Pełne sprawozdanie z obrad

Czwartek, 8 lipca 2010 r. - Strasburg

3. Przyszłość WPR po 2013 r. (debata)

  Przewodniczący. - Kolejny punkt to sprawozdanie (A7-0204/2010) sporządzone przez pana posła Lyona, w imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w sprawie przyszłości wspólnej polityki rolnej po 2013 roku (2009/2236(INI)).

Z przyjemnością witamy pana komisarza Cioloşa. W Strasburgu Komisja wyznacza w sposób przypadkowy tego lub innego komisarza, aby wziął udział w posiedzeniach; sądzę jednak, że oznaką godnej uwagi odpowiedzialności jest to, że podczas dzisiejszej debaty obecny jest komisarz sprawujący pieczę nad dziedziną tutaj omawianą. Uważam to za niezwykle pozytywne zdarzenie.

  George Lyon, sprawozdawca. − Panie przewodniczący! Mając na uwadze wczorajszy wyśmienity mecz chciałbym rozpocząć od skierowania wyrazów współczucia do kolegów niemieckich, a gratulacji - do kolegów hiszpańskich.

Chciałbym przedstawić dwa podstawowe – jak mniemam – pytania, na które musimy znaleźć odpowiedź w kontekście reformy wspólnej polityki rolnej (WPR). Czemu ma służyć WPR? Dlaczego w XXI wieku nadal jest istotna? W czasach, gdy mamy do czynienia z kryzysem gospodarczym, gdy finanse publiczne pogrążone są w długach, a budżety mają charakter oszczędnościowy, wspólna polityka rolna musi zawierać odpowiedzi na te problemy, jeżeli chcemy, aby podatnicy w przyszłości nadal udzielali naszym rolnikom tak potrzebnego wsparcia.

Jednym z zasadniczych wyzwań stojących przed społeczeństwem jest sposób zaspokojenia rosnącego światowego zapotrzebowania na żywność, które – jak szacuje FAO – do 2050 roku podwoi się. Wielkie wyzwanie polega oczywiście na tym, w jaki sposób zaspokoić dwukrotny wzrost zapotrzebowania na żywność przy mniejszej powierzchni gruntów, mniejszej ilości wody i energii z uwagi na wpływ zmian klimatu. W jaki sposób uda się nam dokonać rzeczy niemożliwej i uniknąć „sztormu doskonałego” przewidzianego przez brytyjskiego głównego doradcę naukowego, sir Johna Beddingtona, który w 2009 roku mówił, że „zmierzamy prostą drogą do sztormu doskonałego w roku 2030, ponieważ wszystkie te elementy działają w tych samych ramach czasowych”? Jeżeli się tym nie zajmiemy, możemy spodziewać się poważnej destabilizacji, nasilenia zamieszek oraz potencjalnie znacznych problemów z migracją międzynarodową, w miarę jak ludzie będą się przemieszczać, by uniknąć braku żywności i wody.

To jest skala wyzwania. Uważam, że zaradzenie zmianom klimatu i uczynienie naszej produkcji rolnej bardziej zrównoważoną to cele, które muszą znaleźć się w centrum przeprowadzanej reformy. To niezbędne kroki, jeśli chcemy nadal gwarantować bezpieczeństwo żywnościowe naszych europejskich obywateli i nadal mieć swój udział w zaspokajaniu rosnącego światowego zapotrzebowania na żywność.

Reforma powinna także stymulować wzrost ekologiczny poprzez rozwój takich odnawialnych źródeł energii na małą skalę, jak wiatr, biomasa, biogaz i biopaliwa drugiej generacji. Przyczyniłoby się to do tworzenia miejsc pracy i do zapewnienia rolnikom realnych możliwości w zakresie dywersyfikacji oraz do uzyskania dodatkowego dochodu. Musimy także odpowiedzieć na wezwanie do zwiększenia ochrony środowiska zapewniając rolnikom możliwość udziału w programach rolno-środowiskowych przy założeniu, że ich celem jest objęcie takim programem większości gruntów w okresie kolejnej reformy. Dzięki stosowaniu metody marchewki, a nie kija - to bardzo ważna zasada, użycie zachęty, czyli marchewki, a nie ogromnego bata w postaci przepisów i regulacji – omawiany plan działań zostanie przyjęty przez rolników.

Kluczowym elementem reformy musi także być sprawiedliwość: należy zachować sprawiedliwość zarówno wobec starych, jak i nowych państw członkowskich, jeżeli chodzi o podział puli dopłat bezpośrednich w całej UE; sprawiedliwy podział między rolników i państwa członkowskie w wyniku zakończenia do 2020 roku dopłat historycznych. Nie można uznać za prawidłowe i uzasadnione kontynuowanie płatności w oparciu o sposób prowadzenia działalności rolniczej sprzed dziesięciu lat. Konieczne jest również sprawiedliwe traktowanie rolników w systemie łańcucha dostaw żywności, tak aby mogli zmierzyć się z wszechmocnymi wielkimi sieciami handlowymi. Tak więc sprawiedliwość i zasada sprawiedliwości musi znaleźć się w centrum trwających reform.

Musimy również zająć się problemem niestabilności rynku, lecz w tej sprawie zalecałbym pewną ostrożność. Zgoda, nadal konieczne są interwencje i prywatna pomoc w dziedzinie magazynowania. Zgoda, konieczne jest przeanalizowanie innych instrumentów, takich jak ubezpieczenie od ryzyka i rynki kontraktów terminowych. Zgoda, konieczna jest w naszym budżecie specjalna linia rezerwowa w celu finansowania działań w warunkach kryzysu. Natomiast musimy porzucić wszelkie pomysły o powrocie do szerokiego zarządzania rynkami, z jakim mieliśmy do czynienia w przeszłości. Tego już próbowano i to się skończyło fiaskiem. Sugerowałbym, aby nie dążyć do powrotu na tę drogę.

Reasumując, pewien jestem, że ta Izba poprze nasze reformy, unowocześniające WPR, nadające jej nowy kierunek, by sprostała nowym wyzwaniom XXI w. Popierając przedmiotowe sprawozdanie Parlament nada odpowiedni kształt debacie, ustali plan działania, a do pana komisarza miałbym prośbę, by wykorzystał nasze pomysły i uwzględnił je w swoich propozycjach w sprawie reformy WPR, kiedy będzie je ogłaszał w listopadzie bieżącego roku.

  Dacian Cioloş, członek Komisji. − (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Oczywiście jestem zaszczycony mogąc uczestniczyć w tych debatach, które mnie szczególnie interesują, ponieważ muszę przedstawić wnioski w sprawie reformy wspólnej polityki rolnej. Jak już wcześniej mówiłem podczas przesłuchań w Parlamencie, uważam, że relacje z Parlamentem Europejskim mają kluczowe znaczenie dla ostatecznego podjęcia reformy wspólnej polityki rolnej, która by bardziej współbrzmiała z obywatelskimi oczekiwaniami i była jeszcze lepiej rozumiana przez obywateli europejskich.

Chciałbym serdecznie podziękować panu posłowi Lyonowi za sprawozdanie, które przedkłada dzisiaj pod głosowanie, jak również całemu jego zespołowi oraz oczywiście wszystkim członkom Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, którzy zgłosili poprawki wzbogacające ten dokument.

Z zadowoleniem przyjmuję też apel zawarty w tym sprawozdaniu oraz wolę lepszego komunikowania się w zakresie wspólnej polityki rolnej i przyszłości rolnictwa w Unii Europejskiej. Sądzę, że niezależnie od bardzo ważnej treści technicznej, jaką zawiera, samo sprawozdanie już stanowi bardzo dobre narzędzie przekazywania informacji na temat wspólnej polityki rolnej, o tym, co było do tej pory, o potrzebie tego rodzaju polityki w przyszłości oraz o konieczności rozwoju tej polityki.

Odnotowuję też państwa wezwanie do ponownego opracowania wspólnej polityki rolnej zgodnie nie tylko z traktatem z Lizbony, który wyznacza wyraźne cele w zakresie WPR, ale również ze strategią „Europa 2020”. Sądzę, że mamy oto sposobność, by lepiej dostosować naszą wspólną politykę rolną do aktualnych oczekiwań obywateli, poza tradycyjnymi celami zapewnienia bezpieczeństwa dostaw rynkowych.

Rekomendowane są również środki, które mają pomóc w usprawnieniu funkcjonowania łańcucha dostaw żywności oraz w zachowaniu równowagi między różnymi podmiotami w tym łańcuchu, jak też w zakresie przejrzystości stanowisk i siły negocjacyjnej producentów rolnych. Są to elementy, które znajdą odbicie nie tylko w reformie WPR, lecz także w innych inicjatywach, jakie Komisja przedstawi.

Przeczytałem też bardzo dokładnie wnioski dotyczące przyszłości dopłat bezpośrednich jako instrumentu, który nie tylko ma gwarantować stabilność dochodów rolników, lecz również ma zapewnić minimalny poziom dostarczania dóbr publicznych. Uważam, że tutaj mamy nową koncepcję dopłat bezpośrednich i nowe uzasadnienie powiązane z gwarancją minimalnego dochodu dla rolników, ale też zachętę do wytwarzania dóbr publicznych.

Zwróciłem też uwagę na sugestię, że należy dokonać przeglądu kryteriów stosowanych przy rozdziale dopłat bezpośrednich, poczynając od tego nowego kryterium, lecz także w celu zapewnienia bardziej równomiernego podziału między różne państwa członkowskie, regiony i kategorie rolników, z uwzględnieniem również szczególnego charakteru działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych i trudniejszych warunkach gospodarowania.

Widzę też, jak powiedział pan poseł Lyon, potrzebę zapewnienia, aby WPR koncentrowała się na sprawach rynku, co należy realizować w sposób wyważony, aby rolnicy nie stanęli w obliczu bardzo chaotycznych rynków. Patrząc z tego punktu widzenia sądzę, że skupienie się na rynkach jest całkowicie zgodne z koncepcją poprawy mechanizmów zarządzania rynkiem jako metody zapewnienia – mówiąc dokładniej – możliwości lepszego funkcjonowania tych rynków, bez wpływania, jak mówiłem, na osiągnięcie celów, które polegają na utrzymaniu rolnictwa w całej Europie i zachowanie różnorodności naszej gospodarki rolnej.

Mam kilka uwag do poprawek, które zostały zgłoszone i które mają być przedmiotem dyskusji. Sądzę, że produkcja żywności to ważny cel WPR. Zapłata za tę produkcję pochodzi bezpośrednio z rynku, lecz musimy brać również pod uwagę dobra publiczne, za które nie płaci rynek i za które zapłata musi pochodzić z publicznych środków finansowych. W produkcji rolnej można uwzględnić te dwa elementy: wytwarzanie żywności i wytwarzanie dóbr publicznych, przy czym pewne elementy wynagrodzenia zapewnia rynek, a inne nie, i te ostatnie muszą być wspierane z kasy publicznej.

Jeżeli chodzi o strukturę wspólnej polityki rolnej, kilkakrotnie już mówiłem, że moim zdaniem wspólna polityka rolna musi obejmować dwa filary, aby nie tylko sprawić, że osiągnięcie celów WPR stanie się przejrzystsze, lecz także dlatego, by zapewnić lepsze wykorzystanie narzędzi, jakimi dysponujemy. Mamy narzędzia, które muszą być stosowane w wymiarze rocznym i ich skutki można zmierzyć każdego roku, ale mamy też pewne środki wymagające stosowania przez kilka lat, stanowiące część określonych programów, które przyniosą efekty dopiero po kilku latach. Sądzę, że w celu zapewnienia lepszego gospodarowania zasobami i środkami będącymi do naszej dyspozycji w ramach wspólnej polityki rolnej, potrzebne są te dwa filary, które oczywiście muszą się wzajemnie uzupełniać i które muszą mieć wyraźniej sprecyzowane cele. Wówczas – i to jest najważniejsze - byłoby dobrze, aby wyjaśnić właściwy sposób wdrażania środków, które one obejmują.

Co do systemu wzajemnej zgodności, sądzę, że ma korzystny wpływ na dopłaty bezpośrednie. Wyraźnie określa punkt wyjścia dla prawidłowego opłacania dóbr publicznych z kasy publicznej. Oczywiście możemy uprościć środki związane z wzajemną zgodnością. Możemy spowodować, że ich treść będzie bardziej zrozumiała nie tylko dla rolników, ale i dla organów krajowych lub regionalnych, które te środki wdrażają i monitorują. Tak więc sądzę, że wymogi wzajemnej zgodności w dziedzinie ochrony środowiska w powiązaniu z referencyjnymi dopłatami bezpośrednimi to także dobry punkt wyjścia do późniejszego jasnego określenia innych środków, które stymulują wytwarzanie dóbr publicznych.

W zakresie środków rynkowych sądzę, że – jak już mówiłem – konieczne jest koncentrowanie się na rynkach, lecz musimy też chronić sieci bezpieczeństwa i analizować nowe środki, które być może pozwolą nam osiągnąć cel, jakim jest pewien poziom stabilności cen rynkowych oraz dochodów.

Jeżeli chodzi o struktury małych, średnich i dużych gospodarstw rolnych, przyznaję, że muszą uzyskiwać lepsze wyniki – i dotyczy to także małych gospodarstw – ale musimy być w stanie zagwarantować, że zmiana ta będzie miała miejsce w ich konkretnym środowisku, przy wykorzystaniu w szerszym zakresie ich potencjału. Dlatego możemy dokonywać restrukturyzacji tych gospodarstw, które są ściśle związane z działaniami w kierunku urynkowienia, lecz nie przestawiają się na jeden model rolnictwa, tak abyśmy mogli zachować różnorodność w rolnictwie.

Po przedstawieniu tych uwag będę się teraz przysłuchiwał uważnie wszystkim komentarzom i spostrzeżeniom, a pana posła Lyona mogę zapewnić, że bardzo starannie przeanalizuję treść sprawozdania przyjętego w głosowaniu przez Parlament i na pewno nawiążę do niego przygotowując inicjatywy legislacyjne Komisji w najbliższych miesiącach.

  Giovanni La Via, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Budżetowej. − (IT) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Uważam, że zaletą sprawozdania pana posła Lyona jest to, iż zawiera jasno zdefiniowany zestaw celów wspólnej polityki rolnej, który jest znacznie obszerniejszy niż w przeszłości i który jest zgodny ze strategią „UE 2020”.

Jak wyraźnie wynika ze sprawozdania, polityka rolna musi pozostać europejska w swej istocie, a więc musimy rzeczywiście powstrzymać wszystkich, którzy planowali jej ponowną nacjonalizację, którzy chcieli wspierania tej polityki na poziomie krajowym. Słychać silne argumenty, że potrzebujemy zasobów proporcjonalnych do znacznie szerszych zadań, jakie zostały wytyczone, zwłaszcza po to, aby osiągnąć cele publiczne oraz cel posiadania dóbr publicznych bez udziału rynku. Jasne jest – co wynika ze sprawozdania – że zasoby przeznaczone na nową wspólną politykę rolną muszą być zgodne z tymi, z jakich dotychczas polityka ta korzysta.

  Michel Dantin, w imieniu grupy PPE. – (FR) Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym podziękować panu posłowi Lyonowi, jak również zespołowi kontrsprawozdawców, którzy – jak sądzę – efektywnie wspólnie z nim pracowali nad omawianym sprawozdaniem.

Jeżeli chodzi o stanowisko naszej grupy, uważamy, że w sprawozdaniu tym dano wyraz aspiracjom związanym z rolnictwem europejskim. Sprawozdanie sporządzono po okresie kryzysów surowcowych w 2007 i 2008 roku oraz po kryzysie rolniczym w 2009 roku, które nas nauczyły, że liberalizm to nie jest rozwiązanie dla rolnictwa.

Rolnictwo nasze ma przede wszystkim zapewnić – zagwarantować – bezpieczeństwo żywnościowe dla 450 milionów Europejczyków, lecz musimy także zająć należne nam miejsce na rynkach wypłacalnych. Jest jasne, że warunki, jakie panowały w połowie XX wieku, ewoluowały i nadal muszą ewoluować, że muszą się zmieniać i że instrumenty polityki rolnej także muszą ulegać zmianie. W tym procesie ewolucji rolnictwo musi otrzymywać wsparcie.

Podczas gdy pierwszy filar, finansowany wyłącznie z budżetu UE, musi wspierać poziom żądań społecznych, które przypisujemy rolnictwu, współfinansowany filar drugi musi nadal wspierać modernizację rolnictwa i przemysłu rolno-spożywczego, aby uwzględnić nowe uwarunkowania. Polityka ta będzie także musiała być bardziej sprawiedliwa – tak, powiedziałem bardziej sprawiedliwa – w odniesieniu do poszczególnych krajów i do samych rolników. Oczywiście naszym pragnieniem jest przywrócenie nadziei 14 milionom rolników i ich rodzinom, w szczególności po to, aby zapewnić zastąpienie 4,5 milionów rolników, którzy dzisiaj mają więcej niż 60 lat i którzy wkrótce zakończą pracę zawodową. Kwestia zmiany pokoleniowej będzie jednym z przedmiotów naszego zainteresowania.

  Wojciech Michał Olejniczak, w imieniu grupy S&D. – (PL) Panie przewodniczący! Debaty, które toczyliśmy w ostatnich miesiącach w Parlamencie Europejskim, jednoznacznie wskazują na potrzebę zmian we wspólnej polityce rolnej. Nikt z nas nie ma wątpliwości, że WPR powinna przyczynić się do zapewnienia w kolejnych dekadach bezpieczeństwa żywnościowego w postaci dobrej i zdrowej żywności, a także do zachowania bioróżnorodności i ochrony środowiska.

W przyszłości WPR powinna w większym stopniu odpowiadać na potrzeby społeczne, tworzenie miejsc pracy, pozycję kobiet i osób młodych w rolnictwie. Pragnę wyraźnie podkreślić, że rolnicy muszą mieć zapewnione stabilne i godziwe dochody w zamian za swoją ciężką prace i dostarczanie wysokiej jakości dóbr publicznych.

Sprawozdanie, które dzisiaj przyjmiemy, uwzględnia propozycje zgłaszane przez posłów reprezentujących grupy polityczne oraz poszczególne państwa członkowskie. Przed nami stoją poważne decyzje oznaczające wybór określonej drogi, tak aby wydawane w przyszłości pieniądze na WPR przynosiły korzyści zarówno producentom rolnym, jak i konsumentom.

Na koniec pragnę bardzo serdecznie podziękować panu Lyonowi za bardzo dobrą współpracę.

  Marit Paulsen, w imieniu grupy ALDE. – (SV) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Pan poseł Lyon uczynił kilka, być może niewielkich, niemniej jednak niezwykle ważnych kroków w kierunku skorygowania polityki rolnej. Wspólna europejska polityka rolna jest nam potrzebna. Zapomnijmy o wszelkich pomysłach dotyczących ponownej nacjonalizacji. Musimy także zdawać sobie sprawę, że żyjemy w nowej epoce charakteryzującej się bardzo trudnymi problemami, których rozwiązanie jest naszym obowiązkiem. Należy do nich oczywiście konieczność zapewnienia żywności dla dziewięciu miliardów ludzi. Jednocześnie istnieją też ogromne wyzwania, przed którymi stoimy, jeżeli chodzi o klimat i o doprowadzenie do właściwego funkcjonowania obiegu naturalnego.

Nie patrzmy na rolnictwo jak na „czarny charakter” i problem w dziedzinie środowiska naturalnego. Rolnictwo i leśnictwo dysponują podstawowymi rozwiązaniami ogromnych problemów, jakie mamy.

  Martin Häusling, w imieniu grupy Verts/ALE. – (DE) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Panie pośle Lyon, najpierw chciałbym panu podziękować za przedmiotowe sprawozdanie. Nasza wspólna praca jako sprawozdawców przebiegała dobrze i uważam, że osiągnęliśmy doskonały kompromis, który całkowicie możemy poprzeć. Istotne jest, aby Parlament wysłał zdecydowany sygnał potwierdzający zamiar kontynuowania wspólnej polityki rolnej.

Oczywiście, natura kompromisu jest taka, że w ramach kompromisu nie otrzymujemy tego wszystkiego, czego chcemy. Jednakże rzecz, która – jak uważam i co chciałbym podkreślić - jest dla nas istotna polega na tym, iż mamy widoki na bardziej ekologiczną WPR, tzn. mam na myśli ekologiczną nie tylko w sensie zrównoważonej polityki energetycznej, ale także w sensie zrównoważonej polityki rolnej oraz na tym, że zaczynamy postrzegać konkurencję nie tylko w wymiarze pozycji konkurencyjnej na rynku światowym, lecz również jako poświęcanie większej uwagi sytuacji w rolnictwie europejskim i koncentrowanie się na warunkach konkurencyjności w tej dziedzinie; musimy bowiem w końcu rozwijać silną wspólną europejską politykę rolną w sposób samodzielny, zamiast jedynie stosować się do reguł WTO ustalanych w odniesieniu do przyszłej polityki rolnej.

Istotne jest, aby w przyszłości dopłaty bezpośrednie z filaru pierwszego przeznaczać na cele zgodne ze zrównoważoną polityką rolną i aby filar drugi służył rozwojowi obszarów wiejskich, ze szczególnym naciskiem położonym na miejsca pracy.

Natomiast nie poprzemy – i podczas prac komisji wyraźnie to wyjaśniliśmy – polityki rolnej w stosunku do rynku światowego, opartej na dotacjach na wywóz. Nadal jesteśmy przeciwni tej strategii i nasza ocena historii aktualnej polityki rolnej jest bardziej krytyczna niż wyrażana przez inne osoby. Innymi słowy, domagamy się polityki rolnej, która odchodzi od przemysłowych metod produkcji i od większej koncentracji oraz od polityki rynkowej opartej wyłącznie na zasadach konkurencji. Zamiast tego Chcemy natomiast położyć nacisk na fakt, iż polityka rolna jest naprawdę polityką, która decyduje o przyszłości i która stara się zapewnić strategię dotyczącą obszarów wiejskich, wspierającą bezpieczeństwo żywności i ochronę gleby, wody i różnorodności biologicznej. Uważamy również, że należy wykorzystać politykę rolną w walce ze zmianami klimatu, a na koniec, lecz co niemniej ważne – jako ważny mechanizm zapewnienia miejsc pracy.

  James Nicholson, w imieniu grupy ECR. – Panie przewodniczący! Omawiane sprawozdanie umożliwia Parlamentowi przedstawienie w zarysie naszych opinii zanim pod koniec bieżącego roku Komisja przedłoży wnioski w sprawie przyszłości WPR. Chociaż ja i moja grupa głosować będziemy za przyjęciem tego sprawozdania, chciałbym jasno powiedzieć, że znajdują się w nim pewne elementy, których nie akceptujemy. Z pewnością utrzymanie struktury filaru drugiego jest niezwykle istotne i bezsprzecznie będzie miało kluczowe znaczenie dla pomyślnej realizacji WPR w długim okresie.

W sumie uważam jednak, że jest to dobry punkt wyjścia do kompleksowej debaty nad omawianym problemem i pokazuje, że komisja może pracować jako grupa. Główna odpowiedzialność nas jako Parlamentu polega na dopilnowaniu, by każda przyszła reforma zapewniła rolnictwu jako branży możliwość konkurowania i przetrwania w przyszłości. WPR podlega ogromnym zmianom i musimy mieć pewność, że nadaje się do stosowania w XXI wieku. Musimy pamiętać, że WPR nie jest skierowana wyłącznie dla rolników – zapewnia nam ona pewne i bezpieczne dostawy żywności oraz szeroką gamę dóbr publicznych i korzyści środowiskowych. Uważam, że aby te cele osiągnąć, budżet musi być przynajmniej utrzymany na obecnym poziomie, i chcę podziękować sprawozdawcy za bardzo dobre sprawozdanie i współpracę.

  João Ferreira, w imieniu grupy GUE/NGL. – (PT) Panie przewodniczący! Proszę przyjąć moje gratulacje.

Poprzednie reformy WPR doprowadziły do liberalizacji rynków rolnych. Stały się powodem głębokiej niesprawiedliwości przy podziale pomocy – między kraje, produkty i producentów. Zniweczyły narzędzia regulacyjne związane z produkcją, takie jak kwoty i prawa produkcji, łącznie z mechanizmami interwencyjnymi i regulacją rynku. Podporządkowały rolnictwo regułom WTO, zgodnie z którymi jest wykorzystywane jako karta przetargowa do celów związanych z innymi interesami.

Efekt jest widoczny dla każdego: bezprzykładne zaprzestanie produkcji przez miliony małych i średnich przedsiębiorstw rolnych, niepewność dochodów i coraz większa niestabilność cen oraz pogłębienie się zależności żywnościowej niezliczonych krajów i regionów.

Sytuacja ta wymaga głębokich zmian w WPR, które zagwarantują bezpieczeństwo żywnościowe i niezależność w tej dziedzinie, przyznając pierwszeństwo rozwojowi produkcji w krajach i regionach w celu zaspokojenia ich potrzeb, z jednoczesnym wspieraniem równowagi środowiskowej i rozwoju wsi, wspieraniem bardziej zróżnicowanej produkcji i zapobieganiem jej zmniejszeniu z uwzględnieniem specyfiki różnych sektorów i regionów; ponadto konieczne jest zniwelowanie – poprzez modelowanie i ograniczanie pomocy - aktualnych nierówności między produktami, producentami oraz krajami i wreszcie zaplanowanie mechanizmów interwencyjnych w celu zapewnienia godziwych cen za wyprodukowane towary i zagwarantowanie rolnikom takiego poziomu dochodów, który zapewni kontynuację produkcji i systematyczne dostawy żywności.

  Lorenzo Fontana, w imieniu grupy EFD. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Przede wszystkim pragnę pogratulować panu posłowi Lyonowi z tytułu jego pracy, a także przewodniczącemu i pracownikom sekretariatu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Wdzięczny też jestem panu komisarzowi Cioloşowi, ponieważ z pewnością on oraz Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi nawiązali dobre robocze relacje, a to jest bardzo ważne. Mam nadzieję, że również w przyszłości, podczas kolejnych etapów procesu legislacyjnego, Komisja nadal będzie zwracała szczególną uwagę na producentów i konsumentów, którzy wskutek struktury rynku i w wyniku obecnego kryzysu bez wątpienia zostali poważnie ukarani.

W regionie, z którego pochodzę, czyli Wenecji Euganejskiej, znajduje się 150 tysięcy gospodarstw rolnych, które działając dostarczają nie tylko produktów wysokiej jakości, ale także zapewniają ochronę środowiska wiejskiego – naszym zdaniem - rzeczy cennej, którą nie tylko należy chronić, ale którą należy wspomagać.

Aby jednak nasi rolnicy mogli nadal prowadzić tę działalność, występują do nas z prośbą o większe zabezpieczenia przed niestabilnością cen oraz o utrzymanie instrumentu przyznawania pomocy bezpośredniej. Musimy również utrzymać filar drugi wspólnej polityki rolnej. Zapewnienie odpowiedniej polityki w odniesieniu do rozwoju wsi jest bezwzględnie konieczne przede wszystkim z tego względu, iż ułatwia ona rozwój różnych rodzajów rolnictwa lokalnego występującego w Europie, które jest zobowiązane do przestrzegania coraz wyższych norm jakościowych.

Na konkurencyjnym rynku nasi rolnicy często są w niekorzystnej sytuacji, apelują więc, aby w ramach pierwszoplanowych działań zmniejszyć nałożone na nich obciążenia biurokratyczne, ponieważ z pewnością ogranicza to ich konkurencyjność.

  Diane Dodds (NI). - Panie przewodniczący! Chciałabym podziękować posłowi sprawozdawcy za niniejsze sprawozdanie. Naprawdę dobrze się stało, że mieliśmy tak uważnego sprawozdawcę – znajduje to odzwierciedlenie w jego podróżach po państwach członkowskich, a także w wynikach ujętych w sprawozdaniu.

Przyszłość gospodarki rolnej oraz WPR muszą zagwarantować rolnikom realny i pewny dochód. Płatności w ramach filaru pierwszego muszą nadal być dla rolników źródłem dopłat bezpośrednich, ponieważ zapewni to im podstawowy poziom bezpieczeństwa dochodów. Aby to osiągnąć, musimy mieć budżet, który przynajmniej utrzyma się na aktualnym poziomie lub – co ważniejsze – zwiększy się w celu uwzględnienia rozszerzenia Unii.

Niestabilność rynków ma ujemny wpływ na rolnictwo w całej Europie i nadal powinniśmy zachować sieci bezpieczeństwa w celu utrzymania stabilności i zapewnienia opłacalności. Przy podziale funduszy w ramach WPR należy brać pod uwagę koszty produkcji w państwach członkowskich.

Definicja określenia „sprawiedliwy” musi być bardziej szczegółowo przeanalizowana przez Komisję, a płatności obszarowe, które skutkowałyby niższymi wypłatami dla rolników w Irlandii Północnej, otrzymywanymi na poszczególne gospodarstwa, miałyby ujemny wpływ na ten sektor, w którym wielu rolników znajduje się na granicy rentowności. W Irlandii Północnej jest wielu rolników posiadających niewielkie areały, którzy prowadzą jednak intensywną gospodarkę i tego rodzaju płatności nie odzwierciedlają nakładu ich pracy ani obciążeń finansowych, z jakimi się muszą zmagać. Dlatego też we wspólnej polityce rolnej po 2013 roku należy bezwzględnie brać pod uwagę zróżnicowanie regionalne i je zapewnić.

  Albert Deß (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, panie komisarzu Cioloş, panie i panowie! W dniu dzisiejszym zajmujemy się ważną debatą nad sprawozdaniem sporządzonym przez pana George’a Lyona, chciałbym więc skorzystać z okazji i szczerze podziękować mu za gotowość do wypracowywania kompromisu, którą wykazał w omawianym dokumencie. Udało się nam osiągnąć korzystny kompromis, który może uzyskać poparcie wielu grup i mam nadzieję, że ten kompromis zostanie poparty przez szeroką większość podczas głosowania, jakie ma się odbyć dzisiaj po południu.

Wspólna polityka rolna w Europie była i jest jednym z najważniejszych filarów procesu zjednoczenia Europy. W sprawozdaniu opisujemy skutki wspólnej polityki rolnej po 2013 roku. Europejski sektor rolny wytwarza żywność wysokiej jakości, chroni niezbędne obszary wiejskie i liczne miejsca pracy, utrzymuje i wspiera nasz krajobraz kulturowy oraz różnorodność biologiczną oraz może przyczynić się do oszczędności paliw kopalnych poprzez produkcję surowców i energii z surowców odnawialnych. Aby zapewnić dalsze pełnienie tych funkcji przez rolnictwo europejskie musimy znaleźć koncepcję odpowiednią dla okresu po 2013 roku, która umożliwi realizację tak wielu zadań.

Z zadowoleniem przyjmuję wyraźne wskazanie przez pana komisarza Cioloşa, że pragnie on widzieć kontynuację systemu dwóch filarów. Moja grupa to poprze. Filar pierwszy działa jako instrument łagodzący ograniczenia, jakim podlega rolnictwo europejskie w porównaniu z innymi regionami na świecie, natomiast filar drugi wiąże się z tworzeniem zestawu środków umożliwiających 27 państwom członkowskim zagwarantowanie, że rolnictwo otrzyma dodatkową pomoc, dzięki której będzie mogło wypełniać swoje zadania. Ogromna większość grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) będzie głosowała za przyjęciem sprawozdania.

  Luis Manuel Capoulas Santos (S&D). – (PT) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Panie i panowie! Socjaliści i Demokraci są szczególnie zadowoleni widząc, że nasze główne wnioski znalazły odbicie w sprawozdaniu pana posła Lyona – uwzględniono 80–90 % naszych poprawek, jak również mogliśmy zaakceptować 49 z 50 zobowiązań poddanych głosowaniu w Komisji Rolnictwa.

Ze szczególnym zadowoleniem przyjmujemy fakt, że sprawozdanie pana posła Lyona wyraża gotowość utrzymania prawdziwie wspólnotowego charakteru WPR oraz pragnienie, aby nadal na ten cel przeznaczane były odpowiednie środki budżetowe. Wiąże się to z odrzuceniem historycznych kryteriów stosowanych przy podziale pomocy dla rolników oraz wprowadzenie w tym zakresie nowych kryteriów, opartych w głównej mierze na kwestiach środowiskowych, na zamiarze stopniowego przechodzenia w kierunku bardziej sprawiedliwego rozdzielania pomocy między rolników i państwa członkowskie. Jak wspomniało to już kilku moich kolegów, w sprawozdaniu przyznano, że muszą istnieć odpowiednie instrumenty polityczne w zakresie regulacji dotyczących rynku oraz zarządzania ryzykiem i kryzysem. Sprawozdanie zawiera również zarys nowego systemu wsparcia, którego istotą jest rekompensata za świadczenie usług i dostarczanie dóbr publicznych, z których korzysta całe społeczeństwo, w sytuacji, gdy za te świadczenia brak jest jakiegokolwiek wynagrodzenia ze strony rynku.

Tym samym Komisja dysponuje wieloma źródłami inspiracji do przygotowania komunikatu, który ma być przedstawiony w listopadzie i z zadowoleniem przyjmuję fakt, iż pan komisarz już wykazał gotowość przyjęcia naszych zaleceń.

Mam nadzieję, że w ciągu sześciu najbliższych miesięcy będę mógł pogratulować panu komisarzowi Cioloşowi z taką samą przyjemnością, jaką odczuwam teraz gratulując mojemu koledze posłowi, panu Lyonowi, z powodu jego wspaniałej pracy, która uszlachetnia i wzmacnia rolę Parlamentu właśnie w tym momencie, gdy w warunkach traktatu z Lizbony przejmujemy kompetencje w zakresie współdecyzji.

  Britta Reimers (ALDE). – (DE) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Chciałabym podziękować sprawozdawcy za jego konstruktywną współpracę i za podkreślenie w tym sprawozdaniu ważnych aspektów dotyczących przyszłości WPR po 2013 roku. Sprawozdanie to jest raczej wezwaniem do dalszego doskonalenia obecnej wspólnej polityki rolnej, aniżeli do opracowywania nowej polityki. To dobrze.

Główną funkcją rolnictwa jest i pozostaje produkcja żywności dla naszych obywateli. Stale rosnące zapotrzebowanie na dobra publiczne, wzrost liczby ludności oraz jednoczesny niedobór zasobów naturalnych powodują, iż coraz trudniej to osiągnąć. Od rolników wymaga się coraz większej produkcji przy pomocy coraz mniejszych środków. Jest to niemożliwe bez zwiększenia efektywności. Parlament Europejski, Komisja i Rada odpowiadają za zapewnienie koniecznych w tym celu warunków brzegowych. Jeżeli w przyszłości chcemy w Europie zachować zdrowy i zróżnicowany sektor rolnictwa, musimy również brać pod uwagę potrzeby rolników, a mianowicie obciążać ich możliwie niewielką biurokracją oraz zapewniać im, jako przedsiębiorcom, jak największą swobodę, by im umożliwić uzyskiwanie znośnych dochodów.

  Alyn Smith (Verts/ALE). - Panie przewodniczący! Nie będę oryginalny składając gratulacje mojemu szkockiemu koledze, panu George’owi Lyonowi, z powodu bardzo rzetelnego sprawozdania. Zawiera ono wiele elementów budzących zadowolenie i przyłączam się do komentarzy przedstawionych przez kilku kolegów w dniu dzisiejszym. W szczególności podoba mi się zawarte w sprawozdaniu bardzo wyraźne powołanie się na fakt, iż produkcja żywności to podstawowy cel wspólnej polityki rolnej. Wszystko inne jest bardzo cenne, bardzo pożądane, lecz wtórne.

Musimy mieć pełną świadomość, że bezpieczeństwo żywnościowe stanowi integralną część naszego europejskiego obywatelskiego bezpieczeństwa i główny dobroczynny skutek WPR, który sam w sobie wart jest ponoszenia kosztów. W szczególności odwołam się do uwag w sprawie budżetu, jakie przedstawił pan poseł La Via, a które dzisiaj znalazły odbicie w wystąpieniach wyjątkowo nielicznych posłów. Skupianie się w tak znacznej mierze na budżecie być może jest nieco stereotypowym szkockim podejściem, lecz o ile nie będziemy dysponowali wystarczającymi zasobami pieniężnymi przyznanymi na cele omawianej polityki, wszystko to jest bezcelowe. Byłbym wdzięczny, gdyby pan komisarz powiedział kilka słów na temat sposobu, jaki proponuje, aby ten budżet obronić w dalszych pracach, zwłaszcza dlatego, że kilka państw członkowskich, w tym Wielka Brytania, chce położyć kres dopłatom bezpośrednim dla rolników.

Może pan jednak być pewny poparcia tej Izby w zakresie utrzymania wykonalnej WPR i wykonalnego budżetu, a to stwarza dogodne podstawy do trwających dyskusji.

  Janusz Wojciechowski (ECR). – Panie przewodniczący! Też wyrażam uznanie dla pana Lyona, który sporządził sprawozdanie z wizją najważniejszych wyzwań stojących przed rolnictwem europejskim.

Proszę państwa! Mamy problem wyrównania poziomu dopłat między krajami członkowskimi, bardzo poważny problem. Jeśli popatrzymy na to, jak wyglądają dopłaty, gdyby utrzymać obecny system, widzimy ogromne różnice: są kraje, gdzie jest ponad 500 euro na hektar po 2013 roku, a są kraje, głównie nowe kraje członkowskie, gdzie to jest nawet poniżej 100 euro na hektar. Musimy zmierzyć się z tym problemem i ten problem rozwiązać. Nie można na dłuższą metę tak wielkich różnic utrzymywać. Rozwiązanie będzie trudne.

Ja dziękuję panu Smithowi, który dostrzegł ten problem budżetu. Nie rozwiążemy tego problemu, nie mając większego budżetu, bo przecież trudno zabierać tym, którzy mają więcej, raczej trzeba dołożyć tym, którzy mają mniej. Odwołując się do haseł rewolucji francuskiej: „Wolność, równość, braterstwo” – z wolnością nie mamy problemu, ale równości i braterstwa potrzeba więcej i apeluję do kolegów ze starych krajów członkowskich, aby pomogli rozwiązać ten problem w duchu równości i braterstwa.

  Bairbre de Brún (GUE/NGL). – (GA) Panie przewodniczący! Ja również z zadowoleniem przyjmuję to ważne sprawozdanie, chociaż jestem nieco rozczarowana, że nie zawiera ono propozycji wizji wspólnej polityki rolnej (WPR), która zatrzyma wyludnianie się obszarów wiejskich i która zagwarantuje, że prężni rolnicy będą mogli dostarczać towary i świadczyć usługi wymagane przez społeczeństwo.

Potrzebna jest nam WPR, która zapewni dostawy żywności wysokiej jakości wytworzonej zgodnie z wysokimi standardami, zagwarantuje dbałość o grunty i ich utrzymanie oraz ochronę wód, gleby i różnorodności biologicznej - wspólna polityka, która zapewni miejsca pracy i silniejszą gospodarkę na obszarach wiejskich, oraz taka polityka, która wspomoże walkę ze zmianami klimatu.

Konieczne jest dokonanie zmian w WPR, by pomóc tym, którzy tego pilnie potrzebują. Aktualnie największa część kierowana jest do właścicieli wielkich gospodarstw rolnych i do producentów. Ważny jest również budżet odpowiedni z punktu widzenia realizacji WPR; słowa podziękowania kieruję do pana posła Lyona.

  Giancarlo Scottà (EFD). – (IT) Panie przewodniczący! Panie komisarzu, panie pośle Lyon, panie i panowie! W obecnej sytuacji gospodarstwa rolne potrzebują silnego wsparcia, by wprowadzać rozwiązania nowatorskie i postęp.

Funkcja rolników musi ulec zasadniczej zmianie: w wyniku usystematyzowania produkcji rolnej stali się oni przedsiębiorcami rolnymi i tym samym wspierają rozwój gospodarczy. Uważam, że ma to podstawowe znaczenie dla przywrócenia do poprzedniego stanu niezliczonych opuszczonych obszarów ziemi, które można wykorzystać w celu stworzenia niewielkich zamkniętych działów rolnych – innymi słowy systemów, które łączą uprawę roli bezpośrednio ze zbytem. Systemy te mogą funkcjonować i upowszechnić się w całej Unii Europejskiej.

Uważam, że w ramach nowej wspólnej polityki rolnej (WPR) Komisja powinna popierać tworzenie spółdzielni rolniczych, aby zmniejszyć koszty produkcji i zwiększyć konkurencyjność rolników. Komisja musi się zobowiązać do określenia budżetu, który będzie wystarczający do osiągnięcia tych celów. Finansowanie nowej WPR musi być powiązane z wynikami, by zapobiec marnotrawstwu i różnego rodzaju spekulacjom.

Co więcej, w obecnych czasach kryzysu wielu młodych ludzi chce wrócić do prowadzenia gospodarstw rolnych. Stają jednak w obliczu różnych przeszkód: ziemia jest zbyt droga i trudno jest zarządzać polityką rozwoju wsi; fakt, iż na ziemię oczekuje się długo i że jest ona przydzielana raczej na podstawie dochodów niż na podstawie pomysłów przedstawianych przez młodych przedsiębiorców uniemożliwia tej grupie wykorzystanie jej potencjału. Uważam, że nastawienie Komisji do rolników musi być wspierające i elastyczne. Musi być również uruchomiona polityka informacyjna, począwszy od szkół i uniwersytetów, w celu promowania...

(Przewodniczący odebrał mówcy głos)

  Rareş-Lucian Niculescu (PPE). – (RO) Podzielam odczucia kolegów posłów, którzy podkreślali wysoką jakość omawianego sprawozdania oraz szeroki kompromis, do jakiego doszło w tej sprawie w Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Z jednej strony, jest to sprawozdanie ambitne, ponieważ stanowi próbę znalezienia rozwiązań problemów wynikających z aktualnych wyzwań, z drugiej zaś strony jest ono wyważone i stanowi próbę udzielenia odpowiedzi na uprawnione obawy nowych państw członkowskich, które odnoszą się do korzystania w sposób sprawiedliwy ze wspólnej polityki rolnej.

W szczególności pragnę położyć nacisk na te punkty, które dotyczą struktury wspólnej polityki rolnej. WPR musi nadal opierać się na swoich dwóch filarach. Ich zniesienie w konsekwencji doprowadziłoby do destrukcji WPR lub do jej przekształcenia w politykę pozbawioną jakiejkolwiek możliwości wspomagania procesu unowocześniania rolnictwa i pobudzania jego konkurencyjności. Zniesienie filaru dotyczącego rozwoju obszarów wiejskich byłoby błędem i spowolniłoby unowocześnienie rolnictwa w całej Europie, a przede wszystkim w nowych państwach członkowskich.

Kolejnym kluczowym punktem jest utrzymanie budżetu WPR przynajmniej na obecnym poziomie. Rolnicy europejscy są zobowiązani do przestrzegania najwyższych norm jakościowych, co znajduje odbicie w jakości żywności, którą Europejczycy spożywają oraz w naszej konkurencyjności na świecie. Jednakże rolnicy potrzebują wsparcia, aby móc przestrzegać tych standardów. Prawidłowo uporządkowana, należycie finansowana wspólna polityka rolna oznacza bezpieczną żywność wysokiej jakości dla Europejczyków.

Uważam, że głosowanie nad omawianym sprawozdaniem umożliwi Parlamentowi wysłanie do Rady i Komisji wyraźnego, jednoznacznego sygnału w sprawie naszego stanowiska jako przedstawicieli obywateli Europy.

  Paolo De Castro (S&D). – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! W ciągu kilku następnych lat wyzwania towarzyszące rozwojowi systemu rolnictwa europejskiego będą ogromne: rosnące zapotrzebowanie na żywność trzeba będzie zaspokoić przy pomocy zrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych, z jednoczesnym wzrostem poziomu działań w zakresie ochrony środowiska.

Perspektywa, w której następuje wzmocnienie powiązań między sektorem rolnym a wytwarzaniem dóbr publicznych, nadaje rolnictwu nowe znaczenie strategiczne: stworzenie przyszłej wspólnej polityki rolnej (WPR) dzisiaj stanowi rozwiązanie najważniejszych wyzwań stojących przed naszym społeczeństwem, a polityka ta będzie odgrywała kluczową rolę w reagowaniu na kryzys żywnościowy. Dlatego mówimy o zwiększaniu produkcji przy mniejszym zanieczyszczaniu środowiska. Jest to trudne zadanie, które rolnictwo europejskie będzie musiało wykonać w ciągu kilku następnych lat.

W oparciu o te założenia, Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi, której mam zaszczyt przewodniczyć, wykonała poważne i intensywne prace – które pan poseł Lyon, przy zaangażowaniu wszystkich grup, nadzorował w doskonały sposób – w wyniku których powstało sprawozdanie przedstawione Parlamentowi w dniu dzisiejszym. Jesteśmy przekonani, że sprawozdanie to będzie pomocne w przygotowaniu podwalin przyszłej WPR i że dzięki niemu Komisja Europejska uzyska kilka jasnych wskazówek, które pod koniec roku umożliwią jej przygotowanie komunikatu w sprawie przyszłości WPR po 2013 roku.

  Liam Aylward (ALDE). - Panie przewodniczący! I ja też pragnę podziękować mojemu koledze George’owi Lyonowi za doskonałą pracę nad tym sprawozdaniem. Przed WPR stoją liczne wyzwania, a w poszerzonej Europie istotne jest, aby UE prowadziła nadal zdecydowaną, ustrukturyzowaną politykę rolną, która będzie służyć rolnikom, wspólnotom wiejskim i społeczeństwu oraz która zapewni bezpieczeństwo żywnościowe. Istotne jest również, by nie doszło do ponownej nacjonalizacji WPR w wyniku współfinansowania. Wspólna polityka rolna musi pozostać wspólną polityką europejską.

W okresie minionych pięćdziesięciu lat WPR doprowadziła do wzrostu wydajności, przyczyniła się do osiągnięcia godziwego poziomu życia przez mieszkańców terenów wiejskich, zabezpieczyła dostępność dostaw i zapewniła społeczeństwu żywność wysokiej jakości po rozsądnych cenach. Obywatele europejscy odnoszą znaczne korzyści dzięki rolnictwu w takich dziedzinach jak bezpieczeństwo żywnościowe, ochrona środowiska naturalnego, przeciwdziałanie zmianom klimatu, utrzymanie społeczności wiejskich oraz wspieranie rodzin zajmujących się gospodarką rolną.

Aby WPR mogła nadal służyć obywatelom europejskim i zaspokajać nasze potrzeby, musi uzyskać mocne wsparcie, co oznacza mocny budżet. Po drugie, decydujące znaczenie w przyszłej WPR powinny mieć przejrzystość i proporcjonalność. Europejska polityka rolna powinna wspierać rolników, przy czym jej głównym celem powinna być produkcja żywności wysokiej jakości i nieprzeszkadzanie rolnikom oraz nieobciążanie ich nadmiernymi wymaganiami administracyjnymi i biurokratycznymi.

I na koniec – europejscy rolnicy wytwarzają żywność zgodnie z najwyższymi wymogami jakościowymi i standardami. W przypadku wszystkich towarów przywożonych do UE muszą istnieć gwarancje, że zostały wyprodukowane zgodnie z takimi samymi wymogami jakościowymi i standardami, jak produkty unijne. Musimy również zapewnić równe szanse, uczciwą konkurencję i rentowność rolnictwa europejskiego w przyszłości.

  Hynek Fajmon (ECR). – (CS) Największa niesprawiedliwość obecnej wspólnej polityki rolnej polega na tym, że subsydia są dzielone w sposób nierówny i niesprawiedliwy między nowe i stare państwa członkowskie. W tym roku rolnicy w nowych państwach członkowskich, które do UE przystąpiły w 2004 roku, otrzymują tylko 70 % tego, co dostają rolnicy w starej Unii Europejskiej, tak zwanej piętnastki. Bułgarzy i Rumuni otrzymują jedynie 40 %. Jednocześnie wszyscy rolnicy funkcjonują na wspólnym rynku Unii Europejskiej. Jestem przekonany, że ta niesprawiedliwość musi zostać zniesiona w możliwie krótkim czasie. Wszyscy rolnicy w całej Unii muszą mieć równy status i takie same warunki w zakresie subsydiów. Dlatego popieram poprawkę nr 6, w której zawarte jest żądanie osiągnięcia tego celu w możliwie krótkim czasie i mam nadzieję, że koledzy posłowie ją poprą.

  Kyriacos Triantaphyllides (GUE/NGL). – (EL) Panie przewodniczący! Wspólna polityka rolna miała chronić samowystarczalność Europy w zakresie produkcji żywności. W latach 70. XX wieku blisko 70 % budżetu UE przeznaczano na rolnictwo. W następstwie kolejnych reform w zakresie konkurencyjności wydatki budżetowe przeznaczone na cele rolnicze spadły do poziomu 35 % w okresie budżetowym 2007-2013.

Niestety, skorygowana WPR kształtowana jest dzisiaj zgodnie z tymi samymi warunkami konkurencyjności, jakie obowiązywały w przypadku polityki wcześniejszej. To oburzające, że kryzys gospodarczy wykorzystuje się jako pretekst do dokonywania cięć w świadczeniach dla rolników. Co więcej, właśnie to właśnie rolników obwinia się za dzisiejszą kryzysową sytuację.

Głównym celem nowej WPR powinno być wspieranie modelu globalnego, który współgra z dążeniem do zdrowej żywności, ochrony środowiska naturalnego oraz zmniejszania emisji dwutlenku węgla. Nie wolno zapominać, że agrochemiczny model rolnictwa tradycyjnego ponosi poważną odpowiedzialność za efekt cieplarniany oraz za zmiany klimatu i musi ulec zmianie właśnie dlatego, że działa na szkodę rolników, ludzi i różnorodności biologicznej tej planety.

  John Stuart Agnew (EFD). - Panie przewodniczący! Wyrażam swoje zainteresowanie jako czynny rolnik. Plany dotyczące przyszłości WPR muszą być realizowane na poziomie praktycznym i wszystko to musi być do udźwignięcia. Wojskowi mają takie powiedzenie „nie ma winnego, nie ma kary”; członek grupy PPE głosował jednak przeciw omawianemu sprawozdaniu podczas głosowania w komisji. Być może stało się tak dlatego, że w dzisiejszej atmosferze finansowej, koszty budzą obawy, a wyrażony w sprawozdaniu entuzjazm w stosunku do celów nierolniczych w ramach filaru drugiego powoduje, że środki finansowe płyną do innych odbiorców aniżeli rolnicy.

Przejawiana w sprawozdaniu obsesja na punkcie zmian klimatu może doprowadzić do przyjęcia zalecenia, które zobliguje rolników prowadzących produkcję rolną do wtłaczania pod powierzchnię ziemi spalin pochodzących z ich ciągników, co w konsekwencji zwiększy zużycie paliwa i zniszczy dno morskie. Wiem, jakie problemy stoją przed nami, z własnego doświadczenia jako świadka podejmowanych przez wykonawców prób wtłaczania brudnej wody pod ziemię w celu spełnienia wymogów UE. Może się okazać, że od hodowców zwierząt gospodarskich z grupy przeżuwaczy będzie się wymagać zmniejszenia emisji metanu poprzez zastępowanie siana i kiszonek droższymi paszami bazującymi na zbożach. Jeżeli ma istnieć WPR, niech pomaga rolnikom i niech im nie przeszkadza.

  Esther Herranz García (PPE). - (ES) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! W ciągu kilku następnych miesięcy rozpoczniemy kompleksową debatę nad nową wspólną polityką rolną (WPR). Ważne jest, by osiągnąć zadawalające porozumienie, tak więc mam nadzieję, że prezydencja belgijska zdoła osiągnąć to, czego prezydencji hiszpańskiej się nie udało. Mam nadzieję, że prezydencja belgijska potrafi ukierunkować dyskusje w taki sposób, że państwa członkowskie zobowiążą się do prowadzenia naprawdę silnej WPR w przyszłości, z wystarczającym budżetem w celu zaspokojenia potrzeb 27 państw członkowskich, zarówno starych, jak i nowych; mam też nadzieję, że nie stanie się tak, jak w 2005 roku, gdy wystąpił brak pieniędzy i potrzeba wprowadzenia na bieżąco pewnej zmiany.

W zbliżającej się reformie WPR, igramy z rentownością sektora, który nie tylko zapewnia niematerialne dobra i usługi, np. ochronę środowiska, ale musi również zagwarantować dostawy żywności dla ogółu społeczeństwa europejskiego. W przeszłości byliśmy świadkami sytuacji, w których wystąpiły niepokojące braki i dlatego właśnie Parlament Europejski głównym celem przyszłej reformy powinien uczynić bezpieczeństwo dostaw w oparciu o produkcję unijną, nie pomijając jednak innych działań, takich jak walka ze zmianami klimatu.

  Stéphane Le Foll (S&D). – (FR) Panie przewodniczący! Rozumiem, że noc minęła szybko i szczęśliwie. Dziękuję panu komisarzowi za przysłuchiwanie się całej naszej debacie, a panu posłowi Lyonowi chciałem pogratulować z powodu wykonanej przez niego pracy związanej ze sprawozdaniem, które nam dzisiaj przedstawił.

Jaki jest tego cel? Uświadomić ludziom, że w dzisiejszym świecie rolnictwo, żywność i środowisko to wyzwania dla całej Europy. Taki jest cel. Co przez to rozumiemy? Odrzucenie ponownej nacjonalizacji WPR i zwiększenie współfinansowania, to punkt pierwszy. Utrzymanie budżetu rolnego, który odpowiada wymienionym wyzwaniom i głównemu problemowi bezpieczeństwa żywnościowego, to punkt drugi. Zagwarantowanie, że rolnictwo może dostarczać dobra publiczne wymagane przez społeczeństwo, to element trzeci. Czwarty element to odpowiednie regulacje i zapobieganie niestabilności rynkowej, co - jak uważam - ma zasadnicze znaczenie. Musimy do tego tematu wrócić i pójść jeszcze nieco dalej.

Ostatnia moja uwaga dotyczy filaru pierwszego i drugiego. Ostrzegam wszystkich, którzy tej struktury bronią – i być może mają rację – że ostatecznie w ramach dyskusji budżetowej istnieje niebezpieczeństwo znacznego zmniejszenia filaru pierwszego, z przesunięciem wszystkiego do filaru drugiego, który jest z istoty swej współfinansowany, co kłóciłoby się z celem, jaki ustaliliśmy w sprawie unikania ponownej nacjonalizacji wspólnej polityki rolnej. Mówię to dzisiaj, ponieważ taką debatę prowadzimy.

Panie komisarzu! Chciałbym zakończyć przedstawiając prosty pomysł. WPR tworzono równocześnie z Europejską Wspólnotą Gospodarczą. Teraz jesteśmy w Unii Europejskiej. Naprawdę uważam, że powinniśmy mieć poważną politykę …

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Richard Ashworth (ECR). - Panie przewodniczący! W naszym zmieniającym się świecie niezwykle ważne jest, aby wspólna polityka rolna stale się zmieniała i aby w ten sposób mogła być użyteczna w miarę pojawiania się wyzwań, a nie żyła przeszłością.

Zreformowana wspólna polityka rolna będzie musiała odegrać ważną rolę w momencie zmierzenia się z takimi problemami, jak bezpieczeństwo żywnościowe, niestabilność rynków i zmiana klimatu, natomiast ja chcę wymienić trzy inne zasady, które moim zdaniem są niemniej istotne.

Po pierwsze, musimy uznać, że najlepszy sposób osiągania celów wspólnej polityki rolnej polega na budowaniu rentownego, dynamicznego sektora gospodarki rolnej i nie ma mowy, abyśmy tracili z oczu ten cel.

Po drugie, realizacja tego celu wymaga, by wspólna polityka rolna była prostsza, sprawiedliwsza i bardziej przejrzysta, na poziomie odbiorcy.

I wreszcie, musi zapewnić odpowiednią relację wartości do ceny. Wszystkie kraje i wszystkie sektory przeżywają obecnie ciężkie pod względem ekonomicznym czasy i zalecam tej komisji roztropność, by w pełni realistycznie podchodziła do swoich oczekiwań wobec budżetu europejskiego. W mojej ocenie oznacza to, że powinniśmy zapewnić efektywne wykorzystanie środków finansowych. Sprawozdawca przedstawił doskonałe sprawozdanie. Gratuluję mu z tego powodu i cieszę się, że mogę to sprawozdanie poprzeć.

  John Bufton (EFD). - Panie przewodniczący! W przyszłości we wspólnej polityce rolnej należy zwracać większą uwagę na powiązania z polityką przeciwdziałania zmianie klimatu. W moim walijskim okręgu wyborczym obecne systemy i filar drugi zostaną zastąpione przez program Glastir, który koncentruje się na celach związanych ze zmianami klimatu i sekwestracją dwutlenku węgla. Rolnicy będą otrzymywali wypłaty na hektar za ochronę wód, zalesianie itp. W toku reformowania WPR po 2013 roku należy pamiętać, aby nie poświęcać filaru pierwszego w imię promowania nowych celów w ramach filaru drugiego.

Płatności jednolite są bardzo ważne dla wielu rolników zależnych od subsydiów, które mogłyby zniknąć z najbłahszego powodu. Jeżeli rolnicy walijscy będą niezadowoleni z rozwiązań Glastir – czy otrzymają alternatywne rozwiązania, czy w razie nieprzyjęcia tego programu zostaną w jakikolwiek sposób ukarani? Wybór pozbawiony alternatywy nie jest żadnym wyborem.

W Walii występują silne tradycje rolnicze i wiele gmin w znacznym stopniu zależy od gospodarki rolnej. Obecne reformy polityki rolnej oparte wyłącznie na ideologii zmiany klimatu mogłyby narazić na szwank walijskie tradycje rolnicze i gospodarczą przyszłość Walii.

  Iratxe García Pérez (S&D). - (ES) Panie przewodniczący! W przypadku wspólnej polityki rolnej (WPR) przez kilka lat czyniono starania na rzecz jej dostosowywania, a teraz wchodzimy w nową fazę procesu ustawicznego reformowania.

Panie komisarzu! W sprawozdaniu pana posła Lyona uznano rolę, którą rolnictwo jako sektor strategiczny może odegrać w procesie realizacji priorytetów nowej strategii „Europa 2020”. Chcemy silnej WPR po 2013 roku, która zachowa swój wspólny charakter, bez uszczerbku dla konkretnego wymiaru niektórych sektorów czy regionów. Jej zorientowanie na rynek będzie kontynuowane w obecnej formie. Jednakże nasilająca się niestabilność rynków, w połączeniu z wymaganiami wynikającymi ze zobowiązań międzynarodowych Unii, może negatywnie wpływać na dochody rolników.

Potrzebna jest odpowiednia sieć bezpieczeństwa. Pomoc bezpośrednia musi być całkowicie finansowana z budżetu Unii, a WPR musi dysponować przyznanymi środkami budżetowymi odpowiednimi dla sprostania nowym wyzwaniom i celom, jakie przed nią stoją, na poziomie przynajmniej równym wielkościom przewidzianym na rok 2013, ponieważ dalsze cięcia mogłyby zagrozić jej skuteczności.

Panie komisarzu! Nasi rolnicy ponownie będą musieli podejmować starania związane z dostosowywaniem się. Wszelkim zmianom, jakie mają miejsce, muszą towarzyszyć realistyczne okresy przejściowe.

Chciałabym podziękować panu posłowi Lyonowi i wszystkim kontrsprawozdawcom za ich pracę. Sporządzili sprawozdanie, które tutaj w Parlamencie możemy zaakceptować i które będzie stanowiło pozytywny sygnał kładący kres niepewności rolników europejskich.

  Przewodniczący. - Mamy teraz problem: 23 posłów poprosiło o możliwość zabrania głosu w ramach procedury pytań z sali. Jak państwo wiecie, regulamin przewiduje wystąpienie pięciu osób. Ponadto na całą debatę przewidziano 57 minut, a do tej pory wykorzystaliśmy 59 minut, przy czym pan komisarz jeszcze nie zabrał głosu, podobnie jak sprawozdawca, aby podsumować debatę.

Ze względu na to, że moim zdaniem problem jest bardzo ważny – czego dowodem jest wyjątkowa liczba osób zapisanych do głosu – umożliwimy wystąpienie 10 osobom, czyli podwójnej liczbie osób przewidzianej w tym przepisie.

  Jarosław Kalinowski (PPE). – (PL) Panie przewodniczący! Panie komisarzu! Odejście od historycznego sposobu określania wielkości wsparcia i wprowadzenie nowego, sprawiedliwego podziału środków ze wspólnej polityki rolnej pomiędzy rolników z całej Unii Europejskiej, bez dzielenia jej na „stare” i „nowe” państwa członkowskie, jest jednym z najważniejszych wyzwań dla wspólnej polityki rolnej po 2013 roku.

.

Opowiadam się za dwufilarowym modelem wsparcia, za tym, aby opłaty trafiały do rolników i były przeznaczane na rozwój i modernizację gospodarstw, a nie do właścicieli, którzy, otrzymując pieniądze, nie inwestują w rolnictwo i hamują konieczne przemiany. Podejmując nowe wyzwania, wspólna polityka rolna musi niezmiennie dbać o walory środowiskowe i o bezpieczeństwo żywności. Proponuję też pozostawić sprawdzone instrumenty regulacji rynku na swoim miejscu. Przykładem może być kwotowanie mleka. Jeśli się ono skończy, to czym je zastąpimy? Oczywiście istnieją pewne pomysły, ale nie mamy żadnej pewności...

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Vasilica Viorica Dăncilă (S&D). – (RO) Pragnę pogratulować sprawozdawcy, kontrsprawozdawcom i wszystkim osobom zaangażowanym w to przedsięwzięcie, które jest szczególnie ważne dla przyszłości WPR.

W zglobalizowanym świecie Unia Europejska, mając rynek wspólnotowy, musi podejmować stałe działania na rzecz zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw żywności i propagowania zasobów odnawialnych. Musi również walczyć ze zmianami klimatu oraz zintensyfikować wysiłki badawcze, aby w najlepszy sposób wykorzystać możliwości, jakie te badania mogą zapewnić.

WPR musi ukazywać perspektywy i stwarzać stabilne ramy, dzięki czemu sprzyjać będzie rozwojowi produkcji rolnej poprzez zwiększenie wydajności i konkurencyjności, jak też zapewni prawidłowe funkcjonowanie rynku gwarantując w ten sposób strategiczną niezależność w zakresie dostaw we wszystkich kluczowych sektorach produkcyjnych.

Uważam, że dla nas niezwykle istotne jest utrzymanie dwóch filarów wspólnej polityki rolnej, wyraźne rozróżnienie, w którym miejscu mamy do czynienia z filarem I, dostatecznie silnym, by zapewnić godziwe warunki życia wszystkim rolnikom we wszystkich państwach członkowskich…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  José Bové (Verts/ALE). – (FR) Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym oczywiście podziękować naszemu sprawozdawcy, panu Lyonowi, z którym - moim zdaniem – wszyscy współpracowaliśmy zgodnie dążąc do osiągnięcia postępu w pracach, jak również chciałbym powiedzieć krótko, w kilku słowach, że musimy uznać oczywisty stan rzeczy.

Oczywiste jest, że dzisiaj Europa jest importerem netto surowców rolnych. Musimy mieć ambitną politykę rolną i żywnościową, byśmy byli w stanie zapewnić zaspokojenie potrzeb żywnościowych naszych obywateli.

Ponadto dzisiaj mamy WPR, która wymaga zreformowania z trzech powodów. To WPR, która jest niesprawiedliwa pod względem ekonomicznym, społecznym i środowiskowym. Aspekt ekonomiczny: kwota wypłacana producentom jest niższa od ich kosztów produkcji, a WPR musi umożliwiać rozwiązanie tego problemu. Aspekt społeczny: pomoc jest w niesprawiedliwy sposób dzielona między kraje, regiony i rolników. Osiemdziesiąt procent pomocy przyznawane jest dla 20 % rolników. Aspekt środowiskowy: potrzebujemy WPR, która zapewnia poszanowanie gleby, która zapewnia poszanowanie…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Peter van Dalen (ECR). - (NL) Panie przewodniczący! Mówiąc krótko, w odniesieniu do wspólnej polityki rolnej prawdziwe jest następujące stwierdzenie: mamy teraz więcej krajów, więcej priorytetów i mniej pieniędzy. Oznacza to więc, że WPR wymaga gruntownej reformy i że taka reforma wymaga podjęcia działań od zera. Z uwagi na to, że żywność to najważniejsze wspólne dobro sektora rolnego, produkcja żywności musi być zapewniona, zwłaszcza pod kątem bezpieczeństwa żywnościowego w nadchodzących dziesięcioleciach.

Ponadto chcemy w Europie żywności dobrej jakości i przywiązujemy wagę do dobrostanu zwierząt i do ochrony środowiska. Nasi rolnicy nie zawsze są jednak wynagradzani przez rynek za swój wkład na rzecz dobra publicznego. Ich światowi konkurenci nie mają do czynienia z podobnymi wymaganiami albo – jeżeli tak jest – wymagania, którym muszą sprostać, są znacznie niższe, dlatego potrzebujemy wsparcia tam, gdzie rynek zawodzi. Zawarty w sprawozdaniu apel o pomoc obszarową, na hektar, to rzecz pozytywna. Będzie przeciwdziałać dalszej intensyfikacji rolnictwa i spowoduje, że perspektywa osiągnięcia celów w zakresie środowiska będzie bardziej realistyczna. I właśnie w ten sposób możemy wynagrodzić naszych rolników.

  Jaroslav Paška (EFD). – (SK) Wszyscy wiemy, że wspólna polityka rolna Unii Europejskiej to zagadnienie bardzo złożone i drażliwe. Nieprzerwane stosowanie tak zwanej zasady historycznej w dziedzinie wsparcia dla rolnictwa – nawet po rozszerzeniu UE – spowodowało poważne dysproporcje w europejskiej polityce gospodarczej.

Dlatego konieczne jest możliwe szybkie wprowadzenie obiektywnie sprawiedliwych kryteriów do systemu podziału wsparcia finansowego dla rolników, ponieważ dzięki temu powstaną prawidłowe warunki dla właściwej konkurencji ekonomicznej między rolnikami na jednolitym rynku europejskim.

Środki finansowe muszą być rozdzielane w sposób wyważony, by rolnicy we wszystkich krajach UE mieli prawo do tego samego poziomu wsparcia i by mogli konkurować między sobą w sposób uczciwy.

Dlatego – moim zdaniem – powinniśmy poprzeć poprawkę nr 6 do przedłożonego sprawozdania, co spowoduje, że mechanizm wspierania europejskiej produkcji rolnej stanie się sprawiedliwy.

  Angelika Werthmann (NI). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Polityka rolna wymaga spójnej struktury. Musi wzmacniać UE jako całość, uwzględniając zarazem różnice regionalne. Czynnik drugi jest szczególnie ważny dla mojego ojczystego kraju – Austrii – w przypadku, gdy rozważane są programy środowiskowe i inwestycyjne.

Przed polityką rolną stoi kilka ogromnych wyzwań. Szacuje się, że liczba ludności świata zwiększy się do 9 miliardów, doświadczamy zaś skutków zmian klimatu, takich jak braki wody i susze. W celu rozwiązania tych problemów istotne jest nie tylko to, aby współpraca wewnętrzna w UE była bardziej efektywna, ale także, aby UE działała na całym świecie w sposób spójny.

  Seán Kelly (PPE). - Panie przewodniczący! Z punktu widzenia rolnictwa dzisiejsza dyskusja była bardzo krzepiąca – dotyczy wszystkich stron tej Izby. Z zadowoleniem przyjmuję zwłaszcza to, że położono nacisk na zachęcanie ludzi młodych do zajęcia się gospodarką rolną, co jest całkowicie konieczne; że nie powinno być ponownej nacjonalizacji WPR; że pan komisarz powiedział, iż należy utrzymać dwa filary, ponieważ bez filaru pierwszego nie będzie potrzeby filaru drugiego, skoro nieopłacalna byłaby gospodarka rolna i w związku z tym nie byłyby zagwarantowane dobra publiczne, oraz że– jak powiedziała pani poseł Dodd – musimy spojrzeć na to, jakie znaczenie nadajemy określeniu „sprawiedliwy”, biorąc pod uwagę zwłaszcza zróżnicowane koszty i zróżnicowaną siłę nabywczą w całej Unii.

Również sam pan poseł Lyon odniósł się do podstawy historycznej. Sądzę, że obecnie dla rolników ważne jest otrzymanie wyraźnego sygnału dotyczącego scenariusza, który przypuszczalnie wystąpi, tak aby nie byli pozostawieni obłędnym spekulacjom i nie wiedzieli, czy na podstawie modelu historycznego sprzedawać czy też kupować inwentarz. Dlatego cieszyłbym się, gdyby możliwie szybko taki wyraźny sygnał w omawianej kwestii wyszedł ze strony pana komisarza.

  Marc Tarabella (S&D). – (FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu! I ja również chciałbym podziękować naszemu koledze posłowi, panu Lyonowi, za jego doskonałe sprawozdanie i z tego tytułu mu pogratulować, ponieważ to sprawozdanie stanowi pierwszy pozytywny ruch w kierunku przekształcenia WPR.

Celem nowej WPR jest stworzenie poważnej europejskiej polityki rolnej, społecznej i środowiskowej, natomiast nie jest nim Europa, której istota polega na nieokiełznanym wolnym rynku. Domagamy się WPR, która będzie posiadać szersze uprawnienia w kontekście publicznych zasobów przyrzeczonych i akceptowanych przez podatnika, będzie bardziej sprawiedliwa w zakresie rozdziału środków europejskich między 27 państw członkowskich i rolników oraz bardziej efektywna w zakresie właściwego wykorzystania środków publicznych.

W celu zapewnienia konsumentom bezpieczeństwa żywnościowego konieczne jest ustanowienie nowych mechanizmów publicznych dotyczących regulacji produkcji rolnej. Opowiadamy się za silną WPR, która posiada budżet niezbędny dla realizacji jej celów. W tym kontekście pan poseł Lyon w swoim sprawozdaniu całkiem słusznie podkreśla pojawienie się nowych wyzwań, przed jakimi stanie WPR: w szczególności zmiany klimatu, gospodarka wodna, energie odnawialne, różnorodność biologiczna i erozja gleb.

Autorzy sprawozdania apelują o prostszą, bardziej odpowiedzialną WPR, która w sposób bardziej efektywny reaguje na potrzeby rolników europejskich, dla dobra spójności i zachowania…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Sergio Paolo Francesco Silvestris (PPE). – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Wspólna polityka rolna (WPR) ma zasadnicze znaczenie i taką pozostanie jeszcze przez dłuższy czas, zwłaszcza, gdy chodzi o zatrudnienie. W Europie w ciągu niespełna 10 lat zatrudnienie w rolnictwie spadło o 25 %, co oznacza utratę 4 milionów miejsc pracy. Jeżeli chcemy rozwiązać palący problem bezrobocia, nie możemy pozwolić na to, by WPR była bierna i musimy na nią łożyć gwarantując odpowiednie zasoby, które doprowadzą do stałego wzrostu. Dlatego nowa WPR będzie musiała gwarantować przynajmniej ten sam poziom finansowania, co w przeszłości.

Panie komisarzu! Skierowane dzisiaj do pana żądanie Parlamentu nie dotyczy jednak zagwarantowania tego samego poziomu finansowania, lecz jego zwiększenia. Ostateczny, bezdyskusyjny wymóg dotyczący finansowania polega na tym, aby odpowiednio dopasować istniejące finansowanie, natomiast wniosek dotyczy zwiększenia – znacznego zwiększenia – finansowania na rzecz rolnictwa. Sprawozdanie pana posła Lyona zawiera pewne wysoce pozytywne elementy, środki mające przyhamować wahania cen, środki wspierające sektor, gwarantujące rolnikom godziwy dochód oraz gwarantujące aktualny…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Luís Paulo Alves (S&D). – (PT) Panie przewodniczący! My również opowiadamy się za silną wspólną polityką rolną, odnoszącą się nie tylko do rolników, ale do ponad 500 milionów obywateli Europy – polityki, która jest wyposażona w ambitny budżet zdolny do sprostania rosnącym wyzwaniom, przed jakimi stoimy, a przede wszystkim, która funkcjonuje we wszystkich regionach europejskich. Pewność, że tak się stanie, ma kluczowe znaczenie dla Azorów, gdzie rolnictwo jest niezastąpionym filarem modelu zrównoważonego rozwoju.

W tej nowej WPR przy podziale środków finansowych należy odejść od kryteriów historycznych, ponieważ było i jest to wysoce szkodliwe dla Portugalii i rolników portugalskich. Nowa WPR powinna uwzględniać specyficzny charakter rolnictwa, oferując zestaw instrumentów służących do regulacji rynku i zarządzania ryzykiem, zdolnych do zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku i zagwarantowania stabilności produkcji rolnej.

WPR po 2013 roku powinna zwiększać konkurencyjność modelu rolnictwa europejskiego, zapewniając właściwy rozkład wartości na rynku wewnętrznym, generowany przez powiązania powstające w łańcuchu dostaw żywności, oraz poprzez otwarcie rynków zewnętrznych...

(Przewodniczący odebrał mówcy głos)

  Przewodniczący. - Mam dwa wnioski o udzielenie głosu w związku z przestrzeganiem Regulaminu. Jako pierwsza głos zabierze pani poseł McGuinness.

  Mairead McGuinness (PPE). - Panie przewodniczący! W sprawie porządkowej: wiem, że inni posłowie podzielą moje obawy co do procedury pytań z sali i że pan w tej materii jest wszechwładny, natomiast posłowie zasiadający w Komisji Rolnictwa, którzy faktycznie pracowali nad omawianą dokumentacją przez dłuższy czas i którzy uczestniczyli w tej debacie na samym jej początku, zasługują na to, aby im umożliwić przedstawienie opinii merytorycznych, a ja nie mogłam zwrócić na siebie pańskiej uwagi, ponieważ pan na mnie nie patrzył, podczas gdy zostałam zauważona przez sześcioro oczu obok pana, panie przewodniczący. Czy mogłabym poprosić przedstawiciela Komisji o komentarz w sprawie możliwości przesunięcia obszarów o trudniejszych warunkach gospodarowania, do filaru pierwszego? Przedstawię pisemne oświadczenie w tej kwestii. Mam nadzieję, że państwo poprzecie moje stanowisko.

  Przewodniczący. - Pani poseł McGuinness! Zapewniam panią, że prawie cały czas patrzyłem na panią i że widziałem, iż prosi pani o głos.

Problem polega jednak na tym, że konstrukcja tego punktu nie na tym polega: innymi słowy jego konstrukcja nie przewiduje udzielania głosu w pierwszej kolejności posłom odnośnej komisji, natomiast pierwszeństwo mają ci posłowie, którzy wobec przewodniczącego wyrażą chęć zabrania głosu wcześniej niż inni. Wynika to z Regulaminu. Ponadto zakłada się, że głos zabiera pięciu posłów, a pomimo to udzieliliśmy głosu dziesięciu osobom.

To bardzo poważna sprawa. Czas przeznaczony dla grup został podzielony między posłów, aby każdy mógł dysponować jedną minutą, natomiast nikt prawie nie przemawiał krócej niż półtorej minuty, a więc nie ma sposobu, aby pozytywnie odpowiedzieć – czego wszyscy chcielibyśmy – na prośbę każdego, kto pragnie wystąpić poza czasem przydzielonym odpowiedniej grupie.

Teraz głos zabierze pan poseł Obermayr, również w związku z przestrzeganiem Regulaminu.

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Panie przewodniczący! Zakładam, że miał pan mnie na myśli. Chciałbym odnieść się do sprawy, o której wspomniała moja przedmówczyni. Oczywiście chciałbym podziękować za pańską wspaniałomyślność i zezwolenie na wystąpienie dziesięciu mówców zamiast pięciu. Rozumiemy ograniczenia czasowe, jakim pan podlega, natomiast mam nadzieję, że pan nas również rozumie. Istnieją jednak części Europy, które funkcjonują w warunkach poważnych obciążeń i które są niesłychanie zagrożone. To oczywiście też prawda, niezależnie od prac komisji.

Po drugie, wskazał pan, że problem dotyczący procedury pytań z sali nie został rozwiązany. Prosilibyśmy o jego jak najszybsze rozwiązanie, ponieważ nie wiem, czy już dzień wcześniej powinniśmy zacząć formować kolejkę lub składać wniosek z wyprzedzeniem trzydniowym, a następnie spędzić tutaj noc, aby wreszcie móc się wypowiedzieć. Ważne jest też, aby w przypadku, gdy ma wystąpić tylko dziesięciu mówców, powinniśmy wiedzieć, o jakie 10 osób chodzi.

Bardzo pomocne i sprawiedliwe byłoby jak najszybsze wprowadzenie odpowiednich struktur. W ten sposób będzie pan przeżywał mniejszy stres i zyska pan na popularności, gdy będzie pan mógł pozwolić większej liczbie osób zabrać głos. Będziemy też zadowoleni mając rozwiązanie, które jest dla nas sprawiedliwe. Proszę o wyrozumiałość i raz jeszcze dziękuję za zrozumienie.

  Przewodniczący. - Ma pan całkowitą słuszność. Koncepcja zwracania na siebie uwagi przewodniczącego jest ewidentnie całkowicie subiektywna, ponieważ przewodniczący posiada wzrok, natomiast nie jest to wzrok o tak rozległym polu widzenia i wielu płaszczyznach, jak wzrok gadów, co oznacza, że osoby, które nawiązują kontakt wzrokowy, ten kontakt nawiążą; pracownicy sekretariatu mogą w tym zakresie bardzo wiele pomóc. Niemniej jednak, ma pan rację: jest to problem, który nie został rozwiązany w sposób rozsądny – rozumiem to – przez Prezydium Parlamentu.

Pani poseł McGuinness mówi na przykład, że członkowie odnośnej komisji powinni mieć pierwszeństwo i mnie wydaje się to całkowicie rozsądne, lecz nie utworzono takiego zapisu. Jedyny istniejący zapis mówi, że sprawa leży w gestii przewodniczącego, który prowadzi debatę, co wyraźnie stawia przewodniczącego w wyjątkowo skomplikowanym położeniu.

Ponadto sami posłowie nie przestrzegają Regulaminu, ponieważ nie jest dozwolone wykorzystywanie niebieskiej kartki w celu zgłoszenia prośby o głos, w czasie procedury pytań z sali. Niebieska kartka ma być wykorzystywana w celu przerwania wypowiedzi posła przemawiającego w danej chwili, aby zadać mu pytanie w czasie nieprzekraczającym 30 sekund. Mamy jednak tutaj posłów, którzy stale podnoszą niebieskie kartki.

Będziemy musieli przeprowadzić krótkie szkolenie, aby posłowie nauczyli się, że niebieska kartka służy konkretnemu celowi i że chcąc poprosić o głos podczas procedury pytań z sali, należy podnieść rękę, podnieść białą kartkę, lub zastosować inny mechanizm aniżeli niebieską kartkę.

Nie chcę jednak przedłużać debaty. Mamy dosyć duże opóźnienie i w czasie poświęconym temu problemowi powinny mieć miejsce dwa lub trzy wystąpienia.

  Dacian Cioloş, członek Komisji. − (FR) Panie przewodniczący! Nie mam pewności, czy zadano wiele pytań. Zauważyłem na pewno, że niektóre zasady potwierdzono, co jak widzieliśmy, znalazło odpowiednie odbicie w sprawozdaniu.

W każdym razie główny wniosek z obecnej debaty, to przekonanie, że potrzebujemy wspólnej polityki rolnej - polityki rolnej, która musi być polityką wspólnotową - oraz że potrzebny nam jest również budżet, który musi być współmierny do zadań, jakie wyznaczamy rolnictwu. Moim zdaniem budżet realistyczny to budżet, który odpowiada celom określonym w ramach wspólnej polityki rolnej.

Daje się zauważyć, że coraz więcej wymagamy od naszych rolników. Oczywiście wymagamy też, aby dostarczone zasoby były efektywniej wykorzystywane i rozliczane w sposób bardziej przejrzysty. Widzę, że jest tutaj mój kolega, pan Lewandowski, komisarz ds. budżetu – być może przybył specjalnie po to, aby potwierdzić, że WPR będzie miała budżet współmierny do celów, jakie jej wyznaczamy.

Zapamiętam także to, że jeżeli rolnictwo – wspólna polityka rolna – ma osiągnąć cele, jakie w tym zakresie wyznaczamy, musimy brać pod uwagę wszelkie różnice między wszystkimi rodzajami gospodarki rolnej, jakie występują w Unii Europejskiej. Musimy uwzględnić tę różnorodność, aby w tych regionach, w których ona się ujawnia, działalność w ramach gospodarki rolnej różnego typu mogła doprowadzić do osiągnięcia celów nie tylko w zakresie dostaw na rynek, produkcji i bezpieczeństwa dostaw na rynek, lecz także mogła spowodować dążenie do lepszego rozpoznania problemów środowiska, gospodarki zasobami naturalnymi oraz możliwości rozwoju gospodarczego na obszarach wiejskich. Musimy uwzględnić sposób, w jaki sektor rolny i rolno-spożywczy może się do tego przyczynić.

Przyjmuję również do wiadomości fakt, iż wszystkie te przemyślenia dotyczące przyszłości wspólnej polityki rolnej muszą pomóc w przyciąganiu ludzi młodych, muszą ludziom młodym dawać widoki na przyszłość, gdy chcą inwestować w rolnictwo, tak aby działalność rolnicza była także działalnością przyszłościową i abyśmy mogli realizować nasze cele.

Chcę też wysłać wyraźny sygnał i odpowiedzieć na pytanie pana posła Kelly’ego w sprawie pomocy bezpośredniej. Nie sądzę, aby istniały jakiekolwiek wątpliwości co do tego, że jeżeli mamy mieć sprawiedliwsze rolnictwo oraz przejrzystszą i efektywniejszą wspólną politykę rolną, musimy określić wyraźne kryteria podziału pomocy bezpośredniej zgodnie z celami, jakie sobie wyznaczymy. Dlatego - moim zdaniem - odniesienia historyczne nie stanowią kryteriów sprawiedliwych, przejrzystych czy obiektywnych. Odniesienia historyczne musimy zastąpić znacznie bardziej klarownymi celami, co przyniesie pewien zakres sprawiedliwości i umożliwi lepsze uwzględnienie tej różnorodności w rolnictwie, która występuje w Unii Europejskiej. Da to państwom członkowskim i regionom środki umożliwiające osiągnięcie lepszego zysku z posiadanych przez nie zasobów.

Kończąc chciałbym potwierdzić, że potrzebna jest nam wspólna polityka rolna dla Europy. Potrzebna jest wspólna polityka rolna dla całej Unii Europejskiej i to oczywiście wspólna polityka rolna, która nie przeszkadza innym regionom świata w rozwijaniu ich własnego rolnictwa.

  George Lyon, sprawozdawca. – Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym odnieść się do kilku kluczowych tematów poruszonych przez kolegów posłów podczas obecnej debaty. Nowe strategiczne znaczenie produkcji żywności i WPR: bezwzględnie tak. Dwa filary: bezwzględnie tak, zgadzam się z tym, Produkcja żywności absolutnie w centrum WPR: tak, o to przecież chodzi w WPR. Wszelkie inne rzeczy to dodatki, które mają sprawić, by nasz sektor gospodarki rolnej był opłacalny i by mógł w efekcie zapewnić korzyści środowiskowe, służyć uporaniu się ze zmianami klimatu oraz wszystkimi innymi elementami podanymi w naszym sprawozdaniu.

Silny budżet: bezwzględnie tak, sprawiedliwy dla starych i nowych państw członkowskich: tak wielu posłów wskazywało na to jako na problem, i jest to problem, którym musimy się zająć. Budżet musi być obiektywny i przejrzysty, jeżeli chodzi o sposób przyznawania pieniędzy państwom członkowskim. Muszą one sprostać wyzwaniom strategii Europa 2020. Bezwzględnie konieczne jest, aby gospodarkę rolną i WPR postrzegać jako element rozwiązania umożliwiającego osiągnięcie tych celów, a nie jako część problemu.

Chciałbym wyrazić uznanie dla kontrsprawozdawców, panów Michela Dantina, Martina Häuslinga, Wojciecha Olejniczaka i Jima Nicholsona. Wspaniale układała się nasza współpraca nad opracowaniem dokumentu, który – jak sądzę – jest bardzo rzetelnym sprawozdaniem zawierającym jasną wizję kierunku, w jakim WPR po 2013 roku, zdaniem Parlamentu, powinna zmierzać. Chciałbym powiedzieć, że zapewni to Parlamentowi Europejskiemu bardzo mocną pozycję, gdy przyjdzie do rozmów i negocjacji z Komisją i Radą ds. Rolnictwa. Panie komisarzu! Chciałbym powiedzieć panu, aby pan się do nas przyłączył, a wówczas będziemy pewni, że razem tę wizję zrealizujemy.

(Oklaski)

  Przewodniczący. - Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się dzisiaj, czyli w czwartek, w dniu 8 lipca o godz. 12.00.

Chciałbym ponownie przeprosić tych posłów, którzy nie mogli być dopuszczeni do głosu. Jak mówi pani poseł McGuinness, mogą oni przedstawić swoje stanowisko na piśmie.

Przedstawię tę kwestię Prezydium, ponieważ wymaga ona wyjaśnienia. Zaproponuję także Prezydium – a mam nadzieję, że wszyscy państwo to poprzecie – aby nie udzielać pozwolenia na zabranie głosu podczas procedury pytań z sali posłom, którzy nie są obecni na początku debaty, gdy sprawozdawca przedstawia swoje sprawozdanie lub gdy przemawia komisarz. Mamy sytuację, w której posłowie są oburzeni, że nie zezwolono im na wystąpienie, lecz nie pozostali na miejscu, aby wysłuchać wyjaśnień i wniosków formułowanych przez komisarza czy sprawozdawcę. Należy podjąć starania w kierunku zwiększenia dyscypliny, lecz musi to być zrobione przy udziale nas wszystkich.

Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)

  Sergio Berlato (PPE), na piśmie. – (IT) Wspólna polityka rolna (WPR) to jedna z najważniejszych polityk Unii Europejskiej, jeżeli weźmiemy pod uwagę, że wydatki na cele rolnicze stanowią około 43 % budżetu UE. Na podstawie art. 33 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, WPR ma na celu zagwarantowanie europejskim konsumentom rozsądnych cen, a rolnikom – godziwego poziomu życia.

Obecny kryzys gospodarczo-finansowy przyniósł w latach 2008-2009 spadek dochodów rolników średnio o 12,2%, bardziej rygorystyczne warunki dostępu do kredytów oraz wzrost bezrobocia na obszarach wiejskich. Niestabilność cen produktów na rynkach rolnych gwałtownie wzrosła i przewiduje się kontynuację tego wzrostu. Dlatego uważam, że w przyszłej WPR powinien znaleźć się zapis o sieci bezpieczeństwa minimalnego tak aby niepewność co do cen rynkowych można było opanować, jak też o szybkich efektywnych rozwiązaniach przewidzianych na wypadek wystąpienia kryzysów gospodarczych w tym sektorze.

Organizacja ds. Wyżywienia i Rolnictwa szacuje, że do 2050 roku ludność świata zwiększy się z obecnych 6 miliardów do 9 miliardów i że dwukrotne zwiększenie zapotrzebowania na żywność wymagać będzie odpowiedniego wzrostu światowej produkcji rolnej. Dlatego bezpieczeństwo żywnościowe będzie głównym wyzwaniem dla rolnictwa w przyszłości, a ciężar odpowiedzialności będzie spoczywał na Unii, która nadal będzie musiała to bezpieczeństwo gwarantować dla dobra obywateli europejskich.

  Cristian Silviu Buşoi (ALDE), na piśmie. – (RO) Dostosowanie WPR do nowych realiów społecznych i ekonomicznych to krok konieczny. Aby móc to uczynić, musimy rzeczywiście odpowiedzieć na kilka pytań kluczowych. Całkowicie zgadzam się ze stwierdzeniem, że konieczne jest zagwarantowanie bezpieczeństwa dostaw żywności. Powstaje jednak pytanie, w jakim zakresie chcemy być samowystarczalni i na ile jesteśmy skłonni, by więcej za to zapłacić?

Do tej pory dzięki WPR utrzymywano wysokie ceny produktów spożywczych, które są tańsze w innych krajach. UE nie może promować wolnego handlu, jeżeli jednocześnie chroni swój własny rynek rolny. Należy znaleźć rozwiązania, które umożliwią UE wprowadzenie właściwych światowych norm jakościowych, tak by rozbieżność między cenami produktów rolnych w różnych krajach była mniejsza.

Największe moje obawy budzi jednak wpływ, jaki WPR ma na rolników. Oddzielenie płatności od produkcji doprowadziło jedynie do skierowania dopłat bezpośrednich do właścicieli dużych areałów, którzy z pewnością nie są rolnikami. Apeluję jednak do Komisji, aby przedstawiła sprawiedliwsze kryteria, dzięki którym rolnicy mogliby być rzeczywistymi beneficjentami WPR. Potrzebne są zachęty dla rolników, zwłaszcza po to, aby zachęcić ludzi młodych do przenoszenia się na obszary wiejskie. Tak się jednak nie stanie, jeżeli utrzymany zostanie obecny system dopłat bezpośrednich, który jest absurdalny.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie. – W ramach wspólnej polityki rolnej (WPR) istnieją możliwości znalezienia rozwiązań wielu problemów obecnie nękających europejskie gospodarstwa rolne, a w żadnym państwie członkowskim UE nie jest to bardziej oczywiste niż w Irlandii, gdzie zarówno sprawiedliwe i pełnie porozumienie dotyczące WPR, jak i działanie w kierunku wdrażania zmian koniecznych w gospodarce rolnej XXI wieku, znajdują takie samo poparcie. Aby jednak zyskać zaufanie i zaangażowanie społeczności rolniczej w Europie, nowa WPR musi rolnikom zapewnić stabilność i godziwe ceny, jak to się obecnie dzieje, za towary, które produkują. Obywatele Europy będą w zamian otrzymywali nie tylko towary wysokiej jakości, w przypadku których jest gwarancja, że je wyprodukowano zgodnie z unijnymi wysokimi standardami, lecz także będą korzystać ze społecznych i kulturowych efektów WPR, tak jak to przedstawiono w filarze II. Przede wszystkim UE musi nadal cieszyć się zaufaniem rolników europejskich. Społeczność rolnicza jest świadoma, że wraz z tym nowym porozumieniem przyjdą zmiany, i obecnie jest gotowa, by te zmiany przyjąć. Aby skorzystać z tych pozytywnych relacji instytucje UE muszą zapewnić porozumienie, które jest nowoczesne, a jednocześnie kompleksowe i sprawiedliwe dla wszystkich.

  Béla Glattfelder (PPE), na piśmie. – (HU) Po 2013 roku Europa nadal będzie potrzebowała efektywnej i wspólnej polityki rolnej. Z tego względu budżet UE na cele rolnicze należy utrzymać co najmniej na obecnym poziomie.

Na Europie spoczywa szczególna odpowiedzialność – zagwarantowanie bezpieczeństwa żywności na świecie. Wynika ona z tego, że właśnie w Europie najbezpieczniejsza żywność może być wytwarzana według najsurowszych norm ochrony środowiska. Dlatego głównym zadaniem WPR jest ochrona rolniczego potencjału produkcyjnego Unii Europejskiej.

Dlatego bardzo ważne jest zagwarantowanie, że dopłaty bezpośrednie nie ulegną zmniejszeniu.

W przypadku wsparcia na rzecz rozwoju wsi w ramach filaru drugiego, należy zapewnić wykorzystanie tych środków przede wszystkim na cele rolnicze.

Rolników należy chronić przed skrajnymi fluktuacjami cen interwencyjnych, tak powszechnymi w ostatnich latach. Musimy dysponować narzędziami interwencji rynkowej, a w niektórych sektorach, np. w sektorze wina i mleka, konieczne są środki zmierzające do ograniczania podaży. Zmniejszyłoby to straty ponoszone przez rolników w wyniku fluktuacji cen.

Handel europejską żywnością jest znacznie bardziej skoncentrowany, aniżeli przemysł przetwórstwa żywności czy produkcja rolna. Bardzo często setki rolników konkurują z ogromną siecią hipermarketów i ich pozycja przetargowa jest znacznie gorsza. Dlatego właśnie musimy wspomagać proces usprawnienia współpracy między rolnikami. Wymaga to jednak zwolnienia z surowych unijnych przepisów dotyczących konkurencji w rolnictwie.

Przywóz z krajów trzecich powinien podlegać takim samym surowym przepisom dotyczącym ochrony środowiska, bezpieczeństwa żywności, dobrostanu zwierząt i innym, jakie obowiązują rolników europejskich.

  Elisabeth Jeggle (PPE), na piśmie. – (DE) Sprawozdanie przygotowane przez pana posła Lyona, z jego własnej inicjatywy, powoduje, że Parlament uczestniczy we wczesnej fazie debaty na temat przyszłości WPR. Wszystkim zaangażowanym w to osobom chciałabym podziękować za pracę, którą wykonali. Sformułowane zostały wybiegające w przyszłość cele dla całej Wspólnoty.

Moim zdaniem są trzy podstawowe elementy, wymagające rozważenia, jeżeli mamy nadal zapewniać kompleksowy i zrównoważony rozwój rolnictwa w całej Europie. 1. Istotne jest, aby po 2013 roku odpowiednio finansować WPR i abyśmy opracowali właściwy budżet.

2. Konieczne jest utrzymanie niezawodnej struktury uwzględniającej dwa filary, z silnym filarem pierwszym i równie silnym filarem drugim. Jedynym sposobem utrzymania europejskiego modelu rolnictwa to zagwarantowanie produkcji żywności wysokiej jakości w filarze pierwszym, a w filarze drugim - zapewnienie dobrych perspektyw rozwoju obszarów wiejskich oraz tworzenie miejsc pracy i infrastruktury dla rolników i jak i osób zatrudnionych poza rolnictwem, mężczyzn i kobiet, a w szczególności dla ludzi młodych.

3. Poważne wahania cen na zliberalizowanych rynkach oraz skutki zmian klimatu nadal wymagają zapewnienia sieci bezpieczeństwa. Pojawiły się dla nas nowe cele, jeżeli chodzi o ukierunkowanie rynku, bezpieczeństwo produktów, ochronę zwierząt oraz potrzebę ochrony środowiska i różnorodności biologicznej w wyniku zmian klimatu. W obliczu tych wyzwań odpowiednia polityka rolna jest najlepszą polityką z punktu widzenia przyszłości oraz leży w interesie wszystkich naszych obywateli.

  Sandra Kalniete (PPE), na piśmie. – (LV) Niniejsza rezolucja wiąże się z odejściem od areału jako podstawy historycznej przy określaniu płatności w ramach pomocy bezpośredniej w kolejnym okresie planowania finansowego. Tak więc przewidujemy możliwość okresu przejściowego. Tego rodzaju okres jest istotny, lecz pełne siedem lat to byłby zbyt długi okres przejściowy. Przedłużanie procesu wdrażania nowej metody mogłoby mieć negatywny wpływ na realizację ważnego celu reformy WPR – świadczenia pomocy, która jest ukierunkowana, sprawiedliwa, wyważona, prosta i przejrzysta. Argumentem przemawiającym za zachowaniem budżetu na jego poziomie z 2013 roku są uzasadnione oczekiwania nowych państw członkowskich, które spodziewają się, że wsparcie w ramach WPR, jakie występuje w ich przypadku, będzie porównywalne ze wsparciem dla dawniejszych państw członkowskich. Jestem przekonana, że WPR może być silna i prawdziwie wspólna jedynie wówczas, gdy w swoim założeniu zapewnia uczciwą konkurencję między wszystkimi rolnikami europejskimi. Niezakłócona konkurencja w Europie jest także warunkiem koniecznym konkurencyjności rolników europejskich na rynkach światowych. Pragnę zwrócić uwagę na wyrażoną w rezolucji wolę polityczną, aby wzmocnić pozycję producentów surowców w łańcuchu dostaw żywności i aby organizacje producentów surowców mogły stać się skuteczniejsze oraz aby mogli oni rozmawiać z dużymi firmami detalicznymi i przedsiębiorstwami przetwórczymi na zasadach partnerskich. Mam nadzieję, że element WPR dotyczący rozwoju obszarów wiejskich zostanie skonsolidowany i że w zakresie rozwoju wsi główna uwaga skoncentruje się na społecznościach wiejskich, poprawie środowiska, unowocześnianiu i restrukturyzacji rolnictwa, zwiększeniu spójności, poprawie w zakresie zbytu produktów i w dziedzinie konkurencyjności, a także na zmianach klimatu, energii odnawialnej i różnorodności biologicznej.

  Filip Kaczmarek (PPE), na piśmie. – Szanowni państwo! Przyszłość wspólnej polityki rolnej po roku 2013 jest dla nas niezwykle ważna. Od WPR zależy wiele istotnych rzeczy – kształt budżetu Unii Europejskiej, przyszłość rolnictwa, rolników i obszarów wiejskich. Cały Parlament Europejski powinien być świadom znaczenia WPR dla przyszłości UE. To, co jest kluczowe, to oczywiście dopłaty bezpośrednie, ale również doprowadzenie do ich wyrównywania w poszczególnych krajach. Dziś różnice między wysokością dopłat w poszczególnych państwach członkowskich są zbyt duże. Podważa to poczucie solidarności, równości i wspólnotowości. To, co rolnicy potrzebują najbardziej to stabilizacja dochodów, również w dłuższych okresach czasu. Bez tego bardzo trudno jest modernizować gospodarstwa, trudno będzie też utrzymać pozytywny wpływ rolnictwa na środowisko naturalne i kulturalne. Postarajmy się zatem przyczynić do tego, aby przyszłe zmiany we Wspólnej Polityce Rolnej doprowadziły do stabilizacji dochodów rolników europejskich. Dziękuję bardzo.

  Mairead McGuinness (PPE), na piśmie. – Z zadowoleniem przyjmuję omawiane sprawozdanie, które stanowi pierwszy krok w analizie kształtu i specyfiki wspólnej polityki rolnej (WPR) po 2013 roku. Autorzy sprawozdania potwierdzają, że po 2013 roku WPR będzie istniała, że powinna pozostać polityką wspólną oraz że budżet z nią związany powinien być utrzymany przynajmniej na obecnym poziomie. W sprawozdaniu wyrażony jest zdecydowany pogląd na temat utrzymania jednej polityki unijnej, a odrzuca się tam próby zmierzające do jej ponownej nacjonalizacji. Świadomość, że ten Parlament rozumie ich obawy, powinna dodawać rolnikom otuchy. WPR po 2013 roku powinna wspierać aktywnych producentów i wynagradzać ich za żywność, która produkują oraz za wiele dóbr publicznych, jakich dostarczają społeczeństwu – łącznie z wysokimi standardami w zakresie dobrostanu zwierząt i w zakresie środowiska. Środki wspierania rynku będą miały zasadnicze znaczenie z punktu widzenia zapewnienia odpowiednich sieci bezpieczeństwa chroniących przed wyjątkową niestabilnością rynku, która przypuszczalnie będzie cechą charakterystyczną tego rynku w przyszłości. Zaledwie siedem procent rolników w UE ma mniej niż 35 lat – jest to ważne przypomnienie wskazujące, że musimy sprawić, aby istniały warunki zachęcające młodych ludzi do kontynuacji działalności w ramach gospodarki rolnej. Ważne jest, by w WPR po 2013 roku położyć zdecydowany nacisk na potrzeby młodego pokolenia i by w ten sposób zapewnić rozwój rolnictwa w sposób nowatorski i efektywny.

  Ivari Padar (S&D), na piśmie. – (ET) Na początku chcę podziękować mojemu koledze panu posłowi Lyonowi za opracowanie bardzo wyważonego sprawozdania. Uważam, że już to nam pozwoliło na stworzenie dobrej podstawy do dyskusji w najbliższej przyszłości. Dokonanie zmian w polityce rolnej to przypuszczalnie jedno z największych zadań podczas obecnego posiedzenia plenarnego. Prawdą jest, że „smak owoców” tych przepisów poznamy znacznie później, być może za lat dziesięć. Chociaż najważniejszym zadaniem rolnictwa jest dostarczanie żywności, coraz bardziej dostrzegane jest znaczenie rolnictwa z punktu widzenia interesu publicznego, niezależnie od tego, czy przejawia się w polityce społecznej, w dziedzinie środowiska czy też kultury. Stosunkowo niewielka część ludności rzeczywiście „żywi” 100 % ludzi, użytkuje grunty na cele gospodarcze i troszczy się o równowagę społeczną na obszarach wiejskich w całej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stanowi dobrą podstawę do dalszych dyskusji. Dziękuję za uwagę.

  Ulrike Rodust (S&D), na piśmie. – (DE) Dziękuję posłowi sprawozdawcy. W sprawozdaniu, które mamy przed sobą, znalazło się wiele koncepcji przedstawionych przez moją grupę i teraz mamy bardzo dobry efekt.

Naszym podstawowym celem musi być zapewnienie żywności wysokiej jakości w Europie.

Podczas dyskusji na temat organizacji reformy polityki rolnej często była mowa o wynagradzaniu za dostarczanie dóbr publicznych. Moim zdaniem obecna debata zmierza we właściwym kierunku.

Jedynie w przypadku, gdy obywatele UE będą przekonani, że rzeczywiście dołożono starań i że pieniądze nie są wypłacane lekką ręką, wspólna polityka rolna będzie postrzegana tak, jak na to zasługuje.

Rozwój obszarów wiejskich odgrywa jeszcze większą rolę. Aby zapobiec zanikaniu i unicestwianiu naszego rolnictwa musimy opracować nowe instrumenty, które zatrzymają odpływ ludności z terenów wiejskich.

Czynne tereny wiejskie to atrakcyjne środowisko bytowe nie tylko dla samych rolników, lecz także dla ludzi, którzy nie chcą mieszkać w miastach.

Podczas posiedzenia plenarnego powinniśmy - zdecydowaną większością głosów - zaaprobować sprawozdanie w jego obecnym kształcie, aby wysłać czytelny sygnał na zewnątrz.

  Csaba Sógor (PPE), na piśmie. – (HU) W czasie, gdy proces integracji europejskiej się rozpoczynał, wspólna polityka rolna nie tylko zapewniała dostawy żywności dla ludności, ale także stwarzała podwaliny nowoczesnego rolnictwa europejskiego oraz innych konkretnych polityk. Jednakże Unia Europejska niedawno powiększyła się o 12 nowych państw członkowskich. Oznacza to, że UE przyjęła nową populację rolniczą obejmującą 7 milionów ludzi, podczas gdy przed rokiem 2004 ta grupa społeczna liczyła w UE 6 milionów. Ponadto w wyniku przystąpienia nowych państw członkowskich obszary rolne UE wzrosły o 40 % – ze 130 milionów ha do 185 milionów ha. W momencie przystąpienia nowe państwa członkowskie przewidywały, że z czasem w ramach WPR ich rolnicy będą otrzymywali wsparcie na takim samym poziomie, jak rolnicy w starych państwach członkowskich. Można to jednak osiągnąć jedynie wówczas, gdy po 2013 roku zasoby przeznaczone na politykę rolną nie uległyby zmniejszeniu. UE musi brać pod uwagę różne sytuacje i potrzeby państw członkowskich, ponieważ rolnictwo europejskie będzie wspierać w równym stopniu interesy państw członkowskich, rolników, i obywateli wyłącznie wówczas, gdy zasoby nie będą dzielone niesprawiedliwie z uwagi na różnice poziomów modernizacji.

  Csaba Sándor Tabajdi (S&D), na piśmie. – (HU) Wspólna polityka rolna wymaga zasadniczych i śmiałych reform, z uwzględnieniem szczególnej sytuacji nowych państw członkowskich. W opinii europejskich podatników utrzymywanie WPR jest racjonalne i daje się obronić w rozmowach z ministrami finansów jedynie wówczas, gdy potrafimy wykazać, że poza zapewnieniem bezpieczeństwa żywności europejskiej, rolnictwo może również dostarczać społeczeństwu dóbr o charakterze społecznym i środowiskowym. Uważam, że wspólną politykę rolną wyłącznie może ocalić wyłącznie gruntowna reforma. Nakłady nowych państw członkowskich na rolnictwo muszą być wspierane przy pomocy świadczeń dotowanych, inaczej rolnictwo europejskie będzie funkcjonowało według dwóch – lub uwzględniając sytuację w Rumunii i Bułgarii – trzech różnych prędkości rozwoju. Doprowadzi to do dalszego zwiększenia się rozziewu między piętnastką starych krajów UE a nowymi dwunastoma państwami członkowskimi. Dojście w Europie do rolnictwa „ekologicznego” i wytwarzanie dóbr publicznych w dziedzinie środowiska wymaga nowych nakładów, szczególnie w nowych państwach członkowskich. Rolników nie powinno się karać, lecz powinni oni otrzymywać zachęty finansowe umożliwiające zakup maszyn, które pozwolą na uprawę ziemi w sposób przyjazny dla środowiska i gleby, wymianę puli genowej roślin uprawnych oraz nakłady na ochronę środowiska i czystości wód.

  Artur Zasada (PPE), na piśmie. – Dokonując reformy WPR nie możemy zapominać o zasadach integracji, solidarności oraz wspólnotowości. Płatności bezpośrednie znacząco oddziaływają na bezpieczeństwo dostaw żywności. Nie tylko przyczyniają się do stabilizacji dochodów rolników, ale również rekompensują koszty spełniania coraz wyższych wymagań nakładanych na rolnictwo. Jeśli nie wyrównamy poziomu wsparcia bezpośredniego ten główny instrument finansowy WPR będzie nadal dzielił Unię Europejską na stare i nowe państwa członkowskie. Odejście od historycznych kryteriów podziału byłoby nie tylko symbolicznym gestem ku pełniejszej integracji, ale również przyczyniłoby się do zapewnienia równych warunków konkurencji na jednolitym rynku wspólnotowym. Ponadto konieczne jest, aby strategia wobec rozwoju obszarów wiejskich pozostała nadal kluczowym elementem WPR, wspierającym szeroko rozumiany rozwój gospodarczy i społeczny. Zasadniczą rolę pełni tutaj dalsza restrukturyzacja i modernizacja gospodarstw oraz wszelkie innowacje mające na celu podniesienie wydajności oraz poprawę konkurencyjności w rozszerzonej Unii. Silny drugi filar to szansa na ułatwienie startu młodym rolnikom, poprawę jakości życia, aktywizację społeczeństwa oraz polepszenie sytuacji kobiet na obszarach wiejskich.