15. Umowa w sektorze rybołówstwa między WE a Komorami – Wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w obszarze prawa morza – Rybołówstwo – przejściowe środki techniczne – przywóz produktów rybołówstwa z Grenlandii (debata)
Przewodniczący – Kolejnym punktem porządku obrad jest wspólna debata nad:
– sprawozdaniem (A7-0056/2011), sporządzonym przez pana Capoulasa Santosa w imieniu Komisji Rybołówstwa, dotyczącym zalecenia w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa między Wspólnotą Europejską a Związkiem Komorów (15572/2010 - C7-0020/2011 - 2010/0287(NLE)) oraz
– sprawozdaniem (A7-0017/2011), sporządzonym przez pana Ferreirę w imieniu Komisji Rybołówstwa, w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 861/2006 z dnia 22 maja 2006 r. ustanawiające wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w obszarze prawa morza (COM(2010)0145 - C7-0107/2010 - 2010/0080(COD)) oraz
– sprawozdaniem (http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=REPORT&reference=A7-2011-0024&language=DE" \t "_blank" ), sporządzonym przez panią Grelier w imieniu Komisji Rybołówstwa, w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1288/2009 ustanawiające przejściowe środki techniczne na okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 30 czerwca 2011 r. (COM(2010)0488 - C7-0282/2010 - 2010/0255(COD)) oraz
– sprawozdaniem (http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=REPORT&reference=A7-2011-0057&language=DE" \t "_blank" ), sporządzonym przez panią Fragę Estévez w imieniu Komisji Rybołówstwa, w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej zasady przywozu do Unii Europejskiej produktów rybołówstwa, żywych małży, szkarłupni, osłonic, ślimaków morskich i ich produktów ubocznych z Grenlandii (COM(2010)0176 - 2010/0097(CNS)).
Luis Manuel Capoulas Santos, sprawozdawca − (PT) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Szanowni Państwo! Zewnętrzny wymiar wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) nabrał szczególnego znaczenia, gdyż nie można już zagwarantować, że nasze zapotrzebowanie na produkty rybołówstwa będzie można zaspokoić, bazując wyłącznie na własnych zasobach rybnych. Europejska gospodarka rybna jest w stanie zapewnić nam samowystarczalność zaledwie w 40 %.
W 2009 roku sprowadziliśmy produkty rybołówstwa o wartości 15,5 miliarda euro, natomiast wartość produktów wywiezionych wyniosła zaledwie 2,5 miliarda euro, co oznacza, że bez dwustronnych umów z państwami trzecimi 3 tysiące łodzi pozostanie w bezruchu, a 40 tysięcy ludzi straci pracę. Dla naszych partnerów zewnętrzny wymiar WPRyb ma jednak też pozytywne aspekty.
W przeciwieństwie do wielu międzynarodowych konkurentów Unii Europejskiej, nie ogranicza się ona do wymiany ryb za pieniądze. Za umowami, które zawieramy, kryją się popierane przez nas takie wartości jak prawa człowieka czy ochrona trwałości zasobów. Według Traktatu wyłączne kompetencje Unii w obszarze ochrony zasobów biologicznych mają zastosowanie do zarządzania działalnością połowową flot UE na wodach poza obszarem UE. Podstawowym celem działalności podlegającej zewnętrznemu wymiarowi WPRyb jest szerzenie na arenie międzynarodowej zasad zrównoważonych i odpowiedzialnych połowów. Jak już wspomniałem, coraz większego znaczenia nabierają inne cele, którymi kieruje się obecnie zewnętrzna WPRyb, polegające na utrzymaniu obecności floty UE na szczeblu międzynarodowym oraz zapewnienie zaopatrzenia rynku UE przez tę flotę.
W tym kontekście należy rozumieć sporządzone przeze mnie sprawozdanie, które dzisiaj omawiamy i które dotyczy umowy w sektorze rybołówstwa między Unią a Komorami. Umowa ta dotyczy prawa dostępu dla 70 europejskich statków do wód Komorów w zamian za wkład finansowy w kwocie około 600 tysięcy euro rocznie. Około połowę tej kwoty należałoby przeznaczyć na rozwój sektora rybołówstwa, od którego zależy życie około 30 tysięcy spośród 800 tysięcy mieszkańców danego kraju; tu należy przypomnieć, że kraj ten nie posiada praktycznie żadnych innych zasobów.
W umowie przewidziano mechanizmy kontrolowania połowów, zatrudnianie lokalnych załóg oraz klauzulę zawieszającą i przeglądową na wypadek łamania praw człowieka. Nie można też zapominać, że ten mały kraj, od 1975 roku niezależny od Francji, doświadczył już kilku zamachów stanu.
W związku z powyższym proponuję przyjąć tę umowę i chciałbym zwrócić uwagę na różne moje zalecenia, zwłaszcza te dotyczące konieczności zapewnienia znacznej poprawy w obszarze oceny wyników.
Mając na uwadze, że została mi jeszcze minuta, chciałbym nawiązać do innego aspektu sprawozdania pani poseł Grelier, z którym się nie zgadzam i do którego posłowie złożyli wspólną propozycję poprawki. Mam na myśli poprawkę dotyczącą dalszego zezwolenia na połów morszczuka i raszpli zwyczajnej drygawicami na obszarach 8, 9 i 10 wzdłuż wybrzeża Portugalii, którego to połowu zakazano na mocy decyzji Komisji z dnia 1 października 2010 r., a sądzę, że ma to niekorzystny wpływ na niektóre populacje odławianych przy tej okazji rekinów, chociaż dotychczas nie przeprowadzono żadnych badań naukowych, aby zweryfikować tę tezę.
W tych okolicznościach, we wspomnianej poprawce proponuje się uchylenie tej decyzji do 2012 roku, aby władze portugalskie mogły przeprowadzić badania naukowe i ustalić, czy jest ona zasadna. Propozycję tę poparł również Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny, zatem apeluję do Parlamentu, aby w imię uczciwości również ją poparł.
João Ferreira, sprawozdawca – (PT) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz! Rozporządzenie (WE) nr 861/2006 ustanawia wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) oraz w obszarze prawa morza. Stanowi ono ważny instrument finansowy Unii Europejskiej w obszarze rybołówstwa. Obok Europejskiego Funduszu Rybackiego jest to drugi podstawowy instrument na potrzeby realizacji WPRyb.
Od czasu przyjęcia tego rozporządzenia w 2006 roku dokonywano stopniowych zmian wielu elementów powiązanego prawodawstwa uzupełniającego, w związku z czym nadszedł czas, by zmienić teraz przedmiotowe rozporządzenie, zapewniając tym samym spójność wszystkich elementów ram prawnych. Komisja uważa też, że w niektórych przypadkach doświadczenie wskazywało na konieczność niewielkiego dostosowania przepisów tego rozporządzenia, aby można było lepiej reagować na potrzeby. Proponuję zatem tę zmianę w ograniczonym zakresie, zachowując zasadniczo cele i strukturę pierwotnej wersji rozporządzenia.
Zachowując jednak ten zasadniczo ograniczony zakres, uważamy też, że przydałoby się zaproponować kilka dodatkowych zmian, które mimo dość specyficznego charakteru mogłyby pomóc lepiej dostosować to prawodawstwo do aktualnego postępu i perspektyw w danym sektorze. Duży wkład w ostateczny wynik zapewniła debata poprzedzająca sporządzenie tego sprawozdania i tocząca się w trakcie jego opracowywania, tak jak przydatne były opinie i propozycje kontrsprawozdawców oraz innych posłów, których chciałbym bardzo móc teraz wymienić i którym dziękuję za zaangażowanie.
Spośród zmian proponowanych w sprawozdaniu, chciałbym podkreślić między innymi odniesienie do ochrony rybołówstwa przybrzeżnego oraz do możliwości finansowania rozwoju, w uzupełnieniu do zakupu przez państwa członkowskie nowych technologii do zastosowań w sektorze rybołówstwa, takich jak sprzęt i oprogramowanie oraz sieci informatyczne umożliwiające gromadzenie, administrowanie, zatwierdzanie, analizowanie i rozwój metod pobierania próbek oraz wymianę danych dotyczących rybołówstwa.
W obszarze akwakultury zwróciłbym uwagę na możliwość wprowadzenia finansowania nie tylko na potrzeby gromadzenia danych społeczno-gospodarczych, jak uprzednio przewidziano, ale też w celu gromadzenia danych dotyczących środowiska naturalnego, zarządzania nimi i wykorzystywania ich, co umożliwi monitorowanie i kontrolę środowiskową i zdrowotną w sektorze, przyczyniając się tym samym do jego trwałego rozwoju.
W tym miejscu chciałbym jednak zwrócić uwagę na trzy dodatkowe poprawki, które proponujemy nanieść w przedmiotowym sprawozdaniu. Obecnie można zaobserwować ogólne i rosnące uznanie znaczenia zarządzania rybołówstwem opartego na ścisłej i aktualnej wiedzy na temat stanu zasobów. Jest to warunek niezbędny do zrównoważonego rozwoju tej działalności. Z tego powodu proponujemy uwzględnić możliwość podniesienia stawek współfinansowania przewidzianych w dziedzinie gromadzenia podstawowych i dodatkowych danych na temat stanu zasobów, zarządzania tymi danymi i wykorzystywania ich. Proponuje się podniesienie pułapu z 50 % do 60 %.
Podobnie proponujemy podniesienie maksymalnej możliwej stawki współfinansowania UE w odniesieniu do działań kontrolnych, ale z zachowaniem dotychczasowych uprawnień Komisji, jeśli chodzi o możliwość finansowania niektórych działań po wyższych stawkach. Wszystko to sprowadza się do ram, w których państwa członkowskie i ich władze zajmujące się kontrolą odgrywają i muszą odgrywać główną rolę we wprowadzaniu i stosowaniu środków kontroli na swoich wodach.
Poprawki te to próba wypracowania kompromisu z uwzględnieniem zgłoszonych przez różne grupy zastrzeżeń do początkowo rozważanego pułapu na poziomie 75 %. Popiera je nasza grupa, Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordycka Zielona Lewica oraz wielu posłów z innych grup politycznych, co uwydatnia ich znaczenie i konsensus, który moim zdaniem zjednoczył posłów i mógłby ich zjednoczyć podczas głosowania na posiedzeniu plenarnym.
Estelle Grelier, sprawozdawczyni − (FR) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Szanowni Państwo! Na wstępie chciałam podziękować moim koleżankom i kolegom za zaangażowanie i konstruktywny udział w pracach Komisji Rybołówstwa nad tym sprawozdaniem w sprawie przejściowych środków technicznych. Sprawozdanie wywołało ożywioną debatę z uwagi na ogromne znaczenie środków technicznych, które będą wpływały na sposób funkcjonowania rybaków i całego sektora, a to za sprawą określenia metod, którymi rybacy mogą się posługiwać, prowadząc połowy w strefach objętych przedmiotowym rozporządzeniem, w celu ochrony niedojrzałych organizmów morskich i zachowania zasobów: celu wspólnego dla wszystkich, przyświecającego zwłaszcza rybakom.
Przedmiot niniejszego sprawozdania jest drażliwy i dyskusyjny, czego dowiodły problemy, z jakimi Komisja borykała się od 2008 roku, usiłując wypracować z Radą porozumienie w kwestii przyszłości tych środków. Tak było wówczas, gdy cała procedura opierała się tylko na tych dwóch instytucjach.
Obecnie środki techniczne podlegają staremu rozporządzeniu, które zmieniano, dodając nowe środki przejściowe, po czym je odnowiono do dnia 30 czerwca 2008 r., ponieważ Rada nie zgodziła się z wnioskiem Komisji z 2008 roku dotyczącym nowego rozporządzenia, mającego na celu uproszczenie i doprecyzowanie obowiązującego prawodawstwa, aby zapewnić skuteczniejsze wdrożenie przepisów i uwzględnić regionalne uwarunkowania w sektorze rybołówstwa.
Dzisiaj, w przededniu upływu nowego terminu, sytuacja przedstawia się całkowicie inaczej. Od czasu wejścia w życie traktatu lizbońskiego rybołówstwo podlega w większości zwykłej procedurze ustawodawczej, w której Parlament ma do odegrania ważną rolę współprawodawcy. Zamierza w pełni wywiązać się z tego zadania, zbliżając do siebie stanowiska rybaków i decydentów UE. Jako wybraną przedstawicielkę z miasta portowego porusza mnie zawsze charakterystyczne dla sektora rybołówstwa niedowierzanie i dystans do wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb), w przeciwieństwie na przykład do rolników, którzy wyraźnie bardziej identyfikują się ze wspólną polityką rolną.
Sektor rybołówstwa doświadcza ponadto kryzysu. Panuje coraz większe niezadowolenie. Prawdziwym wyzwaniem jest znalezienie równowagi między gospodarczą stabilnością sektora i tym samym zapewnienie rybakom godziwych dochodów, a trwałością i uzupełnianiem zasobów rybnych.
I w końcu – przedmiotowe rozporządzenie wygasa wraz z rozpoczęciem rozmów na temat reformy wspólnej polityki rybołówstwa. W ramach tej reformy trzeba przyjąć śmiałe ramy, zapewniając społeczności rybackiej, konsumentom i obywatelom miejsce na pokładzie. Musi ona skutkować zaangażowaniem całego sektora w analizy naukowe, stanowiące podstawę dla kwot i stąd również dla poziomu działalności sektora.
W tych nowych ramach założono, że Komisja przygotuje konkretny wniosek dotyczący przyszłości środków technicznych, czyli podejmie się czegoś, czego zarówno Komisja, jak i Rada zdają się obecnie unikać. Za sprawą tego nowego wniosku trzeba zapewnić, aby środki techniczne opierały się na faktycznych doświadczeniach, za sprawą konsultacji z tymi, którzy pracują w danym sektorze. Musi on być zgodny również z nowym rozporządzeniem oraz z ramami nowej WPRyb, zwłaszcza z kwestii różnic między środkami stosowanymi w poszczególnych regionach. Trzeba w nim wyraźnie określić podział kompetencji między Komisję a państwa członkowskie, co pomoże zrozumieć i ustalić prawo własności tego obszaru polityki UE.
Na tym tle oraz mając na uwadze przedstawione kwestie, proponuję, abyśmy się zgodzili na wniosek Komisji dotyczący przedłużenia okresu obowiązywania rozporządzenia do dnia 31 grudnia 2012 r., nie zmieniając przy tym znacząco środków technicznych, z wyjątkiem określenia dopuszczalnych rozmiarów oczek w sieciach do połowu kaprosza. Zdaję sobie jednak sprawę, że wniosek ten jest pewnego rodzaju koncesją dla Komisji oraz że pada wiele pytań i występuje silne zapotrzebowanie na zmiany w tym sektorze, rozczarowanym z powodu odroczenia tego ważnego projektu. Naszą zgodę uzupełniam więc podwójnym żądaniem: wnioskiem o ocenę wpływu na obowiązujące aktualnie środki techniczne, niezmiernie ważną, jeżeli mamy je skutecznie dostosować, jak również wnioskiem o przeprowadzenie przy formułowaniu nowego rozporządzenia prawdziwych konsultacji ze wszystkimi zaangażowanymi stronami, zwłaszcza z rybakami.
Na zakończenie chciałabym zwrócić uwagę na fakt, że nowy wniosek Komisji powinien powstać w rozsądnym terminie, tak aby nowe rozporządzenie mogło wejść w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., kiedy to wchodzi w życie nowa WPRyb. Bardzo ważne jest, by Komisja niezwłocznie przystąpiła do prac nad tym nowym wnioskiem. Nierozsądnym posunięciem byłoby, jeżeli po upływie nowego 18-miesięcznego okresu obowiązywania obecnego rozporządzenia dopuścilibyśmy do kolejnego przedłużenia. Środki techniczne, których dotyczy moje sprawozdanie są przejściowe i tylko na tej zasadzie zostały zatwierdzone.
Carmen Fraga Estévez, sprawozdawczyni − (ES) Panie Przewodniczący! Na wstępie muszę wyrazić ubolewanie z powodu komplikacji związanych z przedmiotowym sprawozdaniem wskutek niechęci ze strony Rady i Komisji, aby uznać prawo Parlamentu do współdecydowania.
W tym przypadku mamy dla Grenlandii, kraju i terytorium zamorskiego, propozycję eksportowania na takich samych warunkach, jakie mają zastosowanie wobec państw członkowskich Unii Europejskiej. Sytuacja taka byłaby korzystna zarówno dla Grenlandii, która eksportuje do Unii Europejskiej 87 % swoich produktów rybołówstwa, jak i dla Unii, a zwłaszcza dla Danii, która jest odbiorcą większości eksportowanych przez Grenlandię produktów.
Jednym z warunków uwzględnienia Grenlandii w ustaleniach dotyczących przywozu na jednolity rynek jest przestrzeganie przez nią przepisów UE dotyczących zdrowia zwierząt, a to nie stanowi problemu.
Mimo że handel produktami rybołówstwa podlega wspólnej organizacji rynku, Komisja, powołując się na konieczność zapewnienia zgodności z przepisami dotyczącymi zdrowia, złożyła wniosek na podstawie art. 203 Traktatu, co dla nas oznacza uproszczoną i zwykłą procedurę konsultacji.
Zarówno Komisja Rybołówstwa, jak i służby prawne już na samym początku zwróciły uwagę na tę nieprawidłowość. Ponieważ jednak nie stwarza ona problemów w kategoriach treści, a sprawa ma duże znaczenie dla Grenlandii, zgadzamy się na poddanie przedmiotowego sprawozdania procedurze konsultacji. Proszę sobie wyobrazić nasze zdziwienie, kiedy tuż przed głosowaniem nad tekstem i bez żadnego uprzedzenia Rada przyjęła całkowicie inny wniosek, zawierający liczne zmiany mające przyćmić wyraźne powiązanie z wspólną organizacją rynku i tym samym mające pomóc uniknąć procedury współdecyzji. Mając na uwadze, że Parlament – o czym już wspominałam – przyjął już bez żadnych problemów tekst z zastosowaniem procedury konsultacji, taki ruch był nie na miejscu.
Mamy jednak przed sobą nowy tekst i mając wyraźne dowody na to, że Rada chciała nadszarpnąć uprawnienia Parlamentu, zdecydowaliśmy, że tym razem w pełni skorzystamy z naszych praw i zwróciliśmy się do Komisji Prawnej o wydanie formalnej opinii.
W opinii tej Komisja Prawna napisała – i tu zacytuję – że, „wnioskowana decyzja ma na celu zobowiązanie Grenlandii do transponowania przepisów UE dotyczących zdrowia, co warunkuje stosowanie przepisów UE odnoszących się do rynku wewnętrznego w obszarze rybołówstwa”, jak określono w art. 3 samego wniosku, co gwarantuje, że postanowienia umowy zostaną dostosowane do obowiązujących przepisów unijnych w obszarze zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności oraz wspólnej organizacji rynku produktów rybołówstwa.
W konsekwencji Komisja Prawna podjęła jednomyślnie decyzję, że podstawę wniosku powinny stanowić art. 204 i art. 43 ust. 2 Traktatu wraz z Protokołem nr 34, który zawiera szczególne ustalenia i procedury w odniesieniu do produktów objętych wspólną organizacją rynku produktów rybołówstwa z Grenlandii. W związku z tym, jako sprawozdawczyni sporządziłam nowy projekt sprawozdania, zmieniając podstawę prawną. To tekst, który przedstawiamy do przyjęcia w dniu jutrzejszym, natomiast jeśli chodzi o sam Parlament Europejski, jest to nasze pierwsze czytanie.
Pozostaje mi tylko powiedzieć Komisji i Radzie – która według moich informacji jest nieobecna – że teraz mają możliwość skorygowania i uznania nowej podstawy prawnej, mając na uwadze, że jutro odbędzie się pierwsze czytanie tekstu. Problem tkwi w podstawie prawnej, a nie w treści.
Apeluję o rozwiązanie tego problemu z myślą o przyszłości.
Maria Damanaki, komisarz − Panie Przewodniczący! Chciałabym podziękować wszystkim sprawozdawcom za wykonaną pracę. Proszę pozwolić, że odniosę się teraz do każdego sprawozdania po kolei, próbując skoncentrować się na meritum sprawy, aby nie tracić czasu.
Jeśli chodzi o umowę między Unią Europejską a Związkiem Komorów, chciałabym podziękować panu Capoulasowi Santosowi za pracę, którą wykonał jako sprawozdawca, oraz chciałabym wyrazić zadowolenie z bardzo silnego poparcia przez Komisję Rybołówstwa istoty przedstawionego wniosku.
Jak Państwu wiadomo, UE zobowiązała się wspierać odpowiedzialne i zrównoważone rybołówstwo na wodach naszych partnerów w tym w regionie Oceanu Indyjskiego. To bardzo ważne, żeby w tym przypadku utrzymywać dwustronne stosunki z krajami z tego regionu oraz ze Związkiem Komorów, mając na uwadze uczestnictwo Unii Europejskiej w takich organizacjach sektora rybołówstwa jak Komisja ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim.
Musimy tam być obecni i dlatego przedmiotowa umowa jest tak ważna. Obecnie Unia Europejska ma zawarte cztery umowy o partnerstwie w sektorze rybołówstwa w regionie Oceanu Indyjskiego – z Seszelami, Madagaskarem, Mozambikiem i omawianą umowę ze Związkiem Komorów. Chciałabym podkreślić, że wypracowanie porozumienia z Komorami jest bardzo ważne tak dla Komisji, jak i dla Unii Europejskiej, gdyż umowa odgrywa istotną rolę pod względem obecności naszej floty w danym regionie.
Trzeba również zacieśnić dialog w sprawie polityki sektorowej, aby stymulować wdrożenie w tym regionie polityki ukierunkowanej na odpowiedzialne rybołówstwo.
Proszę pozwolić, że w kilu słowach odniosę się do wniosków, które sprawozdawca skierował do Komisji, podsumowując swoje sprawozdanie. Chciałabym powiedzieć, że Komisja jest zobowiązana przekazywać Parlamentowi Europejskiemu wszystkie informacje na wszystkich etapach negocjacji oraz procesu zawierania umów międzynarodowych. Naprawdę zwracamy na to uwagę i chcemy udostępniać wszystkie ważne informacje, ale musimy działać w zgodzie ze zobowiązaniami określonymi w umowie ramowej.
W praktyce służby Komisji wywiązują się z tego obowiązku od ponad roku. Komisja przesyła Parlamentowi Europejskiemu takie same informacje jak Radzie i czyni to jednocześnie. W szczególności jestem zobowiązana możliwie jak najszybciej udostępniać oceny ex ante i ex post naszych umów. Przytoczę jeden przykład: w związku z jutrzejszym głosowaniem nad rezolucją w sprawie umowy o partnerstwie w sektorze rybołówstwa z Mauretanią, służby Komisji ustaliły, że sprawozdanie z oceny tej umowy zostanie udostępnione przed planowanym terminem, aby posłowie do Parlamentu mogli głosować, mając informacje na temat tego sprawozdania.
W kwestii udziału posłów do tego Parlamentu w charakterze obserwatorów w międzynarodowych posiedzeniach muszę podkreślić, że umowa ramowa ma zastosowanie do wielostronnych międzynarodowych konferencji i posiedzeń. Zamierzamy jednocześnie kontynuować udane praktyki polegające na uczestnictwie w negocjacjach dwustronnych. Wszelkie decyzje o udziale posłów do PE w charakterze obserwatorów w delegacjach UE podejmuje jednak kolegium komisarzy w poszczególnych przypadkach, po dokonaniu oceny prawnych, dyplomatycznych i technicznych możliwości na podstawie umowy ramowej. Chciałabym jednak podkreślić, że zarówno ja sama, jak i służby mamy bardzo pozytywne nastawienie do tej kwestii i chciałabym ułatwić Państwu takie uczestnictwo.
Przechodząc do drugiego sprawozdania w sprawie wspólnotowych środków finansowych na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa, również chciałabym podziękować Komisji Rybołówstwa i sprawozdawcy – panu Ferreirze za pracę nad tym wnioskiem. Dzięki ich wysiłkom mamy teraz przed sobą tekst, który jest możliwy do przyjęcia również dla Rady. Cieszę się, że mogę powiedzieć, iż przedmiotowy tekst jest również możliwy do przyjęcia dla Komisji, co potwierdza wspaniałą współpracę tych trzech instytucji w tym przypadku. Po udanym nieformalnym posiedzeniu trójstronnym, które odbyło się 2 marca, wypracowano porozumienie w kwestii pozostałych punktów, zatem Komisja ma nadzieję, że można porozumieć się w sprawie pierwszego czytania tego wniosku. Mam nadzieję, że w tym przypadku odniesiemy sukces.
Chciałabym przypomnieć, że w przedmiotowym projekcie uzasadnia się rozporządzenie w sprawie tak zwanego drugiego instrumentu finansowego. Rozporządzenie to obejmuje wydatki w takich obszarach jak stosunki międzynarodowe, zarządzanie, gromadzenie danych i doradztwo naukowe oraz kontrola i egzekwowanie przepisów. Zmiana rozporządzenia ma na celu zapewnienie spójności rozporządzenia z innymi elementami ram prawnych. Zawiera ono ograniczoną liczbę dostosowań i objaśnienia do przepisów. Apeluję zatem do Parlamentu Europejskiego, aby zatwierdził ten wniosek.
Przejdę do trzeciego sprawozdania, w sprawie przejściowych środków technicznych, za które bardzo dziękuję sprawozdawczyni – pani Grelier. Wniosek ma na celu przedłużenie okresu obowiązywania aktualnych przejściowych środków technicznych do końca 2012 roku. Wniosek oparto na założeniu, że zreformowana wspólna polityka rolna wejdzie w życie z dniem 1 stycznia przyszłego roku. Mam nadzieję, że zdołamy zrealizować ten cel. Proponuję przedłużenie tego okresu, ponieważ chciałabym uniknąć otwartych skomplikowanych dyskusji na temat środków technicznych w trakcie przeprowadzania reformy. Komisja popiera zmianę uzgodnioną przez Komisję Rybołówstwa w kwestii rozmiaru oczek w sieciach do połowu kaprosza, gdyż oparto ją na opiniach naukowych. Przyjmuję do wiadomości obawy niektórych posłów i państw członkowskich, które chciały dodatkowych zmian. Nie możemy się na nie zgodzić, gdyż nie zostały jeszcze przeanalizowane przez naukowców bądź też naukowcy nie otrzymali od państw członkowskich wyczerpujących informacji, które pozwoliłyby im dokonać oceny.
Na koniec chciałabym powiedzieć kilka słów na temat sprawozdania dotyczącego przywozu produktów rybołówstwa z Grenlandii, i w tym miejscu chcę podziękować przewodniczącej Komisji Rybołówstwa – pani Fradze za wykonaną pracę. Chcę powiedzieć, że środki proponowane przez Komisję to wynik długoletnich żądań kierowanych przez Grenlandię. Środki te mają na celu uprościć odpowiednie działania sanitarne i procedury certyfikacji, dając Grenlandii miejsce na jednolitym rynku produktów rybołówstwa i ich produktów ubocznych.
Jest to całkowicie zgodne z umową z 2006 roku, w której zobowiązaliśmy się wnosić wkład w rozwój Grenlandii oraz współpracować w dziedzinie bezpieczeństwa żywności. Komisja z zadowoleniem przyjmuje do wiadomości, że wszystkie zainteresowane strony – państwa członkowskie w Radzie jednomyślnie, Grenlandia, Parlament Europejski i parlamenty narodowe państw członkowskich – są gotowe wywiązywać się z tego zobowiązania i poprzeć przedmiotowy wniosek.
Proszę pozwolić, że coś wyjaśnię: dla Komisji wzajemne stosunki z Grenlandią mają ogromne znaczenie i sądzę, że wszyscy wiedzą, dlaczego. To priorytet polityczny i dlatego mam nadzieję, że dyskusje na temat podstawy prawnej tego wniosku nie zagrożą wdrożeniu tych ważnych środków.
Bardzo dobrze rozumiem obawy pani poseł Fragi w kwestii podstawy prawnej wniosku i kompetencji Parlamentu Europejskiego. Mogę powiedzieć, że Komisja nie będzie stała na drodze do wypracowania pragmatycznego rozwiązania. Chociaż jesteśmy przekonani o prawidłowości podstawy prawnej naszego wniosku, to zgodzilibyśmy się – i chciałabym to wyjaśnić – z przyjęciem przez Radę stanowiska Parlamentu. Przyjmiemy takie rozwiązanie. Nadszedł czas, aby Rada rozważyła możliwości i rozpatrzyła daną sprawę zgodnie z postanowieniami Traktatu. Mam nadzieję, że będziemy mogli rozwiązać ten problem jak najszybciej, aby nie odbił się on na naszych relacjach z Grenlandią. To nasz podstawowy priorytet i muszę powiedzieć, że chciałabym ułatwić pracę, jaką wykonała pani poseł Fraga, aby znaleźć rozwiązanie.
Na koniec chcę podziękować Komisji Rybołówstwa i wszystkim sprawozdawcom za wykonaną pracę. Przepraszam za tak długą wypowiedź, ale musiałam odnieść się do wszystkich czterech sprawozdań.
François Alfonsi, sprawozdawca komisji opiniodawczej z ramienia Komisji Budżetowej – (FR) Panie Przewodniczący! Do Komisji Budżetowej zwrócono się o zaopiniowanie sprawozdania w sprawie umowy o partnerstwie w sektorze rybołówstwa między Wspólnotą Europejską a Związkiem Komorów. Komisja zatwierdziła tę umowę.
Komisja dopatruje się jednak przede wszystkim nieścisłości w głosowaniu Parlamentu nad tym sprawozdaniem, gdyż odbywa się ono po podpisaniu umowy. Problem w tym przypadku łagodzi niski poziom funduszy, ale w przyszłości musimy oczywiście mieć możliwość wyrażenia opinii przed podpisaniem takich umów.
Po drugie komisja uważa, że należałoby dokładniej analizować treść takich umów, jeśli chodzi o postanowienia dotyczące monitorowania faktycznie poławianych ilości oraz ochrony zasobów rybnych w związku z presją ze strony Komisji Rybołówstwa, jak również postanowienia mające na celu prawidłowe stosowanie w praktyce komponentu umów w obszarze rozwoju lokalnego. Komisja Budżetowa planuje zatem zaproponować w najbliższej przyszłości spotkanie robocze w celu gruntownego przeanalizowania tej kwestii z Komisją Rybołówstwa.
Jarosław Leszek Wałęsa, w imieniu grupy PPE – (PL) Panie Przewodniczący, Szanowni Państwo! W dzisiejszej debacie omawiamy cztery sprawozdania, więc na początku chciałbym podziękować wszystkim sprawozdawcom za ich pracę oraz Komisji Europejskiej za współpracę. Na początek kilka słów na temat sprawozdania pani Grelier, które jest kompromisem między grupami politycznymi a Komisją Europejską, w związku z czym popieram wersję uzgodnioną i przegłosowaną w Komisji Rybołówstwa. Ze względu na wejście w życie Traktatu z Lizbony Komisja Europejska wycofała w 2010 roku wniosek w sprawie rozporządzenia Rady dotyczącego ochrony zasobów rybnych poprzez środki techniczne i miała opracować nowy plan. Nowy plan miał być zgodny z przepisami Traktatu oraz uwzględniać reformę wspólnej polityki rybołówstwa. Wniosek miał zostać przedstawiony w trzecim kwartale 2011 roku. Niestety wydaje się, że Komisja nie zdąży przygotować na czas projektu rozporządzenia, a co gorsze nie znajdzie środków finansowych na jego zmianę. To zła perspektywa. Głosując jutro nad przedłużeniem tymczasowego rozporządzenia, zobowiązujemy się względem rybaków do pracy nad nowym rozporządzeniem, które musi w końcu usystematyzować całą gamę przepisów regulujących dozwolone metody oraz miejsca połowów ryb.
Pocieszające jest jednak, że najprawdopodobniej, zgodnie z najnowszymi informacjami, Komisja będzie chciała przekazać część kompetencji państwom członkowskim w kwestii środków technicznych. To bardzo dobry krok w stronę decentralizacji. Środki techniczne stosowane w poszczególnych basenach morskich są zróżnicowane w zależności od warunków lokalnych. W systemie zarządzania sektorem rybołówstwa należy porzucić tradycyjne podejście odgórne, kładąc nacisk na zasadę regionalizacji, która pozwala uwzględnić warunki panujące na poszczególnych akwenach morskich. Dlatego musimy zdecydowanie odrzucić wszelkie próby przyjmowania uniwersalnego, wspólnego modelu zarządzania rybołówstwem i wezwać do należytego uwzględniania szczególnych cech różnych europejskich mórz. Podejście indywidualne to właściwy kierunek w drodze ku zrównoważonemu zarządzaniu sektorem rybołówstwa. Dziękuję.
Ulrike Rodust, w imieniu grupy S&D – (DE) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz Damanaki, Szanowni Państwo! Po raz kolejny mamy w porządku obrad cały pakiet polityki rybołówstwa. Jako koordynator cieszę się z wypracowanego z Radą i Komisją kompromisu w sprawie obu rozporządzeń. Mam na myśli sprawozdanie pani poseł Grelier w sprawie środków technicznych oraz sprawozdanie pana posła Ferreiry w sprawie drugiego instrumentu finansowego. Powinniśmy również móc zagłosować za przyjęciem umowy w sektorze rybołówstwa ze Związkiem Komorów, chociaż nie będę ukrywał, że wolałabym gruntowne dostosowanie umów o partnerstwie w ramach reformy wspólnej polityki rybołówstwa.
Mamy jednak do czynienia z faktycznymi problemami w stosunkach międzyinstytucjonalnych w kwestii Grenlandii z uwagi na nieprzestrzeganie uprawnień Parlamentu. Tracę powoli cierpliwość z powodu tak słabej współpracy między instytucjami. Narastało to we mnie i dalej narasta. Dzisiaj znowu podnoszę tę kwestię. Problem z planami zarządzania trzeba pilnie rozwiązać. Apeluję do węgierskiej prezydencji Rady, aby czynnie dążyła do uregulowania tej kwestii. Fakt, że nie ma tu dzisiaj wśród nas żadnego przedstawiciela Rady wyraźnie wskazuje na brak poszanowania Parlamentu przez Radę. Dla mnie to niesamowite.
Na koniec mam jedną uwagę do sprawozdania pani poseł Grelier. Jestem świadoma, że niektórych posłów zdenerwowała niemożliwość wprowadzenia zmian, których chcieli. Bardzo jednak żałuję, że naszych rybaków zmusza się do pracy z zastosowaniem przestarzałych środków technicznych. W tym przypadku wina leży po stronie Rady, która nie zdołała porozumieć się w sprawie nowego rozporządzenia. Jako Parlament ponosimy ogromną odpowiedzialność i dlatego musimy stanowić w odpowiedzialny sposób, przedłużając czas obowiązywania aktualnego rozporządzenia bez żadnych zmian.
Pat the Cope Gallagher, w imieniu grupy ALDE – Panie Przewodniczący! Chcę pogratulować wszystkim sprawozdawcom przedstawionych sprawozdań i z uwagi na ograniczenia czasowe, moje uwagi ograniczę do sprawozdania pani poseł Grelier.
Obecne rozporządzenie w sprawie środków technicznych skutkuje poważnymi problemami dla małych statków przybrzeżnych, prowadzących połowy u wybrzeży Irlandii i zachodniego wybrzeża Szkocji. Jako politycy nie możemy siedzieć i czekać na reformę wspólnej polityki rybołówstwa, skoro zachodzi konieczność przyjęcia nowego rozporządzenia. Parlament ma teraz szansę działać i apeluję do wszystkich grup politycznych, aby poparły prawdziwie realistyczne poprawki, które zostały złożone.
Małe statki, o których wspomniałem i których długość nie przekracza 15 metrów, są pozbawione dochodów, a co ważniejsze, zmuszone są wypływać na niebezpieczne wody. Zmuszamy te statki, aby wypływały na odległość 80 kilometrów od naszego wybrzeża i prowadziły połowy poza obszarem, który zamknięto w celu odnowienia zasobów dorsza. Moje poprawki dotyczą stosowania sieci oplątujących. Z sieci tych korzystają małe przybrzeżne statki do celów połowu skorupiaków, mięczaków i innych bezkręgowców wodnych oraz rekinków psich przy wybrzeżu północno-zachodnim. Sieci oplątujących nie stosuje się do połowu dorsza, witlinka czy plamiaka i nie będą one miały żadnego wpływu na zasoby tych gatunków ryb, zatem przyjęcie tych poprawek pozwoli przeżyć małym statkom na wymienionych przeze mnie obszarach. Nie wystarczy sugerować, że nie chcemy wszczynać dyskusji. Po to tu jesteśmy, aby dyskutować.
Jeśli chodzi o kaprosza, to mamy tu do czynienia z nową formą rybołówstwa. Zainicjowali ją rybacy z mojego kraju. W grudniu Rada ustanowiła TAC i Irlandii przypadło 67 %, a ja cieszę się, że pani komisarz mówi o naukowych dowodach uzasadniających tę sytuację. W obowiązującym rozporządzeniu nie ma żadnych odniesień do kaprosza, a więc cieszę się, że komisja zgodziła się przyjąć moją poprawkę, aby wniosek Komisji wykorzystać jako instrument do wprowadzenia rozmiarów oczek od 32 do 54, unikając tym samym konieczności wprowadzania nowego prawodawstwa, co mogłoby trwać zbyt długo.
Podsumowując, chcę zaapelować do wszystkich państw członkowskich, aby pomyślały o …
(Przewodniczący wyłączył mikrofon)
Isabella Lövin, w imieniu grupy Verts/ALE – (SV) Panie Przewodniczący! Chciałabym podziękować wszystkim sprawozdawcom za konstruktywną współpracę. Chcę się skoncentrować na umowie w sektorze rybołówstwa ze Związkiem Komorów.
Jeżeli miałabym sobie przypomnieć, czemu moja Grupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie głosowała dotychczas przeciwko umowom w sektorze rybołówstwa, wystarczy, że sięgnę do jednej z ocen i przeczytam umowę ze Związkiem Komorów, nad którą teraz głosujemy. UE ma umowę z tym biednym krajem od 1998 roku. Według oceny umowa ta zapewniła Związkowi Komorów w latach 2005–2009 2,7 miliona euro. Umowa stanowi, że 60 % pieniędzy ma zostać wykorzystane na wspieranie lokalnego sektora rybołówstwa oraz na kontrole i naukową ocenę zasobów rybnych.
Według oceny ten rozwijający się kraj nadal nie ma ani jednego funkcjonującego portu rybackiego, ani jednej łodzi czy samolotu na potrzeby straży wybrzeża, jak również nie prowadzi żadnych badań naukowych w sektorze rybołówstwa. Sektor rybołówstwa w tym kraju cały czas jest kompletnie nierozwinięty.
W ten sposób Związek Komorów otrzymuje 2,7 miliona euro za wpuszczenie statków UE. My, jako podatnicy, pokrywamy 65 % tej kwoty, natomiast właściciele statków 35 %. W tym samym okresie statki te, w większości przeznaczone do połowu tuńczyka, złowiły według oceny ryby o wartości 13,7 miliona euro. To bardzo dobry interes dla właścicieli statków, ale według oceny całą tak zwaną wartość dodaną zyskała UE.
W załogach statków nie zatrudniano obywateli Komorów. W Komorach nie wyładowywano ryb na ląd. Całe przetwórstwo ryb odbywało się gdzie indziej, na przykład na Seszelach. Zgadzam się z panią komisarz, że dobrze by było, żeby UE uczestniczyła w pracach Komisji ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim (IOTC), ale chciałam zadać Komisji następujące pytanie:
w jaki sposób Komisja chce zapewnić, aby przedmiotową umowę wdrażano lepiej niż dotychczasowe umowy? Na przykład, jak należy przekonać flotę UE do zatrudniania obywateli Komorów na pokładach statków i w jaki sposób Komisja zamierza zapewnić, aby umowa faktycznie przyczyniała się do rozwoju w tym kraju, aby kwota przeznaczona na rozwój sektora rybołówstwa nie ograniczała się do zwykłych obiecanek, ale by znalazła odzwierciedlenie w praktyce?
Marek Józef Gróbarczyk, w imieniu grupy ECR – (PL) Panie Przewodniczący! Na wstępie chciałbym bardzo serdecznie podziękować i pogratulować wszystkim posłom sprawozdawcom za pracę, jaką włożyli w przygotowanie swoich sprawozdań. Sprawozdania te stanowią ważny element w realizacji wspólnej polityki rybackiej.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt różnicy zdań pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w kontekście umów międzynarodowych. W świetle przyjętej praktyki Komisji Europejskiej należy zaznaczyć, że wbrew Traktatowi z Lizbony, który zakłada większy udział Parlamentu Europejskiego w tworzeniu aktów normatywnych, proces negocjacji w zakresie zawieranych umów z krajami trzecimi jest nadmiernie utajniany. Przeczy to zasadzie przejrzystości i ogranicza rolę Parlamentu Europejskiego, który musi przecież pełnić funkcję kontrolną. Poprzez wpływ na proces negocjacyjny posłowie mogą należycie wypełniać mandat poselski.
Pani Komisarz! Postuluję o większy udział członków Parlamentu Europejskiego w procesie negocjacyjnym, ponieważ obecnie realizowana forma zdawania ogólnego sprawozdania z procesu negocjacji przez urzędnika Komisji Europejskiej jest niewystarczająca.
Derek Roland Clark, w imieniu grupy EFD – Panie Przewodniczący! Po trzydziestu latach trzeba w końcu rozwiązać problem destrukcyjnej praktyki, jaką są odrzuty. Floty w Grimsby mają kilkadziesiąt łodzi rybackich, których kiedyś było sto. Dwa lata temu rybacy z zachodniej Szkocji przedstawili plan zachowania ryby białej i cały czas czekają, a zasoby nieustannie maleją. Proponuje się podejście regionalne – czemu nie? Terytorium UE dzieli się na regiony.
Dużo gorzej przedstawia się sprawa wznowienia dla europejskich flot licencji na wpływanie na wody wysp Komorów, które to floty będą tam pływały, natomiast lokalni rybacy nie mogą konkurować z lepszymi trawlerami UE. To samo uczyniono wobec innych na danym obszarze. Czy ten Parlament się dziwi, że somalijscy rybacy pozbawieni środków do życia powrócili do odwiecznego piractwa?
Czy koleżanki i koledzy posłowie widzieli pięć lat temu telewizyjne relacje o setkach zachodnich Saharyjczyków, którzy starali się o status uchodźców na Wyspach Kanaryjskich? Właśnie wznowiono licencje dające dostęp do ich wód statkom UE, a tego już kiedyś doświadczyli. W żałosnej, desperackiej próbie wielu z nich zmarło podczas 800-milowej podróży na łodziach rybackich, które nie nadawały się do żeglowania na otwartym morzu. UE nie przejmuje się jednak, że wskutek jej działań zubożono obywateli najmniej rozwiniętych krajów i dlatego zasługuje na potępienie.
Diane Dodds (NI) - Panie Przewodniczący! Jeden z naszych sprawozdawców wspomniał, że rybacy nie mają zaufania do wspólnej polityki rybołówstwa. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ obecna wspólna polityka rybołówstwa towarzyszyła niszczeniu naszej floty, ale nie doświadczyła odnowienia zasobów rybnych. Z mojego punktu widzenia, im szybciej powierzymy politykę rybołówstwa z powrotem państwom członkowskim, tym lepiej. Wiem jednak, że nie zdarzy się to w perspektywie krótkoterminowej, zatem chciałabym poczynić kilka uwag w ramach tej wspólnej debaty na temat rybołówstwa.
Pierwsza dotyczy ustanowienia wspólnotowego środka finansowego na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa. Wydaje mi się, że skoro UE może ingerować w nasze rybołówstwo, ingerencja taka powinna być poparta odpowiednimi funduszami. Dążąc jednak do zapewnienia funduszy na potrzeby administracji WPRyb, powinniśmy pomyśleć o zainteresowanych stronach – zwłaszcza o naszych rybakach – borykających się z mnóstwem obowiązujących reguł i przepisów, nie wspominając już o tym, że należałoby się z nimi skonsultować.
Coraz częściej słyszę od różnych zainteresowanych stron z sektora morskiego, że cała branża boryka się z trudnościami, żeby rozwiązać ten szczególny problem.
Alain Cadec (PPE) – (FR) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Szanowni Państwo! Najpierw odezwa płynąca z samego serca: Parlament ma tylko jedną siedzibę i tą siedzibą jest Strasburg.
Teraz chciałbym pogratulować panu Ferreirze sprawozdania w sprawie wspólnotowych środków finansowych na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w obszarze prawa morza. Proponowane przez Komisję i Parlament zmiany do przedmiotowego rozporządzenia pozwolą ustalić poziom inwestycji UE w badania naukowe. Dostosują rozporządzenie do zmian w ramach prawnych UE w obszarze gromadzenia danych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania.
Szczególnie cieszy mnie możliwość finansowania badań naukowych w dziedzinie rybołówstwa i akwakultury. Teraz będziemy mogli przeprowadzić badania naukowe dotyczące poziomu uzależnienia Unii Europejskiej od przywozu z państw trzecich. Jak Państwu wiadomo, nasz rynek polega w 60 % na przywozie i wartość ta cały czas rośnie. To bardzo ważne, abyśmy zapewnili europejskim producentom większe wsparcie, zamiast otwierać nasz handel we wszystkich kierunkach, rujnując tym samym europejski potencjał.
Chciałbym też podziękować za sprawozdanie pani Grelier. Środki techniczne to wyjątkowo drażliwy temat i trzeba je zmienić możliwie najszybciej po otrzymaniu wniosków Komisji w sprawie pakietu reformy wspólnej polityki rybołówstwa. Przedmiotowe sprawozdanie, które będziemy jutro przyjmowali, umożliwia przedłużenie czasu obowiązywania środków technicznych regulujących sektor rybołówstwa. Przedłużenie to pozwoli nam uniknąć próżni regulacyjnej po 30 czerwca bieżącego roku oraz umożliwi przedsiębiorstwom kontynuację działalności połowowej do czasu zreformowania WPRyb. Umożliwi również wykonanie oceny technicznej wszystkich obowiązujących aktualnie środków technicznych. Przyjmowanie teraz jakichś znacznych poprawek do tego sprawozdania naprawdę nie miałoby sensu, gdyż skutkowałoby tylko wydłużeniem procedury ustawodawczej i długotrwałymi dyskusjami w Radzie.
Na koniec chcę pogratulować panu Capoulasowi Santosowi sprawozdania w sprawie umowy o partnerstwie w sektorze rybołówstwa ze Związkiem Komorów oraz mojej koleżance – pani Fradze Estévez sprawozdania w sprawie Grenlandii.
Ole Christensen (S&D) – (DA) Panie Przewodniczący! Na wstępie chcę podziękować sprawozdawcom za pracę nad zaleceniem i trzema sprawozdaniami. Jutro będziemy głosować nad umową w sprawie przywozu z Grenlandii, w przypadku której byłem kontrsprawozdawcą z ramienia Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim. Cieszę się, że odchodzimy od kłopotliwej i kosztownej biurokracji, spełniając jednocześnie wszystkie wymogi UE w zakresie bezpieczeństwa żywności. Przedmiotowa umowa umożliwi Grenlandii sprzedaż produktów rybołówstwa na warunkach obowiązujących na rynku wewnętrznym, z zastrzeżeniem, że produkty te będą spełniały wymogi odnoszące się do zdrowia i bezpieczeństwa. Produkty rybołówstwa z Grenlandii już teraz podlegają kontroli ze strony duńskich organów ds. żywności, tak w samej Grenlandii, jak i w przywozie do UE. W ten sposób mamy do czynienia ze znacznym powielaniem tej samej pracy i na szczęście przedmiotowa umowa rozwiąże ten problem. Wszyscy skorzystają na tej umowie, ale trwało to zdecydowanie za długo. Dla Parlamentu ważna jednak była całkowita jasność w kwestii podstawy prawnej i mamy nadzieję, że Komisja i Rada zgodzą się z tym.
Będziemy również głosować nad umową o partnerstwie w sektorze rybołówstwa ze Związkiem Komorów. Zasadniczo mam bardzo dobre zdanie o umowach w sprawie zrównoważonego rybołówstwa, pod warunkiem, że niosą one korzyści dla zasobów rybnych i rybaków, lokalnej ludności i w końcu również dla rybaków z UE, którzy korzystają z tych umów. Niestety, przedmiotowa umowa ze Związkiem Komorów nie zapewnia równowagi, jakiej bym sobie życzył, gdyż nie przewidziano w niej górnego pułapu ilości, jakie statki z UE mogą poławiać. W przypadku wyczerpania kwoty w ilości 4 850 ton rocznie, każda następna tona będzie kosztowała 65 euro.
Tendencja do niewyznaczania pułapu dla ilości ryb, które statki z UE mogą poławiać na wodach państw trzecich, jest szkodliwa i zła. Nie wystarczy, abyśmy realizowali różną politykę rybołówstwa w zależności od tego, czy chodzi o nasze wody, czy o wody państwa trzeciego. Chciałbym również, abyśmy naciskali, żeby pieniądze, które UE płaci państwom trzecim z tytułu zawarcia umów w sektorze rybołówstwa, były w większej mierze przeznaczane w sposób zapewniający zdecydowane korzyści dla ludności miejscowej.
Britta Reimers (ALDE) – (DE) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz Damanaki, Szanowni Państwo! Cieszę się, że Parlament w końcu głosuje nad tą sprawą i chcę podziękować sprawozdawcom za pracę.
Zmiana rozporządzenia Rady w sprawie wspólnotowych środków finansowych to jedno z podstawowych narzędzi, jakich potrzebujemy w celu wdrożenia wspólnej polityki rybołówstwa. Dotyczy to zwłaszcza międzynarodowych stosunków w sektorze rybołówstwa, gromadzenia danych oraz badań naukowych. Szczególnie ważne są systemy kontroli wspólnej polityki rybołówstwa oraz ich wdrażanie.
Sprawozdawca uczynił wszystko, żeby przekonać posłów o potrzebie podniesienia stawek współfinansowania tak, aby górna kwota tych stawek wynosiła 75 %. Nie mogliśmy zgodzić się na jego wnioski. Obowiązujące rozporządzenia sprawdziły się w praktyce i już teraz dopuszczają pewne wyjątki. Państwa członkowskie korzystają już z możliwości współfinansowania i nie trzeba wprowadzać kolejnych środków zachęcających.
Ważne jest, aby zmiana rozporządzenia utorowała drogę spójnym ramom prawnym.
Ian Hudghton (Verts/ALE) - Panie Przewodniczący! Powiedziałbym, że sprawozdanie pani poseł Grelier jest zbyt ustępliwe wobec Komisji. Rybakom z zachodniej Szkocji trudno jest zrozumieć, czemu Komisja może mówi, że chce wyeliminowania odrzutów i jednocześnie odrzuca zmiany do środków technicznych.
Komisja woli przedłużyć okres obowiązywania obecnych środków technicznych, które skutkują odrzutami, w tym odrzutami łupacza, co najmniej o kolejne 18 miesięcy. Komisja woli stosować przez kolejne 18 miesięcy tak zwane środki tymczasowe, które nie przyczyniły się do zachowania zasobów. Kolejne 18 miesięcy wyrzucania martwych ryb z powrotem do morza. Apeluję do koleżanek i kolegów posłów, aby poparli w jutrzejszym głosowaniu wszystkie poprawki i mam nadzieję, że zostaną one przyjęte, a wówczas Komisja zmieni swoje stanowisko i dostrzeże szansę, aby podjąć działania w sprawie odrzutów, a nie tylko opowiadać o planach ich podjęcia w nieokreślonej przyszłości.
Struan Stevenson (ECR) - Panie Przewodniczący! Złożyłem poprawkę do rozporządzenia w sprawie środków technicznych, aby rozwiązać problem, o którym właśnie mówił Ian Hudghton i który pojawił się na zachodnim wybrzeżu Szkocji.
Mając dobre intencje, żeby zachować zasoby ryby białej na tym obszarze, pod koniec 2009 roku Komisja wprowadziła na 12 miesięcy tymczasowe przepisy w sprawie składu gatunkowego połowów, ale te tymczasowe przepisy zachowały moc obowiązującą na kolejny rok na podstawie tak zwanej umowy o ogólnym połowie, która spowodowała przedłużenie czasu obowiązywania środków technicznych UE o 12 miesięcy. Teraz Komisja usiłuje ponownie przedłużyć czas obowiązywania tych przepisów do końca 2012 roku, gdyż przygotowuje nowe ramy dla środków technicznych w ramach pakietu reform wspólnej polityki rybołówstwa.
Niezamierzone konsekwencje takiego postępowania będą oznaczały, że rozporządzenie, które wprowadzono zaledwie na rok, będzie obowiązywało przez co najmniej trzy lata, a warunki na zachodzie Szkocji w tym czasie dramatycznie się zmieniły, zmuszając naszych rybaków do wyrzucania z powrotem do morza dobrych świeżych i młodych ryb, ale już martwych. Mam nadzieję, że Parlament poprze jutro moją poprawkę.
Maria do Céu Patrão Neves (PPE) – (PT) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz! Gratulując wszystkim czterem sprawozdawcom, chciałabym skoncentrować się tylko na dwóch sprawozdaniach będących przedmiotem tej debaty. Brak w 2008 roku porozumienia w kwestii projektu rozporządzenia mającego na celu uproszczenie i doprecyzowanie rozporządzenia UE w sprawie zachowania zasobów rybnych doprowadził do przyjęcia aktualnego rozporządzenia, w którym ustanawia się zestaw środków technicznych, początkowo mającego obowiązywać w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 30 czerwca 2011 r. Za sprawą obecnego wniosku ustawodawczego przedłuża się czas obowiązywania tych tymczasowych ustaleń o kolejne 18 miesięcy – czyli do 1 stycznia 2013 r. – do czasu przyjęcia nowego rozporządzenia w sprawie środków technicznych w ramach zreformowanej wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb).
To bardzo ważne, aby w tym okresie przejściowym utrzymać ramy regulacyjne sektora rybołówstwa i chronić interesy rybaków, nie zapominając o podstawowym celu, jakim jest propagowanie zrównoważonego rybołówstwa. Obecny zamiar nieprzedłużania okresu stosowania drygawic oraz zakazania stosowania ich na głębokości od 200 do 600 metrów z dniem 1 października 2010 r. to niedobry przykład tego, co zostało opisane. Obecny zakaz używania tej techniki połowu, stosowanej przez dziesiątki lat przez portugalską flotę łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego do celów zrównoważonego połowu takich gatunków jak raszpla zwyczajna i morszczuk, to poważny i socjalny cios dla danego sektora i społeczności rybackich, które są najbardziej uzależnione od połowów tych zasobów.
W związku z tym apeluję, aby poprali Państwo przyjęcie wniosku złożonego w Parlamencie przeze mnie i moich kolegów – panów Capoulasa Santosa i Ferreirę, który to wniosek ma na celu nic więcej, jak wydłużenie do 2013 roku terminu obowiązywania prawa, które miało obowiązywać do 1 października 2010 r.
Chciałabym wspomnieć również o wniosku dotyczącym rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w obszarze prawa morza, czyli o sprawozdaniu pana Ferreiry. Obok Europejskiego Funduszu Rybackiego jest to najważniejszy instrument finansowy na rzecz wspierania rybołówstwa, zapewniający finansowanie w takich obszarach jak stosunki międzynarodowe, zarządzanie oraz monitorowanie wdrażania WPRyb.
W tym kontekście chciałabym wyrazić moje całkowite poparcie dla wniosków, które złożył w tym Parlamencie sprawozdawca, dotyczących możliwości zwiększenia współfinansowania ze strony UE do poziomu 60 % w obszarze gromadzenia podstawowych danych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania, jak również w odniesieniu do gromadzenia danych uzupełniających, zarządzania nimi i ich wykorzystywania. Powszechne i coraz większe uznanie dla znaczenia zarządzania rybołówstwem z wykorzystaniem aktualnej i gruntownej wiedzy naukowej o stanie zasobów w pełni uzasadnia przyjęcie wniosków sprawozdawcy oraz jego całego sprawozdania.
Josefa Andrés Barea (S&D) – (ES) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz! Chciałabym pogratulować wszystkim czterem sprawozdawcom znakomitej pracy nad sporządzeniem sprawozdań. Skoncentruję się na dwóch sprawozdaniach, mając na uwadze ich znaczenie.
Pierwsze z nich dotyczy umowy ze Związkiem Komorów. To umowa w sektorze rybołówstwa między Unią Europejską a krajem położonym w południowo-wschodniej Afryce – mówię o tym, abyśmy sobie zdawali sprawę z naszego położenia w przestrzeni – w którym 60 % ludności żyje poniżej progu ubóstwa i w którym jedynymi formami pozyskiwania dochodu są turystyka lub pomoc państwa.
Przedmiotowa umowa daje możliwość poławiania nadmiaru ryb na wodach tego kraju. Powtarzam: nadmiaru ryb. Przewiduje również rekompensatę przeznaczoną na rozwój tego kraju oraz doskonalenie jego infrastruktury i zwiększenie potencjału. Ustanawia ramy partnerstwa według kryteriów zrównoważonego i odpowiedzialnego rybołówstwa, ochrony zasobów biologicznych. Musimy mieć na uwadze, że występują tam takie gatunki migrujące jak tuńczyk, i że co roku ustala się zasoby na kolejny rok, opierając się przy tym na kryteriach naukowych. Ułatwiają to badania naukowe i obecność obserwatorów na pokładach statków, jak również utrzymanie zasobów rybnych na danym obszarze, który ogranicza się do strefy przybrzeżnej, co zapewni rozwój rodzimego rybołówstwa.
Ten protokół niesie ze sobą wielkie korzyści, ponieważ umożliwia europejskim statkom rybackim dostęp do danego obszaru, zapewnia pomoc rozwojową, przyczynia się do wzrostu zatrudnienia oraz daje lepsze perspektywy dla gospodarki. Zawiera on jednak też bardzo ważny element: uniemożliwia połowy państwom trzecim, które nie zadbają odpowiednio o ochronę środowiska. Państwa trzecie mają 75 % udział w łącznych połowach na tym obszarze.
Uważamy zatem, że przedmiotowa umowa nie tylko pomaga Związkom Komorów, ale również pomaga chronić środowisko.
Na szczególną uwagę zasługuje ważne sprawozdanie pani Grelier, dotyczące rozporządzenia ustanawiającego środki techniczne, które wygasa za trzy miesiące i w przypadku którego wnioskuje się o przedłużenie czasu obowiązywania do grudnia 2012 roku, gdyż w innym razie doświadczymy próżni prawnej, niepewności prawa oraz słabego zachowania zasobów morza.
Chcielibyśmy jednak zwrócić również uwagę na ocenę załączonej deklaracji, w której wzywa się Komisję do wyrażenia zgody na niektóre zmiany: niektóre środki techniczne proponowane przez państwa członkowskie. O sprawie sieci już tu wspominano, ale chcielibyśmy też poruszyć kwestię głębokości. Wpływa ona na połowy niektórych gatunków i uważamy, że Komisja powinna ją uwzględnić z uwagi na skutki dla samych zasobów. Dotyczy to obszarów 8, 9 oraz 10 i ważne jest, aby wyeliminować te nieprawidłowości, wynikające ze stosowania rozporządzenia, które nie tylko szkodzi rybołówstwu, ale też lokalnej ludności.
Izaskun Bilbao Barandica (ALDE) – (ES) Panie Przewodniczący! Głosuję za przyjęciem tej umowy z uwagi na jej pozytywne skutki dla floty europejskiej. Skorzysta na niej w sumie 70 statków, czyli 12 więcej niż w przypadku poprzedniej umowy, a to oznacza, że na ich pokładach znajdzie się miejsce dla co najmniej jednej lokalnej załogi.
Umowa jest korzystna dla Komorów, ich obywateli oraz sektora produkcji z wielu powodów. Po pierwsze dlatego, że sprawozdanie zachęca do współpracy opartej na stymulowaniu lokalnego rozwoju i dlatego, że na obszar ten kierowana jest rekompensata finansowa. Po drugie jest ona korzystna, ponieważ zachęca rządy w danym regionie do przestrzegania praw człowieka, co jest podstawowym warunkiem jej utrzymania. Po trzecie dlatego, że wspiera działania połowowe na mniejszą skalę i zapewnia 8 500 obywatelom Komorów żyjących z tego rodzaju działalności ich własny obszar połowowy: europejskie statki nie będą mogły prowadzić połowów w promieniu 10 mil morskich od każdej wyspy.
I w końcu jest korzystna, ponieważ wspiera zrównoważone rybołówstwo na danym obszarze, obejmuje mechanizm obiektywnej analizy zasobów rybnych oraz ustanawia w tym celu mechanizmy współpracy naukowej.
Seán Kelly (PPE) – (GA) Panie Przewodniczący! Mam przyjemność wypowiedzieć się w imieniu mojej grupy w kilku słowach na dany temat, a rybołówstwo to niezaprzeczalnie jeden z najbardziej kontrowersyjnych tematów omawianych na form Parlamentu. W moim kraju jest takie stare powiedzenie, że ilu ludzi, tyle opinii, które to powiedzenie to niewątpliwie dotyczy rybaków i połowów. Trudno zatem nam – posłom – przemawiać jednym głosem w tej sprawie, ale musimy możliwie najbardziej się starać.
Sądzę, że szczególnie w kwestii Grenlandii pani komisarz przedstawiła dobrze wyważony pogląd na całą sytuację. Niewątpliwie są problemy w kwestii zaufania Parlamentu Europejskiego do Rady, ale jak powiedziała pani komisarz, znajdzie się pragmatyczne rozwiązanie, które jest oczywiście jak najbardziej pożądane. To ważne z punktu widzenia Unii Europejskiej. Jest to równie ważne, a może nawet ważniejsze z punktu widzenia Grenlandii – kraju, który niemalże całkowicie jest uzależniony od europejskiego rynku zbytu dla poławianych tam ryb oraz oczywiście całkowicie uzależniony od rybołówstwa, jeśli chodzi o jego gospodarkę.
Jedno co możemy powiedzieć w kwestii Grenlandii, to zgodzić się ze stwierdzeniem zawartym w sprawozdaniu, że ryby pochodzące z tego kraju będzie można sprawdzać i będą najwyższej jakości, w przeciwieństwie do wielu ryb sprowadzanych do Unii Europejskiej z ogromnych rybich farm w południowo-wschodniej Azji, których jakości nie można sprawdzić i w przypadku których można podejrzewać, że pochodzą z zanieczyszczonych wód.
Mamy zatem ogrom spraw do uregulowania, zwłaszcza mając na uwadze nieco ponury obraz, który przedstawiła nam dzisiaj wczesnym popołudniem pani komisarz podczas tury pytań. Z tego powodu trzeba koniecznie sformułować w ramach WPRyb podstawową politykę w odniesieniu do akwakultury w Europie. Tymczasem popieram przedstawione tu propozycje i zgadzam się z panią komisarz w kwestii dalszego rozwoju wydarzeń.
Antolín Sánchez Presedo (S&D) – (ES) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Szanowni Państwo! Ja również chcę pogratulować sprawozdawcom wszystkich czterech sprawozdań. Zanim wypowiem się na temat sprawozdań pana Ferreiry i pani Fragi Estévez, chciałbym wyrazić moje poparcie dla sprawozdania pana Capoulasa Santosa, w którym zaleca się przyjęcie protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa ze Związkiem Komorów, przypominając nam, że Parlament musi aktywnie uczestniczyć w tym procesie.
Zgadzam się również z podstawowymi aspektami sprawozdania w sprawie środków technicznych sporządzonego przez panią poseł Grelier. Apeluję do Komisji, aby przyspieszyła ocenę skutków i nadała pierwszorzędne znaczenie przygotowaniu projektu rozporządzenia w sprawie tych środków, aby można je było jak najszybciej przyjąć, w miarę możliwości przed 2013 rokiem.
Sprawozdanie posła Ferreiry dotyczy zmiany rozporządzenia (WE) nr 861/2006 w sprawie wspólnotowych środków finansowych, jednego z narzędzi, które wraz z Europejskim Funduszem Rybackim stosuje się do celów wspólnej polityki rybołówstwa. W sprawozdaniu wyjaśnia się zakres tego rozporządzenia i dostosowuje się je do faktycznych potrzeb wspólnej polityki rybołówstwa na mocy nowego Traktatu z Lizbony, zatem uważam je za pozytywne.
Tak samo jednak jak sprawozdawca, mając na uwadze, że jednym z podstawowych warunków zapewnienia zrównoważonego rybołówstwa jest aktualna i dokładna wiedza na temat zasobów rybnych, żałuję, że nie można było podnieść stawek współfinansowania, jeśli chodzi o gromadzenie danych, zarządzanie nimi i ich wykorzystywanie.
Sprawozdanie pani Fragi Estévez dotyczy ustanowienia zasad w obszarze zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności w przywozie niektórych produktów rybołówstwa i ich produktów ubocznych pochodzących z Grenlandii lub z państw trzecich.
Zasady te dotyczą w praktyce 90 % produktów z danego sektora wywożonych z Grenlandii, których wartość w 2007 roku wyniosła 251 milionów euro. W kwestii stosowania zasad regulujących handel tymi sprowadzanymi produktami w Unii Europejskiej, z którą Grenlandia jest stowarzyszona, panuje powszechna zgoda. Zaowocuje to zwiększeniem jednolitego rynku produktów rybołówstwa i ich produktów ubocznych.
Oczywisty jest brak porozumienia w kwestii podstawy prawnej i dlatego cieszy nas decyzja Komisji, która postanowiła pomóc w wypracowaniu porozumienia. Parlament uwzględnia sprawozdanie jej służb prawnych, opinię Komisji Prawnej oraz stanowisko podtrzymywane przez Komisję Rybołówstwa.
Mamy nadzieję, że problemy te można rozwiązać i że sprawa Grenlandii doczeka się priorytetowego potraktowania, na jakie zasługuje, tak jak wypracowane zostanie porozumienie w kwestiach legislacyjnych.
Vasilica Viorica Dăncilă (S&D) – (RO) Panie Przewodniczący! Chciałabym pogratulować wszystkim czterem sprawozdawcom ciężkiej pracy nad tym pakietem środków w dziedzinie rybołówstwa.
Chciałabym podkreślić, że wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa to podstawowy instrument finansowy Unii Europejskiej w tym obszarze i trzeba go nieustannie dostosowywać do potrzeb obywateli zaangażowanych w działalność w tym sektorze, dokładnie śledząc bieżące wyzwania. Środki finansowe konieczne do wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa odnoszą się również do finansowania projektów w takich obszarach jak stosunki międzynarodowe, zarządzanie, gromadzenie danych, doradztwo naukowe, systemy kontroli oraz egzekwowanie tej polityki.
Moim zdaniem zarządzanie w sektorze rybołówstwa powinno się opierać na aktualnej i dokładnej naukowej wiedzy o stanie zasobów. To z pewnością umożliwi skuteczniejsze ukierunkowanie przepisów rozporządzenia na faktyczne potrzeby.
Maria Damanaki, komisarz − Panie Przewodniczący! Chciałabym krótko odnieść się do Państwa uwag.
Jeśli chodzi o dyskusję w sprawie umów o partnerstwie w sektorze rybołówstwa, to w ramach naszego wniosku o przeprowadzenie reformy próbujemy aktualnie zapewnić prawidłowe wdrażanie tych umów, z korzyścią dla lokalnej ludności. Do czasu otrzymania nowej propozycji dotyczącej nowej generacji umów w sektorze rybołówstwa próbowaliśmy pracować nad poprawą bieżącej sytuacji. Staramy się zapewnić wdrożenie umowy z Komorami i robimy co w naszej mocy, aby była ona korzystna dla lokalnej ludności.
Jeśli chodzi o poruszony temat problemów związanych z Parlamentem i informowaniem posłów do Parlamentu o umowach, to Komisja przekazała posłom wszystkie informacje, włącznie z tymi zastrzeżonymi, i tak samo będzie postępowała w przyszłości.
W kwestii środków technicznych i sprawozdania pani Grelier, jestem w stanie zrozumieć liczne obawy z przedłużenia okresu obowiązywania aktualnego rozporządzenia. Musieliśmy to zrobić, ponieważ musimy poczekać na wdrożenie reformy, ale rozumiem, czemu wzywają nas Państwo do podjęcia środków mających na celu przyjęcie nowego rozporządzenia przez końcem 2013 roku. Mogę Państwu powiedzieć – gdyż nie mogę składać czczych obietnic – że uczynimy wszystko, co w naszej mocy, by przyspieszyć procedurę przyjęcia nowego rozporządzenia oraz wdrożenia podstawowego rozporządzenia w sprawie reformy, aby przekazać państwom członkowskim pewne kompetencje w kwestii środków technicznych.
Jeśli chodzi o następną sprawę – rozporządzenie finansowe – to mam nadzieję, że zdołamy przyjąć stanowisko w pierwszym czytaniu, gdyż byłoby to bardzo korzystne dla dalszego wdrożenia rozporządzenia.
Co do Grenlandii, chciałabym powtórzyć, że jesteśmy tu, aby znaleźć rozwiązanie problemu podstawy prawnej dla tego wniosku. Dla Komisji jest bardzo ważne, aby zacząć pracować nad sednem danego zagadnienia, gdyż dobre stosunki z Grenlandią to dla nas absolutny priorytet polityczny. Mogę powtórzyć, że Komisja jest tu po to, aby ułatwić i znaleźć kompromis z Radą.
Luis Manuel Capoulas Santos, sprawozdawca − (PT) Panie Przewodniczący! Zajmę tylko kilka sekund, aby wyrazić podziękowanie za poczynione uwagi, a później przejdziemy do sprawy, o której zamierzaliśmy rozmawiać. Wiemy, że są drobne aspekty umów o partnerstwie wymagające sprostowania.
Doceniam stanowisko pani komisarz, również jej osobiste stanowisko w kwestii zaangażowania posłów do Parlamentu Europejskiego, i mam nadzieję, że za sprawą osobistego stanowiska może wpłynąć na stanowisko Komisji jako instytucji, abyśmy mogli osiągnąć cel, nad którego realizacją pracujemy.
João Ferreira, sprawozdawca − (PT) Panie Przewodniczący! Chciałbym podziękować wszystkim za wyrażone uwagi i za wyjątkową wytrwałość, mimo późnej pory. Jeśli chodzi o uwagi do sprawozdania w sprawie środków finansowych, muszę też powiedzieć, że proponowane przez nas zmiany nie naruszają wypracowanego dotychczas w trójstronnych rozmowach konsensusu. Uważam, że można się posunąć nieco dalej, nie naruszając tego konsensusu, i pod tym względem jestem wdzięczny za uwagi, które wyraziło wielu posłów, popierając proponowane zmiany.
Zgadzam się z opinią wyrażoną przez kilku posłów, że nieprzyjęcie tych zmian byłoby wyrazem niezrozumiałej niezgodności ze strony Unii Europejskiej, która z jednej strony chce większego zaangażowania w niektóre obszary, którym przypisuje coraz większe znaczenie, natomiast z drugiej strony opiera się, by przeznaczyć fundusze konieczne do faktycznego potwierdzenia tego rosnącego znaczenia.
W kwestii sprawozdania w sprawie przejściowych środków technicznych chciałbym podkreślić – co uczynili również posłowie w licznych wypowiedziach – zmianę, którą poparłem wraz z dwoma innymi posłami, mającą na celu wyeliminowanie negatywnej, nieuzasadnionej naukowo dyskryminacji, i zaznaczam, że nie ma naukowej podstawy, która uzasadniałaby negatywną dyskryminację niektórych segmentów portugalskiej floty łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego korzystających z drygawic. Flota ta dowiodła na przestrzeni czasu, że jest zdolna do zrównoważonych połowów danych zasobów, a mianowicie soli i tuńczyka. Mając na uwadze brak naukowych powodów, które uzasadniałyby ten zakaz, nie należy go kontynuować, zwłaszcza w świetle jego znacznych negatywnych skutków gospodarczych i społecznych.
Panie Przewodniczący! Z tych samych powodów chciałbym na zakończenie powiedzieć, że popieramy również propozycje przedstawione w odniesieniu do tego samego sprawozdania przez posłanki i posłów z Irlandii i Szkocji.
Estelle Grelier, sprawozdawczyni – (DE) Panie Przewodniczący! Obiecuję, że zrobię wszystko, aby przemawiać wolniej.
(FR) Panie Przewodniczący! Chcę podziękować koleżankom i kolegom za przychylne uwagi dotyczące tego sprawozdania, odzwierciedlające debaty, które toczyły się na posiedzeniach Komisji Rybołówstwa.
Podzielam punkt widzenia pani komisarz w kwestii przyjęcia zmiany określającej rozmiar oczek w sieciach do połowu kaprosza i niewyrażania zgody na przyjęcie jakichkolwiek szczególnych wniosków o wprowadzenie zmian w odniesieniu do niektórych środków technicznych, ponieważ wnioski te nie są poparte żadnymi ocenami skutków dla statków i ekosystemów, a państwa członkowskie nie przesłały koniecznych danych naukowych. Wszystkie te środki są ze sobą powiązane i nie zostały poddane ocenie.
Tak samo jak inni posłowie tego wieczoru, ja również chciałabym podkreślić pilną konieczność przeprowadzenia przez Komisję możliwie najszybciej oceny aktualnych środków i sporządzenia w oparciu o taką ocenę nowego wniosku, który będzie można rozpatrzyć w czasie reformy wspólnej polityki rybołówstwa, a nie po jej wdrożeniu. Pani Komisarz! Chciałabym zwrócić Pani na to uwagę i przyjmuję do wiadomości Pani gotowość do przyspieszenia procedury formułowania wniosku.
Na zakończenie chcę ponownie podkreślić znaczenie współpracy między instytucjami UE a sektorem rybołówstwa w obszarze gromadzenia i wymiany danych naukowych. Moim zdaniem jest to podstawa nowej, uczciwej i wspólnej polityki rybołówstwa, która – co ważne – dysponuje wystarczającymi zasobami oraz odpowiednio godzi konieczne działania gospodarcze ze zrównoważonym rozwojem danego sektora w interesie wszystkich: społeczności rybackiej, konsumentów i obywateli.
Carmen Fraga Estévez, sprawozdawczyni − (ES) Panie Przewodniczący! Chciałabym szczególnie podziękować pani komisarz za odpowiedź na moje pytanie, w której stwierdziła, że byłaby gotowa zgodzić się na zmianę podstawy prawnej, jak również chciałabym wyrazić nadzieję, że Rada obierze kierunek wytyczony przez panią komisarz.
W każdym razie rozważałam możliwość wnioskowania o ponowne skierowanie tego sprawozdania do komisji, przed poddaniem go ostatecznemu głosowaniu, ale później ustosunkowałam się do niego przychylniej i zdałam sobie sprawę, że mogłoby to jeszcze bardziej opóźnić omawiany wniosek, który moim zdaniem jest korzystny dla Grenlandii i Unii Europejskiej i lepiej go już bardziej nie opóźniać.
Mam nadzieję, że Rada poprze całkowicie uzasadnione intencje Komisji Rybołówstwa i mam nadzieję na wypracowanie rozwiązania, mając na uwadze, że jedynym problemem jest podstawa prawna, a nie treść.
Cieszę się jednak, że osiągnęliśmy taki wynik; ponadto zawsze możemy zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości, jeżeli uznamy kontynuowanie tej sprawy za słuszne. W każdym razie okażemy jutro dobrą wolę, wyrażając naszą opinię, i mamy nadzieję, że Rada zareaguje na to pierwsze czytanie w Parlamencie i uwzględni je, o czym już wspominałam.
Dziękuję zatem pani komisarz za szczerą gotowość do współpracy w tej kwestii i dziękuję wszystkim moim koleżankom i kolegom, którzy nad nią pracowali i poparli przedmiotowe sprawozdanie. Jak już powiedziałam, pozostaje nam tylko mieć nadzieję, że Rada zgodzi się z naszymi uzasadnionymi intencjami, z którymi zgodziła się nie tylko Komisja Prawna, ale też służby prawne Parlamentu Europejskiego.
Przewodniczący − Zamykam wspólną debatę nad czterema sprawozdaniami dotyczącymi rybołówstwa.
Głosowanie nad wszystkimi czterema sprawozdaniami odbędzie się 6 kwietnia o godz. 12.00.
Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)
Jim Higgins (PPE), na piśmie – Jeśli chodzi o sprawozdanie pani poseł Grelier, to w głosowaniu opowiedziałem się inaczej niż moja grupa w kwestii poprawek 4, 5CP, 6 i 3. Jestem rozczarowany, że nie przyjęto tych poprawek. Ostatecznie jednak poparłem przedmiotowe sprawozdanie aby chronić irlandzki sektor kaprosza i mieć pewność prawną w tej kwestii, a nie czekać do czasu wdrożenia całej reformy w 2013 roku.
Sirpa Pietikäinen (PPE), na piśmie – (FI) Reforma wspólnej polityki rybołówstwa Unii Europejskiej to jedno z najważniejszych zadań tego Parlamentu. Jak wszyscy wiemy, polityka UE w obszarze rybołówstwa od dawna jest poddawana ostrej, w pełni uzasadnionej krytyce. Istnieje wiele problemów związanych z przełowieniem, połowami na wodach krajów rozwijających się oraz z pomocą państwa dla sektora rybołówstwa, które to problemy trzeba szybko rozwiązać.
Przedstawione nam dzisiaj sprawozdanie pana posła Ferreiry w sprawie wspólnotowych środków finansowych dotyczy podstawowych zagadnień związanych z reformą polityki rybołówstwa. Do zagadnień tych należy gromadzenie danych, badania naukowe, współpraca wewnętrzna, administrowanie sprawami połowów oraz systemy monitorowania wspólnej polityki rybołówstwa. Ważne jest również, aby nadać pierwszorzędne znaczenie harmonizacji polityki rybołówstwa, zwłaszcza z polityką środowiskową i morską, a to również będzie wymagało środków.
Nuno Teixeira (PPE), na piśmie – (PT) Wspólna polityka rybołówstwa (WPRyb) obejmuje szereg środków, przewidzianych przez Unię Europejską w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności europejskiego sektora rybołówstwa. Podstawowe priorytety reformy WPRyb czynią ten obszar polityki skuteczniejszym pod względem zapewnienia rentowności europejskim flotom, zachowania zasobów rybnych, powiązań z polityką morską i dostarczaniem konsumentom dobrych jakościowo artykułów żywnościowych. Pozycja ta obejmuje przyjęte dzisiaj przez Parlament środki, takie jak przegląd środków technicznych i dostosowanie obowiązującego prawodawstwa w celu uwzględnienia zgromadzonych danych naukowych. Należy zapewnić równowagę między zrównoważonym rozwojem sektora a jego konkurencyjnością. Działalność połowowa ma zasadnicze znaczenie dla gospodarczego i społecznego rozwoju społeczności przybrzeżnych, ponieważ przyczynia się do stymulowania regionów i działalności w odnośnych sektorach. Przykładowo w najbardziej oddalonych regionach Unii Europejskiej, stanowiących jej największą wyłączną strefę ekonomiczną, sektor rybołówstwa odgrywa zasadniczą rolę w działalności gospodarczej w tych regionach, uzasadniając konieczność przypisania mu priorytetowego znaczenia w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju.