Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 22 kwietnia 2009 r. - Strasburg

7. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

– Kalendarz posiedzeń Parlamentu Europejskiego na rok 2010

  David Sumberg (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Można by pomyśleć, że skoro w lipcu opuszczę Parlament, to nie powinienem się wypowiadać na temat jego programu pracy na 2010 rok. Jednak zawiódłbym tych, którzy przysłali mnie tutaj na ostatnie 10 lat, gdybym, korzystając z okazji, nie zaprotestował przeciwko utrzymywaniu Parlamentu w Strasburgu w ogóle. To skandaliczne marnotrawstwo środków naszych podatników. Nie znajduje ono żadnego uzasadnienia – przecież w Brukseli mamy odpowiedni budynek Parlamentu. Kiedy opowiadam ludziom w Wielkiej Brytanii o tym, ile wysiłku i pieniędzy kosztuje nas dotarcie tutaj, to fakt, że trwamy przy tym nawyku – zwłaszcza w czasach zaciskania pasa – wprawia ich w osłupienie. Czas zakończyć tę strasburską farsę – Parlament powinien pracować tylko w Brukseli i faktycznie przyczynić się do oszczędzania publicznych pieniędzy, szukając lepszych powodów do ich wydatkowania.

PRZEWODNICZY: Luigi COCILOVO
Wiceprzewodniczący

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Co roku Konferencja Przewodniczących zgłasza rozmaite poprawki, starając się, byśmy spędzali w Strasburgu więcej czasu niż potrzeba. W rzeczywistości spędzamy w Strasburgu więcej czasu, niż ktokolwiek z nas miałby ochotę, ponieważ samo dotarcie tam dla większości osób oznacza niemal całodniową podróż. Nie powinniśmy w ogóle decydować się na przyjazd do Strasburga.

Chciałbym, żeby ten Parlament miał jeszcze jedno prawo – prawo wyboru miejsca posiedzeń. Mój kolega, pan poseł Posselt, dostrzega pewne lokalne korzyści w przypadku tych polityków, którzy mieszkają w pobliżu. Jednak nie wszyscy z nas mogą po prostu dojeżdżać do pracy z drugiej strony granicy z Niemcami. By przyjechać tutaj, wyborcy – osoby, które chcą zobaczyć, jak pracuje Parlament – potrzebują więcej niż jednego dnia. Mamy doskonałe warunki pracy w Brukseli. Nie powinniśmy głosować za przedłużeniem czasu spędzanego w Strasburgu, powinniśmy głosować za jego skróceniem do zera.

– Sprawozdanie: Mairead McGuinness (A6-0232/2009)

  Daniel Hannan (NI). – Panie przewodniczący! Chcę poruszyć tylko jedną kwestię, mianowicie skandaliczną historię hiszpańskich ustaw pozwalających na zagarnianie gruntów, która w ciągu sześciu ostatnich lat była w różnych wersjach rozpatrywana przez Komisję Petycji. W całym Parlamencie mamy wielu posłów, niezależnie od narodowości, których wyborcy ucierpieli z powodu nadużyć związanych z urbanizacją na hiszpańskich wybrzeżach, jak zaiste cierpią tysiące obywateli Hiszpanii.

Próby poddania tej kwestii ocenie Parlamentu zostały w haniebny sposób storpedowane przez pewną liczbę hiszpańskich posłów z obu partii. Chciałbym w szczególności zwrócić się do moich kolegów z hiszpańskiej Partii Ludowej, by przypomnieć im o znaczeniu nienaruszalności własności. To właśnie oni lepiej niż ktokolwiek inny powinni rozumieć — znając historię swojego kraju i wiedząc, co działo się za czasów Drugiej Republiki, gdy prawo własności było zagrożone – jak ważne jest, by obywatele nie obawiali się, że ich notarialne akty własności nie są podatne na naruszenie w wyniku nadużyć państwa.

– Sprawozdanie: Anna Záborská (A6-0198/2009)

  Hannu Takkula (ALDE). – (FI) Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym zaznaczyć, że pani poseł Záborská przyjęła w swoim sprawozdaniu właściwe podejście. Bardzo istotne jest, by Parlament stosował zasadę równouprawnienia w ramach swoich różnych funkcji, zarówno w komisjach, jak i delegacjach.

Równie ważną kwestią jest, by na listach wyborczych do Parlamentu Europejskiego znajdowała się taka sama liczba kandydatów płci żeńskiej, jak i męskiej.

Potrzebujemy siebie nawzajem i mam nadzieję, że sprawy potoczą się tak, że pewnego kwestia płci nie będzie odgrywała już tak samo wielkiej roli, jak kwalifikacje i wiedza fachowa. Kiedy Parlament podejmuje decyzje, najważniejsze jest, by w jego komisjach zasiadali wykwalifikowani specjaliści – zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Dzięki temu wszyscy będą mieć wspólną i przejrzystą wizję sposobu budowania lepszej przyszłości i lepszej Europy z wykorzystaniem wiedzy i umiejętności.

– Sprawozdanie: Eluned Morgan (A6-0216/2009)

  Daniel Hannan (NI). – Panie przewodniczący! Dzięki utworzeniu wspólnej europejskiej sieci elektroenergetycznej można uzyskać olbrzymie oszczędności. W każdej chwili w jakimś miejscu w Europie mamy nadwyżkę energii elektrycznej, a zniesienie barier krajowych w znaczący sposób ograniczy nasze uzależnienie od importowanej energii. Niestety jednak nie za takim modelem integracji – wolnego, zdecentralizowanego, organicznego rynku – głosowaliśmy w naszej dzisiejszej serii sprawozdań. Zamiast tego podążamy drogą w kierunku harmonizacji, stałych cen, ochrony i wspólnego stanowiska negocjacyjnego wobec Rosji i innych krajów trzecich. W Unii Europejskiej istnieje podstawowa różnica ideologiczna pomiędzy koncepcją wolnego rynku opartego na wzajemnym uznawaniu produktów a koncepcją rynku zharmonizowanego, opierającego się na ograniczeniu wyboru konsumenta, ochronie producentów oraz regulowaniu rynku przez władze.

Moim zdaniem takie kraje jak Wielka Brytania są szczególnie zagrożone. Jeszcze dwa lata temu jako jedyny kraj w Unii byliśmy producentem energii netto. Nawet teraz utrzymujemy w przybliżeniu równowagę. Wspólna polityka energetyczna może doprowadzić nas do takiej sytuacji, jak w przypadku wspólnej polityki rybołówstwa, gdzie jesteśmy jedynym krajem znacząco dokładającym się do wspólnego garnka, z którego potem wszyscy pozostali czerpią po równo.

  Syed Kamall (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Zanim przejdę do rzeczy, chciałbym złożyć wyrazy uznania sprawozdawczyni, pani poseł Morgan. Wiem, że kończy ona wykonywanie mandatu i wprawdzie nie zawsze mamy takie samo zdanie, myślę, że wszyscy się ze mną zgodzą, że włożyła ogromną ilość pracy w przygotowanie tego sprawozdania.

Przyjrzawszy się historii liberalizacji w UE wszyscy widzimy, że liberalizacja telekomunikacji okazała się wielkim sukcesem, dzięki któremu konsumenci w całej Unii zyskali większe możliwości wyboru, niższe ceny i lepsze usługi. Szkoda, że pod tym względem rynek usług pocztowych oraz, przede wszystkim, rynek energii pozostają w tyle. Bez wątpienia wykonaliśmy parę kroków we właściwym kierunku, lecz wciąż jeszcze musimy uporać się z problemem rozdziału sieci, a także dostępu do innych rynków.

To niesprawiedliwe, że niektóre rynki, takie jak brytyjski, pozostają otwarte dla konkurencji, a tymczasem przedsiębiorstwa z Niemiec i Francji mogą uzyskać dostęp do rynku brytyjskiego, uniemożliwiając jednak spółkom z Wielkiej Brytanii i innych krajów wejście na własny rynek. Czasy protekcjonizmu się skończyły. Czas bardziej zaufać prawom rynku.

– Sprawozdanie: Ivo Belet (A6-0218/2009)

  Hannu Takkula (ALDE). – (FI) Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym zauważyć, że sprawozdanie pana posła Beleta jest znakomite. Musimy zadbać, by korzystać z energii w sposób jej przyjazny, oszczędzać ją oraz postępować efektywnie pod każdym względem — zarówno w transporcie jak i w innych dziedzinach.

Oto, do czego powinniśmy zmierzać także w przypadku opon. Omawiane sprawozdanie dotyczy transportu i opon, ale należy pamiętać, że najważniejszą kwestią, która nigdy nie może być przedmiotem kompromisu, jest bezpieczeństwo.

W tej sprawie musimy znaleźć odpowiedni rodzaj równowagi. Nie można dopuścić, żeby efektywność energetyczna w przemyśle oponiarskim przeważyła nad bezpieczeństwem. Innymi słowy, jeśli chcemy zagwarantować efektywność energetyczną i zwiększać ją, musimy jednocześnie zadbać o to, by w najmniejszym nawet stopniu nie zagrażało to bezpieczeństwu, ponieważ w procesie rozwoju transportu w Europie bezpieczeństwo na autostradach, na bocznych drogach i w każdym innym miejscu musi być kwestią priorytetową i naszym głównym celem.

– Sprawozdanie: Adina-Ioana Vălean (A6-0138/2009)

  Hannu Takkula (ALDE). – (FI) Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym złożyć podziękowania sprawozdawczyni, pani poseł Vălean, za wyśmienite sprawozdanie. Musimy w przyszłości doprowadzić do takiej sytuacji w Europie, by obniżyć koszty połączeń telefonii ruchomej w całej Europie i ujednolicić je w ramach rynku wewnętrznego.

Obecnie problem polega oczywiście na tym, że podróżując do innego kraju, często musimy wykupywać nowy abonament, a jeśli tego nie zrobimy, ponosimy bardzo wysokie opłaty.

Konieczne jest, by w czasach swobodnego przemieszczania się ludności i siły roboczej oraz budowania wspólnej przestrzeni gospodarczej – czegoś, co właściwie powinno działać na szczeblu Unii – utworzyć także spójny system taryf telefonii ruchomej. Takie działanie służyłoby interesowi publicznemu.

Unia Europejska musi działać przyjmując interes publiczny jako priorytet swoich działań; jeśli tego chcemy, możemy działać tak, żeby zagwarantować obniżenie cen połączeń głosowych.

  Syed Kamall (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Jako sprawozdawca Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów w ramach przedmiotowego sprawozdania, jestem bardzo dumny z wysiłku, jaki włożyliśmy we wprowadzenie większej przejrzystości. Przez wiele lat jednym z poważnych problemów była kwestia „szokująco wysokich rachunków” – kiedy to wielu konsumentów po powrocie do domu znajdowało rachunki wyższe niż się spodziewali.

Moim zdaniem jednak, jeśli przyjrzymy się pozostałej części sprawozdania, a w szczególności kwestii limitów cenowych, powinniśmy przyznać, że nawet bez tego rozporządzenia ceny i tak spadają. Komisja sama przyznaje, na podstawie własnych danych, że większość konsumentów nie korzysta z roamingu: 70% konsumentów w ogóle nie korzysta z roamingu w ciągu roku. Liczba osób korzystających regularnie z roamingu jest o wiele niższa. W rzeczywistości zatem ograniczamy koszty połączeń i przesyłu danych dla garstki uprzywilejowanych posłów do PE, urzędników Komisji, europejskich dziennikarzy i przedsiębiorców.

Miejmy nadzieję, że operatorzy, starając się odzyskać stracony zysk gdzie indziej, nie zwiększą cen połączeń dla użytkowników krajowych, a w szczególności osób ubogich. Miejmy nadzieję, że nie okradamy biednych, by płacić za tańsze połączenia dla bogatych.

  Bruno Gollnisch (NI). – (FR) Panie przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pani poseł Vălean na temat, w którym kompetencje Unii Europejskiej znajdują wreszcie pełne zastosowanie.

Muszę stwierdzić, że sytuacja w dziedzinie telekomunikacji bywa czasami zupełnie nie do przyjęcia. Mamy do czynienia z oszukiwaniem konsumentów przeżywających szok na widok rachunku za korzystanie z telefonu komórkowego takiego jak ten właśnie, podczas gdy abonament miał obejmować połączenia międzynarodowe. Dla przykładu sam tego doświadczyłem całkiem niedawno, gdy podczas dnia spędzonego we Włoszech dwa lub trzy razy połączyłem się z Internetem i praktycznie znacjonalizowany francuski operator Orange wystawił mi rachunek na 1200 euro, a za inny dzień spędzony prawie na granicy Francji, między Evian a Genewą, otrzymałem kolejny rachunek na 3 tysiące euro!

Takich praktyk nie da się opisać słowami, zakrawają one na rozbój w biały dzień, a winę za to ponoszą operatorzy, utrzymując zupełny brak przejrzystości wobec konsumentów. Należy więc ujednolicić zasady przejrzystości umów telefonii ruchomej w Unii Europejskiej.

  Daniel Hannan (NI). – Panie przewodniczący! Oczywiście wszyscy jesteśmy za obniżeniem taryf komórkowych podczas podróży zagranicznych – tylko szaleniec mógłby być temu przeciwny, jednak to tylko jedna strona równania. Jeśli Izba zobowiąże operatorów do obniżenia taryf roamingowych, będą musieli poszukać pieniędzy gdzie indziej, a to zwykle oznacza podniesienie cen dla tych, którzy nie podróżują.

Innymi słowy, jest to podatek nałożony na osoby, które nie podróżują, z korzyścią dla podróżujących. W moim okręgu wyborczym, nastolatki z osiedli komunalnych są teraz zmuszeni płacić wyższe taryfy, żeby pewna liczba przedsiębiorców, posłów do PE i komisarzy mogła taniej rozmawiać podczas podróży za granicę.

Muszę powiedzieć, że nie byliśmy stronami niezainteresowanymi. My wszyscy, którzy braliśmy udział w tym głosowaniu, bardzo skorzystamy na takich regulacjach, jakie forsowaliśmy w tej dziedzinie w ciągu ostatniego roku. By zrozumieć, jakie przesunięcia władzy zaszły w Europie, wystarczy przeczytać przedmiotowe sprawozdanie. „Kto kogo?”, zapytał Lenin w chyba najdosadniejszym w historii stwierdzeniu filozofii politycznej. Kto ma władzę i nad kim ją sprawuje? Cóż, nie ma już raczej wątpliwości, kto ma władzę: mamy ją my – eurokraci.

  Inese Vaidere (UEN). – (LV) Panie przewodniczący! Bardzo dziękuję za udzielenie głosu. Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ moim zdaniem dokonania Parlamentu Europejskiego w sferze łączności ruchomej są nadzwyczaj istotne. Pamiętam pierwsze dni mojej pracy w Brukseli, gdy jedna minuta rozmowy telefonicznej kosztowała trzy euro lub więcej; teraz, dzięki tym regulacjom wysokość opłat została ograniczona i skorzystał na tym ogół Europejczyków. Chciałabym także zauważyć, że taryfy roamingowe były bardzo nieprzejrzyste. Dotyczy to przede wszystkim wiadomości tekstowych. Wprawdzie udało nam się uzyskać znaczne oszczędności na połączeniach głosowych, niekiedy jednak firmy uzyskiwały nadmierny zysk na danych tekstowych, a to znowu było sprzeczne z interesem obywateli. Uważam, że dzięki omawianej dyrektywie i rozporządzeniu zrobiliśmy znaczne postępy pod względem ochrony interesów konsumentów. Teraz, gdy przesył danych ma takie znaczenie, a ludzie odbierają dane przez swoje telefony komórkowe, fakt ograniczenia tych taryf jest wielkim osiągnięciem Parlamentu Europejskiego.

– Sprawozdanie: Peter Skinner (A6-0413/2008)

  Eoin Ryan (UEN). – Panie przewodniczący! Pragnę pogratulować panu posłowi Skinnerowi tego sprawozdania. Praca, którą wykonał, zasługuje na uznanie. Było to spore przedsięwzięcie, lecz naprawdę znakomicie sobie poradził z tym bardzo złożonym aktem prawnym. Pragnę także złożyć wyrazy uznania instytucjom europejskim i państwom członkowskim, dzięki którym udało się doprowadzić do pomyślnego zakończenia projektu Wypłacalność II.

Ten projekt służy za dobry przykład, że kraje Europy muszą wspólnie pracować nad naprawą swoich finansów. Będziemy wspólnie dźwigać obciążenia, ale też dzielić się rozwiązaniami. Zaakceptowana na szczeblu europejskim reakcja na kryzys jest przykładem zacieśnienia współpracy finansowej. Musimy zadbać o to, by nigdy więcej nie przydarzył się nam kryzys bankowości taki, jaki przeżywamy obecnie.

Bardzo zaciekawił mnie fakt, że Komisja zaaprobowała brytyjski plan ratunkowy dla spłacających kredyty hipoteczne. Przyjęty plan umożliwi tym właścicielom domów, którzy nie są w stanie spłacać rat kredytu hipotecznego, odroczenie spłaty całości kapitału i do 70% kwoty odsetek na okres dwóch lat. Powinniśmy z uwagą przyglądać się rozwojowi tego planu, by skorzystać z jego doświadczeń i wdrożyć wszelkie skuteczne środki, które mogłyby zmniejszyć ponoszone przez nas obciążenia.

Moim zdaniem wszystkie państwa członkowskie powinny przyjrzeć się tej kwestii, ale uważam także, że same instytucje finansowe w państwach członkowskich mogłyby ułatwiać kredytobiorcom przejście na spłatę samych odsetek, jeśli znajdą się oni w trudnej sytuacji. Zważywszy na skalę pomocy otrzymywanej od rządów państw członkowskich, instytucje finansowe mogłyby zrobić bardzo wiele, by pomóc ludziom, którzy znaleźli się pod obciążeniem w wyniku recesji.

– Sprawozdanie: Gunnar Hökmark (A6-0236/2009)

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Zanim przejdę do wyjaśnienia dotyczącego sposobu głosowania, chciałbym pogratulować mojemu koledze, panu posłowi Kamallowi, który wygłosił właśnie swoje setne wystąpienie na posiedzeniu plenarnym. Niektórzy będą się dziwić, że trwało to tak długo! Lecz z radością witamy go w klubie centurionów.

Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Hökmarka z rozmaitych powodów. Przede wszystkim dlatego że, no cóż, kto mógłby być przeciwny bezpieczeństwu jądrowemu? A poza tym wydaje mi się, że jeśli mamy mówić o bezpieczeństwie jądrowym i pozyskiwaniu energii w przyszłości, chcielibyśmy, żeby pozyskiwano ją oraz utylizowano odpady tego procesu w jak najbezpieczniejszy sposób. Jednakowoż głosowałem za przyjęciem sprawozdania głównie z tego powodu, że pragnę, by w przyszłości więcej energii pochodziło ze źródeł jądrowych – więcej w Wielkiej Brytanii – bo nie mogę patrzeć, jak wiatraki i turbiny wiatrowe wyrastają pośród pięknych wiejskich krajobrazów europejskich. Nie dają one niczego naszym krajowym sieciom energetycznym, w istocie wyrządzają im dodatkowe szkody, a nie dostarczają energii ze źródeł odnawialnych: dostarczają tylko energii z nieco alternatywnych źródeł przez krótki czas. Całkowicie popieram bezpieczeństwo jądrowe i energię jądrową.

– Sprawozdanie: Raül Romeva i Rueda (A6-0253/2009)

  Jim Allister (NI). – Panie przewodniczący! Zawarty w pierwotnym wniosku niewybredny pomysł Komisji dotyczący kontroli rybołówstwa rekreacyjnego i wymogu prowadzenia rejestrów, posiadania licencji oraz całej tej biurokracji, był jednym z tych wniosków, które, całkiem słusznie, wzbudziły stanowczy sprzeciw nie tylko w tym sektorze, lecz także wśród osób wykazujących zainteresowanie sprawami związanymi z rybołówstwem i unijną biurokracją.

Z tego względu cieszę się, że przyjęto dziś poprawkę 48. W ten sposób przynajmniej w pewnym stopniu przywracamy państwom członkowskim prawo do decydowania, czy podejmować jakiekolwiek kroki związane z licencjonowaniem i prowadzeniem rejestrów w przypadku rybołówstwa rekreacyjnego, pozostawiając w ich gestii możliwość rozstrzygnięcia, czy wielkość połowów rybołówstwa rekreacyjnego wywiera jakikolwiek wpływ – a w większości państw członkowskich takiego wpływu nie ma. Jestem więc rad, że wniosek Komisji spotkał się z odmową w tej kwestii i że historia, która zaczęła się tak fatalnie, kończy się nieco lepiej.

  Daniel Hannan (NI). – Panie przewodniczący! Sądziłem, że po 10 latach w Parlamencie nic nie może mnie już zaskoczyć, ale byłem zaszokowany absurdalnością propozycji rozszerzenia wspólnej polityki rybołówstwa na morskie wędkarstwo rekreacyjne oraz wymogiem, by wędkarze rejestrowali każdy połów i odliczali go od krajowej kwoty połowowej.

Wniosek nie został skreślony, ale udało się go znacząco poprawić, głównie w wyniku długiej i wyczerpującej wojny pozycyjnej stoczonej w ramach komisji przez czwórkę twardych szkockich patriotów, reprezentujących główne partie tego kraju: panie posłanki Attwooll i Stihler oraz panów posłów Stevensona i Hudghtona. Pragnę także złożyć wyrazy uznania największemu przyjacielowi Irlandii Północnej w Parlamencie Europejskim, Jimowi Allisterowi, wielkiemu orędownikowi interesów obu społeczności oraz tradycji w swojej prowincji.

W tym przypadku problemem było egzekwowanie prawa. Problem polegał na tym, że nie egzekwowano istniejących przepisów prawa. Instynkt poselski zawsze nakazuje nam stanowić prawo zamiast wykorzystywać arsenał środków prawnych, które mamy już do dyspozycji. Chciałbym, byśmy stosowali – i nie tylko w dziedzinie rybołówstwa – zasadę, że najlepiej nie przyjmować nowego przepisu zanim nie wykorzysta się całkowicie już posiadanych uprawnień.

  Catherine Stihler (PSE). – Panie przewodniczący! Mam nadzieję, że dzisiejsze głosowanie w sprawie sprawozdania posła Romevy przekona europejskich wędkarzy, że wzięto pod uwagę ich obawy. Poprawki 7 i 11 przyjęto jednomyślnie; poprawkę 48 przyjęto 608 głosami przeciwko 37; poprawkę 49 przyjęto 580 głosami do 54; poprawka 50 spotkała się z szerokim poparciem; poprawkę 2 przyjęto w ramach głosowania łącznego z poprawkami 7 i 11; poprawkę 92 odrzucono, podobnie jak poprawkę 93, zgodnie z życzeniem społeczności wędkarzy.

Następnym ważnym krokiem będzie sposób przeredagowania artykułu 47 przez Radę. Czy Rada uwzględni propozycję przeredagowania przygotowaną przez Parlament, czy też przyjmie inne podejście? Szkoda, że nie ma tu nikogo z Rady, kto mógłby nam odpowiedzieć na to pytanie. Jednak przedstawienie dziś zielonej księgi w sprawie reformy wspólnej polityki rybołówstwa daje nam wszystkim szansę na zmianę tej polityki. Mam nadzieję, że posłowie wykorzystają tę okazję, by zapoznać z zieloną księgą jak największą liczbę wyborców by mogli się wypowiedzieć.

– Sprawozdanie: Cornelis Visser (A6-0206/2009)

  Syed Kamall (PPE-DE). – Panie przewodniczący, bardzo dziękuję. Wydaje się, że to, do czego doszliśmy, jest, nie przymierzając, kamieniem milowym – przepraszam, czy kamieniem milowym, czy kamieniem u szyi?

Ciekawy jest tytuł omawianego sprawozdania: „Ochrona zasobów rybnych poprzez środki techniczne”. Muszę zauważyć, że jeśli naprawdę szukamy najlepszego środka technicznego do ochrony zasobów rybnych, nie znajdziemy go w ramach wspólnej polityki rybołówstwa. Oto jej wyniki: wspólna polityka rybołówstwa poniosła klęskę, jeśli chodzi o ochronę zasobów rybnych. Nadszedł czas – i to już dawno –byśmy rozejrzeli się po świecie w poszukiwaniu metod, które zadziałały.

Przyjrzyjmy się przykładowi Islandii, gdzie zastosowano rozwiązania oparte na własności oraz prawa, które można przekazywać. Przyjrzyjmy się przykładowi Nowej Zelandii, gdzie prawa do łowisk przekazywano z pokolenia na pokolenie. Oba przypadki potwierdzają, że jeśli zaufać rynkowi, rządom prawa i prawom własności, o wiele łatwiej znaleźć lepsze rozwiązanie niż jakiś system oparty na centralnym planowaniu w stylu sowieckim, taki jak wspólna polityka rybołówstwa, która okazała się kompletną porażką. Czas uwierzyć w prawa rynku.

– Sprawozdanie: Simon Busuttil (A6-0251/2009)

  Simon Busuttil (PPE-DE). – (MT) Krótkie wyjaśnienie sposobu głosowania naszej grupy, Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) i Europejskich Demokratów, nad złożonym przeze mnie sprawozdaniem w sprawie wspólnej polityki imigracyjnej. Odbyły się dwa głosowania, jedno nad projektem alternatywnym i jedno nad samym sprawozdaniem. Głosowaliśmy za przyjęciem tego pierwszego, tak by można było usunąć punkt wprowadzony przez blok socjalistów w tej Izbie, przewidujący prawo imigrantów do głosowania. Jesteśmy temu przeciwni i głosowaliśmy także przeciw tej kwestii na szczeblu komisji.

Niestety wniosek ten nie został przyjęty, gdyż w przeciwnym wypadku moglibyśmy usunąć przedmiotowy zapis. Wobec tego głosowaliśmy za przyjęciem całości sprawozdania, ponieważ naszym zdaniem to dobre sprawozdanie, zawierające kompleksowy program Parlamentu Europejskiego w dziedzinie wspólnej polityki imigracyjnej.

  Bruno Gollnisch (NI). – (FR) Panie przewodniczący! Zasady, działania i narzędzia polityki imigracyjnej dla Europy – to właśnie stanowi rozległy temat sprawozdania pana posła Busuttila.

Zasady? Ponoć Unia Europejska do 2050 roku potrzebuje dodatkowych 60 milionów imigrantów spoza Europy, choć sama ma milionowe rzesze bezrobotnych i ubogich obywateli, dochodzi w niej do masowych redukcji miejsc pracy i zaprzestania działalności.

Działania? To dawanie coraz większych praw imigrantom, w tym przede wszystkim prawa głosu, oraz nieograniczonego dostępu do europejskiego terytorium i rynku pracy.

Narzędzia? Tak zwana „pozytywna” dyskryminacja lub uznawanie nieformalnych kwalifikacji, niezależnie od ich rodzaju, gdy tymczasem od Europejczyków wymaga się należycie poświadczonych dyplomów; uznawanie nowej kategorii migrantów, uchodźców ekologicznych; zobowiązanie europejskich obywateli do przystosowania się do ich nieuchronnego zalewu, zorganizowanego i zaplanowanego przez eurokratów, przy współudziale tego Parlamentu.

Zamiast tego wszystkiego musimy bezzwłocznie odwrócić kierunek strumieni migracji, przywrócić wewnętrzne granice, wdrożyć prawdziwą politykę prorodzinną, by zwiększyć liczbę ludności w Europie, oraz narzucić preferencje narodowe i europejskie we wszystkich dziedzinach.

  Mario Borghezio (UEN). – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Mam wiele zastrzeżeń do omawianego sprawozdania. Pierwsze z nich, jak powiedziano przed chwilą, dotyczy przepisu, który wydaje się zaskakujący w czasach, gdy Europa staje w obliczu problemu funduszu gwarantowanych wynagrodzeń, czy też redukcji miejsc pracy milionów pracowników. Planowanie, że 60 milionów nowych imigrantów przybędzie do Europy i podejmie tu pracę, jest moim zdaniem, oburzającym pomysłem.

Pragnę też podkreślić że w czasie gdy my dyskutujemy, jak regulować i organizować przyszłość imigracji, kolejne tragedie mają miejsce – chwała Bogu udaje się ich uniknąć dzięki humanitarnej postawie Włoch oraz dobrym rządom pana Maroniego – jak tego, co mogło się stać w przypadku tureckiego statku Pinar.

Co powinna zrobić Europa? W 600 przypadkach – jak słusznie zauważył pan Maroni – Malta, pomimo otrzymywania funduszy z Unii Europejskiej, nie podołała zadaniu przyjęcia statków płynących z wybrzeży północnej Afryki, które przybiły do jej brzegów. We wszystkich tych przypadkach Włochy były zmuszone do interwencji, chociaż nasz ośrodek dla uchodźców na Lampedusie jest już znacznie przepełniony, o czym wszyscy wiemy.

Niech więc Europa interweniuje, ustali precyzyjne zasady! Domagamy się znacznego zwiększenia funduszy dla naszego kraju, byśmy mogli należycie sprostać temu wyzwaniu. Europa musi się przebudzić i w poważny sposób zająć się regulacją strumieni migracji – dalej tak funkcjonować nie możemy!

– Sprawozdanie: Cornelis Visser (A6-0206/2009)

  Inese Vaidere (UEN). – (LV) Bardzo dziękuję, panie przewodniczący. Chciałam wypowiedzieć się na temat sprawozdania Komisji Rybołówstwa – przedstawionego przez pana posła Vissera – dotyczącego kwestii ochrony zasobów rybnych. Panie przewodniczący! Dla mojego kraju – Łotwy –zasoby rybne są niezwykle istotne, ponieważ nasza linia brzegowa ma 550 kilometrów długości. Łotwę w Parlamencie Europejskim reprezentuje ośmiu posłów, więc nie możemy uczestniczyć w pracach wszystkich komisji, ale te kwestie są bardzo ważne zarówno dla naszej gospodarki, jak i tradycyjnego stylu życia. Obowiązujące przepisy, których także dotyczy przedmiotowe sprawozdanie, nie wystarczają do ochrony rybołówstwa przybrzeżnego. Zdaję sobie sprawę, że przełowienie jest poważnym problemem, lecz z powodu zbyt restrykcyjnych przepisów łotewskie rybołówstwo przybrzeżne jest zagrożone, a de facto nasi rybacy są odpychani od naszego wybrzeża Bałtyku. Uważam, że kolejnym zadaniem Parlamentu Europejskiego powinno być zadbanie o to, by kraje bezpośrednio graniczące z morzem mogły zachować ich tradycyjny styl życia, lecz także praktycznie uczestniczyć w połowach, ponieważ obecnie często dzieje się tak, że mieszkańcy naszych wiosek rybackich są zmuszeni do kupowania produktów od dużych przedsiębiorstw łowiących na odległych oceanach. Setki, a może nawet tysiące mieszkańców wybrzeży tracą miejsca pracy, chociaż od setek lat rybołówstwo było ich głównym źródłem utrzymania. Dziękuję bardzo.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

– Sprawozdanie: Helmuth Markov (A6-0243/2009)

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. – (RO) Głosowałam za przyjęciem tego zalecenia, ponieważ przystąpienie do regulaminu nr 61 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie jednolitych przepisów dotyczących homologacji pojazdów użytkowych w zakresie ich zewnętrznych elementów wystających znajdujących się przed tylnym oblachowaniem kabiny (zrewidowane porozumienie) stanowi cel wspólnej polityki handlowej zgodnie z art. 113 Traktatu, która służy usuwaniu barier technicznych w handlu pojazdami silnikowymi między umawiającymi się stronami.

Zaangażowanie Wspólnoty zwiększy znaczenie prowadzonej zgodnie z tym porozumieniem działalności harmonizacyjnej i ułatwi dostęp do rynków państw trzecich. Rezultatem tego zaangażowania musi być spójność między aktami prawnymi określanymi jako „regulaminy”, przyjętymi w ramach zrewidowanego porozumienia, a prawodawstwem wspólnotowym w tej dziedzinie. Przyjęcie tego typu aktu prawnego oznacza faktycznie dostosowanie do postępu technicznego.

– Zalecenie do drugiego czytania: Jan Cremers (A6-0207/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Głosuję za przyjęciem sprawozdania.

Komisja Europejska zawsze przywiązywała dużą uwagę do zachowania indywidualnych praw mobilnych obywateli, przede wszystkim pod względem korzyści związanych z dziedziną zabezpieczenia społecznego. Swobodny przepływ obywateli w ramach Wspólnoty stanowi jedną z ich podstawowych swobód i sprzyja rozwojowi wewnętrznej gospodarki państw członkowskich.

Dlatego właśnie Komisja stara się dołożyć starań, by obywatele Unii i ich rodziny mogli w pełni korzystać z uprawnień gwarantowanych im w ramach obowiązującego prawa europejskiego. Chociaż w niektórych sektorach ustawodawstwo krajowe przewiduje lepsze traktowanie członków społeczeństwa Wspólnoty i ich rodzin niż wymaga tego obowiązujące prawodawstwo europejskie, to w istocie żadne państwo członkowskie nie ratyfikowało poprawnie wszystkich dyrektyw wydanych w tej kwestii.

Częste, trwające naruszanie podstawowego prawa obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się po terytorium Europy jest sprawą oczywistą, przede wszystkim w związku z następującymi sytuacjami: prawa wjazdu i pobytu dla członków rodziny będących obywatelami krajów trzecich oraz brak pomocy w przypadku zaistnienia wypadków przy pracy.

Mamy nadzieję, że Komisja będzie kontynuować współpracę techniczną z państwami członkowskimi, dzięki której udało się wyodrębnić wiele kwestii wymagających dyskusji i dalszych wyjaśnień, zwłaszcza w zakresie nadużyć.

– Sprawozdanie: Caroline Lucas (A6-0115/2009)

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ stanowi ono wyraźny sygnał dla przyszłego Parlamentu, że należy się zająć bardziej skutecznie sprawą nielegalnego pozyskiwania drewna i wylesiania.

Omawiany wniosek jest znacznie spóźniony. Szacuje się, że około 20-40% światowej produkcji drewna przemysłowego pochodzi z nielegalnych źródeł, a do 20% tego drewna trafia co roku do Unii. Prowadzi to do obniżenia cen drewna, zmniejszenia zasobów naturalnych i przychodów z podatków, a także zwiększenia ubóstwa wśród ludności tubylczej na całym świecie. Długoterminowe skutki są jeszcze poważniejsze, ponieważ wylesianie, którego główną przyczyną jest nielegalny wyrąb lasów, odpowiada niemal za jedną piątą światowej emisji gazów cieplarnianych.

W myśl poprawek przewidzianych w sprawozdaniu pani poseł Lucas posiadanie lub sprzedaż nielegalnie pozyskanego drewna stanowi przestępstwo jedynie w przypadku zaniedbania, niedopełnienia obowiązków lub celowego działania – nie nakłada się kar na przedsiębiorstwa, które dochowały „należytej staranności”. Nie ma więc żadnej potrzeby gwarantowania legalności przez przedsiębiorstwa.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem rezolucji ustanawiającej obowiązki podmiotów wprowadzających drewno i produkty z drewna na rynek, ponieważ nielegalny wyrąb lasów stanowi coraz poważniejszy problem o bardzo niepokojących skutkach dla środowiska, jak utrata różnorodności biologicznej, wylesianie i degradacja lasów. Ponadto odpowiada za niemal 20% światowej emisji węgla.

Jako główny konsument drewna i produktów z drewna, UE ma obowiązek podjęcia skutecznych działań przeciwko wylesianiu i nielegalnemu wyrębowi lasów, które muszą rzecz jasna położyć kres sytuacji, w której UE stanowi rynek dla nielegalnych produktów z drewna.

Konieczne jest przyjęcie przepisów dotyczących nielegalnego pozyskiwania drewna, by konsumenci wiedzieli, że produkty, które kupują, pochodzą z legalnych źródeł, by firmy stosujące się do tych zasad nie znajdowały się w niekorzystnej sytuacji oraz by firmy wybierające nielegalne produkty z drewna nie mogły znaleźć dla nich rynku.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pani poseł Caroline Lucas ustanawiające obowiązki podmiotów wprowadzających drewno i produkty z drewna na rynek. Byłem sprawozdawcą komisji opiniodawczej Komisji Handlu Międzynarodowego. Sformułowana przeze mnie opinia została jednomyślnie przyjęta przez komisję.

Naszym zdaniem najlepszym sposobem na powstrzymanie handlu nielegalnym drewnem jest zaostrzenie wymogów i obowiązków oraz wzmocnienie prawnych środków ścigania za posiadanie i sprzedaż nielegalnego drewna i produktów z drewna na rynek UE – stanowiące rodzaj odstraszenia.

Musimy współpracować z krajami będącymi największymi konsumentami drewna, takimi jak Stany Zjednoczone, Chiny, Rosja i Japonia, by rozwiązać ten problem oraz utworzyć globalny system ostrzegania i rejestr nielegalnego pozyskiwania drewna i krajów dających powody do obaw, obejmujący Interpol i stosowny organ Narodów Zjednoczonych, wykorzystujący najnowsze technologie satelitarne.

  Françoise Grossetête (PPE-DE), na piśmie. — (FR) Postanowiłam wstrzymać się od głosowania nad wnioskiem dotyczącym rozporządzenia ustanawiającego obowiązki podmiotów wprowadzających drewno i produkty z drewna na rynek.

Wprawdzie całkowicie zgadzam się, że wzmocnienie kontroli wwożonego drewna na granicach jednolitego rynku jest sprawą zasadniczej wagi, to jednak system proponowany w sprawozdaniu uważam za zbyt uciążliwy, biurokratyczny i krzywdzący nasze własne europejskie sektory leśne.

Aby zwalczać nielegalny wyrąb lasów, należy wzmocnić kontrolę i skupić uwagę na łańcuchu dostaw produktów na rynek europejski zamiast narzucać skomplikowany i kosztowny system oznakowania produktów, który przyniesie wiele szkód sektorowi i drewnu jako materiałowi.

Głównym celem rozporządzenia musi być wdrożenie nowej wspólnej kultury kontroli i odpowiedzialności, zamiast narzucania biurokratycznego i kosztownego procesu sprawdzania każdego produktu. Zważywszy na problemy, z jakimi boryka się ten sektor, nie powinniśmy obciążać drewna w stosunku do innych materiałów i źródeł energii zbyt ograniczającymi zasadami wprowadzania go na rynek.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE), na piśmie. − Podkreślam, że omawiane rozporządzenie jest bardzo wyczekiwanym i potrzebnym rozporządzeniem. Nielegalne pozyskiwanie drewna jest problemem, który należy skutecznie rozwiązać, nie tylko z przyczyn klimatycznych, lecz także ze względów ekologicznych i społecznych. Jednakże musiałam dzisiaj zagłosować przeciw jego przyjęciu. Sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (ENVI) rozminęło się z celem – rozszerzono w nim zakres przedmiotowy oraz zobowiązania poza pierwotne zamierzenia. Musimy zadbać o to, by produkty z drewna po wwiezieniu i poddaniu ich kontroli na granicach jednolitego rynku były uważane za legalne, w związku z tym nie ma potrzeby wprowadzania dodatkowych nadmiernych biurokratycznych i finansowych obciążeń dla wszystkich podmiotów na terenie Unii.

Natomiast sprawozdanie ENVI przewiduje kosztowne znakowanie, dodatkowe wymogi zrównoważonego rozwoju, rozszerza definicję legalności poza jej zasięg i obciąża wszystkie podmioty w ramach rynku wewnętrznego obowiązkiem dochowania zasad należytej staranności. Przedmiotowe rozporządzenie powinno walczyć z nielegalnym pozyskiwaniem drewna na granicach, zgodnie z pierwotnym celem. Jednakże obciążanie wszystkich podmiotów na rynku wewnętrznym — tych, którzy nie wykorzystują ani nie dystrybuują nielegalnie pozyskanego drewna, a przez to potencjalne zagrożenie ich konkurencyjności na rynkach światowych, z pewnością nie było celem tego rozporządzenia i dlatego nie można opowiedzieć się za jego przyjęciem.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania ustanawiającego zasady wprowadzania drewna na rynek UE po raz pierwszy. Podmioty będą musiały stosować system zasad należytej staranności, tak by całe drewno było pozyskiwane w zgodzie z odpowiednimi przepisami prawa regionalnego, krajowego i międzynarodowego. Cieszę się, że podmioty odnośnego sektora będą musiały też dostosować się do kryteriów zrównoważonego rozwoju oraz przepisów dotyczących ludności tubylczej. Zasadniczą sprawą jest przeprowadzanie niezależnej kontroli zgodności przez stronę trzecią, cieszę się, że w sprawozdaniu podkreślono tę kwestię.

  Robert Sturdy (PPE-DE), na piśmie. − Konieczne jest dołożenie starań w celu powstrzymania handlu nielegalnie pozyskanym drewnem oraz wprowadzania produktów z nielegalnego drewna na rynek UE, w interesie skutecznej konkurencji, zrównoważonego rozwoju i ochrony światowej różnorodności biologicznej i środowiska.

System zasad należytej staranności zaproponowany przez Komisję (stosowany już na bardzo wysokim poziomie w Wielkiej Brytanii) obejmuje środki i procedury, które umożliwią podmiotom śledzenie drewna i produktów z drewna, uzyskanie dostępu do informacji dotyczącej zgodności z mającym zastosowanie prawodawstwem oraz zarządzanie ryzykiem wprowadzenia nielegalnego drewna i produktów na rynek UE. Dzięki temu działaniu konsumenci uzyskają pewność, że kupując drewno i produkty z drewna, nie przyczyniają się oni do problemu nielegalnego wyrębu lasów i powiązanego z nim handlu.

Chociaż co do zasady popieramy przedmiotowy wniosek, to jednak nie opowiadamy się za zwiększeniem wymagań w odniesieniu do wszystkich podmiotów, jak proponuje sprawozdawczyni, co naszym zdaniem wprowadza dodatkowe nadmierne biurokratyczne i finansowe obciążenia dla wszystkich podmiotów na terenie Unii. Wniosek Komisji przewiduje elastyczny system zasad należytej staranności oparty na ocenie ryzyka i analizie dowodów. Takie podejście jest o wiele bardziej skuteczne i praktyczne.

– Sprawozdanie: Miloslav Randsdorf (A6-0214/2009)

  Šarūnas Birutis (ALDE), na piśmie.? — (LT) Ropa naftowa jest najważniejszym źródłem energii w Unii Europejskiej, a funkcjonowanie gospodarki w znacznej mierze zależy od zapewnienia dostępu do stałych i pewnych źródeł jej dostaw. Bezpieczeństwo dostaw ropy naftowej jest szczególnie istotne ze względu na dużą i ciągle zwiększającą się zależność od importu ropy.

Do 2030 roku popyt na ropę naftową w UE będzie wzrastać, jednak tempo tego wzrostu wyniesie 0,25% rocznie. W 2030 roku ropa naftowa będzie nadal głównym źródłem energii w UE i będzie stanowić około 35% całej zużywanej energii. Sytuacja rynkowa będzie nadal napięta z uwagi na to, iż dostawy ropy i zdolności jej przetwarzania nie są obecnie w stanie zaspokoić rosnącego popytu.

Czynniki te należy wziąć pod uwagę podczas opracowywania jednolitej i realnej europejskiej polityki energetycznej. Jednym z elementów tej polityki musi być zapewnienie UE zdolności reagowania na jakikolwiek nagły kryzys w dostawach ropy. Ważnym czynnikiem są rezerwy pozwalające łagodzić skutki nieoczekiwanych problemów z dostawami. Brak ropy naftowej oznacza wstrzymanie niektórych, a bywa że nawet wszystkich, sektorów gospodarki. W tym kontekście posiadanie rezerw jest kwestią podstawowego bezpieczeństwa narodowego.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Głosowaliśmy za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważamy, że istotne jest utrzymanie minimalnych zapasów ropy naftowej lub produktów naftowych. Utrzymanie minimalnych zapasów jest kwestią najwyższej wagi dla gospodarki i społeczeństwa każdego kraju, w tym także dla jego bezpieczeństwa. Dlatego też należy zakazać wszelkich spekulacji zapasami, wbrew temu, co się dotychczas zdarzało. W celu ochrony interesów państw członkowskich UE własność i zarządzanie muszą pozostać w sferze publicznej.

Jednakże nie zgadzamy się z uprawnieniami, jakie przedmiotowy projekt dyrektywy nadaje Komisji Europejskiej. W szczególności nie zgadzamy się na to, by departamenty Komisji mogły przeprowadzać w państwach członkowskich „kontrole zapasów interwencyjnych i zapasów handlowych”. Kraje muszą tworzyć zapasy tych produktów, jednak zarządzanie zapasami oraz określanie ich poziomu minimalnego i maksymalnego jest ich sprawą suwerenną. Nie zgadzamy się także na jakiekolwiek próby wykorzystania faktu tworzenia zapasów jako kolejnego, choć słabego uzasadnienia polityki ingerencji, co można wywnioskować z tworzenia „sprzyjających warunków inwestycyjnych dla poszukiwania i wydobywania zasobów ropy naftowej na terenie Unii Europejskiej i poza nią.”

– Sprawozdanie: Luca Romagnoli (A6-0228/009)

  Philip Bradbourn (PPE-DE), na piśmie. − Chociaż opowiadamy się za współpracą państw członkowskich w tym zakresie, uważamy, że kwestie te powinny wiązać się z zasadą pomocniczości, a nie podlegać działaniom UE.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Przedmiotowa inicjatywa jest częścią globalnej strategii ochrony infrastruktury o krytycznym znaczeniu. Gospodarka i bezpieczeństwo UE oraz dobrobyt jej obywateli zależą od istnienia i niezakłóconego funkcjonowania infrastruktur zapewniających podstawowe usługi, m.in. w dziedzinie opieki zdrowotnej, telekomunikacji, energetyki i sieci transportowych, finansów, dostaw żywności i wody itd.

Choć niektóre państwa członkowskie wprowadziły solidne struktury i środki ochrony, w innych państwach sytuacja jest nadal niepewna. Dlatego kluczowe znaczenie ma zagwarantowanie lepszej i skuteczniejszej wymiany informacji i dobrych praktyk, co będzie możliwe jedynie dzięki stworzeniu tego systemu wymiany informacji i komunikacji.

System ten wzmocni dialog i zwiększy ilość dostępnych informacji o wspólnych zagrożeniach i podatności na zagrożenia, a także ułatwi współpracę i koordynację działań państw członkowskich. Jednocześnie będzie on stanowił zachętę do opracowania odpowiednich środków i strategii zmniejszających ryzyko, pomoże promować właściwą ochronę i zwiększy bezpieczeństwo obywateli.

Popieram również włączenie klauzuli o dokonywaniu przeglądu co trzy lata, co pozwoli na konieczne usprawnienia, w szczególności na wprowadzenie funkcjonalności systemu wczesnego ostrzegania.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem wniosku dotyczącego (sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej (SOZIK). Infrastruktur części państw członkowskich obejmuje zakłady fizyczne i urządzenia technologii informacyjnych, usługi i aktywa, których zakłócenie pracy miałoby poważny wpływ na zdrowie, bezpieczeństwo lub dobrobyt ekonomiczny lub społeczny obywateli.

Systemy transportowe, telekomunikacja i energia stanowią sektory kluczowe dla rozwoju państw członkowskich. Sektory te coraz bardziej łączą się ze sobą, a niektóre państwa członkowskie korzystają z innych. Z tego względu niezmiernie ważne dla rozwoju Unii Europejskiej jest stworzenie unikalnego systemu umożliwiającego różnym organom poszczególnych państw członkowskich, po zalogowaniu się, wymianę informacji na temat ochrony infrastruktury krytycznej oraz wymianę najlepszych praktyk. Potrzebujemy także systemu wczesnego ostrzegania.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Wniosek Komisji, na podstawie którego opracowano sprawozdanie, przewiduje utworzenie między państwami członkowskimi sieci informacyjno-ostrzegawczej dotyczącej infrastruktury publicznej i prywatnej określanej jako „krytyczna”.

Przedmiotowa sieć to pierwszy krok w zezwalaniu podmiotom prywatnym, inaczej mówiąc przedsiębiorstwom mającym monopol, których urządzenia będą określane jako infrastruktura krytyczna – na nabycie kompetencji w sprawach bezpieczeństwa, za które dziś odpowiedzialne jest jedynie państwo.

W ten sposób toruje się drogę do tego, by demonstracje ludzi pracy związane z dowolną infrastrukturą „krytyczną”, w tym z instalacjami prywatnymi (np. strajki w sektorach krytycznych, np. energetycznym czy telekomunikacyjnym, demonstracyjne absencje w fabrykach, przedsiębiorstwach itp., pikiety, demonstracje itd.) uznawać za „działalność terrorystyczną.”

Inicjatywa ta godzi w system obrony i suwerenność państw członkowskich oraz znosi podział między ich bezpieczeństwem wewnętrznym i zewnętrznym. W ten sposób UE zyskuje bezpośrednią rolę i wkład w dziedzinie bezpieczeństwa.

Po raz kolejny jako pretekst niezbędny UE do pełnego wprowadzenia jej reakcyjnych ram instytucjonalnych jest zwalczanie „zagrożenia terroryzmem”. Zasadniczo jest to działanie przeciwko ludziom pracy i ruchowi obywatelskiemu, które chroni władzę kapitału, jeszcze bardziej negując suwerenne prawa państw członkowskich.

  Vladimir Urutchev (PPE-DE), na piśmie. – (BG) Dzisiaj UE przyjęła sprawozdanie posła Romagnoli dotyczącego stworzenia sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej w UE, które nie było omawiane podczas sesji plenarnej. Uważam, że ochrona obywateli UE ma dla tej instytucji najwyższy priorytet i obywatele powinni o tym wiedzieć.

Dzięki wymianie doświadczeń i najlepszych praktyk w UE stworzenie przedmiotowej sieci wymiany informacji pozwoli lepiej zrozumieć i stworzyć wyższe standardy ochrony miejsc o znaczeniu krytycznym oraz działalności o szczególnym znaczeniu dla państw członkowskich i ich ludności.

Pragnę nadmienić, że jako kontrsprawozdawca z ramienia Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów jestem zadowolony z jednomyślnego przyjęcia przez wszystkie grupy polityczne Parlamentu zobowiązania państw członkowskich do udziału w nowym systemie, co nadaje tej inicjatywie znaczenie w kontekście europejskim.

Jestem również przekonany, że po pierwszych kilku latach udanego działania systemu Komisja Europejska podejmie działania niezbędne do jego rozbudowy o dodatkowe funkcje, umożliwiające szybką wymianę pilnych informacji o nowych zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej w każdym regionie UE.

Wówczas stworzymy pełny system wymiany informacji, który zwiększy bezpieczeństwo i ochronę obywateli Europy.

– Sprawozdanie: Gérard Deprez (A6-0193/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Głosuję za przyjęciem sprawozdania.

Wdrożenie wspólnej polityki ochrony osób publicznych to jeden z najbardziej dyskusyjnych tematów politycznych w Unii Europejskiej. Pojęcie „osoby publicznej” jest niewątpliwie bardzo szerokie, jednak dziś udało nam się stworzyć wspólną definicję, zgodnie z którą jest to osoba pełniąca funkcję publiczną lub nie, zagrożona ze względu na swój wkład w dyskusję publiczną.

Wśród takich osób należy wymienić byłą poseł do parlamentu niderlandzkiego, panią Hirshi Ali, która otrzymywała groźby w lutym 2008 roku, po jej ważkim przemówieniu na niezmiernie aktualny temat radykalizacji islamu w Europie. Inny znany przypadek dotyczy znanego pisarza brytyjsko-indyjskiego Salmana Rushdiego, który jest prześladowany z powodu kontrowersyjnych poglądów na islam.

W związku z tym warto, by każdy, kto w pozytywny sposób przyczynia się do poszerzania debaty publicznej, miał prawo do ochrony podczas pobytu w państwie, w którym mógłby być narażony na ataki i napaści; przede wszystkim w takich sytuacjach, jakie mają miejsce w przypadku Salmana Rushdiego, na którego w pewnym kraju trzecim wydano wyrok śmierci.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. — (PT) Ochrona osób publicznych należy do obowiązków państwa przyjmującego, zgodnie z przepisami prawnymi obowiązującymi w tym państwie.

W 2002 roku ustanowiono europejską sieć ochrony osób publicznych w celu poprawy sposobu komunikacji i konsultacji w tej dziedzinie między państwami członkowskimi.

Celem obecnej inicjatywy jest rozszerzenie definicji „osoby publicznej”, ustanowionej w art. 2 decyzji Rady 2002/956/WSiSW, tak aby obejmowała ona każdą osobę — bez względu na to, czy pełni ona funkcję publiczną — którą można uznać za zagrożoną ze względu na jej głos w dyskusji publicznej lub wpływ na nią.

Wniosek holenderski pojawił się po incydencie w 2008 roku, kiedy to pod adresem byłej posłanki do parlamentu niderlandzkiego kierowano groźby dotyczące naruszenia jej nietykalności cielesnej. Miało to miejsce po jej przemówieniu o radykalizacji islamu, wygłoszonym na seminarium w Parlamencie Europejskim.

Jako kontrsprawozdawca Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) i Europejskich Demokratów popieram tę inicjatywę, która ma na celu zwiększenie ochrony praw człowieka, a w szczególności promowanie prawa do wolności wyrażania przekonań.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. – (PL) Państwa członkowskie współpracują w dziedzinie ochrony osób publicznych w ramach przepisów prawnych obowiązujących w danym kraju oraz na podstawie porozumień międzynarodowych. Przedmiotowa decyzja Rady (2002/956/WSiSW) ustanawia ochronę osób publicznych zgodnie z przepisami krajowymi danego państwa członkowskiego lub na podstawie przepisów organizacji bądź instytucji o charakterze międzynarodowym lub ponadnarodowym. Ochrona osób publicznych należy do obowiązków przyjmującego państwa członkowskiego.

Z uwagi na groźby padające pod adresem osób publicznych w ostatnich latach, w pełni popieram podjęta decyzję o zmianie obowiązującej decyzji Rady ustanawiającej europejską sieć ochrony osób publicznych. Jej głównym celem jest poszerzenie zakresu artykułu 2 o definicję „osoby publicznej” będącej osobą pełniącą funkcję publiczną lub nie, którą uważa się za zagrożoną ze względu na swój głos w dyskusji publicznej lub wpływ na nią.

Uważam, że taka decyzja zwiększy bezpieczeństwo osób publicznych i wpłynie pozytywnie na rozwój demokracji.

– Sprawozdanie: María Isabel Salinas García (A6-0200/2009)

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Produkcja bawełny w Unii Europejskiej nie jest celem samym w sobie. Z perspektywy Unii należy spojrzeć całościowo na światowy rynek bawełny i zapewnić europejskim konsumentom możliwość zakupy bawełny w jak najniższej cenie bez względu na to, gdzie była wyprodukowana, pod warunkiem że zostały zachowane pewne istotne warunki etyczne i ochrony środowiska.

Jestem zdecydowanie przeciwny przyjęciu tego sprawozdania. Raz jeszcze pragnę zauważyć jakie to szczęście, że Parlament Europejski nie posiada kompetencji do współdecydowania o polityce rolnej UE. W przeciwnym wypadku UE wpadłaby w pułapkę protekcjonizmu i znacznych dopłat dla wszystkich grup w sektorze rolnictwa.

– Sprawozdanie: Reinhard Rack (A6-0219/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania.

Region alpejski jest jednym z najważniejszych i najbogatszych obszarów we Wspólnocie Europejskiej. Rozciąga się on na terytorium ośmiu państw, które już 4 kwietnia 1998 r. podpisały wspólne porozumienia dotyczące ochrony i zachowania tego regionu oraz wspólnej polityki transportowej. W tym kontekście w dniach 24–26 maja 2000 r. przyjęto Protokół wykonawczy konwencji alpejskiej w zakresie transportu, którego głównym celem było stworzenie ram prawnych na rzecz przyjaznej dla środowiska mobilności w Alpach.

Chociaż przedmiotowy protokół musi jeszcze zostać przyjęty przez wszystkie osiem krajów będących stronami konwencji alpejskiej, zrobimy wszystko, by doprowadzić do jego szybkiej ratyfikacji przez pozostałe kraje regionu. W ten sposób Protokół „Transport” stanie się jednym z głównych priorytetów Komisji Europejskiej.

– Sprawozdanie: Mairead McGuinness (A6-0232/2009)

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Przedmiotowe sprawozdanie w istocie dotyczy działalności Komisji Petycji Parlamentu Europejskiego. Jednak z uwagi na to, że w kilku miejscach pojawiają się w nim wzmianki i pochwały dotyczące traktatu lizbońskiego oraz nadzieje na jego szybką ratyfikację, postanowiłem zagłosować przeciwko przyjęciu całego sprawozdania.

Moim zdaniem traktat lizboński został zasadniczo odrzucony, gdyż w referendum obywatele jednego z państw członkowskich opowiedzieli się przeciwko jego przyjęciu. Ponadto w wielu innych państwach członkowskich większość głosujących, gdyby tylko miało taką okazję, z pewnością głosowałoby przeciwko przyjęciu traktatu lizbońskiego.

Nie mogę popierać ignorancji widocznej w sformułowaniach tego sprawozdania Komitetu Petycji Parlamentu Europejskiego.

  Francis Wurtz (GUE/NGL), na piśmie. – (FR) Pragnę zgłosić swój sprzeciw wobec treści punktu 17 sprawozdania, który jest kolejnym elementem kampanii skierowanej przeciwko lokalizacji siedziby Parlamentu Europejskiego w Strasburgu. W związku z tym mam do zgłoszenia kilka uwag.

Po pierwsze, wybór Strasburga był od samego początku decyzją symboliczną związaną w historią Europy. Miała ona podkreślać, że celem procesu europejskiego jest dążenie do pokoju i zbliżania narodów. Ponieważ wierzę, że cel ten jest nadal ważny, opowiadam się za ochroną symbolu Strasburga.

Po drugie, chcę ponownie nadmienić, że moim marzeniem jest Europa wspierająca różnorodność kulturową narodów, które ją tworzą. Dlaczego poza Komisją w Brukseli i Parlamentem w Strasburgu nie moglibyśmy stworzyć ważnej instytucji europejskiej w Warszawie, kolejnej w Barcelonie, a jeszcze innej w Sztokholmie?

Nic nie usprawiedliwia centralizacji wszystkich instytucji w jednym miejscu, co jest niewątpliwie dalekie od koncepcji Europy narodów, chyba że jedynym celem, do którego dążymy, jest Europa zorientowana na wyniki ekonomiczne.

Z tych względów jestem przeciwna treści punktu 17 sprawozdania pani poseł McGuinness, do którego poza tym nie mam zastrzeżeń.

– Sprawozdanie: Anna Záborská (A6-0198/2009)

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn w ramach prac komisji i delegacji. Przedmiotowe sprawozdanie z własnej inicjatywy pokazuje, jakie postępy poczyniono w pracach komisji i delegacji oraz przypomina o konieczności przyjęcia i stosowania strategii zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn.

Wzywanie do zapewnienia równouprawnienia kobiet i mężczyzn nie jest zamachem wymierzonym przeciwko mężczyznom. Jest ono skierowane do całego społeczeństwa i ma być korzystne dla kobiet, mężczyzn, a także dla rodzin. Zintegrowane podejście do równouprawnienia oznacza reorganizację, poprawę, rozwój i ocenę działań politycznych, tak aby perspektywa równouprawnienia płci została włączona do wszystkich strategii politycznych na wszystkich szczeblach i na wszystkich etapach przez podmioty zwykle zaangażowane w opracowywanie tych strategii.

Dlatego też konieczne jest przyjęcie i stosowanie w ramach polityki wspólnotowej podlegającej kompetencji komisji i delegacji parlamentarnych, strategii zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn obejmującej konkretne cele.

– Zalecenie do drugiego czytania: Eluned Morgan (A6-0216/2009)

  Richard Corbett (PSE), na piśmie. − Dzięki tym przepisom setki tysięcy moich wyborców z regionu Yorkshire i Humberside będzie mogło płacić mniejsze rachunki za gaz i prąd. Środki te pozwolą zwiększyć energooszczędność i zarazem zmniejszyć koszty.

Chociaż nie udało się jeszcze uzyskać skutecznego rozdziału, przepisy te przybliżą nas do sieci, w której spółki nie będą mogły jednocześnie posiadać urządzeń do generowania i jej przesyłu, co pozwalało im zawyżać ceny. W szczególności cieszy mnie to, że odbiorcy będą również mieli prawo do nieodpłatnej zmiany dostawcy gazu i energii elektrycznej w ciągu trzech tygodni oraz prawo do rekompensat w przypadku nieścisłego lub opóźnionego rozliczenia. Ponadto wprowadzone zostaną energooszczędne inteligentne liczniki.

Nowe przepisy to swoista deklaracja praw odbiorców gazu i energii elektrycznej. Zbyt długo spółki zmuszały konsumentów do przepłacania za gaz i energię. Dla moich wyborców wymiernymi korzyściami związanymi z wprowadzeniem tych przepisów będą niższe rachunki.

  Teresa Riera Madurell (PSE), na piśmie. − (ES) Jako hiszpańska delegacja socjalistyczna opowiadamy się za modelem rozdziału własności przedsiębiorstw zintegrowanych pionowo, zarówno w sektorze gazu, jak i energii elektrycznej. Uważamy, że rozdzielenie dostawców/producentów od operatorów systemu przesyłowego da europejskim odbiorcom prawdziwy wybór oraz pomoże stymulować inwestycje, które są tak potrzebne w tym sektorze. Dzięki temu energia elektryczna będzie mogła bez zakłóceń docierać na całe terytorium UE. Jednakże głosowałam za przyjęciem pakietu dotyczącego wewnętrznego rynku gazu i energii elektrycznej, ponieważ:

1) interesy konsumentów były centralnym elementem przeglądu pakietu legislacyjnego;

2) wprowadziliśmy pojęcie ubóstwa energetycznego i wezwaliśmy państwa członkowskie, by w krajowych planach działań w zakresie energii przewidziały środki zmniejszające ubóstwo energetyczne, a także by zapewniły niezbędne dostawy energii elektrycznej dla najbardziej wrażliwych odbiorców i zakazały ich odłączanie w sytuacjach krytycznych; oraz

3) dzięki postępowaniom antymonopolowym prowadzonym przez Dyrekcję Generalną ds. Konkurencji rozdział własności w ciągu najbliższych kilku lat stanie się faktem, położyliśmy nacisk na rozwój instytucjonalny, wzmocnienie kompetencji nowej agencji europejskiej i niezależność krajowych organów regulacyjnych.

  Gary Titley (PSE), na piśmie. − Największą porażką jednolitego rynku jest brak utworzenia jednolitego rynku energii elektrycznej. Krajowa polityka energetyczna zaprowadziła Europę w ślepy zaułek. Jesteśmy w ogromnym stopniu uzależnieni od drogich importowanych paliw kopalnych. Nie mamy ani europejskiej sieci energetycznej, ani strategicznej polityki magazynowania energii. Sprawy najpilniejsze to dywersyfikacja dostaw energii, ograniczenie jej zużycia, promowanie źródeł energii niskoemisyjnej oraz stworzenie stabilnego i konkurencyjnego rynku wewnętrznego.

Dlatego też popieram przyjęcie tych sprawozdań, chociaż obawiam się, że dążenie do kompromisu, który będzie możliwy do przyjęcia dla wszystkich, może negatywnie wpłynąć na skuteczność tych przepisów, w związku z czym konieczne jest sprawne monitorowanie ich wdrażania.

Popieram przepisy zwiększające prawa konsumenta i cieszę się, że uznano problem ubóstwa energetycznego za poważny problem społeczny .

Nadal niepokoi mnie niewiążący charakter europejskiej Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki. Bezpieczeństwo jednolitego rynku energetycznego może zapewnić jedynie działanie europejskiego regulatora posiadającego realne uprawnienia.

Pragnę pogratulować Parlamentowi tego, iż zdołał skłonić państwa członkowskie do pójścia dalej niż pierwotnie zamierzały. To kolejny przykład potwierdzający, że Parlament gwarantuje zwycięstwo wspólnej sprawy europejskiej nad interesami narodowymi i protekcjonizmem.

– Zalecenie do drugiego czytania: Giles Chichester (A6-0235/2009)

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Trzeci pakiet energetyczny ma służyć stopniowemu rozwojowi rynku energii, który jak dotąd opierał się na systemie monopolistycznym. Warunkiem postępu w kierunku liberalizacji jest prawdziwa i trwała konkurencja. Podkreśla to rolę Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki posiadającej wyraźnie niezależne kompetencje.

Głównym celem Agencji będzie wspieranie organów regulacyjnych w wykonywaniu na poziomie wspólnotowym zadań regulacyjnych, które wykonują one w państwach członkowskich, oraz – w razie potrzeby – koordynacja działań tych organów. Agencja ma również nadzorować rynki wewnętrzne energii elektrycznej i gazu ziemnego, przyczyniając się do zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego.

Pragnę podkreślić decydującą rolę Agencji w przyszłej polityce energetycznej w Europie – chcemy, by ją charakteryzowały konkurencyjne i zróżnicowane warunki, zdecydowane odejście od monopolu oraz zwiększone bezpieczeństwo i lepsza skuteczność, z korzyścią dla konsumentów.

Oto powody, dla których głosowałem za przyjęciem sprawozdania.

– Zalecenie do drugiego czytania: Alejo Vidal-Quadras (A6-0213/2009)

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Jestem zadowolony z przyjęcia tego sprawozdania, które stanowi integralną część przyjętego dziś pakietu energetycznego, ponieważ w mojej opinii stanowi ono kolejny ważny krok ku poprawie jakości życia obywateli europejskich.

Możność ustanowienia lepszych wzajemnych połączeń między sieciami energetycznymi oraz istnienie silnych i kompetentnych organów regulacyjnych zapewniających przejrzystość rynku i dbających o współpracę międzynarodową to bardzo ważne czynniki determinujące uczciwe i konkurencyjne usługi dla użytkowników końcowych.

Podział odpowiedzialności oraz współpraca między państwami członkowskimi na rynkach energii elektrycznej i gazu ziemnego to podwaliny prawdziwego europejskiego rynku energii, który powinien być sprawiedliwy, dynamiczny i trwały.

– Zalecenie do drugiego czytania: Antonio Mussa (A6-0238/2009)

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. – (SV) Całym sercem popieram ideę otwarcia wewnętrznego rynku gazu dla konkurencji. Jednakże błędne jest zakładanie, że państwa członkowskie powinny podjąć konkretne środki na rzecz szerszego stosowania biogazu oraz gazu z biomasy. Taka decyzja leży w gestii każdego państwa członkowskiego. Stąd też głosowałem przeciwko wnioskowi przedłożonemu przez komisję.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Trzeci pakiet energetyczny wypełnia wiele luk strukturalnych z przeszłości. Nie możemy zapominać ani o dyskryminacji nowych dostawców energii, ani o braku przejrzystości cenowej oraz w zakresie wyboru dostawcy. Pakiet ten daje wreszcie nadzieję na zakończenie procedury liberalizacji wewnętrznego rynku energii w UE.

Przyjęcie trzeciego pakietu, a w szczególności przedmiotowego wniosku, zbliży nas ku bardziej konkurencyjnym, zrównoważonym i bezpieczniejszym rynkom energii.

Oczekuje się, że z uwagi na osiągnięte porozumienie obejmujące kwestie rozdziału własności oraz niezależności krajowych organów regulacyjnych, jak również warunki uściślenia kompetencji władz krajowych, Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki oraz europejskiej sieci operatorów systemów przesyłowych, w centrum uwagi podczas procesu otwarcia rynków znajdą się prawa konsumenta.

Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania mając nadzieję, że rynek stanie się bardziej przejrzysty dla konsumentów, którzy uzyskają dostęp do szczegółowych informacji, jak również możliwość nieodpłatnej zmiany dostawcy energii.

– Sprawozdanie: Dragoş Florin David (A6-0136/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Głosuję za przyjęciem sprawozdania pana posła Davida w sprawie rozwiązań interoperacyjnych dla europejskich administracji publicznych (ISA), którego celem jest wspieranie współpracy między europejskimi administracjami publicznymi.

Program służy poprawie wydajności i skuteczności elektronicznych, interaktywnych kontaktów transgranicznych i międzysektorowych administracji europejskich, umożliwiając im świadczenie elektronicznych usług publicznych pomocnych w prowadzeniu działalności oraz w wykonywaniu polityki europejskiej na rzecz obywateli i biznesu. Pomoże to ugruntować swobodne, nieskrępowane przemieszczanie się, zakładanie działalności gospodarczej oraz zatrudnianie obywateli państw członkowskich, co z kolei posłuży zapewnieniu lepszych, wydajniejszych i łatwiej dostępnych usług dla obywateli oraz administracji publicznej.

Uważam, że powinno się wspierać współpracę międzynarodową, stad też program ISA powinien być otwarty również dla udziału państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego i państw kandydujących. Zgadzam się też, że należy wspierać współpracę z państwami trzecimi i organizacjami oraz organami międzynarodowymi.

Udział państw kandydujących w programie ISA to bardzo ważny etap przygotowań ich administracji publicznej na zadania i metody pracy wynikające z członkowstwa w UE. Uważam, że powinno się dogłębnie przeanalizować możliwość użycia funduszy przedakcesyjnych na ten cel.

– Zalecenie do drugiego czytania: Eluned Morgan (A6-0216/2009), Giles Chichester (A6-0235/2009), Alejo Vidal-Quadras (A6-0213/2009), Antonio Mussa (A6-0238/2009), Atanas Paparizov (A6-0238/2009)

  Mary Lou McDonald (GUE/NGL), na piśmie. – Nie mogłam poprzeć dzisiejszych sprawozdań, gdyż w istocie jestem przeciwna dążeniom Komisji Europejskiej do liberalizacji rynków energii elektrycznej i gazu.

Nasze doświadczenia w Irlandii okazały, że liberalizacja i będącą jej następstwem prywatyzacja nie przyniosły rozwiązań żadnych problemów w sektorze energii.

W ciągu ostatnich kilku lat ceny energii w Irlandii wzrosły, co najmocniej uderzyło w zwyczajne rodziny i pracowników. Dążenie UE do liberalizacji kluczowych sektorów gospodarki podczas recesji ma w tej chwili mniej bez sensu niż kiedykolwiek. Komisja i UE muszą wreszcie dojrzeć do tego, by zatrzymać wciąż tę samą, zawodną politykę neoliberalną.

Żałuję, że pakiet energetyczny zyskał dziś tak duże poparcie wśród posłów.

– Sprawozdanie: Leopold Józef Rutowicz (A6-0137/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania.

Następstwa stosowania pestycydów dla zdrowia i środowiska były już przedmiotem debaty na szczeblu europejskim, a Parlament Europejski przyjął dyrektywy w sprawie dopuszczenia i sprzedaży pestycydów.

Środek ten określa podstawowe wymagania bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, które muszą spełniać maszyny do stosowania pestycydów wprowadzone na rynek wewnętrzny, aby można było swobodnie nimi obracać na terytorium Wspólnoty. Oprócz ochrony konsumentów prawodawstwo ma na celu ochronę zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.

Koszty poniesione przez producentów niewątpliwie odbiją się na użytkownikach poprzez podwyżki cen. Jednak konsekwentna coroczna redukcja zużycia pestycydów pozwoli użytkownikom na oszczędności, które zrównoważą jakiekolwiek podwyżki cen.

Proponowana dyrektywa realizuje cel polegający na zagwarantowaniu wspólnego poziomu ochrony środowiska, jednocześnie unikając niespoistych ram legislacyjnych na szczeblu wspólnotowym, co groziłoby wygórowanymi kosztami dla przedsiębiorstw, które zamierzają prowadzić działalność poza granicami swojego kraju.

  Janelly Fourtou i Andreas Schwab (PPE-DE), na piśmie. – W kontekście zmiany dyrektywy 2006/42/WE z 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn, w odniesieniu do maszyn do stosowania pestycydów pragniemy podkreślić, że od czasu przyjęcia dyrektywy w sprawie maszyn w 2006 roku nalegamy, by Komisja Europejska przeprowadziła przegląd dyrektywy w sprawie traktorów celem zapewnienia spójnego podejścia. Naszym zdaniem traktory nie mieszczą się w definicji maszyn zawartej w dyrektywie w sprawie maszyn. Istniejącą dyrektywę w sprawie traktorów można by i powinno się zastąpić mniej złożoną regulacją.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. – (RO) Powszechnie wiadomo, że używanie pestycydów stanowi zagrożenie zarówno dla zdrowia człowieka, jaki i środowiska. Celem strategii tematycznej w sprawie zrównoważonego stosowania pestycydów jest zmniejszenie ryzyka dla zdrowia człowieka oraz środowiska w związku z używaniem pestycydów.

Harmonizacja wymagań ochrony środowiska oraz procedur zapewnienia zgodności dla maszyn do stosowania pestycydów to zasadnicze warunki zapewnienia takiego samego poziomu ochrony środowiska na całym obszarze UE, lecz także uczciwej konkurencji między producentami, jak również usprawnienia swobodnego obiegu tych produktów w obrębie Wspólnoty

Prawidłowy projekt i konstrukcja maszyny odgrywa istotną rolę w ograniczaniu szkodliwych skutków pestycydów na zdrowie człowieka i środowisko. Przyjmując, że przeciętny okres eksploatacji opryskiwacza do pestycydów wynosi 12–15 lat, można oszacować, że każdego roku we Wspólnocie zakupuje się od 125 000 do 250 000 nowych opryskiwaczy. Dzięki wyższej sprawności, opryskiwacze spełniające nowe warunki środowiskowe zużywają mniej pestycydów, co pozwala oszczędzać czas wymagany na przygotowanie mieszanki, napełnienie urządzenia, opryskiwanie i czyszczenie urządzeń, nie wspominając o oszczędnościach dla użytkowników, które równoważą podwyżki cen niektórych rodzajów maszyn opryskowych.

I dlatego oddałam głos za przyjęciem sprawozdania.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. – (PL) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego w sprawie maszyn do stosowania pestycydów zmieniająca dyrektywę 2006/42/WE z dnia 17 maja 2006 roku w sprawie maszyn wprowadza bardzo istotną poprawę przepisów prawnych.

Ma ona za zadanie ujednolicenie standardów dotyczących ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego w Unii Europejskiej. Równocześnie ujednolicenie przepisów umożliwi równy przepływ maszyn, a co za tym idzie zwiększy konkurencyjność na rynku europejskim.

Dyrektywa nakładać będzie na państwa członkowskie wymóg regularnej kontroli stosowanego profesjonalnie sprzętu do stosowania pestycydów, a także wymóg stworzenia systemu regularnej konserwacji i okresowej kontroli sprzętu. W rezultacie ww. dyrektywa zredukuje stosowanie pestycydów (dzięki czemu zmniejszy się ich ujemny wpływ na środowisko) oraz pozytywnie wpłynie na zdrowie konsumentów i obywateli mających bezpośrednią styczność z pestycydami podczas pracy.

– Sprawozdanie: Ivo Belet (A6-0218/2009)

  Šarūnas Birutis (ALDE), na piśmie. (LT) W sytuacji, gdy prawie 25% łącznych emisji CO2 jest wytwarzane przez transport drogowy, głównym zadaniem UE staje się zmniejszenie energochłonności pojazdów i emisji dwutlenku węgla do atmosfery. Opony odpowiadają za 20 do 30% łącznego zużycia paliwa przez pojazdy, toteż większa zgodność opon z zasadami zrównoważonego rozwoju powinna być zatem postrzegana jako część zintegrowanego podejścia do obniżenia zużycia paliwa oraz emisji zanieczyszczeń w transporcie drogowym. W liście ukierunkowanych działań zawartej w planie działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii, w którym podkreślono możliwość zmniejszenia całkowitego zużycia energii o 20% do 2020 roku, za potencjalny sposób osiągnięcia tego celu uznano również oznakowanie opon.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Z zadowoleniem przyjmuję to sprawozdanie i żywię przekonanie, że jest to kolejny instrument służący polepszeniu informacji dla konsumentów, który przyczynia się tym samym do zwiększenia przejrzystości rynku, umożliwiając świadomy wybór produktów na podstawie rzetelnych informacji i podstawowych standardów znajdujących uzasadnienie naukowe i technologiczne.

Moim zdaniem to sprawozdanie jest kolejnym krokiem naprzód ku Europie zrównoważonej w kategoriach energii, gdzie konsumenci mogą wybierać opony, które obniżają zużycie paliwa przez ich pojazdy.

Co więcej, możliwość wyboru opon według konkretnego osiągu jest kolejnym narzędziem wzmacniającym ochronę konsumenta i umożliwiającym wyposażenie podjazdów odpowiednio do stylu jazdy oraz warunków środowiska, w jakim są użytkowane.

Zwracam również uwagę na walor pożytecznej i zorientowanej technologicznie konkurencji, jaką stwarza ten system na rynku producentów opon. Daje on konsumentowi możliwość obiektywnego porównania różnych marek ogumienia pod względem postępu technologicznego, oraz wyraźnego zrozumienia parametrów.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie oznakowania opon pod kątem efektywności paliwowej. W sytuacji, gdy prawie 25% łącznych emisji CO2 jest powstaje w transporcie drogowym, zmniejszenie energochłonności pojazdów staje się głównym wyzwaniem dla UE.

Utworzenie systemu oznakowania, który zapewni dostęp m.in. do standardowych informacji na temat efektywności paliwowej i przyczepności do nawierzchni, pozwoli konsumentom i użytkownikom końcowym dokonywać świadomego wyboru podczas zakupu opon.

Opony odpowiadają za 20 do 30% łącznego zużycia paliwa przez pojazdy, a zatem większa zgodność opon z zasadami zrównoważonego rozwoju powinna być postrzegana jako część zintegrowanego podejścia do obniżenia zużycia paliwa, a wskutek tego niższych emisji dwutlenku węgla do atmosfery.

  Astrid Lulling (PPE-DE), na piśmie – (FR) Przedmiotowe sprawozdanie stanowi racjonalny kompromis umożliwiający użytkownikom końcowym podjęcie świadomej decyzji podczas zakupu opon, zwłaszcza pod względem ich efektywności paliwowej i przyczepności na mokrej nawierzchni i zewnętrznego hałasu toczenia.

Cieszy mnie większa elastyczność, jeżeli chodzi o datę wejścia w życie tej regulacji, gdyż w ten sposób producenci zyskują pole do manewru, by zapobiec niszczeniu istniejących zapasów opon. A takie działanie byłby sprzeczne z ustanowionymi celami w dziedzinie ochrony środowiska.

Najbardziej wrażliwe punkty, jeżeli chodzi o opony, to bez wątpienia obowiązkowe wytłoczenia wklęsłe lub wypukłe na każdej ścianie bocznej opony, dotyczące wydajności energetycznej, indeksu przyczepności na mokrej nawierzchni i emisji hałasu. Taki wymóg zmusza producentów opon do zmiany całych zakresów form do tłoczeń po niebotycznych kosztach. Uważam, że taki wymóg zagraża całej branży oponiarskiej, która i tak została mocno dotknięta skutkami kryzysu gospodarczego.

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. – (SV) Istnieją dobre powody ku temu, by zabiegać o zwiększoną efektywność energetyczną i niższe emisje naszych samochodów. Jednak zharmonizowany system oznakowania opon w UE jest problematyczny. Dotychczasowe doświadczenia z oznakowaniem nakazują rozwagę.

Weźmy przykładowo oznakowanie artykułów gospodarstwa domowego. Niechęć przemysłu do ciągłego podwyższania wymagań dla niektórych klas oznakowania efektywności energetycznej, np. dla lodówek, doprowadziła do systemu oznakowania, który jest beznadziejnie zagmatwany i nieczytelny. Coś, co zgodnie z nadziejami miało zachęcić do systematycznego rozwoju oraz zapewnienia konsumentom jakże potrzebnych wskazówek, zamiast tego przyczyniło się do powstrzymania rozwoju coraz lepszych produktów i utrudniło klientom dokonywanie właściwego wyboru.

Wierzę, że UE może odgrywać istotną rolę w procesie zmniejszania wpływu samochodów na środowisko. Jednak inaczej niż Komisja Europejska i komisja parlamentarna, opowiadam się raczej za podwyższeniem minimalnych wymogów dla tych producentów opon, którzy chcą sprzedawać swoje produkty na rynku wewnętrznym, aniżeli za forsowaniem szczegółowych regulacji. Politycy unijni powinni tworzyć zrównoważone i korzystne ramy dla społeczeństwa i przedsiębiorstw, a nie zajmować się kontrolowaniem każdego szczegółu. Ponieważ ani Komisja Europejska, ani właściwa komisja parlamentarna nie podzielają mojej opinii, postanowiłem zagłosować przeciwko sprawozdaniu.

  Gary Titley (PSE), na piśmie. – Sprawozdanie to jest nieodzownym uzupełnieniem homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego zatwierdzonej w bieżącym roku, która dotyczyła głównie norm ochrony środowiska i bezpieczeństwa opon.

Potrzebujemy opon bezpieczniejszych, bardziej efektywnych pod względem zużycia paliwa i cichszych. Hałas ruchu drogowego, gdzie ważnym czynnikiem jest hałas powodowany przez opony to jeden z głównych czynników szkodliwie wpływających na stan zdrowia. Zmniejszenie zużycia paliwa to wielka korzyść dla konsumenta w czasie wymagającym zaciskania pasa, ale oznacza również niższe emisje CO2 oraz przyczynia się do osiągnięcia ambitnych celów UE związanych z spowolnieniem zmian klimatu.

Dzięki odpowiedniemu oznakowaniu konsumenci będą mogli dokonać świadomego wyboru podczas zakupu opon, jak również całego samochodu.

Musimy jednak monitorować skuteczność oznakowania. Należy dopilnować, by konsumenci je w pełni zrozumieli, gdyż inaczej całe przedsięwzięcie na nic się zda.

– Sprawozdanie: Adina-Ioana Vălean (A6-0138/2009)

  Šarūnas Birutis (ALDE), na piśmie. – (LT) Zgadzam się z tym, że ceny połączeń głosowych powinny pozostać regulowane. Po przyjęciu rozporządzenia (WE) nr 717/2007 nie doszło do wyraźnego spadku cen za połączenia międzysieciowe, lecz utrzymały się one w górnym pułapie limitu określonego rozporządzeniem.

Sądzę, że powinno się rozszerzyć zakres zastosowania rozporządzenia, by włączyć usługi SMS. Na skutek nadmiernie wysokich cen, które muszą płacić konsumenci wydaje się, że niestety w obecnym czasie regulacja cen usług hurtowych i detalicznych SMS jest konieczna, dlatego głosuję za przyjęciem rozporządzenia.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Zasadniczo nie zgadzam się na interwencję prawodawcy na rynku i ustalanie cen. Sądzę, że rynek sam powinien dyktować ceny zgodnie z podstawowymi zasadami zdrowej konkurencji.

Dokładnie tego brakuje, jeśli chodzi o roaming, co uzasadnia interwencję Parlamentu Europejskiego w ustalanie maksymalnych limitów cenowych, poniżej których operatorzy muszą obecnie ze sobą konkurować. Głosowałem za rozporządzeniem nie ograniczonym wyłącznie do połączeń przychodzących i wychodzących, lecz obejmującym także usługi SMS i przekazywania danych w roamingu.

UE promująca swobodę przemieszczania się swoich obywateli nie jest spójna z regułami rynku, których zastosowanie ustaje się lub podlega ograniczeniu po przekroczeniu granicy.

W chwili obecnej przeważająca większość ludzi dość niechętnie korzysta z telefonów komórkowych podczas pobytu za granicą, ponieważ obawiają się wysokich rachunków za roaming. Głosowałem za przyjęciem rozporządzenia mającego zapewnić niższe opłaty dla klientów usług roamingu oraz ugruntować zasady przejrzystości cenowej.

Jest to konkretny przykład oddziaływania UE na nasze życie codziennie. Odtąd wracając z wakacji lub zagranicznej podróży służbowej obywatele europejscy będą pamiętać, że niższe rachunki telefonii ruchomej zawdzięczają UE.

  Konstantinos Droutsas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) UE propaguje szybsze przekształcenia kapitalistyczne w sferze usług telekomunikacji ruchomej, rozszerzając zakres zastosowania przedmiotowego rozporządzenia na wszystkie usługi świadczone przez spółki telefonii ruchomej..

Dyrektywa umacnia pozycję monopoli europejskich względem międzynarodowej konkurencji. Przedłuża okres obowiązywania rozporządzenia w celu ułatwienia przejęć i połączeń spółek, zabezpieczając większe zyski kapitału.

Stosowanie dyrektywy umacnia spółki o pozycji monopolistów. Rzekomy górny limit stawek roamingowych jest obchodzony poprzez stosowanie minimalnych okresów rozliczeniowych; w ten sposób zwiększa się cena świadczonych usług oraz zysk spółki, co przyznają kompetentne instytucje audytorskie. Planowany rozdział usług telefonii ruchomej, m.in. SMS i wiadomości głosowej na hurtowe i pozostałe nie przyniesie korzyści dla konsumentów, lecz jeszcze bardziej zwiększy zyski kapitału.

Ostro sprzeciwiamy się liberalizacji i prywatyzacji rynku telekomunikacji, gdyż doprowadzi to do upadku standardów usług oraz odsprzedaży aktywów szeregowych pracowników. Apelujemy, by pracownicy wyrazili swój generalny sprzeciw wobec UE i jej polityki na szkodę obywateli oraz wzywamy do zmiany układu sił na szczeblu politycznym w nadchodzących wyborach.

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. – (SV) Komisja chce rozszerzenia zakresu zastosowania obecnego rozporządzenia dotyczącego roamingu na usługi wiadomości głosowej, SMS i przekazywania danych w roamingu. Parlament Europejski zaleca bardziej zawężony zakres rozporządzenia i nadmienia, że regulacja cenowa winna mieć charakter tymczasowy, a w dłuższej perspektywie to rynek powinien wyeliminować wysokie opłaty za roaming. W głosowaniu poparłem stanowisko Parlamentu Europejskiego, gdyż jest ono nacechowane nieco większym liberalizmem rynkowym aniżeli wniosek Komisji. Zagłosowałem przeciwko rezolucji legislacyjnej, gdyż regulacja cenowa w dłuższej perspektywie de facto podąży w złym kierunku.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Telefony komórkowe stały się częścią codziennego życia, a większość ludzi nigdzie się bez nich nie rusza. Kwestia, czy służą one do celów zawodowych czy prywatnych, ma znaczenie drugorzędne. W każdym razie wszystkie formy komunikacji – czy to połączenia telefoniczne, wiadomości tekstowe czy multimedialne, komunikatory internetowe, czy też surfowanie w sieci – generują koszty, którymi operatorzy obciążają klientów.

Wydaje się zrozumiałe, że owe koszty są wyższe w obcej sieci – nie w sieci wewnętrznej operatora – lecz od czasu nastania międzynarodowej telefonii ruchomej co i rusz mamy do czynienia ze skrajnymi nadużyciami w zakresie kosztów roamingu.

Niekiedy konsumenci muszą godzić się na skandalicznie wysokie rachunki nie poparte żadną ogólnie przyjętą kalkulacją. Poprzez tę inicjatywę, która nie tylko ułatwia indywidualnym obywatelom poruszanie się w gąszczu taryf, lecz także ujednolica koszty, Unia wreszcie robi coś z korzyścią dla własnych obywateli. Oto powód, dla którego oddałem głos za przyjęciem sprawozdania.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. – (RO) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania, ponieważ nowe rozporządzenie wprowadza mechanizmy prewencyjne oraz mechanizmy gwarantujące przejrzystość cen za usługi przekazywania danych w roamingu, co służy lepszemu zrozumieniu stosowanych metod naliczania opłat oraz daje możliwość kontroli kosztów – pozwala uniknąć szoku związanego z wysokim rachunkiem.

Ustalenie limitów dla roamingu usług głosowych i SMS, przyjęcie środków gwarantujących przejrzystość, jak również wprowadzenie mechanizmów prewencyjnych dotyczących taryf hurtowych za usługi przekazywania danych wciąż pozostawia operatorom wystarczającą swobodę, by mogli konkurować na rynku i różnicować oferty w narzuconych granicach. W rezultacie małe przedsiębiorstwa dostają możliwość konkurowania z wygórowanymi taryfami hurtowymi największych operatorów.

Obecne metody naliczania opłat stosowane do połączeń głosowych w roamingu na podstawie impulsów wynoszących 60 sekund wiążą się z ukrytym kosztem dla klientów w porównaniu do rachunku Eurotariff za usługi roamingu – o ok. 24% wyższym dla połączeń wychodzących i ok. 19% wyższym dla połączeń przychodzących.

Rozporządzenie musi oferować wystarczający poziom ochrony konsumentów, umożliwiając im wygodne korzystanie z usług przekazywania danych w roamingu w sposób wolny od niedorzecznych obciążeń względem operatorów telekomunikacyjnych.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Dokończenie tworzenie wewnętrznego rynku jest jednym z najważniejszych celów UE, dlatego istotne są nasze wysiłki w celu uzyskania jak najlepszych warunków konkurencji w różnych sektorach gospodarki. Globalizacja handlu, biznesu i komunikacji to część tego procesu. W rezultacie przedstawione sprawozdanie w sprawie rynku łączności ruchomej ma kluczowe znaczenie.

Wynik w postaci porozumienia już podczas pierwszego czytania oznacza zwycięstwo Parlamentu. Rozporządzenie będzie mogło wejść w życie w lipcu 2009 roku. Sprawozdanie nie tylko określa warunki zwiększonej przejrzystości i ochrony konsumenta, lecz także warunki konkurencji – uczciwej i przejrzystej – dla wszystkich, od operatorów po klientów.

Dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. – (SV) Postanowiłem dziś wstrzymać się od głosowania nad rozporządzeniem Roaming II, które zakłada regulację cen zagranicznych usług telefonii ruchomej. Wniosek, który jest kompromisem wypracowanym przez wielkie grupy, jest pełen dobrych pomysłów, np. lepsze informacje dla klientów, aby mogli uniknąć ogromnych rachunków za telefon po pobycie za granicą.

Powód, dla którego wstrzymałem się od głosu, nie jest skomplikowany. Nie uważam, że politycy w UE powinni ustalać ceny na wolnym rynku. Cały sens gospodarki rynkowej polega na dyktowaniu cen podażą i popytem, a nie poczuciem sprawiedliwości polityków z Brukseli. Obecnie mamy już regulację cenową w wyniku rozporządzenia Roaming I. W rezultacie operatorzy trzymają się blisko maksymalnego pułapu cenowego, co nie przynosi korzyści konsumentom.

Zadaniem naszym – polityków – jest zapewnienie zdrowej konkurencji na rynku wewnętrznym. Zgadzam się, że nie dotyczy to usług roamingu, lecz zamiast regulacji cenowych w sowieckim stylu należało raczej przyjąć środki promujące konkurencyjność, np. zakazanie wielkim operatorom wykorzystywania dyskryminacji cenowej wobec mniejszych operatorów chcących dostępu do obcych sieci.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. – (PL) Wysokie ceny roamingu we Wspólnocie Europejskiej to problem, który zarówno utrudnia proces integracji europejskiej, jak i ogranicza swobodę przemieszczania się obywateli w Unii Europejskiej.

Podczas dzisiejszych głosowań poparłem projekt rezolucji legislacyjnej Parlamentu Europejskiego w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 717/2007 oraz dyrektywy 2002/21/WE, która od pierwszego lipca 2009 będzie stopniowo do 2011 roku zmniejszać maksymalny koszt korzystania z roamingu wewnątrz WE.

Maksymalne ceny za połączenia wychodzące i przychodzące będą obniżać się corocznie o 4 centy i w efekcie końcowym, tj. w roku 2011, będą równe odpowiednio 0,35 i 0,11 euro za minutę. Ponadto już od 1 lipca 2009 roku operatorzy muszą stosować naliczanie sekundowe, a wysyłanie wiadomości tekstowych nie będzie droższe niż 0,11 euro. Koszt przesyłania danych również będzie obniżany, aż do 0,50 euro za megabajt w roku 2011.

Zdecydowanie popieram sprawozdanie. Jest to kolejny krok w kierunku Europy socjalnej, w której na pierwszym miejscu stoi człowiek, jego wolność, swoboda i poprawa standardu życia.

– Sprawozdanie: Renate Weber (A6-0247/2009)

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (PSE), na piśmie. – (PL) Dyrektywy trzecia i szósta (78/855/EWG,82/891/EWG) dotyczące krajowego łączenia się i podziałów spółek akcyjnych, zawierają obecnie szereg szczegółowych wymogów co do sprawozdawczości, które spółki zaangażowane w łączenie lub podział muszą spełniać. Z tym wiążą się znaczne koszty. Przewidziane w dyrektywach środki związane z informowaniem akcjonariuszy zostały określone 30 lat temu i nie uwzględniają dzisiejszych możliwości technologicznych. Generuje to niepotrzebne koszty ponoszone przez spółki.

W tym kontekście należy z zadowoleniem przyjąć wniosek Komisji w sprawie zmniejszenia obciążeń administracyjnych w odniesieniu do wymogów dotyczących sprawozdawczości i dokumentacji w przypadku połączeń i podziałów.

Na szczególne poparcie zasługują wysiłki mające na celu dostosowanie w najszerszym możliwym stopniu –przepisów obu dyrektyw w zakresie: wyeliminowania powielania wymogów dotyczących sprawozdań ekspertów, ujawniania projektu warunków łączenia czy dostosowania przepisów dotyczących ochrony wierzycieli zawartych w dyrektywach trzeciej i szóstej, do przepisów drugiej dyrektywy.

Uzasadnione wydaje się także wprowadzenie obowiązku publikacji kompletnych informacji o spółkach na ich stronach internetowych oraz umieszczania linku do nich – na centralnej platformie cyfrowej, która ma zostać wkrótce ostatecznie zatwierdzona przez Komisję. Wymóg ten przyczyni się bez wątpienia do wzrostu przejrzystości, przy dodatkowym obowiązku stałej aktualizacji publikowanych danych. Zaproponowane powyżej rozwiązania mają na celu ułatwienie europejskim spółkom codziennego funkcjonowania. Rzeczywiste zmniejszenie administracyjnych obciążeń będzie zależało jednak od sposobu wdrożenia ich przez państwa członkowskie, spółki i samych akcjonariuszy.

– Przejściowa umowa handlowa z Turkmenistanem (B6-0150/2009)

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. – Brytyjscy konserwatyści nie byli w stanie zatwierdzić budżetu europejskiego na 2007 rok, sekcji Rady Europejskiej. 14. rok z rzędu Europejski Trybunał Obrachunkowy potrafił wydać jedynie kwalifikowane poświadczenie wiarygodności rozliczeń Unii Europejskiej. Według uwag audytorów około 80% transakcji UE wykonują agencje pracujące w państwach członkowskich w ramach umów o wspólne zarządzanie. Audytorzy niezmiennie donoszą, że poziomy kontroli i nadzoru nad wykorzystaniem funduszy UE w państwach członkowskich są niewystarczające. Aby temu zaradzić, w 2006 roku Rada zawarła porozumienie międzyinstytucjonalne, na mocy którego państwa członkowskie zobowiązały się poświadczać te transakcje, za które ponoszą odpowiedzialność. Z zaniepokojeniem stwierdzamy, że jak dotąd większość państw członkowskich nie wywiązuje się należycie ze swoich zobowiązań i dlatego też, pomimo tradycyjnej „dżentelmeńskiej umowy” między Parlamentem a Radą, nie udzielimy absolutorium do czasu wykonania przez państwa członkowskie zobowiązań zaciągniętych w ramach umowy międzyinstytucjonalnej.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem rezolucji, która prześwietla stosunki handlowe między UE a Turkmenistanem. Według szczegółowych sprawozdań organizacji Human Rights Watch, Amnesty International oraz Open Society Institute Turkmenistan należy do krajów o najniższych na świecie standardach poszanowania podstawowych wolności, w tym wolności prasy, wolności wyrażania przekonań i wolności zrzeszania się. Cieszę się, że w rezolucji podkreślono, iż pomimo zadowolenia z niewielkich zmian poczynionych przez prezydenta Berdymuchammedowa, UE oczekuje znacznych postępów w dziedzinie praw człowieka w Turkmenistanie.

– Sprawozdanie: Daniel Caspary (A6-0085/2009)

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. – Pomimo uznania dla pracy sprawozdawcy, posła Caspary'ego, głosowałem przeciwko umowie przejściowej z Turkmenistanem. Kilka lat temu miałem okazję odwiedzić ten kraj wraz z delegacją Komisji Spraw Zagranicznych, kiedy to na jego czele stał Turkmenbasza, a najwyższym prawem była księga Ruhnama. Od tego czasu sytuacja uległa nieznacznej poprawie, lecz Amnesty International, obok innych organizacji pozarządowych, wciąż sygnalizuje poważne problemy i nadużycia praw człowieka w tym kraju. Sytuacja nie poprawiła się na tyle, aby mnie zadowolić i przekonać do zagłosowania za przyjęciem umowy.

  David Martin (PSE), na piśmie. – Zagłosowałem przeciwko sprawozdaniu, w którym zabiega się o aprobatę (zgodę) Parlamentu Europejskiego na zawarcie umowy między UE a Turkmenistanem. W minionym roku Parlament Europejski zażądał spełnienia pięciu elementów będących wykładnikami w sferze praw człowieka, zanim zaaprobuje zawarcie umowy. Owe elementy to: swobodny dostęp Czerwonego Krzyża do pracy w tym kraju; przywrócenie tamtejszego systemu oświaty do standardów międzynarodowych; uwolnienie wszystkich więźniów politycznych oraz więźniów sumienia; zniesienie stawianych przez rząd w podróżowaniu za granicę, a także dopuszczenie niezależnych organizacji pozarządowych oraz umożliwienie organom ONZ zbadania postępu w kraju. Jestem przekonany, że Turkmenistan nie spełnił żadnego z tych elementów, czuję się zatem głęboko rozczarowany, że udzielono zgody na zawarcie przejściowej umowy handlowej.

  Alexandru Nazare (PPE-DE), na piśmie. – Dziękuję posłowi Caspary'emu za wykonaną w Komisji Handlu Międzynarodowego pracę nad aktem prawnym mającym poprawić stosunki UE z Tukmenistanem.

Umowy handlowe UE z tym krajem niezmienione od 20 lat wymagały uaktualnienia, zwłaszcza w czasach wielkiej niepewności finansowej na świecie.

Nowa umowa przejściowa oznacza nie tylko korzyści handlowe i gospodarcze, lecz możemy oczekiwać poprawy bezpieczeństwa w regionie pod wieloma względami: od lepszej promocji praw człowieka i demokracji po lepsze rezultaty w zwalczaniu handlu narkotykami i żywym towarem, oraz podtrzymania uczestnictwa Turkmenistanu w programie odbudowy Afganistanu oraz wsparcia działań państw członkowskich UE w tym kraju. Lepsze stosunki z Turkmenistanem to – co nie mniej ważne – kolejny krok ku wzmocnieniu bezpieczeństwa energetycznego w Europie.

Wespół z moimi kolegami opowiedziałem się za przyjęciem przepisów proponowanych przez posła Caspary’ego. Następnie będziemy musieli podjąć wszelkie środki służące zapewnieniu, by ten kraj odegrał swoją rolę we wspólnym działaniu oraz osiągnięciu sukcesu.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. – (PL) Stosunki pomiędzy Wspólnotami Europejskimi i Turkmenistanem opierają się obecnie ma Umowie w sprawie handlu i współpracy handlowej i gospodarczej między Wspólnotami i ZSRR z 1989 roku.

Nie ulega wątpliwości, że poziom rozwoju gospodarczego oraz przede wszystkim ochrony praw człowieka w Turkmenistanie nie jest zadowalający. Turkmenistan nie spełnił szeregu wymogów humanitarnych (między innymi nadal na jego terytorium nie zezwala się na akcje Czerwonego Krzyża).

Uważam, że parafowanie umowy przejściowej w sprawie handlu między Wspólnotą Europejską i Turkmenistanem, wyraźnie zaznaczając przy tym warunek wprowadzenia w przeciągu 5 lat zasad demokracji i zbliżenia zasad poszanowania praw człowieka do standardów Unii, będzie motywacją i znakiem dobrej woli ze strony Wspólnoty. Parafowanie umowy może mieć wpływ na poprawę warunków życia obywateli Turkmenistanu, a także na przeprowadzenie reform gospodarczych.

Podpisanie Umowy o partnerstwie i współpracy może być brane pod uwagę jedynie w przypadku widocznej poprawy w dziedzinie poszanowania zasad demokracji oraz praw człowieka.

  Charles Tannock (PPE-DE), na piśmie. – Korzystając z okazji chcę wyjaśnić jeden z wielu powodów, dla których głosowałem za zacieśnieniem stosunków handlowych między UE a Turkmenistanem. We wspólnej polityce bezpieczeństwa energetycznego UE, która cieszy się pełnym poparciem brytyjskich konserwatystów, dostrzega się znaczenie nowych transkaspijskch rurociągów, które mają dostarczać gaz i ropę do Europy. Te trzy transkaspijskie nitki powinny zostać w pełni zintegrowane z rurociągami korytarza południowego, m.in. Nabucco, Southstream i Whitestream. Zmniejszenie naszej zależności od dostaw energii z Rosji ma podstawowe znaczenie dla naszego bezpieczeństwa energetycznego oraz polityki zagranicznej.

Dlatego też powinniśmy czynnie zaangażować się w budowanie partnerstwa z Turkmenistanem i poprzeć umowę przejściową, która pomoże przyspieszyć reformy oraz postęp w sferze praw człowieka w tym kraju.

– Sprawozdanie: Gunnar Hökmark (A6-0236/2009)

  Liam Aylward (UEN), na piśmie. – Energia jądrowa to w Europie rzeczywistość. Rzeczywistością jest również to, że w Irlandii akceptujemy prawo każdego kraju do własnego wyboru kombinacji źródeł energii, choć nie czujemy się z tym komfortowo, a fakt, że nasi sąsiedzi korzystają z energii jądrowej oznacza, że nie możemy tego ignorować.

W ostatnim tygodniu doszło do poważnego naruszenia bezpieczeństwa w elektrowni jądrowej w Sellafield, a obiekt magazynujący materiały jądrowe w Sellafield – basen B30 – to zapewne jeden z najpoważniejszych problemów w branży energetyki jądrowej w Europie. W basenie B30 znajduje się spora ilość materiałów jądrowych, których nie unieszkodliwiano w prawidłowy sposób przez całe dziesięciolecia.

Dlatego też popieram wniosek UE o utworzenie ram bezpieczeństwa jądrowego, który wzmocni niezależność krajowych organów regulacyjnych oraz zapewni wysoki poziom przejrzystości w kwestii bezpieczeństwa instalacji jądrowych.

Poparłem poprawki do sprawozdania służące dalszemu wzmacnianiu przepisów i wymogów w zakresie bezpieczeństwa. Mimo że nie posiadamy elektrowni jądrowych w Irlandii, to nasi obywatele mogą zostać dotknięci skutkami naruszenia bezpieczeństwa jądrowego w innych krajach, a UE musi zatroszczyć się o najwyższą możliwą ochronę swoich obywateli.

  Brian Crowley (UEN), na piśmie. – (GA) Musimy zaakceptować fakt, że w Europie wytwarza się oraz będzie się wytwarzać energię jądrową. Nie czujemy się z tym w Irlandii komfortowo, ale szanujemy prawo każdego państwa do własnego wyboru źródeł energii. Dopóki w sąsiednich krajach znajdują się elektrownie jądrowe, nie możemy ignorować tej sprawy.

W ostatnim tygodniu doszło do poważnego naruszenia bezpieczeństwa. Obiekt do magazynowania odpadów jądrowych elektrowni w Sellafield, tzw. basen B30, to jeden z najpoważniejszych problemów w sektorze energetyki jądrowej w Europie. W basenie B30 jest przechowywana ogromna ilość odpadów jądrowych.

W pełni popieram wniosek dotyczący wspólnotowych ram bezpieczeństwa jądrowego zapewniających wysokie i przejrzyste standardy bezpieczeństwa elektrowni jądrowych.

Głosowałem za poprawkami służącymi wzmocnieniu wnioskowanego rozwiązania. Mimo że w Irlandii nie mamy elektrowni jądrowych, to problemy z bezpieczeństwem elektrowni jądrowych w innych krajach europejskich mogą dotknąć także ludność Irlandii. Unia Europejska powinna zadbać o pełną ochronę jądrową obywateli państw członkowskich.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. – Jako osoba mająca zastrzeżenia co do długofalowego bezpieczeństwa elektrowni jądrowych, nie jestem zachwycony tym sprawozdaniem. Zgadzam się, że ludzie, którzy pracują w tym sektorze, to oddani sprawie profesjonaliści. Zgadzam się, że wypadków jest niewiele i zdarzają się rzadko. Ale problemem są skutki ewentualnego wypadku, zwykle bardzo dotkliwe. Nie możemy zapomnieć wypadku jądrowego na Uralu, do którego przyznał się prezydent Dmitrij Miedwiediew, wypadku na wyspie Three Mile Island, przypominającego wydarzenia z filmu Chiński syndrom, którego premiera miała miejsce kilka dni wcześniej, wypadku w elektrowni Tokaimura w Japonii, ani wreszcie katastrofy Czarnobyla, której skutki są odczuwalne do dziś. Najtragiczniejsze skutki dotknęły ludzi, w tym dzieci zamieszkujących w pobliżu elektrowni oraz dzieci urodzone przez rodziców, którzy tam byli.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Energia jądrowa ma do odegrania istotną rolę w przyszłości energetycznej naszych społeczeństw. Stąd też, biorąc pod uwagę plany przyszłych obiektów w Europie, ważne jest ustanowienie wspólnotowych ram bezpieczeństwa energetycznego.

Sprawozdanie posła Hökmarka gwarantuje najlepsze i najbezpieczniejsze warunki bezpieczeństwa przyszłych obiektów w Europie. Powstaną przejrzyste ramy oraz niezależne i silne krajowe organy regulacyjne, jak również system licencjonowania obiektów jądrowych, jak również system inspekcji i kontroli tych obiektów.

Przyszłe znaczenie energii jądrowej wymaga dopracowanych warunków realizacji przedsięwzięć jądrowych oraz dopracowanych warunków wymiany wymaganych informacji, aby dało się ustanowić jednolite warunki bezpieczeństwa o najwyższej jakości.

Dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.

  Paul Rübig (PPE-DE), na piśmie. – (DE) Przedstawiciele Austriackiej Partii Ludowej (ÖVP) popierają utworzenie niezależnego organu nadzoru elektrowni jądrowych wyposażonego w kompetencje do wyłączenia niebezpiecznychj elektrowni jądrowych z sieci.

– Sprawozdanie: Raül Romeva i Rueda (A6-0253/2009)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. – (SV) Postanowiliśmy zagłosować przeciwko sprawozdaniu dotyczącemu systemu kontroli w ramach wspólnej polityki rybołówstwa. Cieszą nas rzecz jasna wnioski o zaostrzenie środków zapewniających przestrzeganie unormowań, ale odnosimy się krytycznie do nacisku położonego na kontrolę rybołówstwa rekreacyjnego. Regulowanie rybołówstwa rekreacyjnego jest niedorzeczne, skoro to rybołówstwo przemysłowe powoduje problemy takie jak przełowienie naszych mórz.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Żałujemy, że zdecydowana większość w Parlamencie odrzuciła naszą propozycję poprawki, która zgodnie z zapisami konstytucji Republiki Portugalskiej dotyczącymi suwerenności państwa, oraz w trosce o przestrzeganie tych norm – stanowiła, że ów wniosek w sprawie rozporządzenia powinien szanować a nie naruszać właściwość państw członkowskich w odniesieniu do monitorowania zasad wspólnej polityki rybołówstwa.

Żałujemy, że zdecydowana większość w Parlamencie odrzuciła nasze propozycje poprawek, które powstrzymałyby Komisję Europejską przed samodzielnym przeprowadzaniem inspekcji bez uprzedniego ostrzeżenia w wyłącznych strefach ekonomicznych lub na terytoriach państw członkowskich, a także przed nabyciem uprawnienia do zakazywania według własnego uznania działalności połowowej oraz zawieszania bądź zaprzestawania płatności z europejskiej pomocy finansowej dla państw członkowskich, jak również pozbawiłyby państw członkowskich uprawnienia do inspekcji statków rybackich znajdujących się w wyłącznej strefie ekonomicznej innego państwa członkowskiego bez zgody tego państwa.

Ten wniosek dotyczący rozporządzenia – który nadal będzie negocjowany przez instytucje europejskie – jeśli zostanie przyjęty w obecnym kształcie, to będzie kolejnym zamachem na suwerenność państw, gdyż zawiera wymagania dotyczące sprzętu i procedur połowowych, które, jak zaznaczono, są zupełnie nieodpowiednie dla rybołówstwa portugalskiego.

Dlatego głosowałem przeciw.

  Carl Lang i Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie. – (FR) W 2008 roku zezłomowano 165 trawlerów. Ogłoszono już, że w 2009 roku zostanie zezłomowanych kolejne 225 jednostek.

Sektor rybołówstwa we Francji ogromnie cierpi, ponieważ francuski rząd wespół z Brukselą zdecydowali się poświęcić francuskich rybaków w imię europejskiej polityki gospodarczej i handlowej.

Natomiast Norwegia, państwo nienależące do Unii Europejskiej, które wynegocjowało umowy gospodarcze z Unią dotyczące gazu, samodzielnie odławia 80% kwoty połowowej dorsza, rzędu 500 tysięcy ton rocznie. Z kolei Francja ma dostęp tylko do 9 tysięcy ton rocznie, z czego zaledwie 700 ton przypada na Kanał La Manche i Morze Północne.

Jak zatem w zaistniałych okolicznościach można nie czuć odrazy, obserwując niszczenie francuskiego rybołówstwa? Czemu Bruksela i francuski rząd knują zagładę całego sektora naszej gospodarki? Euroglobalistyczne interesy i dogmat wolnego handlu – oto czemu.

Rozwiązania problemu nie należy upatrywać w kopercie z 4 milionami euro obiecanej przez ministra rolnictwa i rybołówstwa w ramach rekompensaty finansowej za zaprzestanie działalności połowowej przez łodzie, które zrealizowały kwoty połowowe. Zachodzi pilna, doniosła potrzeba uwolnienia francuskich rybaków spod dyktatu tych dyskryminacyjnych i niszczących kontyngentów europejskich.

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. — (SV) Parlament Europejski zagłosował dziś za włączeniem rybołówstwa sportowego i rekreacyjnego do wspólnej polityki rybołówstwa. W ten oto sposób Unia zapoczątkowała regulację jednej z najpopularniejszych form wypoczynku.

Ten wniosek jest kuriozalny. Po pierwsze, akweny połowowe należą do poszczególnych krajów, nie do Brukseli. Po drugie, działalność rybaków rekreacyjnych nie wpływa znacząco na stan zasobów. Po trzecie, te przepisy będą niemożliwe do wyegzekwowania. Wystarczy spojrzeć na Szwecję, która posiada 11 500 km linii brzegowej. Czy biurokraci unijni i członkowie tej Izby wierzą, że monitorowanie tego, co się dzieje w każdym miejscu i o każdej porze będzie w ogóle możliwe? Prawo niemożliwe do wyegzekwowania to szczególnie złe prawo.

Z drugiej zaś strony niezbyt mnie ten wniosek zaskoczył. UE jest niczym lokomotywa parowa, która zaczęła toczyć się do celu polegającego na tym, by stać się pełnoprawnym państwem federalnym. Jest ciężka i ogromna, a kiedy raz zacznie się toczyć, to bardzo ciężko ją zatrzymać. Ktokolwiek stanie jej na drodze, zostanie rozjechany.

Dziś jest czarny dzień dla tych, którzy życzyli sobie zwartej i skutecznej współpracy europejskiej, lecz przede wszystkim jest to czarny dzień dla rybaków rekreacyjnych we wszystkich państwach członkowskich.

  Sebastiano (Nello) Musumeci (UEN), na piśmie. – (IT) Celem tego wniosku w sprawie rozporządzenia – ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa poprzez agencję europejską jest z pewnością godny pochwały i zaspokaja różne potrzeby które przez lata pojawiały się w Parlamencie i Komisji Europejskiej. Rozporządzenie sugeruje również, aczkolwiek nieśmiało, jednolite wdrożenie i stosowanie wspomnianych unormowań we wszystkich 27 państwach członkowskich.

Choć zgadzam się z duchem tego tekstu (podtrzymanie kultury poszanowania norm w celu zapewnienia prawidłowej realizacji wspólnej polityki rybołówstwa), to czuję, że tym razem nie wzięto niestety pod uwagę specyficznych uwarunkowań rybołówstwa śródziemnomorskiego.

Jednym z przykładów jest wymóg instalacji satelitarnego systemu monitorowania ruchu statków (VMS) na statkach dłuższych niż 10 metrów. Może to się sprawdzać w przypadku pokaźnych kutrów rybackich operujących na Morzu Północnym, lecz nie w przypadku śródziemnomorskich łodzi połowowych, które są niewielkie, często pozbawione kabiny i używane w „rybołówstwie na małą skalę”. Rodzi to problem znacznych kosztów, które trzeba ponieść, choć zostałby on rozwiązany, gdyby Unia zaproponowała sfinansowanie 80% kosztów instalacji, jak zasugerowano w poprawce 20.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. – Opowiem się za przyjęciem sprawozdania, ponieważ przyjęliśmy poprawki 48 i 49, a odrzuciliśmy poprawkę 93 w odniesieniu do rybołówstwa rekreacyjnego.

Uwzględnienie rybołówstwa rekreacyjnego w kwocie połowowej państwa członkowskiego moim zdaniem jest nie do przyjęcia.

Jeżeli na serio uważamy, że rybołówstwo rekreacyjne przyczynia się do pustoszenia zasobów ryb, to w moim odczuciu pomijamy podstawową przyczynę zmniejszania się zasobów ryb. Tą przyczyną jest nadmierny połów przemysłowy przez statki-przetwórnie.

Od nich należy wymagać zgodności ze wspólną polityką rybołówstwa, a wędkarzy rekreacyjnych uprawiających swoje hobby należy zostawić w spokoju.

– Sprawozdanie: Cornelis Visser (A6-0206/2009)

  Roger Knapman i Thomas Wise (NI), na piśmie. – Wspólna polityka rybołówstwa jest mocno wadliwa; okazała się skrajnie szkodliwa dla brytyjskiej gospodarki oraz dla środowiska. Choć uznajemy potrzebę wprowadzenia innowacji, które mogłyby poprawić sytuację, to większość takich innowacji i najlepszych praktyk bierze początek w państwach członkowskich, z inicjatywy samych rybaków. Dlatego głosowaliśmy przeciwko przyjęciu sprawozdania, które zwiększa kompetencje Komisji.

  Thomas Wise (NI), na piśmie. – Wspólna polityka rybołówstwa jest mocno wadliwa; okazała się skrajnie szkodliwa dla brytyjskiej gospodarki oraz dla środowiska. Choć uznajemy potrzebę wprowadzenia innowacji, które mogłyby poprawić sytuację, to większość takich innowacji i najlepszych praktyk bierze początek w państwach członkowskich, z inicjatywy samych rybaków. Dlatego głosowaliśmy przeciwko przyjęciu sprawozdania, które zwiększa kompetencje Komisji.

– Sprawozdanie: Simon Busuttil (A6-0251/2009)

  John Attard-Montalto i Louis Grech (PSE), na piśmie. – W imieniu własnym oraz posła Louisa Grecha oznajmiam, że choć głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania, to warto wyszczególnić następujące elementy:

popieramy wspólną politykę imigracyjną;

uważamy, że europejski pakt o imigracji i azylu nie zaspokaja interesów krajowych;

wyrażamy rozczarowanie, gdyż sprawozdanie nie zawiera bezpośredniego i wyraźnego odniesienia do obowiązkowego/przymusowego rozdziału obciążeń;

nadmieniamy, że każda forma współpracy jest pożądana; lecz UE nie może narzucać form dwustronnych porozumień zawieranych między krajem pochodzenia a krajem tranzytowym;

zważywszy na sytuację demograficzną Malty, nie zgadzamy się na przyznawanie nielegalnym imigrantom prawa głosu w wyborach;

nie zgadzamy się na jednolity system wizowy Schengen mający zastąpić krajowe systemy, gdyż powoduje to zwiększenie biurokracji, a system staje się mniej elastyczny.

  Catherine Boursier (PSE), na piśmie. – (FR) Jestem zadowolona z przyjęcia sprawozdania posła Busuttila, choć przyznaje, że nie zgadzam się ze wszystkimi jego punktami, zwłaszcza z entuzjazmem z powodu zawarcia Europejskiego paktu o imigracji i azylu: moja grupa głosowała za usunięciem tego odniesienia w Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, lecz w tej kwestii należeliśmy do mniejszości; to samo dotyczy zwiększenia roli FRONTEKSU w operacjach powrotu.

Jednakże mając na względzie końcowy rezultat głosowałam za przyjęciem sprawozdania, ponieważ stanowczo opowiadam się za otwarciem prawnych dróg dla imigracji. Stąd też popieram: uznanie zapotrzebowania na pracę imigrantów w UE; potrzebę zacieśnienia konsultacji z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, swobodą przemieszczania się po terytorium UE po upływie pięcioletniego okresu pobytu; poszanowaniem ludzkiej godności i stosowaniem najbardziej korzystnych środków w kontekście stosowania dyrektywy w sprawie powrotów; a wreszcie, co najważniejsze, za prawem głosu w wyborach do samorządów lokalnych – punktem, któremu prawo europejskie było zdecydowanie przeciwne.

  Philip Bradbourn (PPE-DE), na piśmie. – Brytyjscy konserwatyści zagłosowali przeciwko sprawozdaniu, ponieważ nie akceptujemy zapotrzebowania na wspólną politykę imigracyjną UE oraz uważamy, że Wielka Brytania powinna zachować wyłączną kontrolę nas własnymi granicami.

  Philip Claeys (NI) , na piśmie. – (NL) Oddałem głos przeciwko przyjęciu sprawozdania, jako że zawiera ono szereg niedopuszczalnych elementów. Na początek przyjmuje się, że do 2050 roku UE będzie potrzebować do 60 milionów imigrantów. Zważywszy na obecne problemy z masową imigracją, to szalona propozycja. Sugeruje się również, że tzw. niebieska karta nie powinna być zastrzeżona wyłącznie dla wysoko wykwalifikowanych pracowników. Równie dobrze możemy otworzyć granice na oścież.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. — (PT) Wspólna polityka imigracyjna w UE jest nieodzowna. Fragmentaryczne i niespójne podejście jest niedopuszczalne na wspólnym obszarze pozbawionym wewnętrznych granic, gdyż każde działanie lub polityka wobec imigracji przyjęte przez jedno państwo członkowskie rodzi nieuchronne skutki dla innych państw członkowskich.

Dlatego też opowiadam się za ustanowieniem wspólnej polityki imigracyjnej opartej na daleko idącej solidarności politycznej i operacyjnej, wzajemnym zaufaniu i podziale odpowiedzialności.

Przyjęcie Europejskiego paktu o imigracji i azylu to ogromny krok w tym kierunku. Wskutek tego polityka imigracyjna staje się bardziej spójna, możliwa do kontroli, oraz związana z potrzebami rynku pracy w państwach europejskich a także z dostępnymi zasobami mieszkaniowymi, służby zdrowia i szkolnictwa. Jej celem jest również zwalczanie nielegalnej imigracji.

Znakomite sprawozdanie przedstawione przez pana posła Busuttila jest zgodne z tym podejściem. Jedyny problem leży w poprawce przedłożonej przez Grupę Socjalistyczną w Parlamencie Europejskim, która podważa determinację naszej walki z nielegalną imigracją; nie może być wątpliwości co do tego, że każdemu imigrantowi legalnie przebywającemu na terytorium państwa członkowskiego powinno przysługiwać prawo głosu na określonych warunkach. Z tego względu popieram alternatywną rezolucję przedłożoną przez sprawozdawcę, który ponownie zabiegał o kompromis możliwy do zaakceptowania przez wszystkich.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. — (PT) Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie wspólnej polityki imigracyjnej w Europie, ponieważ imigracja to jedno z głównych wyzwań, przed jakimi stoi Europa. Szukając rozwiązania problemu imigracji, powinniśmy obrać takie kierunki polityki, które przekształcą go w szansę.

Imigracja to powszechna obawa krajów UE, dlatego Unia musi działać jednomyślnie, aby znaleźć odpowiednie rozwiązanie tego problemu. Autor sprawozdania starał się poruszyć wszystkie aspekty imigracji, opowiadając się za ustanowieniem wspólnej europejskiej polityki imigracyjnej opartej na daleko idącej solidarności politycznej i operacyjnej.

Ponadto przewiduje środki umożliwiające imigrantom udział w życiu obywatelskim i politycznym społeczności, w której żyją, zwłaszcza członkostwo w partiach politycznych i związkach zawodowych oraz oferuje możliwość wzięcia udziału w lokalnych wyborach.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Sprawozdanie zawierające 91 punktów musi zawierać aspekty, z którymi się zgadzamy. Jednakże sprawozdanie owo, mimo próby „osłodzenia gorzkiej do przełknięcia pigułki” jest na wskroś chybione i jest rzeczą jasną, że odrzucamy je z tego względu.

Autor zdecydowanie opowiada się za wprowadzeniem wspólnej europejskiej polityki imigracyjnej, z zadowoleniem przyjmuje następstwa instytucjonalne traktatu lizbońskiego, zwłaszcza rozszerzenie procedury współdecydowania i większości kwalifikowanej podczas głosowań w sprawach polityki imigracyjnej, jak również przyjęcie europejskiego paktu o imigracji i azylu – innymi słowy popiera niehumanitarną politykę imigracyjną skupioną na bezpieczeństwie, która penalizuje, wykorzystuje i selekcjonuje imigrantów.

Jeśli były jakiekolwiek wątpliwości co do celów UE, to sprawozdanie je rozwiało: migracja „jest nadal konieczna do zaspokojenia potrzeb Europy pod względem rynku pracy” (niemal 60 milionów imigrantów do 2050 roku). Oto dlaczego konieczne jest opracowanie „profili imigracyjnych” – „przy uznaniu zapotrzebowania na rynku pracy za centralną kwestię tych profili” – oraz istnieje „potrzeba zwiększenia atrakcyjności UE dla pracowników wysoko wykwalifikowanych”, zwłaszcza poprzez „niebieską kartę” – innymi słowy mamy tu do czynienia z odczłowieczoną wersją imigranta postrzeganego wyłącznie jako siła robocza do wykorzystania.

Bardziej niż wspólnej polityki potrzeba nam innej polityki chroniącej prawa imigrantów i zwalczającej podstawowe przyczyny imigracji.

  Filip Kaczmarek (PPE-DE), na piśmie. – (PL) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania Simona Busuttila. To ważne sprawozdanie, bo migracja stanowi jedno z najistotniejszych wyzwań stojących przed Unią Europejską. Trzeba przyznać, że nie do końca potrafimy wykorzystać to, co jest dobre w migracji i zapobiec tym zjawiskom, których w żaden sposób za pozytywne uznać nie można.

Dodatkową trudnością jest to, że migracja ma różne oblicza w poszczególnych krajach członkowskich. Różnice w tym zakresie są ogromne. Dla niektórych jest olbrzymim problemem społecznym, finansowym i politycznym. Dla innych to marginalne zjawisko, które nie generuje większego zainteresowania. Dlatego, między innymi, tak trudno jest ustalić i wprowadzić jednolitą politykę wobec migrantów. Powinniśmy też mieć świadomość, że dla wielu ludzi kwestia pozostania w Europie jest kwestią życia lub śmierci. Dosłownie. Odsyłając ich do kraju pochodzenia możemy praktycznie skazać ich na śmierć. Dlatego narzędzia polityki imigracyjnej powinny być elastyczne, aby można je było dostosować do indywidualnych przypadków konkretnych osób. Dziękuję bardzo.

  Carl Lang i Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie. – (FR) Wspólna polityka imigracyjna oparta na ułatwieniu otwarcia kanałów napływu legalnej imigracji nie znajduje naszego poparcia. Polityka ta powinna być biegunowo odmienna od takiego podejścia.

Sprawozdanie to zostało opracowane na podstawie niebezpiecznych zaleceń Komisji, które pojawiły się w jej zielonej księdze z 11 stycznia 2005 roku, poświęconej migracji gospodarczej. W sprawozdaniu tym podano przypuszczalne zapotrzebowanie na imigrantów do 2050 roku wynoszące 60 milionów osób i w związku z tym kładzie się nacisk na potrzebę otwarcia kanałów napływu legalnej imigracji.

Jak można nie odczuć tego jako nieprzyzwoite, że w trakcie kryzysu gospodarczego, finansowego i społecznego zaleca się nam dalsze otwarcie rynków dla pracowników zza granicy, choć nasze krajowe miejsca pracy są zagrożone, a bezrobocie szaleje?

Zamiast tego w trakcie kryzysu potrzeba zastosować środki protekcjonizmu gospodarczego i społecznego oraz zabezpieczyć miejsca pracy, jak również pomoc socjalną dla obywateli.

Podsumowując, sprawozdanie oparte jest na błędnym założeniu, że dzięki otwarciu wrót dla legalnej imigracji znacznie zmniejszy się, a nawet skończy napływ nielegalnej imigracji. Dobrze wiemy, że tak się nie stanie; wiemy również to, że legalna imigracja stanowi zapowiedź imigracji na pełną skalę.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. – (DE) Prawo azylu stanie się bodźcem dla masowej imigracji na niespotykaną dotąd skalę. Drzwi Europy będą otwarte dla rozwijającego się świata. Jeśli multikulturowi wizjonerzy dobrze sobie poradzą, to pojęcie rodziny rozrośnie się do całych plemion, które będą mogły imigrować bez przeszkód.

Ponadto możność przetrzymywania osoby przed wydaleniem okaże się ograniczona, poszukiwacze azylu otrzymają dostęp do rynku pracy i będzie trzeba przedłużać im okres pokrywania podstawowych wydatków na utrzymanie. Taka polityka wywoła jeszcze większą presję na krajowy rynek pracy – zwłaszcza podczas kryzysu gospodarczego – a podatnicy będą musieli głęboko sięgać do kieszeni. Z powyższych względów nie ma innej możliwości, tylko odrzucić przedmiotowe sprawozdanie.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Sprawozdanie w sprawie wspólnej polityki imigracyjnej odnosi się pozytywnie do sprzyjającej monopolom polityki UE i wkładu wniesionego do niej przez Parlament Europejski. Jednocześnie proponuje, że na następnym etapie zostaną podjęte środki na koszt imigrantów, i to w jeszcze bardziej reakcyjnym kierunku.

Według sprawozdania podstawową zasadą polityki imigracyjnej UE – która służy za narzędzie do zaspokajania potrzeb rynku pracy – jest dochodowość monopoli europejskich. Zasada ta przesądza o stosowaniu strategii kija i marchewki wobec imigrantów. Z jednej strony z zadowoleniem przyjmuje niedopuszczalny pakt o imigracji i azylu i wzywa do wzmocnienia kompetencji FRONTEXU, intensyfikacji gromadzenia danych wywiadowczych oraz stosowania represyjnych środków wobec imigrantów bezużytecznych dla kapitału europejskiego. Z drugiej zaś strony nastawia się na przyciąganie i legalizację wysoko wykwalifikowanych imigrantów, imigrację cykliczną i tymczasową na potrzeby kapitału oraz proponuje środki integracji legalnych imigrantów, aby stali się oni bezpośrednio dyspozycyjni dla swoich pracodawców.

Jedyną odpowiedzią na tę reakcyjną politykę jest przyjęcie imigrantów do ruchu klasy pracującej, aby ramię w ramię z lokalnymi pracownikami walczyli przeciwko polityce UE wymierzonej w imigrację i podstawowe klasy społeczne, oraz domagali się praw i dóbr, które wytwarzają.

– Sprawozdanie: Eva Lichtenberger (A6-0224/2009)

  Šarūnas Birutis (ALDE), na piśmie. (LT) Obecnie, po piętnastu latach doświadczeń, nadszedł właściwy czas dla polityki TEN-T, aby prawidłowo przemyśleć jej cele i środki. Musimy ponownie rozważyć projekty i działania, położyć większy nacisk na koordynację unijną oraz dążyć do uzyskania wiążących zobowiązań od państw członkowskich w toku realizacji uzgodnionych priorytetowych projektów.

Priorytetowe projekty i mapy drogowe TEN-T w dużej mierze składają się na ogromne projekty krajowej infrastruktury transportowej, a część wcześniejszych 30 projektów TEN-T okazało się fizycznie niemożliwych do wykonania, podczas gdy inne projekty stały się szczególnie ważne, zwłaszcza po rozszerzeniu UE, lecz nie znalazły się na liście.

Obecny kryzys gospodarczy może nas ponownie skłonić do przyjęcia takiej logiki inwestowania w infrastrukturę. Aby jednak zapewnić rozwój przez najbliższe 10-20 lat, potrzeba nam przemyślanych projektów i inwestycji w infrastrukturę transportową UE. Decyzje w sprawach projektów infrastruktury transportowej powinny zapadać na podstawie prawidłowych ocen kosztów, korzyści, stabilności i europejskiej, transgranicznej wartości dodanej.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Sprawozdanie zawiera wytyczne dotyczące „rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej” (TEN-T). Obecnie istnieje wykaz 30 priorytetowych projektów „ odzwierciedlających głównie interesy krajowe” (a jakie jeszcze interesy należy wziąć pod uwagę – interesy wielonarodowców?) – na które przypada prawie 5,3 miliarda euro współfinansowania wspólnotowego.

Sprawozdanie to wpisuje się w wizję transeuropejskich sieci transportowych, opartą na ekspansji rynku wewnętrznego oraz zwiększeniu konkurencji kapitalistycznej oraz nasileniu koncentracji. Stąd też „podkreśla potrzebę włączenia (...) celów strategii lizbońskiej” oraz broni dostosowania TEN-T do „zmieniających się warunków na rynku” według następujących kryteriów: „rentowność, poprawa konkurencyjności, wspieranie jednolitego rynku” oraz wykorzystania partnerstwa publiczno-prywatnych („przeznaczając część dochodów z opłat za korzystanie z infrastruktury drogowej na finansowanie projektów TEN-T”).

Mimo że do upływu obecnej kadencji parlamentarnej pozostał zaledwie miesiąc, to większość w Izbie nie może powstrzymać się, by wezwać Komisję, aby ”przedstawiła – do końca swojej kadencji – wniosek legislacyjny dotyczący otwarcia krajowych rynków kolejowego transportu pasażerskiego z dniem 1 stycznia 2012 r.”;

Wreszcie z myślą o zaspokojeniu interesów wielkich grup gospodarczych i finansowych, polegających na rozszerzeniu kontroli na Europę Wschodnią, podkreśla się, że więzi pomiędzy Europą Zachodnią i Wschodnią mają priorytetowy charakter.

  Marian-Jean Marinescu (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Rozwój i rozszerzenie transeuropejskiej sieci transportowej są absolutnie konieczne dla konsolidacji rynku wewnętrznego i wspierania spójności Unii Europejskiej. Oto dlaczego głosowałem za opcją „C” zaproponowaną przez sprawozdawczynię, panią poseł Evę Lichtenberger. To podejście umożliwi udostępnienie w przyszłości wszelkich rodzajów zasobów finansowych do wykorzystania na potrzeby transportu i infrastruktury, nawet jeśli nie oferuje ono wyczerpujących środków gwarantujących skuteczną realizację, mając na względzie wiele rozbieżnych interesów krajowych.

Każda inna alternatywa, w tym wariant proponowany we wniosku alternatywnym grupy PPE-DE grozi zablokowaniem możliwości skorzystania przez państwa członkowskie ze środków Funduszu Spójności w ramach polityki spójności na potrzeby projektów infrastruktury transportowej innych niż priorytetowe projekty TEN-T, co w następstwie może pozbawić Rumunię możliwości skorzystania ze środków Funduszu Spójności w sektorze transportu – środków, których Rumunia bardzo potrzebuje.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Sprawozdanie zawiera ocenę realizacji 30 priorytetowych projektów TEN-T, których opóźnienia mają ogromny wpływ na przyszłość zrównoważonej europejskiej polityki transportowej. Pomimo trudności istotne jest, by nie zaprzestać popierania zmian wymaganych do utworzenia połączeń intermodalnych w transporcie pasażerskim i towarowym. Należy uwzględnić obecne rozmaite wyzwania – począwszy od bezpieczeństwa, poprzez kwestie regionalne, nawyki społeczne, gospodarcze i finansowe po środowisko naturalne. Należy uwypuklić potrzebę zintegrowanego oraz bardziej spójnego podejścia do sieci transportowej.

Znaczenie połączeń transgranicznych dla postępu w zakresie europejskiej sieci transportu nie ulega wątpliwości, dlatego też wspieramy ulepszone połączenia między różnymi środkami transportu, zwłaszcza tymi, które okazały się trudniejsze w przekształcaniu i rozwoju, przykładowo kolej czy transport morski. Należy utworzyć lepsze połączenia między portami morskimi i lotniczymi, do czego znacząco przyczynią się projekty transeuropejskiej sieci transportowej.

W sprawozdaniu poruszono część tej problematyki, lecz w całości tekstu nie zachowano, moim zdaniem, właściwej kolejności priorytetów. Dlatego oddałem głos przeciw.