Indeks 
 Poprzedni 
 Następny 
 Pełny tekst 
Pełne sprawozdanie z obrad
Poniedziałek, 12 stycznia 2009 r. - Strasburg Wydanie Dz.U.

2. Oświadczenie przewodniczącego
zapis wideo wystąpień
PV
MPphoto
 
 

  Przewodniczący. − Panie i panowie! Konferencja przewodniczących zwróciła się do mnie, abym wydał oświadczenie w sprawie wydarzeń na Bliskim Wchodzie. Debata na ten temat odbędzie się w środę po południu w obecności przewodniczącego Rady Ministrów Spraw Zagranicznych, czeskiego ministra spraw zagranicznych, pana Schwarzenberga. Mówię o tym, ponieważ nie było to dość jasne. Dołożyliśmy wielu starań, aby zapewnić obecność pana ministra i dowiedzieliśmy się, że spotka się z nami z ochotą, choćby tylko na krótko, chociaż tego samego dnia zmuszony jest udać się do Afryki Południowej. Chciałbym także skorzystać z tej okazji, żeby szczerze podziękować prezydencji czeskiej za pomoc.

Panie i panowie! W czasie, gdy na początku Nowego Roku odbywa się tutaj nasze posiedzenie plenarne, na Bliskim Wschodzie znowu giną ludzie.

Muszę przyznać, i jestem przekonany, że to samo dotyczy większości z nas, że kiedy widzę zdjęcia pokazywane w telewizji mam poczucie jakiegoś bolesnego déjà vu.

W imieniu Parlamentu Europejskiego chciałbym wyrazić głębokie ubolewanie z powodu eskalacji konfliktu pomiędzy Izraelem a Hamasem w Strefie Gazy.

Powiem to zdecydowanie: nie do zaakceptowania jest wywoływanie cierpienia ludności, kontynuowanie tego konfliktu i ostrzeliwanie pracowników Organizacji Narodów Zjednoczonych. Jak bardzo jeszcze nakręcić się musi spirala przemocy, zanim opamiętają się strony tego konfliktu i znowu wróci rozsądek?

Odwoływanie się do przemocy musi się zakończyć po obydwóch stronach. Wystrzeliwanie przez Hamas rakiet w stronę izraelskich miast i miasteczek jest nie do przyjęcia i zasługuje na zdecydowane potępienie, nie wolno nam też zapominać, że to Hamas zerwał zawieszenie broni. Jednakże nie można nie brać pod uwagę kwestii proporcjonalności środków zastosowanych w reakcji na te wydarzenia.

Wszyscy ludzie na Bliskim Wschodzie mają tę samą wartość. Niezbywalne prawo każdego państwa do obrony nie usprawiedliwia stosowania przemocy, której podstawową konsekwencją są cierpienia ludności cywilnej.

Mieszkańcom Strefy Gazy należy udzielić niezwłocznej pomocy. Palestyńczyk jest wart tyle samo, co Izraelczyk, Europejczyk czy Amerykanin – wszyscy mieszkańcy tej ziemi są sobie równi. Nie możemy dopuścić do pogorszenia się sytuacji humanitarnej!

Jako odpowiedzialni politycy powinniśmy być gotowi do wniesienia zdecydowanego wkładu w poszukiwanie trwałego rozwiązania w celu szybkiego położenia kresu tej spirali przemocy.

Uważam, że próba zredukowania kwestii bezpieczeństwa do czysto wojskowych kategorii skazana jest na niepowodzenie. Dlatego nie może być mowy o wyłącznie militarnym rozwiązaniu problemu na Bliskim Wschodzie. Ostatecznie niezbędne jest znalezienie rozwiązania politycznego. Oznacza to przede wszystkim wyciągnięcie wniosków z nieskuteczności dotychczasowego podejścia. Dlatego jest to kwestia przyjęcia rozwiązań, które byłyby nie tylko realne, ale przede wszystkim także trwałe.

W ostatnich kilku dniach przeprowadziłem szereg rozmów telefonicznych z prezydentem Izraela, panem Shimonem Peresem, prezydentem Autonomii Palestyńskiej, panem Salamem Fayyadem, marszałkiem Knesetu, panią Dalią Itzik, oraz oczywiście z Wysokim Przedstawicielem Unii Europejskiej ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, panem Javierem Solaną, który już od jakiegoś czasu przebywa w tym regionie .

Ponieważ jestem obecnie przewodniczącym Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego rozmawiałem także z wiceprzewodniczącym tego zgromadzenia i przewodniczącym Parlamentu Jordanii, panem Abdelem Hadi Al-Majalim, przewodniczącym Izby Deputowanych Włoch, panem Gianfranco Finim, oraz przewodniczącym Parlamentu Maroka, panem Mustafą Mansourim.

W trakcie tych rozmów dawałem zawsze wyraźnie do zrozumienia, że Parlament Europejski w pełni popiera żądania sformułowane przez Radę Ministrów w imieniu Unii Europejskiej i znajdujące odzwierciedlenie w rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 8 stycznia 2009 r.

Przygnębiające jest, że wiążąca prawnie rezolucja Rady Bezpieczeństwa, przyjęta dzięki temu, że Amerykanie wstrzymali się od głosu, ignorowana jest przez obydwie strony konfliktu, tzn. zarówno przez Izrael, jak i przez Hamas.

Niezbędne jest wprowadzenie natychmiastowego i trwałego zawieszenia broni. Porozumienie w tej sprawie powinno zostać osiągnięte w ramach mediacji prowadzonej przez Egipt, w której powinny wziąć udział wszystkie zainteresowane strony. Niezbędne jest zapewnienie natychmiastowego i niczym nieograniczonego dostępu do pomocy humanitarnej, a ponadto umożliwienie Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy i Zatrudnienia Uchodźców Palestyńskich na Bliskim Wschodzie (UNRWA) dalszego prowadzenia działalności humanitarnej, bez żadnych przeszkód. Chciałbym dodać: nie tylko przez trzy godziny dziennie!

Kiedy swoją działalność zawiesić muszą nawet organizacje humanitarne i Organizacja Narodów Zjednoczonych na skutek tego, że walczące ze sobą strony nie respektują neutralności tych organizacji, stwierdzić należy, że sięgnęliśmy niedopuszczalnie niskiego poziomu pod względem przestrzegania prawa międzynarodowego i pod względem człowieczeństwa.

Trzeci niezbędny warunek stanowi zintensyfikowanie procesu pokojowego. Jedyną realną podstawą trwałego pokoju jest i pozostaje nadal rozwiązanie obejmujące powstanie dwóch niezależnych państw – Izraela i Palestyny, których granice byłyby bezpieczne.

Działając we współpracy z członkami Kwartetu ds. Bliskiego Wschodu, partnerami arabskimi o umiarkowanych poglądach oraz wszystkimi stronami konfliktu Unia Europejska powinna dążyć do zapewnienia szybkiego wznowienia negocjacji pokojowych pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych. Kompleksowe rozwiązanie wymaga jednak wyraźnie doprowadzenia do pojednania, a zwłaszcza do pojednania pomiędzy poszczególnymi frakcjami palestyńskimi.

Dziś musimy kwestionować słuszność metody stosowanej przez nas dotychczas w ramach tego, co nazywaliśmy „procesem pokojowym”. Jeszcze kilka tygodni temu mogliśmy zakładać, że negocjacje znajdują się na właściwej drodze pomimo powszechnie znanych trudności i ledwie widocznych postępów. Społeczność międzynarodowa, a przede wszystkim my jako Unia Europejska wspieraliśmy te negocjacje poprzez nasze zdecydowane zaangażowanie, a ponadto udzielaliśmy pomocy finansowej, żeby zapewnić podstawowe warunki dla ustanowienia państwa palestyńskiego.

Ale czy zaangażowanie to było dostatecznie zdecydowane z politycznego punktu widzenia? Musimy zadać sobie to pytanie. W międzyczasie staliśmy się znowu świadkami eskalacji konfliktu. Zrozumiałe jest, że w okresie zarządzania kryzysowego wykazujemy tendencję do myślenia w krótkiej perspektywie. Rzeczywiście teraz musimy doprowadzić do natychmiastowego zawieszenia broni i całkowitego wycofania sił izraelskich, zgodnie z wezwaniem Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Doświadczenia ostatnich dziesięcioleci nauczyły nas, że pokoju na Bliskim Wschodzie nie da się zapewnić poprzez zaangażowanie w ten proces wyłącznie stron regionu. Faktem jednakże jest i to, że nie będzie pokoju bez pojednania wrogich wobec siebie stron.

Dlatego też bardziej niż kiedykolwiek w przeszłości społeczność międzynarodowa powinna być gotowa wspierać przywrócenie i zapewnienie trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie, aby gorzkie wydarzenia ostatnich dziesięcioleci nie stały się gorzkimi doświadczeniami następnych dziesięcioleci.

Obecność sił międzynarodowych może i powinna ułatwić doprowadzenie do zawieszenia broni. Dlatego wszyscy powinniśmy podjąć wysiłki mające na celu osiągnięcie powodzenia egipsko-francuskiego planu ustanowienia międzynarodowego mechanizmu umożliwiającego zapewnienie Strefie Gazy bezpieczeństwa granic , a wprowadzenie w życie tego planu wymaga oczywiście w pierwszym rzędzie położenia kresu przemytowi broni i rakiet do Strefy Gazy. Unia Europejska ogłosiła już w swoim dokumencie dotyczącym strategii działania, opublikowanym jeszcze na początku procesu prowadzącego do podpisania deklaracji z Annapolis, że jest gotowa zaangażować się w działania w tym zakresie.

Chciałbym w szczególności podkreślić, że rozmieszczenie europejskich i międzynarodowych sił pokojowych może nie doprowadzić w krótkim okresie do zawieszenia broni. Rozmieszczenie takich sił powinno przyczyniać się do realizacji jasno określonego celu politycznego, jakim jest wzbudzenie zaufania niezbędnego do zakończenia rozmów pokojowych poprzez zagwarantowanie bezpieczeństwa zarówno Izraelowi, jak i Palestynie. Oznacza to, że dzięki rozmieszczeniu wojsk, wykonalnemu jedynie pod warunkiem istnienia solidnego mandatu, zwiększy się możliwość wywierania wpływu politycznego na wszystkie strony konfliktu w celu znalezienia pokojowego rozwiązania.

Musimy nie tylko wznowić nasze zaangażowanie w osiągnięcie pokoju, które w przeszłości uznawaliśmy tak często za nasz cel. Potrzebna jest nam także nie tylko gotowość stron do zaangażowania się w dążenie do osiągnięcia pokoju, ale także do osiągnięcia tego pokoju, i to zanim rzeczywiście nastąpi dalsze nasilenie gromadzącej się latami nienawiści, prowadzącej do pożogi.

Na zakończenie chciałbym przypomnieć państwu, że rok 2008 był Europejskim Rokiem Dialogu Międzykulturowego. Chcę także przypomnieć , jak wiele zrobiliśmy jako Parlament Europejski, żeby ten rok był rokiem nadziei i że wyznaczamy sobie priorytety polityczne odzwierciedlające nasze przekonanie, że zderzenie kultur nie jest prawem natury.

Reakcje na całym świecie wobec wojny w Strefie Gazy pokazują, jak szybko zniweczone mogą zostać próby budowania dialogu międzykulturowego, kiedy przytłoczy je realność obrazów, które oglądamy codziennie w wiadomościach. Tym gorzej, że rzeczywistość ta rozgrywana jest przez ekstremistów i fundamentalistów, których celem nie jest osiągnięcie i zapewnienie pokoju, ale doprowadzenie do dalszej eskalacji konfliktu.

Przemoc rodzi jeszcze większą przemoc. Warto to często powtarzać. Jedyną drogą wyjścia z toczącego się kryzysu jest podjecie dialogu i negocjacji. Obydwie te metody nie są same w sobie rozwiązaniem, ale należy stosować je odważnie, żeby mieszkańcy Izraela i Palestyny mogli żyć w rzeczywistym poczuciu bezpieczeństwa, w pokoju i z poszanowaniem własnej godności.

(Brawa)

 
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności