Pełne sprawozdanie z obrad

Wtorek, 8 marca 2011 r. - Strasburg

17. Tura pytań (do Komisji)

  Przewodnicząca – Kolejnym punktem porządku dziennego jest tura pytań (B7-0019/2011).

Ponieważ jesteśmy już bardzo spóźnieni, to zanim rozpocznę turę pytań chcę powiedzieć nieco o sposobie, w jaki będę prowadzić turę pytań. Byłabym wdzięczna, gdyby wszyscy Państwo poświęcili mi nieco uwagi, w tym także, jeżeli wolno mi prosić, komisarze, którzy będą udzielali odpowiedzi. Przy pytaniach uzupełniających będę wymieniała jedynie autora pytania, ponieważ jeśli mamy udzielić odpowiedzi na wystarczającą liczbę pytań, na więcej nie mamy czasu. Chciałabym poprosić komisarzy, którzy udzielają odpowiedzi albo odczytują pierwotną odpowiedź, aby oszczędzili nam długich tyrad. Chcielibyśmy usłyszeć pozytywne odpowiedzi, odpowiedzi zawierające dużo informacji, aby mogli Państwo prowadzić dialog z kierującymi pytania.

Do Komisji skierowano następujące pytania:

  Jörg Leichtfried (S&D) – (DE) Pani Przewodnicząca! Muszę przyznać, że popieram Pani argumentację dotyczącą dostępnego nam czasu. Chciałbym jednak prosić Panią, aby wzięła Pani pod uwagę jedną rzecz. Koleżanki i koledzy, którzy chcą skierować pytania nie są odpowiedzialni za to, że mamy mało czasu. Mój problem polega na tym, że skierowałem do Rady pytanie dotyczące sprawy, która teraz będzie omawiana jako pytanie nr 2. Moje pytanie skierowane do Rady było identyczne, ale teraz odwołano turę pytań do Rady bez zmiany terminu. To bez wątpienia nieco niezręczna sytuacja i dlatego chciałbym Panią prosić, aby zrewidowała Pani swoje skąd inąd całkowicie logiczne i zrozumiałe podejście w odniesieniu do tego jednego pytania.

  Przewodnicząca – W okolicznościach, w jakich znaleźliśmy się dziś wieczór nie mam wyboru. Bardzo przepraszam wszystkich Państwa kierujących pytania, ale jedyne co mogę zrobić to udzielić odpowiedzi na jak największą liczbę pytań i pozwolić pytającym na wykorzystanie przydzielonego im czasu. Nie jest to sytuacja, które budzi moje szczególne zadowolenie, ale jak Państwo wiedzą podejmujemy kroki, aby przejść na nową, bardziej realną formę tury pytań, odzwierciedlającą nową sytuację, w której się znajdujemy po wejściu w życie Traktatu z Lizbony. Im szybciej to nastąpi tym, szczerze mówiąc, lepiej, ale zajmijmy się teraz pytaniami.

Część pierwsza

Pytanie nr 15 skierowała Vilija Blinkeviciute (H-000075/11)

Przedmiot: Dyrektywa ramowa w sprawie minimalnego dochodu w Unii Europejskiej

W zeszłym roku Parlament Europejski przyjął sprawozdanie w sprawie roli dochodu minimalnego w walce z ubóstwem i w promowaniu społeczeństwa integracyjnego w Europie, w którym to zauważa, że należy wdrożyć dyrektywę ramową w sprawie zapewnienia minimalnego dochodu w Unii Europejskiej.

Biorąc pod uwagę, że w Europie już ponad 85 mln ludzi żyje w biedzie, czy Komisja nie uważa, że należałoby wdrożyć dyrektywę ramową w sprawie systemu zapewniającego odpowiedni dochód minimalny w całej Europie?

  László Andor, komisarz – Ludzie często mówią, że społeczeństwa należy oceniać po sposobie, w jaki traktują swoich najsłabszych obywateli. Oczywiście, jeśli nie uda nam się zapewnić odpowiedniego wsparcia osobom w potrzebie, to prawdopodobnie doprowadzimy do jeszcze większego ich wykluczenia, a zatem trudniej będzie zintegrować ich ze społeczeństwem i przywrócić na rynek pracy.

Komisja uważa, że oprócz pełnienia funkcji automatycznych czynników stabilizujących, programy dochodów minimalnych mogą odegrać ważną rolę w ochronie najsłabszych przed najgorszymi skutkami kryzysu, poprzez zapewnienie siatki bezpieczeństwa socjalnego.

W zaleceniach Komisji w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy oraz konkluzje Rady EPSCO z dnia 17 grudnia 2008 r. w sprawie zasad wspólnej, aktywnej integracji na rzecz bardziej skutecznego eliminowania ubóstwa podkreślono znaczenie dostępu do odpowiednich zasobów oraz usług jakościowych i rynków pracy sprzyjających włączeniu.

Zalecenie wzywa państwa członkowskie przede wszystkim do „uznania podstawowego prawa każdej osoby do uzyskiwania środków i pomocy społecznej w stopniu wystarczającym do godnego życia w ramach spójnego i konsekwentnego zwalczania wykluczenia społecznego”.

Podejście wyrażone w zaleceniu okazało się być pierwszym krokiem we właściwym kierunku, zwłaszcza podczas kryzysu gospodarczego. Ale trzeba zrobić więcej, aby w pełni wykonać reformy sprzyjające aktywnej integracji.

Jak Komisja ogłosiła w swoim komunikacie w sprawie Europejskiej platformy współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, w 2012 roku Komisja przekaże sprawozdanie w sprawie wykonywania wspólnych zasad dotyczących aktywnej integracji, koncentrujących się, między innymi, na efektywności programów dochodów minimalnych.

Komisja zaproponuje działania oparte na takiej ocenie, z uwzględnieniem sposobu, w jaki instrumenty finansowe UE mogłyby wesprzeć aktywną integrację.

  Vilija Blinkevičiūtė (S&D) – (LT) Pani Przewodnicząca! Panie Komisarzu, dziękuję Panu za wypowiedź, ale nie odpowiedział Pan na moje pytanie. Moje pytanie było sformułowane tak – czy Komisja nie uważa, że należałoby wdrożyć dyrektywę ramową w sprawie systemu zapewniającego odpowiedni dochód minimalny w całej Europie, bo w przeciwnym przypadku zdecydowanie nie pokonamy ubóstwa. Nawet w ubiegłym roku, w Europejskim Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym w niektórych państwach członkowskich poziom ubóstwa wzrósł. Panie Komisarzu! Zapytam inaczej – ponieważ coraz większa liczba osób popada w ubóstwo, co by Pan powiedział, gdyby Komisja zaczęła wprowadzać jednolite kryteria w odniesieniu do minimalnych wynagrodzeń na szczeblu Unii Europejskiej?

  László Andor, komisarz – Komisja opowiada się za minimalnym dochodem i minimalnym wynagrodzeniem, ale mówimy tu o kompetencjach państw członkowskich i odpowiedzialności państw członkowskich, a zasada pomocniczości wiąże się bardzo ściśle z tą dyskusją.

Zgadzam się, że w czasach kryzysu szczególną uwagę musimy zwrócić na członków najsłabszych grup społecznych, przede wszystkim tych, których pozostawiono bez środków do życia, ponieważ odsunięto ich również od pracy, ale musimy zachęcać państwa członkowskie do stosowania różnych środków – a to tylko jedna z możliwości – aby zapobiec popadaniu obywateli w ubóstwo.

Zatem przestrzeń na inicjatywy prawodawcze jest tu niezwykle ograniczona, mimo że niejednokrotnie polityczne zapotrzebowanie na nie jest niezwykle duże.

Jeżeli chodzi o ubóstwo osób starszych jest to skomplikowany temat, w odniesieniu do którego musimy podjąć prace w dziedzinie zatrudnienia, usług socjalnych i ochrony socjalnej, i tutaj chciałbym wspomnieć o przyszłorocznej kampanii dotyczącej aktywnego starzenia się, która zostanie poparta strategiami politycznymi w obszarze opieki zdrowotnej oraz uczenia się przez całe życie, ponieważ uważamy, że największy postęp jaki możemy osiągnąć w kategorii warunków egzystencji oraz włączenia społecznego osób w starszym wieku będzie polegać na zwiększaniu udziału w rynku pracy. Wtedy możemy działać w oparciu o dodatkowe strategie polityczne w tej sprawie.

  Przewodnicząca – Pytanie nr 16 skierowała Silvana Koch-Mehrin (H-000084/11)

Przedmiot: Żarówki energooszczędne

Czy Komisja zna badanie przeprowadzone przez niemiecki Federalny Urząd Ochrony Środowiska, wedle którego żarówki energooszczędne z powodu zawartej w nich rtęci mogą wywołać ryzyko zatrucia w przypadku ich rozbicia się w warunkach domowych? Jakie wnioski Komisja wyciąga z tego badania?

Czy Komisja wyraża gotowość do przemyślenia swej decyzji o usunięciu tradycyjnych żarówek z rynku?

Czy Komisja gotowa jest znieść zakaz używania tradycyjnych żarówek przynajmniej w przypadku prywatnych gospodarstw domowych?

  Günther Oettinger, komisarz – (DE) Pani Przewodnicząca, Pani Poseł Koch-Mehrin, Panie i Panowie! Komisja zna sprawozdanie niemieckiej Federalnej Agencji Środowiska i oczywiście kolejny raz dokładnie zbadała fakty. Tło sytuacji przedstawia się następująco. W wyniku decyzji podjętej przez Radę Europejską w 2007 roku oraz późniejszych rezolucji Parlamentu Europejskiego i Rady ds. Energii – innymi słowy, po szerokich konsultacjach z Parlamentem i państwami członkowskimi – w 2009 roku Komisja przedłożyła swoje wnioski dotyczące sprawozdania dotyczącego ekoprojektu. Uwzględniały one stopniowe przejście z żarówek konwencjonalnych na żarówki energooszczędne, które powodują bardziej oszczędne zużycie energii elektrycznej. Uważamy, że na europejskim rynku oświetlenia i żarówek będzie możliwe osiągnięcie ogólnych oszczędności na poziomie 40 miliardów kilowatogodzin, co odpowiada kosztom energii elektrycznej od 5 miliardów euro do 10 miliardów euro. W dyrektywie zawarto szereg środków bezpieczeństwa, dotyczących przede wszystkim rtęci i maksymalnych limitów. We wrześniu ubiegłego roku ponownie znacząco je obniżono, aby jeszcze bardziej ograniczyć potencjalne ryzyko dla społeczeństwa.

Ustalenia z badania zleconego przez niemiecką Federalną Agencję Środowiska spowodowały, że zwróciliśmy się do Komitetu Naukowego ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska o wydanie kolejnego oświadczenia. Po przeanalizowaniu całego piśmiennictwa naukowego komitet doszedł do wniosku, że jest bardzo mało prawdopodobne, aby pęknięte, kompaktowe świetlówki fluorescencyjne stwarzały zagrożenie dla zdrowia człowieka.

Jest jednak pewien problem w tym obszarze. Badania opierają się na próbach z udziałem osób dorosłych. Bez wątpienia jest oczywiste, że kwestię dzieci należy rozpatrywać odrębnie, dlatego współpracujemy z niemiecką Federalną Agencją Środowiska nad jak najszybszym przygotowaniem odpowiednich wyników dotyczących dzieci. Bardzo dokładnie monitorujemy sytuację. Jestem w kontakcie ze wspomnianą agencją, abyśmy mogli przeprowadzić szybką wspólną ocenę wszelkich dodatkowych badań, które agencja organizuje.

Nasz ogólny wniosek jest taki, że z uwagi na konieczność uzyskania pewności przez wszystkich zaangażowanych będziemy kontynuować stopniowe wykonywanie rozporządzenia. Z przyjemnością jednak przedstawimy Parlamentowi kolejne sprawozdanie, jeżeli pojawią się ustalenia, które mogłyby doprowadzić do innej oceny. Tak wygląda obecna sytuacja.

  Silvana Koch-Mehrin (ALDE) – (DE) Panie Przewodnicząca, Panie Komisarzu Oettinger! To dobrze, że zlecił Pan Komitetowi Naukowemu ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska ponowne rozpoznanie tej sprawy. Cieszy mnie to. Pozostaje jednak pytanie: jak możemy wytłumaczyć obywatelom Europy, że na mocy rozporządzeń UE w ich domach znalazło się coś, co może stwarzać niebezpieczeństwo dla zdrowia ich dzieci? Ma Pan dzieci i wie Pan jak to bywa. Często coś się psuje. Pan poseł Leichtfried z Austrii i ja jesteśmy tym niezwykle zatroskani. Jak możemy wyjaśnić, że to coś niebezpiecznego? Wydaje się, że nie jesteśmy w stanie wyciągnąć wniosków z błędów przeszłości. Jednak to nie Państwo odpowiadają za pierwotną decyzję, więc mogą Państwo wykazać wolę wyciągania wniosków bez utraty twarzy. Mógłby Pan powiedzieć, że zniesiemy ten zakaz, przynajmniej w odniesieniu do gospodarstw domowych. Czy byłby Pan gotowy do ponownego przemyślenia decyzji?

  Günther Oettinger, komisarz – (DE) Pani Przewodnicząca! Odpowiadając na pytanie chciałbym powiedzieć, że niezwłocznie po zmianie na rynku dostępne będą żarówki, które nie będą stwarzać żadnego potencjalnego zagrożenia. Pytanie dotyczy CFL, czyli kompaktowych lamp fluorescencyjnych. Z tego względu musimy rozważyć rozszerzenie naszych działań w zakresie public relations w odniesieniu do dyrektywy w sprawie ekoprojektu, abyśmy mogli przekazać obywatelom informacje o lampach LED oraz nowej generacji żarówkach halogenowych. To pozwoli nam na osiągnięcie obu rzeczy jednocześnie: z jednej strony naszych celów dotyczących ochrony środowiska i oszczędności energii wynikających z rozporządzenia, z drugiej zaś przeciwdziałania jakiemukolwiek zagrożenia. Z chęcią ponownie dogłębniej zajmę się tą sprawą.

  Przewodnicząca – Pytanie nr 17 skierował Claude Moraes (H-000079/11)

Przedmiot: Pakiety dotyczące praw ofiar

Poprawa wsparcia dla ofiar przestępstw jest istotną częścią programu sztokholmskiego. Dla obywateli UE szczególnie ważne są kwestie dotyczące pomocy ofiarom przestępstw transgranicznych w Europie. Istnieje niewiele praktycznych procedur zapewniających wsparcie lub doradztwo osobom, które padły ofiarą przestępstw i poważnych szkód za granicą, i ich rodzinom. Pomagam jednemu z wyborców, którego syn padł ofiarą brutalnego ataku w czasie wakacji na Krecie. Istnieje wyraźna potrzeba działań UE w tym obszarze, by spełnić obietnicę stworzenia Europy dla obywateli.

Komisarz V. Reding ogłosiła pakiet środków związanych z ochroną ofiar przestępstw. W związku z powyższym, kiedy Komisja zamierza zaproponować ww. pakiet dotyczący ochrony ofiar przestępstw? Czy Komisja mogłaby udzielić dodatkowych informacji na temat treści tego wniosku ustawodawczego? Czy Komisja może wyszczególnić środki nielegislacyjne, które zostaną włączone do ww. pakietu?

  Viviane Reding, wiceprzewodnicząca Komisji – Pani Przewodnicząca! Ze sprawozdań wynika, że ponad 30 milionów osób w całej Europie corocznie pada ofiarą przestępstw. Istotne jest zapewnienie, by ofiary miały dostęp do przysługujących im praw oraz otrzymały wsparcie i ochronę, których potrzebują. To dla Komisji priorytet strategiczny.

Chcę skorzystać z tej okazji, aby podkreślić odwagę pani poseł Hughes, która lobuje na rzecz rozszerzenia praw ofiar w Europie. Uważam, że jej determinacja zasługuje na to, by być dla nas wszystkich inspiracją do wzmocnienia praw ofiar oraz zwiększenia zaufania obywateli do systemów wymiaru sprawiedliwości. Potrzebujemy tego wzajemnego zaufania dla zapewnienia, że potrzeby ofiar będą uznawane i chronione, nie tylko w państwie rodzimym, ale także w kontekście transgranicznym. Musimy też zadbać, by ofiary nie zostały zapomniane przez nasze systemy wymiaru sprawiedliwości i prawa.

Dlatego w maju Komisja zaproponuje pełny pakiet praw ofiar. Będzie on dotyczył jakości traktowania ofiar po przestępstwie oraz podczas postępowania przed sądem. Zagwarantuje, że ofiary uzyskają te same minimalne standardy traktowania we wszystkich państwach członkowskich UE, bez względu na swoje obywatelstwo czy państwo pochodzenia. Celem naszych wniosków jest promowanie zmiany postaw wobec ofiar, lepsze działania na rzecz zapewnienia ich powrotu do zdrowia oraz zminimalizowanie zagrożenia dalszymi cierpieniami z powodu powtarzającej się wiktymizacji podczas procesu.

Co konkretnie będzie zawierał pakiet? Po pierwsze, dyrektywę horyzontalną w sprawie sytuacji ofiar podczas postępowania karnego, która będzie na przykład wprowadzała przejrzyste, dające się wyegzekwować następujące prawa: łatwo dostępne usługi wsparcia dla ofiar we wszystkich państwach członkowskich, prawo do korzystania z pomocy tłumacza podczas przesłuchań; ograniczenie do minimum kontaktów oskarżonego i ofiary podczas postępowania i dostosowanie nowych budynków sądu w sposób gwarantujący oddzielne poczekalnie oraz obowiązujące we wszystkich państwach członkowskich prawa do domagania się weryfikacji ścigania sądowego.

Po drugie, będę wnioskować także o rozporządzenie w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony prawa cywilnego, aby zapewnić, by każda zagrożona ofiara, korzystająca ze środków ochrony przedsięwziętych wobec sprawcy w jednym państwie członkowskim, mogła nadal korzystać z tego środka z chwilą przeniesienia się lub wyjazdu do innego państwa członkowskiego. Instrument ten zostanie uzupełniony innym instrumentem w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony prawa karnego.

Zamierzamy też wprowadzić szeroką gamę środków pozaprawodawczych, aby zagwarantować skuteczne funkcjonowanie nowego prawodawstwa i zaproponujemy mapę drogową w sprawie wzmocnienia praw ofiar, aby zapewnić, by prawa te były priorytetem agendy politycznej na kolejne lata.

  Claude Moraes (S&D) – Jak pani wiadomo, w ubiegłym tygodniu złożyłem wizytę w pani biurze razem z Maggie Hughes, jedną z wielu tysięcy odważnych ofiar przestępstw.

Musze przyznać, że po rozmowie z Pani personelem z ogromnym zadowoleniem stwierdziliśmy, że potencjalnie mógłby to być pakiet, które przywróciłby zaufanie oraz wartość dodaną dla obywateli, którzy potrzebują pomocy, gdy padają ofiarami przestępstw.

Maggie Hughes i wiele innych ofiar przestępstw powiedziało nam, że podobają im się proponowane przez Państwa środki, ale chcą widzieć koncentrację pomocy. Na przykład, jeżeli istnieje biuro wsparcia dla ofiar, powinno ono być łatwo dostępne, powinniśmy też dysponować ludźmi udzielającymi pomocy w szpitalu, w policyjnej celi i w organach wymiaru sprawiedliwości.

O to proszą obywatele i jak dotąd tego nie uzyskali. A zatem apelujemy do Państwa, aby ten wniosek był tak doskonały jak to tylko możliwe.

  Viviane Reding, wiceprzewodnicząca Komisji – Całkowicie się zgadzam. Ja również miałam wrażenie, że ofiary są tu z jakiegoś powodu nieobecne.

Jeśli chodzi o prawa proceduralne, to koncentrowaliśmy się przede wszystkim na osobach, które popadają w kłopoty, ponieważ mogły popełnić przestępstwo: byliśmy zdeterminowani, aby doprowadzić do tego, by ich prawa były przestrzegane, tak jak to się dzieje w społeczeństwie prawa. Jednak bardzo często ofiary są ponownie dyskryminowane podczas wizyty w sądzie i nikogo to nie obchodzi. To bardzo niesprawiedliwa sytuacja dowodząca negowania praw. Dlatego mam nadzieję, że pakiet praw ofiar zmieni nie tylko prawo, ale także mentalność i że wszędzie w naszych sądach, w komisariatach policji i w szpitalach – jak pan poseł słusznie apeluje – znajdą się osoby, które obejmą ofiary szczególną opieką i będą świadome tego, że nie należy ich traktować tak jak wszystkich pozostałych. Najważniejsze, aby zasady te stosować w kontekście transgranicznym wobec osób znajdujących się w państwie członkowskim innym niż państwo ich pochodzenia.

Liczę więc, że Parlament pomoże Komisji w stworzeniu jak najlepszego prawodawstwa, a także – jeżeli chodzi o aspekty pakietu podlegające procedurze współdecyzji – ułatwi jego przedłożenie do przyjęcia przez Radę.

Część druga

  Przewodnicząca – Pytanie nr 18 skierowała Marian Harkin (H-000063/11)

Przedmiot: Wnioski Komisji dotyczące wspólnej jednolitej podstawy opodatkowania osób prawnych

Czy Komisja może wyjaśnić aktualną sytuację w zakresie wniosków Komisji dotyczących wspólnej jednolitej podstawy opodatkowania osób prawnych?

  Algirdas Šemeta, komisarz – Wspólna jednolita podstawa opodatkowania osób prawnych (CCCTB) to ważna inicjatywa w usuwaniu przeszkód dla stworzenia jednolitego rynku, którą w rocznej wizji wzrostu gospodarczego uznano za inicjatywę sprzyjającą wzrostowi, którą należy zrealizować. Rzeczywiście, usunie ona kilka zasadniczych przeszkód prawnych dla konkurencyjności spółek.

Obecnie brak wspólnej jednolitej podstawy opodatkowania osób prawnych oraz rozbieżności w krajowych systemach podatkowych niejednokrotnie prowadzą do nadmiernego opodatkowania i podwójnego opodatkowania. Ponadto, przedsiębiorstwa borykają się z ogromnymi obciążeniami administracyjnymi i wysokimi kosztami zgodności podatkowej. Sytuacja ta jest czynnikiem zniechęcającym do inwestycji w UE i jest sprzeczna z priorytetami ustalonymi w strategii Europa 2020.

Jak dotąd osiągnięto znaczący postęp w zakresie technicznej strony przygotowań wniosku CCCTB. Teraz nadszedł czas, aby zaoferować spółkom zestaw jednolitych zasad ułatwiających prowadzenie działalności na jednolitym rynku oraz sprawiających, że staje się ona tańsza.

Oczekuje się, że Kolegium Komisarzy przyjmie CCCTB w dniu 16 marca 2011 r. Jestem przekonany, że ostateczny wniosek ogromnie przyczyni się do poprawy otoczenia dla przedsiębiorczości, wzrostu i zatrudnienia w UE.

  Marian Harkin (ALDE) – Panie Komisarzu! Dziękuję Panu za odpowiedź. Jeszcze tylko trzy krótkie pytania i mam nadzieję, że będzie Pan w stanie na nie odpowiedzieć.

Czy przewiduje Pan, że CCCTB będzie miało charakter dobrowolny?

Po drugie, czy przewiduje Pan jakiekolwiek okoliczności, w których sądy krajowe mogłyby zostać pozbawione jurysdykcji w sprawach podatkowych, jeżeli jakakolwiek z podjętych przez nie decyzji wywierałaby wpływ na przychody w innym państwie członkowskim?

I na koniec, spodziewam się, że na tym etapie przewidziano jakiś wzór podziału podatków płaconych w poszczególnych państwach członkowskich. Czy Komisja przeprowadziła jakąkolwiek analizę dotyczącą wygranych i przegranych, to znaczy wygranych i przegranych w kategoriach finansowych, wynikających z tego wzoru?

  Algirdas Šemeta, komisarz – Bardzo krótko odpowiem na pytanie, czy CCCTB będzie dobrowolne, czy obowiązkowe. Odpowiedź brzmi tak, będzie dobrowolne: wniosek przewiduje, że spółki mogą dobrowolnie stosować reguły CCCTB.

Jeżeli chodzi o rolę sądów krajowych to wniosek w sprawie CCCTB zawiera przepisy dotyczące rozwiązywania sporów, a ich skutkiem nie będzie umniejszenie roli sądów krajowych.

We wniosku zawarto wzór podziału oparty na równym podziale między sprzedażą, pracą i aktywami, a współczynnik dotyczący pracy dzieli się na dwa elementy: płace i liczbę pracowników.

Tak, przeprowadziliśmy ocenę wpływu, a ocena wpływu zostanie opublikowana wraz z naszym wnioskiem. Jestem absolutnie przekonany, że wniosek przyniesie korzyści przedsiębiorstwom europejskim, w tym jak sądzę, przedsiębiorstwom irlandzkim.

  Przewodnicząca – Koleżanki i Koledzy! Zdaję sobie sprawę, że kilku posłów pojawiło się na tej sali już po rozpoczęciu tury pytań i nie wie o ograniczeniach czasowych, których musimy się trzymać, aby dążyć do osiągnięcia postępu. Naszym celem jest udzielenie odpowiedzi na tyle pytań, ile się da. Dlatego na początku powiedziałam, że nie będę przyjmować żadnych uzupełnień z wyjątkiem zgłoszonych przez posłów, którzy skierowali pytania.

Niech mi będzie wolno powiedzieć, że teraz moim celem jest – a to do pewnego stopnia zależy od tego, jak długie będą odpowiedzi Komisji – udzielenie przed godziną 20:45 odpowiedzi na następujące pytania, mianowicie pytanie pani poseł Jensen, pana posła Papanikolaou, pana posła Posselta i pani poseł Ţicău. Taki jest plan.

Pytanie nr 19 skierowała Anne E. Jensen (H-000086/11)

Przedmiot: Produkty rolne i zwolnienia z podatku VAT w Rumunii

Przedsiębiorstwa duńskie, które zainwestowały w rumuński sektor rolny zostały poinformowane, że w przyszłości towary sprzedawane pośrednikom będą zwolnione z podatku VAT. Rolnicy natomiast muszą w dalszym ciągu nakładać podatek VAT na produkty sprzedawane użytkownikom końcowym (tj. producentom chleba, innym rolnikom, itp.). Powyższy projekt dotyczący zwolnienia z podatku VAT w przypadku sprzedaży przez pośredników powinien zostać przekazany przez rząd rumuński DG TAXUD.

Czy Komisja zaakceptowała zwolnienie z podatku VAT w przypadku produktów rolnych sprzedawanych pośrednikom? Jeśli tak, to z jakich powodów? Czy uważa ona, że mechanizm ten może spowodować zmiany strukturalne w handlu produktami rolnymi w Rumunii? Czy zdaniem Komisji istnieje ryzyko, że konkurencja na rynku wewnętrznym zostanie zafałszowana w przypadku oferowania zachęt finansowych rolnikom do sprzedawania swoich produktów określonym odbiorcom? Czy Komisja zamierza zapewnić, aby wspólny system podatku VAT miał zastosowanie do wszystkich producentów rolnych w Rumunii?

  Algirdas Šemeta, komisarz – Z uwagi na oszustwa związane z VAT dotyczące niektórych produktów rolnych Komisja jest w kontakcie z Rumunią dla potrzeb ustalenia najbardziej odpowiedniej metody rozwiązania tego problemu.

Jednym z możliwych rozwiązań poradzenia sobie z tak zwanym oszustwem karuzelowym w tym sektorze byłoby zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia. Na mocy tego ustalenia, które nie jest planem zwolnienia, dostawy są nadal opodatkowane, ale osobą odpowiedzialną za zapłatę VAT organowi podatkowemu nie jest dostawca, a podatnik odbiorca.

Fakt, że odbiorca, a nie dostawca jest odpowiedzialny za zapłatę podatku to jedyna zmiana w standardowym reżimie, zgodnie z którą podatnik dostarczający towary innemu podatnikowi nalicza VAT i płaci go państwu, natomiast podatnik odbiorca może odliczyć tę kwotę w swojej deklaracji VAT.

Zarówno na podstawie standardowego reżimu, jak i reżimu odwrotnego obciążenia odbiorca będący konsumentem końcowym nie będzie mógł odliczyć VAT i będzie go pokrywał w całości.

Dlatego VAT pozostaje neutralny dla podatników i nie dojdzie do zakłócenia konkurencji. Ponieważ odbiorca może jednocześnie zapłacić i odliczyć tę samą kwotę w zwrocie VAT, zmiana ta może doprowadzić do usunięcia konieczności rzeczywistego zapłacenia VAT organowi podatkowemu. W ten sposób unika się udogodnień sprzyjających oszustwom, które polegają na niepłaceniu VAT przez dostawców po odliczeniu VAT przez konsumenta, który dysponuje ważną fakturą.

Minusem tego systemu jest fakt, że mógłby on stworzyć ryzyko oszustwa innego rodzaju, ponieważ cały VAT byłby naliczany na ostatnim etapie łańcucha dostaw.

Dlatego zdaniem Komisji najlepiej byłoby, gdyby system ten ograniczał się do produktów rolnych, które są zazwyczaj sprzedawane przez pośredników – podmioty opodatkowane – i nie są przeznaczone do dostarczenia ich końcowym konsumentom.

Tak czy inaczej, ponieważ udogodnienie to odbiegałoby od standardowych przepisów w zakresie VAT ustanowionych w dyrektywie o VAT, Rada musiałaby przyznać Rumunii odstępstwo w oparciu o tę dyrektywę; Komisja nadal analizuje tę sprawę.

  Anne E. Jensen (ALDE) – (DA) Panie Komisarzu! Dziękuje Panu. Nie jestem pewna, czy dobrze zrozumiałam wszystkie szczegóły, ale oczywiście mogę później bliżej się z nimi zapoznać. Jednak ten nowy system, który jak rozumiem ustanowiono, aby zapobiec oszustwom, może stwarzać problemy przede wszystkim producentom z innego państwa, którzy zainwestowali w Rumunii i którzy w związku z tym ponoszą w innym państwie koszty VAT, których nie można odliczyć w Rumunii, ponieważ podmioty te nie uzyskują przychodów podlegających opodatkowaniu podatkom VAT. Czy Komisja rozważała, jak moglibyśmy rozwiązać ten problem producentów z innego państwa UE, którzy prowadzą przedsiębiorstwo zarówno w Rumunii, jak i innych państwach UE, tak aby nie pozbawiać ich możliwości odliczenia VAT od dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT? Dziękuję.

  Algirdas Šemeta, komisarz – Chciałbym tylko powiedzieć, że mechanizm odwrotnego obciążenia nie jest mechanizmem nowym i jest stosowany w kilku państwach członkowskich. To prawda, że system odwrotnego obciążenia faktycznie wiąże się z pobieraniem VAT na końcu łańcucha dostaw, a nie w całym łańcuchu dostaw.

Gdy rozpatrujemy wnioski państw członkowskich o stosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia oczywiście analizujemy wszystkie szczegóły, pod uwagę brana jest również kwestia zakłócenia rynku wewnętrznego. Dlatego wniosków Komisji nie przygotowuje się automatycznie, ale drodze analizy, na podstawie której przedkładamy wniosek do Rady.

Jeżeli chodzi o Rumunię, to już od ponad pół roku – albo nawet dłużej – pracujemy nad znalezieniem rozwiązania tego, jak poradzić sobie z oszustwami VAT w sektorze rolnictwa tego państwa.

  Gay Mitchell (PPE) – Jestem na tej sali od rozpoczęcia tury pytań, która miała się rozpocząć o godz. 19:30. W moim państwie jest wielu obywateli, którzy jutro wybiorą nowy rząd i którzy są zainteresowani pytaniem, które skierowałem do pana komisarza Rehna. Bardzo Panią proszę, aby nawet jeżeli mielibyśmy zostać na tej sali kilka minut dłużej, zezwoliła mi Pani na skierowanie pytania, a panu komisarzowi na udzielenie odpowiedzi na moje pytanie.

  Przewodnicząca – Niektórzy posłowie opuścili już tę Izbę, ponieważ powiedziałam im, że nie będziemy mogli udzielić odpowiedzi na skierowane przez nich pytania, ani na pytania dodatkowe. To było ciężkie popołudnie. Teraz mamy trudny wieczór. Wymieniłam pytania, które chcę rozpatrzyć przed godz. 20:45. Zobaczymy, jak sprawy będą się miały, ale naprawdę robię wszystko, aby sprawiedliwie potraktować wszystkich zainteresowanych, jak również komisarzy oczekujących na wzięcie udziału w turze pytań.

Pytanie nr 22 skierował Georgios Papanikolaou (H-000061/11)

Przedmiot: Oświadczenie sekretarza generalnego OECD na temat ewentualnej restrukturyzacji długu państw należących do strefy euro a stanowisko Komisji

W czwartek 28 stycznia 2011 r. w ramach prac światowego forum ekonomicznego w Davos sekretarz generalny OECD José Ángel Gurría stwierdził, że „istnieje kraj, który prawdopodobnie potrzebuje restrukturyzacji długu, a krajem tym jest Grecja”. Należy zauważyć, że po raz pierwszy sprawę restrukturyzacji długu państwa należącego do strefy euro publicznie podniósł szef silnej organizacji międzynarodowej, która ściśle współpracuje z UE w różnych kwestiach politycznych, gospodarczych i społecznych.

Jakie stanowisko zajmuje Komisja we wspomnianej kwestii w związku z oświadczeniem sekretarza generalnego OECD?

  Olli Rehn, komisarz – Pani Przewodnicząca! Komisja wraz z EBC i MFW przeprowadziła niedawno trzeci przegląd programu oceny gospodarczej dla Grecji. Nasza wspólna ocena ogólna jest dwuwymiarowa i pokrótce ją omówię.

Po pierwsze, program pozwolił na osiągnięcie dalszego postępu na rzecz osiągnięcia jego celów, a po drugie do rozstrzygnięcia zostają poważne wyzwania dotyczące zagwarantowania stabilizacji fiskalnej, przywrócenia konkurencyjności oraz zapewnienia odpowiedniego funkcjonowania sektora bankowości.

Mimo że w niektórych obszarach wystąpiły opóźnienia, zasadnicze reformy fiskalne i inne reformy niezbędne do osiągnięcia średnioterminowych celów programu są realizowane. Jednak, aby stworzyć środki krytyczne gwarantujące stabilizację fiskalną i odnowę gospodarczą trzeba jeszcze opracować i wdrożyć zasadnicze reformy.

Jak powiedział premier Papandreu, trudne działania dotyczące konsolidacji będą wspierane przez program odważnej prywatyzacji. Rząd wyraził swoje zaangażowanie w znaczące zintensyfikowanie programu prywatyzacji w celu pozyskania do roku 2015 kwoty 50 miliardów euro przychodów z prywatyzacji. Kwota ta może pozwolić na zmniejszenie w ciągu kolejnych pięciu lat wskaźnika zadłużenia o ponad 20 punktów procentowych PKB. Co więcej, determinacja w realizacji programu prywatyzacji zwiększy efektywność gospodarczą i pozwoli wesprzeć większe inwestycje i eksport.

Z tych względów pełne zaangażowanie rządu w ten proces prywatyzacji, a także jego determinacja, aby uporać się z przywilejami i interesami rzeczywiście będą miały podstawowe znaczenie dla osiągnięcia ambitnych celów, a jednocześnie dla wykorzystania tego potencjału do stabilnej poprawy nastawienia rynku do Grecji. Dlatego Komisja zachęca Grecję, aby udowodniła swoją determinację w odniesieniu do programu prywatyzacji.

Wiąże się to z oświadczeniem złożonym przez Sekretarza Generalnego OECD: ten rok, rok 2011 jest dla Grecji rokiem decydującym, jeśli chodzi o odzyskanie zaufania do jej polityki gospodarczej, a to jest warunkiem koniecznym, by w następnym roku mogła ona odzyskać dostęp do rynku.

Co za tym idzie, władze powinny osiągnąć, a nawet przekroczyć cel fiskalny na ten rok i ogłosić konkretną, średnioterminową strategię budżetową.

Ponadto w kolejnych tygodniach i miesiącach Grecja powinna osiągnąć zdecydowany przełom w reformach strukturalnych. Zdecydowane wdrożenie programu powinno wzmocnić zaufanie i pewność obywateli, a także inwestorów.

Na koniec chcę powiedzieć, że dzięki połączeniu tych działań politycznych – tzn. osiągnięciu celów fiskalnych i wdrożeniu programu prywatyzacji – oraz działań UE polegających na przedłużeniu terminów wymagalności pożyczek oraz zrewidowaniu polityki cenowej w świetle stabilizacji zadłużenia, obawy dotyczące restrukturyzacji długu mogą zostać i zostaną rozwiane.

  Georgios Papanikolaou (PPE) – (EL) Pani Przewodnicząca, Panie Komisarzu! W ubiegłym roku wspólnie podpisaliśmy protokół ustaleń z Grecją wprowadzający przepis dotyczący spłaty pożyczek udzielonych w ciągu ostatnich trzech i pół roku. Dziś w swoim oświadczeniu sam Pan zaproponował przedłużenie ich do siedmiu lat, co bez wątpienia oznacza, że popełniono błąd w obliczeniach. Jednocześnie Moody obniżyło rating kredytowy dla Grecji do poziomu Angoli; to było nieuzasadnione i jest nie do przyjęcia.

Panie Komisarzu! Pod koniec dnia wszyscy zastanawiamy się, co w końcu wystarczy, aby postawić Grecję na nogi: tylko przedłużenie? Obniżenie stóp procentowych, o czym Pan również wspomniał? Renegocjacja ustaleń protokołu? Euroobligacje? Gwarancja wzrostu europejskiego? Wszystkie z wymienionych? A może coś jeszcze innego? Może jeszcze większe środki oszczędnościowe w Grecji? Co, Panie Komisarzu?

  Olli Rehn, komisarz – Pani Przewodnicząca! Rzeczą najważniejszą i warunkiem koniecznym jest trzymanie się celu konsolidacji fiskalnej oraz wdrożenie reform strukturalnych przy pełnej determinacji, zgodnie z protokołem.

Ponadto, jak powiedziałem udzielając poprzedniej odpowiedzi istotne jest, by Grecja zaczęła od ambitnego programu prywatyzacji, który pomoże zmniejszyć obciążenie zadłużeniem. W kontekście kompleksowej strategii, co do której decyzja zapadnie w Unii Europejskiej w marcu, bardzo ważne jest też, by państwa członkowskie przyjrzały się problemowi stabilizacji zadłużenia. Mogę jedynie zachęcić państwa członkowskie, aby podjęły decyzję w sprawie przedłużenia terminu wymagalności pożyczek udzielonych Grecji, a także zrewidowały politykę cenową dotycząca tych pożyczek.

  Jim Higgins (PPE) – Ja w kwestii formalnej, to całkowita farsa. Powiedziano nam, że tura pytań ma trwać od godz. 19:30 do godz. 20:30. Pani, albo ktoś inny zdecydował, że poprzednia debata może się nałożyć na turę pytań. To jedna z kilku możliwości skierowania pytań do komisarza. Mamy kryzys w Irlandii; moi koledzy posłowie Gay Mitchell, Pat the Cope Gallagher i ja sam skierowaliśmy pytania. Kto podejmował decyzję? Chcę teraz wiedzieć – i jest to uprawnione pytanie – kto podjął decyzję, że sesja, która miała trwać dwadzieścia minut, a upłynęło dopiero osiem, powinna zostać skrócona tylko do ośmiu czy dziewięciu minut. Pani Przewodnicząca! Kto o tym zdecydował?

  Przewodnicząca – Panie Pośle Higgins! Właśnie miałam wygłosić oświadczenie zanim oddam głos komisarzowi udzielającemu odpowiedzi na ostatnie pytanie, bo proszę mi wierzyć, jestem równie zła jak Pan. Nie podoba mi się, że w tych okolicznościach muszę zasiadać na tej sali, zawieść wielu posłów i kazać czekać komisarzom. Zwracam się do Państwa, do kierownictwa grup politycznych, głośno i wyraźnie jeszcze raz powtórzę: to kierownictwo grup politycznych układało porządek dzienny i spowodowało, że niemal co tydzień znajdujemy się w sytuacji, która nie pozwala nam na odpowiednie przeprowadzenie tury pytań do Komisji albo do Rady z powodu braku czasu. To denerwujące, już wcześniej wyraziłam swoją opinię w tej sprawie. Chciałabym prosić każdego posła, któremu sprawa ta leży na sercu, aby skontaktował się z kierownictwem grup politycznych i przekazał mu swoją opinię, ponieważ mnie ogranicza porządek dzienny, który otrzymuję obejmując przewodniczenie i który mnie nie zadowala.

  Gay Mitchell (PPE) – Ale, kto podjął decyzje, że komisarz Šemeta może odpowiedzieć na trzy pytania, a komisarz Rehn mógł odpowiedzieć tylko na jedno? Pytanie pana posła Higginsa było drugim pytaniem do komisarza Rehna, a moje trzecim. Jak to jest, że jeden komisarz odpowiada na kilka pytań, a inny tylko na jedno? Nie rozumiem tego.

  Przewodnicząca – Udzieliliśmy odpowiedzi na dwa pytania, a teraz oddaje panu komisarzowi Šemecie głos, aby mógł odpowiedzieć na pytanie, które tak naprawdę zostało skierowane do pana komisarza De Guchta. Oto dlaczego. Muszę przestrzegać pewnego porządku i żałuję, że tak jest. Przepraszam trójkę panów, ale proponowałabym panom pewne rozwiązanie, bo jak mi wiadomo komisarz Rehn jest niezwykle sympatycznym człowiekiem i jestem przekonana, że gdy opuści tę salę będzie gotowy porozmawiać z panami. To jedyne rozwiązanie, jakie mogę zaproponować chociaż wiem, że nie jest ono zadowalające.

  Pat the Cope Gallagher (ALDE) – Biorąc pod uwagę trzy pytania, pytanie 23 pana posła Higginsa, pytanie 24 pana posła Mitchella i pytanie 25 pana posła Gallaghera mogę jedynie zakładać, że komisarz mógłby połączyć te trzy pytania, czy zatem nie moglibyśmy, albo czy nie mamy prawa, przenieść ich na kolejną debatę? Przecież na takiej sytuacji cierpi przede wszystkim tura pytań. Gdybyśmy więc mogli je przenieść może komisarze byliby tak dobrzy i dali nam nieco czasu po godzinie 9?

  Przewodnicząca – Panie Pośle Gallagher! Nie mogę przenieść tych pytań na początek następnej sesji. Powiedziałam już panu posłowi Posseltowi, że przyjmę jego pytanie, a pani poseł Ţicău, że mogłabym przyjąć jej pytanie, a pytania skierowane przez trójkę panów byłoby ostatnim, gdybyśmy się pospieszyli, ale nie pospieszyliśmy się. Trudno mi teraz przyjąć nawet pytanie pana posła Posselta. Takie są fakty. Jest mi z tego powodu bardzo przykro i jak powiedziałam jestem zła, ale taką sytuację zastaliśmy. Widzieli Państwo co działo się z porządkiem dziennym przez cały dzień i to niedobrze. Dlatego chciałabym, jeśli mogę, przejść do pytania skierowanego do pana komisarza De Guchta, na które odpowie pan komisarz Šemeta i z ogromną przykrością stwierdzam, że będzie to ostatnie pytanie tego wieczora.

Pytanie nr 31 skierował Bernd Posselt (H-000068/11)

Przedmiot: Handel zewnętrzny a partnerstwo wschodnie

Jak Komisja ocenia rozwój handlu między UE a państwami uczestniczącymi w partnerstwie wschodnim i jaka jest w tym kontekście rola strategii na rzecz Morza Czarnego względnie państw Zakaukazia?

  Algirdas Šemeta, komisarz – Globalny kryzys finansowy i gospodarczy negatywnie wpłynął na handel dwustronny między UE a państwami partnerstwa wschodniego. Ogółem, handel między UE a sześcioma państwami partnerstwa wschodniego zmniejszył się w latach 2008 do 2010 o 20%.

Należy przypomnieć, że wdrażanie partnerstwa wschodniego rozpoczęło się w pełnym rozkwicie kryzysu finansowego. Szczyt, na którym je wprowadzono odbył się w dniu 7 maja 2009 r. W tym początkowym okresie utworzono struktury robocze i odbyto kilka pierwszych posiedzeń platform wielostronnych. Partnerstwo wschodnie było zbyt niedojrzałe, aby złagodzić ujemne skutki kryzysu finansowego i gospodarczego.

Jeżeli chodzi o rolę, jaka synergia czarnomorska odgrywa w handlu z UE to można powiedzieć, że jest ona niewielka, ponieważ inicjatywa synergii czarnomorskiej stanowi regionalne ramy współpracy, a nie uzgodnienia handlowe.

Państwa Południowego Kaukazu odrębnie lub łącznie nie odegrały żadnej ważnej roli w rozwoju handlu między UE a państwami partnerstwa wschodniego.

Z Gruzja i Armenią prowadzone są przygotowania do przyszłych negocjacji w sprawie dwustronnego, głębokiego i kompleksowego obszaru wolnego handlu, uaktualniane są również przepisy handlowe umowy o partnerstwie i współpracy z Azerbejdżanem.

  Bernd Posselt (PPE) – (DE) Panie Komisarzu! Dziękuję Panu za bardzo precyzyjną odpowiedź. Będę się streszczał. Czy uważa Pan, że są szanse na rozszerzenie handlu z państwami Południowego Kaukazu, między innymi poprzez zmniejszenie napięcia między nimi, zwłaszcza w odniesieniu do zewnętrznej polityki energetycznej?

  Algirdas Šemeta, komisarz – Pani Przewodnicząca! Jak powiedziałem w mojej odpowiedzi pracujemy nad problemem głębokiego i kompleksowego obszaru wolnego handlu i przedstawiliśmy tym państwom kluczowe zalecenia dotyczące tego, co powinny zrobić, aby rozpocząć negocjacje w sprawie tych umów.

Takie umowy stanowiłyby ważny postęp, a gdyby państwa te odrobiły zadaną im pracę domową – a przynajmniej niektóre z nich naprawdę poważnie próbują to osiągnąć – wtedy szanse na zintensyfikowanie handlu byłyby znacznie większe.

  Brian Crowley (ALDE) – Pani Przewodnicząca! Czekałem z wygłoszeniem komentarza aż zakończy Pani pytania, ponieważ zdawałem sobie sprawę z tego, że jest Pani ograniczona czasem, ale, podobnie jak moi koledzy posłowie, chciałbym zgłosić do protokołu Parlamentu, że jest to dalsze naruszenie dóbr posłów – zwłaszcza zasiadających w tylnych ławach tej sali. Uważam, że źle się stało, że znalazła się Pani w sytuacji, która zmusiła Panią do ograniczenia nas, ale także nie wierzę, że jest to wina kierownictwa grup, bo przekroczenie czasu zdarza się bez względu na to, kto przewodniczy. Najwyraźniej ktoś, kto przewodniczył przed Panią, pozwolił, aby sprawy wymknęły się spod kontroli, a to postawiło Panią w kłopotliwym położeniu.

Może moglibyśmy dojść do porozumienia i mogłaby Pani, razem z Prezydium i wiceprzewodniczącymi zgodzić się, że ta część, tura pytań, to świętość i nie wolno jej zmieniać. Jeżeli trzeba przerwać lub wznowić debatę po turze pytań, niech tak będzie. Przekażę tę sprawę liderowi mojej grupy i mam nadzieję, że inni zrobią to samo, ale chciałbym prosić Panią, aby przekazała Pani tę sprawę Prezydium.

  Przewodnicząca – Omówię tę sprawę z kierownictwem grup, bo przykro mi to mówić, ale w tym tkwi problem: w Konferencji Przewodniczących, która układa porządek dzienny. Jest to kwestia umieszczania w porządku dziennym zbyt wielu spraw poprzedzających turę pytań. Ma Pan rację. Trzeba sobie wyznaczyć jakąś granicę, aby mieć pewność, że ten czas, w którym posłowie mogą się zwracać do Komisji czy Rady będzie honorowany. Zgadzam się z Panem i mogę Pana zapewnić, że załatwię tę sprawę jutro z samego rana.

  Silvia-Adriana Ţicău (S&D) – (RO) Wcześniej powiedziała Pani, że dojdziemy do pytania, które skierowałam do pana komisarza De Guchta. Niestety jak rozumiem komisarz wyszedł, a ja zostałam na sali oczekując na uzyskanie odpowiedzi. Uważam, że nie przestrzegano żadnej procedury i nie rozumiem tego, co się stało.

  Przewodnicząca – Pani Poseł Ţicău! Chciałam przyjąć Pani pytanie, ale powiedziałam też, że brak czasu zmusił nas do zakończenia tury pytań na piętnaście minut przed upływem pełnej godziny, a to nastąpiło zanim doszliśmy do Pani pytania. Tak brzmi proste wyjaśnienie. Przykro mi.

Powiedziałam już, że nie jestem zadowolona z sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy, ale dziś wieczór nie mogłabym zrobić nic więcej, by zezwolić na udzielenie odpowiedzi na więcej pytań. Nie zezwoliłam na skierowanie pytań dodatkowych, żeby zyskać dla Pani więcej czasu, ale przepraszam, nie udało mi się dojść do Pani pytania.

Odpowiedzi na pytania pozostawione bez odpowiedzi z braku czasu zostaną udzielone na piśmie (patrz załącznik).

Zamykam turę pytań.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 20:50 i wznowione o godz. 21:05)

PRZEWODNICZY: ISABELLE DURANT
Wiceprzewodnicząca