Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 24 listopada 2010 r. - Strasburg

6. Konkluzje ze szczytu Rady Europejskiej (28–29 października) a zarządzanie gospodarką (ciąg dalszy debat)

  Przewodniczący – Kontynuujemy debatę na temat konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej (28–29 października) oraz zarządzania gospodarką.

  Kathleen Van Brempt (S&D) – (NL) Panie Przewodniczący! W dzisiejszej debacie wybija się jedna kwestia, która jest ważna dla niemal wszystkich grup politycznych, i jest to zarządzanie gospodarcze. Konsensus jest tylko powierzchowny, gdyż istnieją ogromne różnice w interpretacji zarządzania gospodarczego. Patrząc na interpretację Rady, która przebija również w jej konkluzjach, widzimy jednostronną koncentrację na tym, co Rada uważa za niezbędne, a mianowicie na oszczędnościach, oszczędnościach i jeszcze raz oszczędnościach. To już niemal ideologia, którą zamieniono w prawo ekonomii: trzeba tylko odpowiednio dużo zaoszczędzić i wszystko będzie znów w porządku. Nasza interpretacja zarządzania gospodarczego jest odmienna – potrzebujemy czegoś zupełnie innego i mówi tak nie tylko nasza grupa. Posłuchajmy ekonomistów, zajrzyjmy do wczorajszej „De Tijd” – a nie jest to socjalistyczna gazetka propagandowa – i czytamy tam, parafrazuję: „oszczędzanie dla samego oszczędzania dodatkowo osłabia i tak nadwerężone gospodarki, coraz bardziej utrudniając spłatę długów”. Niezbędne są też inwestycje. Bardzo dobrym i oczywistym przykładem tego, co trzeba uczynić, jest zwiększenie stopy zatrudnienia. Umożliwiłoby to spłatę długów we wszystkich naszych państwach członkowskich, wymaga jednak odważnych inwestycji w edukację i szkolenia, odważnych inwestycji w równowagę między pracą a życiem rodzinnym. Przyglądając się oszczędnościom w poszczególnych państwach członkowskich, widzimy, że właśnie takich inwestycji dotykają cięcia. Niezbędna jest wizja – ogląd polityki gospodarczej – jako podstawa mobilizacji zasobów. Dopiero później należy się zastanawiać, jaki kształt nadać paktowi stabilności i wzrostu. Uważam, że to bardzo ważna różnica między spojrzeniem na zarządzanie gospodarką naszym i Rady.

  Paulo Rangel (PPE) – (PT) Panie Przewodniczący, Panie Przewodniczący Van Rompuy, Panie Przewodniczący Barroso! Pragnę oczywiście powiedzieć, że stanowisko Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) jest jasne: uważamy, że rozwiązanie poważnego kryzysu, jaki przechodzi Europa, jest możliwe tylko poprzez poszerzenie zakresu zarządzania gospodarczego i zastosowania metody wspólnotowej. Nie mamy wątpliwości, iż jedynym sposobem stawienia czoła temu kryzysowi i uporania się z nim jest szersze zastosowanie metody wspólnotowej, szersze zastosowanie zarządzania gospodarczego oraz wykorzystanie instrumentów właściwych w odniesieniu do prawdziwie wspólnej waluty w strefie euro. Oznacza to jednak, że każda z instytucji – Rada, Komisja oraz Parlament – musi pokazać społeczeństwu, iż poważnie traktuje swoje zadania. Trzeba powiedzieć, że jest oczywiste, iż przynajmniej największe grupy w Parlamencie są skłonne otwarcie współpracować zwiększając zasięg metody wspólnotowej, wprowadzając zarządzanie gospodarcze oraz stwarzając jednej walucie warunki niezbędne, by przezwyciężyć ten kryzys w Europie. Jest dziś również oczywiste, że to samo odnosi się do Komisji i jej przewodniczącego, który pokazał, iż nie jest zakładnikiem Rady ani Parlamentu, ale działa w interesie Europy wbrew twierdzeniom socjalistów i pani poseł Ferreiry.

Wszystko spoczywa więc w rękach Rady, która powinna przyjąć na siebie odpowiedzialność w grudniu. Panie Przewodniczący Van Rompuy – liczymy na to i na jednoznaczne zaangażowanie Rady w dialog europejski.

  Marietta Giannakou (PPE) – (EL) Panie Przewodniczący! Jest oczywiste, że ustanowienie stałego mechanizmu wsparcia jest krokiem we właściwym kierunku. Brakuje jednak nadal planowania strategicznego, które powinno obejmować unię gospodarczą i, co jasne, zarządzanie gospodarcze.

Unia Europejska powstała dzięki ówczesnym rządom, które były silne. Kryzys gospodarczy nastał w wyniku działania słabych rządów, które pozwoliły, by ekonomiczny automatyzm globalizacji gospodarczej zastąpił decyzje polityczne, których Wspólnota potrzebuje, aby nadal funkcjonować.

Europa stała na straży 50 lat dobrobytu i mamy dziś obowiązek wciąż bronić tego dobrobytu naszych obywateli. Jest zatem oczywiste, że potrzebujemy dalszego wzrostu. Pytanie brzmi: o jaki rodzaj wzrostu chodzi nam w epoce, w której zmienia się cały system światowy? Czym jest obecnie Europa? Czym będzie w przyszłości? Obszarem przemysłowym, małych i średnich przedsiębiorstw oraz usług, katalizatorem eksportu? Potrzebujemy zatem silniejszej Europy w miejsce podejrzeń i porozumień międzyrządowych, które stały się ostatnio codziennością.

Niektóre kraje w rażący sposób naruszyły pakt stabilności, lecz jak w odpowiedzi na moje pytanie w grudniu zeszłego roku stwierdził premier Reinfeldt, tylko jeden kraj przestrzegał w pełni litery paktu stabilności; wszystkie inne złamały swoje zobowiązania.

W konsekwencji musimy wszyscy dołożyć wysiłków i wesprzeć kraje, którymi targa teraz sztorm kryzysu, gdyż trzeba zapytać: gdzie ostatecznie leży siła dużych krajów? Sądzę, iż leży ona we wspólnocie z małymi krajami w ramach systemu europejskiego. Poza tym koszt zniknięcia Europy okazałby się dla nas wszystkich nie do zniesienia.

  Tunne Kelam (PPE) – Panie Przewodniczący! Kluczem do przezwyciężenia kryzysu gospodarczego jest wyciągnięcie z niego wiążących wniosków, gdyż jest to przede wszystkim kryzys zaufania i odpowiedzialności. Zaufanie opiera się na racjonalnym równoważeniu dochodów i wydatków.

Przez ponad 20 lat większa część Europy przyzwyczaiła się do życia i konsumowania dziś kosztem jutra, a nawet pojutrza – na koszt przyszłych pokoleń, których liczebność drastycznie spada. Po drugie, przywykliśmy do bardzo swobodnego traktowania reguł związanych ze stabilnością. Jeżeli duże państwa mogą tak czynić w przypadku potrzeb wewnętrznych, innym łatwiej jest podążać ich śladem. W związku z tym, aby wyegzekwować dyscyplinę fiskalną i w pełni ją przywrócić, potrzebny jest zrównoważony budżet jako probierz wiarygodności Europy.

Po trzecie, w oczywisty sposób potrzebujemy mechanizmu gwarantującego równowagę. Z zadowoleniem przyjmuję zatwierdzenie przez Radę konkluzji dotyczących zarządzania gospodarczego w Europie i zastosowania kryterium długu, jak też szanse na mechanizm szybkiej interwencji. Tym, czego naprawdę potrzebujemy – i mogę tutaj tylko przytaknąć wnioskom pana posła Verhofstadta – jest jednak prawdziwe zarządzanie gospodarcze i rzeczywiście automatyczne sankcje, które będą dotkliwe. Oczekujemy, że Komisja przedstawi w następnym miesiącu propozycje ramowe dotyczące przyszłych mechanizmów kryzysowych.

  Elena Băsescu (PPE) – (RO) Panie Przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję nowy pakiet środków służących zwiększeniu dyscypliny budżetowej i poszerzeniu nadzoru gospodarczego. Uważam, że zaproponowane środki były niezbędne ze względu na dysproporcje odnotowane między państwami członkowskimi pod względem przestrzegania zasad polityki fiskalnej i budżetowej. W rezultacie kryzys gospodarczy poskutkował niekorzystnym wizerunkiem kilku krajów, w tym Rumunii.

Uważam, że najważniejszą nowością jest stworzenie nowych ram nadzoru makroekonomicznego. Ułatwią one wykrywanie pojawiającej się nierównowagi i zagrożeń.

Przyjęcie sprawozdania na temat zarządzania gospodarczego opracowanego przez grupę zadaniową kierowaną przez przewodniczącego Van Rompuya było ważnym krokiem. Jego wdrożenie ustanowi nowe, solidne ramy zarządzania kryzysowego.

Pragnę również wspomnieć o znaczeniu rozporządzenia gwarantującego zgodność budżetów krajowych ze standardami fiskalnymi UE. W praktyce oznacza to, że budżety krajowe nie będą już mogły omijać regulacji fiskalnych Unii.

  Csaba Sándor Tabajdi (S&D) – (HU) Panie Przewodniczący! Nadchodząca prezydencja węgierska będzie musiała stawić czoła niemałemu wyzwaniu wprowadzenia zmian do traktatu lizbońskiego oraz jak najszybszego wdrożenia zarządzania gospodarczego. Państwa członkowskie spoza strefy euro patrzą ze zdumieniem na rysy pojawiające się zewsząd na jej gmachu. Wiąże nas traktat akcesyjny, a nasza zdolność zmniejszania dystansu do reszty zależy od tego, czy bogatsza połowa Europy się ustabilizuje, a solidarność Wspólnoty przeważy nad interesami poszczególnych krajów.

Przyglądamy się kryzysowi irlandzkiemu oraz problemom Grecji, Portugalii i Hiszpanii z troską i współczuciem, zastanawiając się, czy strefa euro ulegnie rozpadowi. Decyzja Rady, choć jak zwykle spóźniona, była ostatecznie właściwa. Wprowadzenie zarządzania gospodarczego może zapowiadać nową erę w dziejach integracji europejskiej, ale jego wdrożenie może też wiązać się z zagrożeniami i komplikacjami. Jestem przekonany, że prezydencja węgierska uczyni wszystko, co w jej mocy, aby zagwarantować sukces.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL) – (PT) Panie Przewodniczący! W Portugalii trwa największy strajk generalny od 20 lat. Protest ten nadszedł po równie znaczących wystąpieniach w kilku krajach UE, w tym Grecji oraz Francji. Jak reagują na to przywódcy Rady i Komisji? Ignorują protesty skierowane przeciwko ich antyspołecznej polityce i nalegają na dalsze podążanie drogą, która doprowadziła do obecnej sytuacji. Pomijają fakt, że niekorzystna sytuacja euro jest bezpośrednim wynikiem praktykowanej przez nich polityki: liberalizacji rynków kapitałowych, nieograniczonej spekulacji finansowej oraz wymogu nominalnej konwergencji na mocy paktu stabilności i wzrostu. W tym samym czasie realne dysproporcje między gospodarkami narastają, bezrobocie i ubóstwo sięgają niemożliwych do zniesienia poziomów, a napięcie społeczne rośnie. Jak długo będą nalegać, byśmy szli tą drogą? Co trzeba zrobić, aby zerwać z tą polityką i położyć większy nacisk na produkcję oraz miejsca pracy, doceniając pracę ludzką?

  Jaroslav Paška (EFD) – (SK) Panie Przewodniczący! Negocjacje na forum Rady Europejskiej pod koniec października toczyły się w trudnych okolicznościach. Wszystkie kraje modyfikują obecnie politykę gospodarczą, aby jak najszybciej wydobyć się z niekorzystnej sytuacji i osiągnąć choćby niewielki wzrost.

Po Grecji i Irlandii inne kraje strefy euro również stanęły przed niebezpieczeństwem niewypłacalności. Powinniśmy zatem jasno stwierdzić, że w tak ciężkiej sytuacji szefowie rządów mają wielkie trudności z podejmowaniem decyzji, które pozbawiłyby ich zdolności do kształtowania i regulowania ładu gospodarczego w ich państwach oraz przekazałyby część uprawnień w dziedzinie zarządzania gospodarczego instytucjom europejskim.

Musimy zatem w bardzo taktowny sposób rozmawiać o wspólnych pomysłach jak najbezpieczniejszego i jak najszybszego wyprowadzenia Europy z obecnej trudnej sytuacji, nie lekceważąc zarazem wysiłków przedstawicieli poszczególnych rządów dążących do rozwiązania problemów ich krajów własnymi siłami i dzięki własnym zdolnościom, aby uniknąć wejścia w konflikt z interesami europejskimi.

  Andrew Henry William Brons (NI) – Panie Przewodniczący! Rada Europejska powtarza oklepany slogan o potrzebie unikania wszelkich form protekcjonizmu oraz zapobieżenia zmianom kursów walutowych mającym na celu uzyskanie przewagi konkurencyjnej.

Przyjęcie przez Unię Europejską ideologii globalizmu wydało kraje europejskie na pastwę konkurencji ze strony gospodarek wschodzących, zwłaszcza Chin, z którymi nie jesteśmy w stanie rywalizować. Gospodarki te okazują pogardę międzynarodowym patentom i prawom autorskim oraz zatrudniają pracowników za minimum potrzebne do przeżycia, a czasem wręcz za niewolnicze stawki. Chiny utrzymują kurs waluty na sztucznie zaniżonym poziomie, aby uczynić swoje towary jeszcze tańszymi.

Kraje europejskie muszą indywidualnie – tak wolałbym – lub wspólnie chronić swoich pracodawców i pracowników przed tą nieuczciwą konkurencją. Chociaż kursu walutowego nie należy utrzymywać na sztucznie zaniżonym poziomie, by uzyskać przewagę konkurencyjną, nie należy go też utrzymywać sztucznie na takim samym poziomie – euro – co szkodzi wszystkim krajom strefy euro razem. Gdyby walutom krajów, które sobie nie radzą, pozwolono stracić na wartości, nastąpiłoby ożywienie.

  Jean-Pierre Audy (PPE) – (FR) Panie Przewodniczący, Panie Przewodniczący Van Rompuy, Panie Przewodniczący Barroso! Pragnę rozpocząć od kwestii wydatków publicznych na szczeblu europejskim.

Zastanawiam się, czy ze względu na poważne wyzwania, jakie stoją przed nami, nie nadszedł czas na wielką debatę z udziałem naszych kolegów z parlamentów poszczególnych krajów i z Parlamentu Europejskiego o uwspólnotowieniu oraz połączeniu naszych wydatków publicznych. Skorzystam tutaj z przykładu pana posła Lamassoure’a: mamy 27 armii i żadnych wrogów; jedną unię celną i 27 administracji; programy badawcze finansowane 15 do 20 razy bez żadnej koordynacji; transeuropejskie sieci, które powinny być połączone; sieci energetyczne…tę listę można ciągnąć.

Sugeruję powierzenie audytu wydatków publicznych na szczeblach europejskim, krajowym i lokalnym niezależnemu audytorowi. Wyniki audytu udostępniono by członkom parlamentów krajowych i posłom do PE, co umożliwiłoby wielką debatę o wydatkach publicznych; sam audyt można byłoby powierzyć Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu i 27 krajowym trybunałom obrachunkowym.

Poddaję tę ideę pod rozwagę, gdyż zapewniłoby to kontrolę nad naszymi wydatkami publicznymi i lepsze zarządzanie nimi na szczeblu europejskim.

  Monika Flašíková Beňová (S&D) – (SK) Panie Przewodniczący! Ważnym tematem szczytu Rady Europejskiej były oczekiwania co do tego, jak przywódcy Europy powinni radzić sobie z problemami, jakie stawia przed nimi recesja. Jak wielokrotnie wspominałam, nie wystarczy skupić się na budżetach. Nierównowaga strukturalna, którą kryzys jedynie zaostrzył, nie dotyczy jedynie długów. Dopóki nie ustanowimy mechanizmu, który obejmie też inne aspekty, osiągnięcie sukcesu będzie wątpliwe.

Kolejnym tematem była debata dotycząca tego, czy skutki budżetowe reform emerytalnych doprowadzą do deficytu. Z jednej strony mówimy o zaostrzaniu reguł i czynieniu ich bardziej systematycznymi, z drugiej zaś natychmiast tworzymy wyłączenia. Jeżeli reformy emerytalne są tak ważne, jak się je przedstawia, w co osobiście nie wierzę, można znaleźć również inne przykłady udanych programów. Kto oceni, co jest ważniejsze, a co mniej ważne i dlaczego?

Jestem przekonana, że rozmawiając o zmianach systemowych, nie możemy jednocześnie zaczynać debaty o wyłączeniach.

  John Bufton (EFD) – Panie Przewodniczący! Pragnę wygłosić parę uwag dotyczących dzisiejszych przemówień przewodniczącego Van Rompuya i przewodniczącego Barroso. Wydaje się, że obydwaj próbują zaprzeczać faktom – a są one takie, że strefa euro jest w kryzysie i stoimy na krawędzi zapaści. Wielu innych ludzi też próbuje przeczyć rzeczywistości. Na Boga, obudźcie się.

Ludzie z różnych krajów patrzą na to i widzą, że w tym Parlamencie i tak nie ma nas zbyt wiele. To największy kryzys, jaki kiedykolwiek was dotknął i mówię wam teraz, że jest naprawdę poważny. Panie Przewodniczący Barroso, Panie Przewodniczący Van Rompuy, powiedzcie mi proszę – za kilka minut będziecie przemawiać – jaki macie plan B? Musi być plan B, a może zamierzacie pozwolić temu wszystkiemu toczyć się własnym torem, aż spadnie w przepaść? Moim zdaniem to nasz największy kryzys w historii. Dotyka on wszystkich państw członkowskich. Jesteście ludziom winni plan B. Powiedzcie nam, czy go macie.

  Ildikó Gáll-Pelcz (PPE) – (HU) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Pragnę wyrazić radość z faktu, że w trakcie konsultacji uznano znaczenie systemowych reform emerytalnych. Reformy w ramach paktu stabilności i wzrostu nie dają jednak równych szans wszystkim podmiotom.

Węgry również sprzeciwiają się dyskryminacji i wzywają UE do uwzględnienia kosztów reform emerytalnych przy obliczaniu deficytów krajowych. Uważam, że jeżeli nie chcemy dyskryminować krajów, które korzystają z wolności wyboru, wpłaty do prywatnych funduszy emerytalnych muszą być brane pod uwagę przy określaniu deficytu budżetowego. Tę kwestię należy rozwiązać pilnie. Cieszę się, że możliwość wypracowania satysfakcjonującego rozwiązania pojawi się już podczas grudniowego szczytu Rady. Wzywam do podjęcia niedyskryminującej nikogo decyzji politycznej i jak najszybszego przedstawienia jej Komisji, by proces ustawodawczy mógł zacząć się niezwłocznie, kończąc się wynikiem możliwym do przyjęcia dla wszystkich.

  Antigoni Papadopoulou (S&D) – (EL) Panie Przewodniczący! Grecja, Irlandia, Portugalia i Hiszpania odczuwają konsekwencje kryzysu gospodarczego. Mleko już się rozlało. Nie ma powrotu, trzeba podjąć pewne środki. Podejrzenia i eurosceptycyzm nie pomogą nam wydobyć się z międzynarodowego kryzysu gospodarczego.

Wręcz przeciwnie – potrzebujemy solidarności wspólnotowej, woli politycznej, wizji, zaufania do dynamiki Europy, a przede wszystkim skoordynowanych działań, działań, które przyniosą zmiany strukturalne na szczeblu zarówno krajowym, jak i Unii Europejskiej. Potrzebujemy więcej zatrudnienia, więcej wzrostu, przyspieszonych procedur, więcej miejsc pracy, wdrożenia strategii UE, racjonalizacji i restrukturyzacji zarządzania w firmach, przejrzystego zarządzania gospodarczego, weryfikacji statystyk krajowych oraz stałego wspólnego mechanizmu kryzysowego w Unii Europejskiej – wszystko to wyłącznie dla dobra obywateli Europy.

Ten kryzys dotyczy wszystkich, nie tylko krajów, których dotyka bezpośrednio. Potrzebujemy zarówno solidarności wspólnotowej, jak i skoordynowanych działań.

  Barry Madlener (NI) – (NL) Panie Przewodniczący! Strefa euro rozpada się obecnie, a przewodniczącemu Barroso pozostaje nadzorować jej rozpad. Ostatecznie miliardy euro pomocy udzielanej przez lata krajom takim jak Grecja, Hiszpania, Portugalia i Irlandia nie zaowocowały zdolnością tych słabych gospodarek do konkurowania z silnymi gospodarkami Niemiec oraz Holandii; nie, te miliardy euro pomocy poskutkowały niemożliwym do zaakceptowania zachowaniem socjalistów. Na przykład jedna trzecia pracowników w Grecji to urzędnicy; tsunami imigrantów spoza Zachodu, jakie zalało Europę, również kosztowało każdy kraj miliardy, a ci imigranci siedzą teraz w domach bez pracy. Tak wyglądają działania podejmowane głównie przez socjalistów. Pamiętacie Państwo? Hiszpania, która kilka lat temu zalegalizowała milion nielegalnych imigrantów, ma teraz stopę bezrobocia na poziomie 20 %. Teraz my, silniejsze gospodarki, musimy jeszcze raz zaoferować tym krajom miliardową pomoc, ale to będzie tylko krótkoterminowa ulga. Na dłuższą metę należy zadać pytanie: czy jesteśmy gotowi nadal wspierać strukturalnie słabe kraje miliardami z kieszeni podatników? Odpowiedź brzmi: nie. Pragnę zatem zadać Przewodniczącemu Barroso następne pytanie: czy jedynym długoterminowym rozwiązaniem, które wyciągnie nas z tych problemów, nie jest ponowne wprowadzenie własnej waluty Grecji – drachmy – jak też waluty irlandzkiej? Czy takie rozwiązanie jest poważnie omawiane z tymi krajami?

  Seán Kelly (PPE) – Panie Przewodniczący! Jako Poseł do PE z Irlandii nie czuję się najlepiej, słysząc dziś rano, jak niemal każdy mówca wspomina o sytuacji gospodarczej Irlandii, szczególnie gdy przypominam sobie, że kilka lat temu postrzegano nas niemal jako symbol sukcesu gospodarczego w Unii Europejskiej.

Sądzę niemniej, że w Irlandii ludzie są zdeterminowani aby naprawić ten stan rzeczy; myślę także, iż zdecydowana większość chętnie przyjęłaby wsparcie naszych europejskich przyjaciół i współpracowników.

Trzeba wyciągnąć kilka wniosków. Myślę, że pan poseł Farage nie mylił się bardzo, mówiąc, iż powodem była głupota i chciwość irlandzkich polityków, którzy stworzyli wraz z bankami i regulatorami kapitalizm kumoterski. Musimy wyciągnąć wnioski. Kolejną bardzo ważną rzeczą jest jednak fakt, że wdrażana od 1 stycznia architektura nadzoru musi działać, więc testy warunków skrajnych i tym podobne muszą być wystarczająco sprawne, by móc ocenić sytuację w przyszłości, i przywołać do porządku tych, którzy będą naruszać reguły.

  Zigmantas Balčytis (S&D) – (LT) Panie Przewodniczący! To naprawdę bardzo dobry objaw, że zaczynamy teraz mówić o niezwykle ważnych sprawach, a mianowicie o wspólnym zarządzaniu przyszłą gospodarką. Wierzę, że wkrótce będziemy też omawiać potencjalny wspólny system podatkowy. Ponadto dzisiaj widzimy, jak znaczący negatywny wpływ ma wyższy kurs euro wraz z wieloma innymi czynnikami. Dzisiaj rozczarował mnie fakt, że sześć miesięcy temu przeprowadzono testy banków, a ich wyniki nie potwierdziły się. Pokazuje to raz jeszcze, że w Unii Europejskiej brakuje nam wiarygodnych informacji. Jeżeli nie będziemy ich mieli, nie znajdziemy dróg wyjścia z dość złożonej sytuacji. Na zakończenie pragnę zatem wezwać Komisję Europejską do znacznie aktywniejszego przedstawiania swoich wniosków w przyszłości, gdyż sytuacja jest skomplikowana i będzie wymagać ogromnych wysiłków oraz wielkich nakładów finansowych, a być może też zupełnie innego zrozumienia monitorowania gospodarczego, finansowego i w innych dziedzinach.

  Milan Zver (PPE) – (SL) Panie Przewodniczący, Panie Przewodniczący Van Rompuy, Panie Przewodniczący Barroso! Pragnę krótko wypowiedzieć się na omawiany temat. Z mojego punktu widzenia sprawa jest dosyć prosta: kto ponosi winę za wielki kryzys, jakiego doświadczamy? Ta część sektora bankowego, która funkcjonowała bez należytego zabezpieczenia i podejmowała nadmierne ryzyko. Inni jednak też – niektóre rządy europejskie, które zachęcały do nadmiernej konsumpcji i krzewiły wśród ludzi rodzaj mentalności dystrybucyjnej.

Usłyszeliśmy tutaj dziś dwa rodzaje argumentów: mamy posłów, którzy wzywają do większej solidarności, jak gdyby chcieli powiedzieć „Proszę, pomóżcie nam!”, oraz posłów, którzy próbują przede wszystkim wzywać do większej odpowiedzialności, gdy wychodzimy z kryzysu. Nie byłoby słuszne, gdyby ci, którzy spowodowali ten wielki kryzys, szukali teraz sposobów jego rozwiązania, drogi wyjścia z problemów. Ci, którzy krytykują znaczące oszczędności, z pewnością się mylą.

W tych okolicznościach nie należy uciszać podatników z tych krajów, które starają się zaradzić obecnej sytuacji.

  Petru Constantin Luhan (PPE) – (RO) Panie Przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję fakt, że sprawozdanie na temat zarządzania gospodarczego zapewnia nową podstawę dla stworzenia sprawnego systemu w tej dziedzinie.

Sądzę, że zalecenia zawarte w sprawozdaniu dotyczące stworzenia skuteczniejszych instytucji w celu usprawnienia zarządzania gospodarczego, na przykład powołania na szczeblu krajowym instytucji publicznej przedstawiającej niezależne analizy, oceny i prognozy związane z wewnętrznymi zagadnieniami polityki fiskalnej, stanowią podstawę zaprowadzenia przejrzystego systemu europejskiego.

Uważam, iż bardzo ważne jest, by dać każdemu państwu członkowskiemu sposobność wykazania, na jakiej podstawie dokonano analizy i oceny poszczególnych proponowanych krajowych środków fiskalnych – pozwoli to wypracować podejście oparte na zaufaniu i wzajemnej wiedzy.

Podkreślam ponownie potrzebę przyjęcia konkretnych środków ułatwiających zarządzanie gospodarcze, bazujących na dogłębnej, przejrzystej wiedzy oraz otwartej debacie na temat wszelkich środków krajowych przyjmowanych w państwach członkowskich, które mogą mieć skutki na szczeblu UE.

  Elisa Ferreira (S&D) (Pytanie skierowane do posła Rangela zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu) – (PT) Panie Przewodniczący! Dziękuję za udzielenie mi głosu, chciałam jednak wypowiedzieć się zgodnie z regułą niebieskiej kartki, gdyż pan poseł Rangel zakwestionował bezpośrednio moją wypowiedź, wolałabym zatem mieć możliwość zabrania głosu wcześniej.

Chciałabym skorzystać z tej sposobności, by poprosić pana posła Rangela, aby wyjaśnił nam wszystkim, co uznaje za konkretne różnice w dziedzinie zarządzania długiem państwowym między propozycjami pani kanclerz Merkel a wnioskami Komisji, oraz by powiedział nam, dlaczego pierwszy wniosek Komisji dotyczący zarządzania długiem państwowym, w istocie europejski w duchu, został odrzucony bez żadnej dyskusji czy debaty publicznej, gdy zorientowano się, że nie jest on zgodny z interesami Niemiec.

  Paulo Rangel (PPE) (Odpowiedź na pytanie poseł Ferreiry zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu) – (PT) Odpowiadam bardzo krótko – nie ma żadnych wątpliwości, że w ramach procesu europejskiego toczą się oczywiście ciągłe negocjacje między instytucjami, ale stanowisko Komisji konsekwentnie sprowadzało się do poparcia metody wspólnotowej i pozostania przy jednej walucie. Oczywiście niektórzy posłowie – jak Pani Poseł Ferreira – lubią prowadzić w Parlamencie politykę krajową.

  Diogo Feio (PPE) – (PT) Panie Przewodniczący! Unia Europejska stoi dziś przed ważnymi reformami. Musi zatem zareagować na kryzys i wesprzeć jedną walutę, która potrzebuje własnych reguł obowiązujących wszystkie państwa członkowskie. Parlament objął już rolę przywódczą w odniesieniu do zarządzania gospodarczego i opowiada się za ściślejszą współpracą na rzecz wzrostu między 27 państwami członkowskimi, zdecydowanym stanowiskiem w sprawie paktu stabilności i wzrostu oraz solidarnością między państwami członkowskimi. Był on pierwszą instytucją, która zwróciła uwagę na potrzebę stworzenia funduszu w związku z długiem poszczególnych krajów UE. W związku z tym będziemy nadal współpracować z Komisją, zapraszając ponownie jej przewodniczącego; mamy też nadzieję na dalszą współpracę z Radą. W tej chwili dyskutowanych jest sześć sprawozdań i zajmiemy w ich sprawie jasne stanowisko.

  José Manuel Barroso, przewodniczący Komisji – Panie Przewodniczący! Odpowiem na dwa konkretne pytania, oraz przedstawię ogólną uwagę dotyczącą debaty, która toczyła się tu dziś rano.

Po pierwsze, ważne pytanie pana posła Schulza dotyczące irlandzkich testów warunków skrajnych. Pragnę powiedzieć, co następuje: wspólne metody przeprowadzania testów warunków skrajnych uzgodniono na szczeblu europejskim; były one bardzo rygorystyczne, uwzględniając niekorzystne scenariusze makroekonomiczne. Za przeprowadzenie testów odpowiadały jednak krajowe organy nadzoru. Proces ten był koordynowany przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego na szczeblu UE, nie leżał jednak w kompetencjach Unii Europejskiej. Pragnę podkreślić, że do niedawna Unia Europejska jako taka nie była odpowiedzialna za te kwestie. Zmieni się to od stycznia. Wskutek wniosków Komisji oraz porozumienia z Radą i Parlamentem będzie już wówczas funkcjonować nowa architektura regulacji oraz nadzoru finansowego.

Będziemy mieli trzy europejskie organy nadzoru mikroostrożnościowego odpowiedzialne za bankowość, papiery wartościowe i ubezpieczenia, jak też Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego, która będzie się zajmować stabilnością makrofinansową i związanymi z nią zagrożeniami. Zyskamy dzięki temu znacznie sprawniejsze narzędzia i infrastrukturę, by następnym razem przeprowadzić testy w bardziej jednolity, rygorystyczny i spójny sposób. Pragnę to podkreślić – przed kryzysem nie dysponowaliśmy narzędziami, które tworzymy teraz.

Przejdę teraz do drugiej kwestii – tego, jak radzimy sobie z delikatnymi kwestiami takimi jak stały mechanizm kryzysowy. Nie było moją intencją podnosić tę kwestię, lecz ponieważ padło konkretne pytanie, muszę na nie odpowiedzieć.

Jednogłośnie – jednogłośnie, jak powtarzam – szefowie państw lub rządów zdecydowali się wnioskować o wprowadzenie stałego mechanizmu kryzysowego z udziałem sektora prywatnego. Znalazłem się wśród tych, którzy ostrzegali Radę Europejską przed ryzykiem poruszania tej kwestii bez właściwych przygotowań i komunikacji. Poruszono ją jednak i podjęto decyzję, a teraz musimy uporać się z nią w jak najbardziej odpowiedzialny sposób. Dlatego też uważam, że część wygłoszonych tutaj uwag naprawdę nie była właściwa.

Nadal funkcjonujemy w bardzo trudnych warunkach. Myślę, że teraz potrzebujemy działań, a nie kolejnych uwag. To, co robimy, dotyczy bardzo wrażliwych globalnych rynków finansowych. Część uwag może stać się samospełniającymi się przepowiedniami. Nie należy zatem spekulować na temat krajów, które mogą być zagrożone. Musimy natomiast wezwać te kraje do wdrożenia wszystkich środków niezbędnych, aby osiągnąć stabilność finansową i budżetową.

Dlatego też nie będę spekulować na temat planu B. Wraz z panem przewodniczącym Van Rompuyem wykonujemy swoje zadania, omawiając odpowiedzialnie pewne kwestie z państwami członkowskimi. Jeżeli chodzi o rolę Komisji, pragnę jasno powtórzyć jedną rzecz. Komisja – i większość z Państwa to przyznała – zawsze przedstawia ambitne wnioski. Jesteśmy za ambitnym zarządzaniem gospodarczym w Europie.

Ostatecznie musimy jednak być realistyczni. Razem nie możemy wychodzić poza to, co wspólnie uzgodniono z naszymi państwami członkowskimi. Gdy jest porozumienie – porozumienie, które oznacza w każdym razie postęp w porównaniu do sytuacji wcześniejszej – nie ma sensu omawiać rozwiązań idealnych, które, jak Państwo dobrze wiedzą, nie ziszczą się.

Tak więc Komisja spełnia swoją rolę i będzie ją spełniać nadal, apelując o bardziej ambitne podejście do wspólnych celów, zarządzania gospodarczego oraz stabilności strefy euro – i nie tylko strefy euro.

Pragnę powiedzieć to bardzo jasno, gdyż – jak mi się wydaje – w czasie debaty nie podniesiono dziś tej kwestii. Niektórzy z Państwa mówili, że problem leży w strefie euro. Z przykrością muszę powiedzieć, że nie tylko w strefie euro. Euro nie jest problemem. Jestem całkowicie przekonany, że sytuacja byłaby znacznie gorsza, gdybyśmy nie mieli euro.

(Oklaski)

Niektórzy z Państwa zapominają, że niektóre kraje, które nie są w strefie euro, mają dokładnie takie same problemy – w niektórych przypadkach nawet gorsze problemy z długiem państwowym – a kraj, który nie jest nawet w Unii Europejskiej, teraz zaś stara się do niej przystąpić, czyli Islandia, zbankrutował, choć wcale nie ma euro. W rzeczywistości euro nie było przyczyną problemów. Sugestie, jakoby problemem było euro, są intelektualnie i politycznie nieuczciwe.

(Oklaski)

Obecnie musimy rozpoznać sytuację w strefie euro, zaradzić problemom oraz wezwać wszystkie państwa członkowskie, by zobowiązały się działać razem – te ze strefy euro i te spoza niej. Myślę, że wszystkie zrozumiały, iż we wspólnym interesie jest jednolite podejście do rozwiązania tego kryzysu. Tak też uczyni w odpowiedzialny sposób Komisja, starając się oczywiście przeforsować rozwiązanie jak najambitniejsze, lecz w ostatecznym rozrachunku dbając o dobrą, lojalną współpracę ze wszystkimi instytucjami, z tym Parlamentem – jak do tej pory – oraz z Radą i Radą Europejską. To odpowiedzialna metoda, której musimy się trzymać.

W okresie skrajnej nerwowości na rynkach powinniśmy zachować chłodny ogląd oraz zachowywać się odpowiedzialnie, działając w poczuciu wspólnego europejskiego celu.

(Oklaski)

  Herman Van Rompuy, przewodniczący Rady Europejskiej – (FR) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Wcześniej stwierdziliśmy, że ocena dokonana przez przewodniczącego Komisji różni się od mojej, ale po raz pierwszy, Panie Pośle Schulz, oskarżono mnie, iż robię dobrą minę do złej gry. To pierwszy taki przypadek w mojej karierze.

Mogę Państwa zapewnić, że nie lekceważę tego kryzysu w żaden sposób i przechodzimy obecnie trudny okres. Gdy moich uwag nie wyrywa się z kontekstu, brzmią one zazwyczaj bardzo ostrożnie, uważam natomiast, że w kontekście europejskim wygłasza się zdecydowanie zbyt wiele oświadczeń – bardzo ostrych i nie tylko – przy czym nie chodzi mi tu o Parlament. Musimy teraz uspokoić sytuację i nie wspominać cały czas o tym, jak poważny jest kryzys. To już wiemy. Nadszedł czas działania.

Niektórzy z Państwa powiedzieli, że powinniśmy wyciągać wnioski. Jest francuskie przysłowie, które mówi: „nasze czyny podążają za nami”. Panie i Panowie! Gdy obejmowałem ten urząd, istniał pakt stabilności i wzrostu, który uelastyczniono kilka lat temu i w ogóle go nie stosowano. Gdy obejmowałem urząd, odziedziczyłem traktat lizboński, który przewiduje pewne procedury odnoszące się między innymi do sankcji oraz decyzji, jakie należy podjąć, gdy dany kraj objęty jest procedurą nadmiernego deficytu. Zgodnie z traktatem lizbońskim decyzje te podejmuje Rada. Gdy obejmowałem urząd, nie było mechanizmu kryzysowego, i musieliśmy to naprawić.

Wzmocnimy zatem pakt stabilności i wzrostu oraz wprowadzimy po raz pierwszy system nadzoru makroekonomicznego. Mogę Państwa zapewnić, że gdybyśmy mieli taki mechanizm kilka lat temu, problemy, jakich doświadczyły niektóre kraje, w ogóle by się nie objawiły. Wykrylibyśmy bańki na rynkach nieruchomości. Wykrylibyśmy problemy z konkurencyjnością w pewnych krajach. Wprowadzimy go zatem teraz. Jest nowy i innowacyjny, uwzględnia też w pełni wnioski wyciągnięte z kryzysu.

Jeżeli chodzi o traktat lizboński, pragniemy zmienić go, aby dać mu podstawy prawne w oczach niektórych trybunałów konstytucyjnych – podstawy prawne stałego mechanizmu kryzysowego. To jedyny powód. Mam nadzieję, że nie zaistnieje ryzyko sprowokowania kolejnej wielkiej debaty na temat instytucji, gdyż to moim zdaniem nie doprowadziłoby nas nigdzie w obecnym klimacie, jeszcze bardziej odwracając naszą uwagę od rozwiązania kryzysu.

Wcześniej nie mieliśmy mechanizmu kryzysowego. Gdy stanęliśmy przed problemem Grecji, trzeba było wynaleźć mechanizm, gdyż brakowało go. Kiedy wdrożyliśmy kolejny środek – opiewający na 750 miliardów euro pakiet ratunkowy – musieliśmy kreatywnie zinterpretować traktat lizboński, by móc go zastosować.

Wyciągamy zatem wnioski z kryzysu i, jak mówiłem, nasze czyny podążają za nami. Mieliśmy pakt stabilności, który był słaby i nie stosowano go; nie mieliśmy niczego w dziedzinie nadzoru makroekonomicznego i nie mieliśmy mechanizmu kryzysowego.

Czy państwa członkowskie stanęły na wysokości zadania? Wiele – tak. Wdrażają reformy, które często są nie w smak większości opinii publicznej. Podejmują kroki, które świadczą niejednokrotnie o wielkiej odwadze – nie tylko w krajach, które doświadczają problemów, ale też w innych. Stajemy na wysokości zadania.

Panie i Panowie! Nie pomylmy się znów co do tożsamości przeciwnika. Często mam wrażenie, że nadmiernie skupiamy się na rządach i parlamentach państw członkowskich. Nie szukajmy niewłaściwego wroga.

Dziś niektórzy mówią nie tylko o Irlandii, ale także o Portugalii. Chciałbym przedstawić kilka liczb. Deficyt publiczny Portugalii wyniósł w 2009 roku 9,3 %, w 2010 roku sięgnie 7,3 %, a w 2011 roku – 4,6 %. Oprocentowanie portugalskiego długu publicznego wynosi średnio 3,6 %, a więc jest bardzo niskie. Portugalia nie doświadcza bańki ani kryzysu na rynku nieruchomości. Jej sektor finansowy nie jest przerośnięty w stosunku do wielkości kraju, a jej banki są właściwie dokapitalizowane. Nie szukajmy niewłaściwego wroga. Niektórzy mówią, że kryzys jest zaraźliwy, brak jest jednak uzasadnienia ekonomicznego i racjonalnych podstaw, by tak twierdzić. Nalegam: nie szukajmy niewłaściwego wroga.

Mogę zapewnić tych, którzy wezwali do ściślejszej współpracy między instytucjami, że prezydencje czynią wszystko, co w ich mocy, by współpracować. Sprawozdanie opracowane przez grupę zadaniową przyjęli jej członkowie, w tym przedstawiciel Komisji Europejskiej pan komisarz Rehn. Pracujemy też wspólnie w innych obszarach, na przykład stałego mechanizmu kryzysowego.

Mam nadzieję, że taki sam duch współpracy objawi się przy pracach nad budżetem na rok 2011. Ubolewam nad faktem, że nie udało nam się osiągnąć porozumienia.

Jeżeli chodzi o współpracę, pragnę jednak wspomnieć o pewnej kwestii. Wszyscy Państwo są posłami do Parlamentu Europejskiego i należą do konkretnych grup politycznych. Pragnę wspomnieć, że czasem występują fundamentalne różnice między tym, co słyszę w Radzie Europejskiej od premierów i różnych osób, a tym, co słyszę w tej sali od tych samych członków tych samych grup politycznych. To nie jest krytyka. Nie trzeba w pełni zgadzać się ze swoją partią polityczną. W ciągu swojej kariery często widziałem konflikty we własnej partii. Robię jednak wszystko, co mogę, aby zapewnić spójność i współpracę między instytucjami. Powiedziałbym zatem, że musimy współpracować na wszystkich szczeblach politycznych, by osiągnąć stanowisko bardziej spójne niż obecnie.

Zgadzam się z tymi, którzy mówią, że dysponujemy restrykcyjną polityką, ale samo to nie wyprowadzi nas z kryzysu. Mają rację, lecz musimy najpierw przejść przez ten etap. Gdybyśmy byli wcześniej ostrożniejsi zarówno w dziedzinie makroekonomii, jak i planowania budżetu, nie znaleźlibyśmy się w obecnej sytuacji. Potrzebujemy jednak pozytywnej polityki wzrostu i zatrudnienia. Mimo wszystkich negatywnych aspektów jestem zadowolony, że wzrost gospodarczy w Europie powrócił po jedenastu miesiącach recesji. Przy innych okazjach wspominałem już w Parlamencie, że kryzysowi lat trzydziestych, który również zaczął się od kryzysu finansowego, nigdy w pełni nie zaradzono.

Udało nam się wrócić nad kreskę jedenaście miesięcy po wybuchu kryzysu finansowego. W tym roku średni wzrost sięgnie około 1,5 %. W niektórych krajach – nieborykających się ze wspomnianymi problemami – wzrost osiągnie około 2 %, a w innych nawet 3 % lub 3,5 %. Średni poziom zatrudnienia w UE zacznie ponownie rosnąć od 2011 roku. Stopa bezrobocia jest oczywiście zbyt wysoka, ale bardzo cieszę się z faktu, że w porównaniu z sytuacją sprzed sześciu miesięcy prognozy wzrostu są znacznie lepsze i jest on stabilniejszy, niż sądziliśmy. To nie tylko wzrost oparty na uzupełnianiu zapasów, programach stymulacyjnych i wywozie. To także wzrost napędzany popytem wewnętrznym.

Na koniec pragnę powiedzieć, że pomimo wszystkich problemów, jakie w istocie dotykają nas w niektórych krajach, jestem przekonany, iż przezwyciężymy kryzys, z którym dziś walczymy.

  Przewodniczący – Zamykam debatę.

Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie – (FR) Szczyt Rady Europejskiej, który odbył się w dniach 28-29 października 2010 r., był kolejnym krokiem do podporządkowania sobie krajów i pozbawienia ich suwerenności. Po pierwsze, za pośrednictwem pseudozarządzania gospodarczego, które oznacza w istocie przejęcie kontroli nad ich gospodarkami: zmuszanie państw członkowskich, by przedstawiały budżety do aprobaty urzędnikom z Brukseli; nadzorowanie całości ich polityki gospodarczej; ustanowienie automatycznych sankcji prewencyjnych jeszcze zanim zostanie przekroczony dopuszczalny limit długu i deficytu; zawieszanie prawa głosu państw członkowskich winnych przekroczeniom. Wszystko to ma stanowić rekompensatę dla Niemiec za utrzymywanie funduszu stabilizacji finansowej. Ten mechanizm sprowadza się jednak do przyznania państwom członkowskim i Komisji Europejskiej prawa zaciągnięcia długu lub udzielenia na rynkach gwarancji kredytowych dla państw członkowskich przeżywających trudności, gdyż są one ofiarami spekulacji na ich długu państwowym, a ponadto należą do strefy euro. To wprost niewyobrażalne. Poza tym Rada Europejska zadecydowała też o reformie traktatów w celu wdrożenia mechanizmu kryzysowego. Po raz pierwszy wykorzystana zostanie uproszczona procedura wprowadzania zmian: antydemokratyczna metoda, w ramach której nie przewiduje się debaty parlamentarnej. To nie rządy; to totalitaryzm.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie – (DE) Do 2007 roku reszta Europy patrzyła z podziwem na rozwój gospodarczy Irlandii – „celtyckiego tygrysa”, który osiągał wymarzone wyniki gospodarcze przy niskich podatkach od przedsiębiorstw i niewielkiej liczbie regulacji. Teraz jednak nastąpiło zderzenie z rzeczywistością. Celtycki tygrys okazał się kulawą kaczką, której reszta Europy musi podać pomocną dłoń i podtrzymać jej wątłe skrzydła. 90 miliardów euro z pakietu ratunkowego strefy euro – czyli 300 euro na każdego obywatela Austrii – trafi teraz do Irlandii. To, co po czarnej owcy – Grecji – otrzymuje Irlandia, a potem być może też Hiszpania i Portugalia, to nie są teoretyczne gwarancje państwa, to żywe pieniądze podatników. Europejska unia walutowa wykonuje też tym samym kolejny krok w kierunku unii transferowej, w której państwa strefy euro, które sprawnie zarządzają swoimi gospodarkami, muszą stale otwierać portfele, by płacić za niegospodarność innych. UE zajęła się tą kwestią zdecydowanie zbyt późno i nie wiadomo jeszcze, czy za decyzjami podjętymi przez Radę Europejską pójdą rzeczywiście działania. Musimy przestać marnować miliardy podatników na spekulacyjne banki i państwa, które źle zarządzają swoją gospodarką. Musimy zakończyć unię transferów. Potrzebujemy mechanizmu, który pozwoli państwom-bankrutom ogłosić prawdziwą niewypłacalność, po czym usunie je ze strefy euro. Nie możemy dalej łatać niedomagającej unii walutowej. W zamian potrzebujemy okrojonej i mocnej europejskiej unii walutowej.

  Alfredo Pallone (PPE), na piśmie – (IT) Zarówno Grecja, jak i Irlandia musiały zwrócić się o pomoc do Unii Europejskiej. Istnieją jednak pewne różnice między tymi dwoma przypadkami: deficyt irlandzki eksplodował, ponieważ kraj musiał powstrzymać problemy w sektorze bankowym przechodzącym kryzys wskutek ogólnoświatowej zapaści finansowej, który dodatkowo pogłębiło pęknięcie bańki na rynku nieruchomości. Ta interwencja, do której doszło w czasie kryzysu strukturalnego, poskutkowała nadmiernym ciężarem dla finansów publicznych. Z kolei w Grecji powodem interwencji jest dość nieodpowiedzialne zarządzanie wydatkami publicznymi, którego wynikiem była konieczność pozyskania gotówki ze sprzedaży obligacji skarbowych. W kontekście reformy zarządzania gospodarczego trzeba poczynić następujące spostrzeżenie: musimy bezdyskusyjnie wdrożyć rygorystyczną politykę budżetową, by monitorować sytuację i zapobiec wystąpieniu podobnych zdarzeń w przyszłości. W każdym razie obydwa te przypadki pokazują, jak bardzo trzeba zważać na wszystkie czynniki odnoszące się do kondycji finansowej i fundamentalnego stanu danego kraju, a nie tylko na strukturę długu publicznego. Jest ona w istocie tylko wynikiem końcowym i trzeba sprawdzić wszystkie jej elementy oraz przyczyny, badając, jak doszło do danej sytuacji.

  Monika Smolková (S&D), na piśmie – (SK) Pakt stabilności i wzrostu przewidywał do tej pory sankcje, lecz ich nałożenie wymaga zgody 2/3 ministrów i nigdy nie pojawiła się polityczna wola dokonania tego. Sceptycznie patrzę na mechanizm antykryzysowy. Pan przewodniczący Rady Rompuy nie powinien zmieniać art. 125 traktatu lizbońskiego, w którym stwierdza się, że każdy kraj odpowiada za własne zobowiązania. Powinien natomiast rozważyć poszerzenie art. 122, który dotyczy solidarności – udzielania wzajemnej pomocy w przypadku katastrof naturalnych lub kryzysów energetycznych. Zmiana tego artykułu mogłaby zanegować fundamentalną zasadę funkcjonowania UE, a mianowicie solidarność, prowadząc do jej zaniku. Gdyby mechanizm antykryzysowy działał na mocy art. 122 o dostarczaniu finansowania poszczególnym państwom, Rada decydowałaby o tym na podstawie wniosku Komisji, a Parlament Europejski byłby o tym tylko informowany. Zagraża nam sytuacja, w której państwa odpowiedzialne zapłacą za nieodpowiedzialność innych.