Πρόεδρος. - Το επόμενο σημείο είναι η συζήτηση επί έξι προτάσεων ψηφίσματος σχετικά με τη Ζιμπάμπουε(1).
Marios Matsakis, author. − Madam President, the political, economic and humanitarian situation in Zimbabwe is going from bad to worse, with the threat of a generalised outbreak of cholera and other potential epidemics adding to the already dire conditions in which the Zimbabwean people find themselves.
It is now absolutely clear that Mr Mugabe cares very little about the well-being of his countrymen. He cares much more about living a life of personal luxury and extravagance. Mr Mugabe has proved beyond any reasonable doubt that he is totally unfit to govern his country in the modern world. He finds excuses for his political existence by pretending to fight the ghosts of the long bygone British colonial era.
There is no way we Europeans can convince Mr Mugabe to see reason. The only chance to force him to step down is a drastic change in the stance held by the African Union. It is shameful that this organisation has not intervened in a much more decisive and resolute manner already. I believe that our efforts must be directed at the African Union and the governments of the nations it consists of. We must make it absolutely clear to them that we hold them wholly responsible for the sorry state of affairs in Zimbabwe and expect them, even at this very late stage, to take proper drastic action to get Mr Mugabe’s regime to step down and go home or face severe consequences, not excluding trial for crimes against humanity.
Catherine Stihler, author. − Madam President, if colleagues could think for a moment about their worst nightmare, it would not even come close to what is happening to the people of Zimbabwe. Once a prosperous country, it has been turned on its head by its President. The country is collapsing – no governance, no jobs, hyperinflation, no food, no health service – and the breakdown of the sanitation system is now creating a cholera outbreak.
A week ago, Zimbabwean President Robert Mugabe said the cholera outbreak had been arrested. He claimed Western powers wanted to use an epidemic as an excuse to invade Zimbabwe and topple him. However, South Africa has declared most of its northern border with Zimbabwe a disaster area, as the disease spreads over with refugees, and Oxfam has warned that the situation in Zimbabwe could get a lot worse.
Today’s reported figures show that 1 111 lives have been lost and the disease is spreading. There are 20 581 cases of cholera. Cholera is a highly infectious disease caused by a bacterium which creates an intestinal infection. Symptoms include diarrhoea and dehydration. In its most severe form a sudden onset of acute watery diarrhoea can lead to death by severe dehydration and kidney failure. It can kill healthy adults in hours.
To give an example of the impact the disease is having on the population, I want to tell Parliament about Cynthia Hunde’s son, Munashe. Munashe died of cholera shortly before his first birthday. Cynthia had gone to work in South Africa to try and provide a better future for her son, as there is no work in Zimbabwe, leaving Munashe in the care of her mother. When she returned to her mother’s home, she found Munashe dying in his grandmother’s arms. Interviewed by the BBC, she said: ‘I feel so bad … It’s so hard to describe. When you have a son you have dreams for him. I came home expecting to find him running around the house, but that just didn’t happen’.
Please, colleagues, support this resolution condemning Zimbabwe and please help innocent victims like Munashe.
Erik Meijer, Auteur. − Voorzitter, in de vorige urgentiedebatten over Zimbabwe op 7 juli 2005 en 24 april 2008 heb ik erop gewezen waarom Mugabe erin slaagt om zó lang aan de macht te blijven.
De mensen herinneren zich het gewelddadige verleden van hun land. Voor velen is hij de held van de bevrijdingsstrijd gebleven. Volgens die opvatting moet alles wat hij doet bij voorbaat als goed worden beschouwd. Iedereen die zich tegen hem verzet, dient, zoals voorheen, de belangen van het buitenland en in het binnenland alleen die van de bevoorrechte blanke minderheid. Als Mugabe de macht zou verliezen, zou het land opnieuw worden gekoloniseerd en zou de meerderheid van de bevolking worden gediscrimineerd. De werkelijkheid is anders.
Het plotselinge radicalisme van Mugabe enkele jaren geleden, die nooit een grondige hervorming van het agrarische grondbezit had doorgevoerd en die de kloof tussen arm en rijk in zijn land had laten voortbestaan, was vooral bedoeld om onder een jonge generatie nieuwe aanhang te verwerven en zijn oude medestrijders niet verder van zich te vervreemden.
Die aanpak heeft hem wel meer fanatieke en gewelddadige medestanders opgeleverd, maar zeker niet de steun van de meerderheid van zijn landgenoten. Europa en Amerika hebben de verhoudingen in Zimbabwe jarenlang verkeerd ingeschat en daarmee de verdenking opgeroepen koloniale bijbedoelingen te hebben. Juist door gevoelens van vijandschap kon Mugabe de baas blijven.
Pas nu voor iedereen blijkt hoe onbekwaam en rampzalig zijn politiek is, groeit de weerstand. Zonder moorden en intimidatie zou hij de presidentsverkiezingen niet meer hebben gewonnen en zou de krappe parlementaire meerderheid voor de oppositie zijn omgezet in een regering.
We zijn nu een stadium verder dan tijdens de vorige urgentiedebatten. De drinkwatervoorziening is kapot en de cholera eist slachtoffers. Dat is geen reden voor triomfalisme over de falende tegenstander, maar voor hulp aan de inwoners van Zimbabwe. Zij verdienen een betere regering, maar die kan door niemand van buitenaf worden opgelegd. We kunnen wel verhinderen dat Mugabe steun van buiten krijgt.
Mikel Irujo Amezaga, Autor. − Tal y como dice el informe, según las estimaciones de 2007, Zimbabue cuenta con una población de 12 millones de personas, de las que casi la mitad de ellas está pasando hambre. La esperanza de vida es de 36 años y solo un 40 % de los profesores del país está trabajando y únicamente un tercio de los alumnos asiste a clase, con lo cual Mugabe no solo está matando presente, está matando el futuro.
La represión y mutilación de los derechos humanos también está a la orden del día. Los defensores de los derechos humanos de Zimbabue han sido sistemáticamente el blanco de detenciones arbitrarias, arrestos y torturas. La legislación introducida por el Gobierno reduce severamente las libertades de expresión, asamblea, movimiento y reunión.
Quisiera citar varias de ellas, ya que el Gobierno ha introducido normas cada vez más represivas, las cuales han sido contra estos defensores activistas de los derechos humanos. Por ejemplo, la Ley de acceso a la información y protección de la privacidad, usada por Gobierno para silenciar de forma efectiva a periodistas; la Ley de orden público y seguridad, la cual ha limitado severamente la libertad de reunión y cientos de defensores de los derechos humanos, incluyendo trabajadores de medios independientes, han sido detenidos arbitrariamente; y también la Ley de organizaciones voluntarias de carácter privado, restablecida en 2002 por el Gobierno y presuntamente usada para intimidar y acosar a las ONG.
Señora Presidenta, en mi lengua materna, el euskera —el vasco—, que no es oficial en esta cámara, Mugabe quiere decir «sin límite», un buen mote para este personaje.
El dictador de dicho país africano no es sólo uno más dentro de la amplia lista de dictadores con que, por desgracia, contamos en este planeta, sino que me atrevo a decir que ocupa uno de los puestos en el top ten de dictadores. Creo que en la UE tenemos que hacer lo imposible para que este personaje se vaya y acabe sus días sentado ante un Tribunal de Derechos Humanos.
Deseamos pues a Zimbabue un feliz año 2009 sin Mugabe.
Andrzej Tomasz Zapałowski, autor. − Pani Przewodnicząca! Przed dwoma miesiącami debatowaliśmy tutaj nad klęską wielkiego głodu na Ukrainie w latach trzydziestych dwudziestego wieku. Bardzo często padało pytanie: jak mogło dojść do tej tragedii? dlaczego świat milczał? Patrząc dziś na to, co się dzieje w Zimbabwe, nasuwa się podobne pytanie: jak obecnie może dochodzić do unicestwiania jakiegoś narodu przez swojego przywódcę? dlaczego świat tak mało robi w tej sprawie?
Samymi rezolucjami przecież nie zmienimy przywódcy. Zastanówmy się czy dalej będziemy przyglądać się niszczeniu społeczeństwa Zimbabwe, tak jak wojska ONZ przyglądały się mordom w Ruandzie. A może działania w tej sprawie byłyby bardziej jednoznaczne, gdyby w tym kraju występowały ogromne złoża surowców naturalnych. Dzisiejsza rezolucja jest bardzo dobrym dokumentem, ale tylko dokumentem. Dla ratowania ludzi trzeba podjąć bardziej dynamiczne działania. Trzeba też bezwzględnie wspomóc kraje sąsiadujące z Zimbabwe, aby przy granicy udzielano odpowiedniej pomocy.
Charles Tannock, author. − Madam President, in the past few years Zimbabwe has figured so often in these debates that we could be forgiven for running out of condemnatory words to say, but we must speak up because the long-suffering people of Zimbabwe have themselves been denied a voice by this ruthless despot, Robert Mugabe.
He has forfeited all rights to claim democratic legitimacy, because of his wanton disregard for human rights, political freedoms and the rule of law. The recent shooting of Perence Shiri, one of Mugabe’s henchmen, hints at the anger bubbling under Zimbabwe’s surface. Shiri has the blood of 20 000 people on his hands. It was Shiri who, with assistance from Communist North Korea, systematically massacred innocent civilians in the early 1980s in Matabeleland. If that was not bad enough, Mugabe’s neglect has now caused an epidemic of cholera, a disease that had been almost totally eradicated throughout Zimbabwe until recently.
In response to international concerns, Mugabe says, outrageously, that the outbreak amounts to genocide perpetrated by Britain, my country, the former colonial master. It is perhaps this groundless accusation of neo-colonialism, combined with our own post-colonial guilt, that prevents us in Europe from taking more robust action.
Yet when we look to Africa to provide a solution we find an ocean of indifference and ineffectiveness. The strident condemnation of Mugabe by the Prime Minister of Kenya and the President of Botswana stands out in stark contrast to the apathy of most other African states and leaders, and in particular South Africa, although we must now hope that a President Zuma takes a tougher approach.
If the African Union aspires to anything like the authority of the European Union, it needs to address Mugabe’s reign of terror and consider the possibility of action to force Mugabe from office. One concrete measure we should encourage is the indictment of Mugabe in the International Criminal Court through a UN Security Council resolution, as has proven useful in the case of President al-Bashir over Darfur. I hope, the next time I speak on Zimbabwe, it will be to hail Mugabe’s demise and departure from office.
Ioannis Kasoulides, on behalf of the PPE-DE Group. – Madam President, Zimbabwe is becoming a failed state. Half of the population will survive under foreign sustenance or will face starvation. Sanitation and unpolluted water are almost unavailable and, as a result, a devastating cholera epidemic is spreading within Zimbabwe and the surrounding countries.
All this is because Mr Mugabe and his cronies want to punish their own people because they voted for him to go. The South African mediation was unsuccessful and the African countries have so far been disappointing in taking resolute action. The above picture constitutes a grave humanitarian catastrophe, so, as a first step, Mr Mugabe should be referred to the International Criminal Court to be indicted for crimes against humanity and to have an international warrant issued for his arrest.
Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, w imieniu grupy PSE. – Pani Przewodnicząca! Zimbabwe zmaga się od dłuższego czasu z bardzo poważnym kryzysem humanitarnym: blisko połowa ludności cierpi z powodu głodu, dostęp do bieżącej wody jest praktycznie niemożliwy, panują straszne warunki sanitarne. W ostatniej dekadzie średnia długość życia spadła z 60 lat dla obojga płci do 37 dla mężczyzn i 34 dla kobiet. Szerząca się epidemia cholery pochłonęła już osiemset ofiar, a ponad 16 tys. osób jest zarażonych. Według organizacji Lekarze bez granic około półtora miliona ludzi może zostać wkrótce zainfekowanych.
Gospodarka kraju jest w opłakanym stanie. Inflacja już od dłuższego czasu osiąga najwyższy poziom na świecie. Ponad 80% ludności żyje za mniej niż dolara dziennie. Władze Zimbabwe zdają się nie dostrzegać powagi sytuacji i pozostają bierne. Prezydent Mugabe nie wywiązał się z obietnicy utworzenia rządu jedności narodowej, przeciwnicy polityczni poddawani są ciągłym represjom.
Dramatyczna sytuacja w Zimbabwe wymaga zdecydowanej reakcji ze strony Unii, a Rada i Komisja powinny potwierdzić swoje zaangażowanie przez kontynuowanie programu pomocy humanitarnej dla cierpiącej ludności. Należy wywierać nacisk na władze Zimbabwe, aby zniosły ograniczenia wobec organizacji świadczących pomoc i zaprzestały aresztowań obrońców praw człowieka. Ponadto trzeba udzielić poparcia grupie Elders, aby jej członkowie uzyskali pozwolenie na wjazd do Zimbabwe.
Proces wprowadzenia demokratycznych zmian w tym kraju wymaga zaangażowania ze strony innych krajów afrykańskich, instytucji regionalnych i autorytetów międzynarodowych. Szansą na ustabilizowanie sytuacji w kraju jest przeprowadzenie uczciwych wyborów parlamentarnych i monitorowanie procesu formowania rządu, zaś społeczność międzynarodowa powinna być przygotowana na pomoc finansową w odbudowie struktur państwowych opartych na rządach prawa.
Zdzisław Zbigniew Podkański, w imieniu grupy UEN. – Pani Przewodnicząca! Informacje zawarte w rezolucji w sprawie sytuacji w Zimbabwe są porażające: 5,1 miliona ludzi, a więc prawie połowa, dotkniętych głodem, ponad 300 tys. ludzi zagrożonych epidemią cholery, 1,7 miliona zarażonych wirusem HIV, średnia długość życia 37 lat - to zbyt wiele, żeby jakikolwiek rząd sam sobie z tym poradził.
Dlatego z pełną aprobatą należy odnieść się do każdej inicjatywy służącej poprawie sytuacji w Zimbabwe. Autorzy rezolucji słusznie zwracają uwagę na potrzebę rozwiązania i rozwinięcia akcji humanitarnej oraz podjęcia przez Radę, Komisję i państwa członkowskie Unii innych działań, w tym dyplomatycznych oraz wspierających Zimbabwe finansowo i materialnie, nie tylko doraźnie, ale również długofalowo, w oparciu o konkretny program. I słusznie, bo od kolejnej rezolucji, chleba nie przybędzie. Potrzebna jest konkretna pomoc i na nią mieszkańcy Zimbabwe czekają.
Michael Gahler (PPE-DE). - Frau Präsidentin! Was wir derzeit erleben, sind wohl die letzten Monate des Regimes Mugabe. Das ist aber auch die einzige positive Nachricht aus diesem geschundenen Land.
Eine positive Nachricht aus Afrika ist, dass sich immer mehr Länder gegen die Zustände dort wehren. Ich kann als erster Vizepräsident der parlamentarischen Versammlung AKP-EU berichten, dass wir erstmals vor drei Wochen bei unserer Tagung in Port Moresby die afrikanischen Kollegen bei einer kritischen Analyse und Bewertung der Situation in Simbabwe mit im Boot hatten. Auch in Südafrika selbst wächst der Druck auf die dortige Regierung, endlich ihre schützende Hand vom Regime in Simbabwe zu nehmen. Diese Situation wird dadurch verschärft, dass jetzt in Südafrika auch Krankheiten mit den Flüchtlingen ins Land kommen. Hoffentlich wird sich diese Situation bis zur Fußballweltmeisterschaft verbessern, denn das ist vielleicht der Grund, dass Südafrika eine Änderung vornimmt, weil es Angst hat, dass die Gäste ausbleiben. Das allein sollte schon ein Grund sein, diese schützende Hand von Mugabe wegzunehmen.
Ewa Tomaszewska (UEN). - Pani Przewodnicząca! Sytuacją w Zimbabwe zajmowaliśmy się 24 kwietnia tego roku. Wówczas rozważany był problem wyniku wyborów, a konkretnie utrzymanie władzy przez prezydenta Mugabe niezależnie od wyniku wyborów. Dziś mamy do czynienia z dramatycznymi skutkami tamtej sytuacji. Ponad 12,5 tys. osób zarażonych cholerą nie może liczyć na pomoc ze strony państwa, 565 osób już zmarło. Epidemia przenosi się także na teren RPA.
Podane wyżej informacje z raportów ONZ z początku grudnia są niższe niż te, które przekazują obecnie organizacje humanitarne. Według nich liczba zmarłych przekroczyła już tysiąc, a liczba zarażonych 20 tysięcy osób. Miliony osób głodują, brakuje wody. Unia Afrykańska nie podejmuje skutecznych działań na rzecz poprawy sytuacji w Zimbabwe. Dziś konieczne jest postawienie prezydenta Mugabe przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym i pilne podjęcie działań w celu opanowania epidemii cholery oraz zapewnienia pomocy żywnościowej i zdrowotnej dla ludności Zimbabwe.
Kathy Sinnott (IND/DEM). - Madam President, we have watched Zimbabwe’s slow agony for many years. In addition to political violence and deepening poverty we now see it speed up as we see the inevitability of starvation and disease gripping the five million inhabitants. We must be there for the people, feed them, bring them medical relief, and support their yearning desire for freedom.
To help them, we must isolate its leader, Mugabe, from his African supporters by getting all African leaders to condemn him. Beyond Africa, we must work to remove the international supporters, the usual suspects China and Russia, by challenging them to cut off all support and trade with Mugabe. We have to examine our own conscience, though, because it is not so long ago that we, the EU, invited Mugabe to attend the EU-hosted AU-EU summit in Lisbon.
Jacques Barrot, vice-président de la Commission. − Madame la Présidente, je remercie tous les parlementaires qui ont lancé un appel d'urgence pour le Zimbabwe, car le Zimbabwe est confronté à une crise d'une ampleur sans précédent qui va en empirant, pas un seul secteur n'est épargné.
Au niveau politique, on assiste à l'intensification de la violence, comme en témoignent les informations relatives aux arrestations arbitraires, à la disparition d'activistes dans le domaine des droits de l'homme. La recrudescence de la violence politique peut faire échouer toute solution de crise et pousser les parties vers des positions irréconciliables.
Au niveau humanitaire, la situation se détériore, comme en témoigne l'épidémie de choléra qui s'étend et menace les pays voisins du Zimbabwe.
Au niveau économique, la situation est désastreuse. Les prix des produits de base continuent à augmenter. Le coût du panier alimentaire moyen a augmenté de 1 293 % la semaine dernière.
Au niveau social, les risques d'explosion augmentent chaque jour davantage avec ce que cela pourrait avoir comme effet néfaste sur la stabilité de la région toute entière.
Alors, que pouvons-nous faire? Les besoins du Zimbabwe sont colossaux. Ils augmentent de façon exponentielle en raison essentiellement de la mauvaise gestion du gouvernement actuel.
Au niveau humanitaire, la Commission poursuit son engagement actif. Une mission sur le terrain, du 15 au 19 décembre, est en train de réévaluer la situation humanitaire, ce qui nous permettra, entre autres, de définir très rapidement les éventuels besoins additionnels.
Au niveau politique, la Commission – et au-delà la communauté internationale dans son ensemble – ne pourra aider le Zimbabwe que si elle peut travailler étroitement avec un gouvernement légitime et doté de la marge de manœuvre suffisante pour adopter les mesures politiques et économiques qui s'imposent.
Ceci passe par une mise en œuvre de l'accord du 15 septembre et l'établissement d'un gouvernement d'unité nationale. Ceci passe aussi par une implication accrue des acteurs de la région et de l'Union africaine. Nous appelons de tous nos vœux cette implication lors de tous les contacts que nous avons avec eux.
Je peux enfin vous assurer que la Commission, qui suit de très près la situation sur le terrain, continue à travailler avec tous les États membres, les partenaires africains et internationaux, à la recherche d'une solution équitable qui permettra au Zimbabwe de sortir de la crise actuelle que vous avez, les uns et les autres, dénoncée avec force.
Merci beaucoup de votre attention, et c'est vrai que, pendant cette période de fêtes, nous ne pouvons pas oublier tous ces gens qui souffrent au Zimbabwe. Ils comptent parmi ceux qui sont sans doute aujourd'hui les plus en détresse.
Πρόεδρος. - Η συζήτηση έληξε.
Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί μετά τη λήξη των συζητήσεων.