Debaty

Czwartek, 5 lutego 2009 r. - Strasburg

11.2. Sytuacja uchodźców birmańskich w Tajlandii

  Przewodnicząca. - Kolejnym punktem posiedzenia jest debata nad sześcioma projektami rezolucji w sprawie sytuacji birmańskich uchodźców w Tajlandii.⁽¹⁾

  Erik Meijer, autor. − (NL) Pani przewodnicząca! Birma znana jest jako brutalna dyktatura wojskowa, w której kasta spekulantów była w stanie utrzymać się przy władzy przez wiele lat. Ucisk i bieda spowodowały, że wiele osób uciekło z kraju lub próbowało to zrobić.

Etniczne różnice w kraju stanowią uzasadnienie dyktatury, a jednocześnie ją wzmacniają. Na dużych obszarach mniejszości narodowe stanowią większość. Dążą one do osiągnięcia autonomii i organizują protesty przeciwko centralnej dyktaturze. Dowódcy wojskowi uważają, że ich dyktatura jest konieczna dla trwałego utrzymania kraju w całości i podporządkowania sobie zbuntowanego narodu. Bardziej interesują się terytorium, niż ludźmi, którzy je zamieszkują. Udzielanie głównych koncesji na wydobycie surowców zagranicznym przedsiębiorcom pozbawia ludność tubylczą istotnego źródła dochodów i stanowi poważne zagrożenie dla przyrody i środowiska.

Konieczność ucieczki z kraju wzmaga fakt, że nikt nie interesuje się większościami narodowymi w regionach. Reżim skłania się do eliminowania niewygodnych grup zabijając ich członków lub wypędzając z kraju. Wielu ucieka drogą morską na prowizorycznych dingach, ryzykując utonięcie. Sąsiad Birmy – Tajlandia, zauważa wielu uchodźców przekraczających granicę: zgodnie z niektórymi szacunkami około dwa miliony ludzi ratowało się ucieczką w ciągu ostatnich 25 lat, dziesiątkom tysięcy odmówiono wstępu i pozostają bezdomni na ziemi niczyjej wzdłuż wybrzeża.

Niestety współczucie i solidarność z uchodźcami nie są w Azji Południowo-Wschodniej nawet tak silnie odczuwane jak w Europie. Uchodźcy są często odsyłani do domów, nawet jeśli oznacza to dla nich pewną śmierć. Opinia publiczna wykazuje niewielkie zainteresowanie nawet osobami tego samego wyznania, np. muzułmańskimi uchodźcami uciekającymi drogą wodną, którzy docierają z Birmy do Indonezji.

Również rządy wolą utrzymywać dobre stosunki ze swoimi odpowiednikami z krajów, w których panuje dyktatura, niż wywierać na nich presję, by zajęli się poprawą sytuacji. Nawet niektórzy Europejczycy skłonni są zająć podobne stanowisko i możemy obserwować jak zgubny wpływ ma to na Azję. Jest to kolejny powód, dla którego powinniśmy nawoływać kraje azjatyckie do poszukiwania rozwiązania.

  Charles Tannock , autor. − Pani przewodnicząca! Ten przypadek podkreśla ciężkie położenie mniejszości w kraju, w którym mniejszości są w najlepszym przypadku spychane na margines, a w najgorszym brutalnie traktowane. Plemię Rohingya znosi od lat podwójną dyskryminację. Jako muzułmanom odmawia się im prawa do wolności religii, prawa, które my w UE uważamy za podstawowe, a ich meczety są niszczone i bezczeszczone. Jako mniejszości etnicznej ludności Rohingya odmawia się systematycznie praw cywilnych, które w większości krajów na świecie uznawane są za coś oczywistego: prawa do zawarcia małżeństwa, przemieszczania się, posiadania obywatelstwa państwa, w którym mieszkają oraz prawa do nauki.

Przechwalając się naszymi postępowymi osiągnięciami w kwestii praw człowieka, my w UE mamy tendencję do tracenia z pola widzenia faktu, że wielu ludzi na świecie pozbawionych jest nawet najbardziej podstawowych praw. Osoby znajdujące się w tej Izbie dysponują co prawda ogólną wiedzą na temat ciężkiego położenia ludności birmańskiej, ale od czasu protestów mnichów buddyjskich w 2007 roku kraj ten prawie zniknął ze świadomości publicznej.

Bulwersujący los mało znanego plemienia Rohingya, szczególnie jego członków uciekających drogą wodną, w sprawie których zgłoszona została przedmiotowa rezolucja, ponownie skierował naszą uwagę na despotyczny reżim panujący w Birmie, kraju skądinąd zasobnym w potencjał ludzki. Brutalność junty wojskowej ostro kontrastuje z działaniami Tajlandii, która, moim zdaniem, tylko częściowo zrzuciła z siebie odpowiedzialność w stosunku do uchodźców z plemienia Rohingya i niestety utrzymuje, że większość z nich to uchodźcy ekonomiczni, co moim zdaniem jest wysoce nieprawdopodobne, i która próbowała odesłać ich z powrotem. Tajlandia musi poważniej traktować swoją rosnącą rolę jako siły działającej na rzecz stabilizacji i humanitarnego podejścia w tym regionie.

Niestety bardzo niewiele możemy oczekiwać od brutalnych birmańskich przywódców wojskowych, którzy pozostają głusi, tak jak byli przez całe lata, na nasze apele. Mam nadzieję, że pogarda jaką generałowie junty mają dla opinii świata cywilizowanego pewnego dnia obróci się przeciwko nim i postawieni zostaną przed międzynarodowym trybunałem sprawiedliwości, a Birma zostanie ostatecznie uwolniona od tyranii.

  Marios Matsakis, autor. − Pani przewodnicząca! Brutalny reżim rządzący w Birmie powoduje, że od pewnego czasu tysiące cywilów opuszcza kraj w poszukiwaniu bardziej bezpiecznej przyszłości i lepszego poziomu życia w sąsiadującej Tajlandii lub przez Tajlandię, w innych krajach Azji Południowo-Wschodniej.

Wśród tych pozbawionych środków do życia ludzi, znajdują się rdzenni członkowie plemienia Rohingya społeczności zachodniej Birmy, którzy w ostatnich latach byli ofiarami czystek etnicznych przeprowadzanych przez rząd birmański. Niestety władze tajlandzkie nie zapewniły tym uchodźcom pomocy humanitarnej, na którą oni bez wątpienia zasługują. Przeciwnie, mamy doniesienia, że ludzie ci byli zaciekle prześladowani. Wzywamy rząd tajski do szanowania praw człowieka uchodźców birmańskich i traktowania ich z szacunkiem, współczuciem, godnością i humanitaryzmem.

Ta rezolucja daje mi również możliwość zajęcia się sprawą 41-letniego australijskiego pisarza pochodzenia cypryjskiego, Harry'ego Nicolaidesa, który został skazany w Tajlandii na trzy lata więzienia za rzekome znieważenie rodziny królewskiej z tego kraju w powieści, którą napisał w 2005 roku. W tym czasie Harry Nicolaides nauczał angielskiego na uniwersytecie tajskim i w swojej powieści uczynił tylko anonimową aluzję do członka tajskiej rodziny królewskiej, a obciążające go dzieło jest najwyraźniej fikcją literacką.

Podczas procesu zakuty w łańcuchy Harry Nicolaides został przeprowadzony przed międzynarodowymi reporterami, którym opowiedział o niewypowiedzianych cierpieniach, jakie znosi. Harry Nicolaides przeprosił tajską rodzinę królewską i poprosił o ułaskawienie.

Uważamy, że Harry Nicolaides został wystarczająco ukarany i poddany nieludzkiemu traktowaniu przez władze Tajlandii, które potraktowały tę sprawę w najbardziej nieczuły i niewłaściwy sposób i wzywamy je, a także rodzinę królewską do niezwłocznego uwolnienia Harry'ego Nicolaidesa i umożliwienia mu powrotu do rodzinnej Australii. Niezastosowanie się do tego żądania byłoby nad wyraz nierozsądne, pożałowania godne i szkodliwe dla Tajlandii.

  Marcin Libicki, autor. − Pani Przewodnicząca! Dzisiaj mówimy o Sri Lance, Birmie i Tajlandii. W czasie innych sesji mówiliśmy o innych państwach. Zawsze jednak o niekończących się wojnach domowych, o morderstwach, o gwałceniu podstawowych praw ludzkich.

Nigdy nie zatrzymamy tych fatalnych zbrodni, jeżeli nie rozpoznamy, jakie siły polityczne i jakie niegodziwe interesy zewnętrzne stoją za tymi wojnami. Te wojny nie mogłyby trwać w nieskończoność w biednych krajach, których nie stać by nawet na nie było, gdyby nie stały za tym interesy zewnętrzne.

Dlatego musimy zrobić dwie rzeczy, żeby ten proces powstrzymać. Po pierwsze, rozpoznać jakie to są interesy, jakie to są siły polityczne i powiedzieć im stop metodami politycznymi. Po drugie, powołać korpus ekspedycyjny, policyjny i wojskowy, który będzie przeciwdziałał tam, gdzie środki polityczne nie dadzą rady. Na to stać Unię Europejską.

  Catherine Stihler, autorka. − Pani przewodnicząca! Sposób traktowania i dyskryminacja ludności plemienia Rohingya bulwersuje nas wszystkich. Jako mniejszość muzułmańska w buddyjskiej Birmie, nie są uznawani za jedną z birmańskich mniejszości narodowych. Przyznano im tylko nieliczne prawa, i jak wykazuje poprawka wniesiona przez posłankę Glenys Kinnock, są celowo pozbawiani wolności, odmawia im się obywatelstwa, swobody przemieszczania, w sposób arbitralny nakłada podatki, konfiskuje ziemię i odmawia prawa do zawarcia małżeństwa.

Nic dziwnego, że wielu z nich próbuje opuścić Birmę, skoro nie mają innego rozwiązania. Szokujące doniesienia o tysiącu uchodźców z plemienia Rohingya, uciekających drogą wodną którzy po 12 dniach, zamiast otrzymać od władz tajskich, które ich odnalazły, schronienie, zostali odholowanie na wody międzynarodowe bez urządzeń nawigacyjnych, wody i żywności i pozostawieni własnemu losowi, napawa obrzydzeniem każdego kto ma choć odrobinę poczucia ludzkiej przyzwoitości.

Nie dalej jak wczoraj „The Guardian” zamieścił artykuł opisujący inne wypadki. Ostatni z nich to znalezienie przez rybaka na 220 mężczyzn na otwartym statku. Uchodźcy stwierdzili, że zostali zatrzymani siłą przez władze tajskie i bici, a następnie siłą umieszczeni na statkach i pozostawieni własnemu losowi.

Należy zająć się prześladowaniami i brakiem skoordynowanych działań międzynarodowych, by pomóc ludności Rohingya. Również Tajlandia musi przyjąć na siebie odpowiedzialność. Premier Tajlandii musi działać. Trzeba się poważnie zająć problemami prześladowań z rąk tajskich urzędników. Rząd tajski musi podpisać konwencję ONZ dotyczącą statusu uchodźców z 1951 roku i protokół do tej konwencji z 1967 roku. Jak powiedział Joel Chamy, wiceprzewodniczący Refugees International z siedzibą w Waszyngtonie, ludność Rohingya musi mieć zapewnione bezpieczeństwo i azyl.

Tajlandia mówi, że nie jest skłonna udzielić takich gwarancji, ale problem sam się nie rozwiąże. Wciąż ukazują się nowe doniesienia opisujące traktowanie uchodźców birmańskich przybywających do Malezji. Wielu z tych ludzi jest sprzedawanych jako niewolnicy, kobiety i dzieci zmuszane są do niewolnictwa seksualnego, a mężczyźni sprzedawani są jako siła robocza na statki rybackie. Część złowionych w ten sposób ryb może nawet pojawić się na rynkach europejskich. Mam nadzieję, że dzisiaj będziemy mogli zająć się trudnym położeniem uchodźców birmańskich i szczególnie ciężkim położeniem ludności Rohingya.

  Raül Romeva i Rueda, autor. − (ES) Przed dwoma tygodniami miałem okazję odwiedzić ludność Birmy i przebywać na granicy tajsko-birmańskiej. Tam na własne oczy zobaczyłem niesprawiedliwość, z jaką traktujemy niektóre części świata w kategoriach politycznych i w kwestii mediów.

Niestety zbyt często poruszają nas tylko wiadomości z pierwszych stron gazet. To, co zobaczyliśmy w Birmie i co znikło już z pierwszych stron, to dramat, który nie różni się zbytnio od tych, które w wielu innych przypadkach pobudziły nas do działania.

Mamy bardzo wyraźne przykłady prześladowań, tortur, bezprawnych zatrzymań, gwałtów i innych okrucieństw popełnionych przez juntę wojskową Birmy. Jedną z najbardziej haniebnych akcji w ostatnim czasie było przyjęcie tak zwanej konstytucji stanowiącej pogwałcenie najbardziej podstawowych zasad demokracji i gwarantującej nieomal całkowitą bezkarność za czyny, które przed chwilą wymieniłem.

Jest całkowicie zrozumiałe, że w takiej sytuacji ludność ratuje się ucieczką, co np. od wielu lat robi ludność z plemienia Karen i, jak dzisiaj podajemy w rezolucji, co jest również udziałem członków plemienia Rohingya zatrzymanych w Tajlandii.

W tej kwestii podczas mojej wizyty odnotowałem, że zarówno Tajlandia, jak i międzynarodowa społeczność przyjęły niepokojącą postawę podporządkowania się juncie. Na przykład wiele korporacji prawniczych, partii opozycyjnych, uchodźców i więźniów politycznych alarmuje nas o strasznych skutkach, jakimi może zostać dotknięta ludność Birmy jeżeli społeczność międzynarodowa społeczność, a w szczególności Unia Europejska, poprze sfałszowane wybory zapowiedziane przez SPDC na 2010 rok. Ostrzegają nas, że będzie to równoznaczne z carte blanche dla junty, uprawniającą do dalszego bezkarnego popełniania wszelkiego rodzaju zbrodni.

Grupy polityczne i etniczne, które przeciwstawiają się juncie są znakomicie zorganizowane i opracowały alternatywną konstytucję, która w większym stopniu zbliżona jest do zasad, których, jak twierdzimy, bronimy w Unii Europejskiej. Dlatego opuszczenie tych ludzi i pozostawienie własnemu losowi byłoby błędem i uczyniłoby nas w sposób aktywny lub pasywny współwinnymi dyktatury birmańskiej.

  Giovanna Corda, w imieniu grupy PSE – (FR). Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Wczoraj widziałam zdjęcia birmańskich uchodźców Rohingya. Ich życie na prowizorycznych statkach to jedno wielkie cierpienie.

Po krótkim przetrzymaniu uchodźców, tajska marynarka wojenna wyprowadziła ich ze swoich wód terytorialnych i zostawiła na pastwę losu. A jednocześnie Tajlandia chce być postrzegana jako kraj chętnie przyjmujący uchodźców i udzielający azylu. Ponadto jako bezpośredni sąsiad Birmy, Tajlandia jest w pełni świadoma nieludzkich warunków życia stworzonych przez juntę, które zmuszają do emigracji wielu Birmańczyków, ryzykujących życiem przeprawę, którą nazwałbym przeprawą śmierci.

Wzywamy Tajlandię i pozostałych członków ASEAN do znalezienia długotrwałego rozwiązania dla uchodźców, a w szczególności dla uchodźców Rohingya, o których dzisiaj mówimy.

Pragniemy również wezwać Tajlandię do ratyfikowania Konwencji Narodów Zjednoczonych dotyczącej statusu uchodźców z 1951 roku i protokołu do konwencji z 1967 roku.

  Urszula Krupa, w imieniu grupy IND/DEM. – Pani przewodnicząca! Problem łamania praw człowieka w Birmie był już kilkakrotnie omawiany podczas obecnej kadencji Parlamentu Europejskiego.

Birma znana ze wspaniałych, opływających złotem buddyjskich świątyń jest także więzieniem dla tysięcy Birmańczyków żyjących w jednym z największych reżimów politycznych na świecie, z którego próbują uciekać – do USA, Australii, Kanady, krajów europejskich i sąsiednich. Po rezolucjach wzywających do uwolnienia tysięcy więźniów politycznych, wśród których jest wielu opozycyjnych liderów z laureatką Nagrody Nobla na czele, protestach organizacji międzynarodowych przeciwko wcielaniu w Birmie dzieci do wojska, zmuszaniu do pracy, pozbawianiu opieki, omawiamy dzisiaj problem łamania praw człowieka.

Podczas ucieczki z birmańskiego piekła, tysiące osób – przedstawicieli mniejszości muzułmańskiej – płynąc łodziami, zostało przechwyconych na tajwańskich wodach terytorialnych, odholowanych na międzynarodowe wody bez sprzętu nawigacyjnego i zapasów żywności, a niektóre z nich uwięziono.

Etniczna muzułmańska mniejszość jest także prześladowana przez panujący w Birmie reżim wojskowy. Towarzyszą temu takie zjawiska, jak odmowa praw obywatelskich, więzienie, ograniczanie możliwości edukacji, małżeństwa, przemieszczania się, niszczenie meczetów, kościołów i innych miejsc kultu. Chociaż należy docenić pozwolenie władz Tajlandii na tymczasowy pobyt uchodźców w tym kraju, wraz z oświadczeniem premiera tego kraju, w którym zapowiada on przeprowadzenie śledztwa, to jednak ostatnie wydarzenia są ewidentnym przykładem łamania praw człowieka przez Tajlandczyków.

Oczywiście popieramy rezolucje, które jednak nie zmieniają ludzkich tragedii w tym regionie, gdzie podłożem konfliktów jest nie tylko nieludzki wojskowy reżim i konflikty na tle religijnym, ale też interesy różnych sił. Należałoby więc w bardziej skuteczny sposób przeciwstawić się zarówno wojskowej juncie, jak też separatystycznym zapędom grup prześladujących ludzi wyznających inną wiarę.

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (PSE). – (PL). Pani Przewodnicząca! W ostatnich latach tysiące Birmańczyków opuściło kraj z obawy przed represjami ze strony rządzącego reżimu wojskowego oraz szerzącym się głodem, szukając schronienia w Tajlandii lub sąsiednich krajach południowo-wschodniej Azji. Problem ten dotyczy głównie mniejszości etnicznej Rohinja zamieszkującej zachodnią część kraju, której systematycznie odmawia się nadania obywatelstwa, ogranicza wolność słowa i swobodę poruszania się oraz inne podstawowe prawa człowieka.

Problem birmańskich uchodźców ma wymiar regionalny i państwa sąsiedzkie, takie jak Indie, Bangladesz czy Indonezja, muszą podjąć ściślejszą współpracę na rzecz jego rozwiązania oraz zapewnienia Birmańczykom odpowiedniej opieki i schronienia. Międzynarodowe agencje informują o przypadkach nieludzkiego traktowania birmańskich uchodźców oraz ich brutalnego wydalania, co jest jednoznaczne ze skazaniem ich na pewną śmierć. Wypchnięcie przez tajską marynarkę przybrzeżną na pełne morze łódki z tysiącem uchodźców na pokładzie, pozbawionych zapasów żywności, było aktem nieludzkim i doprowadziło do śmierci wielu z nich.

Ponadto należy zdecydowanie potępić działania birmańskiego reżimu wojskowego i akty przemocy wobec mniejszości Rohinja, nawołując do przywrócenia im pełni praw obywatelskich.

  Justas Vincas Paleckis (PSE). – (LT) Tragiczne wydarzenia na granicy birmańsko-tajlandzkiej mają dwa aspekty. Niedobrze się stało, że władze tajlandzkie uciekają się do niewybaczalnych środków, tym bardziej, że Tajlandia znana jest jako państwo, w którym respektowane są prawa człowieka i które przyjmuje wielu uchodźców. Premier Tajlandii oświadczył, że wydarzenia te zostaną zbadane i osoby winne niewłaściwego zachowania w stosunku do birmańskich uchodźców drogą wodną zostaną ukarane. Miejmy nadzieję, że złożone deklaracje zostaną spełnione. Z drugiej strony, nie po raz pierwszy mówimy o bezczelnym zachowaniu reżimu birmańskiego. Uważam, że Unia Europejska powinna podjąć bardziej stanowcze kroki, a ze strony dużych państw oczekujemy nie tylko słów, ale i czynów. Szczególnie Chiny powinny naciskać na Birmę w sprawie szanowania praw opozycji i mniejszości narodowych na jej terenie.

  Tunne Kelam (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Izba przyjęła dzisiaj sprawozdanie w sprawie minimalnych norm dotyczących przyjmowania osób ubiegających się o azyl. Powinny one objąć również takie kraje jak Birma czy Tajlandia. Należy docenić stanowisko posłów do Parlamentu Europejskiego, którzy stają dzisiaj w obronie muzułmańskiej mniejszości birmańskiej.

Sytuacja, w której żołnierze tajscy siłą zmusili birmańskich uchodźców do wypłynięcia na ocean na statkach nie posiadających silników, gdzie co najmniej 500 uchodźców uważanych jest za zmarłych, staje się szokująca i alarmująca. Dla Tajlandii relacje ocalonych są, łagodnie mówiąc, obciążające. Ponowne wystawianie uchodźców na niebezpieczeństwo jest samo w sobie złem, ale wypchnięcie ich na wodę jest czymś dużo gorszym. Pozostali zatrzymani zostali w Tajlandii jako niewolnicza siła robocza.

Premier, co trzeba mu przyznać, obiecał przeprowadzenie pełnego dochodzenia w tej sprawie, ale musimy go wspierać by mógł działać niezależnie od swojego wojska i zgodnie z międzynarodowymi normami ludzkich zachowań.

  Ewa Tomaszewska (UEN). – (PL) Pani przewodnicząca! Mówiliśmy już wielokrotnie na tej sali o sytuacji w Birmie. Dlatego nikogo chyba nie dziwi, że zagrożona birmańska ludność podejmuje drastyczne próby ucieczki przez morze Andamańskie.

Ci, którzy docierają do wybrzeży Tajlandii, są często traktowani w nieludzki sposób. Ze związanymi rękami, w łodziach bez silników są odsyłani w morze. 46 przedstawicieli mniejszości Rohingya po dotarciu do wyspy Phrathong zostało przejętych przez komendę bezpieczeństwa wewnętrznego. Nie mają pomocy prawnej, ani kontaktu z prawnikami do spraw uchodźców. Potrzebna jest natychmiastowa pomoc humanitarna dla uchodźców birmańskich potrzebujących azylu.

  Mariann Fischer Boel, komisarz. − Pani przewodnicząca! Komisja Europejska traktuje jako zadanie priorytetowe śledzenie sytuacji w Myanmar i Tajlandii, w tym ostatnich wydarzeń, kiedy to uchodźcy z Bangladeszu i Myanmar zostali przez Tajlandię pozostawieni własnemu losowi.

Tajlandia gości około 140 000 uchodźców w dziewięciu obozach na granicy. Ponad milion obywateli Myanmaru, zatrudnionych w rolnictwie, przemyśle odzieżowym i turystyce stanowi istotną część siły roboczej Tajlandii. Nielegalni uchodźcy drogą wodną z plemienia Rohingya uwięzieni w Tajlandii również należą do tej zróżnicowanej, przymusowej bądź dobrowolnej emigracji z Myanmar. Tajlandia musi także rozwiązać problemy innych uchodźców, np. Hmongów z Laosu.

Złożoność zjawiska wymaga wszechstronnego rozwiązania od strony politycznej, humanitarnej, gospodarczej i społecznej. Komisja prowadzi intensywne rozmowy na forum międzynarodowym oraz z rządem tajskim w sprawie poszukiwania możliwych rozwiązań.

Ostatnia polityczne niepewność sytuacji w Tajlandii przerwała dialog z rządem na ten temat, ale tylko chwilowo. Tak więc Komisja oczekuje, że inicjatywa UE wobec rządu zaowocuje konstruktywnym działaniem.

29 stycznia 2009 r. w Bangkoku troika UE na szczeblu ambasadorów wyraziła wobec władz tajskich swoje zaniepokojenie. Z zadowoleniem przyjęła obietnicę rządu tajskiego przeprowadzenia dokładnego dochodzenia i zaprezentowania wyników oraz nalegała na rząd tajski by nielegalni uchodźcy drogą wodną przybywający na wody tajskie traktowani byli zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym i prawami człowieka.

Komisja z zadowoleniem przyjmuje intencję rządu zapewnienia Wysokiemu Komisarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców dostępu do nielegalnych uchodźców drogą wodną.

Komisja zachęca rząd tajski do zabiegania o regionalną współpracę przy udziale Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców, ponieważ sprawa mniejszości Rohingya i inne sprawy związane z przemieszczaniem wymienione wcześniej wymagają wyczerpującej odpowiedzi.

Podsumowując, zrównoważone rozwiązanie nie może opierać się na zapewnieniu tymczasowego bezpieczeństwa, ale musi mieć na względzie kwestie humanitarne, polityczne i społeczno-ekonomiczne w długim okresie.

Mimo, że Tajlandia nie jest stroną konwencji dotyczącej statusu uchodźców z 1951 roku, królewski rząd Tajlandii w przeszłości wykazywał troskę kwestiami humanitarnymi. Komisja będzie nadal przypominać władzom tajskim o obowiązku ścisłego przestrzegania międzynarodowych praw człowieka jako zasadniczego warunku jakiegokolwiek rozwiązania.

  Przewodnicząca. - Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się po zakończeniu debat.

(1) Patrz protokół.