Rapporti verbatim tad-dibattiti

Il-Ħamis, 12 ta' Marzu 2009 - Strasburgu

13.2. Filippini

  Πρόεδρος. - Το επόμενο σημείο είναι η συζήτηση επί έξι προτάσεων ψηφίσματος σχετικά με την κατάσταση στις Φιλιππίνες⁽¹⁾.

  Bernd Posselt, Verfasser. − Frau Präsidentin, Frau Kommissarin! Ich verfolge die Situation auf den Philippinen, seit dort das unglückselige Ehepaar Marcos regiert hat. Seitdem hat dieses große Inselreich ein großes Auf und Ab erlebt, ein Auf und Ab von Diktatur und von Anläufen zur Freiheit, von Wirtschaftskrisen und von Entwicklungen hin zur Marktwirtschaft, die dann aber immer wieder erstickt wurden in einem Sumpf von Korruption, Misswirtschaft und leider auch immer autoritären Übergriffen.

Wenn man die Landkarte betrachtet, sieht man: Dieses Inselreich ist von überragender strategischer Bedeutung. Es kontrolliert wie Indonesien einige für unsere Wirtschaft, aber auch für die Wirtschaft Asiens zentrale und entscheidende Seewege. Deshalb kommt es sehr auf die Stabilität in der Region an. Und deshalb müssen wir den Regierenden klarmachen: Nur durch Dialog, nur durch Rechtsstaatlichkeit, nur durch Stärkung der Demokratie, der Infrastruktur, des Mittelstandes kann dieses Land endlich zu einer langfristigen Stabilität finden. Ansonsten wird es immer wieder von Zerfall bedroht sein, und separatistische Bewegungen, Bewegungen in einzelnen Inselgruppen, religiöse und kulturelle Bewegungen, die sich gegeneinander richten, werden die Einheit des Landes gefährden. Deshalb handelt es sich um eine zentrale Frage für die Europäische Union.

  Erik Meijer, Auteur. − Voorzitter, veel staten in andere werelddelen zijn ontstaan door ingrijpen vanuit Europa. Het zijn de rechtsopvolgers van koloniën van Europese landen, gebieden die daar in de afgelopen eeuwen werden veroverd om goedkoop over grondstoffen te kunnen beschikken. De winning van metalen en het oogsten van tropische gewassen was de belangrijkste doelstelling en in sommige gevallen werden ook mensen verhandeld als slaven. Mensen met heel verschillende talen en culturen zijn daardoor inwoner van zo'n kolonie geworden en afgesneden van diegenen met wie ze veel meer een taal en een cultuur gemeen hebben.

De Filippijnen zijn in 1898 door de Verenigde Staten afgenomen van Spanje en daarna tot 1946 als hun eigen kolonie bestuurd. Als onafhankelijke staat heeft dit land daarna de reputatie opgebouwd van slecht bestuur. De vraag is of dat toeval is. Zulke staten zijn geen product van de volkswil, ze zijn niet ontstaan van onderop. Ze zijn van bovenaf en van buitenaf ontstaan.

Zulke staten zijn niet de beste kweekvijver voor een democratische rechtsstaat en voor het vreedzaam oplossen van maatschappelijke conflicten. Ze worden vaak met geweld bijeen gehouden en de macht van het leger is groot. Er is vaak ook veel ruimte voor buitenlandse ondernemingen, die roofbouw plegen en slecht omgaan met het milieu en hun werknemers. Zij krijgen de kans om zich slecht te gedragen, doordat zij de machthebbers van voorrechten en rijkdommen voorzien.

Zulke misstanden roepen tegenbewegingen op. Als die bewegingen door de staat niet worden gezien als een legale oppositie die langs vreedzame weg kan uitgroeien tot deelnemer aan een regering, is de kans groot dat die bewegingen uit zelfbehoud vluchten in geweld. De regering bestrijdt dat dan weer met meer staatsgeweld, soms zonder te erkennen dat dit geweld van de staat zelf komt.

Sinds 2001 zijn honderden activisten, vakbondsleden, journalisten en religieuze leiders gedood of ontvoerd. Opposanten die door een rechtbank zijn vrijgelaten, werden toch weer door de staat opgesloten. De schuldigen aan moorden en ontvoeringen worden niet opgespoord of gestraft. Buitenlandse pogingen tot bemiddeling zijn afgewezen en na verloop van tijd opgezegd.

Terecht vraagt de resolutie meer inzet voor bemiddeling, compromissen en vreedzame oplossingen. Zonder integratie van tegenbewegingen in de democratische rechtsstaat, blijven de Filippijnen een chaotisch land waar het leven slecht is.

  Marios Matsakis, author. − Madam President, the situation in Mindanao is grave, with hundreds of thousands of internally displaced persons living in desperate conditions. The long-standing insurgency is a factor in this sorry state of affairs, but so is the not-so-democratic status of successive Filipino governments with the latter being widely held responsible by international agencies, such as the UN Human Rights Council, for showing remarkable impunity from extrajudicial killings and the forced disappearances of hundreds of Filipino citizens whose activities were thought to have been in disagreement with official government policy.

Such impunity must be terminated. In addition, the Government of the Philippines must urgently resume peace negotiations with the MILF and both sides must renounce violence and solve their differences at the negotiating table.

  Leopold Józef Rutowicz, autor. − Pani Przewodnicząca! Filipiny to kraj o bogatej, lecz nieciekawej historii, podbity przez Hiszpanów w 1521 r. po stłumieniu silnego oporu miejscowej ludności. Po rebelii przeciwko nim w 1916 r. Stany Zjednoczone przejęły kontrolę nad Filipinami. Kraj uzyskał pełną niepodległość po przejściowej okupacji przez Japończyków w 1946 r. i był rządzony w sposób dyktatorski przez wiele lat przez prezydenta Markosa. W 1983 r. został zamordowany przywódca demokratycznej opozycji Aquino. W kraju działa Muzułmański Front Wyzwolenia Moro i komunistyczna partyzantka. Bojówki Abu Sajef chcą oderwać od Filipin południową cześć wysp. Kraj nękany jest przez korupcję. Masowo giną ludzie, szeroko stosowana jest kara śmierci, po cichu mordowani są ludzie niewygodni dla pewnych grup. Próby wprowadzenia i przestrzegania praw człowieka, zasad demokracji napotykają w tym kraju na duże opory. Pozytywnym jest rozwój gospodarczy kraju i przynależność Filipin do Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej.

Rezolucja, którą popieram jest wkładem Unii Europejskiej na rzecz podjęcia konkretnych działań mających na celu likwidację wewnętrznych konfliktów i przywrócenie zasad państwa prawa.

  Raül Romeva i Rueda, Autor. − Señora Presidenta, efectivamente, el caso de Filipinas demuestra que, en algunos momentos, el proceso de construcción de paz exige no tener una visión unidireccional.

En estos momentos, en Filipinas, tenemos muchos frentes abiertos y todos ellos necesitan ser tratados de una forma específica en su contexto. Y por ello es importante entender la multiplicidad de respuestas: hay una dimensión humanitaria en el caso de Filipinas, pero también hay una dimensión claramente política y ambas son fundamentales para poder avanzar en las frustradas conversaciones de paz, digo frustradas después de que este verano lo que parecía un buen camino se quedara truncado por diferentes incidentes y, sobre todo, después de que el Tribunal Supremo considerara que el acuerdo de entendimiento era claramente inconstitucional.

Esto frenó de una forma fundamental todo el proceso de negociación y requiere por parte de la comunidad internacional una respuesta —insisto— a dos niveles.

El primero es humanitario: me parece que es claro que la situación, no solamente de las 300 000 personas desplazadas, sino fundamentalmente también de las numerosísimas víctimas que existen en estos momentos por lo que se refiere a desapariciones, torturas e incluso asesinatos múltiples, requiere, primero, una investigación y, después, una respuesta política por parte del Gobierno, incitada por parte de la comunidad internacional.

Pero, en segundo lugar, hay también una necesidad de respuesta política: Noruega hace tiempo que está negociando y estableciendo diferentes marcos para poder llegar a acuerdos que permitan resolver la situación. Es un tipo de diplomacia paralela, es un tipo de diplomacia silenciosa, no es la diplomacia a la que estamos acostumbrados desde el punto de vista de grandes titulares, pero es necesaria.

Es, a veces, absolutamente necesario que haya actores que jueguen el papel que está jugando Noruega y creo que la Unión Europea debería, no solamente potenciar ese tipo de actividades, sino fundamentalmente, también, apoyar cualquier iniciativa que permita resolver, desde el punto de vista del fomento del diálogo, las diferencias que existen entre los diferentes grupos en disputa en estos momentos en Filipinas.

  Ewa Tomaszewska, w imieniu grupy UEN. – Pani Przewodnicząca! Od dziesiątek lat trwa konflikt między władzami Filipin a islamskim frontem wyzwolenia Moro z Mindanao. Konfliktowi towarzyszą ataki terrorystycznej organizacji Abu Sayyaf, porwania i morderstwa. W zamachu na promie w Zatoce Manilskiej w 2004 roku zginęło aż 116 osób. Według władz w Manili Abu Sayyaf współpracuje z Al-Kaidą. Porwania trwają nadal. Rozmowy pokojowe zostały przerwane w sierpniu ubiegłego roku, tymczasem konflikt separatystyczny pochłonął już ponad 120 tysięcy ofiar. Powszechnie łamane są prawa człowieka. Wzywamy wszystkich uczestników konfliktu do podjęcia negocjacji w celu wypracowania porozumienia w sprawach ekonomicznych, socjalnych i politycznych. Wspieramy wszelkie działania na rzecz osiągnięcia sprawiedliwego i ostatecznego pokoju.

  Benita Ferrero-Waldner, Member of the Commission. − Madam President, the Philippines, as many honourable Members have just said, still faces very strong challenges: on the one hand, the question of minorities in Mindanao, and on the other hand, many extrajudicial killings. We are well aware of that.

However, the Philippines has made considerable progress in its international obligations to ensure and to protect human rights, ratifying 12 international human rights treaties and abolishing the death penalty, largely thanks to the advocacy role played by the European Parliament, the Commission and the Member States. So there is a mixed picture, but we have to see both the positive and the negative sides.

But the human rights situation remains very difficult and we use the opportunity of our regular, senior official meeting to raise these issues. Human rights warrant particular attention for our relationship with the Philippines, also in the run-up to the presidential elections in 2010, and we are already going in this direction.

I would, therefore, like to focus on the long-standing issue, as I have already said, of the extrajudicial killings. These assassinations of journalists of human rights and land rights activists have certainly decreased significantly in number in the past two years. But, from time to time, they have flared up and there has been a flare-up very recently. Most unsettling is that the majority of the perpetrators remain at large. It has become a very sensitive political issue and it has eroded confidence in the Government.

We are about to launch an ‘EU-Philippines Justice Assistance Mission’ under the Instrument for Stability. What we have in mind is capacity-building for the Philippine judicial authorities, including police and military personnel, to help them investigate cases of extrajudicial killings and to prosecute those guilty of murder.

We have also ongoing projects at local level to promote respect for human rights, funded by the EU Instrument for Democracy and Human Rights. These include monitoring the implementation of international commitments in the field of human rights, actions to support the ratification of the Rome Statute of the ICC and electorate education.

We are currently in the process of reviewing our cooperation with all our partner countries in the framework of the Mid-Term Review and there are good reasons to step up our efforts in the area of good governance, justice and the rule of law in the Philippines.

As far as the Peace Process in Mindanao is concerned, the Government appears ready to re-launch talks and we encourage an early resumption of negotiations between the parties and, of course, every discreet mediation that might be there. Meanwhile, the civilian population has once again borne the brunt of the long-lasting conflict, and ECHO has supplied significant assistance.

Finally, current priorities of our relationship with the Philippines include the Partnership and Cooperation Agreement (PCA) negotiations, which started last month in Manila. In this framework too, we are looking for common ground on human rights.

  Πρόεδρος. - Η συζήτηση έληξε.

Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί στο τέλος των συζητήσεων.

(1) βλ. Συνοπτικά Πρακτικά.