Pełne sprawozdanie z obrad

Wtorek, 19 października 2010 r. - Strasburg

9. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Sprawozdanie: Carmen Fraga Estévez (A7-0260/2010)

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE). – (ES) Pani przewodnicząca! Również pragnę podziękować sprawozdawczyni oraz Radzie za wysiłki włożone w osiągnięcie porozumienia. Wierzę, że jest to ważny krok w kierunku uznania znaczenia nadanego Parlamentowi, a w szczególności Komisji Rybołówstwa, w traktacie lizbońskim, co – jak sądzę – pozwoli zapewnić stosowanie zwykłej procedury ustawodawczej w przypadku przyszłych porozumień z dziedziny rybołówstwa.

Jest to kwestia, którą chciałam podkreślić w przedmiotowym porozumieniu.

  Jarosław Kalinowski (PPE). – (PL) Kontrola statków prowadzących nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy ryb jest niezbędna i powinna przebiegać sprawnie, skutecznie i jak najczęściej ze szczególnym uwzględnieniem obszarów, gdzie ryzyko kłusownictwa jest największe. Dlatego tak bardzo potrzebujemy nowych środków kontroli, które wprowadza przyjęte rozporządzenie. Systemy kontroli stosowane przez regionalne organizacje ds. rybołówstwa powinny być transponowane do prawa wspólnotowego w taki sposób, aby unikać opóźnień i luk prawnych powstających w wyniku skomplikowanych procedur. Podzielam również zdanie autorki, że usprawiedliwienie opóźnień brakiem zasobów ludzkich jest nie do przyjęcia.

  Clemente Mastella (PPE). – (IT) Pani przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, gdyż zgadzam się ze sprawozdawczynią, iż przyjęty w ramach Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku system kontroli i egzekwowania przepisów należy jak najszybciej włączyć do prawodawstwa UE. W szczególności mam na myśli przepisy wprowadzające nowy system kontroli przeprowadzanej przez państwo, który uniemożliwi wyładunek i przeładunek w europejskich portach mrożonych ryb, których połów nie został potwierdzony jako zgodny z prawem przez dane państwo.

Jestem jednocześnie przekonany, że gdy zmiany te zostaną transponowane, zajdzie potrzeba rozważenia rozwiązań kompromisowych i wprowadzenia odpowiednich korekt, na ile pozwoli na to sama konwencja.

Zalecenie: Jarosław Leszek Wałęsa (A7-0262/2010)

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE). – (ES) Pani przewodnicząca! Porozumienie to będzie również oznaczać podjęcie działań w obronie rybaków, zwalczanie nielegalnych połowów i zastosowanie środków kontroli (które to kwestie muszą leżeć u podstaw polityki rybołówstwa), stanowiąc kolejny krok w kierunku zrównoważonego rybołówstwa.

Będzie również oznaczać większy poziom kontroli oraz obronę rybaków i całego sektora w Europie. Jestem zatem bardzo zadowolona z osiągniętego porozumienia.

  Jarosław Kalinowski (PPE). – (PL) Podstawowymi zadaniami Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku jest optymalne gospodarowanie zasobami rybnymi na terenach objętych porozumieniem. Trzeba pamiętać, że konwencja ta ma na celu szeroko pojętą współpracę międzynarodową z wykorzystaniem badań naukowych po to, aby gospodarowanie zasobami morskimi było jak najbardziej efektywne.

Zasadnicze zmiany w konwencji dotyczą unowocześnienia jej organizacji, zreformowania systemu wpłat do budżetu, ponownego wytyczenia zakresu obowiązków poszczególnych stron oraz zreformowania procedury rozstrzygania sporów. Przychylam się do zdania sprawozdawcy i uważam, że zmiany te wpłyną pozytywnie na interesy Unii Europejskiej, która dzięki omawianej konwencji posiada zgodę do połowów na tych terenach.

Sprawozdanie: Britta Thomsen (A7-0264/2010)

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE). – (ES) Pani przewodnicząca! Głosowałam za przyjęciem tej inicjatywy, jako że dyskusja na temat pracy o niepewnym charakterze jest po raz kolejny dyskusją o nierówności płci i dyskryminacji kobiet w Europie.

Kryzys gospodarczy spowodował pogłębienie się nierówności w tym względzie, wywierając wpływ na gorzej płatne prace wykonywane głównie przez kobiety, w tym pracę w gospodarstwie domowym i pracę opiekuńczą. Badania pokazują, że te miejsca pracy stanowią 31,5 % zatrudnienia w przedsiębiorstwach, w tym zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin. Równie znaczące są różnice wynagrodzeń w Europie, a brak bezpieczeństwa dotyczy także pracy kobiet o wyższym poziomie wykształcenia.

Brak podziału obowiązków domowych pomiędzy kobietami i mężczyznami jest jedną z przyczyn tego braku bezpieczeństwa i dyskryminacji. Musimy zapewnić wysokiej jakości usługi w zakresie opieki nad dziećmi i osobami starszymi, a kobietom – lepsze warunki wchodzenia na rynek pracy. Należy dodać, że zajęcia wykonywane przez migrantki pozwalają kobietom europejskim podejmować pracę.

Mówiąc krótko, musimy nadal działać na rzecz prawdziwej równości.

  Miroslav Mikolášik (PPE). – (SK) Na rynku pracy można zaobserwować zjawisko przekształcania się standardowych form zatrudnienia w formy niestandardowe, dlatego zachodzi konieczność uniemożliwienia pracodawcom preferowania najtańszych i najkorzystniejszych dla nich form zatrudnienia, które skutkują powstaniem pracy o niepewnym charakterze.

Pracowników znajdujących się w gorszym położeniu ze względu na wykonywanie pracy w miejscach, w których nie przestrzega się choćby podstawowych standardów higieny i bezpieczeństwa oraz brakuje ochrony przed dyskryminacją, ochrony socjalnej czy zbiorowej reprezentacji, należy chronić przed uwłaczającymi warunkami pracy i wykorzystaniem. Popieram zatem pomysł chronienia pracowników poprzez wprowadzenie minimalnych standardów socjalnych, zapewnienie równego dostępu do opieki zdrowotnej i systemów emerytalnych oraz zagwarantowanie godziwej płacy i rozsądnego czasu pracy. Uważam, że państwa członkowskie powinny zapobiec przekształcaniu się zwykłej pracy w pracę o niepewnym charakterze poprzez wprowadzenie surowych przepisów prawa pracy.

  Clemente Mastella (PPE). – (IT) Pani przewodnicząca! Obecny kryzys gospodarczo-finansowy spowodował nasilenie się problemu kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej. Ze względu na często zachodzącą konieczność równoważenia obowiązków rodzinnych z zawodowymi znajdują się one w gorszej pozycji negocjacyjnej, co niejednokrotnie przekłada się na gorsze warunki pracy.

Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, jako że zgadzam się z potrzebą zwalczania tego zjawiska poprzez zwrócenie się do państw członkowskich i partnerów społecznych o zbliżenie w znacznym stopniu prawodawstwa i przepisów umownych dotyczących pracy standardowej i nietypowej, biorąc pod uwagę ryzyko ewentualnego nasilenia się zjawiska pracy nierejestrowanej. Apelujemy zatem do Komisji i wszystkich państw członkowskich o opracowanie konkretnych strategii w zakresie pracy o niepewnym charakterze, które będą uwzględniały zasadę równowagi płci.

W sprawozdaniu wzywa się również Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego stosowania zasady równej płacy dla mężczyzn i kobiet. Musimy również przypomnieć państwom członkowskim, by niezwłocznie dokonały transpozycji dyrektywy 2006/54/WE. Wzywamy zatem państwa członkowskie do ułatwienia opieki nad dziećmi i organizacji sieci opiekunów oraz wprowadzenia wszelkich przepisów umożliwiających kobietom, które się na to decydują, pracy w pełnym wymiarze godzin i zwiększenie tym samym ich aktywności zawodowej oraz niezależności ekonomicznej.

  Andrea Češková (ECR). – (CS) Głosowałam przeciwko przyjęciu sprawozdania w sprawie kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej, jako że praca w niepełnym wymiarze, praca tymczasowa i inne tego typu umowy są korzystne dla kobiet na rynku pracy, zwłaszcza tych, które zajmują się dziećmi, a jednocześnie chcą pracować. Te elastyczne formy zatrudnienia są moim zdaniem bardzo korzystne i powinniśmy je wręcz bardziej wspierać, aby pracodawcy mieli interes w ich stosowaniu, dając tym samym kobietom większą swobodę decydowania.

Jednocześnie nie mogę się zgodzić na ustalanie kwot w zakresie opieki nad dziećmi, na przykład przewidujących umieszczenie 33 % dzieci w wieku do lat trzech w zakładach opieki zbiorowej do 2013 roku. Musimy propagować zasadę wolności dla rodzin i pozwolić im decydować, jak opiekować się dziećmi.

  Monika Flašíková Beňová (S&D). – (SK) Pragnę szczególnie skorzystać z tej okazji, jako że przewodniczący nie był wczoraj skłonny dopuścić wszystkich zainteresowanych do udziału w debacie na ten tak ważny temat, jak pokazuje sprawozdanie pani poseł Thomsen, która zwróciła uwagę na coraz bardziej niepewne warunki pracy kobiet i pogarszającą się sytuację społeczną.

Niepewność na rynku pracy dotyka ogólnie kobiet. Tzw. niestandardowe formy zatrudnienia, czy to w sektorze usług, czy w rolnictwie, są redukowane jako pierwsze, zwłaszcza w czasach kryzysu światowego. A jako że w sektorach tych pracują przede wszystkim kobiety, to one właśnie podlegają głównie zwolnieniom. Jest to kolejny obszar, w którym musimy odrzucić pozorną logikę rynku i podjąć pozytywne działania w imię sprawiedliwości oraz wspierania siły nabywczej ludności i popytu, na przykład poprzez położenie kresu praktyce zawierania umów, w których nie określa się godzin pracy.

  Mario Pirillo (S&D). – (IT) Pani przewodnicząca! Ogromna większość, jaką przyjęto sprawozdanie, stanowi ważny sygnał ostrzegawczy ze strony Parlamentu w odniesieniu do problemu kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej. W Europie kobiety wciąż ponoszą główny ciężar pracy o niepewnym charakterze, a sytuacja się pogarsza ze względu na kryzys międzynarodowy, który dotknął nasze kraje. Unia Europejska zawsze wykazywała zaangażowanie w sprawy równości płci w prawodawstwie transponowanym przez państwa członkowskie i powinna kontynuować wysiłki na rzecz osiągnięcia realnego parytetu w dostępie do pracy.

Przedmiotowe sprawozdanie z własnej inicjatywy stanowi wyraźny sygnał dla Komisji i państw członkowskich, by położyły kres pracy o niepewnych charakterze i zwiększyły ochronę socjalną kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej. Gratuluję sprawozdawczyni, pani poseł Thomsen.

  Anna Záborská (PPE). – (SK) Poparłam sprawozdanie, choć z pewnymi zastrzeżeniami. Dokument ten rzucił również ważne światło na moje sprawozdanie z poprzedniej sesji na temat ubóstwa kobiet w Unii Europejskiej. Pokazuje to, że poważnie traktujemy zagrożenia w zakresie zatrudnienia.

Wiele kobiet i rodzin chce wiedzieć, czy politycy europejscy mają pomysł, jak praktycznie rozwiązać problemy społeczne. Politycy nie powinni się wtrącać do gospodarki. Swoboda gospodarcza jest jedną z cech wspólnego rynku. Jednak gdy chęć zysku sprawia, że niektóre firmy wymagają pracy w niebezpiecznych warunkach, prawodawcy muszą wznieść bariery to uniemożliwiające. Musimy wreszcie przyznać, że brakuje zabezpieczeń dla pracy kobiet w gospodarstwie domowym. Firmy ubezpieczeniowe już ujęły to zjawisko w kategoriach ilościowych, teraz kolej na polityków. Pragnę wezwać Komisję do przedstawienia wniosków w sprawie uznania pracy kobiet w gospodarstwie domowym za niematerialną inwestycję w dobrobyt narodu.

  Mario Borghezio (EFD). – (IT) Pani przewodnicząca! Jest to ważne i znaczące sprawozdanie z punktu widzenia ochrony kobiet. Instytucje europejskie cierpią jednak na tą przypadłość, że nie praktykują tego, co same głoszą. W piątek i sobotę w zeszłym tygodniu odbyło się spotkanie przewodniczącego Komisji, pana Barroso, przewodniczącego Parlamentu i przewodniczącego Van Rompuya z przedstawicielami najważniejszych lóż masońskich w Europie, ale nie padło ani jedno słowo o tym, że kobiety nie mają prawa wstępu do większości z nich. Co gorsza, spotkanie odbyło się za zamkniętymi drzwiami na terenie Parlamentu Europejskiego i nawet personel Parlamentu nie mógł w nim uczestniczyć. Przeczy to zasadom przejrzystości, jakie powinny mieć zastosowanie do wszystkich działań instytucji europejskich.

Wyjaśnienia pisemne dotyczące sposobu głosowania

Sprawozdanie: Brian Simpson (A7-0217/2010)

  Luís Paulo Alves (SD), na piśmie. − (PT) Z zadowoleniem przyjmuję przedmiotowy wniosek, ponieważ jego celem jest doprowadzenie do tego, aby gromadzenie danych dotyczących poszczególnych rodzajów towarów było obowiązkowe w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego, co stworzyłoby ogólne ramy przydatne przy wspieraniu i monitorowaniu polityki promującej intermodalność. W przypadku wysp, powinno oznaczać to większe wsparcie dla łączenia transportu morskiego z lotniczym, gdyż są one jedynymi dostępnymi tam środkami transportu. Ankiety statystyczne umożliwiłyby także lepsze zrozumienie kosztów ponoszonych w związku z regionami peryferyjnymi, zarówno w zakresie towarów, jak i pasażerów, co może mieć wpływ na decyzje dotyczące innych obszarów polityki, takich jak sieci transeuropejskie, a w szczególności „autostrady morskie“, które powinny uwzględniać transport morski między wyspami oraz między wyspami a kontynentem europejskim. Chciałbym potwierdzić swoje poparcie dla opinii sprawozdawcy w sprawie możliwości dostosowania obecnych przepisów do nowych przepisów dotyczących aktów delegowanych, które wprowadza traktat lizboński, w celu wzmocnienia uprawnień Parlamentu w tej dziedzinie.

  Alfredo Antoniozzi (PPE), na piśmie. − (IT) Głosuję za przyjęciem sprawozdania pana posła Simpsona, ponieważ uważam, że sprawozdania statystyczne w odniesieniu do przewozu towarów i osób drogą morską są bardzo przydatne. W rzeczywistości gromadzenie danych ze względu na rodzaj towarów jest obowiązkowe w statystykach europejskich dotyczących transportu drogowego, kolejowego i transportu wodami śródlądowymi.

Jak wyraźnie stwierdzono w sprawozdaniu, „dostępność wyczerpujących i jednorodnych danych statystycznych ze względu na rodzaj towarów dla wszystkich rodzajów transportu stworzyłaby ogólne ramy przydatne przy wspieraniu i monitorowaniu polityki promującej intermodalność, tj. możliwość optymalnego łączenia różnych rodzajów transportu w obrębie jednego łańcucha transportowego, oraz przy modernizacji logistyki transportu towarowego”.

  Zigmantas Balčytis (SD), na piśmie. − (LT) Zgadzam się z przedmiotowym wnioskiem dotyczącym rozporządzenia, którego celem jest zmiana obowiązującej dyrektywy, tak aby gromadzenie danych według rodzaju towarów było obowiązkowe w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego. Dane te są obecnie zbierane na zasadzie dobrowolności przez 18 państw członkowskich. Ponadto gromadzenie danych ze względu na rodzaj towarów jest już obowiązkowe w statystykach dotyczących transportu drogowego, kolejowego i transportu wodami śródlądowymi. Gromadzenie danych umożliwi porównanie ilości towarów i liczby osób przewożonych przez poszczególne środki transportu, a także stworzy możliwość łączenia różnych form transportu w obrębie jednego łańcucha transportowego oraz modernizacji logistyki transportu towarowego. Zakładamy, że zbieranie danych nie nakłada na respondentów żadnych dodatkowych obciążeń, ponieważ zainteresowane państwa członkowskie powinny być w stanie przygotować je przy wykorzystaniu istniejących już źródeł danych (np. dokumentów celnych).

  Alain Cadec (PPE), na piśmie. − (FR) Zgodnie z aktualnie obowiązującą dyrektywą 2009/42/WE gromadzenie danych na potrzeby statystyk dotyczących transportu morskiego odbywa się na zasadzie dobrowolności. Dzięki poprawce do niniejszej dyrektywy zbieranie danych ze względu na rodzaj towarów będzie obowiązkowe. Jestem zadowolony z tej poprawki, gdyż nie nakłada ona żadnych dodatkowych obciążeń, zważywszy, że państwa członkowskie powinny być w stanie przygotować te dane przy wykorzystaniu istniejących źródeł.

Zasady te powinny być obowiązkowe w przypadku transportu morskiego, gdyż są już obowiązkowe dla transportu drogowego, kolejowego i transportu wodami śródlądowymi. Ponadto z zadowoleniem przyjmuję wprowadzenie przez sprawozdawcę poprawek dotyczących wykonania rozporządzenia zgodnie z procedurą aktów delegowanych. Parlament powinien wykorzystać ten nowy przywilej przewidziany w traktacie lizbońskim.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie. − (PT) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, gdyż zgadzam się, że istnienie pełnych i jednolitych danych statystycznych ze względu na rodzaj towarów ma kluczowe znaczenie dla wszystkich rodzajów transportu. Informacje te stworzyłyby ogólne ramy przydatne przy wspieraniu i monitorowaniu polityki promującej intermodalność, tj. możliwość optymalnego łączenia różnych rodzajów transportu w obrębie jednego łańcucha transportowego, oraz przy modernizacji logistyki transportu towarowego. Chciałabym, aby europejskie dane statystyczne były gromadzone zgodnie ze wspólnymi koncepcjami i standardami, tak aby możliwe było jak najpełniejsze porównywanie różnych środków transportu.

  David Casa (PPE), na piśmie. − Wniosek dotyczy zbierania i rejestrowania danych dotyczących transportu morskiego w przypadku państw członkowskich posiadających wybrzeże. Wniosek przewiduje zmianę sposobu, w jaki dane będą gromadzone: teraz będą one zorganizowane według rodzaju towaru, jak ma to już miejsce w przypadku innych form transportu. Uważam, że jest to pozytywna zmiana, dlatego nie miałem żadnych wątpliwości, aby poprzeć sprawozdawcę.

  Lara Comi (PPE), na piśmie. − (IT) Choć kilka lat temu ogłoszono, że jednolity rynek jest kompletny, utrzymujące się różnice między poszczególnymi punktami dostępu dla towarów i osób pokazują, że jego granice mają wciąż charakter narodowy. Państwa członkowskie prawdopodobnie postanowiły ustąpić instytucjom europejskim w tej kwestii, ale takich różnic, które karzą jedne obszary a faworyzują inne, nie można nadal utrzymywać. Te dalsze zmiany mające na celu ujednolicenie sposobu traktowania ludzi i towarów są kolejnym krokiem na drodze do pełnej integracji jednolitego rynku europejskiego.

  Vasilica Viorica Dăncilă (SD), na piśmie. − (RO) Państwa członkowskie Unii Europejskiej muszą pomóc w utworzeniu europejskiej bazy danych zawierającej informacje na temat miesięcznego przewozu towarów i pasażerów drogą morską oraz statków ich przewożących. Pozwoli to Eurostatowi opracować europejskie dane statystyczne dla każdego środka transportu zgodnie z unijnymi normami. Wykorzystanie tych danych pomoże następnie w stworzeniu zintegrowanego europejskiego systemu zawierającego dane statystyczne dotyczące tej dziedziny, co pozwoli w maksymalnym stopniu porównywać różne środki transportu wykorzystywane w państwach europejskich.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie. − (PT) Celem przedmiotowego wniosku jest doprowadzenie do tego, aby gromadzenie danych ze względu na rodzaj towaru było obowiązkowe w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego oraz ujednolicenie informacji gromadzonych i przetwarzanych przez 27 państw członkowskich. Jak powiedział sprawozdawca, dostępność wyczerpujących i jednorodnych danych statystycznych ze względu na rodzaj towarów dla wszystkich rodzajów transportu stworzyłaby ogólne ramy przydatne przy wspieraniu i monitorowaniu polityki promującej intermodalność, tj. możliwość optymalnego łączenia różnych rodzajów transportu w obrębie jednego łańcucha transportowego, oraz przy modernizacji logistyki transportu towarowego.

Biorąc pod uwagę znaczenie bezpiecznego i efektywnego transportu towarów w handlu międzynarodowym, popieram wniosek Komisji.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie. − (PT) Celem niniejszego wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu i Rady jest zmiana dyrektywy 2009/42/WE, wskutek czego gromadzenie danych według rodzaju towaru będzie obowiązkowe w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego. Dane te są obecnie zbierane na zasadzie dobrowolności przez 18 państw członkowskich. Pięć państw członkowskich nie ma wybrzeża morskiego i nie przekazuje danych zgodnie z dyrektywą. W większości przypadków zbieranie danych nie nałoży na respondentów żadnych dodatkowych obciążeń, ponieważ zainteresowane państwa członkowskie powinny być w stanie przygotować te dane z wykorzystaniem istniejących już źródeł danych, takich jak dokumenty celne. Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ zgadzam się, że potrzebne są pełne i jednolite dane statystyczne ze względu na rodzaj towarów w przypadku wszystkich rodzajów transportu, które umożliwiłyby stworzenie ogólnych ram porównawczych w UE.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Celem wniosku dotyczącego rozporządzenia jest doprowadzenie do tego, aby gromadzenie danych ze względu na rodzaj towaru było obowiązkowe w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego, gdyż zdaniem sprawozdawcy w większości przypadków zbieranie danych nie nałoży na respondentów żadnych dodatkowych obciążeń, ponieważ zainteresowane państwa członkowskie powinny być w stanie przygotować te dane z wykorzystaniem istniejących już źródeł danych, np. dokumentów celnych. Ponadto gromadzenie danych ze względu na rodzaj towarów jest już obowiązkowe w statystykach dotyczących transportu drogowego, kolejowego i transportu wodami śródlądowymi.

Podzielamy pogląd, że dostępność danych statystycznych dla wszystkich rodzajów transportu umożliwi stworzenie ram informacyjnych przydatnych do zdefiniowania polityki interoperacyjności i intermodalności, tj. stworzy możliwość optymalnego łączenia różnych rodzajów transportu w obrębie jednego łańcucha transportowego, co przyczyni się do modernizacji i racjonalizacji logistyki transportu towarowego oraz promowania jego zrównoważonego rozwoju. Oczywiście zależy to od porównywalności dostępnych danych statystycznych, co wymaga harmonizacji norm i pomysłów.

  Alan Kelly (SD), na piśmie. − Najważniejszym celem niniejszego wniosku jest doprowadzenie do tego, aby gromadzenie danych ze względu na rodzaj towaru było obowiązkowe w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego. Ma to już miejsce w przypadku transportu drogowego, kolejowego i transportu wodami śródlądowymi w Europie, a dane te przyczyniłyby się do zwiększenia harmonizacji w tej dziedzinie. Gromadzenie danych nie nałoży na respondentów żadnych dodatkowych obciążeń.

  Willy Meyer (GUE/NGL), na piśmie. − (ES) Celem niniejszego tekstu jest wprowadzenie zmian do dyrektywy 2009/42/WE, dzięki czemu gromadzenie danych ze względu na rodzaj towaru będzie obowiązkowe w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego. Obecnie 18 państw członkowskich gromadzi te dane na zasadzie dobrowolności. Pięć państw członkowskich nie posiada wybrzeża morskiego i nie dostarcza danych wymaganych niniejszą dyrektywą. W większości przypadków zbieranie odpowiednich danych nie nałoży na respondentów żadnych dodatkowych obciążeń, ponieważ zainteresowane państwa członkowskie powinny być w stanie przygotować te dane z wykorzystaniem istniejących już źródeł danych (np. dokumentów celnych). Zbieranie danych ze względu na rodzaj towarów jest obowiązkowe w statystykach europejskich dotyczących transportu drogowego, kolejowego i transportu wodami śródlądowymi. Statystyki europejskie dotyczące wszystkich środków transportu należy gromadzić zgodnie ze wspólnymi koncepcjami i standardami, tak aby możliwe było jak najpełniejsze porównywanie różnych rodzajów transportu i dlatego zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowego tekstu. Dostępność wyczerpujących i jednorodnych danych statystycznych ze względu na rodzaj towarów dla wszystkich rodzajów transportu stworzyłaby ogólne ramy przydatne przy wspieraniu i monitorowaniu polityki promującej intermodalność.

  Alexander Mirsky (SD), na piśmie. – (LV) W pełni popieram sprawozdanie pana posła Simpsona. Zgadzam się, że rozbicie danych według rodzaju towarów jest niezbędne w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego. Dane te dadzą eksporterom i importerom możliwość znalezienia najlepszej formy transportu towarów. Oznacza to, że koszt towarów dla mieszkańców Europy spadnie, i że eksporterzy będą mogli skuteczniej ustalać ceny towarów dostarczanych z krajów trzecich. Ten typ danych statystycznych pozwoli uniknąć nieprzewidzianych kosztów i korzystnie wpłynie na przepływ zarówno towarów produkowanych na miejscu, jak i towarów importowanych. Dodatkowo wprowadziłbym ten rodzaj danych statystycznych w odniesieniu do przewozu towarów drogą powietrzną.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Dane statystyczne są ważne, jeżeli chcemy reagować, ponieważ dostarczają informacji, na podstawie których można podejmować decyzje. Jednak w przypadku gromadzenia takich danych zawsze istotne jest zachowanie równowagi między zbieraniem niezbędnych informacji a kosztami administracyjnymi. Do tej pory dane dotyczące przewozu towarów i osób były zbierane przez 18 państw członkowskich na zasadzie dobrowolności. Ma to sens, jeżeli gromadzenie odpowiednich danych faktycznie nie przyczyni się do nałożenia żadnych dodatkowych obciążeń; innymi słowy, jeśli państwa członkowskie będą rzeczywiście w stanie przygotować te dane przy użyciu już istniejących źródeł. Wydaje mi się, że gromadzenie pełnych danych statystycznych na temat przewozu towarów i pasażerów w odniesieniu do wszystkich towarów i wszystkich środków transportu dla celów porównawczych jest krokiem zbyt daleko idącym w kontekście związanych z tym kosztów administracyjnych. W związku z powyższym zagłosowałem odpowiednio do tych okoliczności.

  Wojciech Michał Olejniczak (SD), na piśmie. – (PL) W sprawozdaniu zaproponowano szereg poprawek w celu dostosowania przepisów dotyczących procedury regulacyjno-kontrolnej do nowych przepisów w zakresie aktów delegowanych, które wprowadza traktat z Lizbony. Celem sprawozdawcy była zmiana dyrektywy UE dotyczącej zbierania danych ze względu na rodzaj towarów w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego. Obecnie 18 państw członkowskich gromadzi te dane na zasadzie dobrowolności. Pięć państw członkowskich nie posiada wybrzeża morskiego, zatem nie dostarcza danych wymaganych niniejszą dyrektywą.

Warto podkreślić, iż zbieranie danych nie nakłada na respondentów żadnych dodatkowych obciążeń, ponieważ zainteresowane państwa członkowskie posiadają je i są w stanie przekazać przy wykorzystaniu istniejących już źródeł danych, chociażby z dokumentów celnych. Zbieranie danych ze względu na rodzaj towarów jest obowiązkowe w statystykach europejskich dotyczących transportu drogowego, kolejowego i transportu wodami śródlądowymi. Mając na uwadze potrzebę tworzenia wydajnych i skoordynowanych ekologicznych sieci komunikacyjno-transportowych (morskich, lądowych i śródlądowych), działania w zakresie zbierania danych i ich analizy ze wszystkich rodzajów transportu są jak najbardziej celowe.

  Alfredo Pallone (PPE), na piśmie. − (IT) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Simpsona, ponieważ zmiana dyrektywy 2009/42/WE jest ostatnim elementem stosownych przepisów regulujących gromadzenie danych dotyczących przewozu towarów i osób w Europie i z Europy. Wcześniej zbieranie danych było obowiązkowe tylko w przypadku transportu drogowego, kolejowego i śródlądowego transportu wodnego, ale dzięki poprawce do tej dyrektywy, gromadzenie danych będzie również obowiązkowe w przypadku transportu morskiego, co pozwoli nam uzyskać wiele informacji na temat towarów przewożonych przez nasze granice. Dane takie są bardzo ważne nie tylko dla celów statystycznych. Wprowadzenie poprawki do dyrektywy umożliwi także, począwszy od przyszłego roku, gromadzenie danych dotyczących transportu morskiego, co zapewni większą przejrzystość w odniesieniu do rodzajów przewożonych towarów i umożliwi efektywniejszy przewóz konkretnych towarów, ponieważ możliwość porównania danych pozwoli znaleźć najbardziej efektywny środek transportu dla każdego z nich.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie. − (PT) Celem wniosku jest wprowadzenie obowiązku gromadzenia danych ze względu na rodzaj towarów w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego. Obecnie dane dotyczące żeglugi zbierane są na zasadzie dobrowolności przez 18 państw członkowskich, natomiast gromadzenie danych ze względu na rodzaj towarów jest już obowiązkowe w statystykach europejskich dotyczących transportu drogowego, kolejowego i transportu wodami śródlądowymi.

Dostępność wyczerpujących i jednorodnych danych statystycznych ze względu na rodzaj towarów dla wszystkich rodzajów transportu, w tym transportu morskiego, stworzy ogólne ramy przydatne przy wspieraniu i monitorowaniu polityki promującej intermodalność, tj. możliwość optymalnego łączenia różnych rodzajów transportu w obrębie jednego łańcucha transportowego, oraz przy modernizacji logistyki transportu towarowego.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie. − (PT) Celem niniejszego wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu i Rady jest zmiana dyrektywy 2009/42/WE, tak aby gromadzenie danych ze względu na rodzaj towarów było obowiązkowe w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego. Dane te są obecnie zbierane na zasadzie dobrowolności przez 18 państw członkowskich. Pięć państw członkowskich nie posiada wybrzeża morskiego i nie dostarcza danych wymaganych niniejszą dyrektywą. W większości przypadków zbieranie odpowiednich danych nie nałoży na respondentów żadnych dodatkowych obciążeń, ponieważ zainteresowane państwa członkowskie powinny być w stanie przygotować te dane z wykorzystaniem istniejących już źródeł danych (np. dokumentów celnych). Grupa Zielonych/Wolne Przymierze Europejskie głosowała za przyjęciem wniosku.

  Nuno Teixeira (PPE), na piśmie. − (PT) Uważam, że obowiązkowe gromadzenie danych ze względu na rodzaj towarów w przypadku statystyk dotyczących transportu morskiego jest niezbędne w celu wspierania intermodalności i możliwości łączenia różnych form transportu. Ponieważ zbieranie danych jest już obowiązkowe dla statystyk dotyczących innych rodzajów transportu − drogowego, kolejowego i żeglugi śródlądowej − myślę, że stworzenie wspólnych ram zakładających gromadzenie danych statystycznych dotyczących transportu morskiego jest właściwe i może przyczynić się do zapewnienia maksymalnego stopnia porównywalności różnych środków transportu.

Zgodnie z wnioskiem Komisji w podobny sposób powinien zostać przeprowadzony przegląd dyrektywy 2009/42/WE i powinien on objąć dane z 2011 roku, tak jak ma to miejsce w przypadku dobrowolnej praktyki stosowanej obecnie przez 18 państw członkowskich UE.

  Viktor Uspaskich (ALDE), na piśmie. – (LT) Panie i panowie! Kwestia systematycznego gromadzenia danych statystycznych ma dla nas szczególne znaczenie. Na Litwie towary przewożone drogą morską stanowią jedynie niewielki odsetek wszystkich przewożonych towarów, dlatego na tym obszarze można osiągnąć znacznie więcej. Ponadto nasza branża turystyczna działająca nad morzem ma ogromny potencjał wzrostu. Dzięki modernizacji logistyki transportu towarowego i promocji intermodalności, tj. łączenia różnych rodzajów transportu w obrębie jednego łańcucha transportowego, możemy zwiększyć dobrobyt w regionie Morza Bałtyckiego. Ma to szczególne znaczenie, jeżeli chcemy utrzymać w przyszłości konkurencyjność europejskich portów, takich jak litewski port w Kłajpedzie. Zacieśnienie współpracy między krajami bałtyckimi pomoże im zbliżyć się do siebie i sprawi, że rynek naszego regionu będzie bardziej jednorodny i dostępny dla całej Unii Europejskiej. Obecnie kraje bałtyckie są w znacznym stopniu odizolowane od europejskiej sieci transportowej. Żywimy nadzieję, że ruch między krajami bałtyckimi wzrośnie dwukrotnie do 2020 roku, dlatego musimy rozwiązać problem braku odpowiedniej infrastruktury i dostępności. Przede wszystkim musimy dopilnować, aby w związku z gromadzeniem danych nie zostały nałożone na państwa członkowskie dodatkowe obciążenia. Nie mamy nic do stracenia.

Sprawozdanie: Matera Barbara (A7-0270/2010)

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Dania wystąpiła o pomoc w związku z 951 zwolnieniami, do których doszło w 45 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 28 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja maszyn i urządzeń) w regionie Nordjylland według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami zgłoszonymi do niego przez Parlament. Zgadzam się również z tym, że wniosek Komisji w swoim uzasadnieniu powinien zawierać jasne i szczegółowe informacje na temat jego zastosowania, analizę kryteriów kwalifikowalności oraz wyjaśnienia przyczyn, które doprowadziły do jego zatwierdzenia zgodnie z życzeniami Parlamentu.

  David Casa (PPE), na piśmie. - EFG jest ważnym unijnym funduszem strukturalnym, który pozwala nam pomóc pracownikom zwolnionym w wyniku zmian światowych trendów. Doszło do tego w wielu państwach członkowskich UE, na przykład w Hiszpanii, gdzie istnienie funduszu okazało się szczególnie korzystne. W świetle powyższego zgadzam się z decyzjami, które zostały ustalone przez sprawozdawczynię i postanowiłem zagłosować za przyjęciem sprawozdania.

  Mário David (PPE), na piśmie. − (PT) W świetle zmian strukturalnych w handlu międzynarodowym ważne jest, aby gospodarka europejska była w stanie skutecznie wdrażać instrumenty wspierające pracowników, którzy na ich skutek ucierpieli, oraz wzmacniające ich pozycję w celu ułatwienia im szybkiego powrotu na rynek pracy. Mając na uwadze, że Dania wystąpiła o pomoc w związku z 951 zwolnieniami, do których doszło w 45 przedsiębiorstwach w regionie Nordjylland, chciałbym przypomnieć szereg przyczyn, jakie wymieniłem w moich wyjaśnieniach dotyczących sposobu głosowania nad uruchomieniem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji dla hiszpańskiej Katalonii, aby wyjaśnić fakt głosowania za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie. − (PT) Jest to rezolucja w sprawie proponowanej decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami.

Branże produkujące maszyny i urządzenia dla sektora żeglugi morskiej w duńskim regionie Nordjylland zostały zaskoczone zmianami na rynku i globalnym kryzysem kredytowym, w wyniku których doszło do dramatycznych cięć w zamówieniach prowadzących do zwolnień w ponad 40 firmach.

W takich regionach, jak Nordjylland, które są szczególnie uzależnione od jednego sektora, poprawa sytuacji na rynku i ponowne zatrudnienie pracowników w innych obszarach działalności zajmują zazwyczaj więcej czasu i są trudniejsze. Uważam, że uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji jest w tym przypadku uzasadnione.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie. − (PT) W związku ze społecznymi skutkami światowego kryzysu gospodarczego, który miał szczególny wpływ na zatrudnienie, właściwe wykorzystanie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) ma decydujące znaczenie dla poprawy trudnej sytuacji wielu osób i rodzin w Europie, gdyż przyczynia się do ich reintegracji społecznej i rozwoju zawodowego, równocześnie zapewniając nowe środki pozwalające zaspokoić potrzeby firm i pobudzić gospodarkę. Duński plan działań mający na celu pomoc 951 osobom zwolnionym z 45 firm produkujących maszyny i urządzenia w niewielkim regionie Nordjylland mieści się w tych samych ramach. W tym przypadku 40% zwolnionych pracowników było wykwalifikowanymi pracownikami fizycznymi wykonującymi prace w zakresie konstrukcji metalowych i maszyn, a 33% pracowników zostało sklasyfikowanych jako niewykwalifikowani pracownicy fizyczni. Sytuacja ta wyraźnie wskazuje na potrzebę skutecznej oceny technicznej i zawodowej osób, które ucierpiały na skutek globalnego kryzysu. W związku z tym mam nadzieję, że instytucje europejskie podwoją wysiłki na rzecz wdrożenia środków, które przyspieszą i zwiększą wykorzystanie tak ważnych zasobów, jak EFG, który dotychczas został wykorzystany w bardzo małym stopniu. W tym roku zwrócono się z prośbą o zaledwie 11% z dostępnych 500 milionów euro.

  Estelle Grelier (SD), na piśmie. − (FR) Po raz kolejny Parlament został poproszony o zatwierdzenie wypłaty środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji dla pracowników zwalnianych w wyniku kryzysu lub przenoszenia produkcji. Po raz kolejny pomoc ta będzie rozłożona między pozycje budżetowe pierwotnie przeznaczone na inne programy europejskie, gdyż fundusz dostosowania do globalizacji nie dysponuje żadnymi funduszami własnymi w obecnych ramach finansowych.

Chcąc położyć kres tej sytuacji, pracowałam podczas tworzenia budżetu na rok 2011 nad utworzeniem specjalnej pozycji na płatności z funduszu dostosowania do globalizacji. W związku z tym Parlament zatwierdził kwotę 50 milionów euro w głosowaniu nad budżetem w dniu 20 października 2010 r.

Suma ta, która jest symboliczna w kontekście rocznych potrzeb, nie została jeszcze zatwierdzona, gdyż Rada Europejska wstępnie odrzuciła wniosek przewidujący przyznanie Europejskiemu Funduszowi Dostosowania do Globalizacji własnego finansowania. W związku z powyższym będę przyglądać się tej kwestii, mając nadzieję, że uda się doprowadzić do konsolidacji budżetowej i legislacyjnej tego mechanizmu.

  Elisabeth Köstinger (PPE), na piśmie. − (DE) Chciałabym szczerze pogratulować pani poseł Materze wszystkich czterech sprawozdań w sprawie uruchomienia funduszu dostosowania do globalizacji. Rozszerzenie zakresu funduszu dostosowania do globalizacji na pracowników było ważnym krokiem umożliwiającym nam udzielenie bezpośredniego wsparcia europejskim obywatelom. Celem instrumentu, jakim jest fundusz dostosowania do globalizacji, jest pomoc osobom zaskoczonym skutkami globalizacji. Aby możliwe było także efektywne wykorzystanie dostępnych środków, muszą docierać one w miejsce przeznaczenia szybko i w sposób celowy. To jedyne rozwiązanie, które gwarantuje, że będziemy w stanie pomóc europejskim obywatelom i podnieść poziom zaufania w UE.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie. − (IT) Głosowałem za uruchomieniem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w przypadku Danii, ponieważ uważam, że instrument ten jest cennym źródłem wsparcia dla pracowników borykających się z trudnościami wywołanymi przez kryzys gospodarczy.

EFG został utworzony w 2006 roku w celu zapewnienia praktycznego wsparcia pracownikom zwolnionym zarówno z przyczyn związanych z przeniesieniem ich firm, jak i − po poprawce wprowadzonej w 2009 roku − w związku z kryzysem gospodarczym, aby ułatwić im powrót na rynek pracy. Dzisiejsze głosowanie dotyczyło wniosku o wsparcie 1122 pracowników 45 firm produkujących maszyny w regionie Nordjylland w wysokości 7 521 359 euro ze środków EFG.

Podsumowując, z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie sprawozdania, co jest dowodem na to, że EFG jest przydatnym i skutecznym narzędziem w walce z bezrobociem wywołanym przez globalizację i kryzys gospodarczy.

  Willy Meyer (GUE/NGL), na piśmie. − (ES) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie wykorzystania środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG), a konkretnie w przypadku 951 zwolnień, do których doszło w 45 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 28 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja maszyn i urządzeń) w regionie Nordjylland według klasyfikacji NUTS II. EFG zapewnia dodatkową pomoc dla pracowników, którzy ucierpieli na skutek poważnych zmian strukturalnych w trendach światowego handlu, oraz pomoc w powrocie na rynek pracy. Dania złożyła wniosek o środki z EFG w związku ze zwolnieniami w sektorze motoryzacyjnym, które są przewidziane w rozporządzeniu w sprawie funduszu. Teraz należy dopilnować, aby EFG wspierał zwolnionych pracowników w powrocie na rynek pracy, choć pomoc z EFG nie powinna zastępować środków, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa na mocy ustawodawstwa krajowego lub układów zbiorowych, bądź środków mających na celu restrukturyzację przedsiębiorstw lub całych branż.

  Alexander Mirsky (SD), na piśmie. − (LV) Bardzo ważne jest niestosowanie do bezrobocia podejścia laissez faire. W tej dziedzinie ogromne znaczenie ma to, aby ludzie poczuli, że mają wsparcie zarówno rządów krajowych, jak i całej UE. Choć głosowałem za przyjęciem sprawozdania, wciąż nie mam pewności co do tego, w jaki sposób pomoc zostanie rozdzielona. Dlaczego Holandia otrzyma około 3000 euro na każdego zwolnionego pracownika, podczas gdy Hiszpania otrzyma 1000 euro a Dania 7000 euro? Czy koszty przeszkolenia i przekwalifikowania są w Danii siedem razy wyższe niż w Hiszpanii? Abstrahując od tej niezwykle niepokojącej kwestii, jestem zmuszony zgodzić się ze sprawozdawczynią, panią poseł Materą, że udzielenie tego wsparcia finansowego jest konieczne i ma to miejsce w odpowiednim momencie. Szkoda, że rząd łotewski nie skorzystał z tej okazji i nie złożył wniosku. Obecnie na Łotwie pracy nie ma 180 000 osób.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Dania wystąpiła o pomoc w związku z 951 zwolnieniami, do których doszło w 45 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 28 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja maszyn i urządzeń) w regionie Nordjylland według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami zgłoszonymi do niego przez Parlament.

Chciałabym zwrócić uwagę na następujące kwestie, które mają szczególne znaczenie: (1) Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) wspiera powrót na rynek pracowników objętych zwolnieniami na ich rynku pracy, nie zwalniając przedsiębiorstw z ich obowiązków; (2) w związku z uruchomieniem EFG, Komisja zaproponowała alternatywne źródło środków na płatności inne niż niewykorzystane środki Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), zgodnie z żądaniami Parlamentu Europejskiego; (3) funkcjonowanie i wartość dodana EFG powinny być oceniane w kontekście ogólnej oceny programów i różnych innych instrumentów utworzonych na mocy porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r., w ramach procedury przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013; (4) wniosek Komisji zawiera jasne i szczegółowe informacje na temat jego zastosowania, analizę kryteriów kwalifikowalności oraz wyjaśnienia przyczyn, które doprowadziły do jego zatwierdzenia, co jest zgodne z życzeniami Parlamentu.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Dania wystąpiła o pomoc w związku z 951 zwolnieniami, do których doszło w 45 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 28 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja maszyn i urządzeń) w regionie Nordjylland według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami zgłoszonymi do niego przez Parlament. Zgadzam się również z tym, że wniosek Komisji, w swoim uzasadnieniu, powinien zawierać jasne i szczegółowe informacje na temat jego zastosowania, analizę kryteriów kwalifikowalności oraz wyjaśnienia przyczyn, które doprowadziły do jego zatwierdzenia zgodnie z życzeniami Parlamentu.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie. − Głosując w ten sposób, PE uwzględnił fakt, że Dania zwróciła się o pomoc w związku z 951 zwolnieniami, do których doszło w 45 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 28 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja maszyn i urządzeń) w regionie Nordjylland według klasyfikacji NUTS II. Wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG. W swojej rezolucji PE zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych kroków mających na celu przyspieszenie uruchomienia EFG i przypomina, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjęcia decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie indywidualne wsparcie mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego; oraz podkreśla rolę, jaką może odegrać EFG w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy.

  Silvia-Adriana Ţicău (SD), na piśmie. - (RO) Komitet Związkowy Stoczniowców Unii Europejskiej (CESA) szacuje, że przed 2014 rokiem globalny popyt w przemyśle stoczniowym spadnie w wyniku światowego kryzysu finansowego, a w przyszłości przemysł stoczniowy zostanie przeniesiony w miejsca, w których są niższe koszty działalności, w szczególności w różne regiony Azji. Ze względu na brak europejskiej polityki mającej na celu wsparcie sektora stoczniowego, mało prawdopodobne jest, aby produkcja osiągnęła ponownie poziom sprzed aktualnego kryzysu. W mieście Galaţi, z którego pochodzę, stocznia Damen już odczuwa skutki kryzysu gospodarczego i finansowego i musiała w samym 2009 roku zwolnić 600 pracowników. W roku 2010 ma zostać zwolnionych kolejnych 500 pracowników. Głosowałam za rezolucją Parlamentu Europejskiego w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji; w tym przypadku Dania zwróciła się z prośbą o 7 521 359 euro w celu sfinansowania programu wsparcia dla 951 pracowników zwolnionych w regionie Nordjylland między 15 lutego i 14 listopada 2009 r. Do zwolnień doszło w 45 przedsiębiorstwach produkujących maszyny i urządzenia dla sektora stoczniowego.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie. − (DE) Jest to kwestia zapewnienia wsparcia przedsiębiorstwom zajmującym się produkcją maszyn i urządzeń w regionie Nordjylland. W tym regionie położonym na północno-wschodnim krańcu Północnej Jutlandii w okresie od 15 lutego do 14 listopada 2009 r. zwolniono 951 osób w 45 przedsiębiorstwach. W celu wsparcia tych pracowników w powrocie na rynek pracy z funduszu uruchamiana jest kwota 7 521 359 euro.

Sprawozdanie: Barbara Matera (A7-0269/2010)

  Alfredo Antoniozzi (PPE), na piśmie. − (IT) Jak już wyjaśniłem w marcu tego roku w czasie głosowania nad sprawozdaniem posła Böge, wykorzystanie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji jako użytecznego instrumentu w walce ze skutkami kryzysu gospodarczego i finansowego jest bardzo cenną inicjatywą, stanowiącą praktyczną odpowiedź w postaci pomocy finansowej. Od tamtego czasu zaakceptowano wiele innych wnioski, w tym ten, o którym mowa. Moim zdaniem to najlepiej pokazuje, jak przydatna jest ta inicjatywa.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Holandia wystąpiła o pomoc w związku z 512 zwolnieniami, do których doszło w NXP Semiconductors Netherlands prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionach Gelderland i Eindhoven według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami wprowadzonymi do niego przez Parlament. Zgadzam się także z zawartą we wniosku Komisji, w związku z uruchomieniem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG), propozycją alternatywnego źródła środków na płatności, innego niż niewykorzystane środki Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), stosując się tym samym do częstych napomnień Parlamentu, że EFG powstał jako odrębny instrument mający własne cele i harmonogram, wobec czego należy określić stosowne linie budżetowe w celu przesunięć.

  David Casa (PPE), na piśmie. − EFG jest ważnym unijnym funduszem strukturalnym, który pozwala nam pomóc pracownikom zwolnionym w wyniku zmian w światowych trendach. Konieczne jest udzielenie dostępu do tego funduszu holenderskim pracownikom, którzy zostali zwolnieni w sektorze elektronicznym. W świetle powyższego zgadzam się z decyzjami, które zostały podjęte przez sprawozdawcę i postanowiłem zagłosować za przyjęciem sprawozdania.

  Mário David (PPE), na piśmie. − (PT) Pomoc dla pracowników zwalnianych w wyniku restrukturyzacji i przenoszenia produkcji musi być dynamiczna i elastyczna, aby można jej było udzielać szybko i skutecznie. Mając na uwadze, że Holandia wystąpiła o pomoc w związku z 512 zwolnieniami, do których doszło w NXP Semiconductors Netherlands prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionach Gelderland i Eindhoven, i w świetle informacji, jakie przekazałem w wyjaśnieniach sposobu głosowania nad uruchomieniem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji dla hiszpańskiej Katalonii, głosuję za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie. − (PT) Po raz kolejny mamy do czynienia z problemem zamknięcia głównego przemysłu w mieście, w tym przypadku w Nijmegen, i zwiększającym się prawdopodobieństwem, że stworzenie innych zakładów o takim samym potencjale w zakresie zatrudniania nie jest przewidywane.

Spojrzenie na przyjęte przez Parlament rezolucje pozwala mi lepiej zrozumieć skalę tego problemu w wielu państwach europejskich. Państwa te wciąż nie pokazały, że są zdolne do walki z brakiem koordynacji i utratą atrakcyjności dla inwestycji i innowacji.

W związku z tym, że nie są podejmowane żadne działania, obawiam się, że wniosków o uruchomienie funduszu będzie coraz więcej, i że sam fundusz może okazać się niewystarczający, aby pomóc pracownikom, którzy padli ofiarą nagłych i nieoczekiwanych zmian w swoich przedsiębiorstwach.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie. – (PT) W związku z wpływem aktualnego kryzysu finansowo-gospodarczego na działalność przemysłową oraz konkretne miejsca pracy w sektorze elektronicznym, należy w trybie pilnym wdrożyć skuteczny program pomocy dla 512 pracowników zwolnionych z firmy NXL Semiconductors Netherlands w holenderskich regionach Gelderland i Eindhoven. Warto zwrócić uwagę na regionalne i społeczne skutki ograniczenia działalności w zakładzie w Nijmegen, w prowincji Gelderland, gdzie był największym lokalnym pracodawcą, zatrudniającym od dziesięcioleci wielu niewykwalifikowanych pracowników. Sytuacja ta jest potwierdzeniem tego, że należy stworzyć plan mający na celu wsparcie i przekwalifikowanie tych pracowników, co ułatwi im powrót na rynek pracy. Chciałbym powtórzyć ostrzeżenie dotyczące konieczności zapewnienia przez państwa europejskie mechanizmów ułatwiających i przyspieszających uruchomienie i wykorzystanie środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EGF).

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie. − (IT) Głosowałem za uruchomieniem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w przypadku Holandii, ponieważ uważam, że instrument ten jest cennym źródłem wsparcia dla pracowników borykających się z trudnościami wywołanymi przez kryzys gospodarczy.

EFG został utworzony w 2006 roku w celu zapewnienia praktycznego wsparcia pracownikom zwalnianym zarówno z przyczyn związanych z przeniesieniem ich firm, jak i − po poprawce wprowadzonej w 2009 roku − w związku z kryzysem gospodarczym, aby ułatwić im powrót na rynek pracy. Dzisiejsze głosowanie dotyczyło wniosku o wsparcie 1590 pracowników firmy NXL Semiconductors Netherlands, działającej w branży elektronicznej w regionach Gelderland i Eindhoven, w wysokości 1 809 434 euro ze środków EFG.

Podsumowując, z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie sprawozdania, co jest dowodem na to, że EFG jest przydatnym i skutecznym narzędziem w walce z bezrobociem wywołanym przez globalizację i kryzys gospodarczy.

  Willy Meyer (GUE/NGL), na piśmie. − (ES) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie wykorzystania środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG), a konkretnie w przypadku 512 zwolnień, do których doszło w firmie NXL Semiconductors Netherlands, działającej w branży elektronicznej w regionach Gelderland i Eindhoven według klasyfikacji NUTS II. EFG zapewnia dodatkową pomoc pracownikom, którzy ucierpieli na skutek poważnych zmian strukturalnych w trendach światowego handlu, oraz pomoc w powrocie na rynek pracy. Holandia złożyła wniosek o środki z EFG w związku ze zwolnieniami w sektorze motoryzacyjnym, które są przewidziane w rozporządzeniu w sprawie funduszu. Teraz należy dopilnować, aby EFG wspierał zwolnionych pracowników w powrocie na rynek pracy, choć pomoc z EFG nie powinna zastępować środków, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa na mocy ustawodawstwa krajowego lub układów zbiorowych, bądź środków mających na celu restrukturyzację przedsiębiorstw lub całych branż.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Holandia wystąpiła o pomoc w związku z 512 zwolnieniami, do których doszło w NXP Semiconductors Netherlands prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionach Gelderland i Eindhoven według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami wprowadzonymi do niego przez Parlament.

Chciałabym zwrócić uwagę na następujące kwestie, które mają szczególne znaczenie: (1) Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) wspiera powrót na rynek pracowników objętych zwolnieniami na ich rynku pracy, nie zwalniając przedsiębiorstw z ich obowiązków; (2) w związku z uruchomieniem EFG, Komisja zaproponowała alternatywne źródło środków na płatności inne niż niewykorzystane środki Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) zgodnie z żądaniami Parlamentu Europejskiego; (3) funkcjonowanie i wartość dodana EFG powinny być oceniane w kontekście ogólnej oceny programów i różnych innych instrumentów utworzonych na mocy porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r., w ramach procedury przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013; (4) wniosek Komisji zawiera jasne i szczegółowe informacje na temat jego zastosowania, analizę kryteriów kwalifikowalności oraz wyjaśnienia przyczyn, które doprowadziły do jego zatwierdzenia, co jest zgodne z życzeniami Parlamentu.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Holandia wystąpiła o pomoc w związku z 512 zwolnieniami, do których doszło w NXP Semiconductors Netherlands prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionach Gelderland i Eindhoven według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami wprowadzonymi do niego przez Parlament. Zgadzam się również z tym, że wniosek Komisji, w swoim uzasadnieniu, powinien zawierać jasne i szczegółowe informacje na temat jego zastosowania, analizę kryteriów kwalifikowalności oraz wyjaśnienia przyczyn, które doprowadziły do jego zatwierdzenia zgodnie z prośbami Parlamentu.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie. – Mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinna być udzielana jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie przyjęcia decyzji o uruchomieniu Funduszu; mając na uwadze, że Holandia wystąpiła o pomoc w związku z 512 zwolnieniami, do których doszło w NXP Semiconductors Netherlands prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionach Gelderland i Eindhoven według klasyfikacji NUTS II; mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG PE zwraca się do zainteresowanych instytucji z prośbą o podjęcie niezbędnych kroków mających na celu przyspieszenie uruchomienia EFG; przypomina, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjęcia decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie indywidualne wsparcie mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego; podkreśla rolę, jaką EFG może odegrać w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy.

  Silvia-Adriana Ţicău (SD), na piśmie. − (RO) Głosowałam za rezolucją Parlamentu Europejskiego w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w odpowiedzi na wniosek złożony przez NL/NXP Semiconductors z Holandii.

W dniu 26 marca 2010 r. Holandia zwróciła się o pomoc finansową z EFG w związku ze zwolnieniem 512 z 590 pracowników z firmy NXP Semiconductors, która działa w branży elektronicznej w regionach Gelderland i Eindhoven według klasyfikacji NUTS II. Łącznie zwolniono 425 mężczyzn i 87 kobiet, wśród których było siedem osób z poważnymi problemami zdrowotnymi lub niepełnosprawnością (1,3 %). Holandia podkreśla poważne konsekwencje zwolnień, gdyż NXP Semiconductors jest największym pracodawcą w tym regionie, zatrudniającym wielu pracowników o niskich kwalifikacjach, którzy pracowali w niej przez kilkadziesiąt lat. Brak możliwości znalezienia pracy w podobnych firmach w regionie będzie stanowić szczególny problem dla pracowników specjalizujących się w produkcji półprzewodników.

Uruchomienie EFG ma szczególne znaczenie ze względu na ułatwienie zwolnionym pracownikom powrotu na rynek pracy. Chciałabym jednak zwrócić uwagę Komisji i państw członkowskich na potrzebę opracowania długofalowej polityki przemysłowej UE, która przyczyni się do tworzenia nowych miejsc pracy.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie. − (DE) Od 1 maja 2009 r. zakres Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji jest poszerzony. Ma to również na celu udzielenie wsparcia pracownikom zwalnianym bezpośrednio w wyniku globalnego kryzysu finansowego i gospodarczego. W firmie NXP Semiconductors Netherlands w holenderskich regionach Gelderland i Eindhoven według klasyfikacji NUTS II zwolniono 512 pracowników. Aby ich wspomóc uruchamiana jest kwota 1 809 434 euro.

Sprawozdanie: Barbara Matera (A7-0271/2010)

  Luís Paulo Alves (SD), na piśmie. – (PT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, w którym zatwierdzono uruchomienie 2,4 miliona euro z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) dla Portugalii w celu zapewnienia wsparcia pracownikom zwolnionym z firmy Qimonda. Jest to związane z wnioskiem o uruchomienie EFG złożonym przez Portugalię w grudniu 2009 roku. EFG został ustanowiony w celu zapewnienia dodatkowego wsparcia pracownikom, którzy ucierpieli w wyniku istotnych zmian strukturalnych w handlu międzynarodowym. Pakiet pomocowy EFG ma zabezpieczyć sytuację 839 pracowników zwolnionych z firmy Qimonda w Portugalii w okresie od 8 czerwca do 8 października ubiegłego roku. Kwota ta obejmuje następujące działania: ocenę umiejętności, szkolenia zawodowe, szkolenia i wsparcie mające na celu tworzenie nowych miejsc pracy, wsparcie autopromocji oraz zachęty na obszarze zatrudnienia i doświadczenia zdobywanego w miejscu pracy. W związku z tym uważam, że bardzo ważne jest, abyśmy zrobili wszystko co w naszej mocy, aby przyspieszyć uruchomienie EFG, pamiętając o obietnicach złożonych przez instytucje europejskie w celu zapewnienia szybkiego i prostego procesu zatwierdzania tych decyzji.

  Regina Bastos (PPE), na piśmie. − (PT) Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie uruchomienia środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w wysokości 2 405 671 euro dla Portugalii w związku z 839 zwolnieniami, do których doszło w Qimonda Portugal SA od 8 czerwca do 8 października ubiegłego roku. Środki te mają na celu wsparcie zwolnionych pracowników firmy Qimonda poprzez ocenę umiejętności, szkolenia zawodowe, szkolenia i wsparcie mające na celu tworzenie nowych miejsc pracy, wsparcie autopromocji oraz zachęty na obszarze zatrudnienia i doświadczenia zdobywanego w miejscu pracy. Portugalia po raz drugi złożyła wniosek o uruchomienie środków z EFG dla regionu Norte. W 2009 roku uruchomiono kwotę 832 800 euro po zwolnieniach w sektorze włókienniczym. Na koniec chciałabym wyrazić żal, że rząd portugalski nie nauczył się wykorzystywać potencjału funduszu. Podczas gdy byli pracownicy holenderskiej firmy NXP Semiconductors otrzymają kwotę 3 534 euro per capita, a każdy z byłych pracowników w duńskim Nordjylland otrzyma 7 908 euro, byli pracownicy portugalskiej firmy Qimonda otrzymają zaledwie 2 867 euro per capita z pomocy przyznanej w ramach funduszu.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Portugalia wystąpiła o pomoc w związku z 839 zwolnieniami, do których doszło w Qimonda S.A., międzynarodowej spółce prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionie Norte według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami wprowadzonymi do niego przez Parlament. Zgadzam się również, że funkcjonowanie i wartość dodana Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji powinny być oceniane w kontekście ogólnej oceny programów i wielu innych instrumentów utworzonych na mocy porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w ramach procedury przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych na lata 2007-2013.

  David Casa (PPE), na piśmie. − EFG jest ważnym unijnym funduszem strukturalnym, który pozwala nam pomóc pracownikom zwolnionym w wyniku zmian światowych trendów. Jeżeli fundusz ten ma być skuteczny, ważne jest, aby dostęp do niego był możliwy, gdy jest to konieczne, i aby odbywało się to sprawnie i szybko. W związku z powyższym nie pozostaje mi nic innego jak zgodzić się z wnioskami sprawozdawczyni i zagłosować za przyjęciem sprawozdania.

  Carlos Coelho (PPE), na piśmie. − (PT) Natychmiastowym skutkiem zamknięcia firmy Qimonda w Vila do Conde było pojawienie się kolejnego tysiąca bezrobotnych w regionie Norte w Portugalii. Już wtedy w regionie tym był najwyższy wskaźnik bezrobocia w kraju: od stycznia do października 2009 roku urzędy pracy w północnym regionie odnotowywały, że w ciągu miesiąca zgłaszało się do nich średnio 22 tysiące bezrobotnych. Po zwolnieniach przeprowadzonych w spółce Qimonda Portugal SA w dniu 17 grudnia 2009 r. złożony został wniosek o pomoc dla 839 zwolnionych pracowników.

Po przeprowadzeniu oceny Komisja doszła do wniosku, że spełnione zostały wszystkie niezbędne warunki. Komisja przedstawiła swój wniosek dotyczący decyzji w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, aby pracownikom, którzy padli ofiarą zwolnień bezpośrednio związanych ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym, pomóc w powrocie na rynek pracy.

Dlatego popieram decyzję, która pozwala uruchomić kwotę 2 405 671 euro z budżetu ogólnego UE na rok 2010 w celu udzielenia pomocy finansowej w związku z wnioskiem Portugalii. Chciałbym także podkreślić konieczność dopilnowania, aby została ona przyjęta szybko.

  Mário David (PPE), na piśmie. − (PT) Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG), który powstał z inicjatywy przewodniczącego Komisji, Joségo Manuela Barroso, w 2005 roku, po sprawozdaniu Komisji „Europejskie wartości w zglobalizowanym świecie”, ma nową formułę, dzięki której jest on bardziej przejrzysty i obejmuje swym zakresem także cele związane ze skutkami obecnego kryzysu i skraca czas oczekiwania na przydzielenie środków, do czego, mam nadzieję, dojdzie w tym przypadku.

Choć głosowałem za przyjęciem przedmiotowego wniosku, chciałbym wyrazić żal, że po raz kolejny rząd portugalski nie wiedział, jak w pełni wykorzystać fundusz, jak miało to miejsce w innych krajach, i co wyraźnie widać po analizie kwot per capita z EFG, o jakie zwrócono się w pozostałych wnioskach.

Dziś na przykład odbyły się głosowania nad innymi wnioskami o wsparcie z EFG, które pokazały, że byli pracownicy holenderskiej firmy NXP Semiconductors otrzymają kwotę 3 534 euro per capita, a każdy z byłych pracowników duńskiej firmy Nordjylland otrzyma 7 908 euro. Natomiast objęci działaniami funduszu byli pracownicy portugalskiej firmy Qimonda otrzymają wsparcie w kwocie zaledwie 2 867 euro per capita. Środki te mają na celu wsparcie takich działań, jak ocena umiejętności, szkolenia zawodowe, szkolenia i wsparcie mające na celu tworzenie nowych miejsc pracy, wsparcie autopromocji oraz zachęty na obszarze zatrudnienia i doświadczenia zdobywanego w miejscu pracy.

  Edite Estrela (SD), na piśmie. − (PT) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, gdyż uważam, że uruchomienie 2,4 miliona euro z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) dla Portugalii ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia wsparcia pracownikom zwolnionym z firmy Qimonda. Uruchamiana kwota 2,4 miliona euro na pewno nie wyeliminuje wszystkich negatywnych skutków zwolnień, ale będzie stanowić znaczące wsparcie. Uruchomienie środków musi być proste, szybkie i powinno obejmować programy szkoleniowe, które przyczynią się do skutecznego powrotu zwolnionych pracowników na rynek pracy.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie. − (PT) Portugalska firma Qimonda, będąca częścią jednej z największych niemieckich grup działających w skali globalnej, była postrzegana w Portugalii jako przykład sukcesu i jako firma należącą do awangardy w swojej branży. Był to największy eksporter Portugalii, który − zanim pojawiły się problemy, które doprowadziły do jego niewypłacalności − przygotowywał się do inwestowania w nowe technologie i zabezpieczył środki publiczne w celu wsparcia produkcji ogniw słonecznych. Pracownicy Qimonda byli wysoko wykwalifikowani i bardzo wydajni, tak że nic nie wskazywało na to, iż firma przestanie być rentowna w tak krótkim czasie. W 2008 roku firma zastanawiała się nawet nad możliwością uruchomienia w Portugalii trzech nowych zakładów; wszystkich w okolicach miasta Vila do Conde. Posiadający tradycje przemysłowe region Norte, gdzie działała firma Qimonda, bardzo ucierpiał w wyniku zamknięcia firm i bezrobocia. Obecnie Qimonda ma mniejsze możliwości pozyskiwania dla regionu bardzo potrzebnych wykwalifikowanych pracowników.

Mam nadzieję, że pracownicy Qimonda odniosą odpowiednie korzyści z uruchomienia funduszu i uda im się w pełni powrócić na rynek pracy. Chciałbym tutaj wyrazić solidarność z nimi i ich rodzinami.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie. − (PT) Zamknięcia fabryki Qimonda w Vila do Conde przyczyniło się do podniesienia stopy bezrobocia na północy Portugalii. W tym przypadku zwolniono 900 osób, z których zdecydowana większość była słabo wykształcona: 36,6 % miało tylko wykształcenie podstawowe, a zaledwie 10,7 % kontynuowało naukę po szkole średniej. Warto więc podkreślić znaczenie tego planu pomocy dla 839 zwalnianych pracowników w celu złagodzenia skutków poważnego kryzysu gospodarczego, finansowego i społecznego, którego doświadcza ten region. Chciałbym również podkreślić znaczenie takich środków, jak ocena umiejętności, szkolenia zawodowe, zachęty do tworzenia miejsc pracy i możliwość zdobycia nowych doświadczeń w miejscu pracy. Z drugiej strony szkoda, że w ciągu dwóch lat Portugalia złożyła dopiero dwa wnioski do Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w celu uzyskania bezpośredniego wsparcia dla pracowników w regionie Norte. W obliczu ogromnej liczby bezrobotnych i złego stanu finansów publicznych w Portugalii oraz recesji gospodarczej w 2011 roku związanej z podjętymi ostatnio działaniami oszczędnościowymi, rząd ma obowiązek wykazać się większą kompetencją w pozyskiwaniu środków mających na celu zapewnienie konkretnego wsparcia osobom bezrobotnym.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) W związku z wnioskiem złożonym przez rząd portugalski 17 grudnia 2009 r. Parlament zatwierdził uruchomienie 2,4 miliona euro z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG), co ma na celu wsparcie pracowników, którzy zostali zwolnieni z firmy Qimonda. Pociąga to za sobą uruchomienie z EFG dla Portugalii łącznej kwoty 2 405 671 euro i dotyczy 839 zwolnień, do których doszło w Qimonda Portugal SA od 8 czerwca do 8 października ubiegłego roku. Szacunkowy całkowity koszt tego pakietu wynosi 3,7 miliona euro, z czego 2,4 miliona euro, tj. 65 % całkowitego kosztu, pochodzi z EFG.

Niestety, Komisja i Rada nie były gotowe, aby interweniować, kiedy wciąż możliwe było utrzymanie firmy i niedopuszczenie do tego, aby międzynarodowa spółka mająca siedzibę w Niemczech zwolniła pracowników. Dopiero teraz, poniewczasie, bezrobotnym oferowane jest skromne wsparcie.

Jest to 16. wniosek rozpatrywany w ramach budżetu na rok 2010 i obejmuje on następujące działania: ocenę umiejętności, szkolenia zawodowe, szkolenia i wsparcie mające na celu tworzenie nowych miejsc pracy, wsparcie autopromocji oraz zachęty na obszarze zatrudnienia i doświadczenia zdobywanego w miejscu pracy.

Region Norte, w którym doszło do tych zwolnień, otrzymał już wsparcie z EFG na podstawie wniosku złożonego w 2009 roku, dotyczącego zwolnień w sektorze włókienniczym. W tym przypadku uruchomiono kwotę 832 tysięcy euro.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie. − (IT) Głosowałem za uruchomieniem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w przypadku Portugalii, ponieważ uważam, że instrument ten jest cennym źródłem wsparcia dla pracowników borykających się z trudnościami wywołanymi przez kryzys gospodarczy.

EFG został utworzony w 2006 roku w celu zapewnienia praktycznego wsparcia pracownikom zwalnianym zarówno z przyczyn związanych z przeniesieniem ich firm, jak i − po poprawce wprowadzonej w 2009 roku − w związku z kryzysem gospodarczym, aby ułatwić im powrót na rynek pracy. Dzisiejsze głosowanie dotyczyło wniosku o wsparcie 839 pracowników zwolnionych z działającej w branży elektronicznej spółki Qimonda Portugal SA w wysokości 2 405 671 euro ze środków EFG.

Podsumowując, z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie sprawozdania, co jest dowodem na to, że EFG to przydatne i skuteczne narzędzie w walce z bezrobociem wywołanym przez globalizację i kryzys gospodarczy.

  Willy Meyer (GUE/NGL), na piśmie. − (ES) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie wykorzystania środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG), a konkretnie w przypadku 839 zwolnień, do których doszło w spółce Qimonda AG, działającej w branży elektronicznej w regionie Norte według klasyfikacji NUTS II. EFG zapewnia dodatkową pomoc pracownikom, którzy ucierpieli na skutek poważnych zmian strukturalnych w trendach światowego handlu, oraz pomoc w powrocie na rynek pracy. Portugalia złożyła wniosek o środki z EFG w związku ze zwolnieniami w sektorze motoryzacyjnym, które są przewidziane w rozporządzeniu w sprawie funduszu. Teraz należy dopilnować, aby EFG wspierał zwolnionych pracowników w powrocie na rynek pracy, choć pomoc z EFG nie powinna zastępować środków, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa na mocy ustawodawstwa krajowego lub układów zbiorowych, bądź środków mających na celu restrukturyzację przedsiębiorstw lub całych branż.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Portugalia wystąpiła o pomoc w związku z 839 zwolnieniami, do których doszło w Qimonda SA, międzynarodowej spółce prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionie Norte według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami wprowadzonymi do niego przez Parlament.

Chciałabym zwrócić uwagę na następujące kwestie, które mają szczególne znaczenie: (1) Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) wspiera powrót na rynek pracowników objętych zwolnieniami na ich rynku pracy, nie zwalniając przedsiębiorstw z ich obowiązków; (2) w związku z uruchomieniem EFG, Komisja zaproponowała alternatywne źródło środków na płatności inne niż niewykorzystane środki Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) zgodnie z żądaniami Parlamentu Europejskiego; (3) funkcjonowanie i wartość dodana EFG powinny być oceniane w kontekście ogólnej oceny programów i różnych innych instrumentów utworzonych na mocy porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r., w ramach procedury przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013; (4) wniosek Komisji zawiera jasne i szczegółowe informacje na temat jego zastosowania, analizę kryteriów kwalifikowalności oraz wyjaśnienia przyczyn, które doprowadziły do jego zatwierdzenia, co jest zgodne z życzeniami Parlamentu.

  Miguel Portas (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Oczywiście głosuję za przyjęciem decyzji finansowej w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) dla pracowników zwolnionych z firmy Qimonda w Portugalii.

W tym momencie należy stwierdzić, że decyzja ta została podjęta zbyt późno i że pieniądze dotrą do Portugalii jeszcze później: nie wcześniej niż pod koniec listopada lub na początku grudnia. Nie musiało się tak stać i nie powinno się było tak stać. Działanie EFG może i powinno zostać usprawnione tak, aby ofiary zwolnień grupowych nie musiały czekać 17 miesięcy na wsparcie określane jako pilne, co dzieje się w tym przypadku.

Jeśli Europa wciąż jest tak życzliwa dla kapitału finansowego, nie może być wciąż tak nieżyczliwa dla ofiar kryzysu.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Portugalia wystąpiła o pomoc w związku z 839 zwolnieniami, do których doszło w Qimonda SA, międzynarodowej spółce prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionie Norte według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami wprowadzonymi do niego przez Parlament. Zgadzam się również z tym, że wniosek Komisji w swoim uzasadnieniu powinien zawierać jasne i szczegółowe informacje na temat jego zastosowania, analizę kryteriów kwalifikowalności oraz wyjaśnienia przyczyn, które doprowadziły do jego zatwierdzenia zgodnie z prośbami Parlamentu.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie. − Portugalia zwróciła się o pomoc w związku z 839 zwolnieniami w Qimonda AG, międzynarodowej spółce prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionie Norte według klasyfikacji NUTS II. Wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG. PE głosował za wezwaniem zainteresowanych instytucji do podjęcia niezbędnych kroków mających na celu przyspieszenie uruchomienia EFG. Parlament przypominał, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjęcia decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie indywidualne wsparcie mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego. Podkreślił on rolę, jaką może odegrać EFG w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy.

  Nuno Teixeira (PPE), na piśmie. – (PT) Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) jest instrumentem legislacyjnym i budżetowym opracowanym w celu zapewnienia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian strukturalnych w światowym handlu. Mając na uwadze, że Portugalia wystąpiła o pomoc w związku z 839 zwolnieniami, do których doszło w Qimonda SA, międzynarodowej spółce prowadzącej działalność w sektorze elektronicznym w regionie Norte według klasyfikacji NUTS II, z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie sprawozdania przez Parlament. Mam nadzieję, że pomoc zostanie przyznana tak dynamicznie i skutecznie, jak to możliwe, w ramach prostego i szybkiego procesu, tak aby umożliwić pracownikom objętym zwolnieniami spowodowanymi przez globalizację oraz kryzys gospodarczy i finansowy powrót na rynek pracy.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie. − (DE) W międzynarodowej spółce Qimonda SA, która działa w branży elektronicznej w regionie Norte, doszło do 839 zwolnień w wyniku światowego kryzysu finansowego i gospodarczego. Uruchamiana kwota 2 405 671 euro z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zostanie wykorzystana do sfinansowania skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, który uzupełnią środki krajowe i działania podejmowane przez spółkę.

Sprawozdanie: Barbara Matera (A7-0272/2010)

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), na piśmie. − (ES) Popieram przyznanie Katalonii wsparcia w kwocie 2 752 935 euro z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w ramach dodatkowej pomocy dla 1429 pracowników zwolnionych z 23 przedsiębiorstw produkujących pojazdy silnikowe, przyczepy i naczepy w wyniku zmian strukturalnych w światowym handlu. Do zwolnień tych doszło w ciągu dziewięciu miesięcy, od 23 lutego do 22 listopada 2009 r.

Pomoc tę należy wykorzystać, wspierając w powrocie na rynek pracy zwolnionych pracowników, którzy w 25 % przypadków nie mają podstawowego wykształcenia lub nie ukończyli szkoły, a w 40 % przypadków mają tylko wykształcenie podstawowe. Poza tym, około 75 % z nich stanowią mężczyźni, a 25 % ma więcej niż 55 lat. Pomoc ta w żadnym wypadku nie powinna zastępować środków, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa na mocy ustawodawstwa krajowego lub układów zbiorowych, bądź środków mających na celu restrukturyzację przedsiębiorstw lub całych branż. Jak stwierdzono w sprawozdaniu Komisji Budżetowej, będziemy musieli uzyskać wyjaśnienia, dlaczego 23% pracowników nie zostało objętych procedurą określania profilu i dowiedzieć się, jakie środki zostaną zaproponowane właśnie tym pracownikom.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Hiszpania wystąpiła o pomoc w związku z 1 429 zwolnieniami, do których doszło w 23 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 29 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja pojazdów silnikowych, przyczep i naczep) w regionie Katalonia według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami zgłoszonymi do niego przez Parlament. Zgadzam się również, że należy dopilnować, aby Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) wspierał powrót na rynek pracy poszczególnych zwolnionych pracowników, i chciałabym po raz kolejny podkreślić, że pomoc z EFG nie może zastępować środków, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa na mocy ustawodawstwa krajowego lub układów zbiorowych, ani nie powinna być wykorzystywana do restrukturyzacji przedsiębiorstw lub całych branż.

  Mário David (PPE), na piśmie. − (PT) Pomoc finansowa dla pracowników objętych zwolnieniami w wyniku globalizacji musi być udzielana indywidualne, a jej celem musi być ich powrót na rynek pracy. Dlatego należy podkreślić, że pomoc ta nie zastępuje środków, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani nie ma na celu finansowania restrukturyzacji przedsiębiorstw. W związku z tym, we wspólnym oświadczeniu po trójstronnych rozmowach instytucjonalnych podkreślono znaczenie tego, aby procedury dotyczące decyzji w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) były jak najprostsze i jak najszybsze. Mając na uwadze, że Hiszpania zwróciła się o pomoc w związku z 1429 zwolnieniami w 23 przedsiębiorstwach działających w Katalonii, głosuję za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

  Edite Estrela (SD), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w przypadku Cataluña automoción/Hiszpania, gdyż dzięki niemu katalońscy pracownicy, którzy ucierpieli w wyniku następstw poważnych zmian z strukturze światowej gospodarki, uzyskają dodatkowe wsparcie i będzie im można pomóc w powrocie na rynek pracy.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie. − (PT) Kiedy myślę o kryzysie, który dotknął ten sektor, przypominam sobie słowa byłego premiera Hiszpanii, Joségo Maríi Aznara, który wspominał, jak były prezydent USA, George W. Bush, zdziwił się, kiedy powiedziany mu, że największą częścią hiszpańskiego eksportu nie są produkty rolne ale samochody. Fakt, że stare stereotypy na temat gospodarki w południowo-zachodniej Europie miały coraz mniejszy związek z prawdą, był pozytywną oznaką.

Niestety wysiłki na rzecz modernizacji hiszpańskiego przemysłu, podejmowane głównie przez rząd Partii Ludowej, pokrzyżował w znacznym stopniu globalny kryzys. Spadek popytu na samochody w UE jest bardzo poważny, a produkcja w drugim kwartale 2009 roku zmniejszyła się prawie o 40 %, co może stanowić zagrożenie dla jeszcze większej liczby miejsc pracy, nie tylko w Hiszpanii, ale w całej UE.

Sytuacja ta mnie niepokoi i mam nadzieję, że hiszpańska gospodarka jest w stanie odpowiednio zareagować na kryzys, a przedmiotowy fundusz będzie jedynie częścią tej odpowiedzi.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie. − (PT) Proponowany plan pomocy dla 1429 byłych pracowników 23 producentów pojazdów silnikowych, przyczep i naczep w Katalonii (Hiszpania) jest pilnie potrzebny do technicznego i zawodowego rozwoju wielu Europejczyków, którzy bezpośrednio ucierpieli w wyniku obecnego globalnego kryzysu finansowego i gospodarczego. Około 25 % pracowników objętych planem nie uczęszczało do szkoły lub jej nie ukończyło, a ponad 40 % pracowników ma tylko wykształcenie podstawowe. Niski poziom wykształcenia i kwalifikacji pracowników w kluczowych sektorach produkcji w Europie jest poważnym problemem w kontekście celów strategii Europa 2020. Aby wpierać mądry i trwały wzrost obejmujący jak najwięcej obszarów potrzebujemy strategii, która zapewni skuteczniejsze wykorzystanie środków dostępnych dla państw członkowskich i obywateli europejskich, takich jak środki pochodzące z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG). W przypadku EFG w tym roku wykorzystano zaledwie nieco ponad 10 % z 500 milionów euro przewidzianych w budżecie, co jest niedopuszczalne z uwagi na wysoką stopę bezrobocia w Europie i coraz większe trudności ze znalezieniem innej pracy.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie. − (IT) Głosowałem za uruchomieniem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w przypadku Hiszpanii, ponieważ uważam, że instrument ten jest cennym źródłem wsparcia dla pracowników borykających się z trudnościami wywołanymi przez kryzys gospodarczy.

EFG został utworzony w 2006 roku w celu zapewnienia praktycznego wsparcia pracownikom zwolnionym zarówno z przyczyn związanych z przeniesieniem ich firm, jak i − po poprawce wprowadzonej w 2009 roku − w związku z kryzysem gospodarczym, aby ułatwić im powrót na rynek pracy. Przyjęte dziś sprawozdanie dotyczy złożonego przez Hiszpanię wniosku o środki finansowe w związku ze zwolnieniem 1 429 pracowników w 23 różnych przedsiębiorstwach działających w branży motoryzacyjnej na łączną kwotę 2 752 935 euro.

Na koniec chciałbym zauważyć, że dzisiejsze głosowanie w sprawie czterech sprawozdań dotyczących uruchomienia EFG w celu przekazania środków finansowych w łącznej wysokości około 14 milionów euro pokazuje, że fundusz jest przydatnym i skutecznym narzędziem umożliwiającym walkę z bezrobociem spowodowanym przez globalizację i kryzys gospodarczy.

  Willy Meyer (GUE/NGL), na piśmie. − (ES) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie wykorzystania środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG), a konkretnie w przypadku 1 429 zwolnień, do których doszło w 23 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 29 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja maszyn i urządzeń) w regionie Katalonia według klasyfikacji NUTS II. EFG zapewnia dodatkową pomoc pracownikom, którzy ucierpieli na skutek poważnych zmian strukturalnych w trendach światowego handlu, oraz pomoc w powrocie na rynek pracy. Hiszpania złożyła wniosek o środki z EFG w związku ze zwolnieniami w sektorze motoryzacyjnym, które są przewidziane w rozporządzeniu w sprawie funduszu. Teraz należy dopilnować, aby EFG wspierał zwolnionych pracowników w powrocie na rynek pracy, choć pomoc z EFG nie powinna zastępować środków, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa na mocy ustawodawstwa krajowego lub układów zbiorowych, bądź środków mających na celu restrukturyzację przedsiębiorstw lub całych branż.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie. – (PT) Mając na uwadze, że Hiszpania wystąpiła o pomoc w związku z 1 429 zwolnieniami, do których doszło w 23 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 29 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja pojazdów silnikowych, przyczep i naczep) w regionie Katalonia według klasyfikacji NUTS II, zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ zgadzam się z wnioskiem Komisji oraz z poprawkami zgłoszonymi do niego przez Parlament.

Chciałabym zwrócić uwagę na następujące kwestie, które mają szczególne znaczenie: (1) Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) wspiera powrót na rynek pracowników objętych zwolnieniami na ich rynku pracy, nie zwalniając przedsiębiorstw z ich obowiązków; (2) w związku z uruchomieniem EFG Komisja zaproponowała alternatywne źródło środków na płatności inne niż niewykorzystane środki Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) zgodnie z żądaniami Parlamentu Europejskiego; (3) funkcjonowanie i wartość dodana EFG powinny być oceniane w kontekście ogólnej oceny programów i różnych innych instrumentów utworzonych na mocy porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r., w ramach procedury przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013; (4) wniosek Komisji zawiera jasne i szczegółowe informacje na temat jego zastosowania, analizę kryteriów kwalifikowalności oraz wyjaśnienia przyczyn, które doprowadziły do jego zatwierdzenia, co jest zgodne z życzeniami Parlamentu.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie. − Hiszpania wystąpiła o pomoc w związku z 1 429 zwolnieniami w 23 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 29 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (produkcja pojazdów silnikowych, przyczep i naczep) w regionie Katalonia według klasyfikacji NUTS II. Wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG. Jako Katalończyk cieszę się, że Parlament zwrócił się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych kroków, mających na celu przyspieszenie uruchomienia EFG i przypomina, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjęcia decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie indywidualne wsparcie, mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego. Parlament podkreślił także rolę, jaką EFG może odegrać w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy.

  Silvia-Adriana Ţicău (SD), na piśmie. − (RO) W styczniu 2010 roku Hiszpania złożyła wniosek o uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w związku ze zwolnieniami przeprowadzonymi w 23 przedsiębiorstwach w regionie Katalonia, produkujących pojazdy do transportu drogowego, przyczepy i naczepy. Głosowałam za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie uruchomienia EFG w celu udzielania pomocy zwolnionym pracownikom. Zwolnienia przeprowadzono w związku z kryzysem finansowym i gospodarczym, który doprowadził do spadku popytu na pojazdy w Hiszpanii i na całym świecie w niespotykanym dotąd tempie.

Od lutego do listopada 2009 roku w samej Katalonii zwolniono 2 330 pracowników; 75 % z nich stanowili mężczyźni, a 25 % miało więcej niż 55 lat. Popieram zapewnienie zwolnionym pracownikom pomocy finansowej i szkoleń, które ułatwią im znalezienie nowej pracy na jak najdłuższy czas.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie. – (DE) Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji przyniesie korzyści 1 429 pracownikom zwolnionym w branży produkującej pojazdy silnikowe, przyczepy i naczepy w regionie Katalonia w Hiszpanii. Komisja zaproponowała, aby w tym konkretnym przypadku uruchomiono z funduszu kwotę 2 752 935 euro w celu ułatwienia byłym pracownikom łącznie 23 przedsiębiorstw powrotu na rynek pracy, gdyż wniosek, który został uzupełniony o dodatkowe informacje w kwietniu, spełnia warunki umożliwiające przekazanie środków finansowych z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji.

Sprawozdania: Barbara Matera (A7-0270/2010, A7-0269/2010, A7-0271/2010, A7-0272/2010)

  Peter Jahr (PPE), na piśmie. − (DE) Bardzo się cieszę, że Parlament Europejski podjął dziś decyzję o wsparciu wielu osób, które ucierpiały w wyniku globalizacji. Jednak środki europejskie muszą być teraz przekazane szybko i bez zbędnej biurokracji, tak aby wspomniane osoby mogły jak najszybciej znaleźć nową pracę. Jest to ważny i bardzo namacalny wkład Unii Europejskiej, który wyraźnie pokaże tym ludziom, że UE chce i jest w stanie pomóc także pojedynczym osobom znajdującym się w trudnej sytuacji. Musimy jednak dołożyć wszelkich starań, aby proces globalizacji przebiegał w sensowny sposób. Ważne jest zatem, aby Unia Europejska wspierała uczciwe warunki konkurencji w międzynarodowych stosunkach gospodarczych. Dzięki temu już na początku uda się uniknąć takiej sytuacji, że niektóre sektory są w gorszym położeniu od innych.

  Crescenzio Rivellini (PPE), na piśmie. – (IT) Chciałbym pogratulować pani poseł Materze wykonania doskonałej pracy. Dzisiaj głosowałem za przyjęciem czterech wniosków o dofinansowanie dla pracowników, którzy stracili pracę w Hiszpanii, Danii, Holandii i Portugalii. Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) został utworzony w 2006 roku w wysokości 500 milionów euro, aby pomagać osobom poszukującym pracy w znalezieniu nowego zatrudnienia, finansować konkretne szkolenia, pomagać pracownikom w zakładaniu własnych firm oraz przekazywać tymczasowe wsparcie w formie dodatków na koszty przeniesienia, dodatków na poszukiwanie pracy oraz dodatków dla osób uczestniczących w szkoleniach i powracających na rynek pracy.

EFG cechuje się sporą elastycznością i zapewnia wsparcie w konkretnych przypadkach w wielu regionach Europy. Musimy jednak podjąć wszelkie niezbędne działania w celu szybszego uruchomienia tego instrumentu, w szczególności w kontekście pozytywnej roli, jaką odgrywa w walce z kryzysem gospodarczym.

Report: Carmen Fraga Estévez (A7-0260/2010)

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie. – (PT) Z zadowoleniem witam przedmiotowe sprawozdanie, które zawiera ustalenia dotyczące wprowadzenia w życie konwencji oraz zaleceń przyjętych przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFCE), co pozwoli na zastosowanie środków dotyczących kontroli i egzekwowania przepisów w odniesieniu do wszystkich statków rybackich wykorzystywanych lub przeznaczonych do działalności połowowej prowadzonej na zasobach rybnych. Niektóre z tych przepisów zostały wprowadzone do prawodawstwa UE poprzez coroczne rozporządzenia w sprawie całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC) i kwot, przy czym należy poprzeć sprzeciw sprawozdawczyni wobec tej stosowanej w przeszłości metody, która sprawia, że przepisy stają się niejasne i szkodzą wiarygodności Unii Europejskiej. Za najważniejszą kwestię należy uznać wdrożenie przez regionalne organizacje ds. rybołówstwa (RFO) środków mających na celu zwalczanie nielegalnych połowów, tak aby przyjęty w konwencji system monitorowania i egzekwowania przepisów został jak najszybciej transponowany do prawodawstwa UE, a Parlament był w pełni i w odpowiednim czasie informowany na temat wszystkich etapów negocjacji z RFO, aby mógł zapewnić udział swoich przedstawicieli jako obserwatorów w tych negocjacjach.

  Vito Bonsignore (PPE), na piśmie. – (IT) Przede wszystkim pragnę pogratulować pani poseł sprawozdawczyni. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, gdyż zgadzam się, że przyjęty w ramach Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku system kontroli i egzekwowania przepisów należy jak najszybciej transponować do prawodawstwa UE. Ogólnie witam z zadowoleniem nowe przepisy w sprawie kontroli nad statkami prowadzącymi nielegalne i nieraportowane połowy, które są przedmiotem przyjętego właśnie sprawozdania.

Za słuszny uważam również nowy system kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, który uniemożliwi wyładunek i przeładunek w europejskich portach mrożonych ryb, których połów nie został potwierdzony jako zgodny z prawem przez państwo bandery obcego statku rybackiego. Sądzę jednak, że gdy zmiany te zostaną uwzględnione, zajdzie potrzeba rozważenia rozwiązań kompromisowych i wprowadzenia odpowiednich korekt, na ile pozwoli na to sama konwencja. Jestem wreszcie przekonany, że transpozycji można dokonać szybciej i skuteczniej, jeśli Parlament będzie na bieżąco informowany na temat wszystkich etapów procesu negocjacyjnego dzięki obecności jego przedstawicieli jako obserwatorów w tych negocjacjach.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie. – (PT) Jest rzeczą zasadniczej wagi, by Unia Europejska ustanowiła wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania. Proponowane rozporządzenia powinny uwzględniać przepisy ustalające uprawnienia do połowów i związane z nimi warunki na wodach terytorialnych Wspólnoty, a w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe. Istotne jest, by działania te były zgodne z celami wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) i przyczyniały się do zrównoważonego rozwoju.

  Lara Comi (PPE), na piśmie. – (IT) Zabieg polegający na przeglądzie i aktualizacji treści konwencji, jakiego dokonano przy tej okazji, jest poprawny pod względem metodologicznym. Jednocześnie jednak należy zadać pytanie o rolę Parlamentu w tym procesie. Niezależnie od kwestii formalnych, należy stale monitorować funkcjonowanie organów działających przy instytucjach europejskich, aby zapewnić ich skuteczność, wydajność, zorientowanie w bieżących sprawach i zdolność reagowania na wyzwania, które mogą ulec zmianie po podpisaniu odpowiedniego porozumienia.

  Edite Estrela (S&D), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania w sprawie systemu kontroli i egzekwowania przepisów na obszarze objętym Konwencją w sprawie przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku (NEAFC), jako że dotyczy ono wprowadzenia nowego systemu monitorowania i egzekwowania przepisów w celu zapewnienia ochrony i zrównoważonego wykorzystania zasobów rybnych w regionie. W szczególności system ten obejmuje monitorowanie statków rybackich prowadzących nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy oraz kontrolę prowadzaną przez państwo portu, w którym następuje rozładunek produktów rybnych.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie. – (PT) Biorąc pod uwagę znaczenie rybołówstwa dla Europy (jako sektora gospodarki zapewniającego miejsca pracy i dobrobyt oraz mającego udział w żywieniu ludności), zawsze powinniśmy uważnie przyglądać się wszelkim przepisom zmierzającym do nałożenia nowych, bardziej rygorystycznych obowiązków na rybaków europejskich.

Przedmiotowy wniosek ma na celu uaktualnienie prawodawstwa UE transponującego system kontroli i egzekwowania przepisów przyjęty w ramach konwencji NEAFC. Działania te mają głównie na celu zachęcanie do przestrzegania przepisów konwencji przez statki krajów niebędących umawiającymi się stronami i wprowadzenie nowego systemu kontroli przeprowadzanej przez państwo członkowskie będące państwem portu. Uniemożliwi to wyładunek w europejskich portach mrożonych ryb, których połów nie został potwierdzony jako zgodny z prawem.

Ponadto system ten wprowadza nowe środki obejmujące kontrolę statków prowadzących nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy. Wierzę, że w ostatecznym rachunku działania te będą służyły ochronie rybaków europejskich przed wprowadzaniem na rynek europejski ryb niezgodnych z przepisami wspólnotowymi i powinniśmy to przyjąć z zadowoleniem.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie. – (PT) Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, jako że podzielam pogląd, iż należy wprowadzić do prawodawstwa UE system kontroli i egzekwowania przepisów przyjęty w Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku (NEAFC). Wśród nowych przepisów chciałbym wyróżnić monitorowanie nielegalnych i niezadeklarowanych statków rybackich wraz z nowym systemem kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, który w praktyce uniemożliwi wyładunek w europejskich portach mrożonych ryb, których połów nie został potwierdzony jako zgodny z prawem przez państwo bandery statków rybackich pływających pod banderą innej umawiającej się strony. W latach 2007 i 2008 przedstawiciele Parlamentu nie byli obecni na corocznych posiedzeniach Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO). Nie mogę zatem nie wspomnieć, że w świetle traktatu lizbońskiego Parlament powinien być reprezentowany podczas przyszłych rozmów na temat międzynarodowych konwencji w tej dziedzinie

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Proponowany system monitorowania obejmuje przepisy wspierające przestrzeganie środków ochrony i egzekwowania przepisów przez statki krajów niebędących umawiającymi się stronami, tak aby zapewnić pełne przestrzeganie środków ochrony i zarządzania przyjętych w Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku (NEAFC). Wypełnia w ten sposób luki w systemie monitorowania, zwłaszcza w odniesieniu do nielegalnej, nieraportowanej i nieuregulowanej działalności rybackiej, w związku z czym otrzymuje nasze poparcie.

W sprawozdaniu stwierdza się, że państwa członkowskie, których statki posiadają zezwolenie na połowy na obszarze podlegającym regulacji NEAFC, powinny wprowadzić w ramach systemu odpowiednie środki pozwalające na prowadzenie inspekcji. Należy wskazać, że monitorowanie działalności rybackiej nakłada dodatkowe obciążenia na państwa członkowskie w ramach czy to wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb), czy to regionalnych organizacji ds. rybołówstwa.

Uważamy zatem, że należy poddać ponownej analizie środki finansowe przeznaczane na monitorowanie, a zwłaszcza przewidzianą w przepisach o finansowaniu WPRyb maksymalną stopę współfinansowania w odniesieniu do zakupu, opracowywania lub modernizacji przez państwa członkowskie urządzeń służących do prowadzenia kontroli. Z tego względu zaproponowaliśmy podniesienie tej stopy z obecnego poziomu 50 % do 75 %, biorąc pod uwagę prowadzony na bieżąco proces wprowadzania zmian do przedmiotowego rozporządzenia.

  Pat the Cope Gallagher (ALDE), na piśmie. – (GA) Konwencja o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku, do której właśnie przystąpiła Wspólnota i UE, weszła w życie w 1982 roku.

Celem konwencji jest zapewnienie długoterminowej ochrony i maksymalnego wykorzystania zasobów rybnych na północno-wschodnim Atlantyku w interesie społeczeństwa, zrównoważonego rozwoju i środowiska naturalnego. Aby czuwać nad stosowaniem konwencji oraz zaleceń przyjętych przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC), należy przyjąć środki dotyczące kontroli i egzekwowania przepisów mające zastosowanie do wszystkich statków rybackich wykorzystywanych do działalności połowowej prowadzonej na zasobach rybnych określonych w konwencji.

Wniosek ma na celu uaktualnienie prawodawstwa UE. W 2006 roku NEAFC przyjęła nowy system mający na celu poprawę kontroli i wykonywania jej zaleceń. Kolejną zmianą jest wprowadzenie nowego systemu kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, który uniemożliwia wyładunek w europejskich portach mrożonych ryb, których połów nie został potwierdzony jako zgodny z prawem przez państwo bandery obcego statku. Są to nowe środki kontroli statków prowadzących nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie. – (IT) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie wniosku w sprawie rozporządzenia ustanawiającego system kontroli i egzekwowania przepisów na obszarze objętym Konwencją w sprawie przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku, której stroną jest Unia Europejska, jako że uważam, iż system ten należy włączyć do prawodawstwa wspólnotowego. W 2006 roku Komisja ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku przyjęła nowy system mający na celu poprawę kontroli i egzekwowania jej zaleceń, a następnie Unia Europejska, jak i Parlament Europejski, opowiedzieli się w pełni za przyjęciem tych zaleceń. Szczególnym poparciem cieszą się nowe przepisy wprowadzające system kontroli przeprowadzanej przez państwo, który uniemożliwi wyładunek i przeładunek w europejskich portach mrożonych ryb, których połów nie został potwierdzony jako zgodny z prawem przez dane państwo. Krótko mówiąc, zalecenia te dostosowują dotychczas obowiązujący system do obecnych wymogów, dlatego uważam, że warto jak najszybciej dokonać jego transpozycji.

  Marisa Matias (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Zwalczanie nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów ma zasadnicze znaczenie dla zachowania trwałości zasobów rybnych, a także zapewnienia większej uczciwości i równości w dystrybucji bogactwa. Istnienie wspólnoty rybackiej samo w sobie zależy od spełnienia tych warunków.

Kontrola nad wszystkimi statkami rybackimi wykorzystywanymi lub przeznaczonymi do połowów na obszarach objętych konwencją oraz środkami egzekwowania przepisów ma ogromne znaczenie w tym kontekście. Sprawozdanie zmierza w tym właśnie kierunku. Wszyscy musimy zaangażować się w te wysiłki i jeszcze bardziej je nasilić. Zapobieganie nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywanie i eliminowanie powinno stanowić priorytet wspólnej polityki rybołówstwa.

  Willy Meyer (GUE/NGL), na piśmie – (ES) Parlament Europejski wielokrotnie podkreślał, że należy potraktować wysoce priorytetowo środki mające na celu zwalczanie nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów, wdrożone przez regionalne organizacje ds. rybołówstwa (RFO). Dlatego też sprawozdawczyni uważa, że system kontroli i egzekwowania przepisów przyjęty przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) należy jak najszybciej transponować do prawodawstwa UE. Rozporządzenie (WE) nr 1005/2008 ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania („rozporządzenie w sprawie połowów NNN”) weszło w życie z dniem 1 stycznia 2010 r. Rozporządzenie (WE) nr 1006/2008 dotyczące upoważnień do prowadzenia działalności połowowej przez wspólnotowe statki rybackie poza wodami terytorialnymi Wspólnoty oraz wstępu statków państw trzecich na wody terytorialne Wspólnoty nakłada na statki rybackie UE obowiązek posiadania upoważnień do prowadzenia działalności połowowej poza wodami UE. Głosowałem zatem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Fragi, jako że jestem przekonany o potrzebie sprawowania kontroli nad nielegalnymi, nieraportowanymi i nieuregulowanymi połowami.

  Alexander Mirsky (S&D) , na piśmie. – (LV) Współpraca w zakresie rybołówstwa na północno-wschodnim Atlantyku oznacza przede wszystkim uczciwe kwoty dla wszystkich uczestników. Wprowadzane właśnie podstawy prawne, które mają mieć zastosowanie do wszystkich uczestników, muszą opierać się na logice. Nikomu nie może przysługiwać wyłączne prawo do eksploatacji zasobów rybnych Atlantyku. Głosowałem „za” w nadziei, że prawodawstwo zapewni równe uprawnienia i równą odpowiedzialność za naruszenia przepisów w zakresie połowów oraz że nikt nie będzie faworyzowany ani traktowany jako outsider, jak to często ma miejsce w przypadku, gdy przepisy przyjmowane są w interesie dużych państw UE.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. – (DE) Wzrost dochodów i poprawa infrastruktury prowadzą do zwiększenia konsumpcji ryb także w krajach rozwijających się. Już teraz każdego roku rośnie – i nadal będzie rosła – ilość odławianych ryb. Badania pokazują, że wzrost zasobów rybnych w oceanach i wodach śródlądowych wynika głównie z akwakultury. Coraz większe floty wysyła się do poławiania coraz mniejszych stad. Aby ukrócić zjawisko bezlitosnego przeławiania, należy wprowadzić system kontroli i egzekwowania przepisów. Niepokojące są również doniesienia rybaków, którzy są przetrzymywani na morzu wbrew swojej woli i harują za marne grosze w niemal niewolniczych warunkach. Kontrola jest konieczna, jeśli chcemy, aby przyszłe pokolenia wiedziały, jak smakuje ryba. Dlatego sens miałaby przynajmniej częściowa renacjonalizacja polityki rybołówstwa, aby problemy regionalne mogły być rozwiązywane w kompleksowy sposób. Oddałem głos, licząc właśnie na to.

  Wojciech Michał Olejniczak (S&D), na piśmie. – (PL) W sprawozdaniu jest mowa o Konwencji na temat przyszłej wielostronnej współpracy na północno-wschodnim Atlantyku, która weszła w życie dnia 17 marca 1982 r. Aby mieć kontrolę nad zaleceniami uzgodnionymi w tym dokumencie, powołano Komisję do Spraw Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku („komisja NEAFC”).

W sprawozdaniu podkreślono, iż ważne jest przyjęcie stosownych środków, które mają kontrolować i egzekwować przepisy dotyczące wszystkich statków rybackich wykorzystywanych lub przeznaczonych do działalności połowowej prowadzonej na zasobach rybnych na obszarze objętym konwencją. Kluczową sprawą jest objęcie tego obszaru środkami mającymi na celu zwalczanie nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów, które są wdrażane przez regionalne organizacje do spraw rybołówstwa (RFMO). Dlatego też priorytetowe jest, aby zmieniono system kontroli i egzekwowania przepisów przyjęty przez NEAFC, który powinien zostać jak najszybciej transponowany do prawodawstwa UE.

Sprawozdawca podkreśla również, iż ważne jest, aby statki rybackie Unii Europejskiej miały obowiązek posiadania upoważnień do prowadzenia działalności połowowej poza wodami UE. Niniejsze sprawozdanie pozwoli na wypełnienie istniejących dotychczas luk prawnych w zakresie prawodawstwa dotyczącego flot UE, a co za tym idzie na zwiększenie wiarygodności Unii Europejskiej w tym zakresie, a także na zwalczanie nielegalnych połowów.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Wniosek w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego system kontroli i egzekwowania przepisów na obszarze objętym Konwencją w sprawie przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku (NEAFC) ma ogromne znaczenie z uwagi na aktualizację rozporządzeń wspólnotowych w celu wdrożenia przyjętego przez NEAFC systemu kontroli i egzekwowania przepisów.

Podobnie jak w przypadku innych zaleceń regionalnych organizacji ds. rybołówstwa (RFO), jakie zostały wdrożone do prawodawstwa UE w zakresie rybołówstwa, również i w tej sytuacji dąży się do wprowadzenia ściślejszej kontroli w celu zwalczania nielegalnych połowów, wyeliminowania ewentualnych luk i obrony podstawowej zasady wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb), jaką jest zrównoważone zarządzanie rybołówstwem na wodach wspólnotowych i poza nimi.

Ponadto uważam, że uzgodniony dziś tekst chroni prerogatywy Parlamentu w ramach zwykłej procedury ustawodawczej i zawiera konieczne zmiany wynikające z art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu UE.

Mając powyższe na uwadze, będę głosowała za przyjęciem wniosku.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie. – Konwencja o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku, której stroną jest UE, została zatwierdzona decyzją Rady 81/608/EWG i weszła w życie z dniem 17 marca 1982 r. Aby czuwać nad stosowaniem tej konwencji oraz zaleceń przyjętych przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC), należy przyjąć środki dotyczące kontroli i egzekwowania przepisów mające zastosowanie do wszystkich statków rybackich wykorzystywanych do działalności połowowej prowadzonej na zasobach rybnych na obszarze objętym konwencją.

Przedmiotowy wniosek ma na celu uaktualnienie prawodawstwa UE transponującego przyjęty przez NEAFC system kontroli i egzekwowania przepisów. W celu umożliwienia wdrożenia nowego systemu przyjętego przez NEAFC niniejszy wniosek przewiduje uchylenie rozporządzenia Rady (WE) nr 2791/1999 z dnia 16 grudnia 1999 r., który przewidywał wdrożenie systemu przyjętego przez NEAFC w 1998 roku.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie. – (IT) Opowiadam się za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ mimo tego, iż Europa ograniczyła połów różnych gatunków ryb, czy wręcz go zakazała, wciąż jest wiele nielegalnych statków rybackich, które nie tylko odławiają gatunki chronione, ale i nie przestrzegają dyrektyw UE w zakresie ochrony pracowników.

Przyjęcie sprawozdania oznacza, że nowe zalecenia, które weszły w życie w latach 2007-2010, staną się prawem, a ich transpozycja jest ważnym instrumentem zarówno w zwalczaniu nielegalnych połowów, jak i w celu uniknięcia luk prawnych w zakresie flot UE. Inną pozytywną kwestią jest wprowadzenie nowego systemu kontroli, który uniemożliwi wyładunek w europejskich portach mrożonych ryb pochodzących z wątpliwych lub nielegalnych źródeł.

Zalecenie: Jarosław Leszek Wałęsa (A7-0262/2010)

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie. – (PT) Biorąc pod uwagę znaczenie przedmiotowej konwencji z punktu widzenia konsultacji, współpracy, optymalnego korzystania, racjonalnego gospodarowania i ochrony zasobów rybnych na północno-wschodnim Atlantyku oraz promowania międzynarodowej współpracy w celu poprawy zrównoważonego zarządzania zasobami morskimi w oparciu o badania naukowe, przedstawione zmiany mają zasadnicze znaczenie, jako że całkowicie przekształcają konwencję w celu jej dopasowania do innych konwencji regionalnych i instrumentów międzynarodowych oraz uwzględnienia w niej nowoczesnych koncepcji z zakresu zarządzania rybołówstwem. Spośród pozytywnych działań wyróżnić należy następujące: uproszczenie struktury konwencji, zreformowanie systemu wpłat do budżetu zgodnie z zasadą „korzystasz, więc płać” w odniesieniu do umawiających się stron, nowe określenie zobowiązań oraz wprowadzenie zmian w procesie decyzyjnym i w zakresie rozstrzygania sporów. Zmiany te mają zasadnicze znaczenie dla przyszłego propagowania wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb).

  Edite Estrela (S&D), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem zalecenia dotyczącego wniosku w sprawie decyzji Rady dotyczącej zatwierdzenia, w imieniu Unii Europejskiej, zmian do Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku, jako że zmiany te wnoszą pozytywny wkład w przekształcenie wewnętrznej struktury Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku i ponowny podział uprawnień w jej obrębie.

Uważam jednak, że zgodnie z traktatem lizbońskim Parlament Europejski powinien mieć swoich przedstawicieli podczas przyszłych dyskusji na temat konwencji międzynarodowych.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie. – (PT) Biorąc pod uwagę znaczenie rybołówstwa dla Europy (jako sektora gospodarki zapewniającego miejsca pracy i dobrobyt oraz mającego udział w żywieniu ludności), zawsze powinniśmy uważnie przyglądać się wszelkim przepisom zmierzającym do nałożenia nowych, bardziej rygorystycznych obowiązków na rybaków europejskich. W tym jednak przypadku zaproponowaliśmy zmiany, które wzmacniają uprawnienia do połowów przypadające Unii Europejskiej w ramach Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku, co należy powitać z zadowoleniem. Głosuję zatem za ich przyjęciem.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie. – (PT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, jako że podzielam pogląd, iż należy wprowadzić do prawodawstwa UE system kontroli i egzekwowania przepisów przyjęty w Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku. Wśród nowych przepisów chciałbym wyróżnić monitorowanie nielegalnych i niezadeklarowanych statków rybackich wraz z nowym system kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, który w praktyce uniemożliwi wyładunek w europejskich portach mrożonych ryb, których połów nie został potwierdzony jako zgodny z prawem przez państwo bandery statków rybackich pływających pod banderą innej umawiającej się strony. W latach 2007 i 2008 przedstawiciele Parlamentu nie byli obecni na corocznych posiedzeniach Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO). Nie mogę zatem nie wspomnieć, że w świetle traktatu lizbońskiego Parlament powinien być reprezentowany podczas przyszłych rozmów na temat międzynarodowych konwencji w tej dziedzinie.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Głównym celem Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) jest przyczynianie się do zrównoważonego zarządzania zasobami rybnymi i ich ochrony na obszarze objętym konwencją NAFO w oparciu o współpracę między państwami.

Popieramy i cenimy zasadę współpracy międzynarodowej w tej dziedzinie w oparciu o solidne podstawy naukowe. Uważamy zatem, że należy poprzeć przyjęte w latach 2007 i 2008 zmiany do konwencji w celu jej dopasowania do innych konwencji na szczeblu regionalnym oraz do instrumentów międzynarodowych, a także uzupełnienia jej o współczesne pojęcia z zakresu zarządzania zasobami rybnymi.

Nie możemy jednak nie wskazać na pożałowania godną zwłokę w zwróceniu się do Parlamentu o zajęcie stanowiska w tej sprawie. Wniosek Komisji w sprawie transpozycji do prawa wspólnotowego datowany jest na 8 marca 2010 r., co oznacza, że opracowanie dokumentu do przedstawienia Parlamentowi zajęło ponad dwa lata.

W przyszłości należałoby zapewnić udział i zaangażowanie Parlamentu na wcześniejszym etapie, najlepiej już podczas procesu negocjacyjnego.

  Pat the Cope Gallagher (ALDE), na piśmie. – (GA) Konwencja o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku została podpisana dnia 24 października 1978 r. w Ottawie i weszła w życie dnia 1 stycznia 1979 r.

Od tego czasu głównym celem Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) jest prowadzenie konsultacji i współpracy w celu zapewnienia optymalnego wykorzystywania zasobów rybnych na obszarze chronionym oraz ich racjonalnego gospodarowania i ochrony, a także wspieranie nowych pomysłów w zakresie propagowania współpracy międzynarodowej w celu poprawy zrównoważonego zarządzania zasobami morskimi na pełnym morzu.

Umawiające się strony konwencji przyjęły zmiany do Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku na dorocznych posiedzeniach NAFO w latach 2007 i 2008. Dokument ten wnosi do konwencji gruntowne zmiany, których głównym celem jest dopasowanie jej treści do innych konwencji na szczeblu regionalnym i do międzynarodowych instrumentów oraz uzupełnienie jej o współczesne pojęcia z zakresu zarządzania zasobami rybnymi. W ten sposób poprzez wprowadzone zmiany znacznie zwiększono efektywność struktury organizacji.

  Willy Meyer (GUE/NGL), na piśmie – (ES) Konwencja o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku została podpisana dnia 24 października 1978 r. w Ottawie i weszła w życie dnia 1 stycznia 1979 r. po złożeniu przez siedmiu sygnatariuszy rządowi Kanady dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia i zatwierdzenia. Głównym celem Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) jest optymalne korzystanie, racjonalne gospodarowanie i ochrona zasobów rybnych dzięki konsultacjom i współpracy w ramach obszaru objętego konwencją NAFO oraz promowanie pomysłów międzynarodowej współpracy w celu poprawy zrównoważonego zarządzania zasobami morskimi na pełnym morzu w oparciu o zasady badań naukowych. Umawiające się strony konwencji przyjęły zmiany do Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku na dorocznych posiedzeniach NAFO w 2007 roku (wersja dokumentu w języku angielskim) i w 2008 roku (wersja dokumentu w języku francuskim). Dokument ten wnosi do konwencji gruntowne zmiany, których głównym celem jest dopasowanie jej treści do innych konwencji na szczeblu regionalnym i do międzynarodowych instrumentów oraz uzupełnienie jej o współczesne pojęcia z zakresu zarządzania zasobami ryb. Z tego względu głosowałem za jego przyjęciem.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. – (DE) Już dobre 30 lat temu zastanawialiśmy się nad optymalnym wykorzystaniem zasobów rybnych i ich racjonalnym zarządzaniem. Obecnie uregulowania Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) mają zostać zmienione nie tylko w celu ich lepszej harmonizacji z innymi porozumieniami na szczeblu regionalnym i z międzynarodowymi instrumentami, ale i w celu dopasowania do obecnego stanu wiedzy, na przykład z zakresu pojęć w dziedzinie zarządzania zasobami rybnymi. Kwoty połowowe i zarządzanie zasobami mają zasadnicze znaczenie w zapobieganiu zjawisku całkowitego przełowienia wód śródlądowych i oceanów. W tym jednak względzie musimy również zapewnić, by podmioty typu NAFO zachowały zdolność do działania dzięki zoptymalizowanej strukturze i dobrej organizacji. Ważne jest również, by koszty nie stały się nadmierne. Mając wszystkie te kwestie na uwadze, sensowna byłaby przynajmniej częściowa renacjonalizacja polityki rybołówstwa, aby problemy regionalne mogły być rozwiązywane w kompleksowy sposób. Oddałem głos, licząc właśnie na to.

  Claudio Morganti (EFD), na piśmie. – (IT) Przedmiotowy wniosek aktualizuje prawodawstwo UE w drodze transpozycji systemu kontroli i egzekwowania przepisów, przyjętego przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku. Celem przyjęcia nowej procedury jest poprawa kontroli i egzekwowania zaleceń tej organizacji w dziedzinie rybołówstwa, a w szczególności zachęcenie statków krajów niebędących umawiającymi się stronami do przestrzegania przepisów. Ponadto wprowadzony zostaje nowy system kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, który uniemożliwi wyładunek i przeładunek w europejskich portach mrożonych ryb, których połów nie został potwierdzony jako zgodny z prawem przez państwo bandery obcego statku rybackiego.

Nowe środki wprowadzane są w celu objęcia kontrolą statków prowadzących nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy. Głównym powodem, dla którego głosowałem „za”, jest zapobieganie nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywanie i eliminowanie.

  Wojciech Michał Olejniczak (S&D), na piśmie. – (PL) W sprawozdaniu posła Jarosława Wałęsy mowa jest o modyfikacji Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku, która została podpisana 24 października 1978 roku w Ottawie, a weszła w życie 1 stycznia 1979 roku. NAFO, czyli Organizacja Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku, ma za zadanie racjonalnie gospodarować zasobami rybnymi, korzystać z nich i chronić je w oparciu o konsultacje i współpracę. Głównym obowiązkiem tej organizacji jest promowanie międzynarodowej współpracy w celu poprawy zrównoważonego zarządzania zasobami morskimi na pełnym morzu w oparciu o podstawowe zasady badań naukowych. Sprawozdawca wnosi do Konwencji korzystne zmiany, dzięki którym dotychczasowe regulacje będą w większym stopniu dopasowane do instrumentów na szczeblu międzynarodowym i regionalnym.

Proponowane zmiany to między innymi: unowocześnienie struktury NAFO (połączenie w jeden organ Rady Ogólnej i Komisji Rybołówstwa), reforma systemu wpłat do budżetu, stworzenie jasnych wytycznych na temat praw i obowiązków umawiających się stron należących do NAFO, zmiany w procesie decyzyjnym oraz wprowadzenie nowej procedury rozstrzygania sporów, które pozwolą na sprawne ich rozstrzyganie, z korzyścią dla interesów Unii Europejskie.

  Alfredo Pallone (PPE), na piśmie – (IT) Sprawozdanie posła Wałęsy dotyczy zmian konwencji Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) z 1978 roku i stanowi krok naprzód w zakresie współpracy i zarządzania zasobami rybnymi na północno-wschodnim Atlantyku. Głosowałem za przyjęciem zmian do konwencji, jako że badania naukowe przyczyniają się do poprawy współpracy narodowej w dziedzinie eksploatacji zasobów morskich na tym obszarze. Ponadto przyjęcie zmian znamionuje nową rolę Parlamentu po wejściu w życie traktatu lizbońskiego, jako że podkreśla potrzebę przyśpieszenia prac w zakresie zatwierdzania i aktualizowania konwencji.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Głównym celem Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) jest zapewnienie zrównoważonego zarządzania zasobami rybnymi i ich ochrony na obszarze objętym konwencją NAFO. UE jest jedną z umawiających się stron należących do tej regionalnej organizacji ds. rybołówstwa (RFO) i, podobnie jak inne umawiające się strony, przyjęła na dorocznym posiedzeniu NAFO w 2007 roku zmiany do Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku. Celem zmian jest uproszczenie i zreformowanie struktur powyższej organizacji, dostosowanie jej do obecnych realiów rybołówstwa, wprowadzenie nowego podziału odpowiedzialności pomiędzy umawiającymi się stronami, państwami bandery i państwami portu, a także jasne określenie praw i obowiązków umawiających się stron należących do NAFO.

Mając na uwadze najlepsze interesy Unii Europejskiej, a zwłaszcza uprawnienia do połowów przypadające jej na mocy konwencji, uważam, że zatwierdzenie przedmiotowych zmian ma zasadnicze znaczenie i krytykować można jedynie zwłokę w tym względzie.

Podobnie jak sprawozdawca ubolewam nad tym, że Komisja potrzebowała na przedstawienie wniosku ponad dwóch lat od chwili przyjęcia zmian na dorocznym posiedzeniu NAFO w 2007 roku.

Przedmiotowe sprawozdanie zasługuje na mój głos.

  Crescenzio Rivellini (PPE), na piśmie. – (IT) Gratuluję panu posłowi Wałęsie doskonałego sprawozdania oraz pragnę przywołać i podkreślić fakt wejścia w życie traktatu lizbońskiego w grudniu 2009 roku. Zważywszy na nowe kompetencje Komisji Rybołówstwa, Parlament Europejski winien być właściwie reprezentowany podczas negocjacji w sprawie przyszłych konwencji międzynarodowych.

W latach 2007 i 2008 przedstawiciele Parlamentu nie byli obecni na corocznych posiedzeniach Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku. Parlament udzielił zgody w ramach przysługujących mu kompetencji, ale jednocześnie pragnąłby przypomnieć Radzie i Komisji o nowych wymaganiach proceduralnych i konieczności poszanowania nowych uprawnień Parlamentu Europejskiego.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie. – Konwencja o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku została podpisana dnia 24 października 1978 r. w Ottawie i weszła w życie dnia 1 stycznia 1979 r. po złożeniu przez siedmiu sygnatariuszy rządowi Kanady dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia i zatwierdzenia. Głównym celem NAFO jest optymalne korzystanie, racjonalne gospodarowanie i ochrona zasobów rybnych dzięki konsultacjom i współpracy w ramach obszaru objętego konwencją NAFO oraz promowanie pomysłów międzynarodowej współpracy w celu poprawy zrównoważonego zarządzania zasobami morskimi na pełnym morzu w oparciu o podstawowe zasady badań naukowych.

Umawiające się strony przyjęły zmiany do Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku („zmiany”) na dorocznych posiedzeniach NAFO w 2007 roku (wersja dokumentu w języku angielskim) i w 2008 roku (wersja dokumentu w języku francuskim). Dokument ten wnosi do konwencji gruntowne zmiany, których głównym celem jest dopasowanie jej treści do innych konwencji na szczeblu regionalnym i do międzynarodowych instrumentów oraz uzupełnienie jej o współczesne pojęcia z zakresu zarządzania zasobami rybnymi.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie. – (IT) Popieram zalecenie w sprawie gruntownych zmian Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku w zakresie, w jakim dotyczą one uwzględnienia współczesnych pojęć z zakresu zarządzania zasobami ryb. Zmiany obejmują z jednej strony działania optymalizujące, a z drugiej strony jasny podział odpowiedzialności państw bandery i państw portu.

Sprawozdanie: Britta Thomsen (A7-0264/2010)

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie. – (PT) Przedsiębiorstwom należy uniemożliwić zastępowanie stałych miejsc pracy nietypowymi formami zatrudnienia, co prowadzi do utraty bezpieczeństwa pracy. Sytuacja jest jeszcze poważniejsza, jeśli weźmiemy pod uwagę wzrost liczby kobiet wykonujących pracę nierejestrowaną oraz fakt, że wiele kobiet nie ma innego wyboru niż przyjąć pracę o niepewnym charakterze. Mimo to kobiety są niedostateczne reprezentowane w statystykach pracy o niepewnym charakterze, jako że na przykład płatna praca w gospodarstwie domowym czy praca opiekuńcza nie są uwzględniane. Ramy prawne należy dostosować do obecnej sytuacji, mogącej prowadzić do powstania niepewnych warunków pracy, w szczególności wymuszonej pracy w niepełnym wymiarze godzin, a także do faktu, że przedsiębiorstwa nie mówią o braku podstawowych warunków pracy: całkowitym braku bezpieczeństwa pracy, niskim wynagrodzeniu, braku ochrony socjalnej i szans awansu zawodowego, a nawet braku zbiorowej reprezentacji pracowników. Należy propagować kształcenie wstępne i ustawiczne, lepsze informowanie o prawach oraz prawdziwą analizę życia zawodowego i rodzinnego kobiet, jako że definiowanie pozycji kobiet jako osób zapewniających drugie źródło dochodów może być mylące w przypadku dużej części kobiet, które są jedynymi osobami zapewniającymi źródło dochodów.

  Roberta Angelilli (PPE), na piśmie. – (IT) W strategii Europa 2020 proponuje się podniesienie stopy zatrudnienia w grupie wiekowej 20-64 lata do co najmniej 75 % i zmniejszenie liczby osób zagrożonych ubóstwem. Aby osiągnąć te cele, należałoby również przeciwdziałać wszelkim formom zatrudnienia o niepewnym charakterze, w tym niepisanym umowom o pracę, umowom na mniej niż 10 godzin pracy tygodniowo oraz umowom na krótki czas określony, nie wspominając o miejscach pracy, w których nie przestrzega się minimalnym wymagań z zakresu bezpieczeństwa i higieny oraz w których konsekwentnie występuje wysoki wskaźnik wypadków oraz większe narażenie na choroby i inne zagrożenia.

Tego rodzaju umowy – i ryzyko, jakie za sobą pociągają – są często wymierzone w kobiety, które penalizuje się z powodu płci, wieku, faktu posiadania rodziny lub bycia migrantkami. Unia Europejska powinna interweniować poprzez podjęcie środków legislacyjnych zapewniających równouprawnienie płci i ograniczających segregację na rynku pracy. Państwa członkowskie powinny z kolei zacieśnić kontrolę w celu zmniejszenia liczby przypadków nadużyć wobec kobiet, zwalczać zjawisko pracy nierejestrowanej i podejmować działania zniechęcające w odniesieniu do pracodawców.

  Vilija Blinkevičiūtė (S&D), na piśmie. – (LT) Z zadowolenie odnotowuję fakt, że Parlament Europejski zainicjował to jak ważne sprawozdanie w sprawie kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej. W niepewnej sytuacji zawodowej znajdują się przede wszystkim kobiety, którym często nie zapewnia się choćby minimalnych standardów socjalnych przysługujących pracownikom. Kobiety są skłonne podejmować gorzej płatną pracę, aby móc godzić życie zawodowe z rodzinnym, wskutek czego zmuszone są wyrzec się gwarancji socjalnych i godzić się na niekorzystne warunki pracy. Ochrona socjalna jest istotną częścią modelu flexicurity. Dlatego aby móc rozwiązać te problemy, należy koniecznie zachęcić państwa członkowskie i partnerów społecznych do zbliżenia prawodawstwa i przepisów umownych dotyczących warunków pracy. Państwa członkowskie muszą ograniczyć podwójne obciążenie kobiet pracą, które stanowi jedną z przyczyn nadmiernej liczby kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej. Bardzo ważną rzeczą jest zagwarantowanie wszystkim pracownikom równego dostępu do usług i przywilejów socjalnych, w tym urlopu macierzyńskiego, opieki zdrowotnej i emerytur oraz edukacji i szkoleń, niezależnie od warunków zatrudnienia.

  Vito Bonsignore (PPE), na piśmie. – (IT) Gratuluję sprawozdawczyni zwrócenia uwagi na wymiar świata pracy, który wciąż powoduje nadmierne różnice pomiędzy kobietami i mężczyznami. Kryzys gospodarczy i finansowy niewątpliwie pogorszył sytuację pracowników w niepewnej sytuacji zawodowej, zwłaszcza kobiet, które głównie ponoszą ciężar pracy o niepewnym charakterze. Potwierdzają to wyniki ostatnich badań, z których wynika, że w 55 % zakładów w niepełnym wymiarze godzin pracują wyłącznie kobiety. Wyliczono również, że 31,5 % kobiet pracuje w niepełnym wymiarze godzin, podczas gdy w przypadku mężczyzn odsetek ten wynosi 8,3 %, a z zatrudnieniem o niepewnym charakterze wiąże się wyższy odsetek obrażeń oraz większe ryzyko zachorowań i narażenie na niebezpieczeństwa. Krótko mówiąc, jest to sytuacja nierówności, na którą Unia Europejska nie może pozostać obojętna.

Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, jako że zgadzam się z potrzebą zwalczania tego zjawiska oraz zwrócenia się do państw członkowskich i partnerów społecznych o zbliżenie w znacznym stopniu prawodawstwa i przepisów umownych. Mam również nadzieję, że Komisja i państwa członkowskie nasilą monitorowanie minimalnych wymogów z zakresu bezpieczeństwa i higieny w miejscu pracy. Wiele pozostaje do zrobienia, aby zagwarantować kobietom sprawiedliwy dostęp do rynku pracy.

  Lara Comi (PPE), na piśmie. – (IT) W Unii Europejskiej czysto opisowy termin „kobiety w niepewnej sytuacji zawodowej” wciąż obejmuje dwie formy dyskryminacji, obie bardzo ciężkie. Pierwsza dotyczy kwestii pracy kobiet, która została poruszona w innym dokumencie w ramach niniejszego posiedzenia w oparciu o nowoczesny, zrównoważony punkt widzenia. Druga dotyczy dwuwarstwowego rynku pracy w wielu państwach członkowskich, gdzie niektórzy pracownicy cieszą się prawami i ochroną, a inni są zdani na łaskę okoliczności, na które zazwyczaj nie mają wpływu. Jeśli obiektywnie spojrzymy na dostępne dane, wydaje się rzeczą coraz bardziej oczywistą, że w przyszłości stała praca również będzie wiązała się z koniecznością zaakceptowania większego ryzyka niż dotychczas. Taka zmiana musi jednak dokonać się w kontrolowany sposób, aby uniknąć manipulowania warunkami umownymi ze szkodą dla najsłabszych, zwłaszcza osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji. Instytucje europejskie mają obowiązek unikać dyskryminacji i umożliwiać każdemu swobodne osiąganie własnych celów zawodowych stosownie do posiadanych zdolności, umiejętności i chęci. Korzystając z tej okazji, chciałabym wskazać, że dalsze badania na temat wykonywanej przez kobiety pracy o niepewnym charakterze byłyby przydatne w planowaniu działań, które zmierzałyby do usunięcia przeszkód, a jednocześnie nie byłyby nadmiernie inwazyjne.

  Corina Creţu (S&D), na piśmie. – (RO) Głosowałam za zwalczaniem pracy o niepewnym charakterze, która w coraz większym stopniu staje się wyróżnikiem kryzysu gospodarczego. Pomoże to skuteczniej wykorzenić zjawisko braku bezpieczeństwa pracy, niskiego wynagrodzenia, zazwyczaj niezgłaszanego do celów podatkowych, braku ochrony socjalnej dla osób zatrudnianych sporadycznie, jak również zapewnić środowisko pracy, w którym przestrzega się minimalnych standardów bezpieczeństwa i higieny, a pracownicy są chronieni przed wypadkami.

Jednocześnie środki te pomogą nam skutecznie zwalczać zjawisko dyskryminacji ze względu na płeć, dominujące w obszarze pracy o niepewnym charakterze, gdzie zwłaszcza kobiety padają ofiarą nieludzkich warunków zatrudnienia.

Nadużycia wobec osób pracujących w gospodarstwie domowym, z których większość to kobiety, dyskryminacja płacowa kobiet oraz eksploatacja migrantek, które nie są świadome swoich praw, ani nie są w stanie ich bronić, to jedynie niektóre z argumentów, by głosować za przyjęciem środków mających na celu przeciwdziałanie tej oburzającej sytuacji społeczno-gospodarczej.

  Vasilica Viorica Dăncilă (S&D), na piśmie. – (RO) Uważam, że państwa członkowskie muszą poprowadzić kampanię, aby móc zaoferować kobietom miejsca pracy i możliwość związkowej ochrony praw takich jak godna płaca, urlop macierzyński, uczciwe i regularne godziny pracy oraz wolne od dyskryminacji środowisko pracy. Sądzę, że państwa członkowskie powinny penalizować utrudnianie przynależności do związków zawodowych, a także zapewnić łatwo dostępne usługi doradcze dla kobiet, które nie mogą otrzymać wsparcia ze strony rady zakładowej, np. zatrudnionych w prywatnych gospodarstwach domowych lub w rolnictwie.

  Proinsias De Rossa (S&D), na piśmie. – Popieram przedmiotowe sprawozdanie, w którym podkreśla się, że praca o niepewnym charakterze nieproporcjonalnie dotyczy kobiet. Jest to w istocie rzeczy kolejny argument za potrzebą rozszerzenia przepisów o urlopach macierzyńskich i ojcowskich, aby umożliwić kobietom i mężczyznom osiągnięcie równowagi pomiędzy obowiązkami zawodowymi i rodzinnymi. Praca o niepewnym charakterze odnosi się do niestandardowych form zatrudnienia, charakteryzujących się przede wszystkim małym bezpieczeństwem pracy lub jego brakiem, niskim wynagrodzeniem, brakiem praw do ochrony socjalnej, brakiem ochrony przed dyskryminacją i środowiskiem pracy niespełniającym minimalnych standardów bezpieczeństwa i higieny. Według ostatnich dostępnych danych 31,5 % kobiet pracuje w niepełnym wymiarze godzin, natomiast w przypadku mężczyzn odsetek ten wynosi jedynie 8,3 %. Niepewny charakter zatrudnienia stanowi nie tylko istotną przyczynę różnic między płacami kobiet i mężczyzn, lecz także utrudnia awans w kierunku lepszej pracy i rozwoju zawodowego, zamykając wielu w pułapce pracy niskopłatnej i niezapewniającej bezpieczeństwa. Kobiety z krajów słabiej rozwiniętych często przyjeżdżają do UE, aby wykonywać zajęcia niewymagające wysokich kwalifikacji lub wręcz pracować nielegalnie. Niepewne formy zatrudnienia żerują na najsłabszych członkach społeczeństwa, odmawiając ludziom godności w pracy oraz szansy na godne życie dla nich samych i ich rodzin.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie. – (PT) Praca o niepewnym charakterze nie stanowi kwestii dotyczącej płci, choć jest zjawiskiem szczególnie rozpowszechnionym wśród kobiet. Każda próba sprowadzenia tego problemu do równości między kobietami i mężczyznami jest uproszczeniem.

Jak wielokrotnie miałem okazję stwierdzić, nieelastyczne modele prawa pracy nie sprawdziły się. Przykład USA dowodzi, że elastyczność nie jest tożsama z brakiem bezpieczeństwa, lecz raczej znamionuje dynamiczny rynek pracy. Większa elastyczność nie oznacza większej niepewności – wręcz przeciwnie.

W następstwie kryzysu uświadomimy sobie, że modele, do których przywykliśmy, nie sprawdziły się i że jeśli faktycznie chcemy tworzyć miejsca pracy, rynek pracy musi zacząć traktować nietypowe umowy o pracy w niepełnym wymiarze godzin, sporadycznej lub tymczasowej pracy zmianowej, pracy wykonywanej w domu lub telepracy na zasadzie normalnych form zatrudnienia, zyskując na dynamizmie i elastyczności, ale nie kosztem bezpieczeństwa. Uważam, że kobiety staną się głównymi beneficjentami bardziej elastycznych systemów, w których łączenie życia zawodowego z rodzinnym lub z macierzyństwem nie będzie tak obciążające, jak w przypadku bardziej tradycyjnych form zatrudnienia.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie. – (PT) Obecny kryzys gospodarczy i finansowy spotęgował problem ubogich pracujących kobiet, które często znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji zawodowej ze względu na konieczność łączenia pracy z obowiązkami rodzinnymi. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, jako że podzielam potrzebę zwalczania tego problemu i naciskania na państwa członkowskie oraz partnerów społecznych, by opracowali nowe, skuteczne strategie zapewnienia bezpieczeństwa pracy, uwzględniając zasadę równouprawnienia płci. Chciałbym podkreślić zawarty w rezolucji apel do Komisji o przedstawienie wniosku w sprawie stosowania zasady równej płacy dla mężczyzn i kobiet.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Głosowaliśmy za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania z własnej inicjatywy, w którym podkreśla się aspekt płci w zjawisku pracy o niestabilnym charakterze, piętnuje się różne sytuacje i nalega się na podjęcie działań mających na celu zwalczanie dyskryminacji kobiet. Ogólnie dokument ten prezentuje się pozytywnie, choć zawiera pewne sprzeczności i stwierdzenia, z którymi się nie zgadzamy.

Najważniejsze pozytywne propozycje zawarte w sprawozdaniu to:

wezwanie Komisji Europejskiej, aby wsparła państwa członkowskie w opracowaniu kampanii mającej na celu stopniowe przekształcenie kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej w stałych pracowników;

zwrócenie się do Komisji Europejskiej i państw członkowskich o opracowanie strategii dotyczących niepewnych warunków pracy, kładących nacisk na godziwe i ekologiczne miejsca pracy oraz uwzględniających równowagę płci;

wezwanie Rady i Komisji, aby scharakteryzowały zatrudnienie o niepewnym charakterze w wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich oraz w nowej strategii na rzecz równości płci.

  Nathalie Griesbeck (ALDE), na piśmie. – (FR) Dzień po Międzynarodowym Dniu Walki z Ubóstwem zdecydowanie opowiedziałam się za przyjęciem sprawozdania w sprawie kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej. Faktem jest, że pomimo pozytywnych zmian w zakresie proporcjonalnego udziału kobiet i mężczyzn oraz równouprawnienia płci, kobiety wciąż znajdują się w gorszej sytuacji niż mężczyźni, jeśli chodzi o zatrudnienie. Kobiety częściej niż mężczyźni wykonują pracę o niepewnym charakterze. Wciąż występują liczne dysproporcje między mężczyznami i kobietami w odniesieniu do potencjalnych miejsc pracy, jakości pracy, dochodów i wynagrodzenia.

Jest zatem rzeczą najwyższej wagi, by Komisja podjęła działania na rzecz aktywnego wspierania równości szans kobiet i mężczyzn w ramach przyszłej strategii równouprawnienia płci poprzez stopniowe przekształcanie pracowników w niepewnej sytuacji zawodowej w stałych pracowników oraz wspieranie krajowych inicjatyw zmierzających w tym kierunku.

  Jarosław Kalinowski (PPE), na piśmie. – (PL) Ścieżka kariery zawodowej kobiet często obarczona jest stereotypem, że jest to istota słabsza, mniej odporna, która w każdej chwili może zajść w ciążę, a w rezultacie korzystać, częściej niż mężczyzna, ze zwolnień lekarskich i urlopów. Przez to też kobietom trudniej znaleźć pracę, a te, które ją mają, są gorzej opłacane niż koledzy na tych samych stanowiskach. Kryzys gospodarczy uwypuklił te problemy i pokazał jak bardzo kobiety są wykorzystywane na rynku pracy. Umowy na krótki okres czasu, na niepełnym etacie, przy niezapłaconych nadgodzinach, to tylko kilka przykładów, które uważam za niedopuszczalne.

Dlatego konieczne jest, by zwrócić uwagę na przestrzeganie prawa pracy na równi wobec wszystkich pracowników. Należy przeciwdziałać wykorzystywaniu trudnego położenia ludzi, by zmusić ich do pracy w niegodziwych i zagrażających zdrowiu warunkach – szczególnie, jeśli chodzi o kobiety, które muszą zmagać się dodatkowo ze stereotypami.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie. – (IT) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Thomsen, jako że uważam za konieczną zmianę przepisów w sprawie warunków pracy kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej. W większości krajów nastąpiła zmiana funkcjonujących do niedawna warunków, przez co znacznie więcej kobiet zaczęło wykonywać pracę o niepewnym charakterze. Kobiety w tej sytuacji często nie wiedzą o przysługujących im prawach, w efekcie czego są bardziej narażone na utratę ochrony prawnej i niesprawiedliwe zwolnienie bez możliwości odwołania. Koniecznie należy położyć kres tej sytuacji, aby zapewnić taką samą godność wszystkim pracownikom. Mężczyznom i kobietom należy zatem zagwarantować równe możliwości szkolenia i przekwalifikowania zawodowego. Dotyczy to zwłaszcza kobiet, które wymagają większej ochrony w czasie ciąży i karmienia piersią oraz w często dramatycznej sytuacji powrotu do pracy.

  Jean-Marie Le Pen (NI), na piśmie. – (FR) W kontekście prac związanych z parlamentarną Komisją Praw Kobiet i Równouprawnienia szlachetnym zamierzeniem związanym ze sprawozdaniem socjalistycznej posłanki, pani Britty Thomsen, jest osiągnięcie postępu społecznego. Jednak jak zwykle bywa przy tego typu sprawozdaniach, obfituje ono w mgliste, ogólnikowe postulaty, które w rzeczywistości są niemożliwe do przyjęcia, i jest zakorzenione w mocno lewackiej, ekologicznej i proimigranckiej mentalności.

Nie można na przykład rozważać postulatu wspierania osiedlania się imigrantek, zwłaszcza gdy nie jest jasno powiedziane, czy chodzi o imigrantki legalne, czy nielegalne. Jeśli prawdą jest, że te kobiety – lub ci mężczyźni – są pierwszymi ofiarami globalizacji i ultraliberalnego, współczesnego niewolnictwa, to sposobem, w jaki można im pomóc w uniknięciu tych wszystkich straszliwych pułapek (złego traktowania, przemocy, wykorzystywania seksualnego), jest przede wszystkim umożliwienie im pozostania w we własnym kraju.

Aby wszyscy ci ludzie, których kusi perspektywa emigracji ekonomicznej, mogli pozostać w domu, należy odwrócić kierunek polityki imigracyjnej poprzez przedefiniowanie restrykcyjnej pomocy międzynarodowej w celu umożliwienia tym krajom osiągnięcia stabilności politycznej i gospodarczej.

  Marisa Matias (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Niepewny charakter dotyczy nie tylko warunków i stosunków pracy, ale i stabilności oraz jakości życia pracowników. W Europie niepewny charakter pracy dotyka w większym stopniu kobiety niż mężczyzn, pogłębiając dysproporcje między płciami pod względem praw socjalnych i wynagrodzenia. Sytuacja ta jest jeszcze bardziej poważna w odniesieniu do pracy w gospodarstwach domowych i pracy wykonywanej przez migrantki.

W czasach obecnego kryzysu utrata miejsc pracy dotknęła w pierwszej kolejności osoby znajdujące się w niepewnej sytuacji zawodowej. Wraz z postępem recesji i likwidacji miejsc pracy kontraktowej struktura zatrudnienia staje się coraz bardziej niepewna. Należy odwrócić ten trend. Należy zapewnić równouprawnienie płci i prawa socjalne w miejscu pracy. Zwalczanie zjawiska zatrudnienia o niepewnym charakterze i podwójnego obciążenia kobiet pracą powinno być jednym z najpilniejszych zadań UE, dlatego popieram przedmiotowe sprawozdanie, które stanowi krok w tym kierunku.

  Willy Meyer (GUE/NGL), na piśmie – (ES) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Thomsen poświęconego problemowi kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej,, niepokoi mnie bowiem fakt, iż kobiety zostały w szczególny sposób dotknięte skutkami kryzysu gospodarczego. Kryzys ten bowiem wywarł większy wpływ na pracę o niepewnym charakterze, która jest wykonywana głównie przez kobiety. Popieram projekt rezolucji, gdyż musimy posunąć się dalej w zwalczaniu bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji ze względu na płeć. Obecnie kobiety są nadmiernie reprezentowane w statystykach zatrudnienia o niepewnym charakterze, często musząc łączyć pracę z obowiązkami domowymi. Poparcie, jakiego udzieliłem, wynika z mojego zobowiązania do zmiany obecnej niesprawiedliwej sytuacji, w której kobiety dysponują mniejszymi możliwościami w zakresie dostępu do zatrudnienia, w większości wykonują pracę o niepewnym charakterze i zarabiają mniej niż mężczyźni na tym samym stanowisku. Z tych wszystkich względów głosuję za przyjęciem projektu rezolucji, w którym między innymi podkreśla się potrzebę zapewnienia równouprawnienia płci i ograniczenie segregacji na rynku pracy, a także wzywa się państwa członkowskie do zwalczania zjawiska pracy nierejestrowanej w celu przekształcenia jej w formalne zatrudnienie.

  Louis Michel (ALDE), na piśmie. – (FR) Popieram sprawozdanie w sprawie kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej, jako że trudno jest mi pojąć, dlaczego w XXI wieku kobiety w UE są wciąż odmiennie traktowane, jeżeli chodzi o perspektywy zawodowe, jakość pracy, dochody i jednakowe wynagrodzenie za jednakową pracę lub pracę o takiej samej wartości. Niestety nadmierna liczba kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej stanowi główny czynnik wpływający na różnice w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn. Podzielam pogląd, że poprawa jakości zatrudnienia kobiet przyczyni się do zmniejszenia różnic płacowych.

Uważam również, że wszystkim osobom w niepewnej sytuacji zawodowej, w tym kobietom, powinno przysługiwać prawo do kształcenia i szkolenia zawodowego, a także należy poprawić dostęp dziewcząt i młodych kobiet do wysokiej jakości kształcenia, szkolenia i studiów. Wreszcie istotne jest, by Komisja nadal wspierała państwa członkowskie w opracowaniu kampanii mającej na celu stopniowe przekształcenie pracowników w niepewnej sytuacji zawodowej w stałych pracowników.

  Alexander Mirsky (S&D) , na piśmie. – (LV) Dysproporcje płac mężczyzn i kobiet ujawniają się niestety ze szczególną siłą w czasach kryzysu. Musimy znacznie rozszerzyć zakres tej debaty, a następnie opracować konkretne wnioski w sprawie uregulowania stosunków pracy w odniesieniu do kobiet. Musimy ponadto wprowadzić gwarancje socjalne, zwłaszcza dla samotnych matek, kobiet niepełnosprawnych i pracujących w przemyśle ciężkim. Na społeczeństwie spoczywa obowiązek wysłania pracodawcom wyraźnego sygnału, że wykorzystanie okazji do zmniejszenia wynagrodzenia lub godzin pracy ze względu na płeć nie znajdzie akceptacji. Należy stworzyć osobny fundusz wspólnotowy w celu wspierania samotnych matek, które utraciły pracę i środki utrzymania. W tym względzie inicjatywa pani poseł Thomsen pojawiła się we właściwym czasie. W pełni popieram przedmiotowe sprawozdanie, które zwiastuje nowe podejście do rozwiązywania problemów kobiet w dziedzinie zatrudnienia.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. – (DE) Te formy zatrudnienia są przede wszystkim problemem dotykającym kobiety, jako że trudność pogodzenia kariery zawodowej z życiem rodzinnym zmusza wiele z nich do podejmowania pracy o niepewnym charakterze, co na późniejszym etapie życia nieuchronnie prowadzi do ubóstwa. W tym względzie nie możemy pominąć faktu, że zatrudnienie w tej postaci jest również udziałem mężczyzn, a zagrożenie ubóstwem występuje nawet w przypadku posiadania pracy w pełnym wymiarze godzin. Krajowe systemy i przepisy z zakresu opieki socjalnej mają jednak za zadanie chronienie w razie potrzeby ciężko pracujących obywateli. W sprawozdaniu nadmierną uwagę poświęca się kwestii imigrantek, które często wydają się pracować w niepełnym wymiarze godzin, i pośrednio postuluje się poparcie dla ich osiedlania się. Kobiety z całą pewnością szczególnie dotykają fałszywe obietnice handlarzy, problemy globalizacji, a w przypadku nielegalnego wjazdu – nowe formy niewolniczej pracy w przedsiębiorstwach. Dalsze wspieranie importowanej biedy nie jest rozwiązaniem. Pogłębia to jedynie problemy społeczne i może trwale zagrozić spokojowi społecznemu. Wzmacnianie tego trendu oznacza obranie niewłaściwej drogi. W ostatecznym rozrachunku zmiana może się dokonać jedynie na poziomie lokalnym, czyli w krajach pochodzenia. Te działania prowadzone tylnymi drzwiami należy odrzucić w możliwie najbardziej zdecydowany sposób.

  Claudio Morganti (EFD), na piśmie. – (IT) Przedsiębiorstwa zareagowały na obecny kryzys gospodarczy i finansowy, redukując tymczasowe zatrudnienie, np. zatrudnienie regulowane umowami na czas określony, i posiłkując się najemną siła roboczą lub osobami pracującymi w ramach innych form zatrudnienia niestałego.

Poparłbym rezolucję, gdyby nie zachęcała pracodawców do podejmowania konkretnych kroków w zakresie integracji imigrantek. Uważam, że jest to przejaw dyskryminacji wobec naszych kobiet-pracowników. Z tego względu głosowałem przeciwko przyjęciu rezolucji.

  Wojciech Michał Olejniczak (S&D), na piśmie. – (PL) Poprzez pojęcie „pracy o niepewnym charakterze” sprawozdawczyni rozumie takie formy zatrudnienia, które cechują się małym bezpieczeństwem pracy, niską płacą, brakiem ochrony socjalnej i przywilejów związanych z zatrudnieniem, brakiem ochrony przed dyskryminacją, a także ograniczeniem szans na awans na rynku pracy, zbiorowej reprezentacji pracowników czy wreszcie środowiskiem pracy niespełniającym minimalnych standardów bezpieczeństwa i higieny.

Kryzys finansowy i gospodarczy sprawił, iż problem pracy o niepewnym charakterze stał się jeszcze bardziej widoczny i palący. Przedsiębiorcy zdecydowanie zredukowali tymczasowe zatrudnienie i istnieje obawa, iż zlikwidowane miejsca pracy nie zostaną przywrócone. Niestety sytuacja dotyka w największej mierze kobiet i jest najbardziej widoczna w sektorze usług (hotelarstwo, gastronomia, edukacja, zdrowie, praca socjalna) oraz w rolnictwie. Kobiety pracują w tych sektorach w niepełnym wymiarze godzin, co skutkuje niższymi płacami i emeryturami, mniejszym wsparciem społecznym oraz brakiem możliwości awansu. Ostatnie badania wskazują, że zdolność kobiet do zdobycia zatrudnienia jest zdecydowanie niższa niż mężczyzn.

Co więcej, nadal istnieje ogromna różnica między płacami kobiet i mężczyzn (wynosi ona około 18 %, a zarobek kobiet za godzinę pracy jest o jedną piątą niższy niż wynagrodzenie mężczyzn). Mając na względzie powyższe problemy, głosowałem za przyjęciem sprawozdania proponującego rozwiązania na rzecz wyjścia z tej trudnej sytuacji w polityce zatrudnienia.

  Alfredo Pallone (PPE), na piśmie – (IT) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Thomsen. W czasach dekoniunktury gospodarczej, jakiej obecnie doświadczamy, pewne grupy pracowników zawsze płacą najwyższą cenę. W istocie rzeczy osoby będące w niepewnej sytuacji zawodowej przechodzą przez kryzys bez zabezpieczeń, jakie są udziałem innych pracowników. W jeszcze gorszej sytuacji w obrębie tej grupy są kobiety. Problem pracy o niepewnym charakterze jest szeroko rozpowszechniony wśród kobiet, zwłaszcza w sektorze usług i rolnictwie, i potrzebne są pilne działania, aby zmienić tę sytuację. U jej podstaw leży szereg przyczyn. Różnice w zatrudnieniu i płacy pomiędzy mężczyznami i kobietami są wciąż zbyt wielkie, byśmy mogli twierdzić, że udało się osiągnąć równouprawnienie, dlatego też pewne środki, takie jak urlop macierzyński, opieka zdrowotna i emerytury, byłyby skutecznym sposobem powstrzymania rozpowszechniania się zjawiska pracy o niepewnym charakterze. Jednakże bez wątpienia punktem wyjścia dla przeciwdziałania nierównościom w zatrudnieniu jest kształcenie i szkolenie młodych kobiet. Potrzebne są wreszcie pogłębione badania przyczyn i kosztów niskich kwalifikacji.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Praca o niepewnym charakterze jest istotnym czynnikiem niestabilności społecznej, która się obecnie znacząco pogłębia wraz ze wzrostem stopy bezrobocia w wielu krajach, w tym w moim kraju, Portugalii.

Każde załamanie bezpieczeństwa zatrudnienia tradycyjnie uderza w pierwszej kolejności i najmocniej w kobiety wykonujące prace fizyczne, które otrzymują niższe wynagrodzenie, nawet za taką samą pracę, są częściej bezrobotne i w większym stopniu narażone na brak bezpieczeństwa pracy z uwagi na długotrwałe czynniki społeczne, a konkretnie ze względu na macierzyństwo.

Negatywne skutki tej sytuacji nie ograniczają się do już i tak poważnej dyskryminacji, jakiej od zawsze doświadczają kobiety. Utrudniając kobietom równy dostęp do świata pracy, wpływa ona na ich niezależność ekonomiczną oraz autonomię jako jednostek.

W kontekście tym zwalczanie zjawiska braku bezpieczeństwa pracy, zwłaszcza dla kobiet, stanowi bardzo konstruktywny wkład w realizację podstawowych wartości, na straży których stoi Unia Europejska: stabilności społecznej i równouprawnienia płci.

  Rovana Plumb (S&D), na piśmie. – (RO) Obecny kryzys gospodarczy i finansowy jest również świadkiem wzrostu zjawiska pracy o niepewnym charakterze, zwłaszcza wśród kobiet. Zlikwidowane w czasie recesji stałe miejsca pracy z całą pewnością nie zostaną przywrócone, lecz będą zastąpione nietypowymi – a nawet bardzo nietypowymi – formami zatrudnienia. Spowoduje to gwałtowne pogorszenie warunków zatrudnienia. W Unii Europejskiej 31,5 % kobiet pracuje w niepełnym wymiarze godzin (30 lub mniej godzin tygodniowo), natomiast w przypadku mężczyzn odsetek ten wynosi jedynie 8,3 %.

Wierzę, że warunki kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej można poprawić dzięki stabilności systemów emerytalnych, instrumentom pożyczkowym na projekty samopomocy oraz programom tworzenia miejsc pracy i systemom alternatywnych źródeł dochodów.

Zwracam się do Komisji i państw członkowskich o opracowanie możliwych do zrealizowania strategii dotyczących niepewnych warunków pracy, kładących nacisk na godziwe i ekologiczne miejsca pracy oraz uwzględniających równowagę płci. Wzywam każde państwo członkowskie do wprowadzenia jasnych środków, które doprowadzą do 2020 roku do ograniczenia o 10 % różnic w wynagrodzeniach uwarunkowanych płcią, w tym różnic w wysokości emerytur, w celu zapewnienia poprawy warunków życia, zwalczania ubóstwa i zwiększenia wzrostu gospodarczego.

  Crescenzio Rivellini (PPE), na piśmie. – (IT) Pragnę pogratulować pani poseł Thomsen doskonałej pracy. Kobiety zbyt często muszą akceptować warunki zatrudnienia, które są dalekie od przyzwoitych. Należy zatem bacznie obserwować sytuację zatrudnionych kobiet, zwłaszcza tych będących w ciąży i karmiących piersią. Kobiety powracające do pracy z urlopu macierzyńskiego muszą mieć pewność, że będą w stanie aktywnie funkcjonować na rynku pracy.

Wzywa się również państwa członkowskie, aby pilnie baczyły na nadużycia pracodawców wobec kobiet. Sprawców takich nadużyć należy jak najszybciej pociągać do odpowiedzialności. Ponadto należy opracować nową europejską strategię zatrudnienia, aby kobiety w trudnej sytuacji zawodowej mogły być objęte systemem zabezpieczeń społecznych i ochroną stosunku pracy.

  Robert Rochefort (ALDE), na piśmie. – (FR) Pracownicy wykonujący niskopłatną – nierejestrowaną lub nielegalną – pracę, pracownicy bez prawa do ochrony socjalnej lub świadczeń związanych z pracą, pracownicy bez perspektyw awansu na rynku pracy… Liczba pracowników w tzw. niepewnej sytuacji zawodowej zwiększa się wskutek obecnego kryzysu gospodarczego. W grupie tej uwidaczniają się wyraźne podziały ze względu na płeć: kobiety są w niej nadmiernie reprezentowane. Świadomy potrzeby zapewnienia im większej ochrony, poparłem rezolucję Parlamentu Europejskiego w sprawie pracowników w niepewnej sytuacji zawodowej. Wzywam państwa członkowskie do zapewnienia jak najszybszego pociągania do odpowiedzialności pracodawców narażających pracowników na nadużycia i niekorzystne traktowanie Należy również przyjąć środki gwarantujące takim pracownikom ochronę związkową praw, takich jak godna płaca, urlop macierzyński oraz uczciwe i regularne godziny pracy. Mam również nadzieję, że cele barcelońskie w zakresie opieki nad dziećmi będą jak najszybciej wprowadzone w życie i wyeliminowane zostaną przeszkody uniemożliwiające kobietom pracę w wymiarze, jaki same wybiorą: na cały etat lub pół etatu.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie. – Było to ważne sprawozdanie i cieszę się, że Parlament Europejski je przyjął, głównie ze względu na to, że podkreśla się w nim związek między płcią a niepewną sytuacją zawodową i przypomina o widocznym na rynku pracy zjawisku zamiany standardowych form zatrudnienia na formy niestandardowe, co stwarza konieczność zapobiegania przekształcaniu się niestandardowych form zatrudnienia w pracę o niepewnym charakterze; zauważa się, że w celu walki z tymi problemami należy zwrócić się do państw członkowskich i partnerów społecznych o zbliżenie w znacznym stopniu prawodawstwa i przepisów umownych dotyczących pracy standardowej i nietypowej, aby najbardziej dogodne i najtańsze formy zatrudnienia nie stały się nadrzędne w stosunku do innych, biorąc jednak pod uwagę ryzyko ewentualnego nasilenia się zjawiska pracy nierejestrowanej; a także wzywa się Radę i Komisję, aby scharakteryzowały zatrudnienie o niepewnym charakterze w wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich oraz w nowej strategii na rzecz równości płci.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie. – (IT) Kobiety najciężej odczuwają skutki obecnego kryzysu gospodarczego właśnie dlatego, że znajdują się w gorszej sytuacji ze względu na to, że ich praca zazwyczaj nie ogranicza się tylko do pracy zawodowej, ale obejmuje również obowiązki domowe i rodzinne. Praca o niepewnym charakterze wykonywana jest w większości przez kobiety, które przez to pozbawione są bezpieczeństwa pracy, mało zarabiają, dysponują mniejszą ochroną socjalną i mają niskie kwalifikacje.

W tych okolicznościach kobiety, które gotowe są podjąć ponownie zatrudnienie po przerwie spowodowanej chorobą lub urodzeniem dziecka, często stwierdzają, że nie ma dla nich pracy. Nasza delegacja jest bardzo wyczulona na te problemy i – pozwolę sobie dodać – na bardzo podobne problemy dotykające kobiet, które nie są wprawdzie zatrudnione, lecz prowadzą własną działalność gospodarczą. Poparlibyśmy przedmiotowe sprawozdanie w całości, gdyby nie propagowano w nim polityki integrowania pracujących kobiet spoza Unii Europejskiej kosztem obywateli europejskich. Dlatego niestety głosowaliśmy przeciwko jego przyjęciu.

  Joanna Senyszyn (S&D), na piśmie. – (PL) Poparłam sprawozdanie dotyczące kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej. Kryzys ekonomiczny wpłynął na destabilizację rynku pracy. Pracodawcy ograniczyli zatrudnienie lub zatrudniali pracowników tymczasowych, oferując im gorsze warunki finansowe. Fale zwolnień sprawiły także, że wiele osób znalazło się poza rynkiem pracy. W szczególnie trudnej sytuacji znaleźli się absolwenci, osoby starsze oraz kobiety. Kryzys pogłębił istniejące nierówności w zatrudnieniu ze względu na płeć. Szczególnie odczuły to kobiety, które stanowią największy odsetek pracowników zatrudnionych w tzw. pracy o niepewnym charakterze. Pogłębieniu uległa luka finansowa w zarobkach, zwiększyły się nierówności w ochronie socjalnej. Taka sytuacja utrudniła także rozwój zawodowy kobiet i wpłynęła na utrwalanie się stereotypów zawodowych ze względu na płeć. W związku w tym kobietom zatrudnionym w tzw. niepewnym charakterze należy się szczególna ochrona!

Powinny być one m.in. obowiązkowo objęte systemami zabezpieczenia społecznego oraz przepisami dot. ochrony stosunku pracy. Istotne jest także zabezpieczenie finansowe kobiet na wypadek bezrobocia lub macierzyństwa. Kobiety wykonujące prace o niepewnym charakterze powinny mieć także możliwość związkowej ochrony zawodowej. Ponadto, kobietom pracującym wyłącznie w domach należy zagwarantować bezpłatny dostęp do usług doradczych w zakresie praw socjalnych. Zwracam także uwagę na konieczność uregulowania sytuacji prawnej pracowników sezonowych, którzy w związku z charakterem wykonywanej pracy są bardziej narażeni na różne nieprawidłowości.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie. – (DE) Według ostatnich dostępnych danych 31 % kobiet pracuje w niepełnym wymiarze godzin, natomiast w przypadku mężczyzn odsetek ten wynosi jedynie 8,3 %. Osoby pracujące w niepełnym wymiarze godzin mniej zarabiają i w efekcie otrzymują niższe emerytury niż osoby pracujące w pełnym wymiarze godzin. Są one też w gorszej sytuacji, jeśli chodzi o pracę zespołową, co przejawia się trudnościami w zatrudnianiu lub awansowaniu na wyższe stanowiska. Należy zauważyć, że 36 % mężczyzn o wykształceniu na poziomie studiów magisterskich lub wyższym zajmuje stanowiska kierownicze, natomiast w przypadku kobiet odsetek ten wynosi tylko 15 %. Jeśli chodzi zaś o niższe zarobki, to należy wspomnieć, że w Europie różnica między płacami kobiet i mężczyzn wynosi średnio 18%, nie uwzględniając różnic w liczbie przepracowanych godzin czy typach umów.

  Marina Yannakoudakis (ECR), na piśmie. – Grupa ECR konsekwentnie stoi na stanowisku, że decyzje dotyczące polityki społecznej i prawa pracy powinny być podejmowane nie na szczeblu UE, lecz na poziomie państw członkowskich, przez władze krajowe i lokalne. Uznajemy znaczenie minimalnych standardów traktowania pracowników w miejscu pracy i cieszymy się, że Parlament Europejski działa na rzecz podniesienia świadomość tej kwestii, ale uważamy, iż standardy te powinny odnosić się zarówno do mężczyzn, jak i kobiet, a konkretne zalecenia, dotyczące na przykład umów o pracę czy opieki nad dziećmi, nie wchodzą w zakres obowiązków UE.