Πληρη πρακτικα των συζητησεων

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010 - Στρασβούργο

6. Συμπεράσματα της συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (28-29 Οκτωβρίου) και οικονομική διακυβέρνηση (συνέχεια της συζήτησης)

  Πρόεδρος. – Συνεχίζουμε τώρα με τη συζήτηση για τα συμπεράσματα της συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (28-29 Οκτωβρίου) και την οικονομική διακυβέρνηση.

  Kathleen Van Brempt (S&D). – (NL) Κύριε Πρόεδρε, όταν ακούει κανείς τη σημερινή συζήτηση, ένα πράγμα ξεχωρίζει, και αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα της οικονομικής διακυβέρνησης, που είναι σημαντική για όλες σχεδόν τις πολιτικές Ομάδες. Η συναίνεση είναι μόνο επιφανειακή, καθώς υπάρχει τεράστια διαφορά ως προς την ερμηνεία που δίδεται σε αυτήν την οικονομική διακυβέρνηση. Εξετάζοντας την ερμηνεία του Συμβουλίου, που γίνεται φανερή και στα συμπεράσματά του, βλέπουμε μια μονόπλευρη εστίαση σε ό,τι το Συμβούλιο θεωρεί απαραίτητο, δηλαδή εξοικονόμηση, εξοικονόμηση και ακόμα περισσότερη εξοικονόμηση. Πρόκειται σχεδόν για μια ιδεολογία που κατέστη νόμος της οικονομίας: αρκεί να εξοικονομηθούν αρκετά, και θα φτιάξουν όλα. Εμείς δεν ερμηνεύουμε έτσι την οικονομική διακυβέρνηση. Απεναντίας, θα χρειαστεί κάτι εντελώς διαφορετικό, και αυτό δεν το λέει μόνο η δική μας Ομάδα. Δείτε τι λένε οι οικονομολόγοι, δείτε το χθεσινό φύλλο της De Tijd –που δεν συνιστά ακριβώς εφημερίδα σοσιαλιστικής προπαγάνδας– που λέει, και παραφράζω το κείμενο, «η εξοικονόμηση από μόνη της υπονομεύει τις ήδη πάσχουσες οικονομίες και κάνει ολοένα και πιο δύσκολη την εξόφληση των χρεών». Χρειάζονται και επενδύσεις. Ένα πολύ καλό, προφανές παράδειγμα του τι χρειάζεται είναι η αύξηση του ποσοστού απασχόλησης. Το γεγονός αυτό θα επέτρεπε την εξόφληση των χρεών σε όλα τα κράτη μέλη μας. Παρ’ όλα αυτά, αυτό προϋποθέτει να υπάρχει το θάρρος να πραγματοποιηθούν επενδύσεις στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, το θάρρος να πραγματοποιηθούν επενδύσεις όσον αφορά την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής. Αν παρατηρήσουμε τις ενέργειες εξοικονόμησης που πραγματοποιούνται στα διάφορα κράτη μέλη, θα δούμε ότι περικόπτονται αυτές ακριβώς οι επενδύσεις. Χρειάζεται όραμα –μια προοπτική όσον αφορά την οικονομική πολιτική– που θα αποτελέσει τη βάση κινητοποίησης των πόρων για να επιτευχθεί αυτό. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να δούμε πώς μπορούμε να διαμορφώσουμε καλύτερα το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Πιστεύω ότι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη δική μας άποψη για την οικονομική διακυβέρνηση και στην άποψη του Συμβουλίου.

  Paulo Rangel (PPE). – (PT) Κύριε Πρόεδρε, κύριε Van Rompuy, κύριε Barroso, θα ήθελα προφανώς να πω ότι η θέση της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Χριστιανοδημοκράτες) είναι σαφής: η Ομάδα μου είναι της άποψης ότι η επίλυση της σοβαρής κρίσης που βιώνει η Ευρώπη είναι δυνατή μόνο μέσω της επέκτασης της οικονομικής διακυβέρνησης και της κοινοτικής μεθόδου. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης και χειρισμού της κρίσης είναι μέσω της επέκτασης της κοινοτικής μεθόδου, μέσω μεγαλύτερης οικονομικής διακυβέρνησης και μέσω των κατάλληλων μηχανισμών για ένα πραγματικά ενιαίο νόμισμα στην ευρωζώνη. Εντούτοις, αυτό σημαίνει ότι κάθε θεσμικό όργανο ανεξαιρέτως –το Συμβούλιο, η Επιτροπή και το Κοινοβούλιο– πρέπει να δείξει στο κοινό ότι είναι προσηλωμένο στις ευθύνες του. Πρέπει να πούμε ότι είναι σαφές πως οι μεγαλύτερες ομάδες του Κοινοβουλίου, τουλάχιστον, είναι διατεθειμένες να συνεργαστούν ανοιχτά επεκτείνοντας την κοινοτική μέθοδο, θεσπίζοντας μέτρα οικονομικής διακυβέρνησης και παρέχοντας στο ενιαίο νόμισμα τις απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση στην Ευρώπη. Είναι επίσης σαφές σήμερα ότι το ίδιο ισχύει και για την Επιτροπή και τον Πρόεδρο της Επιτροπής, ο οποίος έχει δείξει ότι δεν είναι υποχρεωμένος στο Συμβούλιο ή στο Κοινοβούλιο, αλλά εργάζεται υπέρ των ευρωπαϊκών συμφερόντων, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των Σοσιαλιστών και της κ. Ferreira.

Το Συμβούλιο θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του τον Δεκέμβριο. Βασιζόμαστε όλοι σε αυτό και στην κατηγορηματική δέσμευσή του στον ευρωπαϊκό διάλογο, κύριε Van Rompuy.

  Μαριέττα Γιαννάκου (PPE). - Κύριε Πρόεδρε, είναι προφανές ότι ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης που αποφασίστηκε είναι οπωσδήποτε θετικό βήμα. Ωστόσο, λείπει ακόμη ο στρατηγικός σχεδιασμός που θα έπρεπε να περιλαμβάνει την οικονομική ένωση και προφανώς την οικονομική διακυβέρνηση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε χάρη στις ισχυρές κυβερνήσεις της εποχής. Η οικονομική κρίση μπόρεσε να περάσει χάρη σε αδύναμες κυβερνήσεις που επέτρεψαν στους οικονομικούς αυτοματισμούς της οικονομικής παγκοσμιοποίησης να υποκαταστήσουν τις πολιτικές αποφάσεις που η κοινωνία μας έχει ανάγκη για να διατηρήσει τη λειτουργία της.

Η Ευρώπη εξασφάλισε 50 χρόνια ευημερίας και εμείς σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε να εξασφαλίζουμε αυτήν την ευημερία στους πολίτες. Είναι σαφές λοιπόν ότι η ανάπτυξη πρέπει να συνεχιστεί. Το ερώτημα είναι ποια είναι η ανάπτυξη σε μια εποχή που όλα αλλάζουν στο παγκόσμιο σύστημα; Τι είναι η Ευρώπη; Τι θα είναι; Χώρα βιομηχανιών, μικρομεσαίων επιχειρήσεων, υπηρεσιών, εξαγωγικός παράγων; Χρειαζόμαστε λοιπόν ισχυρότερη Ευρώπη αντί για την καχυποψία και το διακυβερνητισμό που εμφανίζονται πολύ συχνά τελευταία.

Είναι ολοφάνερο ότι ορισμένες χώρες δεν τήρησαν το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά, όπως μου απήντησε ο κ. Reinfeldt πέρυσι τον Δεκέμβριο, μόνο μία χώρα τήρησε πλήρως το Σύμφωνο Σταθερότητας· όλες οι άλλες, δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους.

Επομένως, θα πρέπει να στηρίξουμε όλοι μαζί τις χώρες που αυτήν τη στιγμή βρίσκονται στη δίνη της κρίσης. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, πού βρίσκεται η δύναμη των μεγάλων χωρών; Νομίζω στην κοινή παρουσία των μικρών χωρών μέσα στο ευρωπαϊκό σύστημα. Άλλωστε, το κόστος της μη Ευρώπης είναι οπωσδήποτε δυσβάσταχτο για όλους μας.

  Tunne Kelam (PPE). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, το κλειδί για την έξοδο από την οικονομική κρίση είναι η εξαγωγή δεσμευτικών συμπερασμάτων από αυτήν διότι, πάνω από όλα, πρόκειται για κρίση εμπιστοσύνης και ευθύνης. Η εμπιστοσύνη βασίζεται στην εύλογη εξισορρόπηση των εσόδων και των δαπανών.

Για πάνω από 20 χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είχε συνηθίσει να ζει και να καταναλώνει σήμερα, εις βάρος του αύριο, ακόμη και του μεθαύριο – εις βάρος των επόμενων γενιών, οι αριθμοί των οποίων μειώνονται δραματικά. Δεύτερον, είχαμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε τους κανόνες που βασίζονται στη σταθερότητα με πολύ φιλελεύθερο τρόπο. Αν τα μεγάλα κράτη μπορούν να το κάνουν σε περίπτωση εθνικής ανάγκης, είναι ευκολότερο να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και οι υπόλοιποι. Συνεπώς, η αξιοπιστία της Ευρώπης θα δοκιμαστεί μέσω των πολιτικών ενός ισοσκελισμένου προϋπολογισμού προκειμένου να επιβληθεί η αρχή της δημοσιονομικής πειθαρχίας και να αποκατασταθεί με κάθε σοβαρότητα.

Τρίτον, απαιτούνται προφανώς μηχανισμοί ελέγχου και εξισορρόπησης. Δεν μπορώ παρά να επιδοκιμάσω την έγκριση των συμπερασμάτων του Συμβουλίου για την ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση, την ενεργοποίηση των κριτηρίων χρέους και τη δυνατότητα ενός μηχανισμού έγκαιρης παρέμβασης. Αυτό που χρειαζόμαστε, όμως, πραγματικά –και υποστηρίζω απόλυτα τα συμπεράσματα του συναδέλφου κ. Verhofstadt– είναι πραγματική οικονομική διακυβέρνηση και πραγματικές αυτόματες κυρώσεις, αυστηρές κυρώσεις. Αναμένουμε τις προτάσεις πλαίσιο της Επιτροπής για τους μελλοντικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης κρίσεων τον επόμενο μήνα.

  Elena Băsescu (PPE). – (RO) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να επικροτήσω τη νέα δέσμη μέτρων για την αύξηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και τη διεύρυνση της οικονομικής εποπτείας. Θεωρώ ότι τα προτεινόμενα μέτρα ήταν απαραίτητα λόγω των διαφορών που παρατηρήθηκαν ανάμεσα στα κράτη μέλη όσον αφορά τη συμμόρφωση με τις φορολογικές και δημοσιονομικές πολιτικές. Κατά συνέπεια, η οικονομική κρίση δημιούργησε μια ανησυχητική εικόνα για αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ρουμανίας.

Πιστεύω ότι η βασικότερη καινοτομία είναι η δημιουργία ενός νέου πλαισίου μακροοικονομικής εποπτείας. Θα διευκολύνει τον εντοπισμό αναδυόμενων ανισορροπιών και κινδύνων.

Η έγκριση της έκθεσης για την οικονομική διακυβέρνηση που καταρτίστηκε από την Ειδική Ομάδα με επικεφαλής τον κ. Van Rompuy αποτέλεσε σημαντικό βήμα. Η εφαρμογή της θα δημιουργήσει, συνεπώς, ένα νέο, ισχυρό πλαίσιο διαχείρισης κρίσεων.

Θα ήθελα επίσης να αναφέρω τη σημασία του κανονισμού για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης των εθνικών προϋπολογισμών με τα δημοσιονομικά πρότυπα της ΕΕ. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι εθνικοί προϋπολογισμοί δεν θα μπορούν πλέον να παρακάμπτουν τους δημοσιονομικούς κανονισμούς της ΕΕ.

  Csaba Sándor Tabajdi (S&D). – (HU) Κύριε Πρόεδρε, η προσεχής ουγγρική Προεδρία θα κληθεί να αντιμετωπίσει τη μείζονα πρόκληση της εφαρμογής της τροποποίησης της Συνθήκης της Λισαβόνας και της καθιέρωσης της οικονομικής διακυβέρνησης το συντομότερο δυνατό. Τα κράτη μέλη που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη βλέπουν με έκπληξη την ευρωζώνη να σπάει σε όλα τα μέτωπα. Δεσμευόμαστε από τη συνθήκη προσχώρησης, και η ικανότητά μας να συμβαδίσουμε εξαρτάται από το κατά πόσον το πιο εύπορο κομμάτι της Ευρώπης θα σταθεροποιηθεί και κατά πόσον η κοινοτική αλληλεγγύη μπορεί να παραγκωνίσει τα εθνικά ίδια συμφέροντα.

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και κατανόηση την κρίση στην Ιρλανδία και τα προβλήματα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και περιμένουμε να δούμε αν θα καταρρεύσει η ευρωζώνη. Η απόφαση του Συμβουλίου, αν και καθυστερημένη, ως συνήθως, ήταν εντέλει η σωστή. Η καθιέρωση μέτρων οικονομικής διακυβέρνησης μπορεί κάλλιστα να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή στην ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αλλά η εφαρμογή της θα μπορούσε να είναι ύπουλη και να φέρει πλήθος επιπλοκών. Είμαι βέβαιος ότι η ουγγρική Προεδρία θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλίσει την επιτυχία.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL). – (PT) Κύριε Πρόεδρε, η Πορτογαλία βιώνει τη μεγαλύτερη γενική απεργία των τελευταίων 20 χρόνων. Οι διαμαρτυρίες έπονται εξίσου σημαντικών διαμαρτυριών που σημειώθηκαν σε αρκετές χώρες της ΕΕ, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Γαλλία. Ποια είναι η απάντηση των ηγετών του Συμβουλίου και της Επιτροπής; Αγνοούν τις διαμαρτυρίες κατά των αντικοινωνικών πολιτικών τους και εμμένουν στις ίδιες πολιτικές που συνέβαλαν στη δημιουργία της τρέχουσας κατάστασης. Αντιμετωπίζουν επιπόλαια το γεγονός ότι η ευπάθεια του ευρώ συνιστά άμεσο αποτέλεσμα των πολιτικών που ασκούν: ελευθέρωση των κεφαλαιαγορών, απεριόριστη οικονομική κερδοσκοπία και η απαίτηση της ονομαστικής σύγκλισης μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Στο μεταξύ, η πραγματική σύγκλιση μεταξύ των οικονομιών επιδεινώνεται, η ανεργία και η φτώχεια αγγίζουν αφόρητα επίπεδα και αυξάνονται οι κοινωνικές εντάσεις. Για πόσο ακόμα θα επιμένουν να ακολουθούν αυτόν τον δρόμο; Τι πρέπει να γίνει για να παύσουν αυτές οι πολιτικές και να υπάρξει μεγαλύτερη δέσμευση ως προς τον τομέα της παραγωγής, τις θέσεις εργασίας και την εκτίμηση της εργασίας;

  Jaroslav Paska (EFD). – (SK) Κύριε Πρόεδρε, οι διαπραγματεύσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στα τέλη Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκαν υπό δύσκολες συνθήκες. Όλες οι χώρες βρίσκονται επί του παρόντος σε διαδικασία τροποποίησης της οικονομικής πολιτικής τους με στόχο την έξοδο από τη δυσμενή οικονομική κατάσταση το ταχύτερο δυνατόν και την επίτευξη μιας κάποιας οικονομικής ανάπτυξης.

Μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία, και άλλες χώρες της ευρωζώνης διατρέχουν κίνδυνο αφερεγγυότητας. Θα πρέπει, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε ότι σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, είναι πολύ δύσκολο για τους αρχηγούς κυβερνήσεων να εγκρίνουν αποφάσεις μέσα από τις οποίες θα παραιτούνταν από την ικανότητα διαμόρφωσης και ρύθμισης της οικονομικής διακυβέρνησης των κρατών τους και θα παρέδιδαν ορισμένες εξουσίες οικονομικής διακυβέρνησης σε επίπεδο θεσμικών οργάνων.

Πρέπει συνεπώς να συζητήσουμε με ιδιαίτερη ευαισθησία τις κοινές μας ιδέες σχετικά με την έξοδο της Ευρώπης από αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που διανύουμε, όσο το δυνατόν ασφαλέστερα και ταχύτερα, χωρίς να υποτιμήσουμε τις προσπάθειες των επιμέρους αντιπροσώπων των κυβερνήσεων για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι χώρες τους μέσω των δικών τους δυνάμεων και ικανοτήτων, προς αποφυγή συγκρούσεων με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα.

  Andrew Henry William Brons (NI). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επανέλαβε το παλιό και κοινότοπο σύνθημα που λέει ότι πρέπει να αποφευχθούν όλες οι μορφές προστατευτισμού και οποιαδήποτε διακύμανση των συναλλαγματικών ισοτιμιών προκειμένου να αποκομισθούν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.

Η αποδοχή της παγκοσμιοποίησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε τις ευρωπαϊκές χώρες έρμαια του ανταγωνισμού από αναδυόμενες οικονομίες, ιδιαίτερα από την Κίνα, με τις οποίες δεν μπορούμε να συναγωνιστούμε. Οι οικονομίες αυτές περιφρονούν τα διεθνή διπλώματα ευρεσιτεχνίας και τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, απασχολούν εργαζομένους με μισθούς πείνας, και ορισμένες φορές μισθούς καταναγκαστικής εργασίας. Η Κίνα έχει θέσει το νόμισμά της σε τεχνητά χαμηλό επίπεδο για να καταστήσει ακόμη φθηνότερα τα προϊόντα της.

Οι χώρες της Ευρώπης πρέπει μεμονωμένα, κατά την άποψή μου, ή συλλογικά να προστατεύσουν τους εργοδότες και τους εργαζομένους τους από αυτόν τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Ωστόσο, δεν πρέπει να καθηλωθούν σε τεχνητά χαμηλό επίπεδο οι συναλλαγματικές ισοτιμίες για να επιτευχθεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, ούτε να διατηρηθούν σε τεχνητά κοινό επίπεδο –το ευρώ– πράγμα που θα έφερνε σε μειονεκτική θέση τις χώρες της ευρωζώνης στο σύνολό τους. Αν είχε επιτραπεί η πτώση της αξίας των νομισμάτων των πασχουσών χωρών, δεν θα είχε ακολουθήσει ανάκαμψη.

  Jean-Pierre Audy (PPE). – (FR) Κύριε Πρόεδρε, κύριε Van Rompuy, κύριε Barroso, θα ήθελα καταρχάς να θίξω το ζήτημα των δημόσιων δαπανών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αναρωτιέμαι αν έχει έρθει η ώρα, δεδομένων των σημαντικών προκλήσεων που μας περιμένουν, να πραγματοποιήσουμε μια μεγάλη συζήτηση με τους εθνικούς μας ομολόγους και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με την κοινοτικοποίηση και τη συγκέντρωση των δημόσιων δαπανών μας. Θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του κ. Lamassoure: έχουμε 27 στρατούς και κανέναν εχθρό· μια τελωνειακή ένωση και 27 διοικήσεις· ερευνητικά προγράμματα που έχουν λάβει χρηματοδότηση 15 έως 20 φορές χωρίς κανέναν συντονισμό· διευρωπαϊκά δίκτυα που θα έπρεπε να διασυνδέονται· ενεργειακά δίκτυα κ.λπ.

Προτείνω να αναθέσουμε σε έναν ανεξάρτητο ελεγκτή τον έλεγχο των δημόσιων δαπανών στα ακόλουθα τρία επίπεδα: σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε εθνικό επίπεδο και σε τοπικό εκτελεστικό επίπεδο. Τα αποτελέσματα του ελέγχου αυτού θα μοιράζονταν στους βουλευτές και τους ευρωβουλευτές προκειμένου να διεξαχθεί μια μεγάλη συζήτηση για τις δημόσιες δαπάνες· θα μπορούσαν επίσης να εμπιστευθούν στο Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο και στα 27 εθνικά ελεγκτικά συνέδρια.

Θα ήθελα να προτείνω αυτήν την ιδέα για τη διασφάλιση της βελτίωσης του ελέγχου και της διαχείρισης των δημόσιων δαπανών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

  Monika Flašíková Beňová (S&D). – (SK) Κύριε Πρόεδρε, η σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σηματοδοτήθηκε από προσδοκίες σχετικά με το πώς θα αντιμετώπιζαν οι ηγέτες της Ευρώπης τα προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική ύφεση. Όπως έχω πει επανειλημμένα, δεν αρκεί να εστιάζουμε μόνο στους προϋπολογισμούς. Οι διαρθρωτικές ανισορροπίες που επιδεινώθηκαν σίγουρα από την κρίση ξεπερνούν τα χρέη. Αν ο μηχανισμός που θα εγκριθεί δεν μπορεί να επηρεάσει και άλλες πτυχές, θα πρέπει να διατηρούμε σοβαρές αμφιβολίες ως προς την επιτυχία του.

Ένα άλλο θέμα ήταν η συζήτηση για το αν η δημοσιονομική κατάρρευση που προκλήθηκε από τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις θα οδηγούσε σε έλλειμμα. Αφενός, λέμε να εντείνουμε τους κανόνες και να τους κάνουμε πιο συστηματικούς, και αμέσως μετά χορηγούμε εξαιρέσεις. Επίσης, αν οι συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις ήταν τόσο σημαντικές όσο λέγεται, που εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι, θα υπήρχαν και άλλα παραδείγματα πετυχημένων προγραμμάτων. Ποιος θα αξιολογήσει τότε τι είναι πιο σημαντικό, τι είναι λιγότερο σημαντικό και για ποιον λόγο;

Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν πρέπει να ξεκινούμε συζητήσεις για εξαιρέσεις ενόσω μιλάμε για την υλοποίηση αλλαγών στο σύστημα.

  John Bufton (EFD). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα απλώς να διατυπώσω μερικές παρατηρήσεις όσον αφορά τα όσα ειπώθηκαν σήμερα το πρωί από τον Πρόεδρο Van Rompuy και τον Πρόεδρο Barroso. Φαίνεται ότι και οι δυο είναι σε άρνηση –αρνούνται το γεγονός ότι η ευρωζώνη αντιμετωπίζει κρίση και βρισκόμαστε τώρα στο χείλος της κατάρρευσης. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι εκεί που είναι σε άρνηση. Για όνομα του Θεού, ξυπνήστε!

Οι πολίτες το παρακολουθούν αυτό από τις πατρίδες τους και συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχουν ούτως ή άλλως πολλά άτομα σε αυτήν την αίθουσα. Είναι η μεγαλύτερη κρίση που κληθήκατε ποτέ να αντιμετωπίσετε, και σας λέω τώρα ότι είναι σοβαρή. Θα ζητήσω από τον κ. Barroso και τον κ. Van Rompuy –που θα μιλήσουν σε λίγα λεπτά– να μου πουν ποιο είναι το εφεδρικό τους σχέδιο. Πρέπει να υπάρχει εφεδρικό σχέδιο. Ή μήπως θα αφήσετε αυτήν την κατάσταση να εξελιχθεί μέχρι να καταστρέψει τα πάντα; Θεωρώ ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη κρίση που είχαμε ποτέ. Τα κράτη μέλη έχουν επηρεαστεί σε κάθε τομέα. Το οφείλετε στον κόσμο να έχετε εφεδρικό σχέδιο. Πείτε μας, σας παρακαλώ, αν έχετε ένα τέτοιο σχέδιο.

  Ildiko Gall-Pelcz (PPE). – (HU) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να εκφράσω την ικανοποίησή μου για το γεγονός ότι αναγνωρίστηκε κατά τη διάρκεια της διαβούλευσης η σημασία των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων στο σύνολο του συστήματος. Εντούτοις, οι μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης δεν παρέχουν ίσες ευκαιρίες σε όλους τους παράγοντες.

Η Ουγγαρία καταγγέλλει επίσης τις διακρίσεις και καλεί την ΕΕ να λάβει υπόψη το κόστος των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων κατά τον υπολογισμό των εθνικών ελλειμμάτων. Πιστεύω ότι αν δεν θέλετε να κάνετε διακρίσεις κατά των χωρών που ασκούν την ελευθερία επιλογής τους, οι εισφορές σε ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταμεία θα πρέπει να συνυπολογίζονται στον προσδιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος. Απαιτείται επειγόντως επίλυση αυτού του ζητήματος. Είναι καλό το ότι η δυνατότητα εξεύρεσης ικανοποιητικής λύσης θα δοθεί ήδη στη σύνοδο του Δεκεμβρίου του Συμβουλίου. Σας ζητώ να λάβετε μια πολιτική απόφαση που δεν εισάγει διακρίσεις και να τη διαβιβάσετε στην Επιτροπή το συντομότερο δυνατόν, ώστε να κινηθεί το συντομότερο δυνατόν η νομοθετική διαδικασία και να προκύψει εντέλει ικανοποιητική λύση για κάθε ενδιαφερόμενο μέρος.

  Αντιγόνη Παπαδοπούλου (S&D). - Κύριε Πρόεδρε, η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία βιώνουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν ήδη. Η λήψη μέτρων είναι πια μονόδρομος. Η καχυποψία και ο ευρωσκεπτικισμός δεν συμβάλλουν στην ανάκαμψη από τη διεθνή οικονομική κρίση.

Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται είναι κοινοτική αλληλεγγύη, πολιτική βούληση, όραμα, εμπιστοσύνη στον δυναμισμό της Ευρώπης και πρωτίστως συντονισμένες δράσεις, δράσεις για διαρθρωτικές αλλαγές σε επίπεδο χωρών αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αύξηση της απασχόλησης, αύξηση της ανάπτυξης, επιτάχυνση, αύξηση των θέσεων εργασίας, υλοποίηση της Στρατηγικής ΕΕ, εξορθολογισμός και εξυγίανση της εταιρικής διακυβέρνησης, διαφάνεια στην οικονομική διακυβέρνηση, έλεγχος στα εθνικά στατιστικά δεδομένα, μόνιμος μηχανισμός συνδιαχείρισης κρίσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση προς όφελος πάντα του ευρωπαίου πολίτη.

Η κρίση αφορά όλους και όχι μεμονωμένα τις χώρες που τη βιώνουν. Αυτό που απαιτείται είναι κοινοτική αλληλεγγύη και συντονισμός δράσεων.

  Barry Madlener (NI). – (NL) Κύριε Πρόεδρε, η ευρωζώνη καταρρέει και ο Πρόεδρος Barroso πρέπει να παραβλέψει αυτήν την κατάρρευση. Εξάλλου, η βοήθεια ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ που παρέχεται επί σειρά ετών σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δεν έδωσε τελικά τη δυνατότητα σε αυτές τις αδύναμες οικονομίες να συναγωνιστούν τις εύρωστες οικονομίες της Γερμανίας και των Κάτω Χωρών· εν αντιθέσει, τα δισεκατομμύρια αυτά οδήγησαν σε απαράδεκτη συμπεριφορά εκ μέρους των Σοσιαλιστών. Παραδείγματος χάρη, ένας στους τρεις έλληνες εργαζομένους είναι δημόσιος υπάλληλος· το τσουνάμι των μεταναστών μη δυτικής καταγωγής που κατέκλυσε την Ευρώπη έχει στοιχίσει επίσης δισεκατομμύρια σε κάθε χώρα, και οι μετανάστες αυτοί έχουν τώρα πατρίδα αλλά δεν έχουν δουλειά. Αυτή είναι η συμπεριφορά κυρίως των Σοσιαλιστών. Θυμάστε; Η Ισπανία, που νομιμοποίησε ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες πριν από μερικά χρόνια, πλήττεται τώρα από ανεργία ύψους 20%. Τώρα εμείς, οι πιο εύρωστες οικονομίες, καλούμαστε για άλλη μια φορά να προσφέρουμε σε αυτές τις χώρες βοήθεια δισεκατομμυρίων· αυτό, όμως, θα αποτελέσει απλώς πρόχειρη και βραχυπρόθεσμη λύση. Μακροπρόθεσμα, το ερώτημα θα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τις αδύναμες χώρες διαρθρωτικά με δισεκατομμύρια ευρώ που βαρύνουν τους φορολογούμενούς μας. Η απάντηση είναι «όχι». Θα ήθελα, λοιπόν, να θέσω στον κ. Barroso την ακόλουθη ερώτηση: δεν είναι η επανεισαγωγή του ελληνικού νομίσματος, της δραχμής, και του ιρλανδικού νομίσματος, η μοναδική μακροπρόθεσμη λύση που θα μας βγάλει από αυτά τα προβλήματα; Συζητείται σοβαρά αυτή η λύση με τις εν λόγω χώρες;

  Sean Kelly (PPE). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, ως ιρλανδό βουλευτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν με ευχαριστεί το γεγονός ότι ήρθα εδώ σήμερα το πρωί και άκουσα σχεδόν κάθε ομιλητή να αναφέρεται στην Ιρλανδία λόγω της οικονομικής μας κατάστασης, ιδίως όταν πριν από λίγα χρόνια θεωρούμασταν σχεδόν τα ινδάλματα της οικονομικής επιτυχίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εντούτοις, πιστεύω πως η Ιρλανδία είναι αποφασισμένη να διορθώσει τα πράγματα και πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ευπρόσδεκτη τη στήριξη των ευρωπαίων φίλων και συναδέλφων μας.

Πρέπει να αποκομίσουμε ορισμένα διδάγματα. Πιστεύω ότι ο κ. Farage δεν είχε άδικο όταν είπε ότι η κατάσταση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ηλιθιότητα και την απληστία των ιρλανδών πολιτικών που ανήκαν στον καπιταλισμό των διαπλεκόμενων συμφερόντων μαζί με τις τράπεζες και τις ρυθμιστικές αρχές. Πρέπει να μάθουμε το μάθημά μας. Κάτι άλλο που θα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, είναι ότι η εποπτική αρχιτεκτονική που θα τεθεί σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου πρέπει να επιφέρει αποτελέσματα, ώστε οι δοκιμασίες αντοχής και ούτω καθεξής να είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον και να συμμορφωθεί ο κόσμος αν βγει εκτός ελέγχου.

  Zigmantas Balčytis (S&D). – (LT) Κύριε Πρόεδρε, είναι πραγματικά πολύ καλό ότι αρχίζουμε τώρα να μιλάμε για πολύ σημαντικά ζητήματα, δηλαδή την κοινή διαχείριση της μελλοντικής οικονομίας. Πιστεύω ότι σύντομα θα συζητήσουμε επίσης ένα πιθανό κοινό φορολογικό σύστημα. Επιπλέον, σήμερα μπορούμε να δούμε τις σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις που έχει η ενισχυμένη συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ, σε συνδυασμό με πολλούς άλλους παράγοντες. Απογοητεύτηκα σήμερα από το γεγονός ότι πραγματοποιήθηκε πριν από έξι μήνες μια δοκιμασία για κάποια τράπεζα και δεν έχουν επιβεβαιωθεί τα αποτελέσματά της. Αυτό δείχνει ότι για άλλη μια φορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει έλλειψη αξιόπιστων πληροφοριών. Χωρίς αξιόπιστες πληροφορίες, δεν μπορούμε να βρούμε τρόπους εξόδου από μια ιδιαίτερα περίπλοκη κατάσταση. Συμπερασματικά, θα ήθελα να καλέσω την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να παρουσιάζει τις προτάσεις της πολύ πιο ενεργητικά στο μέλλον, διότι η κατάσταση είναι περίπλοκη και θα απαιτήσει τεράστιες προσπάθειες, υπέρογκους χρηματοοικονομικούς πόρους και ίσως μια εντελώς διαφορετική αντίληψη της οικονομικής, χρηματοοικονομικής και άλλου είδους εποπτείας.

  Milan Zver (PPE). – (SL) Κύριε Πρόεδρε, κύριε Van Rompuy, κύριε Barroso, επιτρέψτε μου να κάνω μια μικρή παρέμβαση στη συζήτηση. Κατ’ εμέ, η κατάσταση είναι σχετικά σαφής: ποιος ευθύνεται για τη μεγάλη κρίση που αντιμετωπίζουμε; Το τμήμα του τραπεζικού τομέα που διεξήγαγε συναλλαγές χωρίς πραγματική κάλυψη και πήρε πάρα πολλά ρίσκα. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι συνυπεύθυνοι –ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που ενθάρρυναν την υπερβολική κατανάλωση και μια κάποια διανεμητική νοοτροπία μεταξύ των πολιτών.

Σήμερα ακούστηκαν δύο συλλογιστικές: υπάρχουν οι βουλευτές που ζητούν μεγαλύτερη αλληλεγγύη, σαν να θέλουν να πουν «Βοηθήστε μας!», και οι βουλευτές που προσπαθούν να κάνουν έκκληση πρωτίστως για μεγαλύτερη υπευθυνότητα τώρα που βγαίνουμε από την κρίση. Δεν θα ήταν σωστό αυτοί που προκάλεσαν αυτήν τη μεγάλη κρίση να ψάχνουν τώρα συνταγές για την επίλυσή της, για την έξοδο από την κρίση. Οι επικριτές της μεγάλης εξοικονόμησης ακολουθούν σίγουρα λάθος δρόμο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι απόλυτα ορθό οι φορολογούμενοι των χωρών που αντιμετωπίζουν την τρέχουσα κατάσταση να μην φιμωθούν.

  Petru Constantin Luhan (PPE). – (RO) Κύριε Πρόεδρε, επικροτώ το γεγονός ότι η έκθεση για την οικονομική διακυβέρνηση παρέχει νέα βάση για τη συγκρότηση ενός βιώσιμου συστήματος σχετικά με τον τρόπο δράσης μας στο ζήτημα αυτό.

Θεωρώ ότι οι συστάσεις που περιλαμβάνοντα στην έκθεση για ισχυρότερους θεσμούς προκειμένου να υπάρξει αποτελεσματικότερη οικονομική διακυβέρνηση, όπως η δημιουργία σε εθνικό επίπεδο ενός δημόσιου οργάνου που θα παρέχει ανεξάρτητες αναλύσεις, αξιολογήσεις και προβλέψεις για ζητήματα εσωτερικής φορολογικής πολιτικής, αποτελούν τη βάση της δημιουργίας ενός διαφανούς ευρωπαϊκού συστήματος.

Θεωρώ ζωτικής σημασίας να έχει κάθε κράτος μέλος την ευκαιρία να αποδεικνύει τη βάση που χρησιμοποιείται για την ανάλυση και την αξιολόγηση κάθε εθνικού φορολογικού μέτρου που προτείνεται προκειμένου να δημιουργηθεί μια προσέγγιση βασισμένη στην εμπιστοσύνη και την αμοιβαία ευαισθητοποίηση.

Επαναβεβαιώνω την ανάγκη θέσπισης ειδικών μέτρων που θα διευκολύνουν την οικονομική διακυβέρνηση, βάσει ενδελεχούς και διαφανούς γνώσης, και ανοικτής συζήτησης για οποιαδήποτε εθνικά μέτρα εγκρίνονται στα κράτη μέλη και ενδέχεται να έχουν αντίκτυπο σε επίπεδο ΕΕ.

  Elisa Ferreira (S&D). (Ερώτηση προς τον κ. Rangel σύμφωνα με τη διαδικασία «γαλάζια κάρτα» (άρθρο 149, παράγραφος 8, του Κανονισμού)) – (PT) Κύριε Πρόεδρε, σας ευχαριστώ που μου δίνετε τον λόγο, αλλά ζήτησα να μιλήσω με τη διαδικασία «γαλάζια κάρτα» διότι με προκάλεσε άμεσα ο κ. Rangel και θα ήθελα να μου είχατε δώσει τον λόγο νωρίτερα.

Θα ήθελα επί τη ευκαιρία να ζητήσω από τον κ. Rangel να εξηγήσει σε όλους μας ποιες θεωρεί συγκεκριμένα ότι είναι οι διαφορές, όσον αφορά τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, μεταξύ των προτάσεων της καγκελάριου Merkel και της Επιτροπής και να μας πει για ποιον λόγο η πρώτη πρόταση της Επιτροπής για τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, που ήταν ουσιαστικά ευρωπαϊκή πρόταση, απορρίφθηκε χωρίς να πραγματοποιηθούν συζητήσεις ή δημόσιες διαβουλεύσεις όταν συνειδητοποιήθηκε ότι δεν συμφωνούσε με τα συμφέροντα της Γερμανίας.

  Paulo Rangel (PPE). (Απάντηση στην ερώτηση της κ. Ferreira σύμφωνα με τη διαδικασία «γαλάζια κάρτα» (άρθρο 149, παράγραφος 8, του Κανονισμού)) – (PT) Θα ήθελα να αναφέρω εν συντομία πως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην ευρωπαϊκή διαδικασία υπάρχει, ασφαλώς, διαρκής διαπραγμάτευση μεταξύ των θεσμικών οργάνων· αλλά η θέση της Επιτροπής προασπίζει διαρκώς την κοινοτική μέθοδο και υποστηρίζει την περαιτέρω προώθηση του ενιαίου νομίσματος. Υπάρχουν, φυσικά, ευρωβουλευτές που αρέσκονται να ασκούν εθνική πολιτική στο Κοινοβούλιο, όπως συμβαίνει με την κ. Ferreira.

  Diogo Feio (PPE). – (PT) Κύριε Πρόεδρε, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει μια περίοδο μεγάλων μεταρρυθμίσεων. Πρέπει, συνεπώς, να ανταποκριθεί στην κρίση και να προασπίσει το ενιαίο νόμισμα, το οποίο χρειάζεται δικούς του κανόνες που θα εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη μέλη. Το Κοινοβούλιο έχει ήδη λάβει ηγετική θέση όσον αφορά την οικονομική διακυβέρνηση, υποστηρίζοντας την αύξηση της συνεργασίας για την ανάπτυξη μεταξύ των 27 κρατών μελών, μια σθεναρή στάση όσον αφορά την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών, όντας το πρώτο θεσμικό όργανο, αυτό καθαυτό, που επέστησε την προσοχή στην ανάγκη ύπαρξης ενός ταμείου για τα χρέη των διαφόρων χωρών που απαρτίζουν την ΕΕ. Θα συνεχίσουμε, λοιπόν, τη συνεργασία μας με την Επιτροπή, καλωσορίζοντας τον Πρόεδρο της Επιτροπής, και ελπίζουμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας και με το Συμβούλιο. Αυτήν τη στιγμή, έξι εκθέσεις βρίσκονται υπό συζήτηση. Θα λάβουμε σαφέστατη θέση για όλες.

  Jose Manuel Barroso, Πρόεδρος της Επιτροπής. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, θα απαντήσω συγκεκριμένα σε δύο ερωτήματα και θα διατυπώσω επίσης μια γενική παρατήρηση κατόπιν της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί.

Πρώτα από όλα, το ερώτημα που έθεσε ο κ. Schulz: ένα σημαντικό ερώτημα για τις δοκιμασίες αντοχής των ιρλανδικών τραπεζών. Επιτρέψτε μου να πω τα εξής. Η κοινή μεθοδολογία των δοκιμασιών αντοχής συμφωνήθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο· ήταν πολύ αυστηρή, ενώ περιελάμβανε σενάρια αντίξοων μακροοικονομικών συνθηκών. Εντούτοις, η υλοποίηση των δοκιμασιών πραγματοποιήθηκε με ευθύνη των εθνικών εποπτικών αρχών. Συντονίστηκε σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Επιτροπή Ευρωπαϊκών Αρχών Τραπεζικής Εποπτείας, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε αρμοδιότητες προς τούτο. Θέλω να τονίσω ότι, μέχρι πρόσφατα, αυτή καθαυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε τέτοιου είδους ευθύνη. Αυτό θα αλλάξει τον Ιανουάριο που μας έρχεται. Μέχρι τότε θα έχει τεθεί σε ισχύ η νέα αρχιτεκτονική χρηματοπιστωτικής ρύθμισης και εποπτείας, κατόπιν προτάσεων της Επιτροπής και συμφωνίας του Συμβουλίου και του Κοινοβουλίου.

Θα έχουμε τις τρεις ευρωπαϊκές αρχές μικροπροληπτικής εποπτείας για τους τομείς των τραπεζών, των κινητών αξιών, και των ασφαλίσεων, καθώς και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου για τη μακροοικονομική σταθερότητα και τους κινδύνους που σχετίζονται με αυτήν. Και αυτό θα παράσχει πολύ ισχυρότερα εργαλεία και υποδομές για τη διεξαγωγή των δοκιμασιών την επόμενη φορά με πιο ενιαίο, αυστηρό και συνεπή τρόπο. Επιθυμώ, λοιπόν, να το υπογραμμίσω αυτό. Πριν από την κρίση δεν είχαμε τα μέσα που δημιουργούμε τώρα.

Περνάω τώρα στο δεύτερο ζήτημα που αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε σήμερα ορισμένα ευαίσθητα ζητήματα, όπως ο μόνιμος μηχανισμός αντιμετώπισης κρίσεων. Θέλω να διασαφηνίσω ότι δεν είχα πρόθεση να θίξω το ζήτημα, αφού, όμως, τέθηκε συγκεκριμένο ερώτημα, οφείλω να απαντήσω.

Ομόφωνα –επαναλαμβάνω, ομόφωνα– οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων αποφάσισαν να ζητήσουν έναν μόνιμο μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων με την παρέμβαση του ιδιωτικού τομέα. Ήμουν μεταξύ εκείνων που προειδοποίησαν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σχετικά με τους κινδύνους της έγερσης του εν λόγω ζητήματος χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία και ενημέρωση. Το ζήτημα, όμως, τέθηκε και λήφθηκε σχετική απόφαση και τώρα, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με τον πιο υπεύθυνο τρόπο. Για αυτό πιστεύω ότι ορισμένες παρατηρήσεις που διατυπώθηκαν σήμερα εδώ δεν ήταν καθόλου χρήσιμες.

Βιώνουμε ακόμη πολύ δύσκολες καταστάσεις. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα, θεωρώ ότι είναι πράξεις και όχι άλλα λόγια. Έχουμε να κάνουμε με ιδιαίτερα ευαίσθητες παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές. Κάποιες παρατηρήσεις έχουν ορισμένες φορές αποτέλεσμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Επομένως, το να αρχίσουμε τις εικασίες για τις χώρες που ενδέχεται να είναι σε κίνδυνο δεν βοηθάει σε τίποτα. Πρέπει να ζητήσουμε από αυτές τις χώρες να εφαρμόσουν όλα τα μέτρα που απαιτούνται για την επίτευξη χρηματοπιστωτικής και δημοσιονομικής σταθερότητας.

Για αυτό δεν πρόκειται να πιθανολογήσω για ένα εφεδρικό σχέδιο. Επιτελούμε μαζί με τον Πρόεδρο Van Rompuy το έργο μας, συζητώντας υπεύθυνα τα ζητήματα με τα κράτη μέλη μας. Όσον αφορά τον ρόλο της Επιτροπής, θέλω να είμαι γι’ άλλη μια φορά απόλυτα σαφής. Η Επιτροπή –και αυτό αναγνωρίστηκε από τους περισσότερους από εσάς– υπέβαλλε πάντοτε φιλόδοξες προτάσεις. Είμαστε υπέρ της φιλόδοξης οικονομικής διακυβέρνησης για την Ευρώπη.

Σε τελική ανάλυση, όμως, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Δεν μπορούμε να υπερβούμε τα όσα κατοχυρώνονται κατόπιν κοινής συμφωνίας με τα κράτη μέλη μας. Εφόσον υπάρχει συμφωνία –μια συμφωνία που αντιπροσωπεύει ούτως ή άλλως την επίτευξη προόδου σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση– δεν είναι σκόπιμο να μιλάμε για ιδανικές λύσεις που γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστούν.

Επομένως, η Επιτροπή εκπληρώνει τον ρόλο της και θα συνεχίσει να εκπληρώνει τον ρόλο της, ζητώντας μεγαλύτερη φιλοδοξία όσον αφορά τον κοινό σκοπό, την οικονομική διακυβέρνηση, τη σταθερότητα της ευρωζώνης, και όχι μόνο αυτής.

Θέλω να είμαι ιδιαίτερα σαφής ως προς αυτό, διότι πιστεύω ότι δεν αναφέρθηκε στη σημερινή συζήτηση. Ορισμένοι από εσάς είπαν ότι τα προβλήματα εντοπίζονται στην ευρωζώνη. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν εντοπίζονται μόνο στην ευρωζώνη. Το ευρώ δεν είναι το πρόβλημα. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη αν δεν είχαμε το ευρώ.

(Χειροκροτήματα)

Μερικοί από εσάς τείνετε να ξεχνάτε ότι κάποιες χώρες που δεν βρίσκονται στην ευρωζώνη έχουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη χειρότερα προβλήματα δημόσιου χρέους, και ότι μια χώρα που δεν ανήκει καν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ζητεί τώρα να προσχωρήσει σε αυτήν, η Ισλανδία, κήρυξε πτώχευση, και εκεί δεν υπάρχει ευρώ. Η πραγματικότητα είναι ότι το ευρώ δεν ήταν η αιτία του προβλήματος. Είναι διανοητικά και πολιτικά ανέντιμο να υπονοούμε ότι το πρόβλημα είναι το ευρώ.

(Χειροκροτήματα)

Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να αναγνωρίσουμε τις ιδιαιτερότητες της κατάστασης στην ευρωζώνη, να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και να ζητήσουμε από τα κράτη μέλη να δεσμευτούν ότι θα εργαστούν συλλογικά: όσα ανήκουν στην ευρωζώνη και όσα όχι. Πιστεύω ότι όλοι αντιλαμβάνονται πως μια κοινή προσέγγιση για την επίλυση της κρίσης είναι προς το κοινό συμφέρον μας. Αυτό θα κάνει η Επιτροπή, με υπεύθυνο τρόπο, ασκώντας, ασφαλώς, πιέσεις για το υψηλότερο επίπεδο φιλοδοξίας, αλλά εντέλει σε καλή, πιστή συνεργασία με όλα τα θεσμικά όργανα, με το Κοινοβούλιο, όπως κάνουμε ήδη, και με το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Αυτή είναι η υπεύθυνη μέθοδος που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Σε μια περίοδο που οι αγορές είναι ιδιαίτερα νευρικές, πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να επιδείξουμε έντονο αίσθημα ευθύνης, μαζί φυσικά με έντονο αίσθημα ενός κοινού ευρωπαϊκού σκοπού.

(Χειροκροτήματα)

  Herman Van Rompuy, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. – (FR) Κύριε Πρόεδρε, αξιότιμοι βουλευτές, νωρίτερα είπαμε ότι η ανάλυση του Προέδρου της Επιτροπής διέφερε από τη δική μου, αλλά είναι η πρώτη φορά, κύριε Schulz, που κατηγορούμαι ότι παριστάνω πως όλα είναι εντάξει όταν δεν είναι. Είναι πραγματικά η πρώτη φορά στην καριέρα μου.

Σας διαβεβαιώνω ότι δεν υποτιμώ με κανέναν τρόπο την κρίση και το γεγονός ότι διανύουμε μια δύσκολη περίοδο. Εκτός αν κάποιες από τις παρατηρήσεις μου εξεταστούν εκτός πλαισίου, είμαι συνήθως πολύ συνετός, και πιστεύω ότι προβαίνουμε σε πάρα πολλές εμπρηστικές και άλλου είδους δηλώσεις σε ευρωπαϊκό πλαίσιο – όχι στο Κοινοβούλιο. Τώρα πρέπει να κατευνάσουμε τα πνεύματα και να σταματήσουμε να αναφερόμαστε στη σοβαρότητα της κρίσης. Το γνωρίζουμε ήδη αυτό. Είναι καιρός να αναλάβουμε δράση.

Ορισμένοι από εσάς είπαν ότι πρέπει να διδαχθούμε από την κατάσταση. Υπάρχει μια γαλλική παροιμία που λέει «οι πράξεις μας μάς ακολουθούν». Αξιότιμοι βουλευτές, όταν ανέλαβα τα καθήκοντά μου, υπήρχε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που έγινε λίγο πιο ευέλικτο πριν από μερικά χρόνια και δεν εφαρμόστηκε. Όταν ανέλαβα τα καθήκοντά μου, κληρονόμησα τη Συνθήκη της Λισαβόνας, που προβλέπει ορισμένες διαδικασίες σχετικά με κυρώσεις, μεταξύ άλλων, και την απόφαση που πρέπει να ληφθεί όταν μια χώρα υπόκειται στη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος. Το Συμβούλιο λαμβάνει αυτές τις αποφάσεις, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Όταν ανέλαβα τα καθήκοντά μου, δεν υπήρχε μηχανισμός αντιμετώπισης κρίσεων και έπρεπε να το διορθώσουμε αυτό.

Θα ενισχύσουμε, λοιπόν, το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και θα θεσπίσουμε για πρώτη φορά ένα σύστημα μακροοικονομικής εποπτείας. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αν είχαμε αυτόν τον μηχανισμό πριν από μερικά χρόνια, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τώρα κάποιες χώρες δεν θα είχαν εμφανιστεί ποτέ. Θα είχαμε ανακαλύψει τις φούσκες των ακινήτων. Θα είχαμε ανακαλύψει τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας σε ορισμένες χώρες. Για αυτό, θα τον θεσπίσουμε τώρα. Είναι νέος και καινοτόμος. Λαμβάνει πλήρως υπόψη τα μαθήματα που πήραμε από την κρίση.

Όσον αφορά τη Συνθήκη της Λισαβόνας, σκοπεύουμε να την τροποποιήσουμε ώστε να έχει νομική βάση σε ορισμένα συνταγματικά δικαστήρια –νομική βάση για τον μόνιμο μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος. Ελπίζω ότι δεν θα διακινδυνεύσουμε την έναρξη άλλης μιας μεγάλης συζήτησης για τους θεσμούς, καθώς αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν θα μας οδηγούσε πουθενά όπως έχουν τώρα τα πράγματα και θα αποσπούσε ακόμη περισσότερο την προσοχή μας από την επίλυση της κρίσης.

Δεν υπήρχε πρωτύτερα μηχανισμός κρίσης. Όταν αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα της Ελλάδας, έπρεπε να επινοήσουμε έναν μηχανισμό, διότι δεν υπήρχε. Όταν εφαρμόσαμε άλλο ένα μέτρο, η δέσμη διάσωσης των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ, έπρεπε να φανούμε δημιουργικοί όσον αφορά την ερμηνεία της Συνθήκης της Λισαβόνας ώστε να είμαστε σε θέση να την εφαρμόσουμε.

Παίρνουμε, λοιπόν, το μάθημά μας από την κρίση και επαναλαμβάνω, οι πράξεις μας μάς ακολουθούν. Είχαμε ένα αδύναμο Σύμφωνο Σταθερότητας που δεν εφαρμοζόταν, δεν είχαμε τίποτα όσον αφορά τη μακροοικονομική εποπτεία και δεν υπήρχε μηχανισμός αντιμετώπισης κρίσεων.

Έχουν αναλάβει τα κράτη μέλη τις ευθύνες τους; Πολλά τις έχουν αναλάβει. Εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις που έρχονται συχνά σε αντίθεση με τις κύριες τάσεις της κοινής γνώμης. Έλαβαν μέτρα δείχνοντας συχνά μεγάλο θάρρος, όχι μόνο στις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα, αλλά και σε άλλες. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.

Αξιότιμοι βουλευτές, ας μην στρεφόμαστε διαρκώς εναντίον του λάθος εχθρού. Έχω συχνά την εντύπωση ότι εστιάζουμε υπερβολικά στις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια των κρατών μελών. Ας μην ξεγελιόμαστε ως προς το ποιοι είναι οι εχθροί μας.

Σήμερα, ορισμένοι μιλούν όχι μόνο για την Ιρλανδία, αλλά και για την Πορτογαλία. Επιτρέψτε μου να σας παραθέσω τα στοιχεία. Το δημόσιο έλλειμμα της Πορτογαλίας ήταν 9,3% το 2009· το 2010 θα είναι 7,3% και το 2011 4,6%. Το επιτόκιο επί του δημόσιου χρέους της Πορτογαλίας ανέρχεται σε 3,6% κατά μέσο όρο. Είναι εξαιρετικά χαμηλό. Στην Πορτογαλία, δεν υπάρχει κρίση ακινήτων ή φούσκα ακινήτων. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν είναι υπερβολικά υψηλός για τη χώρα. Οι τράπεζές της διαθέτουν ικανοποιητικό επίπεδο κεφαλαιοποίησης. Ας μην βάζουμε λάθος εχθρούς στο στόχαστρο. Ορισμένοι λένε ότι η κρίση είναι μεταδοτική, αλλά δεν βασίζονται σε οικονομικούς λόγους ούτε έχουν λογικά στοιχεία που να το υποστηρίζουν αυτό. Επιμένω σε αυτό: ας μην βάζουμε λάθος εχθρούς στο στόχαστρο.

Διαβεβαιώνω όσους ζητούν μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των θεσμικών οργάνων ότι οι Προεδρίες κάνουν ό,τι μπορούν για να συνεργαστούν. Η έκθεση της Ειδικής Ομάδας έχει εγκριθεί από τα μέλη της, συμπεριλαμβανομένου του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Επιτρόπου Rehn. Συνεργαζόμαστε επίσης στενά και σε άλλους τομείς, όπως ο μόνιμος μηχανισμός αντιμετώπισης κρίσεων.

Ελπίζω ότι θα δούμε το ίδιο πνεύμα συνεργασίας κατά την κατάρτιση του προϋπολογισμού για το 2011. Με λυπεί το γεγονός ότι δεν έχουμε κατορθώσει να καταλήξουμε σε συμφωνία.

Όσον αφορά τη συνεργασία, ωστόσο, επιτρέψτε μου να κάνω μια παρατήρηση. Είστε όλοι βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ανήκετε σε συγκεκριμένες πολιτικές Ομάδες. Θα ήθελα να αναφέρω ότι ορισμένες φορές υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των όσων ακούω στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, από τους πρωθυπουργούς και διάφορα άλλα άτομα, και των όσων ακούω σε αυτήν την αίθουσα από τους ίδιους βουλευτές της ίδιας πολιτικής ομάδας. Δεν κάνω κριτική. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε απόλυτα με το πολιτικό κόμμα στο οποίο ανήκουμε. Στην καριέρα μου, είδα πολλές φορές διαμάχες στο εσωτερικό του κόμματός μου. Ωστόσο, κάνω ό,τι είναι στο χέρι μου προκειμένου να υπάρξει συνέπεια και συνεργασία μεταξύ των θεσμικών οργάνων. Θα ήθελα, συνεπώς, να πω ότι πρέπει να συνεργαστούμε σε κάθε πολιτικό επίπεδο για να επιτύχουμε μια συνεπέστερη θέση από αυτήν που τηρούμε σήμερα.

Συμφωνώ με όσους λένε ότι έχουμε αυστηρή πολιτική, αλλά δεν μπορούμε να εξέλθουμε από την κρίση μόνο με αυτήν. Έχουν δίκιο, αλλά πρέπει πρώτα να περάσουμε από αυτό το στάδιο. Αν ήμασταν πιο προσεκτικοί στον τομέα της μακροοικονομίας και του δημοσιονομικού σχεδιασμού, δεν θα βρισκόμασταν σήμερα σε αυτήν την κατάσταση. Εντούτοις, χρειαζόμαστε όντως μια θετική πολιτική για την ανάπτυξη και την απασχόληση. Παρ’ όλες τις αρνητικές πτυχές που πρέπει να λάβουμε υπόψη, με χαροποιεί το γεγονός ότι έχει επιστρέψει η οικονομική ανάπτυξη στην Ευρώπη μετά από έντεκα μήνες ύφεσης. Έχω αναφερθεί και με άλλες αφορμές στο θέμα αυτό στο Κοινοβούλιο: η κρίση της δεκαετίας του ’30, που ξεκίνησε επίσης με χρηματοπιστωτική κρίση, δεν επιλύθηκε ποτέ εντελώς.

Επαναφέραμε τη θετική ανάπτυξη έντεκα μήνες μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Φέτος, ο μέσος όρος ανάπτυξης θα ανέλθει στο 1,5% περίπου. Σε ορισμένες χώρες –όχι σε αυτές που αντιμετωπίζουν τα προαναφερθέντα προβλήματα– η ανάπτυξη θα ανέλθει στο 2% περίπου και στις υπόλοιπες χώρες θα αγγίξει έως και το 3% ή 3,5%. Κατά μέσο όρο, τα επίπεδα απασχόλησης στην ΕΕ θα αυξηθούν και πάλι από το 2011. Ασφαλώς, το ποσοστό ανεργίας είναι πάρα πολύ υψηλό, αλλά με ικανοποιεί πολύ το γεγονός ότι, σε σχέση με ένα εξάμηνο πριν, οι προβλέψεις ανάπτυξης ξεπερνούν τις προσδοκίες και η ανάπτυξη είναι πιο σταθερή από ό,τι περιμέναμε. Δεν πρόκειται μόνο για ανάπτυξη που βασίζεται στην ανασύσταση των αποθεμάτων, σε προγράμματα ανάκαμψης και στις εξαγωγές. Πρόκειται και για ανάπτυξη που τροφοδοτείται από την εσωτερική ζήτηση.

Τέλος, θα ήθελα να πω ότι παρ’ όλα τα προβλήματα που βιώνουμε όντως σε ορισμένες χώρες, είμαι βέβαιος ότι θα ξεπεράσουμε, για άλλη μια φορά, την κρίση που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

  Πρόεδρος. – Η συζήτηση έληξε.

Γραπτές δηλώσεις (άρθρο 149 του Κανονισμού)

  Bruno Gollnisch (NI), γραπτώς. – (FR) Η σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 28/29 Οκτωβρίου 2010 έκανε ένα νέο βήμα προς την καθυπόταξη των χωρών και τη στέρηση της κυριαρχίας τους. Καταρχάς, μέσω δήθεν οικονομικής διακυβέρνησης, που ουσιαστικά σημαίνει ανάληψη του ελέγχου των οικονομιών τους: εξαναγκάζοντας τα κράτη μέλη σε προέγκριση του προϋπολογισμού τους από υπαλλήλους των Βρυξελλών· εποπτεύοντας όλες τις οικονομικές πολιτικές τους· καθιερώνοντας αυτόματες προληπτικές κυρώσεις, ακόμη και πριν από την υπέρβαση των επιτρεπομένων ορίων χρεών και ελλειμμάτων· παρέχοντας τη δυνατότητα ανάκλησης των δικαιωμάτων ψήφου του υπαίτιου κράτους μέλους. Όλα αυτά παρέχονται ως ανταμοιβή στη Γερμανία για τη συνέχιση του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Εντούτοις, ο μηχανισμός αυτός συνιστά απλώς το δικαίωμα των κρατών μελών και της Επιτροπής της ΕΕ να χρεώνονται ή να παρέχουν εγγυήσεις έναντι δανείων στις αγορές, υπέρ των κρατών μελών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, διότι έχουν πέσει θύματα κερδοσκοπίας της αγοράς κατά του εθνικού τους χρέους. Και επιπλέον, διότι ανήκουν στην ευρωζώνη. Είναι απίστευτο. Ακόμη, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε τη μεταρρύθμιση των Συνθηκών για την υλοποίηση του μηχανισμού διαχείρισης κρίσεων. Θα χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά η απλοποιημένη διαδικασία αναθεώρησης: αυτή η αντιδημοκρατική μέθοδος που δεν προβλέπει κοινοβουλευτική συζήτηση. Αυτό δεν είναι διακυβέρνηση, είναι απολυταρχισμός.

  Andreas Mölzer (NI), γραπτώς. – (DE) Μέχρι το 2007, η Ευρώπη είχε μείνει έκπληκτη από την οικονομική ανάπτυξη της Ιρλανδίας, του «κελτικού τίγρη», η οποία είχε επιτύχει ονειρικά οικονομικά στοιχεία με χαμηλούς φόρους εταιρειών και περιορισμένη ρύθμιση. Τώρα, όμως, η πραγματικότητα χτυπά την πόρτα. Ο κελτικός τίγρης αποδείχθηκε μια αποτυχία και η υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να προσφέρει χείρα βοηθείας στη χώρα. 90 δισεκατομμύρια ευρώ από τη δέσμη μέτρων για τη διάσωση του ευρώ –δηλαδή 300 ευρώ ανά κάτοικο της Αυστρίας– πηγαίνουν τώρα στην Ιρλανδία. Δεν πρόκειται απλώς για θεωρητικές κρατικές εγγυήσεις που, μετά το μαύρο πρόβατο που αποδείχθηκε η Ελλάδα, παρέχονται τώρα στην Ιρλανδία και μετά ίσως στην Ισπανία και στην Πορτογαλία· είναι πραγματικά χρήματα των φορολογούμενων πολιτών. Το γεγονός αυτό πηγαίνει επίσης την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση ένα βήμα πιο κοντά σε μια ένωση μεταβίβασης χρημάτων όπου τα κράτη του ευρώ που διαχειρίζονται καλά την οικονομία τους θα καλούνται να βγάζουν τα πορτοφόλια τους και να πληρώνουν για την κακοδιαχείριση των άλλων. Η ΕΕ αντιμετώπισε αυτό το ζήτημα πάρα πολύ καθυστερημένα και απομένει να δούμε κατά πόσον τις αποφάσεις που ελήφθησαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα διαδεχθούν όντως πράξεις. Πρέπει να σταματήσουμε να σπαταλάμε δισεκατομμύρια φορολογικών εσόδων για κερδοσκοπικές τράπεζες και κράτη που δεν διαχειρίζονται ορθά την οικονομία τους. Πρέπει να δοθεί τέλος στην ένωση μεταβίβασης χρημάτων. Χρειαζόμαστε έναν μηχανισμό που θα επιτρέπει την πραγματική αφερεγγυότητα στα χρεοκοπημένα κράτη και θα απομακρύνει στη συνέχεια τα κράτη αυτά από την ευρωζώνη. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να μπαλώνουμε μια ασθενική νομισματική ένωση. Αντίθετα, χρειαζόμαστε μια ισχυρή, κεντρική ευρωπαϊκή νομισματική ένωση.

  Alfredo Pallone (PPE), γραπτώς. – (IT) Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιρλανδία χρειάστηκε να στραφούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση για βοήθεια. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες διαφορές μεταξύ των δύο περιπτώσεων: η έκρηξη του ελλείμματος της Ιρλανδίας οφείλεται στο ότι η χώρα κλήθηκε να αναχαιτίσει τα προβλήματα του τραπεζικού τομέα, ο οποίος βρισκόταν σε κρίση λόγω των επιπτώσεων της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που επιδεινώθηκε όταν κατάρρευσε η φούσκα των ακινήτων. Η παρέμβαση αυτή, εν καιρώ διαρθρωτικής κρίσης, σήμαινε ότι τα δημόσια οικονομικά δεν μπορούσαν πλέον να αντέξουν μια τέτοια κατάσταση. Στην Ελλάδα, από την άλλη, ο λόγος της παρέμβασης είναι η μάλλον απερίσκεπτη διαχείριση των δημόσιων δαπανών, που κατέστησε αναγκαία την ένεση ρευστού από την πώληση κρατικών ομολόγων. Υπό το πρίσμα της μεταρρύθμισης της οικονομικής διακυβέρνησης, πρέπει να διατυπωθούν οι ακόλουθες παρατηρήσεις. Πρέπει σίγουρα να εφαρμόσουμε αυστηρές δημοσιονομικές πολιτικές προκειμένου να παρακολουθούμε και να διασφαλίσουμε ότι δεν θα προκύψουν στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις. Οπωσδήποτε, αυτές οι δύο περιπτώσεις δείχνουν πόσο σημαντικό είναι να συνεκτιμώνται όλοι οι παράγοντες που σχετίζονται με τα οικονομικά και την ευρωστία μιας χώρας, και όχι μόνο το διαρθρωμένο δημόσιο χρέος. Μάλιστα, αυτό μπορεί να συνιστά απλώς το τελικό αριθμητικό δεδομένο, ωστόσο πρέπει να ελέγχουμε τα στοιχεία και τις αιτίες που κρύβονται πίσω από αυτό και να ανακαλύπτουμε τι οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση.

  Monika Smolkova (S&D), γραπτώς. – (SK) Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης περιλαμβάνει μέχρι τώρα κυρώσεις, αλλά η επιβολή τους απαιτεί τη συναίνεση των 2/3 των υπουργών και δεν έχει υπάρξει ποτέ πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο. Με προβληματίζει ο μηχανισμός αντιμετώπισης κρίσεων. Ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, κ. Rompuy, δεν θα πρέπει να προβεί σε τροποποίηση του άρθρου 125 της Συνθήκης της Λισαβόνας που ορίζει ότι κάθε χώρα ευθύνεται για τις υποχρεώσεις τις. Αφετέρου, θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο επέκτασης του άρθρου 122, που αναφέρεται στην αλληλεγγύη –καθιερώνοντας αμοιβαία συνδρομή σε περίπτωση φυσικών καταστροφών ή ενεργειακών κρίσεων. Η τροποποίηση του εν λόγω άρθρου ενδέχεται να αναιρέσει μια θεμελιώδη αρχή για τη λειτουργία της ΕΕ, δηλαδή την αλληλεγγύη, και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της αλληλεγγύης. Αν ο μηχανισμός αντιμετώπισης κρίσεων λειτουργούσε σύμφωνα με το άρθρο 122 για την παροχή χρηματοδοτικής ενίσχυσης σε επιμέρους κράτη μέλη, το Συμβούλιο θα αποφάσιζε βάσει πρότασης της Επιτροπής και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα ενημερωνόταν απλώς για τα καθέκαστα. Υπάρχει κίνδυνος τα υπεύθυνα κράτη μέλη να πληρώνουν για την ανευθυνότητα επιμέρους κρατών.