mniejszym wynagrodzeniu ogólnym. Wyborcy nie mogą pojąć, dlaczego współpraca ich państw w ramach UE ma prowadzić do zmian na gorsze, a nie na lepsze.

Z wniosku wynika, że krótkoterminowe odstępstwa dopuszczające wydłużenie godzin pracy w związku z nadwyżkami produkcyjnymi czy szczytem sezonu turystycznego mogą być wykorzystywane przez cały rok. Nie wymaga się dalszego wypłacania wynagrodzenia na przykład za czas dyżuru strażaków. Większość w Parlamencie chciała się na to zgodzić wcześniej pod warunkiem, że obecnie obowiązująca klauzula opt-out zostanie całkowicie zniesiona w ciągu następnych kilku lat. Rada chciałaby jednak, aby klauzula opt-out miała charakter stały i została rozszerzona. Z pewnością w takich okolicznościach dyrektywa dotycząca czasu pracy nie jest absolutnie mile widziana.

Podważyłaby jedynie nadrzędne przepisy krajowe w wielu państwach członkowskich UE. Obecna tendencja jest taka, że dążymy ku niedopuszczalnemu poziomowi istniejącemu w nowych państwach członkowskich. Na szczęście duża większość opowiedziała się dziś za zniesieniem opcji odstępstwa w ciągu 3 lat.

  Willy Meyer Pleite (GUE/NGL), na piśmie. – (ES) Dziś głosowałem za poprawkami do sprawozdania pana posła Cercasa, ponieważ według mnie jest to jedyny sposób, aby zablokować wniosek Rady dotyczący dyrektywy w sprawie organizacji czasu pracy.

Moja grupa zawsze sprzeciwiała się tej dyrektywie i w związku z tym przedłożyliśmy poprawkę odrzucającą ją w całości, ponieważ naszym zdaniem cofnie ona prawa pracowników daleko w przeszłość. Wniosek dotyczący dyrektywy przewiduje indywidualizację stosunków pracy (poprzez klauzulę opt-out), a więc pracodawcy i pracownicy mogą się zgodzić na wydłużenie tygodniowego wymiaru pracy nawet do 60 godzin.

Chociaż poprawki zawarte w sprawozdaniu pana posła Cercasa nieco łagodzą ton tekstu dyrektywy, pogarszają obecną sytuację (powodują utrzymanie klauzuli opt-out przez okres trzech lat i wydłużają okres rozliczania godzin pracy do sześciu miesięcy). Moja grupa uważa, że sprawozdanie pana posła Cercasa nie zmierza w kierunku zagwarantowania przez prawo 35-godzinnego tygodnia pracy za identyczne wynagrodzenie tygodniowe, mającego umożliwić skuteczny podział dóbr.

Pomimo to głosowałem za sprawozdaniem, ponieważ była to jedyna strategiczna możliwość zablokowania dyrektywy Rady i wymuszenia na Radzie procedury pojednawczej.

  Seán Ó Neachtain (UEN), na piśmie. − Cieszę się z poparcia, jakie uzyskało sprawozdanie pana posła Cercasa. Ochrona społecznego i humanitarnego aspektu podejmowania decyzji w UE ma podstawowe znaczenie. Dzisiejsze głosowanie jasno pokazuje, że wszyscy obywatele pragną lepszego, bezpieczniejszego i lepiej chronionego środowiska pracy. W ostatnich latach w Irlandii miały miejsce istotne zmiany prawne i wprowadzono porozumienia o partnerstwie społecznym, przewyższające wiele minimalnych norm ustanowionych na mocy poszczególnych dyrektyw. Ustanowiono także Biuro Informacji ds. Praw Pracowniczych.

Droga do osiągnięcia porozumienia w Radzie była długa i kręta. Trzeba podkreślić, że najlepszą gwarancją praw pracowniczych są przejrzyste przepisy prawne, mechanizmy ich egzekwowania oraz porozumienia o partnerstwie. Oczywiście konieczne jest zachowanie pewnego poziomu elastyczności, ale musi on być oparty na alternatywnych rozwiązaniach zmieniających praktykę postępowania i wynegocjowanych na zasadzie równorzędnego partnerstwa.

Zasada pomocniczości jest najlepszym sposobem na wypracowanie właściwego mechanizmu pozwalającego rządowi i partnerom społecznym osiągnąć większą równowagę. Nie można jednak pozwolić, by koncepcja elastyczności zagrażała zdrowiu i bezpieczeństwu pracowników. W Irlandii rząd nie tylko włączył te zasady do konkluzji Rady, ale także przedłożył związkom zawodowym pisemne gwarancje, że będzie nadal popierał i rozwijał te kwestie.

  Lydie Polfer (ALDE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za sprawozdaniem pana posła Cercasa, które przeciwstawia się niektórym propozycjom przedłożonym przez Radę w czerwcu 2008 r., a których celem miała być znacząca zmiana obowiązującej od 1993 r. dyrektywy dotyczącej pewnych aspektów organizacji czasu pracy.

Rzeczywiście, mogę tylko poprzeć sprawozdawcę, który zaleca stopniowe zlikwidowanie w ciągu trzech lat jakiejkolwiek możliwości odstępstwa (klauzula opt-out) od maksymalnego ustawowego czasu pracy wynoszącego 48 godzin dla poszczególnych pracowników.

Jeśli chodzi o czas dyżuru, to dla mnie jest jasne, że czas ten wraz z nieaktywnymi częściami dyżuru należy w całości zaliczyć do czasu pracy.

Głosując za sprawozdaniem pana posła Cercasa, Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych Parlamentu Europejskiego przyjęła wyważone stanowisko, które chroni pracowników europejskich i jest stanowiskiem, które podzielam.

Gdyby środki zalecane przez Radę zostały wdrożone, byłby to krok wstecz w stosunku do obecnych praw pracowniczych, niegodny Europy, która ma być zarówno konkurencyjna, jak i socjalna.

  Pierre Pribetich (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za wszystkimi poprawkami zaproponowanymi przez mojego kolegę z Grupy Socjalistów w Parlamencie Europejskim, pana posła Cercasa, broniącymi zdobyczy socjalnych w Europie, a w szczególności trzech przedstawionych poniżej zagadnień, które uważam za fundamentalne.

Ograniczenie tygodniowego czasu pracy do 48 godzin jest koniecznością i musimy go bronić za wszelką cenę, ponieważ powstrzymuje ono państwa członkowskie od obciążania swoich pracowników warunkami pracy, które nie respektują ich fundamentalnych praw socjalnych.

Jeśli chodzi o wliczanie czasu dyżuru do czasu pracy, to samo dotyczy bezpieczeństwa i higieny pracy pracowników służb opiekuńczych, a także strażaków, innych sektorów, w których obowiązują dyżury oraz wszystkich obywateli Europy.

Promowanie godzenia pracy i życia prywatnego jest ostatnią, ale nie najmniej ważną zdobyczą. Pozwala naszym współobywatelom na zachowanie równowagi, która ma zasadnicze znaczenie dla ich dobrostanu.

Razem z moimi kolegami z grupy PSE obiecałem bronić praw socjalnych moich współobywateli. Jest to przytłaczające zwycięstwo europejskich socjalistów nad propozycjami Rady Europejskiej, które uznano za niedopuszczalne. Jak to ujął to mój kolega, pan poseł Cercas, dajemy Radzie Europejskiej szansę na skorygowanie niewłaściwej decyzji.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Zrównoważenie prawa do pracy i odpoczynku z potrzebą konkurencyjności, a nawet rentowności ekonomicznej zmusza nas do decyzji, co cenimy bardziej. Z naszej strony priorytetem musi być utrzymanie i promowanie zatrudnienia.

Miejsca pracy zależą od zdolności przedsiębiorstw do utrzymania się na rynku. Z tego powodu niezbędna jest wrażliwość i zrozumienie konieczności dostosowania przepisów w zakresie zatrudnienia do realiów gospodarczych. Realia nie są jednak wystarczającym kryterium. Przez lata dążyliśmy do modelu kapitalistycznego, który pozwalał nam produkować więcej i lepiej oraz oferować lepsze warunki życia, i głosiliśmy jego zwycięstwo. Cele te liczą się nadal. Dlatego sprzyjamy kompromisowi, który chroni gospodarkę, ale nigdy nie zgodzimy się, by kompromis ten został osiągnięty kosztem zasadniczego postępu, jakiego dokonano.

Jest jednak jeden aspekt wart podkreślenia. Jeśli przyjrzymy się debacie w Radzie, to okaże się, że te państwa, które wyraziły najwięcej zastrzeżeń wobec wypracowanych rozwiązań należą do państw znajdujących się w najgorszej kondycji gospodarczej. Na nic się zdadzą przepisy chroniące pracowników, jeśli będzie coraz mniej pracy i jeśli będzie to zachęcać do migracji do europejskich lub pozaeuropejskich państw, w których obowiązuje możliwość „opt-out”.

  Martine Roure (PSE), na piśmie. – (FR) Światowy kryzys dotyka podstawowych praw pracowniczych i dlatego obywatele Europy coraz bardziej pragną Europy socjalnej. Rządy europejskie nadal jednak ignorują ten fakt. Cieszę się więc z przyjęcia dziś dyrektywy dotyczącej czasu pracy, która może się stać odpowiedzią na zmiany społeczne. Jest to ważny sygnał Parlamentu Europejskiego dla Rady. Rządy muszą dziś wziąć na siebie odpowiedzialność i spełnić oczekiwania naszych współobywateli.

W dokumencie przewidziano między innymi ustanowienie tygodniowego czasu pracy, który w całej Unii Europejskiej nie może w żadnym wypadku przekraczać 48 godzin. Ustalono maksymalny wymiar czasu pracy dla całej Europy, który nie dotknie państw mających bardziej korzystne przepisy. Inne środki obejmują wliczanie do czasu pracy czasu dyżuru, nawet nieaktywnego. Ponadto możemy się również cieszyć z likwidacji klauzuli opt-out.

  Toomas Savi (ALDE), na piśmie. − Bardzo mi się nie podoba, że przysługująca obywatelom swoboda wykonywania pracy miałaby być ograniczona do 48 godzin w tygodniu. Ani Unia Europejska, ani państwa członkowskie nie powinny nakładać ograniczeń na nikogo, kto chce pracować w nadgodzinach czy pracować na kilku niepełnych etatach jednocześnie i powinny założyć, że pracodawca nie wymusza tego na pracowniku. W związku z tym głosowałem przeciw stopniowemu zniesieniu prawa pracowników do korzystania z klauzuli opt-out dopuszczającej odstępstwo od maksymalnego tygodniowego czasu pracy wynoszącego 48 godzin.

W ten sposób pozbawilibyśmy obywateli przysługującego im prawa do wykorzystania swojego potencjału i działalibyśmy niezgodnie ze strategią lizbońską. Nie poprawiamy konkurencyjności Europy próbując wprowadzić przepisy prawne, które ograniczają elastyczność naszej siły roboczej. Unia Europejska stanie się gospodarką innowacyjną i opartą na wiedzy, która może pokonać niską wydajność i stagnację wzrostu gospodarczego nie poprzez ustalanie granic, ale poprzez popieranie liberalizacji rynku pracy.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Prawo pracy i godziny pracy to dwa główne filary szwedzkiego modelu rynku pracy. Wydawało się więc naturalne, że w dzisiejszym głosowaniu nad dyrektywą dotyczącą czasu pracy pójdziemy śladem Szwecji i będziemy bronić modelu układu zbiorowego idąc za kompromisem osiągniętym w Radzie. Niestety, nie było możliwości poparcia poszczególnych dobrych poprawek, ponieważ zagroziłoby to kompromisowi. Kompromis Rady dopuszcza stosowanie klauzuli opt-out, co gwarantuje, że możemy zachować nasz szwedzki model. Fakt, że socjaldemokraci zdecydowali się na narażenie na szwank naszego szwedzkiego systemu popierając kolejne europejskie przepisy dziwi i stawia pod znakiem zapytania ich poparcie dla szwedzkiego modelu rynku pracy.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. − (NL) Rozporządzenie w sprawie czasu pracy dotyka samego sedna Europy socjalnej, przeciwstawiając ochronę pracowników elastycznej organizacji pracy. Rada Ministrów koncentruje się na elastyczności. Jest ona nie do przyjęcia dla pracodawców z państw członkowskich, którzy optują za negocjowaniem dłuższego, tygodniowego czasu pracy wynoszącego nawet do 65 godzin. Ten przepis dopuszczający odstępstwo powinien być w pełni zniesiony w ciągu trzech lat od wejścia w życie.

Jaka jest korzyść z porozumień zbiorowych w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy, skoro państwa członkowskie ich nie przestrzegają? Przeciętny tygodniowy czas pracy wynoszący 48 godzin gwarantuje wystarczająco dużo czasu na pokrycie okresów szczytowych i jednoczesne poszanowanie okresów koniecznego odpoczynku. Wydłużenie tej średniej jest równoznaczne z daniem pracodawcom możliwości niepłacenia w przyszłości za pracę w nadgodzinach.

Co więcej, niewliczanie do czasu pracy czasu dyżuru w miejscu pracy, który można przespać, jest bzdurą. Każdy, kto pełni dyżur pozostaje w gotowości, a za to należy płacić, należy również przestrzegać czasu odpoczynku. Zmęczony pracownik może narazić siebie i innych na niebezpieczeństwo. Praca nie powinna odbywać się kosztem wysokiej jakości życia. Dziś wysyłamy Radzie ważny sygnał. Procedura pojednawcza, która teraz zostanie przeprowadzona powinna doprowadzić do powstania bardziej socjalnej Europy.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Należy się cieszyć z dzisiejszego głosowania w Parlamencie nad wyeliminowaniem klauzuli opt-out z dyrektywy dotyczącej czasu pracy. Zbyt wiele osób nie ma wyboru i musi pracować w dłuższym wymiarze godzin, ponieważ ich pracodawca tego wymaga. Podstawową zasadą prawa pracy jest ochrona strony słabszej – pracownika. Dzisiejszy dzień to pierwszy krok na drodze do uzgodnienia likwidacji klauzuli opt-out. Fakt, że podczas głosowania nie był obecny żaden przedstawiciel Rady Ministrów to dowód lekceważenia.

  Kyriacos Triantaphyllides (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Wspólne stanowisko osiągnięte w dniu 9 czerwca 2008 r. na forum Rady ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Polityki jest elementem dążenia sił neoliberalnych rządzących obecnie w UE do deregulacji stosunków pracy oraz do pomniejszenia roli związków zawodowych oraz praw pracowniczych.

Automatyczna klauzula odstępstwa zachęca pracodawców do znoszenia stałych i regularnych godzin pracy, natomiast klauzula o uśrednianiu w ciągu dwunastu miesięcy to dodatkowy cios dla trwałości pracy. Jeśli chodzi o czas dyżuru, to czas pracy podzielono z takim skutkiem, że nieaktywnego czasu dyżuru nie wlicza się do czasu pracy.

Dlatego popieram stanowisko i poprawki zgłoszone przez grupę GUE/NGL zmierzające do całkowitego odrzucenia wspólnego stanowiska Rady i zniesienia klauzuli automatycznego odstępstwa, a także poprawki złożone w sprawie zniesienia okresu obliczeniowego i podziału czasu dyżuru na aktywny i nieaktywny.

  Dominique Vlasto (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Poprawki 23 i 24 do sprawozdania pana posła Cercasa, dotyczące pracy w niedziele, zostały uznane za niedopuszczalne w kontekście zgodności z zasadą pomocniczości. To znakomita decyzja, z którą w pełni się zgadzam.

Moim zdaniem nie byłoby słuszne, gdyby Unia Europejska uchwaliła prawo dotyczące pracy w niedziele i narzuciła państwom członkowskim jednolite rozwiązanie, podczas gdy negocjowanie w konkretnych przypadkach pozwala na znalezienie dobrowolnych i akceptowalnych rozwiązań. Odpowiednie uregulowanie możliwości pracy w niedziele ma zasadnicze znaczenie, ale uważam, że należy je wprowadzić na szczeblu państwa członkowskiego, uwzględniając specyficzne aspekty społeczne i charakter działalności. Równie ważne wydaje mi się też uwzględnienie lokalnej sytuacji gospodarczej w przypadku regionów turystycznych, górskich lub uzdrowiskowych, gdzie działalność ta ma charakter głównie sezonowy. Otwieranie niektórych sklepów w niedziele w ciągu roku ma w tym przypadku głęboki sens.

Takie podejście oparte na dobrowolnym wyborze jest podejściem przyjętym przez rząd francuski i umożliwi znalezienie sprawiedliwych oraz zrównoważonych rozwiązań oddzielnie dla każdego przypadku. Potwierdzając stosowanie zasady pomocniczości Parlament Europejski podjął decyzję o tym, by nie pomijać w tych politykach różnorodnych kontekstów gospodarczych i społecznych.

- Sprawozdanie: Inés Ayala Sender (A6-0371/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy socjaldemokraci, żałujemy, że wiele śmiertelnych ofiar wypadków drogowych w UE nie zostało uwzględnionych w wartości wskaźnika wymaganego do osiągnięcia celów europejskiego programu bezpieczeństwa drogowego. Z zadowoleniem przyjmujemy skuteczniejszy monitoring wykroczeń drogowych oraz utworzenie sieci elektronicznych umożliwiających wymianę informacji jako środek zwiększania bezpieczeństwa ruchu drogowego. Bezpieczeństwo ruchu drogowego zawsze będzie dla nas zagadnieniem priorytetowym. Niestety we wniosku brakuje podstaw prawnych na wypadek, gdyby jakieś państwo zdecydowało się walczyć z wykroczeniami drogowymi na drodze administracyjnej w domenie prawa karnego, tak jak to ma miejsce w Szwecji i kilku innych państwach członkowskich.

W związku z tym trudno będzie stosować dyrektywę w Szwecji i kilku innych państwach członkowskich, skoro podstawy prawne całej dyrektywy można również zakwestionować. Postanowiliśmy więc wstrzymać się od głosu.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! W pełni popieram sprawozdanie pani poseł Ayali Sender, które ma służyć osiągnięciu ważnego celu: rozszerzeniu prawodawstwa podstawowego na aspekty bezpieczeństwa drogowego we wszystkich 27 państwach członkowskich.

Dzięki naszym wspólnym wysiłkom żyjemy w Unii złożonej z 27 państw, w których mobilność osób i towarów nie jest już mrzonką, ale codzienną namacalną rzeczywistością. W takich warunkach istnienie różnorakich przepisów prawnych w tej dziedzinie jest całkowicie niewłaściwe.

Jestem przekonany, że jeśli chodzi o bezpieczeństwo drogowe możemy teraz wprowadzić mechanizmy monitorowania, które pozwalają znacznie ograniczyć niebezpieczeństwo i ryzyko – na przykład duże wrażenie zrobił na mnie system Tutor wypróbowany na niektórych włoskich autostradach, który doprowadził do zmniejszenia wypadków w ruchu drogowym na tych arteriach o 50%. Dzięki przedmiotowemu sprawozdaniu wkraczamy na właściwą drogę.

  Charlotte Cederschiöld, Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark i Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Przy pomocy proponowanej dyrektywy Komisja zamierza wprowadzić przepisy dotyczące kar pieniężnych za niektóre wykroczenia drogowe popełnione w państwach członkowskich innych niż państwo, z którego pochodzi kierowca. We wniosku Komisji i Parlamentu problem ten rozstrzygnięto w drodze ponadnarodowego procesu podejmowania decyzji w ramach pierwszego filaru UE. Jednak podobnie jak rząd szwedzki uważamy, że skoro cel ten dotyczy prawa karnego proponowaną dyrektywą należy się zająć na zasadach międzyrządowych w ramach współpracy prawnej na mocy trzeciego filaru. W związku z tym postanowiliśmy wstrzymać się od głosu.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) W 2001 r. Unia Europejska postawiła sobie dość ambitny cel polegający na zmniejszeniu o połowę do roku 2010 liczby śmiertelnych ofiar na drogach. Choć początek był obiecujący, szybko zauważyliśmy spowolnienie tempa postępu, które ostatecznie przyniosło stagnację w roku ubiegłym (kiedy to na drogach 27 państw członkowskich zginęło 43.000 osób).

W związku z tym musimy pilnie zająć się realizacją tego celu i wypracować nowe podejście do europejskiej polityki bezpieczeństwa drogowego. Ten tak pożądany wniosek jest ograniczony do czterech najczęstszych wykroczeń powodujących najwięcej ofiar śmiertelnych na drogach państw członkowskich (75%): są to nadmierna prędkość, prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu, niestosowanie pasów bezpieczeństwa i niezatrzymanie się na czerwonym świetle.

W chwili obecnej szerzy się poczucie bezkarności, ponieważ w większości przypadków kary nie przynoszą żadnego skutku.

W Europie bez granic wewnętrznych taka sytuacja jest niedopuszczalna, ponieważ nie możemy sobie pozwolić na różne traktowanie obywateli zależnie od tego, czy są oni rezydentami, czy nie. Przepisy prawne muszą być stosowane jednakowo wobec wszystkich obywateli.

Jednocześnie musimy poprawić bezpieczeństwo drogowe, aby zmniejszyć liczbę ofiar śmiertelnych na europejskich drogach.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − W sprawozdaniu pani poseł Sender proponuje się poprawę bezpieczeństwa drogowego w Europie poprzez obowiązywanie w jednym państwie członkowskim kar nałożonych w innym. W UE powstaje sieć elektroniczna umożliwiająca wymianę informacji. Rejestruje się w niej dane dotyczące czterech szczególnych wykroczeń, czyli jazdy z nadmierną prędkością, prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu, niezatrzymania się na czerwonym świetle i niestosowania pasów bezpieczeństwa − czynów, które niepotrzebnie zagrażają życiu wszystkich użytkowników dróg − oraz przekazuje się je państwu członkowskiemu zamieszkania, gdzie stosuje się za te wykroczenia odpowiednie kary, pieniężne lub inne.

Musimy znaleźć odpowiednie środki zachowania równowagi pomiędzy potrzebą nakładania odpowiednich kar za wykroczenia w ruchu drogowym popełnione w Unii Europejskiej, a ustanowieniem jasnej podstawy prawnej dla utworzenia takiej sieci i interweniowania w obszarach uznawanych za należące do kompetencji krajowych. Kary za tego rodzaju wykroczenia są różne w poszczególnych państwach członkowskich. W jednych wykroczenia drogowe podlegają karom administracyjnym i ustawowym karom pieniężnym, a w innych, jak na przykład w Irlandii, są to sprawy wchodzące w zakres krajowego prawa karnego.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) W sprawozdaniu proponuje się utworzenie specjalnego elektronicznego systemu wymiany między państwami członkowskimi informacji o tożsamości kierowców. Pozwoli to łatwo i skutecznie skłonić każdego, kto jedzie z nadmierną prędkością, nie stosuje pasów bezpieczeństwa lub nie zatrzymuje się na czerwonym świetle do zapłacenia kary pieniężnej w państwie, w którym wykroczenie drogowe miało miejsce. Koncepcja leżąca u podstaw tego wniosku jest bez wątpienia właściwa. Niestety jednak wniosek pozostawia wiele do życzenia.

Parlament Europejski chciałby widzieć ujednolicenie kwot kar pieniężnych, ale jest to trudne w przypadku różnych poziomów dochodów w państwach członkowskich. Proponuje się także ujednolicenie urządzeń technicznych i metod służących kontroli bezpieczeństwa drogowego. Oprócz tego powstaje również pytanie o podstawę prawną przedmiotowego wniosku, na co na forum Rady zwróciła uwagę między innymi Szwecja. Lista Czerwcowa głosowała zatem przeciwko temu wnioskowi.

  Mathieu Grosch (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Poparłem sprawozdanie dotyczące transgranicznego wykonywania przepisów w dziedzinie bezpieczeństwa drogowego, ponieważ reguły te będą oznaczały, że kierowcy, którzy popełniają wykroczenia drogowe w państwie trzecim będą skuteczniej karani.

Komisja twierdzi, że wykroczenia drogowe niejednokrotnie nie są ścigane, jeśli zostały popełnione z wykorzystaniem pojazdu zarejestrowanego w państwie członkowskim niebędącym państwem popełnienia wykroczenia. Wiąże się to z tym, że wielu kierowców ma tendencję do bardziej lekkomyślnej jazdy w krajach trzecich niż we własnym kraju, co wynika z mniejszej obawy przed karą. Nowa dyrektywa ma położyć kres tej tendencji.

Elektroniczny system wymiany danych przewidziany w dyrektywie i uzupełniony o gwarancję ochrony danych zapewni skuteczną współpracę pomiędzy państwami, umożliwiającą karanie wykroczeń drogowych w taki sposób, jakby zostały popełnione w rodzinnym kraju kierowcy. Dyrektywa ogranicza się do karania czterech wykroczeń drogowych będących przyczyną łącznie 75% wypadków śmiertelnych i innych poważnych wypadków drogowych. Zgodnie z wnioskiem Komisji uwzględnione wykroczenia to jazda z nadmierną prędkością, prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu, niestosowanie pasów bezpieczeństwa i niezatrzymywanie się na czerwonym świetle. Jednak dwa lata po wejściu w życie dyrektywy Komisja ma przeprowadzić kontrolę, która mogłaby doprowadzić do uwzględnienia również innych wykroczeń.

Popieram dyrektywę i uważam ją za ważny krok nie tylko w kierunku promowania bezpieczeństwa drogowego, ale także umożliwienia Europie jeszcze większego zbliżenia w charakterze obszaru o dużej mobilności.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Sprawozdanie panie poseł Ayali Sender jest nowym narzędziem służącym do karania kierowców: transgraniczne ściganie poważnych wykroczeń (ale, o dziwo, z wyłączeniem prowadzenia pojazdu pod wpływem narkotyków), narzucanie przez Brukselę organom krajowym liczby i miejsca kontroli w ciągu roku, ujednolicanie kar, przypadkowe środki odwoławcze i brak gwarancji, że będą one dostępne w języku osoby podlegającej karze, możliwości rozszerzenia zakresu dyrektywy na inne wykroczenia (być może przekroczenie opłaconego czasu parkowania?) itd.

Pomimo waszych zapewnień nie interesuje was ratowanie życia, ale raczej nabijanie kabzy państwom członkowskich pieniędzmi z kar. Gdyby rzeczywiście chodziło o bezpieczeństwo a nie o pieniądze, to moim zdaniem należałoby mówić o kierowcach zagranicznych odpowiedzialnych za wypadki ze skutkiem śmiertelnym, a nie tylko o popełnianych przez nich wykroczeniach, których liczba dziwnym trafem wzrasta wraz z mnożeniem miejsc instalowania automatycznych radarów. Nie przeprowadzono nawet analizy skutków obowiązujących obecnie równorzędnych porozumień dwustronnych, które w niektórych przypadkach, takich jak na przykład porozumienie zawarte pomiędzy Francją i Niemcami czy Francją i Luksemburgiem, funkcjonują już od kilku lat.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Wniosek dotyczący dyrektywy ma ułatwić egzekwowanie kar wobec kierowców, którzy popełnili wykroczenia w postaci jazdy z nadmierną prędkością, prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu, niestosowania pasów bezpieczeństwa czy niezatrzymania się na czerwonym świetle (cztery najpoważniejsze wykroczenia powodujące największą liczbę ofiar śmiertelnych) w państwie członkowskim niebędącym państwem ich zamieszkania.

Kwestie bezpieczeństwa drogowego są bez wątpienia niezwykle istotne, podobnie jak dążenie do zmniejszenia liczby wypadków.

Z pewnością należy wdrażać środki zwalczania „bezkarności” w przypadku wykroczeń popełnionych na terytorium państwa członkowskiego niebędącego państwem zamieszkania kierowcy.

Jesteśmy jednak przekonani, że cele te nie muszą być osiągane przy pomocy nadmiernej harmonizacji i zwiększania środków bezpieczeństwa w Europie (instalowanie urządzeń kontroli i nadzoru na autostradach, drogach podrzędnych i drogach miejskich; utworzenie w UE elektronicznych systemów wymiany danych, co rodzi wątpliwości o właściwą ochronę danych osobowych), wziąwszy pod uwagę, że to właśnie dzięki prewencji (opartej na szczególnej – i odmiennej – sytuacji w każdym państwie) będziemy w stanie promować bezpieczeństwo na drogach i zmniejszyć liczbę wypadków.

Oto dlaczego wstrzymaliśmy się od głosu.

  Jim Higgins (PPE-DE), na piśmie. − W imieniu irlandzkiej delegacji należącej do grupy PPE-DE chciałbym wyjaśnić, że poparliśmy sprawozdanie pani poseł Ayali Sender dlatego, że cel sprawozdania i jego oddziaływanie w znacznym stopniu przyczynią się do poprawy bezpieczeństwa drogowego. Jesteśmy świadomi potencjalnych trudności, jakie mogą czekać Irlandię, ale uważamy, że można je pokonać i że zostaną one pokonane z chwilą osiągnięcia w Radzie porozumienia w sprawie dokładnej podstawy prawnej tego wniosku.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Każdego roku na drogach Europy tysiące ludzi ginie lub zostaje rannych. Jest niezwykle ważne, aby rządy w całej Europie podjęły działania gwarantujące poważne traktowanie bezpieczeństwa drogowego. Obecnie problem kierowców unikających odpowiedzialności za ignorowanie prawa drogowego podczas jazdy w innych państwach pogarsza i tak już złą sytuację. Lepsza współpraca w UE w zakresie egzekwowania przepisów dotyczących jazdy z nadmierną prędkością i prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu jest konieczna i dlatego głosowałem za sprawozdaniem pani poseł Ayali Sender.

  Carl Lang i Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie. – (FR) Opodatkowanie, nakładanie kar i systematyczne oszukiwanie kierowców wydają się nie mieć końca.

Wiemy, że tak naprawdę nie chodzi o karanie tych, którzy jeżdżą niezgodnie z przepisami, ale tych, którzy jeżdżą często. Smutne i niefortunne zobowiązanie policji do przestrzegania „limitów” i „budżetu” niejednokrotnie powoduje jeszcze większe zaostrzenie często i tak już przesadnych akcji policji.

Poza tym, chociaż zasady zatrzymywania prawa jazdy w państwach członkowskich bardzo się różnią, a systemy szacowania skali wykroczeń i kar pieniężnych w domenie bezpieczeństwa drogowego są dla każdego państwa odrębne, Europa chce utworzyć elektroniczny system wymiany między państwami członkowskimi informacji dotyczących przestępstw popełnionych na ich terytorium dla potrzeb jeszcze surowszego karania kierowców.

Możemy się tylko cieszyć ze zmniejszenia liczby wypadków drogowych, ale istotne jest, aby zagwarantować, że nowym aktom prawnym nie będą towarzyszyć ataki na swobody ani też bezprawne, niewłaściwe i niesprawiedliwe środki działania.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram te przepisy, których celem jest ułatwienie egzekwowania sankcji wobec kierowców, którzy popełniają wykroczenie w innym państwie członkowskim niż państwo rejestracji pojazdu.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − (NL) Kierowcy mają w zwyczaju szybszą jazdę zagranicą niż we własnym kraju i częściej naruszają tam zakaz parkowania. Praktyka pokazuje, że rzadko egzekwuje się kary za jazdę z nadmierną prędkością i nieprawidłowe parkowanie, zwłaszcza ku niezadowoleniu mieszkańców i kierowców w dużych miastach. Współpraca europejska, właśnie pod względem równych obowiązków dla wszystkich użytkowników dróg, powinna się rozpocząć już dawno temu.

Wszyscy przecież muszą wnosić opłaty drogowe i od lat debatujemy nad możliwością ściągania elektronicznie zarejestrowanych opłat w miejscu zamieszkania danej osoby. Powinno to także dotyczyć kar pieniężnych za wykroczenia drogowe. Nie jest dobrze dla bezpieczeństwa drogowego i środowiska, jeśli kierowcy wiedzą, że łamanie wszelkich zasad zagranicą może im ujść na sucho.

Dlatego właśnie popieramy propozycję uproszczenia ściągania kar za wykroczenia drogowe zagranicą. Nie jest to w żaden sposób sprzeczne z naszą opinią, iż prawo karne jest środkiem krajowym i takim powinno pozostać oraz że europejski nakaz aresztowania na mocy którego państwo macierzyste dokonuje ekstradycji swoich obywateli do innego państwa, w którym pozostają oni w areszcie, czasami przez bardzo długi czas, prowadzi do jeszcze większej niesprawiedliwości.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Jeżeli EU ma się zająć transgranicznymi zasadami ruchu drogowego, to nie powinno się to ograniczać do egzekwowania mandatów. Na przykład w Brukseli, która z oczywistych względów jest miastem kosmopolitycznym, osoby prowadzące pojazdy na obcych tablicach rejestracyjnych i potrzebujące pomocy organów ścigania w przypadku takiego zdarzenia, jak wypadek drogowy czy kradzież, dowiadują się, że nie uzyskają takiej samej pomocy, jak właściciele pojazdów na belgijskich tablicach, ponieważ nie płacą składek na utrzymanie sieci dróg i kosztów pokrewnych ponoszonych przez belgijskich właścicieli pojazdów. UE, która zawsze staje w obronie niedyskryminacji będzie musiała coś zrobić, by zaradzić tej sytuacji.

Kolejny nierozstrzygnięty problem to strefy środowiskowe ustanowione w wielu państwach europejskich. Z ankiet wynika, że 40% kierowców nie rozpoznaje znaków lub wjeżdża do tych stref bez zezwolenia. Czerpanie korzyści finansowych wydaje się być głównym powodem transgranicznego egzekwowania prawa w dziedzinie bezpieczeństwa drogowego, podobnie jak to było w przypadku intratnych mandatów związanych z ochroną środowiska. Inne środki mające promować bezpieczeństwo drogowe zostały tutaj pominięte, dlatego odrzuciłem to sprawozdanie.

  Seán Ó Neachtain (UEN), na piśmie. – (GA) Zdecydowanie popieram to sprawozdanie, którego celem jest poprawa stanu irlandzkich dróg. Daje możliwość nakładania na kierowców kar transgranicznych, ponieważ powstanie unijna sieć oparta na wiedzy. Sieć ta umożliwi poszczególnym państwom członkowskim wymianę informacji o kierowcach zagranicznych, których ukarano za prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu, jazdę z nadmierną prędkością, niezatrzymywanie się na czerwonym świetle i niestosowanie pasów bezpieczeństwa. Sprawcy ci będą informowani o nałożonych na nich karach pieniężnych.

Przedmiotowe wspólne podejście to krok naprzód jeśli chodzi o nakładanie kar na tych, którzy nie przestrzegają zasad ruchu drogowego. Dzięki temu irlandzkie drogi będą bezpieczniejsze. Kary będą egzekwowane i powstrzyma to kierowców, którzy nie przestrzegają przepisów.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Po pierwsze chciałbym pogratulować pani poseł sprawozdawczyni pracy włożonej w przedmiotowe dossier, a po drugie chciałbym pogratulować całemu Parlamentowi umocnienia tego zdecydowanego stanowiska, które ma zostać przekazane Radzie w świetle trudności, na jakie ten wniosek tam napotyka.

Transgraniczne egzekwowanie prawa w UE jest konieczne, jeśli poważnie myślimy o zmniejszeniu liczby wypadków drogowych i ofiar śmiertelnych. To jakiś absurd, że obywatel prowadzący pojazd poza własnym państwem członkowskim może lekceważyć przepisy ruchu drogowego jadąc z nadmierną prędkością, prowadząc pojazd pod wpływem alkoholu, nie stosując pasów bezpieczeństwa czy nie zatrzymując się na czerwonym świetle i nie zostaje za to należycie ukarany.

Uważam, że jest to ważny krok ku lepszej współpracy pomiędzy urzędami odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów, który miejmy nadzieję doprowadzi do pełnej harmonizacji egzekwowania w UE prawa o bezpieczeństwie w ruchu drogowym.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE), na piśmie. – (RO) Głosowałam za sprawozdaniem w sprawie wniosku dotyczącego ułatwień w transgranicznym wykonywaniu prawa w dziedzinie bezpieczeństwa drogowego. 70% wypadków drogowych jest spowodowanych przekroczeniem dozwolonej prędkości, niedopełnieniem obowiązku stosowania pasów bezpieczeństwa, przejeżdżaniem na czerwonym świetle czy jazdą pod wpływem alkoholu. Istnieją już dwustronne porozumienia pomiędzy niektórymi państwami członkowskimi dotyczące postępowań transgranicznych w przypadku naruszenia przepisów dotyczących bezpieczeństwa drogowego, ale nadal brak jest wspólnych ram europejskich. Chciałabym zwrócić uwagę, że wniosek w sprawie dyrektywy dotyczy wyłącznie kar pieniężnych. Uważam, że wniosek Komisji w znacznym stopniu przyczyni się do ochrony ludzkiego życia. To wielkie nieszczęście, że każdego roku ginie wskutek wypadków drogowych w Europie około 43.000 osób, czyli niemal tyle samo, ilu mieszkańców liczy sobie średniej wielkości europejskie miasto, nie mówiąc już o kolejnych 1,3 mln osób, które każdego roku są ofiarami wypadków drogowych.

Ubolewam też, że przy wskaźniku wynoszącym 13%, Rumunia odnotowała największy wzrost liczby wypadków drogowych w ubiegłym roku. Mam nadzieję, że fakt, iż w Parlamencie Europejskim większość głosowała za sprawozdaniem zdopinguje Radę Unii Europejskiej do szybszego przyjęcia środków koniecznych do zmniejszenia liczby wypadków drogowych. Musimy działać natychmiast, by ocalić ludzkie życie.