Pełne sprawozdanie z obrad

Wtorek, 20 kwietnia 2010 r. - Strasburg

12. Czas na zapytania (zapytania do Komisji)

  Przewodniczący. – Kolejnym punktem porządku dziennego jest tura pytań (B7-0207/2010/rev. 1). Do Komisji skierowano następujące pytania.

Część pierwsza:

Pytanie nr 25 skierował pan poseł Georgios Papastamkos (H-0124/10)

Przedmiot: Utworzenie europejskiego organu oceny zdolności kredytowych

Czy Komisja zamierza zaproponować utworzenie europejskiego organu oceny zdolności kredytowych państw należących do strefy euro lub ich instytucji finansowych?

  Michel Barnier, komisarz. – (FR) Panie przewodniczący! Chcę podziękować panu posłowi Papastamkosowi za pytanie na temat, który w ramach moich obecnych kompetencji uważam za bezwzględnie ważny dla właściwego funkcjonowania gospodarki i rynków finansowych.

Agencje ratingowe odgrywają decydującą rolę w ocenie zagrożeń związanych z sytuacją przedsiębiorstw, a w tym przypadku także państw członkowskich, natomiast kryzys dowiódł, że – delikatnie mówiąc – metoda ich działania doprowadziła i nadal doprowadza do powstania problemów, niekiedy o bardzo poważnych konsekwencjach. W związku z tym, grupa G-20 dość słusznie podjęła trudne decyzje o wprowadzeniu nadzoru oraz nowych zasad zarządzania.

Panie i panowie! Chciałbym państwu przypomnieć, że w czasie kryzysu Komisja bardzo szybko przyjęła na siebie odpowiedzialność w tym obszarze, nadając w ostatnich dwóch latach priorytetowe znaczenie sprawie uregulowania działalności agencji ratingowych. We wrześniu 2009 roku, czyli rok po upadku Lehman Brothers, przyjęto rozporządzenie w sprawie agencji ratingowych, które zyskało poparcie Parlamentu; chciałbym wyrazić szczególne uznanie dla pracy państwa sprawozdawcy – pana posła Gauzèsa, ukierunkowanej na rozwiązanie problemów wynikających z metod działania tych agencji, które w znacznym stopniu przyczyniły się do powstania kryzysu finansowego.

We wspomnianym rozporządzeniu wprowadzono system obowiązkowej rejestracji wszystkich agencji ratingowych prowadzących działalność na terytorium Unii Europejskiej. Wprowadzono szereg surowych wymagań: po pierwsze, aby położyć kres możliwym konfliktom interesów; po drugie, aby zweryfikować i poprawić jakość ratingów oraz stosowanej metodologii; i w końcu, aby zapewnić przejrzystość działania tych agencji ratingowych.

Panie i panowie! Jestem przekonany, że nowe przepisy w sprawie agencji ratingowych, o których właśnie wspomniałem, zwiększą ostatecznie niezależność oraz integralność procesu oceny ratingowej, skutkując większą przejrzystością oceny zdolności kredytowych i poprawą jakości takich ocen, w tym ocen dotyczących długów państwowych państw członkowskich – krajów Unii Europejskiej – oraz instytucji finansowych UE. Na takim etapie się znajdujemy.

Panie pośle Papastamkos! W kwestii utworzenia europejskiego organu oceny zdolności kredytowych, o co pan apeluje, to jest to pomysł, który staje się elementem debaty nad możliwymi alternatywami dla obecnego modelu ekonomicznego agencji ratingowych, znanego jako model „wystawca płaci”. Skutki takiego pomysłu trzeba ostrożnie ocenić, zwłaszcza w kategoriach odpowiedzialności.

Panie Papastamkos! Najważniejsze dla mnie jest dzisiaj prawidłowe wdrożenie rozporządzenia z 2009 r. oraz urzeczywistnienie obecnego zreformowanego systemu w praktyce. Nie wykluczam jednak pańskiego pomysłu utworzenia europejskiej agencji. Należy go koniecznie rozważyć w świetle oceny rozporządzenia z 2009 r. oraz wpływu tego rozporządzenia na agencje ratingowe. Ocenę taką przewidziano ponadto w rozporządzeniu, a Komisja musi ją przedstawić Parlamentowi i Radzie do grudnia 2012 roku.

Teraz mogę potwierdzić, że Komisja wkrótce zaproponuje zmianę rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych mającą na celu powierzenie Europejskiemu Organowi Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi (ESMA) obowiązku nadzoru nad tymi agencjami. Parlament występował z takim wnioskiem podczas negocjacji w sprawie przedmiotowego rozporządzenia, natomiast szefowie państw lub rządów osiągnęli porozumienie co do tej zasady. W związku z tym dokonamy tej zmiany. Jestem przekonany, że przekazanie obowiązków nowemu organowi do spraw nadzoru nad agencjami ratingowymi wzmocni i poprawi ramy regulacyjne, którymi dysponujemy w Unii Europejskiej.

  Georgios Papastamkos (PPE). – (EL) Panie przewodniczący! Dziękuję panu komisarzowi Barnierowi za odpowiedź i chcę powiedzieć, panie komisarzu, że wielokrotnie analizowałem ten temat na forum Parlamentu od 2006 roku, czyli przed wybuchem międzynarodowego kryzysu gospodarczego.

Uważam, że mamy do czynienia z dwoma paradoksami: mamy międzynarodowe firmy ratingowe, które jednak nie podlegają międzynarodowemu nadzorowi. Drugi paradoks to taki, że prywatne systemy i interesy poza Europą bezwzględnie działają na szkodę europejskich instytucji i państw członkowskich.

Panie komisarzu! Chciałbym szybszych postępów w Europie i apeluję o szybsze tempo, jak również chciałbym wiedzieć, gdzie znajduje się geograficzna siedziba oraz jaki będzie sposób podziału obrotów tych firm?

  Michel Barnier, komisarz. – (FR) Panie przewodniczący, panie pośle Papastamkos! Wiem o pańskim długotrwałym zaangażowaniu i dlatego popieram dialog między nami, który pan dzisiaj zapoczątkował, ponieważ osobiście piastuję urząd zaledwie od kilku tygodni.

Mam na uwadze wspomniane nowe rozporządzenie, które zaproponowała poprzednia Komisja pod przewodnictwem pana Barroso i które wprowadza poprawki. Wspomniałem o nowych wymaganiach, które zostaną postawione agencjom ratingowym, jak również mówiłem o dokonanych ostatnio postępach w sprawie wniosku, który zostanie państwu przedstawiony zgodnie z państwa życzeniem, a dotyczącego nadzoru ze strony Europejskiego Organu Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi (ESMA).

Ma pan rację, mówiąc że nie jest to jedyny obszar, w którym na mocno zintegrowanym wspólnym i jednolitym w obecnych czasach rynku dostrzegamy przedsiębiorstwa nie będące już własnością krajową, zwłaszcza przedsiębiorstwa finansowe. Panie Papastamkos! Chciałbym panu przypomnieć, że w połowie krajów Unii Europejskiej 50 % sektora bankowego należy do grup z innych krajów.

Mamy zatem zintegrowany rynek z licznymi przedsiębiorstwami międzynarodowymi, ale przy zachowaniu nadzoru na szczeblu krajowym. Dlatego musimy zapewnić integrację i jesteśmy zaangażowani w realizację tego zadania. Dzięki przyznaniu ESMA nowych uprawnień, międzynarodowy – europejski nadzór, o który pan apeluje, znajdzie odzwierciedlenie w rzeczywistości.

Jeśli chodzi natomiast o pański kraj, który ucierpiał z powodu tego wstrząsu, to musimy zachować daleko idącą czujność. Nie będę rozwodził się nad tym, co się stało. Musimy zachować czujność zawsze, gdy agencje ratingowe podejmują decyzje w sprawie państw członkowskich, oceniając ich sytuację gospodarczą oraz ich publiczną rolę. Czemu? Z uwagi na zagrożenie dla suwerennego państwa, koszt jego zadłużenia oraz w ostatecznym rozrachunku – sytuację podatników w takim państwie, których moim zdaniem zbyt często obarcza się ciężarem problemów. Nawiasem mówiąc, było to przedmiotem propozycji, które złożyłem w sobotę Radzie Ecofin w Madrycie, dotyczących prognozowania przyszłych kryzysów, zapobiegania im i zarządzania nimi w taki sposób, aby nie odbywało się to kosztem podatników.

Jestem w pełni świadomy skutków decyzji podejmowanych przez agencje ratingowe oraz wpływu tych decyzji na zachowanie inwestorów. Dlatego potrzebne nam jest porządne, wymagające prawodawstwo, natomiast agencje te muszą rozważyć wszystkie swoje obowiązki, a aby mogły to uczynić, muszą pozostawać pod nadzorem. Będą nadzorowane przez organy europejskie na podstawie wniosków, które sformułuję pod koniec bieżącego roku.

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Panie przewodniczący! Dziękuję za wspaniałe sprawozdanie. Napawa mnie pewnym optymizmem fakt, że utworzenie europejskiego organu oceny zdolności kredytowych uniezależni nas w końcu od prywatnych agencji w USA. W tym przypadku interesuje mnie jednak nie tylko lokalizacja, ale też funkcjonalny i strukturalny skład takiego europejskiego organu oceny zdolności kredytowych. W końcu to ważne, aby organizacja tego rodzaju miała szkielet. Interesują mnie oczywiście również oczekiwane konsekwencje postępowań oraz konsekwencje dla członka strefy euro, którego zdolności kredytowe zostaną ocenione negatywnie.

  Michel Barnier, komisarz. – (FR) Panie posle Obermayr! Pan poseł Papastamkos zapytał mnie o możliwość utworzenia europejskiego organu oceny zdolności kredytowych, które popiera. Jeżeli dobrze zrozumiałem jego pomysł, to agencja taka byłaby organem publicznym.

Nie zająłem stanowiska w tej sprawie. Mogę dodać, że nie jest to kierunek, w którym zmierzała Komisja, ponieważ za sprawą rozporządzenia przyjętego przez tę Izbę, jej propozycja koncentrowała się na reformie obecnego systemu agencji, które są prywatne, jak również na bardzo rygorystycznej konsolidacji wymagań w obszarze przejrzystości w celu uniknięcia konfliktów interesów i zapewnienia rzetelności oceny zdolności kredytowych przez te agencje. Na tym etapie obecnie się znajdujemy. Przedmiotowe rozporządzenie jest obecnie rozpatrywane i możliwie najszybciej wejdzie w życie, nawiasem mówiąc – bez opóźnienia, po czym zrealizujemy do końca plan, powierzając nadzór Europejskiemu Organowi Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi.

W kwestii organu, którego tak bardzo domaga się pan Papastamkos, to nie wykluczam takiej możliwości. Potrzebujemy jednak czasu, aby ocenić zmianę modelu biznesowego, którą pociąga za sobą pomysł utworzenia europejskiego organu oceny zdolności kredytowych. Uważam ten pomysł za interesujący, ale należy go ostrożnie przeanalizować. Nie zamierzam zatem mówić, kto wchodziłby w skład takiego organu ani wypowiadać się na temat sposobu jego działania, ponieważ tego nie wiem. Pojawiłby się również problem organów publicznych, które ingerowałyby w prace takiego organu. Wobec europejskiego organu publicznego należałoby również zastosować surowe warunki mające zastosowanie do prywatnych agencji ratingowych, zwłaszcza jeśli chodzi o przepisy dotyczące konfliktu interesów.

Takie problemy pojawią się, kiedy będziemy zmierzać do utworzenia nowego europejskiego organu publicznego. Szczerze mówiąc, to w celu podjęcia poważnych prac w tym obszarze, nie w atmosferze improwizacji, potrzebujemy przede wszystkim czasu oraz decyzji koniecznych do wdrożenia zreformowanego systemu, który państwo przyjęli za sprawą przedmiotowego rozporządzenia, a po drugie potrzebujemy czasu, aby poważnie rozwiązać każdy jeden problem, zwłaszcza problemy, o których wspomniałem.

  Przewodniczący. – Zgodnie z regulaminem, pytanie wygasa w razie nieobecności jego autora. Mając jednak na uwadze wyjątkowe okoliczności tego posiedzenia plenarnego, powinienem wyczytać nazwiska nieobecnych posłów, którzy otrzymają pisemne odpowiedzi na postawione przez nich pytania. Nie będzie jednak na te tematy debaty na posiedzeniu plenarnym.

A zatem posłowie, którzy są nieobecni i którzy otrzymają pisemne odpowiedzi, to w kolejności złożenia pytań pan poseł Balčytis i pani poseł Morkūnaitė-Mikulėnienė.

Część druga:

Pytanie nr 28 skierował pan poseł Liam Aylward (H-0155/10)

Przedmiot: Wybór konsumenta a technologia smart phone

Rosnąca popularność telefonów typu smart phone spowodowała powstanie nowego rynku, jeśli chodzi o technologię, oprogramowanie i aplikacje. Niektórzy operatorzy telefonów typu smart phone i innych inteligentnych urządzeń zawierają z konsumentami umowy na wyłączność i opanowali rynek w stopniu umożliwiającym im pełną kontrolę nad zachowaniami użytkowników jeśli chodzi o dostęp do oprogramowania, wyszukiwarek i aplikacji. Wydaje się, że w tych okolicznościach wybór, jakim dysponują konsumenci jest ograniczony. Czy Komisja zamierza zbadać prawa konsumentów i wybór, jakim dysponują oni na rosnącym w siłę rynku cyfrowym oraz czy otwarte systemy operacyjne są właściwym rozwiązaniem dla użytkowników telefonów typu smart phone?

  Joaquín Almunia, wiceprzewodniczący Komisji. – Komisja szczegółowo monitoruje zmiany zachodzące w odniesieniu do telefonów typu smart phone oraz na właściwych rynkach. Jak pan poseł słusznie zauważył, w niektórych przypadkach powstają nowe rynki.

Komisja jest w pełni zaangażowana, aby zapewnić przestrzeganie ogólnych przepisów i zasad UE w odniesieniu do konkurencji, uwzględniając również przy tym dynamikę rynku i szybko zmieniające się na nim uwarunkowania. Wskutek ostatnich wydarzeń w przypadku Microsoftu i Intela, Komisja podejmie działania mające zapewnić, aby konkurencja w obszarze zalet umożliwiała konsumentom w razie konieczności wybór między różnymi alternatywami i tym samym korzystanie z rozwoju techniki i innowacji. Pod tym względem, potwierdzając decydujące znaczenie własnej technologii dla powodzenia europejskich technologii mobilnych drugiej i trzeciej generacji, Komisja jednocześnie jest świadoma wspaniałego rozwoju technologicznego stymulowanego technologiami nienastawionymi na zysk.

Chociaż decyzje o wyborze konkretnego modelu biznesowego musimy pozostawić podmiotom z danego sektora, a decyzję o wyborze zwycięzcy samemu rynkowi, to Komisja podkreśla znaczenie interoperacyjności w stymulowaniu konkurencji w obszarze zalet między technologiami różnych przedsiębiorstw oraz w zapobieganiu blokadzie. W tym kontekście Komisja popiera stosowanie warunków otwartości, które mogą zapobiegać nieuczciwemu przekazywaniu dominujących pozycji między sąsiednimi rynkami. Celowi temu służą otwarte platformy, które umożliwiają tworzenie konkurencyjnych rynków ponad systemami oprogramowania.

  Liam Aylward (ALDE). – Dziękuję panu komisarzowi za odpowiedź. Abstrahując nieco od tematu, to ostatnimi czasy było wiele informacji na temat koncepcji cenzurowania treści w ramach tej nowej technologii. Operatorzy i producenci oprogramowania odmówili stosowania niektórych aplikacji z uwagi na ich polityczne treści.

Co może zrobić Komisja, aby zapewnić większą konkurencję w obszarze dostępu do informacji za sprawą nowych technologii, zapobiegając tym samym naruszaniu prawa do wyrażania opinii?

  Joaquín Almunia, wiceprzewodniczący Komisji. – Wiem, że sprawy, które pan porusza w drugim pytaniu mogą skutkować problemami dla konkurencji na rynku.

Cały czas dokładnie monitorujemy tę sprawę, ale nie mogę wypowiadać się na temat konkretnych dochodzeń, które się aktualnie toczą lub są wszczynane. Jestem jednak całkowicie przekonany o prawdziwości przedstawionych przez pana problemów i obaw, natomiast zadaniem moim i organu ds. konkurencji jest monitorować sytuację i zapobiegać wszelkiego rodzaju dominującym pozycjom prowadzącym do zamknięcia rynku, powstawaniu barier dla podmiotów wchodzących na rynek i ostatecznie generowaniu przez te nowe technologie problemów dla konsumentów i użytkowników, którzy powinni korzystać z rozwoju i doskonalenia nowych technologii, a nie cierpieć z tego powodu.

  Paul Rübig (PPE). – (DE) Panie komisarzu Barnier! W pierwszym rozporządzeniu w sprawie roamingu w odniesieniu do wymiany danych i telefonii ustanowiliśmy zobowiązanie do transmisji, które oznacza, że każdy operator w Europie musi mieć możliwości dotarcia do każdego konsumenta. Teraz nagle pojawiają się konflikty, ponieważ operatorzy usuwają te usługi z sieci i nie są gotowi udzielić koniecznego wsparcia. Czy pana zdaniem zachodzi konieczność podjęcia przez krajowe organy regulacyjne działań w odniesieniu do tej sytuacji?

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Cieszy mnie, że Komisja rozpatruje tę sprawę z punktu widzenia konkurencji. Chcę zapytać, czy Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydawał orzeczenia w podobnych sprawach i czy sprawy te można przytoczyć w kontekście tego rodzaju ograniczeń w dostępie? Czy są jacyś użytkownicy telefonów typu smart phone, którzy próbowali wstępować na drogę prawną przeciwko swoim usługodawcom?

  Joaquín Almunia, wiceprzewodniczący Komisji. – Jeśli chodzi o dany problem, to uważam, że w miarę potrzeb powinniśmy łączyć rozporządzenie z aktami prawnymi dotyczącymi konkurencji.

Jeśli chodzi o aspekty poruszone w pytaniach oraz w pańskiej interwencji, to instrumenty w obszarze konkurencji były i nadal powinny być przydatne, ale nie wykluczam, że w którymś momencie Komisja skorzysta w miarę potrzeb z posiadanych przez nią uprawnień regulacyjnych. Robiliśmy już to w przeszłości i możemy zrobić to ponownie w przyszłości.

Uważam, że najlepszym rozwiązaniem jest odpowiednie powiązanie instrumentów w obszarze konkurencji z rozporządzeniem, nie jako rozwiązań alternatywnych, ale wzajemnie się uzupełniających. Co się tyczy pańskiego pytania, to proszę wybaczyć panie pośle, ale nie jestem prawnikiem; nic nie wiem na temat skarg wnoszonych przez indywidualnych obywateli do sądów. W każdym razie otrzymujemy pewne informacje i niekiedy skargi i reagujemy zawsze, gdy zachodzi taka potrzeba i gdy stwierdzamy, że informacje lub skargi, które wpływają do Komisji zasługują na taką reakcję z naszej strony, a pan zna instrument, którym się posługujemy.

Jak już powiedziałem w mojej poprzedniej odpowiedzi, prowadzimy pewne dochodzenia w tym obszarze i dotyczące poruszanych problemów, ale nie mogę o nich publicznie się wypowiadać z uwagi na ich poufny charakter.

  Przewodniczący. – Zgodnie z moimi wcześniejszymi wyjaśnieniami, kolejni autorzy pytań – panowie posłowie Toussas i Ziobro otrzymają odpowiedzi na piśmie.

Pytanie nr 32 skierował pan poseł Nikolaos Chountis (H-0125/10)

Przedmiot: Działalność agencji ratingowych

W dzień po ogłoszeniu środków oszczędnościowych przyjmowanych przez rząd grecki agencja ratingowa Moody’s zagroziła, że obniży ocenę pięciu największych banków Grecji.

Według tej międzynarodowej agencji ratingowej wzrost bezrobocia i spadek dostępnych dochodów może doprowadzić do dodatkowej presji na grecki system bankowy, który już teraz odczuwa spadek rentowności i pogorszenie stanu aktywów.

Zważywszy, że tego rodzaju obwieszczenie w tym właśnie czasie to żer dla spekulantów, jak Komisja może skomentować sytuację greckiego systemu bankowego?

Jakie środki zamierza przyjąć w odniesieniu do „działalności” agencji ratingowych?

  Karel De Gucht, komisarz. – Kryzys finansowy w Grecji nie narodził się w sektorze bankowym, ale w publicznym. Sektor bankowy uległ osłabieniu z powodu wystawienia banków na szkodliwe działanie obligacji rządu greckiego, a co ważniejsze, z powodu prognozowanego niskiego wzrostu gospodarczego.

Dokonując własnej analizy greckiej gospodarki i systemu finansowego, Komisja uwzględnia różne źródła informacji, w tym agencje ratingowe. W tym kontekście Komisja bacznie monitoruje wdrażanie dodatkowych środków fiskalnych zapowiedzianych przez władze Grecji 3 marca 2010 r. i przyjętych przez grecki Parlament 5 marca 2010 r., ukierunkowanych na realizację celów budżetowych na 2010 rok.

Komisja dokładnie monitoruje zmiany w greckim sektorze bankowym. Około 8 % aktywów bankowych to obligacje lub kredyty rządowe, chociaż nie oczekuje się, że kredyty rządowe i zagrożone osiągną w 2010 roku poziom ośmiu procent z uwagi na słabą gospodarkę.

Oprócz tego, banki greckie są w dużym stopniu uzależnione od operacji refinansujących EBC w odniesieniu do krótkoterminowych funduszy wycofywanych z międzynarodowych rynków pieniężnych. Komisja ponosi odpowiedzialność za zapewnienie makrofinansowej stabilności w strefie euro oraz w całej UE. W rzeczywistości banki w pozostałych krajach UE są narażone na zagrożenia wynikające z greckiego kryzysu głównie za sprawą ich udziałów w długach rządowych, przy czym najbardziej dotyczy to Francji i Niemiec.

Chociaż wspomniane zagrożenia nie są zbyt duże w kategoriach PKB, to mogą one być już większe, jeśli chodzi o bilanse poszczególnych banków. Około 10 % bilansów banków greckich zainwestowano w międzyczasie w południowej i wschodniej Europie, co doprowadziło do powstania kolejnego kanału transmisji.

  Nikolaos Chountis (GUE/NGL). – (EL) Panie przewodniczący! Dziękuję panu komisarzowi za odpowiedź. Oczywiście są problemy z bankami w Grecji. Grecki sektor publiczny wypracował płynność, ale niestety, nie zmierza ona ku gospodarce realnej; chciałbym jednak zwrócić pańską uwagę na fakt, że każdorazowo, gdy Grecja zapowiada konkretne środki, określone formy zadłużenia, pojawiają się te słynne agencje ratingowe, które obniżają ocenę zdolności kredytowej Grecji i greckich banków.

To smutna rola. Toczyliśmy już na ten temat debatę i nie chciałbym do niej wracać. Omawiane agencje ratingowe, które są prywatnymi amerykańskimi firmami, są naprawdę niewiarygodne, i uważam, że to niedopuszczalne, aby Europejski Bank Centralny i europejskie instytucje doceniały ich znaczenie, nawet w dzisiejszych czasach. Na podstawie wcześniejszych odpowiedzi pojawia się pytanie: dobrze, sprawa może zostać uregulowana w 2013 roku. Czy w chwili obecnej Unia Europejska i europejskie instytucje mogą zaprzestać uwzględniania ocen tych agencji?

  Karel De Gucht, komisarz. – Jak już powiedziałem, w przeprowadzanej we własnym zakresie analizie Komisja uwzględnia nie tylko agencje ratingowe, ale też swoje własne analizy. Komisja Europejska bardzo dokładnie monitoruje rozwój wypadków zarówno w greckim sektorze publicznym, jak i bankowym, wypracowując w ten sposób swoje własne wnioski, na podstawie których formułujemy następnie wnioski kierowane do Rady. Jest oczywiście coś jeszcze, czyli działalność agencji ratingowych. Są to przedsiębiorstwa prywatne, bardzo wpływowe na rynkach finansowych, ale za to Komisja Europejska oczywiście nie odpowiada.

  Morten Messerschmidt (EFD). – (DA) Panie przewodniczący! Bardzo nas interesuje, co możemy uczynić, aby złagodzić problemy wynikające z kryzysu finansowego. Panie komisarzu! Któregoś dnia dowiedziałem się z mediów, że proponuje pan, aby państwa członkowskie w przyszłości przedstawiały Komisji swoje projekty budżetów, zanim poddadzą je pod debatę i przyjęciu przez parlamenty krajowe. Chciałbym, aby przedstawił nam pan więcej szczegółów co do przyszłej możliwości zgłaszania przez Komisję uwag do projektów budżetów państw członkowskich zanim uczynią to parlamenty krajowe. Sprawa wydaje się bardzo interesująca. Chciałbym usłyszeć na ten temat coś więcej.

  Georgios Papanikolaou (PPE). – (EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Dziękuję bardzo za odpowiedź. Z ogromną uwagą wysłuchałem pańskich informacji i wyjaśnień dotyczących stanowiska Komisji.

Teraz usiłuję wyciągnąć wnioski. Jeżeli w niedalekiej przyszłości któryś kraj ze strefy euro stanie w obliczu podobnych problemów z agencjami ratingowymi i wskutek presji rynku, czy wówczas również będziemy podążali tą wydeptaną ścieżką? Czy przyjmiemy podejście „poczekamy, zobaczymy”? Czy uwzględniając dotychczasowe podejście do problemów Grecji, nie powinniśmy założyć, że mamy do czynienia z ogólnymi problemami strukturalnymi w strefie euro, które w którymś momencie mogą dotknąć również inne państwa członkowskie?

  Karel De Gucht, komisarz. – Proszę pozwolić, że przypomnę, iż odpowiadam na te wszystkie pytania zamiast komisarza Rehna, który jest chory, a zatem nie jest to mój konkretny portfel spraw, ale jeśli chodzi o pytania zadane w odniesieniu do krajowych budżetów, które po raz pierwszy omawialiśmy na kolegium w ubiegłym tygodniu, mogę powiedzieć, jakie środki należy obrać na potrzeby przyszłego monitorowania. To oczywiście jeden z tematów, który będzie poruszany, ale w tej chwili oczywiste jest, że nie podjęto w tej sprawie jeszcze żadnej decyzji. Przeprowadzono jedynie debatę, aby upewnić się, czy sprawa jest należycie omawiana na kolegium, natomiast kompetentny komisarz przedstawi wkrótce propozycje. Wówczas oczywiście będą mogli państwo omówić tę sprawę bezpośrednio z nim.

Jeśli chodzi o drugie pytanie, to Komisja nie ma powodów, aby przyjmować odmienne stanowiska wobec Grecji i pozostałych państw członkowskich, zatem mam nadzieję, że takie pytania nie będą już do nas wpływały; jeżeli jednak ktoś nas znowu o to zapyta, to zajmiemy takie samo stanowisko.

  Przewodniczący. – Pytanie nr 30 skierował pan poseł Brian Crowley (H-0172/10)

Przedmiot: Strategia UE dotycząca łączności szerokopasmowej

Czy Komisja może przedstawić w zarysie środki, jakie podejmie w celu promowania dostępu do szybkiego Internetu w całej Unii Europejskiej, a w szczególności na obszarach wiejskich?

  Neelie Kroes, wiceprzewodnicząca Komisji. – W świecie tak szybko wstępującym w erę cyfrową, Europa musi być przygotowana pod względem najnowocześniejszej infrastruktury łączności szerokopasmowej, która w rzeczywistości będzie stymulowała jutrzejszy wzrost. Rada w marcu 2009 roku ustaliła orientacyjny cel, jakim jest 100 % zasięg do 2013 roku. W strategii Europy do 2020 roku posunięto się o jeden krok dalej, zakładając że do 2020 roku łączność szerokopasmowa wyniesie 30 megabajtów na sekundę dla wszystkich Europejczyków, w tym dla osób zamieszkujących obszary wiejskie, natomiast aż 100 megabajtów na sekundę dla 50 % gospodarstw domowych korzystających z Internetu.

W Europejskiej agendzie cyfrowej, jednym z siedmiu przewodnich projektów w ramach „UE 2020”, określono strategię mającą na celu propagowanie szybkiego Internetu w Europie, której planowane przyjęcie ma niebawem nastąpić. Agenda będzie realizowana przy pomocy trzech dokumentów w sprawie łączności szerokopasmowej: pierwszy dotyczy łączności szerokopasmowej i zawiera szczegółowe informacje na temat wdrożenia agendy w obszarze takiej łączności; drugi zawiera zalecenia dotyczące dostępu nowej generacji i ma na celu objaśnienie podstaw stymulujących inwestycje w szybki Internet; trzeci natomiast to pierwszy program dla polityki w obszarze spektrum radiowego, który będzie stanowił podstawę strategii Komisji ukierunkowanej na wygenerowanie wystarczającego spektrum dla bezprzewodowej łączności szerokopasmowej.

Działania mające propagować szybką łączność szerokopasmową w agendzie cyfrowej dotyczą nie tylko zobowiązania ze strony Komisji, ale też propozycji kierowanych do państw członkowskich. Propozycje te mają zwrócić uwagę na opracowanie krajowych strategii dla łączności szerokopasmowej, obejmujących propagowanie prywatnych inwestycji z zastosowaniem zasad urbanistyki, mapowanie infrastruktury i uporządkowanie pierwszeństwa; czyniąc to, państwa członkowskie mogą znacznie zmniejszyć koszty inwestycji, umożliwiając ich wykonalność. Propozycje będą również koncentrowały się na wyeliminowaniu luki finansowej za sprawą całkowitego wykorzystania funduszy strukturalnych dostępnych na szybką łączność szerokopasmową, a w przypadku braku bodźców do finansowania przez podmioty prywatne, będą dotyczyły bezpośredniego finansowania ze środków publicznych.

Komisja analizuje dostępne możliwości zwiększenia prywatnych i publicznych inwestycji w dostęp nowej generacji dla realizacji uzgodnionych celów. Wśród rozpatrywanych opcji zmniejszenia luki między wymaganiami a możliwościami inwestycyjnymi na rynku znajdzie się również inżynieria finansowa.

  Liam Aylward, w zastępstwie autora pytania. – Mając na uwadze fakt, że żyjemy w coraz bardziej cyfrowym świecie, jak pani powiedziała, w którym wiele codziennych spraw załatwiamy przez Internet, uważam, że w tyle pozostaje jedna grupa, a mianowicie starsi obywatele, którzy mają ograniczony dostęp do Internetu lub go nie mają wcale. Co możemy uczynić, aby ich nie wykluczać w ten sposób ze społeczeństwa, i jak możemy im pomóc?

  Neelie Kroes, wiceprzewodnicząca Komisji. – Nie tylko Komisja, ale i Rada podjęła rozsądną decyzję, aby wyznaczyć orientacyjny cel 100 % zasięgu do 2013 roku. 100 % to 100 %, a zatem kto pańskim zdaniem ma się mieścić w tych 100 %?

  Malcolm Harbour (ECR). – Z zadowoleniem przyjąłem pytanie pani poseł Crowley, a naprawdę jestem zainteresowany nową bezprzewodową łącznością szerokopasmową w Irlandii mającą zapewnić dostęp pierwszej generacji społecznościom na obszarach wiejskich, co według mnie jest fascynującą inicjatywą.

Chciałem zapytać panią konkretnie o sprawę, która pojawiła się w trakcie wykonywania przeze mnie prac, a która dotyczy kryteriów pomocy państwa na rzecz wspierania lokalnych inicjatyw w zakresie łączności szerokopasmowej. Wiem, że niektóre władze lokalne usiłują współpracować z władzami publicznymi na rzecz konsolidacji zapotrzebowania, aby zaproponować solidny pakiet inwestorowi.

Najwyraźniej jednak w niektórych przypadkach uważa się to za naruszanie kryteriów pomocy państwa. Chciałbym zatem prosić panią komisarz, aby jej służby mogły zapewnić wsparcie niektórym z tych społecznościowych projektów, formułując wyraźne wytyczne dotyczące kryteriów pomocy państwa i pomagając tym samym takim publiczno-prywatnym partnerstwom, co moim zdaniem miałoby zasadnicze znaczenie dla zapewnienia powszechnej łączności szerokopasmowej.

  Silvia-Adriana Ţicău (S&D). – (RO) Pani komisarz! W planie naprawy gospodarczej przewidziano kwotę 1 miliarda euro na pokrycie kosztów infrastruktury mającej zapewnić 100 % łączność szerokopasmową. Chciałabym panią zapytać, na jakim etapie znajduje się ten projekt, mając na uwadze znaczenie zapewnienia tej infrastruktury.

  Neelie Kroes, wiceprzewodnicząca Komisji. – Jestem wdzięczna za pierwsze pytanie, gdyż rzeczywiście rozmowy na temat łączności szerokopasmowej nie dotyczą jedynie kabli światłowodowych, ale też łączności bezprzewodowej, satelitarnej i tym podobnych. Wspominając zatem w mojej odpowiedzi dla pana posła o 100 % zasięgu nie mówię, w jaki sposób problem zostanie potraktowany lub rozwiązany.

Mam jednak dość dobre zdanie o Irlandii i poziomie inwestycji w tym kraju. Kiedy pojawiła się sposobność spożytkowania funduszy strukturalnych, ukierunkowanych specjalnie na tę kwestię i ten rodzaj inwestycji, Irlandia najlepiej wykorzystała tę okazję. To było niewiele mniej niż 50 %. Porównując tę sytuację z innymi państwami członkowskimi byłam przerażona, gdyż niekiedy była to jedna trzecia, a czasami w ogóle nie wykorzystano tej szansy. Inwestycje w ten rodzaj infrastruktury to praca służąca przyszłości oraz odnowie gospodarki i tworzeniu miejsc pracy.

Czasami jednak przywołuję pozytywne strony życia i moje doświadczenia z przeszłości. Na moim poprzednim stanowisku miałam zaszczyt dokonywać przeglądu zasad przyznawania pomocy państwa. Jeden z tych przeglądów dotyczył przykładowo łączności szerokopasmowej. Dokonując przeglądu, musieliśmy udzielić więcej wskazówek co do sposobu i terminu rozwiązania danego problemu.

Nawiasem mówiąc trzeba zbadać z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym możliwe sposoby wykorzystania jego funduszy i wsparcia finansowania inżynierii wodnej i lądowej. Uważam, że po ostatnim przeglądzie zasad udzielania pomocy państwa jest całkiem oczywiste, co jest możliwe, a co niedopuszczalne. Zawsze mogą państwo się zwrócić do pracowników Joaquína Almunii, aby udzielili państwu wskazówek i proszę z tego korzystać zawsze, gdy brak państwu pewności.

Podsumowując, musimy mieć świadomość, że tak naprawdę partnerstwo publiczno-prywatne to co innego w tego rodzaju sprawach. Oczywiście to zależy od państw członkowskich i od tego, co wchodzi w grę, ale sądzę, że zakładając 100 % zasięg – i tu się powtarzam – służymy realizacji wspaniałego celu, mówiąc o 50 %. Wiem, co oznacza 100 megabajtów, ale jak mogę sobie to wyobrazić? Dobrze, mrugnięcie oka to mniej niż 100 megabajtów, a zatem rozmawiamy o ogromnym kroku naprzód. Urzeczywistnienie środków w odniesieniu do łączności szerokopasmowej i wszystkiego, czego dotyczy ta debata, zaplanowano tak naprawdę przed 2011 rokiem.

  Przewodniczący. – Pytanie nr 33 skierował pan poseł Bernd Posselt (H-0128/10)

Przedmiot: Wielka Brytania, Szwecja i euro

Jak Komisja ocenia zagrożenia dla UE jako jednolitego obszaru gospodarczego płynące z faktu, że takie państwa członkowskie jak Wielka Brytania i Szwecja w dalszym ciągu nie przyjmują waluty euro? Jakie działania i inicjatywy w tym zakresie planuje Komisja w nowej kadencji?

  Karel De Gucht, komisarz. – Korzyści gospodarcze z przyjęcia euro odnoszą zarówno państwa członkowskie przystępujące do strefy euro, jak i cała strefa euro. Ze szczegółową analizą i argumentami w tej kwestii można się przykładowo zapoznać, czytając sprawozdanie Komisji EMU@10 za 2008 rok.

Zgodnie z postanowieniami traktatów, wszystkie państwa członkowskie są zobowiązane przystąpić do strefy euro po spełnieniu koniecznych warunków. Dania i Wielka Brytania wynegocjowały jednak klauzulę opt-out, która umożliwia im pozostanie poza strefą euro.

Jeżeli Dania i Wielka Brytania zdecydują się wystąpić o członkostwo w strefie euro, będą podlegały takiej samej ocenie konwergencji jak wszystkie inne państwa kandydujące i jaką stosowano wobec państw członkowskich, które już do tej strefy przystąpiły. Komisja zapewniłaby im pełne wsparcie w przygotowaniach, w tym także w przygotowaniach do praktycznej wymiany waluty.

Szwecja nie wynegocjowała klauzuli opt-out. Na dzień dzisiejszy Szwecja nie spełnia kryteriów dla wprowadzenia euro. W szczególności nie jest ona członkiem mechanizmu kursowego, jak również musiałaby dostosować do członkostwa w strefie euro niektóre elementy swojego ustawodawstwa w sprawie banku centralnego. Komisja jednak uważa, że państwa członkowskie, które aktualnie nie spełniają wszystkich kryteriów konwergencji, powinny dążyć do spełnienia tych warunków.

  Bernd Posselt (PPE). – (DE) Panie komisarzu De Gucht! Mam dwa dodatkowe pytania. Po pierwsze, czy Komisja usiłuje zachęcać Szwecję, aby ta wywiązała się ze swych zobowiązań? Szwecja ma obowiązek wynikający z traktatów, których nie można dowolnie interpretować.

Po drugie, co się dzieje z Estonią? Czy sądzi pan, że Estonia przystąpi do strefy euro w najbliższej dającej się przewidzieć przyszłości, być może nawet w tym roku?

  Karel De Gucht, komisarz. – Jak słusznie wspomniałem, Szwecja nie spełnia całkowicie niektórych kryteriów. Wspomniałem o dwóch kryteriach: Szwecja nie jest członkiem mechanizmu kursowego, jak również musiałaby dostosować do członkostwa w strefie euro niektóre elementy swojego ustawodawstwa w sprawie banku centralnego. Wydaje mi się, że są to kryteria, które można spełnić. Nie są to kryteria ekonomiczne w odniesieniu do długu czy deficytów. To, czy Komisja podejmie działania w tej sprawie zależy od tego, czy skierują państwo tę sprawę do kompetentnego komisarza w osobie pana Rehna, który niestety jest akurat chory.

Co się tyczy Estonii, to o ile mi wiadomo, nadal podlega ona sprawozdawczości w odniesieniu do kryteriów konwergencji, a Komisja nie przyjęła jeszcze ostatecznego stanowiska w tej sprawie.

  Przewodniczący. – Pytanie nr 34 skierował pan poseł Georgios Papanikolaou (H-0130/10)

Przedmiot: Rozszerzenie cięć na sektor prywatny

W dniu 4 marca przedstawiciel Komisji Amadeu Altafaj oświadczył, że jest bardzo prawdopodobne, iż za cięciami w greckim sektorze publicznym pójdą podobne środki w sektorze prywatnym.

Z ekonomicznego punktu widzenia taki scenariusz pogłębi jeszcze regresję, gdyż znacznie ograniczy popyt i konsumpcję krajową. Bezpośrednią konsekwencją będzie obniżenie dochodów państwa. Chciałbym zapytać Komisję, skąd bierze się jej optymistyczne przekonanie, że obniżenie zdolności konsumpcyjnej jest dla Grecji gwarancją wyjścia z regresji. Sądzę, że nie trzeba mieć szczególnej wiedzy ekonomicznej, by stwierdzić z całą pewnością, że obniżenie zdolności konsumpcyjnej prowadzi właśnie do jeszcze większej regresji.

  Karel De Gucht, komisarz. – Wskaźniki ujawniają, że w ostatnim dziesięcioleciu w Grecji występowała całkowita rozbieżność między zarobkami a wydajnością. To spowodowało utratę konkurencyjności, która znalazła odzwierciedlenie w trwałych deficytach obrotów bieżących oraz w mniejszym udziale na rynkach eksportowych. Ustalono, że niezmienność na rynku pracy oraz ustalanie płac to ważny czynnik skutkujący nadmiernym wzrostem płac w Grecji i luką w jednostkowych kosztach pracy w stosunku do głównych partnerów handlowych.

W ostatnich latach najbardziej do wzrostu gospodarczego przyczyniał się popyt krajowy, któremu towarzyszyły rosnące ogólnie wydatki publiczne i dochody gospodarstw domowych. Prywatne wydatki konsumpcyjne na głowę wzrosły w ostatnim dziesięcioleciu o ponad 80 %. Był to model wyraźnie nietrwały, który doprowadził do znacznego przyrostu fiskalnego, co oznacza wysoki ogólny deficyt budżetowy oraz wzrost zadłużenia, większe odsetki i skutki makroekonomiczne, prowadzące do wysokiego deficytu obrotów bieżących, długu zagranicznego i odpływu dochodów.

Rosnące potrzeby finansowe rządu doprowadziły do sytuacji, w której sektor publiczny pochłonął dużą część dostępnych funduszy, wykluczając tym samym sektor prywatny i niekorzystnie wpływając na perspektywy wzrostu gospodarczego. Polityka wzrostu płac w całej gospodarce, przy jednoczesnych cięciach zarobków w sektorze publicznym odgrywających ważną rolę sygnalizacyjną dla sektora prywatnego, jak również surowe środki fiskalne są zatem nieodzowne w zapewnieniu mocniejszych podstaw dla gospodarki greckiej za sprawą przywrócenia konkurencyjności i zapewnienia konsolidacji fiskalnej.

Komisja ma świadomość, że surowe środki fiskalne oraz polityka wzrostu płac mogą przynieść krótkoterminowe negatywne skutki dla popytu. Mając jednak na uwadze aktualną sytuację Grecji, środki te są konieczne, aby przywrócić zaufanie do rynku i zapewnić podstawy dla bardziej zrównoważonego modelu wzrostu gospodarki greckiej w perspektywie długoterminowej.

Grecja przyjęła ambitny program ukierunkowany na zmniejszenie deficytu, reformę administracji publicznej oraz gospodarki. Podjęte przez Grecję działania konsolidacyjne są ważne dla zapewnienia większej równowagi fiskalnej i zaufania do rynku. Zyskały również zdecydowane poparcie Komisji, Eurogrupy, Europejskiego Banku Centralnego oraz Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

Odważne środki przewidziane w programie na rzecz stabilności oraz w pakietach zapowiedzianych w lutym i marcu 2010 roku obejmują nie tylko planowane cięcia płac przez obniżenie kwot wypłacanych urzędnikom służby cywilnej oraz premii wielkanocnych, letnich i bożonarodzeniowych, ale też środki mające usprawnić mechanizm ściągania podatków, zwiększenie podstawy opodatkowania oraz wzrost w obszarze wypełniania zobowiązań podatkowych.

W komunikacie przyjętym 9 marca 2010 r. Komisja uznała, że Grecja wdraża decyzję Rady z dnia 16 lutego 2010 r., oraz że na podstawie dostępnych informacji, środki fiskalne zapowiedziane przez władze Grecji 3 marca wydają się wystarczające dla zapewnienia realizacji celów budżetowych na 2010 rok.

  Georgios Papanikolaou (PPE). – (EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Krajowy Urząd Statystyczny Grecji oznajmił w swoim ostatnim – sądzę, że nawet dzisiejszym – komunikacie, że bezrobocie w Grecji wzrosło do 11,3 %, przy czym prawie połowa (45 %) bezrobotnych to młodzi ludzie, którzy nie przekroczyli 34 roku życia. Mamy 14,6 % bezrobotnych w wieku najbardziej produkcyjnym, czyli od 25 do 34 roku życia. Chciałbym także zaznaczyć, że płace tego pokolenia młodych Greków są skrajnie niskie, dużo poniżej średniej europejskiej. W Grecji nazywamy tę młodzież „pokoleniem 700 euro” i obawiamy się, że zarobki te mogą jeszcze spaść.

Uważam zatem, że musimy zachować daleko idącą ostrożność, dokonując takich uogólnień, zwłaszcza w tak ciężkich czasach bezrobocia, ponieważ społeczeństwo Greckie martwi się i państwo o tym wiedzą. Czy sądzą państwo, że w obliczu tak wysokiego bezrobocia w Grecji i wszystkich tych problemów możemy przywrócić wzrost za sprawą nowych cięć i kolejnych zwolnień z pracy?

  Karel De Gucht, komisarz. – Bezrobocie w Grecji oczywiście nas bardzo martwi, tak jak martwi nas bezrobocie w całej Unii Europejskiej. Z drugiej strony to dość ważne, że przestrzega się podstaw gospodarczych, natomiast jeżeli przez określony czas płace rosną szybciej niż wydajność, to prowadzi to do problemów i w Grecji właśnie to się zdarzyło. Zdaję sobie sprawę, że jest to problem masowy, zwłaszcza dla młodych ludzi, i aktywnie monitorujemy tę sytuację, ale w naszej opinii zasadnicze znaczenie ma długotrwała stabilność finansowa państwa członkowskiego europejskiej unii walutowej.

  Nikolaos Chountis (GUE/NGL). – (EL) Panie przewodniczący! Moje pytanie dotyczy zasady, która kryje się za pytaniem mojego kolegi, jak też powodów, dla których postawił to pytanie.

Powiedział, że przedstawiciel pana komisarza Rehna zaproponował cięcia płac w sektorze prywatnym w Grecji. Panie komisarzu! Chcę zapytać, jakim prawem urzędnicy ds. nadzoru z ramienia Komisji, rzecznicy Komisji i możliwie też komisarze rozmawiają, sugerują, prognozują oraz wywierają na Grecję presję, jeśli chodzi o jej poczynania w obszarach niezwiązanych z polityką wspólnotową, takich jak płace, emerytury, publiczna administracja i zdrowie? Kto akredytuje te oświadczenia oraz skąd się biorą kompetencje i jurysdykcja do kwestionowania czy sugerowania takich rozwiązań dla greckiej gospodarki?

  Karel De Gucht, komisarz. – Z pewnością nie wnioskujemy o ograniczenie zatrudnienia w sektorze prywatnym, ale wskutek kryzysu finansowego i gospodarczego odnotowujemy wzrost bezrobocia nie tylko w Grecji, lecz także w wielu regionach Unii Europejskiej.

Mówimy o naprawie gospodarki greckiej, jeżeli chcemy zapewnić jej stabilność w perspektywie długoterminowej. Powinniśmy również chronić unii gospodarczej i walutowej, która ma nieocenione znaczenie dla całej gospodarki europejskiej: to właśnie mówimy; z pewnością nie mówimy, że należy zwiększyć bezrobocie. Niestety, jest to wynik polityki, którą realizowano w określonym czasie.

  Przewodniczący. – Pytanie nr 35 skierował pan poseł Ádám Kósa (H-0133/10)

Przedmiot: Konflikt kompetencyjny pomiędzy państwami członkowskimi a UE w sprawie umów z Międzynarodowym Funduszem Walutowym

Komisja zmieniła tymczasowo w odniesieniu do kryteriów kwalifikowalności MŚP do uzyskania finansowania między innymi przepisy dotyczące dotacji państwowych i wprowadziła istotne ułatwienia w celu zapobieżenia pogłębianiu się kryzysu (Europejski plan naprawy gospodarczej). Węgry z powodu swojej polityki gospodarczej popadły w ostatnim czasie w szczególnie poważny kryzys finansowy. Z powodu umowy zawartej z MFW opiewającej na 20 mld euro Węgry są zmuszone do działania ze szkodą dla wartości, które jako państwo członkowskie UE same uznały za priorytetowe i które są umocowane w traktatach podstawowych, a mianowicie dla wysokiego poziomu zatrudnienia i ochrony grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji. Konkretnie nasuwają się następujące pytania: Czy tego rodzaju umowa jest prawnie dopuszczalna? Kto ponosi odpowiedzialność, jeżeli w państwie członkowskim UE w wyniku umowy zawartej z międzynarodową organizacją niepowiązaną z Unią Europejską dramatycznie pogorszy się sytuacja w zakresie zatrudnienia, w tym również w odniesieniu do wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych?

  Karel De Gucht, komisarz. – Kiedy jesienią 2008 roku Węgry dotknął szczególnie mocno światowy kryzys finansowy, Rada bardzo szybko podjęła decyzję o udzieleniu Węgrom pomocy w postaci dużego pakietu wsparcia UE w kwocie do 6,5 miliardów euro, przekraczającej wówczas połowę funduszy dostępnych dla państw członkowskich spoza strefy euro, a wraz z kredytami udzielonymi przez MFW i Bank Światowy kwota pomocy wyniosła w sumie 20 miliardów euro.

Chciałbym podkreślić, że bez tej pomocy Węgry doświadczyłyby dużo poważniejszych problemów gospodarczych aniżeli odnotowany w ubiegłym roku 6 % spadek i prognozowana na ten rok stabilizacja. Ponadto mając na uwadze, że rząd utracił dostęp do rynków finansowych, brak wsparcia oznaczałby jeszcze bardziej restrykcyjną politykę fiskalną niż przewidywana w ramach programu, jak również poważniejsze ograniczenia w wydatkach. W ten sposób, ograniczając recesję, unikając ostrzejszego wzrostu bezrobocia i pomagając w finansowaniu deficytu, wspomniana pomoc międzynarodowa bezpośrednio przyczyniła się do ograniczenia społecznych konsekwencji kryzysu, w tym także wśród grup społecznych znajdujących się w niekorzystnej sytuacji.

Oczywiście, aby zapewnić wiarygodność programu gospodarczego i zapewnić inwestorów, że Węgry z czasem uzdrowią finanse publiczne i przywrócą trwały wzrost, ważne było wdrożenie przez rząd strategii gospodarczej obejmującej środki ukierunkowane na finansową konsolidację. Zgodnie z zasadą pomocniczości, państwa członkowskie odpowiadają za planowanie i wdrażanie środków polityki społecznej. Można powiedzieć, że pomoc wsparła działania rządu mające na celu oszczędności budżetowe oraz lepsze ukierunkowanie wydatków, a w szczególności na pomoc osobom ubogim i o niskich dochodach.

  Kinga Gál, w zastępstwie autora pytania. – (HU) Dziękuję za odpowiedź. Chciałabym poczynić jeszcze jedną uwagę w imieniu pana posła Kósy. Tak czy inaczej, Węgry nie mogły skorzystać z bodźca oferowanego w Europejskim planie naprawy gospodarczej w postaci wielu miliardów euro, ponieważ bodziec gospodarczy na większą skalę unicestwiły właśnie takie przepisy jak te, a to skutkowało dalszym pogorszeniem sytuacji w obszarze zatrudnienia. W szczególności nie można było zapewnić wsparcia osobom niepełnosprawnym i tu pojawia się bardzo dziwna sprzeczność. Chciałabym usłyszeć pańską opinię na ten temat.

  Karel De Gucht, komisarz. – Nie odpowiadam za ten pakiet Komisji, ale wydaje mi się, że aluzja pana posła dotyczy pakietu w kwocie 100 miliardów euro, który to pakiet finansowały same państwa członkowskie, otrzymując zezwolenie na jego urzeczywistnienie w praktyce. To nie były pieniądze oddane do dyspozycji państw członkowskich. W ich budżetach krajowych po stronie pasywów widnieje kwota 100 miliardów euro.

W przypadku Węgier, w obliczu konieczności do dyspozycji tego kraju oddano dodatkową pomoc w kwocie 20 miliardów euro i sytuacja taka nie miała miejsca w przypadku innych gospodarek. Pozwolono im jedynie na podjęcie środków umożliwiających przezwyciężenie kryzysu, ale państwa członkowskie nie otrzymały żadnych faktycznych wypłat.

  Nikolaos Chountis (GUE/NGL). – (EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Uważam, że pańska odpowiedź nie odzwierciedla problemu i domysłów, jakie kryją się za tą sprawą, natomiast mając na uwadze sytuację w Grecji, chciałbym zapytać pana, czy ma pan jakieś obawy w kwestii ingerowania organizacji zewnętrznej, jaką jest Międzynarodowy Fundusz Walutowy, w wewnętrzne sprawy Unii Europejskiej? Można powiedzieć, że Międzynarodowy Fundusz Walutowy sieje destrukcję wszędzie tam, gdzie się pojawia. Chcę zatem zapytać, czy Komisja ma jakieś obawy w kwestii przyczyn wejścia Międzynarodowego Funduszu Walutowego do Unii Europejskiej, oraz w którym traktacie i artykule przewidziano udział Międzynarodowego Funduszu Walutowego w procedurach Unii Europejskiej? Czemu Komisja nie opowiada się za europejskim rozwiązaniem, jak w przypadku Grecji, przewidzianym w art. 122 ust. 2 traktatów?

  Karel De Gucht, komisarz. – Odpowiem bardzo krótko. Jeżeli MFW miałby interweniować w Grecji, to oczywiście uczyniłby to na wniosek Grecji. Nie interweniuje on na zasadzie jednostronnej i jak panu posłowi wiadomo, istniało europejskie porozumienie państw członkowskich oraz członków unii gospodarczej i walutowej o wspólnych wysiłkach państw członkowskich Unii Europejskiej i MFW. To, co się faktycznie wydarzy i co aktualnie omawiamy, jak rozumiem, może mieć miejsce wyłącznie na wniosek państwa członkowskiego, w tym przypadku Grecji.

  Przewodniczący. – Pytanie nr 36 skierowała pani poseł Eleni Theocharous (H-0139/10).

Przedmiot: Deficyt publiczny na Cyprze

Kryzys gospodarczy jest odczuwalny na całym świecie, w tym w krajach strefy euro.

Czy Komisja dysponuje danymi na temat deficytu publicznego i pozostałych wskaźników dotyczących gospodarki cypryjskiej?

Czy tendencje występujące w gospodarce cypryjskiej i – w szerszym ujęciu – cypryjskie wskaźniki gospodarcze są niepokojące? Czy Komisja uważa, że należy wprowadzić środki dotyczące stanu finansów publicznych na Cyprze, a jeśli tak, to jakie i na jaki okres?

Czy przeprowadzono wymianę poglądów i czy cypryjskiemu rządowi przekazano stanowiska i zalecenia UE, a w szczególności Komisji?

  Karel De Gucht, komisarz. – Panie przewodniczący! Proszę pozwolić, że zapytam, czy moglibyśmy już skończyć tę debatę. Zastępuję pana komisarza Rehna, a tura pytań zazwyczaj się kończy o godzinie 20.00. Mam inne obowiązki i nie mogę zostać. To jest dla mnie naprawdę problem. Nie mam czasu i nie mogę zostać.

  Gay Mitchell (PPE). – Dotarłem tu z ogromnymi problemami z odległego regionu Unii Europejskiej i nie przyjmuję do wiadomości odpowiedzi pana komisarza, że nie ma czasu. Jeżeli nie ma pan czasu, to proszę natychmiast wyjść tymi drzwiami. Jestem posłem do Parlamentu i chcę zadać pytanie. Również mam wiele innych obowiązków. Siedzę tu długo, czekając na moje pytanie, podczas gdy udzielono odpowiedzi na wszelkiego rodzaju pytania uzupełniające. Dobre maniery w tej Izbie nakazywałyby odpowiedzieć na moje pytanie. Uważam, że to wielka arogancja z pańskiej strony, mówić, że nie ma pan czasu.

  Karel De Gucht, komisarz. – Decyzję w tych sprawach podejmuje przewodniczący. Chciałbym również wyjaśnić, że nie odpowiadam tu na pytania kierowane do mnie, ale zastępuję pana Rehna, który jest nieobecny z powodu choroby. Słowa swoje musi pan kierować do przewodniczącego. Mam poważanie dla autorytetu przewodniczącego w Parlamencie. Decyzja nie należy do mnie.

  Przewodniczący. – Ma pan rację, sygnalizując problem. Zastępuje pan komisarza Rehna, który oczywiście niefortunnie się rozchorował, jeżeli mieć na uwadze znaczenie pytań. Turę pytań zaplanowano jednak w naszym porządku dziennym do godziny 20.30. Mając na uwadze okoliczności i fakt, że nie mogę pana przywiązać do tego krzesła, chcę powiedzieć, że oczekuje się od pana, iż zastąpi pan komisarza Rena, zatem proszę to uczynić, odpowiadając na wszystkie skierowane do niego pytania.

  Karel De Gucht, komisarz. – Myślałem, że tura pytań ma trwać do 20.00, ale zgodnie z tym, co już powiedziałem, to pan przewodniczy i pan decyduje, co powinienem uczynić, zatem będę kontynuował.

Kryzys finansowy, który przerodził się także w kryzys makroekonomiczny, to najgorszy po II wojnie światowej kryzys zarówno pod względem rozmiarów, jak i zasięgu. Kryzys ten znacznie nadwerężył światową gospodarkę, również w UE oraz w krajach strefy euro. Niechybnie dotknął też Cypru, czyli bardzo niewielkiej i otwartej gospodarki.

Na podstawie tymczasowych danych szacunkowych Urzędu Statystycznego Cypru wydaje się, że produkt krajowy brutto Cypru w 2009 roku zmniejszy się realnie o 1,7 %. W przypadku gospodarki cypryjskiej, ujemną stopę wzrostu odnotowano po raz pierwszy od 35 lat.

Te niesprzyjające warunki gospodarcze w połączeniu ze spowolnieniem wzrostu i ekspansyjną polityką fiskalną wynikającą częściowo ze środków przyjętych w ramach Europejskiego planu naprawy gospodarczej, doprowadziły do pogorszenia sytuacji w obszarze finansów publicznych. Według najnowszych danych o PKB przekazanych przez władze cypryjskie w marcu 2010 roku i poddawanych aktualnie walidacji przez Eurostat, w 2009 roku ogólny bilans państwowy osiągnął deficyt w wysokości 6,1 % PKB, natomiast ogólny dług państwowy brutto wyniósł 56,25 % PKB.

Na podstawie paktu stabilności i wzrostu, Komisja ma obowiązek sporządzić sprawozdanie zawsze wtedy, gdy rzeczywisty lub planowany deficyt państwa członkowskiego przekroczy 3 % wartości referencyjnej PKB. Komisja właśnie przygotowuje takie sprawozdanie w odniesieniu do Cypru. Gotowe sprawozdanie zostanie przedstawione Radzie, która powinna zdecydować, czy deficyt jest nadmierny. Jeżeli Rada to potwierdzi, to sformułuje zalecenia dla Cypru, wyznaczając terminy podjęcia skutecznych działań naprawczych.

W międzyczasie rząd cypryjski przysłał również zaktualizowany program stabilności. W programie określono średnioterminową strategię budżetową do 2013 roku. Obecnie Komisja ocenia tę aktualizację i opracowuje zalecenia dla Rady, która ma ten program zaopiniować.

  Eleni Theocharous (PPE). – (EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! To byłby ogromny kłopot, gdyby nie udzielił pan teraz odpowiedzi na zadane pytanie. Tak czy inaczej, chciałabym się od pana dowiedzieć, czy Cyprowi grozi nadzór i czy program konwergencji jest dla pana satysfakcjonujący. Oczywiście może pan przytoczyć dane szacunkowe, ale chciałabym wiedzieć, czy przedłożony przez rząd program konwergencji pana satysfakcjonuje.

  Karel De Gucht, komisarz. – No cóż, mogę jedynie powtórzyć to, co już powiedziałem, czyli że zostanie sporządzona ocena i jest to przyjęta procedura, którą stosujemy wobec wszystkich państw członkowskich, również wobec Cypru.

Jeżeli Komisja uzna, że deficyt jest nadmierny, to sformułuje dla Cypru zalecenia.

  Przewodniczący. – Pytanie nr 37 skierował pan poseł Morten Messerschmidt (H-0142/10)

Przedmiot: Grecja i aktualny kryzys współpracy w dziedzinie euro

Grecja przekonuje się obecnie, jakie są wady współpracy w dziedzinie euro. W dobrych latach można było stworzyć przed UE wrażenie, że wszystko jest w najlepszym porządku. Jednak gdy Europę dotknął kryzys, pojawiły się problemy. Deficyt budżetu państwowego w Grecji wynosił w 2009 roku 12,7 % produktu krajowego brutto, co można określić jako poważne przekroczenie trzech procent przewidzianych dla państw strefy euro w Pakcie Stabilności i Wzrostu. Rząd w Atenach musi teraz opracować program oszczędnościowy, w ramach którego budżet państwowy zostanie uszczuplony o 4,8 miliarda euro. Grecy muszą zacisnąć pasa, a odbije się to boleśnie na wszystkich, począwszy od pracowników sektora państwowego, a skończywszy na emerytach.

Przede wszystkim płynne kursy walutowe nie są dobrym pomysłem. Nie przynoszą nikomu żadnych korzyści, nie rozwiązują one również podstawowych problemów strukturalnych. Ale musimy uznać, że pieniądze - podobnie jak wszystko inne - mają swoją „cenę”. W Grecji cena ta ujawniła się w postaci bardzo wysokich stóp procentowych, a w konsekwencji wstrzymania jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Gdy sytuacja przyjmuje tak drastyczny obrót, państwo powinno być w stanie pociągnąć za hamulec bezpieczeństwa i „obniżyć cenę” pieniędzy. Czy Komisja również zgadza się z tym twierdzeniem i jeżeli tak, czy uznaje tym samym wewnętrzną słabość euro?

  Karel De Gucht, komisarz. – Wydaje się, że pan poseł sugeruje, że niezależna polityka pieniężna w Grecji byłaby sposobem na złagodzenie kryzysu, który dotknął ten kraj. To nie jest prawidłowe rozumowanie; wysokie stopy procentowe rządu greckiego nie wynikają z czynników polityki pieniężnej, ale raczej z wysokich premii z tytułu ryzyka związanych z obawami rynku co do zdolności obsługi zadłużenia.

Poziom stóp procentowych EBC jest historycznie niski, natomiast Europejski Bank Centralny zapewnia wystarczającą płynność systemu finansowego strefy euro, w tym również instytucji greckich. Oczywiście członkostwo w strefie euro wymaga ekonomicznych regulacji kursu przy pomocy innych kanałów niż kurs wymiany, co wykazano w wielu dokumentach Komisji, przykładowo w kompleksowym sprawozdaniu w sprawie EMU@10 za 2008 rok.

Regulacje w strefie euro nie były w przeszłości przeprowadzane wystarczająco sprawnie. Dlatego Komisja uwydatniła potrzebę wzmocnienia procedur wielostronnego nadzoru UE opartych na wzmożonej wzajemnej presji na określanie i eliminowanie słabych punktów na wczesnym etapie. Komisja opracowuje teraz w tym celu propozycje, o czym już wspomniałem, odpowiadając na poprzednie pytanie.

  Morten Messerschmidt (EFD). – (DA) Jest cała masa możliwości regulowania waluty krajowej pod warunkiem, że dany kraj zachowuje niezależność. Możliwości tych brakuje jednak członkom strefy euro, gdyż zostawili oni we Frankfurcie wiele instrumentów, z których korzystali. Ponadto to niedobrze, że stopy procentowe w strefie euro nie różnią się, natomiast stopy procentowe dla prywatnych średnio- i długoterminowych pożyczek różnią się bardzo, a oprocentowanie obligacji greckich jest dużo wyższe niż w przypadku duńskich, pomimo że mamy własną walutę.

Chciałbym, aby Komisja udzieliła odpowiedzi lub przyznała, czy jeżeli Grecja nie byłaby związana stanowiskiem wyznaczonym przez Frankfurt, to przeprowadzono by w niej dewaluację, co rozwiązałoby dużą część problemów, z którymi boryka się ten kraj.

  Karel De Gucht, komisarz. – Z pewnością nie. Każdy nowy członek europejskiej unii walutowej dobrze wie, że założeniem unii walutowej jest brak możliwości dewaluacji pieniądza, gdyż w rzeczywistości nie posiada już własnej waluty. Jest tylko wspólna waluta.

Nie ma już czegoś takiego jak grecka waluta. Grecy mają euro. Indywidualna dewaluacja jest więc całkowicie sprzeczna z całym założeniem europejskiej unii walutowej, której nieprzypadkowym członkiem jest Grecja. Jest członkiem, ponieważ uczyniła wszystko – naprawdę wszystko – aby nim zostać.

  Przewodniczący. – Pytanie nr 38 skierował pan poseł Gay Mitchell (H-0145/10)

Przedmiot: Europejski Fundusz Walutowy

W ostatnich tygodniach poddaje się pod dyskusję pomysł Europejskiego Funduszu Walutowego jako mechanizmu pozwalającego zaradzić kryzysom podobnym do tego, który dotknął Grecję na początku bieżącego roku.

Jak przedstawia się sytuacja tej propozycji? Jak taki fundusz działałby w praktyce? Jakie główne przeszkody stoją na drodze utworzeniu EFW, czy np. jest to możliwe na mocy obecnych przepisów Traktatu?

  Karel De Gucht, komisarz. – Kryzys dowiódł konieczności utworzenia ram dla rozwiązania problemu kryzysu w strefie euro.

Z uwagi na konieczność uwzględnienia wszystkich skutków gospodarczych, prawnych i instytucjonalnych, jest to raczej sprawa średnioterminowa, a nie rozwiązanie natychmiastowe.

Szefowie państw lub rządów strefy euro dnia 25 marca dali wyraźny sygnał, apelując o utworzenie grupy zadaniowej, która miałaby pracować nad środkami ukierunkowanymi na rozwiązanie problemu kryzysu w strefie euro przed końcem roku.

W publicznej dyskusji na temat Europejskiego Funduszu Walutowego poruszono szereg ważnych w tej sprawie elementów. Komisja przede wszystkim zgadza się, że należy utworzyć ramy dla finansowego wsparcia w sytuacjach awaryjnych, obwarowanego restrykcyjnymi warunkami i z zastrzeżeniem stóp procentowych zgodnych z bodźcami.

Do celów zapewnienia tego lub w celu określenia i monitorowania warunków nie potrzeba jednak nowego organu. Należy zapewnić spójność z ramami ukierunkowanymi na stabilność zarządzania unią gospodarczą i walutową. Komisja rozważa cały zakres propozycji w tym obszarze. Ujmując ogólniej, podstawą pomyślnego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej pozostaje zdecydowane zaangażowanie wszystkich państw członkowskich strefy euro do realizacji należytej polityki.

W związku z tym Komisja przygotowuje się do sformułowania wniosków dotyczących wzmożonej koordynacji polityki gospodarczej i nadzoru krajowego w oparciu o propozycje przedstawione w ostatnim komunikacie Komisji na temat strategii dla Europy do roku 2020.

  Gay Mitchell (PPE). – Przede wszystkim chcę przeprosić pana komisarza. Wszyscy cierpimy na pewnego rodzaju klaustrofobię, gdyż niektórzy z nas nie mogli dostać się do domów i usiłują pomóc swoim rodzinom przemieszczać się. Zdaję sobie sprawę, że pan komisarz ma inne umówione spotkania i zastępuje swojego kolegę.

Nawiązując do odpowiedzi pana komisarza, chciałbym zapytać, co oznacza perspektywa średnioterminowa? Czy mówimy o połowie kadencji tej Komisji? Czy rozmawiamy o roku, osiemnastu miesiącach? W jakim czasie zamierza pan udzielić bardziej wiążącej odpowiedzi w tej sprawie?

  Karel De Gucht, komisarz. – Powinien pan zadać to pytanie w konkretnym terminie panu komisarzowi Rehnowi, ale kiedy przyjrzy się pan formułowanym przez nas zaleceniom i porozumieniu w sprawie wsparcia Grecji, zwłaszcza w formie połączenia dwustronnych kredytów i wsparcia z Międzynarodowego Funduszu Walutowego, to oczywiste jest, że Komisja uważa, iż bieżącej sytuacji nie można rozwiązać przez wprowadzenie Europejskiego Funduszu Walutowego, gdyż niewątpliwie zabrałoby to więcej czasu niż go mamy, jeśli chodzi o Grecję.

Jest to zatem projekt średnioterminowy, któremu jesteśmy przychylni, ale naprawdę proponuję, żeby pan skierował to pytanie do pana komisarza Rehna w określonym terminie.

  Przewodniczący. – Pytanie nr 39 skierowała pani poseł Rodi Kratsa-Tsagaropoulou (H-0150/10)

Przedmiot: Mechanizmy nadzoru finansowego państw członkowskich

Komisarz ds. gospodarczych i walutowych Olli Rehn zauważył, że „z kryzysu powinniśmy wyciągnąć przede wszystkim wniosek, że pilnie potrzebujemy głębszego i szerszego nadzoru polityki gospodarczej, a zwłaszcza wczesnego wskazywania zachwiania równowagi i przeciwdziałania jej, by zapewnić stabilność makroekonomiczną w strefie euro”. Zważywszy, że na podstawie art. 121 i 126 traktatu Komisja dysponuje narzędziami i mechanizmami kontroli polityki finansowej państw członkowskich, a w większości z nich występuje deficyt znacznie przekraczający próg 3 %, zwracamy się do Komisji z następującymi pytaniami:

Czy zamierza wesprzeć prewencyjny charakter nadzoru? Jeśli tak, to jakimi środkami i za pomocą jakich procedur? Czy zamierza przedstawić wnioski dotyczące podniesienia spójności gospodarczej w strefie euro? Czy zamierza propagować niezbędne zmiany strukturalne w państwach członkowskich, by mogły one wprowadzić je, gdy tylko umożliwi to stan ich finansów publicznych?

  Karel De Gucht, komisarz. – Komisja długo opowiadała się za pogłębieniem i rozszerzeniem gospodarczego nadzoru w strefie euro. Wagę tej sprawy potwierdził Parlament Europejski w swoim sprawozdaniu w sprawie rocznego przeglądu sytuacji w strefie euro w 2009 roku oraz finansów publicznych.

Komisja zamierza w pełni wykorzystać instrumenty zapewnione nowymi traktatami w celu zapewnienia lepszej koordynacji w obszarze polityki i zarządzania. W nadchodzącym komunikacie Komisja przedstawi nowe propozycje mające na celu opracowanie wszechstronnych ram na potrzeby zapobiegania kryzysom i działań naprawczych w strefie euro, odwołując się do nowego artykułu 136 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komunikat może zawierać propozycje wzmocnienia paktu stabilności i wzrostu pod względem działań prewencyjnych i naprawczych – propozycje skuteczniejszego i szerszego nadzoru nad brakiem równowagi ekonomicznej w strefie euro – oraz propozycje dotyczące zbadania możliwości utworzenia mechanizmu służącego rozwiązywaniu problemu kryzysu w krajach strefy euro.

W kwestii polityki fiskalnej, to wpływ kryzysu na potencjał zadłużenia i wzrostu oraz związane z tym czynniki demograficzne gwarantują wzmożoną kontrolę nad stabilnością fiskalną. Należy wzmocnić bodźce do stosowania środków zapobiegawczych i naprawczych przewidzianych w pakcie stabilności i wzrostu. W odpowiednim czasie należy się bardziej zaangażować w proces konsolidacji. Planując optymalną konsolidację, należy odpowiednio uwzględnić podstawowe słabe punkty finansów publicznych. Należy się na nowo skoncentrować na dynamice zadłużenia oraz na stabilności i jakości finansów publicznych, w tym na krajowych podstawach fiskalnych. Zachodzi również konieczność zajęcia się obszarami, w których nieustannie naruszane są przepisy; należy ustanowić bardziej odstraszające kary i wzmocnić bodźce.

Zmiany w obszarze konkurencji oraz brak równowagi makroekonomicznej w uzupełnieniu do nierównowagi fiskalnej to zmartwienie wszystkich państw członkowskich UE. Nadzór nad makroekonomiczną nierównowagą i zmianami kierunku w obszarze konkurencji w przypadku państw członkowskich UE związanych z euro jest szczególnie gwarantowany z uwagi na wyższy stopień gospodarczych i finansowych skutków ubocznych w strefie euro; mniejsza dyscyplina rynkowa; brak zagrożeń dla kursu wymiany i lepsze dostosowanie do potencjalnie wysokich kosztów dla całej strefy euro.

Rozbieżności w obszarze konkurencji budzą poważne obawy, jeśli chodzi o funkcjonowanie europejskiej unii walutowej. W dziesięcioleciu poprzedzającym kryzys rozbieżność umacniała nierównowaga gospodarcza w niektórych państwach członkowskich, w tym między innymi wysokie zadłużenie i tak zwane „bańki” w niektórych krajach mających deficyt obrotów bieżących, osłabiając jeszcze bardziej krajowy popyt w krajach mających nadwyżkę. Rozbieżności w tendencjach w zakresie kształtowania się płac i kosztów, nagromadzenie się trwałego zadłużenia zagranicznego oraz przedłużający się fikcyjny podział zasobów zwiększyły ryzyko regulacji, zagrażając jednocześnie finansom publicznym. W tym samym czasie kraje w dużym stopniu polegające na nadwyżkach handlowych stały się ofiarami ostrego zastoju w handlu światowym we wczesnej fazie globalnego kryzysu. W związku z tym, w uzupełnieniu do nadzoru fiskalnego Komisja zamierza przedstawić propozycje dotyczące rozszerzenia nadzoru gospodarczego w strefie euro, rozwiązując problem braku równowagi makroekonomicznej i zmian w obszarze konkurencji. Ma to na celu stworzenie ram dla wczesnego wykrywania przypadków braku równowagi w strefie euro, zapobiegania im i podejmowania skutecznych działań naprawczych.

Trzecim podstawowym elementem propozycji wniosku jest zbadanie opcji utworzenia mechanizmu na potrzeby rozwiązywania problemu kryzysu. Doraźny mechanizm ewentualnej pomocy finansowej dla Grecji służy zaspokojeniu potrzeb natychmiastowych. Zachodzi jednak konieczność utworzenia stałego mechanizmu na potrzeby rozwiązywania problemu kryzysu, uwzględniającego środki hamujące. Ustanowienie wyraźnych, rzetelnych i spójnych zasad oraz procedur ex ante w odniesieniu do udzielania nadzwyczajnego i warunkowego wsparcia krajowi strefy euro znajdującemu się w poważnych kłopotach umocni podwaliny UGW.

Propozycje dotyczące zwiększonego nadzoru gospodarczego i koordynacji w strefie euro to ważne uzupełnienie wszechstronnej strategii „UE 2020” na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. Komisja zapewni skuteczne połączenie ram w tych obu obszarach.

  Rodi Kratsa-Tsagaropoulou (PPE). – (EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Dziękuję za odpowiedź; proszę pozwolić, że wrócę do tematu nadzoru i braku równowagi. Zadając pytanie, chciałam dowiedzieć się, czy rozbieżność zyska teraz poważną pozycję w programie; nie miałam na myśli tylko braku równowagi finansowej i mechanizmów nadzoru, ale również działania mające eliminować problem rozbieżności. Kryzysy międzynarodowe i kryzys grecki ujawniły wszystkie słabe strony strefy euro.

  Karel De Gucht, komisarz. – Przede wszystkim przepraszam tłumaczy, ale znajduję się w nieco wyjątkowej sytuacji. Mógłbym się również tłumaczyć faktem, że usiłowałem odpowiedzieć na wszystkie pytania do godziny 20.30.

Jeśli chodzi o dodatkowe pytanie, to uważam, że powinienem nawiązać do genezy kryzysu w pani kraju, która w rzeczywistości polegała na powstawaniu nierównowagi na przestrzeni czasu. Istnieje ogromna nierównowaga w obszarze konkurencyjności. Płace wzrosły dużo bardziej niż konkurencyjność, a to jest przede wszystkim sprawa polityki krajowej.

Jeśli chodzi o to, czy lepiej prowadzić dokładniejszy monitoring, to odpowiedź brzmi „tak”. Dlatego proponujemy w tym celu nowy system. Proszę nie zapominać, że w 2002 roku Komisja Europejska zaproponowała, aby umożliwić wysłanie biegłych rewidentów do państwa członkowskiego w celu sprawdzenia danych liczbowych, ale państwa członkowskie nie zgodziły się na to. Komisja zatem zawsze miała świadomość, że monitoring stanowi istotny element służący zapewnieniu zgodności krajowych budżetów z europejską unią walutową, zwłaszcza w przypadku Grecji.

  Przewodniczący. – Wszystko, co mogę powiedzieć, to że Olli Rehn ma niezaprzeczalnie wobec pana wielki dług! Musi pan zatem negocjować z nim przy okazji kolejnej tury pytań, kiedy być może przypadnie panu się tu stawić.

Zamykam turę pytań.

Odpowiedzi na pytania pozostawione bez odpowiedzi z braku czasu zostaną udzielone na piśmie (patrz załącznik).

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 20.25 i wznowione o godz. 21.00)

PRZEWODNICZY: MIGUEL ANGEL MARTÍNEZ MARTÍNEZ
Wiceprzewodniczący