Pełne sprawozdanie z obrad

Poniedziałek, 17 maja 2010 r. - Strasburg

15. Równe traktowanie kobiet i mężczyzn prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek (debata)

  Przewodnicząca . – Kolejnym punktem porządku dziennego jest sprawozdanie pani poseł Astrid Lulling w imieniu Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia w sprawie stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek i uchylenia dyrektywy 86/631/EWG (17279/3/2009 – C7-0075/2010 – 2008/0192(COD)) (A7-0146/2010).

  Astrid Lulling, sprawozdawczyni. – (FR) Pani przewodnicząca, panie i panowie! W czasach, kiedy okoliczności dyktują potrzebę wyjątkowo łatwo reagującej polityki, sprawa, o której zamierzam powiedzieć pokazuje, że również wytrwałość jest zaletą.

Od wczesnych lat osiemdziesiątych nieprzerwanie nawołuję do zreformowania dyrektywy z 1986 r., ponieważ nie osiągnęła ona swojego głównego celu, którym było poprawienie statusu współpracujących małżonków osób prowadzących rodzinną działalność gospodarczą w zakresie ochrony socjalnej i macierzyńskiej.

Przyjmując moje sprawozdanie z 1997 r. Parlament wezwał jednocześnie do zmiany tej dyrektywy, ponieważ jej sformułowania były zbyt ostrożne, mimo że Rada Ministrów nigdy nie zaaprobowała bardziej ambitnego projektu Komisji Europejskiej z 1984 roku. Pomimo licznych przypomnień aż do października 2008 roku trzeba było przekonywać Komisję, żeby wreszcie zaproponowała uchylenie rozwodnionej dyrektywy z 1986 roku i zastąpienie jej tekstem o solidniejszej podstawie prawnej.

Parlament przyjął poprawki w pierwszym czytaniu 4 maja 2009 r. Żeby ulepszyć projekt Komisji uznaliśmy, że przede wszystkim należy doprowadzić do włączenia małżonków i uznanych partnerów do systemu ubezpieczeń społecznych osób pracujących na własny rachunek, by między innymi mogli zapewnić sobie osobiste uprawnienia do emerytury.

Faktem jest, że jeśli przynależność do systemu jest dobrowolna, wielu małżonków rezygnuje z możliwości zdobycia uprawnień i pozbawia się zabezpieczeń społecznych na przykład na wypadek rozwodu, nawet jeśli przez dziesiątki lat pracowali w rodzinnym przedsiębiorstwie i przyczyniali się do jego powodzenia.

Niestety, zasada obowiązkowej przynależności do systemu nie zyskała większości w Radzie Ministrów. Co więcej, zajęcie wspólnego stanowiska zajęło Radzie aż dziewięć miesięcy. Zostało ono w końcu ogłoszone przez prezydencję hiszpańską, która wykazała się wyjątkowym taktem i wytrwałością. Chciałabym podziękować prezydencji i zespołowi pani komisarz Reding, z którymi od stycznia prowadziłam negocjacje. Dzięki ich zrozumieniu i staraniom udało nam się dojść do porozumienia z Radą, co umożliwi wejście nowej dyrektywy w życie po naszym jutrzejszym głosowaniu.

Oczywiście, musieliśmy się zgodzić na ustępstwa, ale cieszymy się, że zrobiliśmy kawał dobrej roboty dla dobra osób pracujących na własny rachunek. Zważywszy, że osoby te stanowią prawie 16% siły roboczej, a jedna trzecia z nich to kobiety, stanowią one znaczącą siłę w Europie. Ich małżonkowie – głównie kobiety – które faktycznie pomagają prowadzić przedsiębiorstwa rodzinne – rolnicze, rzemieślnicze, handlowe czy wolne zawody – w niektórych państwach członkowskich nadal zbyt często pracują niezauważeni, natomiast włączeni do grona zatrudnionych zwiększą współczynnik aktywności zawodowej i przyczynią się do szybszego osiągnięcia celów strategii na 2020 rok.

Ponieważ wspomniałam o długich i trudnych narodzinach tej dyrektywy, muszę powiedzieć o postępie, jaki dokonał się w kwestii ochrony macierzyństwa kobiet prowadzących działalność na własny rachunek i małżonków osób prowadzących działalność na własny rachunek. Spełniając ich żądania, nowa dyrektywa umożliwia im 14-tygodniową przerwę w działalności zawodowej. Jak mówią Niemcy: Politik ist die Kunst des Erreichbaren, co znaczy, że polityka jest sztuką osiągania tego, co możliwe. Wiem, że są w tej Izbie posłowie – na szczęście stanowią oni mniejszość – którzy sądzą, że osoby prowadzące działalność na własny rachunek i ich małżonkowie sami powinni zadbać o swoje zabezpieczenia społeczne. Znam doskonale ten argument, słyszałam go już 20, 30 lat temu w moim kraju, kiedy wprowadzano obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne dla żon rolników.

Dziś ci ludzie są zadowoleni. Chciałabym również podkreślić, że postęp, o którym mówię, jest zgodny z zasadą pomocniczości, ponieważ pozwala państwom członkowskim samodzielnie decydować o systemie zabezpieczeń społecznych dla małżonków zgodnie z prawem krajowym i jego obowiązkowym lub dobrowolnym wdrożeniu.

Jak pani widzi, pani przewodnicząca, brakuje mi już czasu żeby powiedzieć, co jeszcze podoba mi się w dyrektywie, ale widzą państwo, że wciąż możemy tworzyć europejskie dyrektywy, które służyć będą interesom Europejczyków w sferze socjalnej i które mogą się wręcz przyczynić do zmniejszenia zaburzeń konkurencji na jednolitym rynku. Jestem wdzięczna wszystkim, w tym moim kolegom z Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia, którzy przyczynili się do przygotowania tej dyrektywy.

(Oklaski)

  Przewodnicząca . – Pani poseł Lulling! Nie chciałam pani przerywać, ale ma pani prawo do czterech minut teraz i dwóch minut na zakończenie. Została pani zatem jedna minuta na zakończenie.

  Günther Oettinger, komisarz – Pani przewodnicząca! Cieszę się, że biorę udział w debacie parlamentarnej nad przedstawionym przez panią poseł Lulling projektem zalecenia dotyczącego wniosku Komisji w sprawie stosowania zasady jednakowego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek.

Nasz wniosek stanowi jasny sygnał, że nie możemy spokojnie stać z boku, kiedy kobiety popadają w nędzę z powodu braku ochrony socjalnej. To również duży krok w kierunku promowania przedsiębiorczości kobiet. Chciałbym mocno podkreślić wagę obu tych kwestii w obecnej sytuacji.

Pragnę wyrazić uznanie sprawozdawczyni, pani poseł Lulling, za wysiłek włożony w osiągnięcie porozumienia z prezydencją hiszpańską, w tej skomplikowanej pod względem technicznym i politycznie drażliwej sprawie. Komisja całkowicie popiera tekst zatwierdzony ogromną większością głosów przez komisję 3 maja, a ja apeluję do Parlamentu, by również go poparł. Przyjęcie tekstu bez poprawek stanowić będzie jasne przesłanie dla Rady i utoruje drogę ostatecznemu przyjęciu wniosku. Co ważniejsze, wniesie prawdziwy wkład w sferze realnej w okresie, kiedy jest niezwykle potrzebny.

  Anna Záborská, w imieniu grupy PPE. – (SK) Chciałabym zacząć od podziękowania naszej koleżance, pani poseł Astrid Lulling, za długie i nieustanne wysiłki na rzecz zmiany przedmiotowej dyrektywy. Nawiązując do przedstawionej opinii chciałabym poruszyć trzy kwestie, które uważam za istotne.

W Unii Europejskiej mamy obecnie do czynienia z niewystarczającą ochroną kobiet pracujących na własny rachunek, które są matkami, i niedostatecznymi postępami, jeśli chodzi o poprawę sytuacji małżonków osób pracujących na własny rachunek. Mam nadzieję, że przyjęty tekst obejmować będzie wszystkie sektory, a nie tylko rolnictwo.

Tworzenie sprzyjających warunków dla rozwoju przedsiębiorstw rodzinnych wymaga popierania małych i średnich przedsiębiorstw. Wymaga stworzenia przestrzeni dla prywatnej inicjatywy i nowych miejsc pracy. Jednym ze składników takiego środowiska jest ochrona socjalna osób, które decydują się pomagać w działalności gospodarczej swoich małżonków. Ich praca przynosi gospodarce takie same korzyści, jak praca osób zatrudnionych. Dlatego mają takie samo prawo do ochrony socjalnej, jakiej państwo udziela zatrudnionym.

Jednakże poszukując odpowiednich mechanizmów tej ochrony, musimy w pełni respektować zasadę pomocniczości. Wybór instrumentów musi pozostać w rękach państw członkowskich.

Ponadto w pierwszych miesiącach życia dzieci potrzebują matki bardziej niż czegokolwiek na świecie, niezależnie od tego czy urodziły się we Francji, Niemczech czy na Słowacji. Mam nadzieję, że dzięki świeżo opracowanej dyrektywie w sprawie urlopu macierzyńskiego w krótkim czasie urlopy macierzyńskie zostaną wydłużone do 18 tygodni dla wszystkich pracujących matek bez wyjątku.

  Rovana Plumb, w imieniu grupy S&D. – (RO) Dziękuję, pani przewodnicząca! Pragnę podziękować panu komisarzowi, przedstawicielom Rady i oczywiście pani poseł Lulling, z którą doskonale mi się współpracuje, a także wszystkim koleżankom i kolegom z Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia.

Unia Europejska znajduje się obecnie w ważnym punkcie zwrotnym spowodowanym kryzysem, ale celem tej dyrektywy jest propagowanie przedsiębiorczości wśród kobiet. Szczególnie teraz Unia Europejska musi rozwijać i popierać przedsiębiorczość wśród kobiet i przyczynić się do tworzenia miejsc pracy oraz zagwarantowania równouprawnienia na rynku pracy.

Pragnę powiedzieć, że w projekcie dyrektywy poparliśmy stanowisko mówiące o tym, że kobietom pracującym na własny rachunek, małżonkom i partnerom życiowym osób prowadzących działalność na własny rachunek, którzy zdecydują się mieć dzieci, należy zapewnić ochroną socjalną i płatne urlopy. Popieramy potrzebę zapewnienia ochrony dla małżonków zatrudnionych, by usunąć przeszkody powstrzymujące przedsiębiorczość wśród kobiet. Popieramy także przyznanie wyraźnych uprawnień organom krajowym dla propagowania równych szans i równego traktowania kobiet i mężczyzn.

Przerwy w zatrudnieniu matek w związku z urlopem macierzyńskim nie powinny stanowić dla nich utrudnienia. Faktycznie to państwa członkowskie muszą znaleźć odpowiednie środki wsparcia, by pomóc kobietom w zachowaniu pozycji zawodowej w społeczeństwie, aby mogły utrzymać równowagę pomiędzy życiem rodzinnym i zawodowym. Jednocześnie cieszę się z wagi, jaką nadaje się poszukiwaniu rozwiązań, dzięki którym matki mogą ponownie włączyć się do środowiska zawodowego, tym samym aktywnie przyczyniając się do utrzymania własnej rodziny.

Egzekucja i ochrona praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych oraz poprawa warunków życia zarówno zawodowego jak i rodzinnego, to podstawowe cele, które nowa dyrektywa powinna propagować.

  Antonyia Parvanova, w imieniu grupy ALDE. – (BG) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Chciałabym przede wszystkim podziękować pani poseł Lulling, za niezliczone godziny spędzone w celu osiągnięcia zadowalającego kompromisu i porozumienia z Radą. Niezależnie od różnorodnych opinii na temat poszczególnych kluczowych kwestii zawartych w dyrektywie i mając na uwadze, że są one nadal przedmiotem dyskusji w drugim czytaniu, pragnę z całą pewnością stwierdzić, że Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy zgadza się z kompromisową decyzją, aby państwa członkowskie mogły jak najszybciej wprowadzić to ustawodawstwo.

Nowelizacja prawodawstwa umożliwi nam zapewnienie równego traktowania kobiet i mężczyzn, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony socjalnej, zwłaszcza ochrony kobiet pracujących na własny rachunek. Te nowe ramy legislacyjne pozwolą zapewnić ten sam stopień ochrony zarówno w przypadku kobiet pracujących na własny rachunek, jak i kobiet będących jedynie małżonkami czy partnerkami życiowymi osób prowadzących taką działalność.

Dzięki wprowadzeniu tej zmiany do dyrektywy, państwa członkowskie zapewnią podstawowe uprawnienia do ochrony socjalnej, w tym 14-tygodniowe płatne urlopy macierzyńskie dla kobiet prowadzących działalność na własny rachunek lub żon czy partnerek życiowych osób prowadzących działalność na własny rachunek.

Zmiana dyrektywy jest wystarczająco świeżą i korzystną decyzją, dzięki której kobiety prowadzące działalność na własny rachunek oraz małżonkowie i partnerzy życiowi osób prowadzących działalność na własny rachunek otrzymają takie same prawa do ochrony socjalnej, co osoby zatrudnione. Małżonkowie i partnerzy nie są pracownikami. Należy jednak pamiętać, że zazwyczaj pomagają oni osobom prowadzącym działalność gospodarczą na własny rachunek – w moim kraju praktyka ta jest powszechna w rolnictwie, małych przedsiębiorstwach i wolnych zawodach.

Dzięki tej zmianie prawodawstwa państwa członkowskie będą mogły decydować o przyznaniu kobietom pracującym na własny rachunek i współpracującym małżonkom prawa do przystąpienia do systemu ochrony socjalnej na zasadzie obowiązkowej lub dobrowolnej. Zmiana powinna również zapewnić jednakową ochronę socjalną i prawa dla kobiet zatrudnionych w rodzinnych gospodarstwach rolnych. Muszą one nie tylko radzić sobie z wyzwaniami rynkowymi, produkcją i kryzysem finansowym, ale także zapewnić sobie najlepsze systemy ubezpieczeń zdrowotnych i społecznych.

To jedyny sposób na faktyczną poprawę sytuacji zarówno kobiet pracujących na własny rachunek i ich małżonków, jak i partnerek życiowych, głównie ze względu na ich ochronę ekonomiczną i socjalną, niezależnie od ochrony posiadanej przez małżonka czy partnera.

Sądzę, że ten obszerny tekst prawny stanowi niewielki, niemniej jednak niezwykle ważny krok z punktu widzenia równouprawnienia kobiet i mężczyzn. To droga do osiągnięcia strategicznego celu, jakim jest równouprawnienie kobiet i mężczyzn, oraz realizacji programu, który niedawno uaktualniliśmy – pekińskiej platformy działania – Pekin +15

Mam nadzieję, że ten niewielki, lecz ważny krok pozwoli nam nadal zmierzać ku lepszym programom zdrowia reprodukcyjnego, powszechnemu rynkowi europejskiej ochrony zdrowia i usług ubezpieczeniowych oraz ku ochronie macierzyństwa i dobrego poziomu życia, niezależnie od uwarunkowań geograficznych, społecznych, kulturowych i etnicznych. Obranie tego kierunku da nam swobodę wyznaczania priorytetów i dzięki pożytecznym rozwiązaniom umożliwiającym łączenie życia zawodowego z życiem rodzinnym, stworzenie solidnych i harmonijnych podstaw dla równego podziału praw i obowiązków pomiędzy kobietami i mężczyznami.

  Raül Romeva i Rueda, w imieniu grupy Verts/ALE. – (ES) ) Pani przewodnicząca! Oczywiście ja także chciałbym pogratulować pani poseł Lulling, podobnie jak wszystkim członkom Rady i Komisji, którzy zajmowali się tą dyrektywą.

Niemniej jednak, chciałbym przyłączyć się do opinii pani poseł Lulling. Sądzę, że powinniśmy być zaniepokojeni, że niektóre państwa członkowskie tak bardzo utrudniają unormowanie kwestii niedyskryminacji i równouprawnienia na poziomie europejskim. Nie jest to jedyna sytuacja, której jesteśmy świadkami: widzimy to również na przykładzie dyrektywy dotyczącej dyskryminacji wielokrotnej i równouprawnienia w innych dziedzinach, i sądzę, że to również powinno skłaniać nas do zastanowienia.

Nie możemy odwoływać się do zasady pomocniczości, kiedy mamy do czynienia z tak poważną i fundamentalną kwestią, jaką są jasne prawa podstawowe wszystkich osób żyjących w Unii Europejskiej. Moim zdaniem to nie może być wymówką umożliwiającą, by kiedykolwiek ktokolwiek w Unii Europejskiej cierpiał z powodu dyskryminacji.

Sądzę, że dyrektywa, która ma zostać wkrótce przyjęta– i mam nadzieję, że tak się stanie – częściowo rozwiąże ten problem. Myślę, że to dobra i ważna dyrektywa. Zapewnia ona większe równouprawnienie osobom, które obecnie szukają możliwości pracy na własny rachunek i, co jest logiczne, również osobom pozostającym na ich utrzymaniu: żonom lub mężom osób pracujących na własny rachunek.

Jest jednak inny ważny problem, którym moim zdaniem musimy się zająć. Dla niektórych wydłużenie urlopu macierzyńskiego do 14 tygodni wydaje się być postępem, i rzeczywiście nim jest. Nie zapominajmy jednak, że w przygotowaniu jest inna dyrektywa, w której również podkreśla się potrzebę przedłużenia tego urlopu – i upieram się, żeby był to urlop, a nie zwolnienie chorobowe – na zasadach równouprawnienia.

Siłą rzeczy oznacza to, że nie może być dyskryminacji nie tylko na poziomie państw, ale również ze względu na rodzaj działalności, którą chcą prowadzić osoby ubiegające się o taki urlop. W konsekwencji ta potrzeba zapewnienia równych praw, zarówno na poziomie państw członkowskich, jak również jeśli chodzi o rodzaj działalności i istniejących ubezpieczeń społecznych, jest – podkreślam – priorytetem wykraczającym poza dyrektywę, którą dziś przyjmiemy.

  Marina Yannakoudakis, w imieniu grupy ECR. – Pani przewodnicząca! Po pierwsze, chciałabym pogratulować pani poseł Lulling tego raportu: dokonała wielkiego dzieła.

Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o tym raporcie, zastanawiałam się, jak wyglądałoby to z punktu widzenia logistyki. Cel raportu jest godny podziwu i popiera zasadę równego traktowania kobiet i mężczyzn pracujących na własny rachunek oraz ich małżonków.

Ale potem zastanowiłam się jak przyjąłby to sprawozdanie prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą hydraulik czy elektryk. Załóżmy, że żona pomaga mu wieczorami w papierkowej robocie i odbiera w domu telefony. Jak ma się do tego sprawozdanie?

Czy oczekujemy, że będzie płacił składki na ubezpieczenie społeczne swojej żony, która dzięki temu, jeśli zajdzie taka potrzeba, będzie się mogła ubiegać o urlop macierzyński? Czy tego samozatrudniającego się przedsiębiorcę, walczącego o byt w dzisiejszej sytuacji gospodarczej, byłoby stać na opłacenie tego pośredniego podatku, i czy rzeczywiście on i jego żona chcieliby wziąć na siebie ten dodatkowy ciężar? O ile nie uznają tego za korzystne, to nie zapłacą składek – na dobrą sprawę nikt tak naprawdę nie wie, że pomaga ona mężowi – i czy nie na tym właśnie polega małżeństwo, na wzajemnym pomaganiu sobie?

Dopisałam kolejną scenę do scenariusza: kilka lat później biorą rozwód, co zdarza się dość często. Co się wtedy stanie? W sądzie żona ograbi go ze wszystkiego za to, że mąż nie płacił za nią składek na ubezpieczenia społeczne. Ciekawe czasy i ciekawy skutek uboczny naszego sprawozdania.

Liczba osób pracujących na własny rachunek w Zjednoczonym Królestwie wzrosła do 1,7 miliona. Wzrost ten spowodowany jest między innymi mniejszymi możliwościami zatrudnienia, co powoduje, że ludzie zaczynają myśleć o rozpoczęciu pracy na własny rachunek. Czy w tych okolicznościach państwo nie powinno ich wspierać?

Zapoznałem się z poprawkami pani poseł i uważam, że podjęła śmiałe starania, by poprawić to, co początkowo było topornym sprawozdaniem na temat pracy na własny rachunek. Nadal jednak jestem zaniepokojona, że ustawodawstwo dotyczące zatrudnienia powstaje w Brukseli. Sądzę, że najlepiej pozostawić to w gestii rządów krajowych, które najlepiej potrafią ocenić potrzeby swoich obywateli – o czym, na dobrą sprawę, mówi sprawozdanie.

Popieram zalecenia pani poseł Lulling, że krajowe systemy powinny uznać konieczność chronienia osób pracujących na własny rachunek i że powinniśmy przeciwstawić się wszelkim formom dyskryminacji, ale nie jestem do końca przekonana, że ta Izba jest najlepszym miejscem do rozwiązywania problemów zatrudnienia.

  Eva-Britt Svensson, w imieniu grupy GUE/NGL. – (SV) Pani przewodnicząca! Pragnę podziękować Radzie i Komisji. Chciałabym również wyrazić swoje szczere podziękowania pani poseł Lulling, ponieważ to dzięki jej wspaniałej pracy i ogromnemu zaangażowaniu w tę sprawę mamy właśnie drugie czytanie. Mamy porozumienie w sprawie prawa osób pracujących na własny rachunek i ich partnerów życiowych do równego traktowania, a Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/ Nordycka Zielona Lewica popiera wniosek.

Siła robocza, o której rozmawiamy, składa się przede wszystkim z kobiet, które były dotychczas niezauważane. Ta konieczna zmiana wcześniejszej dyrektywy likwiduje dyskryminację, która uprzednio stawiała osoby pracujące na własny rachunek i ich partnerów życiowych w niekorzystnej sytuacji.

Kobiety pracujące na własny rachunek czy partnerzy osób pracujących na własny rachunek muszą zostać objęci systemami ubezpieczeń społecznych w państwach członkowskich. Inny ważny punkt wynegocjowanej dyrektywy stanowi, że w przypadku przyszłej dyrektywy w sprawie wydłużenia urlopu macierzyńskiego dla zatrudnionych Komisja będzie miała obowiązek poinformowania Parlamentu i Rady, byśmy, jeśli zajdzie taka potrzeba, mogli zapewnić osobom pracującym na własny rachunek takie same prawa, co zatrudnionym.

Chciałabym również dodać, że z punktu widzenia strategii „UE 2020” i wysiłków w kierunku przyspieszenia wzrostu gospodarczego w UE musimy skończyć z dyskryminowaniem kobiet pracujących na własny rachunek. One również muszą uzyskać uprawienia do urlopu macierzyńskiego i możliwości łączenia życia zawodowego z życiem rodzinnym – o czym tak często rozmawiamy.

  Mara Bizzotto, w imieniu grupy EFD. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Jeśli na rynku pracy nadal występują różnice między kobietami i mężczyznami, to wiemy doskonale, że te różnice są jeszcze bardziej widoczne w przypadku osób pracujących na własny rachunek. Prawdę mówiąc kobiety są zbyt często zmuszone do poświęcenia swoich własnych ambicji zawodowych na rzecz podejmowania roli i obowiązków wynikających z niedorzecznego założenia, że powinny poświęcić się rodzinie.

Uważam, że aby rozwiązać ten problem musimy zastosować środki – takie, jak zawarte w omawianej dyrektywie – skupiając całą uwagę na rodzinie jako naszym głównym celu, ponieważ jest to jedyny sposób, by działania te miały znaczenie i szansę na powodzenie!

Uwolnienie kobiet od dręczących je rozterek dokonania wyboru pomiędzy rolą matki, żony i przedsiębiorcy oznacza zmniejszenie obowiązków rodzinnych i zmierzanie wprost do sedna sprawy, poprzez konkretne pozytywne działania na rzecz rodziny. Jakikolwiek pakiet środków, który nie postawi sobie rodziny za główny cel, będzie zbieraniną strategii, które ostatecznie okażą się bezowocne.

  Christa Klaß (PPE). – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Po 24 latach nadszedł czas, żeby uaktualnić i dostosować dyrektywę dotyczącą zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek.

Dwa lata po złożeniu wniosku przez Komisję prezydencja hiszpańska wynegocjowała z naszą sprawozdawczynią, panią poseł Lulling, wykonalny i akceptowalny kompromis. Nie jest to oczywiście szczyt naszych marzeń. Przedmiotem debaty było więcej regulacji i obowiązków ubezpieczeniowych. Musieliśmy zdecydować, jak rygorystyczne powinny lub mogą być przepisy jeśli chodzi o niezbędną ochronę socjalną dla kobiet pracujących na własny rachunek, szczególnie w przypadku współpracujących małżonków, z których większość to kobiety. Jeśli kobiety pomagają w małych i średnich przedsiębiorstwach, muszą mieć przynajmniej własną ochronę socjalną. I ta ochrona musi także pochodzić z samych przedsiębiorstw.

Jak wiemy, praca na własny rachunek stanowi szansę, ale także ryzyko – szczególnie jeśli chodzi o poziom dochodu, który często się zmienia. Jednak podstawowa ochrona socjalna powinna być pokrywana nie tylko z prywatnych środków. Każdy obywatel powinien jak najlepiej zadbać o swoją własną ochronę, żeby nie stać się ciężarem dla społeczeństwa i zabezpieczyć się na wypadek wszystkich życiowych sytuacji. Cieszę się, że wniosek obejmuje wszystkich pracujących na własny rachunek, a nie ogranicza się jedynie do osób pracujących w rolnictwie. Państwa członkowskie mogą same zadecydować, czy te ubezpieczenia mają mieć charakter dobrowolny lub obowiązkowy. Na tym polega pomocniczość.

14-tygodniowy urlop macierzyński dla kobiet pracujących na własny rachunek to dobra decyzja, która zrówna te kobiety z zatrudnionymi i zapewni wystarczająco dużo czasu na odzyskanie zdrowia przez kobietę i dziecko. Nowa dyrektywa jest ważnym krokiem w kierunku równouprawnienia i oznacza istotne zmniejszenie ryzyka dla kobiet i mężczyzn, którzy podejmują wyzwanie pracy na własny rachunek. Chciałbym podziękować wszystkim, którzy się do tego przyczynili.

  Britta Thomsen (S&D). – (DA) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Dyrektywa w sprawie równego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność na własny rachunek ma decydujące znaczenie, ponieważ milionom kobiet w Europie, które pracują na własny rachunek, prowadzą własne przedsiębiorstwa lub wspomagają małżonków, gwarantuje warunki socjalne porównywalne z warunkami zatrudnionych.

Głównym i najważniejszym elementem dyrektywy jest prawo do co najmniej 14-tygodniowego urlopu macierzyńskiego. Potrzebę zabezpieczenia lepszych warunków dla kobiet pracujących na własny rachunek najłatwiej dostrzec, kiedy zwrócimy uwagę, jak stosunkowo niewiele kobiet rozpoczyna obecnie pracę na własny rachunek. W UE tylko 8% kobiet w wieku produkcyjnym prowadzi działalność gospodarczą na własny rachunek, podczas gdy szacuje się, że dla mężczyzn odsetek ten wynosi 16%. Musimy zachęcać kobiety, by pracowały na własny rachunek, i pod tym względem dyrektywa oznacza krok w dobrym kierunku. Wiele kobiet chciałoby pracować na własny rachunek, ale nie mają odwagi z powodu niepewnych warunków socjalnych. Moim zdaniem tę dyrektywę należy postrzegać z perspektywy ważnych prac nad ogólną dyrektywą dotyczącą macierzyństwa, nad którą pracuje Komisja ds. Kobiet i Równouprawnienia. Zapewnienie wszystkim kobietom w Europie prawa do urlopu macierzyńskiego bez osłabienia ich pozycji na rynku pracy jest kamieniem węgielnym na drodze do osiągnięcia równouprawnienia w Europie.

Jeśli mamy zrealizować w UE nasz cel, którym jest zapewnienie dobrobytu naszych obywateli, musimy dać kobietom w UE możliwość skorzystania z urlopu macierzyńskiego. Jeśli mamy zrealizować w UE nasz cel, którym jest zapewnienie dobrobytu naszych obywateli, musimy również zwiększyć przyrost naturalny. Mam nadzieję, że ta dyrektywa będzie po prostu pierwszym z dwóch kroków do osiągnięcia tego celu. Teraz zapewnimy wszystkim kobietom prawo do urlopu macierzyńskiego. Następnym krokiem musi być przyznanie również urlopu ojcowskiego, byśmy mogli zapewnić prawdziwe równouprawnienie.

  Riikka Manner (ALDE). – (FI) Pani przewodnicząca! Po pierwsze pragnę podziękować sprawozdawczyni za ten wspaniały kompromis. Rozmawiamy ostatnio w Europie o konkurencyjności, szczególnie w ramach strategii „Europa 2020”, oraz o tym, jak moglibyśmy stworzyć ten typ konkurencyjności, szczególnie poprzez zwiększenie liczby małych i średnich przedsiębiorstw.

Jeśli chcemy popierać przedsiębiorczość, kwestie rozważane obecnie w związku z wdrożeniem zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek mają kluczowe znaczenie i stanowią część debaty. Musimy znaleźć złoty środek dla ludzkiej przedsiębiorczości, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Ponadto powinniśmy popierać przedsiębiorczość w nauce, wprowadzając ją do programu studiów. Pod tym względem pozostajemy daleko w tyle na przykład za Stanami Zjednoczonymi.

Mówiąc o równouprawnieniu musimy pamiętać, że jednym ze wskaźników, który określa sytuację związaną z równouprawnieniem, jest właśnie przedsiębiorczość i możliwości podjęcia działalności gospodarczej niezależnie od płci. Jeśli porównamy dane liczbowe w Europie, to stwierdzimy, że większość przedsiębiorców nadal stanowią mężczyźni. Jeśli rozważamy kwestie rozwoju przedsiębiorczości i możliwości jej wspierania, to z przykrością muszę stwierdzić, że statystyki pokazują, że kobiety prowadzące działalność gospodarczą wykazują mniejszą chęć wzrostu niż mężczyźni.

Oczywiście istnieje wiele powodów takich wyników, ale pozostaje faktem, że na przykład systemy ochrony socjalnej dla przedsiębiorców są na tyle niezadowalające, że stanowią barierę szczególnie dla kobiet pracujących na własny rachunek, jak usłyszeliśmy w dyskusji. Ponadto, jeśli mamy połączyć kwestie macierzyństwa, rodzicielstwa i przedsiębiorczości, to należy podjąć specjalne działanie, ponieważ praca osoby pracującej na własny rachunek ma często charakter nieregularny, dzień pracy jest długi, a środki utrzymania są niepewne. Ten tekst ustawodawczy jest wspaniałym krokiem naprzód w stronę bardziej zmotywowanego i równego podejścia do przedsiębiorczości.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL). – (PT) Pani przewodnicząca! Ważne, że proces ten ma się ku końcowi, mimo swoich ograniczeń. Pora zapewnić, aby wszystkie pracujące kobiety – w tym miliony kobiet pracujących na własny rachunek oraz małżonkowie i faktyczni partnerzy osób pracujących na własny rachunek – miały takie same prawa, szczególnie jeśli chodzi o urlop macierzyński.

Jakkolwiek dyrektywa zmierza w dobrym kierunku, to jednak nie wykorzystuje wszystkich możliwości zwalczania dyskryminacji i zagwarantowania równouprawnienia. Stanowi pozytywny krok, który popieramy. Nie chcemy jednak poprzestać na 14 tygodniach urlopu macierzyńskiego i chcemy, aby nowa dyrektywa w sprawie urlopu macierzyńskiego i ojcowskiego miała w przyszłości zastosowanie również do takich sytuacji.

Będzie to oczywiście niekończąca się batalia, jednak z zadowoleniem witamy postęp, jaki dokonał się do tej pory, i gratulujemy sprawozdawczyni jej zaangażowania dla tej sprawy przez cały ten czas.

  Pascale Gruny (PPE). – (FR) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Parlament Europejski przekazuje dziś silne przesłanie do kobiet, które pomagają swoim małżonkom pracującym na własny rachunek. Od tej chwili, ich prawa socjalne znacznie się poprawią, a ja pragnę pogratulować naszej sprawozdawczyni, pani poseł Lulling, za pracę, którą wykonała.

Europa musi zapewniać ochronę. Na mocy nowej definicji „współpracującego małżonka”, małżonkowie i partnerzy życiowi będą uprawnieni do ochrony socjalnej w przypadku choroby albo emerytury. Małżonka piekarza będzie teraz mogła skorzystać z praw socjalnych.

Szkoda jednak, że Rada nie zgodziła się na obowiązkowe ubezpieczenia, ale po prostu przyjęła system dobrowolnego uczestnictwa.

Urlop macierzyński również przysługuje wszystkim kobietom. Nowy tekst wyznacza minimalną długość urlopu macierzyńskiego dla kobiet pracujących na własny rachunek oraz żon pracowników pracujących na własny rachunek w całej Unii Europejskiej. Czas tego urlopu jest został ustalony na 14 tygodni. Jestem kontrsprawozdawczynią Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) w sprawie dyrektywy dotyczącej zdrowia i bezpieczeństwa pracy zatrudnionych ciężarnych. Mam szczerą nadzieję, że wraz z przyjęciem tego tekstu długość urlopu macierzyńskiego zostanie wydłużona; zatem dlaczego nie wydłużyć jej następnie dla kobiet pracujących na własny rachunek?

Podsumowując, Europa zaproponowała pewne twórcze i pragmatyczne rozwiązania, by pomóc parom w godzeniu życia zawodowego z życiem rodzinnym. Teraz należy przejść do działania i w jak najkrótszym terminie wdrożyć projekty. Dzięki temu tekstowi europejska kampania na rzecz ochrony kobiet nabiera tempa. Jednak, my, posłowie do PE, w dalszym ciągu musimy eliminować nierówności pomiędzy kobietami i mężczyznami.

  Edite Estrela (S&D). – (PT) Pani przewodnicząca! Powinniśmy pilnie zmienić tę dyrektywę. Sprawozdanie jest ważne, ponieważ zmierza do rozwiązania niesprawiedliwej i dyskryminującej sytuacji osób pracujących na własny rachunek, a zarazem służy promocji przedsiębiorczości wśród kobiet.

Od teraz kobiety pracujące na własny rachunek, małżonkowie i faktyczni partnerzy osób pracujących na własny rachunek mają prawo do płatnego urlopu macierzyńskiego identycznego pod względem długości oraz wynagrodzenia z tym, jaki otrzymują kobiety zatrudnione. Warunkiem jest jednak opłacanie składek na ubezpieczenia socjalne. Jest to słuszne i uczciwe, ponieważ pracownicy najemni również płacą składki na ubezpieczenia społeczne.

Uczciwe naszym zdaniem jest nieograniczanie prawa do urlopu macierzyńskiego do sektora rolniczego oraz postanowienie, że powinien on przysługiwać wszystkim kobietom pracującym na własny rachunek, które, przypominam, w 2007 roku stanowiły 10,5 % wszystkich zatrudnionych w Unii Europejskiej. Moim zdaniem właśnie dlatego powinien on przysługiwać wszystkim kobietom pracującym na własny rachunek, niezależnie od rodzaju działalności, tj. pracujących w rzemiośle, handlu, wolnych zawodach czy małych i średnich przedsiębiorstwach.

Musimy promować równouprawnienie, więc mam nadzieję, że Parlament Europejski przyjmie wnioski zaakceptowane już przez Komisję ds. Praw Kobiet i Równouprawnienia.

  Lena Kolarska-Bobińska (PPE). - (PL) Przyjęcie tych obecnych rozwiązań wydaje się bardzo ważne z punktu widzenia ekonomicznego, społecznego ale też ze względu na wartości, jakimi są ochrona rodziny i równouprawnienie.

Obecny kryzys i spowodowany tym wzrost bezrobocia dotyka szczególnie grup słabszych. Jedną z tych grup są kobiety. Dlatego też rozwiązania prawne, które zapewniają równą pozycję samozatrudnionym, ułatwią kobietom podejmowanie działalności na własny rachunek. Jest to więc ważne z punktu widzenia przyspieszenia rozwoju gospodarczego w Europie i ograniczenia bezrobocia, ale ważne jest też dlatego, że coraz więcej kobiet decyduje się na własną działalność gospodarczą. To właśnie one same podejmują w nich decyzje, są panami firmy, decydują o różnych inicjatywach i wydawaniu pieniędzy, nie są dyskryminowane.

Małe przedsiębiorstwa są więc miejscem realizacji ambicji kobiet, które chcą być aktywne zawodowo, ale jednocześnie nie chcą rezygnować z życia rodzinnego. I te właśnie rozwiązania ułatwią i pozwolą też państwom, które myślą poważnie o polityce rodzinnej, skorzystać z tej okazji i rozwijać swoje własne prawodawstwo. Chciałabym przy okazji zwrócić uwagę na pewną grupę, która wymaga dalszej ochrony i naszego zastanowienia nad jej sytuacją. Są to kobiety, które pracują w domu. Praca w domu nie jest traktowana jako praca, chociaż tak naprawdę jest to około 200 czynności wykonywanych dziennie. Kobiety pracujące w domu nie są otoczone często żadnym zabezpieczeniem emerytalnym, zdrowotnym i nie posiadają prawa do jakichkolwiek urlopów. W związku z tym uważam, że powinny wejść w życie zasady, które będą ułatwiały tym kobietom korzystanie z wszelkiej ochrony socjalnej.

  Iratxe García Pérez (S&D). – (ES) Pani przewodnicząca! Chciałabym tylko raz jeszcze podziękować zarówno pani poseł Lulling, jak i prezydencji hiszpańskiej. Pani poseł Lulling za jej wytrwałość, nieustępliwość i ciężką pracę w dążeniu do punktu, w którym jesteśmy dzisiaj, a prezydencji hiszpańskiej za umożliwienie przedstawienia na forum Rady odrębnych czy przeciwnych opinii, dzięki czemu mamy to porozumienie w dzisiejszym porządku obrad.

W dzisiejszej debacie zajmujemy się poprawką do dyrektywy 86/613/EWG, która jasno pokazała, że nie spełnia postawionych jej celów. Myślę, że należałoby podkreślić istotne znaczenie tego porozumienia w okresie kryzysu i niepewności w Europie, okresie, który nie utrudnił w Unii postępu w kwestii ochrony socjalnej kobiet pracujących na własny rachunek.

Chciałabym przypomnieć, że w 2007 roku ponad 10 % zatrudnionych w Unii Europejskiej pracowało na własny rachunek. Porozumienie, które osiągnęliśmy, może nie być najlepszym rozwiązaniem, ale daje możliwość podjęcia dalszych kroków w przyszłości.

Głównym celem tej dyrektywy jest rozszerzenie ochrony socjalnej na partnerów wszystkich osób pracujących na własny rachunek, w tym pary żyjące bez ślubu, oraz objęcie wszystkich osób pracujących na własny rachunek czy par pracujących na własny rachunek ochroną socjalną, której dziś nie zapewniają wszystkie państwa członkowskie.

Jesteśmy aktywnie zaangażowani w planowanie strategii „UE 2020”, w której określimy przyszłość modelu europejskiego. Przyszłość ta nie może pomijać zasady równego traktowania, i w związku z tym należy podjąć działania, by znaleźć takie rozwiązanie, które tę zasadę zagwarantuje. Mam nadzieje, że krok, który robimy dzisiaj przyjmując ten wniosek, jest pierwszym z wielu, które nastąpią po nim.

  Joanna Katarzyna Skrzydlewska (PPE). - (PL) Z radością odebrałam niemalże jednogłośne przyjęcie w Komisji FEMM sprawozdania pani Astrid Lulling, które dotyczy wprowadzenia zmian do dyrektywy, dotyczącej równego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność na własny rachunek.

To bardzo istotne, iż osiągnięto kompromis i poprawiono sytuację osób samozatrudnionych, które stanowią ok. 10 % ogółu osób aktywnych zawodowo na rynku pracy. Wśród wprowadzonych zmian najistotniejsze to możliwość skorzystania ze świadczeń socjalnych dla osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz dla ich małżonków, jak i partnerów życiowych, w tym przede wszystkim możliwość odprowadzania składek na własną emeryturę, a także płatny urlop macierzyński analogiczny do tego, który jest przyznawany kobietom pozostającym w stosunku pracy na poziomie ustawodawstwa unijnego.

Są to rozwiązania, które nie tylko wpłyną na poprawę sytuacji kobiet, ale również zniwelują istotne nierówności między samozatrudnionymi a osobami pozostającymi w innych formach zatrudnienia. Miliony osób pracujących w przedsiębiorstwach rodzinnych uzyska wreszcie możliwość skorzystania z dobrowolnej i opartej na przynależności do systemu ubezpieczeń społecznych ochrony, której brak pozostawia ich w gorszej sytuacji życiowej. To ważny krok na przód, tym bardziej, że kompromis osiągnięty w tym roku przez wiele lat był niemożliwy do wypracowania.

Zachęcam kolegów do powszechnego poparcia tego sprawozdania. Z tego miejsca bardzo serdecznie dziękuję pani Lulling, dzięki temu sprawozdaniu wielu kobietom pracującym na własny rachunek będzie się żyło lepiej.

  Marc Tarabella (S&D). – (FR) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Za pomocą tego wspaniałego sprawozdania pani poseł Lulling, Parlament Europejski próbuje dalej zmniejszać różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn w miejscu pracy, i cieszę się z tego. To kolejny krok na wciąż bardzo długiej drodze.

Faktycznie uważam, że należy podkreślić wagę ochrony socjalnej dla współpracujących partnerów lub uznanych partnerów życiowych osób pracujących na własny rachunek. Nie zapominajmy, że w wielu krajach europejskich współpracującym małżonkom nadal nie przysługują prawa, że ich praca pozostaje niezauważona i że nie są oni objęci ochroną socjalną dla osób pracujących na własny rachunek. Mamy rok 2010, a w niektórych państwach członkowskich kobiety nadal cierpią z powodu nieuznania ich praw i są całkowicie zależne od ubezpieczenia małżonków.

W czasach kryzysu gospodarczego nie możemy pozwalać, by współpracujący małżonkowie polegali na systemie, który z dnia na dzień może pogrążyć ich w ubóstwie, na przykład w razie rozwodu czy separacji. Dlatego nie możemy się zgodzić, by państwa członkowskie utrzymywały wewnętrzne przepisy ograniczające dostęp do pewnych systemów ochrony socjalnej albo jakiegoś poziomu finansowania. Współpracujący małżonkowie muszą zostać objęci systemem rent, zasiłków rodzinnych, opieki zdrowotnej, zasiłków chorobowych i macierzyńskich.

Wreszcie, na tym etapie negocjacji, to państwo członkowskie zadecyduje, czy ochrona socjalna wprowadzona zostanie na zasadzie obowiązkowej lub dobrowolnej. Dlatego nakłaniam wszystkie państwa członkowskie do zrobienia wszystkiego, co w ich mocy, aby zapewnić obowiązkowy charakter tej ochrony. Wszyscy musimy zwalczać niepewność zatrudnienia i nieuznawanie praw, szczególnie w czasach kryzysu gospodarczego.

  Zuzana Roithová (PPE). – (CS) Ja również pragnę podziękować sprawozdawczyni, pani poseł Astrid Lulling, za jej pracę. Podobnie jak inni posłowie podzielam jej opinię, że dyrektywa nie powinna ograniczać większej ochrony macierzyństwa kobiet prowadzących działalność na własny rachunek oraz lepszych warunków dla małżonków osób prowadzących działalność na własny rachunek do osób pracujących w rolnictwie, ale musi oczywiście być stosowana do innych obszarów, w tym wolnych zawodów. Współpracujący małżonkowi nie wszędzie mają własny status prawny, więc ich praca nie zawsze jest zauważana i nie mają własnych systemów ochrony socjalnej. Należy koniecznie uznać ich status zawodowy i zdefiniować ich prawa. Cieszę się, że Rada uznała opinię Parlamentu z pierwszego czytania, iż zasiłki macierzyńskie powinny pozwolić na co najmniej trzymiesięczną przerwę w pracy, co stanowi minimum niezbędne z punktu widzenia normalnego przebiegu ciąży i powrotu do zdrowia matki po normalnym porodzie, jakkolwiek dla dziecka z punktu widzenia jego zdrowego rozwoju optymalna byłaby taka opieka w domu przez co najmniej dwa lata. Przykro mi, że Rada nie uważa tych trzech miesięcy za bezwzględnie minimalny standard, który systemy socjalne państw członkowskich powinny uwzględniać automatycznie, a że jedynie dodatkowe zasiłki powinny być płacone na zasadach dobrowolnych.

  Antigoni Papadopoulou (S&D). – (EL) Pani przewodnicząca! Ja również chcę poprzeć i przyjąć z zadowoleniem obecny kompromis, ponieważ pokazuje on ułomność demokracji, której przez wiele lat doświadczały głównie kobiety, pomagając mężom pracującym na własny rachunek w handlu, w rzemiośle, w małych i średnich przedsiębiorstwach oraz w wolnych zawodach, bez jakiegokolwiek uznania ich wkładu pracy.

Osoby pracujące na własny rachunek i ich partnerzy, w większości kobiety, mają prawa. Nie są niewidzialnymi pracownikami; mają prawo do ochrony socjalnej, opieki zdrowotnej, renty, urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego i urlopu ojcowskiego. Kobiety przez wiele lat żyły z poświęceniem dla swoich mężów, ich zawodowego rozwoju, dzieci i rodziny, wykonując tanią, bezpłatną pracę. Często po rozwodzie lub śmierci męża pozostawały bez ubezpieczenia, zasiłku czy odszkodowania.

Obecny kompromis odnosi się do niektórych istniejących nierówności. Jednakże pojawia się niezaprzeczalna potrzeba dalszego wspierania kobiet, promowania równości kobiecej przedsiębiorczości, szczególnie w czasach kryzysu gospodarczego, a także w momencie kiedy Unia Europejska określa swą przyszłą politykę, politykę dla Unii Europejskiej w 2020 roku.

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Pani przewodnicząca! Bardzo dziękuję za możliwość wypowiedzenia się w tej kwestii. Około 30% osób pracujących w UE na własny rachunek stanowią kobiety. Są one szczególnie silnie reprezentowane w małych i średnich przedsiębiorstwach, zwłaszcza w sektorze usług, i w tym charakterze wnoszą znaczący gospodarczy wkład do naszego społeczeństwa.

Kobiety te powinny mieć takie same możliwości jak ich koledzy płci męskiej, bez uciekania się do parytetów czy temu podobnych. Kobiety pracujące na własny rachunek często stają przed problemem, że macierzyństwo może pozbawić je środków utrzymania. Ze względu na starzenie się społeczeństwa, teraz bardziej niż kiedykolwiek ważne jest, by zapewnić świadczenia macierzyńskie i przyznać rodzinom priorytet.

Firmy rodzinne, gdzie kobiety pomagają w prowadzeniu działalności, odgrywają również istotną rolę – czy to w wolnych zawodach, w rzemiośle, w sprzedaży detalicznej czy szczególnie w rolnictwie. W tych wszystkich obszarach należy koniecznie zapewnić odpowiednią ochronę prawną i socjalną.

Niemniej jednak państwa członkowskie zawsze powinny zachować prawo stanowienia o ustawodawstwie socjalnym, które nie powinno zostać przekazane UE. To kwestia kompromisów oraz możliwości brania pod uwagę rozbieżnych tradycji polityki socjalnej, takich jak pytanie, czy ubezpieczenie współpracujących małżonków ma być obowiązkowe czy dobrowolne.

  Angelika Werthmann (NI). – (DE) Pani przewodnicząca, szanowni państwo! Pragnę dołączyć do gratulacji dla pani poseł Lulling. Cieszę się, że sprawozdanie stanowi dalszy krok w kierunku realizacji zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn, również w sferze samozatrudnienia. Jednym z podstawowych elementów – i całkiem słusznie – jest fakt, że obejmuje ona nie tylko małżonków, ale również partnerów życiowych. Wreszcie współpracujący partnerzy mogą cieszyć się równym poziomem ochrony socjalnej, która obejmuje również zasiłek rodzinny.

  Paul Rübig (PPE). – (DE) Pani przewodnicząca! Ja również chciałbym pogratulować pani poseł Lulling. Dyrektywa stwarza – szczególnie kobietom – nowe możliwości w zakresie pracy na własny rachunek w małych i średnich przedsiębiorstwach. W czasie kryzysu takiego jak ten powinniśmy pamiętać, że praca na własny rachunek jest przyszłościowa, że pomaga stworzyć nowe miejsca pracy i pozwala rozwinąć całkowicie nowe sektory. Wprowadziliśmy na przykład Dzień Dziewcząt, by zachęcać młode kobiety do podejmowania pracy w zawodach technicznych, ponieważ właśnie z zawodów technicznych wyłaniają się nowe możliwości dla naszego społeczeństwa, a ludzie nie są w pełni świadomi pełnego wachlarza zawodów dostępnych dla kobiet. W końcu, to również kobiety wielokrotnie zapewniały nam stabilizację w sferze finansów. Moim zdaniem w czasach kryzysu należy zapewnić, aby kapitał własny i kapitał inwestycyjny w przedsiębiorstwach zostały w równym stopniu wykorzystywane przez kobiety.

  Günther Oettinger, komisarz. – Pani przewodnicząca! Dokonaliśmy dziś postępu w walce z ubóstwem i promowaniem pracy kobiet na własny rachunek. To nie koniec procesu, ale to ogromy krok naprzód. Po zatwierdzeniu przez Radę, po raz pierwszy w historii kobiety pracujące na własny rachunek będą mały prawo do urlopu macierzyńskiego. Państwa członkowskie będą również zobowiązane do przyznania ochrony socjalnej współpracującym małżonkom na ich wniosek.

Pragnę podziękować Komisji ds. Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz całemu Parlamentowi za wysiłki, które doprowadziły do tego sukcesu.

Na koniec pragnę powiedzieć jedno słowo o pani poseł Lulling, która przez wiele lat osobiście walczyła w tej sprawie. Ta bitwa została wygrana, a ja jestem jej głęboko wdzięczny za jej zaangażowanie, które doprowadziło nas do tego istotnego osiągnięcia.

  Astrid Lulling, sprawozdawczyni. – (DE) Pani przewodnicząca! Po pierwsze chciałabym podziękować panu komisarzowi Oettingerowi, że reprezentuje swoją koleżankę, panią komisarz Reding, posługując się tak doskonałym angielskim.

Astrid Lulling, sprawozdawczyni – (FR) Panie i panowie! Cieszę się ogromnie. Jestem wdzięczna wszystkim posłom, którzy zabrali głos, ponieważ popierają stanowisko przyjęte przez przytłaczającą większość Komisji ds. Praw Kobiet i Równouprawnienia, co umożliwia nam przyjęcie tego tekstu w dniu jutrzejszym.

Chciałabym uspokoić pana posła Romevę i Ruedę. Ten tekst nie jest doskonały. Wciąż nie spełnia moich oczekiwań. Nie wygraliśmy jeszcze wojny, ale wygraliśmy ważną bitwę. To krok we właściwym kierunku.

Chciałabym również powiedzieć panu posłowi Romevie i Ruedzie oraz pani poseł Figueiredo, że nie muszą się martwić o ochronę macierzyństwa; to czego się domagają znajduje się w punkcie 17 a preambuły. Proszę to sobie przeczytać; nie mam teraz czasu żeby czytać to na głos. Jest tylko jedna poprawka. Jeśli zagłosujemy za jej przyjęciem, niemożliwe będzie przyjęcie dyrektywy w okresie prezydencji hiszpańskiej i możemy stracić miesiące, jeśli nie lata, i stracimy wszystko ponieważ – jak pragnę zapewnić autorów – wszystko co proponują zostało ujęte w inny sposób w poprawce 4, która w całości została przyjęta w pierwszym czytaniu, i w całości przyjęta przez Radę. Dlatego sądzę, że ci posłowie mogą ze spokojnym sumieniem głosować za innymi poprawkami.

  Przewodnicząca. – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się we wtorek, 18 maja 2010 roku.

Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)

  Robert Dušek (S&D), na piśmie. – (CS) Dyrektywa w sprawie równego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek ma na celu ujednolicenie odpowiedniego prawodawstwa europejskiego i zastąpienie wielu dyrektyw, które zajmują się tą kwestią fragmentarycznie. Warunki socjalne osób pracujących na własny rachunek i osób zatrudnionych są różne w państwach członkowskich, a w niektórych przypadkach praktycznie brak przepisów o ubezpieczeniu społecznym w przypadku długotrwałego lub stałego wykluczenia z pracy. Osoby pracujące na własny rachunek często nie są ubezpieczone na wypadek choroby. Chorując pracują, ponieważ finansowo jest to bardziej korzystne. Kobiety wracają do pracy po urodzeniu dziecka i nie biorą urlopu macierzyńskiego. Małżonkowie osób zatrudnionych na własny rachunek nie mają nawet własnego ubezpieczenia społecznego. Osoby pracujące na własny rachunek są ważne dla funkcjonowania gospodarki, a rola, jaką odrywają w społeczeństwie, jest nie do zastąpienia. Ludzie ci utrzymują finansowo siebie i swoje rodziny, wpłacają podatki do państwowej kiesy i płacą składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Państwo nie musi dokładać do ich utrzymania. Ich rola jest nie do zastąpienia zwłaszcza w regionach, gdzie z różnorakich powodów istnieje niedobór miejsc pracy u tzw. dużych pracodawców, jak również w rolnictwie. Dlatego należy ujednolicić minimalne standardy, co pomoże zrównać status osób pracujących na własny rachunek ze statusem zatrudnionych, a także zrównać prawa kobiet i mężczyzn pracujących na własny rachunek. Celem powinna być większa ochrona macierzyństwa, uznanie urlopów na opiekę nad członkami rodziny i uznanie wkładu współpracujących małżonków.

  Zita Gurmai (S&D), na piśmie. – Wniosek, nad którym obradujemy w bieżącym tygodniu, nie jest wnioskiem technicznym. To kwestia sprawiedliwości i zdrowego rozsądku – na dwa sposoby. Nie ulega wątpliwości, zarówno z moralnego, jak i ekonomicznego punktu widzenia, że powinniśmy zapewnić ochronę socjalną i zasiłki macierzyńskie kobietom w ciąży pracującym na własny rachunek oraz żonom i partnerkom życiowym mężczyzn pracujących na własny rachunek. Nie możemy dyskryminować tych kobiet czy partnerek takich mężczyzn, które decydują się na ten rodzaj pracy, szczególnie jeśli wszyscy jesteśmy zgodni co do tego, że należy zachęcić więcej kobiet do wejścia w świat biznesu. Kiedy próbujemy znaleźć wyjście z kryzysu, zachęcamy do tworzenia stanowisk pracy, w tym pracy na własny rachunek. Dlatego musimy również zapewnić bodźce zachęcające kobiety do rozpoczęcia pacy na takich zasadach. Po drugie nie możemy dyskryminować niemowląt w tych rodzinach. To niedopuszczalne, aby jedno dziecko miało prawo mieć obok siebie matkę lub ojca (bez uszczerbku dla życia rodzinnego) przez pierwsze tygodnie swego życia, ponieważ jego matka czy ojciec zatrudnieni są na klasycznych warunkach, podczas gdy aby inne dziecko tego prawa nie miało, ponieważ jego matka czy ojciec pracują na własny rachunek.