Pełne sprawozdanie z obrad

Czwartek, 12 marca 2009 r. - Strasburg

8. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

- Sprawozdanie: Vincenzo Aita (A6-0086/2009)

  Mairead McGuinness (PPE-DE). – Panie przewodniczący! W kwestii przedmiotowego sprawozdania pragnę jedynie nadmienić, że jestem zadowolona, iż poprawka 1 naszej grupy została przyjęta – cieszy mnie to. Ochrona gleby w Unii Europejskiej stanowi niewątpliwie wyzwanie, leży jednak w kompetencjach państw członkowskich i nie wymaga podejścia UE, dyrektyw ani rozporządzeń. Dlatego też z radością witam wynik głosowania.

- Projekt rezolucji (B6-0104/2009)

  Bernd Posselt (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Bardzo się cieszę i chciałbym również serdecznie podziękować panu posłowi Swobodzie, gdyż to ważne sprawozdanie zostało przyjęte znaczną większością głosów.

Chciałbym skorzystać z tej sposobności, by wezwać posłów ze Słowenii, wobec których i wobec ich ojczyzny żywię wielką sympatię, do znalezienia drogi pozwalającej temu krajowi kontynuować jego wielkie osiągnięcia w dziedzinie integracji europejskiej. Słowenia była pierwszym nowym państwem członkowskim, które przyjęło euro, i pierwszym, które wdrożyło postanowienia Układu z Schengen. Jest pionierem zjednoczenia Europy. Pragnąłbym, by w swoim interesie narodowym okazała się pionierem również w związku z przystąpieniem Chorwacji do UE.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Panie przewodniczący! W zasadzie popieram przystąpienie Chorwacji do Unii Europejskiej, nie głosowałem jednak za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Wstrzymałem się od głosu, gdyż Chorwacja nadal boryka się z licznymi problemami – przykładem jest kwestia korupcji. Doświadczenie uczy, że w niektórych krajach, które przystąpiły do Unii Europejskiej, zanim były do tego w pełni gotowe, zasięg tego zjawiska wzrósł.

Problem z omawianym sprawozdaniem polega na tym, że stwierdza się w nim, iż możliwe byłoby zakończenie negocjacji w 2009 roku, czyli w roku bieżącym, moim zaś zdaniem wiązanie się konkretną datą jest nierozsądne. Chorwacja powinna zyskać możliwość akcesji, gdy będzie w pełni gotowa. W tej chwili w żadnym przypadku tak nie jest.

  Romana Jordan Cizelj (PPE-DE). - (SL) Moim szczerym pragnieniem jest, by Chorwacja stała się członkiem Unii Europejskiej tak szybko, jak będzie to możliwe; jest to także pragnieniem Słowenii. Jeżeli nasze pragnienia mają się ziścić, musimy pomagać Chorwacji i współpracować z nią. Rozwiązywać spory można, wysłuchując uważnie wszystkich stron. W przedmiotowym sprawozdaniu, które zostało dzisiaj przyjęte przez Parlament Europejski, nie ma jednak niczego, co sugerowałoby, że głosując w sprawie tak zwanego sporu granicznego między Chorwacją a Słowenią znaleźliśmy złoty środek. Aby uniknąć stronniczości, powinniśmy również jako minimalny wymóg uwzględnić zasadę słuszności.

Podsumowując, pragnę wskazać, że jeżeli rzeczywiście chcemy rozwiązać ten problem, powinniśmy zagwarantować uszanowanie zarówno przez Słowenię, jak i przez Chorwację werdyktu odpowiedniego organu międzynarodowego. Dlatego też parlamenty obydwu krajów powinny z góry ratyfikować wynik arbitrażu.

- Projekt rezolucji (B6-0105/2009)

  Marusya Ivanova Lyubcheva (PSE). – (BG) Panie przewodniczący! Dziękuję bardzo. Głosowałam za przyjęciem sprawozdania z postępów Turcji. Negocjacje z Turcją w sprawie przystąpienia do Unii europejskiej stanowią dla wszystkich państw członkowskich poważne wyzwanie polityczne i gospodarcze, jak również związane z bezpieczeństwem. Ważne jest zwłaszcza, by kraj ten spełnił kryteria przystąpienia, wykazując się w oczach obywateli Unii Europejskiej konsekwencją, wystarczającą starannością i przejrzystością. Uważam, że szczególnie istotne jest, by proces ten przebiegał w atmosferze owocnej współpracy z krajami sąsiednimi. W tym względzie należy moim zdaniem odnotować pewien postęp w stosunkach między Bułgarią a Turcją – dzięki wysiłkom Parlamentu Europejskiego osiągnięto porozumienie co do rozpoczęcia negocjacji dotyczących nierozwiązanych do tej pory spraw, a konkretnie mienia uchodźców z Tracji. Będziemy obserwować ten proces szczególnie uważnie, gdyż dotyczy on praw tysięcy ludzi, które muszą być respektowane na całym terytorium Unii Europejskiej. Kwestia Tracji jest równie ważna, jak relacje między Turcją i jej innymi sąsiadami. Dziękuję.

- Projekt rezolucji (B6-0104/2009)

  Miroslav Mikolášik (PPE-DE). – (SK) Wiemy, jak ciężki okres przeszli nasi bałkańscy przyjaciele. Dotyczy to zarówno Słowenii, jak i Chorwacji. Kraje te zostały zaatakowane przez Serbię i sympatyzowaliśmy wówczas z nimi. Trzeba przyznać, że UE postąpiła szczodrze, przyjmując Słowenię przed rozwiązaniem wszystkich jej sporów z Chorwacją; moim zdaniem powinniśmy teraz przyjąć podobne podejście w stosunku do Chorwacji.

Z przykrością stwierdzam, iż część słoweńskich polityków chciałaby zablokować przystąpienie Chorwacji – usłyszałem to od pani poseł Jordan Cizelj, która w odniesieniu do tego zagadnienia politycznego wykazuje podejście rozsądne i moim zdaniem wyważone. Wierzę, że nieformalne porozumienie, o którym Chorwacja i Słowenia mają prowadzić dalsze rozmowy pod auspicjami Komisji, okaże się sukcesem.

  Przewodniczący. – Panie i panowie! Chciałbym wyjaśnić pewną kwestię regulaminową. Aby wystąpić podczas wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania, należy zgłosić taką chęć służbom przed rozpoczęciem wyjaśnień. Jestem bardzo elastyczny i pozwalam obecnym tutaj posłankom oraz posłom zabrać głos, nie stosujemy jednak procedury pytań z sali. Przed wyjaśnieniami dotyczącymi sposobu głosowania należy wpisać swoje nazwisko na listę.

- Projekt rezolucji (B6-0105/2009)

  Kristian Vigenin (PSE). – (BG) Panie przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania z postępów Turcji, sądzę bowiem, że jest to obiektywny dokument, oferujący zarówno Turcji, jak i Unii Europejskiej możliwość kontynuowania działań mających przygotować Turcję do członkostwa. Jednocześnie chciałbym wyrazić pewne niezadowolenie z faktu, że Izba odrzuciła wniosek Grupy Socjalistycznej, by zaznaczyć, iż członkostwo Turcji w Unii Europejskiej jest wspólnym celem Turcji oraz Unii Europejskiej.

Uważam, że jeżeli pragniemy, by Turcja czyniła szybsze postępy w związku z dostrzeganymi przez nas problemami rozwojowymi, musimy również wykazać otwartość i nie dawać naszym partnerom powodów do wątpliwości, iż celem tego procesu pozostaje rzeczywiście przyjęcie Turcji do Unii Europejskiej. Rola Turcji będzie rosnąć, a w interesie Unii Europejskiej jest obecność wśród państw członkowskich kraju niechrześcijańskiego, gdyż otworzy to przed nami liczne możliwości polityczne, które nie są dzisiaj dostępne. Dziękuję.

  Dimitar Stoyanov (NI). – (BG) Panie i panowie! Grupa Ataka głosuje za odrzuceniem sprawozdania z postępów Turcji, ponieważ nie dostrzegamy żadnych postępów. W istocie żaden postęp nie jest możliwy. Turcji chodzi wyłącznie o jej własne interesy, które nie obejmują poszanowania praw człowieka ani innych wartości europejskich i chrześcijańskich. Kraj ten od ponad 80 lat nie honoruje postanowień układu z Ankary, na mocy którego jest winien Bułgarii 10 miliardów dolarów. To daje pojęcie o tym, jak będzie przestrzegać regulacji europejskich.

Wczoraj pan poseł Wiersma wspomniał, iż problemem jest nieuznanie ludobójstwa Ormian w latach 1915–1916. Cóż powinniśmy wobec tego powiedzieć o aktach ludobójstwa wobec Bułgarów, które powtarzały się przez 500 lat, na przykład masakrach w Starej Zagorze, Bataku i Peruszticy, opisanych w 1876 roku przez międzynarodową europejską komisję śledczą? Pan poseł Wiersma powiedział również, że w UE nie ma miejsca dla islamistycznej Turcji; już 20 lat temu tureccy islamiści wysadzali w Bułgarii wagony, którymi podróżowały kobiety i dzieci. Turcja ufundowała tym terrorystom pomniki. Mowa o nowożytnej Turcji, którą rządzi fundamentalistyczna partia islamistyczna. Oto jej wartości, i naszym zdaniem nie są one właściwe dla Europy.

  Bruno Gollnisch (NI). – (FR) Panie przewodniczący! „Błądzić jest rzeczą ludzką, tkwić w błędzie rzeczą diabelską”. To przysłowie nigdy nie było tak trafne, jak w przypadku godnej pożałowania sagi negocjacji akcesyjnych z Turcją.

Od 2005 roku przedstawia się nam te same sprawozdania, w których negatywnie opisuje się kwestię poszanowania praw człowieka, praw mniejszości oraz wypełniania zobowiązań wobec Unii, a cel pozostaje ten sam – przystąpienie.

W rzeczywistości nie to jest jednak problemem. Podstawową kwestią jest brak gotowości Europejczyków do zaakceptowania konsekwencji swobody przedsiębiorczości, które w naturalny sposób wyniknęłyby z przystąpienia.

Chodzi także o to, że Turcja należy geograficznie, kulturowo, językowo i duchowo do obszaru pozaeuropejskiego. W związku z tym musimy położyć kres tej fikcji; należy zakończyć akcesyjną maskaradę i natychmiast rozpocząć praktyczne rozmowy – innymi słowy, zmierzać do partnerstwa opartego o interesy obydwu stron. Procedurę akcesyjną trzeba przerwać.

  Bernd Posselt (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! W najważniejszych obszarach – praw człowieka, praw mniejszości, wolności religijnej, wolności wyrażania opinii – Turcja nie poczyniła właściwie żadnych postępów, a w ostatnich dniach zrobiła wręcz kilka kroków wstecz.

Niezależnie od tego Komisja twierdzi, że musimy zająć przychylne stanowisko, gdyż jest ona ważnym partnerem strategicznym. To prawda, lecz to kwestia polityki zagranicznej. Fakt, że potrzebujemy partnerów strategicznych, nie stanowi kryterium przystąpienia.

Mimo to głosowałem zdecydowanie za przyjęciem sprawozdania, ponieważ wezwanie Grupy Socjalistycznej, by skupić się w nim na zagadnieniu akcesji, zostało odrzucone. Omawiane sprawozdanie jest wielkim sukcesem i przełomem, ponieważ wyraźnie unika się w nim określenia przystąpienia jako celu, i ponieważ jest w nim mowa o długotrwałym i otwartym procesie, którego wynik nadal nie jest oczywisty. Wolelibyśmy jasny brak zgody na pełne członkostwo, w sprawozdaniu zawarto niemniej podobne sformułowania, w związku z czym stanowi ono wielki sukces tych członków Izby, którzy z radością witają partnerstwo z Turcją w ramach naszej polityki zagranicznej, nie zgadzają się jednak na jej przystąpienie do UE.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Wstrzymałem się od głosu w sprawie sprawozdania dotyczącego Turcji. Uczyniłem tak, gdyż pomimo faktu, iż zawarto w nim wyczerpujące wyliczenie poważnych problemów, jakie wciąż występują w tym kraju, moim zdaniem jedyny możliwy wniosek z niego jest taki, że negocjacje trzeba zerwać – i to na dobre – gdyż po trzech latach brak jakiejkolwiek widocznej poprawy, jeżeli chodzi o sytuację w Turcji.

W każdym razie uważam, że Unia Europejska musi pozostać projektem europejskim, w związku z czym nie powinno być w niej miejsca dla kraju takiego jak Turcja, która nie jest częścią Europy.

Wczoraj poseł z Grupy Socjalistycznej w Parlamencie Europejskim stwierdził, że nigdy nie pogodzi się z dalszą islamizacją Turcji. Cóż, mam nadzieję, że on i jego grupa będą także występować przeciwko islamizacji Europy, chociaż nie spodziewam się zbyt wiele.

  Martin Callanan (PPE-DE). – Panie przewodniczący! W przedmiotowym sprawozdaniu opisano postępy Turcji na drodze do członkostwa w UE. Popieram dążenie do tego celu. Mam jednak pewne zastrzeżenia co do postępów Turcji w działaniach na rzecz członkostwa.

Jedno z nich dotyczy stopniowej erozji świeckich ideałów republikańskich oraz wzrostu znaczenia religii w polityce. Niepokoją mnie także udokumentowane przypadki naruszenia praw człowieka w Turcji, jak też działania podejmowane przeciwko mniejszościom. Zanim rozważymy kwestię członkostwa Turcji, musi dojść do postępu w niektórych spośród tych kwestii.

Ważne jest jednak uczciwe postawienie sprawy – jasne i jednoznaczne wskazanie Turcji, że jeżeli spełni wszystkie warunki, które spełniły inne państwa członkowskie, będzie miała prawo przystąpić do UE. Poszczególne głowy państw członkowskich nie powinny stawiać na drodze do członkostwa tureckiego niesprawiedliwych i przesadnie trudnych przeszkód. Jeżeli Turcja spełni warunki, będzie miała prawo przystąpić, i należy jej to umożliwić. Potrzebujemy szerszej, a nie głębszej UE.

  Kyriacos Triantaphyllides (GUE/NGL). - (EL) Panie przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie Turcji ze względu na pozytywną z punktu widzenia Cypru wymowę punktów 32 i 40, chociaż nie zgadzam się z treścią poprawek 9 i 10.

Poprawka 9 zawiera niemożliwe do przyjęcia stanowisko dotyczące odstępstw (choćby i czasowych) od fundamentalnych zasad Unii Europejskiej, w tym czterech podstawowych wolności. Uczyniono to w czasie, gdy trwają negocjacje między liderami obydwu wspólnot na Cyprze, a to wyłącznie im przysługuje prawo decydowania w tej sprawie.

Poprawka 10 jest sprzeczna z faktem, że WPZiB stanowi część dorobku prawnego Wspólnoty i jej państw członkowskich, a kraje trzecie nie mogą otrzymać carte blanche na uczestniczenie w procedurach planowania i decyzyjnych.

- Projekt rezolucji (B6-0106/2009)

  Árpád Duka-Zólyomi (PPE-DE). - (HU) Macedonia jest kandydatem do członkostwa w UE od trzech lat. Pomimo to negocjacje akcesyjne jeszcze się nie rozpoczęły. Jeżeli Unia Europejska nie podejmie wkrótce zdecydowanych działań, straci wiarygodność, co mogłoby zdestabilizować region. Macedonia osiągnęła w ostatnich kilku latach znaczne postępy, odnotowując dobre wyniki gospodarcze, przybliżając się do sprawnej gospodarki rynkowej i odnosząc sukcesy w dziedzinie ustawodawstwa. Rząd, opozycja, społeczeństwo obywatelskie i opinia publiczna wypracowały konsensus w celu jak najszybszego spełnienia kryteriów kopenhaskich. Współistnienie wspólnot narodowych i etnicznych również przebiega pomyślnie. Uporczywe blokowanie przez Grecję rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych jest niezrozumiałe. Nazwa kraju nie może być przeszkodą! Dwustronne rozmowy dotyczące tej nazwy mogą toczyć się równolegle. Popieram sprawozdanie, gdyż jest ono ważnym przesłaniem do narodu macedońskiego i nada procesowi akcesyjnemu impet pozwalający rozpocząć prawdziwe negocjacje przed końcem bieżącego roku. Dziękuję bardzo.

  Bernd Posselt (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Przedmiotowe sprawozdanie stanowi ważny sygnał dla kraju, który odgrywa rolę stabilizującą, ma wzorcowe ustawodawstwo dotyczące mniejszości, dysponuje szeroką większością rządową, w której reprezentowane są wszystkie narodowości, a pod przewodnictwem premiera Grujewskiego obrał wyraźnie kurs na Europę. W związku z tym z radością głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania; uważam, że powinniśmy w szczególności podkreślić dwa punkty: po pierwsze, chcemy, by Rada i Komisja zawiadomiły nas w tym roku, kiedy rozpoczną się negocjacje akcesyjne, po drugie zaś nie będziemy tolerować jakiegokolwiek warcholstwa w relacjach dwustronnych, a już z pewnością nie w związku z tym dziwacznym sporem o nazwę. Czy komuś się to podoba, czy nie, ten kraj nazywa się Macedonia, i musimy wreszcie otworzyć mu drogę do Europy.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Głosowałem za odrzuceniem sprawozdania pana posła Meijera, ponieważ jestem zdania, tak jak i moja partia, że po przystąpieniu Chorwacji rozszerzenie trzeba wstrzymać na czas nieokreślony. Obywatele Europy nie pragną żadnego dalszego rozszerzenia w perspektywie krótko- ani średnioterminowej, a już z pewnością nie chcą rozszerzenia Unii o Turcję. Nadszedł czas, by ten Parlament choć raz wysłuchał tych, których ma reprezentować.

W związku z tym sprzeciwiam się również rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii, do czego wzywa ten Parlament, jak też zaoferowaniu europejskiej perspektywy całemu regionowi Bałkanów Zachodnich. Niektóre z tych krajów czy podmiotów są na wskroś islamskie i moim zdaniem nie należy im pozwolić na przystąpienie do Unii Europejskiej.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Jestem bardzo zadowolony z wyniku dzisiejszego głosowania.

Niedawno odwiedziłem Macedonię w imieniu Westminsterskiej Fundacji na rzecz Demokracji, założonej przez Margaret Thatcher, gdy była ona premierem mojego kraju. Zobaczyłem tam zdrową scenę polityczną, fascynującą politykę fiskalną z liniowym podatkiem dochodowym tak od osób prawnych, jak i fizycznych, oraz rosnącą gospodarkę. To kraj, w którym za miesiąc odbędą się wolne, równe i uczciwe wybory, zapewne lepsze od tych, które niedawno miały miejsce w Wielkiej Brytanii, gdzie można głosować za pośrednictwem poczty. Takiemu krajowi należy pozwolić na przystąpienie do Unii Europejskiej, jeżeli się na to zdecyduje zgodnie z zasadą samostanowienia – zabrakło mi refleksji przedmówców na ten temat.

Dzisiaj jesteśmy świadkami wyraźnej zmiany, ponieważ do chwili obecnej greccy członkowie tej Izby zachowywali się kompletnie absurdalnie, wystawiając się na pośmiewisko przez swoje argumenty dotyczące nazwy tego kraju, która brzmi: Republika Macedonii.

  Martin Callanan (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Mam pewien problem, przemawiając po pośle Heatonie-Harrisie, gdyż poruszył on wiele rzeczy, o których ja też chciałem powiedzieć. Kontynuowanie przez Grecję tego długotrwałego i, mówiąc szczerze, śmiesznego sporu o nazwę Macedonii wydaje mi się kompletnym absurdem. W moim okręgu wyborczym jest kilka pięknych hrabstw, choćby Durham czy Northumberland, i nie zmartwiłoby mnie zanadto, gdyby inne państwo członkowskie zapragnęło przyjąć nazwę tych wspaniałych krain.

Wstrzymywanie negocjacji akcesyjnych nie z powodu sporu etnicznego czy też dotyczącego demokracji lub praw człowieka, ale wyłącznie dlatego, że kraj decyduje się nazwać Macedonią, jest w oczywisty sposób absurdalne. Mam nadzieję, że greccy posłowie przejrzą na oczy. Mam też nadzieję, że Macedonia będzie oceniana według kryteriów stosowanych wobec wszystkich innych krajów i jeżeli je spełni oraz będzie krajem demokratycznym, świeckim i szanującym prawa człowieka, wówczas, tak jak w przypadku wszystkich innych państw członkowskich, powinna mieć prawo przystąpienia bez absurdalnego greckiego weta dotyczącego wyłącznie nazwy.

- Projekt rezolucji (B6-0140/2009)

  Martin Callanan (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Tamilskie Tygrysy zostały uznane za grupę terrorystyczną przez UE i Stany Zjednoczone. Wydaje się jednak, że ich krwawa kampania na rzecz niepodległej ojczyzny dla Tamilów dobiega na szczęście końca. Sri Lanka zasługuje na to, by żyć w pokoju jak mieszkańcy Europy.

Podobnie jak inni członkowie tej Izby uważam, że Sri Lanka powinna pozostać państwem unitarnym. Sądzę, że należy również odnotować, iż moim zdaniem dobrym rozwiązaniem byłoby prawdopodobnie przyznanie Tamilom pewnej autonomii w obrębie tego państwa unitarnego. Nie popieram pełnej przemocy kampanii prowadzonej przez Tygrysy i uznaję za niezbędne umożliwienie armii lankijskiej kontynuowania działań wojskowych przeciwko Tamilskim Tygrysom.

Należy jednak również zauważyć, że na Sri Lance trwa obecnie kryzys humanitarny i powinno się zagwarantować dostęp do tych obszarów organizacjom humanitarnym. Wobec tego należy być może wnioskować o zaprzestanie działań zbrojnych, by umożliwić tym organizacjom dotarcie do potrzebujących oraz cywilom opuszczenie terenów walk. Potem trzeba jednak umożliwić armii kontynuowanie kampanii.

- Sprawozdanie: Annemie Neyts-Uyttebroeck (A6-0112/2009)

  Daniel Hannan (NI). – Panie przewodniczący! Wzrost korpusu prawa międzynarodowego niemającego oparcia w żadnej wybieralnej krajowej legislatywie jest jedną z najbardziej niepokojących tendencji naszych czasów. Niweczymy tutaj nie tylko trzystuletnią tradycję prawną odpowiedzialności terytorialnej stanowiącą, że odpowiedzialność za przestępstwo spada na terytorium, gdzie zostało ono popełnione; cofamy się też do przednowoczesnej koncepcji mówiącej, iż ci, którzy stanowią prawa, nie powinni ponosić odpowiedzialności przed ludźmi im podlegającymi, a jedynie przed własnym sumieniem.

Może wydawać się rozsądnym stwierdzenie, że jeżeli komuś takiemu jak Milošević czy Karadžić nie wymierza się sprawiedliwości w jego kraju, musimy coś z tym zrobić. Sprzeciw wobec despotów takich jak Milošević wynika jednak właśnie z tego, że zniszczyli oni demokrację w swoim kraju i postawili się ponad prawem. Jeżeli przeniesiemy ten problem na szczebel międzynarodowy, zniżymy się do ich poziomu; tak było w przypadku procesu-farsy w Hadze, gdzie w ciągu sześciu lat dokonano 27 zmian w procedurze prawnej, oskarżonemu narzucono obrońcę, a w końcu i tak nie doszło do skazania go.

Nie czuję sympatii do Slobodana Miloševicia – był on nienawistnym, nikczemnym komunistą. Źli ludzie – zwłaszcza źli ludzie – zasługują jednak na sprawiedliwość, a gdy się jej nie doczekują, świadczy to źle o nas.

- Projekt rezolucji (B6-0113/2009)

  Mairead McGuinness (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Wszyscy wiemy, jak ważna jest woda. Zwłaszcza w krajach rozwijających się, gdzie dostęp do wody jest bardzo trudny, najbardziej cierpią dziewczęta i kobiety. Ich perspektywy edukacyjne bardzo pogarsza fakt, że przypada im zadanie noszenia wody. Byłam tego świadkiem podczas delegacji w Indiach; musimy zwiększyć inwestycje w zarządzanie zasobami wodnymi i zagwarantować, by kwestia dostępu do nich nie utrudniała edukacji dziewcząt oraz kobiet.

Cieszę się zwłaszcza z wyniku głosowania nad punktem drugim, który stanowi, że woda jest uznawana za dobro publiczne i powinna podlegać kontroli publicznej, bez względu na to, w jaki sposób się nią gospodaruje. Woda jest cennym zasobem i musi służyć dobru publicznemu, a nie znajdować się pod kontrolą jednostek czy stanowić dla nich źródło zysków.

  Marian Harkin (ALDE). – Panie przewodniczący! Ja również gorąco popieram nasz projekt rezolucji w sprawie wody i cieszę się z wyniku głosowania nad punktem 2, gdzie wyraźnie stwierdziliśmy, że woda jest dobrem publicznym i powinna podlegać kontroli publicznej. Osobiście zdecydowanie sprzeciwiam się prywatyzacji zasobów wodnych.

Niedawno przekonaliśmy się, jak niepohamowana żądza zysku może zrujnować gospodarkę światową. Z pewnością nie chcielibyśmy ujrzeć tego samego w przypadku zasobów wodnych. W celu zapewnienia jakości wody oraz stałego usprawniania dystrybucji niezbędne są ciągłe inwestycje w sieć wodociągową. Sektor prywatny nie ma żadnej motywacji, by ich dokonywać, ponieważ podwyższanie cen płaconych przez konsumentów zamiast modernizacji sieci wodociągowej jest rozwiązaniem prostym i kuszącym. Jestem tego świadkiem w rodzinnym hrabstwie Sligo, gdzie część ludzi zapłaci za wodę więcej, niż powinna, ponieważ sektor prywatny po prostu nie inwestuje w sieć wodociągową.

- Sprawozdanie: Maria Eleni Koppa (A6-0062/2009)

  Mairead McGuinness (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Głosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji i sprawozdania, mam jednak pewne zastrzeżenia. Dziś rano Komisja przyznała, że nie wiemy, w jakim kierunku zmierza obecnie WTO, a więc także, na ile członkostwo w tej organizacji daje się pogodzić z partnerstwem strategicznym.

Nie możemy dopuścić do sytuacji, w której porozumienie o partnerstwie strategicznym lub też światowy układ handlowy wywarłyby negatywny wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe Europy. Przypominam o problemie związanym ze standardami produkcji żywności, które są wyższe w Unii Europejskiej. Gdy nasi producenci nie spełniają tych standardów, karzemy ich. Nie możemy dopuścić do sytuacji, w której będziemy sprowadzać żywność z krajów trzecich – z Brazylii czy innego kraju – która nie spełnia naszych standardów produkcji, co skutkowałoby bardzo nieuczciwą konkurencją wobec producentów żywności i produktów rolnych z Unii Europejskiej.

- Sprawozdanie: José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (A6-0028/2009)

  Philip Claeys (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Partnerstwo strategiczne pomiędzy Unią Europejską a Meksykiem, jak też krajami takimi jak Brazylia jest oczywiście rzeczą korzystną i zgodną z interesem UE. Sprawozdanie jest w dużej mierze wyważone, uważam jednak, że w interesie Europy nie leży zapis wzywający do zawarcia umowy w sprawie polityki imigracyjnej. Spowoduje on wiele pytań ze strony opinii publicznej. Ten zapis nie wróży dobrze, i z tego też powodu zdecydowałem się wstrzymać od głosu w sprawie przedmiotowego sprawozdania.

- Projekt rezolucji (B6-0135/2009)

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) Zagłosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie sytuacji w Tybecie w pięćdziesiątą rocznicę powstania tybetańskiego, ponieważ władze chińskie zaostrzyły w ostatnich dniach środki bezpieczeństwa w Tybecie, wprowadzając zakaz odwiedzania regionu przez dziennikarzy i obcokrajowców.

Dzisiejsza debata w Parlamencie Europejskim stanowi przesłanie, że jesteśmy bardzo zatroskani sytuacją w Tybecie, a zwłaszcza cierpieniami jego niewinnych mieszkańców i represjami wobec nich.

Wzywam Radę, by powołała zgodnie z rezolucją „komisję prawdy” w celu ustalenia, co naprawdę wydarzyło się w czasie negocjacji między Chińską Republiką Ludową a wysłannikami Jego Świątobliwości Dalajlamy.

Wzywam rząd chiński do natychmiastowego zwolnienia wszystkich więźniów zatrzymanych wyłącznie za udział w pokojowych protestach.

  Marco Cappato (ALDE). – (IT) Panie przewodniczący! Zabieram głos, by wyrazić zadowolenie z powodu powszechnego poparcia, jakiego Zgromadzenie udzieliło projektowi przedstawionemu przeze mnie wraz z posłami Pannellą i Onyszkiewiczem. Projekt ten ma inną wymowę niż to, co mówiła tutaj dziś komisarz Ferrero-Waldner, gdyż opowiadamy się w nim po jednej ze stron: po stronie poszukiwania prawdy, poszukiwania prawdziwych powodów zerwania rozmów między Chińczykami a Tybetańczykami, nie zajmując stanowiska neutralnego, jak niestety nadal czynią to Komisja i Rada, jak gdyby wystarczało po prostu mieć nadzieję na dialog między stronami.

Chciałbym podkreślić, iż zachowanie Grupy Socjalistycznej w Parlamencie Europejskim wydaje mi sie szczególnie niezrozumiałe; najpierw była ona niechętna debacie, następnie sprzeciwiła się zgłoszeniu przeze mnie rezolucji, a w końcu zagłosowała za jej odrzuceniem. Pan poseł Ford przedstawił wyjaśnienie natury politycznej – jego zdaniem przyjmujemy zbyt wiele rezolucji dotyczących Tybetu. Cóż, być może ta partia i pan poseł Ford nie rozumieją – lub rozumieją aż nazbyt dobrze – że chodzi o coś znacznie ważniejszego, a mianowicie wolność i demokrację dla ponad miliarda obywateli Chin, jak też dla narodu tybetańskiego.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Głosowałem, co rozumie się samo przez się, za przyjęciem rezolucji, chociaż nie można rzecz jasna sądzić, iż ten w sumie niewinny dokument wywrze jakieś wrażenie na totalitarnym komunistycznym reżimie chińskim, z którym mimo wszystko tak chętnie handlujemy.

Większy efekt wywarłoby odważne oświadczenie tego Parlamentu i Rady, że okupacja oraz późniejsza aneksja Tybetu były sprzeczne z prawem międzynarodowym, w związku z czym nie mogą zostać uznane przez Unię Europejską. Musimy stale powtarzać, iż Tybet musi być niepodległym państwem, a nie autonomiczną prowincją Chin, jak też, że odbywało i odbywa się tam ludobójstwo oraz etnobójstwo.