Pełne sprawozdanie z obrad

Czwartek, 23 kwietnia 2009 r. - Strasburg

9. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

  Przewodniczący. − Panie i panowie! Chciałbym zaproponować następujące rozwiązanie: ponieważ wielu spośród państwa zgłosiło po kilka wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania, gdy oddam państwu głos proszę o przedstawienie wszystkich państwa wyjaśnień kolejno w ramach jednego wystąpienia.

Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

- Sprawozdanie: Paulo Casaca (A6-0184/2009)

  Jim Allister (NI). - Panie przewodniczący! Codziennie coraz więcej moich wyborców staje w obliczu sytuacji, w której niemal nie jest w stanie związać końca z końcem. Tymczasem biorę do ręki sprawozdanie takie jak to i dowiaduję się, że 1,6 miliarda euro z kieszeni podatników wydano na tę instytucję, czyli na Parlament Europejski, po czym odkrywam, że 9,3 miliona euro zostało rozdane partiom politycznym w Parlamencie Europejskim i wreszcie widzę potwierdzenie zobowiązania do 30-procentowego zredukowania emisji dwutlenku węgla do roku 2020, ale nie znajduję żadnej wzmianki o najbardziej oburzającej emisji ze wszystkich – tej, która wynika ze zbędnych podróży do tego miejsca, 12 razy w roku. Przedmiotowe sprawozdanie jest zatrważające jeśli idzie o działalność tego Parlamentu.

  Richard Corbett (PSE). - Panie przewodniczący! Pozwolę sobie umieścić uwagi pana posła Allistera w kontekście: Parlament Europejski kosztuje każdego obywatela 1,74 funta brytyjskiego – mówię o funtach dla wygody pana posła Allistera – rocznie. Dla porównania, Izba Gmin kosztuje każdego obywatela 5,75 funta rocznie; Izba Lordów l,77 funta przypadającego na każdego obywatela w Wielkiej Brytanii. Innymi słowy, działalność tego Parlamentu jest znacznie tańsza w przeliczeniu na obywatela.

Nie oznacza to jednak, że możemy osiąść na laurach. Oczywiście powinniśmy zachować czujność i oczywiście powinniśmy ciąć koszty. Podniesiony przez pana posła Allistera argument o 12 sesjach miesięcznych w Strasburgu rocznie kosztujących tak dużo jest oczywiście słuszną uwagą. Ale decyzja w tej sprawie nie leży w rękach Parlamentu Europejskiego: ona leży w rękach państw członkowskich, które, niestety, nałożyły na Parlament Europejski w Edynburgu, za czasów przewodnictwa Johna Majora, prawny obowiązek zbierania się tutaj 12 razy w roku. Wezwałbym zatem państwa członkowskie do ponownego rozważenia tej decyzji.

- Sprawozdanie: Søren Bo Søndergaard (A6-0150/2009)

  Richard Corbett (PSE). - Panie przewodniczący! Chciałbym odnieść się do kwestii udzielenia absolutorium Radzie. Znów pojawia się tutaj sprawa owej dżentelmeńskiej umowy, która została zawarta jeszcze przed bezpośrednimi wyborami i która stanowi, że Parlament i Rada, jako dwa elementy władzy ustawodawczej, zachowują indywidualnie pełną odpowiedzialność za własny wewnętrzny budżet nie patrząc wzajemnie na swoje budżety wewnętrzne, ani też nie krytykując ich.

Sądzę, że nadszedł czas, abyśmy poddali ową dżentelmeńską umowę rewizji, przynajmniej ze względu na fakt, że budżet Rady obejmuje obecnie nie tylko jej budżet administracyjny jako instytucji, jako współprawodawcy wraz z nami, ale również budżet, który potencjalnie zostanie w przyszłości zwiększony o koszt funkcji wykonawczych w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

Przedmiotowa dżentelmeńska umowa nigdy nie miała odnosić się do funkcji wykonawczych. Nigdy nie miała za zadanie chronić ich przed kontrolą parlamentarną i uważam, że już najwyższy czas, abyśmy rozpoczęli rozmowy z Radą mające na celu rewizję tejże umowy.

- Sprawozdanie: Paulo Casaca (A6-0184/2009)

  Astrid Lulling (PPE-DE). – (FR) Panie przewodniczący! Wstrzymałam się od głosu w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok 2007 ze względu na kilka ustępów w odnośnym sprawozdaniu, które zostały oparte na dezinformacji i kłamstwach publikowanych przez media, zwłaszcza tutaj, dotyczących dobrowolnego funduszu emerytalnego dla posłów.

Pan poseł Cohn-Bendit może spać spokojnie, bowiem jako podatnik nie będzie proszony o zagwarantowanie praw tym członkom funduszu, którzy już są emerytowani, ani wdowom i wdowcom po nich, ani osobom pozostającym na ich utrzymaniu, ani też tym posłom, którzy 14 lipca przestaną tu pracować.

Jeżeli sądzi on, że posłowie należący do dobrowolnego funduszu emerytalnego nie powinni uczestniczyć w głosowaniu nad udzieleniem absolutorium, to powinien raczej zrobić porządki na własnym podwórku. Co więcej, ochoczo bierze on udział w głosowaniach nad udzieleniem pożyczek z naszego budżetu, które są następnie wykorzystywane na potrzeby finansowania jego diet, chociaż właśnie okazało się dzięki zasadzie przejrzystości, że na przykład zaszczycił swoją obecnością posiedzenie komisji − której jest członkiem − tylko raz w ciągu pięciu lat. Jego legendarne zaangażowanie w prace prawodawcze w tej Izbie – a nie wystarczy tu jedynie wykrzykiwać bzdury i organizować konferencje prasowe – powinno skłonić go do większej roztropności, ale ponieważ jest on reliktem ruchu 68, z pewnością nie można po nim oczekiwać niczego więcej.

Ponadto, panie przewodniczący, żadne oświadczenia, nawet jeśli będą pochodzić od przewodniczących grup, nie zmienią żadnej części prawnych obowiązków spoczywających na tym Parlamencie, które pozostają niezmienne.

- Sprawozdanie: Christofer Fjellner (A6-0148/2009)

  Daniel Hannan (NI). - Panie przewodniczący! Właśnie głosowaliśmy w sprawie finansowania szeregu europejskich agencji i organizacji pozarządowych – Agencji Leków, Agencji Granic Zewnętrznych, Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego i tak dalej – i wydaje mi się, że jest to nie do przyjęcia z trzech powodów. Przemawia przeciwko temu argument eurosceptyczny, argument prawny, a także argument demokratyczny.

Nie sądzę, aby argument eurosceptyczny zyskał zbyt szerokie poparcie w tej Izbie. To zupełnie oczywiste, że tego rodzaju sprawy nie muszą być załatwiane na szczeblu Brukseli. Nie wydaje mi się również, aby zyskał poparcie argument prawny: chodzi o to, że wiele spośród tego rodzaju agencji, mimo że zyskałyby umocowanie prawne w myśl traktatu lizbońskiego czy konstytucji europejskiej, nie ma obecnie właściwej podstawy prawnej. Sądzę jednak, że argument demokratyczny znalazłby choć cień zrozumienia nawet u kolegów posłów o federalistycznych poglądach. A brzmi on tak: w sytuacji, gdy parlament taki jak ten zleca zadania bieżącego administrowania jego politykami organizacjom, których prawie nie wizytujemy, których prawie nie widujemy – mamy wizyty niektórych komisji może raz w roku – a od których oczekujemy realizacji polityki, na której potrzeby usłużnie co roku podpisujemy czeki, to ograniczamy naszą demokrację.

Hayek powiedział, że decentralizacja władzy na rzecz agencji zewnętrznych, choć jest cechą naturalną, stanowi jednak pierwszy krok na drodze do oddawania władzy przez demokrację. Koleżanki i koledzy posłowie w tej Izbie, zarówno o poglądach federalistycznych, jak i eurosceptycznych, powinni mieć świadomość tego niebezpieczeństwa.

- Sprawozdanie: Mathieu Grosch (A6-0215/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). – (ET) Mam naprawdę wiele uwag. Dotychczas nigdy tego nie robiłem, ale uznałem, że ważne jest, aby zrobić to dzisiaj. Chciałbym mianowicie po pierwsze, wypowiedzieć się na temat sprawozdania pana posła Groscha; głosowałem za jego przyjęciem, popierając także zalecenia komisji transportu, ponieważ uważam, że należy uchwalić jedno przeformułowane i zaktualizowane rozporządzenie zamiast dwóch obecnie obowiązujących rozporządzeń dotyczących przewozów autobusowych. Taki krok pomoże zapewnić przejrzystość i zmniejszyć biurokrację.

- Sprawozdanie: Silvia-Adriana Ticău (A6-0210/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Następnie chcę się odnieść do sprawozdania pani poseł Silvii-Adriany Ţicău, które również poparłem, ponieważ ono także umożliwia zapewnienie jeszcze bardziej jednolitego wdrożenia nowego rozporządzenia w sprawie transportu drogowego. Uważam, że mając na uwadze międzynarodowy charakter tej dziedziny, powinniśmy planować umożliwienie kierowania zapytań do rejestrów z całej Europy w celu lepszej ochrony klientów przed nieuczciwą konkurencją.

- Sprawozdanie: Mathieu Grosch (A6-0211/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Poparłem także sprawozdanie pana posła Groscha, bowiem dotyczy ono transportu i pomaga zwiększyć skuteczność oraz prawne bezpieczeństwo rynku wewnętrznego transportu drogowego, obniżyć koszty administracyjne i pozwala na uczciwszą konkurencję. Sądzę, że w ramach integracji wspólnego rynku europejskiego powinniśmy w nadchodzących latach znieść również ograniczenia w dostępie do rynków wewnętrznych państw członkowskich.

- Sprawozdanie: Silvia-Adriana Ticău (A6-0254/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Drugie sprawozdanie pani poseł Ţicău, dotyczące efektywności energetycznej budynków, zyskało moje poparcie, gdyż pomoże ono stawić czoła wyzwaniom, przed jakimi stoi Europa w dziedzinie podaży i popytu na energię. Oznacza to, że zwiększenie efektywności energetycznej pomoże zmniejszyć o 20% zużycie energii. Inwestycje w efektywność energetyczną pomogą obecnie ożywić europejską gospodarkę, bowiem doprowadzą do utworzenia niemal takiej samej liczby miejsc pracy – a może nawet większej – co inwestycje w tradycyjne infrastruktury. Zwiększenie efektywności energetycznej jest najskuteczniejszym środkiem osiągnięcia przez Unię Europejską celu w postaci zmniejszenia emisji CO2, tworzenia miejsc pracy i zmniejszenia rosnącego uzależnienia Unii Europejskiej od zewnętrznych dostawców energii.

- Sprawozdanie: Jean-Paul Gauzès (A6-0191/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Sprawozdanie pana posła Gauzèsa – nie jestem pewien, czy poprawnie wymówiłem jego nazwisko – dotyczy agencji ratingowych. Opowiedziałem się za jego przyjęciem, ponieważ braki i błędy w dziedzinie ratingu oraz nadzoru nad nim przyczyniły się do powstania obecnego kryzysu finansowego. Fakt, że istnieje tylko kilka agencji ratingowych, obszar ich działania jest ogólnoświatowy, a ich siedziby często znajdują się poza UE sprawia, że zastanawiam się, na ile skuteczne może okazać się prawodawstwo europejskie w tej dziedzinie. Zgadzam się, że współpraca pomiędzy UE a krajami trzecimi musi zostać zintensyfikowana w celu rozwiązania powstałego problemu, oraz że jest to jedyny sposób uzyskania zharmonizowanej podstawy prawnej.

- Sprawozdanie: Michel Teychenné (A6-0209/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Co się tyczy sprawozdania dotyczącego praw pasażerów podróżujących drogą morską i wodną śródlądową – rozporządzenie w tej dziedzinie jest bardzo pożądane, jako że krok taki pomoże również zwiększyć prawa Europejczyków podróżujących tymi środkami transportu i zagwarantuje naszym konsumentom równe prawa podczas korzystania z różnych środków transportu.

- Sprawozdanie: Gabriele Albertini (A6-0250/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Sprawozdanie pana posła Albertiniego w sprawie praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym zyskało moje poparcie, bowiem środki, które mają chronić podróżujących autobusami i autokarami pomogą ostatecznie wyeliminować nierówności istniejące w Unii Europejskiej i zapewnić równe traktowanie wszystkich pasażerów, jak to już ma miejsce w przypadku pasażerów w transporcie lotniczym i kolejowym. Ponieważ ten akt prawny dotyczy zarówno przewoźników, jak i pasażerów, i przewiduje wiele nowych obowiązków po stronie przewoźników, wydaje się zasadne ustanowienie nieco dłuższego terminu wdrożenia obowiązującego podmioty świadczące tego rodzaju usługi, tak aby możliwe było osiągniecie lepszych rezultatów.

- Sprawozdanie: Anne E. Jensen (A6-0226/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Sprawozdanie pani poseł Jensen dotyczące inteligentnych systemów transportowych – ich wdrożenie udowodniło ich skuteczność przyczyniając się do zwiększenia sprawności i bezpieczeństwa transportu, jak również pomogło osiągnąć polityczny cel w postaci zmniejszenia zanieczyszczeń pochodzących z transportu. Z tych powodów głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

- Sprawozdanie: Ulrich Stockmann (A6-0217/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Sprawozdanie pana posła Ulricha Stockmanna w sprawie drugiego programu Marco Polo warte jest poparcia, ponieważ umożliwia zmniejszenie zatłoczenia autostrad, udoskonalenie metod ochrony środowiska stosowanych w systemach transportowych, a także propaguje łączenie różnych form transportu. Niepokoi mnie jednak fakt, że corocznie zmniejsza się liczba wniosków o pomoc finansową i tym samym planowanych przedsięwzięć, które mogłyby być finansowane w ramach przedmiotowego programu.

- Sprawozdanie: Petr Duchoň (A6-0220/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Poparłem sprawozdanie pana posła Duchoňa, bowiem transport kolejowy odgrywa niezwykle istotną rolę w transporcie europejskim nawet dzisiaj, pomimo postępującego spadku wolumenu przewozów towarowych. Poparłem przedmiotowe sprawozdanie także dlatego, że podzielam stanowisko sprawozdawcy, iż ten akt prawny musi zostać przygotowany w taki sposób, aby w przyszłości sieć kolejowa stała się efektywna dla wszystkich jej użytkowników.

- Sprawozdanie: John Bowis (A6-0233/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Dzisiaj rano dyskutowaliśmy również i głosowaliśmy nad pewnymi sprawozdaniami z pakietu ochrony zdrowia. Opowiedziałem się za ochroną praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej, ponieważ jestem zdania, że wybrani przedstawiciele w Parlamencie Europejskim zbyt długo byli zadowoleni z sytuacji, w której prawo w tej dziedzinie było stanowione przez prawników – prawo winni stanowić politycy, tj. posłowie do Parlamentu wybrani przez europejskich wyborców. To ostatnia sposobność, aby zająć się przedmiotową dyrektywą i ją uchwalić.

- Sprawozdanie: Antonios Trakatellis (A6-0231/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Sprawozdanie pana posła Trakatellisa na temat rzadkich chorób stanowi niejako dodatek do sprawozdania dotyczącego praw pacjentów, który poparłem, choć nie poparłem zawartego w nim zalecenia nr 15, bowiem pochodzi ono z ubiegłego wieku, a politycy nie powinni wpływać na badania genetyczne.

- Sprawozdanie: Gilles Savary (A6-0199/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Sprawozdanie dotyczące ruchu w mieście i planu działania w tej dziedzinie zyskało moje poparcie, ponieważ transport miejski odgrywa niezwykle ważną rolę w transporcie towarowym i pasażerskim w UE. W związku z tym przygotowanie odrębnej strategii w dziedzinie transportu miejskiego jest całkowicie uzasadnione.

- Sprawozdanie: Anne Jensen (A6-0227/2009)

  Siiri Oviir (ALDE). - (ET) Na zakończenie chciałbym wspomnieć o sprawozdaniu pani poseł Anne Jensen w sprawie planu działania na rzecz inteligentnych systemów transportowych, gdyż plan ten ukierunkowany jest na zapewnienie spójności geograficznej.

- Sprawozdanie: Jean-Paul Gauzès (A6-0191/2009)

  Daniel Hannan (NI). - Dzisiaj przypada rocznica urodzin najwybitniejszego Anglika i prawdopodobnie największego dramaturga i pisarza, jakiego wydała ludzkość. Charakterystyczną cechą dzieł Szekspira jest fakt, że niezależnie od tego, z perspektywy jakich doświadczeń na nie spojrzymy, zawsze w większym stopniu rzucają one światło na nasze doświadczenia niż nasze doświadczenia rzucają światło na jego sztuki. Nie pozostaje mi dziś nic innego, jak tylko zacytować mowę przedśmiertną Jana z Gandawy z Ryszarda II, która nie tylko pięknie opisuje nasze problemy budżetowe w Wielkiej Brytanii, ale również naszą sytuację tutaj, w Europie.

Najpierw o budżecie:

„Tę drogą Krainę drogich dusz; tę drogą, drogą

Krainę […]

Pod zastaw dano dziś – mówię konając –

Jakby najlichszy z folwarków w dzierżawę”.

A teraz proszę posłuchać jego opisu traktatu lizbońskiego, czy konstytucji europejskiej:

„Anglia, zwycięskim morzem okolona,

Której skaliste brzegi odpierają

Wściekłe natarcia wodnego Neptuna,

Dziś okolona jest hańbą, splamiona

Inkaustem podłych dłużnych pergaminów.

Ta Anglia, która podbijała innych,

Dziś sama siebie haniebnie podbiła”.

Jeśli istnieje lepszy opis niż ten, to chciałbym go usłyszeć.

  Przewodniczący. − Nie wiedziałem, że ma pan taki talent recytatorski. Znakomicie pan to zadeklamował.

- Sprawozdanie: Silvia-Adriana Ticău (A6-0254/2009)

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Oddając głos w różnych sprawach w Parlamencie Europejskim, powinniśmy zawsze mieć pewność, że przyjmujemy moralne przewodnictwo.

Słusznie dyskutujemy na temat efektywności energetycznej. Szczerze mówiąc, nie mam z tym żadnego problemu na szczeblu europejskim, krajowym, czy lokalnym. Sądzę, że więcej można tu zdziałać na szczeblu samorządów lokalnych, ale dobrze jest dzielić się dobrymi praktykami i pomysłami na szczeblu europejskim i krajowym.

Przyjmując jednak przywództwo, musimy wykazać się również przywództwem moralnym. Jak możemy mówić o efektywności energetycznej budynków, jeżeli nadal funkcjonujemy w dwóch Izbach Parlamentu, jednej tutaj, w Strasburgu, i drugiej w Brukseli? Co z emisjami CO2 Parlamentu w Strasburgu, jeżeli mówimy o dziesiątkach tysięcy ton emisji CO2 każdego roku? Czas położyć kres hipokryzji, wykazać się umiejętnością przewodzenia i zamknąć siedzibę Parlamentu w Strasburgu.

- Sprawozdanie: John Bowis (A6-0233/2009)

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Pozwolę sobie na początku przekazać wyrazy uznania dla mojego kolegi, Johna Bowisa, i – jestem przekonany – wszyscy życzymy mu szybkiego powrotu do zdrowia. Dzięki Bogu, że mógł skorzystać z systemu opieki zdrowotnej w innym państwie. Jako obywatel brytyjski mógł skorzystać ze znakomitej opieki zdrowotnej w Belgii.

To kilka kroków we właściwym kierunku na drodze do umożliwienia obywatelom z całej UE podejmowania decyzji co do miejsca skorzystania z opieki zdrowotnej. Jeżeli pacjenci otrzymują informacje o wskaźniku wyleczalności poszczególnych chorób w różnych krajach i mają możliwość wyboru, wówczas mogą zdecydować, w którym kraju zostaną najlepiej wyleczeni. Możliwość korzystania z tego rodzaju usług opieki zdrowotnej jest pozytywnym krokiem we właściwym kierunku.

Często krytykowałem niektóre inicjatywy, omawiane w tym miejscu, ale sądzę, że w tym wypadku jest to pozytywny ruch. Oczekujemy umożliwienia wyboru i większego poszanowania praw pacjentów w całej Unii Europejskiej.

- Sprawozdanie: Brian Crowley (A6-0070/2009)

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Chciałabym również wyjaśnić mój sposób głosowania nad sprawozdaniem pana posła Crowleya na temat czasu ochrony prawa autorskiego. Oddałam głos przeciwko przedmiotowemu sprawozdaniu, które nie zostało właściwie przemyślane, a które wpłynęłoby na wysokość ceny, jaką płaciliby konsumenci za utwory muzyczne przez kolejne 45 lat. Chciałabym pomóc zwykłym artystom; aby to uczynić potrzebujemy prawodawstwa w dziedzinie regulacji warunków umownych i zbiorowego zarządzania, a także ustanowienia systemu opieki społecznej, systemów emerytalnych, czy też zmian opłat licencyjnych. Oceny wpływu wskazują, że jedynie 2% przychodów podlega podziałowi między szeregowych artystów, podczas gdy pozostała część trafia do producentów nagrań i artystów największych. Następująca później redystrybucja byłaby krzywdząca dla obiecujących pomniejszych artystów, przy czym konsumenci i podatnicy również musieliby zapłacić setki milionów euro więcej. Przedmiotowy wniosek komplikuje sprawę z punktu widzenia bibliotek, archiwów, szkół artystycznych i niezależnych producentów filmowych. Brak jest informacji o jednoznacznym wpływie na sytuację artystów w dziedzinie sztuk audiowizualnych. Wszystkie prawne autorytety ostrzegają przed przyjęciem tego wniosku, w związku z czym głosowałam przeciwko niemu.

- Sprawozdanie: Anne E. Jensen (A6-0226/2009)

  Brigitte Fouré (PPE-DE). – (FR) Panie przewodniczący! Co się tyczy sprawozdania pani poseł Jensen, czyli sprawozdania w sprawie wniosku dotyczącego wdrażania inteligentnych systemów transportowych, głosowałam za jego przyjęciem. Celem przedmiotowej dyrektywy jest zagwarantowanie interoperacyjności technologii informacyjnych i komunikacyjnych stosowanych w systemach transportowych.

Należy wspierać innowacje w dziedzinie transportu, szczególnie jeżeli mogą poprawić bezpieczeństwo pojazdów. Faktem jest, że innowacje stracą swoją przydatność, jeśli nie zagwarantujemy, że będą mogły znaleźć zastosowanie na całym terytorium Europy.

Przedmiotowa dyrektywa powinna pozwolić nam przyczynić się do zmniejszenia liczby wypadków śmiertelnych na europejskich drogach poprzez zmniejszenie zarówno ryzyka kolizji, jak i stopnia dotkliwości wypadków. Pragnę przypomnieć państwu, że Unia Europejska wyznaczyła sobie cel w postaci zmniejszenia do roku 2010 liczby wypadków śmiertelnych na drogach o połowę w stosunku do poziomu odnotowanego w 2000 roku.

W tym względzie żałuję, że dyrektywa w sprawie współpracy transgranicznej w zakresie bezpieczeństwa drogowego, którą przyjęliśmy kilka miesięcy temu, wciąż nie została przyjęta przez ministrów transportu Unii Europejskiej, bowiem ona również umożliwiałaby ratowanie życia ludzkiego, ułatwiając egzekwowanie kar wobec kierowców, którzy łamią prawo w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym ich pojazd został zarejestrowany.

- Sprawozdanie: Petr Duchoň (A6-0220/2009)

  Brigitte Fouré (PPE-DE). – (FR) W kwestii sprawozdania pana posła Duchoňa w sprawie korytarzy służących towarowemu transportowi kolejowemu chciałabym nadmienić, że Parlament Europejski właśnie przyjął przedmiotowe sprawozdanie dotyczące europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy. Oddałam głos za przyjęciem tego sprawozdania, które powinno umożliwić zwiększenie i poprawę przewozów towarów drogą kolejową.

Konieczne było podjęcie działań w tej dziedzinie na szczeblu europejskim. Sposób, w jaki obecnie funkcjonuje kolejowy transport towarowy, jest w istocie niezadowalający, gdyż oferuje firmom, które pragną skorzystać z kolei w celu przewozu ich towarów zbyt małe gwarancje pod względem rzetelności terminów.

Teraz musimy sprawić, aby kolejowy transport towarowy stał się atrakcyjniejszy dla firm, bowiem jeśli część towarów zacznie być przewożona koleją zamiast transportem drogowym, oznaczać to będzie zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych i zmniejszenie liczby samochodów ciężarowych, które utknęły w korkach na drogach i autostradach.

Mam zatem teraz nadzieję, że ministrowie transportu państw członkowskich podążą ścieżką wytyczoną przez Parlament Europejski w kierunku poprawy funkcjonowania europejskiej sieci kolejowego transportu towarowego.

- Sprawozdanie: Antonios Trakatellis (A6-0231/2009)

  Bernd Posselt (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko przyjęciu sprawozdania pana posła Trakatellisa ze względu na skandaliczną Poprawkę 15, w której pomylono leczenie chorób z zabijaniem nienarodzonych ludzi i która cuchnie eugeniką. Musimy postawić tutaj sprawę jasno: ludzie mają prawo do życia od chwili połączenia komórki jajowej z plemnikiem aż do naturalnej śmierci, a przedmiotowa poprawka w sposób zasadniczy to prawo do życia kwestionuje. Nienarodzony człowiek nie miałby już prawa do życia tylko dlatego, że jest chory. To dokładne przeciwieństwo medycyny – to zabójstwo.

Z tego powodu sprawozdanie pana posła Trakatellisa jest niemożliwe do zaakceptowania, a wspomniana poprawka to skandal dyskredytujący ten Parlament, który w innych przypadkach stosował się do zasad bioetyki i ochrony nienarodzonego życia.

  Ingeborg Gräßle (PPE-DE). - (DE) Panie przewodniczący! Po raz pierwszy odkąd jestem posłem do tej Izby głosowałam w głosowaniu nad udzieleniem absolutorium przeciwko udzieleniu absolutorium Komisji i chciałabym wyjaśnić powody mojej decyzji: moje obawy budzi przede wszystkim sposób, w jaki Komisja Europejska zajęła się kwestią przystąpienia dwóch nowych państw, Rumunii i Bułgarii.

W Rumunii i Bułgarii mamy mnóstwo problemów, z którymi musimy walczyć, na czele z powszechną korupcją i znikaniem dużych kwot pieniędzy. Dużych europejskich pieniędzy. Komisja Europejska zaczęła zamrażać te środki dopiero w 2008 roku. Straciliśmy ogromne kwoty w roku 2007, a teraz musimy walczyć z systemami kontroli, których prawie tam nie ma, lub które działają z przerwami. W Rumunii walczymy z szeroko rozpowszechnioną korupcją i problemami z sądownictwem. Winy za to wszystko należy szukać w procesie przedakcesyjnym.

Chcę dać znak, chcę powiedzieć Komisji Europejskiej, że w przyszłości musi przyjąć inny sposób działania w odniesieniu do kolejnych akcesji i chcę również powiedzieć, że gdyby zasady te były przestrzegane w przeszłości w innych krajach, gdyby Komisja tego chciała, teraz uzyskałaby znacznie większe postępy.

Chciałabym wezwać Komisję, aby pomogła obu tym państwom wprowadzić systemy kontroli finansowej, które zasługiwałyby na to miano, a także aby pomogła naprawić słabości systemowe w obu tych krajach. W przeciwnym wypadku będziemy mieli na tym obszarze stały problem, stałe utrapienie dla całej Europy.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

- Sprawozdanie: Paulo Casaca (A6-0184/2009)

  Alexander Alvaro (ALDE), na piśmie. − (DE) Parlament Europejski głosował dzisiaj nad sprawozdaniem pana posła Casaki w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok budżetowy 2007. W sprawozdaniu poruszono także kwestię funduszu emerytalnego Parlamentu Europejskiego.

Fundusz emerytalny Parlamentu Europejskiego jest dobrowolnym funduszem emerytalnym. Fundusz ten napotkał obecnie trudności finansowe i powstał deficyt.

Wolna Partia Demokratyczna w Parlamencie Europejskim opowiada się przeciwko wykorzystaniu dochodów podatkowych w celu wyrównania tego deficytu. Oczekiwanie od europejskich podatników, aby pokryli tego rodzaju straty, jest nieodpowiedzialne. Wszelkie tego typu plany należy odrzucić. Wolna Partia Demokratyczna w Parlamencie Europejskim głosowała przeciwko udzieleniu absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego. Możliwość wykorzystania dochodów podatkowych do wyrównania deficytu nie została całkowicie wykluczona.

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. − Brytyjscy konserwatyści nie mogą zgodzić się na udzielenie absolutorium z wykonania budżetu za rok 2007, sekcja 1, Parlament Europejski. Nieustająco twierdzimy, że budżet parlamentarny musi zapewniać europejskiemu podatnikowi jakość adekwatną do kosztów, w związku z czym popieramy większość sprawozdania przedstawionego przez pana posła sprawozdawcę. W szczególności zauważamy z zadowoleniem postęp, jaki nastąpił w wykonaniu budżetu Parlamentu, odnotowany w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego za 2007 rok. Popieramy również uwagi sprawozdawcy dotyczące dobrowolnego funduszu emerytalnego posłów. Zgodnie jednak z naszym tradycyjnym podejściem będziemy nadal głosować przeciwko udzieleniu absolutorium do czasu, aż dostrzeżemy faktyczny postęp na drodze do uzyskania od Europejskiego Trybunału Obrachunkowego poświadczenia wiarygodności bez zastrzeżeń.

  Monica Frassoni (Verts/ALE), na piśmie. − Dzisiaj Grupa Zielonych głosowała za przyjęciem sprawozdania pana posła Casaki w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu PE za rok 2007.

Chcemy podkreślić, że po przyjęciu przedmiotowego sprawozdania na posiedzeniu plenarnym prezydium tej Izby winno wywiązać się ze spoczywającego na nim obowiązku i niezwłocznie rozpocząć prace nad przyjętym tekstem w zakresie dobrowolnego funduszu emerytalnego, a także nadmienić, iż należy podjąć jednoznaczne decyzje zakazujące w każdych okolicznościach ratowania dobrowolnego funduszu emerytalnego dodatkowymi środkami pochodzącymi z budżetu Parlamentu, czy to bezpośrednio, czy pośrednio, oraz stanowiące, że lista uczestników funduszu zostanie udostępniona opinii publicznej bez dalszej zwłoki.

Należy jasno stwierdzić, że w zakresie, w jakim Parlament musi gwarantować prawa emerytalne swoim posłom, powinien on mieć również pełną kontrolę nad funduszem oraz jego politykami inwestycyjnymi. Oczekujemy, że decyzje w tej sprawie zostaną podjęte przed końcem kwietnia 2009 roku.

  Marian Harkin (ALDE), na piśmie. − Wstrzymałam się od głosu, ponieważ jestem członkiem funduszu emerytalnego.

  Jens Holm i Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − Głosowaliśmy przeciwko przyjęciu sprawozdania pana posła Casaki w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok 2007 z trzech powodów. Po pierwsze, sprzeciwiamy się sytuacji, w której dobrowolny fundusz emerytalny posłów do PE finansowany jest z pieniędzy podatników. Po drugie, sprzeciwiamy się sytuacji, w której pieniądze podatników mogą być przekazane prywatnemu funduszowi emerytalnemu, którego lista członków i beneficjentów jest tajna i niepublikowana.

Po trzecie, całkowicie sprzeciwiamy się wykorzystywaniu jeszcze większej ilości środków podatników na pokrycie obecnego deficytu funduszu emerytalnego, powstałego wskutek inwestycji o charakterze spekulacyjnym. Popieramy natomiast punkty 105 i 109 sprawozdania posła Casaki, w których wyjaśniono niektóre kwestie budzące nasz sprzeciw, dotyczące dobrowolnego funduszu emerytalnego posłów do PE. Jednak ponieważ sprawozdanie posła Casaki nie zmienia istniejącej sytuacji, głosowaliśmy przeciwko udzieleniu absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok finansowy 2007.

  Kartika Tamara Liotard i Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − Głosowaliśmy przeciwko przyjęciu sprawozdania pana posła Casaki w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok 2007 z trzech powodów. Po pierwsze, sprzeciwiamy się sytuacji, w której dobrowolny fundusz emerytalny posłów do PE finansowany jest z pieniędzy podatników. Po drugie, sprzeciwiamy się sytuacji, w której pieniądze podatników mogą być przekazane prywatnemu funduszowi emerytalnemu, którego lista członków i beneficjentów jest tajna i niepublikowana.

Po trzecie, zdecydowanie sprzeciwiamy się wykorzystywaniu jeszcze większej ilości środków podatników na pokrycie obecnego deficytu funduszu emerytalnego, powstałego wskutek inwestycji o charakterze spekulacyjnym. Popieramy natomiast punkty 105 i 109 sprawozdania posła Casaki, w których wyjaśniono niektóre kwestie budzące nasz sprzeciw, dotyczące dobrowolnego funduszu emerytalnego posłów do PE. Jednak ponieważ sprawozdanie posła Casaki nie zmienia istniejącej sytuacji, głosowaliśmy przeciwko udzieleniu absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok finansowy 2007.

  Toine Manders (ALDE) , na piśmie. – (NL) Niestety, musiałem opuścić początek głosowania, ale w pełni zgadzam się z wymową sprawozdań w sprawie udzielenia absolutorium, a w szczególności sprawozdania pana posła Casaki. Byłoby z naszej strony nieodpowiedzialne, gdybyśmy − zwłaszcza w obecnych czasach − mieli nadrabiać deficyt w funduszu emerytalnym środkami pochodzącymi z podatków. Ewentualny deficyt w funduszu jest sprawą funduszu i jego członków, a nie europejskiego podatnika.

Parlamentarzyści mają stanowić przykład i muszą korzystać ze środków wspólnotowych w sposób ostrożny. Dotyczy to ich dochodów, emerytur oraz wydatków. Jestem zatem zadowolony, że Parlament zatwierdził przedmiotowe sprawozdanie.

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) Odmawiam udzielenia absolutorium instytucji, która trwoni ponad 1 miliard euro na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne, z czego dwie trzecie finansowane jest ze środków publicznych. Posłowie do Parlamentu Europejskiego, którzy należą do tego dodatkowego funduszu emerytalnego, muszą pogodzić się z obniżeniem tych luksusowych emerytur, podobnie jak mało zarabiający zostali zmuszeni do pogodzenia się z obniżeniem ich emerytur. Absolutorium dotyczy roku 2007, ale nie możemy czekać przez kolejny rok, aby wyrazić naszą krytykę wobec podjętej w 2008 roku decyzji dotyczącej dodatkowych płatności na rzecz przedmiotowego funduszu emerytalnego.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Wstrzymałem się od głosu, bowiem odszedłem z dobrowolnego funduszu emerytalnego w dniu 21 kwietnia 2009 roku i nie chciałem wpływać na wynik głosowania.

  Kathy Sinnott (IND/DEM), na piśmie. − Jako posłowie do PE mamy reprezentować narody Europy i służyć im. Wszyscy nasi wyborcy cierpią z powodu konsekwencji kryzysu gospodarczego, zwłaszcza w postaci utraty i obniżenia ich emerytur. W moim własnym okręgu wyborczym w Munster, w Irlandii, wielu robotników ma w perspektywie bardzo niepewną starość, ponieważ składki emerytalne, jakie odprowadzali, bardzo straciły na wartości, a w niektórych przypadkach wraz z zamknięciem spółek, w których pracowali, utracili te składki całkowicie.

Głosując nad przedmiotowym sprawozdaniem mogę z zadowoleniem oświadczyć, jak wymaga tego regulamin Parlamentu, że mam swój interes finansowy. Jako poseł wpłacam składki na fundusz emerytalny. Nie postrzegam tego jednak jako konfliktu interesów.

Oczekiwanie przez posłów do PE immunitetu wydaje mi się nieuzasadnione, bowiem powinniśmy w równym stopniu ponosić ciężar kryzysu gospodarczego. Jako poseł do Parlamentu Europejskiego stawiam interesy obywateli ponad moim własnym.

  Søren Bo Søndergaard (GUE/NGL), na piśmie. − Głosowałem przeciwko przyjęciu sprawozdania pana posła Casaki w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok 2007 z trzech powodów. Po pierwsze, sprzeciwiam się sytuacji, w której dobrowolny fundusz emerytalny posłów do PE finansowany jest z pieniędzy podatników. Po drugie, sprzeciwiam się sytuacji, w której pieniądze podatników mogą być przekazane prywatnemu funduszowi emerytalnemu, którego lista członków i beneficjentów jest tajna i niepublikowana.

Po trzecie, całkowicie sprzeciwiam się wykorzystywaniu jeszcze większej ilości środków podatników na pokrycie obecnego deficytu funduszu emerytalnego, powstałego wskutek inwestycji o charakterze spekulacyjnym. Popieram natomiast punkty 105 i 109 sprawozdania posła Casaki, w których wyjaśniono niektóre kwestie budzące mój sprzeciw, dotyczące dobrowolnego funduszu emerytalnego posłów do PE. Jednak ponieważ sprawozdanie posła Casaki nie zmienia istniejącej sytuacji, głosowałem przeciwko udzieleniu absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok finansowy 2007.

- Zalecenie do drugiego czytania: Silvia-Adriana Ticău (A6-0210/2009)

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Przedmiotowy wniosek wyjaśnia zasady dotyczące wykonywania zawodu przewoźnika drogowego.

Nowe zasady zaproponowano w celu zwiększenia bezpieczeństwa i udoskonalenia tego rodzaju działalności, a także zapewnienia wspólnych kryteriów zarządzania finansowego dla tego typu podmiotów.

Obowiązek zatrudniania wyszkolonego kierownika odpowiedzialnego za zarządzanie działalnością transportową przedsiębiorstwa oraz wykazywanie jego zdolności finansowej dowodzi nowego podejścia do tego rodzaju działalności.

Innymi ważnymi elementami przedmiotowego dokumentu są kwestie dotyczące ochrony danych osobowych, tworzenia rejestru zawierającego części publicznie dostępne oraz poufne, a także położenie kresu spółkom korzystającym w państwie ich siedziby jedynie z adresu korespondencyjnego, a prowadzącym faktyczną działalność poza jego granicami.

Wprowadzenie wymogów dostępu do zawodu, a mianowicie dobrej opinii, zdolności finansowej i kompetencji zawodowych, pomaga sprecyzować zasady prowadzenia tego rodzaju działalności, co – mamy nadzieję – pozwoli na jej funkcjonowanie w sposób bardziej przejrzysty, stwarzając większą ochronę i bezpieczeństwo dla klientów.

- Zalecenie do drugiego czytania: Mathieu Grosch (A6-0211/2009)

  Dirk Sterckx (ALDE), na piśmie. − Opowiadam się przeciwko kompromisowi osiągniętemu pomiędzy sprawozdawcą a Radą w sprawie zasad dostępu do międzynarodowego rynku przewozów drogowych. Jesteśmy przekonani, że tworzenie nowych granic i nowych ograniczeń dla przewozów kabotażowych w sektorze transportu nie rozwiązuje problemów, jakie napotyka sektor transportu drogowego wskutek kryzysu gospodarczego. Ponadto, z punktu widzenia środowiska naturalnego, nie możemy przyjąć takich ograniczeń jak np. wymóg, aby towary przewożone w ramach przychodzącego ruchu międzynarodowego zostały w całości dostarczone zanim będzie mógł zostać przeprowadzony przewóz kabotażowy. Zasada ta jest całkowicie sprzeczna z realiami transportu drogowego i stanowi przeszkodę w skutecznej organizacji przewozów towarowych. Doprowadzi ona do zwiększenia liczby pustych samochodów ciężarowych.

Zdecydowanie popieram jednak bardzo restrykcyjne podejście w kwestii dostępu do zawodu przewoźnika drogowego. Jeżeli będziemy mieli ścisłe zasady regulujące dostęp do tego zawodu, wówczas nie będziemy musieli obawiać się otwartego europejskiego rynku transportowego.

- Sprawozdanie: Silvia-Adriana Ticău (A6-0254/2009)

  Martin Callanan (PPE-DE), na piśmie. − Przyjmuję do wiadomości potrzebę poprawy efektywności energetycznej budynków i przekonano mnie, że UE może odegrać w tej sprawie pozytywną rolę. W istocie sądzę, że w przedmiotowym sprawozdaniu nie przywiązuje się wystarczającej wagi do efektywności energetycznej budynków w szerszym kontekście obaw związanych ze środowiskiem naturalnym, takich jak zmiany klimatu.

Zwiększenie efektywności energetycznej budynków jest stosunkowo łatwe, stosunkowo niedrogie i stosunkowo korzystne. Poprawa efektywności energetycznej budynków miałaby również ogromny, pozytywny wpływ na emisje dwutlenku węgla w UE. Jednak Komisja Europejska konsekwentnie odkłada sprawę efektywności energetycznej jako flagowej polityki, w zamian dobijając przemysł motoryzacyjny. Jestem przekonany, że uczynienie z producentów samochodów kozłów ofiarnych zmian klimatu jest głęboko błędną polityką, która przynosi efekty odwrotne do zamierzonych.

Niestety, w moim okręgu wyborczym w północno-wschodniej Anglii Nissan ogłosił niedawno redukcję zatrudnienia i obniżenie produkcji. Ignorowanie roli, jaką odegrały przepisy unijne w obecnym kryzysie w przemyśle motoryzacyjnym byłoby naiwnością. Kryzysu tego można było w dużym stopniu uniknąć dzięki bardziej zrównoważonej polityce UE w zakresie środowiska naturalnego, która przywiązywałaby odpowiednią wagę do efektywności energetycznej budynków.

  Călin Cătălin Chiriţă (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Ţicău, ponieważ sądzę, że poprawa efektywności energetycznej budynków ma zasadnicze znaczenie dla ochrony środowiska, jak również zmniejszenia strat energii ponoszonych przez konsumentów.

Jednocześnie obywatele Europy nie mogą sami ponosić wszystkich kosztów poprawy efektywności energetycznej budynków. UE i państwa członkowskie muszą przeznaczyć niezbędne środki finansowe na ten cel. Muszą utworzyć do roku 2014 Fundusz Efektywności Energetycznej finansowany z budżetu Wspólnoty przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) oraz państwa członkowskie. Celem będzie wspieranie publicznego i prywatnego inwestowania w projekty mające za zadanie poprawę efektywności energetycznej w budynkach, stosowanie obniżonych stawek podatku od towarów i usług (VAT) od towarów i usług związanych z efektywnością energetyczną i energią odnawialną, a także rozszerzenie kryteriów kwalifikowalności do finansowania ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) poprawy sprawności energetycznej budynków, nie tylko budynków mieszkaniowych. Do innych instrumentów należą projekty bezpośrednich wydatków publicznych, pożyczki gwarantowane oraz dotacje, jak również granty socjalne.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Cena i wiarygodność dostaw energii są kluczowymi czynnikami konkurencyjności UE. Zwiększenie efektywności energetycznej jest jednym z najbardziej ekonomicznych sposobów osiągnięcia przez Unię Europejską jej celów w zakresie emisji CO2, tworzenia miejsc pracy, obniżania kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, redukowania skutków społecznych podwyżek cen energii i zmniejszania rosnącej zależności UE od zewnętrznych dostawców energii.

Sprawność energetyczna budynków odpowiada obecnie 40% zużycia energii, a dzięki przekształceniu przedmiotowej dyrektywy możliwa będzie poprawa istniejącej sytuacji. Należy uświadomić wszystkim odpowiednim podmiotom korzyści płynące z poprawy sprawności energetycznej i udostępnić im odpowiednie informacje na temat sposobów jej osiągnięcia. Zasadnicze znaczenie ma zatem udostępnienie lokalnym i regionalnym władzom instrumentów finansowych mających wspierać poprawę efektywności energetycznej budynków.

  Peter Skinner (PSE), na piśmie. − Przyjmuję z zadowoleniem inicjatywę zapewnienia efektywnej sprawności energetycznej budynków. Zdecydowanie niezbędne jest zachowanie równowagi pomiędzy koniecznością podjęcia działań w celu zakazania emisji CO2 tam, gdzie możemy to zrobić, a kosztami ekonomicznymi. Idea certyfikacji energetycznej takich budynków jest jedną z najważniejszych kwestii, które mogą pomóc świadomie pokierować konsumpcją.

- Sprawozdanie: Jean-Paul Gauzès (A6-0191/2009)

  Jens Holm, Kartika Tamara Liotard, Erik Meijer i Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − W pełni popieramy bardziej restrykcyjne przepisy dotyczące działalności finansowej oraz agencji ratingowych. Zdecydowaliśmy się jednak zagłosować dzisiaj przeciwko przyjęciu sprawozdania pana posła Gauzèsa. Powodem jest fakt, że przedmiotowe sprawozdanie jest niewystarczające i nie kładzie dostatecznego nacisku na właściwe kwestie. Istnieje pilna potrzeba funkcjonowania publicznych agencji ratingowych, które nie prowadziłyby działalności zarobkowej, jako że jest to jedyna metoda uniknięcia konfliktów interesów w procesie dokonywania ocen ratingowych. Kwestia ta nie została poruszona w sprawozdaniu w sposób zadowalający.

  Astrid Lulling (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Popieram sprawozdanie pana posła Gauzèsa bez wahania. Po raz kolejny wykazał się jako negocjator. Szczęśliwie się składa, że było możliwe osiągnięcie kompromisu w sprawie przedmiotowego dokumentu w krótkim czasie.

Ustanawiając ramy prawne działalności agencji ratingowych, Europa pozostaje w awangardzie wytyczając drogę, podczas gdy Stany Zjednoczone wciąż nie zareagowały praktycznie w tej dziedzinie. Wiarygodność, a także zaufanie do rynków kapitałowych zależą po części od ocen ratingowych dokonanych i opublikowanych przez te agencje.

Ramy prawne, które dzisiaj ustanawiamy powinny pomóc poprawić warunki, w jakich tego rodzaju oceny ratingowe są przygotowywane, z zastrzeżeniem jednak, że są one stosowane w ramach systemu nadzoru nad działalnością regulowaną.

Ważne było jednak, aby kompromis nie przybrał formy rozwiązań, których celem byłoby jedynie zakazanie odniesień do ocen ratingowych w jakimkolwiek kontekście, jeżeli oceny te nie zostały dokonane zgodnie z przepisami przedmiotowego rozporządzenia. Poza tym, że jest to nieco szkodliwe dla podstawowych wolności, takich jak wolność wyrażania opinii, czy wolność handlu, takie podejście prawdopodobnie faworyzowałoby rynki nieeuropejskie na niekorzyść tych funkcjonujących w Europie. I prawdopodobnie faworyzowałoby także prywatne i poufne transakcje finansowe na niekorzyść transakcji publicznych podlegających zasadom przejrzystości. Wybrane rozwiązanie ma zatem moje pełne poparcie.

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Sytuacja w światowej gospodarce jest wciąż burzliwa i nie dalej niż wczoraj Międzynarodowy Fundusz Walutowy ogłosił, że kryzys finansowy może jeszcze przybrać na sile. Nikogo raczej nie zaskakuje fakt, że jest to czas świętowania dla tych, którzy mają zapędy w kierunku regulacji i kontroli.

Jednak rozpoczęcie nakreślania rozbudowanych systemów kontroli działalności rynku finansowego, jeszcze zanim zostały przeprowadzone dochodzenia i zakończone analizy, jest rażącym błędem. Kilka ważnych podmiotów, w tym Bank Szwecji, uważa, że Komisji udało się, bynajmniej nie w sposób wiarygodny, wykazać niedoskonałości rynku, które usprawiedliwiają dalszą regulację działalności agencji ratingowych.

To najwyraźniej nie jest przedmiotem zmartwienia UE. Prawodawcy w Brukseli są natomiast przygotowani na zawirowania na światowych rynkach, które posłużą UE jako powód do umocnienia ich własnych pozycji. Jeżeli na świecie istnieje obecnie jakikolwiek system globalny w prawdziwym tego słowa znaczeniu, to są to właśnie rynki finansowe. Dodatkowa kontrola agencji ratingowych, na przykład, powinna zatem być wszczynana i planowana – o ile i kiedy uzna się to za konieczne – na szczeblu globalnym. Ponieważ ta Izba poszukuje rozwiązań w ramach współpracy unijnej, zdecydowałem się oddać głos przeciwko przyjęciu przedmiotowego sprawozdania.

  Mary Lou McDonald (GUE/NGL), na piśmie. − W pełni popieram bardziej restrykcyjne przepisy dotyczące działalności finansowej oraz agencji ratingowych.

Zdecydowałam się jednak zagłosować dzisiaj przeciwko przyjęciu sprawozdania pana posła Gauzèsa. Powodem jest fakt, że przedmiotowe sprawozdanie jest niewystarczające i nie kładzie dostatecznego nacisku na właściwe kwestie. Istnieje pilna potrzeba funkcjonowania publicznych agencji ratingowych, które nie prowadziłyby działalności zarobkowej, jako że jest to jedyna metoda uniknięcia konfliktów interesów w procesie dokonywania ocen ratingowych. Kwestia ta nie została poruszona w sprawozdaniu w sposób zadowalający. To tylko jeden z przykładów niedociągnięć przedmiotowego sprawozdania.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Wymazujemy teraz szare strefy na rynkach finansowych i nakładamy ściślejsze wymogi, i nie dzieje się to przedwcześnie. Jest to jednak tylko leczenie objawów, a nie przyczyn. Deregulacja w ostatnich latach umożliwiła pojawienie się nowych – i dzięki ich złożoności niejasnych – produktów rynku pieniężnego. W tym sensie głosowałem za ściślejszym nadzorem finansowym, nawet pomimo tego, że w dłuższej perspektywie rozwiązanie to nie jest wystarczające.

Jeżeli chcemy zapobiec budowaniu w przyszłości takich domków z kart, to jedynym sposobem jest wprowadzenie zakazu stosowania produktów finansowych obarczonych wysokim ryzykiem. Nasz własny organ nadzoru z pewnością stworzyłby jednak więcej biurokracji, nie wpływając jednocześnie na zwiększenie ekonomicznego rozsądku i nie ukrócając mentalności rodem z kasyna.

  John Purvis (PPE-DE), na piśmie. − Wprawdzie agencje ratingowe muszą przyjąć na siebie część winy za niepowodzenia sekurytyzacji kredytów hipotecznych typu sub-prime, które doprowadziły do kryzysu finansowego, jednak delegacja brytyjskich konserwatystów z pewnym żalem oddała głos za przyjęciem planów regulacji działalności agencji ratingowych, nakreślonych w sprawozdaniu pana posła Gauzèsa. Agencji ratingowych nie należy traktować jak kozłów ofiarnych, bowiem w równym stopniu winę ponosi tu kultura bankowa i regulacyjna, która zepchnęła strategie zarządzania ryzykiem na zaplecze.

Mamy nadzieję, że UE, Stany Zjednoczone i agencje ratingowe są w stanie ze sobą współpracować nad stworzeniem właściwie działającego systemu. Aby było to możliwe, brutalne podejście regulacyjne musi ustąpić miejsca podejściu, które przyjmuje istnienie elementu ryzyka we wszelkiego rodzaju inwestycjach i które dopuszcza pewien stopień akceptacji dla ocen ratingowych dokonywanych poza ramami, nad którymi dzisiaj głosowaliśmy. Nade wszystko jednak musi być ono dostatecznie elastyczne, aby mogło dostosować się do nowych okoliczności i pozwolić rynkowi oddychać.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Nie brałem udziału w tym głosowaniu ze względu na moje szczególne powiązania z branżą agencji ratingowych.

  Peter Skinner (PSE), na piśmie. − Zalecenia grupy G20 dla Grupy Roboczej ds. Usług Finansowych w sposób wyraźny wzywają do większej przejrzystości i regulacji działalności agencji ratingowych. Przedmiotowe sprawozdanie, które było odpowiedzią Parlamentu Europejskiego skierowaną do grupy G20, jest wyważone właściwie. Pozostaje jednak pewne pytanie co do poziomu kompetencji, jakie będzie musiał wykazać Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych, jeżeli ma on odegrać kluczową rolę w takim procesie regulacji.

- Sprawozdanie: Gabriele Albertini (A6-0250/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Panie przewodniczący! Dziękuję. Głosowałem za.

Rozporządzenia Rady (WE) nr 11/98 oraz 12/98 doprowadziły do stworzenia jednolitego rynku międzynarodowych przewozów pasażerskich autobusowych i autokarowych. Ta liberalizacja przyczyniła się do stopniowego zwiększenia wolumenu przewozów w tym sektorze, który wciąż się zwiększa, począwszy od połowy lat 90. ubiegłego wieku aż do dzisiaj.

Tej pozytywnej tendencji nie towarzyszyła jednak ochrona i przestrzeganie praw pasażerów: pasażerowie wskazywali na wiele problemów, w tym odwołane kursy, sprzedaż większej liczby biletów niż miejsc, utraty bagażu i opóźnienia.

W odróżnieniu od pasażerów, którzy wybrali inne środki transportu, pasażerowie autobusów i autokarów pozostają bez ochrony z powodu luki w prawodawstwie wspólnotowym.

Przyjmuję zatem z zadowoleniem wniosek Komisji Transportu i Turystyki, który ma na celu ustanowienie ich praw za pomocą dokumentu, nad przyjęciem którego będziemy głosować. Przedmiotowy wniosek jest szczególnie interesujący ze względu na fakt nałożenia na przewoźników odpowiedzialności z tytułu śmierci lub szkody, wprowadzenia odszkodowania i pomocy na wypadek odwołania kursu i opóźnienia, uznania praw osób o zmniejszonej mobilności lub w inny sposób niepełnosprawnych, a także ustanowienia organów odpowiedzialnych za nadzór nad realizacją przedmiotowych regulacji i rozpatrywanie skarg.

Jest to ważny krok w kierunku przyznania równych praw wszystkim pasażerom.

  Brian Crowley (UEN), na piśmie. − Unia Europejska stworzyła funkcjonujący z powodzeniem rynek wewnętrzny o bezprecedensowym przepływie kapitału, usług i osób. Jednak samo stworzenie takiej swobody przepływu nie jest wystarczające. Musimy chronić obywateli krajów UE podczas podróży po Unii i musimy zapewnić równy dostęp do naszych usług transportowych.

Byliśmy świadkami sukcesu polityk UE w zakresie dostępu pasażerów i praw do odszkodowania w sektorze transportu lotniczego i z zadowoleniem przyjmuję fakt, że UE przygotowała podobne propozycje dla pozostałych sektorów transportu. Ważne jest jednak, abyśmy zawsze mieli na względzie szczególny charakter każdego z sektorów transportu. Wprawdzie do wszystkich form transportu powinny odnosić się te same zasady rządzące prawami i uczciwym dostępem oraz prawa pokrewne, jednak musimy brać pod uwagę cechy charakterystyczne każdego z nich. W przeciwnym wypadku zadziałamy na niekorzyść zarówno pasażera, jak i przewoźnika.

Cieszę się, że w tym pakiecie praw pasażerów, obejmującym transport morski, wodny śródlądowy oraz autokarowy i autobusowy, Parlament Europejski stworzył prawodawstwo sprawiedliwe i wyważone, które okaże się niezwykle skuteczne pod względem ochrony i propagowania praw pasażerów w UE.

  Timothy Kirkhope (PPE-DE), na piśmie. − Konserwatyści przyjmują z zadowoleniem ogólny cel w postaci poprawy praw pasażerów, dostępu dla osób niepełnosprawnych oraz stworzenia równych zasad dla międzynarodowych użytkowników usług przewozów autobusowych i z tego powodu głosowali za przyjęciem sprawozdania. Chcielibyśmy jednak, żeby wprowadzić wyłączenia dla usług regionalnych, jako że Wielka Brytania zliberalizowała rynki, które wyszły poza kontrakty na usługi publiczne i zaczęły działać w warunkach otwartej konkurencji. Ponadto przedmiotowy wniosek nie wydaje się uznawać lokalnego charakteru usług przewozów autobusowych świadczonych na obszarach przygranicznych. Konserwatyści mają również obawy co do proporcjonalności niektórych aspektów proponowanego rozporządzenia, w szczególności jego postanowień dotyczących odpowiedzialności. W odróżnieniu od sektorów kolejowego i lotniczego branżę przewozów autobusowych i autokarowych stanowią w znacznym stopniu małe i średnie przedsiębiorstwa dysponujące ograniczonymi zasobami.

  Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie. – (FR) Pasażerowie korzystający z przewozów autobusowych i autokarowych powinni posiadać prawa zbliżone do tych, jakimi cieszą się pasażerowie w transporcie kolejowym i lotniczym. Ot i cała filozofia zawarta w przedmiotowym sprawozdaniu.

W istocie, co do zasady, wszyscy pasażerowie muszą być traktowani równo w obliczu prawa.

Należy jednak poczynić wiele zastrzeżeń.

Wynikają one z samego charakteru tego sektora, który jest zdominowany przez mikroprzedsiębiorstwa i MŚP. Nie mogą nas zadowalać środki takie, jak te zaproponowane na posiedzeniu plenarnym, które pod pretekstem zwiększenia ochrony praw pasażerów wprowadzają jedynie trudne do kontrolowania ograniczenia dla kierowców autobusów i autokarów, a także nieuchronne podwyżki opłat za przejazdy dla samych pasażerów.

Dlaczego mamy oczekiwać od kierowcy, którego zadaniem jest bezpiecznie prowadzić pojazd, ukończenia specjalnego kursu, który umożliwi mu (lub jej) udzielanie pomocy osobom o mniejszej mobilności lub osobom niepełnosprawnym?

Dlaczego nie zastosujemy wyraźnego wyłączenia z zakresu przedmiotowego nowego europejskiego rozporządzenia regularnych usług przewozu miejskiego, podmiejskiego i regionalnego, które wchodzą w zakres kontraktów na usługi publiczne?

Dlaczego próbujemy tworzyć prawa do odszkodowania do wartości 200% ceny biletu w przypadkach odmowy wstępu do środka transportu z powodu sprzedaży większej liczby biletów niż miejsc?

We Francji Fédération nationale des transporteurs de voyageurs zaproponowała pragmatyczne rozwiązania wszystkich tych problemów. Niektóre z nich zostały wysłuchane. Ale nie wszystkie. Szkoda.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Sprawozdanie pana posła Albertiniego ma pomóc stworzyć warunki dla ustanowienia przejrzystszych ram prawnych regulujących korzystanie z przewozów autobusowych i autokarowych oraz prowadzenie działalności w tej dziedzinie. Rozstrzygając kwestie związane z prawami osób o mniejszej mobilności, a także ustanawiając przejrzystsze zasady na wypadek śmierci lub szkody pasażerów, jak również utraty bądź uszkodzenia bagażu przedmiotowe sprawozdanie pomaga zwiększyć bezpieczeństwo zarówno pasażerów, jak i przedsiębiorstw. Wskazano także rozwiązania do stosowania w przypadkach odszkodowania i pomocy w razie odwołania, opóźnienia lub przerwy w podróży.

Stworzono w ten sposób warunki do udzielania lepszej informacji pasażerom przed, podczas i po podróży. Sprecyzowano także ich prawa, podobnie jak obowiązki przewoźników, tak aby stali się bardziej konkurencyjni i bezpieczniejsi.

- Sprawozdanie: Brian Crowley (A6-0070/2009)

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Oddałam głos za przyjęciem sprawozdania pana posła Briana Crowleya w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i praw pokrewnych, ponieważ wspomaga ono europejskich artystów wykonawców oraz europejską muzykę.

Wniosek Parlamentu Europejskiego wprowadza rozszerzony zakres korzyści dla artystów wykonawców, którzy będą chronieni przez całe życie w równym stopniu, jak ma to miejsce w Stanach Zjednoczonych i zgodnie z europejskimi zasadami ceniącymi kreatywność i kulturę.

Wydaje mi się, że przedłużenie czasu ochrony z 50 do 70 lat zachęci do inwestycji w muzyczne innowacje i zaowocuje większymi możliwościami wyboru dla konsumentów, umożliwiając Europie utrzymanie konkurencyjności wobec największych światowych rynków muzycznych.

  Vasco Graça Moura (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Portugalscy menedżerowie w tym sektorze uważają to za niezwykle istotne zagadnienie z punktu widzenia europejskiej i portugalskiej branży muzycznej. Potwierdzają oni, że wniosek Komisji w sprawie przedłużenia czasu ochrony nagranych utworów dla artystów wykonawców i producentów muzycznych odpowiada istniejącej potrzebie, umożliwiając Europie pozostanie konkurencyjną wobec największych światowych rynków muzycznych.

Spotkał się on z oczywistym poparciem ze strony artystów wykonawców i producentów, jako że blisko 40 000 artystów wykonawców i muzyków podpisało petycję wzywającą Unię Europejską do zmniejszenia różnic w stosunku do innych krajów, które już wprowadziły dłuższy czas ochrony.

Należy mieć nadzieję, że przedłużenie czasu ochrony zachęci do reinwestycji w bardzo różnorodne nowe style muzyki, owocując większymi możliwościami wyboru dla konsumentów. Należy także zauważyć, że przemysł muzyczny ma swój ogromny wkład jeżeli chodzi o zatrudnienie i dochody podatkowe, i jest znaczącym eksporterem własności intelektualnej.

Z tych powodów, wskazanych przez wspomnianych powyżej menedżerów, głosowałem za kompromisowym brzmieniem dokumentu poddanym dzisiaj pod głosowanie. Jego zatwierdzenie pozwoli na osiągnięcie porozumienia pomiędzy Radą a Parlamentem i ułatwi przyjęcie przedmiotowej dyrektywy przez Radę.

  Tunne Kelam (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem Poprawki 79, aby zwrócić do komisji wniosek w sprawie przedłużenia czasu ochrony praw autorskich do nagrań dźwiękowych poza okres 50 lat.

Moim zdaniem projekt Komisji musi zostać lepiej przygotowany, w związku z czym Parlament powinien przeznaczyć więcej czasu na podjęcie decyzji. Projekt Komisji w jego obecnej wersji wydaje się stwarzać obiektywne warunki do tworzenia sztucznych monopoli w dziedzinie utworów kultury.

W pełni podzielam pogląd, że wielu artystów odnosi zbyt małe korzyści ze swoich utworów. Jednak rozwiązaniem nie jest dogadzanie w jeszcze większym stopniu wytwórniom fonograficznym, ale faktyczne przesunięcie korzyści odnoszonych przez wytwórnie w kierunku artystów i wykonawców.

  Arlene McCarthy (PSE), na piśmie. − To niesprawiedliwe, że kompozytorzy piosenek, czy projektant, który stworzył szatę graficzną płyty CD korzystają z ochrony ich praw przez całe życie plus przez kolejne 70 lat, podczas gdy artysta wykonawca ma obecnie prawo do ochrony jedynie przez 50 lat od czasu publikacji. Czas ten nie pokrywa się z okresem średniego dalszego trwania życia, co oznacza, że muzycy tracą korzyści przysługujące im z tytułu ich utworów zaraz po przejściu na emeryturę, kiedy to szczególnie potrzebują dochodów. Utalentowani muzycy są przez obecny system oszukiwani. 38 000 artystów wykonawców poprosiło o nasze poparcie dla wyeliminowania tego rodzaju dyskryminacji. Chodzi tu o zrównanie praw zwykłych, pracujących muzyków.

Żałuję, że pojawiło się tak wiele nieprawdziwych twierdzeń dotyczących przedmiotowego aktu prawnego. W czasie gospodarczego spowolnienia musimy wspierać nasze branże twórcze i artystów, którzy wnoszą swój wkład w tworzenie naszego PKB, tworzenie miejsc pracy, rozwój i eksport na skalę światową. To prawo w dużym stopniu pomoże biednym muzykom, którzy zasługują na równe traktowanie. Mam nadzieję, że Rada i Komisja wezmą pod uwagę wynik głosowania Parlamentu, tak aby możliwe było wprowadzenie przedmiotowego aktu prawnego przed zakończeniem jego obecnej kadencji.

  Ieke van den Burg (PSE), na piśmie. – (NL) Holenderska Partia Pracy (Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim) popiera zmieniony wniosek, ponieważ zawiera on znaczną liczbę elementów pozytywnych z punktu widzenia artystów, jak np. ochrona integralności artysty oraz fundusz dla muzyków sesyjnych. Głosowaliśmy za przyjęciem poprawek, które mają na celu przyznanie artystom 100% przychodów z tytułu przedłużenia czasu ochrony. Osiągnięty kompromis jest krokiem we właściwym kierunku, choć z pewnością nie jest jeszcze rozwiązaniem optymalnym.

Holenderska Partia Pracy ma jednak poważne obawy co do pozycji mniej znanych artystów, którzy w zamian za wykonanie nagrań muszą zrezygnować z wszelkich dochodów płynących z nagrania, przewyższających wysokość ich ustalonego z góry wynagrodzenia. Mamy zatem nadzieję, że Komisja wkrótce przedstawi propozycje poprawy pozycji artystów w ich stosunkach z wytwórniami fonograficznymi, w tym w odniesieniu do kontraktów dotyczących pierwszych 50 lat obowiązywania praw pokrewnych.

  Thomas Wise (NI), na piśmie. − Wprawdzie zdecydowanie popieram pomysł przedłużenia czasu ochrony prawa autorskiego, jednak przedmiotowy wniosek przestał się nadawać do osiągnięcia założonego celu. UE wykazała się nieumiejętnością zajęcia się problemem w sposób logiczny i skuteczny, wobec czego głosowałem za jego odrzuceniem.

- Sprawozdanie: Ulrich Stockmann (A6-0217/2009)

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Ustanowienie drugiego programu „Marco Polo” jest ważnym krokiem, ponieważ zapewnia niezbędną pomoc finansową dla działań mających na celu zwiększenie i poprawę efektów działalności środowiskowej w systemie transportu towarowego.

Przedmiotowy wniosek jest konsekwencją oceny efektywności pierwszego programu „Marco Polo”, która pokazała, że dotychczas osiągnięto jedynie 64% zakładanego celu w zakresie przesunięcia modalnego, co jest dalece odległe od szacowanych celów.

Należy mieć nadzieję, że nowy program „Marco Polo” wykorzysta korzystniejsze warunki finansowe w drodze do osiągnięcia wyznaczonych celów, które obecnie obejmują także projekty dotyczące autostrad morskich, jak również projekty związane z działaniami zmierzającymi do zmniejszenie natężenia ruchu.

Jestem przekonany, że przedmiotowy program, który ma zachęcać do realizacji i wspierać projekty przesuwające część drogowego transportu towarowego na szlaki morskie, kolejowe i wodne śródlądowe, musi być w pełni w stanie zmniejszyć zatłoczenie i zanieczyszczenie, a także zapewnić skuteczny i przyjazny dla środowiska transport.

- Sprawozdanie: Petr Duchoň (A6-0220/2009)

  Elisabeth Jeggle (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki nie uwzględnia w sposób dostateczny faktycznych interesów sektora transportu kolejowego jako całości, związanych z lepszym wykorzystaniem dostępnych zdolności przepustowych.

Zarządcy infrastruktury mają zostać zobowiązani do utrzymywania w swoich rocznych rozkładach jazdy rezerw zdolności przepustowej dla okazjonalnego ruchu. Ten wstępny wymóg nie pozostawia zarządcom infrastruktury żadnej elastyczności umożliwiającej podejmowanie decyzji w sprawie tego rodzaju działań w czasie rzeczywistym. Pierwotny wniosek Komisji został wręcz zaostrzony, jako że rezerwy zdolności przepustowej muszą gwarantować odpowiednią jakość przyznanych tras na potrzeby międzynarodowych uprzywilejowanych przewozów towarowych.

Na potrzeby planowania nawet w przybliżeniu nie da się oszacować zakresu faktycznego wykorzystania wniosków o przyznanie tras składanych przez spółki kolejowe. Tego typu zdolności przepustowe są usuwane w procesie opracowywania rozkładów jazdy, wskutek czego inne, późniejsze wnioski o przyznanie trasy nie mogą być pozytywnie rozpatrzone. Jeżeli już teraz marginalne zdolności przepustowe sieci nie są spożytkowane przez spółki przewozów towarowych, to ostatecznie zostaną wyeliminowane całkowicie ze szkodą dla wszystkich użytkowników. Przedmiotowe rozporządzenie osiągnęłoby dokładnie odwrotny skutek od faktycznie zamierzonego, którym jest lepsze wykorzystanie dostępnych zdolności przepustowych.

W celu ograniczenia negatywnych skutków dla przewozów pasażerskich i przewozów towarowych, w odniesieniu do których wnioski o przyznanie tras wpłynęły w krótkim terminie od daty realizacji, konieczne jest odpowiednie uregulowanie, które pozwoliłoby zarządcom infrastruktury zdecydować, czy takie rozwiązanie jest odpowiednie przy uwzględnieniu wymogów kolejowych przewozów pasażerskich, lub też w jaki sposób można lepiej uwzględnić potrzeby kolejowych przewozów towarowych.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. – (NL) Coraz większa część transgraniczych, dalekobieżnych przewozów towarowych przenosi się ze szlaków kolejowych na szlaki drogowe. Ważną przyczyną takiej sytuacji jest fakt, że buduje się coraz więcej autostrad, likwidowane są bezpośrednie połączenia kolejowe pomiędzy spółkami będącymi partnerami w biznesie, a transport drogowy staje się relatywnie coraz tańszy. O przyczynach tych zwykle się zapomina. Cała nasza uwaga skupia się na dwóch pozostałych przyczynach. Jedną z nich jest niewystarczająca koordynacja pomiędzy spółkami kolejowymi działającymi w poszczególnych państwach członkowskich, wskutek czego wagony towarowe muszą czekać bezzasadnie długo zanim zostaną dołączone do lokomotywy, która powiezie je w dalszą trasę. Teraz pojawiło się rozwiązanie tego problemu w postaci pociągów kursujących wahadłowo według stałego rozkładu jazdy.

Drugą kwestią krytyczną jest fakt, że tego rodzaju przewozy są powolne, ponieważ muszą czekać na mające pierwszeństwo pociągi pasażerskie. Sprawozdanie pana posła Duchoňa miało na celu zniesienie pierwszeństwa przewozów pasażerskich. Na zatłoczonych odcinkach może to oznaczać nałożenie przez UE obowiązku lekceważenia stałych rozkładów jazdy poprzez eliminowanie z nich szeregu pociągów. Wyborcy wkrótce zdadzą sobie sprawę, że to pogorszenie usług nastąpiło dzięki Europie. Zamiast ograniczać przewozy pasażerskie konieczne jest znalezienie rozwiązania, które zaradziłyby wąskim gardłom i niedoborom zdolności przepustowych kolei. Dobrze, że przedmiotowy dokument został pod tym względem złagodzony.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Przewozy towarowe odbywają się obecnie głównie na szlakach drogowych, a zmniejsza się odsetek przewozów realizowanych drogą kolejową lub wodną, bądź lotniczą. W czasach wciąż malejących marż i skrajnie zaciętej konkurencji manewry wyprzedzania wykonywane przez kierowców samochodów ciężarowych, w połączeniu z przemęczeniem kierowców i przeładowaniem pojazdów, stanowią śmiertelną mieszankę. Poza ryzykiem wypadku przewozy towarowe, ze swoją tendencją do awaryjności, są nie do obronienia z punktu widzenia zatłoczenia, hałasu i zanieczyszczenia środowiska.

Nadszedł już najwyższy czas, aby przenieść przewozy towarowe na szlaki kolejowe, ale będziemy potrzebowali lepszych rozwiązań technicznych i modeli logistycznych do celów koordynacji i tworzenia sieci organizacyjnych. Przedmiotowe sprawozdanie jest krokiem we właściwym kierunku, dlatego też głosowałem za jego przyjęciem.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Stworzenie prawdziwego wewnętrznego rynku kolejowego jest niezwykle ważne z punktu widzenia realizacji celów europejskiej polityki w sprawie transportu zorganizowanego z poszanowaniem zasady zrównoważonego rozwoju, czy też, innymi słowy, z punktu widzenia przyszłości Europy i jej transportu. Jest ono ważne także z tego względu, że umożliwi temu sektorowi stanie się integralną częścią działań, które pomogą zapewnić powodzenie strategii lizbońskiej.

Kolejowe przewozy towarowe są również bardzo istotnym elementem w wielu obszarach działalności transportowej.

Utworzenie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na przewozy towarowe, ze sprawnie kursującymi pociągami łatwo przemieszczającymi się pomiędzy poszczególnymi sieciami krajowymi powinno umożliwić poprawę wykorzystania infrastruktury i ułatwić konkurencję w dziedzinie przewozów towarowych.

Jestem przekonany, że niezwykle ważne jest wspieranie działań, których celem jest poprawa sytuacji w sektorze kolejowych przewozów towarowych oraz w dalszej perspektywie − pełna integracja tego sektora z całą przyszłą europejską siecią transportową i uczynienie go jej integralnym elementem.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Gratuluję sprawozdawcy i Komisji Europejskiej odwagi w staraniach o przyznanie pierwszeństwa kolejowym przewozom towarowym na całym obszarze UE.

Osobiście opowiadałbym się za bardziej radykalnym wnioskiem, który wprowadziłby strategię zakładającą trasy objęte pierwszeństwem na określonych szlakach oraz uznanie ze strony pozostałej części branży kolejowej, że kolejowe przewozy towarowe są ważne, wymagają dalszego rozwoju i muszą otrzymać wsparcie.

Rozwój towarowego transportu kolejowego w Europie hamują dwa czynniki. Po pierwsze, faktyczny brak interoperacyjności, szczególnie jeśli chodzi o systemy sygnalizowania; i po drugie, sama branża kolejowa – a zwłaszcza przewoźnicy pasażerscy i zarządcy infrastruktury, którzy zmawiają się ze sobą w celu zapewnienia, aby towarowy transport kolejowy znalazł się na samym końcu kolejki, gdy idzie o wyznaczanie tras i opracowywanie rozkładów jazdy.

Przedmiotowe sprawozdanie stanowi przynajmniej początek końca tego dotychczasowego wygodnego małżeństwa z rozsądku i stwarza kolejowym przewoźnikom towarowym przynajmniej szansę rozwijania ich działalności.

Jeżeli pozwolimy, aby obecny stan się utrzymał, za dwadzieścia lat kolejowy transport towarowy przestanie istnieć. Musimy działać teraz, aby ten sektor transportu był zdolny do utrzymania się na rynku, atrakcyjny i konkurencyjny. W przeciwnym wypadku nigdy nie uda nam się usunąć przewozów towarowych z naszych dróg.

- Sprawozdanie: John Bowis (A6-0233/2009)

  Martin Callanan (PPE-DE), na piśmie. − Przyklaskuję pracy mojego kolegi Johna Bowisa nad przedmiotowym dokumentem, który stanowi przełom w dziedzinie praw pacjentów. Konserwatyści popierają zwiększenie mobilności pacjentów na terytorium UE i postrzegają ją jako metodę wzmocnienia systemu publicznych świadczeń zdrowotnych.

Być może znamienne jest, że kwestia ta zyskała po raz pierwszy na znaczeniu z powodu przypadku związanego z systemem narodowej służby zdrowia w Wielkiej Brytanii. Kobiecie, która zdecydowała się wyjechać do Francji na zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego, gdy jej lokalny ośrodek zdrowia kazał zbyt długo oczekiwać, odmówiono po powrocie do domu refundacji kosztów. Ale wniosła sprawę do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który ustanowił ważną zasadę: że pacjenci mają prawo wyjechać na leczenie do innego państwa członkowskiego i otrzymać refundację kosztów ze strony ich krajowego dostawcy publicznych świadczeń zdrowotnych.

Nie jestem entuzjastą ETS, który istotnie przyczynia się do ciągłego przyrastania nowych uprawnień w UE, ale to orzeczenie miało ogromne znaczenie. Mam nadzieję, że wielu moich wyborców, których srodze rozczarowało nieudolne zarządzanie narodową służbą zdrowia przez laburzystowski rząd, będzie mogło skorzystać z pomysłów zawartych w przedmiotowym sprawozdaniu.

  Anne Ferreira (PSE), na piśmie. – (FR) Oddałam głos przeciwko przyjęciu sprawozdania w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej, ponieważ nie spełnia ono ani celu UE w postaci wysokiego poziomu ochrony zdrowia (zgodnie z artykułem 152 traktatu), ani też żądań ze strony obywateli europejskich, dotyczących zapewnienia możliwości korzystania z bezpiecznej, dobrej jakościowo opieki zdrowotnej niedaleko ich miejsca zamieszkania.

Przedmiotowe sprawozdanie nie wprowadza zasady uzyskania uprzedniej zgody jako warunku posiadania możliwości poddania się leczeniu w innym państwie członkowskim UE. System uprzedniej zgody pozwala na zachowanie równowagi finansowej systemów socjalnych, jednocześnie stwarzając pacjentom gwarantowane warunki refundacji kosztów oraz zapewniając wymagane przez nich informacje przed poddaniem się leczeniu za granicą.

Niedopuszczalne jest także, aby poprawa jakości opieki zdrowotnej miała nastąpić poprzez zmuszenie ośrodków zdrowia do konkurowania ze sobą, czy też argumentowanie za zasadą swobodnego przepływu pacjentów: ta ostatnia sprawa zależy przede wszystkim od ich stanu zdrowia.

Przyjęte poprawki są zbyt niejednoznaczne, co otwiera drogę do rozstrzygania powstałych problemów na drodze postępowania przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości.

Przedmiotowa dyrektywa jedynie utrwala istniejące pomiędzy obywatelami Europy nierówności w zakresie opieki zdrowotnej, jako że tylko ci, którzy mogą z góry ponieść koszty opieki zdrowotnej, będą mogli wybierać wyższej jakości świadczenia.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Kwestią zasadniczej wagi jest fakt, że przedmiotowe sprawozdanie zostało przyjęte bez dokonania zmiany podstawy w postaci artykułu 95, czy też, innymi słowy, przy założeniu, że zdrowie na rynku wewnętrznym jest towarem, co jest niemożliwe do zaakceptowania. Byłoby zatem lepiej odrzucić wniosek Komisji, za czym się opowiadaliśmy. Jednak, niestety, większość nie podzieliła naszego stanowiska.

W konsekwencji prawa pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej nie należą do wyłącznej kompetencji państw członkowskich w zakresie decydowania o sposobie organizowania i finansowania ich systemów opieki zdrowotnej. Dotyczy to także ich kompetencji w sprawie ustanawiania systemów udzielania uprzedniej zgody na leczenie szpitalne za granicą.

Prawo obywateli do opieki zdrowotnej, jak również prawa pracujących w tym sektorze nie zostały zagwarantowane. Powinniśmy byli zwiększyć solidarność i koordynację pomiędzy systemami ubezpieczenia społecznego w poszczególnych państwach członkowskich UE, w szczególności poprzez stosowanie, wzmocnienie i bardziej odpowiednie reagowanie na prawa i potrzeby korzystających z opieki zdrowotnej.

W związku z powyższym głosowaliśmy przeciwko przyjęciu sprawozdania.

  Christa Klaß (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Oddałam głos za przyjęciem dyrektywy w sprawie praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej, ponieważ zapewnia ona pacjentom większe bezpieczeństwo prawne. Zwłaszcza na obszarach Unii Europejskiej w pobliżu granic, takich jak moje rodzinne miasto w dużym regionie Niemiec, Belgii, Luksemburga i Francji, czy w regionach wiejskich borykających się z niedoborem usług medycznych wspomaganie mobilności pacjentów jest ważnym elementem poprawy i zwiększenia skuteczności świadczeń zdrowotnych.

Niemiecki sektor opieki zdrowotnej skorzysta z mobilności transgranicznej pacjentów, jeżeli pacjenci z innych państw członkowskich UE będą w większym stopniu korzystali z naszych usług medycznych o wysokim standardzie, na przykład w dziedzinie rehabilitacji. Konieczne jest jednak utrzymanie suwerenności państw członkowskich. Państwa członkowskie same są odpowiedzialne za zapewnienie opieki medycznej oraz zorganizowanie własnych systemów opieki zdrowotnej. Stosując się do zasady pomocniczości przedmiotowa dyrektywa powinna jedynie regulować te obszary, które dotyczą transgranicznej mobilności pacjentów. Nasza wysoka jakość i standardy bezpieczeństwa w Niemczech nie mogą na tym ucierpieć. Norm etycznych, których słusznie przestrzegają państwa członkowskie, jak np. w dziedzinie sztucznego zapłodnienia, analizy DNA, czy pomocy w popełnieniu samobójstwa, nie wolno kwestionować.

  Astrid Lulling (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Przyjmuję z zadowoleniem cele przedmiotowego sprawozdania w postaci próby ułatwienia pacjentom korzystania z opieki zdrowotnej w obcym państwie członkowskim oraz sprecyzowania procedur uzyskiwania refundacji kosztów po zakończonym leczeniu, których obecnie brakuje w europejskim prawodawstwie. Bezpieczne, skuteczne leczenie wysokiej jakości powinno być zatem dostępne dla wszystkich europejskich obywateli dzięki mechanizmom współpracy pomiędzy państwami członkowskimi.

Nalegałabym jednak, aby państwa członkowskie miały wyłączne kompetencje w zakresie organizowania i finansowania systemów opieki zdrowotnej. Udzielanie uprzedniej zgody na leczenie szpitalne jest instrumentem o kluczowym znaczeniu dla możliwości wykonywania tego rodzaju uprawnień. Rozumie się samo przez się, że wykonywanie tego prawa musi odbywać się z poszanowaniem zasad proporcjonalności, potrzeb i niedyskryminacji.

Co się tyczy podstawy prawnej, optowałabym za podwójną podstawą prawną w celu zagwarantowania poszanowania dla kompetencji krajowych. W istocie wniosek Komisji zawierał wiele prób wkroczenia na ten obszar tylnymi drzwiami.

Ostateczne brzmienie dokumentu musi zachowywać proporcje między prawami pacjentów a kompetencjami krajowymi państw członkowskich w sektorze opieki zdrowotnej.

  Linda McAvan (PSE), na piśmie. − W imieniu delegacji brytyjskiej Partii Pracy w Parlamencie Europejskim z zadowoleniem przyjmuję wiele pozytywnych aspektów sprawozdania Parlamentu odnoszącego się do wniosku w sprawie dyrektywy dotyczącej transgranicznej opieki zdrowotnej. W szczególności popieramy poprawki, które stanowią jasno, że rządy krajowe pozostaną w pełni odpowiedzialne za organizowanie krajowych systemów opieki zdrowotnej oraz ustanawianie zasad leczenia.

Obawiamy się jednak nadal, że zasady w projektowanym brzmieniu nie są wystarczająco jednoznaczne. Pacjenci podróżujący do innego kraju UE w celu podjęcia leczenia muszą wiedzieć, czy otrzymają zwrot kosztów oraz muszą posiadać wszelkie niezbędne informacje na temat rodzaju i jakości opieki zdrowotnej w kraju gospodarzu. Delegacja Partii Pracy wzywa zatem do sprecyzowania w treści dyrektywy faktu, że państwa członkowskie mogą ustanowić system uprzedniego udzielania zgody. Popieramy także podwójną podstawę prawną w postaci artykułów 152 i 95, tak aby zapewnić, że to kwestie zdrowia, a nie względy związane z rynkiem wewnętrznym, są sprawą priorytetową. Delegacja Partii Pracy wstrzymała się od ostatecznego głosu, aby zaznaczyć, że te dwa zagadnienia muszą zostać rozstrzygnięte podczas drugiego czytania.

  Arlene McCarthy (PSE), na piśmie. − Wstrzymałam się od głosu w sprawie przedmiotowego sprawozdania, ponieważ nie daje ono wystarczającej gwarancji ochrony integralności i finansowania brytyjskiej narodowej służby zdrowia (NHS), ani też nie zapewni pewności ani jasności pacjentom (będącym w mniejszości), którzy mogą sobie pozwolić na wyjazd do innego państwa członkowskiego UE w celu skorzystania z tamtejszej opieki zdrowotnej.

Torysowscy posłowie do Parlamentu Europejskiego mają na względzie jeden cel, składając swój wniosek dotyczący ponownego wprowadzenia europejskimi tylnymi drzwiami ich zdyskredytowanego systemu bonów zdrowotnych; zgodnie z ich wnioskiem garstka zamożnych osób otrzymywałaby bony na wyprowadzenie środków narodowej służby zdrowia z Wielkiej Brytanii na potrzeby prywatnego leczenia w innej części Europy. Ludzie płacący podatki oczekują, że ich pieniądze będą inwestowane w NHS w celu pokrywania kosztów opieki zdrowotnej w kraju, a nie przekierowywania ich do systemów opieki zdrowotnej w innych krajach UE. Nie jest niespodzianką, że całkiem niedawno torysowski poseł do PE, Dan Hannan, opowiadał się za sprywatyzowanym modelem opieki zdrowotnej.

W niedawnej debacie na temat płatności w transgranicznej opiece zdrowotnej pomiędzy Wielką Brytanią a Irlandią torysowski minister zdrowia w gabinecie cieni, Andrew Lansley, stwierdził, że środki narodowej służby zdrowia są zawsze cenne i zaatakował za zapłatę Irlandii kwoty 180 milionów funtów brytyjskich pochodzących z budżetu NHS. Torysi nie poparli jednak naszego wniosku o ustanowienie przejrzystego systemu udzielania uprzedniej zgody, który ma zasadnicze znaczenie dla ochrony cennych środków NHS i świadczeń realizowanych w jego ramach.

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Głosowałem przeciwko przyjęciu sprawozdania pana posła Bowisa i wniosku Komisji, ponieważ już sama ich podstawa prawna dowodzi, że interesy finansowe i niekontrolowany rynek zyskują pierwszeństwo przed prawami pacjentów do lepszej i pełniejszej opieki zdrowotnej. Przedmiotowy wniosek przeczy przepowiedniom o Europie socjalnej i solidarności, i doprowadzi do sytuacji, gdzie tylko najzamożniejsi będą mieli dostęp do szeroko reklamowanych ośrodków transgranicznej opieki zdrowotnej.

Będzie to skutkować destrukcją krajowych systemów opieki zdrowotnej i zmusi pacjentów do szukania opieki zdrowotnej za granicą. Opieka zdrowotna jest i musi pozostać obowiązkiem państw członkowskich. Traktowanie opieki zdrowotnej jako towaru handlowego, nie zaś świadczenia publicznego, jest niedopuszczalne. Co więcej, projekt dyrektywy proponuje system refundacji kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej, który jest zbyteczny zważywszy na to, że refundacja kosztów opieki zdrowotnej została wprowadzona w 1971 roku na mocy rozporządzenia w sprawie współpracy pomiędzy systemami ubezpieczeń społecznych.

  Kathy Sinnott (IND/DEM), na piśmie. − Wstrzymałam się od głosu nad przedmiotowym sprawozdaniem, bowiem rozpaczliwie chcę, aby ludzie mieli dostęp do leczenia, którego pilnie potrzebują. Jednak moje obawy budzi kwestia uprzedniego uzyskiwania zgody. Przewidywana w przedmiotowej dyrektywie uprzednia zgoda neguje prawa pacjentów. To właśnie z tego powodu pacjenci wnieśli sprawy do sądów, a wyroki tychże sądów są przyczyną, dla której tutaj dzisiaj jesteśmy, głosując nad transgraniczną opieką zdrowotną. Włączenie uprzedniego udzielania zgody do przedmiotowej dyrektywy cofa nas do punktu wyjścia. Zgony spowodowane takim a nie innym położeniem geograficznym pozostaną regułą, a pacjenci będą napotykać te same przeszkody, jakie napotykają obecnie starając się o zgodę na wyjazd w celu podjęcia leczenia.

Żałuję również głęboko, że przedmiotowe sprawozdanie nie zachowuje podstawy prawnej, która stawia zdrowie pacjentów na pierwszym miejscu. Zamiast tego zmarnowano okazję, a zdrowie pacjentów traktowane jest jako towar mogący przynosić zyski.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Najważniejsze poprawki dotyczące uzyskiwania uprzedniej zgody okazały się porażką. Poprawki te miały zasadnicze znaczenie dla utrzymania systemu NHS w Szkocji i Wielkiej Brytanii jako całości. Przegraliśmy w głosowaniu nad podwójną podstawą prawną, co pozwoliłoby na uwzględnienie kwestii zdrowia publicznego zamiast uznania, że jedyną podstawą prawną jest przepis dotyczący jednolitego rynku. Z uwagi na wyłączenie tych dwóch kluczowych elementów oraz fakt, że jest to pierwsze czytanie, nie miałam innej możliwości jak tylko wstrzymać się od głosu.

  Marianne Thyssen (PPE-DE), na piśmie. – (NL) Mobilność pacjentów jest faktem, ale jeszcze nim nie jest konieczna pewność prawa z punktu widzenia pacjentów i pracowników służby zdrowia. Z tego powodu wniosek Komisji w sprawie dyrektywy jest dobrym pomysłem. Ja również cenię wysiłki podjęte przez pana posła Bowisa w celu osiągnięcia kompromisu w tym niezwykle trudnym temacie. Dzięki jego wysiłkom wniosek Komisji został znacząco udoskonalony. Tym niemniej nie mogłam poprzeć ostatecznej wersji sprawozdania z powodu nieuwzględnienia dwóch kwestii dotyczących kompetencji państw członkowskich w zakresie organizowania i finansowania ich systemów opieki zdrowotnej.

Apelowaliśmy o włączenie podstawy prawnej, która pozwoliłaby państwom członkowskim pobierać od zagranicznych pacjentów opłaty tytułem pokrycia faktycznych kosztów i współpłacenia przez nich za otrzymaną w naszym kraju opiekę. Ponadto opowiadaliśmy się zawsze za umożliwieniem państwom członkowskim odmowy przyjęcia pacjentów w niektórych okolicznościach, na przykład w sytuacji istnienia długich list oczekujących. Ma to szczególne znaczenie w Belgii, małym kraju ze stosunkowo dużym napływem pacjentów zagranicznych.

Dokument w brzmieniu przyjętym dzisiaj na posiedzeniu plenarnym nie daje wystarczających gwarancji w tym względzie. Z tych powodów wstrzymałam się od głosu w końcowym głosowaniu.

  Georgios Toussas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Wymierzona przeciwko zwykłym obywatelom polityka UE i burżuazyjnych rządów obniża standardy świadczeń w ramach publicznej opieki zdrowotnej, skutkując niepokojem pacjentów, długimi listami oczekujących, brakiem różnych świadczeń, wysokimi podatkami, brakiem opieki dla osób nieubezpieczonych i imigrantów, i tak dalej.

Drastyczne zmniejszenie świadczeń socjalnych, komercjalizacja i dalsza prywatyzacja systemów opieki zdrowotnej oraz atak na prawa ubezpieczonych ułatwiają dużym konglomeratom biznesowym czerpanie ogromnych zysków z lukratywnego sektora opieki zdrowotnej.

Dyrektywa w sprawie „mobilności pacjentów” wspiera jednolity rynek świadczeń zdrowotnych, korzystanie ze swobód przewidzianych w traktacie z Maastricht oraz mobilność pacjentów i pracowników ochrony zdrowia w celu zabezpieczenia komercjalizacji opieki zdrowotnej.

Refundacja części kosztów opieki za granicą jest pułapką mającą na celu uzyskanie zgody obywateli na komercjalizację opieki zdrowotnej i wprowadzenie złożonego trybu korzystania z niej, a także na dyskryminację klasową pod względem prawa do życia.

Prawa pacjentów można zabezpieczyć jedynie w ramach czysto publicznego, bezpłatnego systemu opieki zdrowotnej, który obejmowałby wszystkie wymogi opieki zdrowotnej (opiekę specjalistyczną i inną) całej ludności, niezależnie od jej statusu finansowego, czy ubezpieczeniowego. Tylko taki system, który może rozwijać się w ramach gospodarki oddolnej, z władzy oddolnej, może zagwarantować ilościową adekwatność i jakościową poprawę świadczeń, a także skuteczną ochronę zdrowia i życia pracowników.

- Sprawozdanie: Amalia Sartori (A6-0239/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Oddałem głos za.

Analizy sektorowe wskazują kompleksowo, że corocznie 10−12% osób, które idą do szpitali w Europie w celu poddania się leczeniu choruje wskutek zakażeń w szpitalach. W przeliczeniu na konkretne liczby powyższe wartości procentowe są jeszcze bardziej zatrważające: oblicza się, że liczba pacjentów w Unii Europejskiej, którzy ulegli zakażeniom w szpitalu wynosi około 5 milionów.

Wracając do wystąpienia mojej koleżanki, pani poseł Sartori, bezpieczeństwo i skuteczność opieki zdrowotnej można poprawić ustanawiając program, który przede wszystkim weźmie pod uwagę następujące zasadnicze kwestie: 1) zwiększenie liczby pielęgniarek specjalizujących się w kontroli zakażeń; 2) wdrożenie szkoleń dla pracowników opieki zdrowotnej i paramedycznej, ukierunkowanych zwłaszcza na zakażenia szpitalne i odporność wywołujących je wirusów na działanie antybiotyków; 3) umożliwienie nowych odkryć na drodze badań naukowych nad tego rodzaju chorobami.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem wniosku w sprawie bezpieczeństwa pacjentów. Wprawdzie jakość opieki zdrowotnej w Europie uległa znacznej poprawie dzięki postępom w dziedzinie nauk medycznych, jednak procedury medyczne mogą niekiedy powodować uszczerbek na zdrowiu pacjentów. Niektóre niekorzystne skutki spowodowane są błędami w sztuce lekarskiej lub zakażeniami powstałymi podczas leczenia.

Przedmiotowe sprawozdanie zawiera ważne wnioski. Potrzebne są: poprawa sposobu gromadzenia informacji na szczeblu lokalnym i regionalnym; poprawa sposobu informowania pacjentów; większa liczba pielęgniarek specjalizujących się w kontroli zakażeń; system zachęt do podejmowania kształcenia i szkoleń dla pracowników opieki zdrowotnej; a także większe skoncentrowanie na zakażeniach w szpitalu. W pełni popieram te rozwiązania.

- Sprawozdanie: Antonios Trakatellis (A6-0231/2009)

  Liam Aylward (UEN), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję proponowaną inicjatywę poprawy opieki zdrowotnej nad osobami cierpiącymi na rzadkie choroby. Z uwagi na szczególny charakter takich chorób jak rzadkie nowotwory, choroby autoimmunologiczne, choroby toksyczne i zakaźne, brakuje dostatecznej wiedzy i przeznaczonych na ten cel zasobów, jednak dotyczą one 36 milionów obywateli UE.

Wzmocnienie współpracy pomiędzy specjalistami i ośrodkami naukowymi w całej Europie, a także wymiana informacji i świadczeń są naturalnym sposobem niesienia przez Unię Europejską pomocy jej obywatelom. Jest to bezpośrednia metoda zapewniania świadczeń państwu. Przedmiotowy wniosek wzywa państwa członkowskie do tworzenia nowych ośrodków i organizowania szkoleń w celu zmaksymalizowania potencjału zasobów naukowych przeznaczonych na rzadkie choroby i połączenia dotychczasowych ośrodków badawczych i sieci informacji o chorobach. Popieram tego rodzaju rozwiązania i zachęcam do zacieśnienia współpracy pomiędzy państwami członkowskimi, co pozwoli na zwiększenie mobilności pacjentów i specjalistów dla dobra was, obywateli.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania w sprawie rzadkich chorób, ponieważ wydaje mi się, że uzgodnione działania w dziedzinie rzadkich chorób na szczeblu Unii Europejskiej oraz na szczeblu krajowym są bezwzględną koniecznością. Wprawdzie częstotliwość występowania każdej z rzadkich chorób jest bardzo niska, jednak problem ten dotyczy milionów Europejczyków, bowiem rzadkich chorób istnieje bardzo wiele.

Sądzę, że sprawą zasadniczej wagi jest wsparcie niezależnych organizacji, zapewnienie dostępu do informacji na temat rzadkich chorób, utworzenie specjalistycznych ośrodków w poszczególnych państwach członkowskich, opracowanie szkoleń w istniejących ośrodkach, a także pozyskanie ekspertów i specjalistów w tej dziedzinie. Należy zapewnić odpowiednie zasoby, aby zagwarantować niezwłoczne podjęcie działań w obszarze rzadkich chorób.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Oddam głos za przyjęciem sprawozdania pana posła Trakatellisa. Przyjmuję do wiadomości fakt, że istnieje wiele rzadkich chorób, które są traktowane po macoszemu jeśli chodzi o badania naukowe, jako że placówki medyczne prowadzą pewien rodzaj selekcji chorych ignorując los tych, którzy cierpią na niecodzienne choroby nieprzynoszące zbyt wielu zysków w porównaniu z zyskami potencjalnie możliwymi do uzyskania w przypadku chorób często spotykanych.

Dotyczy to zwłaszcza rzadkich, dziedzicznych chorób genetycznych. Uważam, że powinniśmy wspomóc badania naukowe w tych dziedzinach poprzez podkreślenie elementu kosztów badań. W tym względzie deklaruję osobiste zainteresowanie, że ponieważ jedna z tego rodzaju chorób występuje w mojej rodzinie.

  Elisabeth Jeggle (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Zawarte w Poprawce 15 jednoznaczne wezwanie do wyeliminowania rzadkich chorób poprzez poradnictwo genetyczne dla rodziców będących nosicielami genów oraz do selekcji embrionów na drodze diagnostyki preimplantacyjnej jest nie tylko sprzeczne z prawem obecnie obowiązującym w Niemczech. Zwłaszcza w świetle historii Niemiec żądanie lub zalecanie eliminacji bądź selekcji osób niepełnosprawnych, nawet jeśli jeszcze nienarodzonych, wydawałoby się z zasady niedopuszczalne i niemożliwe do przyjęcia.

Zatrważające jest to, że przedmiotowe propozycje i sformułowania ujawniają całkowity brak poszanowania dla wartości każdego ludzkiego życia, niezależnie od tego, czy mówimy o osobach chorych, czy zdrowych. Złożone addendum zastępuje wezwanie do prowadzenia postępowania terapeutycznego w przypadku rzadkich chorób celem w postaci zapobiegania narodzeniu osób chorych.

Nie jest to zgodne z duchem i literą europejskich i międzynarodowych deklaracji praw człowieka. Faktycznym celem, jaki winien przyświecać polityce europejskiej powinno być niesienie pomocy ludziom dotkniętym chorobą lub zagrożonym ryzykiem jej wystąpienia, a nie ich wczesna selekcja na podstawie kryteriów jakościowych.

Przedmiotowe sprawozdanie, jak również poszczególne poprawki, a zwłaszcza Poprawka 15, nie są zgodne z moimi chrześcijańskimi wartościami. Z tego powodu głosowałam przeciwko przyjęciu sprawozdania.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Przedmiotowe rozporządzenie obejmuje wiele kwestii, które popieram. Nie mogłam jednak poprzeć całości sprawozdania z uwagi na włączenie do niego kwestii, które − jak sądzę – powinny podlegać i w istocie podlegają zasadzie pomocniczości, a mianowicie kompetencji państwa członkowskiego. Zatem nie są to zagadnienia, w odniesieniu do których Parlament Europejski powinien zajmować stanowisko. Przedmiotem praktyk eugenicznych jest także zagadnienie, które wskutek przyjęcia Poprawki 15 zostało włączone do treści przedmiotowego rozporządzenia. Nie poparłam Poprawki 15. Ten temat podlega zasadzie pomocniczości, nie jest zaś przedmiotem zainteresowania Unii Europejskiej, która nie stanowi i nie powinna stanowić prawa w dziedzinie praktyk eugenicznych. Tak więc nie mogłam poprzeć całości sprawozdania.

- Sprawozdanie: Jean-Pierre Audy (A6-0168/2009)

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. − Brytyjscy konserwatyści nie mogli zgodzić się na udzielenie absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok 2007, sekcja 3, Komisja Europejska. Nieustająco twierdzimy, że budżet parlamentarny musi zapewniać europejskiemu podatnikowi jakość adekwatną do kosztów, w związku z czym popieramy sprawozdanie przedstawione przez pana posła sprawozdawcę. W szczególności popieramy słowa krytyki skierowane przez sprawozdawcę wobec niezapewnienia przez Komisję, że Bułgaria i Rumunia osiągnęły odpowiednie standardy kontroli finansowej. Musimy jednak zauważyć, że w ciągu czternastu kolejnych lat Europejski Trybunał Obrachunkowy nie był w stanie wydać poświadczenia wiarygodności bez zastrzeżeń w odniesieniu do ogólnych europejskich sprawozdań. Komisja Europejska ponosi ostateczną odpowiedzialność za te sprawozdania, a zatem – zgodnie z naszym tradycyjnym podejściem – będziemy nadal głosować przeciwko udzieleniu absolutorium, do czasu aż dostrzeżemy faktyczny postęp na drodze do uzyskania od Trybunału Obrachunkowego poświadczenia wiarygodności bez zastrzeżeń.

  Călin Cătălin Chiriţă (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Wraz z pozostałą delegacją Rumunii w grupie PPE-DE głosowałem przeciwko przyjęciu sprawozdania pana posła Jeana-Pierre’a Audy’ego w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok finansowy 2007, bowiem nie została zaakceptowana Poprawka 13. Sprawozdanie ETO za rok finansowy 2007 wciąż odnosi się wyłącznie do projektów realizowanych w latach 2000−2006, jako że rok 2007 był w większości fazą przygotowawczą do wdrażania programów przewidzianych na okres 2007−2013. W konsekwencji wpływ na okres programowania 2007−2013 nowych regulacji, które są prostsze i bardziej rygorystyczne niż te, które miały zastosowanie do roku 2006, nie może być jeszcze przedmiotem oceny.

Chciałbym podkreślić konieczność uproszczenia procedur wdrażania funduszy strukturalnych, a zwłaszcza systemów zarządzania i kontroli. Złożoność systemu jest jedną z przyczyn nieprawidłowości występujących w państwach członkowskich. Chciałbym także podkreślić potrzebę wprowadzenia działań upraszczających zaproponowanych przez Komisję podczas przeglądu rozporządzeń dotyczących funduszy strukturalnych na okres 2007−2013 w odpowiedzi na obecny kryzys finansowy. Tego rodzaju procedury upraszczające mają decydujące znaczenie dla zmniejszenia obciążeń administracyjnych na szczeblu

krajowym, regionalnym i lokalnym. Ważne jest zapewnienie, że takie procedury uproszczenia pomogą obniżyć odsetek błędów w przyszłości.

  Jeanine Hennis-Plasschaert, Jules Maaten, Toine Manders i Jan Mulder (ALDE), na piśmie. – (NL) Holenderska Partia Ludowa na Rzecz Wolności i Demokracji (VVD) głosowała przeciwko udzieleniu absolutorium Komisji Europejskiej. VVD stoi na stanowisku, że Komisja poczyniła zbyt małe postępy w dziedzinie uzyskania poparcia dla deklaracji krajowej w państwach członkowskich. Dotychczas uczyniły to tylko cztery państwa, wśród nich Holandia. Ponadto VVD jest zdania, że państwa członkowskie UE wciąż popełniają zbyt wiele błędów związanych z przydziałem środków europejskich, co wyraźnie wykazały audyty przeprowadzone przez Europejski Trybunał Obrachunkowy. Trybunał Obrachunkowy wydał negatywną opinię pokontrolną, między innymi w odniesieniu do polityki wobec obszarów wiejskich, polityki spójności oraz polityki strukturalnej. VVD uważa, że systemy audytów w tych dziedzinach muszą zostać udoskonalone. Postęp poczyniony w ciągu minionych pięciu lat był zbyt mały.

  Rumiana Jeleva (PPE-DE), na piśmie. – (BG) Panie przewodniczący! Głosowałam za udzieleniem Komisji absolutorium z wykonania budżetu UE za rok 2007.

Jednocześnie muszę nadmienić, że głosowałam przeciwko tym punktom przedmiotowego sprawozdania, których celem było wprowadzenie wymogu sporządzania sprawozdań kwartalnych dotyczących zarządzania środkami pochodzącymi z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, zwłaszcza w przypadku Bułgarii i Rumunii. Oddałam głos przeciwko nim, ponieważ jestem głęboko przekonana, że w przypadkach, w których wymagamy większej kontroli, dobrym pomysłem jest wdrożenie tego rozwiązania jednocześnie i w tym samym stopniu w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich, a nie tylko jednego lub dwóch spośród nich. Podzielam również zaniepokojenie wyrażone przez Parlament i sprawozdawcę, który zaznacza, że środki przeznaczone dla Bułgarii, które zostały zamrożone lub wycofane przez Komisję Europejską, sięgają blisko 1 miliarda euro.

Jak stwierdzono w sprawozdaniu owa utrata i zamrożenie środków zostały nałożone przede wszystkim z powodu, między innymi, nieprawidłowości związanych z zaproszeniami do składania ofert oraz kwalifikowalnością wydatków, niewykorzystaniem środków inwestycyjnych zgodnie z ich przeznaczeniem, a także brakiem zdolności administracyjnych. Chciałabym zakończyć, dzieląc się z państwem moją obawą, iż obywatele Bułgarii zostaną pozbawieni instrumentów wspomagania europejskiej solidarności oraz że niezasłużenie zapłacą za błędy popełnione przez ich rząd.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Oddałam głos popierający udzielenie absolutorium dla Komisji Europejskiej za rok 2007, przy czym uczyniłam to z pewnymi zastrzeżeniami.

Pięć lat temu przewodniczący Barroso obiecał uzyskanie przed zakończeniem jego kadencji pozytywnej opinii w zakresie kontroli budżetowej i formalnych poświadczeń wiarygodności. Pomimo pewnego postępu wciąż istnieją opóźnienia w tym procesie.

Dotychczas 22 państwa przedłożyły roczne podsumowanie spełniające podstawowe minimalne wymogi rozporządzenia finansowego, ale nie wszystkie są zadowalające. Jedynie 8 państw stanęło na wysokości zadania przedstawiając bardziej formalną analizę lub poświadczenie wiarygodności. Niestety, Irlandia do nich nie należała. Musimy upewnić się, że jeśli chodzi o absolutorium z wykonania budżetu za rok 2008, został uczyniony znaczny postęp.

  Alexandru Nazare (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Delegacja PD-L (Rumuńskiej Partii Liberalnych Demokratów) w grupie PPE-DE głosowała przeciwko przyjęciu sprawozdania w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok finansowy 2007, odnoszącego się do zarządzania funduszami europejskimi przez Rumunię i Bułgarię.

W sprawozdaniu w sprawie udzielenia absolutorium, które nawiązuje do nieprawidłowości związanych z dostępem do środków PHARE przed rokiem 2007, zachowano postanowienie dotyczące sporządzania specjalnego sprawozdania z zarządzania środkami wspólnotowymi w Rumunii oraz środków odnotowanych w walce z korupcją. W związku z tym grupa PD-L w Parlamencie Europejskim głosowała przeciwko przyjęciu przedmiotowego sprawozdania.

Wspomniane specjalne sprawozdanie jest nieuzasadnione w zakresie, w jakim istnieje już mechanizm współpracy i weryfikacji zatwierdzony przez Radę Europejską w grudniu 2006 roku. Sporządzanie dodatkowego sprawozdania osłabia wiarygodność już funkcjonującego mechanizmu współpracy i weryfikacji. W istocie nawet reakcja Komisji Europejskiej, wyrażona ustami jej rzecznika Marka Graya, potwierdza bezcelowość takiego rozwiązania w zakresie, w jakim istnieją już wypróbowane i przetestowane mechanizmy wykrywania wszelkich nieprawidłowości w zarządzaniu środkami wspólnotowymi.

- Sprawozdanie: Søren Bo Søndergaard (A6-0153/2009)

  Philip Claeys (NI) , na piśmie. – (NL) Głosowałem przeciwko udzieleniu absolutorium, ponieważ Komitet Regionów w swojej obecnej formie nie może być przez nikogo traktowany poważnie. Między innymi z powodu nieprzejrzystej definicji terminu „region” Komitet Regionów jest niezwykle niejednorodnym podmiotem, w którym oprócz europejskich narodów reprezentowane są na przykład miejskie aglomeracje. Bardzo osobliwy jest również fakt, że regiony w ostatnich czasach zorganizowały się w grupy polityczne, nie uzyskując do tego żadnego demokratycznego mandatu ze strony wyborców.

- Sprawozdanie: Christofer Fjellner (A6-0176/2009)

  Martin Callanan (PPE-DE), na piśmie. − Brytyjscy konserwatyści opowiadają się przeciwko Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Kwestionuję twierdzenie, jakoby UE mogła nadawać i regulować prawa podstawowe. Sprzeciwiam się w szczególności Karcie praw podstawowych, bowiem została ona przyjęta przez UE pomimo faktu, że żaden z instrumentów przewidzianych do wdrażania Karty – konstytucja UE ani traktat lizboński – nie został ratyfikowany.

Ustanowienie agencji mającej nadzorować realizację Karty praw podstawowych było kolosalną stratą pieniędzy podatników i działaniem daremnym. W istocie to samo można powiedzieć o wielu agencjach UE, które dublują prace prowadzone na szczeblu krajowym i bezwstydnie wspomagają realizację federalistycznego planu UE. Wiele osób w moim okręgu wyborczym postrzega ogromne kwoty marnowane na utrzymanie tej i innych agencji jako poważne rozczarowanie, zwłaszcza w okresie kryzysu gospodarczego, kiedy oddają coraz większe sumy swoich pieniędzy na podatki w celu finansowania marnotrawstwa w UE.

  Philip Claeys (NI) , na piśmie. – (NL) Oddałem głos przeciwko udzieleniu absolutorium, ponieważ Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej jest zbyteczną instytucją, która – co więcej – jest wrogo nastawiona wobec prawa do wolności wyrażania opinii.

- Projekt rezolucji (B6-0191/2009)

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie podjęcia wyzwań związanych z wylesianiem i degradacją lasów, bowiem jestem przekonana, że wylesianie powoduje trudno odwracalne, bardzo poważne szkody środowiskowe, jak np. zaburzenia stosunków wodnych, pustynnienie, wpływ na klimat i zanik różnorodności biologicznej.

Istnieje potrzeba większej spójności między politykami dotyczącymi ochrony lasów i zrównoważonej gospodarki leśnej a innymi wewnętrznymi i zewnętrznymi politykami UE. Z tego powodu musimy przeprowadzić ocenę skutków, które na lasy wywiera unijna polityka energetyczna (zwłaszcza biopaliwa), rolna i handlowa.

Jestem również przekonana, że wsparcie finansowe dla krajów rozwijających się jest bezwzględnie konieczne w celu zatrzymania ubytku powierzchni lasów tropikalnych. Ograniczenie stopnia wylesiania odegra niezwykle istotną rolę w procesie łagodzenia i dostosowywania do zmian klimatu.

- Sprawozdanie: Gilles Savary (A6-0199/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Głosowałem za.

Zarządzanie transportem zgodnie z potrzebami i wymaganiami obywateli jest jednym z podstawowych zagadnień do dyskusji w ramach polityki Unii Europejskiej. Poprzez program CIVITAS (ogłoszony w 2002 roku), mający za zadanie wspomagać rozwój na szeroką skalę schematów transportu miejskiego, a także białą księgę zatytułowaną „Europejska polityka transportowa w roku 2010: czas na decyzje” (ogłoszoną w 2001 roku), w której proponowano stworzenie bardziej optymalnego systemu transportu miejskiego, Komisja zaproponowała już autentyczny plan działania w celu optymalizacji jakości transportu europejskiego. Opracowała system, który ma stopniowo oddzielać wzrost zapotrzebowania na mobilność od wzrostu gospodarczego, tak aby kontrolować zanieczyszczenie środowiska w bardziej lub mniej skuteczny sposób, jednocześnie mając na względzie ochronę europejskiego systemu produkcji. Po zapoznaniu się z sytuacją Komisja zobowiązuje się zatem do zagwarantowania wszystkim obywatelom Wspólnoty sieci transportowej, która będzie jednocześnie sprawna i niezwykle bezpieczna.

Będziemy musieli skupić naszą uwagę na pięciu kwestiach: 1) ochronie praw i obowiązków pasażerów; 2) zwiększeniu bezpieczeństwa na drogach; 3) promowaniu bezpieczeństwa; 4) ograniczeniu transportu drogowego, aby położyć kres zatłoczeniu w transporcie lądowym.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Obecny gwałtowny rozwój miast w połączeniu z koncentracją ludności europejskiej w ośrodkach miejskich to fakty, które przedmiotowe sprawozdanie Parlamentu Europejskiego stara się poddać analizie, aby mieć swój wkład w ogromną pracę konieczną do wykonania w tej dziedzinie.

Mając na względzie poszanowanie zasady pomocniczości i proporcjonalności przedmiotowe sprawozdanie przedstawia propozycje, które uważam za istotne.

Najbardziej znaczącą kwestią w ramach stanowiska przyjętego przez Parlament jest uwaga, jaką zwraca na rozproszenie działań, którym może tym samym brakować spójności, nie tylko jako korpusowi prawodawstwa, ale szczególnie jeśli idzie o ich wdrażanie.

Zgadzam się co do potrzeby spójnego podejścia, co obejmuje zachęcanie do optymalizowania różnych sposobów przemieszczania się w ośrodkach miejskich poprzez poprawę programowania miejskiego. Ponadto popieram stałe prace badawcze i innowacje w tej konkretnej dziedzinie, a także współpracę Komisji z państwami członkowskimi i wkład, w razie potrzeby, w wymianę informacji na temat dobrych praktyk, które mogą być stosowane w poszczególnych państwach. Na zakończenie chcę podkreślić znaczenie europejskiego przemysłu w procesie rozwoju technologii, które mogłyby umożliwić poprawę zarządzania, bezpieczeństwa i efektywności energetycznej transportu miejskiego w europejskich miastach.

- Sprawozdanie: Anne E. Jensen (A6-0227/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący! Dziękuję. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Jensen, które zapewnia wszechstronne ramy polityki i określa działania służące skoordynowanemu stosowaniu inteligentnych systemów transportowych na szczeblu UE.

Zatłoczenie w ruchu drogowym, zwiększoną emisję CO2, a także liczbę ofiar śmiertelnych na drogach wymienia się wśród głównych wyzwań, jakie musi podjąć transport europejski. Sądzę, że inteligentne systemy transportowe są najważniejszym instrumentem zwiększenia skuteczności, bezpieczeństwa i czystości ekologicznej transportu, przyczyniającym się w ten sposób do rozwoju zrównoważonej mobilności obywateli i gospodarki.

Zgadzam się, że inteligentne systemy transportowe mogą poprawić warunki życia obywateli Europy i przyczynią się także do poprawy bezpieczeństwa na drogach oraz obniżenia szkodliwych emisji i zanieczyszczenia środowiska. Jestem głęboko przekonany, że inteligentne systemy transportowe zwiększą skuteczność środków transportu, wpływając w ten sposób na zmniejszenie natężenia ruchu.

Wprawdzie przygotowano lub wprowadzono kilka wniosków w odniesieniu do poszczególnych rodzajów transportu (kolejowego, morskiego i lotniczego), jednak brak jest podobnych spójnych europejskich ram prawnych dotyczących transportu drogowego.