Przewodniczący. – Kolejnym punktem porządku obrad jest sprawozdanie sporządzone przez pana posła João Ferreirę, w imieniu Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności w sprawie komunikatu Komisji pt. „Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka” (COM(2009)0082 - 2009/2151(INI)) (A7-0227/2010).
João Ferreira, sprawozdawca. – (PT) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! W ciągu ostatniego roku nagłówki gazet oraz programy informacyjne kilkakrotnie zapełniły informacje na temat huraganów, powodzi, fal upałów, pożarów oraz innych klęsk, mających poważne skutki dla społeczeństwa, gruntów rolnych, gospodarki oraz środowiska.
Jednak nie był to jedyny rok, w którym doświadczyliśmy takich katastrof. W ciągu pierwszych sześciu lat istnienia Funduszu Solidarności UE Komisja otrzymała 62 wnioski o przyznanie pomocy finansowej z 21 różnych krajów, z czego około jedna trzecia została zaklasyfikowana jako dotycząca poważnej klęski. Inne katastrofy nie skutkowały złożeniem wniosku o przyznanie pomocy mimo znaczących, a w wielu przypadkach również długotrwałych, skutków dla społeczeństwa, środowiska i gospodarki.
Katastrofy są głęboko krzywdzące. W większości przypadków dotykają one osoby bądź państwa, którym najtrudniej jest się przed nimi zabezpieczyć. Dlatego też w sprawozdaniu stwierdzono, że priorytetem wspólnotowego podejścia do zapobiegania katastrofom powinno być zmniejszenie różnic istniejących między regionami oraz państwami członkowskimi w tym względzie, a w szczególności pomoc w zapobieganiu katastrofom w regionach oraz państwach członkowskich, w których ryzyko wystąpienia katastrof jest wysokie i które posiadają ograniczone zdolności finansowe.
Klęskom żywiołowym, jak również katastrofom spowodowanym przez człowieka można i należy zapobiegać.
Do zwiększenia rozmiaru katastrofy przyczyniają się często działania prowadzone w wyniku różnych polityk, które zaburzają relacje między obywatelami a otaczającym ich środowiskiem.
W sprawozdaniu zauważono, że niektóre z polityk sektorowych UE przyczyniły się do zwiększenia ryzyka wystąpienia katastrof w niektórych regionach oraz narażenia ich mieszkańców. Przykładem może być wspólna polityka rolna, która zachęca do zaprzestania produkcji i w ten sposób przyczynia się do pustynnienia terenów.
Dlatego ważne jest podjęcie działań mających na celu poprawę sytuacji. Istotnym czynnikiem w zapobieganiu katastrofom jest promowanie rozsądnego użytkowania gruntów oraz rozwoju gospodarczego i społecznego, przy zachowaniu równowagi z przyrodą.
Sprawozdanie zawiera liczne wytyczne i zalecenia. Do ich powstania przyczyniły się w znacznym stopniu debaty odbywające się w różnych komisjach, dyskusje z kontrsprawozdawcami i sprawozdawcami dotyczące różnych poglądów w sprawie poruszanych kwestii, jak również zgłaszane przez wszystkie strony wnioski do końcowej wersji sprawozdania. Chciałbym podziękować wszystkim za wkład oraz okazane zainteresowanie, jak również otwartość na dyskusję, która okazała się wnikliwa i rozwijająca.
Chciałbym zwrócić uwagę na kilka następujących zaleceń przedstawionych w sprawozdaniu: utworzenie odpowiednich ram finansowych na rzecz zapobiegania katastrofom, które będą umacniać i łączyć istniejące instrumenty finansowe; określenie szeregu działań, które muszą zostać podjęte przez państwa członkowskie w celu zmniejszenia zagrożenia; doskonalenie systemów wczesnego ostrzegania na terenie państw członkowskich oraz ustanowienie i umocnienie powiązań pomiędzy różnymi systemami ostrzegania; utworzenie publicznego systemu ubezpieczeń rolniczych; utworzenie europejskiego centrum monitorowania susz i pustynnienia oraz realizacja inicjatywy dotyczącej ochrony lasów przed pożarami.
Podsumowując temat zapobiegania katastrofom oraz mając na uwadze doświadczenia zdobyte podczas ostatnich katastrof, sądzę, że dokonanie przeglądu zasad Funduszu Solidarności staje się koniecznością, ponieważ umożliwi to bardziej elastyczne i szybsze przyznawanie środków w ramach tego instrumentu.
Panie przewodniczący, panie komisarzu! Problem katastrof był już wielokrotnie przedmiotem rezolucji Parlamentu. Część zaleceń przedstawionych w sprawozdaniu została już uwzględniona we wcześniejszych rezolucjach. To sprawia, że kwestia ta staje się jeszcze bardziej nagląca. Przedstawione zalecenia należy rozpatrzyć i zastosować w praktyce. Niestety do tej pory niewiele zrobiono w tym zakresie, a Komisja ponosi za te opóźnienia szczególną odpowiedzialność.
Zachęcam Komisję, aby potraktowała powszechne porozumienie osiągnięte podczas głosowania nad sprawozdaniem oraz w czasie dyskusji na jego temat w komisji – które mam nadzieję zostanie potwierdzone podczas głosowania w sprawie sprawozdania na tym posiedzeniu – jako widoczny znak, że rezolucję tę należy potraktować poważnie, a przedstawione w niej środki warto zastosować w praktyce.
Maria do Céu Patrão Neves (PPE). – (PT) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Sprawozdanie to jest bardzo ważne, szczególnie teraz, gdy coraz częściej doświadczamy klęsk żywiołowych oraz katastrof spowodowanych przez człowieka, powodujących coraz większe koszty ludzkie, społeczno-gospodarcze i środowiskowe. Dlatego ważne jest, aby działać szybko i efektywnie, szczególnie w kwestii zapobiegania, która jest głównym tematem tego sprawozdania.
Miałam zaszczyt być sprawozdawcą komisji opiniodawczej – Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi – w tej sprawie i korzystając z okazji chciałabym pogratulować panu posłowi Ferreirze owocnej pracy, którą wykonał, umożliwiając włączenie do sprawozdania sporządzonego przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności opinii Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Obawy Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi dotyczą głównie wpływu powodzi, suszy oraz pożarów na produkcję rolną oraz leśnictwo.
Pamiętamy jeszcze, jak w wyniku tych wydarzeń ucierpiała w tym roku Portugalia, gdzie powódź na Maderze spowodowała straty materialne wartości 1,3 miliarda euro, a straty w wyniku pożarów lasów w okresie lata szacuje się na 385 milionów euro.
Dlatego sądzimy, że należy jak najszybciej wprowadzić w życie nie tylko przedstawione w sprawozdaniu metody zapobiegania katastrofom, ale również działania o charakterze interwencji, jak wspólny i obowiązkowy system ubezpieczeń i funduszy wspólnego inwestowania dla rolnictwa oraz reformę Funduszu Solidarności UE.
Petru Constantin Luhan (PPE). – (RO) Na terenie Unii Europejskiej obserwujemy obecnie wzrost liczby klęsk żywiołowych oraz ich rozmiarów. Dowodem tego są powodzie oraz pożary lasów, które miały miejsce latem tego roku. Oprócz ofiar śmiertelnych, katastrofy te spowodowały znaczne zniszczenia w wielu państwach członkowskich, wpływając na obszary takie jak infrastruktura, cele ekonomiczne, grunty rolne, jak również zasoby naturalne i bogactwa kulturowe.
Chciałbym zwrócić uwagę na szczególnie ważną rolę, jaką w zapobieganiu ryzyku wystąpienia klęsk żywiołowych odgrywa polityka spójności. Uważam, że powinniśmy dążyć do zmniejszenia istniejących między regionami Unii Europejskiej różnic, przede wszystkim poprzez działania na rzecz poprawy sposobów zapobiegania katastrofom w regionach i państwach członkowskich na nie narażonych oraz dysponujących bardziej ograniczonymi środkami finansowymi. Unijne instrumenty finansowania to jedyny sposób, aby pomóc tym państwom pokryć straty wyrządzone przez katastrofy.
Seán Kelly (PPE). – Panie przewodniczący! Jak zauważyli moi przedmówcy, liczba klęsk żywiołowych oraz katastrof spowodowanych przez człowieka gwałtownie wzrosła w ostatnich latach, powodując ogromne straty materialne oraz, co ważniejsze, liczne ofiary śmiertelne. Ostatni rok był najgorszym rokiem w moim kraju ze względu na powodzie. Chciałbym podziękować komisarzowi Barnierowi oraz Komisji za okazaną elastyczność w przydzieleniu nam w ramach Funduszu Solidarności pomocy w wysokości 13 milionów euro.
Niestety część organów w Irlandii nie okazała takiej elastyczności. Przykładem może być Bandon, gdzie powszechnie uzgodniono konieczność natychmiastowego wdrożenia środków tymczasowych polegających na bagrowaniu rzeki, aby w przypadku kolejnych powodzi o podobnym charakterze w tym roku uniknąć zniszczeń. Jednak urząd rybactwa śródlądowego wyraził sprzeciw, przez co w przypadku powodzi region ten nadal będzie zagrożony.
Jak zauważył sprawozdawca, wspomniane kwestie ukazują potrzebę użycia przez Komisję siły i wpływów w celu zagwarantowania, że środki na rzecz złagodzenia skutków tego typu katastrof w przyszłości zostaną podjęte. Mam nadzieję, że takie katastrofy nie powtórzą się w przyszłości.
Przewodniczący. – A więc przesłanie brzmi: „nie zostawiajmy Bandon!”
Miroslav Mikolášik (PPE). – (SK) W ciągu ostatniego roku wiele państw członkowskich ucierpiało w wyniku różnych klęsk żywiołowych, które spowodowały nie tylko poważne szkody materialne, ale również ofiary śmiertelne, powodując straty, których nie można zrekompensować żadna kwotą pieniędzy.
Biorąc pod uwagę fakt, że straty spowodowane przez klęski żywiołowe przekraczają możliwości pojedynczego państwa, chciałbym jeszcze raz podkreślić potrzebę unowocześnienia Funduszu Solidarności. Konkretnie oznacza to konieczność zwiększenia jego przejrzystości, dostosowania kryteriów, jak również umożliwienia szybszego przyznawania środków. Podczas dokonywania przeglądu warunków przyznawania pomocy, przede wszystkim w ramach Funduszu Solidarności, należy uwzględnić aspekt regionalny, aby uniknąć paradoksalnej sytuacji wykluczenia z pomocy regionów, które jej najbardziej potrzebują. Chciałbym również wspomnieć o potrzebie wymiany doświadczeń oraz poprawy koordynacji i współpracy, szczególnie w regionach przygranicznych, gdyż żywioły wykraczają poza granice państw.
Peter Jahr (PPE). – (DE) Panie przewodniczący! Chciałbym zaznaczyć, że moje uwagi mają charakter uzupełniający w stosunku do wypowiedzi mojego przedmówcy. W regionie, z którego pochodzę, Wolnym Kraju Saksonii, doświadczyliśmy ostatnio powodzi, podczas której zauważyliśmy, że poza pomocą finansową niezbędną do zlikwidowania szkód wyrządzonych przez powódź oraz podjęcia działań zapobiegawczych należy przede wszystkim znacznie usprawnić współpracę pomiędzy państwami członkowskimi. Jest to kwestia wspólnego ustalenia środków zapobiegania. Na nic zdadzą się usprawnienia wprowadzane w dolnym biegu rzeki, jeżeli odpowiednie środki zabezpieczające przed powodzią nie zostaną zastosowane w jej górnym biegu. Równie ważne jest zapewnienie efektywnej wzajemnej komunikacji.
Główny nacisk należy zatem położyć na współpracę transgraniczną, ponieważ klęski żywiołowe wykraczają poza granice jednego państwa. Jedynie działając wspólnie możemy osiągnąć sukces w skutecznym zwalczaniu katastrof.
Antigoni Papadopoulou (S&D). – (EL) Panie przewodniczący! Jako sprawozdawca Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, chciałabym przedstawić naszą opinię w tej sprawie.
Naszym głównym wkładem do dyskusji, poza tym, co już zostało powiedziane na temat systemów wczesnego ostrzegania, funduszy solidarności oraz współpracy operacyjnej, jest fakt, że przywiązujemy wielką wagę do przestrzegania zasady niedyskryminacji przy przyznawaniu pomocy.
Innymi słowy, pomoc powinna być przyznawana dotkniętym obszarom stosownie do potrzeb, bez dyskryminacji ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, język, religię, opinie polityczne lub światopogląd, narodowość lub pochodzenie społeczne, stan posiadania, urodzenie czy inne elementy statusu odbiorców pomocy będących ofiarami klęsk żywiołowych lub katastrof spowodowanych przez człowieka.
Przypominamy również, że podczas katastrof i w sytuacjach wyjątkowych zagrożone są podstawowe prawa człowieka i dlatego należy je chronić.
Przewodniczący. – Dziękuję bardzo. Jesteśmy również wdzięczni Grekom za słowo „katastrofa”.
Michel Barnier, komisarz. – (FR) Panie przewodniczący! W imieniu mojej koleżanki, komisarz Kristaliny Georgievy, która nie może być z nami dzisiejszego wieczoru, chciałbym podziękować panu posłowi Ferreirze za jego wysokiej jakości, wyczerpujące oraz obiektywne i aktualne sprawozdanie.
Jak zostało już zauważone oraz jak wspomniał przed chwilą pan poseł Mikolášik, obserwujemy obecnie wzrost liczby katastrof poza terytorium Europy – przede wszystkim w Pakistanie, jak również na Haiti – ale także u nas, na terenie Europy, przede wszystkim w Europie Środkowej. W poprzednich wystąpieniach wymieniano Maderę, Irlandię, Portugalię, a pan poseł Jahr wspominał powódź w Saksonii. Ja pamiętam jeszcze powodzie w 2002 roku, które zainspirowały mnie, w tym czasie pełniącego funkcję komisarza odpowiedzialnego za politykę regionalną, do wymyślenia oraz zaproponowania, z pomocą ówczesnego przewodniczącego Komisji Europejskiej Romano Prodiego, utworzenia Funduszu Solidarności, z którego od tego czasu wielokrotnie korzystano.
Wydarzenia te przypominają nam, że nie możemy spocząć na laurach, ale musimy stale doskonalić procedury, zwiększać zdolność reagowania na tego typu katastrofy oraz rozwijać politykę prewencyjną, aby zminimalizować tragiczne skutki katastrof, ponieważ lepiej zapobiegać, niż leczyć.
Komisja jest zobowiązana zachować zrównoważone podejście w celu uwzględnienia trzech elementów: zapobiegania, przygotowania oraz reagowania. Panie pośle Ferreira, podkreśla pan, jak ważne jest wspieranie działań państw członkowskich w zakresie zapobiegania poprzez instrumenty finansowe UE.
Pan poseł Luhan wspominał o funduszach regionalnych, które również mogą być wykorzystywane do wspierania krajowych środków zapobiegania. Istnieje również Fundusz Solidarności, o którym wspominał pan poseł Kelly oraz który, sądzę, że mogę to powiedzieć pani poseł Papadopoulou, jest zarządzany obiektywnie, choć słuszność zasad można ocenić jedynie na podstawie ich stosowania. Wspomniany Fundusz Solidarności, który dosyć dobrze znam, również wspiera działania nadzwyczajne dotyczące rekompensat wypłacanych obywatelom za zniszczenia powstałe w wyniku katastrof.
Komisja ocenia obecnie skuteczność wszystkich istniejących instrumentów. Opracowujemy szereg środków zapobiegania, z których mogłyby korzystać państwa członkowskie ubiegające się o pomoc finansową UE. Naszym celem jest zwiększenie poziomu wykorzystania funduszy, o co, wydaje mi się, prosiła pani poseł Patrão Neves.
Inwestowanie w prewencję jest konieczne, ponieważ pozwala zmniejszyć koszty naprawy i odbudowy. Jak pan zauważył, panie pośle Ferreira, musimy stworzyć metodologię opracowywania map ryzyka.
Obecnie pracujemy nad ustaleniem wytycznych w oparciu o istniejące inicjatywy krajowe oraz nad przyjęciem najlepszych praktyk w celu stworzenia wspólnego podejścia UE do konkretnych zagrożeń. Mam tutaj na myśli pożary lasów, które miały miejsce w ostatnich latach w Grecji, Portugali oraz Hiszpanii, jak również ekstremalne katastrofy klimatyczne. Do końca 2012 roku będziemy zachęcać państwa członkowskie do przyjmowania środków zapobiegania opartych na dobrych praktykach.
W tym roku przyjęliśmy również zieloną księgę w sprawie ochrony lasów oraz jesteśmy w trakcie tworzenia centrum monitorowania, którego celem będzie obserwacja susz nawiedzających Unię Europejską.
Podsumowując, rozpoczęte zostały liczne inicjatywy mające na celu zwiększenie wiedzy na temat katastrof i ich skutków. Dzięki temu w przyszłości będziemy w stanie prowadzić bardziej rzeczowe dyskusje na ten temat.
Jak wiadomo, Komisja oraz jej przewodniczący – który w 2004 roku w ramach analizy skutków tsunami i innych katastrof poprosił mnie, abym zajął się koncepcją europejskich sił ochrony ludności – niedługo przedstawią pod przewodnictwem pani komisarz Georgievy wnioski o zwiększenie zdolności UE do reagowania na wypadek katastrof.
Będziemy również kontynuować pracę nad wnioskami dotyczącymi poprawy sposobów zapobiegania katastrofom. Dlatego sądzę, że prace Komisji, jak również jej propozycje dla was oraz państw członkowskich, zmniejszą obawy, które zostały w sposób bardzo rzeczowy i przekonujący przedstawione w pana sprawozdaniu, panie pośle Ferreira.
Przewodniczący. – Zamykam ten punkt porządku obrad.
Głosowanie odbędzie się jutro (czwartek, 21 września 2010 r.) o godz. 12.
Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)
Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie. – (PT) Popieram przedmiotowe sprawozdanie, ponieważ uważam, że ma ono fundamentalne znaczenie przede wszystkich dla osób z krajów, takich jak Portugalia lub regionów takich jak Madera czy Azory, skąd pochodzę i które są często nawiedzane przez pożary na ogromną skalę, huragany czy trzęsienia ziemi. Dla osób zamieszkujących takie regiony możliwość lepszej ochrony poprzez lepszy system ubezpieczeniowy, większej pomocy dzięki stałym siłom Unii Europejskiej oraz lepszego wsparcia poprzez większą elastyczność Funduszu Solidarności stanowi znaczny krok naprzód.
Należy również zwiększyć zestaw środków zapobiegania oraz uzyskać specjalne wsparcie w obszarach takich jak lasy, wybrzeże czy działalność rolnicza na terenach wyludniających się i podatnych na ryzyko wystąpienia klęsk żywiołowych. W związku z tym wzywam Komisję do przedstawienia inicjatyw ustawodawczych dotyczących ochrony lasów oraz zapobiegania pożarom lasów oraz trzęsieniom ziemi, jak również do utworzenia publicznego europejskiego systemu ubezpieczeń rolniczych, który byłby dostępny dla wszystkich rolników. Należy również koniecznie dokonać przeglądu zasad przyznawania pomocy w ramach Funduszu Solidarności UE oraz sprawić, aby był on bardziej elastyczny z korzyścią dla regionów, które doświadczają dodatkowych trudności, np. regionów najbardziej oddalonych, czego przykładem jest Madera.
Edite Estrela (S&D), na piśmie. – (PT) Sprawozdanie w sprawie zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka, którego byłam kontrsprawozdawczynią, przedstawia powszechne porozumienie w sprawie potrzeby aktywnego oraz kompleksowego podejścia do zapobiegania klęskom żywiołowym przez różne sektory oraz osoby zaangażowane. Podkreśla również potrzebę wymiany najlepszych praktyk oraz większej współpracy zgodnie z zasadą solidarności. Mimo, że zapobieganie klęskom żywiołowym jest głównie zadaniem państw członkowskich, w sprawozdaniu przedstawiono szereg podstawowych środków, z których część zawarłam w swoim sprawozdaniu, przyjętym wcześniej przez Parlament i które dotyczyły m.in. utworzenia map ryzyka, zwiększenia oraz połączenia instrumentów finansowych, dokonanie przeglądu zasad przyznawania pomocy w ramach Funduszu Solidarności, prowadzenia badań nad systemami wczesnego ostrzegania oraz ich rozwoju, jak również utworzenia europejskiego centrum monitorowania susz i pustynnienia. Chciałabym również podkreślić znaczenie wniosku przedstawionego przez Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim, który zawiera między innymi projekt dyrektywy zachęcającej do przyjęcia polityki UE w sprawie niedoborów wody, susz oraz dostosowania do zmian klimatycznych wraz z wnioskiem ustawodawczym w sprawie ochrony lasów oraz zapobiegania pożarom.
Rovana Plumb (S&D), na piśmie. – (RO) W ostatnich latach państwa członkowskie UE ucierpiały w wyniku licznych katastrof, w związku z czym złożone zostały 62 wnioski o pomoc finansową z 21 różnych krajów. Straty poniesione w wyniku katastrof niemal zawsze trudno zmierzyć, zwłaszcza ze względu na ofiary śmiertelne.Państwa członkowskie są w pierwszej kolejności odpowiedzialne za ochronę swoich obywateli i zapobieganie katastrofom. W związku z tym całkowite uzasadnienie znajdują zacieśniona współpraca w dziedzinie zapobiegania, lepsza koordynacja działań, wzmocnienie solidarności i zwiększenie wzajemnej pomocy, przede wszystkim, dlatego, że ofiarami katastrof są zazwyczaj osoby ubogie, które nie dysponują żadnymi środkami, które mogłyby przeznaczyć na zabezpieczenie siebie, swoich rodzin oraz swojego majątku.
Opowiadam się za nawiązaniem współpracy pomiędzy organami na szczeblu krajowym, lokalnym i regionalnym, która będzie polegała na przejęciu odpowiedzialności za zarządzanie kryzysowe, planowanie przestrzenne, tworzenie map ryzyka i zarządzanie nimi, jak również utworzenie sieci stanowiącej forum wymiany doświadczeń oraz środków zapobiegania, z udziałem społeczeństwa obywatelskiego. Jednocześnie istotne jest stworzenie odpowiednich ram finansowych na szczeblu unijnym na rzecz zapobiegania klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka, które będą łączyć istniejące instrumenty, w tym również instrumenty obszarów polityki spójności, regionalnej oraz rozwoju obszarów wiejskich.
Georgios Stavrakakis (S&D) , na piśmie. – (EL) Na początku chciałbym pogratulować panu posłowi Ferreirze wspaniałego sprawozdania. Wyczerpujące przedstawienie roli, jaką odgrywają organy lokalne i regionalne w cyklu zarządzania kryzysowego jest niezwykle istotne, ponieważ to te organy przyjmują na siebie impet katastrofy. Chciałbym również podziękować za uwzględnienie w sprawozdaniu konkretnych potrzeb regionów górskich i wyspiarskich oraz przedstawienie konieczności zmniejszenia różnic występujących między regionami pod względem ich zdolności do ochrony zamieszkujących je osób. Nie można zapominać, że inicjatywy podejmowane w tym sektorze oraz doświadczenia w tym zakresie zdobywane i rozwijane są na wszystkich poziomach: lokalnym, regionalnym i unijnym. Teraz musimy jedynie zwiększyć współpracę pomiędzy agencjami oraz skoordynować polityki. Jak wspomniałem w poprawkach zgłoszonych w Komisji Rozwoju Regionalnego, aby ulepszyć sposoby zapobiegania katastrofom, musimy:
- wykorzystać cenne doświadczenie zdobyte w ramach inicjatywy wspólnotowej dotyczącej obszarów przygranicznych;
-wzmocnić oraz rozbudować współpracę transnarodową, transgraniczną oraz międzyregionalną;
- w pełni wykorzystać europejski numer alarmowy “112”
- uprościć zasady zarządzania Funduszem Solidarności UE oraz sprawić, aby był on bardziej elastyczny. Wszyscy musimy przyjąć na siebie odpowiedzialność za wprowadzenie w życie wniosków przedstawionych w sprawozdaniu.
Dominique Vlasto (PPE), na piśmie. – (FR) W ostatnich latach coraz częściej doświadczaliśmy w Europie klęsk żywiołowych oraz katastrof spowodowanych przez człowieka, powodujących znaczne straty materialne oraz liczne ofiary śmiertelne. W związku z tym, należy usprawnić europejski system zapobiegania klęskom żywiołowym. Przede wszystkim istotne jest jak najszybsze zidentyfikowanie obszarów zagrożonych ryzykiem wystąpienia katastrofy w celu określenia prawdopodobieństwa powodzi, liczby osób, które mogą ucierpieć w jej wyniku oraz potencjalnych strat. Takie podejście, przedstawione w dyrektywie w sprawie oceny ryzyka powodziowego, pozwoli na bardziej skuteczne działania w cyklu zarządzania kryzysowego. Huragany, które nawiedziły departament Var 15 czerwca 2010 roku przypominają nam, że nadal musimy zwiększać zdolność reagowania UE. Mam na myśli głównie instrument pomocy ofiarom klęsk żywiołowych – Fundusz Solidarności UE – który jest niezwykle mało elastyczny i obojętny. Progi, które trzeba osiągnąć, aby pomoc mogła zostać uruchomiona są wysokie i bardzo ściśle określone, co sprawia, że ludność dotknięta katastrofą nie ma pewności czy pomoc zostanie przyznana lub też pozbawia ją tej niezbędnej pomocy. Ważne jest, aby ustalić warunki unijnej solidarności, aby można je było egzekwować jak najszybciej i na jak najszerszą skalę z korzyścią dla osób i regionów dotkniętych katastrofą.