Pełne sprawozdanie z obrad

Czwartek, 12 maja 2011 r. - Strasburg

1. Otwarcie posiedzenia

PRZEWODNICZY: MIGUEL ANGEL MARTÍNEZ MARTÍNEZ
Wiceprzewodniczący

(Posiedzenie zostało otwarte o godz. 09:00)

2. Oświadczenie Przewodniczącego

  Przewodniczący – Biorąc pod uwagę tragedię, do jakiej doszło w prowincji Murcja, a zwłaszcza w mieście Lorca, chciałbym w imieniu Prezydencji wyrazić solidarność z tamtejszą społecznością i wszystkimi ofiarami, wśród których było wiele ofiar śmiertelnych. Przewodniczący w imieniu Parlamentu przekaże ofiarom oraz dotkniętej tragedią społeczności wyrazy solidarności oraz kondolencje.

3. Wniosek o uchylenie immunitetu parlamentarnego: patrz protokół

4. Decyzje dotyczące niektórych dokumentów: patrz protokół

5. Kryzys w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowany wzrostem cen ropy (złożone projekty rezolucji): patrz protokół

6. Umowa o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Mauretanią (złożone projekty rezolucji): patrz protokół

7. Zamówienia publiczne (złożone projekty rezolucji): patrz protokół

8. Składanie dokumentów: patrz protokół

9. „Mobilna młodzież”– ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego – Nauczanie początkowe – Kulturowy wymiar działań zewnętrznych UE – Uwalnianie potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej – Sarajewo Europejską Stolicą Kultury w 2014 roku (debata)

  Przewodniczący – Kolejnym punktem porządku obrad jest debata łączna dotycząca:

- sprawozdania pana posła Zvera, w imieniu Komisji Kultury i Edukacji, w sprawie programu „Mobilna młodzież – ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego” (2010/2307(INI)) (A7-0169/2011);

- sprawozdania pani poseł Honeyball, w imieniu Komisji Kultury i Edukacji, w sprawie wczesnego kształcenia w Unii Europejskiej (2010/2159(INI)) (A7-0099/2011);

- sprawozdania pani poseł Schaake, w imieniu Komisji Kultury i Edukacji, w sprawie kulturowego wymiaru działań zewnętrznych UE (2010/2161(INI)) (A7-0112/2011);

- sprawozdania pani poseł Sanchez-Schmid, w imieniu Komisji Kultury i Edukacji, w sprawie uwalniania potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej (2010/2156(INI)) (A7-0143/2011); oraz

- pytania do Komisji wymagającego odpowiedzi ustnej w sprawie Sarajewa – kandydata na Europejską Stolicę Kultury w 2014 roku, zadanego przez panią poseł Pack, w imieniu Komisji Kultury i Edukacji (O-000061/2011 - B7-0215/2011).

  Milan Zver, sprawozdawca – (SL) Panie Przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym powiedzieć, że podczas dzisiejszego posiedzenia zobaczymy prawdziwe rezultaty prac realizowanych przez Komisję Kultury i Edukacji oraz Młodzieży. Jestem sprawozdawcą tego dokumentu, sprawozdania w sprawie programu „Mobilna młodzież”, przygotowanego w oparciu o komunikat Komisji Europejskiej. Chciałbym w tym momencie podziękować Koleżankom i Kolegom za umożliwienie mi przygotowania tego sprawozdania i chciałbym także podziękować Komisji Europejskiej, która przygotowała to sprawozdanie i uwzględniła problemy młodzieży wśród priorytetów w ramach dziesięcioletniego planu rozwoju UE.

Podczas prac nad omawianym sprawozdaniem współpracowałem z zainteresowanymi stronami, zwłaszcza z przedstawicielami młodzieży, zarówno z państw członkowskich, jak i z pozostałej części Europy, na przykład z Youth Forum Jeunesse. Zorganizowaliśmy sporo spotkań i konferencji. Współpracowałem także z Komitetem Regionów oraz Komisją Spraw Gospodarczych i Społecznych, tak więc sprawozdanie jest owocem wymiany opinii mającej miejsce w okresie przygotowawczym. Chciałbym również zauważyć, że koleżanki i koledzy posłowie z innych grup politycznych przyjęli całkiem konstruktywną postawę w procesie przyjmowania tego sprawozdania. Pod tym względem chciałbym szczególnie podziękować kontrsprawozdawcom, którzy wykonali świetną pracę, w wyniku czego mamy dziś przed sobą sprawozdanie w obecnej formie.

Pragnę zauważyć, że z różnorodnych badań wynika, iż młodzi ludzie, którzy skorzystali z możliwości studiowania lub pracowania za granicą osiągają lepsze wyniki w szkole, odnoszą większe sukcesy i są bardziej konkurencyjni pod względem szukania zatrudnienia, a także pod względem integracji w społeczeństwie. Same tylko strategie polityczne nie zdołają jednakże zagwarantować młodzieży dobrych szkół, dobrego wykształcenia i dobrego zatrudnienia. Mogą za to stworzyć dogodne warunki, aby pomóc młodym ludziom w osiąganiu tych celów. Warunki te są niewątpliwie powiązane z modernizacją systemu kształcenia ogólnego. Przed Europą, a szczególnie jej państwami członkowskimi, stoi poważne wyzwanie związane na przykład z ulepszeniem w najbliższym dziesięcioleciu systemu kształcenia i szkolenia zawodowego oraz ze zwiększeniem jego atrakcyjności i jakości. Gospodarka europejska w najbliższej dekadzie będzie bardzo potrzebowała wykwalifikowanych zawodowo osób. Szacuję, że już przed rokiem 2020 aż 50 % miejsc pracy będzie wymagało kształcenia i szkolenia zawodowego. W związku z tym kształcenie i szkolenie zawodowe pozostaje jednym z priorytetów naszej polityki, jak i strategii politycznych państw członkowskich.

Jednak jeszcze większe znaczenie ma kontynuowanie reformy procesu bolońskiego. Uczelnie europejskie powinny działać bliżej gospodarki i szeroko pojętego społeczeństwa. Uczelnie europejskie zwiększą swoją konkurencyjność, jeśli będą zwracać większą uwagę na potrzeby rynku, gospodarki, a także jeśli zdołają znaleźć dodatkowe źródła finansowania. To prawda, że w Europie przeznaczamy za mało środków na finansowanie szkolnictwa wyższego. Kraje europejskie, państwa członkowskie UE, nie inwestują wystarczająco dużo w studentów i jest to dość poważny problem.

Oczywiście Unia Europejska w ramach tego priorytetu przyjęła także inne cele, które należy osiągnąć: ograniczenie odsetka osób porzucających naukę, który obecnie jest bezzasadnie wysoki i wynosi 16 %, należy go więc obniżyć do 10 %. Ponadto jeśli Europa ma utrzymać przewagę konkurencyjną nad pozostałymi częściami świata, w najbliższym dziesięcioleciu będziemy potrzebować więcej dobrze wykształconej siły roboczej.

Ponieważ mój czas dobiegł końca, wykorzystam jeszcze dwie minuty później, po zakończeniu debaty, aby przedstawić Państwu dalsze informacje.

  Mary Honeyball, sprawozdawczyni – Panie Przewodniczący! Naprawdę niezmiernie się cieszę, że mam okazję, by przedstawić swoje sprawozdanie w sprawie wczesnego kształcenia w Unii Europejskiej, które stanowi niezwykle ważny aspekt edukacji, a któremu dotychczas nie poświęcaliśmy zbyt dużo uwagi.

Chciałabym podziękować szczególnie Pani Komisarz Vassiliou i pracownikom jej biura, z którymi ściśle współpracowaliśmy, a także prezydencji węgierskiej, która z kwestii wczesnego kształcenia uczyniła jeden ze swoich priorytetów. Było to bardzo owocne partnerstwo, dzięki któremu wykonaliśmy prace odzwierciedlone w przedmiotowym sprawozdaniu.

Chciałabym również podziękować wszystkim kontrsprawozdawcom z innych grup politycznych. Współpraca przy sprawozdaniu pana posła Zvera, jak sam powiedział, była wspaniała, a sprawozdanie w sprawie wczesnego kształcenia przyjęliśmy w Komisji jednogłośnie, co pokazuje po prostu, że temat w nim przedstawiony ma poparcie całego spektrum politycznego.

Wiemy nawet, dlaczego: jednym z powodów jest to, że wczesne lata są tak ważnym etapem. Interwencja na wczesnym etapie może wiele zmienić pod względem szans życiowych dziecka, nie tylko w trakcie procesu kształcenia, ale również na późniejszych etapach życia. Z przeprowadzonych badań wynika, że zapewnienie dzieciom wsparcia i zaspokojenie ich potrzeb w młodym wieku pomaga im w późniejszym życiu: zmniejsza się współczynnik przestępczości, poprawia się ich zdrowie i maleją szanse na bezrobocie, co jest korzystne dla nas wszystkich. Obawiam się jednak, że większość tych badań została przeprowadzona poza obszarem UE.

W większości przypadków dzieci będą osiągały lepsze wyniki w szkole, będą zdobywały wyższe oceny, będą mogły liczyć na lepszą stopę zatrudnienia i lepsze warunki zatrudnienia, lepsze będą także ich stosunki rodzinne, podobnie zresztą jak stan ich zdrowia. Mamy zatem wiele do zrobienia w tym obszarze i wszystkie te działania są korzystne.

W UE istnieje wiele różnorodnych sposobów zapewniania wczesnego kształcenia i w moim sprawozdaniu oświadczyliśmy, że chcemy to uszanować i utrzymać. Każde państwo członkowskie podchodzi do tej kwestii inaczej, ponieważ wczesne kształcenie rozwijało się w ramach poszczególnych systemów. Dodatkowo sprawę komplikuje to, że wiek, w którym dzieci rozpoczynają obowiązkową naukę w szkole również jest różny w poszczególnych państwach członkowskich. Zatem nie szukaliśmy uniwersalnego rozwiązania, lecz dążyliśmy do opracowania zestawu wartości, zasad i wytycznych dla państw członkowskich, aby stworzyć europejskie ramy, obejmujące wspólne cele i wspólne wartości oraz uprawnienia.

I właśnie tego dotyczy przedmiotowe sprawozdanie – zasadniczo dotyczy ono ustanowienia ram. W tym celu zaczęliśmy oczywiście od dziecka. Poparliśmy podejście do wczesnego kształcenia skoncentrowane na dziecku, mając na uwadze przede wszystkim dobro dziecka. Wykorzystaliśmy wyniki badań przeprowadzonych na całym świecie i przyjrzeliśmy się następującym kwestiom: zaangażowanie rodziców, które ma olbrzymie znaczenie dla wczesnego etapu życia dzieci; personel i jakość usług oraz wymagane kwalifikacje; zintegrowanie usług w dziedzinie wczesnego kształcenia z pozostałymi etapami systemów kształcenia w państwach członkowskich. Te właśnie kluczowe obszary poruszyliśmy, i nad nimi właśnie powinniśmy skoncentrować się w przyszłości.

Niezwykle ważnym aspektem są kwalifikacje personelu, które są niewystarczające w omawianej dziedzinie. Zdaje się, że przeważa pogląd, iż każdy może zajmować się małymi dziećmi, choć w rzeczywistości wcale tak nie jest. Musimy głęboko zastanowić się nad kwalifikacjami, które dodatkowo mogą być przenoszone i uznawane w całej UE. Musimy także przyjrzeć się kwestii dostępu, tak aby każdy potrzebujący usług w dziedzinie wczesnego kształcenia mógł z nich skorzystać.

Moje cztery minuty dobiegły końca, a chcę zachować jeszcze trochę czasu na zakończenie debaty, zatem na koniec chciałabym jedynie powiedzieć, że teraz, w dobie oszczędzania i w dobie problemów gospodarczych, musimy zadbać, by kwestia wczesnego kształcenia była nadal uwzględniona w planie działania i musimy nadal realizować niezbędne działania w tym obszarze.

  Marietje Schaake, sprawozdawczyni – Panie Przewodniczący! Zanim przejdę do omówienia kilku aspektów tego szczegółowego sprawozdania w sprawie roli kultury w działaniach zewnętrznych UE, chcę szczerze podziękować Koleżankom i Kolegom z Komisji Kultury i Edukacji za konstruktywną współpracę i za jednogłośne przyjęcie naszego dokumentu w głosowaniu w Komisji. Oczywiście także społeczeństwo obywatelskie i inne zainteresowane strony wniosły pomocny wkład w te prace.

Kultura to dla naszych liberalnych demokracji wartość sama w sobie, ponieważ wzbogaca życie ludzi. Unia Europejska słynie z różnorodności kulturowej, a jednocześnie jest wspólnotą wartości odnoszących się w równej mierze do każdego obywatela. Te wartości europejskie, czyli poszanowanie praw człowieka, demokracji oraz podstawowych wolności, są także reprezentowane przez nasze produkty kulturowe. Tożsamość kulturowa, wartości i pozycja UE na arenie światowej są ze sobą wzajemnie powiązane. Europejskie interesy są realizowane, kiedy aspekty kulturalne są strategicznie opracowywane za pośrednictwem współpracy i partnerstwa poprzez programy na rzecz kultury, jak i wtedy, gdy aspekty kulturalne stanowią integralną część polityki gospodarczej, zagranicznej, rozwojowej i polityki bezpieczeństwa. Dzięki dzieleniu się literaturą, filmem, muzyką i dziedzictwem otwierają się drzwi porozumienia i powstają mosty łączące ludzi.

Unia Europejska może się podzielić ważnymi doświadczeniami w zakresie przezwyciężania konfliktów i budowania stabilności poprzez wspólne interesy i wzajemne porozumienie. W procesie rozwoju Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych należy koniecznie włączyć do głównego nurtu działań i usprawnić rolę, jaką odgrywa – i powinna odgrywać – kultura w zewnętrznych działaniach UE. Kultura powinna być ważnym i horyzontalnie zintegrowanym elementem szerokiej gamy polityk zewnętrznych, które tworzą politykę zagraniczną UE: od stosunków handlowych UE, przez politykę rozszerzenia i sąsiedztwa, po politykę współpracy na rzecz rozwoju oraz wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa.

Kultura ma również wartość gospodarczą. Europejskie branże kulturalne wnoszą wkład w europejską przedsiębiorczość i innowacje, a zróżnicowany krajobraz kulturalny UE czyni z Europy najatrakcyjniejszy globalny ośrodek turystyczny na świecie. Wiedza i międzynarodowe kompetencje są ważne dla kształcenia i zatrudnienia, co podkreślono w strategii UE 2020, ale kulturę można traktować także jak składnik pomagający wspierać demokratyzację, wolność wypowiedzi, integrację, rozwój, edukację, pojednanie i wiele innych wartości.

Ogromne zróżnicowanie aspektów stosunków kulturowych z państwami trzecimi prowadzi do fragmentacji polityk, które powinny zmienić się w bardziej skoordynowaną i spójniejszą unijną strategię. Postanowiliśmy położyć nacisk na ramy organizacyjne i polityczne potrzebne do optymalnej koordynacji kultury w działaniach zewnętrznych UE. Treść tych ram nie powinna być w zbyt dużym stopniu regulowana odgórnie.

Europejscy obywatele mogą czerpać największe korzyści, jeśli UE działa jako partner na arenie światowej. Wymaga to skuteczniejszego wykorzystania środków finansowych, a także zrozumienia dla konkurencyjności Europy oraz dążenia do przyciągania turystów, osób utalentowanych, artystów, przedsiębiorców i studentów. Musimy przemawiać jednym głosem i mieć świadomość, że istnieje konkurencja ze strony programów kulturalnych Chin i Stanów Zjednoczonych, by wymienić tylko dwa. Nie ma jednak konieczności ponownego wynajdywania koła. Unia Europejska dysponuje najskuteczniejszymi rozwiązaniami na szczeblu państw członkowskich, jak również różnych instytucji kulturalnych, takich jak Alliance Française i British Council.

Kolejnym znaczącym aspektem w XXI wieku jest coraz ważniejsza rola, jaką odgrywają nowe technologie – zarówno w dziedzinie kultury, jak i w stosunkach międzynarodowych. Ludzie coraz częściej wykorzystują Internet do zdobywania informacji i mogą swobodnie wyrażać swoje myśli jedynie wówczas, gdy te informacje i kanały komunikacji nie są poddawane cenzurze. Nowe technologie w coraz większym stopniu sprzyjają prawu do rozwoju kulturowego i innym prawom podstawowym. Dostęp do treści kulturalnych jest również możliwy za pośrednictwem nowych mediów, a możliwości globalnego skupienia wokół europejskich dóbr i treści kulturalnych powinny być celebrowane i poszerzane, na przykład za pośrednictwem Europeana lub stron internetowych muzeów i festiwali. Ważne jest, aby UE stworzyła strategię na rzecz wolności Internetu. W ostatniej części mojego wystąpienia wrócę do kilku konkretnych zaleceń przedstawionych w omawianym sprawozdaniu.

  Doris Pack, autorka – (DE) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Ponieważ zabieram głos bezpośrednio po pani poseł Schaake, chciałabym zacząć od krótkiej wypowiedzi na temat przygotowanego przez nią ważnego sprawozdania. Wymiar kulturowy działań zewnętrznych UE jest nie do przecenienia. W związku z tym, jak wspomniała już pani poseł, w ramach unijnej polityki zewnętrznej potrzebna jest nam spójna strategia UE na rzecz kultury.

Dyplomacja kulturalna ma do odegrania ważną rolę, jeśli chodzi o budowanie pomyślnych stosunków z krajami trzecimi, a w wielu państwach funkcjonują siatki krajowych instytucji kulturalnych, jak EUNIC, które możemy wykorzystać. Dużo, naprawdę bardzo dużo osób dołączyło do tych organizacji i jest gotowych do pomocy.

Teraz mam przyjemność przejść do drugiego tematu, o którym mówił już pan poseł Zver, a mianowicie do programu „Mobilna młodzież”, który oczywiście jest przewodnim projektem w ramach strategii Europa 2020. Ta inicjatywa przewodnia ma na celu zachęcenie podmiotów działających w obszarze kształcenia ogólnego i zawodowego do zwracania większej uwagi na te obszary polityki. Potrzebujemy osób z wyższymi kwalifikacjami. Potrzebujemy osób, które dzięki zwiększonym możliwościom w zakresie mobilności poznały Europę. Musimy przy pomocy naszych dobrych programów uwolnić potencjał młodych ludzi. Te wszystkie aspekty mają do odegrania główną rolę w budowaniu konkurencyjności społeczeństwa opartego na wiedzy.

Jeśli zaś chodzi o proces uczenia się przez całe życie, to istniejące programy Comenius, Erasmus, Leonardo i Grundtvig dały wielu ludziom niezwykłą szansę na odkrywanie Europy w całej jej różnorodności, na zdobywanie doświadczenia i podnoszenie umiejętności językowych. Ponadto nie należy w tym kontekście lekceważyć także programu „Młodzież w działaniu” oraz wolontariatu europejskiego.

Dzisiejsza debata musi być też sygnałem dla Komisji, że także w następnej edycji programów na rzecz kształcenia i młodzieży musimy kontynuować te powszechnie dobrze przyjmowane programy i szanse, które należy odpowiednio, zgodnie z ich znaczeniem, finansować. Każde euro wydane w tym obszarze przed upływem kilku lat przyniesie korzyści całemu społeczeństwu.

Przejdę teraz do kolejnego tematu, a mianowicie do kwestii Sarajewa. Sarajewo zajmuje szczególne miejsce w historii i kulturze Europy. Poprzez przyznanie temu miastu tytułu Europejskiej Stolicy Kultury w 2014 roku moglibyśmy wysłać ważny sygnał do wieloetnicznej społeczności miasta oraz państwa Bośni i Hercegowiny, co mogłoby dać politycznej elicie tego kraju powód do ponownego zastanowienia się nad swoimi pomysłami. Ponadto to miasto wyraźnie pokazuje, jak bardzo Europa zawiodła i jak ważne jest wspólne działanie. Taki krok miałby istotny charakter symboliczny, ponieważ to w Sarajewie doszło do zabójstwa, które w 1914 roku doprowadziło do wybuchu I wojny światowej. Dlatego właśnie wybrano tę datę, rok 2014, jako setną rocznicę tego historycznego wydarzenia.

Sarajewo podczas wojny bośniackiej w latach 1992-1996 przetrwało najdłuższe oblężenie stolicy we współczesnej historii wojennej. Pragnę Państwu przypomnieć jeden dzień z historii Sarajewa: 28 maja 1982 r. Ubrany na czarno wiolonczelista Vedran Smajovic grał Adagio Tomasa Albinioniego. Za scenę służyła mu zniszczona biblioteka narodowa w Sarajewie, a jego publiczność złożona była z małej grupki ludzi, którzy pozostali na miejscu pomimo oblężenia miasta i słuchali jego muzyki. Przez 22 dni grał w różnych miejscach na zgliszczach Sarajewa. To było requiem dla ludzi, którzy zginęli w tych strasznych dniach. Byłam tym poruszona i pełna podziwu dla odważnego i wzruszającego zachowania tego wiolonczelisty oraz jego słuchaczy. To, co ci ludzie wyrazili poprzez swoje zachowanie w obliczu grozy i straty na zawsze już połączyło mnie z Sarajewem.

Życie kulturalne tego miasta nigdy nie zamarło. Zimowy festiwal odbył się pomimo bardzo niekorzystnych warunków. Co roku zmierzają tam ludzie różnych narodowości. Co roku odbywa się tam zimowy festiwal, festiwal dla dzieci i festiwal filmowy. Filmowcy z Korei i Australii, Bułgarii i Szwecji przyjeżdżają do Sarajewa; powstają tam filmowe koprodukcje. Miasto zachowało swój międzykulturowy charakter, o który dba, nawet gdy atmosfera polityczna gęstnieje tworząc etniczne okopy. Choćby dlatego to miasto zasługuje na szansę, aby zademonstrować swój potencjał międzykulturowy.

Sarajewo chce ubiegać się o przyznanie tego tytułu w związku z możliwością wprowadzenia odstępstwa od przepisów i rozpoczęło już przygotowania na olbrzymią skalę. Wszyscy doskonale wiemy, że przyjęcie dziś naszego wniosku będzie oznaczało prośbę o odstąpienie od decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady. Jeśli jednak mielibyśmy dziś na tej Sali wyrazić poparcie dla kandydatury Sarajewa, to wierzę, że Rada wykaże się rozwagą i dalekowzrocznością, ponieważ nasze argumenty są praktycznie niepodważalne. Bośnia i Hercegowina, oraz samo Sarajewo, szczególnie w tym momencie potrzebują sygnału, że nie wszystko jest jeszcze stracone i że Europa także wspiera ich wysiłki.

(Oklaski)

  Marie-Thérèse Sanchez-Schmid, sprawozdawczyni – (FR) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Kwestia omawiana podczas naszej dzisiejszej debaty nie dotyczy po prostu modelu ekonomicznego lub systemu prawnego. Chodzi tu o kulturę i cywilizację.

Jakie miejsce Europa chce zapewnić kulturze? Jakiego rodzaju wpływ mają wywierać nasze prace i nasza twórczość? Rewolucja cyfrowa, związana z globalizacją i rozwijającym się handlem, zmusza nas do ponownego zastanowienia się nad naszym modelem kulturowym i ekonomicznym. W jakim kierunku chcemy, żeby zdążała Europa w erze Internetu i mediów cyfrowych? Polityka jest sztuką przewidywania, przygotowywania do tego, co chcielibyśmy osiągnąć, tak abyśmy nie musieli znosić tego, czego nie chcemy.

Amerykański twórca filmowy, James Cameron, na film Awatar wydał równowartość unijnego programu „na rzecz kultury” na okres 2007–2013. Czy staniemy się odbiorcami produktów kulturalnych, które nie są już naszą własnością, odbiorcami uzależnionymi od wielonarodowych oligopoli, takich jak Google, iTunes, Amazon czy Hollywood, bez możliwości obrony naszych dóbr kultury?

Dziś rano zastanawiamy się nad wyzwaniami w dziedzinie kultury w zglobalizowanym świecie XXI wieku. Komisja Europejska publikując w ubiegłym roku zieloną księgę oszacowała w końcu potencjał naszej branży twórczej i branży kultury. Unia Europejska dysponuje dziedzictwem kulturowym i dobrami kultury, jak również niezwykle dynamicznie rozwijającym się przemysłem filmowym. Podczas tegorocznego festiwalu w Cannes program MEDIA obchodzi swoje dwudziestolecie i w związku z tym zapewnia wsparcie na rzecz 20 filmów konkursowych, a także festiwali, sztuk oraz dużych wystaw, które odbywają się przez cały rok w Europie.

Co więcej, przez ostatnie dziesięć lat w branży twórczej i branży kultury, pomimo recesji, zachodził nieustanny postęp. Dane liczbowe mówią same za siebie. W roku 2003 obrót w tym sektorze wyniósł 654 miliardy euro. Sektor ten zapewnił 2,6 % PKB Wspólnoty oraz 3,1 % – czyli 5,8 miliona – miejsc pracy w UE. W roku 2008 obrót wyniósł 860 miliardów euro, a sektor zapewnił 14 milionów miejsc pracy i blisko 7 % PKB. To więcej niż sektor motoryzacyjny i rolno-spożywczy razem wzięte.

Podwójna natura tych branż, jednocześnie ekonomiczna i kulturalna, sprawia, że stanowią one ważną dźwignię trwałego, inteligentnego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu w Europie, mówiąc krótko – realizacji celów strategii Europa 2020. Branża twórcza i branża kultury stanowią dobro ekonomiczne, a zarazem przyczyniają się do utrzymania oraz wzbogacenia różnorodności kulturowej. Przyczyniają się do spójności społecznej, do zwiększenia atrakcyjności regionów i do zwiększenia wpływów Unii Europejskiej na świecie. Nadszedł czas, aby na szczeblu wspólnotowym rozszerzyć działania, które uwolnią ich potencjał i będą stymulować rozwój.

Chciałam zatem zbadać różne kierunki działania zmierzające do wsparcia rozwoju przedsiębiorstw z tych branż. Środki te mają wiele aspektów. Po pierwsze, należy umieścić kształcenie ogólne i zawodowe w samym centrum naszej strategii. Europa musi z jednej strony stymulować talenty twórcze już w młodym wieku, zwiększać świadomość kultury u młodych osób oraz rozwijać partnerstwa pomiędzy uczelniami i firmami. Z drugiej strony powinna umożliwiać podmiotom z branży kultury szkolenia z zakresu nowych technologii i przedsiębiorczości, a także stymulować wymianę najlepszych praktyk oraz przekazywanie umiejętności. Po drugie, musimy koniecznie dostosować prawo autorskie do realiów ery cyfrowej. Zasadniczo obecna procedura uzyskiwania prawa autorskiego jest zbyt podzielona i zbyt skomplikowana.

Trzecim ważnym elementem naszej strategii powinna być ochrona twórczości. Własność intelektualna jest cennym aktywem. Twórczość lekceważona jest skazana na zniknięcie. Należy stymulować mobilność twórców. Unia Europejska musi wprowadzić status europejski, tak aby twórcy mogli korzystać ze sprawiedliwych warunków pracy i ochrony socjalnej. Musi ułatwiać zakup, dystrybucję oraz cyrkulację prac, musi dostosować podatki na przykład poprzez obniżenie stawki VAT na produkty kultury, i wreszcie musi pomagać w finansowaniu. Inwestorzy prywatni są zbyt często niechętni finansowaniu MŚP. Możliwości, jakie oferuje finansowanie publiczne, szczególnie w ramach funduszy strukturalnych, nie są w pełni wykorzystywane. Twórczość i kulturę należy postrzegać jako kluczowe aspekty naszej polityki i Europa, przez wzgląd na własne dobro, powinna je promować.

  Androulla Vassiliou, komisarz – Panie Przewodniczący! Oczywiście rozumie Pan, że moje wystąpienie, mające na celu omówienie pięciu sprawozdań, zajmie ponad pięć minut.

Chciałabym podziękować Panu Posłowi Zverowi za sprawozdanie w sprawie programu „Mobilna młodzież”. Naprawdę doceniamy jego wysiłki, jak również wysiłki kontrsprawozdawców podejmowane w ramach prac nad tym bardzo ważnym tematem. Kluczowym celem programu „Mobilna młodzież” jest, jak wyraźnie wynika ze sprawozdania, pomaganie młodym osobom w Europie w zdobywaniu umiejętności i doświadczenia, potrzebnych im do odniesienia sukcesu w dzisiejszej – coraz bardziej międzynarodowej – gospodarce opartej na wiedzy.

Nasz cel polega głównie na stworzeniu środowiska, w którym każdy młody człowiek mógłby wykorzystać swój potencjał. Dlatego Komisja podjęła działania mające na celu wsparcie państw członkowskich w podnoszeniu jakości i dostosowywaniu do potrzeb procesów kształcenia i szkolenia zawodowego, począwszy od wczesnego kształcenia, aż po szkolnictwo wyższe. Dlatego też przyjęliśmy środki mające jeszcze bardziej zwiększyć możliwości młodzieży w zakresie mobilności i dlatego wraz z panem komisarzem László Andorem położyliśmy tak duży nacisk na poprawienie warunków, w jakich młodzi ludzie wchodzą na rynek pracy.

W tym celu, jak wyraźnie stwierdził pan poseł Zver w swoim sprawozdaniu, niezbędne są zrównoważone inwestycje na kształcenie ogólne i zawodowe na wszystkich szczeblach, a Europa musi oczywiście odegrać w tym swoją rolę. Dlatego tak zdecydowanie namawiam do przeznaczenia zwiększonych środków finansowych na następną edycję programów na rzecz kształcenia ogólnego i zawodowego oraz młodzieży po roku 2013.

Chcę skorzystać z okazji i odpowiedzieć bezpośrednio na dwa punkty zawarte w sprawozdaniu. Po pierwsze, chciałabym zapewnić Państwa o naszym dążeniu do zwiększenia przejrzystości systemów szkolnictwa wyższego. Zgodnie z tym, co stwierdzono w sprawozdaniu, naszym nadrzędnym celem jest poprawienie dostępu potencjalnych studentów i innych osób do informacji dotyczących różnych aspektów działalności instytucji oraz ich wyników. Chcemy stworzyć narzędzie, które dzięki uwzględnieniu szerokiej gamy wskaźników pozwoli nam uporać się z brakami występującymi w obecnych systemach rankingowych uczelni. Nie mamy zamiaru publikować list rankingowych uczelni.

Po drugie, w świetle zawartego w sprawozdaniu apelu o podjęcie kroków zmierzających do usunięcia przeszkód dla mobilności, chciałabym podkreślić, że w najbliższych dniach Rada przyjmie zalecenie mające na celu zachęcenie państw członkowskich do właśnie takiego działania. Będzie to kolejny krok w ramach dążenia do zwiększenia możliwości w zakresie mobilności.

Na koniec omawiania programu „Mobilna młodzież” chciałabym raz jeszcze podziękować sprawozdawcy oraz Szanownym Państwu Posłom za okazane wsparcie.

W odniesieniu do kwestii wczesnego kształcenia chciałabym podziękować Pani Poseł Honeyball za sprawozdanie i za jej konstruktywne podejście do kwestii wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi. Kształcenie małych dzieci i opieka nad nimi, o ile są powszechnie dostępne, integracyjne i cechują się wysoką jakością, pomagają przede wszystkim w godzeniu życia rodzinnego z zawodowym. Po drugie, stanowią podstawę do uczenia się przez całe życie, integracji społecznej, rozwoju osobistego i zdolności do zatrudnienia na późniejszym etapie życia. Inwestycje na wczesnym etapie są znacznie skuteczniejsze niż interwencje na późniejszym.

W związku z tym Komisja bardzo sobie ceni podejście Parlamentu skupione na długoterminowych korzyściach z inwestowania we wczesne kształcenie. Komisja podziela opinię Parlamentu, że potrzebne jest podejście bardziej skoncentrowane na dziecku. Poza liczbą dostępnych placówek, musimy także zająć się kwestią jakości usług na szczeblu europejskim i narodowym. Mam tu na myśli na przykład kwestie związane z doborem personelu i jakością personelu, integracją opieki i kształcenia, a także aktywnym zaangażowaniem rodziców, którzy są pierwszymi nauczycielami swoich dzieci. Komisja z zadowoleniem przyjmuje apel o zwiększenie europejskich badań w tej dziedzinie i o skuteczniejsze wykorzystywanie dostępnych narzędzi finansowych, takich jak fundusze strukturalne i programy na rzecz uczenia się przez całe życie. Ponadto cieszy nas tak zdecydowany nacisk na konieczność określenia i wymiany na szczeblu europejskim sprawdzonych praktyk.

Przejdę teraz do sprawozdania w sprawie kulturowego wymiaru działań zewnętrznych UE – i przy tej okazji chciałabym pogratulować Pani Poseł Schaake tego świetnego dokumentu z własnej inicjatywy. Sprawozdawczyni słusznie podkreśliła w nim rolę kultury, nie tylko jako mostu pomiędzy ludźmi, ale także jako zasadniczego elementu propagowania naszych wartości na świecie. Jednocześnie zaapelowała o przyjęcie bardziej strategicznego podejścia do współpracy kulturalnej pomiędzy UE a krajami trzecimi. W sprawozdaniu zawarte są również interesujące sugestie dotyczące sposobu, w jaki Europejska Służba Działań Zewnętrznych może podjąć wyzwanie związane z utworzeniem prawdziwej europejskiej dyplomacji na rzecz kultury.

Pani Poseł Schaake! Chcę tu omówić dwa szczególne punkty Pani sprawozdania. Po pierwsze, pozwolę sobie podkreślić istotność zalecenia dotyczącego spójnej i wszechstronnej strategii na rzecz dyplomacji kulturalnej na szczeblu instytucji UE. Po drugie, odniosę się do pomysłu nadania Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych prawdziwego wymiaru dyplomatyczno-kulturowego. Jednym z aspektów tych działań będzie ustanowienie stanowiska attaché kulturalnego w najważniejszych stolicach na świecie. Utworzenie takich stanowisk umożliwi zwiększenie koordynacji zarówno pomiędzy dotychczasowymi attaché kulturalnymi w ambasadach państw członkowskich, jak i pomiędzy narodowymi instytutami kultury na szczeblu lokalnym, zwłaszcza poprzez sieć narodowych instytutów kultury Unii Europejskiej (EUNIC). Miałam przyjemność spotkać się niedawno z przedstawicielami EUNIC w Chinach i Brazylii, którzy powiedzieli mi, jak bardzo potrzebują współpracy i koordynacji, aby móc propagować naszą kulturę w krajach, w których działają.

Jeśli zaś chodzi o naszych wschodzących partnerów strategicznych na całym świecie, to niedawno dostrzegliśmy, w jaki sposób kultura może stać się nieodłączną częścią naszych stosunków zewnętrznych. Jestem bardziej niż kiedykolwiek zdeterminowana do dalszego rozwijania tego ważnego wymiaru naszej europejskiej agendy na rzecz kultury.

Przejdę teraz do sprawozdania pani poseł Sanchez-Schmid w sprawie uwalniania potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej. Chciałabym podziękować Parlamentowi, a zwłaszcza Pani Poseł Sanchez-Schmid, za to bardzo dobre sprawozdanie. Jestem zadowolona, ponieważ Państwa sprawozdanie i nasza analiza są w dużej mierze zbieżne. Jesteśmy zgodni co do tego, że branża kultury i branża twórcza są siłą napędową nie tylko zatrudnienia, wzrostu i przychodów eksportowych, ale także włączenia społecznego oraz różnorodności kulturowej i językowej, jak również dialogu międzykulturowego w ramach Unii Europejskiej i poza nią. Przedsiębiorstwa z tych branż, jak słusznie zauważyła Pani w sprawozdaniu, mają do wniesienia istotny wkład w realizację strategii Europa 2020 i w nadchodzących latach należy zapewnić im ważniejsze miejsce w UE.

Podzielamy także pogląd, iż ich potencjał nie jest w pełni rozwinięty. Jeśli chcemy, aby przedsiębiorstwa te w pełni się rozwinęły, musimy dokonać postępu na wielu frontach: dopasowanie umiejętności oraz budowanie zdolności, dostęp do finansowania, poprawienie otoczenia biznesowego, wsparcie na rzecz transgranicznego obiegu dzieł i nowych modeli dystrybucji, maksymalizacja potencjału przedsiębiorstw w zakresie rozwoju regionalnego i lokalnego, propagowanie efektów ubocznych ich działalności pod względem innowacji oraz promowanie kreatywnej Europy na arenie międzynarodowej. Taki wniosek został wysunięty także podczas konsultacji po opublikowaniu zielonej księgi, która wywołała reakcję 350 organów publicznych, opinii publicznej, organów społeczeństwa obywatelskiego oraz przedsiębiorstw działających w sektorze kultury w całej Europie.

Cieszę się, że nasza zielona księga zapoczątkowała, w Europie i w instytucjach europejskich, ożywioną debatę w sprawie zapewnienia właściwego środowiska zaspokajającego szczególne potrzeby budowania przedsiębiorczości, tak aby wykorzystać nowe możliwości wynikające z globalizacji, digitalizacji oraz różnorodności kulturowej. Jestem przekonana, że nasze wspólne wysiłki pomogą w zbudowaniu lepszego otoczenia, dzięki czemu przedsiębiorstwa z tych ważnych sektorów będą mogły odegrać istotną rolę w rozmowach dotyczących unijnych mechanizmów finansowania po roku 2013 oraz realizacji strategii Europa 2020.

I na zakończenie dodam, że bardzo cieszy mnie entuzjazm Parlamentu – a szczególnie mojej bliskiej znajomej, pani poseł Doris Pack – w kwestii Europejskich Stolic Kultury oraz dążenia Sarajewa do objęcia tego tytułu. Oczywiście Komisja podziela Państwa zdanie na temat historycznego i kulturowego znaczenia Sarajewa. Miasto to jest symbolem jednego z najmroczniejszych epizodów we współczesnej historii Europy, ale jednocześnie pozwala nam mieć nadzieję na lepszą przyszłość. W obliczu powtarzających się konfliktów Sarajewo zachowało swój wielokulturowy charakter.

Chciałabym powiedzieć kilka słów na temat zasad dotyczących inicjatywy Europejskich Stolic Kultury. Parlament i Rada w 2006 roku przyjęły decyzję będącą podstawą prawną tej inicjatywy. Ten dokument prawny zawiera wszystkie zasady dotyczące wyboru miast, a wiedzą Państwo lepiej ode mnie, że decyzję tego rodzaju można zmienić jedynie poprzez nową inicjatywę przyjętą w drodze zwykłej procedury ustawodawczej. W decyzji tej wyraźnie powiedziano że omawiana inicjatywa jest otwarta wyłącznie dla 27 państw członkowskich Unii Europejskiej. Integralną część decyzji stanowi chronologiczny wykaz państw członkowskich mających prawo do tego tytułu, aż do roku 2019, przy czym na każdy rok przypadają dwa państwa. Na rok 2014 wybrano już dwa miasta, a obecnie Rada na potwierdzić kolejne dwa na rok 2015.

Decyzja ustanawia procedurę przyznawania tytułu Europejskiej Stolicy Kultury, a obowiązujące zasady nie zostawiają Radzie możliwości wyznaczenia miasta poza ramami procedury. Komisja jest w pełni i wyłącznie odpowiedzialna za wdrażanie decyzji przyjętych przez Parlament i Radę. Odstąpienie od decyzji w sprawie Europejskich Stolic Kultury pod względem kwestii tak zasadniczej, jak zakres geograficzny decyzji, oznaczałoby po prostu złamanie zasad, których mamy obowiązek przestrzegać.

Uważam, że uzasadnienie przyjęcia tego wyjątku w tak krótkim czasie od uzgodnienia zasad dotyczących inicjatywy byłoby szczególnie trudne. Parlament i Rada przyjęły tę decyzję niespełna pięć lat temu. Wtedy był dobry moment na uwzględnienie udziału państw spoza UE lub na wprowadzenie przepisu dotyczącego wyjątkowych przypadków. Wówczas jednakże zadecydowano, że po roku 2010 udział państw spoza UE nie będzie już dłużej możliwy.

Z myślą o przyszłości inicjatywy dotyczącej Europejskich Stolic Kultury, Komisja pracuje obecnie nad odnowieniem inicjatywy po roku 2019. Rozpoczęliśmy konsultacje społeczne i przeprowadzamy ocenę bieżącego schematu. Następnie przygotujemy wniosek, który zamierzamy przyjąć na początku roku 2012. W ramach prac przygotowawczych Komisja sprawdza koncepcję dotyczącą przystąpienia krajów kandydujących do inicjatywy po roku 2019. Pragnę Państwa również poinformować, że kilka miast z innych państw trzecich wykazało już swoje zainteresowanie tą inicjatywą.

Na koniec chciałabym raz jeszcze podkreślić, jak bardzo doceniam miejsce Sarajewa w historii Europy i jego znaczenie kulturowe. Chociaż inicjatywa na rzecz Europejskich Stolic Kultury nie jest dostępna, UE może zaproponować inne rodzaje wsparcia dla Sarajewa, w roku 2014 oraz później, przy pomocy naszego programu na rzecz kultury.

  William (The Earl of) Dartmouth, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Handlu Międzynarodowego – Panie Przewodniczący! Postanowiłem zrezygnować z przedstawienia przygotowanego tekstu, ponieważ muszę wypowiedzieć się na temat wniosku o ustanowienie unijnych attaché kulturalnych. Nie mogłem uwierzyć, że tego słucham: muszę powiedzieć, że ten wniosek Komisji jest jednym z najdziwniejszych i najbardziej niedorzecznych wniosków, jakie kiedykolwiek przedstawił nam ten organ, znany przecież ze swoich dziwacznych i niedorzecznych wniosków.

Stanowisko unijnego attaché kulturalnego będzie oznaczało po prostu więcej dobrze płatnych miejsc niby-pracy dla urzędników służby cywilnej UE, opłacanych przez państwa będące płatnikami netto. Muszę powiedzieć, że Komisja wykazała się ogromnym brakiem wrażliwości, przedstawiając ten niedorzeczny i kosztowny wniosek w sprawie zbędnego stanowiska w okresie ogólnych trudności gospodarczych. Może choć raz zdołalibyście zapomnieć o swoich wysokich wynagrodzeniach i emeryturach, aby pomyśleć o rzeczywistych kosztach związanych z takimi inicjatywami?

  Jutta Steinruck, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych – (DE) Panie Przewodniczący! Wróćmy do rzeczy. Chciałabym, jako sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, podziękować wszystkim osobom pracującym nad tym sprawozdaniem. W komisji wszystkie grupy jednomyślnie dążyły do wspólnego celu polegającego na umożliwieniu każdej młodej osobie w Europie kształcenia i szkolenia zawodowego oraz wsparciu tych osób w procesie rozpoczynania życia zawodowego, tak aby nikt nie pozostał z tyłu.

Nie oparłam swojej opinii dla komisji opiniodawczej na sprawozdaniu Komisji, ponieważ uważam je za zbyt niekonkretne. Dla mnie ważne było uwzględnienie w sprawozdaniu także bardzo konkretnych zadań. W niektórych przypadkach nie mogłam poprzeć stanowisk przedstawionych w sprawozdaniu.

Zdaniem Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych jednym z ważnych aspektów jest kwestia przejścia z etapu kształcenia do etapu życia zawodowego. To zasadniczy obszar wzajemnego oddziaływania. Nie można marnować czasu przy okazji takiego przejścia. Naszym zdaniem ważne jest również, aby rozpoczynanie życia zawodowego przez młodzież nie było związane z dumpingiem społecznym ani obciążone dumpingiem. Uważaliśmy również, że ważna jest rola staży. Staże są ważne i niezbędne, ale należy unikać i zakazywać ich nadużywania. Chcielibyśmy przyjęcia inicjatywy na rzecz europejskich ram kwalifikacji ustanawiających normy minimalne dotyczące staży.

Na zakończenie pragnę przedstawić prośbę Parlamentu i Komisji, by program „Młodzież w działaniu” nie otrzymał mniejszego wsparcia finansowego ani nie został zlikwidowany ze względu na program „Mobilna młodzież”. Prace organizacji młodzieżowych są ważne z punktu widzenia zaangażowania społecznego i pomagają młodym ludziom w rozwoju zarówno zawodowym, jak i osobistym. Stanowi to również dużą przewagę w przyszłym życiu zawodowym.

  Karima Delli, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych – (FR) Panie Przewodniczący! Przede wszystkim chcę zająć się kwestią przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej. Jako sprawozdawczyni Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych chcę podkreślić ważną rolę kultury oraz twórczości w gospodarce europejskiej i realizacji założeń strategii Europa 2020, dla dobra społeczeństwa opartego na wiedzy i innowacji, a także potencjał tych przedsiębiorstw pod względem zapewniania nowych miejsc pracy.

W przedmiotowym sprawozdaniu szczególną uwagę zwrócono na warunki pracy w sektorze, szczególnie nieregularne dochody i niepewny stosunek zatrudnienia, co wymaga dogłębnej debaty, aby uwzględnić szczególne aspekty – na przykład poprzez walkę z dyskryminacją w zakresie wynagrodzeń – oraz aby zwiększyć adekwatność zatrudnienia do poziomu kwalifikacji.

Chcemy ułatwić dostęp do kultury i treści twórczych młodym ludziom i grupom najbardziej narażonym, a także zachęcać do mobilności oraz promować różnorodność kulturową, jak również wykorzystywanie i rozpowszechnianie darmowego oprogramowania oraz otwartych standardów.

Chcemy również podkreślić rolę uczenia się przez całe życie dla tego sektora, w którym zachodzą szybkie zmiany. Przejdę teraz do programu „Mobilna młodzież”. Sytuacja młodych Europejczyków jest trudna: szukając dostępu do zatrudnienia, kształcenia, zakwaterowania, usług socjalnych, muszą zmierzyć się z zadaniem równie trudnym, jak męka społecznej inicjacji. Musimy przywrócić ich wiarę w przyszłość poprzez zapewnienie im adekwatnych i ambitnych odpowiedzi.

Cieszę się, że w przedmiotowym tekście przyjrzano się kwestii włączenia społecznego młodych ludzi nie tylko przez pryzmat zatrudnienia, ale także przez pryzmat kształcenia ogólnego i zawodowego. Chciałabym w tym kontekście zwrócić uwagę na wniosek do Komisji Europejskiej dotyczący zielonej księgi w sprawie uczestnictwa młodzieży, który popieram.

W naszym sprawozdaniu podkreślono także, co bardzo mnie cieszy, koncepcję mobilności, która powinna być dostępna dla każdego. Obecnie mobilność zasadniczo dotyczy studentów, powinniśmy jednak zachęcać do mobilności wszystkie grupy, młodych pracowników oraz młode osoby w trakcie kształcenia zawodowego. Godne ubolewania byłoby dzielenie młodych Europejczyków na dwie kategorie: z jednej strony wykształconą elitę, znającą języki obce i mającą wiarę w przyszłość, a z drugiej grupę młodych ludzi pozostawioną w tyle ze względu na brak tytułu magistra lub dlatego, że wykonują tylko prace fizyczne.

Jestem szczególnie zadowolona z tego, że w omawianym tekście zaapelowaliśmy o odstąpienie od dyskryminacji ze względu na wiek w odniesieniu do dostępu do planów ochrony socjalnej. Proszę o to teraz i oczywiście uważam, że system dochodu minimalnego stanowi kluczowy element w zagwarantowaniu młodym ludziom autonomii.

W naszym sprawozdaniu położyliśmy nacisk na podstawowe pragnienie młodych ludzi, na chęć bycia niezależnym, szczególnie chęć posiadania dostępu do opieki zdrowotnej oraz przyzwoitego miejsca zamieszkania po rozsądnych kosztach. Wszyscy wiemy, że młody człowiek, który nie ma wyjścia i musi jednocześnie pracować oraz studiować, jest skazany na studiach na porażkę.

I na koniec chcę powiedzieć, że cieszy mnie wyrażone na tej Sali uznanie, iż staże zawodowe nie powinny być już traktowane jako zatrudnienie gorszej kategorii, ale że należy traktować je jak pełnoprawne zatrudnienie. Staże zawodowe muszą wiązać się z wystarczającym wynagrodzeniem i ochroną socjalną.

(Oklaski)

  Ivo Belet, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii – (NL) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Wierzę, że wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, w jak niespokojnych warunkach – zarówno gospodarczych, jak i politycznych – znajduje się obecnie Europa. Nasza solidarność jest zagrożona, ponieważ przewagę biorą ruchy nacjonalistyczne i populistyczne, co przed chwilą zademonstrował nam brytyjski poseł, przedstawiciel arystokracji.

Panie i Panowie! Bieżące tendencje stanowią zagrożenie dla przyszłości UE oraz dla bogactwa i dobrostanu Europejczyków. Zostaliśmy wybrani, by znaleźć odpowiedź na te zagrożenia. Pani Komisarz! Ta odpowiedź może i musi, gdzie to tylko możliwe, wywodzić się także z sektora kultury. Musimy zdecydowanie o wiele więcej inwestować w tworzenie wspólnej europejskiej przestrzeni publicznej. W tym celu bardzo ważne, o ile nie zasadnicze, może okazać się kształcenie, co już zauważono podczas tej debaty. Głęboko wierzymy, że możemy znacznie lepiej wykorzystać współpracę między przedsiębiorstwami w sektorze kultury a środowiskiem akademickim – zarówno tym w szkolnictwie wyższym, uniwersytetami i innymi uczelniami, jak i tym w szkolnictwie średnim. Wierzymy również, że podmioty te mają do zaoferowania znacznie więcej możliwości niż obecnie wykorzystujemy.

Pani Komisarz! Sama to Pani przed chwilą powiedziała: jest to sektor o olbrzymim potencjale dla gospodarki i zatrudnienia, i dlatego musimy przyjąć szczególne środki stymulujące, takie jak obniżenie stawki podatku od projektów internetowych, ponieważ bieżący system –a z pewnością stawka VAT – nie jest dopasowany do nowych czasów i jest całkowicie niesprawiedliwy. Ponadto przedsiębiorcy, menadżerowie małych i średnich przedsiębiorstw w branży twórczej potrzebują lepszego dostępu do możliwości finansowania, jako że obecnie mamy zbyt małe umiejętności i zbyt ograniczony dostęp do finansowania przez banki.

Pod tym względem w sprawozdaniu zaproponowano bardzo konkretne wnioski i liczymy na to, Pani Komisarz, że zarówno Komisja, jak i kompetentne organy narodowe oraz regionalne podejmą wyzwanie i rozpoczną wdrażanie omawianego wniosku.

  Oldřich Vlasák, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju Regionalnego – (CS) Panie Przewodniczący! Sytuacja w branży kultury i branży twórczej objęta jest europejską strategią na rzecz innowacji i strategią Europa 2020, a także jest ściśle powiązana ze środkami mającymi na celu skuteczniejsze wykorzystywanie pomników, zbiorów muzealnych i dzieł zebranych w galeriach oraz jednostek miejskich i wiejskich w turystyce i związanych z nią działaniach. Digitalizacja treści historycznych i kulturowych stanowi pod tym względem największą szansę. Digitalizacja powinna zwiększyć dostęp społeczeństwa do materiałów o zasadniczym znaczeniu dla studiowania, rozwoju emocjonalnego i kształcenia oraz umacniania tożsamości kulturowej.

Inwestycje w tych obszarach przynoszą prawie gwarantowany zwrot, nie tylko w strefie turystyki, która niewątpliwie stanowi istotny komponent wielu gospodarek regionalnych, ale również w strefie polityki zagranicznej. Opłaca się uświadamianie głębokich tradycji kulturowych państw europejskich przy jednoczesnym wspieraniu poszczególnych wiosek, miast, regionów, państw członkowskich i UE w kontekście globalnym.

Zatem w nowym okresie programowym po roku 2013 powinniśmy kontynuować finansowanie projektów kulturowych z europejskich funduszy strukturalnych, wzmacniać programy partnerskie na rzecz współpracy pomiędzy lokalnymi władzami i utrzymać niezależność programu wspólnotowego na rzecz projektów w obszarze zatytułowanym „Kultura”.

  Cecilia Wikström, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Prawnej – (SV) Panie Przewodniczący! Chciałabym podziękować sprawozdawczyni, Pani Sanchez-Schmid, za świetną pracę nad tym sprawozdaniem. Jestem niezmiernie zadowolona i dumna z tego, że Komisja Prawna przedłożyła opinię, co do której byliśmy całkowicie zgodni i cieszę się, że większość naszych poglądów została uwzględniona w sprawozdaniu. Ze zniecierpliwieniem oczekujemy na szerokie poparcie tej Sali.

Żyjemy w czasach, gdy technologia cyfrowa i Internet tworzą zarówno olbrzymie możliwości, jak i poważne wyzwania dla europejskiej branży kultury i branży twórczej. Musimy trzymać się zasad podstawowych, aby chronić własność intelektualną, a jednocześnie musimy uwolnić potencjał i kreatywność nowoczesnych technologii. Europejscy twórcy kultury, technologiczni innowatorzy i przede wszystkim europejscy obywatele zasługują na dobrze funkcjonujący rynek wewnętrzny, na którym treści twórcze mogłyby swobodnie i szczodrze cyrkulować ponad naszymi granicami, a twórcy kultury byliby pewni otrzymania wynagrodzenia za swoją pracę.

Chciałabym także podziękować sprawozdawcom za uwzględnienie wniosku złożonego przez Komisję Prawną w sprawie zapewnienia większego dostępu do książek osobom niewidomym lub niedowidzącym. Mam nadzieję, że w ten sposób zdołamy pomóc tym osobom w jeszcze większym czerpaniu z literatury przyjemności i siły. Każdy musi mieć dostęp do produktów wolności słowa. Dziękuję Państwu.

  Przewodniczący – Tym samym runda wystąpień przedstawicieli stosownych komisji dobiega końca i nie mogę powstrzymać się przed pewną uwagą.

Uważam, że w takich wystąpieniach wygłaszanych w imieniu poszczególnych komisji mówca musi dołożyć wszelkich starań, by reprezentować komisję, w imieniu której występuje.

Niektóre dzisiejsze wystąpienia byłyby całkowicie uzasadnione, gdyby odzwierciedlały poglądy poszczególnych osób, ale są całkowicie nie na miejscu, skoro wypowiadane są w imieniu całej komisji, która – o czym jestem raczej przekonany – nie poczuła się reprezentowana przez wygłaszane tu słowa.

Moim zdaniem kwestia ta powinna zostać rozpatrzona przynajmniej przez biuro Parlamentu, nie możemy bowiem pozwolić, by niektóre wypowiedzi były wygłaszane w imieniu komisji reprezentujących tak wielu posłów do PE.

(Oklaski)

  Marco Scurria, w imieniu grupy PPE – (IT) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Przede wszystkim chciałbym podziękować w imieniu grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) wszystkim sprawozdawcom, którzy dziś rano przedstawili swoje sprawozdania, ponieważ moim zdaniem sprawozdania te pozwalają nam zbudować fundamenty pod Europę przyszłości. Nasze dzisiejsze prace dotyczą przyszłych pokoleń, począwszy od dzieci aż po młodych ludzi, których musimy wprowadzić do świata pracy zawodowej za pomocą ważnej inicjatywy przewodniej zatytułowanej „Mobilna młodzież”. Dziś mówimy o rozszerzeniu za pośrednictwem kultury Unii na Bałkany, a także o rozwoju branży kultury i branży twórczej.

W czasach wielkiego kryzysu gospodarczego należy podkreślić, że branża kultury jest jedynym sektorem, który nie przynosi strat, a w zasadzie obroty w tym sektorze wciąż rosną. Chcielibyśmy, aby kultura odgrywała rolę w działaniach zewnętrznych Unii Europejskiej, nie tylko za pośrednictwem – tu zwracam się do hrabiego Dartmoutha i Pana Posła Kuhna – hojnie opłacanych urzędników, ale raczej poprzez zbudowanie lepszego procesu na rzecz pokoju, stabilności i zrozumienia pomiędzy różnymi kulturami.

Dziś jednak musimy także dążyć do wzmocnienia naszych programów na rzecz kultury, kształcenia i młodych ludzi. Programy takie jak Erasmus, Comenius, Leonardo, „Młodzież w działaniu” i programy na rzecz uczenia się przez całe życie, a także wiele innych, dla milionów Europejczyków stanowią nie tylko etykietki, ale symbole istnienia Unii Europejskiej. Dla wielu osób znaczą one początek europejskiego ducha, ich pierwszy kontakt z kolegami i rówieśnikami, co naprawdę pomaga wzmocnić Unię, tym bardziej, gdy uwzględnimy nowe obowiązki związane ze sportem, które Unia otrzymała na mocy Traktatu z Lizbony. Musimy inwestować we wszystkie te programy, ale przede wszystkim musimy w nie wierzyć. Nikt nie zaprzecza znaczeniu kwot mlecznych, inwestycji na przemysł i ochronę środowiska, ale to kultura pozwoli nam zbudować Europę. I będziemy musieli tego dokonać nie za pomocą słów, ale przez programy i czyny, które możemy i chcemy w praktyce realizować.

Pani Komisarz Vassiliou! Dźwięki tej wiolonczeli z Sarajewa, tej, o której mówiła pani poseł Pack, rozbrzmiewają w Europie głośniej niż niezliczone regulacje. W taki właśnie sposób powstanie Europa; czasami delikatne naginanie tych regulacji może jednak okazać się konieczne.

  Katarína Neveďalová, w imieniu grupy S&D – (SK) Panie Przewodniczący! Niezmiernie się cieszę, że Parlament Europejski w końcu poświęcił całą poranną sesję plenarną na sprawy związane z kulturą i kształceniem. W czasach kryzysu kształcenie jest jedną z kwestii o zasadniczym znaczeniu i nie wolno nam zapominać, że wykształceni młodzi ludzie są naszą przyszłością.

Przyjmuję z zadowoleniem inicjatywę Komisji „Mobilna młodzież” i cieszę się, że nie zapomniała ona o młodych ludziach. Inwestowanie w kształcenie stanowi rozwiązanie odwiecznych problemów UE, nawet teraz, gdy konieczne jest zaciskanie pasa. Chciałabym pogratulować sprawozdawcy Parlamentu Europejskiego, Panu Posłowi Zverowi, który przygotował sprawozdanie w sprawie programu „Mobilna młodzież”. Moim zdaniem jest to wyjątkowo dobre sprawozdanie, szczególnie dlatego, że jest ono wynikiem prac całej komisji, której przyświecał wspólny cel w postaci zapewnienia korzyści dla młodych ludzi.

Mobilność młodzieży w UE, a zwłaszcza jej ułatwienie, ma znaczenie dla tożsamości europejskiej i dla europejskich działań obywatelskich. Jak Państwu wiadomo, byłam krytycznie nastawiona wobec pierwotnej inicjatywy Komisji i w związku z tym chciałabym zwrócić uwagę na kilka punktów, które zdołaliśmy uwzględnić w sprawozdaniu.

Niewątpliwie to ważne, abyśmy nie przestali inwestować w programy na rzecz mobilności i młodzieży, takie jak program Erasmus i Leonardo, a także działania w ramach programu „Młodzież w działaniu”. To niewątpliwie jeden ze sposobów na osiągnięcie celów przyjętych w ramach strategii Europa 2020.

Ponadto za niezwykle ważne uważam wspieranie procesu uczenia się przez całe życie oraz działań skierowanych nie tylko do młodych ludzi. Chciałabym zdecydowanie podkreślić znaczenie równych szans dla każdego, mam na myśli nie tylko równość mężczyzn i kobiet, ale również osób niepełnosprawnych lub osób w niekorzystnym położeniu. Bez wątpienia ważne jest uznanie edukacji pozaformalnej jako kolejnego bardzo istotnego środka mającego na celu podnoszenie umiejętności, które młodzi ludzie mogą wykorzystać w przyszłości.

Ważny jest również dialog pomiędzy państwami członkowskimi i pomiędzy regionami, dlatego cieszę się, że zdołaliśmy uwzględnić kilka komentarzy przedstawionych przez Komitet Regionów oraz inne organizacje, takie jak na przykład Youth Forum Jeunesse.

Jest tak wiele punktów do omówienia, że mogłabym mówić nie przez 2, ale przez 10 minut, jednak teraz na koniec chciałabym dodać jedno zdanie. Z olbrzymią radością pragnę poprzeć – jako jedna z autorów – inicjatywę w sprawie Sarajewa, ponieważ bardzo ważne jest pokazanie ludziom w tym regionie, że UE służy im pomocą.

  Hannu Takkula, w imieniu grupy ALDE – (FI) Panie Przewodniczący! Cieszę się, że dzisiejsza sesja poranna jest poświęcona kwestiom związanym z kulturą; mówienie o nich jest bardzo ważne, nie tylko przez jeden poranek, ale zawsze. Tak czy inaczej, to dobrze, że zajmujemy się tymi sprawami. Zebranie tych sprawozdań w jedną całość i ich ocenienie jest niemałym wyzwaniem, ale być może zdołam wyrazić kilka opinii na ich temat.

Jeśli chodzi o inicjatywę „Mobilna młodzież” omówioną przez pana posła Zvera, to prawdopodobnie rzeczywiście ten program na rzecz mobilności okazał się sukcesem, i należy przyznać, że w dotyczącym go sprawozdaniu temat ten został dogłębnie omówiony. Uważam, że może on przyczynić się do wielu sukcesów w przyszłości Europy w obszarach dotyczących młodzieży. Powinniśmy koniecznie zadbać, by młodzi ludzie mogli uczestniczyć w europejskich programach edukacyjnych, co pozwoli nam wzmocnić wielokulturowość Europy.

Należy także zastanowić się nad tym, co mówi pani poseł Honeyball w sprawozdaniu w sprawie wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi. Wolałbym mówić o wczesnym kształceniu dzieci i opiece nad nimi, zamiast tylko o wczesnym kształceniu, ponieważ proces dorastania jednostki jest bardzo ważny. Ludziom należy pozwolić dorosnąć, a kształcenie jest tylko częścią tego procesu. Umiejętność wychowania naszych dzieci i młodzieży na dobrych ludzi oraz zrównoważonych członków społeczeństwa stanowi olbrzymie wyzwanie. Oczywiście zasadniczą rolę odgrywa w tym dom rodzinny, ale równie ważna jest rola osób zajmujących się wczesnym kształceniem dzieci i opieką nad nimi, co tak wyraźnie zaznaczono w sprawozdaniu, oraz zapewnienie procesu mediacji, którego dziś szczególnie potrzebują dzieci i młodzież.

Jeśli zaś chodzi o sprawozdanie pani poseł Schaake w sprawie działań zewnętrznych UE, to moim zdaniem przy określaniu ram polityki zagranicznej potrzebujemy lepszego zrozumienia kultury. Ma to olbrzymie znaczenie. Mamy wiele pechowych przykładów, kiedy to ignorancja wobec tła i kontekstu kulturowego doprowadziła do porażek w obszarze polityki zagranicznej. I dlatego tak ważne jest uwzględnienie kultury w ramach Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych

Na koniec chciałbym wypowiedzieć się w sprawie inicjatywy dotyczącej Sarajewa, którą poruszyła dziś pani poseł Pack. To prawda, że pięć lat temu zapadły decyzje w sprawie stolic kultury, ale podobnie jak w nauce, tak i tutaj paradygmaty należy zawsze od nowa kwestionować. Być może teraz nadszedł czas, by właśnie to uczynić, przynajmniej w pewnym stopniu – i spróbować znaleźć rozwiązanie, które pozwoli wprowadzić zmiany w odniesieniu do Sarajewa. Uważam, że mogłoby to wnieść wartość dodaną w program Europejskich Stolic Kultury i w całą Unię Europejską.

Podsumowując: co się tyczy polityki w obszarze kultury, powinniśmy spojrzeć na szerszy obraz, aby zrozumieć znaczenie kultury dla całej Unii Europejskiej. Rynek wewnętrzny oraz polityka zagraniczna i polityka bezpieczeństwa nie przetrwają, jeśli nie będą oparte na mocnych podstawach kulturalnych. Kultura stanowi podstawę wszystkiego, podstawę przyszłości całej Unii Europejskiej i dlatego należy ją docenić, nie tylko ze względu na jej wkład w PKB, ale także jako wartość samą w sobie, zarówno dla ludzi, jak i dla społeczeństw, a co za tym idzie – dla Unii Europejskiej.

  Emma McClarkin, w imieniu grupy ECR – Panie Przewodniczący! W ostatnich latach drastycznie zwiększył się nacisk środowiska akademickiego i politycznego na obszary kultury i kształcenia, a z przeprowadzanych analiz nieustannie wynika, że obszary te mają zasadnicze znaczenie nie tylko w pobudzaniu wzrostu gospodarczego i spójności społecznej, ale również w ułatwianiu mobilności młodzieży w całej Europie. Niestety w bieżącym klimacie gospodarczym, gdy wiele państw członkowskich wprowadza oszczędności oraz cięcia budżetowe niezbędne do zmniejszenia deficytów, obszary te są często pomijane. Chciałabym, żeby tak nie było.

Inwestowanie w kształcenie i kulturę pomaga państwom członkowskim w budowaniu konkurencyjności na arenie światowej, pozwala przygotować młodych ludzi na przyszłe wyzwania i pobudza kreatywność, innowacyjność oraz wzajemne zrozumienie. Tymczasem w tych właśnie obszarach, bardziej niż UE jako całość mogą działać państwa członkowskie, gdyż najlepiej wiedzą, jak zareagować na stojące przed nimi wyzwania związane z kształceniem. Niepokoi mnie kilka aspektów w sprawozdaniu, które dziś rano omówiliśmy, zwłaszcza w odniesieniu do zakłócenia pomocniczości państw członkowskich pod względem celów w obszarze kształcenia i polityki społecznej. Dyktowanie państwom członkowskim zakresu reform w obszarze edukacji nie należy do kompetencji UE i musimy zadbać, by ta zasada była przestrzegana.

Pod względem kultury UE może pomagać państwom członkowskim w jak najlepszym wykorzystaniu priorytetów politycznych poprzez wymianę najlepszych praktyk oraz podkreślenie obszarów o najwyższym znaczeniu, takich jak wczesne kształcenie, obniżenie odsetka osób przedwcześnie przerywających naukę w szkole oraz propagowanie szkolenia zawodowego. Kolejnym kluczowym aspektem pozwalającym młodym ludziom na zabezpieczenie ich szans jest umożliwienie elastyczności na rynku pracy, tak aby możliwa była nauka w praktyce, podczas wykonywania pracy. Nieuzasadnione tworzenie nowych projektów i organizacji mających ułatwić realizację tych celów jest jednak sprzeczne z rzeczywistością budżetową w całej UE.

Musimy mieć ten smutny fakt na uwadze i starać się zrobić, co w naszej mocy dla rzeczywistego, otaczającego nas świata. Niemniej jednak głęboko wierzę w moc kultury, która może zapewnić wzajemne zrozumienie oraz pobudzić innowacyjność i wzrost gospodarczy. Dysponujemy w Europie bogactwem kultury i twórczości, które należy wspierać i rozwijać. Branża twórcza wiele wnosi w gospodarkę UE i w nasze doświadczenia kulturowe. Musimy zapewnić jej narzędzia, które pozwolą na jej dalszy rozwój oraz zdobywanie należnych nagród. To zupełnie oczywiste, że im lepiej będziemy kształcić młodych ludzi w Europie, tym jaśniejsza przyszłość czeka nas w pełnym wyzwań środowisku globalnym.

  Oriol Junqueras Vies, w imieniu grupy Verts/ALE – (ES) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Byłem kontrsprawozdawcą przy sprawozdaniu w sprawie programu „Mobilna młodzież” i dlatego w świetle różnych poprawek złożonych do sprawozdań w sprawie branży kultury i branży twórczej oraz w sprawie wczesnego kształcenia chcę podzielić się następującymi przemyśleniami.

Kryzys gospodarczy szczególnie mocno dotknął młodych ludzi. W wielu regionach Unii Europejskiej stopa bezrobocia młodzieży przekracza 40 %. Dlatego tak ważny jest dogłębny przegląd strategii politycznych na rzecz wprowadzenia młodych ludzi do życia zawodowego, jak sprawozdanie w sprawie programu „Mobilna młodzież”.

Skoncentruję się na czterech, moim zdaniem kluczowych aspektach sprawozdania.

Po pierwsze uważam, że wspieranie mobilności ma najwyższe znaczenie. Mobilność jest niezwykle wartościowym instrumentem „pozaformalnego” uczenia się, który wykorzystuje wymianę kulturalną i daje młodym ludziom narzędzia potrzebne im do rozwoju w globalnym środowisku zawodowym.

Po drugie, w związku z mobilnością bardzo ważne jest, aby młodzi ludzie poznawali inne języki europejskie; aby mogli płynnie nawiązywać stosunki w środowisku europejskim i byli w pełni zintegrowanymi członkami społeczności, w których żyją i pracują, inaczej mówiąc – aby zaistniała spójność społeczna.

Po trzecie, chciałbym podkreślić znaczenie strategii na rzecz stymulowania przedsiębiorczości. Faktycznie należy koniecznie wspierać programy na rzecz przedsiębiorczości skierowane do studentów uczelni wyższych. Działania te powinny uwzględniać wspieranie platform, na których podmioty finansowe i studenci mogą wzajemnie na siebie oddziaływać.

I po czwarte, moim zdaniem należy wspierać równe szanse w dostępie do uniwersytetów, tak aby nie zmarnował się żaden europejski talent. Młodzi ludzie muszą brać aktywny udział w gospodarce. Młodzi ludzie muszą rozwijać swój potencjał, ponieważ jeśli mamy wyjść z kryzysu, oni także mają do odegrania zasadniczą rolę.

  Rui Tavares, w imieniu grupy GUE/NGL – (PT) Panie Przewodniczący! Na omówienie pięciu sprawozdań i jednego pytania ustnego mam zaledwie dwie minuty, zatem ograniczę swoją wypowiedź do dwóch sprawozdań: sprawozdania pani poseł Sanchez-Schmid w sprawie branży twórczej oraz sprawozdania mojej koleżanki, pani poseł Schaake w sprawie kulturowego wymiaru działań zewnętrznych UE. Wybrałem te dwa dokumenty, ponieważ razem stanowią one przegląd w skali mikro i w skali makro elementów, których potrzebuje Europa w celu uporania się z kryzysem przy pomocy talentu i wyobraźni Europejczyków.

W przypadku przedsiębiorstw z branży twórczej moim zdaniem zupełnie oczywiste jest, że Europa jest prawdopodobnie największym skupiskiem potencjału twórczego. Z pewnością dotyczy to naszych obszarów miejskich, naszych miast, między którymi z jednej strony jest bardzo dobra łączność, a z drugiej strony charakteryzują je silne i znacznie zróżnicowane tożsamości kulturowe.

Niektóre spośród naszych makroregionów miejskich mają również elementy niezbędne do zapewnienia zrównoważonego rozwoju branży twórczej, a mianowicie kapitał, koncentrację talentu i wiedzy, a także cały szereg funkcjonujących już przedsiębiorstw. Można to dostrzec na przykład w regionie pomiędzy Paryżem, Londynem i Antwerpią.

Nie można tego jednak powiedzieć o całej Europie. Innymi słowy, w niektórych peryferyjnych regionach Europy mamy talent, historię i miasta mogące odegrać ważną rolę w ponownym ożywieniu europejskiej gospodarki, ale nie zdołają one tego uczynić bez pomocy, udzielanej czy to na szczeblu unijnym, czy też na szczeblu państw członkowskich.

W związku z tym nie możemy się oszukiwać: dopóki Europa nie uporządkuje swojej gospodarki, poprzez na przykład publikację obligacji, dopóty nie zdołamy nic zrobić. Mamy tu w Parlamencie bardzo dobre pomysły, ale w tym samym czasie rządy rwą euro na strzępy i uniemożliwiają naprawę gospodarczą.

Mój czas na wystąpienie już prawie dobiega końca, ale w odniesieniu do polityki działań zewnętrznych chciałbym jeszcze powiedzieć, że Unia Europejska ma wyjątkową okazję do wypracowania stylu polityki zagranicznej całkowicie odmiennego od tego realizowanego przez państwa członkowskie. Ponadto pod względem kulturowym nie ma to nic wspólnego z tworzeniem potencjalnej tożsamości europejskiej czy iluzorycznej tożsamości europejskiej, a następnie eksportowaniem jej lub sprzedawaniem do państw trzecich. W zamian Europa mogłaby ustawić się na pozycji umożliwiającej dwukierunkowe wykorzystanie kultury w działaniach zewnętrznych, tak aby nauczać, ale również uczyć się, aby podtrzymywać owocny dialog z innymi ważnymi blokami regionalnymi, takimi jak Mercosur czy Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN).

Jest to najlepszy sposób na zapewnienie reszcie świata korzyści płynących z europejskiej demokracji, ale także zapewnienie Unii Europejskiej korzyści płynących z możliwości uczenia się od innych.

  Giancarlo Scottà, w imieniu grupy EFD – (IT) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Chciałbym wnieść swój wkład w debatę, mówiąc o zapotrzebowaniu na nowe podejście metodologiczne, szczególnie w sektorze dziedzictwa i dziedzictwa kulturowego, połączonego z inteligentnym wykorzystaniem nowych technologii. Świadomość olbrzymiego potencjału poprawy, który oferują nam nowe technologie zarówno pod względem skuteczności, jak i efektywności, zdecydowanie wiąże się z odstąpieniem od sposobów stosowanych w przeszłości. Nowe technologie oznaczają nowe metody działania.

Sam widziałem, że dzięki inteligentnemu wykorzystywaniu technologii w branży zajmującej się ochroną pomników możliwe jest uzyskanie widocznych rezultatów pod względem zarówno planowania, jak i prac renowacyjnych. Ponadto możemy bez ponoszenia dodatkowych kosztów, niejako w postaci produktu ubocznego, uzyskać dokładne geometryczne bazy danych, które można wykorzystywać do monitorowania dzieł kultury i zarządzania nimi na wypadek katastrof naturalnych, jak również produkty do edukacji naukowej i promowania dzieł kultury na skalę światową – wypełniając tym samym kryteria dotyczące zrozumienia kulturowego i wymiany kulturalnej.

Moim zdaniem największe znaczenie ma nasz wkład w przygotowanie planu działania, mającego nam pomóc w zdobyciu nowej wiedzy na temat technologii, tak aby możliwe było stworzenie nowych szans ekonomicznych dla Europy. Jestem przede wszystkim przekonany o konieczności szkolenia nowych ludzi i wierzę w profesjonalnych, młodych oraz wykwalifikowanych ludzi, którzy potrafią sprostać wyzwaniom stwarzanym przez nowy rynek globalny.

  Dimitar Stoyanov (NI) – (BG) Panie Przewodniczący! Ograniczę swoją wypowiedź do sprawozdania w sprawie programu „Mobilna młodzież”.

Pragnę pogratulować sprawozdawcy, ponieważ zdołał ująć w tym dokumencie praktycznie każdy aspekt dotyczący tego tematu oraz polityki europejskiej w tym obszarze. Mówiąc dokładniej, ograniczę się do omówienia trzech kwestii.

Po pierwsze, w odniesieniu do punktów 24 i 25 dotyczących zatrzymywania dzieci w szkołach oraz zwiększenia ich frekwencji w szkole, chciałbym zadać następujące pytanie. Nawiasem mówiąc, całkiem niedawno złożyłem to pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie w Komisji. Wciąż jeszcze czekam na odpowiedź, ale wykorzystam tę okazję i raz jeszcze wspomnę o problemie, o którym mówię już od dłuższego czasu. W wielu krajach Europy Wschodniej, które przystąpiły do UE podczas ostatniego rozszerzenia istnieje problem polegający na tym, że określone grupy mniejszościowe stosują praktykę, która stała się już niemal tradycją, zabierania swoich dzieci ze szkół w celu wykorzystywania ich do pracy. Środki podejmowane w celu powstrzymania tego procesu są zazwyczaj opisywane jako dyskryminujące. Dlatego zadaję to pytanie: dokładniej mówiąc, kogo właściwie dyskryminujemy? Zastanawiam się, czy chodzi o rodziców, którzy wykorzystują własne dzieci, czy też o dzieci, które w wyniku tej praktyki tracą jakąkolwiek szansę na integrację społeczną, ponieważ nie mają żadnego wykształcenia, chociaż jak Państwu wiadomo, integracja ekonomiczna poprzez pracę oraz zasoby zapewnia podstawy do dalszej integracji.

Z kolei pkt 27 zawiera bardzo konkretne odniesienie do prawdziwego problemu. Pewien czołowy wykładowca uniwersytecki niedawno podzielił się ze mną swoją opinią, że w praktyce uczelnie bułgarskie nie wiedzą, że istnieje program Erasmus dla nauczycieli. Należy podjąć dalsze kroki w tym obszarze.

I na koniec dodam, że poważny problem stanowi także bezrobocie młodzieży, o którym mowa w motywie F i G sprawozdania. Problem, o którym mówię polega na tym, że młodzi ludzie ubiegający się o pracę muszą mieć już za sobą staż zawodowy. Tymczasem jeśli ktoś dopiero kończy szkołę lub uczelnię wyższą, to nie miał przecież możliwości zdobycia takiego doświadczenia zawodowego. Taki wymóg jest niedorzeczny i dyskryminujący, dlatego należy mu się uważnie przyjrzeć. Taka procedura występuje zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym. W tym przypadku środkiem, który można przyjąć, szczególnie w sektorze publicznym, jest nałożenie surowych zasad, na mocy których osoby osiągające wiek emerytalny muszą przechodzić na emeryturę, aby zwalniać etaty dla młodych ludzi.

  Alajos Mészáros (PPE) – (HU) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz! Musimy podziękować pani poseł Sanchez-Schmid za jej sprawozdanie. Instytucje UE postawiły sobie za cel skuteczniejsze wykorzystanie istniejących możliwości, jakie stwarza branża kultury i branża twórcza. Jest to ważne zadanie, ponieważ lepsze warunki panujące w tych sektorach pozwoliłyby UE stać się w tej dziedzinie liderem na rynku światowym.

Kultura przyczynia się do walki z ubóstwem i marginalizacją, a także odgrywa rolę we wzmacnianiu wspólnego europejskiego ducha i dziedzictwa oraz w ich ochronie. Dzięki stworzeniu wyraźnej ścieżki dla twórczego myślenia i wynikających z niego pomysłów, wszyscy odczujemy korzyści intelektualne i ekonomiczne. Branża kultury i branża twórcza już teraz stanowią ważny czynnik motywujący ekonomię oraz wywierający na nią wpływ, mimo że sytuacja, w jakiej się znajdują nie zawsze jest korzystna. I o ile ograniczenie kreatywności nie jest możliwe, to możliwe jest negatywne wpływanie na chęć ludzi do tworzenia. Niepewne otoczenie biznesowe oraz niekorzystne ramy legislacyjne mogą stłumić twórczego ducha obywateli. Możemy słusznie oczekiwać, że strategia europejska zapewni wsparcie na rzecz grup twórczych, które dotychczas miały ograniczoną możliwość wyrażania się na szczeblu europejskim. Jednocześnie strategia ta może wspierać określoną równowagę szans pomiędzy państwami członkowskimi, dzięki czemu mamy sektor zatrudniający pięć milionów pracowników, a także rosnącą liczbę pracowników w każdym państwie członkowskim. Zamierzamy w tej dziedzinie przypisać ważną rolę także małym i średnim przedsiębiorstwom. W Europie Środkowej żyje znaczna liczba inteligentnych obywateli, którzy chcą tworzyć. Pytanie tylko, czy już teraz możemy każdemu zapewnić stosowne tło do działania. Niestety, odpowiedź brzmi: nie, powstaje jednak coraz większa liczba ukierunkowanych programów mających na celu poprawę sytuacji, w tym na przykład strategia UE na rzecz rozwoju regionu Dunaju.

Dzisiejsza debata dotyczy także młodzieży. Ważne jest, aby przyszłe pokolenia otrzymały od Europy pełne wsparcie w dziedzinie edukacji kulturowej, dalszego kształcenia oraz twórczości artystycznej. Musimy znaleźć rozwiązania, które uczynią z twórczości artystycznej w Unii Europejskiej zajęcie atrakcyjne, a jednocześnie zagwarantują równe szanse w konkurencji międzynarodowej.

Podsumowując, zajęcie się sytuacją w branży kultury i branży twórczej ma zasadnicze znaczenie, dlatego musimy jak najszybciej stworzyć – dla artystów oraz innych twórczych umysłów – stosowne warunki w dziedzinie mobilności, praw własności intelektualnej oraz ochrony socjalnej, uwzględniające wyjątkową charakterystykę tych sektorów.

  Knut Fleckenstein (S&D) – (DE) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Parlament poprzez sprawozdanie w sprawie kulturowego wymiaru działań zewnętrznych UE daje wyraz swoim dążeniom do zaznaczenia naszej obecności także w tym rozwijającym się obszarze polityki. Dzisiejsza nieobecność przedstawiciela Służby Działań Zewnętrznych – chciałbym ująć to bardzo delikatnie – pokazuje, jak bardzo potrzebne jest przedmiotowe sprawozdanie.

W sprawozdaniu całkiem słusznie zaleca się, by w przyszłości aspekty kulturowe odgrywały ważniejszą rolę w polityce zewnętrznej, w której powinny być bardziej systematycznie uwzględnione. Dla mojej grupy ważne było wezwanie do opracowania spójnej strategii, która będzie skuteczniej koordynować istniejące już europejskie programy polityki zewnętrznej zawierające elementy kulturowe, a tym samym uwzględni różnorodność kulturową w UE. Pani poseł pack już się do tego odniosła, mówiąc że należy uwzględnić strategie istniejące w państwach członkowskich i między nimi, takie jak sieć EUNIC oraz narodowe instytuty kultury, i że należy postrzegać społeczeństwo obywatelskie jako część europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie kultury. Motto UE „Zjednoczona w różnorodności” powinno także oddziaływać na wizerunek Unii na zewnątrz. Powinniśmy także w tym celu jeszcze lepiej wykorzystać nowe media jako platformę komunikacji.

Realizując te działania musimy dołożyć wszelkich starań, aby sztuka i kultura nie stały się tylko środkiem do osiągania celów polityki zewnętrznej. To nasze wartości kulturowe charakteryzują Wspólnotę Europejską. W związku z tym konieczne i słuszne jest rozpowszechnianie naszej różnorodności i tożsamości kulturowej poprzez strategie polityczne także poza Unią. Jestem pewien, że w ten sposób możemy osiągnąć znacznie więcej, w tym także w zakresie debaty w sprawie praw człowieka i demokracji, niż poprzez liczne przypadki „pobrzękiwania szabelką” na tej Sali, które często nie mają żadnego konkretnego poparcia.

  Morten Løkkegaard (ALDE) – (DA) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Jesteśmy w samym sercu walki, co znalazło odzwierciedlenie także w dzisiejszej debacie; walki pomiędzy siłami, które chcą osłabić projekt europejski, a tymi, które chcą – w środku trwającego obecnie kryzysu – abyśmy zrefowali żagle i zasadniczo jeszcze bardziej wzmocnili projekt europejski. Obecnie dużo się mówi o gospodarce oraz integracji i polityce zagranicznej, co oczywiście jest również bardzo ważne. Nie mam jednak wątpliwości, że jeśli mamy ochronić projekt europejski, a przede wszystkim jeśli mamy zapewnić mu poparcie obywateli Europy, którzy obecnie są dość sceptycznie nastawieni do tej koncepcji, to musimy inwestować w kulturę i w młodych ludzi. W związku z tym oczywiście z dużym zadowoleniem przyjmuję dzisiejszą debatę oraz pięć omawianych sprawozdań.

Byłem kontrsprawozdawcą przy sprawozdaniu w sprawie programu „Mobilna młodzież” i chciałbym podziękować sprawozdawcy, Panu Zverowi, za wspaniałą współpracę. Ponieważ mam za mało czasu, by omówić ten temat szczegółowo, skoncentruję się tylko na dwóch aspektach. Pierwszy dotyczy możliwości przemieszczania się młodych ludzi ponad granicami. Uważam, że w czasie kryzysu niezbędne jest skoncentrowanie się zarówno pod względem politycznym, jak i finansowym na rzeczywistym wdrażaniu mobilności młodych ludzi oraz na jej wspieraniu. W związku z tym oczywiście niezmiernie się cieszę, że jednym z elementów, nad którymi pracujemy jest wzmocnienie tak zwanych europejskich ram kwalifikacji, inaczej mówiąc systemu, który umożliwia młodym ludziom wykorzystywanie punktów zdobytych za granicą. Jest to drobny, ale widoczny szczegół, który należy wspierać, tak aby młodzi ludzie nie mieli pod tym względem żadnych problemów.

Po drugie, chciałbym podkreślić środek określany mianem tablicy wyników mobilności w którym wskazujemy przeszkody dla mobilności, występujące w państwach członkowskich. Również ten instrument zdecydowanie popieram, gdyż moim zdaniem to bardzo dobry pomysł. To tylko dwa konkretne przykłady, z których wynika, że robimy postępy i że diabeł tkwi w szczegółach. Mówiąc konkretnie, musimy pracować właśnie w tych obszarach, aby zwiększyć szanse młodych ludzi, a tym samym inwestować w naszą młodzież. Na koniec chciałbym podziękować sprawozdawcy za współpracę, a Pani Komisarz chciałbym życzyć powodzenia w realizacji trudnego zadania – wiem, co mówię – polegającego na uświadomieniu pozostałym członkom kolegium komisarzy znaczenia kultury oraz roli młodych ludzi.

  Marek Henryk Migalski (ECR) – (PL) Panie Przewodniczący! Chciałbym skupić swoją uwagę na kulturowym wymiarze działań zewnętrznych, na tym sprawozdaniu pani Schaake. Chciałbym powiedzieć, że w kilku rzeczach to sprawozdanie jest warte poparcia i gratulacji, a mianowicie, kiedy w ust. 17 potępia reżimy totalitarne stosujące cenzurę czy w ust. 50 sprzeciwia się wykorzystywaniu argumentów kulturowych do uzasadniania łamania praw człowieka, kiedy mamy problemy w wykorzystywaniu właśnie tej rzekomej różnorodności np. w kontaktach z Chinami. Zachęca do zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego w ust. 39, podkreśla znaczenia wolności demokratycznych i podstawowych praw człowieka.

W tych wszystkich elementach to sprawozdanie warte jest poparcia i pochwały. Udało się zresztą nam w toku prac Komisji Kultury wyrzucić ze sprawozdania postulat powołania specjalnego ambasadora UE wyłącznie ds. kultury. I to są te sukcesy. Natomiast, niestety, są też sprawy rzekłbym kłopotliwe, tzn. niestety na posiedzeniach Komisji Kultury zmieniono zapis, który mówił o tym, że chodziło o powołanie osoby odpowiedzialnej tylko i wyłącznie za kwestie kulturowe. To jest coś, na co warto zwrócić uwagę. I druga rzecz –sprawozdanie to wzywa do dodatkowego szkolenia pracowników Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w dziedzinie kulturowych i cyfrowych polityk. Chcieliśmy w Komisji Kultury, by ten zapis nie podwyższał kosztów w tej dziedzinie, ale niestety ta poprawka upadła. Dlatego stosunek do tego sprawozdania jest po prostu stosunkiem ambiwalentnym.

  Malika Benarab-Attou (Verts/ALE) – (FR) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Dwa sprawozdania przygotowane przez panie posłanki Schaake i Sanchez-Schmid przypominają nam, że kultura nie jest motywem dekoracyjnym, ale owocem złożonych współzależności; pokazują, że kwestie kulturowe należy traktować w sposób krzyżowy i uwzględniać je we wszystkich europejskich strategiach politycznych, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, tak społecznych, jak i ekonomicznych.

Pani Komisarz! Pod tym względem zachęcam Panią do dalszych działań w tym kierunku oraz do nawiązania współpracy z innymi komisjami, z innymi służbami Komisji Europejskiej, a także z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych pod przewodnictwem baronessy Ashton.

Ponadto chciałabym powrócić do kwestii, która w tych sprawozdaniach nie została szerzej omówiona, dotyczącej mobilności artystów i osób pracujących w sektorze kultury. Faktycznie ta kwestia ma kluczowe znaczenie dla rozwoju europejskiego obszaru kulturalnego. Pod tym względem za istotne uważam dwa aspekty; pierwszym jest mianowicie rozpowszechnianie przez Unię Europejską i państwa członkowskie jasnych i zrozumiałych informacji na temat obecnie obowiązujących rozporządzeń i procedur.

Po drugie, jak już tu mówiono, chodzi o usunięcie przeszkód regulacyjnych i administracyjnych, które utrudniają swobodny przepływ w strefie Schengen osób pracujących w sektorze kultury, szczególnie zaś osób z państw trzecich, za pomocą na przykład przyjęcia w Unii Europejskiej wspólnych przyspieszonych procedur w zakresie wiz krótko- i średnioterminowych, a także jednolitej procedury otrzymywania zezwoleń na pracę w Unii. Zdecydowanie nalegam, by Komisja kontynuowała swoje prace w tych obszarach.

I na koniec, w kontekście rosnącego znaczenia dominującego amerykańskiego nurtu w rozrywce, należy pilnie przypomnieć Unii Europejskiej i państwom członkowskim o znaczeniu zapewnienia sobie narzędzi umożliwiających obronę oraz wspieranie różnorodności kultur krajów europejskich i krajów trzecich. W związku z tym Europa powinna zmienić swoje nastawienie i nie przerywać walki o „miękką władzę”, ponieważ stawką jest tu poszanowanie różnorodności kulturowej jako narzędzia dialogu oraz gwarancji pokoju i stabilności na świecie.

  Marie-Christine Vergiat (GUE/NGL) – (FR) Panie Przewodniczący! Chciałabym przedstawić kilka uwag ogólnych dotyczących omawianych tu dziś rano kwestii.

Niestety na tej Sali nie przywiązuje się wystarczającego znaczenia do kwestii związanych z kształceniem i kulturą. Mają one jednak zasadnicze znaczenie dla naszej przyszłości, przyszłości Europy, przyszłości naszej młodzieży. Ludzie poniżej 30. roku życia stanowią 20 % europejskiej ludności, ale stopa bezrobocia w grupie poniżej 24. roku życia wynosi obecnie prawie 21 %, podczas gdy blisko 15 % osób w wieku 18–24 kończy edukację w szkołach średnich lub wyższych przed ukończeniem drugiego etapu i nie rozpoczyna żadnych dodatkowych studiów ani szkoleń. Co gorsza, blisko 25 % młodych ludzi poniżej 15. roku życia ma trudności z czytaniem. Nie możemy zgadzać się na takie wyniki, które wraz z recesją w niektórych państwach członkowskich wciąż się pogarszają.

Przedstawione nam sprawozdanie w sprawie programu „Mobilna młodzież” jest pod wieloma względami krokiem w dobrym kierunku i zawiera kilka ważnych przekazów do Komisji i państw członkowskich. Parlament Europejski ponownie potwierdza, że nie chce, aby nasza młodzież została złożona na ołtarzu polityki oszczędności realizowanej w całej Europie. Miejmy nadzieję, że nie będą to tylko puste słowa!

W sprawozdaniu znajduje się także kilka niepokojących aspektów, szczególnie jeśli chodzi o chęć przeprowadzenia reformy programu nauczania w szkolnictwie wyższym wyłącznie w oparciu o wymogi rynkowe, bez zadania sobie trudu potwierdzenia bardziej ogólnej roli szkolnictwa wyższego w odniesieniu do kształcenia ogólnego przyszłych obywateli.

Wiemy, że im szerszy jest zakres szkoleń dla młodych ludzi, tym lepiej są oni przygotowani na trudności życiowe, zwłaszcza te związane z pracą. Wkrótce będziemy mieli okazję do rozpoczęcia prac nad kwestiami objętymi procesem bolońskim, co niezmiernie mnie cieszy. Chcę jedynie powiedzieć, że naszą rolą jest wysłuchanie obaw – a słowa są tu bezsilne – nasilających się w licznych państwach członkowskich w związku z reformami podejmowanymi w imię procesu bolońskiego. Nie możemy poświęcać naszej młodzieży; pod tym względem słowa to za mało.

Chciałabym jeszcze podziękować Pani Poseł Honeyball za jej sprawozdanie oraz za prace nad kwestiami dotyczącymi opieki nad dziećmi. W pełni popieram wytyczne zawarte w tym sprawozdaniu, lecz nie mogę poprzeć wytycznych przedstawionych w sprawozdaniu pani poseł Sanchez-Schmid w sprawie przedsiębiorstw z branży kultury, ponieważ wytyczne te wprowadziłyby handlowe uzasadnienie dóbr kultury, podlegające siłom rynku.

I na koniec chciałabym zdecydowane poprzeć panią poseł Pack w odniesieniu do wyboru Sarajewa na Europejską Stolicę Kultury.

  Juozas Imbrasas (EFD) – (LT) Panie Przewodniczący! Chciałbym powiedzieć kilka słów na temat inicjatywy „Mobilna młodzież”. Inicjatywa ta ma bardzo piękny cel: ulepszyć kształcenie i szkolenie młodzieży przez mobilność oraz ułatwić młodym ludziom przejście z fazy kształcenia na rynek pracy. Jest to szczególnie ważne obecnie, jako że młodzież jest jedną spośród grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu finansowego. Młodzi ludzie potrzebują pomocy, aby wejść na rynek pracy i tym samym zabezpieczyć swoją przyszłość, a także przyczynić się do wzrostu gospodarczego i bogactwa. Szczególnie ważne jest, aby młodzi ludzie mogli rozwijać kompetencje, umiejętności i wiedzę, które pozwolą im aktywnie wspierać wzrost i trwałą przyszłość Unii Europejskiej w nadchodzących latach. Uważam, że istotne jest zadbanie, aby otrzymywane wykształcenie odpowiadało zapotrzebowaniom rynku pracy. Ważne jest również zagwarantowanie, by młodzież w Europie nie została pozbawiona szans rozwoju, a także wspieranie przyszłego dobrobytu Unii Europejskiej. Mobilność powoduje określone problemy. Młodzi ludzie, którzy zdobyli wykształcenie w innym państwie członkowskim, najczęściej zostają w nim i tam podejmują pracę. W związku z tym kraj taki jak Litwa, który znajduje się w trudnej sytuacji gospodarczej, jest zagrożony utratą na pewien czas wykształconych ludzi, stanowiących podstawę rozwoju państwa, i to nie tylko pod względem gospodarczym. To prawda, że jest to nasz wewnętrzny problem i rozwiążemy go samodzielnie. Zasadniczo dobrze się stało, że dziś próbujemy poruszyć kwestię, która dla młodych ludzi jest tak ważna.

  Róża Gräfin von Thun und Hohenstein (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie, Szanowni Goście z Turyngii zasiadający na galerii!

Panie Przewodniczący! Mojemu Koledze, który obawia się, że wykształceni młodzi ludzie przenoszą się do innego państwa, chcę powiedzieć, że cywilizacja dojrzewa i rozwija się, gdy ludzie się przemieszczają i nie powinniśmy się tego obawiać. Dzieje się tak zawsze, gdy ludzie z różnych krajów spotykają się i wymieniają swoimi różnorodnymi doświadczeniami: w Europie mamy na to liczne przykłady i bardzo dobrze, że możemy tak dużo powiedzieć na temat mobilności. Mobilność zapewni Europie trwałe zdrowie oraz dobrobyt.

Pan poseł Zver w swoim sprawozdaniu zwraca uwagę na liczne przeszkody, które zniechęcają do mobilności w Europie; chciałabym szczegółowo omówić kilka z nich. Nawiązując do tego, o czym pokrótce wspomniał pan poseł Løkkegaard: to naprawdę niedopuszczalne, żeby młodzi ludzie, którzy studiują, szkolą się i pracują za granicą, napotykali trudności związane z najbardziej podstawowymi czynnościami, jak dostęp do usług bankowych lub wynajem mieszkania. Co więcej, są oni karani opłatami roamingowymi za połączenia telefoniczne z domem lub za dostęp do Internetu konieczny do szukania podstawowych, niezbędnych informacji. Transmisja danych w roamingu jest niezwykle kosztowna.

Komisja zaproponowała wprowadzenie w ramach inicjatywy „Mobilna młodzież” tablicy wyników w odniesieniu do mobilności. Pozwoli to na systematyczne monitorowanie postępu państw członkowskich w procesie usuwania barier. Tablica wyników powinna być wszechstronna i prosta, tak aby mogła wpływać motywująco na państwa członkowskie w procesie usuwania przeszkód. Byłoby to korzystne zarówno dla starszych, jak i młodszych osób, studentów i pracowników. Apeluję do Komisji o przedstawienie szczegółowego wniosku dotyczącego sposobu funkcjonowania tablicy wyników w mobilności i mam nadzieję, że uczyni to jak najszybciej.

Podsumowując: mobilność jest kwestią horyzontalną i w związku z tym apeluję, aby koleżanki i koledzy z Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, a także z innych komisji, przy realizacji prac we wszystkich obszarach nie tracili z oczu wymiaru mobilności.

  Silvia Costa (S&D) – (IT) Panie Przewodniczący! W starzejącej się Europie, która walczy, by znaleźć odpowiedzi na globalne wyzwania przyszłości, Unia Europejska i jej państwa członkowskie muszą wykorzystać ten silny bodziec ze strony Parlamentu w celu pokazania, że mogą być odważniejsze, że inwestują w przyszłe pokolenia, w kształcenie i kulturę. Parlament, poprzez te cztery sprawozdania oraz wniosek w sprawie Sarajewa, wzywa do umieszczenia tych kwestii w centrum strategii Europa 2020.

W sprawozdaniu w sprawie przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej podkreślono przede wszystkim korzyści ekonomiczne oraz korzyści w zakresie zatrudnienia i innowacji, ponieważ branże te już teraz stanowią prawie 3 % produktu krajowego brutto Europy i dają zatrudnienie pięciu milionom ludzi; ten odsetek wzrasta do 7 %, jeśli uwzględnić przemysły pomocnicze. Byłam kontrsprawozdawczynią w tej sprawie z Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim i dlatego cieszę się, że sprawozdawczyni, pani poseł Sanchez-Schmid, przyjęła nasze poprawki.

Co zaproponowaliśmy? Przede wszystkim, aby dodać branżę turystyki kulturalnej i mody do ośmiu uwzględnionych już sektorów. Mamy również nadzieję, że Komisja jak najszybciej przedstawi białą księgę w sprawie przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej w celu wzmocnienia tej strategii międzysektorowej w całej Europie i państwach członkowskich. Jestem przekonana, że pani komisarz Vassiliou dołoży starań, by tak się stało. Zmniejszanie środków finansowych na kulturę i kształcenie ze względu na kryzys – co ma miejsce w moim kraju, na podstawie założenia, że kultura nie ma zasadniczego znaczenia dla przetrwania – oznacza, że nie potrafimy inwestować w przyszłość oraz w inteligentny wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu; oznacza, że nie rozumiemy, iż kultura ma zasadnicze znaczenie dla życia.

W sprawozdaniu stwierdzono, że należy oficjalnie uznać europejski status artystów i osób wykonujących zawody z branży twórczej, a także, że małe i średnie przedsiębiorstwa z branży kultury powinny być uznawane za przedsiębiorstwa, by otrzymały dostęp do kredytów i wsparcie na rozpoczęcie działalności, zwłaszcza w przypadku młodych ludzi, w wieku poniżej 35 lat. Obiecano także ochronę miejsc pracy oraz wprowadzenie konkretnych finansowych instrumentów szkoleniowych i innowacyjnych, biorąc pod uwagę, że kapitał w branży twórczej często jest zbudowany z wartości nienamacalnych, niemniej jednak ważnych z punktu widzenia innowacyjności we wszystkich sektorach.

Europejski sektor kultury musi zostać uwzględniony w ramach prawnych dotyczących handlu międzynarodowego, niewątpliwie również w wymiarze europejskim oraz w dyplomacji na rzecz kultury, na rynku wewnętrznym, w mobilności…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Liam Aylward (ALDE) – Panie Przewodniczący! Aby takie strategie, jak „Mobilna młodzież” były skuteczne i przynosiły wymierne rezultaty, potrzebna jest większa współpraca środowisk akademickich i biznesowych. I choć zgadzam się ze sprawozdawcą, że kształcenie musi nie tylko gwarantować możliwość znalezienia pracy, ale również pobudzać kreatywność, to moim zdaniem potrzebne są kroki zmierzające do integracji celów w zakresie kształcenia i przedsiębiorczości. Należy w większym stopniu dopasować programy uniwersytetów do zapotrzebowania rynku pracy. Młodzi ludzie powinni otrzymać szansę na zdobycie, bez żadnych utrudnień, doświadczenia, umiejętności, wiedzy, które przygotują ich do wyboru przyszłych ścieżek kariery i funkcjonowania w środowisku biznesowym. Szczególnie ważne jest poszerzenie możliwości młodych ludzi w obszarze kształcenia i szkolenia zawodowego, zwiększające ich mobilność w Unii Europejskiej i umożliwiające odbywanie praktyk zawodowych za granicą, a tym samym poszerzające ich wachlarz umiejętności i zwiększające możliwość znalezienia pracy.

Wszyscy młodzi ludzie, niezależnie od rodzaju wybranego przez siebie kształcenia, muszą mieć dostęp do programów na rzecz mobilności oraz korzyści płynących z doświadczenia zdobytego podczas pracy i studiów za granicą. Program „Mobilna młodzież” ma potencjał, by zakończyć się powodzeniem, ale należy przełożyć go na konkretne środki, które przyniosą korzyści młodym ludziom.

  Kay Swinburne (ECR) – Panie Przewodniczący! W moim okręgu wyborczym od dawna łączymy działania na rzecz propagowania języka walijskiego wśród młodego pokolenia z promocją uzdolnień artystycznych i technicznych, aby produkować programy animowane, takie jak Sally Mally, Super Ted i Sam Tân. Obecnie działania te zostały odświeżone dzięki nowym produkcjom, takim jak Dr Who i Torchwood, i w związku z tym Walia staje się znana jako znakomity ośrodek kultury w dziedzinie produkcji filmowej i programowej, a także jako kolebka coraz to nowych dziedzin kreatywnych, jak choćby bardzo dochodowy sektor gier komputerowych.

W celu kontynuowania tej tendencji naszym najważniejszym zadaniem jest zapewnienie wsparcia, którego przedsiębiorstwa z branży twórczej potrzebują do dalszego rozwoju. Musimy skoncentrować się na likwidowaniu przeszkód administracyjnych, przed którymi stają małe przedsiębiorstwa i przyjrzeć się sposobom na uzyskanie z jednolitego rynku rzeczywistej wartości dodanej poprzez współpracę w dziedzinie praw własności intelektualnej, europejskiego patentu oraz uwolnienia pełnego potencjału agendy cyfrowej, a także oczywiście zlikwidowanie niespójności w obowiązującym prawodawstwie UE, na przykład w odniesieniu do stawek VAT.

Budżet UE należy produktywnie wykorzystać w celu przetworzenia olbrzymiej ilości kreatywnej energii, która nas otacza, w przedsiębiorstwa budujące dobrobyt, zapewniające zrównoważone zatrudnienie oraz pomyślną i zamożną przyszłość dla ludzi w Walii i poza nią.

  Helga Trüpel (Verts/ALE) – (DE) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz! Tak naprawdę dzisiejsza poranna debata dotyczy znaczenia kultury w różnych obszarach polityki – w polityce zagranicznej, w polityce gospodarczej, w polityce edukacyjnej i w polityce socjalnej – i wszyscy wiemy, że wszyscy skorzystamy na poważniejszym traktowaniu kwestii kulturowych. Narodziny demokracji w krajach arabskich nie byłyby możliwe, gdyby nie kulturalnie umotywowana chęć otworzenia się na świat zewnętrzny, na różnorodność kulturową, demokrację i wolność prasy.

Branża twórcza stanowi ważny aspekt polityki gospodarczej. W moich rodzinnych Niemczech sektor twórczy zapewnia więcej miejsc pracy niż sektor motoryzacyjny. Musimy wziąć ten fakt pod uwagę. Skutkiem tego branża ta stanowi także ważną część strategii Europa 2020. Chcę tu jednak powiedzieć, że jeśli chcemy wzmocnić branżę twórczą, musimy pracować szczególnie nad rozwojem cyfrowym. Wiemy, że to właśnie producenci treści twórczych stanowią bazę łańcucha wartości w sektorze kultury. Zatem z jednej strony mamy duże zainteresowanie różnorodnością kulturową, wspieraniem ludzi twórczych i łatwym dostępem do treści twórczych w Internecie – a jednocześnie chcemy, aby artyści otrzymywali sprawiedliwe wynagrodzenie, co w dzisiejszym cyfrowym świecie nie zawsze się udaje. Musimy zatem wprowadzić poprawki do prawa zobowiązań w celu wzmocnienia pozycji przetargowej artystów. Musimy stworzyć nowe modele społeczne, aby znaleźć właściwą równowagę pomiędzy łatwym dostępem dla użytkowników a słusznym wynagrodzeniem dla osób tworzących nowe treści.

Mam jeszcze ostatnią uwagę. Przyznanie Sarajewu tytułu Europejskiej Stolicy Kultury w 2014 roku, byłoby wydarzeniem o olbrzymiej wartości symbolicznej i ważnym osiągnięciem historycznym dla Europy.

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Paul Murphy (GUE/NGL) – Panie Przewodniczący! Sprawozdanie w sprawie programu „Mobilna młodzież” zawiera kilka dobrych pomysłów, na przykład apel, aby kryzys nie był wykorzystywany jako wymówka do ograniczenia wydatków na kształcenie. W sprawozdaniu poparto jednak proces boloński, który zwiększa wpływy dużych przedsiębiorstw i przyczynia się do realizacji procesu utowarowienia szkolnictwa.

Sprawozdawca nawiązał do tego, że uczelnie nie są wystarczająco finansowane i w związku z tym wezwał je do szukania dodatkowych środków finansowych ze źródeł prywatnych. Odpowiedzią na niedofinansowanie uczelni zdecydowanie nie jest zaproszenie sektora prywatnego, który zaburzy sytuację w systemie szkolnictwa, ani też nakładanie opłat, które zablokują dostęp do kształcenia setkom tysięcy osób w Europie. Odpowiedzią są inwestycje państwowe, które zapewnią darmowe kształcenie na wszystkich szczeblach. Ponadto wskutek ostrej polityki oszczędności w wielu krajach znalezienie przez młodych ludzi godnej pracy po zakończeniu edukacji jest praktycznie niemożliwe. W Irlandii 25 % młodych ludzi nie ma pracy, a co tydzień tysiąc osób decyduje się na emigrację, zatem dla wielu irlandzkich rodzin przesłanie programu „Mobilna młodzież” ma bardzo odmienne znaczenie. Kryzys bezrobocia zdołamy rozwiązać jedynie w oparciu o potężne inwestycje państwowe mające na celu tworzenie godnych miejsc pracy.

  Derek Roland Clark (EFD) – Panie Przewodniczący! W momencie, gdy rozsądni obywatele i rządy uważnie wydają każdego pensa, Komisja poprzez strategię Europa 2020 proponuje kolejne wydatki – kartę „Mobilna młodzież”, europejski paszport umiejętności, europejski system monitorowania wolnych miejsc pracy – i to wszystko z przeznaczeniem na dyplomację kulturalną, aby zachęcić młodych ludzi do podróżowania, chociaż oni i tak to już robią, z własnej inicjatywy przemierzając z plecakiem cały świat. Po co nam te kosztowne akcje promocyjne?

Jeśli zaś chodzi o propagowanie kultury europejskiej, cóż, wykorzystajcie ją jak najlepiej, ponieważ przy sposobie, w jaki funkcjonuje szalona UE, wkrótce z kultury nie pozostanie nic, poza nic nieznaczącą mantrą „zjednoczona w różnorodności”. Czyżby Państwo nie rozumieli, że Europa nie jest jednym państwem, lecz bogatym i wspaniałym zbiorem atrakcyjnych, wyróżniających się, choć pasujących do siebie elementów, a ich stopienie w jedno oznacza sprowadzenie do szarej, bezkształtnej masy i tym samym zniszczenie tego, co Państwo tak podziwiają?

Niech Państwo nie propagują kultury UE; udostępnijmy kulturę włoską, niemiecką, francuską, holenderską, angielską i inne kultury każdemu, kto chce ich skosztować, a reszta przyjdzie sama.

  Marielle Gallo (PPE) – (FR) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Sądzę, że w związku z digitalizacją dóbr kultury i dóbr artystycznych należy postawić następujące pytanie: czy Europa zmierza do tego, by stać się krainą konsumpcji towarów ze Stanów Zjednoczonych, a wkrótce także z krajów wchodzących, czy też w końcu obudzi się i przeznaczy środki finansowe na rozwój swojego potencjału w obszarze informatyki, kultury, ale także gospodarki?

Oczywiście głęboko wierzę w bogactwo i różnorodność kultury europejskiej, ale przemawiam tu dziś z perspektywy konkurencyjności, aby potępić ten przejaw nonsensu i absurdu. Nonsensem są darmowe usługi, o których niektórzy marzą, darmowy dostęp do wszystkiego. Jeśli pójdziemy w tym kierunku, nie będzie już żadnych inwestycji w sektorze. Twórcy i wynalazcy nie będą otrzymywać słusznego wynagrodzenia i stopniowo znikną. W związku z tym modele ekonomiczne, które zamierzamy wdrożyć na rzecz internetowego przepływu dóbr dziedzictwa kulturowego, nie uwzględniają usług świadczonych bezpłatnie.

Absurdem, i to pod dwoma względami, jest z kolei podatek nakładany na niematerialne dobra kultury. Po pierwsze, mamy do czynienia ze zniekształceniem stawek VAT w zależności od kraju, w którym prowadzona jest działalność. Na przykład platformy amerykańskie korzystają z moratorium już od 1998 roku, co przyczyniło się do ich niezwykłego rozkwitu. Po drugie, stawki VAT są dyskryminujące, gdyż są bardziej surowe dla dóbr cyfrowych niż dla towarów fizycznych. Uważam, że musimy rozwiązać te dwie kwestie przy pomocy przepisów prawnych.

  Maria Badia i Cutchet (S&D) – (ES) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Ja także cieszę się z szansy, jaką daje nam dzisiejsza debata w sprawie czterech sprawozdań, nad którymi będziemy głosować przed zakończeniem porannego posiedzenia. Sprawozdania te dotyczą kwestii moich zdaniem bardzo istotnych i stanowią próbę znalezienia rozwiązań głównych problemów w Unii Europejskiej; do kwestii omawianych w sprawozdaniach należą przedwczesne przerywanie nauki w szkole, bezrobocie młodzieży, kryzys gospodarczy i przepływy migracyjne.

Przede wszystkim chciałabym krótko skomentować kwestię wczesnego kształcenia. Zgadzam się z panią poseł Honeyball, że jest to jedna z kwestii, którym nie poświęciliśmy należytej uwagi. Wiemy – codziennie pojawiają się nowe badania na potwierdzenie tej tezy – że to właśnie we wczesnym dzieciństwie następuje najbardziej intensywny rozwój naszych zdolności poznawczych i emocjonalnych. Dlatego właśnie we wszystkich badaniach stwierdza się, że inwestowanie w okresie pierwszych lat życia przynosi znacznie lepsze rezultaty niż inwestycje późniejsze. Uważam, że nadszedł czas, abyśmy poza dotychczasowym skoncentrowaniem się na szkolnictwie wyższym i szkoleniu zawodowym, zajęli się także wczesnym kształceniem.

Kolejnym ważnym dla mnie sprawozdaniem jest dokument w sprawie programu „Mobilna młodzież”, który ma na celu między innymi rozwiązanie problemu dotyczącego przedwczesnego przerywania nauki w szkole. Uważam, że kwestia ta jest bezwzględnie powiązana z bezrobociem młodzieży, z niezwykle wysoką stopą bezrobocia w Unii. Musimy znaleźć odpowiedzi na te problemy ze względu na przyszłość młodych ludzi, którzy są przyszłością Unii Europejskiej.

Na zakończenie chciałabym odnieść się do sprawozdania w sprawie kulturowego wymiaru działań zewnętrznych UE i podkreślić znaczenie kultury w obszarze polityki współpracy. Ważne jest, abyśmy wraz z krajami trzecimi zbudowali lepsze wzajemne zrozumienie, szczególnie teraz, w czasie zachodzących gwałtownych zmian na południe od naszych granic. Moim zdaniem znalezienie odpowiedzi na te pytania byłoby rozsądne.

  Marietje Schaake (ALDE) – Panie Przewodniczący! „Jeśli chcesz wiedzieć, gdzie jest piekło, zapytaj artystę, a jeśli nie możesz znaleźć artysty, wiedz że jesteś w piekle”. Uważam, że ten cytat nieznanego autora, który znalazłam w Sarajewie, podsumowuje znaczenie sztuki i kultury nie tylko dla otwartych społeczeństw, ale również dla naszych stosunków z resztą świata. Bośnia i Hercegowina, wraz ze stolicą w Sarajewie, stanowi jedną z czarnych dziur na mapie Europy, co wynika z naszej historii. Teraz jednak musimy spojrzeć w przyszłość.

Mieszkańcy Sarajewa poznali piekło z bliska, zwłaszcza podczas oblężenia miasta, a sztuka i kultura pomogły im przetrwać. Orkiestra kontynuowała próby podczas bombardowania, trwał także zimowy festiwal, przepełniony sztuką i kulturą. Sarajewo zasługuje na europejską wiosnę. Kolejne już pokolenie cierpi z powodu historycznych ran, a na nas jako na Europejczykach spoczywa olbrzymia odpowiedzialność: musimy wraz z nim spojrzeć w przyszłość i uwzględnić je w europejskiej perspektywie.

W pełni popieram inicjatywę pani poseł Pack i chcę prosić Parlament o jej poparcie oraz o dołożenie starań, aby Sarajewo zostało Europejską Stolicą Kultury. Wierzę, że jeśli wszyscy tego chcemy, to możemy tego dokonać, ponieważ byłoby rozczarowujące, gdyby biurokracja zdołała powstrzymać nasze idee i zdrowy rozsądek.

  Paweł Robert Kowal (ECR) – (PL) Bardzo ważne są te elementy w sprawozdaniu pani Schaake, które mówią o konieczności zwiększenia mobilności młodych ludzi z państw Sąsiedztwa. O ile wydaje mi się, że zbytnie zaangażowanie Unii Europejskiej w działalność kulturalną w państwach członkowskich nie jest konieczne, o tyle właśnie dzisiaj, w obliczu tego, co się dzieje w Tunezji, ale także w obliczu wydarzeń sprzed dwóch miesięcy na Białorusi, ważne jest, by Unia Europejska ze swoim przesłaniem kulturowym, przesłaniem o demokracji, o rządach prawa, zwróciła się do młodych elit państw Sąsiedztwa, by znalazły się pieniądze na wymianę młodzieży, na wspólne studnia, wyjazdy, tworzenie uczelni i wspieranie programów nauczania. Są takie programy w państwach członkowskich, np. w Polsce – Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego. Trzeba z tego wziąć przykład i bardzo dobrze, że pani Schaake dzisiaj pokazuje ten kierunek. Bez tego nic się nie uda.

  Heinz K. Becker (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie, Szanowni Goście! Mam ogromny zaszczyt wystąpić tu po raz pierwszy, już nie jako młodzieniaszek, ale jednak jako nowy poseł do PE.

Chciałbym zauważyć, że przewodnia inicjatywa „Mobilna młodzież”, będąca częścią strategii Europa 2020, jest znakomitym instrumentem na rzecz możliwie jak największej poprawy w zakresie wchodzenia młodych ludzi na rynek pracy. Obejmuje dwa główne aspekty. Poza kwestią wczesnego kształcenia, przede wszystkim dotyczy zmniejszenia odsetka osób przedwcześnie kończących naukę w szkole, a także zwiększenia liczby absolwentów. W różnych państwach członkowskich występują zupełnie odmienne warunki wstępne, a to wskutek istotnego pogorszenia sytuacji związanego z kryzysem gospodarczym, ale również przede wszystkim wskutek niedoborów strukturalnych w tych obszarach w wielu, a właściwie w prawie wszystkich, państwach członkowskich.

Pozwolę sobie za przykład podać mój kraj: w Austrii wskaźnik przerywania nauki wynosi zaledwie 8,7 %, podczas gdy średni wskaźnik dla UE wynosi około 14 %. Uważam, że warto byłoby zbadać austriacki dualny system szkolenia zawodowego, wspierany przez partnerów społecznych. Także Niemcy odnoszą spore sukcesy w tej dziedzinie. Przyjmijmy to za nasz punkt odniesienia. Austria jednakże powinna dążyć do punktu odniesienia w przypadku niezadowalającej liczby wysoko wykwalifikowanych absolwentów. W innych państwach członkowskich jest znacznie większa liczba wykwalifikowanych absolwentów i dlatego powinniśmy zbadać tamtejsze systemy. W tych obszarach możemy się od siebie nawzajem wiele nauczyć.

Porażki na tym polu wyraźnie pokazują, że potrzebne jest działanie; musimy szybko i skutecznie zlikwidować przepaść między systemem kształcenia a rynkiem pracy.

Na zakończenie chciałbym jednakże szczerze podziękować Pani Poseł Pack i poprzeć jej stanowisko. Uważam, że przyznanie Sarajewu tytułu Europejskiej Stolicy Kultury nie jest odstępstwem, jest koniecznością!

  Przewodniczący – Panie Pośle Becker! Nie chciałem wyłączyć Panu mikrofonu, ponieważ wiem, że to dla Pana pierwsze wystąpienie na tej Sali, a chciałem Panu zapewnić serdeczne przyjęcie. Mam nadzieję, że w przyszłości zdoła Pan przestrzegać przyznanego mu czasu, w każdym razie życzę Panu powodzenia w roli posła do PE.

  Cătălin Sorin Ivan (S&D) – (RO) Panie Przewodniczący! W niektórych państwach Unii Europejskiej stopa bezrobocia wynosi 20 %, ale stopa bezrobocia młodzieży – 40 %. Taka sytuacja, gdy średnia stopa bezrobocia młodzieży jest dwukrotnie wyższa od średniej stopy bezrobocia krajowego, nie dotyczy jednego, lecz bardzo wielu państw.

Jeśli mówimy o integracji europejskiej lub o przyszłości przedmiotowych programów i projektów, musimy sprawić, że młodzi ludzie poczują się Europejczykami. Ci młodzi ludzie muszą znaleźć swoją przyszłość na terenie Unii Europejskiej. Dlatego zdecydowanie uważam, że przy omawianiu programu „Mobilna młodzież” powinniśmy mówić o zapewnieniu młodym ludziom dostępu do miejsc pracy oraz o tym, jaka przyszłość czeka ich w Unii Europejskiej.

Moim zdaniem rozwiązania, jakie dostarczamy w odniesieniu do tych problemów nie są wystarczająco dobre; powinniśmy zwrócić większą uwagę na sposób, w jaki państwa członkowskie realizują projekty i programy, o których tu mówimy. Uważam, że rolą Komisji Europejskiej jest zachęcanie państw członkowskich do właściwej realizacji tych programów i do zaspokajania potrzeb młodych ludzi.

  Ivo Vajgl (ALDE) – (SL) Panie Przewodniczący! W czasach, gdy różnice kulturowe pomiędzy narodami prowadzą urzędników do zamykania granic – co ostatnio zademonstrowali Duńczycy – i wznoszenia wysokich murów, wolimy rozwiązywać konflikty przy użyciu broni zamiast zrozumienia i współczucia. W czasach, gdy osiągnięcia artystyczne stają się jednorazowym towarem i głównym źródłem zysku, gdy powstają wszechmocne monopole światowe, które narzucają trendy i wartości, sprawozdanie w sprawie kulturowego wymiaru Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych oraz kulturowego wymiaru całej Unii Europejskiej jest więcej niż mile widziane.

W sprawozdaniu omówiono sposoby, dzięki którym nasz wspólny wizerunek kulturowy oraz osiągnięcia artystyczne małych narodów i państw członkowskich Unii Europejskiej w kontakcie z kulturami innych narodów mogą podnieść standard naszej debaty publicznej, a nawet zmniejszyć ciężar spoczywający na naszych dyplomatach i strategach, którzy szukają rozwiązań niezliczonych kryzysów zarówno w Unii, jak i poza nią. Nowe media i nowe technologie, których nie obejmują wytyczone granice, otwierają przed nami olbrzymie możliwości. Żałuję, że w sprawozdaniu nie poświęcono uwagi książkom, na przykład pomysłowi, aby książki nie podlegały opodatkowaniu. Moglibyśmy mówić o zarządzaniu kulturą lub o nadaniu nowego rozmachu dawnej inicjatywie pani Meliny Mercouri na rzecz Europejskiej Stolicy Kultury. Panie i Panowie, Pani Komisarz! Dajmy Sarajewu szansę!

  Valdemar Tomaševski (ECR) – (PL) Proces wczesnego kształcenia dzieci to jeden z najważniejszych obowiązków zarówno rodziców, jak też instytucji państwowych. W tym kontekście ważne i trafne jest podkreślenie w rezolucji znaczenia wczesnego nauczania języków regionalnych oraz mniejszości narodowych. Szczególnie ważne jest nauczanie w języku ojczystym, gdyż, jak wiadomo, w tym języku, w którym dziecko formułuje myśli, lepiej przyswaja też wiedzę. Dlatego nie do przyjęcia jest wprowadzanie w szkołach autochtonicznych mniejszości narodowych, nauczania w języku nieojczystym niektórych przedmiotów już od pierwszej, drugiej klasy, co ostatnio uchwalono w parlamencie litewskim. Przymusowe wprowadzanie dwujęzycznego nauczania przedmiotów jest jednoznacznie odbierane przez miejscowych Polaków zamieszkujących Litwę od siedmiu wieków, jako dyskryminacja, której należy położyć kres.

  Anna Záborská (PPE) – (FR) Panie Przewodniczący! Z przykrością wysłuchałam informacji o skutkach trzęsienia ziemi, które miało miejsce w Pana kraju.

(SK) Chciałabym wyrazić uznanie Pani Poseł Mary Honeyball za prace nad sprawozdaniem w sprawie wczesnego kształcenia. Wyczuwam w tym tekście dążenie do przezwyciężenia ideologicznych uprzedzeń i znalezienia kompromisu dla całego spektrum areny politycznej. Jest to zamierzenie słuszne i właściwe, ponieważ kwestia ta dotyczy rodziny i dobrostanu dzieci. Na rodzicach spoczywa główna odpowiedzialność za wychowanie i kształcenie ich dzieci. Potwierdzają to również przedstawione przez sprawozdawczynię odniesienia do artykułów Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz Konwencji o prawach dziecka ONZ. Także w powszechnej deklaracji praw człowieka znajduje się wzmianka o odpowiedzialności rodziców: rodzice mają uprzywilejowane prawo wyboru rodzaju kształcenia dla swoich dzieci.

Podzielam również przekonanie, że inwestycje na edukację i wczesne kształcenie przyniosą zwrot w postaci przyszłego dobrostanu. Istnieją dowody na to, że dzieci już od wczesnych lat rozwijają w sobie podstawy poczucia odpowiedzialności, zrozumienia oraz zachowań społecznych. W sprawozdaniu podkreślono także, że opieka nad młodymi ludźmi jest najlepszym sposobem na zapobieganie przestępczości młodzieży. Omawiam te czynniki bardziej szczegółowo w sprawozdaniu w sprawie wkładu polityki na rzecz równości płci oraz odpowiedzialności rodziców w walkę z przestępczością nieletnich.

Podobnie jak sprawozdawczyni, jestem przeciwna sztucznemu zwiększaniu za wszelką cenę udziału kobiet w rynku pracy. Wiele matek wolałoby raczej sprawować opiekę nad własnymi dziećmi niż mieć oficjalne zatrudnienie. Nie mają one jednak wyboru, ponieważ praca kobiet w domu oraz sprawowanie opieki nad dziećmi jest bardzo nisko, o ile w ogóle, cenione przez społeczeństwo. Przedstawione sprawozdanie nie zawiera wniosku, by państwa nadały wartość finansową pracy matek, które wychowują i kształcą dzieci, przynajmniej proporcjonalną do stawek, jakie skarb państwa stosuje w przypadku prowadzenia placówek przedszkolnych. Generalnie jednak sprawozdanie stanowi krok w dobrą stronę, a przyszłe zmiany społeczne wymuszą na nas poświęcenie temu zagadnieniu większej uwagi.

  Chrysoula Paliadeli (S&D) – (EL) Panie Przewodniczący! Inicjatywa „Mobilna młodzież” koncentruje się na zwiększeniu mobilności młodych ludzi, głównie celem zatrudnienia. Tymczasem w dobie kryzysu gospodarczego, gdy nasze wartości są podawane w wątpliwość, mobilność młodzieży nie może być powiązana wyłącznie z zapobieganiem bezrobociu. Konserwatywne tendencje, z którymi spotkaliśmy się choćby podczas dzisiejszej debaty, zagrażają jedności Unii Europejskiej, a mobilność młodzieży można wykorzystać jako ważny instrument na rzecz wzmocnienia spójności europejskiej. Zapotrzebowanie rynku powinno być brane pod uwagę jako czynnik drugorzędny.

Uczelnie powinny jednak zachować niezależność i publiczny charakter, a prowadzone na nich zajęcia powinny zachować akademickie ukierunkowanie oparte na badaniach. Szkolnictwo wyższe w Unii Europejskiej nie powinno ograniczać się do powielania modeli, które doprowadziły zarówno do kryzysu, jak i utraty zaufania. Wręcz przeciwnie, uczelnie powinny dążyć do tworzenia nowych standardów spójności społecznej i wspólnoty, które dzięki naukom humanistycznym oraz opartemu na nich europejskiemu systemowi klasyfikacji uniwersytetów można będzie rozwijać we właściwym kierunku.

  Sabine Verheyen (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie, Szanowni Goście! Różnorodność kulturowa Europy jest ważnym towarem, który musimy chronić, a w przyszłości nawet rozwijać. Aby było to możliwe, musimy sprostać wyzwaniom ery cyfrowej – nie tylko w społeczeństwie opartym na informacji i wiedzy, ale również, i przede wszystkim, w branży kultury i branży twórczej.

Różnorodność kulturowa nie jest tylko ideą; jest również istotnym czynnikiem ekonomicznym. W Unii Europejskiej sektor kultury zatrudnia około pięciu milionów ludzi, co stanowi około 2,5 % całego społeczeństwa. Branża kultury jest rozwojowa i rozwija się szybciej niż wiele innych obszarów gospodarki. Rozwój technologii informacyjnych i komunikacyjnych jest napędzany przez treści oferowane przez sektor kultury, a z kolei technologia w równej mierze wpływa na zmiany charakteru i jakości tych treści. W związku z tym branża kultury i branża twórcza potrzebuje ram, w których może się systematycznie rozwijać w obliczu wyzwań ery cyfrowej. Potrzebujemy nowoczesnego, dostępnego i pewnego pod względem prawnym systemu, w którym każdy będzie miał równe szanse rozwoju.

Branża kultury i branża twórcza są siłą napędową Europy. Musimy zatem poświęcić trochę uwagi temu obszarowi, w tym w odniesieniu do kształcenia ogólnego i zawodowego. Musimy dać młodym ludziom umiejętności kulturalne i twórcze, także w ramach procesu uczenia się przez całe życie. Musimy jednak także podnosić umiejętności biznesowe artystów i zapewnić im solidne wyszkolenie w obszarze nowych technologii.

Musimy stworzyć ramy, w których osoby pracujące w sektorze kultury mogłyby zabezpieczyć swoje środki utrzymania. W związku z tym musimy intensywnie pracować nad kwestiami związanymi z prawami autorskimi, zabezpieczeniem socjalnym oraz własnością intelektualną, ale także nad otwartym dostępem do informacji i treści, tak aby zapewnić w przyszłości trwały rozwój branży kultury i branży twórczej w otoczeniu cyfrowym i aby umożliwić nam utrzymanie różnorodności kulturowej oraz dziedzictwa kulturowego Europy, jako cechy wyróżniającej Unię Europejską.

  Przewodniczący – Pani Poseł Verheyen! Podczas Pani wystąpienia tłumacze przekazywali mi, że nie mogą za Panią nadążyć. Nie przerwałem Pani, ponieważ wydawało mi się to trudne, za co bardzo przepraszam tłumaczy. Chcę poinformować Posłów, że system się zmienia; teraz sygnał ostrzegawczy nie będzie pojawiał się na pulpicie przed przewodniczącym, lecz będzie zapalany przed każdą osobą zabierającą w danej chwili głos. W ten sposób będą Państwo bezpośrednio widzieli, że zespoły tłumaczy nie nadążają za tempem wypowiedzi.

  Barbara Matera (PPE) – (IT) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! „Życie jest piękne, kochanie. Spoglądasz na świat, a on jest już Twój”. Te pierwsze wersy zwykłego wiersza pokazują, jak piękne jest życie i przypominają nam, że ponosimy odpowiedzialność za świat, który budujemy dla naszych dzieci. Pani poseł Honeyball w przedstawionym sprawozdaniu w porę przypomina nam, że przyszłość naszych dzieci jest kształtowana już od pierwszych lat życia, lat, podczas których instytucje muszą odgrywać kluczową rolę, jeśli nasze dzieci mają się rozwijać, tak jak byśmy tego pragnęli.

Zgadzam się ze wszystkimi uwagami przedstawionymi w sprawozdaniu: ważne jest, aby państwa członkowskie i Unia przyjęły na siebie odpowiedzialność za środki na rzecz wsparcia wczesnego kształcenia dzieci, ale muszą one podjąć się roli, której nie można powierzyć wyłącznie rodzicom ani osobom pracującym w szkolnictwie. Podczas posiedzeń Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia zawsze powtarzam, że rodzice żyjący w ubóstwie to także dzieci wychowywane w ubóstwie. Dzieci mają prawo korzystać z pomocy i usług państw członkowskich oraz Unii. Jeśli mamy zlikwidować ubóstwo, wykluczenie społeczne i analfabetyzm, musimy wspierać dzieci już od ich pierwszych kroków.

W tym celu musimy już od wczesnego dzieciństwa inwestować w opiekę nad dziećmi i ich kształcenie, a także monitorować świadczone usługi oraz sprawność usługodawców. Wszystkie dzieci muszą mieć dostęp do kształcenia, niezależnie od tła społecznego. Musimy także zapewnić dostęp do kształcenia dzieciom osób ubiegających się o azyl, uchodźców i wszystkich osób, które mają zezwolenie na pobyt, nawet tymczasowy, w Unii.

Pani poseł Honeyball podkreśla znaczenie badań i wymiany najlepszych praktyk, mądrego wykorzystywania funduszy strukturalnych i programów takich jak Comenius, a także konieczność ponownego przyjęcia na siebie przez państwa członkowskie roli we wczesnym kształceniu dzieci, dla zapewnienia spełnienia celu, jakim jest inteligentny, trwały wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu.

  Olga Sehnalová (S&D) – (CS) Panie Przewodniczący! Sprawozdanie w sprawie wczesnego kształcenia nie jest – i nie może być – próbą przyjęcia jednolitego porozumienia w tej niezwykle indywidualnej kwestii. Postrzegam je jednak jako ważny wkład w debatę w sprawie wspólnych europejskich celów i wartości w dziedzinie kształcenia przedszkolnego. Badania nad tym tematem pokazują istotną rolę opieki przedszkolnej w zdrowym rozwoju dzieci i ich przyszłej integracji w społeczeństwie. Wydaje się, że kształcenie przedszkolne ma pozytywny wpływ także na dalszą edukację dziecka i że inwestowanie we wczesne kształcenie, w jak najszerszym tego słowa znaczeniu, jest znacznie skuteczniejsze niż późniejsze interwencje. W związku z tym wspieranie tego rodzaju kształcenia leży w naszym interesie, także z myślą o osiągnięciu między innymi celów strategii UE 2020 oraz zwiększeniu liczby obywateli mających wykształcenie wyższe, przy jednoczesnym zmniejszaniu odsetka osób, które nie kończą studiów. Wysokiej jakości nauczanie przedszkolne może nas znacznie zbliżyć do tych celów, być może nawet bardziej, niż chcemy w tej chwili przyznać.

  Roberta Angelilli (PPE) – (IT) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Przede wszystkim chciałabym podziękować Pani Poseł Honeyball za wykonaną pracę. Zapewnienie wszystkim dzieciom dostępu do kształcenia i struktur wsparcia już od najmłodszych lat musi stać się prawem zarówno rodziców, zwłaszcza matek, jak i samych dzieci, ponieważ oznacza to możliwość zbudowania solidnych podstaw do dalszego kształcenia, wsparcia integracji społecznej dzieci oraz ich rozwoju, a w przyszłości także większą szansę na znalezienie pracy.

Mówiąc bardziej ogólnie, co powtarzali już inni posłowie, Komisja w komunikacie w sprawie strategii UE na rzecz praw dziecka stwierdza, że w roku 2009 ponad 6 milionów młodych ludzi przerwało naukę tuż po ukończeniu szkoły średniej, a 17,4 % spośród nich zatrzymało się na szkole podstawowej. Dane te są niepokojące i prowadzą do wniosku, że szkoła oraz system edukacji są często lekceważone i nie otrzymują potrzebnych inwestycji.

Inwestowanie w wysoką jakość kształcenia, już od najwcześniejszych lat życia, nie tylko stanowi ważny punkt wyjścia dla rozwoju umysłowego, emocjonalnego i ruchowego dziecka, ale jest także warunkiem wstępnym do budowania społeczeństwa integracyjnego, które zapewni przyszłym pokoleniom bogactwo możliwości.

Ponadto poprawienie jakości oraz zwiększenie liczby żłobków i innych placówek przedszkolnych – przewidziane w założeniach przyjętych przez Radę Europejską podczas posiedzenia w Barcelonie – pozwoli pracującym rodzicom pogodzić życie rodzinne z zawodowym. Niestety z danych statystycznych wynika, że droga do realizacji tych celów przez państwa członkowskie jest wciąż jeszcze długa.

  Nessa Childers (S&D) – Panie Przewodniczący! Program „Mobilna młodzież” obejmuje wiele zachęcających inicjatyw. Przede wszystkim należą do nich plany dotyczące utworzenia europejskiego instrumentu pożyczkowego dla studentów, czyli europejskiej gwarancji na rzecz młodzieży, mającej zapewnić młodym ludziom szkolenie lub zatrudnienie przed upływem czterech miesięcy od zakończenia nauki, a także niedawno przedstawiony plan „Młodzież w pracy”, mający na celu budowanie kontaktu pomiędzy młodymi ludźmi a przedsiębiorstwami.

Czuję się jednak zobowiązana do zaapelowania o ostrożność. Kraje UE w 2010 roku zdołały zrealizować tylko jeden z pięciu punktów odniesienia przyjętych dla edukacji, co nie wróży dobrze realizacji strategii Europa 2020. Jeśli program „Mobilna młodzież” ma zakończyć się powodzeniem, to jego realizacja i postęp muszą być ściśle monitorowane w terenie przez posłów do PE w ich okręgach wyborczych.

  Piotr Borys (PPE) – (PL) Dzisiejsza dyskusja jest jedną z najważniejszych i najpoważniejszych dyskusji w Parlamencie Europejskim. Dotyczy całego sektora kultury i edukacji, a więc fundamentu, który w sposób trwały tworzy nasz wielki dom europejski. Musimy pamiętać i przykładać do tej dyskusji olbrzymią wagę pamiętając, że nie wszystko zostało nam dane na zawsze. Musimy wiedzieć, że ten wielki dom europejski, jeśli ma być mocny musi mieć silny fundament, musi być odporny na następne potencjalne kryzysy i być może wielkie zmiany, które nie wykluczając, mogą nas czekać.

Dlatego chciałem podziękować wszystkim sprawozdawcom za te bardzo dobre sprawozdania, zarówno panu Zverowi i pani Honeyball dlatego, że po raz pierwszy traktujemy edukację w sposób kompleksowy. Chcemy dać wielkie, szerokie umiejętności wszystkim naszym dzieciom, począwszy od najmłodszych lat, a skończywszy na studentach. Dzisiaj, jeżeli chcemy, aby społeczeństwo europejskie było mobilne, aby młodzi ludzie byli otwarci, wrażliwi, kompetentni, powinniśmy do całej sfery edukacji podejść odpowiedzialnie, a przecież wskaźniki mamy zatrważająco złe. Jedna trzecia obywateli Europy nie ma żadnych kwalifikacji zawodowych.

Jeśli chodzi o kwestię wymiaru kulturowego - chciałem podziękować Pani Komisarz za to, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych będzie miała ambasadorów, attache kultury we wszystkich krajach świata. Chciałem podziękować pani Sanchez-Schmid dlatego, że wsparcie kultury to przede wszystkim wsparcie biznesu, jakim jest kultura, ale przede wszystkim wsparcie tej duchowej strony, dlatego przedsięwzięcia kulturowe muszą mieć wsparcie administracyjne, wymagają odbiurokratyzowania systemów, ale także wsparcia ze środków kapitału oraz środków unijnych. Jest to nasza wspólna misja i dlatego chciałbym Panią komisarz na koniec poprosić o to, aby tą poważną i ważną dyskusję zrelacjonować nieobecnej dzisiaj Radzie, aby także na forum Rady można było przekazać te wielkie zadania dla Europy.

  Monika Smolková (S&D) – (SK) Panie Przewodniczący! Jako kontrsprawozdawczyni Komisji Rozwoju Regionalnego przy sprawozdaniu w sprawie uwalniania potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej uważam, że należy uznać te branże za instrument w rozwoju lokalnym i regionalnym. Wiele regionów wciąż pozostaje w tyle – między innymi z powodu kryzysu finansowego – a projekty kulturalne i twórcze z pewnością pomogą w tworzeniu miejsc pracy i podnoszeniu konkurencyjności tych regionów.

Ważne jest, aby państwa członkowskie, regiony oraz władze lokalne jak najlepiej wykorzystywały programy UE na rzecz kultury i twórczości, spójności politycznej, polityki strukturalnej itd. Zdefiniowanie możliwości finansowania ma znaczenie dla przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej. Dla wielu przedsiębiorstw finansowanie stanowi największą przeszkodę w rozwoju. W związku z tym do branży kultury i branży twórczej należy koniecznie wprowadzić kapitał prywatny oraz partnerstwa prywatno-publiczne, o czym wspomina sprawozdawczyni, a także podkreślić znaczenie mecenatu. Popieram ten projekt rezolucji.

  Seán Kelly (PPE) – (GA) Panie Przewodniczący! Dobrze, że dziś rano omawiamy tę ważną kwestię, co pokazuje, jak poważnie traktujemy sprawy związane z kulturą i edukacją.

Kultura i edukacja stanowią wartość same w sobie. Mają do odegrania ważną rolę w budowaniu zjednoczonej Europy oraz w rozwoju naszych gospodarek. Omawiane tu dziś inicjatywy ułatwią te procesy.

Program „Mobilna młodzież” jest wspaniałą inicjatywą. Dotychczas skorzystało z niego już wiele osób, a kolejne zrobią to w przyszłości, jednakże zasadniczym aspektem jest zapewnienie wzajemnego uznawania we wszystkich państwach członkowskich kwalifikacji i dyplomów. Ułatwi to zwiększoną mobilność, ale także podniesie standardy działania każdej z instytucji.

Muszę także powiedzieć, że – mea culpa – dopiero niedawno nawróciłem się na wczesne kształcenie. Myślałem, jak wiele osób, że zasadniczo jest to usługa opieki nad dzieckiem, ale teraz wiem, że jest to najlepsza inwestycja, która daje największy zwrot spośród inwestycji na edukację na wszystkich poziomach. Niewątpliwie odzwierciedla to stare irlandzkie powiedzenie „dobry początek to połowa sukcesu” i jest możliwe do osiągnięcia już w bardzo młodym wieku.

Chcę także podkreślić znaczenie praw własności intelektualnej, szczególnie zaś w przypadku aktorów. Wielu z nich żyje na granicy ubóstwa, choć zasługuje na to, by czerpać korzyści ze swojego talentu, co zdecydowanie można im zapewnić poprzez ochronę praw własności intelektualnej w Internecie oraz w środowisku tradycyjnym.

Jestem kibicem sportowym i chcę również zauważyć, że sport stanowi ważną część kultury i kształcenia. Apelowałem o zorganizowanie w Europie rodzimego festiwalu sportu. Jeśli tego dokonamy, zdołamy znacznie przyczynić się do udziału sportu w naszej kulturze.

Na koniec dodam, że w ubiegłym roku odwiedziłem Mannheim. Jest tam szkoła, w której pod jednym dachem kształci się ludzi w zakresie produkcji, sztuki, edukacji, budowy instrumentów itd. Taki model można byłoby naśladować w innych miejscach.

  Enrique Guerrero Salom (S&D) – (ES) Panie Przewodniczący! Ja również chciałbym przekazać wyrazy wsparcia dla mieszkańców miasta Lorca w Hiszpanii, których dotknęła katastrofa naturalna. Ta kraina wielokrotnie demonstrowała swoje wsparcie dla innych i będzie potrafiła docenić wsparcie wyrażone dziś przez Parlament Europejski.

Pani Komisarz! W 1989 roku ówczesny przewodniczący Komisji, pan Jacques Delors, oświadczył, że kształcenie i kultura powinny być duszą Europy. Teraz wiemy już, że te obszary stanowią nie tylko duszę, ale serce i mięśnie Europy. Unia Europejska będzie słaba bez równych możliwości, zwiększających szanse wszystkich dzieci i młodych Europejczyków; bez spójności społecznej, zapewniającej edukację; bez zdolności konkurowania, przyczyniającej się do rozpowszechniania wiedzy wśród wszystkich obywateli. Lecz wraz z tymi wszystkimi aspektami, wzbogaconymi kulturą, Europa zajmie na arenie międzynarodowej miejsce, na jakie zasługuje.

  Emine Bozkurt (S&D) – Panie Przewodniczący! W roku 2014 minie 100 lat od zabójstwa arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, które przyczyniło się do wybuchu I wojny światowej. Także Bośnia i Hercegowina była areną krwawej wojny w latach 90. ubiegłego wieku. Obchodzenie rocznic tych tragicznych wydarzeń, które przyczyniły się do wielu ofiar śmiertelnych, cierpienia, podziałów i terroru, jest bardzo ważne, ale jeszcze ważniejsze jest świętowanie z powodu europejskiej jedności i pokoju.

Sarajewo, pomimo wszystkich tragicznych wydarzeń, zachowało swój wielokulturowy charakter i siłę. Przyznanie Sarajewu tytułu Europejskiej Stolicy Kultury w 2014 roku byłoby ważnym gestem symbolicznym, potwierdzającym europejskie przesłanie na rzecz pokoju i stabilności. Przegapienie takiej historycznej szansy przez zasłanianie się zasadami byłoby naprawdę godne ubolewania. Tylko gdy uporamy się z naszą przeszłością, gdy uznamy swoją historię i się z nią zmierzymy, możemy spojrzeć w przyszłość, zatem proszę, dajmy Sarajewu tę możliwość.

  Kinga Göncz (S&D) – (HU) Panie Przewodniczący! Najważniejsze dla starzejącej się Europy jest to, aby wszyscy młodzi ludzie w jak największym stopniu wykorzystywali swój talent i odnosili sukcesy na rynku pracy. Potrzebny jest do tego system kształcenia obliczony na wyrównanie szans już na wczesnym etapie życia; taki, w którym zwróci się szczególną uwagę na zapewnienie każdej młodej osobie kształcenia ogólnego i zawodowego oraz przewagi zawodowej, niezależnie od sytuacji finansowej, statusu społecznego lub etnicznego, czy też niepełnosprawności lub innych problemów zdrowotnych.

Strategia Europa 2020 ma na celu zwiększenie udziału osób z wykształceniem wyższym do poziomu 40 % oraz obniżenie do 10 % odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną. Aby to osiągnąć, każde państwo członkowskie musi dążyć w tym kierunku. Są jednak miejsca, gdzie obecnie widzimy tendencje odwrotne: obniżanie granicy wieku obowiązku szkolnego oraz zmniejszanie liczby placówek szkolnictwa wyższego finansowanych przez państwo.

Przyszły trwały wzrost gospodarczy Europy i jej zdolności innowacyjne będą zagwarantowane tylko, jeśli każdy wniesie coś od siebie i jeśli każde państwo członkowskie będzie zmierzało w tym samym kierunku.

  Francisco José Millán Mon (PPE) – (ES) Panie Przewodniczący! Oczywiście ja także chciałbym przekazać wyrazy wsparcia mieszkańcom miasta Lorca.

W ramach debaty w sprawie kształcenia chcę podkreślić ważny punkt: potrzebę uwzględnienia w programie nauczania szkół średnich odrębnego przedmiotu poświęconego historii, celom i pracom Unii Europejskiej.

Mówiłem już o tej kwestii w ostatniej kadencji, na posiedzeniu plenarnym po porażce referendum w sprawie traktatu konstytucyjnego. Na szczęście w ubiegłym roku zdołaliśmy uwzględnić ten temat w ust. 13 przyjętego we wrześniu na tej Sali sprawozdania pana posła Løkkegaarda w sprawie dziennikarstwa i nowych mediów. Sam osobiście złożyłem odnośną poprawkę.

Niedawno w Hiszpanii samorząd regionu Walencja postanowił uwzględnić ten przedmiot w programie nauczania na kolejny rok szkolny. Inne regiony i kraje powinny pójść za jego przykładem i wdrożyć tę inicjatywę. Rozumiem, że Komisja oczywiście wspiera takie inicjatywy i przyjmuje je z zadowoleniem.

Panie i Panowie! Doceniamy, jesteśmy wdzięczni…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Wojciech Michał Olejniczak (S&D) – (PL) Program „Mobilna młodzież” to jedna z najważniejszych inicjatyw w ramach strategii Europa 2020. Musimy promować wzrost gospodarczy oparty o nowoczesne technologie, które mogą tworzyć tylko wykształceni ludzie. Musimy udzielić odpowiedniego wsparcia dzieciom i młodzieży: nauczanie języków obcych, zajęcia sportowe, kulturalne, wolontariat, wymiana młodzieży to są programy, które powinny być dostępne dla dzieci i młodzieży we wszystkich regionach Unii Europejskiej.

Musimy doprowadzić do poprawienia i wyrównania standardów edukacyjnych na wszystkich poziomach edukacji, od żłobka do uniwersytetu, w każdym regionie Unii Europejskiej. Zdaniem profesora Jacka Kochanowicza brak zdolności do kooperacji to jeden z największych problemów dla rozwoju Polski i Unii Europejskiej – to też musimy zmienić. Kapitał ludzki bierze się z edukacji, kapitał społeczny – od zaufania między ludźmi. Inwestując w programy edukacyjne, kulturalne…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  João Ferreira (GUE/NGL) – (PT) Panie Przewodniczący! Przede wszystkim powinniśmy przyjrzeć się kontekstowi towarzyszącemu dzisiejszej debacie. Musimy porównać piękne słowa, które tu słyszymy na temat znaczenia kultury i kształcenia, z rzeczywistością. Bezsprzecznie rzeczywistość w tych dziedzinach to gwałtowne dezinwestycje w tych obszarach oraz wycofywanie się państwa, co zagraża jego roli społecznej i prowadzi do pogłębienia nierówności w dostępie do edukacji, wiedzy i kultury. Wynikiem tego jest powielanie i pogłębianie nierówności społecznych.

Rzeczywistość w państwach członkowskich takich jak Portugalia wygląda następująco: likwidacja tysięcy szkół, tysiące nauczycieli pozbawionych pracy lub pracujących w niepewnych warunkach, chroniczne niedofinansowanie systemu państwowego szkolnictwa wyższego i coraz wyższe koszty nauki. W istocie budżety na kulturę są ograniczane do granic niemożliwości.

Nie ignorujmy zatem rzeczywistego zapotrzebowania na inwestycje: tym bardziej, jeśli przyjęty zostanie haniebny i wsteczny plan interwencji opracowany przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), Europejski Banki Centralny (EBC) oraz Komisję Europejską.

  Nikolaos Salavrakos (EFD) – (EL) Panie Przewodniczący! Chciałbym przekazać wyrazy współczucia dla Pana rodaków; traktujemy Hiszpanię jak przyjaciela i jesteśmy z nią, zawsze gdy coś się jej przydarzy. Sprawozdanie w sprawie programu „Mobilna młodzież” jest jedną z najważniejszych inicjatyw w ramach strategii UE 2020 na rzecz wspierania i zapewniania większych możliwości w zakresie kształcenia ogólnego i zawodowego młodych ludzi oraz na rzecz pomagania im w procesie przejścia z etapu kształcenia do zatrudnienia. Niewątpliwie kształcenie, uczenie się przez całe życie, innowacje oraz kultura prowadzą do postępu. Jest takie greckie przysłowie, które mówi, że rozum tworzy kapitał, a nie odwrotnie; musimy więc rozpoznać, podkreślać i rozwijać umiejętności oraz zdolności młodych ludzi. Będzie to możliwe, jeśli zapewnimy im możliwość znalezienia zatrudnienia zgodnego z ich kwalifikacjami i umiejętnościami.

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Andrew Henry William Brons (NI) – Panie Przewodniczący! O omawianych sprawozdaniach mogę powiedzieć, że w najlepszym wypadku są usłane paradoksami, a w najgorszym przepełnione hipokryzją.

Z aprobatą mówi się w nich o różnorodności, ale jednocześnie z zadowoleniem przyjmuje się wyplenianie różnic między narodami. Propagowana w nich różnorodność na terytorium państw członkowskich uwzględnia kulturę świeżych przybyszów, którzy zdecydowanie nie są Europejczykami. W miarę jak zmieniają się społeczności, zmieniać się będą również ich kultury. Rdzenne kultury zostaną wyparte i znikną. W sprawozdaniach jest mowa o wolności wypowiedzi, ale brzmi to przekonująco tylko, gdy dotyczy wyrażania braku tolerancji wobec oponentów.

Autorzy chcą propagować jedynie te wartości kulturalne, z którymi się zgadzają, czyli spójne z tak zwanymi „wartościami europejskimi”. Jeśli chodzi o sferę polityczną, to w ubiegły wtorek mieliśmy okazję zobaczyć stanowisko Parlamentu w sprawie wolności wypowiedzi, gdy przegłosowano wydanie posła do PE władzom Francji w celu przeprowadzenia tam pokazowego procesu w sprawie rzekomego przestępstwa, nie dając mu nawet szansy na obronę.

  Damien Abad (PPE) – (FR) Panie Przewodniczący! Obecnie, jak Państwu wiadomo, sytuacja młodych ludzi w Europie jest bardzo niepokojąca, ponieważ pięć milionów młodych ludzi nie ma pracy.

Niezmiernie cieszy mnie plan Komisji Europejskiej mający na celu demokratyzację dostępu młodych ludzi w Europie. Uważam jednak, że musimy wyjść poza program „Mobilna młodzież”, a przede wszystkim musimy uniknąć pułapki, jaką jest chęć posłania każdej młodej osoby na uniwersytet. Musimy działać odpowiednio do wszystkich grup młodych ludzi, w tym grup najbardziej oddalonych od Unii Europejskiej, a zwłaszcza – oczywiście – praktykantów. Mając to na uwadze myślę, że poza istniejącym już programem Leonardo, powinniśmy szybko wprowadzić prawdziwy program na rzecz mobilności dla tych grup docelowych. Uważam, że należy zastosować nazwę „Erasmus”, ten znak rozpoznawczy, do wszystkich programów, przyjmujących różnorodne formy, szczególnie zaś tych zaadresowanych do osób odbywających praktyki, tak abyśmy dążyli do osiągnięcia naszych celów.

Druga kwestia dotyczy finansowania. Musimy zapewnić środki finansowe, ponieważ zgodnie z tym, co podkreślało już przede mną wielu posłów, kwestia młodzieży i kształcenia powinna stanowić priorytet w przyszłości Unii.

  Luís Paulo Alves (S&D) – (PT) Panie Przewodniczący! Mamy teraz okazję do nadzwyczajnego zobowiązania się do działania na rzecz mobilności społecznej młodych ludzi oraz zdecydowanego zobowiązania się do szkolenia pokolenia o otwartym światopoglądzie; pokolenia wykwalifikowanego, które dzięki globalnej wizji i myśleniu będzie mogło się przyczynić do rozwoju swoich regionów oraz do postępu w Europie. Jeśli bowiem wszyscy młodzi Europejczycy będą mogli zdobyć doświadczenie podczas studiów, stażu zawodowego lub pracy w innym kraju, nie tylko zyskają większe umiejętności, większą niezależność i szerszą wizję świata, ale przede wszystkim zdobędą olbrzymią wartość dodaną płynącą z kontaktów z innymi młodymi Europejczykami oraz z wzajemnej wymiany doświadczeń.

Aby dalej realizować swe cele, Europa bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje pokolenia Europejczyków, którzy się znają i ufają sobie nawzajem, którzy znają Europę i jej ufają. Zatem pozwólmy na udział każdemu, nawet z Faja Grande na Azorach, czyli z najbardziej na zachód wysuniętego krańca Europy. Musimy zadbać, by nikt nie został pominięty ze względów finansowych.

  Jaroslav Paška (EFD) – (SK) Panie Przewodniczący! W sprawozdaniu w sprawie wczesnego kształcenia znajduje się wzmianka o opartym na doświadczeniu zawodowym podejściu do kształcenia dzieci z biedniejszych rodzin. Sprawozdawczyni zalicza do nich dzieci z rodzin romskich, które jako jedna z najbardziej zagrożonych grup mają bardzo ograniczony dostęp do wczesnego kształcenia.

Zatem bardzo ważne jest, by państwa członkowskie stworzyły tym dzieciom, których rodziny z różnych powodów nie zapewniają im niezbędnego wsparcia finansowego i rodzinnego umożliwiającego im bezproblemowe uczestnictwo w standardowym systemie szkolnictwa, szczególne warunki dostępu do wczesnego kształcenia. Szczególną opiekę nad dziećmi z najbardziej zagrożonych grup należy jednak sprawować w bardzo delikatny sposób, aby uniknąć stygmatyzacji tych dzieci i rodzin, która mogłaby zwiększyć ryzyko wykluczenia społecznego.

Musimy w związku z tym systematycznie modyfikować i usprawniać mechanizmy szczególnej opieki nad tymi dziećmi, tak abyśmy mogli z powodzeniem zintegrować w społeczeństwie jak największą liczbę dzieci z grup zagrożonych.

  Franz Obermayr (NI) – (DE) Panie Przewodniczący! Pierwsze trzy lata życia dziecka są najważniejsze dla rozwoju mózgu i rozwoju mowy. Jeśli poziom rozwoju mowy nie jest wystarczający, dalsze uczenie się jest prawie niemożliwe, ponieważ braki w tym obszarze w późniejszym wieku są trudniejsze do przezwyciężenia.

W sprawozdaniu zauważono, że większość dzieci imigrantów w UE uczestniczy w systemie kształcenia pomimo niewystarczającej znajomości języka. Jednocześnie zauważono, że rodziny imigrantów oraz mniejszości takie jak Romowie w znacznie mniejszym stopniu niż inne rodziny wykorzystują usługi wczesnego kształcenia. Nie możemy sobie pozwolić na to, by poziom nauczania w naszych szkołach nieustannie się obniżał z uwagi na to, że tak wiele dzieci po prostu nie rozumie, co się do nich mówi. Inaczej mówiąc, każde dziecko – z rodziny imigrantów, czy nie – przed rozpoczęciem nauki w szkole musi opanować język danego kraju w stopniu umożliwiającym korzystanie z nauczania.

  Joanna Katarzyna Skrzydlewska (PPE) – (PL) Prace nad stworzeniem europejskich ram wczesnego kształcenia opartych na wspólnych celach i wartościach wskazują właściwy kierunek ujednolicenia systemów edukacyjnych. Podkreślenie znaczenia pierwszych lat życia w późniejszym rozwoju człowieka i potencjału tkwiącego we wczesnym dzieciństwie jest niezwykle ważne w kontekście wdrażania strategii 2020. Dla mnie omawiana tematyka jest wyjątkowo aktualna. Miesiąc tego w moim kraju weszła w życie ustawa o formach opieki nad dziećmi do lat trzech. Nowe prawo poszerza gamę placówek wprowadzając nowe formy opieki, tj. klubiki dziecięce, dziennych opiekunów, legalne nianie i przyzakładowe żłobki. Zmiany te mają na celu stworzenie sprzyjających warunków do prawidłowego rozwoju dziecka. Zróżnicowana oferta edukacyjna pozwala na wspomaganie i stymulowanie tego rozwoju we wszystkich dziedzinach, przy wykorzystaniu wrodzonego potencjału. Stworzenie przyzakładowych żłobków ułatwi rodzicom powrót na rynek pracy po dłuższej przerwie.

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Evelyn Regner (S&D) – Panie Przewodniczący! Mówiąc o programie „Mobilna młodzież” mówimy o pieniądzach, ale przede wszystkim o przyszłości. Kwestie takie jak innowacje, kreatywność, możliwość znalezienia pracy są dla nas w Unii Europejskiej naprawdę ważne. To dobrze, że Komisja skoncentrowała swoją uwagę na szczególnym momencie wejścia na rynek pracy, ponieważ dokładnie na tym chciałabym się skupić. Rzeczywistość, przed jaką stają młodzi ludzie jest smutna; warunki pracy podczas stażu są obecnie złe, czasami nawet na granicy wykorzystywania. I oczywiście, jako że stopy bezrobocia są tak wysokie, młodzi ludzie wchodzący na rynek pracy martwią się: „czy naprawdę jestem potrzebny?”.

Obecnie jest to dla mnie naprawdę ważny temat. Dlatego, Pani Komisarz, proszę kontynuować te prace i skoncentrować się także na przyszłości, opracować coś w rodzaju statusu staży, w którym ustanowione zostaną zasady dotyczące walki z wykorzystywaniem…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Androulla Vassiliou, komisarz – Panie Przewodniczący! Chciałabym zacząć od wyrażenia w imieniu Komisji współczucia mieszkańcom miasta Lorca i okolic oraz zapewnienia o solidarności z nimi. W dzieciństwie przeżyłam potężne trzęsienie ziemi w moim rodzinnym mieście, więc wiem, jakie to przerażające doświadczenie.

Nie powinniśmy, jako Europejczycy, czuć się usatysfakcjonowani sytuacją panującą w europejskim systemie szkolnictwa. Nie możemy zgadzać się na to, by co siódma młoda osoba kończyła naukę bez umiejętności i kwalifikacji, które są jej niezbędne do znalezienia pracy i zapewnienia sobie godnego życia. Nie akceptuję również tego, że co piąte dziecko nie umie dobrze czytać.

Naprawdę musimy poświęcić całą naszą uwagę systemom kształcenia. Musimy wzmocnić je poprzez ulepszenie naszych programów na rzecz mobilności, ponieważ to dzięki mobilności małe dzieci, studenci, pracownicy i wolontariusze zdobywają ogólne umiejętności, których nie zdobędą w ramach edukacji formalnej. Uważam, że cięcia budżetowe w obszarze edukacji są przejawem krótkowzrocznej polityki. Ponownie błagam państwa członkowskie oraz rządy, aby tego nie robiły, zwłaszcza w okresie kryzysu, ponieważ będzie to miało bardzo negatywne skutki w przyszłości. Musimy wspólnie pracować nad tym, by w kolejnych wieloletnich ramach finansowych środki przeznaczone na kształcenie i mobilność były większe niż obecnie, ponieważ tego właśnie potrzebujemy w celu wyjścia z kryzysu i nadania znaczenia naszym obywatelom.

Jedna z posłanek nawiązała do zasady pomocniczości. Chcę Państwa zapewnić, że wszystkie strategie i zalecenia dotyczące edukacji i kultury przestrzegają zasad pomocniczości i są z nimi zgodne. Niczego państwom członkowskim nie narzucamy. Zwyczajnie przygotowujemy zalecenia dla państw członkowskich. Dajemy im platformę do wspólnej pracy, do wymiany sprawdzonych praktyk i do wzajemnego uczenia się od siebie.

Branża kultury i branża twórcza są ważną siłą napędową rozwoju i zatrudnienia, co podkreślało wielu spośród Państwa. Pamiętajmy jednak, że branże te stanowią wartość samą w sobie. Twórczość i kultura to wartości Unii Europejskiej, które już umocniliśmy i teraz musimy utrzymać. Po analizie danych wniesionych przez zainteresowane strony oraz po przeprowadzeniu konsultacji społecznych z zainteresowanymi stronami zamierzamy przedstawić zalecenia dotyczące sposobów wzmocnienia i wsparcia przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej, aby mogły się rozwijać i przynosić rezultaty, których od nich oczekujemy.

Jeśli chodzi o zewnętrzny wymiar kultury – rolę kultury w naszych stosunkach zewnętrznych – uważam, że w tym obszarze spoczywa na nas duża odpowiedzialność. Nie zapominajmy, że podpisaliśmy i przyjęliśmy konwencję UNESCO w sprawie różnorodności kulturowej. Musimy działać wspólnie ze wszystkimi państwami, które podpisały tę konwencję, aby zapewnić jej wdrożenie. Chciałabym podkreślić, że taka wymiana kulturowa z krajami trzecimi będzie korzystna nie tylko dla nich, ale również dla nas, ponieważ w ten sposób rozpowszechniamy naszą kulturę, wiedzę i wartości na świecie.

I na koniec chcę powiedzieć, że zauważyłam zdecydowane poparcie wyrażone przez Państwa wobec koncepcji przyznania Sarajewu tytułu Europejskiej Stolicy Kultury w 2014 roku.

  Milan Zver, sprawozdawca – (SL) Panie Przewodniczący! Dziękuję za poprowadzenie dzisiejszej debaty w sposób demokratyczny i szczodry, co pozwoliło wielu posłom wziąć w niej udział. Przede wszystkim była to debata wysokiej jakości, skoncentrowana na następujących kwestiach: chcemy wzmocnić i utrzymać nasze bieżące programy na rzecz mobilności, wchodzące w skład projektów dotyczących uczenia się przez całe życie i inicjatywy „Mobilna młodzież”. Dla państw członkowskich mamy przesłanie, by zwracały większą uwagę na strategie dotyczące młodzieży, obejmujące wiele sektorów, a także by więcej w nie inwestowały. Chcemy również, aby ta debata przyniosła dalsze korzyści; chcemy, aby państwa członkowskie kontynuowały reformę swoich systemów kształcenia oraz polityki społecznej, jak również rynków.

Chciałbym odpowiedzieć na jedną uwagę, która pojawiła się trakcie debaty. Dokument w sprawie programu „Mobilna młodzież” nie jest skoncentrowany w dużej mierze na znaczeniu rynku; zasadniczo chcieliśmy w ogóle uniknąć tej kwestii, ale w kilku miejscach podkreśliliśmy, że systemy kształcenia muszą dostosowywać się do potrzeb społeczeństwa oraz gospodarki i że należy w jak największym stopniu zlikwidować tę olbrzymią przepaść, tę olbrzymią lukę, tak by młodzi ludzie mieli możliwość bezproblemowego wchodzenia na rynek pracy. Co ciekawe, dokładnie takie uwagi przedstawiły organizacje młodzieżowe podczas prac przygotowawczych nad sprawozdaniem.

Na zakończenie chciałbym podkreślić, co następuje: wykorzystajmy tę pozytywną energię zaistniałą w Parlamencie Europejskim, w tej świątyni europejskiej demokracji, oraz w Komisji Europejskiej – i dołóżmy wszelkich starań, by omawiane sprawozdanie nie pozostało jedynie martwą literą.

  Mary Honeyball, sprawozdawczyni – Panie Przewodniczący! Chciałabym wszystkim podziękować za pomoc i konstruktywną postawę, które pomogły w przeprowadzeniu dzisiejszej debaty. Znaczna większość szanownych posłów, z jednym lub dwoma wyjątkami, wyraziła poparcie wobec mojego sprawozdania w sprawie wczesnego kształcenia oraz pozostałych omawianych dziś sprawozdań. Moim zdaniem naprawdę zdołaliśmy zaznaczyć wyraźnie na przyszłość, że kształcenie jest kwestią niezwykle ważną. Ma ono znaczenie nie tylko dla dzieci, bardzo małych dzieci, o których mówiłam, i młodych ludzi, o których mówili pozostali sprawozdawcy, ale ma znaczenie również dla przyszłości Europy. W związku z tym zdecydowanie popieram panią komisarz, która powiedziała, że państwa członkowskie powinny nadal inwestować w kształcenie i nie powinny wykorzystywać bieżącego klimatu gospodarczego jako pretekstu, ponieważ cięcia budżetowe w obszarze kształcenia są najgorszym możliwym posunięciem.

Kształcenie dotyczy naszej przyszłości, w której będziemy mieć ludzi zdolnych do znalezienia pracy, sprawnych, zdrowych, niebędących obciążeniem dla usług społecznych. Rozumiemy to i musimy zabrać to przesłanie z powrotem do państw członkowskich, tak aby mogły wykorzystać zasadę pomocniczości w celu zagwarantowania, by to, o czym była tu dziś mowa, zostało zrealizowane w praktyce.

  Marietje Schaake, sprawozdawczyni – Panie Przewodniczący! Ponownie zabieram głos, aby przedstawić dalsze konkretne kroki dotyczące sprawozdania w sprawie roli kultury w działaniach zewnętrznych UE, o którym rozmawialiśmy dziś rano. Na początek zacytuję węgierskiego dyplomatę przebywającego w USA, pana Simonyia, który powiedział, że „pod względem kulturowym rock and roll był decydującym elementem w procesie rozluźniania społeczeństw komunistycznych i przybliżania ich do wolnego świata”. Kiedy przyjrzymy się szczególnie powstaniom młodego pokolenia, jakie ostatnio wybuchają w Afryce Północnej i na Środkowym Wschodzie, to zauważymy, że obecnie Internet jest tym decydującym elementem, który przybliża ich do wolnego świata. Potrzebujemy strategii na rzecz wolności Internetu, aby umożliwić wolność wypowiedzi, wolność prasy, dostęp do informacji i dostęp do treści twórczych i edukacyjnych.

To jest zadanie priorytetowe, ale w sprawozdaniu znajduje się wiele konkretnych zaleceń, których podstawy zostały ustanowione zarówno w traktacie lizbońskim, jak i na mocy ratyfikacji konwencji UNESCO. Teraz musimy wdrożyć je w praktyce.

Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinna koordynować prace poszczególnych dyrekcji generalnych i stworzyć DG ds. dyplomacji na rzecz kultury i dyplomacji cyfrowej. Należy szkolić personel ESDZ i stworzyć stanowisko attaché kulturalnego w każdej placówce UE. Potrzebna jest koordynacja działań, ich usprawnienie i włączenie do głównego nurtu działań za pośrednictwem międzyinstytucjonalnej grupy zadaniowej, która powinna składać sprawozdania przed Parlamentem Europejskim.

Prosimy Komisję o przyjęcie w roku 2011 zielonej księgi, a następnie komunikatu w sprawie strategii na rzecz współpracy kulturalnej w działaniach zewnętrznych UE. Apelujemy również o budowanie zdolności poprzez finansowanie inicjatyw niezależnych od rządów. Ponadto chcemy, aby działania UE w dziedzinie kultury były promowane na świecie także za pośrednictwem Internetu.

Istniejące programy, jak europejska polityka sąsiedztwa i europejski instrument na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka, zawierają elementy kulturowe, które należy skoordynować i strategicznie lokować. Musimy także chronić i propagować dziedzictwo kulturowe, na przykład za pomocą programu „Błękitna tarcza”, i nawiązać w krajami trzecimi dialog w obszarze polityki kulturalnej.

Prawa człowieka powinny być szanowane, a argumenty kulturowe nigdy nie mogą być wykorzystywane do uzasadnienia jakiegokolwiek naruszenia praw człowieka. Zalecam, aby przeczytali Państwo omawiane sprawozdanie. Uważam, że dzisiejsza debata dowodzi, iż w UE wciąż potrzebujemy dalszych rozmów dotyczących kultury.

  Marie-Thérèse Sanchez-Schmid, sprawozdawczyni – (FR) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz! Po wysłuchaniu wszystkich wystąpień chcę podziękować Koleżankom i Kolegom Posłom, kontrsprawozdawcom oraz sprawozdawcom komisji opiniodawczych, którzy zasugerowali mi liczne koncepcje i umożliwili ulepszenie tekstu, którego dotyczy dzisiejsze głosowanie.

Chciałabym teraz spojrzeć wraz z Państwem dalej w przyszłość. W jaki sposób zamierzamy wykorzystać to sprawozdanie? Prosimy Komisję o przygotowanie białej księgi, przy wykorzystaniu wcześniej opracowanej zielonej księgi, tak aby przeprowadzić przegląd prowadzący do opracowania strategii na rzecz branży twórczej i branży kultury. Z niecierpliwością oczekujemy również na wnioski legislacyjne dotyczące opodatkowania dóbr kultury, organizacji zarządzania zbiorowego oraz przydziałów z budżetu na programy związane z kulturą, kształceniem i mediami.

Musimy przełożyć nasze ambicje na konkretne środki. Czemu nie wprowadzimy od razu obniżonej stawki VAT na wszystkie produkty kultury, niezależnie od tego, czy wykorzystują media tradycyjne, czy też Internet? Rozbieżności w opodatkowaniu prowadzą do zakłóceń, które bez wyjątku kolidują z konkurencyjnością europejskich przedsiębiorstw. Amerykanie od dłuższego czasu mają przewagę konkurencyjną dzięki moratorium na podatki od tego rodzaju usług. Czy Europa coś z tym zrobi? Czemu nie zastanowimy się także nad wprowadzeniem w całej Europie jednej ceny książek w wersji cyfrowej? Francuski polityk Edouard Herriot powiedział kiedyś: „Kultura jest tym, co nam pozostaje, kiedy wszystko zapomnieliśmy”. Niemniej jednak kultura może zostać szybko zapomniana, jeśli nie będziemy jej chronić, nie będziemy jej podtrzymywać, jeśli nie będziemy nią zainteresowani.

Mam nadzieję, że Europa zapewni sobie środki na wsparcie własnej kultury, tak aby model kulturowy i dziedzictwo kulturowe mogły nadal wywierać swój wpływ, aby Europa mogła chronić swą tożsamość i rozwijać gospodarkę.

  Przewodniczący – Otrzymałem jeden projekt rezolucji⁽¹⁾złożony zgodnie z art. 115 ust. 5 Regulaminu.

Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się dziś w południe.

Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)

  Elena Oana Antonescu (PPE), na piśmie – (RO) Przyszłość Unii Europejskiej spoczywa na młodych ludziach, na ich potencjale i umiejętności wykorzystania bieżącego projektu europejskiego, a następnie nadania mu nowego wymiaru, polegającego na włączeniu społecznym i współpracy pomiędzy państwami członkowskimi. Pierwszym warunkiem zagwarantowania, aby dzisiejsza młodzież stała się w przyszłości obywatelami Europy, jest umożliwienie im wzajemnego poznania. Oznacza to poznawanie przez nich jak najszerszej gamy kultur w Europie, swobodne przemieszczanie się i studiowanie w jak największej liczbie państw członkowskich. Mając to na uwadze, myślę, że programy na rzecz uczenia się przez całe życie, takie jak Erasmus czy Leonardo da Vinci, muszą w nadchodzących latach otrzymywać większe wsparcie finansowe władz. Europa potrzebuje tego, by coraz większa liczba uczniów i studentów poznawała nowy model społeczny, edukacyjny i kulturowy. Uważam, że programy na rzecz mobilności skierowane do młodych ludzi z powodzeniem przyczynią się do zmian w nastawieniu młodych Europejczyków i pozwolą im stworzyć wspólną wizję Europy w różnych obszarach, począwszy od kształcenia, nauki i badań, aż po kulturę i wspólne wartości.

  Dominique Baudis (PPE), na piśmie – (FR) Przedmiotowe sprawozdanie zawiera jasne przesłanie: Unia Europejska musi uwzględnić w swojej polityce zagranicznej spójną i skoordynowaną strategię na rzecz kultury. Obecnie zachodzą głębokie zmiany w odniesieniu do więzi łączących Europę i kraje położone na południe od Morza Śródziemnego. Nad światem arabskim wieje wiatr wolności. Kultura stanowi ważny składnik majątku. Przyczynia się do budowania mocnej i długotrwałej demokracji. Wymiana kulturowa i naukowa stymuluje rozwój zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego. Współpraca kulturalna jest także jednym z kluczy do sukcesu Unii w regionie Morza Śródziemnego. Sprawia, że narody dzielą się ze sobą i wzajemnie na siebie oddziałują, szanują i codziennie lepiej rozumieją.

  Sergio Berlato (PPE), na piśmie – (IT) Od lat 90. ubiegłego wieku w Unii Europejskiej trwa gwałtowny rozwój przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej pod względem utworzonych miejsc pracy oraz wkładu wniesionego w produkt krajowy brutto. Przedsiębiorstwa z tych branż mają dwojaki charakter: z ekonomicznego punktu widzenia pomagają w generowaniu zatrudnienia i wzrostu, a z kulturowego punktu widzenia ułatwiają integrację społeczną obywateli. Komisja w zielonej księdze oficjalnie uznaje ekonomiczne i społeczne znaczenie tego sektora gospodarki. O ile niektórzy nasi partnerzy międzynarodowi w dużej mierze wykorzystują już liczne zasoby oferowane przez przedsiębiorstwa z branży kultury i branży twórczej, to Unia Europejska nie opracowała jeszcze strategii opartej na działalności kulturalnej. Moim zdaniem wyzwania wynikające z globalizacji stanowią wspaniałą okazję do rozwoju tych przedsiębiorstw, które mogą zwiększyć swój potencjał gospodarczy i potencjał tworzenia miejsc pracy. Mówiąc konkretnie, oznacza to, że zdolność przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej do wzmocnienia spójności społecznej i terytorialnej będzie zależeć od inwestycji strategicznych. Konieczna będzie także współpraca z władzami lokalnymi, wymiana wiedzy specjalistycznej i sprawdzonych praktyk. Uważam również, że lepsza ochrona praw własności intelektualnej stanowi podstawowy warunek ochrony różnorodności kulturowej w Europie.

  Vilija Blinkevičiūtė (S&D), na piśmie – (LT) Komunikat Komisji Europejskiej zatytułowany „Wczesne kształcenie dzieci i opieka nad nimi” jest inicjatywą mile widzianą, ponieważ dotyczy problemów w obszarze kształcenia dzieci i ma na celu znalezienie sposobów na zapewnienie dzieciom najlepszego startu w nowoczesnym świecie. Moim zdaniem jednak w dokumencie Komisji zabrakło analizy badań i danych dotyczących kształcenia dzieci, opieki nad nimi i ochrony socjalnej, która uwzględniałyby informacje ze wszystkich 27 państw członkowskich Unii Europejskiej. Ponadto chciałabym zwrócić uwagę na bliski związek pomiędzy gorszą sytuacją społeczno-ekonomiczną a możliwościami w zakresie kształcenia i nauczania dzieci od najmłodszych lat, jako że rodziny o niskich dochodach zdecydowanie rzadziej decydują się na korzystanie z usług w dziedzinie wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi. Wskutek tego młodzi ludzie, którzy wyrastają w takich warunkach nie pracują ani nie korzystają z systemów kształcenia ogólnego i zawodowego. Rozumiem podejmowane przez Komisję wysiłki mające zachęcić państwa członkowskie do wymiany sprawdzonych strategii politycznych i praktyk, przy wykorzystaniu otwartej metody koordynacji, ale znacznie lepszym i skuteczniejszym rozwiązaniem byłoby opracowanie i przyjęcie wspólnych kryteriów jakości. Pomogłoby to w procesie gromadzenia danych i porównywania ich we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, ponieważ gromadzenie danych ma szczególne znaczenie przy obserwowaniu postępu i mierzeniu wyników. Chciałabym zauważyć, że brakuje przede wszystkim informacji na temat dzieci z rodzin mających problemy socjalne, dzieci o specjalnych potrzebach oraz dzieci znajdujących się w niekorzystnej sytuacji.

  Zuzana Brzobohatá (S&D), na piśmie – (CS) Przedmiotowe sprawozdanie z własnej inicjatywy dotyczy kwestii mobilności młodych ludzi, obecnej w strategii UE 2020. Niewątpliwie zwiększenie konkurencyjności młodych ludzi poprzez zapewnienie im w ramach systemu szkolnictwa wyższego warunków umożliwiających im spędzenie przynajmniej jednego roku w innym państwie członkowskim jest słusznym krokiem. Mobilność, system uznawania ocen i inne środki ograniczą wzrost stopy bezrobocia wśród młodych ludzi, która obecnie w UE jest alarmująco wysoka i wynosi średnio 21 %. Osobiście z dużym zadowoleniem przyjmuję apel do Komisji i państw członkowskich dotyczący wsparcia na rzecz wolontariatu oraz wprowadzenia przepisów prawnych, które umożliwią wliczenie wolontariatu wykonywanego przez osoby bezrobotne w staż pracy. Środek ten, szczególnie u osób młodych, doprowadzi do wzmocnienia nawyku pracy, zwiększenia konkurencyjności i motywacji w poszukiwaniu zatrudnienia. Moim zdaniem nie mniej ważny jest trwały związek pomiędzy wymogami rynku pracy a kształceniem zawodowym; związek, który musi być bardzo elastyczny, tak aby przyszli absolwenci znajdowali miejsce na rynku pracy, tym samym przyczyniając się do stopniowego zmniejszania bezrobocia młodych ludzi.

  Ioan Enciu (S&D), na piśmie – (RO) Chciałbym wyrazić zdecydowane poparcie dla inicjatywy „Mobilna młodzież”, mającej na celu usprawnienie systemów kształcenia i szkolenia zawodowego w Europie. Moim zdaniem ma to największe znaczenie przy opracowywaniu konkretnych strategii na rzecz mobilności młodzieży oraz ułatwiania przejścia od etapu kształcenia do etapu życia zawodowego. Ważnym czynnikiem, który należy uwzględnić, jest to, że młodzi ludzie są jedną z tych grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu gospodarczego. Mamy obowiązek wspierania młodych ludzi wchodzących na rynek pracy, zarówno dla ich dobra, jak i dla dobra europejskiej gospodarki. Dzisiejsi młodzi ludzie są przyszłymi przywódcami. Dlatego tak ważne jest, aby mieli teraz szansę rozwijać swoje umiejętności, zdolności i pogłębiać wiedzę, co w bliskiej przyszłości pozwoli im wnieść ważny wkład w rozwój i wzrost gospodarczy Unii Europejskiej. Musimy zbudować podstawy pod konkretne strategie polityczne mające wspierać młodych ludzi i zapewniać im zwiększoną mobilność oraz szansę studiowania za granicą. Mobilność ma za zadanie nie tylko wspierać gospodarkę, ale także jednocześnie w istotny sposób przyczyniać się do budowania spójności kulturowej na szczeblu europejskim.

  Kinga Gál (PPE), na piśmie – (HU) Sądzę, że nasza dyskusja poświęcona kształceniu i kulturze jest ważna i chciałabym dodać do niej pewne podejście, którego dotychczas pod wieloma istotnymi względami zabrakło. Wzajemne zrozumienie i szacunek stanowią podstawowe warunki harmonijnego i pomyślnego współistnienia tradycyjnych społeczności narodowych, mniejszości i większości etnicznych. Kształcenie odgrywa w tym zasadniczą rolę. Gdyby w szkołach państwowych uczono historii i literatury wspólnot mniejszościowych, a wysiłki edukacyjne mniejszości uwzględniałyby kulturę większości, żyjące obok siebie społeczności współistniałyby w większej harmonii. W zrozumieniu kulturowym ważną rolę odgrywa również edukacja językowa. Dotyczy to nie tylko procesu nauki języków obcych z całego świata, ale również związku pomiędzy językami większości i mniejszości narodowych żyjących obok siebie. Uważam, że przedstawiciele mniejszości powinni uczyć się języka większości i vice versa. Każdy mógłby wieść lepsze życie, z wzajemnością okazując innym szacunek. Jednocześnie dorastające pokolenia dzięki poznawaniu innych języków budowałyby bardziej pozytywne nastawienie wobec innych grup, łatwiej nawiązywałyby stosunki z rówieśnikami, co miałoby decydujące znaczenie dla przyszłości tych regionów. I na koniec – uważam, że należy wspomnieć o znaczeniu głębokiego zrozumienia dziedzictwa kulturowego, tak aby społeczności żyjące razem mogły uznawać i nawzajem szanować swoje wartości kulturowe. Myślę, że zadaniem Komisji jest propagowanie tych aspektów, a Parlamentu – wzmocnienie wsparcia teoretycznego i politycznego.

  Filiz Hakaeva Hyusmenovа (ALDE), na piśmie – (BG) Młodzi ludzie są siłą napędową każdego społeczeństwa i jego przyszłością. Ich kształcenie, szkolenie zawodowe, kwalifikacje oraz integracja na rynku pracy stanowią podstawy realizacji strategii Europa 2020, mającej na celu inteligentny, trwały wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu. Dlatego zdecydowanie wierzę, że Europa musi nadal inwestować w ich rozwój oraz nieustannie rozwijać i rozpowszechniać inicjatywy takie jak Erasmus, Leonardo i „Mobilna młodzież”. Poprawienie jakości kształcenia ogólnego i zawodowego, a także zwiększenie dostępu młodych ludzi do tych systemów to ważne kroki w kierunku zmniejszenia bezrobocia i rozwoju gospodarki europejskiej. Niestety w Europie wciąż są regiony i grupy społeczne o ograniczonych pod tym względem możliwościach. Należy skoordynować wysiłki, aby rozwiązać ten problem. Ważne jest również, aby programy kształcenia i szkolenia zawodowego były ściślej powiązane z zapotrzebowaniem przedsiębiorstw, a także aby stymulowały potencjał i kreatywność młodych ludzi w celu zwiększenia ich konkurencyjności na rynku pracy. Popieram dążenie do zwiększenia mobilności młodzieży zarówno w czasie edukacji, jak i w związku z życiem zawodowym. Sądzę, że jest to ważny warunek niezbędny do rozwijania nowych umiejętności i zwiększania świadomości ich europejskiej tożsamości.

  Filip Kaczmarek (PPE), na piśmie – (PL) Szanowni Państwo! Kulturowy wymiar działań zewnętrznych UE to wymiar ważny i bardzo potrzebny. Generalnie kultura europejska jest na świecie postrzegana jako atrakcyjna i pożądana. Trudniej jest uzyskać akceptację europejskich wartości. Pracując we Wspólnym Zgromadzeniu Parlamentarnym AKP-UE, wielokrotnie doświadczyłem różnic kulturowych i ich skutków.

Jako Europejczycy, regularnie staramy się promować wartości i zasady, które dla nas mają charakter fundamentalny i niezbywalny. Dość często spotyka się to z niezrozumieniem ze strony naszych partnerów. Niektórzy z nich dopatrują się w tym wręcz swoistego imperializmu kulturowego. Dlatego właśnie tak trudno jest przekonać naszych partnerów, że wartości promowane przez Unię Europejską nie są próbą narzucenia innym naszego sposobu myślenia. To, że staramy się upowszechnić nasze ideały, na przykład w zakresie praw człowieka, wynika po prostu z moralnego imperatywu. Szanujemy odmienność i różnorodność, ale nie możemy zrezygnować z zasad, które uznaliśmy za podstawowe. Nie zaakceptujemy dyskryminacji, nie zrezygnujemy z ochrony ludzkiego życia i jego godności. W tej sprawie Unia jest zjednoczona i jednolita.

  Ádám Kósa (PPE), na piśmie – (HU) Chciałbym pogratulować Pani Poseł Honeyball wspaniale wykonanej pracy i uwidocznienia kluczowych aspektów, które w przeszłości nie były w wystarczającym stopniu brane pod uwagę. Mam na myśli przede wszystkim uznanie związku między ubóstwem, niekorzystną sytuacją a słabymi wynikami w nauce. Chciałbym przypomnieć Koleżankom i Kolegom, że jest jeszcze dodatkowy związek: niekorzystna sytuacja jest szczególnie wyraźnie widoczna w przypadkach, gdy dziecko jest niepełnosprawne, a jego niewystarczająco poinformowani rodzice ani tego nie rozumieją, ani nie akceptują. W sprawozdaniu, nad którym obecnie pracuję poświęcę tej kwestii szczególną uwagę. Prace wykonane przez panią poseł Honeyball, a zwłaszcza przyjęcie podejścia skupiającego się na dziecku, będą w przyszłości stanowiły świetny punkt odniesienia. W projekcie sprawozdania „zwraca się uwagę na ogólne znaczenie badań przed rozpoczęciem nauki w szkole, ze szczególnym naciskiem na naukę języków, a także na wielojęzyczność i różnorodność językową”, co z radością i entuzjazmem popieram. Zgadzam się, że wspieranie wczesnego rozwoju dzieci niepełnosprawnych i pomaganie im w zdobywaniu właściwych zdolności językowych jest podstawą inwestycją w zasoby ludzkie, która stanowi ich jedyną życiową szansę. W celu rozwinięcia kompetencji językowych u dzieci głuchych ważne jest również, aby najpierw poznały one swój język ojczysty (język migowy), co w przyszłości pozwoli im stać się osobami wielojęzycznymi. Jest to inwestycja na rzecz osiągnięcia celów strategii UE 2020 i zwiększenia stopy zatrudnienia, w celu zbudowania dostępnego, integracyjnego i zrównoważonego społeczeństwa.

  Paweł Robert Kowal (ECR), na piśmie – (PL) Wsparcie dla mobilności młodzieży, przede wszystkim z krajów należących do Partnerstwa Wschodniego i Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego, jest szczególnie ważne w kontekście ostatnich wydarzeń na Białorusi i w Afryce Północnej. Rozpoczynające się obecnie procesy przemian demokratycznych w Egipcie i Tunezji mogą zostać wzmocnione dzięki wysiłkom UE na rzecz kształcenia obywateli tych krajów w duchu demokracji oraz poszanowania rządów prawa i praw człowieka.

Wykształceni obywatele to największy wróg dyktatorów i reżimów totalitarnych. Przy organizacji takich programów można skorzystać z doświadczeń krajów członkowskich UE. Dla przykładu w Polsce istnieje program im. Konstantego Kalinowskiego, który realizowany jest między innymi przez Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego – międzynarodową placówkę, która umożliwia naukę w Polsce studentom ze Wschodu i z Bałkanów. Unia powinna także wzmocnić wysiłki na rzecz powstania Uniwersytetu Partnerstwa Wschodniego, na wzór Uniwersytetu Euro-śródziemnomorskiego w Słowenii. UE powinna wspierać inicjatywy młodych i zdolnych ludzi w zakresie promocji jej poszczególnych strategii politycznych. Dobrym przykładem takiej działalności jest portal Eastbook.eu, którego założyciele codziennie informują tysiące już internautów o wydarzeniach w krajach Partnerstwa Wschodniego i o postępach programu. UE powinna również wspierać wyjazdy studyjne młodzieży z krajów członkowskich do krajów sąsiedztwa. Pomaga to przełamywać bariery kulturowe. Godna pochwały jest tu inicjatywa Eurobus – organizowany co roku objazd młodzieży z krajów UE po Ukrainie.

  Elżbieta Katarzyna Łukacijewska (PPE), na piśmie – (PL) Koleżanki i Koledzy! Przyjęcie w czerwcu ubiegłego roku nowej unijnej strategii „Europa 2020” ma przyczynić się do wyjścia z kryzysu gospodarczego i dalszego rozwoju Unii Europejskiej. Jest to istotny krok także na rzecz utrzymania, a nawet zwiększenia, mobilności młodzieży.

Jednym z priorytetów strategii „Europa 2020” jest „Młodzież w drodze”, inicjatywa, której celem jest poprawa wyników systemów kształcenia oraz ułatwianie młodzieży wejścia na rynek pracy. Realizacja tego celu ma się dokonać właśnie poprzez rozwój idei wymiany młodzieży i nabywania przez nią nowych umiejętności. Z danych statystycznych wynika, że obecnie aż 15% młodych osób przedwcześnie kończy naukę, zdobywając tym samym kwalifikacje, które nie zaspokajają potrzeb rynku pracy. Dodatkowo jedynie około 1/3 osób posiada wykształcenie wyższe i jest to odsetek znacznie niższy niż na przykład w Stanach Zjednoczonych czy Japonii. Dlatego też jednym z ważniejszych wyzwań stojących przed Unią Europejską jest szczególne skupienie uwagi i środków finansowych na tych dwóch problemach. Poprawa sytuacji nie nastąpi jednak, jeżeli zarówno Komisja, jak i państwa członkowskie nie zrealizują wytycznych zawartych w strategii „Europa 2020”. Mobilność młodzieży jest jednym z kluczy do dalszego rozwoju Europy i, jeżeli aspirujemy do statusu najbardziej innowacyjnej gospodarki świata, nie możemy pomijać inwestowania w kapitał ludzki, szczególnie w młodych ludzi.

  Ramona Nicole Mănescu (ALDE), na piśmie – (RO) W kontekście bieżącego kryzysu gospodarczego Unia Europejska potrzebuje ogólnej strategii opartej na innowacji i kreatywności, która przyczyni się do wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy. Dlatego właśnie należy stymulować przedsiębiorstwa z branży kultury i branży twórczej. Uważam zatem, że musimy teraz w Europie zapewnić lepszą dystrybucję prac twórczych oraz wolny dostęp do nich w Internecie, lecz nie możemy jednocześnie ignorować tego, że artyści i ich dzieła muszą być chronieni i otrzymywać sprawiedliwe wynagrodzenie. Mając to na uwadze, musimy stworzyć ramy prawne zdolne do wsparcia rozwoju przedsiębiorstw z tych branż i budowania zaufania wśród konsumentów oraz osób działających na rynku cyfrowym, ponieważ sektor ten może ułatwić tworzenie nowych miejsc pracy, a tym samym przyczynić się do rozwoju różnorodności kulturowej Unii Europejskiej oraz jej potencjału innowacyjnego. Jednocześnie uważam, że potrzebne są nam nowe modele biznesowe, które dzięki wykorzystaniu korzyści płynących z jednolitego rynku cyfrowego wesprą rozwój tych przedsiębiorstw. Na zakończenie dodam, że moim zdaniem przedmiotowe sprawozdanie stanowi pierwszy krok w procesie rozwoju tego sektora. Komisja i państwa członkowskie muszą jednak dołożyć starań, aby przemienić branżę kultury i branżę twórczą w kluczowe sektory gospodarki europejskiej.

  Iosif Matula (PPE), na piśmie – (RO) Cieszę się, że w ramach strategii Europa 2020 zwracamy szczególną uwagę na młodych ludzi, uwzględniając zwłaszcza wyzwania demograficzne, z jakimi musimy się zmierzyć. W tym kontekście przewodnia inicjatywa Komisji Europejskiej, program „Mobilna młodzież”, daje nam konkretne środki na rzecz podniesienia poziomu kształcenia i szkolenia zawodowego, między innymi poprzez mobilność i ułatwienie dostępu do zatrudnienia. Oprócz kwestii takich jak obniżenie odsetka młodych ludzi przedwcześnie kończących naukę i zwiększenie udziału osób z wyższym wykształceniem przed rokiem 2020, chciałbym podkreślić jeszcze inne aspekty, które mogą stanowić wsparcie dla młodych ludzi. Pierwszym z nich jest znaczenie opracowania bardziej elastycznych programów edukacyjnych, które pozwolą na jednoczesne wykonywanie pracy. Drugim aspektem jest system mobilności wirtualnej, która uzupełnia mobilność terytorialną. Kolejnym aspektem jest zachęcanie przedsiębiorstw prywatnych do oferowania studentom stypendiów. Wsparcie jest równie ważne dla prywatnych inicjatyw młodzieżowych, które mogą prowadzić do tworzenia zatrudnienia, a dzięki temu – do integracji społecznej.

  Alajos Mészáros (PPE), na piśmie – (HU) Bezrobocie młodzieży spowodowane kryzysem gospodarczym jest poważnym wzywaniem w całej UE, a jak na razie ani UE, ani państwa członkowskie nie podeszły do tej kwestii właściwie. Sytuacja młodych ludzi w obszarze zatrudnienia zależy od ogólnej polityki ekonomicznej; państwa członkowskie powinny zatem iść w kierunku inwestycji i tworzenia miejsc pracy. Niestety środki oszczędnościowe, które są odczuwalne także na Węgrzech i wpływają między innymi na system szkolnictwa, jak również cięcia wydatków, które wpływają na tworzenie zatrudnienia, tak naprawdę nie pomagają młodym ludziom; jest wręcz przeciwnie, uczucie odizolowania młodzieży od społeczeństwa i rynku pracy może stanowić długoterminowe zagrożenie dla gospodarki. Kryzys gospodarczy nie powinien być powodem do ograniczania wydatków na edukację, ponieważ zwalczanie skutków kryzysu wymaga zapewnienia młodym ludziom wyższego poziomu wykształcenia. Powodzenie i efektywność inicjatywy „Mobilna młodzież” zależy w dużym stopniu od stanowiska i kluczowych działań państw członkowskich oraz wsparcia finansowego, jakie zapewniają na szczeblu narodowym na rzecz realizacji tych programów, które mogą przyczynić się do społecznej integracji młodych ludzi. Ważna jest również rola, jaką w dziedzinie edukacji i mobilności odgrywają lokalne placówki szkolnictwa, a także lokalne i regionalne władze; dlatego – moim zdaniem – należy wspierać mobilność nauczycieli oraz innych osób pracujących z młodzieżą i pracowników sektora oświaty, ponieważ to właśnie oni mogą zmotywować młodzież. Aby zrealizować te cele UE, należy stworzyć podejście partnerskie również w odniesieniu do lokalnych i regionalnych władza.

  Marie-Thérèse Sanchez-Schmid (PPE), na piśmie – (FR) Poparłam przedmiotowe sprawozdanie, w którym potwierdziliśmy nasze ambitne plany dotyczące młodych ludzi w Europie. Jednym z najważniejszych celów w ramach strategii Europa 2020 jest kształcenie młodych ludzi; inicjatywa ta do roku 2020 ma na celu obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną z 15 % do 10 % oraz zwiększenie udziału osób posiadających wyższe wykształcenie z 31 % do 40 %. Niemniej jednak chciałabym podkreślić jeden aspekt: przeszkody dla mobilności młodych ludzi. Obecnie szacuje się, że jedynie 4 % studentów europejskich w trakcie trwania studiów otrzymuje stypendium w ramach programu Erasmus. Ten odsetek jest wciąż zbyt niski, ponieważ wiemy, że rok spędzony za granicą bardzo dobrze wygląda w CV, gdyż oznacza olbrzymie korzyści pod względem nauki, zwłaszcza w odniesieniu do języków obcych, otwartego podejścia do świata i umiejętności. Do wyjaśnienia tej liczby mogą posłużyć trzy czynniki: to, że wielu studentów nawet nie wie, że istnieją takie szanse studiowania za granicą; koszty, jakie student musi ponieść w związku z rocznym pobytem na stypendium Erasmus; oraz złożony proces uznawania dotychczasowych osiągnięć. Europa i państwa członkowskie muszą zaangażować się we wszystkich tych obszarach, tak aby program Erasmus, jeden z największych sukcesów UE, stał się sukcesem dostępnym dla każdego.

  Csaba Sógor (PPE) , na piśmie – (HU) Inicjatywa „Mobilna młodzież” ma na celu przede wszystkim wspieranie mobilności młodzieży i zlikwidowanie przeszkód dla mobilności. Cieszę się jednak, że położono w niej zwiększony nacisk na harmonizację kształcenia i zapotrzebowania rynku pracy. Prawdopodobnie największym zmartwieniem dzisiejszych absolwentów, szczególnie tych młodych, jest to, że po ukończeniu studiów znajdują się w sytuacji, w której nie mogą wykorzystać nabytej wiedzy na rynku pracy. Tezę tę popierają alarmujące dane dotyczące bezrobocia młodych ludzi; skutki tego zjawiska prowadzą do obniżenia chęci posiadania dzieci i do późniejszego zakładania rodziny, tym samym pogłębiając negatywne procesy demograficzne. Oczywiście problem ten jest znany zarówno na szczeblu Unii Europejskiej, jak i na szczeblu państw członkowskich. Jego rozwiązanie jednakże leży w rękach tych ostatnich, ponieważ tylko one mogą zreorganizować i zreformować narodowe systemy szkolnictwa oraz dostosować je do nowych warunków społeczno-gospodarczych. Zadanie UE polega na stworzeniu ram tego procesu i powstrzymaniu państw członkowskich przed straceniem z oczu prawdziwego celu, a jednocześnie na ich zachęcaniu i motywowaniu do realizacji reform, które w krótkim okresie są trudne, ale zdecydowanie przyniosą korzyści w długiej perspektywie.

  Bogusław Sonik (PPE), na piśmie – (PL) W dobie kryzysu ekonomicznego, kiedy to niektóre państwa członkowskie ograniczają inwestycje na kształcenie i szkolenie, cieszę się, że Parlament przyjmuje dzisiaj sprawozdanie w sprawie programu „Młodzież w drodze”.

W ostatnich latach to właśnie młodzi ludzie najdotkliwiej odczuli skutki kryzysu. Stopa bezrobocia wśród młodzieży w UE przekroczyła 20 %, czyli jest dwukrotnie wyższa niż w przypadku dorosłych, a w niektórych państwach członkowskich stopa ta sięga 40 %. Cięcia budżetowe mają bezpośredni wpływ na perspektywy i możliwości rozwoju młodych ludzi. Wiedza i umiejętności młodzieży są niezbędne dla osiągnięcia inteligentnego i zrównoważonego rozwoju. Program „Młodzież w drodze”, sztandarowa inicjatywa strategii Europa 2020, powinien dążyć do zwiększenia atrakcyjności szkolnictwa wyższego w Europie, podniesienia jakości kształcenia oraz zwiększenia mobilności uczniów i pracowników. Inicjatywa ta umożliwia młodzieży zdobywanie wiedzy, umiejętności i kompetencji niezbędnych w pracy i w życiu. Te priorytety i cele nie zostaną w pełni zrealizowane i osiągnięte, jeśli UE nie zapewni w swoim budżecie długofalowego wsparcia finansowego. Dlatego tak ważne jest, aby program ten uzyskał wysokie dofinansowanie, nie zapominając jednocześnie o tym, jak ważna jest jego dalsza ciągła promocja i właściwa polityka informacyjna.

  Jutta Steinruck (S&D), na piśmie – (DE) Przedmiotowe sprawozdanie rzuca trochę światła na zbyt często lekceważoną kategorię zawodową. Czym byłaby europejska kultura bez artystów? Przy wspieraniu ekonomicznego rozwoju przedsiębiorstw z branży twórczej nie wolno nam zapominać o osobach pracujących w sektorze. Byłam kontrsprawozdawczynią mojej grupy w Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, dlatego szczególnie ważna jest dla mnie sytuacja oraz warunki, w jakich żyją twórcy w Europie. Niestety wiele spośród 5 milionów osób pracujących w sektorze twórczym nie ma stałych dochodów. Pracowanie w dwóch czy trzech miejscach nie należy do rzadkości, ponieważ z jednej pracy nie można wyżyć. Problemem jest także brak ubezpieczenia zdrowotnego i emerytalnego. Umowy są zazwyczaj niepewne, a wielu twórców ma problemy z zaplanowaniem pracy na kilka miesięcy naprzód. Ponadto standardową praktyką, także dla osób pracujących w sektorze twórczym, musi być zapewnienie właściwego poziomu ochrony socjalnej, w tym stosownych ubezpieczeń na wypadek bezrobocia, choroby i podeszłego wieku. Cieszę się, że sprawozdawczyni zgodziła się ze stanowiskiem Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, które uwzględniła w omawianym sprawozdaniu. Teraz Komisja i państwa członkowskie muszą usunąć te braki społeczne i obiecać wielu twórczym umysłom w Europie, że artyści nie będą musieli żyć jak obywatele drugiej kategorii.

  Emil Stoyanov (PPE), na piśmie – (BG) Chciałbym pogratulować sprawozdawczyni świetnej pracy i owocnej współpracy przy omawianym sprawozdaniu. Chcę raz jeszcze podkreślić olbrzymi potencjał ekonomiczny i kulturowy, a także wyjątkowy charakter przedsiębiorstw z branży twórczej. Funkcjonują one w bardzo delikatnym obszarze pomiędzy głównym nurtem przedsiębiorczości a tworzeniem dóbr kultury. To niezwykłe, że nawet w obecnej sytuacji ten sektor jest jednym z najbardziej dynamicznych i innowacyjnych w Europie. Kolejnym aspektem wartym podkreślenia jest to, że branża twórcza oferuje potencjał gospodarczy i zapewnia około 5 milionów miejsc pracy w UE. Niestety mój wniosek, aby Komisja Europejska i państwa członkowskie zastanowiły się nad możliwością utworzenia dedykowanych funduszy europejskich i narodowych, które zapewniałyby środki finansowe na korzystne pożyczki dla tego sektora, został odrzucony małą większością głosów jeszcze w Komisji Kultury i Edukacji. Niemniej jednak jestem przekonany, że mój pomysł przyniesie efekty i zostanie przyjęty w niedalekiej przyszłości. Uważam, że jest to niezwykle ważne dla wsparcia i rozwoju przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej, ponieważ nie prowadzą one działalności komercyjnej i w związku z tym potrzebują preferencyjnych pożyczek, których obecnie banki nie mogą im udzielać, tak jak to robią w przypadku przedsiębiorstw z innych branż.

  Rafał Trzaskowski (PPE), na piśmie – (PL) W PE nawołujemy do konkretów – uznania przez Komisję Europejską sektora kreatywnego za jedną z najbardziej produktywnych części unijnej gospodarki, a tym samym potraktowanie jego rozwoju w sposób absolutnie priorytetowy. W tym celu chcemy przede wszystkim zwiększyć możliwość finansowania z unijnego budżetu sektora twórczego, jako filaru inteligentnego wzrostu gospodarczego. Możliwe przecież jest tworzenie synergii między unijnymi programami wspierania kultury, takimi jak choćby Kultura 2007-13, z już istniejącymi unijnymi programami badawczymi (jak 8. program ramowy wspierający rozwój technologiczny UE), lub poszerzenie możliwości wydatkowania pieniędzy z już istniejących funduszy (takich jak choćby Europejski Fundusz Społeczny). Równolegle zalecamy wspieranie powstawania nowych innowacyjnych instrumentów finansowych (kompilacji gwarancji bankowych, zwrotnych zaliczek oraz inteligentnych kredytów), dzięki którym twórcom, czy małym i średnim przedsiębiorcom z branży kreatywnej łatwiej byłoby inicjować swoje przedsięwzięcia. Pieniądze to, rzecz jasna, nie wszystko. Postulujemy m.in. wzmacnianie współpracy między sektorem kultury i sektorem twórczym, a europejskimi uniwersytetami, zwiększenie liczby specjalistycznych szkoleń dla młodzieży oraz mobilności wszystkich twórców i ludzi kultury. W tym celu zamierzamy stworzyć wielojęzykową platformę internetową, która posłużyłaby do wymiany doświadczeń między twórcami, a w konsekwencji do stworzenia jeszcze ściślejszej sieci powiązań pomiędzy wszystkimi, dla których rozwój przemysłu kreatywnego w Europie jest istotny.

PRZEWODNICZY: JERZY BUZEK
Przewodniczący

(1) Patrz protokół.

10. Oświadczenie Przewodniczącego

  Przewodniczący – Wczoraj po południu w hiszpańskiej prowincji Murcia zatrzęsła się ziemia. Zginęło co najmniej osiem osób. Wiele zostało rannych. Trzy godziny temu mówił o tym wiceprzewodniczący Martínez Martínez. W imieniu Parlamentu Europejskiego składam kondolencje rodzinom ofiar. Wszystkim rannym życzymy szybkiego powrotu do zdrowia. Podziwiamy także natychmiastową reakcję i wysiłek mieszkańców, którzy zaangażowali się w akcję ratunkową. Właśnie wysyłam do władz Hiszpanii list kondolencyjny w tej sprawie.

  Cristina Gutiérrez-Cortines (PPE) – (ES) Panie Przewodniczący! Bardzo Panu dziękuję za słowa współczucia i wsparcia.

Tragedia w Lorca staje się oczywista. Na tę chwilę wiemy, że osiem osób zmarło, wśród nich dwie ciężarne kobiety i 12-letni chłopiec, ponad 250 osób zostało rannych, a szkody powstały w 80% domów. Oznacza to, że od tego momentu i na tę chwilę wielu mieszkańców miasta Lorca jest bezdomnych. Wielu jego mieszkańców straciło miejsca pracy and wraz z nimi swoje nadzieje, oczekiwania i możliwości.

Lorca ma 70 000 mieszkańców, z których 20% to imigranci, których miasto przyjęło, zapewniło im mieszkania i umożliwiło znalezienie nowego sensu w życiu. Wiem, że wspólnie, starzy i nowi mieszkańcy miasta, korzystając z pomocy instytucji i wszystkich innych, będą w stanie rozpocząć nową drogę w życiu. Muszę także powiedzieć i zaapelować do Unii Europejskiej, aby o nikim nie zapominała i aby zdołała pomóc osobom, które ucierpiały, zrozumiała ich ból i stała u ich boku, otwierając ramiona i dając nowe możliwości.

Chciałabym wszystkim Państwu bardzo podziękować i poprosić o minutę ciszy.

(Oklaski)

  Przewodniczący – Proszę wszystkich o powstanie z miejsc. Minuta ciszy.

11. Inicjatywy „Cleanup in Europe” i „Let’s do it World 2012” (pisemne oświadczenie)

  Przewodniczący – Koleżanki i Koledzy! Pod oświadczeniem pisemnym numer 3 z roku 2011 przedstawionym przez posłów Romanę Jordan Cizelj, Anę Gomes, Corinne Lepage, Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė, Indreka Taranda w sprawie inicjatyw „Cleanup in Europe” i „Let’s do it World 2012” złożyła podpisy większość posłów do Parlamentu Europejskiego. W związku z tym zgodnie z art. 123 Regulaminu zostanie ono przekazane adresatom i opublikowane w tekstach przyjętych na obecnej sesji plenarnej ze wskazaniem w protokole nazwisk sygnatariuszy. O ile wiem, pani Romana Jordan Cizelj chciała powiedzieć coś na ten temat. Bardzo proszę.

  Romana Jordan Cizelj (PPE) – (SL) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Na wstępie chciałabym Państwu podziękować za poparcie, jakiego udzieliliście przedmiotowemu oświadczeniu pisemnemu. Za jego sprawą pokazaliśmy nasze zaangażowanie na rzecz czystego środowiska naturalnego w Europejskim Roku Wolontariatu. Jednak prosiłabym, abyście nie poprzestali na podpisie, ale pomogli dopilnować, aby w przyszłym roku, w roku 2012, akcja ta, to znaczy jednodniowe sprzątanie naszego otoczenia, była sukcesem w jak największej liczbie państw, w jeszcze większej liczbie państw niż miało to miejsce dotychczas, i w ten sposób wsparli grupy zajmujące się ochroną środowiska w swoich krajach.

  Indrek Tarand (Verts/ALE) – Panie Przewodniczący! Chciałbym wszystkim podziękować za wsparcie przedmiotowej inicjatywy. Będę mówić bardzo krótko. Praca pod nadzorem pani poseł Jordan Cizelj, wspólnie z panią poseł Gomes, panią poseł Morkūnaitė-Mikulėnienė i panią poseł Lepage była przyjemnością. To prawdziwa inicjatywa obywatelska, która pokaże, jak obywatele mogą prowadzić Europę ku lepszej przyszłości.

Jednak będąc świadomym kontrowersji wokół oświadczeń pisemnych i sprzecznych opinii na temat ich skuteczności, chciałbym przeprosić tych posłów, którzy poczuli się obrażeni nasza kampanią, i powtórzyć obietnicę, którą dałem przewodniczącemu swojej podkomisji, panu posłowi Danjeanowi: obiecuję nie rozpoczynać ponownie podczas tej kadencji Parlamentu prac nad żadnym oświadczeniem pisemnym.

Mam nadzieję, że pomożecie mi Państwo dotrzymać tej obietnicy i że spotkamy się wszyscy razem ponownie podczas Dnia Akcji w roku 2012.

12. Głosowanie

  Przewodniczący – Kolejnym punktem porządku jest głosowanie.

(Wyniki i inne szczegóły głosowania: patrz protokół)

12.1. „Mobilna młodzież”: ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego (A7-0169/2011, Milan Zver) (głosowanie)

12.2. Nauczanie początkowe (A7-0099/2011, Mary Honeyball) (głosowanie)

12.3. Umowa o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Mauretanią (głosowanie)

12.4. Zamówienia publiczne (B7-0284/2011) (głosowanie)

12.5. Kryzys w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowany wzrostem cen ropy (głosowanie)

12.6. Przegląd programu Small Business Act (głosowanie)

- Przed głosowaniem nad poprawką 9:

  Niki Tzavela (EFD) – Panie Przewodniczący! My, współautorzy, wszyscy zgodziliśmy się wczoraj na kompromis w następującym brzmieniu: „Odnotowuje we wszystkich państwach członkowskich rosnący nielegalny handel importowanymi z krajów trzecich produktami podrabianymi i pirackimi, które stanowią zagrożenie dla konkurencyjności europejskich MŚP”.

My, autorzy, wszyscy się na tę wersję zgodziliśmy.

(Poprawka ustna została przyjęta)

12.7. Unia innowacji: przekształcanie Europy po zakończeniu kryzysu na świecie (A7-0162/2011, Judith A. Merkies) (głosowanie)

- Przed głosowaniem:

  Silvia-Adriana Ţicău (S&D) – Panie Przewodniczący! Chciałabym poprosić Koleżanki i Kolegów o głosowanie za przyjęciem poprawki nr 5, ponieważ wyrażono w niej poparcie dla pomysłu przeznaczenia większych środków na politykę innowacyjności, ale usunięto sformułowanie sugerujące, że środki ze wspólnej polityki rolnej...

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

12.8. Konwencja MOP uzupełniona o zalecenie w sprawie pracowników domowych (głosowanie)

12.9. Oporność na antybiotyki (głosowanie)

12.10. Kulturowy wymiar działań zewnętrznych UE (A7-0112/2011, Marietje Schaake) (głosowanie)

12.11. Uwalnianie potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej (A7-0143/2011, Marie-Thérèse Sanchez-Schmid) (głosowanie)

12.12. Sarajewo Europejską Stolicą Kultury w 2014 roku (głosowanie)

- Po głosowaniu:

PRZEWODNICZY: DIANA WALLIS
Wiceprzewodnicząca

13. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

  Przewodnicząca – Przejdziemy teraz do wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania.

Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Sprawozdanie: Milan Zver (A7-0169/2011)

  Salvatore Iacolino (PPE) – (IT) Pani Przewodnicząca! Nie ma wątpliwości, że przedmiotowe sprawozdanie stanowi krok naprzód w procesie tworzenia nowych możliwości kształcenia dla młodych ludzi. W sprawozdaniu wezwano do wzmożonych badań, do innowacyjności i realizacji strategii EU 2020 w kontekście, który staje się coraz bardziej istotny. Potrzebujemy lepszego kształcenia ogólnego i zawodowego, ale potrzebujemy również więcej uczelni wyższych, tak abyśmy współpracowali z młodymi ludźmi w celu zagwarantowania wartości dodanej promowania kultury.

W sprawozdaniu skoncentrowano się na budowaniu sukcesu edukacyjnego i dlatego zagłosowaliśmy za jego przyjęciem. Większa mobilność młodych ludzi, większa zdolność rozwijania możliwości zatrudnienia – oraz rynek pracy, który musi uwzględniać nie tylko młodych ludzi pracujących w danych warunkach, ale także wszystkie sektory stwarzające młodym ludziom szanse rozwoju.

  Sergej Kozlík (ALDE) – (SK) Pani Przewodnicząca! Poparłem europejską inicjatywę „Mobilna młodzież”, która ma na celu obniżenie odsetka młodych ludzi przedwcześnie kończących edukację szkolną z 15 % do 10 % przed rokiem 2020 oraz zwiększenie udziału osób posiadających wykształcenie wyższe z 31 % do 40 %. Dla porównania dodam, że w USA wykształcenie wyższe ma 40 % społeczeństwa, a w Japonii odsetek ten wynosi 50 %.

Obecnie w UE 14,4 % młodych ludzi w wieku 18-24 lata nie ukończyło nawet szkoły ponadgimnazjalnej, a około 21 % młodych ludzi pozostaje bez pracy. Popieram również zawarte w inicjatywie „Mobilna młodzież” dążenie do tego, by zapewnić dopasowanie kształcenia do zapotrzebowania rynku pracy. Szacuje się, że do roku 2020 odsetek miejsc pracy wymagających wysokich kwalifikacji wzrośnie z 29 % do 35 %.

  Jarosław Kalinowski (PPE) – (PL) Europejskie programy wspierające młodzież wymagają bezspornego wsparcia. Ludzie, którzy stanowią przyszłość naszego kontynentu, są przecież jednocześnie najbardziej bezbronni. To my musimy zapewnić im właściwą edukację, dostęp do dóbr kultury, a przede wszystkim możliwość uczenia się języków obcych i swobodnego wyboru miejsca kształcenia. Nie wszyscy mają pieniądze i możliwości, aby zapewnić to sobie samemu. Pozytywny rezultat odnoszony w wielu programach wspomagających młodzież, jak Erasmus czy Leonardo da Vinci, dowodzi, iż jest to opłacalna inwestycja. Największego wsparcia potrzebuje młodzież zamieszkująca tereny wiejskie, która często nie ma finansowych możliwości rozpoczęcia studiów, a także nie ma szans rozpoczęcia pracy poza rolnictwem na terenie swojego miejsca zamieszkania.

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Chciałbym krótko skomentować świetne sprawozdanie Pana Posła Zvera w sprawie inicjatywy „Mobilna młodzież”. Przedmiotowa inicjatywa stanowi jeden z sukcesów polityki UE. Nawet eurosceptycy i osoby krytycznie nastawione wobec UE uważają, że to właśnie dzięki programom na rzecz mobilności młodzieży osiągnęliśmy wartość dodaną, korzystną dla wszystkich. Dobrymi tego przykładami jest proces boloński, proces kopenhaski i inne tego rodzaju inicjatywy.

W sprawozdaniu pana posła Zvera ta tendencja, którą postrzegamy jako pożyteczną, ponieważ stwarza nowe możliwości i warunki dla młodych Europejczyków studiujących w innych europejskich krajach, została podkreślona. Będzie to dla nas sposób na realną wymianę sprawdzonych praktyk. Uważam, że w długim okresie będzie to filar wzrostu gospodarczego w Europie, jednakże od wzrostu gospodarczego ważniejsze jest, byśmy pamiętali, że to dzięki temu procesowi młodzi ludzie mogą kształtować się jako jednostki i jako Europejczycy.

  Daniel Hannan (ECR) – Pani Przewodnicząca! W całej Europie skazujemy pokolenia młodych ludzi na emigrację i ubóstwo. Skazujemy pokolenia jeszcze nienarodzonych i niepoczętych dzieci na zadłużenie, a wszystko po ty, by podtrzymać koncepcję unii monetarnej.

W Irlandii PKB spadło o 20 % w porównaniu z najwyższym poziomem; to niewiarygodne. W Grecji trwają zamieszki i protesty przeciwko pakietowi oszczędności – a jednak wiemy, że to nie zadziała.

Kiedy rok temu podejmowano decyzję o przejęciu zobowiązań, myślano, że zadziała to jak natychmiastowa pomoc, że będzie to krótkoterminowy środek warunkowy, że do chwili obecnej Grecja, w miarę przemijania kryzysu, znów zacznie zaciągać tanie kredyty. Widzimy, że ten system zawiódł. Tymczasem zamiast przyznać się do błędu, realizujemy tę samą strategię w Portugalii i ponownie w Grecji.

Oczekujemy od naszych wyborców, że słono zapłacą za naszą koncepcję!

  Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė (PPE) – (LT) Pani Przewodnicząca! Cieszę się, że przyjęliśmy dziś projekt rezolucji w sprawie programu „Mobilna młodzież”, czyli ram umożliwiających usprawnienie europejskich systemów kształcenia ogólnego i zawodowego, ponieważ rezolucja ta przedstawia wyraźne zalecenia i konkretne kierunki działania, które kraje Unii Europejskiej mogłyby i powinny realizować w celu poprawienia systemów kształcenia ogólnego i zawodowego. Niemniej jednak chciałabym wyróżnić kilka aspektów: po pierwsze, jeśli wziąć pod uwagę, że inicjatywa „Mobilna młodzież” zakłada realizację najważniejszego celu w ramach strategii Europa 2020, czyli obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną z 15 % do 10 %, to niestety trzeba zauważyć, że zabrakło w niej środków i zaleceń dotyczących podnoszenia kompetencji, kwalifikacji i prestiżu zawodowego nauczycieli. Zdecydowanie musimy zrozumieć, że zawód nauczyciela jest zawodem, który tworzy największą wartość dodaną dla społeczeństwa i musimy dążyć do zagwarantowania, by nauczyciele w krajach europejskich byli najlepsi. Zgadzam się z zawartym w dokumencie apelem o przedłożenie Komisji wszechstronnej strategii, mającej na celu wspieranie edukacji „pozaformalnej” i apeluję, aby kluczowe zalecenia z tego dokumentu były bezpośrednio powiązane z wieloletnimi ramami finansowymi.

  Bernd Posselt (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Są tu dziś z nami przedstawiciele Krajowego Komitetu Wykonawczego Ziomkostwa Sudeckoniemieckiego, w tym Młodzieży Sudeckoniemieckiej, którzy energicznie dążą do współpracy transgranicznej z młodzieżą czeską. Przedmiotowe sprawozdanie pod tym względem ma niebywałe znaczenie, ponieważ obejmuje trzy kwestie: po pierwsze, sieć współpracy między uczelniami, zwłaszcza pomiędzy euroregionami i regionami przygranicznymi; po drugie, szkolenie zawodowe, jako że potrzebujemy nie tylko kształcenia ogólnego; i po trzecie, przede wszystkim, umiejętności językowe.

Chcę wyraźnie zaznaczyć, że kocham język Szekspira, ale żałuję, że młodzi ludzie rozmawiają ze sobą tylko w tym jednym języku. W omawianych ramach powinniśmy wspierać naukę języków państw sąsiedzkich i naukę języków mniej popularnych. Tak naprawdę kulturę naszych sąsiadów poznajemy dopiero, gdy zaczynamy poznawać ich codzienne życie w ich ojczystym języku. W związku z tym mamy przed sobą wiele pracy, ale także olbrzymie możliwości.

  Sidonia Elżbieta Jędrzejewska (PPE) – (PL) Niezmiernie cieszy mnie, że inicjatywa „Mobilna młodzież” jest integralną częścią strategii Europa 2020. Jestem także zadowolona, że dzisiaj przegłosowane sprawozdanie uwzględniło wagę edukacji pozaformalnej rozumianej jako edukacja poprzez udział w organizacjach młodzieżowych, organizacjach pozarządowych i poprzez wolontariat. Wierzę, że edukacja pozaformalna pomaga młodzieży stawać się aktywnymi obywatelami, uczy pracy zespołowej, pomaga rozwijać indywidualne zainteresowania i, co bardzo istotne, daje lepsze szanse na znalezienie pracy.

Sprawozdanie: Mary Honeyball (A7-0099/2011)

  Jarosław Kalinowski (PPE) – (PL) Pani Przewodnicząca! Dzieci są naszą przyszłością. To one będą tworzyć w przyszłości świadome społeczeństwo europejskie, dlatego tak ważne jest wczesne objęcie dzieci edukacją. Musimy wpajać dzieciom od najmłodszych lat pozytywne wartości oraz właściwe wzorce moralne. Edukacja powinna być oparta na dobrych, solidnych podstawach i prowadzona przez odpowiednio wykształconą i przygotowaną kadrę nauczycielską.

Musimy dążyć do wyrównania szans tak, aby każde dziecko bez względu na to, czy pochodzi z miasta czy ze wsi, z bogatej czy ubogiej rodziny, miało dostęp do wczesnego nauczania. W procesie wyrównywania szans w szczególności powinniśmy zwrócić uwagę na środowiska wiejskie – dzieci mają tam zdecydowanie mniejszy dostęp do placówek oświatowych i kulturalnych.

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Bardzo ważne jest, abyśmy skupili się na wczesnych latach dzieciństwa oraz kształceniu i opiece we wczesnym dzieciństwie. Właśnie z tego powodu z ogromną radością przyjąłem sprawozdanie pani poseł Honeyball, w przypadku którego byłem kontrsprawozdawcą.

Odnosząc się do tego doskonałego sprawozdania, chciałbym jasno powiedzieć, że mówiąc o małych dzieciach powinniśmy raczej podkreślić znaczenie wychowania a nie edukacji. Jest tak dlatego, że wszystkie kluczowe elementy ludzkiego życia są kształtowane w jego pierwszych kilku latach, zatem prawdopodobnie prawdą jest to, że jeżeli dzieci mają zapewnione bezpieczne wychowanie i bezpieczne warunki życia, będą także miały szansę na odniesienie sukcesu w przyszłości.

Powinniśmy zatem raczej podkreślić znaczenie wychowania a nie edukacji. Na edukację przyjdzie czas później, ale, jak powiedziano, w przedmiotowym sprawozdaniu omówiono różne modele istniejące w Europie, a podstawowym założeniem jest to, że powinniśmy dopilnować, aby od wczesnego dzieciństwa ani jedna młoda osoba nie była wykluczona, aby każdy miał możliwość prowadzenia dobrego, pełnego życia.

  Daniel Hannan (ECR) – Pani Przewodnicząca! Ubiegłego lata miałem przyjemność odwiedzić Pani okręg wyborczy i jednego dnia zabrałem swoje dzieci na plażę. Pamiętam, jak przyglądałem się dwóm dziewczynkom budującym zamek z piasku, które były zupełnie nieświadome zbliżającego się przypływu, gdyż były tak zauroczone muszelkami i gałązkami, którymi ozdabiały swoją budowlę.

Nie miałem serca powiedzieć im, że zbliża się przypływ, a dziś czułem się podobnie czytając listę do głosowania. Mamy do czynienia z tymi epokowymi wydarzeniami – z kryzysem gospodarczym na naszych granicach i zmniejszeniem się naszego udziału w światowym PKB – a dziś rozmawiamy tu o wczesnym kształceniu, o naszych obowiązkach wobec Międzynarodowego Biura Pracy i o tym, czy Sarajewo powinno zostać europejskim miastem kultury.

Proszę pozwolić mi podać suche i przerażające dane statystyczne: w 1974 roku kraje Unii Europejskiej generowały 36 % światowego PKB, dziś jest to 26 %, a w 2020 roku będzie to 15 %. Podczas gdy martwimy się o wczesne kształcenie, rozpowszechniamy te całą naszą propagandę na temat europejskiej integracji i wydajemy komiks „The Raspberry Ice Cream War”, podczas gdy nasze dzieci są zachęcane do czytania „Captain Euro”, nasza część świata jest podbijana przez bardziej dynamiczne kraje, które poznały korzyści wynikające z decentralizacji i rozproszenia władzy.

Niechybnie nadchodzi czas, w którym cała nasza wczorajsza pompa będzie przypominać tę z Niniwy i Tyru.

  Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė (PPE) – (LT) Pani Przewodnicząca! Chciałabym odnieść się do błędnych informacji podanych podczas porannej debaty przez pana posła Tomaszewskiego. Oświadczył on, że dzieci z polskiej mniejszości na Litwie nie mogą uczyć się w języku polskim. Dla informacji podaję, że na Litwie mieszka około 200 tysięcy litewskich obywateli polskiego pochodzenia i działają tam 62 szkoły, w których nauka odbywa się wyłącznie w języku polskim oraz 34 szkoły prowadzące lekcje języka polskiego. Natomiast w Niemczech, gdzie mieszka około 2 milionów osób polskiego pochodzenia, nie ma nawet jednej państwowej szkoły przeznaczonej wyłącznie dla Polaków. Należy podkreślić, że tylko na Litwie obywatele polskiego pochodzenia mogą kształcić się w języku polskim od żłobka do uniwersytetu. Jest to unikalne na skalę światową. Na Litwie mieści się filia Uniwersytetu Białostockiego będąca jedyną filią polskiego uniwersytetu poza granicami Polski. W jednym z sondaży 43 % przedstawicieli mniejszości narodowych na Litwie podało niewystarczającą znajomość litewskiego jako przyczynę trudności w poszukiwaniu pracy. Dziwne jest słyszeć tu krytykę litewskiego prawa oświatowego, które odzwierciedla prawo obowiązujące w Polsce, dlatego chciałbym zadać retoryczne pytanie: czy pan poseł Tomaszewski uważa, że mniejszości narodowe są dyskryminowane także w Polsce?

  Anna Záborská (PPE) – (SK) Pani Przewodnicząca! Już wypowiedziałam się w trakcie tej debaty i wyraziłam zadowolenie z tego, że pani poseł Honeyball starała się osiągnąć kompromis na całej scenie politycznej.

Mimo to wstrzymałam się od głosu w ostatecznym głosowaniu, ponieważ moim zdaniem przedmiotowe sprawozdanie w wielu miejscach stanowi ingerencję w sprawy państw narodowych. Widać to najwyraźniej na przykłądzie tego, że przyjęto w nim z zadowoleniem cele barcelońskie, pomimo tego, że ich realizacja zakończyła się fiaskiem właśnie dlatego, że były tylko liczbami dyktowanymi z unijnej centrali poszczególnym państwom członkowskim.

Moim zdaniem decyzję dotyczącą liczby niezbędnych przedszkoli należy pozostawić państwom członkowskim, ponieważ nie jest to wyłącznie kwestia liczb, ale także kwestia jakości i kultury danego kraju. Z żalem przyjmuję fakt, że nie mogłam zagłosować za przedmiotowym sprawozdaniem, jednak było one zasadniczo sprzeczne z poglądem, który bardzo cenię.

  Miroslav Mikolášik (PPE) – (SK) Pani Przewodnicząca! Dzieciństwo ma niewątpliwie fundamentalne znaczenie dla rozwoju fizycznego, umysłowego i społecznego dzieci. Musimy zatem zrozumieć, że zwrot z inwestycji w edukację przedszkolną jest gwarancją przyszłego wzrostu. Poza tym wiele badań wykazało, że środki finansowe wykorzystane w ten sposób przynoszą znaczne korzyści gospodarcze i społeczne w średniej i długiej perspektywie.

Najlepszym i najbardziej naturalnym sposobem zapewnienia tego typu wsparcia jest ochrona rodziny jako podstawowej komórki społecznej. Rodzice są pierwszymi i najważniejszymi nauczycielami swoich dzieci, dlatego ramy prawne nie powinny zawierać przepisów penalizujących rodziców za osobiste sprawowanie opieki nad swoimi dziećmi, szczególnie w pierwszych latach życia. Wyłączne kompetencje na tym obszarze mają państwa członkowskie. Jest rzeczą bardziej niż pożądaną to, aby UE poprzez swoją koordynującą rolę przyczyniła się do poprawy sytuacji w poszczególnych państwach członkowskich.

Projekt rezolucji B7-0193/2011

  Daniel Hannan (ECR) – Pani Przewodnicząca! Osoby popierające wspólną politykę rybołówstwa często podkreślają, że ryby nie uznają granic między państwami. Zwykle mówią o tym tak, jakby było to jakieś oryginalne spostrzeżenie – naprawdę, opływają je, no kto by pomyślał!

Jednak w rzeczywistości jurysdykcja terytorialna i prawa własności są jedyną bezpieczną podstawą ochrony zasobów. Jeżeli spojrzymy na kraje, które prowadzą skuteczną politykę ochrony zasobów na łowiskach – niezależnie od tego, czy są to Falklandy, Islandia, Norwegia, czy Nowa Zelandia – to zobaczymy, że wszystkim im udało się to osiągnąć dzięki daniu szyprom poczucia własności, tak aby zachęcić ich do uznawania łowisk za zasoby odnawialne. Podstawową mądrością Arystotelesa jest to, że o rzecz, która do nikogo nie należy, nikt nie będzie dbał.

Niestety wspólna polityka rybołówstwa definiuje zasoby rybne jak dobro wspólne, do którego wszystkie narody mają taki sam dostęp. W konsekwencji mamy do czynienia z katastrofą ekologiczną, do której doszło w przypadku zasobów na Morzu Północnym.

Jedną z kwestii, która jest szczególnie aktualna, jest to, że w ostatnich latach doszło do migracji makreli z wód objętych wspólną polityką rybołówstwa na islandzkie wody terytorialne. Obawiam się, że czyni je to własnością Islandii. Nie ma sensu na to narzekać. My mamy pecha, oni mają szczęście. Może się zdarzyć, że za kilka lat sytuacja się odwróci i wtedy my będziemy mieć szczęście. W międzyczasie najlepszym i najpewniejszym sposobem zagwarantowania, że traktujemy ryby jak jeden z zasobów, który będzie zawsze dostępny, jest uznanie praw własności ludzi, do których należy woda na mocy prawa morskiego.

Projekt rezolucji B7-0297/2011

  Peter Jahr (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Wzrost cen ropy na światowych rynkach nie jest jedyną przyczyną kryzysu w sektorze rybołówstwa, gdyż paliwa są zwykle zwolnione z podatku a wspomniany wzrost cen ropy dotyka wszystkich rybaków na świecie – w Unii Europejskiej i poza nią. Drugą kwestią jest to, że podniesienie progów de minimis należy wykorzystać także jako okazję do pomocy rybakom w pracy – i połowach – w bardziej ekologiczny i zrównoważony sposób. Po trzecie, samo obniżenie cen paliwa nie wystarczy do osiągnięcia tego celu. Krótko mówiąc, oczekuję, że także państwa członkowskie opracują innowacyjne i przydatne rozwiązania na tym polu.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE) – (ES) Na wstępie, Pani Przewodnicząca, chciałabym wyrazić wsparcie dla wszystkich mieszkańców miasta Lorca w hiszpańskiej prowincji Murcia, dla ośmiu osób, które poniosły śmierć i ich rodzin, oraz 250 osób, które zostały ranne w wyniku wczorajszego trzęsienia ziemi.

Głosowałam za przyjęciem wspólnego projektu rezolucji, wbrew stanowisku mojej grupy, z powodu obaw związanych z trudnym okresem, przez jaki przechodzi ten sektor, który jest jeszcze trudniejszy z powodu wzrostu ceny ropy.

Zwiększenie z 30 do 60 tysięcy euro pomocy de minimis dla przedsiębiorstw na okres tylko trzech lat może pomóc im w tej skomplikowanej sytuacji. Ponadto muszę powiedzieć, że zwiększenie to nie oznacza jakiegokolwiek zwiększenia budżetów Unii Europejskiej. Jej zastosowanie musi gwarantować także równowagę ekologiczną i społeczną oraz nie powinno zaburzać konkurencji między państwami członkowskimi.

Jednak Europejski Fundusz Rybacki musi dalej wspierać ten sektor, aby ograniczyć zależność rybaków od paliw kopalnych, zwiększyć efektywność jego działań i przedstawić mu innowacyjne propozycje, które muszą dać nowe możliwości sektorowi morskiemu.

  Seán Kelly (PPE) – (GA) Pani Przewodnicząca! Z przyjemnością poparłem przedmiotowe zalecenia.

Rybołówstwo – podobnie jak rolnictwo – jest bardzo niepewnym zajęciem. Uzależnione jest od kaprysów przyrody i ma do niego zastosowanie system kwotowy, a także, oczywiście, wpływa na nie stan zapasów i dostaw. Teraz oprócz tego mamy do czynienia ze wzrostem cen ropy.

W końcu rozwiązanie będzie musiało pojawić się w samej Unii Europejskiej, w raz z tym, jak ta staje się coraz bardziej niezależna pod względem bardziej ogólnych dostaw energii, uwzględniając oczywiście energię odnawialną. Jednak uważam też, że musimy spojrzeć na możliwość eksploracji tych obszarów na terytorium Europy, które nie były brane pod uwagę, ponieważ nie było to opłacalne z ekonomicznego punktu widzenia. Teraz to się zmienia. Myślę, że gdybyśmy mogli zwiększyć podaż w Europie, automatycznie obniżylibyśmy ceny na całym świecie i oczywiście uniezależnilibyśmy nasze dostawy od niedemokratycznych reżimów.

Projekt rezolucji: B7-0286/2011

  Miroslav Mikolášik (PPE) – (SK) Pani Przewodnicząca! W pełni zgadzam się z żądaniem, aby ocena wpływu wszystkich stosownych projektów przepisów na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) była przeprowadzana systematycznie zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim, ponieważ przedsiębiorstwa te są prawdziwym kręgosłupem europejskiej gospodarki i będąc nim tworzą ponad 100 milionów miejsc pracy.

Jednak aktualna praktyka pokazuje, że na szczeblu regionalnym i lokalnym dostęp do pomocy finansowej na początkowym stadium innowacji oraz wsparcie dla firm rozpoczynających działalność i małych firm innowacyjnych jest wciąż w UE zdecydowanie niewystarczające i wyrywkowe.

Potwierdzeniem tej heterogeniczności jest także fakt, że 75 % ogólnej kwoty 21 miliardów euro przeznaczonej na pomoc finansową zostało w pełni udostępnione przez banki pośredniczące zaledwie 50 tysięcy spośród wszystkich 23 milionów MŚP.

  Gay Mitchell (PPE) – Pani Przewodnicząca! Posłowie z Fine Gael poprosili mnie, abym w tej sprawie wypowiedział się w imieniu całej naszej czwórki w EPP.

Zdecydowanie popieramy zasadniczą ideę każdego rozwiązania tego typu, które ma na celu wsparcie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Wiemy, jak MŚP są ważne dla gospodarki irlandzkiej i gospodarki europejskiej. Jednak nie widzimy powodu, dla którego do przedmiotowego sprawozdania należałoby włączyć odniesienie do CCCTB. Wydaje mi się, że dajemy wiarę propagandzie w zależności od tego, co przynosi dany dzień. Na przykład aktualnie w Niemczech mówi się, że są wątpliwości co do całej idei CCCTB.

Zatem udzielmy wsparcia MŚP, ale nie wprowadzajmy do przepisów tego typu propagandy. Są argumenty za CCCTB i przeciwko niej. Nie zastępujmy pomocy ideologią. Powinniśmy udzielić MŚP wszelkiego możliwego wsparcia, jednak stałe wprowadzanie tych warunków nie jest potrzebne.

Głosowaliśmy za odrzuceniem CCCTB, ale nie głosowaliśmy za odrzuceniem całego sprawozdania, ponieważ nie chcieliśmy opóźniać przekazania tej ważnej dla MŚP pomocy, dlatego cieszę się, że mam możliwość o tym poinformować.

  Przewodnicząca – Panie Pośle Mitchell! Zadam Panu pytanie. Czy mógłby nam Pan powiedzieć, co oznacza ten skrót?

  Gay Mitchell (PPE) – Pani Przewodnicząca! Cieszę się, że Pani to powiedziała. Na początku pomyślałem, że zapyta mnie Pani, czy mówiłem po litewsku! CCCTB oznacza wspólną skonsolidowaną podstawę opodatkowania osób prawnych.

  Przewodnicząca – Byłam przekonana, że nas goście docenią fakt, że wiedzą, o czym rozmawialiśmy.

(Oklaski)

  Reinhard Bütikofer (Verts/ALE) – Pani Przewodnicząca! Chciałbym tylko zapytać, czy coś można nazwać ideologią tylko dlatego, że nie jest to lubiane w Irlandii.

  Gay Mitchell (PPE) – Pani Przewodnicząca! To nie jest kwestią tego, czy jest to lubiane w Irlandii, czy nie. Jesteśmy posłami do Parlamentu Europejskiego i będziemy prezentować nasze poglądy. Żaden przedstawiciel żadnego z państw członkowskich nie będzie nam mówił, co robić. W tym kraju nie musimy robić tego, co jest lubiane w innych państwach członkowskich. Każde z państw członkowskich wysyła tu swoich parlamentarzystów, aby prezentowali swoje poglądy. Naszym zdaniem argumenty za CCCTB, która jest aktualnie kwestionowana w Berlinie, są jakąś propagandą, która narodziła się w czyjejś głowie. Argumenty przemawiające za nią nie zostały udowodnione. Są argumenty za nią i przeciwko niej, dlatego nie powinniśmy być przymuszani do niej przez żadną chwilową poprawność polityczną.

  Przewodnicząca – Ten punkt porządku dziennego dotyczy wyjaśnień sposobu głosowania.

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Jeżeli chodzi o wspólną podstawę opodatkowania osób prawnych, to byłoby to ogromnym wyzwaniem dla Unii Europejskiej, ponieważ 27 państw członkowskich bardzo się od siebie różni. Ich struktury gospodarcze są bardzo różne, choć oczywiście w związku z tym, że wszyscy tworzymy jednolity rynek, ważne jest dopilnowanie, aby małe i średnie przedsiębiorstwa, które są kręgosłupem europejskiej gospodarki, miały w zasadzie takie same warunki konkurencji.

Aktualnie sytuacja taka nie ma miejsca i dlatego bardzo ważne jest przeprowadzenie przeglądu MŚP. Na przykład jako Fin doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że fińskie firmy są bardzo oddalone od centrum rynku wewnętrznego i z tego powodu koszty logistyki – koszty transportu – znacznie podnoszą ceny produktów. W związku z tym potrzebujemy różnych systemów rekompensaty poprzez podatki nawet w samej Unii Europejskiej, ale także w inny sposób, aby sytuacja w zakresie konkurencji była dla wszystkich sprawiedliwsza.

Bardzo ważne jest to, że przygotowane zostało sprawozdanie tego typu i to, że powinniśmy także starać się uwzględnić firmy działające na odległych terenach na północy, aby były w stanie konkurować na takich samych warunkach z innymi europejskimi firmami.

  Seán Kelly (PPE) – (GA) Pani Przewodnicząca! Zgadzam się z tym, co mój szef, Gay Mitchell, powiedział o CCCTB i stosownie do tego głosowałem. Jednak chciałbym skupić się na innej kwestii.

Chciałbym wspomnieć o tym, że znamienne było to, że konieczna była poprawka ustna, aby zwrócić uwagę na problem podrabiania w przypadku tego konkretnego wniosku. Jest to niefortunne, ponieważ podrabiane towary wyrządzają poważne szkody firmom w całej Europie, a kwestia ta nie została w wystarczający sposób podkreślona i nie zajęto się nią.

Wiele z tych towarów pochodzi z krajów trzecich, a rządy tych krajów, które stanowią bezpieczną przystań dla towarów sprowadzanych do Europy, ułatwiają im dostęp. Musimy nazwać po imieniu i zawstydzić te kraje oraz podjąć przeciwko nim działania, ponieważ mają one fatalny wpływ na legalne firmy w Europie. Przyszedł czas, abyśmy powiedzieli: Dość!

Sprawozdanie: Judith A. Merkies (A7-0162/2011)

  Adam Bielan (ECR) – (PL) Szybszy rozwój, wydajność, efektywność oraz większa konkurencyjność to najlepsze mechanizmy zwalczania problemów gospodarczych. Aby osiągnąć te cele należy wspólnie podejmować działania na rzecz innowacyjności. Nie bez znaczenia jest tutaj ukierunkowanie na kreatywność obywateli, np. poprzez zapewnienie pracownikom swobody w przedstawianiu pomysłów na usprawnienie procedury pracy. Czynnikiem napędzającym innowacje jest również konsumpcja, a konkretnym przykładem połączenia kreatywności obywateli z chęcią korzystania z nowoczesnych technologii są opracowywane przez europejskich konsumentów aplikacje iPhonowskie.

Ważnym elementem realizacji Unii innowacji jest wzmocnienie bazy wiedzy poprzez zbliżanie do siebie przedsiębiorstw, instytucji naukowo-badawczych i samych obywateli. W tym wymiarze niezbędne będzie pełne zaangażowanie władz publicznych i samorządowych. Podstawowym celem innowacji jest utrzymanie wysokiego poziomu dobrobytu w Europie. Mam nadzieję, że zaproponowane wspólne działania przyczynią się do wsparcia procesu innowacyjności i wpłyną na stabilizację gospodarczą. Popieram więc to sprawozdanie.

  Peter Jahr (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Niestety nie miałem możliwości zabrania głosu podczas wczorajszej debaty, choć byłem obecny. Chciałbym jednak udzielić swojego poparcia tym mówcom, którzy podkreślili, że innowacje i badania powinny i muszą mieć miejsce także w sektorze rolnym. Rolnictwo nie jest „starą gospodarką“ – jest ono nowoczesne, a poza tym jest obszarem, na którym widać aktywność, badania i innowacje.

Europejskie rolnictwo staje przed przynajmniej trzema wyzwaniami, są to: zagwarantowanie wyżywienia ludności, ochrona środowiska naturalnego i produkcja energii. Te czasami bardzo rozbieżne cele wymagają systemowego wykorzystania nauki zarówno teraz, jak i w przyszłości.

  Zbigniew Ziobro (ECR) – (PL) Głosowałem za sprawozdaniem „Unia innowacji”. Innowacyjność, rzecz oczywista, to kluczowa sprawa dla rozwoju Europy. Jednak w mojej ocenie zupełnie fundamentalną sprawą jest wspieranie innowacyjności w szczególności w sektorze małych i średnich przedsiębiorstw, zwłaszcza w nowych państwach członkowskich Unii Europejskiej, które mają w tym względzie spore zaległości. To właśnie w tym sektorze – jak się wydaje z licznych analiz – rozstrzygnie się, czy gospodarka europejska w przyszłości będzie konkurencyjna w stosunku do innych wielkich gospodarek światowych.

A warto pamiętać – jak pokazują badania prowadzone przez firmę Ernst&Young – że 3/4 wniosków o dofinansowanie badań i zakupu nowych technologii, jakie składają małe przedsiębiorstwa, są niestety w Europie odrzucane przez banki. Finansowanie jest poważnym problemem, dlatego też powinniśmy nakłaniać poszczególne państwa członkowskie do wspierania małych i średnich przedsiębiorstw w tym obszarze. Bez tego wsparcia nie poradzą one sobie z rosnącą konkurencją w światowej gospodarce.

  Jacek Olgierd Kurski (ECR) – (PL) Poparłem ciekawe i obszerne sprawozdanie dotyczące przekształcenia Europy po zakończeniu kryzysu na świecie. Uczyniłem tak w nadziei, że zaproponowany w sprawozdaniu kierunek ograniczy narastające dysproporcje w rozwoju poszczególnych krajów Unii, oraz że osłabi tzw. „drenaż umysłów”, zbyt grzecznie, jak mi się wydaje, nazywany w sprawozdaniu mobilnością intelektualną. Dlatego, aby zabezpieczyć zrównoważony rozwój Europy musimy przeznaczać większe środki na rozwój innowacyjności oraz projektów badawczych w nowych krajach Unii Europejskiej.

Warto zachęcać rządy, aby oprócz zwiększenia kwot budżetowych przekazywanych corocznie na badania, ustanowiły minimalny próg procentowy budżetu, który musi być wykorzystany na projektu typu badania i rozwój. Stawka na badania i rozwój nie powinna jednak w żaden sposób ograniczać w przyszłej agendzie budżetowej dotychczasowych priorytetów Unii Europejskiej, takich jak Wspólna Polityka Rolna czy polityka spójności. One bowiem dobrze pełnią swoją rolę.

  Lena Ek (ALDE) – (SV) Pani Przewodnicząca! Mimo że innowacje mają tak wielki znaczenie dla rozwoju społeczno-gospodarczego w Europie, do tej pory UE nie posiada żadnych zbiorowych przepisów w zakresie innowacji. W związku z tym fakt, że wniosek ten został złożony przez Komisję i panią komisarz Geoghegan-Quinn ma ogromne znaczenie.

Kiedy w tym momencie określamy zasady, które mają mieć zastosowanie w przyszłości, musimy dołożyć wszelkich starań, aby w tym dokumencie i w Unii innowacji uprościć i wyeliminować wszelką niepotrzebną biurokrację. Uproszczenie zasad jest niezmiernie ważne, ponieważ każdy badacz, każda branża i każde małe przedsiębiorstwo wymieniają biurokrację jako największą barierę w wykorzystaniu unijnych funduszy i intensywnej współpracy na rzecz poprawy sytuacji w zakresie innowacji w Europie.

Musimy także zapewnić znacznie skuteczniejsze zarządzanie. Musimy skupić się na naprawdę dużych projektach zamiast wydawać pieniądze na wielu różnych obszarach, co robimy we wszystkich innych kontekstach. W końcu Unia innowacji może być naprawdę dobrym narzędziem w naszej pracy na rzecz rozwiązania problemów klimatycznych. Dziękuję.

Projekt rezolucji: B7-0296/2011

  Mitro Repo (S&D) – (FI) Pani Przewodnicząca! Życie codzienne pracowników gospodarstw domowych jest często niepewne, niedoceniane i nieoficjalne. Traktowani są nierówno, niesprawiedliwie i źle.

W Europie pracownicy gospodarstw domowych są zwykle imigrantami, z których znaczna większość przybyła do danego kraju nielegalnie. Nie figurują w żadnych rejestrach, narażeni są na ryzyko wykorzystania i są na łasce swoich pracodawców. Konwencja MOP dotycząca pracowników gospodarstw domowych i wspólne zasady, które będą miały zastosowanie, są głównymi środkami mającymi zagwarantować poszanowanie prawa człowieka pracowników gospodarstw domowych oraz ich praw pracowniczych i socjalnych oraz nadzór nad nimi i ich dalszy rozwój.

Naiwnością byłoby twierdzenie, że w Europie nie ma żadnych nielegalnych pracowników gospodarstw domowych. To swego rodzaju nowoczesne niewolnictwo. Ci pracownicy – najczęściej są to kobiety – są najbardziej bezbronni ze wszystkich. Nie mają odwagi poskarżyć się na to, że są źle traktowani lub na przemoc i wykorzystywanie seksualne. Wykorzystywanie to nie dotyczy wyłącznie osób spoza UE: wykorzystujemy także własnych obywateli. Poprawa sytuacji pracowników gospodarstw domowych powinna być jednym z priorytetów strategii Europa 2020.

  Peter Jahr (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Przedstawię swoje poglądy na temat pracowników gospodarstw domowych. Przede wszystkim zgadzam się z wszystkimi, którzy stwierdzili, że osoby zatrudnione w tym sektorze – a są nimi oczywiście zwykle kobiety – powinny otrzymywać uczciwą płacę i uczciwe świadczenia socjalne. Zdecydowanie zgadzam się także z tymi, którzy mówią, że szczególnie w tym sektorze dochodzi do wielu niewiarygodnych rzeczy i jest w nim dużo niesprawiedliwości.

Proszę jednak, aby przy realizacji uzasadnionych żądań zwrócono uwagę na biurokrację. Na przykład w Niemczech rzeczywistość jest taka, że ja jako osoba, do której mają zastosowanie te przepisy w związku z tym, że zatrudniam pomoc domową, muszę uciekać się do pomocy doradcy podatkowego, tyko dlatego, że jest tak dużo biurokracji i że przepisy ustawowe są tak skomplikowane. To odbija się niekorzystnie na nerwach, zabiera czas i jest kosztowne. Osoby unikające biurokracji zwykle płacą swoim pracownikom gotówką i tym samym – czasem nieświadomie – przyczyniają się do nielegalnego zatrudnienia. Właśnie dlatego proszę o zwrócenie uwagi na biurokrację związaną z tym procesem.

Projekt rezolucji: B7-0295/2011

  Peter Jahr (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Jako wykwalifikowany rolnik chciałbym dodać kilka dalszych uwag do tej kwestii. Po pierwsze, słusznym jest twierdzenie, że naszym celem musi być ograniczenie stosowania antybiotyków szczególnie w sektorze hodowlanym. Podstawą naszych działań w tym zakresie powinna być zasada „jak najmniej”. Po drugie, potrzebujemy analizy status quo, innymi słowy analizy danych dotyczących tego, co faktycznie dzieje się w terenie w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Naturalnie w analizie takiej muszą wziąć udział wszystkie państwa członkowskie. Po trzecie, potrzebujemy dalszych badań naukowych w celu analizy zagrożeń i skutecznego przeciwdziałania tym zagrożeniom. Po czwarte, nie potrzebujemy ideologicznych straszaków. Ideologia nie może zastąpić nauki.

Sprawozdanie: Marietje Schaake (A7-0112/2011)

  Mitro Repo (S&D) – (FI) Pani Przewodnicząca! Przedmiotowe sprawozdanie zasługuje na nasze poparcie. Jest wiele dobrych powodów, dla których Europa uznawana jest za giganta gospodarczego: równie dobrze mogłaby być gigantem w dziedzinie kultury.

W swojej całej różnorodności kulturowej Europa jest spójną, a mimo to zróżnicowaną wspólnotą wartości. W polityce międzynarodowej kultura odgrywa istotną rolę. Jest jednym z praw człowieka, a każda osoba ma prawo się nią cieszyć. Kultura powiązana jest także z dobrobytem człowieka i ogólną zdolnością radzenia sobie.

Polityka kulturalna umożliwia także UE nawiązywanie kontaktów z krajami, z którymi nie uzgodniono żadnej innej formy partnerstwa. Wsparcie dla wymiaru kulturowego w tych krajach Afryki Północnej, które budują teraz nowe, bardziej demokratyczne społeczeństwo, ma też szczególne znaczenie. Dwustronne umowy na rzecz rozwoju i handlu powinny zawsze przewidywać nie tylko elementy odpowiedzialności społecznej, ale także elementy kulturowe. Z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych mogliby nawet współpracować eksperci ds. kulturalnych, aby kultura stała się elementem polityki zagranicznej UE w bardziej spójny i systematyczny sposób.

  Adam Bielan (ECR) – (PL) Dziedzictwo kulturalne krajów europejskich jest wartością samą w sobie. Choć zróżnicowane względem siebie kulturowo państwa członkowskie mają już wyrobioną w świecie stosowną markę, która przyciąga obywateli innych państw gotowych czerpać z dorobku kulturalnego. Polityczną i gospodarczą pozycję Unii Europejskiej można zwiększać, promując jej tożsamość i wartość kulturalną.

Istotną rolę w dziedzinie kultury odgrywają nowe technologie, sprzyjające również realizacji podstawowych praw człowieka. Szczególnie w krajach zniewolonych cenzurą aktywność obywatelska i dostęp do informacji podtrzymywane są za pośrednictwem sieci. Unia musi zatem wspierać wolność Internetu na arenie światowej, wydatnie przyczyniając się do rozwoju kulturowego i świadomości zamkniętych społeczeństw. Również młode pokolenie potrzebuje spójnej strategii w dziedzinie mobilności dla zwiększenia rozwoju w zakresie nauki i kultury. Popieram działania dyplomacji na rzecz kultury, do czego przyczynić się mogą także prace delegacji parlamentarnych. Dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.

  Zbigniew Ziobro (ECR) – (PL) Zawarte w sprawozdaniu deklaracje i uwagi są niezwykle cenne i trafne. W szczególności chciałbym się tu odnieść do stwierdzeń, które wskazują, że Unia Europejska jest zobowiązana podejmować na całym świecie działania na rzecz poszanowania wolności słowa, wolności prasy i swobodnego dostępu do mediów audiowizualnych. Również jakże trafna jest uwaga wzywająca Komisję Europejską do propagowania wolności Internetu na świecie wobec zagrożeń, o których czytamy i słyszymy coraz więcej.

Chociaż z zadowoleniem zauważam, że upominamy się o te fundamentalne dla nas, Europejczyków, wartości, to jednocześnie przyznaję, że z pewnym smutkiem głosowałem nad tym sprawozdaniem. Mam świadomość, że czasem upominamy się o te fundamentalne wartości na świecie, a zapominamy o tym, że są one również naruszane w niektórych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Przykładem tego jest choćby to, co dzieje się w Polsce w stosunku do dziennikarzy krytycznych wobec rządu. Są oni masowo usuwani z mediów publicznych, a przedstawiciele rządu usiłują zlikwidować niezależny, prywatny dziennik „Rzeczpospolita”, który jest drugim co do wielkości poważnym dziennikiem w Polsce, krytycznym, nawisem mówiąc, wobec linii rządu. Temu też należy się przy okazji sprzeciwić.

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Bardzo istotne jest to, aby wymiar kulturowy także został włączony do debaty na temat polityki zagranicznej.

Myślę, że doszliśmy do takiego wniosku, ponieważ w kontekście aktualnych zawirowań na Bliskim Wschodzie zdaliśmy sobie sprawę, że przez dziesięciolecia całkowicie zapominaliśmy o wymiarze kulturowym; na przykład w relacjach Unii Europejskiej z Syrią. Od 1963 roku w Syrii obowiązują ustawy specjalne, które zezwalają na egzekucje ludzi bez procesu, ale nieliczne europejskie delegacje, na przykład delegacja UE, podniosło tę kwestię. Handel i finanse stały się ważniejsze od praw człowieka.

Tak jak właśnie powiedział pan poseł Repo, prawa człowieka są także kluczowym elementem wymiaru kulturowego, kiedy mówimy o Unii Europejskiej. Ważne, abyśmy o tym pamiętali. Prawa człowieka i demokracja, to podstawa: właśnie je musimy wspierać energiczniej w europejskiej polityce zagranicznej zamiast patrzeć na rzeczy wyłącznie z perspektywy gospodarczej.

  Jacek Olgierd Kurski (ECR) – (PL) Poparłem interesujące sprawozdanie o kulturowym wymiarze działań zewnętrznych Unii Europejskiej. Jakże nie poprzeć zapisów o działaniach, jakie UE podejmuje na całym świecie na rzecz poszanowania wolności słowa, wolności prasy, swobodnego dostępu do mediów audiowizualnych itd.

Odnoszę jednak wrażenie, że za bardzo troszczymy się o sytuację poza Unią, a za mało dbamy o standardy wewnątrz Unii, np. w Polsce, bo to w Polsce właśnie po uzyskaniu władzy w mediach publicznych przez aktualną koalicję rządzącą rozpoczęło się masowe zwalnianie z pracy dziennikarzy oraz likwidowanie programów przez nich firmowanych, które łączyło jedno – krytycyzm wobec obecnej rzeczywistości. I np. odwołano takich ludzi z pracy jak Jacek Sobala, Anita Gargas, Jacek Karnowski czy Wojciech Leszczyński. Pozbawiono programów takich dziennikarzy jak Joanna Lichocka, Tomasz Sakiewicz, Rafał Ziemkiewicz, Jan Pospieszalski, Grzegorz Górny, Tomasz Terlikowski, Bronisław Wildstein, Wojciech Cejrowski – to tylko niektóre przykłady spośród wielu. Kneblowanie wolności słowa w Polsce to wstyd dla całej Unii Europejskiej.

Sprawozdanie: Marie-Thérèse Sanchez-Schmid (A7-0143/2011)

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! W odniesieniu do sprawozdania pani poseł Sanchez-Schmid przede wszystkim chciałbym powiedzieć, że my w Unii Europejskiej dostrzegamy wpływ branży twórczej i kultury na wzrost gospodarczy Unii Europejskiej. Jest on bardzo znaczący. 2,6 % unijnego PKB pochodzi właśnie z branż twórczych i zatrudniają one 3,1 % pracowników w UE. Można zatem powiedzieć, że od ostatnich kilku lat, nawet dekad, jest to branża rozwijająca się i taką pozostanie także w przyszłości.

Kiedy mówimy o wymiarze kulturowym, powinniśmy pamiętać, że jest on czymś innym od wzrostu gospodarczego. Jest on także czynnikiem rozwoju ludzkości, dlatego nie wolno nam o tym nigdy zapominać kiedy mówimy o kulturze. Pod tym względem wpływ kultury nie powinien być oceniany w kategoriach wzrostu PKB; musimy też docenić to, że dana osoba nie tylko zwiększa PKB uczestnicząc w wyścigu szczurów, ale także prowadząc wyjątkowe życie pełne ludzkich wartości i właśnie z myślą o tym musimy stworzyć odpowiednie warunki i okoliczności. My, jako członkowie Unii Europejskiej, powinniśmy o tym pamiętać, ponieważ nazbyt często Unia prezentuje nam dość ograniczony obraz siebie jako czegoś niewiele większego niż system podmiotów zajmujących się współpracą gospodarczą, a my zapominamy o szerszej perspektywie.

Jeżeli chodzi o Sarajewo jako Stolicę Kultury w 2014 roku, to chciałbym powiedzieć, że mam nadzieję, że projekt ten będzie kontynuowany. Dla nas w Komisji Kultury i Edukacji był to pomysł i projekt, który wszyscy poparliśmy, gdyż rok 2014 będzie setną rocznicą wybuchu pierwszej wojny światowej, która rozpoczęła się od incydentu w tym mieście. Jest ono symbolem zmian, do których doszło w Europie. Chcemy pokazać, że rok 2014 jest rokiem, który będzie stanowił początek długiego okresu pokoju lub kontynuacją długiego okresu pokoju, który się już rozpoczął. Jednak kraje nadbałtyckie powinny także aktywniej uczestniczyć w tych działaniach na rzecz pokoju i stabilności. Z pewnością miałyby one większe znaczenie dla całej Europy.

Projekt rezolucji: B7-0281/2011

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Jeżeli chodzi o Sarajewo jako Stolicę Kultury w 2014 roku, to chciałbym powiedzieć, że mam nadzieję, że projekt ten będzie kontynuowany. Dla nas w Komisji Kultury i Edukacji był to pomysł i projekt, który wszyscy poparliśmy, gdyż rok 2014 będzie setną rocznicą wybuchu pierwszej wojny światowej, która rozpoczęła się od incydentu w tym mieście. W pewnym sensie jest ono symbolem zmian, do których doszło w Europie. Chcemy pokazać, że rok 2014 jest rokiem, który będzie stanowił początek długiego okresu pokoju lub kontynuacją długiego okresu pokoju, który się już rozpoczął. Jednak kraje nadbałtyckie powinny także aktywniej uczestniczyć w tych działaniach na rzecz pokoju i stabilności. Z pewnością miałyby one większe znaczenie dla całej Europy.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Sprawozdanie: Milan Zver (A7-0169/2011)

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za tym wnioskiem, ponieważ przedmiotowa inicjatywa ma na celu osiągnięcie głównych celów strategii Europa 2020, jakimi są: obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną z 15 % do 10 % oraz zwiększenie udziału osób posiadających wyższe wykształcenie z 31 % do 40 %, do roku 2020. Inicjatywa „Mobilna młodzież” skupia się na mobilności edukacyjnej, ale równie istotne jest zadbanie, aby otrzymywane wykształcenie odpowiadało zapotrzebowaniom rynku pracy, co pozwoli młodym ludziom na zdobycie umiejętności i wiedzy, jakich będą potrzebować. Mobilność jest istotna, aby poznać inne kultury, ale również pozwala lepiej zrozumieć swoją własną. Mniej niż jedna trzecia osób w Unii Europejskiej ma wykształcenie wyższe, w porównaniu z ponad 40 % w USA i ponad 50 % w Japonii – Europa musi więc zwiększyć te liczby, aby stać się bardziej konkurencyjna na nieustannie rozwijającym się rynku światowym.

  Roberta Angelilli (PPE), na piśmie – (IT) W ostatnich latach Unia Europejska w coraz większym stopniu skupiała się na tworzeniu społeczeństwa opartego na wiedzy, zdolnego do konkurowania z innymi gospodarkami na arenie światowej. Strategia EU 2020 wraz z inicjatywą „Mobilna młodzież” nadała ludziom młodym kluczową rolę w dążeniu do realizacji pięciu głównych celów do roku 2020, jakimi są: zatrudnienie, badania i innowacje, klimat i energia, kształcenie oraz likwidacja ubóstwa. Cele te są ambitne, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę niestabilność bieżącej sytuacji, która zmusza młodych ludzi do życia w nieustannej niepewności, z dala od zachęcających perspektyw znalezienia w przyszłości stabilnego zatrudnienia i miejsca w społeczeństwie. Umocnienie ducha obywatelstwa europejskiego oraz uwolnienie potencjału młodych ludzi nie będzie możliwe, dopóki dostępne narzędzia nie zagwarantują środków niezbędnych do realizacji planów.

Państwa członkowskie powinny powstrzymać się przed przyjmowaniem środków oszczędnościowych, które wymagają obniżenia wydatków na system szkolnictwa i zatrudnienie. W zamian powinny skupić się na stworzeniu platform działania, które obejmą pracodawców i pracowników, uczelnie, przedsiębiorstwa oraz lokalne i regionalne organizacje, tak aby zapewnić możliwości w sektorze kształcenia i szkolenia zawodowego oraz zapewnić mobilność i uznawanie kwalifikacji.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Młodzież odczuła skutki kryzysu szczególnie boleśnie; stopa bezrobocia wśród młodzieży w UE przekracza 20 %, czyli jest dwukrotnie wyższa niż w przypadku dorosłych, a w niektórych państwach członkowskich stopa ta przekracza nawet 40 %. Z powodu kryzysu gospodarczego państwa członkowskie ograniczają inwestycje na kształcenie i szkolenie, co bezpośrednio wpływa na perspektywy młodych ludzi oraz przyszłość UE. Inwestowanie w kształcenie jest bez wątpienia niezbędne dla trwałego wzrostu gospodarczego i rozwoju, a wsparcie finansowe programów na rzecz młodzieży i szkolnictwa nawet w dobie kryzysu gospodarczego nie powinno być postrzegane jako teraźniejsze obciążenie finansowe, lecz jako inwestycja w przyszłość Europy. Uważam, że inicjatywa „Mobilna młodzież” przewidziana w strategii Europa 2020 może przyczynić się do wzmocnienia bieżących programów na rzecz kształcenia, mobilności i zatrudnienia młodych ludzi, a także do zachęcenia państw członkowskich do realizacji celów strategii UE 2020.

  Elena Băsescu (PPE), na piśmie – (RO) Zagłosowałam za sprawozdaniem pana posła Zvera. Obecnie zbyt wielu młodych ludzi nie wykorzystuje w pełni swojego potencjału w obszarze kształcenia ogólnego i zawodowego. Rozwiązanie tych problemów wymaga zharmonizowanego działania na szczeblu UE, tak aby młodzi ludzie byli lepiej przygotowani do wejścia na rynek pracy. Potrzebujemy strategii politycznych obejmujących kolejne kroki, jakie młodzi ludzie muszą podjąć przy przechodzeniu z etapu kształcenia do etapu zatrudnienia. Uważam, że ważne jest, by w proces decyzyjny zaangażować młodych ludzi i organizacje młodzieżowe. Pomoże to umocnić na nowo ich poczucie przynależności i aktywnego uczestnictwa w tworzeniu strategii na rzecz młodzieży. Najważniejszym celem inicjatywy „Mobilna młodzież” musi być zwiększenie spójności europejskiej. Unia Europejska musi wprowadzić instrumenty finansowe, które dzięki skuteczniejszemu wykorzystaniu Europejskiego Banku Inwestycyjnego i Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego pomogą młodym ludziom.

  Regina Bastos (PPE), na piśmie – (PT) Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest częścią strategii Europa 2020. Zawiera 28 konkretnych środków mających na celu lepsze dostosowanie systemów kształcenia i szkolenia do potrzeb młodych ludzi, zachęcanie ich do wykorzystywania pomocy unijnej z przeznaczeniem na studia lub udział w kursach szkoleniowych w innym kraju. Inicjatywa ta ma na celu zwiększenie mobilności młodzieży poprzez zadbanie, by przed rokiem 2020 każdy młody człowiek w UE miał możliwość studiowania za granicą.

Omawiane sprawozdanie, które zasłużyło na moje wsparcie, zawiera ostrzeżenie przed różnymi sytuacjami, na które należy zwrócić szczególną uwagę. Aby przedmiotowa inicjatywa nie pozostała jedynie koncepcją, państwa członkowskie muszą zobowiązać się zarówno do wsparcia finansowego, jak i do jej realizacji. W tym celu potrzebne jest także przyjęcie budżetu unijnego przeznaczonego na jej realizację.

Niezbędne jest przezwyciężenie praktycznych przeszkód i barier dla mobilności, a także wprowadzenie dodatkowego mechanizmu gwarantującego ludziom niepełnosprawnym dostęp do takich samych możliwości. Mobilność uczniów szkół średnich jest nie mniej ważna i należy lepiej promować w państwach członkowskich programy takie jak Comenius.

  Jean-Luc Bennahmias (ALDE), na piśmie – (FR) Mimo że dane dotyczące europejskiego bezrobocia młodzieży są niezwykle niepokojące – w styczniu 2011 roku stopa bezrobocia ludzi poniżej 25. roku życia wzrosła do 20,6 % – to w sprawozdaniu w sprawie przewodniej inicjatywy w ramach strategii UE 2020, jaką jest projekt „Mobilna młodzież”, wezwano państwa członkowskie do zwiększenia inwestycji na kształcenie, szkolenie i mobilność. Strategie polityczne na rzecz młodych ludzi, niezależnie od tego, czy dotyczą wczesnego kształcenia, ustawicznego kształcenia czy też szkolenia zawodowego, należy traktować nie jak koszty, ale jak inwestycje. Położenie nacisku na kapitał ludzki ma zasadnicze znaczenie dla przyszłości społeczeństwa europejskiego. Teraz musimy koniecznie nagłaśniać na szczeblu krajowym takie dobre pomysły, jak podkreślenie efektów synergii pomiędzy zaangażowanymi stronami, rozwijanie niezależności młodych ludzi, działania na rzecz powstrzymania młodych ludzi przed przedwczesnym kończeniem edukacji szkolnej, podkreślanie znaczenia szkolenia zawodowego i staży zawodowych czy przyjęcie wiążących europejskich ram jakości systemów szkoleniowych. Powodzenie strategii Europa 2020 będzie zależało od tej inicjatywy i woli politycznej państw odpowiedzialnych za jej realizację, ponieważ te obszary w dużym stopniu należą do kompetencji narodowych.

  Sergio Berlato (PPE), na piśmie – (IT) Program „Mobilna młodzież” jest jedną z inicjatyw przewodnich strategii Europa 2020 na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Inicjatywa „Mobilna młodzież” określa kluczowe kierunki działania na rzecz ulepszenia kształcenia ogólnego i zawodowego młodych ludzi poprzez mobilność, a tym samym ułatwienia im wejścia na rynek pracy. Z ostatnich danych wynika, że w UE 14,4 % młodych ludzi w wieku 18–24 lat nie ukończyło nawet szkoły ponadgimnazjalnej, a mniej niż jedna trzecia osób w Unii Europejskiej ma wykształcenie wyższe, w porównaniu z ponad 40 % w USA i ponad 50 % w Japonii. Ważne jest, by młodzi ludzie mogli rozwijać umiejętności i zdolności, które umożliwią im wejście na rynek pracy i aktywne przyczynienie się do wzrostu gospodarczego Unii.

W związku z tym z całego serca wspieram inicjatywę, która ma na celu obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną do 10 % oraz zwiększenie udziału osób posiadających wyższe wykształcenie z 31 % do 40 %, do roku 2020. Uważam również, że wysokiej jakości kształcenie i szkolenie jest bezwzględnie konieczne w zaspokajaniu zapotrzebowania na współczesnym rynku pracy.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), na piśmie – (ES) Poparłam przedmiotowe sprawozdanie ze względu na konieczność wyeksponowania ram dla poprawy systemów kształcenia ogólnego i zawodowego w Europie. Inicjatywa „Mobilna młodzież” musi mieć charakter polityczny, aby rozpropagować programy na rzecz kształcenia, mobilności i zatrudnienia dzisiejszej młodzieży oraz zachęcać państwa członkowskie do osiągnięcia celów strategii Europa 2020.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Pochwalam wizję sprawozdawcy dotyczącą konieczności inwestowania w przyszłość młodych Europejczyków. Mobilność edukacyjna, a także zwiększanie szans europejskich studentów na znalezienie pierwszej pracy, przyczyniają się do wzmocnienia europejskiej tożsamości i obywatelstwa, skutkiem czego zwiększają zaangażowanie młodych ludzi w procesy demokratyczne Unii. W związku z tym popieram wysiłki mające na celu zagwarantowanie jakości i dostępności mobilności edukacyjnej, a ponadto chciałabym zwrócić uwagę, że sprawozdawca podkreślił znaczenie zachęcania większej liczby państw członkowskich do przyłączenia się do Europejskiej karty na rzecz jakości mobilności.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest wspaniałą inicjatywą i zdecydowanie zgadzam się z moją grupą, która w pełni ją poparła.

  Nikolaos Chountis (GUE/NGL), na piśmie – (EL) Sprawozdanie dotyczy programu „Mobilna młodzież”, który przy wsparciu finansowym UE pozwala młodym ludziom i organizacjom młodzieżowym na szersze działanie na szczeblu europejskim (seminaria, posiedzenia, wycieczki) oraz na aktywny udział w debatach w sprawie strategii dotyczących młodych ludzi. Do pozytywnych aspektów sprawozdania należy częste podkreślanie znaczenia dostępu do edukacji, sprzeciw wobec ograniczania wydatków na kształcenie ogólne i zawodowe oraz apel o zwiększenie środków finansowych na ten cel, tak aby przy założeniu, że pozostałe warunki będą jednakowe, każdy mógł uczestniczyć w tym programie. Omawiany program daje również szanse uczestnictwa młodym ludziom z krajów ościennych. W sprawozdaniu podkreślono konieczność sprzeciwiania się dyskryminacji w miejscu pracy. Przywiązano także duże znaczenie do pragmatycznego systemu stażowego, który umożliwi każdemu przyzwoite zarobki i dostęp do ubezpieczeń społecznych, tak aby staże nie zastępowały prawdziwego zatrudnienia. Wstrzymałem się od głosu, ponieważ sprawozdanie zawiera określone punkty typowe dla strategii na rzecz edukacji w ramach procesu bolońskiego, której jestem przeciwny, i odnosi się do konieczności utworzenia programów zgodnych z „zapotrzebowaniem rynku”, co moim zdaniem może zagrażać charakterowi omawianej inicjatywy.

  Carlos Coelho (PPE), na piśmie – (PT) Młodzi ludzie są jedną z grup, które najbardziej odczuły skutki kryzysu gospodarczego i finansowego. Unia Europejska i państwa członkowskie mają obowiązek wesprzeć konkretne, skuteczne środki, które poprzez zapewnienie lepszej edukacji, szkolenia i mobilności umożliwią młodzieży przejście z etapu kształcenia do etapu zatrudnienia. Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest odpowiedzią na to zapotrzebowanie, oferuje sposoby na przezwyciężenie wyzwań, przed jakimi stają młodzi ludzie i oferuje pomoc w odniesieniu sukcesu w gospodarce opartej na wiedzy.

Moim zdaniem, w obliczu niedopuszczalnie wysokich wskaźników bezrobocia młodzieży, kluczem do wykorzystania potencjału wszystkich młodych ludzi oraz do osiągnięcia celów strategii Europa 2020 jest jakość kształcenia ogólnego i zawodowego, właściwa integracja na rynku pracy oraz silne zaangażowanie na rzecz mobilności.

Ponadto przedmiotowa inicjatywa, mimo że skupia się na końcowym rezultacie w postaci zatrudnienia, nie lekceważy kwestii powiązanych z kształceniem, udziałem młodzieży, aktywnym obywatelstwem, mobilnością, nauką języków i całym wachlarzem umiejętności, które obecnie są niezbędne w obszarze edukacji „pozaformalnej”.

Głosuję za przyjęciem przedstawionego sprawozdania i wzywam do szczodrego finansowania tej inicjatywy, która ma zasadnicze znaczenie dla trwałego wzrostu gospodarczego.

  Giovanni Collino (PPE), na piśmie – (IT) Inicjatywa „Mobilna młodzież” stanowi ważny punkt odniesienia dla młodych obywateli Europy. Przede wszystkim pod względem finansowym, jest to bowiem kolejny bodziec dla rozwoju europejskich programów na rzecz mobilności młodych studentów; ponadto inicjatywa ta wpływa na poprawę sytuacji w europejskich szkołach, stymuluje badania naukowe oraz debatę w sprawie znaczenia zjednoczonej Europy, a także pokazuje, co Europa ma do zaoferowania. Nie mniej ważny jest wkład inicjatywy „Mobilna młodzież” w debatę w sprawie definicji europejskiego modelu kulturowego. Współpraca pomiędzy różnymi instytutami i placówkami naukowymi działającymi w różnych dziedzinach, które w różnych krajach wykładane są w odmienny sposób, uzależniony także od świadomości politycznej klasy rządzącej, jest kolejnym kluczowym aspektem przy określaniu tożsamości europejskiej. Musimy zadbać o to, by dzięki młodym ludziom ta tożsamość była naprawdę europejska; nie możemy pozwolić, by jedynym modelem edukacyjnym był w przyszłości model amerykański, choć oczywiście był on dotychczas ważnym punktem odniesienia. Unia Europejska dysponuje wszystkimi niezbędnymi narzędziami, by móc zaoferować światu swoje wartości i pomysły dotyczące tego, jak chce i jak będzie chciała wychowywać swoje dzieci.

  Mário David (PPE), na piśmie – (PT) Młodzi ludzie, w dużej mierze, charakteryzują się dynamizmem, niezwykłą hojnością oraz niebywałą zdolnością uczenia się i asymilacji. Europa myśląca o przyszłości, mająca na celu zwiększanie swojej konkurencyjności i dynamiki, potrzebuje tego ważnego kapitału. W związku z tym program „Mobilna młodzież” uwzględniony w ramach strategii Europa 2020 jest ważny jako zbiór programów mających na celu wsparcie młodych ludzi. Cele tego programu są ambitne, ale bardzo jasne i w pełni się z nimi zgadzam, mam więc nadzieję, że osoby, do których jest skierowany będą w nim uczestniczyć. W inicjatywie tej podkreślono konieczność zwiększenia dostępu młodych ludzi do rynku pracy, co stanowi bardzo istotny cel, jeśli weźmiemy pod uwagę poziom bezrobocia młodzieży w wielu państwach członkowskich. Chciałbym także zwrócić uwagę na nacisk położony na znaczenie mobilności młodych Europejczyków zarówno na etapie kształcenia, jak i na etapie zatrudnienia. Kształcenie w różnych kulturach i miejscach będzie bardziej kompletne i bogatsze, a jednocześnie przyczyni się do budowania prawdziwego poczucia „przynależności europejskiej”, co pomoże scementować koncepcję obywatelstwa europejskiego zawartą w traktatach. Głosuję za przedmiotowym sprawozdaniem, aby poprzeć i wzmocnić omawiane środki.

  Marielle De Sarnez (ALDE), na piśmie – (FR) Programy na rzecz mobilności studentów, takie jak Erasmus, Erasmus Mundus i Comenius, przyciągają coraz to większą liczbę kandydatów. Wciąż jednak występują praktyczne przeszkody dla mobilności – dotyczy to zwłaszcza problemów z wizami i dokumentami medycznymi w różnych językach, kłopotów z możliwością przenoszenia stypendiów i uznawaniem kwalifikacji zdobytych w innym państwie członkowskim. W roku 2004, kiedy przy pomocy znacznej większości w Parlamencie uruchomiony został program Erasmus Mundus, wymogłam na Komisji Europejskiej zgodę na przyjęcie niezbędnych środków na rzecz zapewnienia jakości tego programu. Stworzona została nawet Europejska karta na rzecz jakości mobilności. Tyle że siedem lat minęło, a te same przeszkody wciąż istnieją. Dlatego Parlament Europejski chciał ponownie podkreślić, jak bardzo potrzebne są zwiększone inwestycje na kształcenie ogólne i zawodowe. Udostępnienie europejskich programów na rzecz mobilności wszystkim młodym ludziom, niezależnie od kierunku studiów lub tła społecznego, ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia im lepszego dostępu do rynku pracy. Nadszedł czas, by państwa członkowskie zaangażowały się w działanie w celu zagwarantowania wszystkim młodym Europejczykom kształcenia wysokiej jakości.

  Christine De Veyrac (PPE), na piśmie – (FR) Ponieważ młodzi ludzie są przyszłością Europy i nierozsądne byłoby niepotraktowanie ich sytuacji w sposób priorytetowy, gdy stopa bezrobocia młodzieży wynosi około 20 %, entuzjastycznie poparłam sprawozdanie pana posła Zvera w sprawie ulepszenia systemów kształcenia ogólnego i zawodowego w Europie. Dla wielu studentów wejście na rynek pracy jest często bardzo trudnym zadaniem z uwagi na wciąż rosnące wymagania pracodawców. Dlatego Parlament Europejski z dużym zadowoleniem przyjął wnioski przedstawione w sprawozdaniu dotyczącym inicjatywy „Mobilna młodzież”: zwiększenie inwestycji na szkolnictwo wyższe, rozwój programów na rzecz mobilności międzynarodowej, uznawanie kompetencji zdobywanych w ramach edukacji „pozaformalnej”, walka z przedwczesnym przerywaniem edukacji szkolnej oraz wspieranie młodych ludzi w procesie wchodzenia na rynek pracy.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Zaangażowanie w działania w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego mające na celu podniesienie kwalifikacji młodych Europejczyków stanowi główny cel strategii Europa 2020 oraz instrument, który uważam za niezwykle ważny w walce z bezrobociem i w stymulowaniu przedsiębiorczości. W związku z tym z zadowoleniem przyjmuję inicjatywę „Mobilna młodzież”, szczególnie zaś jej aspekty dotyczące wspierania mobilności studentów i zachęcania do niej oraz uznawania kwalifikacji, a także znaczenie przypisane edukacji nieformalnej i „pozaformalnej”, które często są równie ważne lub nawet ważniejsze od edukacji formalnej.

Jeśli Europa chce zrealizować ambitne cele strategii UE 2020, w której szczególny nacisk położono na innowacje, badania i szkolenie, musi inwestować w lepiej wykwalifikowanych młodych ludzi, musi wspierać formy kształcenia, które w większym stopniu uwzględniają przyszłą możliwość wejścia na rynek pracy, jak i zwracać szczególną uwagę na wiedzę, która naprawdę przygotuje młodych ludzi na przyszłość.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowe sprawozdanie dotyczy inicjatywy „Mobilna młodzież”, która docelowo miejmy nadzieję posłuży za ramy działań na rzecz usprawnienia systemów kształcenia i szkolenia zawodowego. Jest to jedna z siedmiu inicjatyw przewodnich strategii Europa 2020, mającej na celu inteligentny, trwały wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu. Inicjatywa ta składa się z 28 kluczowych działań i konkretnych środków mających ulepszyć kształcenie i szkolenie zawodowe młodzieży przez mobilność i zdolność znalezienia zatrudnienia. Inicjatywa ta ma na celu realizację założeń strategii Europa 2020, jakimi są: obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną do 10 %, zwiększenie udziału osób posiadających wykształcenie wyższe z 31 % do 40 %, przed rokiem 2020, a także zmniejszenie bezrobocia, szczególnie bezrobocia młodzieży, którego stopa obecnie wynosi około 21 %. W związku z tym, a także dlatego, że wspieram program szkolenia młodzieży „Twoja pierwsza praca z EURES-em”, nie mogłem nie poprzeć wniosków zawartych w tym sprawozdaniu i zagłosowałem za jego przyjęciem, ponieważ mam świadomość, że UE powinna nadal stosować i w dalszym ciągu wzmacniać wszystkie środki na rzecz wspierania młodych ludzi. Tylko w ten sposób zbudujemy silniejszą Europę, jeszcze mocniej opartą na solidarności i włączeniu społecznym.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Temat oraz zakres omawianego sprawozdania dotyczą nieodparcie ważnych kwestii; zaprezentowane podejście jest czasami słuszne, czasami niesłuszne lub niewystarczające, zaś niektóre aspekty sprawozdania są wręcz sprzeczne.

Autor wspomina, zwłaszcza w początkowych motywach, ważne kwestie, jak malejące inwestycje publiczne na szkolnictwo wyższe i związany z tym wzrost opłat, prowadzący do pogłębienia przepaści społecznej, ale nie omawia tych kwestii we właściwy sposób w głównej części rezolucji. Wspomina także o problemach wielu młodych ludzi w związku z udziałem w programach na rzecz mobilności, które wynikają ze względów finansowych, o problemie dotyczącym wysokiego odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną oraz o bezrobociu i niepewnym zatrudnieniu młodych ludzi.

W związku z tym sprzeczności te są jeszcze bardziej oczywiste: sprawozdawca wspiera cele tak zwanej strategii Europa 2020, co oznacza, że ostatecznie wspiera działania, w wyniku których zrodzą się dokładnie te problemy, które sam definiuje, czyli niepewne zatrudnienie i bezrobocie młodych ludzi. Z jednej strony zachęca do położenia kresu dyskryminacji wobec młodych ludzi w miejscu pracy, a z drugiej strony wzmianka o okresach nauki zawodu bezwzględnie umożliwia wprowadzenie odmiennego statusu takich pracowników, co jest sprzeczne z apelem dotyczącym „zabezpieczenia dla niestandardowych i niestabilnych form zatrudnienia w sposób nienaruszający zasady pomocniczości”.

Dlatego właśnie wstrzymaliśmy się od głosu.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Przedstawienie interesujących zasad nie wystarcza, jeśli nie uwzględnia się rzeczywistości. Wysokiej jakości kształcenie już od najmłodszych lat jest niezbędne do zagwarantowania właściwego rozwoju człowieka i społeczeństw. Fundusze przeznaczane na szkolnictwo publiczne są jednakże coraz bardziej ograniczone, a studenci stoją w obliczu problemów, takich jak brak stypendiów, bezrobotne rodziny i przedwczesne kończenie nauki, co ma miejsce w Portugalii w związku z realizowanymi restrykcyjnymi strategiami politycznymi.

W obszarach tych następują potem gwałtowne dezinwestycje. W imię kryzysu państwo się wycofuje, co tu także zagraża roli społecznej państwa i prowadzi do pogłębienia różnic w dostępie do edukacji, wiedzy i kultury. Efektem tego jest powielanie i pogłębienie nierówności społecznych.

Rzeczywistość w państwach członkowskich takich jak Portugalia wygląda następująco: zamykanie tysięcy szkół, zwiększanie bezrobocia młodzieży oraz zmniejszanie bezpieczeństwa zatrudnienia tysięcy nauczycieli, a także chroniczne niedofinansowanie państwowego systemu szkolnictwa wyższego i zwiększone koszty nauki. W gruncie rzeczy budżety przeznaczane na kulturę są ograniczane do granic niemożliwości.

Najbardziej niebezpiecznym aspektem jest jednak to, że sytuacja pogorszy się w przypadku wdrożenia agresywnego programu interwencji, opracowanego przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), Europejski Bank Centralny (EBC) i Komisję Europejską.

  Pat „the Cope” Gallagher (ALDE), na piśmie – (GA) Program „Mobilna młodzież” jest główną inicjatywą w ramach strategii UE 2020. Program „Mobilna młodzież” ma na celu wspieranie szkolnictwa wyższego w Unii, poprawienie jakości kształcenia i szkolenia, a także propagowanie mobilności studentów poprzez zwiększenie skuteczności istniejących programów europejskich.

  Elisabetta Gardini (PPE), na piśmie – (IT) Przedmiotowe sprawozdanie dodaje kluczowy element do polityki europejskiej, która musi mieć na celu zapewnienie młodym Europejczykom narzędzi mających zwiększyć ich konkurencyjność na coraz bardziej zglobalizowanym rynku pracy. Pierwszym krokiem w procesie zwiększania możliwości zatrudnienia młodych ludzi musi być koncentracja na mobilności studentów. Niestety dane dotyczące bezrobocia młodzieży w wielu państwach członkowskich dają powód do niepokoju i skłaniają do refleksji. Wspieranie młodych ludzi poprzez zachęcanie do dialogu pomiędzy instytucjami europejskimi a organizacjami młodzieżowymi jest dobrym punktem wyjścia, ale nie należy traktować go jako celu ostatecznego. Powinniśmy umieć słuchać tych instytucji i organizacji, a także uwierzyć im i zaufać. Tylko w ten sposób zdołamy zbudować Europę, którą następne pokolenia będą uważać za obszar możliwości, a nie kulę u nogi.

  Louis Grech (S&D), na piśmie – Zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Zvera. Aby inicjatywa przewodnia w ramach strategii UE 2020, jaką jest projekt „Mobilna młodzież” zakończyła się powodzeniem, instytucje europejskie muszą stworzyć pragmatyczną, wszechstronną i szeroko zakrojoną strategię polityczną, wspieraną przez wszystkie państwa członkowskie, skoncentrowaną na powiązaniu obszarów szkolenia zawodowego, kwalifikacji zawodowych, uczenia się przez całe życie oraz staży zawodowych z rynkiem pracy – tak, aby zapewnić, by każde państwo członkowskie naprawdę wzięło na siebie odpowiedzialność za system szkolnictwa UE. Inicjatywa „Mobilna młodzież” ma na celu ułatwienie młodym Europejczykom przejścia z etapu kształcenia i szkolenia zawodowego do etapu życia zawodowego. Jednym z założeń tej inicjatywy politycznej jest zmniejszenie odsetka osób przedwcześnie kończących naukę w szkole i zwiększenie udziału osób z wykształceniem wyższym, ponieważ zjawisko przedwczesnego kończenia nauki jest sprzeczne z dynamiką i zapotrzebowaniem rynku pracy, a także pozostaje w bezpośredniej sprzeczności z ogólnym zrównoważeniem gospodarczym i społecznym Europy. Zatem wszystkie podmioty rynku pracy, w tym podmioty z sektora zawodowego, przedsiębiorstwa, związki zawodowe, ministerstwa i publiczne służby zatrudnienia, powinny nawiązać konkretny dialog w sprawie sposobu zagwarantowania integracji zawodowej młodych ludzi, propagowania edukacji formalnej i nieformalnej oraz stworzenia w UE systemu szkolnictwa umożliwiającego zapewnienie młodym ludziom bezpiecznej ścieżki zawodowej.

  Mathieu Grosch (PPE), na piśmie – (DE) Przedmiotowe sprawozdanie ponownie udowadnia, jak ważne dla rozwoju europejskiego jest wspieranie mobilności młodych ludzi we wszystkich obszarach. Musimy zapewnić dostosowanie programów nauczania oraz wzajemne uznawanie kwalifikacji we wszystkich obszarach szkolenia zawodowego i kształcenia, zwłaszcza w odniesieniu do rzemiosła, gdzie pozostaje wiele do zrobienia.

Ponadto kompetentne organy w odnośnych krajach powinny sprawdzać, czy nie trzeba likwidować dodatkowych przeszkód na szczeblu administracyjnym lub na szczeblu stowarzyszeń zawodowych.

Mobilność praktykantów także prowadzi do większego uznania wielu dziedzin rzemiosła i hamuje dumping społeczny, ponieważ dzięki temu wprowadzane są stawki progresywne, co oznacza, że osoby z takim samym poziomem szkolenia zawodowego otrzymują takie samo wynagrodzenie.

  Sylvie Guillaume (S&D), na piśmie – (FR) Zdrowy rozsądek podpowiada, że „podróże kształcą”. Dlatego też popieram pomysł przedstawiony w sprawozdaniu pana posła Zvera, że finansowanie kształcenia i mobilności młodych ludzi jest inwestycją w przyszłość Europy, a nie dodatkowym obciążeniem budżetu, nawet w bieżącej trudnej sytuacji gospodarczej. Ponadto środowisko społeczne czy sytuacja finansowa jednostki nie powinny ograniczać jej dostępu do możliwości podróżowania. Podobnie, przeszkody nie powinna stanowić także niepełnosprawność i dlatego należy przeznaczyć dodatkowe środki finansowe na rzecz młodych ludzi niepełnosprawnych. Należy też przyjąć prawnie wiążące przepisy, aby zapobiegać zatrudnieniu tymczasowemu i wykorzystywaniu, których ofiarą padają młodzi stażyści.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Zagłosowałem za przyjęciem omawianego dokumentu, ponieważ sprawozdawca uznaje za konieczne pokonanie praktycznych przeszkód i barier dla mobilności oraz dążenie do uznania czasu spędzonego za granicą i kwalifikacji zdobytych w innych krajach UE. Ponadto zauważono, że osoby niepełnosprawne napotykają na jeszcze większe przeszkody dla mobilności niż osoby zdrowe, należy więc wprowadzić dodatkowe mechanizmy dla zapewnienia wszystkim jednakowych szans. Wreszcie osoby uczące się, które założyły rodziny (np. mają dzieci), powinny także otrzymać dodatkowe wsparcie, aby przezwyciężyć szczególne wyzwania, które napotkają podczas uczestniczenia w programie na rzecz mobilności edukacyjnej. Wysokiej jakości mobilność jest niezbędna, aby umożliwić młodym ludziom międzykulturowe uczenie się, osobisty rozwój i wielojęzyczność. Nacisk położono na zatrudnienie jako końcowy rezultat, ponieważ rzeczywiście zatrudnienie jest problemem związanym z kształceniem, ale również z uczestnictwem młodzieży i aktywnym obywatelstwem. Dlatego istniejące programy powinny nadal koncentrować się na aktywnym obywatelstwie i rozwoju kluczowych kompetencji, edukacji „pozaformalnej” i promowaniu europejskiego społeczeństwa obywatelskiego. Aby zapobiec sytuacji, że ta nowa strategia pozostanie jedynie pomysłem, konieczne jest zaangażowanie państw członkowskich – zarówno w zakresie finansowego wsparcia, jak i w zakresie realizacji na szczeblu krajowym w każdym z tych państw – a także przyjęcie budżetu UE przeznaczonego na tę inicjatywę. Państwa członkowskie powinny postrzegać to jako długoterminową inwestycję nie tylko w kształcenie młodzieży, ale również w przyszły dobrobyt każdego z państw i całej UE.

  Cătălin Sorin Ivan (S&D), na piśmie – (RO) Moje wsparcie dla programu „Mobilna młodzież” nie wymaga tłumaczenia i wynika z zasad. Próbowaliśmy jednakże zasugerować włączenie do wniosku Komisji pewnych aspektów, które uważamy za niezbędne.

Faktycznie w sprawozdaniu przyjętym bez problemów w Komisji Kultury i Edukacji oraz na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego podkreślaliśmy, jak ważne jest zaangażowanie państw członkowskich w proces realizacji i monitorowanie go przez Komisję Europejską.

Apelowaliśmy także o przyznanie w nowych wieloletnich ramach finansowych większych środków na rzecz funkcjonujących z powodzeniem programów, takich jak „Uczenie się przez całe życie”, oraz o lepszą koordynację pomiędzy programami.

Musimy skoncentrować należytą uwagę na młodych ludziach, którzy znajdują się w centrum tego programu. Trzeba także stworzyć dla nich miejsca pracy i możliwości potwierdzenia własnej wartości, ponieważ są to obywatele Europy, na których będziemy w przyszłości polegać.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie – (IT) W Europie, która patrzy w przyszłość, myślenie o młodych ludziach musi być traktowane priorytetowo. Umożliwienie im wybrania najstosowniejszej ścieżki edukacji, ułatwienie im nauki języków obcych, umożliwienie wejścia na rynek pracy z właściwymi kwalifikacjami lub też – być może – umożliwienie im wyboru nowego środowiska edukacyjnego albo zawodowego – to wszystko oznacza budowanie przyszłości wszystkich państw Unii Europejskiej dzięki energii studentów uniwersytetów i młodych pracowników, którzy spotykają się jednym gospodarczym i kulturalnym tyglu. Obecnie bardziej niż kiedykolwiek wierzę w jedną Europę – wylęgarnię pomysłów i projektów – i dlatego zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Zvera. Pod względem strategii UE 2020 tworzenie sieci wymiany wiedzy i możliwości, nie tylko dla młodych ludzi, ale również dla nauczycieli i wszystkich osób pracujących w sektorze kształcenia i szkolenia zawodowego, oznacza nowy zastrzyk tlenu dla tej energii, którą musimy uwolnić, przy wykorzystaniu mobilności młodych ludzi, którzy muszą nauczyć się żyć w Europie przyszłości.

  Constance Le Grip (PPE) , na piśmie – (FR) Zagłosowałam za przyjęciem sprawozdania pana posła Zvera w sprawie programu „Mobilna młodzież – ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego”. W sprawozdaniu podkreślono ważną, moim zdaniem, konieczność wspierania różnorodnych programów wprowadzanych na szczeblu europejskim, mających na celu ułatwienie mobilności młodzieży, które są korzystne zarówno pod względem zdobywania nowej wiedzy i kompetencji, jak i rozwoju prawdziwego obywatelstwa europejskiego. Na szczeblu europejskim ważne jest, by po roku 2013 zwiększyć kredyty przeznaczane na europejskie programy na rzecz mobilności, takie jak Erasmus i Leonardo da Vinci, by zmienić ich charakter na trwały, tak aby mogła z nich korzystać większa liczba młodych ludzi, nie tylko studenci, ale również stażyści, młodzi pracownicy i rolnicy. Uważam także, że należy dążyć w kierunku większego uznawania kwalifikacji uzyskiwanych w drodze różnego rodzaju staży, edukacji formalnej i nieformalnej, biorąc pod uwagę, że w ten sposób możliwe jest zdobywanie kompetencji. Na koniec chcę podkreślić, że jednym ze sposobów walki z bezrobociem młodzieży jest ciągłe dostosowywanie systemów kształcenia ogólnego i zawodowego do nieustannie zmieniających się potrzeb rynku pracy.

  Elżbieta Katarzyna Łukacijewska (PPE), na piśmie – (PL) Koleżanki i Koledzy, obecnie kwestia systemu edukacji i szkoleń nabiera zupełnie innego, a zarazem nowego znaczenia, niż było to choćby kilkanaście lat temu. W różnych miejscach Europy mamy do czynienia z niejednolitymi poziomami szkolnictwa, dlatego konieczność poprawy sytuacji w tej kwestii wydaje się niezaprzeczalna. Ważne jest, aby młodzi ludzie mieli szansę na aktywny udział w środowisku pracy, jak również w szeroko rozumianym społeczeństwie obywatelskim. Sama mocno angażuję się i wspieram działania związane zarówno z programem „Młodzież w działaniu” jak i „Wolontariat Europejski”, który jest jedną z akcji programu. Dlatego uważam, że ważne jest, aby Parlament Europejski mógł dalej wspierać podobne działania.

W obecnych czasach nie można zapominać o młodych ludziach, należy dawać im szansę na rozwój, pomagać, aby znaleźli nowe umiejętności w gospodarce, która jest coraz bardziej międzynarodowa. „Mobilna młodzież” stanowi nie tylko możliwość aktywizacji młodego człowieka do działania, do pracy, lecz przede wszystkim jest formą pokonywania własnych granic, własnych słabości oraz szansą rozwoju. Dlatego głosowałam za sprawozdaniem Milana Zvera. Dziękuję.

  David Martin (S&D), na piśmie – Zagłosowałem za przyjęciem tego sprawozdania. Program „Mobilna młodzież” jest jedną z siedmiu przewodnich inicjatyw w ramach strategii Komisji Europa 2020, mającej na celu promowanie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Inicjatywa ta składa się z 28 kluczowych działań i konkretnych środków mających udoskonalić kształcenie i szkolenie młodzieży przez mobilność i ułatwianie młodym ludziom przejścia z fazy kształcenia na rynek pracy. Jest to szczególnie ważne obecnie, ponieważ młodzież, jako jedna spośród tych grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu finansowego, a jednocześnie najmniej przyczyniły się do jego powstania, potrzebuje pomocy, aby wejść na rynek pracy i tym samym zabezpieczyć swoją przyszłość, a także pobudzić gospodarkę. To młodzi ludzie będą decydować o przyszłości – i jest rzeczą szczególnie ważną, aby mogli dzisiaj rozwijać kompetencje, umiejętności i wiedzę, które pozwolą im aktywnie wspierać wzrost i trwałą przyszłość Unii Europejskiej w nadchodzących latach i osiągnąć cele wyznaczone w ramach strategii UE na rzecz wzrostu gospodarczego.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) W kontekście strategii Europa 2020 wiedza i umiejętności młodych ludzi mają zasadnicze znaczenie, jeśli mamy zrealizować cele związane z zapewnieniem inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Młodzież ma do odegrania kluczową rolę w realizacji pięciu głównych celów UE na rok 2020, w następujących obszarach: zatrudnienie, badania i innowacje, klimat i energia, edukacja oraz walka z ubóstwem. Inicjatywa przewodnia w ramach strategii UE 2020, czyli program „Mobilna młodzież” ma na celu zwiększenie atrakcyjności szkolnictwa wyższego w Europie, ogólnej jakości kształcenia ogólnego i zawodowego na wszystkich poziomach, a także mobilności studentów i pracowników poprzez skuteczniejsze wykorzystanie istniejących programów europejskich. W związku z tym konieczne jest głosowanie za przyjęciem tej inicjatywy, tak aby w naszym przyszłym społeczeństwie znaleźli się młodzi ludzie o wyższych kwalifikacjach i przygotowani do realizowania celów strategii Europa 2020.

  Louis Michel (ALDE), na piśmie – (FR) Inicjatywa „Mobilna młodzież” podkreśla znaczenie mobilności w procesie uczenia się, ale równie konieczne jest zadbanie, by kształcenie, do którego mają dostęp uczniowie, spełniało zapotrzebowanie rynku pracy – a w związku z tym należy dać młodym ludziom umiejętności i wiedzę, których będą potrzebować.

Młodzi ludzie stanowią niestety jedną spośród grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu finansowego i potrzebują pomocy, aby wejść na rynek pracy, a tym samym móc ukształtować swoją przyszłość i wesprzeć gospodarkę. Kształcenie ogólne i zawodowe to kluczowe czynniki przyczyniające się do większego dobrobytu i większej spójności społecznej w Europie. Mobilność studentów jest niewątpliwie głównym elementem strategii Europa 2020. Oferuje ona wiele możliwości pod względem intelektualnego usamodzielnienia studentów, obniżania odsetka ludzi przedwcześnie kończących naukę w szkole, walki z bezrobociem i ubóstwem, a także rozwoju współpracy międzynarodowej w obszarze szkolnictwa wyższego oraz kształcenia zawodowego.

Ponadto mobilność studentów jest jednym z głównych wyzwań związanych z integracją europejską. Niemniej jednak należy zapewnić tę mobilność poprzez zastosowanie środków finansowych dopasowanych do ambitnych planów oraz usuwanie stojących przed nią przeszkód natury praktycznej.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie – (DE) Skutki światowego kryzysu gospodarczego były bardzo dotkliwe szczególnie dla młodych ludzi na całym świecie, ale także w samej UE. Stopa bezrobocia młodzieży w UE doszła do 21 %. Na taką sytuację wpływ ma również to, że 15 % młodych ludzi przedwcześnie kończy naukę w szkole i nie ma żadnych kwalifikacji niezbędnych na rynku pracy. Unia Europejska ma na celu obniżenie odsetka tych osób do 10 % przed rokiem 2020 oraz zwiększenie udziału osób z wykształceniem wyższym z 31 % do 40 %. Aby osiągnięcie tych celów było możliwe, niezbędne jest uznawanie w całej UE kursów kształcenia ogólnego i zawodowego oraz kwalifikacji. Jest to także jedyny sposób na osiągnięcie większej mobilności młodych ludzi, która z kolei pozwoli im poznać nowe kultury i społeczeństwa, tak aby w nadchodzących latach mieli możliwość odniesienia sukcesu także poza krajem rodzinnym. Dlatego właśnie należy zlikwidować utrzymujące się bariery dla mobilności i uprościć procedury, a jednocześnie rozszerzać i wspierać istniejące programy.

Wstrzymałem się od głosu, ponieważ moim zdaniem zabrakło dyskusji dotyczącej wzajemnego uznawania kwalifikacji zdobywanych różnymi – pod względem jakościowym – metodami kształcenia ogólnego i zawodowego. Dotyczy to zwłaszcza dziedzin rzemiosła, w odniesieniu do których nie istnieją w Europie jednolite standardy umożliwiające porównanie kwalifikacji.

  Franz Obermayr (NI), na piśmie – (DE) Globalny kryzys gospodarczy miał poważne konsekwencje szczególnie dla młodych ludzi, a mianowicie znaczny wzrost stopy bezrobocia młodzieży i odsetka osób przedwcześnie kończących naukę. Młodzi ludzie często znajdują się w sytuacji bez żadnych perspektyw. W takim kontekście należy zwiększyć mobilność młodych ludzi w UE, tak aby w razie potrzeby mieli oni większe szanse na znalezienie zatrudnienia na innym rynku pracy. Podstawą do tego jest wzajemne uznawanie kwalifikacji i kursów w ramach kształcenia ogólnego i zawodowego. Wstrzymałem się od głosu w sprawie omawianego sprawozdania, ponieważ nie zaproponowano w nim żadnych konkretnych rozwiązań dotyczących sposobu, w jaki należy przeprowadzać wzajemne uznawanie kwalifikacji w sytuacji, gdy w wielu obszarach metody kształcenia ogólnego i zawodowego znacznie się różnią pod względem jakościowym.

  Justas Vincas Paleckis (S&D), na piśmie – (LT) Stopa bezrobocia młodzieży w państwach członkowskich Unii Europejskiej jest bardzo wysoka. W niektórych krajach dochodzi nawet do 21 %, co oznacza, że jest dwukrotnie wyższa od stopy bezrobocia dorosłych. Zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ zawiera ono wytyczne dotyczące sposobu na poprawienie systemu kształcenia młodych ludzi i zmniejszenie stopy bezrobocia młodzieży. Zgadzam się z koncepcją, że bardzo ważne jest skupienie się na tworzeniu nowych programów, które pozwolą młodym ludziom łączyć pracę ze studiami. Ma to zasadnicze znaczenie dla studentów, którzy chcą się uczyć, ale są za siebie odpowiedzialni finansowo. Jednym z kluczowych celów programu jest zmniejszenie liczby osób przedwcześnie kończących naukę w szkole, zwiększających tym samym ryzyko przyszłego wykluczenia zarówno z życia zawodowego, jak i społeczeństwa. Musimy zwiększyć wsparcie na rzecz osób niepełnosprawnych oraz młodych ludzi mających dzieci, tak aby mogli oni uczestniczyć w programach na rzecz mobilności i wykorzystać tę możliwość do znalezienia równowagi między studiami a życiem zawodowym. Dostęp do programów na rzecz mobilności powinni mieć nie tylko studenci, ale także młodzi ludzie o niskich kwalifikacjach i uczniowie szkół. Dla młodych ludzi kluczowe znaczenie ma także zdobywanie wiedzy praktycznej i doświadczenia poprzez obowiązkowe staże wysokiej jakości.

  Georgios Papanikolaou (PPE), na piśmie – (EL) Symboliczna inicjatywa „Mobilna młodzież” jest jednym z siedmiu projektów przewodnich w ramach strategii Komisji Europejskiej Europa 2020, mającej na celu promowanie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Skupia się przede wszystkim na mobilności studentów, ale jej wartość dodana polega na tym, że przewiduje kształcenie odpowiadające na potrzeby rynku pracy i zapewnia niezbędne umiejętności oraz wiedzę. Inicjatywę tę należy jednak połączyć ze sprawozdaniem w sprawie strategii UE na rzecz młodzieży, przyjętym przez Parlament Europejski w 2010 roku, które ma na celu opracowanie nowej, silnej strategii europejskiej na kolejne dziesięć lat, tak aby Europa mogła stworzyć jednolite ramy polityczne w odniesieniu do kwestii dotyczących młodzieży. Ponadto zasadniczo to na państwach członkowskich spoczywa obowiązek zadbania, by inicjatywa ta nie pozostała jedynie planem. Szkoda, że ostatnie narodowe programy reform nie są zgodne z celami przyjętymi w ramach strategii UE 2020, mimo że wszyscy uznajemy inwestycje w badania i kształcenie za długoterminową inwestycję o wysokiej stopie zwrotu, zdecydowanie przyczyniającą się do przyszłego dobrobytu obywateli europejskich.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowe sprawozdanie dotyczy ustanowienia ram dla ulepszenia systemu kształcenia ogólnego i zawodowego w Europie. Ten środek jest jednym z kluczowych działań w ramach inicjatywy „Mobilna młodzież”, będącej częścią strategii Komisji Europejskiej Europa 2020, która ma na celu promowanie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Inicjatywa ta, dzięki konkretnym środkom, ma na celu ulepszenie kształcenia ogólnego i zawodowego młodych ludzi poprzez mobilność oraz ułatwienie im przejścia z fazy kształcenia na rynek pracy. Jest to szczególnie aktualna kwestia, ponieważ młodzi ludzie, jako jedna spośród grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu finansowego, a jednocześnie najmniej przyczyniły się do jego powstania, potrzebuje pomocy, aby wejść na rynek pracy w celu zabezpieczenia swojej przyszłości i pobudzenia gospodarki. Rzeczywiście mobilność sama w sobie może działać jak siła napędowa w procesie przejścia z etapu kształcenia do etapu życia zawodowego. W związku z tym uważam, że jednym z najważniejszych aspektów mobilności w kształceniu jest zapewnienie wysokiej jakości edukacji i jednoczesne udostępnienie jej wszystkim młodym ludziom. Dlatego też zagłosowałam za przyjęciem tego sprawozdania.

  Phil Prendergast (S&D), na piśmie – Program „Mobilna młodzież” stanowi okazję do uwolnienia potencjału młodych ludzi i umożliwienia im wsparcia inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego, sprzyjającego włączeniu społecznemu w UE. Inicjatywa „Mobilna młodzież” wspiera programy uczenia się przez całe życie i inicjatywę Komisji Europejskiej „Nowe umiejętności w nowych miejscach pracy”. Inicjatywa ta ma na celu usprawnienie szkolnictwa wyższego w Europie oraz zwiększenie mobilności studentów i pracowników poprzez istniejące programy europejskie. W strategii UE 2020 stwierdzono, że należy „do 2020 roku zapewnić całej młodzieży w Europie możliwość nauki za granicą jako część ich ścieżki edukacyjnej”. Bieżący kryzys gospodarczy bardzo mocno dotknął młodych ludzi, a stopy bezrobocia młodzieży w UE są dwukrotnie wyższe od stóp bezrobocia dorosłych. Jest to jedno z najtrudniejszych wyzwań, przed jakimi stoi Europa i bardzo ważne jest, by państwa członkowskie nie reagowały zmniejszaniem inwestycji w edukację. Musimy zadbać o to, by młodzi ludzie mieli możliwość uczenia się i wyjeżdżania, jeśli tylko zechcą, za granicę w celu kontynuowania nauki, ponieważ obecne inwestycje w obszarze edukacji lepiej przygotują UE na przyszłe wyzwania.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie – (PT) W sytuacji, gdy młodzi ludzie szczególnie mocno odczuwają skutki kryzysu finansowego, należy dołożyć wszelkich starań, by zapewnić im możliwość zdobywania umiejętności, podnoszenia kwalifikacji i poszerzania wiedzy, co pozwoli im aktywnie przyczynić się do zapewnienia rozwoju gospodarczego i zrównoważonej przyszłości Unii Europejskiej. Projekt „Mobilna młodzież” jest jedną z siedmiu inicjatyw przewodnich w ramach strategii Komisji Europejskiej Europa 2020, mającej na celu promowanie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Inicjatywa ta składa się z 28 kluczowych działań i konkretnych środków mających ulepszyć kształcenie i szkolenie zawodowe młodzieży przez mobilność i ułatwianie młodym ludziom przejścia z fazy kształcenia na rynek pracy. W związku z tym ważne jest stworzenie warunków gwarantujących skuteczne wdrożenie tej inicjatywy oraz realizację przyjętych w niej celów.

  Robert Rochefort (ALDE), na piśmie – (FR) Recesja mocno uderza w europejską młodzież: co piąta młoda osoba nie ma pracy, a 40 % młodych pracowników jest zatrudnionych na pół etatu. Popieram wobec tego sprawozdanie pana posła Zvera, w którym zaproponowano szereg zaleceń mających na celu usprawnienie systemu kształcenia ogólnego i zawodowego młodych ludzi. Chociaż faktycznie musimy działać, by zachęcać jak największą liczbę osób do podejmowania nauki w szkołach wyższych i aktywnie walczyć ze zjawiskiem przedwczesnego kończenia nauki w szkole – zaledwie 31 % Europejczyków ma wykształcenie wyższe, w porównaniu z 40 % w USA i 50 % w Japonii – to musimy także zadbać o to, by absolwenci nadawali się do zatrudnienia. Przedmiotowe sprawozdanie zawiera kilka wniosków mających pomóc w osiągnięciu tych celów: poprawienie komunikacji pomiędzy przedsiębiorstwami a uczelniami, lepsze dopasowanie programów i struktur uniwersyteckich do konkretnego zapotrzebowania rynku pracy, wprowadzenie do programów nauczania okresów wysokiej jakości staży zawodowych, które będą słusznie wynagradzane i prowadzone przy zachowaniu praw socjalnych młodych ludzi.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – Należy zwiększyć wsparcie finansowe na rzecz programów takich jak „Uczenie się przez całe życie” (Erasmus, Leonardo da Vinci, Comenius, Grundtvig), Marie Curie, Erasmus Mundus i „Młodzież w działaniu”. Komisja proponuje utworzenie międzynarodowych sieci współpracy na uniwersytetach, wykorzystujących mobilność wirtualną. Programy na rzecz mobilności powinny być dostępne dla uczniów szkół zawodowych, nauczycieli i młodych pracowników. Wzywamy do opracowania systemu uznawania na szczeblu UE kwalifikacji szkolnych, zawodowych i uniwersyteckich. Podkreślamy także znaczenie uczenia się dwóch języków obcych, w tym języków krajów sąsiedzkich, już we wczesnym okresie życia. I wreszcie apelujemy o dodatkowe wsparcie dla młodzieży niepełnosprawnej, młodych rodziców oraz osób, które chcą wznowić naukę.

  Licia Ronzulli (PPE), na piśmie – (IT) Zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ podkreślono w nim, jak ważna jest wszechstronna edukacja młodych ludzi, jeśli chodzi o cele strategii Europa 2020. W związku z tym konieczne staje się zachęcanie młodych ludzi do kontynuowania nauki w szkołach wyższych. W rzeczywistości zbyt wczesne wejście na rynek pracy zwiększa ryzyko bezrobocia na późniejszym etapie oraz ryzyko stosunkowo niskiego standardu życia.

Taka sytuacja mogłaby zatem powodować wysokie koszty gospodarcze i społeczne, a także wywierać negatywny wpływ na trwały wzrost gospodarczy Unii i na jej zdolność do zwiększania w przyszłości swojej konkurencyjności na arenie światowej. Dlatego uważam, że wielokulturowa, wielojęzyczna i praktyczna edukacja ma zasadnicze znaczenie w kształtowaniu przyszłych obywateli, zwłaszcza jeśli jest realizowana przy pomocy takich programów na rzecz mobilności, jak „Mobilna młodzież”.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie – (IT) Obecnie zbyt dużo młodych ludzi zbyt wcześnie przerywa naukę w szkole, a zbyt mało decyduje się na studia wyższe. Osłabia to zasoby kwalifikacji, których Europa będzie potrzebowała w przyszłości. Inicjatywa „Mobilna młodzież” ma na celu zwiększenie do roku 2020 możliwości wszystkich młodych Europejczyków w zakresie mobilności i umożliwienie im łagodniejszego przejścia z etapu kształcenia do życia zawodowego, poprzez zapewnienie im kształcenia, które przygotuje ich na zapotrzebowania rynku. Dlatego powinniśmy uświadomić szkołom i przedsiębiorstwom konieczność tworzenia sieci współpracy, pogłębiając wiedzę praktyczną młodzieży przy pomocy staży zawodowych. Omawiana inicjatywa jest skoncentrowana na młodych ludziach, ale nie wolno nam zapominać o młodzieży niepełnosprawnej, której należy zapewnić takie same możliwości w zakresie studiowania i pracy.

  Joanna Senyszyn (S&D), na piśmie – (PL) Poparłam sprawozdanie dot. poprawy europejskich systemów edukacji i szkoleń. Opowiadam się za przedłużeniem funkcjonowania wszystkich programów edukacyjnych dla młodzieży. Oprócz Mobilnej Młodzieży należy zapewnić wsparcie finansowe i polityczne takim programom jak: Erasmus, Leonardo da Vinci, Comenius, Grundtvig, Młodzież w działaniu i Marie-Curie. Programy te odniosły duży sukces w Unii. Angażują one ogromną ilość młodych ludzi z różnych środowisk (liczba polskich studentów, którzy wyjechali na stypendium Erasmusa w latach 1998-2010 wyniosła 93 807), przyczyniają się do rozwoju ich potencjału oraz do tworzenia silnego, europejskiego społeczeństwa obywatelskiego. Są to bardzo wydajne programy, których koszt jednostkowy jest bardzo niski, a stopień wykorzystania funduszy wysoki. Promowanie mobilności młodzieży wymaga przezwyciężenia praktycznych barier.

Około jedna trzecia studentów uczestnicząca w programie Erasmus doświadczyła trudności wynikających z niepewności co do systemu nauki za granicą i braku spójności, ciągłości między przedmiotami studiów w kraju rodzinnym i za granicą. Należy dążyć do tego, aby zarówno czas jak i kwalifikacje zdobyte w innych państwach UE były uznawane. Rozwiązania wymagają także takie kwestie jak uzyskanie wiz, dokumentów medycznych w różnych językach czy przenoszenie grantów podczas pobytu za granicą. Osoby niepełnosprawne napotykają jeszcze większe przeszkody dla mobilności niż osoby zdrowe. Należy wprowadzić dodatkowe mechanizmy, aby zapewnić wszystkim jednakowe szanse.

  Nuno Teixeira (PPE), na piśmie – (PT) Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest jedną z siedmiu inicjatyw w ramach strategii Europa 2020. Składa się z 28 kluczowych działań mających udoskonalić kształcenie ogólne i zawodowe młodych ludzi poprzez mobilność i wprowadzenie ich na rynek pracy.

Omawiane sprawozdanie ma istotne znaczenie w tych trudnych dla Europy czasach, co udowadnia rosnący w poszczególnych państwach członkowskich odsetek bezrobotnych młodych ludzi. Można z tego wywnioskować, że młodzież jest jedną spośród tych grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu. W związku z tym uważam za konieczne zastosowanie środków mających zmniejszyć odsetek osób przedwcześnie kończących naukę w szkole, a zwiększyć liczbę absolwentów oraz podnieść atrakcyjność kształcenia ogólnego i zawodowego. Zaangażowania w dziedzinie edukacji nie należy traktować jako kosztu, ale raczej jako inwestycję w przyszłość.

Uważam zatem, że należy wznowić inwestycje w już istniejące programy na rzecz mobilności oraz kształcenia ogólnego i zawodowego, a także przyjąć na szczeblu europejskim warunki minimalne dotyczące staży zawodowych, jako że nie należy traktować ich jako formę zatrudnienia, lecz raczej jako formę zdobywania umiejętności praktycznych.

I wreszcie chciałbym podkreślić konieczność skoordynowania za pomocą partnerstw z władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi przyjmowanych środków, aby zapewnić powodzenie inicjatywy „Mobilna młodzież”.

  Niki Tzavela (EFD), na piśmie – (EL) Zagłosowałam za przyjęciem sprawozdania pana posła Zvera w sprawie inicjatywy Komisji Europejskiej „Mobilna młodzież”. Inicjatywa ta przewiduje wprowadzenie środków mających rozwiązać problem przedwczesnego kończenia nauki w szkole oraz zapewnienie bodźców umożliwiających zwiększenie w Europie udziału osób z wykształceniem wyższym. W sprawozdaniu podkreślono także, jak ważne jest zadbanie, by programy nauczania były dostosowane do zapotrzebowania rynku pracy i zapewniały młodym ludziom w Europie niezbędne umiejętności i wiedzę.

  Viktor Uspaskich (ALDE), na piśmie – (LT) Budowanie jasnej przyszłości dla naszych młodych ludzi jest tematem bliskim mojemu sercu. Niestety obecnie perspektywy młodzieży na Litwie są raczej ponure. Stopa bezrobocia młodzieży na Litwie wynosi 34 %, czyli prawie o 14 % więcej niż średnia w UE. Z danych statystycznych wynika, że tylko w dwóch państwach członkowskich UE stopa bezrobocia młodzieży jest wyższa niż na Litwie. Ponadto młodzi obywatele Litwy, nawet jeśli zdołają znaleźć pracę, są zmuszani do wyrażenia zgody na niekorzystne umowy o pracę. Musimy dołożyć starań, aby zrealizować trzy główne priorytetowe zadania: po pierwsze, wspieranie przedsiębiorczości; po drugie, zwiększenie zdolności do zatrudnienia wśród młodzieży poprzez dostosowanie kształcenia do zapotrzebowania rynku pracy; po trzecie, umożliwienie młodym ludziom odgrywania aktywniejszej roli w społeczeństwie. Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest jedną z platform, które mogą pomóc we wspieraniu zatrudnienia młodzieży. Praca i studia za granicą mogą być korzystne zarówno dla młodych Litwinów, jak i dla całego kraju. Znacznie ważniejsze jest jednak zapewnienie młodym ludziom na Litwie europejskiej przyszłości. Jest to możliwe poprzez rozwijanie kontaktów między młodymi ludźmi a małymi i średnimi przedsiębiorstwami (MŚP). Pozwoli to rozwijać zapotrzebowanie MŚP na młodych ludzi i zachęci młodych ludzi do pracy w MŚP.

  Derek Vaughan (S&D), na piśmie – Zagłosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ w celu ożywienia konkurencyjności niezbędne jest zadbanie o to, by młodzi obywatele mogli podróżować i pracować na terytorium całej UE. Cele strategii UE 2020 można zrealizować poprzez inwestycje w programy, które dają młodym ludziom szeroki wachlarz możliwości i promują mobilność na rynku pracy. Młodzi Europejczycy dzięki zwiększeniu środków finansowych przeznaczonych na projekty na rzecz mobilności młodzieży oraz dzięki położeniu większego nacisku na współpracę między przedsiębiorstwami a uczelniami będą mieli większą szansę na sukces zawodowy. Niezmiernie ważne jest również wspieranie młodych ludzi, którzy nie korzystają już z głównego nurtu kształcenia, poprzez zachęcanie ich do korzystania z edukacji nieformalnej i pozaformalnej.

  Marie-Christine Vergiat (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Wstrzymałam się od głosu w sprawie omawianego sprawozdania, pomimo przedstawionego w nim krytycznego spojrzenia na europejskie strategie polityczne w obszarach dotyczących młodych ludzi, szczególnie te realizowane przez państwa członkowskie.

Przedmiotowe sprawozdanie zawiera liczne pozytywne wnioski, szczególnie w odniesieniu do udziału młodych ludzi w procesie opracowywania europejskich strategii politycznych na rzecz młodzieży, wzmocnienia edukacji nieformalnej i pozaformalnej oraz poprawienia statusu stażystów.

W sprawozdaniu wspomniano co prawda o dążeniu do zachęcania państw członkowskich do zwiększenia inwestycji w obszarze edukacji niezależnie od kryzysu finansowego, lecz cały dokument został opracowany w duchu strategii mających na celu liberalizację szkolnictwa wyższego i poddanie go wyłącznie bezpośrednim interesom rynku, czyli przedsiębiorstw.

Niektóre postanowienia, jak na przykład wprowadzenie przy współpracy EBI europejskiego systemu pożyczek dla studentów, są niepokojące, jeśli weźmiemy pod uwagę cele przyjęte pod względem dostępu jak największej liczby osób do studiów wyższych.

  Dominique Vlasto (PPE), na piśmie – (FR) Poprzez głosowanie za przyjęciem sprawozdania w sprawie programu „Mobilna młodzież – ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego” chciałam poprzeć ambitny plan działania na rzecz młodych Europejczyków. Na mocy traktatu lizbońskiego UE otrzymała większy zakres kompetencji w obszarze związanym z młodzieżą. W tym kontekście Parlament Europejski miał obowiązek potwierdzenia swojego zaangażowania w ten obszar polityki. Faktycznie tożsamość europejska ma znaczenie jedynie, gdy jest wspierana przez naszych młodych obywateli. Europa musi wywiązać się z tej odpowiedzialności poprzez przedstawienie wspólnej strategii w obszarze kształcenia i zatrudnienia. Z zadowoleniem przyjmuję ambitny cel zawarty w sprawozdaniu, jakim jest przeznaczenie 2 % PKB na inwestycje w szkolnictwo wyższe. W czasach, gdy europejski rynek pracy znajduje się pod wpływem poważnego kryzysu gospodarczego, kształcenie musi być dla nas zadaniem priorytetowym, tak abyśmy mogli młodym ludziom zaoferować perspektywy na przyszłość i ułatwić im dostęp do zatrudnienia. Korzystny wpływ na młodych ludzi będzie miał także rozwój europejskich programów wymiany (Erasmus, Leonardo da Vinci), ponieważ oferują one prawdziwą wartość dodaną zarówno na szczeblu zawodowym, jak i osobistym. Poznawanie nowego języka i odkrywanie innych kultur to pozytywne aspekty, które powinny być dostępne dla każdego.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie – (DE) Promowanie inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu nieodzownie oznacza najlepsze możliwości i szanse w obszarze kształcenia ogólnego i zawodowego. Mobilność podczas studiowania, ułatwiona przez programy unijne takie jak Erasmus, Leonardo da Vinci i Comenius, wspiera nie tylko aspekty edukacji formalnej, ale również rozwój osobisty i społeczny. W związku z tym zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

Sprawozdanie: Mary Honeyball (A7-0099/2011)

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem przedmiotowego wniosku, ponieważ charakter przedszkolnej i wczesnej edukacji zależy od różnych tradycji panujących na kontynencie europejskim, co powoduje, że trudno jest stworzyć jednolity dla całej Europy system wczesnego kształcenia. Łatwiej jest wdrażać wspólne cele i wymogi, aby doprowadzić do spójności i harmonizacji w nauczaniu.

  Elena Oana Antonescu (PPE), na piśmie – (RO) Wczesne kształcenie buduje u dzieci podwaliny pod późniejsze efektywne uczenie się przez całe życie. Dzieci we wczesnym dzieciństwie są wyjątkowo ciekawe, otwarte i chętne do nauki, a dodatkowo w tym wieku uczą się mówić i wyrażać swoje myśli. Także w tym wieku powstają podstawy przyszłego wykształcenia dziecka, jego kariery zawodowej, a także rozwoju umiejętności społecznych. Ten etap ma decydujący wpływ na poznawczy, sensoryczny, motoryczny, osobisty i uczuciowy rozwój dziecka, a także proces przyswajania języka i uczenia się przez całe życie, którego stanowi podstawę. Chcę zaznaczyć, że wczesne wypracowanie dobrych przyzwyczajeń – takich jak nawyk zdrowego żywienia czy odpowiedniego zrównoważonego wysiłku fizycznego – może mieć zasadniczy wpływ na fizyczny i psychiczny rozwój dziecka.

Unia Europejska jest bogatą mieszanką różnorodnych tradycji edukacyjnych i na całym kontynencie wczesne kształcenie zapewniane jest dzieciom na wiele różnych sposobów. Choć z przedmiotowego sprawozdania wynika, że wprowadzenie jednolitej polityki wczesnego kształcenia w UE byłoby bardzo trudne, to jednak głosuję za jego przyjęciem, ponieważ zawarta w nim została zachęta do stworzenia jednolitych ram, które określałyby wspólne cele i wartości, w tym wspólne zobowiązania i struktury.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosuję za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Wczesne kształcenie dzieci to fundament efektywnego uczenia się przez całe życie, niezbędny do zrealizowania celów strategii Europa 2020, której założenia mają na celu stworzenie społeczeństwa opartego na wiedzy, zmniejszenie bezrobocia, ograniczenie przedwczesnego kończenia nauki i zwalczanie ubóstwa. Żaden z tych celów nie może zostać jednak osiągnięty, jeśli nie zagwarantuje się dzieciom dobrego startu w życiu. Państwa członkowskie muszą zwiększyć inwestycje i w ten sposób zapewnić wysokiej jakości wczesne kształcenie dostępne dla wszystkich dzieci, dzięki któremu będziemy mogli ograniczyć przedwczesne kończenie nauki, walczyć z nierównym dostępem do edukacji dzieci ze środowisk społecznych i kulturowych znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, a także zmniejszyć wynikające z tych zjawisk nierówności społeczne.

  Elena Băsescu (PPE), na piśmie – (RO) Głosuję za przyjęciem sprawozdania pani poseł Honeyball. Europa jest bogatą mieszanką różnorodnych tradycji edukacyjnych. Z tego względu istnieje potrzeba stworzenia polityki ramowej określającej wspólne cele, zobowiązania i wartości. Celem strategii Europa 2020 musi być stworzenie społeczeństwa integracyjnego poprzez zwiększenie zatrudnienia. Obniżenie liczby uczniów przedwcześnie kończących edukacje i ograniczenie ubóstwa może zostać osiągnięte tylko przez zagwarantowanie wszystkim dzieciom perspektyw na przyszłość i przetarcie im ścieżek do lepszego życia. Przypominam, jak ważne są pierwsze lata nauki, szczególnie jeśli chodzi o naukę języków obcych. Zajęcia kulturalne są bardzo cennym źródłem rozwoju dzieci, ponieważ angażują je w dialog międzykulturowy. Na koniec chcę dodać, że musimy uwzględnić różnorodne warunki życiowe różnych rodzin. Pod tym względem potrzebne nam są elastyczne i nowatorskie programy wczesnego kształcenia dzieci.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), na piśmie – (ES) Wczesne kształcenie dzieci to podstawa. Popieram w całej rozciągłości przedstawiony wcześniej postulat, aby do 2010 roku 90 % dzieci pomiędzy trzecim rokiem życia a wiekiem szkolnym zostało objęte opieką, a także aby objęła ona co najmniej 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia.

  Sebastian Valentin Bodu (PPE), na piśmie – (RO) Europa jest bogatą mieszanką różnorodnych tradycji edukacyjnych, a wczesne kształcenie jest na całym kontynencie zapewniane na wiele różnych sposobów. Państwa członkowskie różnią się wyraźnie pod względem jakości i dostępności kształcenia, liczby dzieci w szkołach, podejścia do usług, zarządzania usługami i tak dalej. Dlatego też w wypadku wczesnego kształcenia i opieki nad dzieckiem polityka „jednego rozmiaru” na szczeblu UE nie jest odpowiednia i byłaby trudna do wdrożenia. Stanowczo zaleca się natomiast stworzenie wspólnych ram, które określałyby jednolite cele i wartości, w tym wspólne zobowiązania i struktury. Okres od narodzin do trzeciego roku życia stanowi kluczową fazę rozwoju mózgu dziecka, a także rozwoju fizycznego, poznawczego i pod względem nabywania umiejętności językowych. Ten wczesny etap leży również u podstaw procesu uczenia się przez całe życie tych dzieci. Biedniejsze rodziny w porównaniu z innymi grupami rzadziej korzystają ze wczesnej edukacji i opieki, co ujawnia się zwłaszcza na sprywatyzowanych rynkach. Jest to niepokojące, ponieważ wykazano, że to dzieci znajdujące się w niekorzystnym położeniu mogą najwięcej skorzystać z dostępu do tego typu usług.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Jest to niezmiernie istotna kwestia i stanowczo popieram stanowisko mojej grupy dotyczące nauczania początkowego.

  Carlos Coelho (PPE), na piśmie – (PT) Stworzenie silnych podstaw dzięki wczesnemu kształceniu i opiece na etapie wczesnego dzieciństwa, uzupełniające centralną rolę rodziny, leży u podstaw powodzenia procesu uczenia się przez całe życie, integracji społecznej, rozwoju osobistego i przyszłych możliwości znalezienia zatrudnienia. Najwcześniejsze doświadczenia dzieci są fundamentem ich dalszej edukacji i warunkują rozwój, a także pomagają przezwyciężyć potencjalną trudną sytuację życiową i przeciwdziałać dziedziczeniu ubóstwa z pokolenia na pokolenie. Jeśli pozwolimy dzieciom zrealizować ich możliwości, zapewniając im wysokiej jakości szkolnictwo i system opieki, to przyczynimy się znacząco do zrealizowania dwóch spośród najważniejszych celów strategii Europa 2020 – obniżymy mianowicie liczbę uczniów przedwcześnie kończących naukę do mniej niż 10 % oraz podźwigniemy 20 milionów osób z ubóstwa i wykluczenia społecznego.

Dlatego też popieram utworzenie europejskiego systemu wspólnych celów i wartości, obejmującego wspólne prawa i struktury, który przyczyni się do wypracowania odpowiedniego systemu usług wczesnego kształcenia i opieki nad dziećmi; ten z kolei musi być wydajnie i godziwie finansowany.

  Vasilica Viorica Dăncilă (S&D), na piśmie – (RO) Wszyscy wiemy, że dzieci na wczesnym etapie życia są szczególnie ciekawe, otwarte i chętne do nauki; w tym wieku uczą się mówić i wyrażać swoje myśli, a także nabywają umiejętności społecznych. Skoro wczesne lata nauki są u dzieci podstawą powodzenia późniejszego procesu uczenia się przez całe życie, koniecznego do osiągnięcia celów Europa 2020, to uważam, że założenia strategii Europa 2020 – dążenie do stworzenia Europy sprzyjającej włączeniu społecznemu poprzez zwiększenie zatrudnienia, obniżenie liczby uczniów przedwcześnie kończących szkołę i zmniejszenie ubóstwa – nie mogą zostać zrealizowane, jeśli wszystkie dzieci nie będą miały zapewnionego godziwego startu w życiu.

  Edite Estrela (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem sprawozdania dotyczącego wczesnego kształcenia, ponieważ uważam, że elementem kluczowym dla wychowania dziecka we wczesnych latach życia jest urlop rodzicielski. Chcąc zapewnić spełnienie potrzeb dzieci, musimy bronić lepszych warunków przechodzenia na urlop macierzyński, ojcowski czy rodzicielski, dzięki czemu oboje rodziców odegra centralną rolę w kształceniu swoich dzieci.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Przy okazji omawiania inicjatywy „Mobilna młodzież” wspomniałem już, że edukacja jest instrumentem niezbędnym, aby spełnić ambitne cele strategii Europa 2020. Stwierdzenie to dotyczy nie tylko szkolnictwa średniego i wyższego, ale również wiedzy przyswajanej najwcześniej, od samego początku, czyli w dzieciństwie.

Dzieci w Europie muszą mieć dostęp do wysokiej jakości kształcenia, które, stawiając im wyzwania, przygotuje je do przyswajania podstawowych umiejętności: języka ojczystego, matematyki i nauki co najmniej jednego języka obcego. Edukacja musi umożliwić im opanowanie zasad pracy niezbędnych, by z powodzeniem mogły uczyć się dalej i stały się tak produktywnymi Europejczykami, jak byśmy sobie życzyli.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowy raport dotyczy wczesnego kształcenia w Unii Europejskiej. Wszyscy wiemy, że dom stawia się od fundamentów. Jeśli fundamenty nie są solidne, ryzykujemy, że budynek nie będzie stabilny i się zawali. To samo tyczy się kształcenia. Edukacja oparta na silnych fundamentach dobrej jakości jest gwarancją lepszej przyszłości Europejczyków. Podjęcie działań w pierwszych latach życia dziecka zaważy na jego przyszłości, polepszy zdrowie i stosunki w rodzinie, a także umożliwi mu znalezienie w przyszłości lepszej pracy. Wczesne kształcenie to bardzo ważna kwestia, której prawodawcy jeszcze nie poświęcili należytej uwagi. Od jakości budynków ważniejsze jest właściwe przygotowanie kadr. Należy poprawić jakość profesjonalnych usług i kwalifikacji osób pracujących w tym sektorze. Zgadzam się, że musimy ustalić wspólne dla wszystkich państw członkowskich wartości i wytyczne, dlatego też zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) W omawianym sprawozdaniu przedstawiona została istotna kwestia, jaką jest wczesne kształcenie i jego pozytywny wpływ na rozwój dziecka pod względem poznawczym, motorycznym, behawioralnym i emocjonalnym. Są to czynniki odpowiadające za zdrowy i zrównoważony rozwój fizyczny i psychiczny dziecka.

W preambule sprawozdania zwrócono uwagę na pewne istotne kwestie, takie jak związek pomiędzy biedą i niekorzystnym położeniem społecznym a słabymi wynikami w szkole, a także na trudności, jakie wiele rodzin napotyka w związku z wypełnianiem swoich obowiązków w sytuacji niepewnego zatrudnienia i nienormowanego czasu pracy. Niestety nie wspomina się o tym więcej; w sprawozdaniu nie zawarto wniosków mających na celu zaradzenie tym problemom.

Ponieważ bez wczesnego kształcenia rozwój społeczny i walka z biedą nie są możliwe, powinno ono bazować na gwarantowanej sieci publicznych, bezpłatnych, dostępnych dla wszystkich ośrodków przedszkolnych zapewniających wysokiej jakości kształcenie. Edukacja nie może być zdana na łaskę rynku. Aby zapewnić dzieciom lepsze życie i przyszłość, należy stworzyć sieć publicznych żłobków, które obejmą rozleglejszy obszar geograficzny i będą bardziej otwarte na modele nauczania stymulujące rozwój dziecka i społeczeństwa, a ponadto będą sprzyjać zwalczaniu dyskryminacji i segregacji społecznej.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Kwestia wczesnego kształcenia to główny temat omawianego sprawozdania zwracającego uwagę na pozytywny wpływ nauczania na poznawczy, motoryczny, behawioralny, uczuciowy i emocjonalny rozwój dziecka. Są to czynniki odpowiadające za zdrowy i zrównoważony rozwój fizyczny i psychiczny dziecka.

W preambule sprawozdania zwrócono uwagę na pewne istotne kwestie, takie jak związek pomiędzy biedą i niekorzystnym położeniem społecznym a słabymi wynikami w szkole, a także na trudności, jakie wiele rodzin napotyka w związku z wypełnianiem swoich obowiązków w sytuacji niepewnego zatrudnienia i nienormowanego czasu pracy. Niestety nie wspomina się o tym więcej; w sprawozdaniu nie zawarto wniosków mających na celu zaradzenie tym problemom.

Ponieważ bez wczesnego kształcenia rozwój społeczny i walka z biedą nie są możliwe, powinno ono bazować na gwarantowanej sieci publicznych, bezpłatnych, dostępnych dla wszystkich ośrodków przedszkolnych zapewniających wysokiej jakości kształcenie. Edukacja nie może być zdana na łaskę rynku. Aby zapewnić dzieciom lepsze życie i przyszłość, należy stworzyć sieć publicznych żłobków, które obejmą rozleglejszy obszar geograficzny i będą bardziej otwarte na modele nauczania stymulujące rozwój dziecka i społeczeństwa, a ponadto będą sprzyjać zwalczaniu dyskryminacji i segregacji społecznej.

  Monika Flašíková Beňová (S&D), na piśmie – (SK) Przedstawione nam raporty i nasza dotychczasowa debata rozpatrują kulturę i edukację z wielu różnych perspektyw. Uważam, że rozwijanie kreatywności już od urodzenia jest bardzo ważne. Pani poseł Honeyball w swoim sprawozdaniu zwraca uwagę, że przedstawiciele różnych stanowisk są zgodni, że najkorzystniej jest rozpocząć naukę w najwcześniejszych latach życia. Zgodnie z przyjętymi w Europie dokumentami o prawach człowieka dzieci to aktywni obywatele, posiadający własne prawa. Mają one gigantyczny potencjał twórczy. Czas od narodzin do trzeciego roku życia ma zasadnicze znaczenie dla umysłowego, a także poznawczego i fizycznego rozwoju. Na tym wczesnym etapie życia powstają również podwaliny pod nawyk uczenia się przez całe życie, który w naszych celach z Lizbony pełni ważną rolę. Ubogie rodziny – często romskie – mają ograniczony dostęp do usług z sektora wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi. Jest to szczególnie niefortunne, ponieważ to właśnie dzieci znajdujące się w najbardziej niekorzystnym położeniu powinny najwięcej skorzystać z tych usług.

Wszystkim rodzinom i dzieciom, niezależnie od pochodzenia czy pozycji finansowej rodziców, musimy zapewnić równy dostęp do edukacji i opieki. Bardzo nie podoba mi się podnoszenie pragmatycznych, finansowych aspektów kwestii dotyczących praw człowieka i spraw, które powinny być oczywiste i możliwie niezależne od sytuacji gospodarczej. Należy jednak wspomnieć, że decyzja o nieinwestowaniu w ten sektor poskutkuje przyszłymi kosztami, których nie zauważymy od razu.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie – (FR) Od czasu do czasu w tym Parlamencie pojawiają się sprawozdania, po których tytułach widać już od razu, że bez wątpienia zawierają one bzdury! Sprawozdanie pani poseł Honeyball jest jednym z nich. Pomińmy zwyczajowe ustępy o losie emigrantów, przymusowej wielokulturowości i promocji wszystkiego, co mniejszościowe. Prawdziwy kwiatek w tym raporcie mieści się w ust. 14. Ojcowie i matki to według niego „równi partnerzy w procesie wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi”. Czy padło słowo „partnerzy”? Czy to nie do nich przede wszystkim należy obowiązek kształcenia własnych dzieci? W ustępie 16 sprawozdawca wzywa do inwestowania w kursy dla rodziców. Od samego początku rodziców uważa się za osoby niekompetentne, nieodpowiedzialne i dziecinne. To wrażenie znajduje potwierdzenie w ust. 27, w którym zwraca się uwagę na to, że ze względu na brak odpowiedniego kształcenia na etapie wczesnego dzieciństwa małe dzieci stają się bardziej narażone na wpływy środowisk przestępczych i zachowania aspołeczne. Zaufanie, jakim obdarzacie ludzkość wprawia mnie w osłupienie i nie pozostaje nic innego, tylko zastanowić się, w jaki sposób ludzie poradzili sobie bez waszej pomocy aż do teraz. Naprawdę, najlepsza rzecz, jaką możecie zrobić dla naszych kochanych dzieci, to zostawić je w spokoju!

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, ponieważ wczesne dzieciństwo (przed pójściem do szkoły) jest kluczowym okresem w poznawczym, sensorycznym i motorycznym rozwoju dziecka, a także nabywaniu umiejętności językowych; stanowi on również podstawę procesu uczenia się przez całe życie. Wydaje się więc pożądane, aby państwa członkowskie rozważyły możliwość wprowadzenia obowiązkowego kształcenia przedszkolnego, które miałoby miejsce przed rozpoczęciem właściwego kształcenia w szkole. Zachęca się szczególnie do wprowadzania i podtrzymywania innowacyjnych metod nauczania języka, w tym przede wszystkim wielojęzycznych żłobków i przedszkoli spełniających cele wyznaczone w 2002 roku w Barcelonie, wśród których znajduje się wprowadzenie nauczania języków regionalnych, mniejszości i sąsiadów. Pomimo niestabilnej sytuacji gospodarczej nie wolno nam zaniedbywać inwestycji w usługi z sektora wczesnego kształcenia i opieki. Uważam, że państwa członkowskie powinny przeznaczyć na nie stosowne środki. Dobra edukacja na wczesnym etapie życia może spowodować zmniejszenie liczby uczniów, którzy przedwcześnie kończą szkołę, zwalczyć nierówne szanse edukacyjne dzieci ze społecznych i kulturowych grup o niekorzystnej sytuacji i ograniczyć wynikające z tych zjawisk nierówności społeczne – wszystko to wpłynie na kształt całego społeczeństwa. Młodzi ludzie ze słabszych grup społecznych są szczególnie zagrożeni. Musimy zadbać o przyszłe pokolenia i jakość ich wykształcenia.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie – (IT) Choć wiemy, że opracowanie jednolitego podejścia do kształcenia małych dzieci jest trudne i zarazem niewystarczające, to jednak niezmiernie ważne jest, abyśmy przemyśleli wprowadzenie potrzebnych zmian i określili szczeble, na których należy podjąć działania. Przez małe dzieci rozumiemy dzieci do szóstego roku życia. Na tym etapie zachodzi delikatny proces rozwoju mózgu, rozwoju fizycznego i poznawczego, a także językowego. W tym wieku dzieci zapoznają się z narzędziami, których jako dorośli będą używać, aby tworzyć złożone procesy poznawcze – różniące się od znanych, ale potrzebne w przyszłej edukacji i pracy. Zagłosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ dotyczy ono ochrony dzieciństwa, prawa tysięcy dzieci do uczenia się w szkole i do możliwie najlepszych warunków nauki. Ta kwestia jest zasadniczym elementem służącym rozwojowi Unii Europejskiej i z tego właśnie względu musimy podjąć działania opisane przez panią poseł Honeyball, której gratuluję tak wspaniałej pracy.

  Petru Constantin Luhan (PPE), na piśmie – (RO) Naszym priorytetem jest wsparcie utworzenia we wszystkich państwach członkowskich UE ujednoliconej polityki wczesnego kształcenia dzieci. Dostęp do tego typu nauczania wiąże się z ważnymi korzyściami natury gospodarczej, społecznej i kulturowej. Szczególnie ważne jest, aby w tej dziedzinie nie tylko stworzono jednolitą politykę na szczeblu UE, ale również zagwarantowano sprawną współpracę i koordynację różnych lokalnych instytucji i urzędów zaangażowanych w programy kształcenia młodzieży. Są one bardzo ważne, ponieważ najmłodsze dzieci posiadają szczególną umiejętność uczenia się, przez co nasze programy mogą zadecydować o przyszłym kształceniu dziecka i jego ścieżce zawodowej.

  David Martin (S&D), na piśmie – Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. W 2002 roku w Barcelonie Rada Europejska wezwała państwa członkowskie, aby do 2010 roku zapewniły opiekę przedszkolną przynajmniej 90 % dzieci, które skończyły trzy lata a nie zostały jeszcze objęte obowiązkiem szkolnym i 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia. Cele te odpowiadały kształtowanemu przez rynek pracy podejściu do wczesnego kształcenia i opieki nad dziećmi, które było odpowiedzią na zaistniałą w tamtym czasie potrzebę szerszego wprowadzenia kobiet na rynek pracy. Choć nie możemy zapominać o związku pomiędzy systemem wczesnej edukacji i opieki a wyrównywaniem szans kobiet na rynku pracy, to jednak przedstawione cele są problematyczne i przestarzałe, ponieważ nie uwzględniają niezmiernie istotnego, jakościowego wymiaru dobrej polityki wczesnego nauczania. Placówki wczesnego kształcenia i opieki nie są miejscami, gdzie podrzuca się dzieci po to, żeby kobiety mogły pracować; przyczyniają się one niezmiernie do dobrostanu dzieci i ich przyszłych szans w życiu.

  Jiří Maštálka (GUE/NGL), na piśmie – (CS) Dziecko we wczesnych latach życia zasługuje na to, by poświęcić mu wiele uwagi i troszczyć się o jego otoczenie. Musimy zawsze pamiętać, że jest to wyjątkowy i niepowtarzalny etap rozwoju dziecka, w trakcie którego kształtuje się jego osobowość. Powinniśmy silniej się na tym skoncentrować i nie możemy tej kwestii w żaden sposób zlekceważyć czy porzucić. Dorośli powinni być autorytetami, które pomogą dzieciom zdobyć różnego rodzaju wiedzę i umiejętności. Na tym etapie rozwoju osobowości proces uczenia jest – można powiedzieć – naturalny i nieprzymuszony, a dziecko obserwuje, przyjmuje i przyswaja otaczający je świat najintensywniej, jak to możliwe. Choć rozwój dziecka zależy od wielu czynników, zarówno genetycznych, jak i środowiskowych, to na charakter dziecka wpływają przede wszystkim rodzice i najbliżsi.

Chcę również wspomnieć i szczególnie podkreślić, że przy okazji omawiania tej kwestii nie powinniśmy zapominać o programie ogólnorozwojowej aktywności ruchowej skierowanym do tej grupy wiekowej, który przyczyni się do rozwoju osobistego dziecka i lepszego stanu jego zdrowia w przyszłości.

  Iosif Matula (PPE), na piśmie – (RO) Od wczesnej edukacji w dużym stopniu zależy przyszły rozwój dziecka i jego szanse na sukces w życiu.

Inwestycje na tym etapie przyczynią się do zmniejszenia przyszłych wydatków na ochronę zdrowia, obniżanie przestępczości czy przeciwdziałanie zachowaniom aspołecznym. Pomimo to wczesne nauczanie w Unii Europejskiej nie jest równe. Trudno byłoby jednakże wprowadzać politykę „jednego rozmiaru”. Uważam, że powinniśmy się raczej skoncentrować na stworzeniu wspólnych ram o wyraźnie określonych celach i wartościach. Według celów z 2002 roku państwa członkowskie UE muszą zapewnić wczesne kształcenie 90 % dzieci, które skończyły trzy lata a nie zostały jeszcze objęte obowiązkiem szkolnym. Ma to także uzasadnienie ekonomiczne, ponieważ coraz więcej kobiet jest aktywnych na rynku pracy. Ważne jest, by również mniejszości zostały włączone w program nauczania początkowego – przede wszystkim Romowie, którzy często znajdują się w niekorzystnej sytuacji społecznej. Musimy zapewnić także odpowiednią liczbę placówek opieki i w ten sposób zapobiec długim kolejkom osób oczekujących na zapis do takiej instytucji. Nie możemy pominąć kwestii wykształcenia kadry pracującej z małymi dziećmi, ponieważ to ona ma zasadniczy wpływ na jakość nauczania.

  Jean-Luc Mélenchon (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Zapewnienie, by wszystkie małe dzieci, niezależnie od wieku i statusu społecznego, będą miały zapewniony ten sam poziom kształcenia i opieki – to minimum. Choć sprawozdanie pani poseł Honeyball zasługuje na pochwałę pod wieloma względami, to zabrakło odwagi, by zawrzeć w nim choćby to minimum. Jest to godne ubolewania. Skoro jednak sprawozdanie nie ma skutku prawnego, można je przyjąć bez względu na wady.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Zgadzamy się, że wczesne kształcenie leży u podstaw powodzenia uczenia się przez całe życie. Dzieci we wczesnych latach życia są wyjątkowo ciekawe, otwarte i chętne do nauki; w tym wieku nabywają również ważnych umiejętności, takich jak mowa i zdolność wyrażania własnych myśli, a także przyswajają zachowania społeczne. W tym wieku powstają również fundamenty pod przyszłe szkolne i zawodowe życie dziecka. Musimy więc podjąć niezbędne działania, tak aby najmłodsze dzieci miały dostęp do tych samych warunków kształcenia, niezależnie od jakichkolwiek innych czynników.

  Louis Michel (ALDE), na piśmie – (FR) Nauka, którą dzieci pobierają we wczesnym dzieciństwie, stanowi podstawę skutecznego uczenia się przez całe życie. Kształcenie to wyostrza inteligencję dziecka, stymuluje jego naturalną ciekawość i rozwija zdolności motoryczne, a dodatkowo kładzie nacisk na prace ręczne i sprzyja zdrowiu psychicznemu. Wspomaga również proces socjalizacji, przyswajanie języka ojczystego, a także przyzwyczaja dziecko do brzmienia języka obcego. Wprowadza także podstawy czytania i arytmetyki.

W zależności od tego, co dane państwo uznaje za istotę dzieciństwa, wczesna edukacja przybiera jednak rozmaite formy w różnych krajach Unii Europejskiej. Zazwyczaj wczesnemu kształceniu i opiece poświęca się mniej uwagi i środków niż innym poziomom kształcenia. Wszyscy rodzice i dzieci powinni mieć dostęp do edukacji i opieki, niezależnie od pochodzenia rodziny czy statusu ekonomicznego. Rodzice powinni z kolei być pełnoprawnymi partnerami zaangażowanymi w ten proces.

Ponieważ okres przedszkolny jest najważniejszym etapem emocjonalnego i społecznego rozwoju dziecka, osoby pracujące z dziećmi powinny posiadać odpowiednie kwalifikacje. W każdym zaś wypadku naszym priorytetem powinny być potrzeby i interes

dziecka.

  Miroslav Mikolášik (PPE), na piśmie – (SK) Wczesne kształcenie ma bez wątpienia zasadnicze znaczenie w fizycznym, psychicznym i społecznym rozwoju dzieci, dlatego też musimy zrozumieć, że zwrotem inwestycji w nauczanie początkowe jest gwarancja przyszłego wzrostu. Poza tym badania naukowe wykazały, że fundusze wykorzystane w ten sposób przynoszą znaczne korzyści społeczne i gospodarcze w perspektywie dłuższo- i średnioterminowej.

Najlepszym i najbardziej naturalnym sposobem na zapewnienie tego typu wsparcia jest ochrona rodziny jako podstawowej jednostki społecznej. Rodzice są pierwszymi i najważniejszymi nauczycielami swoich dzieci, dlatego też prawo nie powinno zawierać przepisów, które karzą rodziny samodzielnie opiekujące się dziećmi, szczególnie tymi najmłodszymi. Choć ta kwestia leży w wyłącznej gestii państw członkowskich, to lepiej dla Unii byłoby, gdyby jako koordynator mogła ona przyczynić się do poprawienia sytuacji w państwach członkowskich. Z wymienionych przeze mnie powodów popieram stanowisko sprawozdawcy.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie – (DE) W przedstawionym przez panią poseł Mary Honeyball z brytyjskiej partii socjalistycznej projekcie rezolucji rola matki i ojca dziecka zostaje ograniczona do funkcji równorzędnych partnerów państwowego systemu edukacji. W sprawozdaniu (w ust. 14) pojawia się następujące stwierdzenie: „[Parlament Europejski] podkreśla, że matki i ojcowie są równorzędnymi partnerami w procesie wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi”. Te słowa są wyrazem ogromnego braku zaufania do rodziny i uznawanego na całym świecie prawa rodziców do opieki i wychowania własnych dzieci. Jest to całkowicie sprzeczne z prawem podstawowym Republiki Federalnej Niemiec, które stanowi, że „opieka nad dzieckiem i jego wychowanie to naturalne prawa przysługujące rodzicom i obowiązek, który spoczywa przede wszystkim na nich” (art. 6 par. 2). Przedmiotowe sprawozdanie jest przejawem antyrodzinnej polityki UE, a także próbą wtrącania się w zakres socjalnych kompetencji państw członkowskich.

Co więcej, autorka sprawozdania zaleca wprowadzenie obowiązkowego roku nauczania wczesnego, który miałby miejsce przed rozpoczęciem nauki w szkole, a także stworzenie i ulepszenie placówek wczesnego nauczania. W ten sposób w sprawozdaniu potwierdza się „cele z Barcelony”, które – jak niegdyś plany w Związku Radzieckim – zawierają procentowe normy, określające proces przejmowania przez państwo opieki nad dziećmi. Dobrostan dzieci nie jest priorytetem w tym projekcie. Wolność wyboru sposobu, w jaki rodzice chcą wychowywać własne dzieci, ma zostać ograniczona. Z tego względu głosuję przeciw przyjęciu przedmiotowego sprawozdania.

  Franz Obermayr (NI), na piśmie – (DE) Pierwsze trzy lata życia są najważniejsze dla rozwoju mózgu i nauki języka. Przyswojenie języka to podstawa logicznego myślenia i rozumowania kontekstualnego. Dalsza nauka praktycznie nie jest możliwa bez odpowiednich umiejętności językowych, ponieważ uzupełnienie zaległości w tej dziedzinie z wiekiem staje się coraz trudniejsze. Autorka sprawozdania zauważa, że większość dzieci z rodzin imigranckich kształci się w UE, choć nie posiada odpowiednich kompetencji językowych. Równocześnie deklaruje, że rodziny migrantów (a także mniejszości, na przykład Romowie) w porównaniu z innymi rodzinami o wiele rzadziej korzystają z wczesnego kształcenia. Nie możemy dopuszczać do tego, aby poziom naszych szkół stale się obniżał, ponieważ wielu uczniów po prostu nie rozumie języka nauczania. Każde dziecko, czy to z rodziny imigrantów, czy też nie, zanim pójdzie do szkoły musi opanować język narodowy do tego stopnia, by było w stanie uczestniczyć w edukacji szkolnej. Przedmiotowe sprawozdanie nie przedstawia żadnych prób przeciwdziałania temu problemowi. Sprzyja ono natomiast całkowitemu wyręczaniu rodziców i przejęciu przez państwo wychowania dzieci. Dlatego też głosuję przeciw przyjęciu tego sprawozdania.

  Georgios Papanikolaou (PPE), na piśmie – (EL) Cenimy bogactwo europejskich tradycji nauczania, w tym nauczania początkowego, i cieszymy się z niego, ponieważ odzwierciedla ono rozmaite kulturowe, historyczne i społeczne aspekty europejskiej państwowości. Jednakże znajdziemy w nim miejsce na europejską politykę ramową bazującą na potrzebie koordynacji, wspólnych celach, wartościach, prawach i strukturach. Jeśli mamy zrealizować cele z Barcelony, wedle których państwa członkowskie UE muszą zapewnić opiekę 90 % dzieci powyżej trzeciego roku życia nieobjętych jeszcze obowiązkiem szkolnym i 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia, to potrzebujemy umów pomiędzy państwami członkowskimi, a także, o ile jest to możliwe, wymiany wiedzy i dobrych praktyk, które państwa członkowskie o wysoko rozwiniętych systemach nauczania początkowego mogłyby przekazywać krajom nieposiadającym doświadczenia w tej dziedzinie.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Proces wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi wygląda różnie w różnych częściach Unii Europejskiej, a towarzyszy mu odmienne rozumienie koncepcji jakości, które zależy w dużym stopniu od wartości kulturowych danego państwa i regionu, a także od obowiązujących wzorców dzieciństwa. Od wczesnego kształcenia zależy powodzenie uczenia się przez całe życie, które jest niezbędne do zrealizowania celów strategii Europa 2020. Dlatego też głosowałam za przyjęciem sprawozdania w sprawie wczesnego kształcenia, w którym przedstawiono wspólne cele UE w ramach wdrażania postanowień posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie; w szczególności chodzi o to, by 90 % dzieci powyżej trzeciego roku życia i poniżej obowiązkowego wieku szkolnego oraz 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia miało zapewnioną opiekę. Podobnie jak sprawozdawca, wzywam do przyjęcia jeszcze ambitniejszych założeń. W tym podejściu priorytetem jest dobro dziecka, zaś uwagę zwraca się na fakt, że w dzieciństwo jest kluczowym etapem poznawczego, sensorycznego i fizycznego rozwoju dziecka, a zarazem momentem, w którym dochodzi do rozwoju emocjonalnego, osobistego i nabywania umiejętności językowych, co później stanie się podstawą uczenia się przez całe życie.

  Phil Prendergast (S&D), na piśmie – Ze względu na otwartość małych dzieci i chęć nauki, jaką wykazują, ich dostęp do wczesnego kształcenia jest niezmiernie ważny, zwłaszcza że to na wczesnym etapie życia uczymy się mówić i nabywamy umiejętności społecznych. Należy również dodać, że pomiędzy ubóstwem i utrudnionym dostępem do edukacji a złymi wynikami w szkole istnieje niezaprzeczalny związek. Dlatego też musimy zapewnić przestrzeganie celów wyznaczonych w trakcie posiedzenia Rady Europy w Barcelonie, to jest zapewnić opiekę 90 % dzieci, które skończyły trzy lata, a nie są jeszcze objęte obowiązkiem szkolnym oraz 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia. Przeciwdziałanie problemowi utrudnionego dostępu do edukacji przez wysokiej jakości wczesne kształcenie i wsparcie kierowane do jednostek, a także poprzez sprzyjającą włączeniu edukację jest absolutnie niezbędne, aby powstało prawdziwie integracyjne społeczeństwo.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie – (PT) Wczesne dzieciństwo jest okresem, podczas którego dziecko rozwija szereg umiejętności poznawczych i społecznych, które będą owocować do końca życia. Należy tu wspomnieć na przykład o predyspozycjach do wielojęzyczności. Ten etap nauki przebadano jednak w minimalnym stopniu i w szerszym kontekście edukacji nie przywiązywano do niego wagi. Taka polityka negatywnie odbija się na osobach z biedniejszych rodzin, w których rozwój poznawczy dzieci jest stymulowany w mniejszym stopniu. Wobec tego musimy pilnie zwiększyć zasięg wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi. Dlatego też zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji.

  Robert Rochefort (ALDE), na piśmie – (FR) Wczesne lata dzieciństwa mają wielkie znaczenie dla mózgowego, psychicznego, emocjonalnego i osobistego rozwoju dziecka i procesu nabywania umiejętności językowych, a ponadto leżą u podstaw procesu uczenia się przez całe życie. Jako zdecydowany zwolennik wprowadzania wspólnej europejskiej polityki wczesnego kształcenia, szanujący równocześnie odmienność perspektyw poszczególnych państw członkowskich, popieram sprawozdanie pani poseł Honeyball, w którym zaleca się stworzenie europejskich ram wczesnego nauczania i opieki, a zarazem podkreśla się wspólnotę wartości i celów. Ze względu na to, że rodzice odgrywają niezwykle istotną rolę jako główni wychowawcy, autorka raportu postuluje zmiany w urlopach rodzicielskich – powinny one być wystarczająco długie, żeby rodzice mogli stanąć na czele procesu kształcenia własnych dzieci we wczesnym dzieciństwie; zachęca się również państwa członkowskie do inwestowania w kursy dla rodziców, a także zapewnienia rodzicom potrzebującym pomocy innych form wsparcia. Oczywiście będzie to wymagać dodatkowych nakładów pieniężnych ze strony 27 państw członkowskich – proszę zatem o przekazanie odpowiednich kwot służbom wczesnego kształcenia i opieki nad dzieckiem. Według mnie kształcenie musi być politycznym priorytetem.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – W poszczególnych państwach członkowskich UE wczesne kształcenie przebiega zgodnie z różnorodnymi starymi tradycjami. Opracowanie ram obejmujących wartości i wspólne cele, które powinny służyć jako wytyczne dla wszystkich państw członkowskich, jest bardzo ważne, podobnie jak wymiana dobrych praktyk, niezbędna do zapewnienia wysokiej jakości usług stawiających potrzeby dziecka i opiekę nad nim w centrum działania. Zalecenia sprawozdania dotyczą przede wszystkim: równowagi pomiędzy obowiązkami państw członkowskich i Komisji; konieczności poszerzenia zakresu usług ośrodków wczesnego kształcenia bazującego na dobrych praktykach państw członkowskich, w których wszyscy rodzice mają prawo korzystać z placówek „maternelle” i przedszkoli; objęcia kształceniem wszystkich dzieci, niezależnie od pochodzenia społecznego („idea usługi publicznej”); opieki nad dziećmi imigrantów w placówkach wczesnego kształcenia; wprowadzenia sztuki i innych narzędzi służących zwiększeniu kreatywności dzieci; szkolenia wychowawców celem poprawienia ich umiejętności międzykulturowych; kwestii równości płci osób pracujących w jednostkach wczesnego nauczania; tworzenia nowych miejsc pracy wymagających wysokich kwalifikacji.

  Licia Ronzulli (PPE), na piśmie – (IT) Zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ uważam, że poszczególne państwa członkowskie Unii Europejskiej zapewniają bardzo różną wczesną edukację. Musimy stworzyć wspólną europejską politykę, która będzie obejmować cele i dzielone wartości, a także wspólne zobowiązania i struktury. Musimy uznać dzieci za prawdziwych, aktywnych obywateli, którzy mogą mieć własne zdanie i je wyrażać, posiadać prawa, a także własny twórczy potencjał. W ramach tej polityki – powtarzam – rodzice muszą znaleźć się w centrum procesu wychowania.

Naturalna rodzina idealnie sprzyja wzrostowi i rozwojowi dziecka; powtarzam – wprowadzenie odpowiednio długiego urlopu rodzicielskiego przyczyni się do zmniejszenia popytu na usługi związane z opieką nad dziećmi. Musimy więc podjąć konkretne działania, ponieważ obecnie jedynie nieliczne państwa członkowskie oferują wystarczająco długi płatny urlop rodzicielski, by wyjść naprzeciw potrzebom rodzin.

  Nikolaos Salavrakos (EFD), na piśmie – (EL) Wczesne lata nauki dziecka są niezwykle ważne dla jego prawidłowego rozwoju, a zarazem kluczowe w procesie tworzenia stabilnego społeczeństwa o dynamicznej gospodarce. Inwestowanie we wczesne kształcenie przyniesie w przyszłości naszym dzieciom długoterminowe korzyści. Podjęty w tym sprawozdaniu wysiłek zmierzający do zbadania stanu wczesnej edukacji na szczeblu europejskim i narodowym jest ważny. Cieszy mnie wezwanie do dalszych europejskich badań nad tym sektorem, dostrzeżenia konieczności wymiany najlepszych praktyk na szczeblu europejskim, a także dobrego wykorzystania funduszy i programów strukturalnych na potrzeby tej dziedziny.

  Marie-Thérèse Sanchez-Schmid (PPE), na piśmie – (FR) W 2002 roku podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie ustalono cele, wedle których do 2010 roku miały powstać placówki opieki dla 90 % dzieci powyżej trzeciego roku życia i nieobjętych obowiązkiem szkolnym oraz co najmniej 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia. Niestety wciąż nam daleko do tych założeń. Liczba placówek opieki nad dziećmi i jakość świadczonych przez nie usług ma jednak istotne znaczenie dla Europy. Opieka nad dziećmi od ich najmłodszych lat, nabywanie przez nie wiedzy i świadomości otoczenia wpływa zasadniczo na dalszą naukę. Co więcej, rodzice nie muszą porzucać ambicji zawodowych ze względu na brak placówek opieki nad dzieckiem. Autorka sprawozdania słusznie przypomina nam, że w każdym państwie obowiązuje inny wzorzec opieki nad dzieckiem i inny jej model, który powinniśmy uszanować. Za pomocą tego sprawozdania Parlament Europejski chce udowodnić, że UE, choć nie ma zamiaru poświęcić opieki nad dzieckiem dla dobra wolnej konkurencji usług, pozwala państwom członkowskim wybrać własny model kształcenia.

  Daciana Octavia Sârbu (S&D), na piśmie – Wczesne kształcenie ma wielki wpływ na szanse życiowe każdej osoby. Dotyczy to w szczególności uczenia zdrowego stylu życia od dzieciństwa, na przykład poprzez wyrabianie dobrych nawyków żywieniowych i przyzwyczajanie do regularnego wysiłku fizycznego, co w dużej mierze odpowiada za zdrowie fizyczne i psychiczne. Podobnie jak większość programów opartych na założeniu, że prewencja jest lepsza niż leczenie, wprowadzenie nauczania początkowe jest opłacalne. Gratuluję sprawozdawczyni tego wyczerpującego raportu, w którym porusza się istotne kwestie zasługujące na dalszą dyskusję i działania.

  Joanna Senyszyn (S&D), na piśmie – (PL) Poparłam sprawozdanie w sprawie wczesnego kształcenia w UE. Zwracam szczególnie uwagę na trzy kwestie. Po pierwsze, wczesne lata dzieciństwa mają kluczowe znaczenie dla rozwoju umysłowego, emocjonalnego i ruchowego dziecka. Dlatego państwa członkowskie w procesie opracowywania kompleksowych strategii i programów działania muszą wziąć pod uwagę szereg różnych kwestii wpływających na rozwój dziecka tj. zdrowie, migrację, równouprawnienie płci i zatrudnienie. Po drugie, placówki na poziomie lokalnym powinny opracowywać programy wykonawcze uwzględniające odmienne warunki życia i potrzeby w zakresie wczesnej edukacji i opieki nad dziećmi. Muszą mieć one także wystarczająco dużo autonomii, aby w sposób niezależny i twórczy mogły realizować programy dla dzieci. Kolejną kwestią jest poprawa jakości usług w dziedzinie wczesnego kształcenia dzieci i opieki. Tutaj należy zacząć od opracowania mechanizmów oceny świadczenia usług i monitoringu ich przestrzegania.

Ostatnia moja uwaga dotyczy powszechnego dostępu do placówek opieki na dziećmi. Z danych Ministerstwa Edukacji wynika, że w Polsce jest 8,4 tysiąca przedszkoli publicznych i 1,6 tysiąca niepublicznych, a dzieci w wieku 3-6 lat jest ok. 1,6 miliona. Miejsc w przedszkolach wystarcza więc dla zaledwie 40 % z nich. Żłobków jest natomiast w Polsce 352, a korzysta z nich tylko 2 % najmłodszych dzieci. Problem ten jest jedną z głównych przyczyn wysokiego bezrobocia wśród kobiet.

  Catherine Stihler (S&D), na piśmie – Popieram przedmiotowe sprawozdanie, ponieważ ważne jest, abyśmy uznali cenny wkład wczesnego kształcenia i jego znaczenie dla zrealizowania celów strategii EU 2020.

  Niki Tzavela (EFD), na piśmie – (EL) Faktem jest, że systemy edukacji są różne w poszczególnych państwach członkowskich UE, przez co – moim zdaniem – badania i wymiana najlepszych praktyk, za którą opowiada się autorka przedmiotowego sprawozdania, przyczynią się znacząco do poprawy stanu wczesnego nauczania dzieci w UE. Poparłam raport pani poseł Honeyball dotyczący wczesnego kształcenia ze względu na przedstawione w nim podejście, które koncentruje się na dziecku, uniwersalności usług, a nie kierowaniu ich do indywidualnych odbiorców, a także zaangażowaniu rodziców i lepszej integracji usług.

  Marie-Christine Vergiat (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, w którym zaleca się opracowanie zmierzającej w dobrym kierunku publicznej polityki sprzyjającej opiece nad dziećmi.

W sprawozdaniu uwzględnione zostały różnorodne występujące w UE systemy i tradycje kształcenia i opieki nad dziećmi, a równocześnie zwrócono w nim uwagę na podejście, w ramach którego priorytetem są potrzeby dziecka i wpływ, jaki nauczanie we wczesnym dzieciństwie ma na późniejsze kształcenie i rozwój osobisty.

Sprawozdanie jasno przedstawia kwestie związane z opieką nad dziećmi i równym dostępem do wykształcenia, obejmującym w szczególności dzieci z rodzin imigranckich, niezależnie sytuacji, w jakiej się znajdują; kwestie te pojawiają się w szczególności w kontekście zwalczania biedy i wykluczenia społecznego.

W sprawozdaniu podkreślono również znaczenie zapewnienia stałego zatrudnienia, wysokiej jakości szkolenia i uczciwej opieki społecznej osobom zatrudnionym w sektorze opieki nad dziećmi.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie – (DE) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Sprawozdawczyni postąpiła słusznie, stawiając potrzeby dziecka w centrum tego sprawozdania. Nie jest niczym zaskakującym płynący ze sprawozdania wniosek, że nie można opracować jednego rozwiązania dla całej Europy. Potrzebna nam jest jednakże polityka dla całej UE, dzięki której będziemy mogli skoordynować program wczesnego kształcenia z innymi programami UE, np. programem uczenia się przez całe życie.

Projekt rezolucji B7-0193/2011

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem projektu Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim, która uważa, że umowa o partnerstwie w sprawie połowów (UPP) przyczyniła się prawdopodobnie do nadmiernej eksploatacji niektórych łowisk, zwłaszcza w przypadku ośmiornicy, ograniczając tym samym możliwości połowowe mauretańskich rybaków i zapewniając unijnemu sektorowi przewagę konkurencyjną na skutek wprowadzenia subsydiowanych opłat dostępowych dla statków z UE. Z zadowoleniem przyjmuję propozycję Komisji Europejskiej w sprawie podjęcia negocjacji dotyczących odnowienia protokołu do UPP między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii. Z zadowoleniem przyjmuję także propozycję Komisji Europejskiej dotyczącą wprowadzenia do tej umowy klauzuli dotyczącej praw człowieka i wzywam Komisję do nawiązania dialogu z Mauretanią w celu udzielenia temu krajowi wsparcia w dalszym rozwijaniu polityki odpowiedzialnego rybołówstwa, spełniającej wymogi ochrony zasobów, oraz jej celu wspierania gospodarczego rozwoju zasobów rybnych. Wzywam także Komisję do niezwłocznego podjęcia środków mających na celu ograniczenie przyłowów przez unijne statki poławiające na wodach mauretańskich.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji. Protokół do umowy o partnerstwie w sprawie połowów z Islamską Republiką Mauretanii wygasa 31 lipca 2012 r. Mauretański sektor rybołówstwa ma niezwykle istotne znaczenie dla mauretańskiej gospodarki, odpowiadając za 10 % PKB tego kraju i 35-50 % jego wywozu. Dlatego Komisja zamierza podjąć negocjacje dotyczące odnowienia tego protokołu. Z zadowoleniem przyjmuję odnowienie tego protokołu, niemniej powinien on obejmować także wiele istotnych kwestii. Oceny pokazują, że większość zasobów jest w Mauretanii albo w pełni wyeksploatowana, albo eksploatowana nadmiernie, dlatego też Komisja powinna omówić z Mauretanią opracowanie długoterminowych planów zarządzania rybołówstwem, które uwzględniałyby wszystkie prawa połowowe przyznane przez mauretańskie władze swoim flotom krajowym oraz flotom z państw trzecich, w celu zapewnienia zrównoważonej eksploatacji zasobów rybnych.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), na piśmie – (ES) Głosuję za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ niezbędne jest rozpoczęcie negocjacji dotyczących odnowienia protokołu do umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii. Negocjacje te umożliwią unijnym statkom poławianie na wodach mauretańskich zgodnie z zasadą nadwyżki połowowej określoną w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Niezbędne jest także zapewnienie ratyfikowania przez Mauretanię odpowiednich instrumentów międzynarodowych dotyczących rybołówstwa.

  Slavi Binev (NI), na piśmie – (BG) Popieram przyjęcie rezolucji dotyczącej odnowienia protokołu do umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Mauretanią, ponieważ umowa ta jest zgodna z zasadą nadwyżki połowowej znajdującą odzwierciedlenie w unijnej strategii zrównoważonego zarządzania rybołówstwem. Mauretania jest również jednym z najuboższych krajów świata, uznanym za kraj ubogi o wysokim poziomie zadłużenia. Umowa ta ma niezwykle istotne znaczenie dla Mauretanii, ponieważ Unia Europejska płaci za ten dostęp zapewniając, oprócz pomocy finansowej, dodatkowe dochody.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Z zadowoleniem przyjmuję propozycję Komisji w sprawie podjęcia negocjacji dotyczących odnowienia protokołu między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii. Kraj ten traci wartość dodaną na skutek niemożności eksploatacji swoich zasobów rybnych. Dlatego niezbędna jest analiza wszelkich skutków gospodarczych występowania tego problemu, a zwłaszcza sytuacji gospodarczej i społecznej. Należy pamiętać, że sektor rybołówstwa jest niezwykle istotny dla mauretańskiej gospodarki, a Mauretania jest jednym z najuboższych krajów Afryki, krajem zależnym finansowo od pomocy zagranicznej i znajdującym się w wysoce niestabilnej sytuacji politycznej. Głosowałam za przyjęciem przedłożonej dziś przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) rezolucji ze względu na wszystkie te czynniki, którym w tym tekście legislacyjnym należy poświęcić szczególną uwagę.

  Edite Estrela (S&D), na piśmie – (PT) Głosowałam za przyjęciem tego projektu rezolucji dotyczącej umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Mauretanią, ponieważ uważam, że odnowienie tej umowy, która powinna obejmować także klauzulę dotyczącą praw człowieka, jest czymś pozytywnym. Uważam, że niezbędne jest udzielanie temu krajowi dalszej pomocy w rozwijaniu polityki odpowiedzialnego rybołówstwa, spełniającej wymogi ochrony zasobów rybnych.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Biorąc pod uwagę, że protokół do obowiązującej obecnie umowy o partnerstwie w sprawie połowów wygaśnie, zamiar Komisji, żeby podjąć z drugą stroną negocjacje dotyczące jego odnowienia należy uznać za logiczny. Mauretania jest ubogim krajem, wysoce zależnym od tego sektora, a więc utrzymanie w mocy umowy z Unią Europejską mogłoby być korzystne dla obu sygnatariuszy. Jako sprawozdawca uważam, że niezbędna jest szczegółowa ocena obecnego stanu zasobów rybnych oraz różnych rodzajów ryb na wodach mauretańskich.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Ten wspólny projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczy odnowienia umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Islamską Republiką Mauretanii wygasającej 31 lipca 2012 r. Świadoma znaczenia, jakie ma odnowienie tego partnerstwa i działając w ramach mandatu udzielonego jej przez Radę, Komisja Europejska rozpoczęła proces mający na celu odnowienie tego protokołu, w pełnej zgodności z art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Obowiązująca obecnie umowa z Mauretanią przyczyniała się do rozwoju gospodarczego Mauretanii, w której sektor rybołówstwa jest jednym z podstawowych filarów gospodarki, odpowiadając za niemal 10 % produktu krajowego brutto (PKB), 29 % przychodów budżetu krajowego i niemalże 50 % wywozu. Umowa ta jest jednak także potrzebna Unii Europejskiej, a zwłaszcza jej flotom rybackim. Popieram przyjęcie tego projektu, za którym głosowałem, ale uważam, że niezbędny jest naukowy monitoring kontroli połowów, modernizacja systemów nawigacyjnych i usuwanie wraków. Konieczne jest także wzmocnienie nadzoru i konfiskata nielegalnie poławiających statków.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) W tej rezolucji podnosimy kilka istotnych kwestii odzwierciedlających zgłaszane przez nas od wielu lat pytania, uwagi krytyczne i sugestie w odniesieniu do umów o partnerstwie w sprawie połowów, a zwłaszcza do braku poważnych sukcesów w realizacji określonych w tych umowach celów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju.

Z zadowoleniem przyjmujemy, że w tym wspólnym projekcie rezolucji uwzględniono szereg kwestii podniesionych w naszej rezolucji. Pośród najważniejszych aspektów zwracamy uwagę na konieczność wszechstronnej i szczegółowej oceny przyczyn niedostatecznej realizacji celów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju oraz różnych form pomocy dla mauretańskiego sektora rybołówstwa; zalecenie udzielenia wsparcia na jak najszybszą budowę odpowiednich obiektów i urządzeń do wyładunku ryb wzdłuż środkowego i południowego wybrzeża Mauretanii, w tym Nouakchott, żeby ryby poławiane na wodach mauretańskich można było wyładowywać w portach krajowych, a nie w portach krajów trzecich, jak ma to obecnie często miejsce. Zawarcie umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a krajami trzecim należy poprzedzić przeprowadzeniem szeroko zakrojonej debaty w tych krajach z udziałem ogółu społeczeństwa, organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz parlamentu krajowego, przyczyniając się tym samym do rozwoju demokracji i większej przejrzystości.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Mamy kilka uwag do umów o partnerstwie w sprawie połowów w formie, w jakiej Unia Europejska je obecnie zawiera i wykonuje. W szczególności poziom realizacji określonych w tych umowach celów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju jest wyraźnie niewystarczająco sprecyzowany.

Opowiadamy się za przestrzeganiem zasady określonej w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, stanowiącej, że prawa dostępu przyznawane Unii Europejskiej powinny obejmować ilości, których flota mauretańska nie jest w stanie poławiać.

Rezolucja ta zawiera jednak kilka pozytywnych elementów, jak następujące:

- przed zawarciem umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a danym krajem trzecim powinna zostać przeprowadzona szeroko zakrojona debata w tym kraju z udziałem ogółu społeczeństwa, organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz parlamentu krajowego, przyczyniając się tym samym do rozwoju demokracji i wzrostu przejrzystości;

- finansowe wsparcie na realizację mauretańskiego wieloletniego programu rybołówstwa powinno odzwierciedlać potrzeby Mauretanii dotyczące prowadzenia polityki zrównoważonego zarządzania rybołówstwem;

- niezbędne jest dokonanie wszechstronnej i szczegółowej oceny przyczyn niedostatecznej realizacji celów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju oraz różnych form wsparcia dla mauretańskiego sektora rybołówstwa.

Dlatego głosowaliśmy za przyjęciem.

  Estelle Grelier (S&D), na piśmie – (FR) Przedmiotowa rezolucja przyjęta została w następstwie zgłoszenia przez Komisję propozycji dotyczącej podjęcia negocjacji w kwestii odnowienia umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Mauretanią. Głosowanie za przyjęciem rezolucji jest niestety jedynym krokiem, jaki Parlament może podjąć, żeby zabrać głos w kontekście negocjacji dotyczących umowy o partnerstwie w sprawie połowów (UPP). Obecnie Parlament może wyrazić swoją opinię dopiero wtedy, gdy negocjacje zostały już zakończone, co nie pozostawia mu żadnej innej możliwości niż zatwierdzić taką umowę lub odrzucić jej ratyfikację, przez co ma niewielką swobodę ruchu. Obowiązujące obecnie traktaty stanowią, że Parlament „jest natychmiast i w pełni informowany na wszystkich etapach procedury”. Dlatego niezbędne i zasadne jest nasze żądanie, żebyśmy podczas tych negocjacji zjednoczyli się z Komisją Europejską i Radą. Kwestia ta nie jest nowa i wiąże się z pytaniami do Komisji Europejskiej, ciągle zadawanymi przez członków Komisji Rybołówstwa. Godne pożałowania jest, że nie możemy doprowadzić do tego, by nasza opinia dotycząca naszych priorytetów w zakresie udzielania odnośnym państwom przez Unię Europejską pomocy finansowej była wiążąca, chociaż uprawnienia Parlamentu obejmują sprawowanie kontroli finansowej.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ Mauretania jest jednym z najuboższych krajów Afryki, uznawanym za kraj ubogi o wysokim poziomie zadłużenia i zależny finansowo od pomocy zagranicznej, charakteryzujący się znaczną niestabilnością polityczną. Obowiązujący obecnie protokół do umowy o partnerstwie w sprawie połowów (UPP) z Islamską Republiką Mauretanii wygasa 31 lipca 2012 r., a Komisja zamierza podjąć negocjacje dotyczące odnowienia tego protokołu, na co otrzymała od Rady odpowiedni mandat. Parlament Europejski z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji w sprawie podjęcia negocjacji dotyczących odnowienia protokołu między UE a Islamską Republiką Mauretanii, podkreślając jednak, że protokół ten należałoby utrzymać w mocy tylko, gdyby był wzajemnie korzystny, odpowiednio zmieniony i wykonywany w należyty sposób. Parlament Europejski z zadowoleniem przyjmuje także propozycję Komisji w sprawie wprowadzenia do tej umowy klauzuli dotyczącej praw człowieka.

  David Martin (S&D), na piśmie – Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, a postępując w ten sposób wzywam Komisję do zapewnienia, żeby działalność połowowa objęta umową o partnerstwie w sprawie połowów odpowiadała takim samym kryteriom zrównoważonego rozwoju, jak działalność połowowa na wodach Unii Europejskiej. W tym sprawozdaniu wzywamy także władze Mauretanii i Komisję do zapewnienia, żeby każdy statek prowadzący działalność połowową na wodach mauretańskich (czy to z Unii Europejskiej, czy to z Mauretanii lub jakiegokolwiek kraju trzeciego) przestrzegał ścisłych kryteriów odnawialności zasobów.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Obowiązujący obecnie protokół do umowy o partnerstwie w sprawie połowów z Mauretanią wygasa 31 lipca 2012 r. i wymaga renegocjacji, żeby unijne statki mogły nadal poławiać na wodach mauretańskich. Daje nam to szansę udoskonalenia obowiązującej już umowy. Niezbędne jest poparcie wprowadzenia udoskonaleń dotyczących infrastruktury oraz budowy odpowiednich obiektów i urządzeń do wyładunku ryb wzdłuż środkowego i południowego wybrzeża Mauretanii, żeby umożliwić unijnej flocie wydajniejsze działanie, a tym samym ułatwić napływ inwestycji oraz zwiększyć wpływ tej umowy na lokalną gospodarkę. Jeśli chodzi o same połowy, należałoby je ograniczyć do nadwyżek połowowych oraz do tych zasobów, których mauretańska flota rybacka nie jest w stanie poławiać, żeby umożliwić zachowanie równowagi środowiska naturalnego oraz prowadzenie działalności połowowej przez wiele lat.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Umowy o partnerstwie w sprawie połowów z krajami trzecimi powinny zapewniać odpowiednią równowagę pomiędzy interesami gospodarczymi a wspieraniem zrównoważonej gospodarki połowowej. Dlatego niezbędne jest zadbanie o to, żeby Unia Europejska wykorzystywała zawierane przez siebie umowy o partnerstwie w sprawie połowów do zagwarantowania stosowania w odnośnych krajach trzecich najlepszych praktyk odzwierciedlających w pełni podstawowe zasady Wspólnej Polityki Rybołówstwa (WPRyb).

Zwalczanie nielegalnych połowów, tworzenie nowych miejsc pracy, obniżenie poziomu ubóstwa w krajach trzecich i zaopatrywanie rynku UE w produkty wysokiej jakości dla jej konsumentów to podstawowe cele, jakie powinny być gwarantowane na mocy tej umowy z Mauretanią.

Niezbędne jest także niezwłoczne zapewnienie, by Mauretania wymagała od państw trzecich, z którymi zawiera inne umowy, przestrzegania tych samych zasad, jak te, którymi kierują się unijne statki, aby zapobiec niejednolitym warunkom konkurencji stawiającym unijną flotę w niekorzystnej sytuacji.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – W przedmiotowej rezolucji Parlament Europejski, po pierwsze, z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji w sprawie podjęcia negocjacji dotyczących odnowienia protokołu między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii, podkreślając jednak, że protokół ten należałoby utrzymać w mocy tylko gdyby był wzajemnie korzystny, odpowiednio zmieniony i wykonywany w należyty sposób; po drugie, z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji w sprawie wprowadzenia klauzuli dotyczącej praw człowieka; po trzecie, żąda, żeby wszelkie prawa dostępu wynegocjowane dla unijnych statków poławiających na wodach mauretańskich odzwierciedlały zasadę nadwyżki połowowej określoną w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza; podkreśla w szczególności, że niezbędne jest dokonanie szczegółowej oceny wszystkich zasobów, które są przedmiotem wniosku o prawa dostępu lub które prawdopodobnie mogą zostać wyłowione przez unijną flotę jako przyłów; podkreśla, że wszelkie prawa dostępu przyznane UE powinny dotyczyć zasobów, których flota mauretańska nie jest w stanie poławiać; podkreśla, że gdyby ograniczenie działalności okazało się konieczne, ograniczenia powinny wprowadzić najpierw te floty krajów trzecich (UE i innych krajów), które wyrządzają środowisku naturalnemu największe szkody.

  Licia Ronzulli (PPE), na piśmie – (IT) Umowę o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii należy uznać za strategiczny dokument ustaleń o istotnym znaczeniu dla stosunków między Unią Europejską a Afryką. Dlatego powinniśmy dziś przyjąć nowy protokół odzwierciedlający zobowiązanie zaciągnięte przez państwa europejskie w 2002 roku, umożliwiające zapewnienie stosowania praktyk zrównoważonej gospodarki połowowej, co przyczyni się także do rozwoju w odnośnych krajach. Priorytetem jest teraz wznowienie prowadzonych już negocjacji, ale w oparciu o nowe założenia oraz z udziałem państw, które były dotychczas wyłączone z uczestnictwa w tych negocjacjach. Powinniśmy również rozpatrzyć ponownie niektóre wnioski przedłożone w trakcie negocjacji pierwotnej umowy, podczas których to negocjacji Mauretania przedstawiła na przykład w ostatniej chwili wniosek o ustanowienie dodatkowych okresów ochrony biologicznej w odniesieniu do połowów w maju i w czerwcu, oprócz okresów już uzgodnionych we wrześniu i październiku.

Projekt rezolucji B7-0284/2011

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosowałem za przyjęciem tego projektu, ponieważ uważam, że przyniesie korzyści UE ze względu na to, iż właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku, stymulowania innowacyjności oraz promowania wyższego poziomu ochrony środowiska i klimatu, a także włączenia społecznego, w całej Unii Europejskiej. Zamówienia publiczne mają istotne znaczenie, stanowiąc katalizator ożywienia unijnej gospodarki, a tym samym zatrudnienia i dobrobytu. Jest to niezaprzeczalny fakt ze względu na konieczność przezwyciężenia kryzysu finansowego i gospodarczego oraz zapobieżenia wszelkim kolejnym kryzysom. Podzielam zdanie, że odpowiedni i dobrze przemyślany proces optymalizacji ram prawnych udzielania zamówień publicznych ma zasadnicze znaczenie dla dobrobytu obywateli UE, unijnych konsumentów i przedsiębiorstw oraz krajowych, regionalnych i lokalnych władz publicznych, a tym samym akceptacji UE jako całości.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji. Właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma szczególne znaczenie dla wzmacniania spójności jednolitego rynku i stymulacji innowacyjności, a także dla zapewnienia władzom publicznym i podatnikom optymalnej efektywności w wykorzystywaniu środków finansowych. Rynek ten ma szczególne znaczenie dla unijnej gospodarki, ponieważ dysponuje olbrzymim potencjałem, ale zasady i warunki udzielania zamówień publicznych różnią się od siebie w poszczególnych państwach członkowskich uniemożliwiając przedsiębiorstwom, zwłaszcza małym, pozyskanie dostępu do zamówień transgranicznych. Podobne ograniczenia występują także w dostępie do rynków zamówień publicznych w krajach trzecich i chociaż UE otwarła swoje rynki, nasze przedsiębiorstwa borykają się z olbrzymimi problemami chcąc wejść na rynek sektora publicznego w jakimś kraju trzecim. Uważam, że niezbędne jest niezwłoczne zwrócenie szczególnej uwagi politycznej na tę kwestię. Komisja powinna dokonać szczegółowej analizy problemów dotyczących ograniczonego dostępu do rynków w krajach trzecich dla unijnych przedsiębiorstw oraz podjąć odpowiednie działania wobec partnerów handlowych, którzy są beneficjentami otwartości unijnego rynku, ale nie otwierają swoich rynków dla unijnych przedsiębiorstw.

  Regina Bastos (PPE), na piśmie – (PT) Zamówienia publiczne zapewniają przedsiębiorcom ważne możliwości ekonomiczne, mają istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku, stymulacji innowacyjności oraz podniesienia poziomu ochrony środowiska i klimatu, a także włączenia społecznego. Polityka udzielania zamówień publicznych powinna przyczyniać się do zapewniania, żeby środki publiczne wykorzystywano jak najefektywniej oraz żeby rynki zamówień publicznych pozostawały otwarte, przyczyniając się tym samym do ożywienia unijnej gospodarki, tworzenia nowych miejsc pracy oraz dobrobytu. Zamówienia publiczne odgrywają także rolę w realizacji strategii Europa 2020 i są jednym z instrumentów, które mają być wykorzystywane do realizacji proponowanych celów.

W tym projekcie rezolucji wzywamy Komisję do zajęcia się kwestią zrównoważonego dostępu do rynków sektora publicznego oraz do zmiany zasad i warunków udzielania zamówień publicznych i koncesji, umożliwiając udział w tym procesie Parlamentu Europejskiego, państw członkowskich, obywateli i przedsiębiorstw.

Wzywamy także Komisję do nadania priorytetu uaktualnieniu przepisów dotyczących zamówień publicznych. Równie istotne jest zawarte w tym projekcie wezwanie Komisji do przeanalizowania problemów związanych z niezwykle niskimi ofertami oraz do zaproponowania odpowiednich rozwiązań.

Z wszystkich tych powodów będę głosować za przyjęciem tego projektu rezolucji.

  Françoise Castex (S&D), na piśmie – (FR) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, nie dlatego, że opowiadam się za wprowadzeniem barier protekcjonistycznych, lecz dlatego, że nie możemy już dłużej tolerować sytuacji, w której Unia Europejska jest jedyną stroną przestrzegającą reguł gry. Nie możemy już dłużej ignorować dumpingu socjalnego i ekonomicznego w krajach wschodzących, a zwłaszcza w Chinach, które zdobywają zamówienia publiczne oferując najniższe ceny w państwach Unii, nie szanując praw socjalnych czy przepisów prawa dotyczących pomocy państwa, podczas gdy rynki tych krajów pozostają dla europejskich przedsiębiorstw niedostępne. Nie możemy już dłużej zachowywać się naiwnie: od tego zależy przetrwanie naszych przedsiębiorstw i utrzymanie naszych miejsc pracy. Wreszcie, z zadowoleniem przyjmuję, że poprawki zgłoszone przez Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim dotyczące poszanowania, w kontekście zamówień publicznych, standardów pracy, socjalnych i ochrony środowiska, obowiązujących w państwach członkowskich, zostały w większości przyjęte. Pokazuje to rzeczywistą świadomość, stanowiąc pozytywną i niezbędną zmianę. Pełna ocena znaczenia tego wezwania należy teraz do Komisji.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Jako że co roku wartość zamówień publicznych liczy się w milionach euro, ich znaczenie gospodarcze nie budzi wątpliwości. Z tego właśnie powodu, choć istnieje wieloletnia tradycja prawa unijnego dotyczącego takich zamówień, nie od rzeczy będzie żądanie ustanowienia lepszych, skuteczniejszych przepisów prawa, gwarantujących pełną przejrzystość procedur zapobiegających wszelkim formom korupcji czy manipulacji ofertami z korzyścią dla któregoś z oferentów, określających górny limit pod względem liczby i wartości ofert składanych z pominięciem zaproszenia do składania ofert lub negocjacji, gwarantujących także prawidłową konkurencję na rynku wewnętrznym pomiędzy przedsiębiorstwami ubiegającymi się o zamówienia publiczne niezależnie od kraju ich pochodzenia.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczy równego dostępu do rynków sektora publicznego w Unii Europejskiej i w krajach trzecich oraz zmiany ram prawnych udzielania zamówień publicznych, w tym koncesji. Unia Europejska przyjęła szereg dokumentów dotyczących tej kwestii, w tym dyrektywy 2004/18/WE, 2004/17/WE, 93/13/WE i 2007/66/WE, rezolucje (rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 18 maja 2010 r.), sprawozdania (sprawozdanie pana posła Montiego „Nowa strategia dla jednolitego rynku – w służbie gospodarki i społeczeństwa Europy”), komunikat Komisji Europejskiej „W kierunku Aktu o jednolitym rynku – W stronę społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności” oraz zieloną księgę Komisji Europejskiej dotyczącą uaktualnienia unijnej polityki udzielania zamówień publicznych.

Z uwagi na konieczność przezwyciężenia obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego, zasadnicze znaczenie dla ożywienia gospodarki i zagwarantowania równego traktowania ma właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych. Dlatego oświadczam, że głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam, że jest zgodna z zasadą lepszego stanowienia prawa i nadaje priorytet uaktualnieniu przepisów dotyczących zamówień publicznych i koncesji, co stanowi znaczną poprawę prawa UE.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Jest to jeszcze jedna próba przeforsowania liberalizacji prawa zamówień publicznych. Jest to droga, którą Unia Europejska z uporem podąża zarówno na swoim terytorium, jak i w krajach trzecich, wykorzystując do tego celu umowy o wolnym handlu.

W każdym razie zamiar jest ten sam, a mianowicie uniemożliwienie poszczególnym krajom ochrony ich przedsiębiorstw na rynkach zamówień publicznych, żeby ułatwić życie wielkim przedsiębiorstwom mocarstw, dążących także do wykorzystywania konkurencji, uważanej za uniwersalne rozwiązanie, do celów dominacji na rynkach zamówień publicznych.

Nie akceptujemy takiego podejścia. Przyznajemy jednak, że obszar ten wymaga istotnych zmian.

Dlatego niektóre elementy tej rezolucji zasługują na nasze poparcie, a w szczególności ubolewanie nad niedostateczną „przejrzystością w odniesieniu do składu i pracy wewnętrznej grupy doradczej Komisji ds. zamówień publicznych, a także roli i kompetencji grupy doradczej ds. otwarcia rynku zamówień publicznych”. Popieramy także i to, że wzywa się „Komisję do zadbania o zrównoważony skład, uzupełniony o związki zawodowe i przedstawicieli sfery biznesu, w szczególności MŚP, i większą przejrzystość zarówno w przypadku przedmiotowej komisji, jak i planowanej komisji doradczej ds. partnerstw publiczno-prywatnych”.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) W przedmiotowej rezolucji większość w tym Parlamencie dąży do liberalizacji prawa zamówień publicznych pod pretekstem złagodzenia i uproszczenia przepisów oraz ochrony małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Choć w niektórych przypadkach może to być uzasadnione, nie takie rozwiązanie jest nam potrzebne.

Większość ta chce uniemożliwić każdemu krajowi ochronę jego przedsiębiorstw w ramach zamówień publicznych, aby ułatwić życie wielkim przedsiębiorstwom mocarstw dążących również do dominacji na rynku zamówień publicznych. Dlatego głosowaliśmy za odrzuceniem.

Jest jednak jeszcze inny element tej rezolucji, którego uwzględnienie popieramy, a mianowicie ubolewanie nad niedostateczną przejrzystością w odniesieniu do składu i pracy wewnętrznej grupy doradczej Komisji ds. zamówień publicznych oraz roli i kompetencji grupy doradczej ds. otwarcia rynku zamówień publicznych. Popieramy także i to, że wzywa się Komisję do zadbania o zrównoważony skład, uzupełniony o związki zawodowe i przedstawicieli sfery biznesu, w szczególności MŚP, i większą przejrzystość zarówno w przypadku przedmiotowej komisji, jak i planowanej komisji doradczej ds. partnerstw publiczno-prywatnych.

Niezbędne wydaje się również podkreślenie znaczenia wzmocnienia mechanizmów antykorupcyjnych w kontekście zobowiązań Unii Europejskiej w dziedzinie międzynarodowych zamówień publicznych i skoncentrowanie wysiłków na zapewnieniu przejrzystości i rzetelności w wykorzystywaniu funduszy publicznych. Ponadto wzywamy do zapewnienia, żeby Parlament Europejski był należycie informowany i otrzymywał wszelkie dostępne informacje na każdym etapie oraz po zakończeniu realizacji procesu.

  Małgorzata Handzlik (PPE), na piśmie – (PL) Mimo otwartości unijnego rynku zamówień publicznych, dostęp do rynków zamówień publicznych państw trzecich pozostaje w dużej mierze ograniczony. W takiej sytuacji europejskie przedsiębiorstwa nie mają szans na równą konkurencję w skali globalnej, jeśli chodzi o przetargi publiczne. Przykładowo w 2009 roku władze chińskie przyjęły system akredytacji miejscowych produktów innowacyjnych, który jeszcze bardziej ograniczył dostęp przedsiębiorstw międzynarodowych do rynku chińskiego. Ale nie tylko rynek chiński jest problemem, także gospodarki wysokorozwinięte, takie jak Stany Zjednoczone, Japonia czy Kanada, stosują polityki protekcjonistyczne.

Dlatego też popieram wezwanie do urzeczywistnienia zasady wzajemności w dostępie do rynków zamówień publicznych, zawarte w przegłosowanej dzisiaj rezolucji i które poparłam w przygotowanej przeze mnie opinii Komisji Handlu Międzynarodowego. Chciałabym jednak, aby przyszła propozycja Komisji Europejskiej dot. zasady wzajemności przyczyniła się przede wszystkim do otwarcia rynków zamówień państw trzecich, a nie ograniczyła tylko dostęp do rynków zamówień publicznych w Unii Europejskiej dla przedsiębiorstw z państw trzecich, co mogłoby mieć negatywny wpływ na konkurencyjność na rynku unijnym.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma szczególne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku i stymulowania innowacyjności. Zamówienia publiczne mają istotne znaczenie, zwłaszcza dla przezwyciężenia kryzysu finansowego i gospodarczego oraz zapobieżenia wszelkim kolejnym kryzysom, ponieważ stanowią katalizator ożywienia unijnej gospodarki, a tym samym zatrudnienia i dobrobytu. Niezbędne jest niezwłoczne zwrócenie większej uwagi politycznej na szczególną kwestię gwarantowania równego traktowania i uczciwej konkurencji na rynkach zamówień publicznych w Unii Europejskiej i w krajach trzecich, szczególnie ze względu na występujące obecnie problemy z dostępem do rynków zamówień publicznych w krajach trzecich. Uważam, że Komisja powinna nadać priorytet uaktualnieniu przepisów dotyczących zamówień publicznych oraz zająć się kwestią koncesji na świadczenie usług w taki sposób, żeby zapobiec dalszemu rozproszeniu przepisów prawa Unii Europejskiej dotyczących zamówień publicznych zgodnie z zasadami lepszego stanowienia prawa.

  Constance Le Grip (PPE) , na piśmie – (FR) Z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie dziś wspólnego projektu rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie równego dostępu do rynków zamówień publicznych w UE i w krajach trzecich oraz zmiany ram prawnych udzielania zamówień publicznych, w tym koncesji, projektu rezolucji, którego byłam współsygnatariuszką. Właściwe funkcjonowanie rynków zamówień publicznych jest niezbędne do ożywienia jednolitego rynku. Dlatego niezbędne jest uściślenie i udoskonalenie ram prawnych regulujących udzielanie zamówień publicznych ze względu na ich rolę jako katalizatora ożywienia unijnej gospodarki. Jeśli chodzi o dostęp do unijnych rynków zamówień publicznych dla przedsiębiorstw z krajów trzecich, UE ma obowiązek działać realistycznie i pragmatycznie, a przede wszystkim nie wykazywać się naiwnością. Nie wymaga to zajęcia stanowiska przeciwnego otwarciu naszych rynków, lecz raczej uzasadnionego stanowiska na rzecz zapewnienia w tej dziedzinie wzajemnego dostępu, nie poprzez zamknięcie naszych rynków zamówień publicznych, lecz poprzez zapewnienie, żeby nasi partnerzy spoza UE otworzyli swoje rynki na równi, a jeżeli będzie to konieczne, poprzez opracowanie odpowiednich mechanizmów zapewniających nam możliwość realizacji tego celu gwarantowania wzajemności i równowagi.

  Petru Constantin Luhan (PPE), na piśmie – (RO) Równy dostęp do rynków zamówień publicznych w UE oraz zmiana ram prawnych udzielania zamówień publicznych są bezwzględnie konieczne do wzmocnienia jednolitego rynku w Unii i w poszczególnych państwach członkowskich, skutkując integracją społeczną i gospodarczą na szczeblu UE. Przyglądając się tej sytuacji z perspektywy kryzysu gospodarczego i finansowego uważam, że proponowana w tej rezolucji strategia jest koniecznością; dotyczy to zwłaszcza punktu dotyczącego zapewnienia większej spójności wspólnej polityki handlu zagranicznego Unii Europejskiej. Pragnę podkreślić znaczenie tej zmiany prawnej dla ożywienia i ustabilizowania unijnej gospodarki.

  David Martin (S&D), na piśmie – Poparłem przyjęcie tej rezolucji, ponieważ uważam, że niezbędne jest poświęcenie większej uwagi politycznej szczególnej kwestii gwarantowania równego traktowania i uczciwej konkurencji na rynkach zamówień publicznych w Unii Europejskiej i w krajach trzecich.

  Jean-Luc Mélenchon (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Kwestionowanie partnerstw publiczno-prywatnych, obniżanie standardów przez władze publiczne (które są gwarantami interesów ogółu, o czym chyba nie muszę Państwu przypominać), wybory dokonywane przez te same władze publiczne, odzwierciedlające tendencję do zwiększenia konkurencyjności... To tylko kilka przykładów wspaniałego „postępu”, jaki obiecała nam Komisja Europejska w swojej zielonej księdze w sprawie zamówień publicznych. Nie zadowalając się powielaniem takich nonsensów, głównym elementem argumentacji przedstawionej w tym tekście uczyniono zwalczanie wszelkich protekcjonistycznych środków. Tak jak w przypadku polityki w wielu obszarach, której jestem przeciwny. Będę głosował za odrzuceniem.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku, stymulowania innowacyjności, zwiększenia zatrudnienia, wzrostu gospodarczego i konkurencyjności, zapewniania wyższego poziomu ochrony środowiska i klimatu oraz ochrony praw socjalnych w całej UE, a ponadto dla zapewnienia władzom publicznym, obywatelom i podatnikom optymalnej efektywności wykorzystania środków publicznych. Z uwagi na konieczność przezwyciężenia kryzysu finansowego i gospodarczego oraz zapobieżenia wszelkim kolejnym kryzysom, zamówienia publiczne mają istotne znaczenie stanowiąc katalizator ożywienia unijnej gospodarki, a tym samym zatrudnienia i dobrobytu w UE. Dlatego odpowiedni i dobrze przemyślany proces optymalizacji ram prawnych udzielania zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla dobrobytu obywateli UE, unijnych konsumentów i przedsiębiorstw oraz władz krajowych, regionalnych i lokalnych.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku, stymulowania innowacyjności, promowania wysokiego poziomu ochrony środowiska i klimatu oraz włączenia społecznego, w całej UE, a także dla zapewnienia władzom publicznym, obywatelom i podatnikom jak największej efektywności wykorzystaniu środków finansowych. Dlatego głosowałam za przyjęciem tej rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie równego dostępu do rynków sektora publicznego w UE i w krajach trzecich oraz zmiany ram prawnych udzielania zamówień publicznych, w tym koncesji. W związku z tym przyłączam się do orędowników tej rezolucji wzywającej Komisję do nadania priorytetu uaktualnieniu przepisów dotyczących zamówień publicznych oraz zajęcia się kwestią koncesji na świadczenie usług w celu zapobieżenia dalszemu rozproszeniu przepisów prawa UE dotyczących zamówień publicznych, zgodnie z zasadami „lepszego stanowienia prawa”.

  Robert Rochefort (ALDE), na piśmie – (FR) Zamówienia publiczne odgrywają istotną rolę w ożywianiu jednolitego rynku, wspierają innowacyjność, wzmacniają wzrost gospodarczy oraz wspierają zatrudnienie i konkurencyjność UE. Jednakże realizacja tych celów wymaga właściwego funkcjonowania rynku zamówień publicznych. Żeby tak się stało, jak wskazano to w tekście tej rezolucji, której przyjęcie popieram, niezbędne jest niezwłoczne rozstrzygnięcie kwestii uproszczenia i uściślenia przepisów dotyczących zamówień publicznych. Niezbędne wydaje mi się także jak najszybsze zwiększenie dostępu do rynków zamówień publicznych dla MŚP, które stanowią 99 % wszystkich unijnych przedsiębiorstw, zapewniając ponad 100 milionów miejsc pracy. Ponadto w celu wsparcia ich działalności gospodarczej wzywam Komisję Europejską do stosowania zasady wzajemności oraz opracowania nowych sposobów zwiększenia dostępu unijnych przedsiębiorstw do rynków zamówień publicznych w krajach trzecich w celu zapewnienia równych warunków dla unijnych i zagranicznych przedsiębiorstw ubiegających się o zamówienia publiczne.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – Ostatecznie wstrzymaliśmy się od głosu ze względu na przyjęcie szeregu poprawek zgłoszonych przez Europejską Partię Ludową i Europejskich Konserwatystów i Reformatorów, które uznajemy za nie do przyjęcia.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie – (IT) Zważywszy na konieczność przezwyciężenia kryzysu gospodarczego i finansowego wydaje się, że zamówienia publiczne są katalizatorem ożywienia unijnej gospodarki oraz przedsiębiorczości, zatrudnienia i dobrobytu konsumentów w Unii Europejskiej. Ze względu na stopniową liberalizację sektorów o szczególnym znaczeniu (wody, prądu i gazu), w celu ochrony przedsiębiorstw prowadzących działalność w tych obszarach niezbędne jest wdrożenie systemu kwalifikacji dla klientów, mającego na celu zapewnienie, żeby konkurujące ze sobą przedsiębiorstwa wybierano w efektywny sposób. Jestem za przyjęciem projektu rezolucji, ponieważ niezbędne jest, w ramach transparentnego reżimu, zachowanie rozproszenia unijnego prawa zamówień publicznych w celu zapewnienia jak najwyższego poziomu konkurencyjności i efektywności, co znalazło odzwierciedlenie w naszych celach.

  Daciana Octavia Sârbu (S&D), na piśmie – Zamówienia publiczne stwarzają wyjątkową możliwość nadania priorytetu inwestowaniu w projekty przynoszące obywatelom wspólne korzyści, spełniając jednocześnie szersze cele polityki publicznej. Pragnę podkreślić znaczenie umów dotyczących zamówień publicznych w promowaniu standardów ochrony środowiska w przypadku budynków i transportu, a także zwrócić uwagę na potencjał drzemiący w takich umowach, jeśli chodzi o zwiększenie efektywności energetycznej, a tym samym ograniczenie emisji dwutlenku węgla, kosztów operacyjnych i zanieczyszczenia powietrza. Wzywam państwa członkowskie do wykorzystania umów dotyczących zamówień publicznych do realizacji tych celów, co przyniesie powszechne i długotrwałe korzyści społeczne, gospodarcze i ekologiczne.

  Nuno Teixeira (PPE), na piśmie – (PT) Właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku oraz stymulowania innowacyjności i inwestycji. Z uwagi na konieczność przezwyciężenia kryzysu gospodarczego i finansowego, zamówienia publiczne mają istotne znaczenie dla pobudzenia unijnej gospodarki, przyczyniając się do tworzenia nowych miejsc pracy. Unia Europejska odrzuca możliwość wdrożenia protekcjonistycznych środków i dąży do zapewnienia równego dostępu do rynków sektora publicznego w UE i w krajach trzecich. Dlatego UE wyznaje zdecydowanie zasadę wzajemności, wzajemnych korzyści i proporcjonalności w tej dziedzinie.

W związku z tym zalecam zapewnienie większej spójności pomiędzy wspólną polityką handlową i praktykami w państwach członkowskich przyjmujących niezwykle niskie oferty od przedsiębiorstw z krajów niebędących sygnatariuszami umów dotyczących zamówień rządowych (UZR), ze szkodą dla przedsiębiorstw z państw członkowskich UE.

Dlatego przypominam nasze żądanie nadania priorytetu uaktualnieniu przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych w taki sposób, żeby uniknąć fragmentacji tego rynku i zachęcenia przedsiębiorstw do korzystania z tej możliwości.

  Bernadette Vergnaud (S&D), na piśmie – (FR) Głosowanie to ma istotne znaczenie, ponieważ Komisja będzie musiała podjąć niezbędne środki w celu zapobieżenia nieuczciwej konkurencji i brakowi wzajemności w dostępie do zamówień publicznych w krajach trzecich. Nie stanowi to tworzenia protekcjonistycznych barier, ale Unia nie może już dłużej być jedyną stroną przestrzegającą reguł gry. Rzeczywiście nie możemy już dłużej ignorować dumpingu socjalnego i ekonomicznego praktykowanego przez przedsiębiorstwa w krajach wschodzących, pozyskujących zamówienia w państwach Unii z naruszeniem praw socjalnych i przepisów dotyczących pomocy państwa, podczas gdy jednocześnie rynki tych krajów pozostają zamknięte dla unijnych przedsiębiorstw. Nie powinniśmy zapominać jednak i o tym, że pomimo podpisania międzynarodowych porozumień, reguł gry nie przestrzegają także duże kraje uprzemysłowione!

Wygląda na to, że po latach bierności Komisja zamierza podjąć działania i jest to niezbędne: od tego zależy przetrwanie naszych przedsiębiorstw i utrzymanie naszych miejsc pracy. Wreszcie, cieszę się z przyjęcia poprawek zgłoszonych przez Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim w odniesieniu do przestrzegania, w kontekście zamówień publicznych, standardów pracy, socjalnych i ochrony środowiska obowiązujących w państwach członkowskich. Odpowiedź na to wezwanie należy teraz do Komisji.

Projekt rezolucji B7-0297/2011

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem przedmiotowego wspólnego projektu rezolucji. Chciałbym wspomnieć o środkach, które uznaję za niezbędne: wykorzystanie wszystkich możliwości i marż finansowych dostępnych w ramach budżetu rybołówstwa UE w celu sfinansowania nadzwyczajnych środków wsparcia dla tego sektora, dzięki którym będzie on mógł przezwyciężyć trudności wynikające ze wzrostu cen ropy; dalsza pomoc z Europejskiego Funduszu Rybackiego w celu zwiększenia selektywności narzędzi połowowych i wymiany silników z powodów bezpieczeństwa, ochrony środowiska i/lub gospodarki opartej na paliwie, przede wszystkim w przypadku połowów przybrzeżnych i tradycyjnych; opracowanie przez Komisję średnio- i długoterminowych planów mających na celu zwiększenie efektywności paliwowej w sektorze rybołówstwa (w tym akwakultury); oraz wezwanie Komisji do przedstawienia planu działań dla regionów nadbrzeżnych i wysp, które posiadają aktywny sektor rybołówstwa, w celu poprawy efektywności paliwowej na łowiskach i w sektorze akwakultury.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji. Ostatni wzrost cen ropy miał wpływ na rentowność sektora rybołówstwa, a europejscy rybacy znaleźli się w trudnym położeniu. Ponadto w związku z wysokim stopniem uzależnienia Unii Europejskiej od dostaw z krajów trzecich (60 %), producenci mają bardzo mały lub zerowy wpływ na poziom cen produktów rybołówstwa. Zgadzam się co do tego, że pułap pomocy de minimis powinien zostać zwiększony z 30 tysięcy do 60 tysięcy euro na przedsiębiorstwo przez okres trzech lat, przy czym należy dopilnować, aby nie została zaburzona równowaga społeczna i ekonomiczna i konkurencja między państwami członkowskimi.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Chciałabym wyrazić swoje głębokie współczucie dla europejskich rybaków, na których wynagrodzenie bezpośredni wpływ miał wzrost cen ropy, co poważnie zwiększyło niepewność związaną z nieregularnym charakterem pracy w tym sektorze. Moim zdaniem kluczowe znaczenie ma wprowadzenie mechanizmów umożliwiających podniesienie cen płaconych na etapie produkcji i utrzymanie jak najniższych cen na etapie ostatecznej konsumpcji. W związku z powyższym głosuję za przyjęciem projektu rezolucji złożonego przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), w którym zwrócono należytą uwagę na wspomniane wyżej kwestie.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Choć dotowanie przemysłu opartego na paliwach kopalnych nie jest dobrym pomysłem, to rybacy w całej UE cierpią z powodu spowolnienia gospodarczego, a inaczej niż w przypadku innych środków transportu, nie mają oni żadnej realnej alternatywnej opcji wobec paliw kopalnych.

  Vasilica Viorica Dăncilă (S&D), na piśmie – (RO) Energia stanowi znaczną część kosztów operacyjnych sektora rybołówstwa, a ostatnie podwyżki cen paliwa doprowadziły do pogorszenia sytuacji tego sektora poprzez bezpośredni wpływ na koszty produkcji w tym sektorze. W świetle tych faktów uważam, że Komisja Europejska musi rozważyć środki konieczne do opracowania w trybie pilnym i przyjąć odpowiednie rozwiązania umożliwiające poprawę trudnej sytuacji ekonomicznej, w której znajduje się wielu europejskich rybaków, uwzględniając także trudności finansowe, z jakimi obecnie borykają się państwa posiadające duże floty rybackie.

  Marielle De Sarnez (ALDE), na piśmie – (FR) Komisja musi w trybie pilnym podjąć działania mające na celu poprawę trudnej sytuacji ekonomicznej, w której po podwyżce cen ropy znalazło się wielu europejskich rybaków. W szczególności dotyczy to podniesienia pułapu pomocy publicznej de minimis z 30 tysięcy do 60 tysięcy euro na przedsiębiorstwo przez okres trzech lat. Poza tą rekompensatą musimy wdrożyć bardziej długofalową strategię pozwalającą rybakom – ale także pracownikom w innych sektorach, takim jak rolnicy i przewoźnicy drogowi – ograniczyć uzależnienie od paliw kopalnych. Właśnie dlatego Komisja musi zapewnić, zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym, zachęty umożliwiające inwestowanie w nowe technologie w celu zwiększenia efektywności paliwowej w transporcie morskim, lądowym i powietrznym.

  Edite Estrela (S&D), na piśmie – (PT) Głosowałam za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowanego wzrostem cen ropy, gdyż zmniejszył on rentowność sektora rybołówstwa i miał bezpośredni wpływ na dochody rybaków. Niezbędne są tymczasowe środki nadzwyczajne, które pozwolą europejskim rybakom przezwyciężyć tę trudną sytuację ekonomiczną, ale Komisja powinna także opracować średnio- i długofalowy plan mający na celu poprawę efektywność paliwowej w sektorze rybołówstwa, w tym akwakultury.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Rybołówstwo jest kluczowym obszarem działalności gospodarczej dla europejskich krajów, a w szczególności dla krajów leżących nad morzem, takich jak mój. W związku z tym Parlament powinien poświęcać szczególnie dużo uwagi warunkom, które mają wpływ na pracę zawodowych rybaków.

Rosnąca cena ropy – nieunikniony koszt dla wszystkich osób zajmujących się rybołówstwem – ma ogromny wpływ na dochody rybaków. W dobie poważnego kryzysu gospodarczego i finansowego, podczas którego dostępna jest nieznaczna pomoc umożliwiająca utrzymanie firm i miejsc pracy, z zadowoleniem przyjmuję propozycję zawartą w przedmiotowej rezolucji przez moich kolegów i moje koleżanki z Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), która przewiduje wsparcie unijnych rybaków poprzez zwiększenie progu pomocy de minimis z 30 tysięcy do 60 tysięcy euro na przedsiębiorstwo przez okres trzech lat. To umożliwi sektorowi rybołówstwa stawienie czoła rosnącym kosztom operacyjnym związanym z ceną ropy.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowy wspólny projektu rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczy kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa wywołanego stale rosnącymi cenami paliw, który ma bardzo znaczny wpływ na koszty operacyjne tego sektora. Wzrost ten przede wszystkim odczuwają małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) – będące często firmami rodzinnymi – których pracownicy zaczynają dostrzegać, że ich miejsca pracy są zagrożone. W związku z tym cieszę się z przyjęcia przedmiotowego sprawozdania i mam nadzieję, że państwa członkowskie będą wkrótce w stanie zwiększyć swoją pomoc dla rybaków, a Unia Europejska, poprzez Europejski Fundusz Rybacki zwiększy swoje dotacje mające na celu poprawę i modernizację łodzi i sprzętu oraz stworzy fundusz dla MŚP, z którego będą one mogły skorzystać w przypadku trudności. Szczególne znaczenie ma wsparcie rybołówstwa przybrzeżnego.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Fakt, że Parlament przyjął przedmiotową rezolucję jest pozytywny. Znaczny wzrost cen ropy w istotny sposób pogłębił kryzys, z którym zmaga się sektor rybołówstwa, zmniejszył jego rentowność oraz bardzo znacznie ograniczył i tak już niewielkie dochody osób pracujących w tym sektorze.

Aktualna dynamika sprzedaży nie pozwala, aby wahania w kosztach produkcji, w tym ropy, miały wpływ na ceny ryb; między innymi przyczynia się do tego aktualna polityka importowa.

W wielu przypadkach od wielu lat średnie ceny ryb sprzedawanych przez producenta utrzymują się na tym samym poziomie lub spadają, co doprowadziło do spadku ceny świeżych ryb dla konsumentów końcowych.

Wspólna organizacja rynku dla produktów rybołówstwa funkcjonująca w obecnym kształcie nie zdołała przyczynić się w wystarczającym stopniu do zwiększenia ceny ryb sprzedawanych przez producenta ani do lepszego rozłożenia wartości dodanej w całym łańcuchu wartości sektora.

W ostatnich latach sytuacja ekonomiczna wielu firm pogorszyła się, co wielokrotnie doprowadzało do ich bankructwa. Istnieje rzeczywiste ryzyko, że w wyniku wyższych cen ropy tysiące firm rybackich może zbankrutować i zlikwidowane zostaną tysiące miejsc pracy.

W sposób szczególny zagrożenie to dotyczy sektora rybołówstwa przybrzeżnego na małą skalę.

Przedmiotowe środki muszą zostać zastosowane.

  Pat the Cope Gallagher (ALDE), na piśmie – (GA) Sektor rybołówstwa jest jednym z sektorów, które ucierpiały najbardziej w wyniku wzrostu cen ropy, ponieważ paliwo jest istotnym elementem kosztów operacyjnych rybaków, szacowanym na poziomie 30–50 %. W pełni popieram podjęcie wszelkich działań, które mogłyby pomóc rybakom w tym zakresie, a w szczególności tym, którzy prowadzą połowy na małą skalę przy brzegu lub na wyspach.

  Estelle Grelier (S&D), na piśmie – (FR) Przyjęcie rezolucji Parlamentu w sprawie kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowanego wzrostem cen ropy jest dla mnie okazją do przypomnienia Państwu o tym, jak pilną sprawą jest pomoc rybakom. W sytuacji, w której rekrutacja jest coraz trudniejsza, a praktyki, które rybacy muszą podejmować, stają się coraz bardziej restrykcyjne, podwyżka cen ropy sprawia, że warunki w tym dotkniętym przez kryzys sektorze są coraz trudniejsze. Znaczny wzrost cen ropy ma istotny wpływ na koszty operacyjne ponoszone przez rybaków, a to doprowadziło do spadku ich przychodów w okresie 2008–2010. Będąc wybranym przedstawicielem miasta portowego, tym bardziej mam obowiązek wezwać Komisję do zatwierdzenia podniesienia pułapu pomocy de minimis. Działanie to zmniejszyłoby presję wywieraną na rybaków, co pozwoliłoby im zarabiać na swojej pracy godziwe pieniądze i nie utrudniałoby im odbudowy zasobów. Zbliżająca się reforma wspólnej polityki rybołówstwa będzie musiała uzyskać poparcie rybaków. Dobrym początkiem byłoby pokazanie im, że Unia Europejska pamięta o ich potrzebach.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, ponieważ ostatni wzrost cen ropy wpłynął na rentowności sektora rybołówstwa i sprawił, że wielu rybaków martwi się tym, jak zrekompensować dodatkowe koszty, gdyż wzrost ten ma bezpośredni wpływ na ich dochody. Musimy wykorzystać wszystkie możliwości i marże finansowe dostępne w ramach budżetu rybołówstwa UE w celu sfinansowania nadzwyczajnych środków wsparcia dla tego sektora, dzięki którym będzie on mógł przezwyciężyć trudności wynikające z podwyżki cen ropy, aż do momentu wprowadzenia środków innego typu. Europejski Fundusz Rybacki powinien dalej udzielać pomocy w celu zwiększenia selektywności narzędzi połowowych i wymiany silników z powodów bezpieczeństwa, ochrony środowiska i/lub gospodarki opartej na paliwie, przede wszystkim w przypadku rybaków zajmujących się połowami przybrzeżnych i tradycyjnymi na małą skalę. Moim zdaniem Komisja musi w trybie pilnym zaproponować – zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym – inwestycje w nowe technologie w celu zwiększenia efektywności paliwowej łodzi rybackich i tym samym zmniejszenia zależności od paliw kopalnych.

  Bogusław Liberadzki (S&D), na piśmie – (PL) Rezolucja jest wyrazem troski Parlamentu o stan rybołówstwa, kondycję finansową przedsiębiorstw-rybaków oraz ceny ryb na rynku. Jest to ważny sektor oraz ważny składnik diety. Kluczowe znaczenie dla mnie zostało zawarte w punkcie trzecim projektu sprawozdania, w którym zapisana jest wola podwyższenia dotacji dla rybaków. Jest to rozwiązanie korzystniejsze niż proponowane nowe gwarancje dla sektora. Mam nadzieję, że Komisja oraz Rada wezmą poważnie pod uwagę tę rezolucję.

  David Martin (S&D), na piśmie – Głosowałem za odrzuceniem przedmiotowej rezolucji, ponieważ moim zdaniem UE nie powinna w związku ze wzrostem cen ropy zwiększać dotacji dla europejskiego sektora rybołówstwa ani żadnego innego sektora.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie - (PT) Ostatni wzrost cen ropy miał wpływ na rentowność sektora rybołówstwa i sprawił, że wielu rybaków martwi się tym, jak zrekompensować te dodatkowe koszty. Nie wolno nam zapominać, że wzrost cen ropy ma bezpośredni wpływ na dochody rybaków. Dochody i pensje osób zatrudnionych w sektorze rybołówstwa są niepewne ze względu na szereg czynników, takich jak nieregularny charakter połowów, zastosowane strategie marketingowe oraz sposób, w jaki ustalane są ceny ryb sprzedawanych przez producenta, co oznacza, że należy utrzymać określone formy publicznej pomocy krajowej i unijnej. Poza tym kryzys gospodarczy i finansowy w sposób szczególny odbija się na sektorze przemysłowym oraz na małych i średnich przedsiębiorstwach, a także zagraża działalności i zatrudnieniu w podstawowych i drugorzędnych sektorach gospodarki. Podobnie jak w przeszłości, musimy przyjąć tymczasowe środki nadzwyczajne w celu przezwyciężenia trudności, z którymi zmaga się sektor rybołówstwa w związku ze wzrostem cen ropy.

  Rareş-Lucian Niculescu (PPE), na piśmie – (RO) Głosowałem za przyjęciem rezolucji i za odrzuceniem wszystkich złożonych poprawek. W sektorze rybołówstwa należy podjąć nowe środki pomocy wobec powiązania dwóch czynników: z jednej strony wysokich cen ropy, a z drugiej strony niskiej ceny ryb sprzedawanych przez rybaków. Rybołówstwo jest ważnym sektorem gospodarczym dla Unii Europejskiej i musi uzyskać pomoc w momencie, w którym średnia cena baryłki ropy kosztuje 80–100 dolarów.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Trwający globalny kryzys gospodarczy pogłębiony przez sytuację w Maghrebie i na Bliskim Wschodzie doprowadził do dalszych wzrostów cen ropy i cena baryłki przekroczyła 100 dolarów. Jeżeli uwzględnimy niestabilność polityczną, która wstrząsa światem arabskim, to cena to może jeszcze znacznie wzrosnąć.

Rachunki za energię są najistotniejszym kosztem operacyjnym sektora rybołówstwa i w odróżnieniu od innych typów działalności, sektor ten nie może zrekompensować dodatkowych kosztów poprzez zwiększenie produkcji z powodu limitów w formie całkowitych dopuszczalnych połowów i kwot.

Pomimo różnorodnych opinii na temat tego, w jaki sposób sektor ten powinien być zarządzany, w jednym punkcie wszyscy się zgadzają i należy to podkreślić: rybołówstwo ma ogromne znaczenie dla dostaw żywności dla Europejczyków i jest źródłem zatrudnienia dla większości nadmorskich społeczności w UE, gdzie nie ma innej pracy.

Chcąc zapewnić ciągłość połowów i uniknąć zmniejszenia dostaw oraz większego bezrobocia w tym sektorze, UE musi podnieść pułap określony w rozporządzeniu w sprawie pomocy de minimis do kwoty bliższej 60 tysięcy euro i przyjąć inne środki umożliwiające złagodzenie wpływu ostatniego wzrostu cen ropy.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie – (PT) Koszty połowów są w znacznym stopniu uzależnione od ceny ropy. W związku z tym i w kontekście tego, że ostatni wzrost cen ropy miał wpływ na rentowność tego sektora, ważne jest przyjęcie środków nadzwyczajnych, które pomogą europejskim rybakom przezwyciężyć trudną sytuację gospodarczą, w jakiej się znaleźli.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – (ES) Prawdziwym problemem w przypadku rybołówstwa jest to, że 70 % europejskich zasobów jest przełowionych w wyniku tego, że nasza flota jest po prostu za duża. Wydawanie publicznych pieniędzy na utrzymywanie tej floty jest błędne i nieodpowiedzialne. W ramach reformy wspólnej polityki rybołówstwa jeszcze bardziej niż dawniej potrzebna jest restrukturyzacja europejskiej floty rybackiej w celu zaprzestania wykorzystywania statków zużywających duże ilości paliwa i emitujących duże ilości CO2 oraz narzędzi połowowych i praktyk, które ewidentnie niszczą środowisko naturalne, tak abyśmy zrobili krok w kierunku modelu mniej uzależnionego od energii, wyrządzającego mniej szkód i bardziej zrównoważonego pod względem ekologicznym, społecznym i ekonomicznym.

Przyznanie większych pieniędzy temu sektorowi na rekompensatę wzrostu cen ropy będzie jeszcze większą zachętą dla rybaków do intensywniejszego wykorzystywania statków zużywających duże ilości paliwa, w szczególności w sytuacji, w której wzrost tych cen nie jest przejściowy, ale wyraźnie strukturalny.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie – (IT) W wyniku głębokiego kryzysu gospodarczego i finansowego, który ma wpływ na przemysł oraz małe i średnie przedsiębiorstwa wzrosła cena baryłki ropy, a cena ta jest nadal niepewna ze względu na ryzyko niestabilności politycznej w krajach arabskich. Kryzys ten ma również ogromny wpływ na europejskie rybołówstwo morskie, ponieważ importujemy 60 % naszych ryb z krajów trzecich. Popieram rezolucję, ponieważ uważam, że ważne jest zwiększenie bezpieczeństwa naszych dostaw energii, praz poinformowanie rynków i uspokojenie konsumentów co do stanu zapasów ropy naftowej. Uważam ponadto, że konieczne jest wdrożenie wspólnego planu działań mającego na celu wsparcie regionów nadmorskich, w których występuje czynny sektor rybołówstwa.

  Dominique Vlasto (PPE), na piśmie – (FR) Z wielką chęcią zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, w której wezwano Komisję do podjęcia zdecydowanych działań mających na celu wsparcie sektora rybołówstwa. Wzrost cen ropy prowadzi do prawdziwego kryzysu w tym sektorze. Kryzys ten na początku miał charakter cykliczny, ale teraz przekształcił się w kryzys strukturalny i zagraża rentowności sektora. Koszty operacyjne dramatycznie wzrosły i mają poważny wpływ na dochody rybaków, do tego stopnia, że cierpi z tego powodu cały sektor produkcyjny i wszystkie regiony nadmorskie. W związku z tym z zadowoleniem przyjmuję wezwanie naszego Parlamentu do zwiększenia elastyczności w przypadku programu pomocy de minimis. Pomimo skomplikowanego kontekstu budżetowego rybacy nie zrozumieliby tego, że Unia nie zrobiła nic, aby zająć się ich obawami. Ponadto w rezolucji wezwano do zwrócenia szczególnej uwagi na rybołówstwo przybrzeżne na małą skalę i regiony, które się nim zajmują. Moim zdaniem jest to niezbędne, bo choć w trudnej sytuacji jest cały sektor, to jednak rosnące rachunki za energię mają większy wpływ na rybołówstwo tradycyjne niż na przemysłowe. Uważam, że wyjątkowe sytuacje wymagają wyjątkowych środków. W związku z powyższym, z uwagą oczekuję na wnioski, które Komisja przedstawi w celu uspokojenia i wsparcia rybaków.

Projekt rezolucji: B7-0286/2011

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem projektu rezolucji Parlamentu Europejskiego, ponieważ jest on wyrazem niezadowolenia wobec Komisji ze względu na fakt, że do końca 2009 roku tylko 75 % ogólnej kwoty 21 miliardów euro wsparcia finansowego zostało w pełni udostępnionych zaledwie 50 tysiącom małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Należy ograniczyć nadmiar biurokracji administracyjnej stanowiący przeszkodę dla większości MŚP. Istnieje potrzeba nie tylko uproszczenia, lecz również usprawnienia systemu dla przedsiębiorstw w celu zapewnienia dostępu to tego finansowania.

  Roberta Angelilli (PPE), na piśmie – (IT) Komisja poświęca dużo uwagi małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP): 23 miliony MŚP, które tworzą tkankę gospodarczą UE i są źródłem innowacji i kreatywności, wciąż pozwalając Europie wyróżniać się na światowych rynkach. Krok po kroku usunięto biurokrację i przepisy – które do niedawna tłumiły w zarodku rozwój innowacyjnych przedsiębiorstw – a młodzi ludzie zaczynają postrzegać przyszłość przez pryzmat stabilności, która na szczęście niesie ze sobą wiele możliwości. Przedsiębiorczość, szkolenia, elastyczność, inteligentne uregulowania i dostęp do środków finansowych to kluczowe słowa Small Business Act, ramowego dokumentu definiującego politykę unijną w obszarze małych i średnich przedsiębiorstw poprzez ukierunkowaną pomoc i działania szkoleniowe dla młodzieży.

Teraz, kiedy zdefiniowano wiele inicjatyw, na państwach członkowskich i na całej Unii Europejskiej spoczywa odpowiedzialność za ich prawidłowe wdrożenie, przez co MŚP będą miały więcej swobody w działaniu, będą mogły uczestniczyć w zamówieniach publicznych, będzie można przyjąć jednolity europejski patent w przyszłości i szybko wdrożyć dyrektywę w sprawie opóźnień w płatnościach. Ku pamięci, inwestycje są konieczne, aby uniknąć dotychczasowego udaremniania wysiłków, ponieważ tylko inwestycje mogą wpłynąć na prawidłowe funkcjonowanie mechanizmu i konkurencyjności europejskiej.

  Elena Oana Antonescu (PPE), na piśmie – (RO) Small Business Act opiera się na szeregu filarów, takich jak dostęp do źródeł finansowania i dostęp do jednolitego rynku, rynków międzynarodowych i zamówień publicznych. Postępy osiągnięte w państwach członkowskich, jeżeli chodzi o podejmowanie konkretnych kroków służących poprawie warunków prowadzenia działalności przez małe i średnie przedsiębiorstwa, są różne i niekiedy nieznaczne, pomimo deklarowanych politycznych zobowiązań prezentowanych w tym dokumencie. W Unii Europejskiej 23 miliony małych i średnich przedsiębiorstw, które stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy, mają zasadniczy wkład we wzrost gospodarczy, spójność społeczną i tworzenie miejsc pracy. MŚP napotykają istotne problemy, jeżeli chodzi o rozszerzanie działalności oraz poprawę zdolności do innowacji i dostępu do rynków.

Z tego względu wzywam państwa członkowskie do bezzwłocznego przyjęcia wniosku w sprawie ustanowienia statutu europejskiej spółki prywatnej, który pozwoli MŚP na handel w całej UE, ograniczając przy tym koszty i wspierając wzrost w tej dziedzinie, promując 25-procentowe zmniejszenie kosztów administracyjnych i wspierając przedsiębiorczość. Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego projektu rezolucji.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji. W UE są 23 miliony małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), które stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy. Odgrywają one zasadniczą rolę w przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy, są głównym źródłem innowacji i mają żywotne znaczenie dla utrzymania i zwiększenia zatrudnienia oraz przyczyniają się do realizacji głównych celów inicjatyw przewodnich UE 2020. Small Business Act przyjęty w 2008 roku był znaczącym krokiem politycznym mającym na celu poprawę warunków prowadzenia działalności przez MŚP, zapewniającym lepsze i prostsze uregulowania oraz upraszczającym dostęp do rynku. Jednakże MŚP nadal napotykają poważne problemy, jeżeli chodzi o rozszerzanie działalności oraz zdolności innowacyjnych, a także mają trudności z dostępem do rynków, przede wszystkim z powodu przeszkód administracyjnych, które również należy bardziej ograniczyć. Państwa członkowskie powinny wdrożyć w trybie pilnym wszystkie przepisy Small Business Act, aby ustanowić jasne i spójne warunki prowadzenia działalności.

  Regina Bastos (PPE), na piśmie – (PT) Small Business Act (SBA) to strategiczne ramy lepszego wykorzystywania potencjału wzrostu i innowacji przez unijne małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP). W UE istnieje około 23 milionów MŚP, które stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy, a także odgrywają zasadniczą rolę w przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy.

W przedmiotowej rezolucji, za przyjęciem której głosowałam, stwierdzono, że rozpoczęto kilka inicjatyw SBA. Niemniej jednak można zrobić o wiele więcej, aby pomóc europejskim MŚP. Chodzi w szczególności o szybkie wdrożenie przez państwa członkowskie dyrektywy w sprawie opóźnień w płatnościach, lepsze mechanizmy Komisji służące zachęcaniu państw członkowskich do stosowania zasad SBA, terminowe przyjęcie przez państwa członkowskie ostatniego wniosku w sprawie ustanowienia statutu europejskiej spółki prywatnej, regularne stosowanie przez Komisję i państwa członkowskie testu MŚP jako części oceny skutków, pilnie potrzebne ograniczenie obciążeń biurokratycznych i administracyjnych, które spoczywają na MŚP, a także nadanie trwałego charakteru i przyznanie dostatecznych środków budżetowych programowi „Erasmus dla młodych przedsiębiorców”.

  Jan Březina (PPE), na piśmie – (CS) Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji, ponieważ pochwalam inicjatywę „Single Market Act”, a zwłaszcza środki legislacyjne umożliwiające małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP) wykorzystanie wszystkich korzyści jednolitego rynku, takich jak europejskie przepisy dotyczące funduszy wysokiego ryzyka, zmienione przepisy VAT i uproszczenie dyrektyw dotyczących rachunkowości. Równocześnie uważam, że istnieje potrzeba poprawy dialogu między MŚP a organami odpowiedzialnymi za zamówienia publiczne w celu uproszczenia udziału MŚP w procedurach przetargowych. W tych okolicznościach uznałbym za stosowne zbadanie wariantów pomocy dla MŚP w tworzeniu partnerstw i konsorcjów oraz wspólnego udziału w zamówieniach publicznych. Komisja powinna przeprowadzić ocenę skutków i rozważyć możliwość podniesienia pułapów unijnych zamówień publicznych, co pozwoliłoby MŚP uczestniczyć w zamówieniach, które w innym razie podlegałyby specjalnym wymogom uniemożliwiającym uczestnictwo MŚP.

Chciałbym również wezwać Komisję do rozważenia, jak można poprawić w Europie publikację wszystkich ogłoszeń o zamówieniach publicznych w celu wyeliminowania obciążeń administracyjnych, które powstrzymują przedsiębiorstwa europejskie przed udziałem w zamówieniach publicznych w innych państwach. Państwa członkowskie stoją zatem przed zadaniem bardziej systematycznego stosowania europejskiego kodeksu dobrych praktyk, który ułatwia dostęp MŚP do zamówień publicznych.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Pochwalam utworzenie i rozbudowanie Small Business Act (SBA), który w mojej opinii usuwa główne przeszkody napotykane przez małe i średnie przedsiębiorstwa, jeżeli chodzi o zakładanie i rozszerzanie działalności. Wiele z tych przeszkód wynika z nadmiernej biurokratyzacji i trudności w dostępie do źródeł finansowania. W SBA wezwano państwa członkowskie do poprawy warunków prowadzenia działalności przez MŚP, co wiąże się z należytym wdrożeniem i przyjęciem tych przepisów.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Small Business Act był jednym z najbardziej proaktywnych dokumentów w ciągu ostatnich trzech lat, ważne zatem jest, aby UE nadal koncentrowała się na MŚP.

  George Sabin Cutaş (S&D), na piśmie – (RO) Głosowałem za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie przeglądu programu Small Business Act, ponieważ wciąż należy podejmować ważne kroki ułatwiające prawidłową działalność MŚP w UE.

Pod względem gospodarczym MŚP są tym, co nazywamy „kręgosłupem UE”. W rzeczywistości 99 % wszystkich przedsiębiorstw w Europie to MŚP, które zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy. Unia Europejska zachęca do ich rozwoju. Jednak na szczeblu krajowym MŚP wciąż napotykają trudności w dostępie do źródeł finansowania lub powielaniu zadań administracyjnych, które często wykraczają poza wymogi określone w dyrektywach unijnych. Z tego powodu głosowałem za zwiększeniem działań państw członkowskich mających na celu prawidłowe wdrożenie przepisów zawartych w SBA.

  Marielle De Sarnez (ALDE), na piśmie – (FR) Małe i średnie przedsiębiorstwa mają zasadnicze znaczenie dla dynamiki europejskiej gospodarki. W UE istnieją 23 miliony MŚP zatrudniających mniej niż 250 osób, a ich obrót nie przekracza 50 milionów euro; stanowią one 99 % przedsiębiorstw europejskich i zatrudniają blisko 70 % siły roboczej w sektorze prywatnym. W kontekście powolnego ożywienia i zwiększonej międzynarodowej konkurencji gospodarczej pożądane byłoby ustanowienie strategii europejskiej. Celem Small Business Act jest zwiększenie przedsiębiorczości w Europie i wspieranie wzrostu działalności. Zatem bezwzględnym wymogiem jest ograniczenie formalności administracyjnych i wprowadzenie nowoczesnej administracji dostosowanej do potrzeb MŚP. Dlatego Komisja musi ustanowić ujednolicony system zakładania działalności. Użyteczne byłoby również wprowadzenie „testu MŚP” w celu oceny skutków wszystkich przyszłych przepisów na MŚP i sprawdzenia, czy nie hamują potencjału wzrostu tych przedsiębiorstw.

  Christine De Veyrac (PPE), na piśmie – (FR) Pochwalam przyjęcie rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie przeglądu programu Small Business Act, w którym dostosowano europejskie środki wsparcia małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do nowego kontekstu wynikającego z kryzysu gospodarczego z 2008 roku i zagwarantowano zdolność do osiągnięcia celów strategii Europa 2020. Małe i średnie przedsiębiorstwa jako pierwsze doświadczyły skutków kryzysu finansowego i bankowego w ostatnich latach, który ograniczył ich dostęp do finansowania i do rynków. Nowa wersja programu Small Business Act musi zatem zapewniać większe wspieranie innowacji wśród MŚP poprzez dywersyfikację instrumentów finansowych i jak największe możliwe ograniczenie obciążeń administracyjnych, którym przedsiębiorstwa te muszą sprostać.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Same małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy w Unii Europejskiej. Odgrywają zatem zasadniczą rolę w przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy.

Program Small Business Act (SBA) opiera się na kluczowych zasadach takich jak dostęp do źródeł finansowania, dostęp do rynków i lepsze uregulowania prawne. Nie można jednak zaprzeczyć, że MŚP wciąż borykają się z poważnymi problemami, takimi jak trudności z rozszerzaniem działalności, problemy z dostępem do rynków lub niezliczone trudności z dostępem do źródeł finansowania.

Pochwalam zatem wnioski z przeglądu przeprowadzonego przez Komisję i cieszę się, że przedstawiono nowe propozycje mające na celu poprawę dostępu do źródeł finansowania i rynków oraz dalsze postępy w ograniczaniu biurokracji.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowy projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczy przeglądu programu Small Business Act (SBA). SBA to szereg zasad politycznych, których celem jest wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), jeżeli chodzi o dostęp do źródeł finansowania i do rynków, a także lepsze uregulowania prawne. Społeczna, ekonomiczna i finansowa rola MŚP w Unii Europejskiej jest niepodważalna. W UE istnieje około 23 miliony takich przedsiębiorstw, stanowią one 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy. Obecny kryzys finansowy miał na nie negatywny wpływ. Z tego względu należy dokonać przeglądu obecnych przepisów, aby ułatwić dostęp do finansowania, ograniczyć koszty administracyjne oraz całą biurokrację, zachęcić do oszczędzania energii, ponieważ tylko 24 % przedsiębiorstw uznaje znaczenie takiej inicjatywy, usprawnić technologie biznesowe poprzez ekoinnowację, propagować wyższe poziomy kwalifikacji, edukacji i szkoleń zawodowych oraz promować internacjonalizację i dobre rządy. Pochwalam zatem przyjęcie wspomnianej rezolucji i mam nadzieję, że wszystkie MŚP skorzystają z tych środków i będą dobrze prosperować na korzyść wszystkich Europejczyków.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Oto przed nami kolejna rezolucja pełna sprzeczności. Z jednej strony należy pochwalić powołanie pełnomocnika ds. małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) przez Komisję i poprzeć jego mandat, który obejmuje monitorowanie postępów państw członkowskich we wdrażaniu programu Small Business Act (SBA) i propagowaniu interesów MŚP w Komisji, a w szczególności skuteczne stosowanie zasady „najpierw myśl na małą skalę”. Pozytywnym zaleceniem jest wezwanie państw członkowskich do wyznaczenia krajowych pełnomocników ds. MŚP w celu koordynowania polityki i kontrolowania wdrażania SBA na różnych szczeblach administracji.

Uważamy również, że słusznie podkreślono, iż obciążenia administracyjne są tym większe im mniejsze jest przedsiębiorstwo, a zatem wzywamy do wprowadzenia rozróżnienia między mikro, małymi i średnimi przedsiębiorstwami.

Z drugiej strony jednak w rezolucji nie poruszono – lub nie poruszono dostatecznie – wielu pośrednich i bezpośrednich ograniczeń, z którymi obecnie borykają się MŚP, a wiele z nich wynika z polityki dominującej na szczeblu UE.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Z jednej strony z zadowoleniem przyjmuje się powołanie przez Komisję nowego pełnomocnika ds. [małych i średnich przedsiębiorstw] (SME) i popiera nadane mu uprawnienia do monitorowania postępów państw członkowskich we wdrażaniu [Small Business Act] (SBA) oraz do ochrony interesów MŚP we wszystkich działaniach Komisji, zapewniając w szczególności skuteczne zastosowanie zasady „najpierw myśl na małą skalę”; wzywa się państwa członkowskie do powołania krajowych pełnomocników ds. MŚP w celu koordynacji strategii politycznych dotyczących MŚP i wdrażania SBA przez administracje poszczególnych państw.

Z drugiej strony za mało w tym dokumencie krytyki lub propozycji alternatywnych wobec neoliberalnej i restrykcyjnej polityki w obszarze paktu stabilności i wzrostu, która jest źródłem tak wielu problemów MŚP i ogółu społeczeństwa.

Niemniej jednak za pozytywny należy uznać fakt, że w dokumencie podkreślono, iż obciążenia administracyjne są relatywnie większe im mniejsze jest przedsiębiorstwo, i wezwano do wprowadzenia rozróżnienia między mikro, małymi i średnimi przedsiębiorstwami, a także podkreślono, że mikroprzedsiębiorstwa – zatrudniające mniej niż 10 pracowników – stanowią 91,8 % wszystkich przedsiębiorstw UE, a zatem zasługują na większą uwagę i odpowiednio dostosowane podejście.

Będziemy monitorować przebieg wdrażania programu.

  Pat the Cope Gallagher (ALDE), na piśmie – (GA) Istnieją 23 miliony małych i średnich przedsiębiorstw w Unii Europejskiej. Zatrudniają one ponad 100 milionów osób. Program Small Business Act jest ważnym elementem polityki, a jego celem jest uproszczenie dostępu do finansowania i rynku, a także uproszczenie uregulowań prawnych. Bardzo ważną częścią programu jest ograniczanie biurokracji, z którą borykają się MŚP w Irlandii i w UE.

  Françoise Grossetête (PPE), na piśmie – (FR) Parlament Europejski wyraził dziś poparcie dla 23 milionów małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w Unii Europejskiej, które zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy i mają znaczący wkład we wzrost gospodarczy, spójność społeczną i tworzenie miejsc pracy.

Celem dokumentu było dokonanie oceny osiągniętych postępów i zaplanowanie nowych działań w odpowiedzi na wyzwania związane z kryzysem gospodarczym.

Możemy zauważyć znaczną poprawę sytuacji MŚP, lecz wciąż potrzebny jest postęp. MŚP nadal borykają się z poważnymi problemami z rozszerzaniem działalności, a niekiedy nawet z przetrwaniem. Konieczne jest zatem ograniczenie biurokracji poprzez wzmocnienie kontroli i inteligentne uregulowania prawne.

Należy zatem szybko podjąć decyzję w sprawie statutu europejskiej spółki prywatnej, podobnie jak trzeba poczynić pilne działania w kierunku przyjęcia jednolitego patentu europejskiego. Równocześnie musimy upewnić się, że „test MŚP” jest odpowiednio stosowany w nowych wnioskach legislacyjnych, zwłaszcza na szczeblu krajowym.

Należy wreszcie pamiętać, że MŚP odgrywają zasadniczą rolę w europejskiej innowacyjności. Powinniśmy nadal upraszczać finansowanie badań i rozwoju w celu zwiększenia ich zdolności innowacyjnych przez cały cykl innowacji.

  Sylvie Guillaume (S&D), na piśmie – (FR) MŚP stanowią 99 % przedsiębiorstw w Unii Europejskiej. W związku z tym głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie przeglądu programu Small Business Act, w której uznano zasadniczą rolę MŚP w gospodarce europejskiej. Popieram strategiczne ramy, które w wielu obszarach wykraczają poza pomoc przyznawaną MŚP w czasach recesji. Pochwalam zatem inteligentne uregulowania, w których zmniejszono obciążenia administracyjne dla tych kluczowych podmiotów gospodarczych i ułatwiono im dostęp do źródeł finansowania i nowych rynków, tak aby były w stanie inwestować i odnotowywać wzrost. Należy wreszcie podkreślić, że badania, innowacje i szkolenia wymagają wsparcia, tak aby MŚP mogły w pełni korzystać z jednolitego rynku.

  Małgorzata Handzlik (PPE), na piśmie – (PL) Jako przedstawiciel grupy politycznej EPP brałam udział w pracach i negocjacjach nad dyrektywą o opóźnionych płatnościach, która jest jedną z kluczowych propozycji ustawodawczych zapowiedzianych w pierwotnej wersji Small Business Act. Mam nadzieję, iż państwa członkowskie dołożą starań, aby jak najszybciej i poprawnie wdrożyć jej przepisy. Small Business Act to dobra propozycja dla małych i średnich przedsiębiorstw. Mam jednak wątpliwości, jeśli chodzi o jakościową ocenę podjętych działań. Jako przykład pragnę przywołać załącznik do przygotowanego przez Komisję Europejską przeglądu. Załącznik ten zawiera przykłady dobrych praktyk, a wśród nich w części dotyczącej wspólnego rynku mówi o powołaniu przez 22 państwa członkowskie operacyjnych pojedynczych punktów kontaktowych. Punkty te, chciałabym przypomnieć, zostały powołane zgodnie z dyrektywą usługową.

Ten Parlament zaledwie 3 miesiące temu przyjął raport nt. wdrożenia dyrektywy usługowej, gdzie zwracamy uwagę przede wszystkim na fakt, iż punkty kontaktowe nie są w pełni operacyjne, w większości przypadków nie umożliwiają dokończenia formalności w drodze elektronicznej i nie działają tak, jak tego oczekują przedsiębiorcy. Mam nadzieję, że za wskazaniem pojedynczych punktów kontaktowych, które są dobrymi przykładami, pójdzie większa mobilizacja w kierunku poprawy ich funkcjonowania, tak aby w rzeczywistości mogły one służyć MŚP.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego dokumentu ponieważ pochwalono w nim przegląd programu Small Business Act (SBA) przez Komisję i wyrażono poparcie dla nowych propozycji ukierunkowanych głównie na dalszą poprawę dostępu do źródeł finansowania, lepszy dostęp do rynku i ograniczenie obciążeń administracyjnych dzięki wsparciu zarządzania i monitorowania oraz inteligentnym regulacjom. Uważam, że państwa członkowskie powinny bezzwłocznie przyjąć ostatnie wnioski w sprawie statutu europejskiej spółki prywatnej, który pozwoli MŚP na handel w całej Europie, ograniczając przy tym koszty i wspierając wzrost w tej dziedzinie. Musimy również promować 25-procentowe zmniejszenie kosztów administracyjnych zadeklarowane w SBA, co przyczyni się do skuteczności SBA i przeciwdziałania wszelkiej protekcjonistycznej polityce państw członkowskich i wspierania przedsiębiorczości. Państwa członkowskie muszą szybko wdrożyć przejrzaną dyrektywę w sprawie opóźnień w płatnościach, aby skutecznie zwalczać opóźnienia w płatnościach i ich negatywne skutki, zwłaszcza dla MŚP. Państwa członkowskie powinny również unikać nadmiernie rygorystycznego, tj. przekraczającego wymogi prawodawstwa UE przekładania dyrektyw UE na akty prawa krajowego. Obciążenia administracyjne są tym wyższe im mniejsze jest przedsiębiorstwo – jest to nieproporcjonalny i błędny przepis, który ogranicza zakładanie MŚP. Należy wprowadzić rozróżnienie między mikro, małymi i średnimi przedsiębiorstwami. Uważam, że należy wspierać małe przedsiębiorstwa w zwiększaniu zdolności do konkurowania na rynkach międzynarodowych poprzez zwiększanie ich zdolności eksportowych, rozpowszechnianie informacji dotyczących programów i inicjatyw ułatwiających dostęp do rynków międzynarodowych i przedostanie się na te rynki produktów i usług MŚP, a także zapewnianie odpowiedniego reprezentowania interesów małych przedsiębiorstw.

  David Martin (S&D), na piśmie – Pochwalam przeprowadzony przez Komisję przegląd SBA i wyrażam poparcie dla nowych propozycji ukierunkowanych na poprawę dostępu do źródeł finansowania, zwiększenie dostępu do rynku i stałe ograniczanie biurokracji poprzez wsparcie zarządzania i monitorowania oraz lepsze regulacje i środki takie jak przegląd wyników MŚP.

  Iosif Matula (PPE), na piśmie – (RO) Głosowałem za przyjęciem przeglądu programu Small Business Act, ponieważ uważam, że Unia Europejska musi kontynuować proces ulepszania mechanizmów wsparcia w celu usunięcia przeszkód blokujących zrównoważony rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, tak aby w pełni wykorzystać ich potencjał. Mając na uwadze zasadniczy wkład MŚP w europejską gospodarkę i ich udział w stymulowaniu wzrostu gospodarczego, zatrudnienia i spójności społecznej, należy wdrożyć środki, których celem jest zapewnienie idealnych ram rozwoju MŚP. W tym kontekście chciałbym podkreślić, że państwa członkowskie muszą zwiększać działania wspierające politykę, której celem jest propagowanie przedsiębiorczości i tworzenie dobrych warunków prowadzenia działalności dla MŚP. Należy również zwrócić uwagę na kluczową rolę, jaką odgrywa wymiana dobrych praktyk w ramach takiej polityki. Za priorytety na szczeblu krajowym i unijnym należy uznać poprawę dostępu MŚP do źródeł finansowania i jednolitego rynku, ograniczanie biurokracji, a także zapewnienie lepszego wdrażania programu Small Business Act przez państwa członkowskie.

  Mario Mauro (PPE), na piśmie – (IT) Przegląd programu Small Business Act (SBA) i zawarte w nim nowe propozycje są koniecznymi narzędziami służącymi wzmocnieniu i ożywieniu 23 milionów małych i średnich przedsiębiorstw europejskich (MŚP), które okazały się prawdziwym bastionem wobec kryzysu gospodarczego. W całej gospodarce europejskiej MŚP stanowią 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają miejsca pracy dla prawie 100 milionów Europejczyków. Musimy kontynuować działania służące wzmacnianiu i wspieraniu MŚP w celu stymulowania wzrostu przy jednoczesnym ukierunkowaniu na poprawę konkurencyjności i innowacji. Propozycje te dokładnie odzwierciedlają wspomniane potrzeby. Szczególne znaczenie ma przegląd programu SBA zgodnie z celami strategii UE 2020 oraz wszystkie działania służące ułatwieniu wzrostu MŚP poprzez uproszczenie i wspieranie nie tylko inwestycji, lecz również wyzwań, które stawiają dziś zmiany klimatu i globalizacja.

  Jean-Luc Mélenchon (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Oto kolejny tekst, w którym próbuje się obniżyć standardy władz publicznych na korzyść przedsiębiorców. Europejski program Small Business Act i jego przegląd nie są wyrazem troski ani o interes ogólny, ani o pracowników MŚP. Jedyną zaletą tej rezolucji, którą popierają wszystkie grupy polityczne oprócz mojej, jest ubolewanie nad tym stanem rzeczy i szczycenie się wydajnością energetyczną, którą podważa się gdzie indziej, promując niepohamowany eksport. To wyraz hipokryzji i niechęci. Wstrzymuję się od wspierania tego zamiaru i stwierdzam hipokryzję.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Nie możemy zapominać, że 23 miliony małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w UE, które stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy, znacząco przyczyniają się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy, są głównym źródłem innowacji i odgrywają zasadniczą rolę w utrzymywaniu i zwiększaniu zatrudnienia oraz mają wkład w osiąganie głównych celów inicjatyw przewodnich strategii Europa 2020. Program Small Business Act (SBA) opiera się na kilku ważnych filarach polityki takich jak dostęp do źródeł finansowania, dostęp do rynków – jednolitego rynku, rynków międzynarodowych, rynków zamówień publicznych – oraz lepsze uregulowania prawne. Musimy zachęcać państwa członkowskie do przyjęcia tych wytycznych, aby pomóc MŚP w czasie kryzysu.

  Claudio Morganti (EFD), na piśmie – (IT) Mam bardzo pozytywny stosunek do przedmiotowej rezolucji w sprawie przeglądu programu Small Business Act, ponieważ zawiera ona właściwe środki, które należy podjąć w celu ułatwienia prowadzenia działalności ponad 23 milionom małych i średnich przedsiębiorstw. Główne kwestie dotyczą stosowania szeregu nowych środków zapewniających łatwiejszy dostęp do źródeł finansowania dzięki publicznemu wsparciu systemów gwarancji i zdecydowanego zaangażowania się we wspieranie współfinansowania mikrokredytów. Bardziej niż mnóstwa zachęt i ukierunkowanego finansowania nasze małe i średnie przedsiębiorstwa potrzebują większej i łatwiejszej swobody działania, a zatem mniejszej biurokracji, a także pewnych gwarancji. Jeżeli chodzi o tę ostatnią kwestię, powinniśmy wezwać państwa członkowskie do rozwiązania problemu opóźnień w płatnościach, które stanowiły i nadal stanowią poważne problemy i trudności. Wreszcie chciałbym podkreślić, że internacjonalizacja może być nową barierę dla ponownego uruchomienia małych i średnich przedsiębiorstw, a zatem wszelkie narzędzia umożliwiające ekspansję poza ich granice będą bardzo pożądane. To trudne wyzwanie, zwłaszcza dla mniejszych przedsiębiorstw, dlatego potrzebują większego zainteresowania i większego wsparcia Unii Europejskiej.

  Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė (PPE), na piśmie – (LT) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, ponieważ uważam, że zachęty dla małych przedsiębiorstw przewidziane w Small Business Act stanowią sposób na zwiększenie konkurencyjności Unii Europejskiej. Chciałbym w szczególności zwrócić uwagę na dwa aspekty rezolucji, którą przyjęliśmy. Po pierwsze chodzi o edukację i szkolenie. To właśnie młodzież będzie tworzyć przyszłość UE i brać w niej udział. Dlatego szczególnie ważne jest, aby byli przedsiębiorczy i gotowi tworzyć dynamiczną i konkurencyjną gospodarkę UE. Skuteczne wykorzystanie zasobów to inny aspekt również powiązany z przyszłą jakością życia w UE. Zawsze o tym mówimy, lecz dotychczas w praktyce nasze słowa przełożyły się niestety na niewiele działań. Z drugiej strony skuteczne wykorzystanie zasobów jako środek sam w sobie nie jest wystarczające – w ujęciu ogólnym potrzebne jest zrównoważone podejście do środowiska na każdym etapie rozwoju działalności gospodarczej. Wzywam zatem zarówno Komisję Europejską, jak i państwa członkowskie do zwrócenia, w miarę możliwości, jak największej uwagi na rozwój przedsiębiorczości wśród młodzieży i propagowanie wydajnego wykorzystywania zasobów oraz innych inicjatyw związanych z oszczędzaniem energii.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Celem omawianej rezolucji jest przedstawienie perspektywy Parlamentu Europejskiego w sprawie analizy Komisji dotyczącej programu Small Business Act. Parlament wykorzystuje rzeczoną rezolucję do wyrażenia swojego poparcia dla nowych propozycji, których celem jest poprawa dostępu do źródeł finansowania i rynków dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP); dla środków mających na celu kontynuację procesu ograniczania biurokracji poprzez wsparcie zarządzania i monitorowania; dla inteligentnych uregulowań i dla środków takich jak przegląd wyników MŚP.

Jak stwierdziłam wcześniej wspieranie MŚP ma kluczowe znaczenie dla propagowania wzrostu gospodarczego. W tym względzie to, co proponuje Parlament w obszarze badań i innowacji – zwłaszcza uproszczenie finansowania badań, rozwoju i innowacji (R&D&I), a także propagowanie odpowiedniego zarządzania programem, zwłaszcza w odniesieniu do MŚP – jest szczególnie ważne, gdyż pozwala budować potencjał w obszarze innowacji przez cały cykl, w tym innowacji innych niż technologiczne w ramach przyszłych ram finansowych na badania i innowacje. Popieram również inwestycje przeznaczone na wspieranie lokalnych MŚP, na przykład poprzez zaangażowanie ośrodków innowacji, izb handlowych, stowarzyszeń przedsiębiorstw i klastrów innowacji na jednolitym rynku.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie – (PT) Małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw unijnych i znacząco przyczyniają się do wzrostu gospodarczego: jako źródło miejsc pracy i dobrobytu są one szczególnie właściwymi nośnikami innowacji. Dlatego też należy nadal oferować im warunki, które pozwolą im się rozwijać i bezpiecznie działać na rynku, gwarantując im dostęp do źródeł finansowania i potencjalnych korzyści jednolitego rynku. Należy zatem pogratulować Komisji przeprowadzonej analizy programu Small Business Act i wspierać nowe propozycje przedstawione w celu realizacji celów związanych ze wspomaganiem MŚP.

  Robert Rochefort (ALDE), na piśmie – (FR) Dziewięćdziesiąt dziewięć procent europejskich przedsiębiorstw to MŚP. Dwie trzecie miejsc pracy w sektorze prywatnym to miejsca pracy zapewnione przez MŚP. MŚP produkują ponad połowę europejskiej wartości dodanej. Nie byłoby prawdziwego ożywienia gospodarki ani długoterminowego wzrostu gospodarczego bez zdecydowanego działania ze strony organów publicznych na szczeblu lokalnym, krajowym lub europejskim na rzecz małych i średnich przedsiębiorstw. Przyjmując program Small Business Act w 2008 roku, Komisja Europejska zrobiła pierwszy decydujący krok w kierunku małych i średnich przedsiębiorstw, co znalazło odzwierciedlenie w zasadzie „najpierw myśl na małą skalę” uwzględnianej we wszystkich obszarach legislacji. Pomimo wielu propozycji, które widzieliśmy w ostatnich trzech latach – mam na myśli w szczególności dyrektywę w sprawie opóźnień w płatnościach – wiele jeszcze należy zrobić, aby ułatwić prowadzenie działalności małym i średnim przedsiębiorstwom, nie tylko jeżeli chodzi o obciążenia administracyjne, z którymi muszą się mierzyć, lecz również doświadczanych trudności w dostępie do źródeł finansowania. Komisja Europejska musi dalej iść drogą, którą wyznaczyła w SBA w 2008 roku. Do tego właśnie wezwano w omawianej rezolucją, którą popieram.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – Rezolucja jest ukierunkowana w szczególności na: (1) środowisko regulacyjne – wzywa się w niej do lepszego wdrożenia testu MŚP, zwłaszcza w państwach członkowskich, oraz do ograniczenia biurokracji i obciążeń administracyjnych; (2) poprawę dostępu MŚP do źródeł finansowania poprzez dodatkowe finansowanie i instrumenty w ramach EBI (takie jak mechanizm finansowania oparty na podziale ryzyka i udział kapitałowy) oraz rozszerzony (i niezależny) Program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji; (3) usprawnienia potrzebne do zapewnienia udziału MŚP w zamówieniach publicznych; (4) uproszczenie i lepsze ukierunkowanie programów badań, rozwoju i innowacji w celu promowania potencjału zarządzania innowacją w MŚP, dostęp do usług z zakresu badań, rozwoju i innowacji oraz usług dla przedsiębiorstw opartych na wiedzy, na przykład za pośrednictwem ośrodków transferu technologii i uniwersytetów; (5) potrzebę zwrócenia większej uwagi na potrzebne kwalifikacje i inne kwestie związane z polityką społeczną i rynkiem pracy mające wpływ na przedsiębiorczość i zdolność MŚP do wykorzystywania potencjału w obszarze zatrudnienia, zwłaszcza umiejętności kierownicze, umiejętności cyfrowe i umiejętności w zakresie zrównoważonego rozwoju; (6) działania służące poprawie wydajności zasobów: sektorowe projekty MŚP w celu określenia innowacji w obszarze wydajności zasobów w łańcuchu wartości i łańcuchu dostaw; przyjęcie ambitnego eko-innowacyjnego planu działania i więcej środków na ten cel w Programie ramowym na rzecz konkurencyjności i innowacji; w obszarze wydajności energetycznej więcej racjonalnych środków pod względem kosztów w celu wspomagania MŚP w zmniejszeniu rachunków za energię;

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie – (IT) Popieram sprawozdanie dotyczące przeglądu programu Small Business Act, ponieważ jego celem jest poprawa dostępu małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do źródeł finansowania i do rynku. W obecnych czasach kryzysu dla przedsiębiorstw europejskich musimy wspomagać MŚP, umożliwiając im zwiększanie kompetencji i know-how, a także domagając się od nich wspierania programów zarządzania służących działaniom na rzecz badań, rozwoju i innowacji. W sprawozdaniu uznano kluczową rolę MŚP w przekształceniu gospodarki na gospodarkę opartą na wydajności zasobów. Należy również uznać rolę młodych przedsiębiorców. Wobec nich UE powinna podjąć zobowiązanie do instytucjonalizacji programu Erasmus, aby stworzyć im szansę na rozwój.

  Marc Tarabella (S&D), na piśmie – (FR) Pochwalam przyjęcie rezolucji w sprawie przeglądu programu Small Business Act ogromną większością w Parlamencie Europejskim. MŚP, które stanowią 99 % przedsiębiorstw europejskich, zapewniają dwie trzecie miejsc pracy w sektorze prywatnym i generują ponad połowę wartości dodanej wytwarzanej łącznie przez przedsiębiorstwa prowadzące działalność w UE. MŚP odgrywają kluczową rolę w innowacji, badaniach i rozwoju. Przyjmując program Small Business Act w 2008 roku Komisja Europejska zrobiła pierwszy decydujący krok na rzecz MŚP znajdujący odzwierciedlenie w zasadzie „najpierw myśl na małą skalę” wprowadzanej we wszystkich obszarach legislacji.

W ciągu trzech lat pojawiło się wiele propozycji takich jak dyrektywa w sprawie opóźnień w płatnościach. Jednak wciąż pozostaje nam wiele do zrobienia, aby ułatwić MŚP prowadzenie działalności, jeżeli chodzi o biurokrację, z którą się borykają, a także o dostęp do finansowania, który jest często utrudniony. W omawianej rezolucji wezwano Komisję Europejską do dalszego podążania drogą, która prowadzi do większego poważania dla MŚP będących motorem wzrostu gospodarczego i dobrobytu.

  Viktor Uspaskich (ALDE), na piśmie – (LT) Jak słusznie zauważył sprawozdawca, małe i średnie przedsiębiorstwa stanowią podstawę społeczeństwa europejskiego i są motorem naszej gospodarki. Dotyczy to również Litwy, gdzie 99,4 % litewskich przedsiębiorstw zatrudnia mniej niż 250 osób. Zgodnie ze statystykami rządowymi, w styczniu 2011 r. na Litwie działało ponad 66 500 MŚP. Litwini pilnie potrzebują inteligentniejszych uregulowań, mniejszej biurokracji i ograniczenia obciążeń administracyjnych. Uzyskanie pozwolenia na budowę jest jednym z największych problemów, z jakimi borykają się inwestorzy na Litwie. Według sprawozdania Banku Światowego uzyskanie pozwolenia na budowę wymaga wszczęcia siedemnastu procedur i może trwać 162 dni. Zgodnie z klasyfikacją Banku Światowego, w tym obszarze Litwa zajmuje 59. pozycję na świecie. Ochrona inwestorów na Litwie stanowi jeszcze większy problem – w tym obszarze Litwa plasuje się na 93. pozycji. To naprawdę niedobrze. Moim zdaniem pomyślna strategia promowania innowacyjnych MŚP nie powinna opierać się jedynie na dotacjach, lecz na tworzeniu warunków prowadzenia działalności, w których MŚP miałyby więcej swobody i lepszy dostęp do różnych źródeł finansowania. Uważam również, że MŚP powinny zwracać większą uwagę na kwestie związane z polityką społeczną i rynkiem pracy, które mają wpływ na przedsiębiorczość i zdolność MŚP do zatrudniania pracowników posiadających odpowiednie kwalifikacje.

  Derek Vaughan (S&D), na piśmie – Pochwalam niniejszą rezolucję, która zawiera ostrzeżenie przed nadmierną biurokracją wobec MŚP. Dwadzieścia trzy miliony MŚP w UE zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy i znacząco przyczyniają się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy. Musimy upewnić się, że działalność tych kluczowych przedsiębiorstw nie jest blokowana przez biurokrację, dlatego zgadzam się, że UE musi ponowić wysiłki w celu ograniczenia obciążeń administracyjnych. Cieszę się, że prawie wszystkie propozycje legislacyjne w ramach programu Small Business zostały przyjęte, wzywam jednak państwa członkowskie do bezzwłocznego wdrożenia dyrektywy w sprawie opóźnień w płatnościach.

W rezolucji podkreślono również potencjał MŚP w zakresie oszczędzania energii – obecnie tylko 24 % MŚP angażuje się w działania ograniczania oddziaływania na środowisko i wydajności energetycznej; jeżeli MŚP stosowałyby racjonalne pod względem kosztów środki, w zakresie wydajności energetycznej, mogłyby zmniejszyć rachunki za energię i zwiększyć reinwestycje.

  Marie-Christine Vergiat (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Głosowałam za odrzuceniem rezolucji w sprawie przeglądu Small Business Act przeprowadzonego przez Komisję Europejską w lutym 2011 roku. Przegląd – a w szczególności ograniczenie kosztów i obciążeń administracyjnych oraz biurokracji – jest spójny z obecną formą programu. Zawarta w nim propozycja harmonizacji systemów podatkowych nie może prowadzić do kolejnego obniżenia podatków od osób prawnych – co prawda małych przedsiębiorstw – podczas gdy wynagrodzenia obejmuje się planami oszczędnościowymi. To prawda, że celem przeglądu jest poprawa dostępu MŚP do finansowania, lecz w dokumencie nie wspomniano o kwestiach związanych z polityką społeczną i środowiskiem, a nawet nie odniesiono się do planu Komisji Europejskiej dotyczącego przedsiębiorczości społecznej zapowiedzianego na koniec bieżącego roku. To prawda, że przegląd Small Business Act, w którym uwzględniono tę propozycję, jest małym krokiem w kierunku gospodarki społecznej, lecz jest to krok naznaczony słabością tego dokumentu w obliczu wyzwań związanych z innymi formami działania. Podobnie jak w przypadku dyrektywy w sprawie medialnych usług audiowizualnych, podczas przeglądu programu Small Business Act nie wyciągnięto wniosków ze sprawozdania posła Maria Montiego dotyczących przywrócenia zaufania obywateli do Unii Europejskiej. Program wciąż wpisuje się zatem w tę samą ultraliberalną logikę integracji europejskiej, którą od lat potępiamy, a która jest przede wszystkim ukierunkowana na rynek i jego potrzeby.

  Dominique Vlasto (PPE), na piśmie – (FR) Małe i średnie przedsiębiorstwa europejskie są płucem naszej działalności gospodarczej. Musimy uczynić z ich rozwoju, ich modernizacji i ich konkurencyjności centralny element naszej strategii gospodarczej. Dlatego głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie przeglądu Small Business Act, którego celem jest uwolnienie potencjału wzrostu MŚP. Wciąż jeszcze jest wiele do zrobienia w obszarze uproszczenia środowiska regulacyjnego i procedur administracyjnych, które nazbyt obciążają działalność i dynamikę naszych przedsiębiorstw. Pochwalam działania zaproponowane w przedmiotowym sprawozdaniu, w tym utworzenie statusu europejskiej spółki prywatnej. Dzięki temu nasze MŚP będą mogły czerpać korzyści z jednolitego rynku i prowadzić działalność transgraniczną bez konieczności spełniania wymogów, które często są kosztowne i zniechęcające. Wzywam zatem Radę do szybkiego wydania opinii w sprawie tej inicjatywy. Musimy wreszcie przyjść z pomocą innowacyjnym MŚP, ułatwiając im dostęp do zróżnicowanych źródeł finansowania. Będzie to można osiągnąć w szczególności poprzez znaczne uproszczenie wykorzystywania środków europejskich, w którym to obszarze wciąż brakuje elastyczności. Takie środki istnieją. Moim zdaniem należy je wykorzystać, aby skuteczniej wspierać rozwój realnej gospodarki, innowacji i zatrudnienia.

Sprawozdanie: Judith A. Merkies (A7-0162/2011)

  Luís Paulo Alves (S&D), a piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem tego wniosku, ponieważ zgadzam się ze sprawozdawczynią, że jedność oznacza siłę. Połączenie sił na rzecz innowacyjności i w celu rozwiązania wspólnych problemów w Europie oznacza szybszy rozwój, efektywność (pod względem kosztów) i zwiększoną kreatywność. Unia Innowacji powinna również zwiększyć konkurencyjność Europy, dzięki czemu uda jej się znaleźć wyjście z kryzysu. Ponieważ Europa jest w znacznym stopniu uzależniona od importu, wśród państw członkowskich panuje powszechne przekonanie o potrzebie inteligentnego i zrównoważonego korzystania z surowców i towarów wymaganych w procesie wytwarzania energii i w branży produkcji żywności. Kolejnym wyzwaniem, z którym musi się zmierzyć niemal każdy kraj, jest starzenie się ludności. Jeżeli zależy nam na zapewnieniu ludziom dłuższego życia, odpowiedniej opieki i leków, przy jednoczesnym zapewnieniu kontroli kosztów, wspólne podejście może przynieść szybsze rezultaty. Europejskie gospodarki stały się dziś tak bardzo ze sobą powiązane, że wspólnego podejścia wymaga nie tylko stabilność euro: wymagają go również działania na rzecz zwiększenia konkurencyjności państw członkowskich. Potrzebujemy wspólnej drogi ku sprawiedliwej i stabilnej gospodarce.

  Elena Oana Antonescu (PPE), na piśmie – (RO) Europa była, jest i pozostanie kolebką światowej cywilizacji, edukacji, badań i kultury. To jasne – mówi o tym między innymi komunikat Komisji – że Europie nie brakuje potencjału, ani ludzkiego, ani technicznego, handlowego czy finansowego. Moje pytanie brzmi: co czyni Europa, by wykorzystać przede wszystkim swój potencjał zasobów ludzkich? Jak Europa zamierza zatrzymać na własnym terytorium swoje zasoby ludzkie, które są tak niezbędne dla innowacji w europejskich szkołach, uczelniach i ośrodkach badawczych? Zanim zajmiemy się przyciąganiem eksportu spoza Unii Europejskiej, jak się zdaje, naszym priorytetem powinno być powstrzymanie exodusu naukowców z Europy do innych ważnych ośrodków na całym świecie. Stworzenie zmodernizowanego systemu edukacyjnego w całej Europie, położenie silnego nacisku na merytoryczne wyniki badań oraz oczywiście uproszczenie dostępu do transgranicznych programów badawczych w Europie mogą podnieść poziom innowacyjności w UE. Aby jednak upewnić się, że zasoby ludzkie pozostaną tutaj, Europa musi skupić się na następujących aspektach: przygotowanie atrakcyjnych ofert dla naukowców, składanie im propozycji nie do odrzucenia. Faktycznie oferta ta musi ich przekonać, że nie ma to jak w domu – i to pod każdym względem.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Poparłem to sprawozdanie. Inicjatywa wiodąca „Unia Innowacji” jest jak dotąd najważniejszą i najbardziej ukierunkowaną próbą Wspólnoty wprowadzenia strategicznej, zintegrowanej i zorientowanej na środowisko przedsiębiorców polityki uzupełnienia działań państw członkowskich, w ramach której zarządza się innowacyjnością i monitoruje postępy pod tym względem na najwyższym szczeblu politycznym. Innowacje są szczególnie ważne z punktu widzenia walki ze światowymi wyzwaniami, jak zmiany klimatu, bezpieczeństwo energetyczne i bezpieczeństwo żywności itp., w przypadku których konieczne są innowacyjne działania i wzmacnianie istniejącej bazy innowacji i technologicznej. Konieczne jest również zmodernizowanie systemów gospodarczych i ich przystosowanie do potrzeb naszych czasów. Państwa członkowskie muszą podjąć działania na rzecz poprawy przedsiębiorczości i umiejętności młodych europejskich obywateli i przedsiębiorców poprzez włączenie przedsiębiorczości i innowacji do wszystkich dziedzin edukacji i poprawy jakości kapitału ludzkiego. Takie działania pozwoliłyby im odegrać aktywną rolę w innowacji.

  Jean-Luc Bennahmias (ALDE), na piśmie – (FR) „Unia innowacji” nadal pozostaje najważniejszą unijną inicjatywą na rzecz opracowania zintegrowanej europejskiej strategii badań i innowacji. Zwiększenie tempa badań i innowacji ma zasadnicze znaczenie dla wprowadzenia sprawiedliwego i konkurencyjnego modelu gospodarczego, zapewnienia miejsc pracy na przyszłość, przejścia do zrównoważonego zarządzania zasobami, sprostania wymaganiom pod względem energii oraz stymulowania społeczeństwa opartego na wiedzy. Jeżeli chodzi o miejsca pracy, środowisko i rozwój, innowacje stanowią zatem jedno z głównych wyzwań stojących przed Unią Europejską i będą miały konkretne następstwa dla obywateli. Od teraz europejscy obywatele muszą być w stanie w pełni uczestniczyć, zarówno jako siła napędowa, jak i beneficjenci innowacji, w tej „Unii Innowacji”, by zapewnić jej powodzenie, tak jak podkreślamy w sprawozdaniu. Wreszcie, pragniemy w związku z tym podkreślić, jak zasadnicze znaczenie ma polityka na rzecz innowacji, a także wartość dodana podejścia skoordynowanego na szczeblu europejskim. Aby sprostać wspólnym podstawowym wyzwaniom społecznym i gospodarczym, przed którymi stoi europejskie społeczeństwo, potrzebujemy ambitnych inicjatyw. Dlatego teraz oczekujemy na fazę legislacyjną działań komisarza ds. badań i innowacji.

  Sergio Berlato (PPE), na piśmie – (IT) Pojęcie innowacji ma wiele wymiarów: obejmuje ono nie tylko badania naukowe i eksperymentalne oraz rozwój technologiczny, ale również rozwijanie nowych procesów, metodologii oraz modeli organizacyjnych i zachowań. Choć z zadowoleniem przyjmuję komunikat Komisji w sprawie „Unii Innowacji” jako jedną z wiodących inicjatyw strategii 2020 na rzecz wzrostu i miejsc pracy, uważam, że nadal istnieją priorytetowe obszary, w których potrzebujemy więcej zaangażowania w budowanie potencjału w nauce, technologii i innowacji: efektywne wykorzystanie zasobów, odzyskiwanie i recykling odpadów, jakość i bezpieczeństwo żywności, a także kwestia nowych epidemii. Z konkluzji Europejskiego Panelu Innowacji z 2009 roku wynika, że niedawny kryzys finansowo-gospodarczy przyniósł różnym krajom nieproporcjonalne skutki.

Obawiam się, że obecne ograniczenia budżetowe nakładane na państwa członkowskie mogą doprowadzić do jeszcze większych ograniczeń inwestycji w badania i rozwój, co będzie miało oczywiste negatywne skutki dla europejskiego wzrostu i konkurencyjności. Dlatego wzywam Komisję, by rozważyła wzmocnienie zasobów wspólnych ram strategicznych, by finansować te sektory, szczególnie sektory badań i innowacji Unii Europejskiej.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), na piśmie – (ES) Głosowałam za inicjatywą „Unia Innowacji”, ponieważ stanowi ona jedyną możliwość pokonania kryzysu w zglobalizowanym świecie. Innowacyjność oznacza tworzenie miejsc pracy, wiedzy, technologii, ochronę środowiska, podnoszenie spójności społecznej i dbanie o dobro wspólne. Wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej muszą poświęcić się innowacji i stymulować ją poprzez wspólną pracę, dzielenie się dobrymi praktykami i poprawę upowszechniania pomyślnych rezultatów badań.

Przyszłość zależy od innowacji. W związku z tym głosowałam za przyjęciem poprawki 1, ponieważ absolutnie sprzeciwiam się wykorzystaniu środków wspólnej polityki rolnej do zapewnienia finansowania na potrzeby tych programów. Sektor rolny, który jest pogrążony w kryzysie, zasługuje na te środki, by pobudzać własne innowacje. Innowacyjna Europa może przynieść innowacje rolnictwu, tak by mogło one budować swoją przyszłość w taki sam sposób jak pozostałe strategiczne sektory.

  Slavi Binev (NI), na piśmie – (BG) Wszyscy zdają sobie sprawę, że wzrost gospodarczy jest ściśle powiązany z postępem technologicznym, będącym z kolei wynikiem innowacyjnych aspiracji ludzi. Ta aspiracja i potencjał są ograniczone przez przeszkody finansowe, biurokratyczne i innego rodzaju. W pełni popieram sprawozdanie w sprawie „Unii Innowacji”, ponieważ wierzę, że pozwoli nam ono zburzyć przeszkody uniemożliwiające innowacyjne myślenie w Unii Europejskiej. Sądzę jednak, że najważniejszą rzeczą dla nas jest uniknięcie tworzenia Europy dwóch prędkości, co możemy zapewnić zwłaszcza poprzez wspólne innowacyjne myślenie o unijnej gospodarce.

  Mara Bizzotto (EFD), na piśmie – (IT) Zawarte w sprawozdaniu wezwanie do wprowadzenia jednolitego europejskiego patentu i wyrażone w nim zadowolenie z przyjęcia wzmocnionej współpracy w zakresie wprowadzenia tego patentu nie pozwalają mi zagłosować za. Wprowadzenie angielsko-francusko-niemieckiego europejskiego patentu jest nie do przyjęcia przynajmniej z dwóch względów. Po pierwsze, wprowadzenie trzech języków byłoby niekorzystne dla konkurencyjności przedsiębiorstw z państw członkowskich niereprezentowanych w systemie. Firmy te, szczególnie firmy włoskie, byłyby zmuszone oczekiwać na zakończenie procesu tłumaczenia, zanim zdołałyby uzyskać dokumenty, co ograniczyłoby ich zdolność do szybkiego działania, które ma w biznesie kolosalne znaczenie. Byłyby również zmuszone ponosić dodatkowe koszty tłumaczenia. Tymczasem przedsiębiorstwa angielsko-francusko-niemieckie nie musiałyby zmagać się z tymi barierami, co doprowadziłoby do dyskryminacji językowej. Ponadto wprowadzenie trójjęzykowego systemu zdaje się być niezgodne z wymogami administracyjnymi i nie oddaje demograficznego znaczenia państw członkowskich, ponieważ, gdyby wzięto je pod uwagę, Włochy również powinny być reprezentowane. Zamiast tego wydaje się to być próbą narzucenia dominacji Niemiec kosztem zasad parytetu i równości między państwami członkowskimi, które są fundamentem Unii. Dlatego zdecydowałam się nie poprzeć sprawozdania.

  Jan Březina (PPE), na piśmie – (CS) Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie „Unii Innowacji”, ponieważ, pomijając inne rzeczy, uważam, że musimy podjąć działania, zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym, na rzecz poprawy umiejętności przedsiębiorczych i szkolenia zawodowego Europejczyków poprzez włączenie badań w dziedzinie przedsiębiorczości i kreatywności oraz innowacji do wszystkich obszarów edukacji. Konieczne jest większe wykorzystanie programów Komisji, takich jak „Erasmus dla młodych przedsiębiorców”, a jednocześnie ochrona, jako źródeł innowacji, branż wymagających wysokich kwalifikacji. Moim zdaniem Komisja powinna zacieśnić współpracę z państwami członkowskimi w zakresie sporządzana średnio- i długoterminowych prognoz dotyczących kwalifikacji potrzebnych na rynku pracy i w zakresie wspierania partnerstw między uczelniami a sektorem przedsiębiorstw, tak aby ułatwić młodym ludziom wchodzenie na rynek pracy i pomaganie w tworzeniu innowacyjnych przedsiębiorstw w oparciu o wiedzę, rozwój badań stosowanych i lepsze perspektywy dla absolwentów na rynku pracy.

W tym kontekście popieram wniosek Komisji Regionów dotyczący stworzenia „wirtualnej sieci kreatywności”, która byłaby otwarta dla wszystkich (przedsiębiorców, organów lokalnych i regionalnych, sektora prywatnego i obywateli) i zapewniałaby porady, wsparcie i dostęp do kapitału wysokiego ryzyka i usług technicznych. Pragnę również zwrócić uwagę na obecny brak bliższych i proaktywnych interakcji między uczelniami a przedsiębiorstwami i pragnę wezwać Komisję, by zainicjowała nowy ogólnoeuropejski program szkoleń zawodowych i edukacji dla starszych pracowników uczelni oraz urzędników mających do czynienia z technologią.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Cieszy mnie, że skoncentrowano się w tym sprawozdaniu na badaniach i innowacji jako sposobie pokonania obecnego kryzysu społeczno-gospodarczego. Faktycznie nowe, zrównoważone sposoby inteligentniejszego i bardziej skutecznego wykorzystania zasobów i towarów są coraz bardziej potrzebne. Dlatego musimy stworzyć przestrzeń dla nowych pomysłów, a co najważniejsze – mechanizmy konieczne do realizacji tych pomysłów. W związku z tym popieram przedstawione sprawozdanie w sprawie „Unii Innowacji” i pragnę podkreślić jego znaczenie w świetle obecnej sytuacji, jak również z punktu widzenia sukcesu Europy w nadchodzących latach.

  Giovanni Collino (PPE), na piśmie – (IT) Innowacyjność jest pod wieloma względami kluczem do wzrostu gospodarczego. Już w połowie XX wieku najbardziej szanowani ekonomiści specjalizujący się w sprawach wzrostu zrozumieli, że innowacyjność jest jedną ze zmiennych pozwalających na podźwignięcie słabnących zysków. Tak oto przeszliśmy od modeli wzrostu lat 50. ubiegłego wieku, według których gospodarka prędzej czy później stabilizuje się i traci swój pęd, do endogenicznych modeli wzrostu lat 80., w których technologia i projektowanie ciągle udoskonalanych i innowacyjnych produktów pozwalają gospodarce utrzymać dodatnią stopę wzrostu w dłuższym terminie. Aby móc wprawić w ruch mechanizmy dźwigni, które począwszy od teraz do 2020 roku będą miały formę celów w zakresie badań, efektywności energetycznej i internacjonalizacji, szczególnie w małych i średnich przedsiębiorstwach, musimy zapewnić zdecydowaną wolę polityczną do aktywacji bodźców i mechanizmów orientowania. Zadanie to spoczywa na państwach członkowskich, ale europejskie środki finansowe mogą zapewnić im istotne wsparcie. W związku z kryzysem zasoby są ograniczone, a przecież ogólnym kierunkom wytyczonym w strategii Europa 2020 musi towarzyszyć zdecydowana polityka podatkowa i przemysłowa ze strony europejskich rządów.

  George Sabin Cutaş (S&D), na piśmie – (RO) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie „Unii Innowacji”, ponieważ podkreślono w nim znaczenie innowacji dla zbudowania fundamentów pod zrównoważony, konkurencyjny model gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy w Unii Europejskiej.

Jednocześnie, wspólnie z innymi posłami do Parlamentu zgłosiłem poprawkę do tego sprawozdania, w której wyraziłem swój sprzeciw wobec finansowania polityki innowacyjnej ze środków przeznaczanych dotychczas na wspólną politykę rolną.

  Ioan Enciu (S&D), na piśmie – (RO) Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że oferuje ono sensowne rozwiązania na rzecz poprawy sytuacji pod względem badań i innowacji w Unii Europejskiej, a tym samym stwarza warunki przywrócenia wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy.

Stymulowanie inwestycji w badania, ułatwianie dostępu MŚP do różnorodnych źródeł finansowania, a także poprawa współpracy między uczelniami, ośrodkami badawczymi i rządami to środki, które stworzą kreatywność i innowacyjność w średnim i długim okresie. Należy skupić szczególną uwagę na wyważeniu potencjału innowacji i badań między poszczególnymi państwami członkowskimi i regionami, obecnie bowiem istnieją między nimi ogromne różnice, które rzutują na całą Unię.

  Edite Estrela (S&D), na piśmie – (PT) Głosowałam za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ przewidziano w nim szereg środków mających na celu sprostanie licznym wyzwaniom, szczególnie zmianie klimatu, deficytowi energii i zasobów, starzeniu się ludności oraz problemom z dostępem do usług publicznych i wysokiej jakości opieki zdrowotnej. Unia Europejska musi w pełni poświęcić się realizacji zaproponowanych celów. Szacuje się, że do roku 2020 uda się stworzyć 3,7 miliona miejsc pracy i że do roku 2025 roczny produkt krajowy brutto (PKB) może wzrosnąć o około 800 miliardów euro.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) To sprawozdanie z inicjatywy własnej następuje po przyjęciu komunikatu Komisji w sprawie „Unii Innowacji” i stanowi jedną z inicjatyw strategii Europa 2020, której celem jest promowanie innowacji i konkurencyjności poprzez tworzenie solidnych polityk stymulujących wymianę pomysłów i rozwiązań wielu problemów istniejących we wszystkich państwach członkowskich.

Istotą tego pomysłu jest zachęcanie i promowanie skutecznych i konkurencyjnych działań, zarówno w trakcie kryzysu, jak i po jego zakończeniu, umożliwiając całej Unii pokonanie słabości, które są dostrzegalne w wielu sektorach, szczególnie w sektorze przemysłu.

A zatem jest to ambitne sprawozdanie, zważywszy na problemy, którymi się w nim zajęto – od praw własności intelektualnej do wzmożonej współpracy między państwami członkowskimi a Komisją. Dlatego pragnę pogratulować sprawozdawczyni zaangażowania i mam nadzieję, że okazując więcej takiej postawy, uda nam się osiągnąć wszystkie cele zaproponowane w strategii Europa 2020.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowe sprawozdanie, sporządzone przez panią poseł Merkies, proponuje Unię Innowacji jako sposób na przygotowanie Europy do stawienia czoła światu po zakończeniu się obecnego kryzysu finansowo-gospodarczego. Bezprecedensowy kryzys światowy, który uparcie trwa i może zagrozić europejskiemu projektowi, wymaga od wszystkich, w szczególności od Unii Europejskiej, przyjmowania zdecydowanej postawy, która motywuje obywateli. Dlatego oprócz oddania głosu za tym sprawozdaniem, pragnę pogratulować sprawozdawczyni jej pracy, które daje nam pozytywną perspektywę przyszłości i stanowi wyzwanie do zmobilizowania drzemiącego w nas wszystkich potencjału innowacyjności. Ważne jest zrealizowanie propozycji przedstawionych w tym sprawozdaniu, takich jak zapewnienie lepszego dostępu do kredytów i wsparcia finansowego, zwiększenie inwestycji w badania i rozwój, uszczegółowienie ustawodawstwa, zmniejszenie biurokracji, wprowadzenie „jednego okienka”, lepsza współpraca międzyregionalna oraz wprowadzenie prostego i taniego europejskiego patentu.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) W sprawozdaniu zajęto się znaczeniem innowacyjności, we wszystkich jej formach, dla rozwoju społeczeństw. Jednocześnie przedstawiono wiele pomysłów w różnych dziedzinach i propozycje – na przykład w zakresie poprawy upowszechniania i absorpcji innowacji w wielu sektorach – które uznajemy za korzystne.

W opinii Komisji Środowiska, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, której byłem autorem, zadbałem o przedstawienie naszych głównych uwag i obaw w tym zakresie. Z przygotowanego projektu opinii jasno wynika, że istnieją wyraźne kwestie, w zakresie których sprawozdanie jest sprzeczne z treścią komunikatu Komisji. Dotyczą one zwłaszcza aspektów poruszonych również w sprawozdaniu, w którym można znaleźć część spośród tych sprzeczności: postrzeganie innowacji głównie jako szansy biznesowej; podkreślanie znaczenia rynku, konkurencyjności, a także zawłaszczenie innowacji do celów biznesowych; propagowanie rynku wewnętrznego i unijnych patentów. Nie zgadzamy się na te propozycje.

Jak powiedzieliśmy w trakcie debaty, kolejną kwestią, którą nie zajęto się w wystarczającym stopniu – a która wynika bardzo wyraźnie z rezultatów prac Europejskiego Panelu Innowacji z 2009 roku – jest ryzyko powstania przepaści innowacyjnej między krajami i regionami bardziej innowacyjnymi a pozostałymi krajami i regionami.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) W sprawozdaniu w wystarczającym stopniu podkreślono innowacyjność, która jest niezbędnym sposobem reagowania na wiele problemów i wyzwań, przed którymi stoi dziś ludzkość. Powinna być ona kluczowym elementem polityki publicznej w takich dziedzinach jak ochrona środowiska, zdrowie i edukacja i powinna przyczynić się do rozwiązania takich problemów jak deficyt i efektywne gospodarowanie zasobami, odzyskiwanie i utylizacja odpadów, jakość i bezpieczeństwo żywności, zmiany demograficzne, nowe epidemie i ochrona przyrody oraz różnorodności biologicznej.

W sprawozdaniu znajduje się jednak szereg sprzeczności, ponieważ opiera się ono na neoliberalnych pomysłach, wzmacnianiu rynku wewnętrznego i propagowaniu unijnych patentów, czego nie popieramy.

Nakładane obecnie na państwa członkowskie ograniczenia mogą spowodować zwiększenie ograniczeń w zakresie inwestycji w naukę, technologię i innowacje, szczególnie w państwach najbardziej zagrożonych. Zamiast ogłaszanej „Unii Innowacji” rezultatem może być prawdziwa przepaść innowacyjna między najbardziej innowacyjnymi krajami i regionami a resztą.

Tam gdzie powinna być mowa o pożytku publicznym, rozwoju, spójności, postępie i opiece społecznej, skończyło się na dominacji tzw. możliwości biznesowych, konkurencyjności i zawłaszczeniu innowacji do celów biznesowych.

  Pat the Cope Gallagher (ALDE), na piśmie – (GA) Musimy zachęcać do budowania instytucji trzeciego szczebla, organizacji badawczych oraz przedsiębiorstw sektora prywatnego, by wykorzystać możliwości dostępne dzięki siódmemu programowi ramowemu w zakresie badań i rozwoju technologicznego UE (FP7).

FP7 jest największym programem badawczym finansowanym ze środków publicznych na świecie i musimy nadal podkreślać korzyści wynikające z niego dla MŚP. Z perspektywy Irlandii FP7 pomaga w rozwoju badań – badań prowadzących do tworzenia miejsc pracy oraz zapewniających naszym obywatelom konieczne i poszukiwane towary i usługi. Irlandzkie organizacje z sektorów rolnego, żywnościowego, rybołówstwa, ochrony zdrowia, energii, transportu i TIK już pozyskały 270 milionów euro.

To konieczne zarówno dla Irlandii, jak i Europy, szczególnie w obecnych trudnych gospodarczo czasach.

  Louis Grech (S&D), na piśmie – Popieram sprawozdanie pani poseł Merkies, ponieważ zdecydowanie uważam, że innowacyjność i kreatywność to klucz do odbudowy gospodarczej UE i że nie można przeceniać znaczenia przekształcenia przełomowych osiągnięć naukowych UE w nowe towary i usługi. Ponadto jestem przekonany, że w Europie po zakończeniu kryzysu każda strategia jednolitego rynku musi zostać sformułowana w taki sposób, aby utrzymać i poprawić spójność społeczną, zapewnić integrację rynkową i trwałość gospodarki, a także poprawę innowacyjności. Dlatego popieram inicjatywę Komisji na rzecz przeprowadzenia programu pilotażowego „Europejskie innowacje społeczne”, który zapewni, by innowacyjne pomysły na rzecz tworzenia produktów, usług i modeli biznesowych odpowiadały potrzebom społecznym unijnych obywateli i konsumentów, a co ważniejsze – spełniały je.

  Françoise Grossetête (PPE), na piśmie – (FR) Stojąc wobec kryzysu w światowej gospodarce, Parlament Europejski podkreślił znaczenie uczynienia Europy bardziej innowacyjną i efektywną poprzez przystosowanie jej do nowych wyzwań XXI wieku.

Konieczne jest zachęcanie do maksymalnego zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron, w tym małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), przemysłu, uczelni i rządów. Wszyscy mają do odegrania jakąś rolę. Musimy na przykład zmodernizować nasze systemy edukacyjne i zniwelować różnice pod względem wiedzy w dziedzinie nauki i inżynierii.

Uda nam się podnieść z kryzysu tylko pod warunkiem wspierania innowacji. Unia Europejska musi umożliwić stworzenie nowych instrumentów finansowania promujących wydatki na badania i prywatne inwestycje. Ponadto sposobem na zachęcanie do bardziej innowacyjnej gospodarki jest współpraca między sektorem publicznym a prywatnym w drodze partnerstwa.

Uważam, że konieczne jest wprowadzenie jednolitego europejskiego patentu, by zachęcać do wymiany handlowej poza Unią. Patenty są obecnie zbyt kosztowne; bezwzględnie musimy zmniejszyć koszty związane z ich powstawaniem.

I wreszcie – wobec zjawiska drenażu umysłów ważne jest zachęcanie do zatrzymywania naukowców w Europie. Bez nich mechanizmy finansowania i inne mechanizmy są nieprzydatne.

  Sylvie Guillaume (S&D), na piśmie – (FR) Europejskie wyniki pod względem innowacji były jak dotąd raczej kiepskie. A przecież innowacje powinny pomagać nam stawić czoła głównym wyzwaniom społecznym, jak starzenie się społeczeństwa, potrzeba zrównoważonego gospodarowania zasobami czy odbudowa gospodarcza. Dlatego głosowałam za przyjęciem tego sprawozdania z inicjatywy własnej, w którym podkreślono zwłaszcza koncepcję innowacji społecznych i uwypuklono aktywną rolę, jaką w zakresie innowacji mogą odegrać regiony i władze lokalne. Wreszcie musimy promować wyważony system ochrony praw własności intelektualnej, zapewniający poszanowanie praw wynalazców, a jednocześnie oferujący naszym obywatelom najszerszy możliwy dostęp do wiedzy; takie są wyzwania, przed którymi stoimy i które będziemy w stanie rozwiązać w przyszłości za pomocą innowacji.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ zgodnie z art. 179 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Unia „sprzyja [...] przedsiębiorstwom, w tym małym i średnim przedsiębiorstwom, ośrodkom badawczym i uniwersytetom w ich wysiłkach badawczych i rozwoju technologicznym wysokiej jakości; wspiera ich wysiłki w zakresie wzajemnej współpracy, zmierzając w szczególności do umożliwienia naukowcom swobodnej współpracy ponad granicami, a przedsiębiorstwom – pełnego wykorzystania potencjału rynku wewnętrznego, zwłaszcza poprzez otwarcie krajowych rynków zamówień publicznych, określanie wspólnych norm i usuwanie przeszkód prawnych i fiskalnych tej współpracy”. Jestem w stu procentach przekonany, że UE musi przyjąć postawę ofensywną i stanąć na pozycji lidera pod względem konkurencyjności, w związku z czym musi inwestować w rewolucję innowacji. Komisja Europejska musi przełożyć ten strategiczny dokument „Unia Innowacji” na plan działań zawierający konkretne założenia i wymierne oraz ujęte w harmonogram cele. Komisja musi monitorować postępy w sposób regularny, oceniając przeszkody i proponując mechanizmy poprawy regularnej sprawozdawczości dla Parlamentu i Rady.

  Juan Fernando López Aguilar (S&D), na piśmie – (ES) Delegacja hiszpańskich socjalistów głosowała za przyjęciem sprawozdania pani poseł Merkies zatytułowanego „Unia Innowacji: przekształcenie Europy po zakończeniu kryzysu na świecie”, ponieważ popieramy i wyznajemy podstawowe zasady określone w sprawozdaniu, są one bowiem podstawą przejścia do inteligentnej, zrównoważonej i sprawiedliwej europejskiej gospodarki.

Niemniej pragnę oświadczyć, że nasz głos za przyjęciem sprawozdania nie oznacza, że popieramy porozumienie osiągnięte przez większość w Radzie w sprawie wzmocnionej współpracy, ponieważ z europejskiego patentu wyłączono język hiszpański. Nasz głos przeciwko punktowi dotyczącemu wzmocnionej współpracy świadczy o naszym zdecydowanym sprzeciwie wobec tej kwestii. Stosowanie instrumentu wzmocnionej współpracy bezpośrednio odbije się na rynku wewnętrznym, spójności terytorialnej i prawie obywateli państw członkowskich do unijnego patentu regulowanego przepisami językowymi zapewniającymi wystarczającą pewność prawną.

Ponadto propozycja stworzenia Europejskiego i Wspólnotowego Sądu Patentowego jest według Trybunału Sprawiedliwości „niezgodna z unijnym prawem”.

  Petru Constantin Luhan (PPE), na piśmie – (RO) Innowacje mogą zaowocować rozwojem i odrodzeniem Unii Europejskiej po zakończeniu kryzysu. Musimy być jednak całkowicie realistyczni i zaproponować konkretne instrumenty robocze, które umożliwią skorelowanie działań innowacyjnych na szczeblu europejskim, krajowym i regionalnym. Europejska polityka innowacyjna musi skupiać się głównie na opracowaniu i zrealizowaniu celów związanych z głównymi wyzwaniami stojącymi przed Unią Europejską. Myślę, że należy przeprowadzić ponowną ocenę złożoności zadań i obowiązków spoczywających na władzach regionalnych i rządowych. W przyszłości będziemy musieli zapewnić dobrej jakości wsparcie techniczne i finansowe, by zapewnić dostępność wystarczającego potencjału administracyjnego tam, gdzie będzie on konieczny.

  David Martin (S&D), na piśmie – Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania. Połączenie sił na rzecz innowacyjności i w celu rozwiązania wspólnych problemów w Europie oznacza zwiększoną koncentrację, szybszy rozwój, efektywność, w tym efektywność pod względem kosztów i zwiększoną kreatywność. Unia Innowacji ma na celu nie tylko zapewnienie odpowiedzi na wspólne problemy, z jakimi borykają się nasze społeczeństwa, ale jednocześnie zwiększenie konkurencyjności Europy i wskazuje drogi wyjścia z kryzysu gospodarczego.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Innowacje rozwiązują wspólne problemy w Europie, co oznacza większą koncentrację, szybszy rozwój, efektywność (efektywność pod względem kosztów) i poprawę kreatywności. Unia Innowacji powinna nie tylko zapewnić odpowiedź na wspólne problemy, ale również zwiększyć konkurencyjność Europy i wskazać drogę wyjścia z kryzysu. Ponieważ Europa jest w znacznym stopniu uzależniona od importu, wśród państw członkowskich panuje powszechne przekonanie o potrzebie inteligentnego i zrównoważonego korzystania z surowców i towarów wymaganych w procesie wytwarzania energii i w branży produkcji żywności. Europejskie gospodarki stały się dziś tak bardzo wzajemnie powiązane, że wspólnego podejścia wymaga nie tylko stabilność euro; wymagają go również działania na rzecz zwiększenia konkurencyjności państw członkowskich. Potrzebujemy wspólnej ścieżki w kierunku sprawiedliwej i stabilnej gospodarki. Tylko zjednoczona Europa będzie w stanie zrealizować cele strategii Europa 2020.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie – (DE) W przeszłości innowacyjność była zastrzeżona dla dziedziny badań. Nie wolno jednak zapominać, że źródłem innowacyjności może być każdy obywatel UE. Innowacyjne koncepcje – które często rozpoczynają się po prostu od pomysłu – powinny być wspierane na szczeblu UE poprzez ułatwienie dostępu do finansowania, uproszczenie procedur zezwoleń i zapewnieniu, między innymi, niedrogich i nieskomplikowanych patentów. Umożliwi to samym obywatelom wywieranie wpływu i przyczynianie się do kształtowania zrównoważonego społeczeństwa.

Ponadto tego rodzaju innowacje, w przypadku których należy w dalszym ciągu bezwzględnie skupiać się na badaniach, pozwoliłyby nam utrzymać wysokie standardy życia w Europie. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, ponieważ umożliwienie pojedynczym obywatelom odgrywania roli w kształtowaniu społeczeństwa to pozytywny krok. Ponadto oznaki ery elektronicznej w coraz większym stopniu zwracają uwagę na innowacje osobiste, co trzeba zdecydowanie podkreślać.

  Georgios Papanikolaou (PPE), na piśmie – (EL) Sprawozdanie wyjaśnia to, co należy brać za pewnik: nie da się wspierać innowacji bez wspierania badań i edukacji. Choć sprawozdanie nie przesądza z góry, kiedy kryzys gospodarczy osłabnie, przy obecnym stanie rzeczy cele wyznaczone przez państwa członkowskie na rok 2020 w sektorze badań nie zostaną zrealizowane, tak jak nie zrealizowano celów określonych w poprzedniej europejskiej strategii, czyli strategii lizbońskiej. Z dotychczasowych danych wynika, że pod koniec bieżącej dekady na badania europejskie państwa będą przeznaczać przeciętnie 2,7 % europejskiego PKB, mimo wyraźnego zobowiązania ze strony państw członkowskich do wydawania na ten cel przynajmniej 3 %. Jednocześnie państwa członkowskie usprawiedliwiają kryzysem cięcia wydatków na edukację. Innymi słowy dwa podstawowe filary innowacji są podważane, a nie wzmacniane, co powinno budzić obawy rządów krajowych.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Sprawozdanie zatytułowane „Unia Innowacji: przekształcenie Europy po zakończeniu kryzysu na świecie” przewiduje szereg środków stwarzających poważne wyzwania społeczne. Sprawozdawczyni propaguje ważny zamysł stworzenia unii na rzecz innowacji między wszystkimi Europejczykami. Faktycznie, jak stwierdzono, znalezienie wspólnych rozwiązań w Europie jest wyzwaniem wymagającym szybszego rozwoju, zwiększonej efektywności pod względem kosztów oraz wzmocnienia siły kreatywności. Unia Innowacji ma również na celu pobudzanie konkurencyjności całej Europy, tak by możliwe było znalezienie drogi wyjścia z kryzysu gospodarczego. Zważywszy na rosnące uzależnienie od importu, państwa członkowskie odczuwają wspólną potrzebę poszukiwania metod inteligentnego i zrównoważonego korzystania z zasobów i surowców potrzebnych do wytwarzania energii, a także dla przemysłu i w produkcji żywności. Problem starzenia się ludności jest kolejnym wyzwaniem, przed którymi stoją prawie wszystkie państwa UE. Wspólne podejście w takich kwestiach jak ochrona zdrowia mogłoby zapewnić dłuższe życie, właściwą opiekę i terapię lekową, przy jednoczesnym obniżeniu kosztów. To tylko kilka głównych przykładów wspólnych standardów wśród 27 państw członkowskich, do których zachęca ta inicjatywa, dlatego też głosowałam za jej przyjęciem.

  Phil Prendergast (S&D), na piśmie – Zwiększenie nakładów na badania i innowacje jest konieczne do zagwarantowania naszej gospodarce zrównoważonej i konkurencyjnej przyszłości. Pod względem udziału w PKB, UE inwestuje w badania i rozwój mniej niż USA i Japonia; brakuje również kapitału wysokiego ryzyka. Musimy być w stanie zatrzymać naszych najlepszych naukowców i innowatorów. Osiągnięcie naszego celu polegającego na zwiększeniu nakładów na B+R do 3 % naszego PKB mogłoby przełożyć się na stworzenie 3,7 miliona miejsc pracy i na blisko 800 miliardów euro. Zważywszy na jego znaczenie dla poprawy jakości życia i dobrobytu, w dziedzinie innowacji jest miejsce zarówno dla inicjatywy publicznej, jak i prywatnej.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie – (PT) Innowacyjność jest niezbędna w każdej dziedzinie życia i dla każdej wspólnoty. Zdolność przekształcenia czegoś, co się nam oferuje, i na tej podstawie stworzenie czegoś nowego jest fundamentem rozwoju dowolnej gospodarki, a przede wszystkim zapewnienia dobrostanu społecznego. Dlatego też „Unia Innowacji” jest jedną z inicjatyw wiodących strategii Europa 2020. To ścieżka, którą bezwzględnie należy nadal podążać, by zapewnić Europie miejsce na arenie międzynarodowej i zaspokoić potrzeby europejskich obywateli. Dlatego głosuję za.

  Frédérique Ries (ALDE), na piśmie – (FR) Innowacje są tym dla europejskiej polityki, czym edukacja jest dla młodych ludzi: paszport dla przyszłości, niemalże kompleksowe ubezpieczenie dla społeczeństwa, które dokonuje postępu i utrzymuje spójność społeczną. Fraza ta nabiera pełnego znaczenia w obecnym postglobalnym okresie recesji, w którym widzimy, że odbudowa w Stanach Zjednoczonych jest szybsza, a wzrost gospodarczy w wyłaniających się krajach tzw. grupy BRIC – praktycznie niczym niewzruszony. Jedno jest pewne: Unia Europejska zostaje w tyle, a rynek pracy walczy o przetrwanie. I jak na ironię, europejskim liderem innowacji pozostaje nadal Szwajcaria, która nie jest nawet członkiem UE. Dlatego ważny jest dzisiejszy apel Parlamentu Europejskiego (sprawozdanie pani poseł Merkies) o autentyczną „zmianę mentalności”, ponieważ innowacyjność to nie tylko wynalazki technologiczne, czy też liczba zgłoszonych patentów na mieszkańca. Po pierwsze, w innowacyjności chodzi o wzmacnianie MŚP, które są głównym źródłem dobrobytu w Europie, poprzez kapitał podwyższonego ryzyka, instrumenty gwarancyjne, pomoc kredytową i uproszczenie otoczenia ustawodawczego. Jeżeli uda nam się spełnić ten warunek, być może nasze dążenie do przeznaczania 3 % PKB na B+R stanie się rzeczywistością?

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – W znacznym zakresie poparliśmy projekt sprawozdania i zgłosiliśmy serię poprawek, które zostały w większości uwzględnione, przewidujących na przykład: położenie nacisku na priorytetowe cele w zakresie ochrony środowiska, którymi są energia i zmiany klimatu, efektywność wykorzystania zasobów, regeneracja zasobów biologicznych i promowanie spójności społecznej; zajęcie się ekoinnowacjami na wszystkich etapach, w tym na etapie projektowania, poprzez przyjęcie odpowiednio finansowanego i ambitnego planu działań na rzecz innowacji, a także przyjęcie strategii na rzecz promowania systemów produkt/usługa i modeli biznesowych zorientowanych na funkcje; promowanie wykorzystywania otwartych standardów, jako bodźców innowacyjności, oraz otwartego dostępu do badań finansowanych ze środków publicznych, a także skoncentrowanie publicznego finansowania na dziedzinach wartościowych ze społecznego punktu widzenia, w których wiedza powstaje jako dobro publiczne, takich jak nagrody motywacyjne w sektorze ochrony zdrowia (staraliśmy się również, z różnym powodzeniem, zapro