Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 22 kwietnia 2009 r. - Strasburg

17. Czas ochrony prawa autorskiego i niektóre prawa pokrewne (debata)

  Przewodniczący. – Kolejny punkt to sprawozdanie (A6-0070/2009) pana posła Crowley’a, w imieniu Komisji Spraw Prawnych, dotyczące projektu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2006/116/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych (COM(2008)0464 – C6-0281/2008 – 2008/0157(COD)).

  Brian Crowley, sprawozdawca. − Panie przewodniczący! Pragnę powitać w naszej Izbie komisarza McCreevy’ego oraz podziękować wszystkim koleżankom i kolegom posłom, którzy są tutaj dzisiejszego wieczoru.

Przedłużenie obowiązywania praw autorskich oraz czasu ochrony było dla nas wszystkich długą i męczącą podróżą, w szczególności dlatego, że bardzo wielu ludzi nie jest w pełni świadomych wszystkich faktów związanych z prawami autorskimi.

Na początek pragnę zgłosić do protokołu Izby moje podziękowania dla wszystkich moich kolegów posłów, zarówno tych, którzy popierają, jak i tych, którzy sprzeciwiają się przedstawionemu przeze mnie projektowi, za ich udział, wkład, a w szczególności za ich cenne rady i wskazówki, którymi służyli przez cały czas. Pragnę także podziękować sekretariatowi Komisji Spraw Prawnych, a szczególnie Giorgio, który bardzo mocno popierał tę kwestię i służył radą we wszystkich dziedzinach oraz, wreszcie, komisarzowi McCreevy’emu i wszystkim jego pracownikom. Nie chciałbym bardzo wymieniać ich wszystkich indywidualnie, ale człowiek siedzący obok państwa wykonał iście tytaniczną pracę nad tym sprawozdaniem i tą dyrektywą.

Padło wiele kłamstw na ten temat – a słowa „kłamstwo” używam ostrożnie w odniesieniu do tego, co staramy się tutaj czynić. Można to sprowadzić bardzo prosto do czterech bardzo wyraźnych obszarów. Po pierwsze, wydłużenie ochrony z obecnych 50 lat na dłuższy okres. Proponujemy teraz, kompromisowo, 70 lat. Ta propozycja kompromisu wynika z pewnego oporu ze strony Rady Ministrów, i jestem zawiedziony, że dziś wieczorem nie ma tu przedstawiciela Prezydencji Rady. W ciągu tego całego procesu czuję właściwie, że Prezydencja Rady nie przyczyniła się zbytnio do postępów w tej kwestii. Na początku prezydencji czeskiej wskazywałem premierowi, jak również właściwemu ministrowi oraz urzędnikom prezydencji czeskiej, że może to być wielki sukces zarówno dla prezydencji jak i tego Parlamentu. Ale zaczęli oni ulegać innym naciskom, a co do prób znalezienia rozwiązań stracili zainteresowanie czy też przyjęli postawę pewnego dystansu.

Poza tym inne państwa członkowskie celowo starały się blokować i utrudniać postęp tego procesu w Radzie Ministrów, wnosząc liczne zastrzeżenia i poprawki, nie zagłębiając się w istocie w szczegóły ani treść, ani nawet nie nawiązując współdziałania z Parlamentem, aby przekonać się, na ile Parlament może być elastyczny w kwestii tego, co należy uczynić.

Jednak druga kwestia jeśli chodzi o funkcjonowanie tej dyrektywy – być może najważniejsza ze wszystkich – polega na tym, że po raz pierwszy uznaje się w niej wkład muzyków sesyjnych poprzez utworzenie funduszu zapewniającego im możliwość uzyskania wynagrodzenia za pracę wyzyskiwaną przez długi czas, a za którą muzycy mogą przy odrobinie szczęścia otrzymać jednorazową zapłatę. Służy to zapewnieniu dalszej ochrony przed tego rodzaju działaniami tym, których kariera artystyczna dobiega końca lub tym, których w inny sposób zajmują problemy finansowe.

Po trzecie, w odniesieniu do całego obszaru znalezienia równowagi pomiędzy prawami a uprawnieniami tych, którzy negocjują między firmami fonograficznymi a muzykami, daje to dodatkowe prawa muzykom oraz innym, zapewniając ich faktyczną realizację.

Po czwarte i najważniejsze ze wszystkiego, chodzi o jasność działania prawa w Unii Europejskiej. Wielu z moich kolegów posłów, szczególnie z Hiszpanii i innych krajów obszaru Morza Śródziemnego, wysuwało pomysły dotyczące sektora audiowizualnego, a my staraliśmy się wyjść im naprzeciw, umieszczając w projekcie sprawozdania ten pomysł osobnej dyrektywy dotyczącej sektora audiowizualnego, jako że związane są z nim odmienne kwestie i wymaga on odmiennych rozwiązań. Podobnie, jak stwierdzono w trakcie naszych debat i dyskusji, istnieje ogromny obszar dotyczący organizacji zbiorowego zarządzania oraz tego, w jaki sposób najlepiej reprezentują one prawa oraz zarządzanie środkami należnymi dla artystów tak, aby środki te do nich trafiły.

Na zakończenie pragnę powiedzieć, że ludzie powinni sobie uświadomić, że chodzi o prawo twórcze; jest to coś, co jednostka stworzyła i nam daje; jest to coś, za co powinniśmy zapłacić – nie kwotę niebotyczną, ale niewielką. Idea praw autorskich wydaje się obecnie być zarzucana – każdy może dostać wszystko za darmo. Jeżeli podążymy tą ścieżką, na krótką metę wszystko może się nam wydawać wspaniałe, ale w dłuższej perspektywie będzie to zabójcze dla kreatywności, dla szans dla nowych muzyków, nowych zespołów i nowych doświadczeń, które miałyby objawić się nam wszystkim.

Wśród dzisiejszych słuchaczy mamy kilku muzyków, kilku producentów, a także niektóre zainteresowane strony. Rzekłbym im, że naszym zdaniem jest to pierwszy krok w kierunku zapewnienia lepszego zarządzania prawami przez artystów i muzyków. Jeżeli uda się nam zrobić ten pierwszy krok, gwarantuję, że możemy podejmować dalsze, aż do zdobycia Everestu.

  Charlie McCreevy, komisarz. − Panie przewodniczący! Komisja w pełni popiera kompromisowy tekst Parlamentu, który został poddany pod głosowanie podczas tej sesji miesięcznej. Miejmy nadzieję, że ten bardzo wyważony i kompromisowy tekst ułatwi przyjęcie projektu w pierwszym czytaniu. Taki wynik będzie bardzo mile widziany przez wykonawców w UE. Dowiedzie on, że doceniamy twórczy przyczynek, jaki wnoszą muzycy do naszego życia i naszej kultury.

Kompromisowy tekst opracowany przez Parlament opiera się na czterech głównych założeniach, z których wszystkie popieramy z całego serca: po pierwsze, przedłużenie okresu ochrony praw autorskich dla wykonawców i producentów płyt z 50 do 70 lat; po drugie, nowa stawka wynagrodzenia dla muzyków sesyjnych, wynosząca 20% wpływów ze sprzedaży płyt w sklepach i w Internecie; po trzecie, przepis „wykorzystuj albo strać”, który umożliwia artystom scenicznym odzyskanie praw po pięćdziesięciu latach, w przypadku, gdyby producent nie wprowadził na rynek nagrania dźwiękowego; oraz, po czwarte, zapis dotyczący tzw. „czystego konta”, który uniemożliwia producentom płyt dokonywanie potrąceń z tantiem, które wypłacają oni zaproszonym wykonawcom.

Ze szczególną przyjemnością stwierdzam, że fundusz dla muzyków sesyjnych, na który składa się 20% przychodów ze sprzedaży brutto, dotąd pozostaje nietknięty w procesie legislacyjnym. Zasadniczo sprawdzianem dla tego funduszu jest fakt, że w przeciwieństwie do całej krytyki, którą słyszeliśmy w ciągu minionego roku, przedłużenie okresu ochrony z jednej strony zapewnia dochód artystom scenicznym w okresie schyłku ich kariery, a z drugiej strony promuje powstawanie nowych dzieł.

Pragnę podkreślić, że projekt ten jest daleki od samego tylko przedłużenia okresu ochrony. Po raz pierwszy w europejskich przepisach o prawach autorskich znajdzie się plan, zgodnie z którym artyści mogą partycypować w przychodach ze sprzedaży utworów wydanych przez wytwórnie płytowe: 20% obrotów brutto przeznacza się dla artystów sesyjnych. Jest to prawdziwie innowacyjne. Co najważniejsze, owo przeznaczone w ten sposób 20% nie stanowi przychodu należnego nielicznym supergwiazdom. To 20% przeznaczone jest wyłącznie do podziału między artystów sesyjnych. W przeciwieństwie do powszechnego przekonania, tacy wykonawcy jak Sir Cliff Richard nie dostaną ani pensa z funduszu muzyków sesyjnych, a wytwórnie takie jak EMI czy Universal, które wpłacają środki na poczet funduszu dla tych muzyków, będą musiały zadowolić się zyskiem jedynie od 80% obrotów brutto.

Jest także przepis na temat tzw. „czystego konta”, który kładzie kres niefortunnej praktyce potrącania zaliczek z tantiem zaproszonych artystów. Także i ten przepis służy mniej znanym artystom, ponieważ to w przypadku ich nagrań często nie zwracają się te zaliczki.

Umieszczono także klauzulę umożliwiającą wykonawcom anulowanie kontraktów przewidujących wykupienie wszystkich praw z chwilą, gdy ich producenci przestają sprzedawać ich nagrane występy. Wszystko to jest bardzo innowacyjne, a żaden projekt UE nie poszedł dotąd tak daleko na korzyść wykonawców. Nie mamy tu do czynienia z projektem sprzyjającym wytwórniom płytowym, ale ze starannie wyważonym podejściem mającym na celu nagrodzenie europejskich twórców.

Niektórzy twierdzą być może, że twórcy europejscy są nadmiernie chronieni. Ci, którzy liczą na to, że prawa autorskie zapewnią im dochód, raczej się z takim poglądem nie zgodzą. Gdyby artyści pozostawali w biznesie nagrań muzycznych dlatego, że jest to opłacalne, konsumenci cieszyliby się w zamian większą rozmaitością utworów.

Z zadowoleniem przyjmujemy także zaproszenie ze strony Komisji do przeprowadzenia osobnej oceny oddziaływania tych przepisów na wykonawców audiowizualnych oraz do przedstawienia właściwych projektów na przestrzeni roku 2010. Jesteśmy przekonani, że możemy dokonać tej oceny w terminie przewidzianym przez Parlament.

Komisja zgadza się, że kwestia zarządzania prawami do redystrybucji programów telewizyjnych i radiowych przez Internet zasługuje na dokładne zbadanie. W związku z projektem wydłużenia okresu ochrony podjęliśmy kwestię uprawnionych wątpliwości wyrażanych przez nadawców w odniesieniu do praw do dystrybucji utworów przez Internet. Komisja proponuje zatem złożenie następującej deklaracji z chwilą, gdy projekt zostanie przyjęty w Radzie.

Deklaracja brzmiałaby następująco: „Komisja uznaje pilną potrzebę zbiorowego zarządzania prawami wykonawców fonograficznych i producentów fonograficznych w przypadku, gdy udostępniane są publicznie produkcje radiowe lub telewizyjne zawierające materiały z fonogramów komercyjnych stanowiących ich integralną część w taki sposób, aby odbiorcy mogli mieć dostęp do produkcji radiowych lub telewizyjnych w miejscu i w czasie indywidualnie przez nich wybranych. Komisja podejmie odpowiednie działania w celu ułatwienia wdrożenia takiego zbiorowego zarządzania, a jako pierwszy krok Komisja wprowadzi uporządkowany dialog między interesariuszami, który w założeniu ma doprowadzić do ustanowienia funkcjonującego systemu procedur w zakresie licencjonowania. Deklaracja niniejsza jest ograniczona do udostępniania na żądanie produkcji radiowych lub telewizyjnych i nie obejmuje udostępniania samego fonogramu”. Koniec zamierzonej deklaracji.

Komisja wysunęła tę propozycję w lipcu 2008 roku. Doświadczamy obecnie najgorszego kryzysu ekonomicznego, jaki przeżywa świat za moich czasów. Kryzys ten dotyka wielu obywateli UE w ich codziennym życiu. Europejscy wykonawcy często wiodą żywot bardzo niepewny, nawet za najlepszych czasów. Celem tego projektu jest zapewnienie, aby wykonawcy mogli w swym późniejszym życiu odzyskać część dochodu, który generują.

Parlament jest na to wyczulony, a proces ten wskazuje, że zapał do działania na rzecz naszych twórców jeszcze nie wygasł. Wierzę, iż wszystkie obawy wyrażane przez przeciwników wydłużenia okresu ochrony okażą się nieuzasadnione.

Na zakończenie pragnę serdecznie podziękować sprawozdawcy, Brianowi Crowley’owi, oraz wyrazić moje uznanie i podziw dla sprawnego potraktowania tej kwestii przez Parlament Europejski.

  Erna Hennicot-Schoepges, projektodawca opinii Komisji Przemysłu, Badań i Energii. – (FR) Panie przewodniczący! Pragnę pogratulować naszemu sprawozdawcy oraz wszystkim posłom, którzy pracowali nad tym zagadnieniem. Pragnę także podziękować komisarzowi za dokument, który nam przedłożył.

Wykonawcy byli aż nazbyt często pomijani we wcześniejszym ustawodawstwie, a tak jak każdy, kto przyczynia się do tworzenia własności intelektualnej, mają oni prawo otrzymywać należyte wynagrodzenie. Przedmiotowa nowelizacja rozciągnęła zatem tę zasadę na wykonawców, co jest już znaczącym krokiem naprzód.

Jednak wiele jeszcze pozostaje do zrobienia, ponieważ kompromis ten jest dopiero pierwszym krokiem. Okoliczności, w jakich działają firmy zajmujące się rozpowszechnianiem praw autorskich są w dalszym ciągu odmienne w różnych krajach, ich status bardzo się różni i z uwagi na to, w praktyce nie jesteśmy jeszcze gotowi do dokonania harmonizacji.

W sprawozdaniu Parlamentu wzywa się Komisję do przeprowadzenia oceny oddziaływania oraz monitorowania tego przedsięwzięcia. Następnie Komisja zostanie wezwana do kontynuacji tych prac. Co się tyczy udzielania licencji, pragnę zwrócić uwagę na fakt, że w wyniku działań takich jak niniejsze społeczność artystów znajduje się w sytuacji braku bezpieczeństwa, ponieważ artyści obawiają się, że działający na dużą skalę producenci będą sprawowali nadzór nad dziełami tworzonymi przez małych producentów. Dlatego też w tym względzie trzeba będzie w dalszym ciągu dążyć do znalezienia równowagi.

  Emmanouil Angelakas, projektodawca opinii Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów. − (EL) Panie przewodniczący! Ja także pragnę pogratulować sprawozdawcy i Komisji tego kompromisu.

Główne propozycje zawarte w dyrektywie obejmują wydłużenie okresu ochrony dla wykonawców i producentów z 50 do 70 lat, utworzenie funduszu dla muzyków oraz wprowadzenie do kontraktów klauzul „wykorzystuj albo strać”. Wszystko to jest ważne, i omawialiśmy to w komisji, podobnie jak koncepcję klauzuli „wykorzystuj albo strać”, uproszczenie procedur administracyjnych oraz harmonizację przepisów we wszystkich państwach członkowskich.

Takie to ważne kwestie zawarto w kompromisie, z powodu czego jesteśmy usatysfakcjonowani. Jesteśmy jednocześnie zadowoleni z uwagi na to, że 70-letni okres powoduje, iż ochrona ta zbiega się w czasie z okresem ochrony własności intelektualnej, wynoszącym także 70 lat. Wydłużenie tego okresu ochrony ułatwi realizację działań na rzecz promowania młodych producentów muzycznych, umożliwiając tym samym Europie zyskanie statusu globalnego źródła wyjątkowych talentów muzycznych, co stanowi aktywny wkład na rzecz twórczości artystycznej i bezpieczeństwa miejsc pracy. Jednocześnie państwa członkowskie będą czerpały przychody z podatków, a Europa stanie się eksporterem własności intelektualnej.

Uważam ten kompromis za satysfakcjonujący i z zadowoleniem przyjmuję osiągnięty sukces.

  Christopher Heaton-Harris, sprawozdawca opinii Komisji Kultury i Edukacji. − Panie przewodniczący! Ja także pragnę pogratulować sprawozdawcy oraz, po raz pierwszy od dziesięciu lat, kiedy to zasiadam na tym miejscu, pogratulować Komisji zarówno jej wniosku, jak i kompromisów, które zaproponowała później.

Mój punkt widzenia opiera się na poparciu dla praw autorskich. Uważam, że prawa autorskie i patenty chronią ludzi, firmy oraz własność intelektualną (WI), a własność intelektualna jest opoką przedsiębiorczych gospodarek wolnorynkowych. Ludzie i firmy chętnie inwestują czas i pieniądze w nadziei znalezienia produktu – w tym przypadku muzyki – która będzie się podobała i która będzie znajdowała nabywców. W całym świecie społeczeństwa, w których WI jest mocno chroniona, idą naprzód. Ci, którzy mają mniej przedsiębiorców i mniej patentów, po prostu się cofają.

Obecnie 38 tysięcy muzyków sesyjnych w Wielkiej Brytanii podpisało petycję popierającą tę propozycję. Muzycy sesyjni zasługują na pomoc, którą ta propozycja im oferuje. W moim okręgu wyborczym jest człowiek o nazwisku Ted Carroll – jeden z setek muzyków sesyjnych – który napisał do mnie z prośbą o przyjęcie tych kompromisów. Dlatego też mocno popieram to sprawozdanie.

  Jacques Toubon, w imieniu grupy PPE-DE. – (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Przedstawiany państwu wniosek jest pozytywnym działaniem na rzecz artystów, sztuki i kultury, i nasza grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) oraz Europejscy Demokraci będą go popierać.

Mamy bowiem przed sobą kompromis, w którym dąży się do uwzględnienia różnych punktów widzenia i poszczególnych interesów, i który – co jest interesujące – może zostać przyjęty przez Radę, w której dotąd był on blokowany przez niewielką mniejszość.

Kompromis ten stanowi ulepszenie wniosku Komisji. Powoduje, że stosunki między producentami a wykonawcami stają się sprawiedliwsze dzięki klauzuli, która umożliwia wykonawcom egzekwowanie swoich praw w przypadku ich nieegzekwowania przez producentów. Gwarantuje ona bardziej sprawiedliwe warunki dla muzyków sesyjnych w porównaniu z solistami. Muzycy sesyjni będą korzystali ze stałej opłaty w wysokości 20%.

W czasie prezydencji hiszpańskiej zamierzamy zastanowić się nad rozciągnięciem tej propozycji na sektor audiowizualny, to znaczy na producentów i aktorów. Jeżeli chodzi o nadawców, jestem wdzięczny panu, panie komisarzu, za deklarację, która właśnie została złożona, i uważam, że bardzo precyzyjna deklaracja powinna zostać dołączona do wspólnego stanowiska Rady, aby nie powodować zagrożenia dla kwestii nadawania muzyki w radio.

Mówimy tutaj o rzeczywistych przychodach; dochody muzyków sesyjnych ulegną potrojeniu, osiągając poziom do 2 tysięcy euro. Nie ucierpią interesy konsumentów, ponieważ wydłużenie okresu ochrony nie spowoduje podniesienia cen. Nie ucierpią także interesy bibliotek, ponieważ biblioteki nie płacą tantiem wykonawcom ani producentom płyt. Płacą je jedynie autorom, i nawet tutaj istnieją liczne wyjątki.

Dlatego też jestem głęboko wdzięczny panu Crowley’owi, pani Gill, komisarzowi McCreevy’emu oraz Komisji za całą wykonaną pracę. Stanowi ona odzwierciedlenie stanu, w jakim znajduje się świat, większej długości życia i nowych zastosowań dzieł, i dlatego też musimy przyjąć ten tekst – starając się zadbać o to, aby przyjął on ostateczny kształt w pierwszym czytaniu.

  Neena Gill, w imieniu grupy PSE. – Panie przewodniczący! Sprawozdanie to ma za sobą długi, a niekiedy złożony proces narodzin w Parlamencie, było przedmiotem intensywnego lobbingu ze wszystkich stron, a na porządku dziennym było szerzenie mitów i wzajemne roszczenia. Ze względu na pilność i znaczenie przyjęcia tego sprawozdania w tej kadencji Parlamentu, sprawozdawca i nasz kolega kontrsprawozdawca pracowali intensywnie nad osiągnięciem porozumienia w kluczowych kwestiach zawartych w stanowisku Rady. Dlatego też gratuluję wszystkim, którzy byli zaangażowani w wypracowanie rozsądnego, sprawiedliwego i trwałego konsensusu. Z rozczarowaniem przyjmuję jednak to, że Radzie znowu nie udało się osiągnąć żadnego podobnego porozumienia.

Cieszę się wszelako, że sprawozdanie wychodzi naprzeciw moim głównym założeniom i celom grupy PSE, oraz że jeżeli okres ochrony praw autorskich ma zostać wydłużony, zwiększone przychody muszą przede wszystkim przynieść korzyści wykonawcom. Dlatego też mogę przyjąć poprawki do kompromisu przedstawione przez sprawozdawcę, ponieważ przewidziano tu dodatkowe działania na rzecz wykonawców.

Pragnę zwrócić uwagę na niektóre kluczowe poprawki: poprawka 58, która stanowi o stałym stosowaniu klauzuli „wykorzystuj albo strać”; poprawki 59-61 dotyczące stałego wynagrodzenia dla muzyków sesyjnych, na mocy których wytwórnie muszą odkładać 20% wszystkich przychodów ze sprzedaży; poprawka 62 dotycząca „czystego konta” dla zaproszonych artystów; poprawka 71 dotycząca możliwości renegocjowania przez artystów lepszych kontraktów; oraz, wreszcie, poprawka 75 dotycząca oceny oddziaływania na wykonawców audiowizualnych.

Pragnę zatem prosić koleżanki i kolegów posłów, którzy mają zastrzeżenia, aby przemyśleli tę kwestię ponownie i zagłosowali za przyjęciem sprawozdania. Zdaję sobie sprawę, że nie jest ono doskonałe i że są pewne wątpliwości. W innych okolicznościach chciałabym podjąć, szczególnie w odniesieniu do zaproszonych artystów, kwestię okresu przewidzianego dla wytwórni płytowych na mocy klauzuli „wykorzystuj albo strać”, która zaczyna działać po roku zamiast po kilku miesiącach, co byłoby lepsze.

Na zakończenie zwracam się do Rady o pilne porozumienie w tej kwestii. Wszystkie pozostałe kluczowe zainteresowane strony osiągnęły porozumienie, a wykonawcom potrzebne jest jak najszybsze wyjaśnienie tych kwestii.

  Sharon Bowles, w imieniu grupy ALDE. – Panie przewodniczący! Pomimo pomysłowej kampanii podjętej przez komisarza i jego służby, mającej wzbudzić zaufanie i przekonanie do tej idei, nie mogę jednak poprzeć tego wniosku o wydłużenie okresu ochrony praw autorskich.

Wiem, że intencje tego wniosku były dobre, jednak dlaczego w erze cyfrowej, kiedy sposób rozpowszechniania nagrań zmienia się szybko, mamy dokonywać nieodwracalnej zmiany rozszerzając system, w swej istocie opierający się w dalszym ciągu na kontraktach i strukturze, która jest bardziej adekwatna do fizycznego rozpowszechniania i sprzedaży? Jedyną nadzieją na uratowanie sytuacji jest podjęcie kwestii kontraktów, które z upływem czasu stały się niesprawiedliwe – ale tego nie uczyniono. Powinniśmy stwierdzić jasno, że cesja praw na całe życie bez klauzul o przedłużeniu nie jest już do przyjęcia i jest to, między innymi, cena, jaką firmy fonograficzne muszą zapłacić za każde przedłużenie.

Wykonano znaczącą godną pochwały pracę w celu ustalenia dobrych warunków w zamian za przedłużenie, ale obawiam się, że te dodatkowe akcesoria nie czynią tego przedłużenia przydatnym w perspektywie długoterminowej, a ponadto zawierają same w sobie niespójności i są niesprawiedliwe, ponieważ nie podjęto tu kwestii kontraktów.

Szukałam kompromisu, który mogłabym zaakceptować, i zaproponowałam koncepcję ograniczenia przedłużenia okresu ochrony do nagrań wydanych przed 1975 rokiem, według poprawek ALDE 80 i 81, które są zgodne z głównym pakietem. Przyznaję, że jest to ukierunkowanie na erę rock and rolla, która teraz właśnie skupia na sobie uwagę, i w odniesieniu do której nastąpiła eksplozja zarówno muzyki popularnej, jak i bardzo niedoskonałych kontraktów. Poprawka taka nie postawiłaby nas jednak w sytuacji nieodwracalnej w odniesieniu do wszystkich nowszych nagrań. Położyłaby kres aktualnemu modelowi firm fonograficznych, które są w efekcie głównymi beneficjentami i zwolennikami tego wydłużenia. Dałaby nam także czas na zastanowienie się i wypracowanie propozycji bardziej zorientowanych na wykonawców i zwróconych ku przyszłości, naprawdę odpowiadających erze cyfrowej.

Jeżeli na nowo podejmiecie kwestie, które poruszyłam, być może wypracowany zostanie pakiet wart głosowania, ale w przeciwnym razie nie będę mogła go poprzeć.

  Roberta Angelilli, w imieniu grupy UEN. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Przede wszystkim pragnę pogratulować sprawozdawcy doskonałej pracy, którą wykonał. Ochrona praw autorskich wynosi obecnie maksymalnie 50 lat, a w moim przekonaniu okres ten nie wystarcza do tego, aby rzetelnie wynagrodzić artystów za ich twórczą pracę i wykonania. Ważne jest bowiem, aby poprawić sytuację społeczną artystów poprzez zapewnienie im większej ochrony przez instytucje.

Z tego powodu opowiadamy się za wydłużeniem okresu ochrony praw autorskich do 95 lat, i zwracamy się o to, aby dodatkowe środki uzyskane dzięki temu wydłużeniu były przekazywane wyłącznie artystom, oraz, w szczególności, aby przez te dodatkowe 45 lat artyści byli zwolnieni z ustawowego obowiązku przekazywania części przychodów stronom trzecim. Działanie to powinno w istocie mieć na celu wyłącznie zapewnienie prawdziwej korzyści autorom i wykonawcom. Z drugiej strony pożądane byłoby, aby Komisja dokonała oceny oddziaływania oraz potrzeby rozszerzenia zakresu działania na sektor audiowizualny.

  Eva Lichtenberger, w imieniu grupy Verts/ALE. – (DE) Panie przewodniczący! Mamy problem z prawami autorskimi i mamy problem z wynagrodzeniem dla artystów. Powinniśmy i musimy zatem być proaktywni i zrobić coś w tym kierunku. Jeżeli jednak przyjmiemy podejście proaktywne, ważne będzie, abyśmy reagowali na wyzwania ery cyfrowej i nie trudzili się na próżno.

Proszę pozwolić mi wyjaśnić, w jaki sposób doszłam do użycia tego określenia. Przedstawiona nam propozycja uwzględnia tylko jedno założenie, to znaczy obietnicę promowania przemysłu muzycznego. Gdybyśmy mieli zająć się tym, co faktycznie dzieje się z artystami i ich dochodem, i dokonali jego obliczenia, uzyskalibyśmy wielkości średnie, które są dla artystów wyraźnie za niskie i niewystarczające do tego, aby się mogli się utrzymać i na tym skorzystać.

Ponadto pieniądze te nie trafiają bezpośrednio do artystów. Fundusz jest zbyt mały, aby pozwolił coś uzyskać. Artysta, z którym o tym rozmawiałam, powiedział mi, że redystrybucja ma miejsce tutaj, między tymi, którzy działają szybko, a tymi, którzy już odeszli. Musiałam temu zaprzeczyć: jest to redystrybucja między artystami a producentami, przemysłem muzycznym, a jedynie znanymi nazwiskami.

Ogólnie rzecz biorąc, panie komisarzu, wniosek ten nie jest właściwy. Musimy znaleźć coś lepszego. Musimy, na przykład, stworzyć coś takiego jak stawka zryczałtowana. Nawet propozycje, które przedstawiacie w związku z zastosowaniem klauzuli „wykorzystuj albo strać” są w dalszym ciągu teoretyczne. Czy możemy zrobić coś mądrego i opartego na dobrych założeniach, zgodnie z tym, co rekomendowali artyści i o co się zwracali podczas naszego przesłuchania w Komisji Spraw Prawnych?

  Mary Lou McDonald, w imieniu grupy GUE/NGL. – Panie przewodniczący! Sądzę, że intencją tej inicjatywy była naprawdę poprawa sytuacji socjalnej wykonawców, tak jak twierdzili komisarz McCreevy i nasz kolega poseł Brian Crowley, jednak w istocie nie udało się tego osiągnąć. Niestety nawet zmiany wprowadzone przez komisję nie idą dostatecznie daleko w kierunku ulepszenia tego wniosku. Jest to wniosek, który – jak sądzę – wynagrodzi ostatecznie artystów i w gruncie rzeczy samą branżę.

Zdumiewa mnie koncepcja wydłużenia okresu obowiązywania prawa autorskiego, czy to do 70, czy 95 lat, i to nie tylko dlatego, że jest to wątpliwe i ledwo nadążające za wiekiem technologii cyfrowej, ale także dlatego, że w dosyć wyraźny sposób jest to działanie, które przyniesie korzyść przede wszystkim interesom branżowym, nie zaś mającym trudności artystom.

Uważam, niezależnie od całej tej ciężkiej pracy i dobrej woli, że posłowie powinni odrzucić ten wniosek. Sądzę, że Komisja powinna wrócić do stołu i przedstawić właściwy wniosek, który nie tylko będzie dotyczył wspierania wykonawców i artystów, ale który naprawdę i praktycznie pozwoli to osiągnąć.

  Manuel Medina Ortega (PSE). – (ES) Panie przewodniczący! W przeciwieństwie do dwóch poprzednich mówców, zgadzam się z większością posłów, którzy wypowiadali się na ten temat.

Jest to dobra, a właściwie świetna dyrektywa, która ma na celu ochronę artystów wykonawców.

Kiedy mówi się o konieczności znalezienia bardziej inteligentnego sposobu zawierania umów, dyskutuje się zarzucenie koncepcji własności intelektualnej. Umowy można zawierać tylko jeżeli istnieje ustalone prawo.

Mamy już ustalone prawo na szczeblu krajowym. Komisja, pod przywództwem pana McCreevy’ego, podjęła wspaniałą, pozytywną inicjatywę, i uważam, że Izba powinna przyjąć porozumienie, które wypracowaliśmy w Komisji Spraw Prawnych dzięki pracy wykonanej przez sprawozdawcę, pana Crowley’a oraz poszczególnych kontrsprawozdawców, takich jak pani Gill i pan Toubon.

Uważam, że jest to wspaniała dyrektywa oraz że wzmocni ona tworzenie własności intelektualnej. Ponadto dyrektywa ta zawiera szereg rekomendacji dotyczących dalszych prac, które należy wykonać.

Uważam, że przyjęcie sprawozdania przez tę Izbę – a mam nadzieję, że Rada dostosuje się do Komisji i Parlamentu – posłuży zapewnieniu tego, by w kolejnej kadencji Komisja kontynuowała te działania, przedłożyła wnioski do Parlamentu, oraz byśmy osiągnęli postęp w zakresie ochrony własności intelektualnej, co ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju naszej Unii Europejskiej jako wspaniałej instytucji opartej na wspólnej kulturze.

  Olle Schmidt (ALDE). - (SV) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Pan Crowley jest zdolnym posłem, który często wysuwa inteligentne propozycje. Tym razem, jednakże, trudno mi zrozumieć jego intencje. Komisja proponuje wydłużenie okresu ochrony nagrań muzycznych z obecnych 50 lat do 95 lat, co stanowiłoby niemalże podwojenie aktualnego okresu. Większość z nas zgadza się, że jest to okres nadmiernie długi. Kompromis, który jest obecnie rozważany, wynosi 70 lat, i to jest propozycja, która zmierza we właściwym kierunku.

Pozostaje jednak kilka kwestii. Czy wydłużenie to zwiększy różnorodność kulturową i będzie sprzyjało tworzeniu nowych kompozycji? Jaki wpływ miało przedłużenie ochrony praw autorskich w Stanach Zjednoczonych na zachodzące tam zmiany? Czy wzmocniło to artystów, czy też skorzystały na tym głównie firmy muzyczne? Czy możemy uzasadnić tak znaczące przedłużenie okresu ochrony? Czyż nie jest zbytnim uproszczeniem argument, że kreatywność i dążenie do kreatywności są bezpośrednio powiązane z czasem trwania ochrony? W moim przekonaniu na pytania te nie udzielono dotąd odpowiedzi.

Jako liberał wierzę w przepisy o prawach autorskich i w cel, jaki za nimi stoi, i mogę się zgodzić z kilkoma z moich kolegów posłów tutaj w tej Izbie. Ważne jest oczywiście, aby zachęcać do tworzenia nowych kompozycji oraz aby kompozytorzy mieli kontrolę nad własną pracą, w tym finansami. Nasze prawne interwencje w tej Izbie muszą być jednakże współmierne, a w tym przypadku tak nie jest.

W moim rodzinnym kraju debatuje się o kwestii dostępu do utworu przez Internet, szczególnie po spektakularnym procesie, w którym wydano wyrok w sprawie Pirate Bay. W tej chwili, kiedy prawa autorskie są przedmiotem intensywnych debat, uważam zatem, iż zrobilibyśmy błąd, przyjmując wniosek Komisji o wydłużenie okresu ochrony dla kompozycji muzycznych z 50 do 95 lat. Dlatego też, podobnie jak pani Bowles, zamierzam odrzucić ten wniosek w całości. Uważam, że Komisja powinna podjąć ponowną próbę. Panie komisarzu, proszę to przemyśleć, ponownie poddać wniosek pod obrady i przedstawić go jeszcze raz!

  Roberto Musacchio (GUE/NGL). – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Wydaje mi się, że w obliczu poważnych zmian wpływających na sektor muzyczny i kulturalny w ogóle, Europa ryzykuje odpowiedź w postaci protekcjonistycznych rozwiązań i nieaktualnych planów, obiecując okruchy wykonawcom i małym firmom muzycznym, ostatecznie sprzyjając jednak interesom wielkich gwiazd, które będą miały znacznie większe możliwości zwiększenia swoich zysków.

Widzicie państwo, w obliczu wyroku sądu szwedzkiego przeciwko administratorom witryny Pirate Bay, których ukarano za namawianie użytkowników do wymieniania się materiałem muzycznym, zgoda Parlamentu na działanie tego rodzaju skonsolidowałaby negatywne i zupełnie niewłaściwe podejście do nowej dynamiki aktualnej ery technologicznej oraz zapotrzebowania całych pokoleń na kulturę, komunikację i wolność.

Ochrona wolności wypowiedzi artystów opiera się w istocie na ich relacjach ze społeczeństwem; wolność tworzenia sztuki i korzystania z niej idą ramię w ramię i mają wspólnego przeciwnika w postaci merkantylnego podporządkowania kultury, czemu służyłyby te akty prawne.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL). - (EL) Panie przewodniczący! Wniosek Komisji i sprawozdanie pragną uczynić z tworzenia sztuki i kultury stworzonej przez człowieka trwałe towary. Nie są one w założeniu obliczone na ochronę muzyków.

Wydłużenie to przyniesie tylko zyski monopolistycznym tworom, wielonarodowym firmom muzycznym, showbiznesowi i przemysłowi rozrywkowemu, które będą się dalej bogaciły na dziełach innych. Stracą pracownicy, artyści i sam rozwój ludzkości, ponieważ pod naciskiem ze strony wielonarodowych koncernów przytłaczająca większość muzyków i wykonawców musi cedować na nich wszystkie swoje prawa w zamian za groszowe wynagrodzenie.

Wydłużenie da zyski setek milionów euro dla wielonarodowych koncernów, a muzykom zaledwie kilkadziesiąt euro rocznie. Jednocześnie duże firmy będą kontrolowały produkcję intelektualną na podstawie prawa zysków.

Wniosek Komisji, który jest popierany przez duże grupy polityczne w Parlamencie Europejskim, dowodzi natury, charakteru i interesów, których broni i zabezpiecza Unia Europejska. Aby zabezpieczyć zyskowność kapitału, zamienia wszystko na towar, od wody po sztukę, kulturę i dzieła człowieka.

  Jens Holm (GUE/NGL). - (SV) Panie przewodniczący! Propozycja wydłużenia okresu ochrony praw autorskich do 95 lat jest przerażającym przykładem tego, w jaki sposób dużym firmom fonograficznym udało się z powodzeniem lobbować za przyjęciem propozycji, która jest w całości zgodna z ich dążeniami. Tak znaczące wydłużenie okresu ochrony uderzy jedynie w indywidualnych konsumentów i zahamuje produkcję nowej muzyki. My w grupie konfederacyjnej Europejskiej Zjednoczonej Lewicy/Nordyckiej Lewicy Zielonych zgłosiliśmy zatem poprawkę, w której zwracamy się o usunięcie wymogu ochrony obowiązującego przez 95 lat. Zwracamy się także o odrzucenie całej dyrektywy.

Prawa do piosenki „Happy Birthday” należą przypuszczalnie do północnoamerykańskiej firmy Warner. Ludzie, którzy świętują swoje urodziny publicznie, prawie nie mają odwagi śpiewać tej piosenki w niektórych miejscach w Stanach Zjednoczonych w obawie przed sankcjami i grzywnami. Jest to absurdalny przykład tego, jak źle sprawy mogą się ułożyć, gdy pozwolimy na to, aby indywidualne interesy i branża rządziły polityką. Przykład ten został zaczerpnięty z USA, gdzie okres ochrony już wynosi 95 lat. Niech nie stanie się tak w Europie. Odrzućcie wymóg 95 lat i odrzućcie całą dyrektywę!

Zastanawiam się także, czy Komisja dokonała oceny oddziaływania w zakresie tego, ile z przyszłych przychodów trafi do poszczególnych artystów, a ile faktycznie zachowają dla siebie duże korporacje.

  Manolis Mavrommatis (PPE-DE). - (EL) Panie komisarzu! Jak słyszeliśmy podczas debaty, opinie na temat uregulowania legislacyjnego wydłużającego okres ochrony własności intelektualnej są różne.

Pragnę podkreślić raz jeszcze, że przyjęcie tej konkretnej dyrektywy nie wpłynie na konsumentów ani nie spowoduje podwyższenia ceny fonogramów. Wszyscy dążymy do wydłużenia okresu ochrony praw pokrewnych uwzględniając większą długość życia. Własność intelektualna jest chroniona przez 70 lat od śmierci autora, generując tym samym pewne przychody dla jego rodziny. Aktualna ochrona praw pokrewnych wykonawców, która obejmuje 50 lat od nagrania, jest zatem bardzo krótka. Dlatego też kompromis ustalający okres 70 lat byłby dobrym pomysłem.

Pragnę także zwrócić państwa uwagę na opracowanie dotyczące aktorów, które ma zostać przygotowane, i ewentualny projekt dyrektywy, który zostanie przedstawiony w 2010 roku. Uważam również, iż należy chronić interpretacje aktorskie, szczególnie w okresie, w którym twórczość artystyczna jest tak ważna i gdy zmiany technologiczne mogą pomóc w zabezpieczeniu dochodu dla artystów.

Na zakończenie, wyrażam nadzieję na współpracę ze strony Komisji Europejskiej w zakresie projektu nowej dyrektywy.

  Glyn Ford (PSE). - Panie przewodniczący! Wyrażę się jasno: popieram wydłużenie ochrony praw autorskich z 50 do 70 lat. Mój problem polega na tym: kto na tym korzysta?

Z zadowoleniem przyjmuję fakt, że zgodnie z żądaniem Unii Muzycznej, muzycy sesyjni mają otrzymać 20% zysków z rozpowszechniania. Problem polega na znalezieniu równowagi między interesami wielonarodowych wytwórni płytowych a interesami artystów. Wielu z tych ludzi podpisało umowy 30 czy 40 lat temu, które dawały im one 8% kwoty uzyskiwanej przez pośrednika, przy czym firmy są odpowiedzialne za produkcję, rozpowszechnianie i ściąganie pieniędzy ze sprzedaży. Obecnie dokładnie te same wielonarodowe firmy fonograficzne otrzymają zyski rzędu milionów euro nie robiąc zupełnie nic, otrzymują przysłowiową mannę z nieba, ponieważ w nowej cyfrowej erze nie mają nic do zrobienia. W strukturze branży, którą już dawno wyparły zmiany technologiczne, wygrywa szeryf z Nottingham, a nie Robin Hood. Artyści ci powinni mieć możliwość odzyskania swojej własności, za której tworzenie byli odpowiedzialni tylko oni.

  Christofer Fjellner (PPE-DE). - (SV) Panie przewodniczący! Postawmy jedną kwestię jasno: przedłużenie okresu ochrony praw autorskich nie spowoduje, że muzyki będzie więcej i będzie ona lepsza. Cóż powie uczciwie muzyk mający 25 lat: „nie, nie zamierzam nagrać tej płyty, ponieważ zapłacą mi za nią dopiero gdy będę miał 75 lat, a nie gdy będę miał lat 120”? Nie zachęci to nawet słabych muzyków, ponieważ to nie ich płyty sprzedają się po upływie więcej niż 50 lat od nagrania. Jest to natomiast korzystne dla dużych firm fonograficznych lub tych, którzy już dużo zarobili na swoich nagraniach. Myślę, że zatraciliśmy całkowicie poczucie proporcji.

Ktoś, kto dziś opracuje lek na raka – poza otrzymaniem nagrody Nobla w medycynie – będzie korzystał z ochrony swojego wynalazku przez nie więcej niż 20 lat, podczas gdy ktoś, kto może nagrać płytę, korzystałby z ochrony tego wynalazku czy też płyty przez lat 95. Jest to całkowicie nieproporcjonalne. Zgadzam się jednak, iż 70 lat to lepiej niż 95, jakkolwiek uważam, mimo wszystko, że najlepiej byłoby odrzucić cały projekt.

  Charlie McCreevy, Komisarz. − Panie przewodniczący! Chciałbym sądzić, że pracując tutaj jako komisarz europejski, wiele się nauczyłem. Niektórzy być może uważają, że tak nie jest, ja jednak myślę, iż tak się właśnie stało.

Nauczyłem się jednej rzeczy: że wszystko, co dotyka obszaru własności intelektualnej, jest najeżone wszelkiego rodzaju pułapkami. W obszarze własności intelektualnej poruszano szereg kwestii w Parlamencie i w Radzie Ministrów, zarówno za mojej kadencji jako komisarza, jak i wcześniej, w czasie, gdy byłem ministrem w rządzie irlandzkim; niektóre z tych kwestii są aktualne od około 20-30 lat. Dowiedziałem się więc, że każdy aspekt tego tematu jest bardzo szeroko dyskutowany, wywołuje mnóstwo debat i polaryzuje wielu posłów do Parlamentu, państw członkowskich i różnych interesariuszy.

Dowiedziałem się więc, że niezwykle trudno jest poruszyć jakąkolwiek kwestię w tej dziedzinie i starać się uzyskać możliwe do zaakceptowania rozwiązanie. W czasie mojej kadencji tutaj jako komisarza wystąpiło wiele przypadków, kiedy to nie udało się nam wypracować porozumienia na niektórych obszarach.

Wobec tego nie dziwią mnie zupełnie głębia i szczerość argumentów wysuwanych ze wszystkich stron w tej debacie, ponieważ każda kwestia dotycząca obszaru własności intelektualnej zawsze wywołuje tego rodzaju spory, a ludzie po przeciwnych stronach kompromisowego projektu przedłożonego przez pana Crowley’a będą po zupełnie innej stronie w innych obszarach własności intelektualnej.

Interesujące jest bardzo w tego rodzaju debacie, jak ludzie, którzy w odniesieniu do innych obszarów własności intelektualnej zajmowaliby jedno stanowisko, tutaj przyjmują stanowiska odmienne – jest to obszar bardzo trudny i przyjmuję szczerość osób, którzy w tej debacie uczestniczyli.

Nie ma zbytnio sensu, abym omawiał poszczególne uwagi podnoszone indywidualnie i debatował nad nimi, ponieważ roztrząsano je w nieskończoność w ramach komisji. Niewątpliwie bardzo dużo czasu poświęcili tej sprawie pan Crowley i sprawozdawcy z innych komisji. Niezwykle dużo czasu przeznaczył na to także Parlament i włożył w tę pracę wyjątkowo dużo wysiłku, a wielu asystentów i wiele osób w mojej dyrekcji generalnej pracowało szczególnie ciężko, aby uzyskać to, co uważaliśmy za możliwy do przyjęcia kompromis.

Wspomnę niemniej o kilku obszarach. Proszę pozwolić, że wyeliminuję na samym początku kilka kwestii, które odnoszą się nie tyle do tej debaty, ile do otoczki poprzedniej debaty, w wyniku której wypracowaliśmy ten wniosek.

Pragnę państwa zapewnić, że osoby, które zwróciły się do mnie o wysunięcie tutaj tej propozycji to wykonawcy – to znaczy, oni prowadzili intensywny lobbing.

Jeżeli tu, w tej Izbie i w państwach członkowskich, nie ma porozumienia, mogę także powiedzieć, że w mojej dyrekcji generalnej wyrażano różne poglądy na temat tego, jak powinniśmy pracować kiedy po raz pierwszy przystąpiłem do pracy nad tym zagadnieniem, i tam także wyrażano wiele rozmaitych punktów widzenia. Myślę, że to jest naturalne: jeżeli wywołuje to tak wiele dzielących poglądów tu i w innych państwach członkowskich, tego samego można oczekiwać w dyrekcji generalnej.

Jednak zwykli wykonawcy prowadzili wobec mnie dosyć intensywny lobbing. Owszem, wykonawcy o bardziej ugruntowanej pozycji przychodzili i udzielali swojego poparcia tej sprawie, ponieważ zwykli wykonawcy uważali, że lepiej będzie mieć za sobą także niektóre wielkie nazwiska w tym konkretnym obszarze, ale zwykli wykonawcy – muzycy sesyjni, o których większość ludzi w ogóle nie słyszała – byli tu najbardziej znaczącymi lobbystami. Moim zdaniem trzeba zauważyć, że – jak powiedział pan Heaton-Harris – 38 tysięcy muzyków sesyjnych popiera ten konkretny projekt.

Należy zatem dokonać oceny, jaka jest właściwa droga naprzód. Powiedziałbym, że większość ludzi zna nazwiska piosenkarzy, którzy wykonują ich ulubione piosenki czy nagrywają płyty, ale szczerze wątpię, czy wielu z nich wie, kto je napisał. Jednak autor piosenki ma prawo do ochrony obejmującej okres jego życia plus 70 lat.

Gdybym wymienił tu dziś wieczorem sześć spośród najbardziej popularnych melodii, wątpię, czy ktokolwiek w tej Izbie umiałby wymienić nazwiska ich autorów, ale każdy, kto zna daną płytę mógłby powiedzieć, że wykonuje ją ten a ten artysta. Autor otrzymuje ochronę przez okres jego życia plus 70, a wykonawca tylko 50 lat od daty wykonania.

Jest to nieuczciwe z każdego punktu widzenia. Niektórzy znani są z tylko z jednego przeboju, który zaśpiewali w wieku 21 czy 22 lat, a potem nikt o nich już nie słyszał, i nie zarobili na tym zbyt dużo pieniędzy. U schyłku życia, kiedy zbliżają się do siedemdziesiątki, czy też są już starsi, byłoby chyba czymś rozsądnym, gdyby mieli oni nieco dodatkowych dochodów. Można to sprowadzać do argumentów technicznych, intelektualnych i innych, ale myślę, że zwycięża argument, aby grać uczciwie.

Jak wspomniał pan Crowley i inni, była to autentyczna próba podjęcia niektórych z tych kwestii – przy czym niektóre z nich są w wysokim stopniu wzajemnie sprzeczne. Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy, aby przedstawić projekt. Pan Crowley włożył niezwykle dużo pracy w tę sprawę, starając się wypracować porozumienia i kompromisy, i pracował nad tym długo i ciężko.

Nawiążę do niektórych tylko z poruszonych kwestii.

Pani Gill, bardzo popierająca ten projekt, za które to poparcie bardzo jej dziękuję, wspomniała o klauzuli „korzystaj lub trać”; nabiera ona mocy po upływie roku, ale przy jej wdrażaniu w państwach członkowskich państwa mogą zastosować ją po trzech lub sześciu miesiącach, jeżeli tego sobie życzą.

Pani Bowles – przy czym ani przez moment nie wątpię w jej szczerość pod tym względem – uważa, że nie powinna głosować za tym konkretnym projektem ani za projektem kompromisowym przedstawionym przez Briana Crowley’a. Wspomniała ona o kwestii kontraktów. No cóż, nie sądzę, by kwestia kontraktów powinna uniemożliwić przyjęcie tego projektu. Jest to zdecydowanie inna kwestia, która mogłaby być przedmiotem innej inicjatywy, jeżeli – i tylko jeżeli – projekt ten zostanie przyjęty.

Pani Lichtenberger wygłosiła wspaniałe wystąpienie. Chciałbym jej wskazać, że 2 tysiące euro to dla muzyka sesyjnego z pewnością nie jest drobna sumka. Fundusz, jak wspomniałem wcześniej, popiera 38 tysięcy wykonawców i myślę, że powinni oni to wiedzieć.

Pan Medina Ortega, na podstawie swojego bogatego doświadczenia jako polityk, przedstawił bardzo cenną uwagę, i zgadzam się z nim, że musimy zaproponować tutaj coś, co do czego istnieje racjonalna szansa, że zostanie przyjęte także przez Radę Ministrów. Jak wspomniał, musimy przyjmować realistyczne założenia, ponieważ uwzględniając także i w tej mierze odmienne poglądy, musimy wypracować projekt – jak to uczynił pan Crowley i inni – który ma realną szansę na przyjęcie w Radzie Ministrów, przy czym kwestię tę podkreślił on również bardzo mocno.

Pan Schmidt i pan Musacchio wyrazili uwagi na temat aktualnych modeli wytwórni płytowych, my jednak nie popieramy tych obecnych modeli. Okres 70 lat jest otwarty dla wszystkich nowych modeli innowacyjnych.

Pan Holm wskazał na możliwość nałożenia grzywny na przykład za zaśpiewanie „Happy Birthday”, ale myślę, że pomylił on pojęcia. Nie chodzi tu o piosenkę: chodzi jedynie o nagranie dokonane przez określonego wykonawcę, więc pan Holm może zaśpiewać „Happy Birthday”, kiedy tylko ma na to ochotę i nie będzie mu groziła żadna kara. Chodzi tu o nagranie dokonane przez wykonawcę, a nie przez autora.

Pan Mavrommatis wyraził szereg uwag, które odnotowaliśmy, ale myślę, że 70 lat to najlepsze określenie długości życia.

Na zakończenie pragnę wyrazić moje uznanie i podziw dla sprawnego postępowania w tej kwestii przez wszystkich, którzy byli w nią zaangażowani w Parlamencie Europejskim. W efekcie wypracowano przedstawiony kompromisowy projekt, a Brian Crowley i ja uważamy, iż wyraża on naszą gotowość do ulepszenia ram prawnych dla naszej społeczności twórców. Myślę, że przyszłość pokaże, że ich ochrona jest dobrym wyborem, a większa sprawność infrastruktury zarządzania prawami dowiedzie niesłuszności twierdzenia, że lepsza ochrona prowadzi do mniejszej dynamiki kultury internetowej.

Pragnę podziękować wszystkim zaangażowanym w debatę, szczególnie sprawozdawcy Brianowi Crowley’owi, nie dlatego, że jest moim kolegą z Irlandii i długoletnim przyjacielem, ale dlatego, że włożył niezwykle dużo pracy, starając się uczynić ten kompromis możliwym do zaakceptowania z punktu widzenia tylu sprzecznych interesów w Parlamencie, na ile to możliwe, a także działał na rzecz kompromisu, który, jak powiedział pan Medina Ortega, ma realną szansę na uzyskanie akceptacji także w Radzie Ministrów.

  Brian Crowley, sprawozdawca. − Panie przewodniczący! Pragnę raz jeszcze podziękować koleżankom i kolegom posłom za ich udział w tej debacie. Niestety, pomimo wszystkich naszych dyskusji, propozycji, poprawek i dalszych kolejnych poprawek do poprawek, jak i zmian, które zostały dokonane, niektórzy koledzy w dalszym ciągu nie zrozumieli, w jaki sposób sytuacja się zmieniła. Muszę powiedzieć, bardzo osobiście, że uznaję punkty widzenia wszystkich i rozumiem, skąd one się biorą.

Jednakże trudno postąpić tak samo w przypadku, gdy otrzymujemy od kolegów poprawki, do których dołączony jest artykuł w „Financial Times”, gdzie stwierdza się, że powinniśmy głosować przeciwko prawom autorskim, podczas gdy u dołu artykułu napisano „prawa autorskie zastrzeżone”. Nawet „Financial Times”, który sprzeciwia się ochronie czy przedłużeniu ochrony praw autorskich, sam korzysta z tego narzędzia!

Podobnie, słyszę organizacje konsumenckie, które mówią, że niewłaściwe jest przedłużanie okresu obowiązywania praw autorskich, ponieważ ingeruje to w prawa konsumentów i wybory przez nich dokonywane – przy czym nie zdają sobie one sprawy ani nie uznają faktu, że prawo autorskie już istnieje, oraz że prawa te i ich ochrona już działają.

Podobnie, słyszę, jak koledzy wspominają, że przedłużenie to ograniczy innowację i kreatywność – ale jak ludzie mają cokolwiek tworzyć, jeżeli nie mogą chronić swoich praw? Jeżeli nie mogą chronić swoich dzieł, jak to będą czynić?

Podobnie, ludzie którzy mówią o utowarowieniu – czy „merkantylności”, jak to zostało przetłumaczone – w przemyśle nagrań, powinni się nareszcie obudzić i uświadomić sobie, co się dzieje. Tak było od niepamiętnych czasów. Zanim jeszcze w ogóle powstały nagrania muzyczne, kiedy kupowało się arkusze z zapisem nutowym, trzeba było zapłacić pewną kwotę, która wracała do twórcy tej muzyki, a ilekroć dzieło było wykonywane, miał z tego także coś i wykonawca.

Mówimy więc o uzyskaniu równowagi i oddaniu sprawiedliwości w sporze, aby zapewnić prawa tym, którzy pod względem prawnym są najsłabsi, i którzy zbliżają się do końca swojej kariery muzycznej, tak aby mogli oni uzyskać ochronę i z niej korzystać.

Ważne jest, aby ludzie uznali, że nadejście nowej technologii – którą wszyscy przyjmujemy z zadowoleniem, ponieważ jest fantastyczna – nie oznacza, że mamy prawo wziąć coś za darmo. Kiedy w przeszłości szliśmy do sklepu z płytami, braliśmy z półki płytę CD lub płytę winylową i gdybyśmy chcieli z nią wyjść bez zapłacenia, zostalibyśmy uznani za złodziei, a pobieranie plików muzycznych bez wnoszenia komuś opłaty jest temu równoważne.

Chodzi tu o wprowadzenie właściwych mechanizmów.

Pragnę podziękować Jacquesowi Toubonowi, Neenie Gill oraz wszystkim moim współpracownikom za ich pomoc i asystę, a szczególne podziękowania kieruję do pana Mediny Ortegi za jego cenne wskazówki i porady, gdy pomagał mi rozwiązać problem po hiszpańskiej stronie.

  Przewodniczący. – Zamykam ten punkt posiedzenia.

Głosowanie odbędzie się jutro o godz. 12 w południe.

Oświadczenia pisemne (art. 142 Regulaminu)

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (PSE), na piśmie. – (PL) Niniejsze sprawozdanie ma na celu wsparcie europejskich artystów, przedłużając okres ochrony praw autorskich fonogramów z obowiązujących dotychczas 50 do 70 lat.

Dokument przewiduje też ustanowienie funduszu na rzecz muzyków sesyjnych, zasilanego ze składek od producentów – odpowiadających minimum 20% ich rocznego dochodu, uzyskanego z tytułu wydłużenia praw autorskich. Po 50 latach od opublikowania fonogramu, gdy producent nie udostępnia go publicznie, wykonawca może rozwiązać umowę.

To nowe, aczkolwiek kosmetyczne zmiany w prawie autorskim, które pilnie wymaga gruntownych zmian. Prawo autorskie powstało zanim pojawił się Internet i jego rozwiązania odnoszą się do innej epoki. Teraz potrzebne jest nowatorskie podejście do tej kwestii.

Dotychczasowa legislacja, m.in. dyrektywa 2006/116/WE z 12 grudnia 2006 roku, nie wypełniła istniejącej ze względu na rozwój nowych technologii – luki prawnej. Przyjęcie przez Parlament Europejski sprawozdania B. Crowleya – pozwoli na pewną ochronę wielokulturowości, sprzyjając konkurencyjności na rynku światowym w dziedzinie przemysłu muzycznego. Parlament zwrócił się także do KE o dokonanie oceny ewentualnego zapotrzebowania na podobne wydłużenie okresu ochrony praw artystów wykonawców i producentów w sektorze audiowizualnym. Nie później niż 1 stycznia 2010 r. KE ma złożyć sprawozdanie w sprawie wyników takiej oceny Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu. Na gruntowne rozwiązania w prawie autorskim musimy jeszcze poczekać.