Pełne sprawozdanie z obrad

Wtorek, 20 kwietnia 2010 r. - Strasburg

11. Szczyt UE-Kanada (debata)

  Przewodniczący. – Kolejnym punktem posiedzenia jest oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa na szczycie UE-Kanada.

  Catherine Ashton, wiceprzewodnicząca Komisji i wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. – Panie przewodniczący! Kanada jest jednym z najstarszych i najbliższych partnerów Unii Europejskiej. Nasza współpraca – zarówno dwustronna, jak i oczywiście współpraca na arenie międzynarodowej – obejmuje szeroki zakres zagadnień.

Nasze relacje są głęboko zakorzenione we wspólnej historii, która sięga dawnych czasów, a także w naszych wspólnych wartościach, które wyznajemy z całkowitym przekonaniem. Stanowią one podstawę naszej współpracy na rzecz ochrony naszych wspólnych interesów. Czynimy to oczywiście dla dobra naszych obywateli w Europie i w Kanadzie, ale również po to, by propagować bezpieczeństwo i dobrobyt na całym świecie.

Są to zatem ważne relacje. Musimy je pielęgnować i inwestować w nie, tak byśmy mogli wykorzystać ich pełny potencjał. Taki jest cel następnego szczytu UE-Kanada, który odbędzie się 5 maja w Brukseli.

Szczęśliwy jest termin tego szczytu. Oznacza on bowiem, że z racji tego, iż Kanada przewodniczy szczytom G-8 i G-20, które odbędą się na koniec czerwca, nasz szczyt UE-Kanada pozwoli nam podsumować i skorygować nasze strategie dotyczące zagadnień globalnych, które będą poruszane na szczytach G-8 i G-20, na przykład dotyczące tego, jak promować zrównoważoną odbudowę gospodarczą, współpracę w zakresie reformy i regulacji rynku finansowego, zmian klimatycznych i walki z rozprzestrzenianiem broni nuklearnej.

Niedawno uczestniczyłam w Kanadzie w posiedzeniu ministrów do spraw zagranicznych G-8, na którym wiele spośród tych zagadnień było faktycznie omawianych.

Będziemy mieli również szanse przedyskutować stosunki dwustronne UE-Kanada i metodę współpracy w przypadku kryzysów regionalnych. Naszym celem jest odbycie ukierunkowanego, merytorycznego szczytu.

Jeżeli chodzi o nasze stosunki dwustronne, na szczycie zajmiemy się wysiłkami na rzecz poprawy i unowocześnienia relacji UE-Kanada. Szczyt będzie stanowił dla nas doskonałą okazję do zapewnienia wsparcia na najwyższym szczeblu politycznym, by doprowadzić do jak najszybszego przyjęcia kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej.

Dokonamy podsumowania postępów poczynionych w trakcie pierwszych trzech rund negocjacji, ale także nadamy tym negocjacjom nowy impet, mając na uwadze ich znaczenie dla rozwoju handlu i tworzenia nowych miejsc pracy. Jeżeli chodzi o szeroko pojęty handel, szczyt powinien stanowić wyraźny sygnał, że UE i Kanada odrzucają protekcjonizm, a także przypomnieć o naszym zaangażowaniu na rzecz osiągnięcia ambitnego, kompleksowego i wyważonego zakończenia dauhańskiej rundy rozwojowej.

Na szczycie powinien zostać również omówiony temat wzajemnego ruchu bezwizowego. Nasz cel jest jasny: chcemy ruchu bezwizowego do Kanady dla wszystkich obywateli UE, i to jak najszybciej.

Będziemy również mieli sposobność przedyskutowania naszej współpracy w zakresie zarządzania kryzysowego, która – mam przyjemność państwa poinformować – rozwija się w szybkim tempie. Obecnie prowadzimy kilka operacji zarządzania kryzysowego, wśród których wyróżnić należy naszą misję policyjną w Afganistanie, w ramach której nasza współpraca z Kanadą przebiega w sposób przykładny.

Z oczywistych względów w programie szczytu znajdzie się również Haiti. Kanada odgrywa bardzo ważną rolę na Haiti, a jednym z obszarów, w których możemy i powinniśmy wzmocnić nasze wspólne wysiłki jest powiązanie zarządzania kryzysowego z długoterminowym rozwojem. Kwestię tę podkreśliłam również w trakcie nowojorskiej konferencji w sprawie Haiti, która odbyła się dnia 31 marca i której współprzewodniczyły zarówno UE, jak i Kanada, wspólnie z Francją, Hiszpanią i Brazylią.

Wspólnie z moimi kolegami, komisarzami ds. rozwoju, Andrisem Piebalgsem, i ds. współpracy międzynarodowej, pomocy humanitarnej i reagowania kryzysowego, Kristaliną Georgievą, miałam przyjemność ogłosić w Nowym Jorku, że UE przekaże ponad 1,2 miliarda na odbudowę i rozwój Haiti.

Zarówno UE, jak i Kanada mają długoterminowe zobowiązanie do wspierania Haiti na drodze do odbudowy; do odbudowania kraju na rzecz lepszej przyszłości.

Na szczycie poruszona zostanie kwestia zmian klimatu. Zważywszy na sytuację pokopenhaską, wśród omawianych priorytetów nadal znajdować się będą dostosowanie do zmian klimatycznych i ich łagodzenie, które winny zostać uzupełnione korzystną z tego punktu widzenia polityką energetyczną. Istnieje powszechne poparcie dla koncepcji, by współpraca UE-Kanada koncentrowała się na mechanizmach finansowania a także na wspieraniu „czystego” rozwoju w krajach trzecich.

Kolejnym ważnym punktem rozmów w trakcie szczytu będą konsekwencje zmian klimatycznych dla Arktyki. Nigdzie skutki zmian klimatu nie są tak dotkliwie odczuwalne jak w regionie Arktyki. Zmiany w środowisku naturalnym mają coraz większy wpływ na mieszkańców Arktyki, bioróżnorodność i krajobraz – zarówno na lądzie, jak i na morzu. Ochrona tego regionu, w tym jego mieszkańców, jest jednym z głównych elementów kształtującej się obecnie polityki UE w odniesieniu do Arktyki, jak szanowni państwo posłowie zapewne pamiętają z prezentacji, jaką przedstawiłam w trakcie marcowej sesji plenarnej. Ponieważ 40 % terytorium Kanady leży na północy, kraj ten podziela nasze zainteresowanie ochroną arktycznego środowiska i zapewnienia zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodarczego tego regionu.

Wreszcie, gdy mowa o poprawie i modernizacji relacji UE-Kanada, trzeba wspomnieć o umowie ramowej między Wspólnotą Europejską a Kanadą z 1976 roku. Nadal obowiązuje ona, choć jest przestarzała. Współpraca między UE a Kanadą objęła inne obszary, takie jak polityka zagraniczna i bezpieczeństwa, a także bliższa współpraca w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.

Tak więc potrzebujemy zmodernizowanej umowy ramowej, która będzie pełniła funkcję parasola ochronnego dla naszych umów sektorowych, w tym dla kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej. W związku z tym prowadzimy z Kanadą szczegółowe rozmowy dotyczące uaktualnienia tej umowy w najbliższej przyszłości.

W świecie ogromnych wyzwań i ciągłej zmiany, potrzebujemy partnerów. Kanada należy do najważniejszych partnerów, jakich posiada UE. Dążymy do owocnego szczytu, który pozwoli na uzyskanie wyraźnych rezultatów.

  Elisabeth Jeggle, w imieniu grupy PPE. – (DE) Panie przewodniczący, pani baronesso, panie i panowie! Dziękuję pani, pani baronesso, za pani wyczerpujące oświadczenie. Jako wiceprzewodnicząca delegacji ds. relacji z Kanadą w Parlamencie Europejskim jestem szczególnie zadowolona, że omawiamy w Parlamencie zbliżający się szczyt UE-Kanada. Jak pani wie, niestety głosowanie zostało odroczone do początku maja. Niemniej chciałabym pokrótce przedstawić punkty ważne dla Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów).

Od 1959 Kanada jest jednym z najbliższych i najstarszych partnerów Unii Europejskiej. Kanada i UE podzielają wiele wartości i zdecydowanie popierają wielostronne podejście do rozwiązywania wielu problemów. W roku 2010 Kanada sprawuje przewodnictwo G-8 i będzie gościła szczyt G-20. Co się tyczy bieżących negocjacji w sprawie kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej między Unią Europejską a Kanadą, ważne jest byśmy na nadchodzącym szczycie pogłębili i wzmocnili dobre relacje między tymi dwoma partnerami.

W związku z tym wzywamy w naszej wspólnej rezolucji do skoordynowanego i spójnego podejścia do wyzwań, przed którymi stoimy, w szczególności w zakresie kryzysu finansowo-gospodarczego, polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, współpracy rozwojowej, polityki energetyczno-klimatycznej i negocjacji rundy dauhańskiej. Ponadto wzywamy do rozwiązania na nadchodzącym szczycie problemu ponownego wprowadzenia przez kanadyjski rząd wymogu wizowego dla obywateli UE z Republiki Czeskiej, Bułgarii i Rumunii. W tym kontekście z wielkim zadowoleniem przyjmujemy otwarcie biura wizowego w Ambasadzie Kanadyjskiej w Pradze i powołanie eksperckiej grupy roboczej, która zajmie się tym problemem.

Wreszcie, raz jeszcze chciałabym podkreślić, że jestem przekonana, iż szczyt UE-Kanada pogłębi już i tak bliskie relacje polityczne między tymi dwoma stronami. Dziękuję państwu za zaangażowanie i uwagę.

  Ioan Enciu, w imieniu grupy S&D. – (RO) Jak wspomniała również wysoka przedstawiciel, baronessa Ashton, Kanada jest jednym z najstarszych partnerów Unii Europejskiej, a tegoroczny szczyt jest ważny z punktu widzenia kontynuacji i konsolidacji ścisłej współpracy między UE a Kanadą w każdej dziedzinie: w gospodarce, w handlu, w obszarach zmian klimatu i wojskowości. Rzeczywiście z zadowoleniem przyjmuję podjęte jak dotąd działania zmierzające do podpisania umowy handlowej UE-Kanada, i mam nadzieję, że tegoroczne spotkanie stworzy konieczny bodziec do jego podpisania.

Mając na uwadze obecną sytuację gospodarczą oraz stan klimatu, muszę podkreślić potrzebę ścisłej współpracy na rzecz określenia alternatywnych rozwiązań względem tradycyjnych źródeł wytwarzania energii, które będą uwzględniały szczególne cechy obydwu podmiotów, Unii Europejskiej i Kanady, realizujących działania na rzecz opracowania i stosowania technologii niskowęglowych. Jednocześnie należy promować współpracę w sektorze energetyczno-klimatycznym i w sektorze morskim w regionie Arktyki.

Na szczycie poruszone zostaną również drażliwe kwestie. Chodzi mi o ekologię, globalne ocieplenie, ACTA, CETA, sektor bankowy, ustabilizowanie rynków finansowych i gospodarczych, konferencję CITES i umowę UE-Kanada w sprawie informacji PNR. Myślę, że opierając się na doświadczeniach z przeszłości, Unia Europejska i Kanada zdołają rozwiązać jak najwięcej z tych problemów. Problemami tymi trzeba się jednak zająć z taktem i zrozumieniem, nie obwiniać się nawzajem, ale po prostu patrzyć w przyszłość i dbając o interesy obywateli obu stron. Zagwarantowanie wzajemności w dwustronnych stosunkach jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej. Mamy nadzieję, że w przyszłości Kanada zrezygnuje z wymogu wizowego dla obywateli Rumunii, Czech i Bułgarii, zapewniając tym samym równe traktowanie wszystkich obywateli Unii Europejskiej.

Wreszcie, zważywszy, że do podpisania traktatu międzynarodowego wymagana jest zgoda Parlamentu Europejskiego, Parlament musi uczestniczyć w pracach i udzielać konsultacji już we wczesnej fazie każdego projektu. Przy tej okazji skorzystam ze sposobności i poproszę Komisję, by stworzyła skuteczny sposób komunikacji z Parlamentem Europejskim, który umożliwi uzyskanie wyważonych wyników.

  Wolf Klinz, w imieniu grupy ALDE. – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Partnerstwo między UE a Kanadą funkcjonuje bardzo dobrze, nie tylko w dziedzinie gospodarki, lecz także w obszarze polityki zagranicznej, jak w przypadku Iranu, Afganistanu, Haiti itp.

Mimo to stoimy przez wieloma poważnymi wyzwaniami. Jestem pewien, że jesteśmy w stanie im sprostać, a to z racji tego, że zawiązała się między nami tak bliska przyjaźń i partnerstwo. Chciałbym odnieść się przede wszystkim do pięciu kwestii. Po pierwsze musimy uczynić, co do nas należy w kwestii odpowiedniego uregulowania sektora finansowego. Kraje G-20 obiecywały wiele, i myślę, że należy jasno pokazać na szczycie G-20 w Toronto, którego gospodarzem będzie Kanada, że państwa G-20 podejmują konkretne kroki, a nie tylko obiecują.

O drugiej kwestii już wspomniano. Mamy podobne cele w zakresie polityki klimatycznej. My, Europejczycy, możemy z pewnością wiele się nauczyć od Kanady o projektach wychwytywania i magazynowania dwutlenku węgla i innych postępach w tym sektorze. Mamy nadzieję, że uda nam się uzgodnić wspólne standardy w zakresie redukcji emisji dwutlenku węgla.

Trzeci punkt, jaki pragnę poruszyć, dotyczy potrzeby nowej umowy handlowej i wierzę, że nasze cele w tym względzie są również bardzo podobne. Chciałbym podkreślić dwie kwestie, które wymagają działań i w których zamierzamy doprowadzić do zbliżenia, bo nadal dzieli nas tu dystans. Jedną z nich jest ruch bezwizowy, o którym wspomniała już pani baronessa Ashton. Mam nadzieję, że możliwe będzie traktowanie mniejszości etnicznych z państw członkowskich UE w taki sam sposób jak innych unijnych obywateli.

Ostatnia kwestia, jaką chciałbym poruszyć, dotyczy umowy w sprawie wymiany danych dotyczących pasażerów, która wygasła jesienią zeszłego roku. W rzeczywistości jej zapisy obowiązują nadal, choć nie mają żadnej podstawy prawnej. Potrzebujemy nowej podstawy prawnej, tak byśmy mogli przyjąć nową umowę. Ta nowa podstawa prawna musi zapewniać respektowanie praw obywatelskich. Nowoczesne możliwości technologiczne nie mogą służyć temu, by wszelkie informacje dotyczące nazwisk, dat urodzenia, szczegółów lotu, kart kredytowych itp. były udostępniane w sposób umożliwiający nadużywanie tych informacji. Mam nadzieję, że możemy wspólnie pracować na rzecz stworzenia wspólnej bazy danych odpowiadającej naszej europejskiej koncepcji praw obywatelskich.

  Reinhard Bütikofer, w imieniu grupy Verts/ALE. – (DE) Panie przewodniczący, pani baronesso! Kanada jest dobrym przyjacielem i ważnym partnerem UE. Jest również ważnym partnerem międzynarodowym i od dawna jest dojrzałą demokracją, od której możemy się wiele nauczyć. Ponieważ jednak od przyjęcia w tej Izbie rezolucji w sprawie Kanady minęło sporo czasu, powinniśmy skorzystać z okazji i przyjrzeć się stosunkom między Europą a Kanadą bardziej uważnie, niż to uczyniono w tej rezolucji.

Uważam, że żenujące jest to, że rezolucja odnosi się do wielu wspólnych wyzwań, ale nie uwzględnia polityki dotyczącej Arktyki. Nie wspomina się w niej ani słowem o ochronie Arktyki przy wykorzystaniu celów i standardów. O Arktyce wspomina się tylko w kilku zdaniach i całkowicie pomija się fakt, że w marcu Kanada nie dopuściła – czyniąc to w sposób dość nieprzyjemny – by Szwecja, Finlandia, Islandia i mieszkańcy Arktyki wzięły udział w międzynarodowym spotkaniu w sprawie Arktyki.

Żenujące jest dla mnie to, że nie poruszono w rezolucji problemu piasków bitumicznych, tuńczyka błękitnopłetwego i zakazu polowań na foki. Nie chodzi tu o prowokowanie Kanady. Jeżeli jednak odbywamy poważną dyskusję z przyjacielem, to głupotą i powodem do wstydu jest niewspominanie o problemach, z którymi się borykamy. Nie wspomina się o tym, że Kanada nie odegrała szczególnie pozytywnej roli w Kopenhadze. Należy bardziej wyraźnie podkreślać problem polityki wizowej, szczególnie w odniesieniu do Republiki Czeskiej i Romów.

Musimy wspólnie pracować w przyjaźni, ale nie wolno nam zamiatać problemów pod dywan, ponieważ to nikomu nie pomaga. Dlatego głosując, moja grupa będzie starała się zapewnić uwzględnienie w rezolucji problemu importu produktów z fok.

  Philip Bradbourn, w imieniu grupy ECR. – Panie przewodniczący! Jako przewodniczący delegacji ds. stosunków z Kanadą z zadowoleniem przyjmuję przedmiotową rezolucję, która jest tak naprawdę pierwszą częścią szczytu UE-Kanada. Jak wspomniano, Kanada jest jednym z najstarszych partnerów Europy, a wzmocnienie naszych relacji atlantyckich stało się priorytetem dla obydwu stron. I znów, jak wspomniała szanowna pani w swoim wystąpieniu otwierającym, trwają rozmowy z Kanadą w sprawie kompleksowej umowy handlowo-gospodarczej, która, miejmy nadzieję, wyznaczy standard dla przyszłych umów handlowych między UE a krajami trzecimi.

Parlament będzie musiał zatwierdzić te umowy, i mam nadzieję, że Komisja będzie udzielała posłom do PE, szczególnie delegacji parlamentarnej i Komisji Handlu Międzynarodowego wyczerpujących informacji, a także że będzie włączała je do rozmów na każdym ich etapie.

Rezolucja, którą mamy przed sobą, jest rezolucją, którą mogę w pełni poprzeć, ponieważ jest ona zwięzła i ogranicza się do kwestii zaplanowanych na szczyt i do naszych relacji z kanadyjskim rządem. W rezolucji pobrzmiewa pozytywny ton, dobrze wróżący przyszłym rozmowom, i odzwierciedlona jest w niej gotowość Parlamentu do budowania pozytywnych relacji z naszym najstarszym partnerem handlowym. Może posłużyć jako fundament budowania reputacji nie tylko tej Izby, ale również w przyszłych negocjacjach z innymi państwami trzecimi.

  Joe Higgins, w imieniu grupy GUE/NGL. – Panie przewodniczący! Nie przeprowadzono żadnej oceny społecznych, środowiskowych i gospodarczych skutków umowy gospodarczej między Unią Europejską a Kanadą.

Kanadyjski Związek Pracowników Sektora Publicznego (Union of Public Employees), zrzeszający 600 tysięcy członków zatrudnionych w służbie zdrowia, szkolnictwie, administracji lokalnej, usługach publicznych, wyraża poważne obawy co do skutków takiej umowy. Krajowy Związek Pracowników Sektora Publicznego i Prywatnego (National Union of Public and General Employees), zrzeszający 340 tysięcy pracowników, jest również zaniepokojony, podobnie jak Sojusz Usług Publicznych (Public Service Alliance), zrzeszający 165 tysięcy pracowników.

Pracownicy ci są zaniepokojeni, ponieważ rozumieją, że taka umowa zostanie wprowadzona w życie głównie w interesie gospodarczym dużych przedsiębiorstw, a nie w interesie ludzi pracujących, czy w dla dobra sprawiedliwości społecznej.

Obecnie na rynek usług publicznych w Kanadzie chcą wejść zarówno europejskie, jak i kanadyjskie przedsiębiorstwa międzynarodowe – oczywiście na zasadzie dążenia do maksymalizacji zysku. Postrzegają oni umowę UE-Kanada jako środek przeforsowania powszechnej prywatyzacji w takich obszarach jak transport publiczny, wodociągi i elektryczność. Taka perspektywa nie wróży nic dobrego z punktu widzenia płac i warunków kanadyjskich pracowników. Może to oznaczać początek zjazdu w dół równi pochyłej, dokładnie takiego samego, jaki mamy w Europie, gdzie sama Komisja Europejska popiera prawa prywatnych przedsiębiorstw do świadczenia usług ze szkodą dla pracowników, czego dowodem było pozwanie przez Komisję państwa Luksemburg do sądu, za to że chciało ono dać tę samą ochronę pracownikom migrującym co pracownikom luksemburskim.

Obecnie celem międzynarodowych przedsiębiorstw wodociągowych stały się kanadyjskie wodociągi. Niektóre zarejestrowane w UE przedsiębiorstwa wielonarodowe dokonały uprzednio spustoszeń, uczestnicząc w prywatyzacji, w takich państwach jak Boliwia, a ich zgubny wpływ jest już odczuwalny w Kanadzie.

Na szczęście zwykli Kanadyjczycy są przygotowani walczyć o ochronę publicznych usług zaopatrzenia w wodę. Będą musieli zachować czujność.

Zaniepokojone są również europejskie związki zawodowe pracowników sektora publicznego. Dlatego wzywam zarówno kanadyjskie, jak i unijne związki, by rozpoczęły prawdziwą kampanię na rzecz ochrony własności publicznej w usługach publicznych, przy jednoczesnym zapewnieniu demokratycznej kontroli, w miejsce maksymalizacji zysków prywatnych. Nie chodzi mi przy tym o wspólne zebranie na szczeblu liderów, ale realne zaangażowanie szeregowych członków związków zawodowych na rzecz ochrony usług prywatnych.

  Anna Rosbach, w imieniu grupy EFD. – (DA) Panie przewodniczący! Od wielu lat Europa i Kanada korzystają z dobrego partnerstwa, tak więc dla nas rzeczą naturalną jest poszukiwanie możliwości rozwijania wolnego handlu. Czy jednak obecna metoda jest najlepsza z punktu widzenia czasu, w jakim odbywają się negocjacje? Czy aparat UE nie jest aby zbyt uciążliwy i biurokratyczny, by poradzić sobie z tym zadaniem?

Kanada chciałaby umowy w sprawie wolnego handlu z UE, ale jednocześnie odmawia zakazania okrutnej metody zabijania fok, która stoi w jawnej sprzeczności z wszelkimi zasadami dotyczącymi dobrostanu zwierząt.

Podobnie Kanada domaga się prawa do opodatkowania żeglugi przez nieskute lodem Przejście Północno-Zachodnie. Trasa na północ od Ameryki musi być jednak bezpłatnie dostępna dla wszystkich. Żegluga Przejściem Północno-Zachodnim jest doskonałym sposobem na zaoszczędzenie czasu, pieniędzy, paliwa i jest korzystna dla środowiska. Poprawia konkurencyjność wszystkich krajów półkuli północnej. Dlatego nalegam na Kanadę, by skłoniła się ku koncepcjom leżącym u podstaw umowy o wolnym handlu i porzuciła pomysł opodatkowania korzystania z otwartego morza.

  Andreas Mölzer (NI). – (DE) Panie przewodniczący! Jakby nie dość żenujące było to, że w środku negocjacji w sprawie kompleksowej umowy o wolnym handlu (CETA) nastąpił przeciek informacji, to jeszcze wysuwane są oskarżenia, że w ramach CETA i umowy handlowej dotyczącej walki z podrabianiem Kanada jest zmuszana do dostosowania swoich przepisów dotyczących praw autorskich do standardów USA i UE. Wydaje się, że CETA przewiduje daleko posuniętą prywatyzację, deregulację i restrukturyzację. Oznacza to między innymi, że władze lokalne nie będą mogły stosować szczególnych miejscowych i etnicznych wytycznych dotyczących zamówień. Oczywiście wyłączanie większych zamówień z procedury przetargowej ma sens, i oczywiście muszą obowiązywać przepisy zapobiegające plenieniu się korupcji i nepotyzmu.

Skoro władze lokalne już teraz narzekają w Europie, że nie zezwala się im na korzystanie z usług firm przejawiających myślenie prospołeczne, i zamiast tego są generalnie zmuszane do przyznawania zamówień firmom dominującym na rynku, jeszcze bardziej niezrozumiałe jest to, że narzucamy podobne regulacje innym krajom. Jeśli umowy o wolnym handlu zezwalają przedsiębiorstwom wielonarodowym na domaganie się od rządów odszkodowania w związku z ich decyzjami dotyczącymi polityki środowiskowej i zdrowia, jasne jest, że Unia Europejska nie odrobiła lekcji z kryzysu finansowo-gospodarczego i nadal podąża niewłaściwym, neoliberalnym kursem.

Jeżeli UE rzeczywiście chce służyć swoim obywatelom, jak często deklarują osoby zabierające głos na mównicy, musi przestać podążać niewłaściwą ścieżką i przeistoczyć się w twierdzę chroniącą ją przed globalizacją, wspierając jednocześnie takie zaprzyjaźnione z nią potęgi jak Kanada.

  Cristian Dan Preda (PPE). – (RO) Chciałbym przede wszystkim podkreślić, jak to uczynili już inni posłowie, że szczyt UE-Kanada jest ważną okazją do pogłębienia naszego partnerstwa z tą ważną demokracją. Te związki są niezwykle ważne dla UE, ponieważ tworzą ją partnerzy podzielający te same wartości i współpracujący ze sobą od dłuższego czasu.

Jednocześnie chciałbym państwu przypomnieć o deklaracji, jaka padła na poprzednim szczycie UE-Kanada w Pradze w maju 2009 roku, w której powtórzono wspólny cel partnerów, cytuję “pobudzać swobodny i bezpieczny przepływ ludzi między UE a Kanadą, z myślą o jak najszybszym zapewnieniu bezwizowego ruchu do Kanady wszystkim obywatelom UE”.

Rok po tej deklaracji trzeba nam przyznać, że jesteśmy dalecy od osiągnięcia tego celu. Obecnie nie tylko Rumunii i Bułgarzy nadal podlegają obowiązkowi wizowemu, ale, jak państwo wiecie, ponownie wprowadzono wizy dla Republiki Czeskiej.

Myślę, że mamy tu do czynienia przede wszystkim z problemem wzajemności. Zważywszy, że – jak wszyscy państwo wiecie – zgodnie z naszym prawodawstwem, z wiz dla obywateli Kanady zrezygnowały wszystkie państwa członkowskie UE, mamy do czynienia – jeżeli można mi się tak wyrazić – z problemem niekonsekwencji, ponieważ Kanada uchyliła wymóg posiadania wizy dla jednego z krajów kandydackich, Chorwacji, utrzymując jednocześnie – powtarzam – wymogi wizowe dla obywateli z państw członkowskich UE.

Uważam zatem, że na majowym szczycie muszą dokonać się znaczne, jeżeli nie decydujące postępy, w kwestii uchylenia obowiązku wizowego dla wszystkich obywateli państw członkowskich UE. Myślę, że potrzebne są konkretne działania, i cel ten musi znaleźć się wśród najważniejszych priorytetów szczytu, ponieważ już nie zadowalają nas deklaracje składane dla zasady. Ta forma dyskryminacji jest skrajnie niesprawiedliwa, szczególnie z perspektywy obywateli kraju, z którego pochodzę, państwa członkowskiego Unii Europejskiej, który poczynił znaczne postępy techniczne pod względem rezygnacji z wiz.

  Jörg Leichtfried (S&D). – (DE) Panie przewodniczący! Zastanawiam się, dlaczego zawsze czuję, że powinienem podejrzewać, iż Komisja nie chce powierzać spraw Parlamentowi Europejskiemu. Tak właśnie jest w przypadku umowy o wolnym handlu, która jest negocjowana z Kanadą. Chciałbym przyłączyć się do słów krytyki, jakie padły z ust moich kolegów posłów, twierdzących, że niektóre z faktów są podejrzane. Szczególnie przychylam się do tego, co powiedział pan Higgins, i w pełni się z nim zgadzam.

Moim zdaniem umowy handlowe to dobra rzecz, jeżeli wspierają one ogólny poziom dobrobytu obu stron, ale nie gdy niemal wyłącznie służą interesom kilku dużych wielonarodowych przedsiębiorstw. Kiedy dowiadujesz się, że zdrowie, edukacja i bezpieczeństwo publiczne nagle stały się przedmiotem umów handlowych i że mają zostać zderegulowane i sprywatyzowane, wówczas zaczynasz podejrzewać, że umowa jest korzystna dla nielicznych i że zaszkodzi wielu innym. Chciałbym wysłać ostrzeżenie do tych, którzy próbują ominąć Parlament Europejski, wprowadzając tego rodzaju umowy.

Druga kwestia, jaką chciałbym postawić, jest następująca. Jeżeli spotykasz się i negocjujesz z długoletnim partnerem, takim jak Kanada, musisz zająć się pewnymi nieprzyjemnymi tematami. Uważam, że tego rodzaju rozmowy i umowa powinny obejmować kwestię zabijania fok. Nie chodzi o to, by kogokolwiek rozzłościć, ale wyjaśnić europejskie stanowisko i znaleźć rozwiązanie, które położyłoby kres temu bulwersującemu bogaceniu się kosztem biednych zwierząt.

  Marian-Jean Marinescu (PPE) . – (RO) Mój kolega poseł, Sebastian Bodu, nie zdołał dziś dotrzeć do Strasburga, a zatem ja go zastąpię.

Obecnie 39 milionów europejskich obywateli z Rumunii, Republiki Czeskiej i Bułgarii nie może podróżować do Kanady bez wizy. Ponad połowa spośród nich – 22 miliony – to Rumunii. Utrzymywanie programu wizowego przez Kanadę, podobnie jak przez Stany Zjednoczone, sprawia, że niektórzy Europejczycy są obywatelami drugiej kategorii.

Swoboda przemieszczania się europejskich obywateli musi być traktowana jednakowo. Problem wizowy wpływa na stosunki między Unią Europejską a Kanadą. Przewodniczący Barroso wezwał na poprzednim szczycie o rezolucję w tym względzie. Problem ten musi w dalszym ciągu być podnoszony.

W przypadku Rumunii odsetek odrzuconych wniosków wizowych złożonych przez rumuńskich obywateli spadł między 2004 a 2008 rokiem z 16 % do 5 %. W Kanadzie mieszka w przybliżeniu 200 tysięcy Rumunów, spośród których znaczna większość znalazła się tam za sprawą oficjalnych programów imigracyjnych kanadyjskiego państwa. Nie rozumiem, dlaczego Kanada przyjmuje różne podejścia. W 2009 roku zrezygnowano z wiz w stosunku do europejskiego kraju niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej, uzasadniając to tym, że w Kanadzie mieszka już znaczna liczna obywateli pochodzących z tego kraju.

Uważam również, że z programu ruchu bezwizowego powinna móc na powrót korzystać Republika Czeska. Powód przytaczany na uzasadnienie ponownego wprowadzenia wiz nie może stać się uzasadnieniem dla pozostałych krajów. Temat wiz znalazł się w programie szczytu UE-Kanada za sprawą Parlamentu Europejskiego. UE musi podtrzymywać stanowisko przyjęte w październiku 2009 roku, zgodnie z którym, jeżeli problem nie zostanie rozwiązany do końca 2010 roku to, zastosowana zostanie klauzula solidarności.

Pani wiceprzewodnicząca Ashton! Doprowadzenie do uchylenia wymogu wizowego dla państw członkowskich byłoby dla pani znaczącym sukcesem. Życzę pani wszelkiej pomyślności w tym względzie.

  Kriton Arsenis (S&D). – (EL) Panie przewodniczący! Kanada jest jednym z najstarszych i najbliższych sojuszników Unii Europejskiej, i to od 1959 roku. Nasza współpraca musi się jednak zawsze opierać na wspólnych wartościach i wzajemnym szacunku.

Kanada jest jednym z dziesięciu najgorszych emitentów gazów cieplarnianych na świecie i jest jedynym krajem, który mimo podpisania i ratyfikowania protokołu z Kioto, ogłosił publicznie, że nie zamierza wypełnić swoich zobowiązań prawnych. Zamiast obniżyć emisje o 6 % w stosunku do 1990 roku, poziom emisji wzrósł w Kanadzie o 26 %. Główną tego przyczyną jest produkcja piasku bitumicznego. Emisje gazów cieplarnianych związane z produkcją piasku bitumicznego są 3-5 razy większe niż emisje generowane przez konwencjonalne pozyskiwanie ropy naftowej i gazu ziemnego. Wytwarzanie piasku bitumicznego pochłania ponadto od dwóch do pięciu baryłek wody na każdą baryłkę wyprodukowanej smoły, a następnie prowadzi do powstania szeregu odpadów, które zagrażają bioróżnorodności i życiu ludności autochtonicznej. Produkcja ta prowadzi również do wyniszczania lasów, które stanowią jeden z największych biotopów obniżających zawartość dwutlenku węgla na naszej planecie. Do 2020 roku piasek bitumiczny będzie źródłem większej ilości emisji niż wszystkie źródła emisji Austrii i Irlandii. Kanada wydaje tylko 77 dolarów na osobę na dopłaty do produkcji ekologicznej, w porównaniu z 1200 dolarów dla Korei, 420 dolarami dla Australii i 365 dolarami dla Stanów Zjednoczonych.

Zapewnienie ochrony lasów tropikalnych jest niezwykle istotne, i ważne jest, byśmy zaapelowali do Kanady, by przestrzegała międzynarodowych umów, które wspólnie podpisaliśmy, a które tylko my respektujemy jednostronnie, i powinna to być podstawa naszej dalszej współpracy.

  Miroslav Mikolášik (PPE). – (SK) Od 1959 roku Kanada jest jednym z najbliższych i najstabilniejszym partnerów Unii Europejskiej. Jestem szczęśliwy, że sytuacja gospodarcza za kadencji obecnej prawicowej administracji uległa poprawie, co nie miało miejsca za kadencji wcześniejszych władz.

Umacniająca się sytuacja gospodarcza i silniejszy dolar kanadyjski, które prowadzą do wzrostu dobrobytu wśród kanadyjskich obywateli, wysłały również pozytywny sygnał do innych krajów, stwarzając sprzyjające warunki nie tylko dla rozwoju współpracy politycznej, ale i gospodarczej. Ufam, że szczyt UE-Kanada, który odbędzie się w Brukseli, przyniesie konkretne postępy w negocjacjach nad złożoną umową o partnerstwie gospodarczym.

Kanada jest jedenastym największym partnerem handlowym UE, odpowiadającym za 1,7 % łącznej wymiany handlowej UE, natomiast UE jest drugim największym inwestorem w Kanadzie a Kanada jest czwartym największym inwestorem w UE.

W roku 2008 całkowita wartość towarów osiągnęła prawie 50 miliardów euro, a usług 20,8 miliarda euro. Liberalizacja handlu towarami i usługami między UE a Kanadą, a także zwiększy dostęp do rynków, umożliwi ożywienie i pogłębienie handlu dwustronnego, co zapewne przyniesie znaczne korzyści zarówno gospodarce unijnej, jak i kanadyjskiej.

  Jan Březina (PPE). – (CS) Panie przewodniczący, baronesso Ashton, panie i panowie! Wspólna polityka wizowa UE stoi obecnie przed ogromnym problemem, jakim jest wymóg wizowy stosowany przez Kanadę od dziesięciu miesięcy w odniesieniu do obywateli Republiki Czeskiej. Kanada, wprowadzając ten jednostronny środek w odniesieniu do Republiki Czeskiej, pominęła również w sposób niedopuszczalny organy UE odpowiedzialne za wspólną politykę wizową. Tym samym zagrożone zostały prawa obywateli państw członkowskich, a także prestiż unijnych instytucji, strzegących tych praw. Bezprecedensowe działanie kanadyjskiego rządu wobec państwa członkowskiego Unii jest egzaminem z solidarności całej UE.

Obywatele czescy oczekują, że Komisja Europejska przyjmie na siebie rolę obrońcy i reprezentanta jednego z państw członkowskich i jego pełnoprawnych interesów. Nadarzy się do tego doskonała sposobność w trakcie nadchodzącego szczytu UE-Kanada, którego jednym z tematów powinien stać się problem wiz. Najwyższy czas podjąć wszelkie możliwe kroki, by osiągnąć przełom w tej zbyt długo odwlekanej sprawie. Moją radość wzbudził fakt, że w październiku 2009 roku Komisja przyjęła sprawozdanie, w którym wezwała Kanadę do otwarcia biura wizowego w Pradze i określenia harmonogramu zniesienia wymogu wizowego. Kanada spełniła ten pierwszy wymóg, ale jeszcze nie spełniła drugiego, a zatem ani Komisja Europejska, ani Rada nie powinny zadowalać się dotychczasowymi postępami. Nie należy zmniejszać presji, a wręcz przeciwnie, należy raczej ją nasilić. W tym kontekście chciałbym wezwać Komisję, aby sprecyzowała swoje zamiary dotyczące zaproponowania, w przypadku niewystarczających postępów, środków zaradczych, w tym wprowadzenia wymogu wizowego wobec kanadyjskich urzędników i dyplomatów.

Stanowczo twierdzę, że musimy przestać odwlekać rozwiązanie tej sprawy. Czescy obywatele nie oczekują ładnie brzmiących obietnic i pomruków współczucia ze strony organów UE, ale konkretnych, ukierunkowanych na cele działań. Moim zdaniem piłka jest teraz w rękach Komisji, szczególnie przewodniczącego Barroso, który będzie głównym partnerem negocjacyjnym kanadyjskiego premiera na szczycie. Jeżeli nie uda nam się okazać pewności siebie i stanowczości w rozmowach z rządem Kanady, wszelkie podejmowane przez nas wysiłki stracą na skuteczności, a w wyniku tego ufność, jaką pokładają Czesi w europejskich instytucjach, zostanie poważnie nadszarpnięta. Wówczas nasza rozmowa o europejskiej solidarności okaże się dla nich czczą gadaniną.

  Othmar Karas (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, pani baronesso, panie i panowie! Jako członek delegacji UE ds. stosunków z Kanadą chciałbym podkreślić, że Kanada i UE wyznają wspólne wartości. Nasze wspólne wartości stanowią podstawę struktury naszego społeczeństwa i mają fundamentalną wagę w tym zakresie. Powinniśmy w coraz większym stopniu korzystać z tego wspólnego fundamentu i przyjmować na siebie wspólną odpowiedzialność za przemodelowanie podstawowych warunków globalnych. Nasze bliskie związki historyczne i kulturowe, a także nasze poszanowanie wielostronności, w tym poparcie dla karty ONZ, stanowią fundament naszego partnerstwa. Musimy poprawić i wzmocnić nasze relacje na wielu płaszczyznach, szczególnie oczywiście na płaszczyźnie politycznej.

Umowa, o której rozmawiamy dziś, będzie pierwszą umową przyjętą w oparciu o nowy traktat, i Komisja powinna zdawać sobie z tego sprawę. Głównymi warunkami skutecznego procesu decyzyjnego w przypadku tej umowy są przejrzystość, współpraca i włączenie do prac Parlamentu. W dzisiejszej debacie poruszono dwa ważne tematy. Jednostronne wymagania wizowe w stosunku do obywateli czeskich są niedopuszczalne i powinny zostać zniesione. Krytyka ze strony Kanady dotycząca surowych regulacji odnoszących się do sprzedaży produktów z fok nie oznacza, że to my musimy zmienić nasze stanowisko, ale że to Kanada musi się zmienić.

Jednym z celów umowy UE-Kanada jest jednak doprowadzenie do wspólnej pracy na rzecz stworzenia silniejszego obszaru handlu niż obszar powstały na podstawie Północnoamerykańskiego Układu Wolnego Handlu (NAFTA). Nie chodzi tu tylko o współpracę gospodarczą, ale również o wysłanie wyraźnego sygnału, że protekcjonizm jest niedopuszczalny. Szczęśliwie tak się złożyło, że Joe Biden będzie przemawiał w Parlamencie Europejskim w Brukseli w tym samym dniu, w którym odbywał się będzie szczyt UE-Kanada, ponieważ skuteczna, fachowa współpraca z obydwoma częściami kontynentu północnoamerykańskiego jest dla nas ważna i ponieważ wspólnie chcemy przyjąć na siebie więcej odpowiedzialności.

  Zuzana Roithová (PPE). – (CS) Pani baronesso! Chciałabym oświadczyć pani, że piętą achillesową, jeżeli chodzi o pomyślną ratyfikację umowy między UE a Kanadą są jednostronne wymogi wizowe dla Republiki Czeskiej, Rumunii i Bułgarii, ponieważ stwarza on niedopuszczalną formę obywatela drugiej kategorii w UE. Nie tylko inne kraje okazujące nam solidarność, ale również wielu posłów do PE będzie mogło z czystym sumieniem zablokować ratyfikację, jeżeli Kanada nie spełni obietnicy zaostrzenia swojej łagodnej polityki azylowej, co jest warunkiem wstępnym zniesienia wymogów wizowych. Pani baronesso! Czy może mi pani powiedzieć, czy wytknęła pani Kanadzie, że niedopuszczalne jest odkładanie do roku 2013 zaostrzenia obowiązującej obecnie wspaniałomyślnej ustawy azylowej, która umożliwia nadużycia, i że Kanada musi jak najszybciej zmienić tę ustawę, mając na uwadze wspólne wartości i dobre stosunki gospodarcze z Unią Europejską, których warunki mają być zawarte w nowej umowie handlowej? Pani wiceprzewodnicząca! Czy uznaje pani za swój priorytet poruszenie kwestii tego terminu na szczycie UE-Kanada, który odbędzie się za dwa tygodnie, i doprowadzenie do zniesienia wymogu wizowego przed podpisaniem umowy z Kanadą? Czy zdaje sobie pani sprawę, że w przeciwnym razie ta ważna umowa może nie zostać ratyfikowana w Parlamencie Europejskim, ponieważ nie zamierzamy tolerować takiego zachowania Kanady wobec trzech państw członkowskich UE?

Panie i panowie! Chciałabym państwu podziękować w imieniu milionów obywateli za waszą solidarność i wyrazić swoje zadowolenie z tego, że projekt waszej rezolucji, nad którym będziemy głosowali w Brukseli, zawiera wyraźny apel o zmianę kanadyjskiego systemu azylowego i jak najszybsze zniesienie wymogu wizowego w stosunku do niemal 50 milionów europejskich obywateli.

  Sergio Paolo Francesco Silvestris (PPE). – (IT) Panie przewodniczący, pani wysoka przedstawiciel, panie i panowie! Myślę, że dyskusja i debata w tej Izbie znacznie wzmocniła jej działania związane z nadchodzącym majowym szczytem.

Nie ma najmniejszych wątpliwości co do koncepcji, które zostały wyrażone przez wszystkich, a mianowicie znaczenia naszych stosunków z Kanadą, wagi naszego partnerstwa i wartości wspólnie wyznawanych przez nas z wielkim demokratycznym krajem, z którym wiąże nas strategiczna potrzeba współpracy.

Podniesiono jednak kilka kwestii, które moim zdaniem, oraz w związku z mandatem otrzymanym przez panią baronessę od tej Izby, są kwestiami bezwzględnie wymagającymi działań, a jeśli to możliwe, również rozstrzygnięcia, ponieważ w ostatecznym rozrachunku liczą się rozwiązania, a nie bitwy.

Pierwszą z tych kwestii jest potrzeba podkreślania zasady wzajemności w dziedzinie swobodnego przemieszczania się kanadyjskich i europejskich obywateli. Nie jestem ani Czechem, ani Rumunem, ani Bułgarem, a inni rumuńscy koledzy już zabierali przede mną głos, ale mimo to, jako obywatel Europy czuję się równie oszukany i pozbawiony swoich praw, gdy europejscy obywatele nie mogą podróżować do Kanady – mówię szybko, ponieważ pan mnie rozumie, panie przewodniczący, ale myślę, że chciałby pan, bym powtórzył to dla tłumaczy – w każdym razie czuję się oszukany, gdy inni obywatele z innych europejskich krajów nie mogą swobodnie podróżować do Kanady, podczas gdy kanadyjscy obywatele mogą swobodnie podróżować do wszystkich europejskich krajów.

Przechodząc do problemu rzezi fok: Jesteśmy zawsze poruszeni, gdy w programach telewizyjnych lub doniesieniach prasowych pojawiają się brutalne, okrutne obrazy scen z polowań: w tym Parlamencie mamy sposobność wyrażenia swoich opinii i wierzę, że powinniśmy przestać się denerwować i protestować, i podjąć działania.

Nasze stosunki z tak wielkim demokratycznym krajem jak Kanada powinny umożliwiać nam między innymi poruszanie problemów i żądanie moratoriów. Dziękuję baronessie Ashton za działania, jakie będzie realizować i z których będzie zdawać relację Parlamentowi, począwszy od szczytu w maju.

  Olga Sehnalová (S&D). – (CS) Pani wiceprzewodnicząca Komisji, panie i panowie! W związku ze zbliżającym się szczytem UE-Kanada, chciałabym przypomnieć o jednej z fundamentalnych zasad, na których opiera się UE. Jest nią zasada solidarności. Wartość ta musi być respektowana we wszystkich okolicznościach, jeśli UE chce utrzymać zaufanie swoich obywateli, nawet w przypadku gdy problem dotyczy tylko jednego państwa członkowskiego. Jak już wspomniano, w lipcu 2009 roku Kanada wprowadziła wymóg wizowy dla obywateli Republiki Czeskiej. Na wniosek Republiki Czeskiej kwestia relacji wizowych z Kanadą została włączona do porządku dziennego posiedzenia Rady Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, które odbyło się w lutym. Solidarność z Republiką Czeską wyraziły na tym posiedzeniu Rumunia, Bułgaria, Węgry i Słowacja, a także bardzo wyraźnie prezydencja hiszpańska. Również Komisja zadeklarowała solidarność, chociaż na horyzoncie nie pojawiło się żadne rozwiązanie, nawet po negocjacjach wśród grup ekspertów. Czas płynie i z pewnością nie pracuje na korzyść UE i jej obywateli. Dla unijnych obywateli z Republiki Czeskiej oczekiwanie na przyjęcie nowej kanadyjskiej ustawy azylowej, które jest warunkiem wstępnym zniesienia wymogu wizowego, przy czym najbliższym realnym terminem jest rok 2013, jest nie do przyjęcia. W tej sytuacji oczekują oni zatem na realną pomoc od UE. Jeżeli często mówimy, że obywatele przeżywają kryzys zaufania do europejskich instytucji, poszukajmy tego powodów w obecnym podejściu, które jak dotąd niestety nie było podejściem opartym na całkowitej solidarności.

  Chris Davies (ALDE). – Panie przewodniczący! Mam nadzieję, że wysoka przedstawiciel pogratuluje Kanadyjczykom ich dyplomatycznych umiejętności, ponieważ możemy się od nich wiele nauczyć. Na niedawnej konferencji w sprawie handlu zagrożonymi gatunkami (CITES), sprzymierzyli się oni z Japończykami, by zniweczyć nasze próby wprowadzenia zakazu połowów tuńczyka błękitnopłetwego.

Ta konferencja CITES aż nazbyt dobrze przypomina konferencję klimatyczną w Kopenhadze, na której stanowisko UE było rozmyte. Zdaje się, że na co dzień spędzaliśmy zbyt dużo czasu, debatując we własnym gronie, a nie z innymi, i skończyło się na tym, że zostaliśmy dotkliwie pobici.

Japonia i jej kanadyjscy sprzymierzeńcy spędzili miesiące przed konferencją, rozmawiając, zaskarbiając sobie zaufanie przyjaciół i kupując sobie wpływy to tu, to tam, by zdobyć głosy, jakie były im potrzebne do uzyskania pożądanego skutku. Koniec końców, wyszliśmy na niekonsekwentnych, zdezorganizowanych i słabych.

Komisarz ds. środowiska powiedział, że nie może się to już nigdy powtórzyć. Jest zdecydowany doprowadzić do zmian. Jednakże tego rodzaju konferencje odbywają się nieustannie na całym świecie, i musimy upewnić się, że w pełni wykorzystamy potencjał dyplomatyczny Unii Europejskiej, by zapewnić, abyśmy realizowali wybiegającą w przyszłość strategię, korzystali z naszych zasobów w sposób efektywny, i walczyli we właściwej kategorii wagowej.

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Panie przewodniczący! Chciałbym podkreślić jeden z problemów związanych z tymi negocjacjami, a mianowicie egzekwowanie praw własności intelektualnej. Krytyczne uwagi profesorów prawa z Kanady i z Harvardu wskazują, że planowana umowa mogłaby oznaczać całkowitą zmianę kanadyjskich przepisów dotyczących praw autorskich, patentów i znaków towarowych.

Z jednej strony Kanadyjczycy czują, że ich suwerenność i ich prawo do korzystania z własnej własności intelektualnej są ograniczane. Z drugiej jednak strony, niezwykle ważne są rygorystyczne i precyzyjne zasady regulujące ochronę praw autorskich i rozszerzenie tej ochrony, tak by obejmowała również filmy.

Szczególnie ważne wydaje mi się uwzględnianie Internetu we wszelkich rozmowach w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej, ponieważ niemożliwe jest chronienie własności intelektualnej w Internecie bez posiadania umów transgranicznych. Jestem za wprowadzeniem zakazu rejestrowania filmów w kinach przy pomocy kamer wideo. Należy wprowadzić ten zakaz w Kanadzie. Ważne jest jednak, byśmy znaleźli rozwiązanie pośrednie. Powinniśmy wspierać ochronę własności intelektualnej, ale przeciwstawiać się nieograniczonemu nadzorowi i prześladowaniom w Internecie.

Oczywiście należy również mieć na uwadze to, że Kanada posiada odmienną tradycję prawną i inny system prawny. To bardzo ważny problem do rozwiązania, ale mam nadzieję, że będziemy w stanie znaleźć skuteczne rozwiązanie.

  Paul Rübig (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, baronesso Ashton, panie i panowie! Naszą najważniejszą troską powinno być wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw, szczególnie w okresie kryzysu gospodarczego. Przedsiębiorstwa te zatrudniają dwie trzecie wszystkich pracowników i generują 80 % podatku dochodowego. W związku z tym należy koniecznie zapewnić, by publiczne przetargi koncentrowały się na umożliwianiu małym i średnim przedsiębiorstwom uzyskania zamówień publicznych. Oczywiście regulacje techniczne, innymi słowy, środki ułatwiające handel, muszą również zostać należycie uwzględnione w tej umowie. Chciałbym wiedzieć, czy istnieje porozumienie ze Światową Organizacją Handlu w sprawie uwzględnienia w przedmiotowej umowie o wolnym handlu podstawowych zasad uzgodnionych w toku negocjacji dauhańskich.

  Silvia-Adriana Ţicău (S&D). – (RO) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Transport lotniczy ma istotne znaczenie dla zbliżenia Unii Europejskiej i Kanady, gdyż ułatwia transport towarów i osób. Umowa UE-Kanada w sprawie transportu lotniczego, podpisana 18 grudnia 2009 r., a także umowa w sprawie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego między Unią Europejską a Kanadą, podpisana w Pradze dnia 6 maja 2009 r. to dwa ważne elementy w transatlantyckim dialogu między Unią Europejską a Kanadą. Pierwsza umowa jest stosowana tymczasowo do jej wejścia w życie po ratyfikacji. Rada nie otrzymała jak dotąd jeszcze żadnej notyfikacji w związku z tą umową.

Druga umowa nie jest stosowana tymczasowo. Rada musi przesłać wniosek dotyczący decyzji Rady i tekst umowy Parlamentowi Europejskiemu do konsultacji.

Mając na uwadze wagę transportu powietrznego dla współpracy między Unią Europejską a Kanadą, chciałbym zapytać panią wiceprzewodniczącą, kiedy te dwie umowy między Unią Europejską a Kanadą będą mogły wejść w życie.

  Fiona Hall (ALDE). – Panie przewodniczący! Kanada to nasz bliski sojusznik, ale UE musi być przyjacielem, który nie boi się wyrażać krytyki. Osiągnięcia Kanady w walce ze zmianami klimatycznymi są kiepskie, a w trakcie negocjacji w Kopenhadze Kanada czyniła obstrukcję. Jak wspomniał pan poseł Arsenis, szczególnie niepokojący jest sektor piasku bitumicznego. Pozyskiwanie ropy naftowej z piasku bitumicznego wymaga o wiele więcej energii niż pozyskiwanie ropy naftowej z innych źródeł. Prowadzi ono ponadto do znacznego zanieczyszczenia lokalnego środowiska.

Zważywszy, że rząd kanadyjski usilnie stara się skłonić Komisję do osłabienia jej stanowiska w kwestii mierzenia dwutlenku węgla w ramach wdrażania dyrektywy w sprawie jakości paliw, czy mogę spytać wysoką przedstawiciel, czy poruszy w trakcie rozmów na szczycie problem piasku bitumicznego?

  Catherine Ashton, wiceprzewodnicząca Komisji/wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. – Panie przewodniczący! To była niezwykle przydatna i wartościowa debata z punktu widzenia przygotowań do szczytu. Szanowni posłowie omówili szeroki zakres różnych zagadnień i upewnię się, by obydwaj przewodniczący – przewodniczący Komisji i przewodniczący Rady – którzy będą oczywiście stali na czele unijnej delegacji, byli w pełni świadomi poruszonych kwestii.

Jestem bardzo wdzięczna za pomoc, jaką okazali posłowie do Parlamentu Europejskiego, przekazując mi informacje i stawiając pytania w kwestiach, o których – muszę się przyznać – nie wiem za wiele – na przykład w kwestii transportu powietrznego, i w przedmiocie których będę musiała zdobyć dla nich informacje.

Chciałbym odnieść się do dwóch albo trzech kluczowych dziedzin, które były tu omawiane. W tym kontekście wśród szanownych posłów zdaje się panować powszechny pogląd, że relacje z Kanadą są dla nas ważne. Być może niektóre frustracje, które odczułam w tej Izbie, wynikają z tego, że dostrzegamy znaczenie Kanady i znaczenie wspólnie wyznawanych przez nas wartości. Frustracja posłów z krajów szczególnie dotkniętych problemem wizowym jest zatem całkowicie zrozumiała.

Pozwolę sobie rozpocząć od handlu, ponieważ skupiało się na nim wiele spośród dzisiejszych wystąpień. Jesteśmy o krok od podpisania ambitnej umowy handlowej. Nie będzie to łatwe i od samego początku – w końcu to ja rozpoczynałam negocjacje handlowe – zdawaliśmy sobie sprawę, że z racji szczególnych interesów UE i Kanady, nie będą to łatwe negocjacje. Obydwie strony powinny być jednak bardzo ambitne.

Jednym z przykładów dziedzin, w których potrzebne jest ambitne podejście, są prawa własności intelektualnej, w przypadku których przedmiotem mojej troski jest to, by Kanada wprowadziła w życie właściwy system. Wiem, że Kanada rozważa tę kwestię i że dotychczasowe rozmowy i rundy rozmów były niezwykle pozytywne i konstruktywne, i że sprawy toczą się dobrym tempem.

Zgadzam się, że musimy w pełni informować Komisję Handlu Międzynarodowego, i jak powiedział pan Bradbourn, osoby szczególnie zainteresowane Kanadą muszą być również w tym zakresie informowane. Przedstawiona zostanie ocena wpływu, która jest już obecnie opracowywana, i oczywiście Parlament odegra swoją rolę, aprobując umowę – albo i nie – gdy zostanie ona wreszcie przedstawiona. Parlament ma tu wyraźną i decydującą rolę.

Chciałabym tylko dodać dwie rzeczy. Jedna jest taka, że dobra umowa handlowa jest korzystna dla naszych obywateli. Przecież temu ona służy. Ma ona zapewnić większy wybór konsumentom, a pracownikom większe szanse. Musimy zapewnić, by wszystkie nasze umowy handlowe dawały realne szanse w całej Unii Europejskiej.

Co się tyczy małych i średnich przedsiębiorstw, które – przyznaję – są bardzo ważne, przypominają mi się pewne dane statystyczne, które zawsze uderzają mnie jako bardzo interesujące, zgodnie z którymi tylko 8 % wszystkich małych i średnich przedsiębiorstw zajmuje się handlem, a tylko 3 % prowadzi handel poza Unią Europejską.

Zawsze czułam, i nadal czuję, że gdybyśmy zdołali podnieść ten wskaźnik i stworzyć szanse – a zamówienia publiczne mogą być w istocie jednym z obszarów to umożliwiających – byłaby to wówczas obukierunkowa szansa, z której mogłyby skorzystać małe i średnie przedsiębiorstwa.

Wielu szanownych posłów mówiło o Arktyce, i niedawno toczyły się na ten temat dyskusje w Parlamencie. Zgadzam się, że jest to bardzo ważny problem, i to bynajmniej nie tylko dlatego, że wiąże się on z innymi ważnymi kwestiami, które chciałam podnieść, zanim przejdę do wiz, a mianowicie kwestii zmian klimatu.

Jeżeli o nas chodzi, zaiste Kanada należała do grupy krajów, które w trakcie negocjacji w Kopenhadze nie pomogły nam – naszym zdaniem – ruszyć do przodu. Możemy nadal rozmawiać o Kopenhadze – i bez wątpienia w innych rozmowach z właściwym komisarzem, nadarzą się ku temu sposobności. Zainteresowało nas to, że w swym orędziu do narodu z dnia 3 marca kanadyjski rząd stwierdził, że w pełni popiera umowę w sprawie zmian klimatycznych z Kopenhagi. To ważna oznaka i w kontekście szczytu chcemy zachęcać i nalegać na Kanadę, by była ambitna, szczególnie pod względem podwyższenia swojego celu złagodzenia zmian klimatycznych na rok 2020.

Międzynarodowy rynek handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla ma zasadnicze znaczenie dla przesunięcia inwestycji w kierunku gospodarki niskowęglowej, i w naszych stosunkach dwustronnych możemy forsować te strategiczne kwestie inwestycyjne, zielonej technologii i współpracy, w ramach wysiłków na rzecz wspierania wszystkich środków, które musimy podejmować, by złagodzić problemy zmian klimatycznych.

I ostatnia kwestia – i choć było ich wiele, ja chcę skupić się na trzech – którą oczywiście pragnęłam podnieść, jest kwestia wiz. To niezwykle ważne, i jak wspomnieli tu reprezentujący państwa członkowskie posłowie do PE, są trzy państwa członkowskie dotknięte w istocie tym problemem.

Toczą się intensywne prace na rzecz zbadania i rozstrzygnięcia tej kwestii. Odbyliśmy wiele rozmów z Kanadą, wiele problemów jest dobrze znanych i są kwestie, które Kanada musi rozstrzygnąć, jeżeli chodzi o ustawodawstwo, które musi przyjąć w przyszłości. Szanowni posłowie całkiem słusznie podnieśli tę kwestię i będzie ona stanowiła przedmiot rozmów.

Drugie posiedzenie eksperckiej grupy roboczej odbyło się w Pradze. Jego tematem były kwestie szczególnie istotne dla Republiki Czeskiej. Odbyło się ono między innymi za sprawą Komisji, tak więc Komisja jest w pełni zaangażowana.

Wzięłam sobie do serca frustrację szanownych posłów, którzy mówili o potrzebie szybszej pracy i rozwiązania tego problemu, a także uznania najważniejszej niewątpliwie kwestii, a mianowicie tego, że nie jest to problem dwustronny, ale problem między Unią a Kanadą, i musimy go tak traktować.

  Przewodniczący. – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się w trakcie następnej sesji miesięcznej w maju.

Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)

  Sebastian Valentin Bodu (PPE), na piśmie. – (RO) Obecnie 39 milionów europejskich obywateli z Rumunii, Republiki Czeskiej i Bułgarii nie może podróżować do Kanady bez wiz. Ponad połowa spośród nich – 22 miliony – to Rumunii. Utrzymywanie programu wizowego umożliwiającego wjazd na terytorium Kanady dla niektórych z nas stwarza niemożliwą do usprawiedliwienia sytuację, w której niektórzy Europejczycy są obywatelami drugiej kategorii. Swoboda przemieszczania się europejskich obywateli musi być traktowana w sposób wspólny i jednolity, a problem wizowy dotyczy relacji między UE a Kanadą, a nie dwustronnych relacji między Kanadą a poszczególnymi państwami.

W przypadku Rumunii odsetek odrzuconych wniosków wizowych złożonych przez rumuńskich obywateli spadł między 2004 a 2008 rokiem z 16 % do 5 %. W Kanadzie mieszka w przybliżeniu dwieście tysięcy Rumunów, spośród których znaczna większość znalazła się tam za sprawą oficjalnych programów imigracyjnych Kanady. To jeden z powodów dużej liczby wniosków wizowych. Temat wiz znalazł się w programie szczytu UE-Kanada za sprawą Parlamentu Europejskiego.

UE musi przyjąć stanowisko, zgodnie z którym, jeżeli problem nie zostanie rozwiązany do końca 2010 roku, zostanie zastosowana klauzula solidarności. Uchylenie wymogu wizowego byłoby pierwszym osiągnięciem wysokiej przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa.

  Corina Creţu (S&D), na piśmie. – (RO) Myślę, że jednym z najważniejszych zagadnień, które znajdą się w porządku obraz szczytu UE-Kanada, który zaplanowano na 5 maja, musi być doprowadzenie do uchylenia obowiązku wizowego wobec wszystkich obywateli Unii Europejskiej, na zasadzie wzajemności i w celu wyeliminowania obecnej dyskryminacji, która uniemożliwia Rumunom, Bułgarom i Czechom bezwizowe podróżowanie do Kanady.

Sytuacja jest tym dziwniejsza, że w zeszłym roku kanadyjskie władze zlikwidowały obowiązkowy wymóg aplikowania o krótkoterminową wizę dla obywateli Chorwacji, kraju nadal negocjującego przystąpienie do UE. W ciągu ostatnich kilku lat Rumunia poczyniła znaczne postępy, między innym w zakresie niektórych ważnych kryteriów pozwalających na uchylenie wymogu wizowego. Odsetek odrzuconych wniosków wizowych, liczba osób przedłużających okres nielegalnego pobytu oraz liczba wniosków azylowych stopniowo maleją.

Dlatego też likwidacja wymogu wizowego odzwierciedlałaby te postępy, nie wspominając już o tym, że równe traktowanie europejskich i kanadyjskich obywateli pomogłoby wzmocnić wzajemne zaufanie.

(Posiedzenie zostało zawieszone na kilka minut)

PRZEWODNICZY: STAVROS LAMBRINIDIS
Wiceprzewodniczący