Πληρη πρακτικα των συζητησεων

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010 - Στρασβούργο

18. Τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας (συζήτηση)

  Πρόεδρος. – Η ημερήσια διάταξη προβλέπει τη συζήτηση της έκθεσης του κ. Leichtfried, εξ ονόματος της Επιτροπής Μεταφορών και Τουρισμού, σχετικά με την πρόταση οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου που αφορά τα τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας (COM(2009)0217 – C7-0038/2009 – 2009/0063(COD)) (A7-0035/2010).

  Jörg Leichtfried, εισηγητής. – (DE) Κυρία Πρόεδρε, στον τομέα της ασφάλειας και των τελών για την ασφάλεια της ευρωπαϊκής πολιτικής αεροπορίας επικρατεί, επί του παρόντος, μία κατάσταση στην οποία έκαστος ενεργεί κατά βούληση. Κανείς ουσιαστικά δεν ενεργεί με τον δέοντα τρόπο. Ωστόσο, αυτό θα το πληρώσουμε. Πρόκειται για κάτι που πραγματικά δεν πρέπει να δεχτούμε αμαχητί, και η παρούσα έκθεση στοχεύει να επιφέρει αλλαγές. Τι θα αλλάξει συγκεκριμένα, και τι στοχεύει να αλλάξει;

Θα ήθελα απλώς να πω εκ των προτέρων ότι, ως προς όλα σχεδόν τα σημεία –και θα ήθελα να ευχαριστήσω για αυτό τους συναδέλφους βουλευτές– επικρατεί η ομόφωνη αντίληψη ότι η έκθεση μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη διαφάνεια. Διαφάνεια σημαίνει ότι αφενός οι αεροπορικές εταιρείες θα είναι στο μέλλον σε θέση να λαμβάνουν πληροφορίες που θα τους επιτρέπουν να κατανοούν ποια τέλη θα τους επιβάλλονται από τους αερολιμένες όσον αφορά την ασφάλεια, ποιος είναι ο σκοπός τους, εάν είναι υπερβολικά υψηλά –κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει σήμερα σε ορισμένες περιπτώσεις– και αφετέρου, σε μεταγενέστερο στάδιο, ότι και οι επιβάτες, βεβαίως, θα είναι σε θέση να κατανοήσουν τι ζητούν από αυτούς οι αεροπορικές εταιρείες. Και εδώ, έχω την υποψία ότι η διαφάνεια των αεροπορικών εταιρειών περιορίζεται ορισμένες φορές σκοπίμως, ακόμα και όταν, όπως οι ίδιες δηλώνουν, καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για τη διαφάνειά τους.

Ένα σημείο που έχει εν προκειμένω μεγάλη σημασία είναι το γεγονός ότι, σε ολόκληρη την Ευρώπη, υπάρχουν αρκετά διαφορετικά συστήματα χρηματοδότησης των υποδομών ασφαλείας. Υπάρχουν κράτη που τις χρηματοδοτούν αποκλειστικά μέσω της φορολογίας. Σε άλλα κράτη πληρώνουν μόνο οι τελικοί χρήστες και σε κάποια άλλα εφαρμόζεται μεικτό σύστημα.

Πρόθεσή μας ήταν να διασφαλίσουμε ότι τα εν λόγω συστήματα μπορούν να διατηρηθούν. Δεν θέλουμε να υπαγορεύσουμε σε κανένα κράτος μέλος τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να χρηματοδοτούνται τα τέλη ασφαλείας του· μοναδική μας επιθυμία είναι να διασφαλίσουμε ότι όποιος πληρώνει θα γνωρίζει εντέλει τι πλήρωσε.

Υπάρχουν ή υπήρξαν διάφορες ιδέες σχετικά με το ποιοι αερολιμένες πρέπει να συμπεριληφθούν, και αποφασίσαμε ότι το συγκεκριμένο θέμα αφορά την ασφάλεια. Δεν αφορά ούτε τα έσοδα, ούτε τα κέρδη· αφορά την ασφάλεια. Για τον λόγο αυτόν, αποφασίσαμε ότι πρέπει να συμπεριληφθούν όλοι οι αερολιμένες που διοικούνται με εμπορικά κριτήρια, και πιστεύω ότι αυτή ήταν και η σωστή απόφαση.

Τέλος, καταλήξαμε σε ένα σημείο, επί του οποίου διαπιστώθηκε ευρεία ομοφωνία στην Ολομέλεια, ότι δηλαδή πρέπει να προβούμε σε διάκριση μεταξύ των τελών για υποδομές ασφαλείας και μέτρα ασφαλείας που περιλαμβάνονται στους κανόνες της ΕΕ, και των τελών για μέτρα ασφαλείας που προχωρούν ακόμα παραπέρα – ήτοι για εκείνα που χαρακτηρίζονται ως «αυστηρότερα μέτρα».

Υποστηρίζουμε ότι οτιδήποτε εμπίπτει στο πλαίσιο της ΕΕ θα παραμείνει ως έχει· κάθε κράτος μέλος μπορεί να ενεργήσει κατά την κρίση του. Εάν, ωστόσο, ληφθούν μέτρα ασφαλείας που υπερβαίνουν το εν λόγω πλαίσιο, τότε τα εν λόγω κράτη μέλη θα αυτοχρηματοδοτούνται. Αφενός, αυτό αναμένεται να διασφαλίσει ότι το θέμα θα τύχει επισταμένης αντιμετώπισης, ότι τα μέτρα ασφαλείας δεν θα ληφθούν άμεσα χωρίς να εξετασθεί κατά πόσον είναι πραγματικά αναγκαία, και ότι θα ληφθεί επίσης υπόψη τι σημαίνει αυτό για τους επιβάτες και τι σημαίνει για τις αεροπορικές εταιρείες και τους αερολιμένες.

Αφετέρου, πρέπει επίσης να διασφαλισθεί ότι εφαρμόζουμε και εν προκειμένω την αρχή, σύμφωνα με την οποία η ασφάλεια αποτελεί επίσης δημόσιο καθήκον. Κατά κανόνα, οι επιθέσεις κατά των αεροπορικών εταιρειών δεν έχουν ως στόχο τις εταιρείες αυτές καθαυτές, αλλά τα κράτη από τα οποία προέρχονται, και, ως εκ τούτου, θεωρούμε επίσης ότι, καταρχήν, η ασφάλεια παραμένει δημόσιο καθήκον και πρέπει, συνεπώς, να χρηματοδοτείται μέσω δημόσιων πόρων.

Θα ήθελα να πω εν συντομία κάτι ακόμα σχετικά με τις τροπολογίες, που έφτασαν στον απίστευτα υψηλό αριθμό των τριών συνολικά τροπολογιών. Θεωρώ ότι είναι όλες αιτιολογημένες και άρτια τεκμηριωμένες. Θα ήθελα να δηλώσω, ιδίως σε σχέση με τις δύο τροπολογίες της Ομάδας των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία, ότι αξίζει να λάβουν υποστήριξη, όχι επειδή η κ. Lichtenberger κάθεται δίπλα μου, αλλά επειδή περιέχουν απαιτήσεις κοινωνικού χαρακτήρα για τους εργαζόμενους στους αερολιμένες. Θεωρώ ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό, ιδίως σε εποχές κατά τις οποίες οι αεροπορικές εταιρείες και οι αερολιμένες δέχονται πιέσεις.

  Andris Piebalgs, μέλος της Επιτροπής. – (EN) Κυρία Πρόεδρε, η πρόταση οδηγίας για τα τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας είναι το αποτέλεσμα συζήτησης σχετικά με τη χρηματοδότηση της ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας που έχει τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από το 2001. Προέκυψε λόγω του αυξανόμενου κόστους ασφαλείας που παρατηρήθηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, και από τη θέσπιση ρυθμιστικού πλαισίου της ΕΕ για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας.

Μέσω της νομοθετικής της πρότασης, η Επιτροπή επιδιώκει να θεσπίσει ένα διαφανές και χωρίς διακρίσεις πλαίσιο για την επιβολή των τελών για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας στην Ευρώπη. Επιπλέον, η Επιτροπή εκτιμά ότι τα τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας πρέπει να καθορίζονται κατόπιν διαβουλεύσεων με τους χρήστες των αερολιμένων και να σχετίζονται με το κόστος. Θα ήθελα να συγχαρώ τον κ. Leichtfried για το εξαίρετο έργο που εκπόνησε στο πλαίσιο της παρούσας έκθεσης, και να ευχαριστήσω επίσης τα μέλη της Επιτροπής Μεταφορών και Τουρισμού που συνέβαλαν, με τη σειρά τους, στην έκθεση αυτήν.

Πιστεύω ότι η έκθεση στοχεύει ακριβώς στην επίτευξη των επιδιωκόμενων στόχων της Επιτροπής, και επικροτώ την υποστήριξη που παρέχει συναφώς στην πρόταση της Επιτροπής.

Θα ήθελα απλώς να επισημάνω δύο συγκεκριμένα ζητήματα με τα οποία ασχολείται η έκθεση. Πρώτον, η έκθεση εισάγει ένα πραγματικά νέο στοιχείο, δηλαδή το σημαντικό και ενίοτε ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο ζήτημα σχετικά με το ποιος πληρώνει για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας. Οι προτάσεις της Επιτροπής δεν έθιξαν το ζήτημα αυτό, και ο λόγος συνίσταται στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα κράτη μέλη επιμένουν ότι δεν είναι σε θέση να αναλάβουν δεσμεύσεις εν προκειμένω, παρόλο που αναγνωρίζουν ότι η δημόσια χρηματοδότηση της ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας πρέπει να επιτρέπεται.

Επομένως, άποψή μας είναι ότι η επιλογή πρέπει να εναπόκειται στα επιμέρους κράτη μέλη, και, συνεπώς, να αποτελεί αντικείμενο χειρισμού μέσω της επικουρικότητας.

Έχοντας αυτό κατά νου, και λαμβάνοντας υπόψη τη θέση που περιγράφεται στην προς έγκριση έκθεση, η Επιτροπή θα ήθελε να παρατηρήσει ότι η τροπολογία 32, η οποία υποχρεώνει τα κράτη μέλη να χρηματοδοτούν αυστηρότερα μέτρα, θα προκαλέσει έντονες διαβουλεύσεις με το Συμβούλιο για την εν λόγω προτεινόμενη οδηγία. Ωστόσο, είμαι βέβαιος ότι ο εισηγητής γνώριζε και ανέμενε την αντιπαράθεση με το Συμβούλιο.

Το δεύτερο ζήτημα στοχεύει περισσότερο στην παροχή διευκρινίσεων και σχετίζεται με την εκτίμηση των επιπτώσεων που θα εκπονείται πριν από τη λήψη οιουδήποτε περαιτέρω μέτρου για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας βάσει του ρυθμιστικού πλαισίου. Πρόκειται, βεβαίως, για άκρως δικαιολογημένο μέτρο, αλλά θα ήθελα να γνωρίζετε ότι διαθέτουμε ήδη κάποιους μηχανισμούς και δεν θα πρέπει να επιβαρυνθούμε σε υπερβολικό βαθμό.

Καταρχάς, υπάρχει η Συμβουλευτική Ομάδα Ενδιαφερομένων για την Αεροπορική Ασφάλεια, η οποία απαρτίζεται, μεταξύ άλλων, από εκπροσώπους του κλάδου των αεροπορικών μεταφορών, και συμμετέχει πλήρως στην κατάρτιση οιωνδήποτε προτεινόμενων μέτρων σχετικά με την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας.

Κατά δεύτερον, η κανονιστική διαδικασία με έλεγχο διασφαλίζει ότι το Κοινοβούλιο δύναται να ασκεί το δικαίωμά του σε αρνησικυρία, εάν αυτό ενδείκνυται.

Σας ευχαριστώ θερμότατα για αυτήν την εξαιρετική έκθεση. Αδημονούμε να συνεργαστούμε με τον εισηγητή και το Κοινοβούλιο και να σημειώσουμε περαιτέρω πρόοδο στο συγκεκριμένο ζήτημα.

  Hans-Peter Martin (NI). – (DE) Κυρία Πρόεδρε, λυπούμαι που πρέπει να επιβαρύνω τη σύνοδο Ολομέλειας, αλλά, σύμφωνα με το άρθρο 151 του Κανονισμού, αισθάνομαι υποχρεωμένος να προβώ σε παρατήρηση επί προσωπικού ζητήματος. Προ ολίγου έγινα στόχος επικρίσεων. Αυτό είναι σύνηθες για κάποιον που διαμένει στην Αυστρία. Υπάρχει στη χώρα μου μία ομάδα που, βάσει των διεθνών προτύπων, εντάσσεται στην παράταξη της Ακροδεξιάς. Υπάρχουν αρχηγοί πολιτικών κομμάτων που προβαίνουν σε κάποιες αόριστες χειρονομίες χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που δεν αποδέχονται την ήττα τους σε δημοκρατικές εκλογές, και στη συνέχεια αρνούνται να προβούν σε οιαδήποτε μορφή χειραψίας ή επαφής. Αν τους χαιρετήσει κάποιος με νεύμα, βλέπουν μόνο ένα πράγμα: αυτό που γνωρίζουν πραγματικά καλά: τον χιτλερικό χαιρετισμό.

Ασφαλώς, αυτά είναι προβλήματα που καταδεικνύουν απλώς ότι η πατρίδα μου δεν κατόρθωσε δυστυχώς να συμβιβαστεί με το παρελθόν, ότι δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα μόνο κόμμα της Ακροδεξιάς που εκπροσωπείται εδώ, αλλά σύντομα θα έχουμε δύο. Θα ήθελα να καταστήσω σαφές για μία ακόμα φορά το εξής: εμείς είμαστε οι Δημοκράτες. Οι Ακροδεξιοί κάθονται σε εκείνα τα έδρανα. Είμαι περήφανος που ανήκω σε μία πολιτική ομάδα που έχει κατορθώσει να συμβάλει καθοριστικά στο γεγονός ότι δεν διαθέτουμε πλέον ακροδεξιά ομάδα στο Κοινοβούλιο, και αισιοδοξούμε ότι δεν θα αποκτήσουμε ποτέ ξανά. Επομένως, η απάντηση συνίσταται στο να έχουμε περισσότερη δημοκρατία και όχι περισσότερους ακροδεξιούς πολιτικούς, περισσότερη εχθρότητα και κυνική περιφρόνηση έναντι των ανθρώπων. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που έχουν ήδη δηλώσει ότι χρήζω ψυχιατρικής βοήθειας επειδή δεν μπορούσαν να αποδεχτούν την ενδεχόμενη ήττα τους με δημοκρατικό τρόπο.

  Πρόεδρος. – Δεν επιτρέπεται η υποβολή ερωτήσεων επί προσωπικού ζητήματος με τη διαδικασία της γαλάζιας κάρτας δυνάμει του άρθρου 151 του Κανονισμού. Επομένως δεν γίνεται αποδεκτό το αίτημά σας να μιλήσετε για το συγκεκριμένο ζήτημα.

  Zoltán Balczó (NI). – (HU) Η παρούσα είναι ερώτηση βάσει της διαδικασίας της γαλάζιας κάρτας που απευθύνεται στον προηγούμενο ομιλητή. Θα ήθελα μισό λεπτό για να υποβάλω μία ερώτηση.

  Ioan Mircea Paşcu (S&D). – (EN) Κυρία Πρόεδρε, η παρούσα παρέμβαση –που είναι απολύτως θεμιτή– αφορά συζήτηση επί συγκεκριμένου θέματος. Θα πρότεινα να μεταθέσετε τις παρεμβάσεις αυτού του είδους στα διαστήματα μεταξύ των εκθέσεων.

  Πρόεδρος. – Σας ευχαριστώ πολύ. Θα συνεχίσουμε τώρα με τη συζήτηση. Επέτρεψα τη διευκρίνιση επί προσωπικού ζητήματος, διότι η προηγούμενη παρατήρηση απευθυνόταν άμεσα στον κ. Martin. Συνεχίζουμε τη συζήτηση και επικεντρώνουμε την προσοχή μας αποκλειστικά σε αυτήν.

  Artur Zasada, εξ ονόματος της Ομάδας PPE. – (PL) Κυρία Πρόεδρε, καταρχάς, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εισηγητή, κ. Leichtfried, για την εξαιρετική έκθεσή του και για την ιδανική συνεργασία που είχαμε κατά τη διάρκεια των εργασιών για την εκπόνηση του παρόντος εγγράφου.

Έπρεπε να απαντήσουμε σε τέσσερα ερωτήματα, αλλά πρωτίστως έπρεπε να αναφέρουμε το καθήκον μας, που ήταν η προστασία των συμφερόντων των επιβατών των αεροπορικών μεταφορών, και αυτό αποτέλεσε το σημαντικότερο τμήμα των εργασιών μας. Ωστόσο, τα τέσσερα ερωτήματα που θέσαμε στον εαυτό μας είχαν να κάνουν με την απάντηση στο ερώτημα σχετικά με τη διαφάνεια, ή με τα κριτήρια αποδοχής των ομάδων που θα συμμετέχουν στη διαδικασία. Το ζητούμενο ήταν το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας, ή σε ποιους αερολιμένες μπορεί να εφαρμοστεί η οδηγία. Υπήρχε ένα πολύ σημαντικό ερώτημα σχετικά με τη χρηματοδότηση, στο οποίο η Επιτροπή δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Ωστόσο, μαζί με τον κ. Leichtfried, κατορθώσαμε να βρούμε μία λύση, και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για αυτό. Αναφέρομαι στα πιο αυστηρά μέτρα, τα οποία πρέπει να χρηματοδοτούνται από τα κράτη μέλη.

Ένα άλλο ζήτημα αφορούσε την αρμοδιότητα της ανεξάρτητης εποπτικής αρχής να ορίζει τα τέλη που συνδέονται με την ασφάλεια των αεροπορικών μεταφορών. Κατά τη διάρκεια των εργασιών μας, αναπτύξαμε μία κοινή θέση, την οποία θεωρώ ιδιαίτερα φιλόδοξη. Σήμερα αποτελεί πρόκληση για το Συμβούλιο και την Επιτροπή. Θεωρώ ότι εμείς, ως επιβάτες των εναέριων μεταφορών, και σε αντίθεση με τους επιβάτες των ναυτιλιακών, οδικών και σιδηροδρομικών μεταφορών, δεν πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε για αυτού του είδους την ασφάλεια. Πρόκειται για ένα διάβημα προς το Συμβούλιο, για μία συμβιβαστική θέση, και προσβλέπω σήμερα σε μία εξίσου φιλόδοξη θέση εκ μέρους του Συμβουλίου.

  Saïd El Khadraoui, εξ ονόματος της Ομάδας S&D. – (NL) Κυρία Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, κύριε Επίτροπε, καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εισηγητή για την εξαιρετική εργασία του, την οποία κάποιοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν ακόμα και αξιοθαύμαστη. Σας ευχαριστώ, λοιπόν, και ευχαριστώ όλους όσοι συνέβαλαν στην υλοποίησή της.

Επιτρέψτε μου απλώς να σας υπενθυμίσω ότι το ζήτημα της χρηματοδότησης δεν είναι καινούριο. Στην πραγματικότητα, οι εργασίες επί του παρόντος φακέλου ξεκίνησαν από τη στιγμή που εγκρίναμε ευρωπαϊκό κανονισμό σχετικά με την εφαρμογή μέτρων ασφαλείας σε ευρωπαϊκό επίπεδο μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ευθύς εξαρχής, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τόνιζε ότι το ζήτημα της χρηματοδότησης είναι σοβαρό και ότι πρέπει να βρούμε ευρωπαϊκή λύση. Ωστόσο, το Συμβούλιο ήγειρε συνεχώς εμπόδια. Μετά την παρούσα συζήτηση, πρέπει να καλέσουμε για μία ακόμα φορά το Συμβούλιο να τηρήσει τις συμφωνίες που έχει συνάψει μαζί μας στο παρελθόν, ιδίως εκείνη που μας επιτρέπει να καταρτίσουμε ξεχωριστή πρόταση επί του εν λόγω ζητήματος, και να δεσμευτεί να συνεργαστεί μαζί μας για την ανεύρεση λύσης.

Είναι προφανές ότι πρέπει να λάβουμε υπόψη ορισμένα ζητήματα. Το πρώτο και ουσιαστικότερο εξ αυτών είναι η διαφάνεια. Αυτή τη στιγμή δεν εξετάζουμε ποιος ακριβώς πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό σε κάθε κράτος μέλος. Ωστόσο, κάτι που όντως επιθυμούμε είναι να διοργανώσουμε διαβούλευση εν προκειμένω, να συνάψουμε συμφωνίες και να τις τηρήσουμε. Με άλλα λόγια, εκείνο που θέλουμε να δούμε είναι τα έσοδα που δημιουργούνται από τα τέλη για την ασφάλεια να ανατροφοδοτούν με τη σειρά τους τα μέτρα ασφαλείας και όχι, για παράδειγμα, κάποιον χώρο στάθμευσης. Αυτό έχει ουσιαστική σημασία και πρέπει να είναι σαφές ότι δεν πρέπει να υποχωρήσουμε εν προκειμένω.

Ένα δεύτερο σημαντικό ζήτημα είναι ότι πρέπει να προβούμε σε διάκριση μεταξύ των μέτρων ασφαλείας για τα οποία έχουμε συμφωνήσει όλοι από κοινού σε ευρωπαϊκό επίπεδο και των λοιπών πρόσθετων μέτρων που λαμβάνονται μεμονωμένα από τα κράτη μέλη. Όσον αφορά τα πρώτο ζήτημα, οι κανόνες περί διαφάνειας είναι σαφείς και πρέπει να εφαρμόζονται. Όσον αφορά το δεύτερο ζήτημα, πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι η ευθύνη χρηματοδότησης εναπόκειται στα κράτη μέλη και ότι αυτά είναι που θα πληρώσουν τον λογαριασμό για τα πρόσθετα μέτρα ασφαλείας. Πρόσθετο όφελος θα μπορούσε επίσης να αποφέρει και ο συντονισμός των μέτρων ασφαλείας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και εάν τα κράτη μέλη αποφασίσουν από μόνα τους να καθιερώσουν σαρωτές σώματος ή οτιδήποτε άλλο συναφές, τότε αυτά θα πρέπει να επωμιστούν και τις αντίστοιχες οικονομικές συνέπειες.

  Gesine Meissner, εξ ονόματος της Ομάδας ALDE. – (DE) Κυρία Πρόεδρε, καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εισηγητή, κ. Leichtfried, και εκ μέρους της κ. Hennis-Plasschaert. Δεν μπορεί να είναι παρούσα σήμερα. Τα κανόνισε όλα μαζί σας, και ήταν εξίσου απολύτως ικανοποιημένη.

Μπορούμε ακόμα να πούμε ότι μία ακόμα απόδειξη της αρτιότητας της έκθεσης είναι ότι υπήρξε σχεδόν ομοφωνία κατά την ψηφοφορία στο πλαίσιο της επιτροπής. Εν προκειμένω έχουμε –όπως ακριβώς και στην περίπτωση της ερώτησης με αίτημα προφορικής απάντησης που τέθηκε προ ολίγου– ένα ζήτημα που αφορά την προστασία των καταναλωτών, καθώς και ένα ζήτημα που αφορά την προστασία της πολιτικής αεροπορίας. Θέλουμε να υπάρχει ασφάλεια· θέλουμε, όμως, και να γνωρίζουν οι καταναλωτές τι πληρώνουν. Επισημάνθηκε ήδη ότι τα συστήματα στα διάφορα κράτη μέλη παρουσιάζουν σημαντικές αποκλίσεις, και, εν γένει, δεν θέλουμε να αλλάξει αυτό. Δεν θέλουμε να επιβάλουμε τίποτα. Ωστόσο, θέλουμε να υπάρχει διαφάνεια ως προς τον τρόπο καθορισμού του κόστους και ως προς το ποσοστό που θα καταβάλλουν οι καταναλωτές. Και τούτο δεν διασφαλίζεται πάντα επί του παρόντος. Εν ολίγοις, θέλουμε να γνωρίζουμε το ποσοστό του αντιτίμου του εισιτηρίου –επί του παρόντος πρόκειται απλώς για μέρος της τιμής του εισιτηρίου που καταβάλλεται για την ασφάλεια– που σχετίζεται όντως με την ασφάλεια. Στη συνέχεια, θέλουμε επίσης να διασφαλίζεται ότι το αντίτιμο που καταβάλλεται για την ασφάλεια χρησιμοποιείται πράγματι για την ασφάλεια, και ότι κανείς δεν αποκομίζει κέρδη από αυτό. Πιστεύω ότι η προσέγγιση που ακολουθήσαμε εν προκειμένω είναι απόλυτα λογική.

Υπάρχει ένα σημαντικό σημείο τριβής ανάμεσα σε αυτό που θα ήθελε το Κοινοβούλιο και αυτό που θεωρούν τα κράτη μέλη ότι είναι σωστό, και αυτό είναι το ερώτημα σχετικά με το ποιος θα πληρώσει για τα πρόσθετα μέτρα ασφαλείας που λαμβάνονται και υπερβαίνουν όσα επιθυμούμε στην Ευρώπη για τους επιβάτες. Αυτό, και το έχουμε ουσιαστικά ξαναπεί, πρέπει να το κάνουν τα κράτη μέλη. Πρόκειται για ζήτημα εθνικής ασφάλειας, στο πλαίσιο του οποίου πρέπει να επιδείξουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και τα εθνικά κράτη. Ασφαλώς, τα κράτη δεν επιθυμούν να πληρώσουν για αυτό. Όπως έχει ήδη επισημανθεί, αναφορικά με το ερώτημα του κατά πόσον επιθυμούμε σαρωτές σώματος, θα πρέπει αναμφίβολα να εξετάσουμε επίσης εάν επιθυμούμε να υπάρχουν ή όχι σε ολόκληρη την Ευρώπη και ποιος θα πληρώσει εντέλει για αυτούς. Βεβαίως, θα χρειαστεί επίσης να θέσουμε το ερώτημα σχετικά με το εάν πραγματικά παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια.

Επομένως, αυτού του είδους τα τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας πρέπει να τύχουν διαφανούς διαχείρισης.

(Η Πρόεδρος διακόπτει την ομιλήτρια)

  Anna Rosbach, εξ ονόματος της Ομάδας EFD. – (DA) Κυρία Πρόεδρε, μια φορά και έναν καιρό, το αεροδρόμιο ήταν ο χώρος όπου κάποιος αγόραζε ένα αεροπορικό εισιτήριο, παρέδιδε τις αποσκευές του, έδειχνε το διαβατήριό του και απογειωνόταν ή προσγειωνόταν. Σήμερα, τα αεροδρόμια θυμίζουν περισσότερο μικρή πόλη, παρέχοντας κάθε είδους υπηρεσίες – αλλά με μέτρα ασφαλείας που τα κάνουν να θυμίζουν το Fort Knox, με την κατάσταση να παρουσιάζει μία και μοναδική τάση: τη λήψη ολοένα και περισσότερων μέτρων.

Ασφαλώς, συντριβές αεροσκαφών συνέβαιναν και παλαιότερα, και, δυστυχώς, εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι σημαντικό να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες τόσο εντός όσο και εκτός της ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτό, η ΕΕ είναι υπερβολικά μικρή για να αποτελεί απομονωμένη νησίδα. Πρόκειται για έναν τομέα όπου μπορούμε να διακρίνουμε τα οφέλη της ύπαρξης κοινών κανόνων, της ύπαρξης κοινών διαφανών κανόνων για τα αεροσκάφη εκάστης χώρας. Το ίδιο ισχύει και για τα τέλη. Όλοι –τόσο οι επιβάτες όσο και οι αεροπορικές εταιρείες– πρέπει να έχουν σαφή γνώση του πεδίου που καλύπτεται από ένα τέλος για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας. Κανείς δεν πρέπει να χάνεται σε έναν λαβύρινθο από ασαφή τέλη και χρεώσεις. Οι επιβάτες πρέπει να γνωρίζουν ακριβώς τι καλύπτει το τέλος και δεν πρέπει να είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν ειδικά εθνικά τέλη ή να πληρώνουν πρόσθετα τέλη για τις αεροπορικές εταιρείες. Στηρίζω ολόθερμα την έκθεση της Επιτροπής Μεταφορών και Τουρισμού ...

(Η Πρόεδρος διακόπτει την ομιλήτρια)

  Mathieu Grosch (PPE). – (DE) Κυρία Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εισηγητή, καθώς και τις άλλες ομάδες, για το έργο τους. Η συζήτηση που πραγματοποιήσαμε στην Επιτροπή Μεταφορών και Τουρισμού ήταν ενδιαφέρουσα. Ωστόσο, είμαι της άποψης ότι έχουμε προβεί ήδη σε πολλούς συμβιβασμούς με το Συμβούλιο, το οποίο έχει επιδείξει μεγάλη απροθυμία να συμβιβαστεί εν προκειμένω, όπως ακριβώς έκανε και στο παρελθόν. Διότι όταν αρχίζουμε να μιλούμε για υλοποίηση, τότε ξεκινά ουσιαστικά και η συζήτηση. Εμείς, ως Κοινοβούλιο, πρέπει επίσης να αναμένουμε την υποστήριξη της Επιτροπής όσον αφορά την ιδέα ότι τα τέλη για την ασφάλεια θα ισχύουν για όλους τους αερολιμένες. Δεν πρέπει να επαναλάβουμε ό,τι κάναμε ήδη σε άλλους τομείς –είτε πρόκειται για τέλη υπηρεσιών εδάφους είτε για αεροπορικά τέλη–, να επιτρέψουμε δηλαδή εξαιρέσεις που θα επηρεάζουν δύο ή πέντε εκατομμύρια επιβάτες.

Δεύτερον, και αυτό είναι ακόμα σημαντικότερο κατ’ εμέ, πρέπει να διασφαλίσουμε διαφάνεια για τους επιβάτες –ποιος πληρώνει πόσο για τι– και αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητα καθήκον τόσο των αερολιμένων όσο και των αεροπορικών εταιρειών. Πρόκειται για σημαντικό ζήτημα, κατά τη γνώμη μου.

Και αυτό με οδηγεί στο τρίτο σημείο, την πληρωμή – έναν τομέα όπου υπάρχουν βεβαίως πάντα σημεία τριβής. Όσον αφορά τη χρηματοδότηση, προσωπικά, είμαι της άποψης ότι η δημόσια ασφάλεια πρέπει να χρηματοδοτείται με δημόσιους πόρους. Προβαίνουμε ήδη σε συμβιβασμό, αφήνοντας κάποια πράγματα στην επονομαζόμενη επικουρικότητα. Αυτό αποτελεί πάντα αποτελεσματικό τέχνασμα του Κοινοβουλίου, και από κοινού με την Επιτροπή: εάν δεν μπορεί να επιτευχθεί λύση με το Συμβούλιο, τότε καλείται απλώς ζήτημα επικουρικότητας. Προσωπικά, δεν με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό, δεν παύει όμως να συμβαίνει. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει τουλάχιστον να επιμείνουμε σε όσα επισημάνθηκαν στην παρούσα Αίθουσα, δηλαδή ότι τα ειδικά μέτρα, τα αυστηρότερα μέτρα, πρέπει οπωσδήποτε να χρηματοδοτούνται μέσω δημόσιων πόρων. Τα τέλη ασφαλείας και η ασφάλεια εν γένει έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Ως εκ τούτου, ο παρών φάκελος διαθέτει και οικονομική πτυχή. Μιλούμε σήμερα για περίπου 30% των δαπανών. Εάν αναφερόμαστε στην ασφάλεια και στο ποιος πληρώνει για αυτήν, τότε αυτό συνεπάγεται οικονομική πτυχή και για το μέλλον. Επομένως, αυτά τα τρία σημεία έχουν ζωτική σημασία για εμένα. Εύχομαι ότι, τουλάχιστον με τα τρέχοντα αιτήματα, θα έχουμε θετικά αποτελέσματα σε συνεργασία με το Συμβούλιο και την Επιτροπή.

  Silvia-Adriana Ţicău (S&D). – (RO) Η κατατεθείσα νομοθεσία παρέχει ένα πλαίσιο σχετικά με τον καθορισμό των τελών για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας το οποίο είναι διαφανές, δεν εισάγει διακρίσεις και επιτρέπει το δικαίωμα προσφυγής. Η ασφάλεια των αερολιμένων αποτελεί αρμοδιότητα των κρατών μελών.

Οι επιβάτες είναι εκείνοι, ωστόσο, που πληρώνουν τελικά το τίμημα για τα μέτρα ασφαλείας μέσω του αντίτιμου του εισιτηρίου τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι επιβάτες δικαιούνται να λαμβάνουν επιμέρους πληροφόρηση σχετικά με το ποσοστό της τελικής τιμής του εισιτηρίου που αφορά την ασφάλεια.

Απαιτείται η εναρμόνιση μεταξύ της οδηγίας για τα τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας και της οδηγίας για τα τέλη αεροδρομίου. Το Κοινοβούλιο έχει ζητήσει επανειλημμένα τα τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας που καθορίζονται στην τελευταία οδηγία να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από τις εταιρείες και τους φορείς εκμετάλλευσης των αερολιμένων για την εφαρμογή μέτρων σχετικά με την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας. Το Κοινοβούλιο έχει επίσης ζητήσει να υπάρξει διαφάνεια και συσχετισμός των φόρων και των τελών για την ασφάλεια με τους επιδιωκόμενους στόχους.

Τα κράτη μέλη μπορούν επίσης να εφαρμόσουν αυστηρότερα μέτρα ασφαλείας, το κόστος των οποίων, ωστόσο, θα επωμίζονται εξ ολοκλήρου τα κράτη μέλη. Μολαταύτα, αυτά τα μέτρα ασφαλείας δεν πρέπει να παρεμποδίζουν την ομαλή ροή της κυκλοφορίας των επιβατών στους αερολιμένες. Δυστυχώς, εδώ στις Βρυξέλλες ιδίως, αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα των ατελείωτων ουρών αναμονής, στις οποίες στέκονται οι επιβάτες προκειμένου να μπορέσουν να ταξιδέψουν.

Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στην απαγόρευση της μεταφοράς υγρών εντός του αεροσκάφους. Αυτό συνεπάγεται τη δυνατότητα κατάσχεσης διαφόρων αντικειμένων. Δυστυχώς, στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, για παράδειγμα, εφαρμόζεται μία χρονοβόρα διαδικασία που περιλαμβάνει τόσο πρόσθετα τέλη όσο και κατάσχεση αντικειμένων. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι η διαδικασία αυτή δεν περιλαμβάνει την επιλογή της μεταγενέστερης παραλαβής του αντικειμένου στη διεύθυνση του παραλήπτη.

  Jaroslav Paška (EFD). – (SK) Η εισαγωγή των τελών ασφαλείας έχει επιβάλει νέο οικονομικό κόστος για την αγορά της αεροπορίας, το οποίο οι φορείς εκμετάλλευσης των αερολιμένων και οι αεροπορικές εταιρείες μετακυλύουν άμεσα και επιδέξια στους επιβάτες.

Κατά συνέπεια, ορθώς αναζητούμε μηχανισμούς προστασίας των επιβατών, προκειμένου να προλάβουμε την επιτήδεια συγκάλυψη πρόσθετων πλασματικών ποσών υπό τη μορφή τελών ασφαλείας με αδιαφανή τρόπο, με σκοπό τη δημιουργία αδικαιολόγητων κερδών για πολυμήχανους επιχειρηματίες του κλάδου των εναέριων μεταφορών. Το ύψος των τελών αυτών πρέπει να ανταποκρίνεται μόνο στο κόστος που αποδεδειγμένα προκύπτει από τη διασφάλιση της προστασίας των επιβατών.

Ως εκ τούτου, καθήκον μας, κύριε Επίτροπε, είναι να καθορίσουμε σαφείς και διαφανείς κανόνες – κανόνες που θα εξαλείψουν την υφιστάμενη αναρχία στον εν λόγω κλάδο και θα αποτρέψουν τους φορείς εκμετάλλευσης να χρησιμοποιούν στο μέλλον τα υποχρεωτικά μέτρα για την προστασία των επιβατών προς απόκτηση αδικαιολόγητων κερδών.

Είναι αναγκαίο να καθοριστούν κανόνες και να μην θεσπιστούν περισσότερα θεσμικά όργανα και αρχές που θα επιβαρύνουν τους επιβάτες, τις αεροπορικές εταιρείες, αλλά και τους φορολογούμενους πολίτες με πρόσθετες δαπάνες.

Κύριε Επίτροπε, εάν θέλουμε να βοηθήσουμε την Ευρώπη να γίνει ανταγωνιστική, πρέπει να ξεχάσουμε το ενδεχόμενο σύστασης νέων αρχών. Οι αρχές δεν δημιουργούν την προστιθέμενη αξία που μπορεί να αυξήσει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών μας. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

  Πρόεδρος. – Είχαμε ένα τεχνικό πρόβλημα, και, συνεπώς, η παρέμβαση διήρκεσε λίγο περισσότερο από ένα λεπτό. Ωστόσο, το χρονόμετρο λειτουργεί και πάλι, και εύχομαι ότι η διαδικασία θα διεξαχθεί στο εξής σύμφωνα με το καθορισμένο χρονοδιάγραμμα.

  Andreas Mölzer (NI). – (DE) Κυρία Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, οι επιπτώσεις του νέφους της ηφαιστειακής τέφρας στον ευρωπαϊκό εναέριο χώρο, που, όπως είναι ευρέως γνωστό, οδήγησαν σε ακύρωση πολλών χιλιάδων πτήσεων, αποτελούν ενδεικτικό παράδειγμα της σημασίας της ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας. Υπάρχει ήδη έντονη ως προς το ποιος πρέπει να καλύψει το κόστος που προκύπτει από αυτήν την κατάσταση –ποιος πρέπει να πληρώσει για τη φυσική καταστροφή, ας πούμε– και σε ποιον βαθμό είναι δικαιολογημένοι οι περιορισμοί. Ενώ οι υπουργοί Μεταφορών αγωνιούν επί του θέματος αυτού, εμείς πρέπει να αποφασίσουμε ποιες δαπάνες σχετικά με τους κανονισμούς ασφαλείας κατά της τρομοκρατίας, που γίνονται ολοένα πιο περιοριστικοί, μπορεί να μετακυλισθεί στους επιβάτες. Εντέλει, είναι απλώς αδύνατον να μετακυλισθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο στους πολίτες το κόστος ενός καθήκοντος που πρέπει να αναληφθεί από το κράτος, δηλαδή η διατήρηση της δημόσιας ασφάλειας. Μόνο εάν οι ίδιες οι χώρες υποχρεωθούν να αναλάβουν την οικονομική ευθύνη για τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας που έχουν καθοριστεί μπορούμε να αποτρέψουμε την πιθανότητα τεράστιας αύξησης του αριθμού των σαρωτών σώματος και άλλων, μάλλον γελοίων, μέτρων ασφαλείας.

Τη στιγμή που εμείς συνεχίζουμε να καταβάλλουμε προσπάθειες για τη συμφωνία SWIFT, οι ΗΠΑ συνάπτουν με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και διάφορους οργανισμούς του αεροπορικού κλάδου συμφωνίες, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, για την ανταλλαγή δεδομένων που αφορούν τους επιβάτες. Επιπλέον, το γεγονός ότι η έλλειψη ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας και ο αυξανόμενος φόρτος εργασίας τους ενδέχεται να έχουν ολέθριες επιπτώσεις για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας βρέθηκε στο περιθώριο της συζήτησης. Μετά την ελευθέρωση της αγοράς κατά τη δεκαετία του 1990 και το όραμα ενός ενιαίου ευρωπαϊκού εναέριου χώρου, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος φαίνεται να προσηλώνεται περισσότερο στις δαπάνες και πολύ λιγότερο στην ασφάλεια. Αυτό που γίνεται σαφές είναι ότι το νέφος της τέφρας καθυστερεί απλώς την ήδη ανακοινωθείσα απεργία των πιλότων. Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς, να αντιμετωπίσει ειρωνικά το εν λόγω ζήτημα: ας ελπίσουμε ότι δεν θα μεταβούμε από μία χαοτική κατάσταση στον κλάδο των εναέριων μεταφορών σε κάποια άλλη.

  Christine De Veyrac (PPE). – (FR) Κυρία Πρόεδρε, θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να συγχαρώ τον εισηγητή μας, κ. Leichtfried, για το κείμενό του και το πνεύμα συνεργασίας που επέδειξε εν προκειμένω, και στηρίζω ιδιαίτερα τις προτάσεις του σχετικά με τη χρηματοδότηση της ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας, εφόσον το θέμα της συζήτησής μας είναι η ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας και όχι η ασφάλεια των αερομεταφορών.

Η επιτροπή μας αγωνίζεται επί σειρά ετών για την αποδοχή της αρχής που υποστηρίζει ότι τα αυστηρότερα μέτρα πρέπει να χρηματοδοτούνται από τα κράτη μέλη, και στηρίζω πλήρως τον εισηγητή μας εν προκειμένω. Για την ακρίβεια, η ασφάλεια δεν απασχολεί μόνο τους ταξιδιώτες, αλλά όλους τους πολίτες, και είναι ευθύνη των κρατών να λαμβάνουν μέτρα κατά της τρομοκρατίας.

Επομένως, δεν δικαιολογείται να υποχρεωθούν οι επιβάτες των αεροπορικών μεταφορών να επωμισθούν μόνοι τους το κόστος των μέτρων ασφαλείας σε αερολιμένες και πτήσεις, πόσω μάλλον εφόσον σε μέσα μεταφοράς όπως τα τρένα και τα πλοία, τα μέτρα ασφαλείας χρηματοδοτούνται από τα κράτη, είτε εν μέρει είτε εξ ολοκλήρου, κατά περίπτωση. Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι πρέπει να υψώσουμε το ανάστημά μας στο Συμβούλιο και να υπερασπιστούμε μέχρι τέλους την τροπολογία 32 της έκθεσης που εγκρίθηκε από την Επιτροπή Μεταφορών και Τουρισμού.

Θα ήθελα να αναφερθώ εν συντομία σε ένα ακόμα σημείο. Αν και υποστηρίζω την πρόοδο που θα επιφέρει το κείμενο στο πεδίο της διαφάνειας και της κατάργησης των διακρίσεων, δεν πιστεύω ότι στόχος της εν λόγω οδηγίας είναι η θέσπιση ενιαίου και πανομοιότυπου συστήματος όσον αφορά τα τέλη για την ασφάλεια στην Ευρώπη.

Παράλληλα με την τήρηση των κοινών κανόνων, τα κράτη μέλη πρέπει να είναι έχουν τη δυνατότητα να διατηρούν τα ισχύοντα συστήματά τους για την επιβολή των τελών. Σε αυτό το πλαίσιο, σε κράτη όπως η Ισπανία, η Ιταλία ή η Γαλλία, τα τέλη εγκρίνονται από το κοινοβούλιο και, στις περιπτώσεις αυτές, η αρμόδια αρχή για τη διερεύνηση των προσφυγών κατά της νομοθεσίας είναι εκείνη που πρέπει να ενεργεί ως ανεξάρτητη εποπτική αρχή. Αυτό είναι το αντικείμενο της τροπολογίας 40 που, πιστεύω, πολλοί από εσάς θα υποστηρίξετε κατά τη διεξαγωγή της σχετικής ψηφοφορίας.

  Inés Ayala Sender (S&D). – (ES) Κυρία Πρόεδρε, παρά τις δυσκολίες που έγιναν αισθητές με σκληρό τρόπο αυτήν την εβδομάδα και συνδέονται με την παρούσα έλλειψη ενιαίου ευρωπαϊκού ουρανού, και, το πιο σημαντικό, ουσιαστικής ενιαίας αρχής ελέγχου και διαχείρισης αυτού του ενιαίου ουρανού, προσεγγίζουμε σταδιακά ολοένα περισσότερο τον στόχο που οι ίδιοι θέσαμε, και το κείμενο αυτό πρέπει να αποτελέσει ένα ακόμα εργαλείο που θα μας συνδράμει στην πορεία μας.

Γνωρίζω την επιμονή του εισηγητή, κ. Leichtfried, τον οποίο συγχαίρω για το έργο του, καθώς και για την ιδιαίτερη ευαισθησία που επιδεικνύει σε σχέση με ζητήματα που άπτονται των αεροπορικών μεταφορών και των κοινωνικών ζητημάτων. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, αισθάνομαι ότι πέφτουμε έως κάποιον βαθμό θύματα αφέλειας και μαξιμαλισμού, και ότι, επιζητώντας την τελειότητα, κινδυνεύουμε να μην επιτύχουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα.

Παρότι συμφωνώ απολύτως με τη δημιουργία ενός κοινού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου ενός ανεξάρτητου εποπτικού φορέα με την ικανότητα να διαθέτει δίκαιες και διαφανείς εξουσίες σε σχέση με τα τέλη, και λαμβάνοντας υπόψη περιβαλλοντικά και κοινωνικά κριτήρια και την προστασία των επιβατών, κ.ο.κ., εξακολουθώ να πιστεύω ότι ελλείπουν ορισμένες πτυχές, τις οποίες θα ήθελα να διευκρινίσει η Επιτροπή. Για παράδειγμα, παραπέμπω σε αυτό που μόλις είπε η κ. De Veyrac: δεν διακρίνω σαφή αναγνώριση του συστήματος με το οποίο ένα εθνικό κοινοβούλιο ψηφίζει επί των τελών μέσω κοινοβουλευτικής συμφωνίας, διότι το κοινοβούλιο είναι ο αρμόδιος φορέας που οφείλει να τα εφαρμόσει. Δυσκολεύομαι επίσης να διακρίνω –και θα ήθελα τις διευκρινίσεις της Επιτροπής σχετικά με αυτό– κατά πόσον μπορεί να είναι βιώσιμο αυτό το κείμενο, δεδομένων των διαφορών με το Συμβούλιο και, κυρίως, της συνέπειας, ή της έλλειψης συνέπειας, κατά την άποψή μου, μεταξύ του παρόντος κειμένου και της γενικής οδηγίας σχετικά με τα αερολιμενικά τέλη.

Δεδομένης δε της μείζονος αβεβαιότητας και διάστασης απόψεων σχετικά με το ποιος θα πληρώσει για αυτήν την ασφάλεια –που το παραδέχομαι, είναι δημόσια ασφάλεια– θεωρώ ότι πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι, όταν μιλούμε για πληρωμή από τα κράτη μέλη, είναι το κοινό, εν γένει, που θα πληρώσει. Η αναφορά μας στα κράτη μέλη ηχεί σαν να πρόκειται για κάτι απρόσωπο, αλλά δεν είναι: είναι επίσης έκαστος εξ ημών, των πολιτών που ταξιδεύουμε. Ως εκ τούτου, φοβούμαι ότι στο τέλος θα σημειώσουμε ελάχιστη πρόοδο εν προκειμένω.

Για τον λόγο αυτόν, θα ήθελα να μας παράσχει και η Επιτροπή τη γνώμη της σχετικά με το μέλλον του παρόντος κειμένου.

  Marian-Jean Marinescu (PPE). – (RO) Είναι αλήθεια ότι οι αεροπορικές μεταφορές αποτελούν την ασφαλέστερη από όλες τις μορφές μεταφορών. Ωστόσο, τα αεροπορικά περιστατικά με παγκόσμιες συνέπειες, όπως εκείνο που συνέβη πριν από 10 ημέρες, ή το χάος που δημιουργήθηκε από μία ηφαιστειακή έκρηξη, μάς υποχρεώνουν να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα ολόκληρης της αλυσίδας προστασίας και ασφάλειας στον κλάδο των αεροπορικών μεταφορών: αερολιμένες, αεροπορικές εταιρείες, πύργοι ελέγχου, αεροσκάφη, πλήρωμα και επιβάτες. Πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερα στενός δεσμός μεταξύ όλων αυτών, σε συνδυασμό με ανοικτή επικοινωνία.

Οι επιβάτες που τους απασχολεί το ταξίδι και η εξυπηρέτησή τους δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την ανάγκη των μέτρων ασφαλείας, όσο χαλαρά ή αυστηρά και αν είναι αυτά, ούτε και το κόστος αυτών, εκτός εάν έχουν γνώση της σημασίας δραματικών ή τραγικών συμβάντων όπως εκείνου της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Μία τρομοκρατική απειλή, ένα σφάλμα του πιλότου, τεχνικά προβλήματα, μία παρεξήγηση μεταξύ του πιλότου και του πύργου ελέγχου και απρόβλεπτες ατμοσφαιρικές συνθήκες αποτελούν όλα παράγοντες που πρέπει να προβλεφθούν, και πρέπει να ληφθούν αυστηρά μέτρα για την εφαρμογή των κανονισμών τόσο ως προς το πνεύμα όσο και ως προς το γράμμα τους.

Συμφωνώ με την έγκριση μέτρων εκτάκτου ανάγκης σε περιπτώσεις όπως αυτές που προανέφερα. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά πρέπει να είναι διαφανή. Οι επιβάτες δικαιούνται και πρέπει να απολαμβάνουν ασφαλή ταξίδια στον ίδιο βαθμό που δικαιούνται να γνωρίζουν την αλήθεια. Δυστυχώς, η επικοινωνία και η ασφάλεια αποτελούν χαρακτηριστικά του κλάδου της ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας που χρήζουν άμεσης βελτίωσης. Αυτό είναι καθήκον των αερολιμένων και των αεροπορικών εταιρειών που πρέπει να ενισχύσουν τη διαλλακτικότητα και τη διαφάνειά τους. Από την άλλη πλευρά, οι επιβάτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως πρέπει να γνωρίζουν ότι τα μέτρα ασφαλείας που εφαρμόζονται στους αερολιμένες και εντός των αεροσκαφών, ανεξαρτήτως του βαθμού αυστηρότητάς τους, είναι εντέλει προς όφελός τους και μόνον.

  Thomas Ulmer (PPE). – (DE) Κυρία Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, κυρίες και κύριοι, καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Leichtfried για την εξαιρετική του έκθεση, στην οποία περιέχονται άρτιες, βιώσιμες προτάσεις.

Ποιο είναι τελικά το ζητούμενο; Το ζητούμενο είναι η ενίσχυση της διαφάνειας, της προστασίας των καταναλωτών, της ασφάλειας και του συντονισμού, καθώς και του ελέγχου ποιότητας. Θα συμβούλευα, ωστόσο, να μη συσταθεί νέα αρχή για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων. Διάκειμαι θετικά έναντι της επικουρικότητας που αναφέρεται στην έκθεση, και πρέπει οπωσδήποτε να διατηρηθεί. Είναι επίσης πολύ σημαντικό, κατ’ εμέ, να υπάρξει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στους φόρους και τα τέλη, και όλα τα κυβερνητικά καθήκοντα –είτε πρόκειται για λήψη αποτυπωμάτων και φωτογραφιών, είτε για αστυνομικά καθήκοντα, αντιμετώπιση της τρομοκρατίας ή κάτι παρόμοιο– πρέπει να χρηματοδοτούνται σαφώς μέσω της φορολογίας και όχι μέσω τελών που θα επιβάλλονται στους καταναλωτές. Εάν, κατόπιν αυτού, επιμέρους κράτη έχουν ζωτικό συμφέρον να λάβουν μέτρα ασφαλείας που υπερβαίνουν τα ανωτέρω μέτρα, τότε θεωρώ ότι, εν προκειμένω, έχουν επίσης καθήκον να επωμισθούν το κόστος. Οιοσδήποτε διατάσσει τη λήψη κυβερνητικών μέτρων ασφαλείας, οφείλει και να τα πληρώνει. Θεωρώ ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά στην περίπτωση της τεχνικής ή της προσωπικής ασφάλειας, που μπορεί ασφαλώς να μετακυλισθεί στον επιβάτη, εφόσον δηλώνεται με σαφήνεια ο σκοπός της.

Αξίζει, ωστόσο, να σημειωθεί ότι στην εκτίμηση των επιπτώσεων που υπέβαλε η Επιτροπή ενώπιόν μας, μιλούμε για ποσό που ανέρχεται περίπου στο 0,1% του συνολικού κόστους για τα εν λόγω μέτρα. Επομένως, δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από πολύ ψηλά.

Θεωρώ ότι θα επιτύχουμε βιώσιμη συμβιβαστική λύση, μεταξύ άλλων, και με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία διατηρεί ουσιαστικές επιφυλάξεις ως προς τον τομέα της επικουρικότητας. Ελπίζω το τελικό αποτέλεσμα να είναι πολύ κοντά στην πρότασή μας.

  Zuzana Roithová (PPE). – (CS) Μολονότι υποστηρίζω πλήρως την παρούσα πρόταση, διότι αυξάνει σημαντικά τη διαφάνεια των τιμών και του υπολογισμού των τελών για την ασφάλεια για όλους τους ευρωπαίους καταναλωτές που χρησιμοποιούν τις εναέριες μεταφορές, εκπλήσσομαι που δεν υπάρχει μεγαλύτερη εναρμόνιση στον σημαντικό αυτόν τομέα. Με προβληματίζει το γεγονός ότι, εξαιτίας της δεσπόζουσας θέσης ορισμένων αερολιμένων, οι επιβάτες καταβάλλουν υπερβολικά υψηλά τέλη ασφαλείας χωρίς άμεσο αντίκτυπο στο επίπεδο, την ταχύτητα ή την ποιότητα των μέτρων ασφαλείας κατά τον έλεγχο εισιτηρίων.

Στην έκθεση αξιολόγησής της για τη διετία αφότου τέθηκε σε ισχύ η εν λόγω οδηγία, η Επιτροπή θα έπρεπε να είχε επιδείξει μεγαλύτερο σθένος και να είχε προτείνει μία ενοποιημένη και δεσμευτική μέθοδο υπολογισμού των τελών ασφαλείας σε ολόκληρη την ΕΕ.

Συμφωνώ απολύτως με το αίτημα για τη χρηματοδότηση των αυστηρότερων μέτρων, όπως είναι οι σαρωτές σώματος, από το κράτος και όχι από τους επιβάτες, ιδίως εφόσον συνεχίζεται η συζήτηση για την αναγκαιότητά τους, αλλά και τους απορρέοντες κινδύνους τους για την υγεία. Τέλος, με προβληματίζει η ερμηνεία των διατάξεων που αφορούν τη χρέωση του κόστους των εφαρμοζόμενων μέτρων ασφαλείας, όχι από τους αερολιμένες, αλλά απευθείας από τις αεροπορικές εταιρείες, δεδομένου ότι, σε αντίθετη περίπτωση, το εν λόγω κόστος ενδέχεται να χρεωθεί στους επιβάτες, και αυτό σημαίνει, κατά την άποψή μου, ότι ενέχεται κίνδυνος κατάχρησης με τη μορφή υπερβολικών χρεώσεων.

  Ioan Mircea Paşcu (S&D). – (EN) Κυρία Πρόεδρε, ο κ. Leichtfried έχει δίκαιο. Το κόστος της πρόσθετης ασφάλειας πρέπει, τελικά, να καλύπτεται από τα κράτη μέλη. Άλλωστε, οι επιβάτες, αλλά και έκαστος πολίτης, πληρώνουν ήδη τα κράτη μέλη για την ασφάλειά τους εν γένει.

Το κράτος δεν μπορεί να δηλώνει απλώς στους πολίτες του «ό,τι δίνεις παίρνεις». Οι υποχρεώσεις του είναι μακράν περισσότερες, διότι το κράτος δεν είναι απλώς ένας ακόμα φορέας παροχής υπηρεσιών με μοναδικό του κίνητρο το κέρδος. Σας επισημαίνω αυτήν την απλή αλήθεια διότι, παρά την εν λόγω αρχή, οι επιβάτες, και όχι τα κράτη τους, πληρώνουν τελικά τον λογαριασμό για την πρόσθετη εναέρια ασφάλεια, όπως ορθώς παρατηρεί ο εισηγητής.

Επιπλέον, πολλές φορές η πρόσθετη ασφάλεια που λαμβάνουν οι επιβάτες καταβάλλοντας πρόσθετα τέλη δεν παρέχεται καν από το κράτος, αλλά από ιδιωτικές εταιρείες υπό καθεστώς υπεργολαβίας, που συχνά αδιαφορούν για τους επιβάτες και τα δικαιώματά τους υπό τη γενική κάλυψη που παρέχει η μυστικότητα που διέπει τα ζητήματα ασφαλείας εν γένει. Αυτό πρέπει πολύ απλά να σταματήσει.

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Κυρία Πρόεδρε, δεδομένου ότι τα τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας εντός της ΕΕ αντιμετωπίζονται με πολύ διαφορετικούς τρόπους, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να εφαρμοστεί εν προκειμένω ένα αντικειμενικό μέτρο. Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να ληφθεί ως βάση της αξιολόγησης ο συνδυασμός του αριθμού των επιβατών, καθώς και του μέγιστου βάρους απογείωσης. Είναι, ωστόσο, σημαντικό να υπάρξει σαφής σύνδεση μεταξύ των επιβαλλόμενων τελών ασφαλείας και των υπηρεσιών που παρέχονται στην πραγματικότητα. Είναι σημαντικό να προσδιορίσουμε την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας αυτής καθαυτή, και πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ακριβώς τι πληρώνουμε. Πρέπει να είναι κατανοητός ο ακριβής τρόπος με τον οποίο θα υπολογιστούν τα τέλη ασφαλείας. Πρέπει να παρέχονται ανοικτά πληροφορίες σχετικά με το ύψος και το περιεχόμενο των τελών. Η διαφάνεια αποτελεί εν προκειμένω απαραίτητη προϋπόθεση. Προς τον σκοπό αυτόν, ωστόσο, χρειαζόμαστε ανεξάρτητες ρυθμιστικές αρχές, προκειμένου να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε οιαδήποτε στρέβλωση του ανταγωνισμού άμεσα και αποτελεσματικά.

  Andris Piebalgs, μέλος της Επιτροπής. – (EN) Κυρία Πρόεδρε, η παρούσα συζήτηση για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας υπήρξε συναρπαστική και κατέδειξε ότι όλοι έχουμε τις εμπειρίες μας στον συγκεκριμένο τομέα.

Στη δική μου περίπτωσή, έχασα όλο το τυρί που ήθελα να φέρω, διότι ήταν τυρί «για επάλειψη»! Το θεώρησα υπερβολικό, εντούτοις, εκτιμώ ότι επιφέραμε βελτιώσεις σε ολόκληρο το σύστημα. Η πρόταση της Επιτροπής προβαίνει σε ένα βήμα παραπέρα, διότι, όπου υπάρχει ασφάλεια, υπάρχουν και χρεώσεις, και ο πρώτος κανόνας είναι η διαφάνεια. Η έκθεση και η πρόταση της Επιτροπής αλληλοενισχύονται.

Ως προς το ερώτημα σχετικά με το ποιος πρέπει να εισπράττει τα τέλη, άποψή μου είναι ότι η επικουρικότητα παραμένει ο καλύτερος τρόπος, διότι, εντέλει, δεν πληρώνουν τα κράτη μέλη, αλλά οι πολίτες. Το μοναδικό ερώτημα που τίθεται είναι εάν πρέπει να πληρώνουν όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες ή μόνο οι επιβάτες.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι απλή, αλλά θεωρώ ότι η πτυχή της επικουρικότητας που περιλαμβάνεται στην πρότασή μας συνάδει με τις Που ισχύουσες ρυθμίσεις περί ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας.

Το Κοινοβούλιο προχωρά ένα βήμα πιο πέρα, εξετάζοντας το σύνολο του κλάδου της ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας. Σύντομα θα δούμε πού θα οδηγήσει αυτή η συζήτηση. Θεωρώ ότι η Επιτροπή υπέβαλε αξιοπρεπέστατη πρόταση και χαίρομαι ιδιαίτερα που το Κοινοβούλιο την ενέκρινε ευρύτατα και που, ως συνήθως, εντρυφά περισσότερο στο ζήτημα από ό,τι η πρόταση της Επιτροπής. Φρονώ ότι είναι ορθή η επιλογή του χρόνου και του πεδίου εφαρμογής της πρότασης.

  Jörg Leichtfried, εισηγητής. – (DE) Κυρία Πρόεδρε, αισθάνομαι αμηχανία με όλους αυτούς τους επαίνους και για αυτό θα είμαι σύντομος. Δράττομαι, ωστόσο, της ευκαιρίας να ευχαριστήσω τους εισηγητές και τους σκιώδεις εισηγητές που εργάστηκαν σκληρά από κοινού: τον κ. Zasada, την κ. Hennis-Plasschaert, την κ. Lichtenberger και τον κ. Kohlíček. Εργαστήκαμε σκληρά για το θέμα αυτό σχεδόν επί έναν χρόνο. Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ την ευρωπαϊκή πολιτική και όχι ως βήμα για διαπληκτισμούς εντυπωσιασμού, κάνουν ενδεχομένως κάποιοι άλλοι συνάδελφοι βουλευτές.

Δεύτερον, θα ήθελα να απευθυνθώ στο Συμβούλιο και να του υποβάλω ένα αίτημα. Η Επιτροπή Μεταφορών και Τουρισμού είναι στην πραγματικότητα μία πολύ φιλική επιτροπή, μία επιτροπή που εργάζεται και επιχειρηματολογεί με επαγγελματικό τρόπο, και στο πνεύμα αυτό, καταλήξαμε σε συμβιβασμό με το Συμβούλιο σχετικά με την παρούσα νομοθετική πράξη. Εξαρχής ήμασταν πολύ πρόθυμοι να προβούμε σε συμβιβασμό. Ωστόσο, θα ήθελα να προειδοποιήσω το Συμβούλιο να μην προκαλέσει αναταραχές. Εάν είστε διατεθειμένοι να συμβιβαστείτε, τότε πρέπει να είστε και διατεθειμένοι να αναμένετε συμβιβασμούς από τους πολεμίους ή τους εταίρους σας.

Εάν το Συμβούλιο δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να προβεί σε συμβιβασμό με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τώρα, τότε θα αλλάξει και η στάση της παρούσας επιτροπής. Αυτή δεν είναι μόνο η δική μου άποψη. Έχω ήδη ακούσει από αρκετούς συναδέλφους να λέγεται ότι εάν το Συμβούλιο δεν είναι διατεθειμένο να προβεί σε συμβιβασμό μαζί μας, τότε και εμείς θα συζητήσουμε και για τους σαρωτές σώματος υπό εντελώς διαφορετικό πρίσμα, και ίσως να μην είμαστε ούτε εμείς πρόθυμοι να προβούμε σε συμβιβασμό με το Συμβούλιο. Αυτό δεν θα ωφελούσε την υπόθεση στο σύνολό της, και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συμβεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απευθύνω έκκληση προς το Συμβούλιο και τα κράτη μέλη για την περαιτέρω προώθηση του ζητήματος. Διαθέτουμε πλέον τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Τόσο το Συμβούλιο όσο και τα κράτη μέλη πρέπει να συνεχίσουν να προωθούν το ζήτημα, διαφορετικά μπορεί να ακούσουμε για μία ακόμα φορά: Ας χορέψουμε και πάλι SWIFT!

  Πρόεδρος. – Η συζήτηση έληξε.

Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί κατά την προσεχή σύνοδο της Ολομέλειας στις Βρυξέλλες.

Γραπτές δηλώσεις (άρθρο 149 του Κανονισμού)

  Nessa Childers (S&D), γραπτώς. – (EN) Αξίζουν συγχαρητήρια στον κ. Leichtfried για την διεξοδική και ολοκληρωμένη έκθεσή του, η οποία εξετάζει αποτελεσματικά πολλά από τα ζητήματα που παραμένουν ανοικτά στο έγγραφο της Επιτροπής. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που εξακολουθούν να χρήζουν επίλυσης, και τα ζητήματα αυτά πρέπει να ιδωθούν σε ένα νέο πλαίσιο, μετά από το παρατεταμένο κλείσιμο του ευρωπαϊκού εναέριου χώρου. Με τον κλάδο της πολιτικής αεροπορίας να κινδυνεύει να χάσει 1 δισεκατομμύριο και πλέον ευρώ εξαιτίας του νέφους της ηφαιστειακής τέφρας, η ΕΕ πρέπει να δράσει άμεσα και αποφασιστικά, προκειμένου να μετριάσει το οικονομικό πλήγμα στον κλάδο της πολιτικής αεροπορίας. Μολονότι ο Επίτροπος, κ. Almunia, αξίζει συγχαρητηρίων για τα σημερινά θετικά του σχόλια σχετικά με την κρίση, εμείς οφείλουμε, ως μέλη του ΕΚ, να έχουμε, με τη σειρά μας, τη δυνατότητα να βοηθήσουμε, μέσω της έκθεσης αυτής, έναν κλάδο που καταβαραθρώθηκε για τρίτη φορά κατά την τελευταία δεκαετία. Το παρόν Κοινοβούλιο, καθώς και οι συνάδελφοί μας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την Επιτροπή, πρέπει να αρχίσουν να εξετάζουν το ενδεχόμενο της κρατικής χρηματοδότησης για την κάλυψη του προτεινόμενου κόστους για την ασφάλεια, ιδίως σε περίπτωση που δεν υπερβαίνεται ένα χαμηλό κατώτατο όριο επιβατών. Αν και τα μέτρα αυτά δεν ήταν δημοφιλή πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου την προηγούμενη εβδομάδα, βρισκόμαστε σήμερα στο σημείο όπου κάθε χαμένη ευκαιρία για παροχή βοήθειας στον κλάδο της πολιτικής αεροπορίας μπορεί να αποβεί μοιραία.

  Debora Serracchiani (S&D), γραπτώς. – (IT) Κυρία Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Leichtfried για το εξαιρετικό έργο του στο πλαίσιο της έκθεσης σχετικά με τα τέλη για την ασφάλεια της πολιτικής αεροπορίας, η οποία εξετάζει, μεταξύ των διαφόρων πτυχών της, ένα σημαντικό ζήτημα: την προστασία των καταναλωτών και τα δικαιώματα των επιβατών.

Πρέπει να εφαρμοστούν σαφείς και διαφανείς κανόνες, διότι εάν οι αεροπορικές εταιρείες επιβάλλουν στους επιβάτες επιπρόσθετες χρεώσεις για μέτρα ασφαλείας, τότε αυτές οι πληροφορίες πρέπει να είναι διαθέσιμες, κατά τη γνώμη μου, ώστε να διασφαλισθεί ότι οι επιβάτες δεν θα αφαιμαχθούν οικονομικά.

Πιστεύω ότι είναι απολύτως ορθό να συμμετάσχουν στις διαβουλεύσεις οι οργανώσεις προστασίας των καταναλωτών, και να λάβουν έτσι γνώση της τιμολόγησης των μέτρων ασφαλείας, στην οποία θα μπορούν αργότερα να ανατρέχουν προς σύγκριση με το αντίτιμο του εισιτηρίου. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα είναι δυνατή η εξασφάλιση μεγαλύτερης διαφάνειας και πληροφόρησης για τους επιβάτες.