Pełne sprawozdanie z obrad

Czwartek, 16 grudnia 2010 r. - Strasburg

10.1. Malezja: praktykowanie chłosty

  Przewodniczący – Kolejnym punktem porządku obrad jest debata nad sześcioma projektami rezolucji w sprawie Malezji⁽¹⁾.

  Barbara Weiler , autorka – (DE) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie, Komisarze, Szanowni Państwo! Malezja jest wspaniałym krajem, ze starymi jak świat tradycjami i bogactwami kulturowymi. Jako członkowie delegacji ASEAN (Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej), wielokrotnie mieliśmy okazję na własne oczy podziwiać szybki i imponujący rozwój tego kraju. Efektem wzrostu potęgi ekonomicznej było wejście Malezji do pierwszej dziesiątki państw na świecie pod względem tempa wzrostu, który to fakt zrobił na nas ogromne wrażenie. Dlatego w imieniu grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim, jak również wszystkich osób, które podpisały się pod rezolucją, pragnę oświadczyć, że uważamy za całkowicie niezrozumiałe, dlaczego Malezja wciąż praktykuje stosowanie tej archaicznej metody karania, która nawiązuje do kolonialnej przeszłości kraju i która dla nas, Europejczyków, wydaje się pochodzić nieomal ze średniowiecza.

Nie my jedni wyrażamy tę krytykę: chłoście przeciwni są również malezyjscy prawnicy. Chłosta łamie wszystkie porozumienia Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczące praw człowieka i uważamy, że ten stan rzeczy należy jak najszybciej zmienić.

Z zadowoleniem przyjęliśmy kartę państw Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej, która w preambule i kilku innych artykułach podkreśla, że – cytuję – „popieranie i ochrona praw człowieka” to jeden z niezbędnych wymogów Karty Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej, którą ratyfikowała również Malezja.

Malezja od dawna opowiada się za demokratycznymi zasadami. Oznacza to jednak również rządy prawa, wraz z jego uniwersalnymi normami. Powinniśmy to powtarzać bez końca, kiedy przebywamy w Malezji i państwach Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej, i Parlament Europejski podkreśli to w swojej rezolucji.

  Marietje Schaake , autorka – Panie Przewodniczący! Wykonywanie kary chłosty – bicie człowieka rózgą – jest formą kary cielesnej, która jest często stosowana w Malezji i jest to powód do niepokoju, ponieważ tej formie kary poddawanych jest dziesiątki tysięcy ludzi, zwłaszcza imigrantów, a lista przestępstw, które mogą być karane chłostą jest coraz dłuższa. Tym samym Malezja narusza swoje zobowiązanie wynikające z rezolucji 8/8 Rady Praw Człowieka ONZ stanowiącej, że kara cielesna może być równoznaczna z torturami.

Często kara ta jest wymierzana z pominięciem postępowania sądowego, a imigranci nie są informowani o postawionych zarzutach albo odmawia im się dostępu do porady prawnej.

Cieszymy się ze stanowczego apelu Malezyjskiego Stowarzyszenia Prawników – reprezentującego 8 tys. prawników – o zniesienie kary chłosty. Parlament Europejski wzywa władze Malezji do wprowadzenia moratorium na karę chłosty i wszystkie inne formy kar cielesnych, zarówno w przepisach jak i w praktyce.

Malezyjska Komisja Praw Człowieka i malezyjski Komitet Reform Prawnych powinny wydać odpowiednie zalecenia dla rządu dotyczące zniesienia przepisów o karach cielesnych.

  Barbara Lochbihler, autorka – (DE) Panie Przewodniczący! W rezolucji potępiono stosowanie kary chłosty w Malezji. Słowa chłosta nie można utożsamiać z dawnym, niegroźnym instrumentem stosowanym w szkole, ale trzeba je postrzegać jako przerażające, poniżające i upokarzające narzędzie kary, którego zabrania Konwencja ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur. Wszyscy, którzy mają wątpliwości, powinni obejrzeć wideo pokazujące jak ta kara jest wymierzana w Malezji. Te brutalne i makabryczne obrazy nie są niczym innym jak dokumentalnym świadectwem tortur. Malezja wykorzystuje tę przerażającą i poniżającą praktykę do karania sprawców co najmniej 66 wykroczeń, a w miejscowych więzieniach każdego roku chłostanych jest około 1 tys. osób. Ponadto, w ostatnich latach, tym brutalnym traktowaniem objęto również emigrantów przybywających do kraju bez ważnych dokumentów oraz narkomanów. Szacuje się, że grupa ta liczy od 350 tys. do 900 tys. osób. Dlatego wzywamy malezyjski rząd do natychmiastowego zaprzestania stosowania tej straszliwej, poniżającej i upokarzającej praktyki i uchylenia odpowiednich przepisów w średnim terminie.

Malezja jest członkiem Komisji Praw Człowieka ONZ. Jak podkreśliła przedmówczyni, również ten organ przyrównuje stosowanie kar cielesnych do tortur. Dlatego Malezja powinna pozostać członkiem tej komisji, ale równocześnie stosować przyjęte przezeń zasady.

  Charles Tannock, autor – Panie Przewodniczący! W ostatnich latach Malezja skłania się w kierunku bardziej islamskich form rządzenia. To budzi niepokój, ponieważ jako kraj azjatycki o strategicznym położeniu i rozwiniętej gospodarce, Malezja mogłaby być ważnym sprzymierzeńcem UE.

Niestety, poszanowanie zachodnich koncepcji związanych z prawami człowieka nie jest w Malezji tak dalece rozwinięte jak gospodarka. Nie rozumiem jednak, dlaczego skupiamy się akurat na Malezji. Jest to kraj o przewadze muzułmanów i takie kary są codziennością w wielu krajach, w których obowiązuje szariat i na które przyzwala Koran, który jest dla muzułmanów najważniejszym źródłem prawa.

Jednak chłosta jest stosunkowo umiarkowaną karą w porównaniu do innych, krańcowo niebezpiecznych kar stosowanych w niektórych państwach muzułmańskich, takich jak m.in. obcinanie kończyn, kamienowanie i ścinanie głów. Chłosta może być również postrzegana w kontekście kultury azjatyckiej: na przykład, sąsiedni laicki Singapur również skazuje przestępców na karę chłosty, a indonezyjska prowincja Aceh, która otrzymuje dużą pomoc z UE, wprowadziła karę chłosty w ramach swojej polityki szariatu.

W państwach członkowskich UE tradycyjne stosowanie kar cielesnych jest słusznie zakazane i miejmy nadzieję, że pewnego dnia Malezja pójdzie za naszym światłym przykładem. Ale nie jest dla mnie całkowicie jasne, dlaczego chłosta jest niezgodna z międzynarodowym prawem, o czym jest mowa w rezolucji.

  Bernd Posselt, autor – (DE) Panie Przewodniczący! Kiedy się kogoś kocha, to ma się w stosunku do tej osoby pewne oczekiwania. To samo dotyczy stosunków między państwami. Państwa, z którymi mamy szczególnie bliskie powiązania, nie należą do tej samej kategorii, co niektóre potworne dyktatury z innych kontynentów.

Malezja jest ceniona jako bliski partner Unii Europejskiej. Jej konstytucja jest w pewnych obszarach zbliżona do konstytucji europejskiej. Dlatego tak poważnie traktujemy wszystko, co dzieje się w Malezji.

Panie Pośle Tannock! Kara chłosty w Malezji nie została wprowadzona przez prawo szariackie, ale wywodzi się z okresu kolonializmu brytyjskiego. Ponieważ kolonializm brytyjski już nie istnieje i w międzyczasie Wielka Brytania przeszła przeobrażenia, Malezja musi również podjąć próbę zniesienia tej archaicznej i barbarzyńskiej kary, która narusza prawo międzynarodowe i prawa człowieka.

Pragnę się wypowiedzieć w tej kwestii bardzo jednoznacznie. Przez całe dziesięciolecia w Malezji wśród rożnych grup etnicznych i społeczności religijnych panowała tolerancja. Kraj powinien nadal iść tą drogą i uda mu się to pod warunkiem bliskiego partnerstwa z Unią Europejską, które mamy nadzieję zaowocuje zakazem stosowania tej barbarzyńskiej formy kary.

(Mówca zgodził się odpowiedzieć na pytanie zadane zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu)

  Charles Tannock (ECR) – Panie Przewodniczący! Chciałbym zadać pytanie panu posłowi Posseltowi, którego darzę ogromnym szacunkiem.

Nie jestem prawnikiem specjalizującym się w prawie międzynarodowym, ale nie widzę żadnych dowodów świadczących o tym, by prawo międzynarodowe zabraniało chłosty. Nie ma wątpliwości, że zabrania ono zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości, ludobójstwa itp., ale moim zdaniem prawo międzynarodowe nie zabrania chłosty. Konwencja w sprawie zakazu stosowania tortur, której Malezja de facto nie ratyfikowała, mówi, że chłosta może, ale nie musi przerodzić sie w tortury. A więc czy mogę prosić Bernda, żeby mi wytłumaczył dlaczego chłosta jest nielegalna – co ponownie stwierdził i o czym mówi rezolucja – i niezgodna z prawem międzynarodowym. Jeśli nie będziemy się trzymać faktów, to moim zdaniem narazimy Parlament na kompromitację.

  Przewodniczący – Panie pośle Posselt! Na dobrą sprawę, nie można tego uznać za pytanie ze strony posła Tannocka.

  Bernd Posselt, autor – (DE) Panie Przewodniczący! Potraktuję wystąpienie mojego przedmówcy jako pytanie i w odpowiedzi na nie pragnę powiedzieć, że w rzeczywistości chłosta jest równoznaczna z torturami i że zakaz stosowania tortur to integralny aspekt praw człowieka i prawa międzynarodowego, niezależnie od tego, czy dany kraj ratyfikował te zasady.

  Marie-Christine Vergiat, autorka – (FR) Panie Przewodniczący! Malezja należy do państw, które wydają się współpracować z Unią Europejską, jakkolwiek od niedawna i w stosunkowo niewielkim zakresie, to jednak w sposób raczej pozytywny. Rzecz jasna dotyczy to głównie gospodarki, ale oczywiście również spraw społecznych, związanych z edukacją, prawami kobiet i najsłabszymi grupami społecznymi.

Jeśli jednak chodzi o demokrację i prawa człowieka, sytuacja daleka jest od ideału. Nasilają się niepokojące sygnały. Sytuacja, o której mówimy dzisiaj jest smutną tego ilustracją.

Jakkolwiek Malezja podpisała wiele międzynarodowych konwencji, w tym europejską konwencję o ochronie praw człowieka, Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) oraz Konwencję o prawach dziecka (CRC), nadal odmawia podpisania kolejnych, szczególnie Międzynarodowej konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur. Malezja jest jednym z państw stosujących karę śmierci; jest ona obowiązkowo zasądzana za przestępstwa narkotykowe. Kary cielesne są w Malezji powszechnie stosowane i mogą być wymierzane wszystkim: mężczyznom, kobietom – szczególnie oskarżonym o zakazane stosunki seksualne – a nawet dzieciom, za poważne nieposłuszeństwo w szkole. Co gorsza, kara ta, jest wymierzana przy udziale lekarzy, którzy naruszają zasady etyki lekarskiej, cucąc winowajców, aby można im wymierzyć pozostałą część kary. Co gorsza w ostatnich latach parlament malezyjski wydłużył listę przestępstw karanych chłostą. Dzisiaj obejmuje ona ponad 60, w tym nielegalny wjazd do kraju. Ponadto, od 2002 roku, kiedy to nielegalny wjazd uznany został za przestępstwo, karze tej, tej torturze, poddano tysiące uchodźców.

Rząd malezyjski musi zaprzestać tych praktyk. Czy w czasach, kiedy dialog Unii Europejskiej z Malezją wydaje się wydawać owoce, Unia Europejska nie powinna zrobić wszystkiego, co w jej mocy, by namówić Malezję do dokonania postępu w tej dziedzinie?

  Cristian Dan Preda, w imieniu grupy PPE – (RO) Panie Przewodniczący! Pragnę rozpocząć od przytoczenia kilku danych z badania przeprowadzonego przez Amnesty International w tym miesiącu, w grudniu 2010 roku. Co najmniej 10 tys. skazanych i co najmniej 6 tys. uchodźców poddawanych jest w Malezji każdego roku karze chłosty. Wiele kar chłosty wykonuje się w więzieniach i jak powiedział pan poseł Tannock, niestety, Malezja nie jest jedynym państwem, w którym tego rodzaju anachroniczne kary są stosowane: robi to również Singapur.

Jednak w przypadku Malezji problematyczne jest to, że kara chłosty jest wymierzana w stosunku do coraz większej liczby przestępstw: ściślej rzecz biorąc – 66 w Malezji – w porównaniu do 30 w Singapurze. Mówimy nie tylko o przestępstwach brutalnych czy przestępstwach na tle seksualnym, ale również o narkomanii, a przede wszystkim naruszaniu przepisów imigracyjnych. Z drugiej strony, podzielam pogląd mojego kolegi, posła Posselta, który powiedział, że mówimy o torturach, które są całkowicie zakazane przez prawo międzynarodowe.

  Anneli Jäätteenmäki, w imieniu grupy ALDE – Panie Przewodniczący! Rezolucja Parlamentu pojawia się w odpowiednim czasie i jest bardzo ważna. Każdego roku w Malezji chłostą karane są tysiące osób. Chłosta jest nieludzką i poniżającą formą kary, która powinna być zakazana na całym świecie. Chłosta jest formą tortury.

Jak donosi Amnesty International, w ubiegłym roku w Malezji, gdzie obowiązuje szariat, karze chłosty poddana została muzułmanka. Powodem było picie piwa. Amnesty International donosi również o chłostaniu uchodźców i pracowników imigracyjnych w Malezji.

Wzywamy rząd Malezji do zniesienia kary chłosty. Wzywamy również malezyjski rząd do ratyfikowania protokołu do konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur, a także Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych.

  Zbigniew Ziobro, w imieniu grupy ECR – Z satysfakcją odnotowujemy fakt rozwoju gospodarczego Malezji i poprawę warunków życia tamtejszego społeczeństwa, jednocześnie z niedowierzaniem przyjmujemy jednak raport Amnesty International opisujący szerokie stosowanie kary chłosty w Malezji. Rzeczywiście jest to surowa kara, często wymierzana na wyrost, czasami za drobne i bardzo wątpliwe przewinienia. Szczególnie okrutne wydaje się jej stosowanie w stosunku do nielegalnych imigrantów lub osób przebywających na terenie Malezji bez ważnych dokumentów, w tym uchodźców politycznych z Birmy.

Za faktem dotyczącym jej srogiego wyrazu kryje się jednak przemilczana prawda dotycząca też tradycyjnych uwarunkowań i wyrazu kary chłosty stosowanej w Malezji. Wiele z wykroczeń obwarowanych karą chłosty jest związanych ze złamaniem islamskiego prawa religijnego i wynikających z niego obyczajów. Przykładem niech będzie tu sprawa Kartiki Sari Sukarno, skazanej w 2009 r. na chłostę za picie piwa w barze. Konieczna jest reakcja na tę sytuację.

  Jaroslav Paška, w imieniu grupy EFD – (SK) Panie Przewodniczący! Tradycyjne islamskie prawo szariatu, które stosowane jest w wielu umiarkowanych państwach islamskich, dopuszcza kary cielesne za naruszenie prawa.

W Malezji miała miejsce bulwersująca sprawa orzeczenia kary sześciu uderzeń rózgi wobec modelki Kartikie Sari Dewi Shukarno przyłapanej na piciu piwa. Jednak po ogłoszeniu wyroku kara ta, która miała zostać wymierzona 32-letniej matce dwojga dzieci przy pomocy ratanowej rózgi w więzieniu dla kobiet, została zamieniona na trzy miesiące prac publicznych na podstawie zarządzenia malezyjskiego sułtana, Ahmeda Shaha, który nadzoruje zgodność z zasadami Islamu w Malezji.

Jednak gorzej sytuacja miała się w przypadku 46-letniego Indonezyjczyka, Nasarudina Kamaruddina, który skazany został na 6 uderzeń rózgą i rok więzienia za to samo przestępstwo. Sędzia Abdul Rahman Mohamed Yunos, który również orzekał w sprawie Kartiki Shukarno, powiedział o wyroku: „Wyrok ten nie ma karać, ale wychowywać”.

Na podobny argument powoływał się Wee Ka Siong, wiceminister ds. Edukacji, uzasadniając wymierzanie kar cielesnych uczniom w szkołach, mówiąc, że kara mogłaby być wymierzana jedynie przez dyrektorów szkół lub wyznaczone osoby, że rodzice byliby informowani o karze i że wymierzanie kary odbywałoby się w obecności świadka.

Panie i Panowie! Sprawy, o których rozmawiamy, to nic nadzwyczajnego. To życie codzienne tak zwanego umiarkowanego świata islamskiego. Nie możemy się zatem wahać przed wsparciem ludności tych państw w zniesieniu tych średniowiecznych kar i obyczajów, skoro możemy tego dokonać za pomocą środków dyplomatycznych lub w inny sposób.

  Bogusław Sonik (PPE) - Zdecydowanie należy potępić stosowanie chłosty oraz wszelkich form kar cielesnych i nieludzkiego traktowania. Malezja nie może powoływać się na prawo krajowe, które przewiduje karę chłosty za co najmniej 66 przestępstw, by uzasadniać swoje bezwzględne metody równoznaczne z torturami, które są uznane za nielegalne przez prawo i konwencje międzynarodowe. Alarmujące są również doniesienia Amnesty International, że rośnie liczba uchodźców i emigrantów, którzy są poddawani chłoście w malezyjskich więzieniach.

Unia Europejska, która od wejścia traktatu lizbońskiego dysponuje bardziej skutecznymi, niż dotychczas metodami umożliwiającymi ochronę praw człowieka, powinna wykazać większą inicjatywę w walce z brutalnym traktowaniem ludzi na świecie. Ponadto przestrzeganie praw człowieka powinno stać się kluczowym warunkiem Unii Europejskiej dla rozwijania dalszej współpracy politycznej z Malezją.

  Ryszard Czarnecki (ECR) - Malezja to tygrys gospodarczy. To kraj bardzo rozwinięty, który jest wzorem dla całego regionu Azji Południowo-Wschodniej. Ale ten tygrys ma poważny problem. To właśnie kara chłosty. Oczywiście można mówić o poszanowaniu pewnej odrębności kulturowej, o tym, że my Europejczycy powinniśmy być szczególnie wrażliwi, gdy chodzi o narzucanie swoich wzorców innym kontynentom. Jednak w tej kwestii chodzi tak naprawdę o prawa człowieka, które są niepodzielne, które są ponad granicami kontynentów, granicami ras i religii. Wydaje mi się, że Parlament Europejski nie tylko powinien, ale musi twardo bronić elementarnego prawa człowieka do godności ludzkiej, a z całą pewnością chłosta tą godność narusza.

  Monica Luisa Macovei (PPE) – Panie Przewodniczący! Zadawanie bólu fizycznego jest pogwałceniem ludzkiej godności. Chłosta jest poważnym naruszeniem praw człowieka. Jest zaprzeczeniem prawa do niebycia torturowanym, a także prawem do niebycia poddawanym nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu czy karom.

W Malezji ponad 10 tys. osób każdego roku cierpi z powodu tej kary cielesnej. Z doniesień wiadomo, że ból jest tak dotkliwy, że ofiary często tracą przytomność. Ze sprawozdań wynika, że wielu pracowników państwowych wykonujących karę chłosty skłonnych jest przyjąć łapówki, byleby oszczędzić ofiary. Tak więc, oprócz karygodnego naruszania praw człowieka mamy do czynienia z urzędnikami państwowymi, którzy popełniają przestępstwo, czerpiąc korzyści z ludzkiego cierpienia.

Wzywam Komisję i Radę, a także rząd Malezji, by pilnie zajęły się sprawą moratorium na stosowanie kary chłosty, którego skutkiem będzie jej usunięcie z przepisów. Bicie i chłostanie ludzi na rozkaz rządu musi się skończyć.

  Elena Băsescu (PPE) – (RO) Panie Przewodniczący! Za godny ubolewania uważam fakt, że stosowanie kary chłosty w Malezji osiągnęło tak ogromne rozmiary i że problem ten nasila się. Zamiast zabronić tej praktyki, rząd Malezji zachęca do jej stosowania.

Władze argumentują bezpodstawnie, że chłosta jest zgodna z prawem i ma istotne znaczenie w takim sensie, że zmniejsza przestępczość. Ponadto, pracownicy więzień otrzymują nagrody pieniężne za chłostanie więźniów. Szacunki potwierdzają, że sytuacja jest bardzo niepokojąca: każdego roku ofiarą tej praktyki pada ponad 6 tys. uchodźców i 10 tys. skazanych. Moim zdaniem ofiary pochodzące spoza Malezji powinny mieć prawo do uczciwego procesu. Obecnie odmawia im się dostępu do podstawowych usług, takich jak tłumacze czy doradcy prawni.

  Mitro Repo (S&D) – (FI) Panie Przewodniczący! Kara chłosty wymierzona na podstawie wyroku sądowego, w trakcie wykonywania której osoba skazana zostaje przywiązana do ramy i bita rózgą w pośladki jest nieetyczna i narusza ludzką godność. W Malezji praktyka ta osiągnęła rozmiary epidemii.

Państwo, które traktuje kary cielesne jako skuteczny sposób na zapobieganie przestępstwom, nie jest państwem praworządnym i UE nie powinna przyznawać takiemu państwu dodatkowych preferencji handlowych. Tak okrutne i nieludzkie formy karania powinny zostać zlikwidowane we wszystkich krajach, w jakich mają miejsce.

W tej rezolucji Parlament całkowicie słusznie wzywa władze Malezji do natychmiastowego zniesienia kar cielesnych i tortur, zarówno w prawie, jak i w praktyce.

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (S&D) - Biczowanie praktykuje się w Malezji od XIX wieku, kiedy Wielka Brytania skolonizowała tamtejsze tereny. W ostatnim czasie rząd Malezji zwiększył jeszcze katalog przestępstw objętych karą biczowania i wymierza się tę karę aż w 66 różnych przypadkach. Więźniowie skazani na chłostę są przetrzymywani w więzieniach bez żadnych informacji o terminie odbycia kary. Amnesty International szacuje, że co roku zapada około 10 tysięcy takich wyroków, z czego 60% przypadków obejmuje nielegalnych imigrantów, którzy tej kary nawet nie rozumieją z powodu bariery językowej. Władze tego kraju nie widzą jednak potrzeby zmiany prawa, uznając biczowanie za skuteczny sposób walki z przestępczością.

Unia Europejska współpracuje ściślej z Malezją od 8 lat. W perspektywie budżetowej na lata 2007-2013 zapisano 17 mln euro na wsparcie rozwoju tamtejszej gospodarki. Zasadne jest więc wezwanie naszego partnera do ratyfikacji Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko torturom, stanowczo potępiając praktyki chłosty jako niezgodne ze stanowiskiem Rady Praw Człowieka ONZ.

  Corina Creţu (S&D) – (RO) Panie Przewodniczący! W Malezji ponad 10 tys. obywateli poddawanych jest rocznie karze chłosty, a przepisy przewidują tę karę za 66 przestępstw. Lista przestępstw była wydłużana w ostatnich kilku latach, co świadczy o niepokojącej tendencji. Ofiary to zarówno obywatele Malezji, jak i obcokrajowcy. Padają oni ofiarą licznych i poważnych naruszeń praw, poczynając od nieuzyskania potrzebnych informacji czy tłumacza, po naruszanie etyki zawodowej przez lekarzy i brak pomocy prawnej.

Ja również wzywam instytucje europejskie do zintensyfikowania wysiłków na rzecz zniesienia tej kary, która zgodnie z prawem międzynarodowym jest równoznaczna z torturami oraz do wywierania nacisku w celu zapewnienia przestrzegania w Malezji prawa do obiektywnego i bezstronnego procesu i zakończenia niegodnego traktowania emigrantów i osób ubiegających się o azyl.

  Andris Piebalgs, komisarz – Panie Przewodniczący! Komisja potępia kary cielesne. Ich stosowanie jest niezgodne z międzynarodowymi zasadami i normami praw człowieka ustalonymi przez ONZ. Zasady te odzwierciedlone zostały również w wytycznych Unii Europejskiej w sprawie polityki UE wobec państw trzecich w dziedzinie tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania.

Ostatni raport Amnesty International w sprawie stosowania kary chłosty w Malezji napawa przerażeniem. Jednak Komisja pragnie zasugerować rozszerzenie rezolucji, tak by objęła wszystkie kraje, w których niestety kara chłosty jest nadal prawnie usankcjonowana.

Unia Europejska wraz z ONZ dość regularnie podnosi sprawę kary chłosty w Malezji. Niektóre państwa członkowskie również zajęły się tą sprawą w kontekście ratyfikacji konwencji ONZ przeciwko torturom oraz podczas okresowego ogólnego przeglądu Rady Praw Człowieka ONZ, który miał miejsce w lutym 2009 roku.

Nie dalej jak w ubiegłym tygodniu podczas seminarium ONZ z okazji Dnia Praw Człowieka, Malezja została wezwana do ratyfikowania większej liczby konwencji ONZ, a przede wszystkim konwencji ONZ przeciwko torturom. Na początku 2010 roku szef misji UE bezpośrednio rozmawiał na ten temat z ministrem spraw zagranicznych.

Sprawie tej poświęcamy wiele uwagi. Unia Europejska i Malezja rozpoczną wkrótce negocjacje w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy, która zawierać będzie postanowienia nawiązujące do praw człowieka. Od momentu wejścia w życie tej umowy, będzie ona stanowić solidną formalną podstawę do wzmocnionego i regularnego dialogu z Malezją w kwestii praw człowieka. W międzyczasie będziemy nadal podnosić tę kwestię w rozmowach z władzami Malezji.

  Przewodniczący – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się po zakończeniu debat.

(1) Patrz protokół.