Pełne sprawozdanie z obrad

Poniedziałek, 18 października 2010 r. - Strasburg

14. Przegląd porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją – Dostosowanie Regulaminu Parlamentu Europejskiego do zmienionego porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską (debata)

  Przewodnicząca. – Kolejnym punktem porządku dziennego jest debata łączna w sprawie:

– sprawozdania pana posła Rangela, w imieniu Komisji Spraw Konstytucyjnych, w sprawie przeglądu porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją (2010/2118(ACI)) (A7-0279/2010), oraz

– sprawozdania pana posła Rangela, w imieniu Komisji Spraw Konstytucyjnych, w sprawie dostosowania Regulaminu Parlamentu Europejskiego do zmienionego porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską (2010/2127(REG)) (A7-0278/2010).

  Paulo Rangel, sprawozdawca. – (PT) Co się tyczy tych dwóch sprawozdań, po pierwsze pragnę pogratulować oraz wyrazić uznanie – jak to uczyniłem na forum Komisji Spraw Konstytucyjnych – dla wspaniałej pracy wykonanej przez moich kolegów i koleżanki: pana Lehnego, pana Swobodę, panią Roth-Behrendt, panią Wallis i panią Harms, którzy stanowili zespół posłów do tej Izby negocjujących przedmiotową umowę ramową z Komisją.

Chciałbym również wspomnieć o ogromnej otwartości i wielce konstruktywnym duchu współpracy ze strony przewodniczącego Komisji, a także – po tym, jak urząd objęła nowa Komisja – ze strony komisarza Šefčoviča i jego zespołów. Uważam, że wykonano kawał dobrej roboty, która zaowocowała historycznym porozumieniem, będącym pierwszym porozumieniem ramowym po podpisaniu traktatu lizbońskiego i pierwszym porozumieniem ramowym mającym bezpośrednią, wyraźną podstawę traktatową, szczególnie w postaci art. 295 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Myślę wręcz, że umowa ta stwarza wielce przejrzyste, bardzo dynamiczne i niezwykle bliskie relacje między Parlamentem a Komisją i że zasadniczo jest ona kompromisem – równowagą między wizjami tychże instytucji co do nowej roli, która przypada każdej z nich w następstwie przyjęcia traktatu lizbońskiego.

Uważam, że praca wykonana przez nasz zespół była faktycznie bardzo owocna, w przedmiotowej umowie ramowej udało się bowiem dać wyraz nowym uprawnieniom oraz wzmocnieniu władzy wynikającemu z traktatu lizbońskiego. Dotyczy to procedury ustawodawczej oraz programowania i planowania, szczególnie – że podam tylko dwa przykłady – w zakresie uczestnictwa Parlamentu w programie prac Komisji lub na przykład w zakresie kwestii dotyczących stosowania przez Komisję tzw. „miękkiego prawa” w odniesieniu do uprawnień ustawodawczych Parlamentu.

Po drugie, jedną z ważniejszych kwestii są zwiększone uprawnienia kontrolne i nadzorcze Parlamentu, czy to w zakresie dookreślania zasad regulujących wybór przewodniczącego Komisji, czy to zaangażowania Parlamentu w takie kwestie jak przetasowania w Komisji albo ewentualne odwoływanie komisarzy, czy też – że posłużę się jeszcze innym przykładem – w zakresie przesłuchiwania dyrektorów agencji regulacyjnych, a nawet monitorowania międzynarodowych negocjacji. We wszystkich tych obszarach potwierdzono uprawnienia wynikające z traktatu lizbońskiego.

Niezmiernie ważny jest również dostęp do informacji, szczególnie do informacji tajnych lub poufnych, a ponadto sama wymiana informacji i stanowisk między liderami Parlamentu a Komisją. Na przykład wiemy, że już dziś komisarz odpowiedzialny za sprawy konstytucyjne i przewodniczący mogą uczestniczyć w niektórych posiedzeniach Konferencji Przewodniczących i że istnieją różne platformy bezpośredniego dialogu między Konferencją Przewodniczących, Konferencją Przewodniczących Komisji Parlamentarnych, przewodniczącym Parlamentu, przewodniczącym Komisji i Kolegium Komisarzy. Ponadto wzmocniono nawet obecność Komisji w Parlamencie, szczególnie poprzez wprowadzenie tury pytań, nie tylko do przewodniczącego Komisji, ale również do komisarzy.

W związku z tym chciałbym powiedzieć – wyrażając głębokie poważanie dla traktatu lizbońskiego i wynikającej z niego nowej równowagi sił, a także dla zasady rozdziału władz – że mamy jasne i czytelne porozumienie, które sprawi, że traktat lizboński zyska na aktualności, stanie się narzędziem aktywnych działań i będzie wcielany w życie.

  Maroš Šefčovič, wiceprzewodniczący Komisji. – Pani przewodnicząca! Bardzo się cieszę, że mogę uczestniczyć w państwa debacie na temat zmienionego porozumienia ramowego w sprawie stosunków między naszymi dwoma instytucjami. Jestem szczególnie zadowolony z tego, że w rezolucji, nad którą będą państwo głosować w środę, zalecono poparcie przez Parlament tego porozumienia ramowego. Będzie to oznaczało pomyślne zakończenie procesu rozpoczętego rok temu wejściem w życie traktatu lizbońskiego.

Przy tej okazji chciałbym wyrazić swoje najszczersze podziękowania i wdzięczność dla pana posła Lehnego i całego zespołu roboczego: pani Diany Wallis, pani Dagmar Roth-Behrendt, pani Rebeki Harms, pana Hannesa Swobody, a także oczywiście naszego sprawozdawcy, pana Paula Rangela. Pracowaliśmy przepojeni duchem współpracy, niezwykle intensywnie, i byliśmy w naszych dyskusjach bardzo konstruktywni, a jednocześnie bardzo szczerzy.

Oczywiste jest, że zwiększone prawa i kompetencje Parlamentu wynikające z nowego traktatu oddziałują na wiele sposobów na relacje robocze między naszymi instytucjami. Odzwierciedleniem tego była rezolucja Parlamentu z 9 lutego 2010 r., a także towarzyszące jej oświadczenie pana przewodniczącego Barroso z tego samego dnia. Dlatego niezwykle ważne jest, że dzięki zmienionemu porozumieniu ramowemu nasze instytucje uzyskają solidną i formalnie uzgodnioną podstawę wzajemnych stosunków i że zdołają rozpocząć wcielanie wszystkich elementów tego porozumienia w życie. To zmienione porozumienie ramowe opiera się na obowiązującym porozumieniu ramowym z 2005 roku, które, jak się przekonaliśmy, było bardzo skutecznym instrumentem regulowania stosunków między naszymi instytucjami.

W tym właśnie duchu pomyślnej współpracy rozpoczęliśmy w marcu nasze negocjacje w sprawie zmiany porozumienia ramowego. Myślę, że powinniśmy być bardzo zadowoleni z uzyskanego rezultatu. Podobnie jak sprawozdawca, pan poseł Rangel, ja również jestem zdania, że ta zmiana porozumienia jest znaczącym osiągnięciem, które pogłębi stosunki między naszymi instytucjami i zapewni praktyczne rozwiązania odpowiadające zwiększonym uprawnieniom Parlamentu wynikającym z wejścia w życie traktatu lizbońskiego. Oto jak wcielamy w życie szczególne partnerstwo między Komisją a Parlamentem Europejskim.

Pozwolę sobie wyszczególnić kilka elementów, które decydują o realnym postępie. Porozumienie określa zasady oraz harmonogram intensywnego i uporządkowanego dialogu między naszymi instytucjami, które pozwalają Parlamentowi wnieść ważny wkład w trakcie przygotowywania przez Komisję jej programów prac – wkład do procesu unijnego programowania.

Określa ono szczegółowe zasady dotyczące tego, w jaki sposób Komisja będzie informowała Parlament o negocjacjach i zawieraniu umów międzynarodowych. Ujednolica zasady przekazywania Parlamentowi informacji poufnych z normami międzynarodowymi i ułatwi informowanie Parlamentu na przykład w sprawie rokowań międzynarodowych.

Określono w nim również zasady mające na celu poszerzenie zakresu przekazywanych Parlamentowi informacji dotyczących pracy ekspertów doradzających Komisji.

Oczekuję, że wzmocni to nasz dialog i koordynację w zakresie planowania sesji miesięcznych Parlamentu i zapewnienia obecności komisarzy.

Mimo że porozumienie to nie weszło jeszcze w życie, wprowadziliśmy już ważne jego elementy. Pozwolę sobie przypomnieć kilka przykładów związanych z przygotowaniami programu prac Komisji na rok 2011. Dnia 7 września przewodniczący Barroso wygłosił w Parlamencie swoje orędzie o stanie Unii Europejskiej, a ja uczestniczyłem w Konferencji Przewodniczących, na której przedstawiono informacje na temat postępów w zakresie programu prac Komisji.

7 października Kolegium oraz Konferencja Przewodniczących Komisji spotkały się w Berlaymont. Ponadto w środę przewodniczący Barroso ponownie spotka się z Konferencją Przewodniczących Parlamentu.

Wszystko to ma na celu intensyfikację dialogu politycznego między naszymi instytucjami, a moim zdaniem w naszym porozumieniu instytucjonalnym udało nam się zaprojektować właściwe instrumenty w tym celu.

Jak wszyscy państwo wiedzą, negocjacje w sprawie zmienionego porozumienia instytucjonalnego były długie i wymagały wielkiego wysiłku ze strony obu instytucji na rzecz wypracowania tekstu wychodzącego naprzeciw oczekiwaniom i troskom obu naszych instytucji.

Wiedzieliśmy ponadto, że w zakresie wielu aspektów naszych relacji – na przykład unijnego programowania wprowadzonego traktatem lizbońskim – będziemy musieli również zaangażować Radę.

Jako że Rada zdecydowała się nie uczestniczyć w negocjacjach w sprawie zmienionego porozumienia instytucjonalnego, postaraliśmy się, by nie decydować z góry o kwestiach wymagających uzgodnień z Radą.

Dlatego obie strony negocjacji szczerze starały się, by w pełni szanować równowagę tych instytucji określoną w traktatach, a także okazywały zaangażowanie na rzecz lojalnej współpracy.

Fakt ten jest wielokrotnie przywoływany w porozumieniu, a ponadto Komisja jest głęboko przekonana, że tekst przyjęty przez nas – w wyniku niejednokrotnie trudnych rokowań – faktycznie daje wyraz pełnemu poszanowaniu praw i kompetencji każdej instytucji UE i pomyślnie zdaje egzamin kontroli prawnej.

Niemniej dają się słyszeć głosy, że to porozumienie ramowe idzie zbyt daleko i nie można wykluczyć możliwości prawnego zakwestionowania samego porozumienia lub też wybranych zapisów dotyczących jego zastosowania w praktyce.

W tym kontekście Komisja zauważa, że projekt rezolucji w sprawie przyjęcia zmienionego porozumienia ramowego będzie stanowił oficjalną interpretację uzgodnionego tekstu.

W zakresie kilku ważnych kwestii interpretacja ta wykracza poza tekst uzgodniony w wyniku tych trudnych rokowań. Dotyczy to w szczególności zapisów dotyczących informowania Parlamentu o negocjacjach w sprawie umów międzynarodowych oraz uczestniczenia posłów do Parlamentu Europejskiego w charakterze obserwatorów w unijnych delegacjach na międzynarodowe konferencje, a także definicji i warunków stosowania tzw. „miękkiego prawa”.

Gdy Komisja zakwestionowała to podejście w Komisji Spraw Konstytucyjnych, usłyszała, że interpretacja ta ma tak naprawdę na celu odnotowanie pierwotnych celów Parlamentu i że moc prawną ma wyłącznie sam tekst umowy.

Dla uniknięcia niejasności, to właśnie w tym sensie Komisja odczytuje interpretację tekstu przedstawioną przez Parlament.

Komisja twardo obstaje przy wszystkich zobowiązaniach, które podjęła na mocy porozumienia i zamierza stosować porozumienie ściśle według uzgodnionego tekstu. Pragnę jasno i wyraźnie stwierdzić, że Komisja nie będzie związana żadną jednostronną interpretacją przedmiotowego porozumienia ramowego. W praktyce tekst porozumienia ramowego w jego wynegocjowanym brzmieniu da nam wszystkim wszelkie konieczne możliwości znajdywania rozwiązań korzystnych zarówno dla Parlamentu, jak i Komisji, przy poszanowaniu praw i interesów innych instytucji.

Kierując się tym założeniem, będziemy nadal urzeczywistniać to szczególne partnerstwo między naszymi dwoma instytucjami, a jednocześnie lojalnie współpracować z wszystkimi zainteresowanymi instytucjami.

Ucieszy mnie podpisanie tego porozumienia i jego pomyślna realizacja.

  Íñigo Méndez de Vigo, w imieniu grupy PPE. – (ES) Pani przewodnicząca! Po raz pierwszy zasiadłem w Parlamencie 18 lat temu. Wówczas Parlament Europejski pełnił funkcję konsultacyjną. To był Parlament nieposiadający żadnych uprawnień.

W trakcie tych 18 lat widzieliśmy, jak Parlament przeistoczył się z organu konsultacyjnego w organ posiadający – wraz z innymi instytucjami – pełnię uprawnień ustawodawczych. Nasz dobry przyjaciel, Francisco Lucas Pires, który obserwował ten proces, powiedział, że Parlament przeistoczył się z parlamentu deliberującego w parlament uchwalający.

A zatem tekst, który przyjmiemy w środę jest zwieńczeniem negocjacji w sprawie porozumienia ramowego między Komisją a Parlamentem.

Przyznaję, gdy mówię swojej rodzinie, że jadę do Strasburga na debatę w sprawie porozumienia ramowego między Parlamentem a Komisją, muszę dość długo tłumaczyć, o co chodzi. Bierze się to oczywiście stąd, że podobne uzgodnienia nie mają miejsca w parlamentach krajowych, tak więc ludzie nie rozumieją, dlaczego Komisja i Parlament miałyby zawierać umowę po to, by wprowadzić w życie postanowienia traktatów.

Jednak tak już musi być. Musi tak być z jednego prostego względu, o którym wspomnieli już panowie Rangel i Šefčovič: ponieważ chcemy być skuteczni.

Tak naprawdę porozumienie ramowe ma zasadniczo na celu pokonanie wszystkich praktycznych przeszkód, które mogą powstać w zakresie prawodawstwa, kontroli parlamentarnej i zasad etyki.

Myślę zatem, że jest to dobra mieszanka europejskiej demokracji. To „demokracja konsensusu”, a nie „demokracja konfliktu”, jaką mamy w naszych krajach.

W demokracji konsensusu inteligentną rzeczą, jaką można robić, jest poszukiwanie rozwiązań pojawiających się problemów. A zatem przedmiotowe porozumienie ramowe jest instrumentem zapobiegania przyszłym problemom oraz wcielania w życie zapisów traktatowych. Ponieważ mamy nowy traktat, traktat lizboński, sensowną rzeczą jest stosowanie jego postanowień.

Chciałbym pogratulować panu posłowi Rangelowi oraz zespołowi, któremu przewodził, a także Komisji Europejskiej, ponieważ uważam, że udało im się doprowadzić do uzgodnienia bardzo rozsądnego porozumienia. Po lekturze porozumienia dziwią głosy dochodzące nas z niektórych parlamentów krajowych, pytające, czy porozumienie nie jest aby zagrożeniem dla uprawnień Rady.

Na miłość Boską! Przecież Rada jest tym drugim współustawodawcą. Chcemy uchwalać przepisy i faktycznie uchwalamy wiele skutecznych przepisów wspólnie z Radą Ministrów. Pełnimy rolę współustawodawcy na równych zasadach. Wcale nie potrzeba nam żadnej „małej przewagi”. Chcemy po prostu, by nasza współpraca była skuteczna i wierzę, że porozumienie pomoże nam to zapewnić.

Pozwolę sobie powiedzieć, panie komisarzu Šefčovič, że chwycił pan byka za rogi – że posłużę się wyrażeniem związanym z corridą – mówiąc, że interpretacja art. 6 i 7 rezolucji jest interpretacją Parlamentu nawiązującą do umów i konferencji międzynarodowych. Nie wydaje mi się, by było w tym cokolwiek dziwnego. Mówimy tutaj tylko i wyłączne o informowaniu Parlamentu i uczestniczeniu za pośrednictwem Komisji i za pomocą negocjacji. Jaki jest tego cel? Ma to na celu zapewnienie Parlamentowi wiedzy na temat dokumentów, które mamy tu uchwalać.

Dlatego – i na tym zakończę, pani przewodnicząca – gratuluję obydwu panom. Myślę, że to dobry znak; jak powiedzieliby w Casablance – „początek pięknej przyjaźni”.

  Ramón Jáuregui Atondo, w imieniu grupy S&D. – (ES) Pani przewodnicząca! Chciałbym powiedzieć, o czym mówili wszyscy przedmówcy w tej debacie.

Co ważniejsze niż trudności techniczne, które mogą wyniknąć z tego porozumienia – uważam, że mówimy o czymś ważnym, o czymś, co musimy rozważyć oprócz reform Regulaminu, które przeprowadziliśmy kilka miesięcy temu w związku z wejściem w życie traktatu lizbońskiego. Przedmiotowe porozumienie ramowe oraz Regulamin to dwa podstawowe elementy nowej europejskiej struktury demokratycznej.

Jestem przekonany, że wraz z reformą Regulaminu i porozumienia ramowego, ta nowa rola, jaką Parlament przyjmuje w następstwie przyjęcia traktatu lizbońskiego – rolę bycia izbą ustawodawczą, uzyskuje nową podstawę, fundament funkcjonowania w rozsądny sposób. Jest tak, ponieważ – jak już wspomniano – ważne jest to, że ta Izba pełni teraz zasadniczą rolę, jaką jest omawianie i uzgadnianie z Komisją nowych przepisów dla Unii Europejskiej.

Aby to czynić, mamy nowy Regulamin i porozumienie ramowe, które określają wszystkie elementy składające się na stosunki między nami. W tym zakresie pragnę podkreślić znaczenie na przykład funkcji kontrolnych, jakie ta Izba wykonuje względem Komisji.

Panie komisarzu Šefčovič! Uważam, że wreszcie powinniśmy rozważyć mechanizm zapewniający obecność Komisji w tej Izbie, jak przewiduje to porozumienie. Mógłby on polegać na przykład na obecności w Parlamencie wszystkich komisarzy, którzy odpowiadaliby na bezpośrednie pytania. Powinniśmy to zapewnić, by móc natychmiastowo i bezpośrednio reagować w ramach stosunków politycznych panujących między nami.

Co się tyczy pańskiej interpretacji ust. 7 i 8, chciałbym powiedzieć, że ją rozumiem. Rozumiem ją, ponieważ prawdą jest, że ta Izba nie musi być stroną negocjacji sensu stricte, ale musi pan również zrozumieć, że jako Parlament wyraziliśmy życzenie, wstępne stanowisko i przyszłe stanowisko wobec tego, jak ta Izba może uczestniczyć w międzynarodowych negocjacjach.

  Andrew Duff, w imieniu grupy ALDE. – Pani przewodnicząca! Z ogromnym zainteresowaniem wysłuchaliśmy komisarza Šefčoviča, który zdawał się być bardziej zainteresowany udobruchaniem Rady, niż poważnym zaatakowaniem stanowiska Parlamentu. Myślę, że to całkiem słuszne, jeśli bowiem Rada – której przedstawiciele, jak widzę, jeszcze tutaj nie dotarli – była poważnie zainteresowana odegraniem roli poprzez stanie się stroną tego porozumienia ramowego, mogła to sobie zapewnić.

Jako Parlament Europejski wiemy, że skoro wszedł w życie nowy traktat lizboński, musimy wykonywać nasze nowe uprawnienia zgodnie z własnymi przekonaniami i odpowiedzialnie. Zależy nam również na wzmocnieniu unijnej siły w negocjacjach międzynarodowych poprzez zapewnienie skuteczności działań Komisji. Pozwolę sobie podkreślić szczególnie potrzebę zmiany przez przewodniczącego Barroso kodeksu postępowania komisarzy, szczególnie w zakresie oświadczeń majątkowych. Zdajemy sobie sprawę z pewnych niedociągnięć, które ujawniono w toku procedury zatwierdzania przez Parlament Komisji Barroso II.

  Ryszard Czarnecki , w imieniu grupy ECR. – (PL) Nasz hiszpański przyjaciel Méndez de Vigo mówił, że ma wielkie problemy z wytłumaczeniem własnej rodzinie bardzo specyficznych relacji formalno-prawnych między organami Unii Europejskiej. Jest on bardziej cierpliwy ode mnie. Ja nawet nie podejmuję się rozmowy z moją żoną na ten temat, to zbyt skomplikowane. Myślę, że traktat lizboński okazał się w pewnym sensie pewną randką w ciemno, co znaczy, że nie jest rzeczą właściwą i dobrą, że my w tej chwili dopiero precyzujemy kompetencje poszczególnych organów Unii. To późno, chociaż jak mówi amerykański film, „lepiej późno niż później”. Nie mówmy o przyjaźni, jak proponuje pan Méndez de Vigo, mówmy lepiej o raczej bardzo konkretnych relacjach i bardzo precyzyjnych kontaktach między Komisją, Radą i Parlamentem Europejskim. Jest to lepsze niż mówienie o przyjaźni. Dziękuję bardzo.

  Morten Messerschmidt, w imieniu grupy EFD. – (DA) Pani przewodnicząca! Również ja chciałbym skorzystać z okazji, by docenić dobrą pracę wykonaną przez pana posła Rangela w zakresie wielu części przedmiotowego sprawozdania. To, że otrzymujemy od Komisji więcej informacji, jest na pewno postępem. Na pewno postępem jest również podkreślenie potrzeby kontroli parlamentarnej, a także potrzeby lepszej współpracy dwustronnej.

Jednak w jednym obszarze – tym, który był najważniejszy zarówno dziś, jak i w poprzedniej debacie – istnieją powody do niezadowolenia. Chodzi oczywiście o wspólną politykę zagraniczną, za którą oczywiście nie ma co obwiniać pana Rangela, ale istnieją powody, by krytykować ogólny kierunek, który można zauważyć w tej dziedzinie od momentu wejścia w życie traktatu z Lizbony. Byłem deputowanym do Felketingu, duńskiego parlamentu, kiedy Dania dała się skusić i powiedziała „tak” traktatowi lizbońskiemu pod warunkiem, że nie doprowadzi to do utraty suwerenności. Wszystkie oficjalne organy UE dały nam słowo, że nie będzie takiego oddania władzy, a teraz widzimy, jak Parlament Europejski przejmuje władzę w zakresie polityki bezpieczeństwa, która nie była mu pierwotnie przeznaczona. To ogromna szkoda, ponieważ wielu Europejczyków, w tym z całą pewnością wielu Francuzów, Holendrów i Irlandczyków, którzy mieli możliwość powiedzenia „nie”, podjęło się tej współpracy, oczekując, że polityka zagraniczna będzie obszarem, w którym zachowają swoją suwerenność. Teraz przekonujemy się, że wszystko będzie rozgrywane między Komisją i Parlamentem Europejskim i że Rada będzie całkowicie odsunięta od tej gry. To wielka szkoda.

  Andrew Henry William Brons (NI). – Pani przewodnicząca! Oprę się pokusie automatycznego odrzucenia jako podstępnego każdego porozumienia między dwoma grupami zwolenników tego tzw. „projektu”. Spróbuję ocenić to porozumienie według jego zalet i wad.

Zadaniem zespołu Parlamentu Europejskiego jest zwiększenie władzy i wpływów Parlamentu, i zadanie to zostało w znacznym stopniu zrealizowane. Niesłuszne byłoby zaprzeczanie temu. Zespołowi udało się zapewnić równe traktowanie Parlamentu i Rady, rozszerzenie obowiązku Komisji rozpatrywania inicjatyw legislacyjnych pochodzących od Parlamentu, turę pytań z udziałem wysokiego przedstawiciela, udział w negocjacjach międzynarodowych, a także wiele innych rzeczy.

Jest jednak druga tego strona. Równość Parlamentu wobec Rady musi polegać na względnym ograniczeniu władzy tego organu, który reprezentuje – jakkolwiek w przypadku mojego kraju źle – interesy państw narodowych. Ponadto z władzy, jaką sprawuje Parlament, korzystają w sposób nieproporcjonalny przywódcy dużych grup politycznych i przewodniczący komisji. Szeregowi członkowie tych grup mają nie większą władzę niż niezrzeszeni posłowie do Parlamentu.

Obietnica uczestniczenia w międzynarodowych negocjacjach była również dana w porozumieniu z 2005 roku, a mimo to zlekceważono Parlament. Nie powiedziano nam, kto był inspektorem ochrony danych w ramach umowy w sprawie przekazywania danych finansowych ze Stanami Zjednoczonymi, a gdy członkowie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zapytali, skąd ta potrzeba tajności, komisarz odmówił odpowiedzi, bądź nie rozumiejąc, bądź udając, że nie zrozumiał pytania.

  Salvatore Iacolino (PPE). - (IT) Pani przewodnicząca! Również ja chciałbym pogratulować negocjatorom pozytywnego wyniku, jaki osiągnięto – na dodatek w rozsądnie krótkim czasie. To porozumienie stanowi dowód na konstruktywny dialog międzyinstytucjonalny i jego namacalne potwierdzenie. Ufamy, że zostanie ono przyjęte w środę i niezwłocznie potem ratyfikowane.

Porozumienie to zdecydowanie wzmacnia zasadnicze znaczenie roli Parlamentu Europejskiego, którą wyraźnie przewidziano na mocy traktatu lizbońskiego, i ustanawia ścisłą współpracę między instytucjami; toczące się intensywne prace negocjatorów zdecydowanie zmierzają w tym kierunku. Nie ma wątpliwości, że Parlament pokłada wiarę w Komisji i z pewnością musi oceniać – poprzez nieustanne monitorowanie – działania prowadzone na rzecz realizacji zatwierdzonych programów i namacalne rezultaty, które są osiągane. Należy z zadowoleniem przyjąć kodeks postępowania dla komisarzy, a także wymóg dostarczania informacji, w tym informacji poufnych.

Nie zgadzam się na niektóre poprawki, które moim zdaniem nie zmierzają w przeciwnym kierunku, nawet jeśli, generalnie rzecz biorąc, są one do pewnego stopnia zbieżne z przewidywanym kształtem uzgodnionego tekstu. Jestem ponadto przekonany, że dzięki temu sprawozdaniu możliwe będzie lepsze stanowienie prawa i przeprowadzanie lepszych ocen skutków indywidualnych wniosków legislacyjnych. Jednocześnie należy wzmocnić stosunki z parlamentami krajowymi, które są lustrzanym odbiciem tych działań.

Cieszą prace prowadzone w odniesieniu do unijnych agencji i jestem przekonany, że prymat polityki zależy od większej woli dyrekcji generalnych Komisji do współpracy z Parlamentem.

Kończąc, pragnę wyrazić nadzieję, że Komisja wcieli to porozumienie w życie – jak tylko zostanie ono sfinalizowane – bez biurokracji.

  Zita Gurmai (S&D). – Pani przewodnicząca! Jestem zadowolona, widząc, że to nowe porozumienie ramowe przełoży się na poprawę relacji z Komisją, a także na ich znaczne pogłębienie; to szczególne partnerstwo odzwierciedla nową władzę Parlamentu Europejskiego przyznaną mu na mocy traktatu lizbońskiego. W wyniku wspaniałej pracy w Komisji oraz w grupie roboczej praktyczne rozwiązania zawarte w proponowanym zmienionym porozumieniu przynoszą znaczne usprawnienia w zakresie procedury ustawodawczej, a także planowania, kontroli parlamentarnej, obowiązku informowania oraz obecności Komisji w Parlamencie. Witam pana, komisarzu Šefčovič!

Chciałabym w szczególności zwrócić pańską uwagę na dwie kwestie. Uważam, że znacznym krokiem naprzód jest zapewnienie Parlamentowi uczestnictwa w międzynarodowych negocjacjach, co ułatwi Parlamentowi wydawanie zgody i nada procedurze większą przewidywalność. Moim zdaniem jednym z najważniejszych elementów jest informowanie o działaniach podjętych w odpowiedzi na inicjatywę legislacyjną Parlamentu. Z zadowoleniem przyjmuję zobowiązanie się Komisji do zdawania sprawy z działań podjętych w odpowiedzi na przedłożenie wniosków w ramach inicjatywy legislacyjnej w terminie trzech miesięcy od przedłożenia; Komisja jest zobowiązana do przedstawienia projektu legislacyjnego najpóźniej w terminie jednego roku lub uwzględnienia projektu w programie prac na następny rok. Jeżeli Komisja nie przedłoży żadnego wniosku, jest zobowiązana przedstawić Parlamentowi szczegółowe uzasadnienie.

Jako sprawozdawczyni w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej mam nadzieję, że z podobnym szacunkiem potraktowany zostanie postulat wprowadzenia wymogu podejmowania działań w odpowiedzi na inicjatywę legislacyjną obywateli. Ucieszyło mnie znaczne poparcie sprawozdania w komisji. Ufam, że sesja plenarna będzie przebiegała zgodnie z linią uzgodnioną przez Komisję i grupę roboczą Parlamentu Europejskiego. Dobra robota, bardzo państwu dziękuję.

  Trevor Colman (EFD). – Pani przewodnicząca! Mówi się, że przedmiotowe porozumienie ramowe w sprawie relacji między Komisją a tą Izbą, wprowadzonych traktatem lizbońskim – w rzeczywistości unijną konstytucją – wniesie więcej demokracji do procesu sprawowania rządów. Tak naprawdę jest ono jedynie iluzją demokracji tam, gdzie jej nie ma.

Ważne są następujące kwestie. Lizbona nie cieszy się żadnym autorytetem demokratycznym ani moralnym w Wielkiej Brytanii, gdzie obywatele zostali oszukani przez rządzącą klasę polityczną i pozbawieni możliwości wypowiedzenia się w sprawie traktatu. Tak zwane zmiany w przedmiotowym porozumieniu w żaden sposób nie ograniczą władzy i działalności niewyłanianej w wyborach i niemożliwej do zaakceptowania Komisji, wspieranej przez tę uległą Izbę. W praktyce działania Unii Europejskiej będą nadal toczyły się – jak dotychczas – za kulisami i za zamkniętymi drzwiami.

W stosownym czasie wydamy zalecenie, by zdecydowanie zagłosować za odrzuceniem tych propozycji, ponieważ nie uznajemy – i nie uznamy – traktatu lizbońskiego, dopóki Brytyjczycy nie uzyskają możliwości zadecydowania w jego sprawie. Na tym bowiem polega prawdziwa demokracja.

  Monika Flašíková Beňová (S&D). - (SK) Jestem bardzo zadowolona, że udało nam się przedyskutować na dzisiejszym posiedzeniu zmienione porozumienie instytucjonalne w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską. Zmiana potwierdza wzmocnioną rolę Parlamentu Europejskiego po przyjęciu traktatu lizbońskiego i nadaje jej namacalną formę. Dziś chciałbym osobiście podkreślić porozumienie zawarte między Komisją a zespołem roboczym Parlamentu Europejskiego w sprawie porozumienia roboczego i pragnę podziękować panu, panie wiceprzewodniczący, za pańskie osobiste zaangażowanie.

Pozwolę sobie na kilka uwag na temat porozumienia ramowego. Wzmocniona pozycja Parlamentu Europejskiego oznacza bardziej demokratyczną Unię Europejską. Jako wybierani przedstawiciele obywateli państw członkowskich będziemy uczestniczyli w uchwalaniu europejskiego ustawodawstwa i będziemy mieli większą kontrolę nad Komisją. Komisja będzie na przykład zobowiązana do przedkładania nam sprawozdań w sprawie konkretnych przepisów przyjętych w następstwie zgłoszenia wniosku w ramach inicjatywy legislacyjnej. Komisja będzie ponadto zobligowana zwracać się do nas o zgodę w przypadku, gdy będzie chciała zmienić kodeks postępowania obowiązujący komisarzy. Zdecydowanie pozytywnie przyjmujemy również to, że na podstawie traktatu Parlament Europejski będzie lepiej i w sposób bardziej przejrzysty informowany o zawieraniu umów międzynarodowych. Powyższe postanowienia nie są jedynymi; zmienione porozumienie ramowe zawiera o wiele więcej podobnych postanowień i zdecydowanie uważam, że wszystkie one zaowocują bardziej skuteczną i bliższą współpracą między tymi dwiema instytucjami i że będą one stanowiły narzędzie spójnego wdrażania traktatu lizbońskiego.

Na koniec pragnę podkreślić jeden z kluczowych obszarów: podjęta w odpowiednim czasie współpraca Parlamentu w zakresie wniosków przedstawionych w ramach europejskiej inicjatywy obywatelskiej zagwarantuje – w ramach porozumienia – bliskie kontakty między Parlamentem Europejskim a obywatelami.

  Hannes Swoboda (S&D). – (DE) Pani przewodnicząca! Najpierw chciałbym podziękować panu posłowi Rangelowi za jego sprawozdanie, a także oczywiście panu komisarzowi Šefčovičowi za negocjacje, które toczyliśmy. Nie był on łatwym partnerem negocjacyjnym, ale był sprawiedliwy. Uważam, że osiągnęliśmy dobry rezultat. Ten konkretny rezultat stanowi, rzecz jasna, podstawę naszej współpracy i choć interpretacja przedstawiona przez pana Rangela jest być może nazbyt szeroka, pozwala nam ona w dalszym ciągu skupiać się na naszych celach.

Teraz pozostaje nie tylko kwestia otwartości i przejrzystości między naszymi dwoma organami, ale również potrzeba przekonania Rady – która jest nieobecna – że jeśli będziemy dobrze współdziałać, niekoniecznie musi się to odbywać jej kosztem. Niestety Rada zachowuje się czasami jak dziecko, któremu odebrano zabawkę i które się złości i obraża. Zamiast czuć się obrażoną i uskarżać się, Rada powinna pracować z nami na rzecz zapewnienia obywatelom naszego kontynentu tego, co najlepsze. Jeżeli chcemy się jawić jako silni zewnętrznemu światu – a wspólna polityka zagraniczna, wspólne umowy handlowe itp. są ważnym tego czynnikiem – to najlepszym dla nas rozwiązaniem będzie współdziałanie.

  Kader Arif (S&D). – (FR) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Jak wszyscy wiemy i jak usłyszeliśmy przed chwilą, traktat lizboński wzmacnia uprawnienia Parlamentu. Niewielu z nas jednak zdaje sobie sprawę z radykalnej zmiany, jaką on wprowadza, szczególnie w zakresie polityki handlowej, którą śledzę z uwagą.

Na mocy traktatu lizbońskiego Parlament będzie ratyfikował wszystkie międzynarodowe umowy handlowe. Już teraz wywołuje to znaczne poruszenie, a dyskusje towarzyszące umowie handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA) oraz umowie o wolnym handlu z Koreą są jedynie pierwszymi tego oznakami. Jednakże socjaliści i demokraci w Komisji Handlu chcieli pójść dalej niż zezwala na to traktat. Jestem ich rzecznikiem i mimo sceptycyzmu niektórych osób oraz sprzeciwu okazywanego przez inne, wyraziłem się jasno: jeżeli Parlament ma ratyfikować jakąkolwiek umowę handlową, musi od samego początku uczestniczyć w procesie. To, co wydawało się być idealistyczne, jest teraz głównym elementem naszych stosunków z Komisją, ponieważ mandat negocjacyjny będzie wymagał pełnych konsultacji z nami. Cieszy mnie to.

Dlatego wzywam Komisję i Radę, by nadal kierowała się wspólnotowym duchem i demokratyczną wolą, które leżą u podstaw traktatu. Apeluję również do moich kolegów i koleżanek posłów – ponieważ cierpimy na coś w rodzaju syndromu sztokholmskiego, gdy chodzi o Komisję i Radę – byśmy skorzystali z pełni naszych praw, ponieważ są to prawa naszych współobywateli.

  Guido Milana (S&D). - (IT) Pani przewodnicząca! Zmiana porozumienia między Parlamentem a Komisją ustanawia podstawę lepszej współpracy między tymi dwoma instytucjami. Poczyniono duże postępy w zakresie procedury, planowania legislacyjnego, kontroli parlamentarnej, wymogów w zakresie przekazywania informacji i obecności Komisji w Parlamencie. Jednak ja chciałbym najbardziej podkreślić postęp, jaki dokonał się w zakresie międzyinstytucjonalnej strony stosunków międzynarodowych.

Rola, jaką powierzono Parlamentowi, nie powinna być postrzegana jako wzmocniona; to przecież formalny wymóg. Mamy nadzieję, że nikt nie będzie wyrażał wątpliwości co do obecności obserwatorów Parlamentu Europejskiego na konferencjach wielostronnych i dwustronnych, lecz wszyscy będą ją traktowali jako przejaw odpowiedzialności. Odmawianie posłom do Parlamentu Europejskiego statusu obserwatora w umowach dwustronnych, takich jak na przykład umowy w sprawie rybołówstwa, stanowi de facto odmowę zapewnienia pełnej wiedzy na temat negocjowanej dziedziny, w zakresie której Parlament zostanie następnie poproszony o wyrażenie swojego zdania.

Uważam, że nie można obejść się bez tych warunków wstępnych, ponieważ bez nich skończy się na tym, że Parlament będzie odrzucał umowy dwustronne, których z definicji nie można zmienić i w odniesieniu do których – w razie braku partnerstwa – głosowanie stałoby się czystą formalnością.

  Zuzana Roithová (PPE). – (CS) Jestem bardzo zadowolona, że Komisja Europejska uznaje, iż dla pomyślności przyszłości Unii Europejskiej niezwykle ważne jest większe zdemokratyzowanie procesu decyzyjnego. Chodzi tu zatem o wzmocnienie roli Parlamentu Europejskiego. Doceniam fakt, że nowa umowa o współpracy z Komisją Europejską wzmacnia znaczenie Parlamentu ponad to, co jest zapisane w traktacie lizbońskim. Cieszy mnie, że omawiane tu porozumienie umożliwia bardziej szczegółowe analizy skutków i lepsze reagowanie ze strony Komisji na żądania polityczne Parlamentu Europejskiego. Szczególnie ważne jest, by Komisja poprawiła dostęp posłów do dokumentów, w tym projektów umów międzynarodowych. Była już tutaj o tym mowa. Ich ratyfikacja nie może być czystą formalnością, jak to się często zdarza w parlamentach krajowych. Potrzebujemy istotnych informacji z wyprzedzeniem, tak byśmy mogli wpływać na treść umów w miarę postępu prac nad nimi. Rada, która odczuwa rozgoryczenie, musi przywyknąć do tego, że w przyszłości będzie zmuszona o wiele lepiej współpracować z Parlamentem Europejskim.

  Jaroslav Paška (EFD). - (SK) Traktat lizboński przewiduje nowe zadania i obowiązki zarówno dla Parlamentu Europejskiego, jak i Komisji Europejskiej.

Godne pochwały jest to, że niecały rok od wejścia w życie traktatu z Lizbony, mamy przed sobą tekst zmiany porozumienia ramowego w sprawie polepszonej współpracy w zakresie wspólnych zadań Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego. Wzajemne porozumienie w sprawie wspólnych procedur z pewnością pomoże zapobiegać ewentualnym nieporozumieniom w trakcie podejmowania wspólnych decyzji. Jednak Unia Europejska zasadza się na umowie między państwami narodowymi, które powierzyły nam – Parlamentowi Europejskiemu oraz Unii Europejskiej – część swoich kompetencji. A zatem pod pewnymi względami traktat lizboński przyniósł z sobą obowiązek współpracy z parlamentami krajowymi. Właściwa forma tej współpracy powinna być następnym krokiem w kierunku dookreślania współpracy w obrębie Unii Europejskiej. O to chciałbym poprosić, panie komisarzu.

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Pani przewodnicząca! W UE Parlament i Rada pełnią rolę współustawodawców i posiadają mandat demokratyczny, bezpośredni w przypadku Parlamentu Europejskiego i pośredni w przypadku Rady. A jednak Komisja, która nie posiada żadnego mandatu demokratycznego, pozostaje jedynym organem, który może proponować unijne przepisy – i to pomimo traktatu lizbońskiego. Dlatego mam poczucie, że nadal istnieją pod tym względem ogromne braki.

Jeśli Parlament Europejski ma mieć możliwość wykonywania swojego prawa w sposób skuteczny, należy również odpowiednio rozszerzyć obowiązek przekazywania informacji. Parlament Europejski, jako organ reprezentujący obywateli, powinien również uczestniczyć w stosowaniu nowego instrumentu, jakim jest inicjatywa obywatelska, w ramach procesu legislacyjnego na możliwie najwcześniejszym jego etapie.

Przepływ informacji między Komisją z jednej strony, a Parlamentem z drugiej strony musi zostać wzmocniony również w dziedzinie stosunków międzynarodowych. Nie wolno dopuścić, by polityka zagraniczna UE znajdowała się w wyłącznej kompetencji biurokratycznej Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych.

  Elena Băsescu (PPE). – (RO) Sądzę, że nowa umowa zdecydowanie poprawi stosunki między Parlamentem a Komisją Europejską w latach 2010–2015.

Pora przeglądu podstawy prawnej tej współpracy jest odpowiednia – następuje to tuż po wejściu w życie traktatu lizbońskiego. Nowe zasady wyraźnie określają zakres odpowiedzialności politycznej obu instytucji i wzmacniają uprawnienia, które Parlament Europejski uzyskał niedawno w ramach procesu decyzyjnego.

Kierując się zasadą równego traktowania, Parlament będzie korzystał z tych samych praw, co Rada pod względem dostępu do dokumentów legislacyjnych lub budżetowych. Ponadto ważna rola, jaką uzyska Parlament w ramach przygotowań rocznego programu prac UE, daje obywatelom większe uczestnictwo w procesie wyznaczania priorytetów europejskiej polityki.

  Krisztina Morvai (NI). - (HU) Zgodnie z biblijną mądrością dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Traktat lizboński został podpisany w okolicznościach dyktatorskich, co oznacza, że nie może mieć żadnych demokratycznych skutków. Zmuszono państwa narodowe do jego przyjęcia, przynajmniej na Węgrzech, w mojej ojczyźnie, w wyraźnie dyktatorskiej i antydemokratycznej sytuacji, jako że traktat ten odebrał ludziom szereg uprawnień decyzyjnych pod względem samostanowienia, za ich plecami i ponad ich głowami, powierzając je Brukseli. Z punktu widzenia prawa naturalnego traktat lizboński jest oczywiście nieważny, przynajmniej w stosunku do Węgier, po pierwsze z uwagi na nieprzedyskutowanie i nieuzgodnienie tego bardzo znaczącego traktatu z obywatelami, opinią publiczną i społeczeństwem obywatelskim, a po drugie – ponieważ uchwalono go bez żadnego pojęcia o tym, jaka jest jego treść. To było na tyle, jeżeli chodzi o demokratyczne skutki tego dyktatorskiego traktatu.

  Maroš Šefčovič, wiceprzewodniczący Komisji. – Pani przewodnicząca! Najpierw chciałbym podziękować wszystkim przedmówcom, szczególnie tym, którzy wyrazili poparcie dla porozumienia ramowego, ponieważ uważam, że stanowi ono rzeczywiście bardzo ważny podręcznik naszej lepszej współpracy i współdziałania w przyszłości.

Raz jeszcze pragnę podkreślić swoją wdzięczność dla grupy roboczej Parlamentu Europejskiego, ponieważ spędziliśmy wspólnie dużo czasu. Odbyliśmy 11 rund bardzo intensywnych negocjacji, ale ta ciężka praca opłaciła się i myślę, że dziś naprawdę możemy świętować wspaniałe porozumienie.

Oczywiście bardzo uważnie wysłuchałem uwag szanownych posłów i ich pytań, spośród których niektóre odzwierciedlają obawy co do zawartego porozumienia.

Dlatego chciałbym w pierwszym rzędzie podkreślić, że dla Komisji ważną zasadą jest ugruntowanie utrwalonych i skutecznych praktyk współpracy między naszymi instytucjami. Oznacza to, że przedmiotowe porozumienie ramowe nie powinno prowadzić do nadwątlenia skutecznych praktyk. Faktycznie oczekuję, że stosowanie porozumienia ramowego doprowadzi w każdym razie do wyraźnej poprawy.

Obie strony uznały w trakcie rokowań, że napotkają na trudności z interpretacją, ale wyraziły również gotowość do wprowadzenia porozumienia ramowego w życie w najbardziej konstruktywny sposób i zapewniam państwa, że Komisja w pełni się temu poświęci się.

Jestem przekonany, że praktyka pokaże, iż wiele spośród wyrażonych obaw się nie spełni. Zweryfikowane zostaną również niektóre oczekiwania wykraczające poza uprawnienia powierzane każdej z instytucji przez traktat. W odpowiedzi na prośbę, która padła z sali, dotyczącą mojego oświadczenia w sprawie kodeksu postępowania, pozwolę sobie potwierdzić, że Komisja przedstawi wkrótce wniosek dotyczący zmienionego kodeksu postępowania i zgodnie z postanowieniami porozumienia ramowego wystąpi w stosownym terminie o opinię Parlamentu, jak obiecano w trakcie negocjacji.

Na zakończenie pozwolę sobie podkreślić, że w przypadku gdybyśmy odkryli jakiekolwiek problemy, ponownie zasiądziemy do stołu, by znaleźć rozwiązania. Rzeczywiście zaplanowaliśmy już przegląd porozumienia ramowego na koniec 2011 roku, który da nam wiele sposobności skorygowania wszelkich błędów, jakie mogły zostać popełnione.

W tym zakresie naprawdę cieszę się na współpracę z państwem w oparciu o to zmienione porozumienie ramowe i mam nadzieję oraz oczekuję, że poprą państwo to porozumienie w środę.

Mam nadzieję i wierzę, że ten pozytywny duch przeważy również w ogólnych relacjach między wszystkimi instytucjami Unii Europejskiej, ponieważ oczekują tego od nas obywatele i powinniśmy o to zabiegać.

  Paulo Rangel, sprawozdawca. – (PT) Chciałbym w swoim końcowym wystąpieniu nawiązać do kwestii omawianych tu w trakcie debaty. Chcę zakończyć, zwracając uwagę na następującą rzecz. Jednym z głównych celów tego porozumienia ramowego było zapewnienie, by w zwykłych kwestiach legislacyjnych i budżetowych Rada i Parlament funkcjonowały na równych zasadach, tzn. by ich pozycja była równoległa. Jeżeli chodzi o inne kwestie, celem było również zapewnienie równowagi sił określonej w traktacie lizbońskim i poszanowanie zasady rozdziału sił, tak by umożliwić Parlamentowi lepsze sprawowanie jego kontroli politycznej poza kwestiami budżetowymi i zwykłymi kwestiami legislacyjnymi.

Uważam, że klasyfikacja, jaką oferuje to porozumienie ramowe, jest dobra dla obydwu instytucji. Sprawi, że relacje między tymi dwoma instytucjami staną się jaśniejsze i przejrzystsze.

Jest ona jednak również dobra dla innych instytucji, szczególnie Rady, ponieważ Rada posiada teraz jasną podstawę, a tym samym ma wyraźne zrozumienie i wizję tego, jak będzie postępowała w ramach relacji między Parlamentem a Komisją w następstwie udoskonaleń wprowadzonych traktatem lizbońskim. Zatem, jak mocno by Rada nie reagowała pod względem emocjonalnym, czy bezpośrednio krytykowała porozumienie ramowe, prawda jest taka, że nadejdzie czas, gdy przypomni sobie, że było ono dobrym krokiem dla wszystkich instytucji, i nadejdzie czas, gdy wprowadzimy porozumienie ramowe stworzone nie dla dwóch, ale ostatecznie – jak sobie tego życzy opinia publiczna – trzech instytucji, i wszystkie one będą reprezentowały literę i ducha traktatu lizbońskiego.

Cieszy mnie otwartość okazana przez Komisję w całym tym procesie.

  Przewodnicząca. – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się w środę 20 października.

Oświadczenia pisemne (art. 149 regulaminu)

  Rafał Trzaskowski (PPE), na piśmie. – (PL) – Rozpoczynając dyskusję nad nowym porozumieniem międzyinstytucjonalnym rok temu podkreślaliśmy, że ze względu na wzmocnienie Parlamentu traktatem z Lizbony czas jest na nową jakość w naszej współpracy z Komisją. Sam mówiłem wówczas, że owszem, Parlament zyskuje wraz z Lizboną względem Komisji, jednak diabeł będzie tkwił w szczegółach, i to od nich będzie zależało na ile korzystnie uda się naszym negocjatorom przekuć literę traktatu w konkretne zapisy porozumienia ramowego. Dziś zapisy te mamy i udało się w nich zawrzeć postulaty, z którymi wystąpiliśmy w rezolucji na lutowej sesji plenarnej, czego wszyscy gratulujemy naszym negocjatorom oraz sprawozdawcy Komisji AFCO Paulo Rangelowi. Miejmy nadzieję, że pomimo początkowych zgrzytów między nami a Komisją, związanych z interpretacją wynegocjowanych zapisów, porozumienie przyczyni się do bardziej skutecznej i efektywnej współpracy naszych instytucji.