Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 22 czerwca 2011 r. - Bruksela

18. Zapobieganie zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowanie – Przyspieszenie i wyjaśnienie procedury nadmiernego deficytu – Wymogi dotyczące ram budżetowych w państwach członkowskich - Nadzór budżetowy w strefie euro – Nadzór nad pozycjami budżetowymi oraz nadzór i koordynacja polityk gospodarczych – Środki egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (ciąg dalszy debat)

  Przewodniczący − Kolejnym punktem porządku dziennego jest debata nad zapobieganiem zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowaniem; procedurą nadmiernego deficytu; wymogami dotyczącymi ram budżetowych w państwach członkowskich; nadzorem budżetowym w strefie euro; nadzorem nad pozycjami budżetowymi oraz nadzorem i koordynacją polityk gospodarczych; środkami egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro.

  Antolín Sánchez Presedo (S&D) – (ES) Panie Przewodniczący, Panie Komisarzu, Panie i Panowie! Nasi obywatele pragną silnej i skutecznej Unii Europejskiej. Ospałość, niekompetencja i wizja oparta wyłącznie na podejściu międzyrządowym zaostrzają skutki kryzysu oraz podkopują wiarygodność projektu europejskiego.

Nie stoimy przed problemami wyłącznie krajowymi ani przed kryzysem wyłącznie gospodarczym – to kryzys o charakterze politycznym, który wymaga sprawnej i pełnej odpowiedzi w duchu europejskim.

Trzeba wzmocnić znaczenie elementów „gospodarki” i „unii” w unii gospodarczej i walutowej. Jeżeli mamy osiągnąć ten cel, przedstawiony dzisiaj wniosek dotyczący zarządzania gospodarczego należy znacząco ulepszyć.

Jesteśmy zwolennikami tworzenia krajowych ram budżetowych gwarantujących przejrzystość, koordynację gospodarczą i weryfikację wypełniania zobowiązań europejskich.

Naszym zdaniem konieczna jest korekta zaburzeń równowagi makroekonomicznej i ruch w kierunku konwergencji; uważamy, że szczególnym postępem w tej dziedzinie jest sprawozdanie pani poseł Ferreiry.

Propozycje reformy paktu stabilności i wzrostu są jednak niekompletne: stabilność myli się z korektą, powierzając prowadzenie polityki wzrostu rynkom oraz poszczególnym krajom. Nie do przyjęcia jest unikanie zobowiązań Europy w obszarze inwestycji i zatrudnienia.

Nie przyłożymy ręki do tej próby skłonienia Europy, by zignorowała swoich obywateli i własne interesy; nie mamy zamiaru biernie patrzeć, jak nasze problemy się pogarszają, i nie akceptujemy podwójnej moralności. Potrzebujemy jednogłośności, by zapewnić środki, i decyzji podejmowanych większością kwalifikowaną, by uniknąć kar.

Musimy zadeklarować przywiązanie do Europy i uczynić to szybko. Parlament Europejski powinien dołożyć wysiłków na rzecz wypracowania ambitnej reakcji w duchu europejskim, na jaką zasłużyli nasi obywatele.

Musimy podążać naprzód, a nie wycofywać się rakiem. Europa nie może się kryć, gdy jest najbardziej potrzebna.

  Ashley Fox (ECR) – Panie Przewodniczący! Chociaż Wielka Brytania nie jest członkiem strefy euro, i mamy nadzieję, że nigdy się nim nie stanie, jesteśmy zainteresowani pomyślnością strefy. Życzę strefie euro dobrze i z ubolewaniem stwierdzam, że nie jestem w stanie poprzeć omawianych dziś wieczorem wniosków w sprawie zarządzania gospodarczego.

Przedstawione nam propozycje dają Komisji rozległe nowe uprawnienia. Gdyby były one ograniczone tylko do krajów strefy euro, nie sprzeciwiałbym się temu, ale widzimy, że Komisja i wielu posłów, w tym pani poseł Wortmann-Kool, dla której mam wielki szacunek, wykorzystują kryzys w strefie euro jako pretekst, by zasięg uprawnień UE rozszerzyć na zarządzanie gospodarcze Wielką Brytanią i innymi krajami, które nie wprowadziły euro. Nie wybrano mnie po to, bym dawał UE większą władzę nad sposobem, w jaki rządzi się Wielka Brytania, więc zagłosuję za odrzuceniem tych wniosków.

  Werner Langen (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący! W dzisiejszej debacie odbijają się nierozwiązane kwestie europejskiej polityki gospodarczej. Chociaż mamy centralną politykę pieniężną, polityka budżetowa i finansowa jest kształtowana na szczeblu lokalnym. Próby niektórych greckich posłów zmierzające do tego, by zrzucić odpowiedzialność za coś, co leży w wewnętrznych kompetencjach Grecji, na Europę, lub na strony trzecie – kapitalistyczne banki czy kogokolwiek innego – są z pewnością chybione.

(Okrzyki)

To greccy komuniści.

Na szczęście euro jest stabilne zarówno wewnętrznie, jak i na zewnątrz. Mamy do czynienia nie z kryzysem euro, ale z kryzysem zadłużenia państwowego. Od tego musimy zacząć. Taka sytuacja nie ma sensu – nawet państwo nie może bez końca żyć ponad stan. Nie ma sensu powiększanie istniejącego zadłużenia bez zaakceptowania konsekwencji niezbędnych reform. Dlatego najwyższa pora, abyśmy zaczęli działać. Parlament od dawna wzywa do podjęcia działań. Komisja zaproponowała teraz zaostrzenie paktu stabilności i wzrostu. Prezydencja węgierska negocjowała sprawnie, podobnie jak nasza strona. Szkoda, Panie Pośle Bullmann – jako że zgadzamy się pod wieloma względami, jeżeli chodzi o regulację rynków finansowych – że socjaliści nadal pragną rozróżniać między dobrym a złym zadłużeniem. To błędna droga. Gdy podliczymy bilanse, by przekonać się, które kraje europejskie wpadły w kłopoty, nie ma potrzeby nikogo oczerniać – wszystko doskonale widać. Wszędzie, gdzie pojawiły się problemy budżetowe i finansowe, rządy sprawowali socjaliści. Węgry, Łotwa, Rumunia poza strefą euro, poza tym Irlandia, Hiszpania, Portugalia, Wielka Brytania, jak też Grecja, z wyjątkiem czteroletniej przerwy, gdy rządzili nasi. Innymi słowy, wasz model gospodarczy nie działa.

(Okrzyki)

Panie Pośle Bütikofer, Pan do tej pory niczego się nie nauczył. Nie możemy tutaj rozgrzeszyć Greków, ale powiem zupełnie szczerze, że Grecy nie złamali paktu stabilności i wzrostu jako pierwsi; uczyniły to dwa wielkie kraje, Niemcy i Francja. Sprzeciwiliśmy się temu i zmieniliśmy tę sytuację. Był Pan wówczas w rządzie, Panie Pośle Bütikofer. To Pan – to pańska partia wykopała grób paktu stabilności i wzrostu, a nie Grecy. Teraz jednak to Grecy…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

(Mówca zgodził się odpowiedzieć na dwa pytania zadane zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust 8 Regulaminu)

  Udo Bullmann (S&D) – (DE) Panie Przewodniczący, Panie Pośle Langen! Pragnę tylko upewnić się, że wie Pan, jakie były nasze pomysły. Pytam zatem, czy wie Pan, co zaproponowaliśmy Pańskiej koleżance, pani poseł Wortmann-Kool? Po pierwsze, chodziło o wzmocnienie paktu przez ściślejsze monitorowanie wybranych celów pakietu Europa 2020 zaproponowanych przez komisarza Rehna, takich jak badania i rozwój oraz walka z ubóstwem. Miało to również obejmować inwestycje w modernizację systemów energetycznych.

  Marc Tarabella (S&D) – (FR) Panie Przewodniczący! Pragnę poruszyć dwie kwestie.

Po pierwsze, Grecja: nie piszmy historii od nowa. To prawicowy rząd przez dwie kadencje ukrywał prawdziwe dane z pomocą banku Goldman Sachs. Dziś lewicowy rząd usiłuje przywrócić porządek. Czy ludzie powinni płacić za błędy popełnione za namową instytucji finansowych?

Drugi przykład: w moim kraju, Belgii, za czasów kierowanego przez pana posła Dehaenego rządu z udziałem lewicy, zredukowaliśmy dług ze 130% do 80% PKB w ciągu 12 lat. Błędy sektora bankowego, w szczególności Fortisu, oznaczały, że musieliśmy pomóc bankom, by uchronić system…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Werner Langen (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący! Doskonale znam propozycje wysunięte przez pana posła Bullmanna i Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim. Jedynym problemem jest to, że przede wszystkim chodzi im o więcej pieniędzy. Tego problemu nie można rozwiązać, wydając więcej pieniędzy. Jak potwierdził właśnie pan poseł Tarabella, możliwości redukcji długu istnieją nawet, gdy w rządzeniu uczestniczą socjaliści. Pragnę powiedzieć wyraźnie, że reformy, których dokonano w Grecji, w ogóle nie poskutkowały obciążeniem pokaźnego greckiego majątku prywatnego ciężarami ponoszonymi przez państwo. Wręcz przeciwnie: od 1 stycznia z lokat bankowych obywatele greccy wypłacili 59 miliardów euro, a w tym samym okresie sprzedano greckie obligacje skarbowe warte 12 miliardów euro. Domagam się aktywnego udziału licznych zamożnych podmiotów z Grecji i musi to zostać uregulowane na szczeblu politycznym. Warunkiem naszej solidarności jest przyjęcie odpowiedzialności przez drugą stronę.

  Saïd El Khadraoui (S&D) – (NL) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Pragnę zacząć od podziękowań dla wszystkich, którzy ciężko pracowali nad omawianym pakietem, ale też poprzeć poprzednich mówców z mojej grupy. Naszym zdaniem pakiet nie jest wystarczający ani wyważony. Nie chodzi tu o detale techniczne, ale o jego istotę: na co kładziemy nacisk? Jakie powinny być cele bardziej zintegrowanej polityki gospodarczej? Dlatego nie jest prawdą, jakobyśmy nie chcieli europejskiego zarządzania gospodarczego, ale musimy zadać sobie pytanie, jak powinniśmy je zdefiniować – co jest istotą europejskiego zarządzania gospodarczego. Oczywiście, obecny kryzys dowiódł jednoznacznie, ze unia walutowa wymaga też współpracy gospodarczej. Wydaje się, że do naszej konstrukcji finansowej wkradł się jakiś błąd projektowy i musimy go naprawić.

Chodzi nam o coś znacznie ważniejszego niż zgoda na cięcia i osiągnięcie celów budżetowych. Tak, Panie Pośle Langen, Panie i Panowie! Chodzi nam w istocie o uzdrowienie finansów publicznych, ale kluczowe dla nas jest, jak możemy osiągnąć postęp, wyjść z tego dołka. Chodzi o to, jak możemy przygotować się na przyszłość, a więc jak możemy wypracować wzrost i stworzyć miejsca pracy dzięki wspólnej polityce gospodarczej. Możemy to uczynić, włączając do systemu ambitną strategię inwestycyjną, tworząc połączenie z celami na rok 2020, lub ujmując to inaczej – jednocześnie dokonując działań na rzecz poprawy systemu edukacyjnego, walki z ubóstwem, zwiększenia konkurencyjności oraz poradzenia sobie z konkurencją państw trzecich dzięki inwestycjom w badania i rozwój.

Swoją drogą zadziwia mnie, że niektórzy posłowie, jak na przykład wczoraj pan poseł Verhofstadt, orędują za strategią inwestycyjną, jednocześnie wyrażając zadowolenie z tego pakietu. Z mojego punktu widzenia jest to niespójne. Dlatego też uważamy „sześciopak” za straconą sposobność, by wdrożyć prawdziwe zarządzanie gospodarcze.

  Marianne Thyssen (PPE) – (NL) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Znajdujemy się w bardzo głębokim kryzysie i nie tylko musimy znaleźć sposób wyjścia z niego, ale musimy też zadbać, aby nigdy więcej się w nim nie znaleźć. Z tego właśnie powodu potrzebujemy solidnych ram legislacyjnych i z tego powodu musimy – jako współprawodawca, jako Parlament – udźwignąć swoją odpowiedzialność. Ostatecznie jako pokolenie decydujemy właśnie o przyszłości naszych dzieci.

Jako Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) mamy odwagę uchwalić stosowny zestaw zasad. Teraz musimy mieć odwagę, aby podjąć decyzje dotyczące koniecznych działań. Musimy też mieć odwagę, by przeforsować te decyzje i zagwarantować ich przestrzeganie, nawet jeżeli będzie to oznaczało konieczność popłynięcia pod prąd. Rozumiemy ludzi, którzy wychodzą na ulice protestować; dodam też, że to, co robimy, stanowi właśnie strukturalną odpowiedź na ich problemy, gdyż zaowocuje dobrymi miejscami pracy, trwałym wzrostem i możliwością prowadzenia w przyszłości adekwatnej polityki społecznej. Jeżeli chcemy pozostać liczącym się graczem w zglobalizowanej gospodarce, musimy zapewnić lepszą koordynację między polityką gospodarczą a budżetową, jak też lepszą koordynację między polityką gospodarczą a polityką konkurencyjności państw członkowskich. W tym celu musimy oczywiście inwestować w gospodarkę, ale w pierwszym rzędzie musimy zagwarantować, że nikt nie będzie mógł bez uzasadnionego powodu odejść od uzgodnionych zasad, gdyż oznacza to również wpędzanie w tarapaty innych.

Pakiet, który jest ostatecznym wynikiem negocjacji, stanowi dobrą odpowiedź na te wymagania, jak też reakcję na błędy przeszłości. Chodzi o to – i wynika to z naszego zachowania w przeszłości – że musimy dodatkowo usprawnić funkcję zapobiegawczą paktu stabilności, gdyż jeżeli państwo członkowskie podąża niewłaściwą drogą, nie może to stać się tematem targów politycznych w Radzie, a taka jest ostatecznie reakcja Europy.

Mam więc nadzieję, że przyjmiemy tutaj przedmiotowy pakiet, głosując za nim, ale też, że damy sobie sposobność do rozpoczęcia ostatniej rundy negocjacji z Radą w celu uzyskania dodatkowego postępu w tej kwestii.

  Leonardo Domenici (S&D) – (IT) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Moim zdaniem mamy do czynienia z paradoksem. Pakiet, który powinien korygować zaburzenia równowagi oraz asymetrię i zapobiegać im, opiera się na zaburzeniu równowagi oraz braku symetrii. Wygląda jak człowiek stojący na dwóch nogach, ale jedna z nich jest znacznie dłuższa i silniejsza od drugiej. Noga kontrolująca politykę fiskalną jest umięśniona i mocna, natomiast ta odpowiedzialna za politykę rozwojową, która powinna nadawać rozmach i działać na długim dystansie, jest patykowata oraz brakuje jej siły.

Myślę, że ten dysharmonijny wygląd ostatecznej postaci pakietu wynika z rozbieżności opinii co do źródeł i charakteru kryzysu. Chodzi o różnicę między tymi, którzy uważają, że u źródeł kryzysu leżą chaos i zaburzenia równowagi finansów publicznych, oraz tymi, którzy sądzą, iż pierwotnym problemem jest brak zasad i przejrzystości na rynkach, zaburzenia równowagi gospodarczej i handlowej oraz nierówności społeczne. Grozi nam mylenie przyczyn ze skutkami. Wszyscy chcemy odpowiedzialnej kontroli nad finansami publicznymi, ale cel ograniczenia długu nie wystarczy, by przywrócić wzrost i konkurencyjność. Podstawowymi elementami tych środków są procedury i sankcje. Znacznie mniejszy – zbyt mały – nacisk położono na inwestycje i strategię trwałego wzrostu, którą Europa powinna promować oraz wdrażać.

Wiemy, że nasze działania mogą skutkować, nawet niezamierzenie, bardzo różnymi rezultatami, a wręcz może z nich wyniknąć efekt przeciwny do pożądanego. Mamy do czynienia z niespójnością celów. Obawiam się, że jest to problem nieodłącznie związany z omawianym pakietem.

  José Manuel García-Margallo y Marfil (PPE) – (ES) Panie Przewodniczący! Jest oczywiste, że sytuacja jest poważna i powinniśmy zachować się odpowiedzialnie. Dotyczy to wszystkich, w tym też Rady. Obecnie różnica zdań między nami a Radą dotyczy kwestii głosowania odwróconą większością kwalifikowaną.

Wszyscy wiemy, że pakt stabilności i wzrostu nie zadziałał, gdyż państwa członkowskie nie zdecydowały się wzajemnie karać za wszelkie naruszenia dyscypliny budżetowej. Być może stało się tak dlatego, że pamiętały cytat z Ewangelii: „Kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamieniem”.

Parlament chciałby – i to odróżnia nas od Rady – zakończyć to radosne koleżeństwo między rządami oraz zastąpić sędziego stronniczego bezstronnym.

Pakiet jest dobry i zasługuje na przegłosowanie. W najcięższych czasach nikt nie powinien nawet sugerować, że powinniśmy wydawać więcej. Obecnie przywracamy dyscyplinę budżetową.

Coś, co jest dobre, niekoniecznie musi jednak być wystarczająco dobre. Wystąpienia, których dziś wysłuchaliśmy, dowodzą kilku rzeczy. Wszyscy wiedzieliśmy, że strefa euro nie jest optymalną strefą walutową. Wszyscy sądzili, że obecne ramy instytucjonalne – scentralizowana polityka pieniężna, pakt stabilności i wzrostu oraz koordynacja pozostałej polityki gospodarczej – umożliwią przezwyciężenie lub co najmniej zmniejszenie różnic między państwami członkowskimi. Nie stało się tak. W dobrych czasach różnice między nimi powiększały się; w czasach złych filary, na których ustanowiono unię walutową, legły w gruzach. Być może zapomnieć trzeba też o zasadzie zakazującej ratowania innych i zasadzie zakazującej niewykonywania zobowiązań, a teraz też o zasadzie zakazującej wyjścia ze strefy.

Znajdujemy się teraz w momencie, gdy należy sobie zadać leninowskie pytanie: „Co robić?” Jedynym rozwiązaniem jest popchnąć do przodu sprawę unii politycznej.

Jestem zwolennikiem emisji euroobligacji. Mamy już pierwszy krok w tym kierunku, ale trzeba uczynić więcej. Jeżeli ustanowienie unii politycznej wymaga reformy traktatów poprzez zwołanie konwencji, niech tak będzie. Greckie przysłowie mówi: „zasady są dla ludzi, a nie ludzie dla zasad”.

Nie chodzi tu o kontynuowanie rozmów trójstronnych do trzeciej rano ani zwoływanie posiedzeń ministrów na szóstą rano. Od teraz myślmy o tym, co można zrobić, by zaradzić tej sytuacji.

Pierwszym krokiem jest jednak przegłosowanie przedmiotowego pakietu, który jest sporym krokiem we właściwym kierunku. W przeciwnym razie nasze wysiłki będą próżne, a jak powiedział Ortega y Gasset, próżne wysiłki prowadzą do melancholii, a w polityce do sprzeciwu.

  Przewodniczący − Panie Pośle García-Margallo y Marfil, prowadzą do melancholii oraz przekraczania przydzielonego czasu dzięki pobłażliwości przewodniczącego.

  Alfredo Pallone (PPE) – (IT) Panie Przewodniczący, Panie Komisarzu, Panie i Panowie! Debata ta stanowi sposobność, aby zająć się kwestią nowego porozumienia dotyczącego zarządzania w Unii Europejskiej, wysłać zdecydowany i zgodny komunikat, przywrócić solidarność w UE oraz przeciąć spekulacje.

W minionych latach w istocie osłabiliśmy pakt stabilności i wzrostu. Nie podlega też wątpliwości, że był to błąd, i ponosimy jego konsekwencje. Musimy przywrócić zasady dyscypliny budżetowej i to właśnie jest realne zagadnienie, realna debata, którą musimy odbyć. Procedury powinny być automatyczne, by nie doszło do sytuacji takich jak w przypadku starego paktu stabilności i wzrostu. Uważam, że jest tylko jeden sposób wyjścia z kryzysu; nie ma dróg na skróty. Odpowiedzią jest polityka krajowa, wypełnianie zaplanowanych i uzgodnionych zobowiązań. Solidarności między państwami członkowskimi UE musi towarzyszyć poczucie odpowiedzialności; trzeba szanować reguły, których państwa członkowskie nie mogą – których nie wolno im – świadomie naruszać.

Oczywiście nie możemy przy tym zaniedbywać wzrostu, który przynosi wpływy podatkowe, ani też reform strukturalnych, które postawią borykające się z problemami kraje na nogi. Priorytetowym celem politycznym muszą być reformy strukturalne mające na celu zwiększenie konkurencyjności gospodarek i potencjału wzrostu.

Nie zgadzam się z tymi, którzy twierdzą, że nowy pakt stabilności i wzrostu uniemożliwi rozwój państwom. Skłoni on je raczej do pozbycia się zbędnego balastu, modernizacji i podjęcia reform strukturalnych, które doprowadzą do ponownego startu gospodarki. Jestem pewien, że dzięki temu oraz ścisłemu przestrzeganiu zasad ustanowionych przez nowy pakt stabilności i wzrostu UE stanie się silniejsza oraz będzie w stanie stawić czoła nowym wyzwaniom bez potrzeby wdrażania polityki wsparcia lub, co gorsza, staromodnych sloganów, które prowadzą donikąd i wyrządzają tylko szkody, zwłaszcza wśród najsłabszych grup społecznych.

  Astrid Lulling (PPE) – (FR) Panie Przewodniczący! Im bardziej Parlament chełpi się wielkimi postępami w sprawie zarządzania gospodarczego, tym bardziej pragnę wezwać posłów do okazania odrobiny pokory, gdyż balansujemy na krawędzi przepaści. Musimy dostrzec dwie rzeczy. Po pierwsze, Parlament Europejski milczał podczas greckiego kryzysu. Zazwyczaj bardzo szybko reagujemy na wszelkie wydarzenia z całego świata, wydając jedną rezolucję po drugiej, a jednak ten fundamentalny kryzys odebrał nam chyba głos. Ubolewam nad faktem, że nie potrafimy wysłać mocnego, prostego, praktycznego komunikatu mieszkańcom Grecji, rządom państw członkowskich i obywatelom Europy.

Druga kwestia dotyczy zakresu przedmiotowego pakietu. Głosując – mam taką nadzieję – za tymi sześcioma dyrektywami lub rozporządzeniami, z pewnością przybliżymy strefę euro o krok – i nie więcej – do dyscypliny, której tak bardzo nam brakuje, i której wartość zobaczymy w przyszłości. Wystarczy jednak posłuchać gorących dyskusji na temat systemu głosowania odwróconą większością kwalifikowaną, podczas gdy powinniśmy rozmawiać o regułach i automatycznych sankcjach, by zrozumieć, jak daleka jeszcze przed nami droga. Niektórzy nadal boją się głosowania odwróconą większością kwalifikowaną. Musimy jednak twardo bronić tej zasady.

Z politycznego punktu widzenia jestem rozczarowana, że posłowie z lewicy nadal odrzucają wbrew wszelkim dowodom zasady dobrego zarządzania budżetem. Deficytu nie da się pogodzić z trwałym wzrostem. Państwa muszą zarządzać budżetami, stosując się do sprawdzonych zasad administracji – nie uciekając się do rewitalizacji przy wykorzystaniu wydatków publicznych, gdyż jest to krótkoterminowa zachęta, a nie trwałe rozwiązanie.

W następnych kluczowych tygodniach naszym zadaniem będzie budowa nowej unii gospodarczej…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

(Mówczyni zgodziła się odpowiedzieć na pytanie zadane zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu)

  Werner Langen (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący! Jako że nie przysługuje mi już czas na wystąpienie, pragnę zadać pani poseł Lulling następujące pytanie: Pani Poseł Lulling, czy mogłaby Pani powiedzieć Parlamentowi w moim imieniu, że nie chodziło mi przed chwilą o wszystkich greckich posłów, lecz jedynie o dwóch posłów komunistycznych, którzy przemawiali bezpośrednio przede mną – panów posłów Chountisa i Toussasa? Czy mogłaby Pani powiedzieć to Parlamentowi?

  Astrid Lulling (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący! Oczywiście chętnie to powiem i potwierdzę. Chcę jednak powiedzieć jeszcze jedno: zwracamy się też do Greków. W Grecji jest zaledwie 10 uchodźców podatkowych, którzy twierdzą, że zarabiają powyżej 1 miliona euro rocznie. Zwracam się też do nich, podobnie jak pan poseł Langen do komunistów.

  Othmar Karas (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Brakuje nam czasu. Dlatego pragnę wezwać do zaprzestania retorycznych przemówień, wytykania się palcami i partyjnych gierek na wszelkich forach. Musimy dobrze wykonać nasze zadanie i zareagować na kryzys w systematyczny sposób.

Jakie są przyczyny kryzysu? Stale podkreślamy fakt, że są wśród nich nieprzestrzeganie zasad, blokowanie sankcji oraz brak postępów w przejściu do kolejnego etapu unii walutowej. Nasze obecne plany zarządzania gospodarczego przewidują wzmocnienie paktu stabilności i wzrostu zarówno w odniesieniu do środków zapobiegawczych, jak i naprawczych, uzyskanie większościowego poparcia dla sankcji i danie Komisji prawa do interwencji w razie potrzeby, aby obywatele Europy mogli być pewni, że zasady będą przestrzegane.

Po drugie, chcemy przejść do kolejnego etapu unii walutowej. Oznacza to ustanowienie unii gospodarczej i nietracenie z oczu celu unii politycznej.

Muszę powiedzieć, że wyniki rozmów trójstronnych rozczarowały mnie. Mechanizm ten obecnie nie funkcjonuje należycie. Fakt, że w dialogu na temat polityki gospodarczej Rada nie zgadza się na to, aby w całym procesie uczestniczyli Parlament i partnerzy społeczni, pogarsza naszą zdolność do integracji. Chcemy zacieśnić integrację. To, że Rada nie jest w stanie zaradzić obecnym zaburzeniom równowagi w naszym społeczeństwie ani uczynić ministrów z państw członkowskich bezpośrednio odpowiedzialnymi przed Parlamentem, pogarsza wyniki rozmów trójstronnych. Pozostajemy wierni tym wynikom. Chcemy rozwiązać nierozstrzygnięte kwestie i doprowadzić do integracji. Jeżeli dopuścimy do osłabienia naszej pozycji ze względu na słabość Rady, będzie to znaczyło, że kryzys nie nauczył nas niczego.

(Mówca zgodził się odpowiedzieć na pytanie zadane zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu)

  Franz Obermayr (NI) – (DE) Panie Przewodniczący! Chciałbym zadać pytanie panu posłowi Karasowi. Kryzys jednej waluty trwa. Okazało się, że mamy fundamentalne problemy, na przykład brakuje nam wspólnej polityki budżetowej i gospodarczej. Te ustalenia ekonomistów i akademików są dla mnie sporym zaskoczeniem. Czy naprawdę sądzi Pan, Panie Pośle Karas, że przed wprowadzeniem jednej waluty nikt nie znał banalnej prawdy, że konieczne są też wspólne zarządzanie i unia polityczna? Być może nikt nie był wystarczająco odważny lub uczciwy, by powiedzieć to obywatelom Europy.

  Othmar Karas (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący! Oczywiście wszyscy to wiedzieli i mówili o tym. Mówili, że unia walutowa jest projektem politycznym, integracja związana z unią walutową jest nieodwracalna, a po unii walutowej muszą nastąpić kolejne kroki w kierunku integracji. Angażujemy się w te kwestie głęboko od lat. Grupy polityczne takie jak Pańska podsycają niechęć do Unii Europejskiej, bardzo niewiele mówiąc o znaczeniu waluty i sposobności, woli politycznej…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Theodor Dumitru Stolojan (PPE) – (RO) Panie Przewodniczący! Jutro będę głosować nad pakietem legislacyjnym dotyczącym europejskiego zarządzania gospodarczego. Pragnę podziękować w szczególności sprawozdawcom, prezydencji węgierskiej i Komisji za naprawdę wyjątkowe wysiłki zwieńczone wyjaśnieniem kwestii związanych z omawianym pakietem.

Europejski pakiet zarządzania gospodarczego trzeba rozważać w powiązaniu z innym pakietem legislacyjnym dotyczącym sektora finansowego, w tym struktury europejskiego nadzoru finansowego, który już przyjęliśmy. Jestem przekonany, że skuteczne wdrożenie tego prawodawstwa zagwarantuje, iż żadne państwo członkowskie nie znajdzie się już w niebezpieczeństwie w przypadku przyszłego kryzysu. Będziemy w stanie zapobiegać zaburzeniom równowagi fiskalnej i gospodarczej oraz korygować je, co jest jedną z najlepszych gwarancji wzrostu gospodarczego i miejsc pracy.

Muszę jednak wyrazić zaniepokojenie faktem, że instytucje europejskie niechętnie przyznają, w jakiej sytuacji gospodarczej się znaleźliśmy. Chodzi mi o to, że jeżeli jedno z państw członkowskich ma dług, którego nie potrafi spłacić, nie może ono też otrzymywać pomocy, która zwiększałaby istniejący dług, a tym samym koszty. Doświadczenie i zdrowy rozsądek mówią, że rozwiązanie polega na uporządkowaniu spraw przez dłużnika, a wierzyciele muszą zdać sobie sprawę, iż w sprawie zadłużenia trzeba zawrzeć układ, by odpowiadało ono realnej zdolności tego kraju do jego spłaty. Jeżeli nie postąpimy w ten sposób, wówczas zamiast zaoszczędzić czas, zmarnujemy go, a problem zaostrzy się.

  Sławomir Witold Nitras (PPE) – (PL) Panie Przewodniczący! Pozwólcie Państwo, że przedstawię kilka uwag, które są wynikiem uważnego słuchania dzisiejszej debaty. Po pierwsze, na tej sali padały bardzo często słowa o pobudzaniu gospodarki dodatkowymi wydatkami budżetowymi. Myślę, że koledzy, którzy to mówili, zapominają, że w Unii Europejskiej są kraje – i to nie jeden czy dwa i nie tylko Grecja – które mają zadłużenie wewnętrzne powyżej 100 %. I to zadłużenie jest efektem niczego innego tylko pobudzania gospodarki. I dzięki temu osiągnęliśmy pewien wzrost gospodarczy – sztuczny trochę, ale osiągnęliśmy – tylko zostały nam do zapłacenia rachunki. I te rachunki właśnie dzisiaj trzeba płacić.

Mowa była o restrykcyjnych rozwiązaniach, jeśli chodzi o ograniczanie deficytu. Ale te proponowane rozwiązania mówią, że każdy kraj ma zejść do poziomu 60% zadłużenia w perspektywie 20 lat. Jeżeli perspektywa 20 lat na ograniczenie zadłużenia o połowę jest perspektywą długą, to jaka perspektywa jest perspektywą krótką. Ja sobie dłuższej perspektywy w tej sytuacji nie wyobrażam.

Czy można zrezygnować z kar albo czy system kar jest systemem restrykcyjnym? Ja 15 lat temu, kiedy jeszcze studiowałem, uczyłem się o kryteriach konwergencji, że one są kryteriami obowiązującymi. Ale one były obowiązującymi kryteriami tylko i wyłącznie na papierze. Jeżeli kogokolwiek obowiązywały, to obowiązywały tylko tych, którzy aspirowali do strefy euro, natomiast nie obowiązywały nikogo w strefie euro. W związku z tym bez kar – bez restrykcyjnych kar, jak mówią niektórzy – tego systemu po prostu się nie uda wprowadzić. Te sankcje na papierze były, a realnych sankcji – jak pamiętamy, jak wiemy – do dzisiaj realnie nie ma.

Ostatnia uwaga: panowie z frakcji socjalistycznej podnosili kwestię, że powinniśmy realizować strategię 2020, a nie tylko ciąć wydatki. Ale przecież te dokumenty mówią m.in. o semestrze europejskim. Te dokumenty wprowadzają również nową procedurę nadmiernych nierównowag. I to jest instrument, który m.in. Komisji Europejskiej daje wpływ na to, czy kraje członkowskie realizują strategię 2020 czy nie, więc warto mówić prawdę. Namawiam do przyjęcia tego pakietu, bo brak zgody Rady, Komisji i Parlamentu w tej sprawie będzie…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Sirpa Pietikäinen (PPE) – Panie Przewodniczący! Kompromis jest rzeczą mądrą. W negocjacjach Parlament z pewnością pokonał więcej niż połowę drogi dzielącej nas od kompromisu, sądzę jednak, że osiągnęliśmy granicę. Odkładanie decyzji w sprawie pakietu nie rozwiąże niczego. Problem nie zniknie. Jeżeli nie wdrożymy lepszej koordynacji i nie posłużymy się w większym stopniu metodą wspólnotową, te same kłopoty powrócą i zagrożą przyszłości euro oraz samej UE.

Na dłuższą metę UE jest unią gospodarczą. Musimy dotrzeć do źródła problemów. Ten pakiet zbliża nas do tego, ale niewystarczająco. Sądzę, że jedną z najważniejszych kwestii jest głosowanie odwróconą większością kwalifikowaną.

Nie czas teraz na populizm i krótkowzroczne politykierstwo, a moim zdaniem Rada czasem tak działa. Na Radzie, podobnie jak na Parlamencie, spoczywa odpowiedzialność za Europejczyków. Mam nadzieję, że Rada wraz z Komisją i Parlamentem podzielą się odpowiedzialnością i podejmą niezbędne kroki związane z omawianym pakietem zarządzania gospodarczego oraz przyszłymi działaniami. Jeżeli nie ułożymy właściwie elementów układanki, plany na przyszłość i strategia „Europa 2020” będą zaledwie próżnymi, okrągłymi słowami, na których nie da się zbudować przyszłości.

  Thomas Mann (PPE) – (DE) Panie Przewodniczący! Europejski pakiet zarządzania gospodarczego stanowi jasny sygnał, że w przyszłości musimy za wszelką cenę unikać kryzysów zadłużenia. Musimy podjąć skuteczne działania, aby zapobiec destabilizacji euro. To najważniejsze przesłanie płynące z doskonałego sprawozdania sporządzonego przez panią poseł Wortmann-Kool. W tym celu potrzebujemy ściślejszej koordynacji politycznej między państwami członkowskimi oraz sprawnego nadzoru na szczeblu UE. Ten nadzór jest zasadniczym elementem strategii Europa 2020.

Musimy wreszcie w konsekwentny sposób wykorzystywać pakt stabilności i wzrostu, który stanowi podstawę silnego euro, aby wskazać państwom członkowskim o wysokich deficytach budżetowych, gdzie leżą granice. Tego słusznie domagają się obywatele Europy i to nie tylko w krajach, które mają ponoć okazywać solidarność w postaci stale zwiększających się pakietów ratunkowych. Nie możemy pozwolić na jakiekolwiek dalsze wymówki czy wątpliwe kompromisy towarzyszące wzajemnemu ujawnianiu programów konwergencji i polityki budżetowej przez państwa członkowskie. Obywatele będą gotowi zaakceptować bolesne reformy jedynie wówczas, gdy zyskają jasny obraz sytuacji, aby mogli udzielić poparcia niezbędnym środkom.

Wbrew powszechnym nastrojom nacjonalistycznym nie potrzebujemy mniej, lecz więcej Europy. Powinniśmy na przykład zwiększyć znaczenie opartej na traktacie lizbońskim metody wspólnotowej. Komisja musi przyjąć i przyjmie odpowiedzialność, wskaże na wczesnym etapie tendencje w zakresie polityki finansowej oraz gospodarczej, jak też zapewni wyraźną poprawę skuteczności dialogu między instytucjami finansowymi a decydentami.

  Seán Kelly (PPE) – Panie Przewodniczący! Omawiane tutaj dziś wieczorem środki należy przyjąć z zadowoleniem. Myślę, że dowodzą one, iż Unia Europejska dysponuje wystarczającymi zdolnościami, wolą i inteligencją, aby podjąć działania będące pochodną wniosków wyciągniętych z kryzysu gospodarczego.

Niektórzy mówią, że państwa członkowskie przekazują tym samym swoje uprawnienia Unii Europejskiej. To stara śpiewka wykorzystywana, by sprzeciwić się każdemu wnioskowi. Jeżeli stanowimy część Unii Europejskiej, musimy jej przyznać pewne uprawnienia; tutaj niewątpliwie wysyłamy rynkom i obywatelom sygnał, że potrafimy sobie na bieżąco radzić z kluczowymi problemami.

W pełni zgadzam się z kierunkiem naszych działań; chciałbym też, abyśmy wdrożyli automatyczne, wiążące sankcje oraz system głosowania odwróconą większością kwalifikowaną. Zagwarantuje to, że w przyszłości kryzys nie dotknie nas ponownie. Profilaktyka jest lepsza od leczenia, a tu chodzi właśnie o działania profilaktyczne. Wyciągamy właśnie wnioski z odebranych lekcji.

  Marc Tarabella (S&D) – (FR) Panie Przewodniczący! Musimy zaprowadzić zarządzanie gospodarcze, aby wyciągnąć Unię Europejską z trwającego kryzysu. Musimy koordynować politykę, w przejrzysty sposób zarządzać budżetami krajowymi, a przede wszystkim obniżać deficyty.

Czy naprawdę sądzą jednak Państwo, że obrali właściwy kurs? Europejska prawica przygotowuje się po prostu do uchylenia celów strategii Europa 2020. Odmawia wprowadzenia podatku od transakcji finansowych i euroobligacji, nie mogąc oderwać oczu od agencji ratingowych, które nie przewidziały nadejścia kryzysu związanego z ryzykownymi kredytami, co najlepiej obrazuje ich wiarygodność.

Postawmy sprawę jasno: znajdujemy się w kryzysie wywołanym przez neoliberalizm i ślepą wiarę pokładaną przez rządy oraz UE w zderegulowanych rynkach. Jak zatem zamierzamy z niego wyjść? Aplikując dodatkową dawkę neoliberalizmu i oszczędności. Potrzebujemy wzrostu; potrzebujemy zwiększyć popyt, a nie uzyskamy tego, rzucając współobywateli na kolana. Idą Państwo w złym kierunku.

  Nikolaos Salavrakos (EFD) – (EL) Panie Przewodniczący! Jako Grek pragnę podziękować wszystkim posłom, którzy pozytywnie wypowiadali się na temat Grecji, oraz podkreślić, że przetrwanie państwa jest ważniejsze od podziałów i stanowisk politycznych. Mówimy o Europie przyszłości. Nadal nie zrozumieliśmy jednak przeszłości Europy i wciąż usiłujemy to uczynić, aby pojąć, jak znaleźliśmy się w obecnej sytuacji. Przykro mi to mówić, ale niektórzy, zwłaszcza w Grecji, wykazali bezrozumną chciwość; wielu innych było wszakże winnych chciwości karygodnej.

Mówimy, że rozwiązaniem problemu są inwestycje prywatne. Prywatni inwestorzy udali się gdzie indziej. Zapominamy o tym. Oddalili się w inne regiony planety. Europa nie jest konkurencyjna i starzeje się; przestała stanowić konkurencję i nie ma niczego do zaoferowania. My…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Ildikó Gáll-Pelcz (PPE) – (HU) Panie Przewodniczący! Jestem wdzięczna za ciężką pracę sprawozdawców, doradców, prezydencji węgierskiej oraz wszystkich innych, dzięki którym omawiamy tutaj dziś „sześciopak” zarządzania gospodarczego w obecnej postaci. Miło byłoby móc pomyśleć, że pakiet ten nie jest już potrzebny, a problemy gospodarcze Europy zostaną rozwiązane z dnia na dzień. Tak niestety nie jest. Europa nie wyszła jeszcze z kryzysu, a jeżeli nie będziemy zachowywać się odpowiedzialnie, w przyszłości czekają nas kolejne kryzysy. Zgadzam się z osobami odpowiedzialnymi, które mówią, że musimy przyjąć ostrzejszy budżet oraz wzmocnić pakt stabilności i wzrostu. Musimy wyraźnie powiedzieć, ze Unia Europejska podchodziła do tej pory do zagadnienia zbyt lekceważąco i nie dysponowała mechanizmami reakcji na sytuacje kryzysowe, co uniemożliwiło jej adekwatną odpowiedź na poważne konsekwencje kryzysu powodujące wstrząsy gospodarcze, finansowe oraz społeczne. Nie możemy pozwolić, by się to powtórzyło, a jednocześnie musimy uczyć się na błędach.

  Frédéric Daerden (S&D) – (FR) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie, Panie Sprawozdawco! Sprawne zarządzanie gospodarcze jest oczywiście potrzebne Europie. Jeżeli jednak przegłosujemy omawianych sześć dokumentów, nie pozostawimy państwom członkowskim żadnego pola manewru do prowadzenia polityki inwestycyjnej stymulującej wzrost.

W chwili, gdy obywatele coraz bardziej tracą wiarę w UE, Grecja jest na kolanach, a agencje ratingowe dyktują państwom, co te mają robić, Parlament powinien wycofać się z dogmatycznego nacisku na oszczędność wszelkim kosztem.

Unia chce teraz odpowiedzieć na kryzys modelu neoliberalnego neoliberalnymi formułami i systematycznymi cięciami wydatków, zwłaszcza w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, choć wiadomo, że wydatki te chronią przed kryzysami gospodarczymi.

Nie wiem, w jaki sposób mielibyśmy się zgodzić na głosowanie za przyjęciem tych dokumentów bez uwzględnienia elementów postulowanych przez postępowe grupy w Parlamencie. Oznaczałoby to rozdwojenie jaźni, gdyż przyjęliśmy rezolucje w sprawie realizacji strategii Europa 2020 i pracujemy, w tym ja osobiście, nad sprawozdaniami dotyczącymi wdrażania narzędzi służących walce z ubóstwem. Proponowane zarządzanie gospodarcze…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Bastiaan Belder (EFD) – (NL) Panie Przewodniczący! Zaostrzenie paktu stabilności i wzrostu jest pilnie potrzebne. Jasno dowodzą tego doświadczenia ostatnich lat. Cieszę się też, że wynikiem negocjacji jest krok we właściwym kierunku. Ministrowie nie będą już mogli wzajemnie się ochraniać, gdy państwo członkowskie dopuści do katastrofy finansów publicznych. Pożądane byłoby więc, abyśmy usprawnili mechanizm zapobiegania wielkim deficytom, oddalając proces podejmowania decyzji od sfery politycznej. Pani sprawozdawczyni Wortmann-Kool ma zatem rację, nalegając, aby ministrowie mogli blokować decyzje jedynie większością kwalifikowaną.

Problem stanowi dla mnie jednak oświadczenie komisarza Rehna związane z omawianym pakietem legislacyjnym. Jest ono krokiem w kierunku wprowadzenia euroobligacji. Prezes EBC wskazał, że wprowadzenie tego instrumentu byłoby niepożądane w sytuacji braku dyscypliny budżetowej. Zaciąganie nowych długów zaostrzy europejski problem z zadłużeniem. Ponadto Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim oraz Grupa Zielonych/Wolne Przymierze Europejskie pragną wyłączyć inwestycje publiczne z maksymalnego limitu…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Jaroslav Paška (EFD) – (SK) Panie Przewodniczący! Pakiet środków dotyczących zarządzania gospodarczego stanowi rzeczową reakcję na oczywiste problemy natury gospodarczej i finansowej, które od dawna trapią Unię Europejską.

Kryzys gospodarczy wpędził wiele krajów strefy euro w poważne problemy z zadłużeniem i wyraźnie widać, że reguły paktu stabilności nie uchroniły unii walutowej przed skutkami amatorskiego i nieodpowiedzialnego zarządzania w wykonaniu rządów niektórych państw. Choć nie sądzę, aby Komisji Europejskiej należało przyznawać uprawnienia większe od posiadanych, zgadzam się, że europejska unia walutowa musi ustanowić precyzyjniejszy mechanizm wzajemnej kontroli polityki budżetowej. Niektórzy członkowie unii walutowej płacą za nieodpowiedzialność lub awanturnictwo innych, w związku z czym niezbędne stało się zaprowadzenie większej przejrzystości i jaśniejszych zasad budżetowych, co pozwoli uniknąć długoterminowych problemów w naszych krajach. Ważne będzie jednak również konsekwentne stosowanie przyjętych zasad, a nie wprowadzanie rozmaitych wyłączeń…

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Elena Băsescu (PPE) – (RO) Panie Przewodniczący! Aby zapewnić wysoką konkurencyjność, trwały wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy, niezbędna jest jednolita strategia na szczeblu UE. Podstawowym instrumentem w tym zakresie jest sprawny oraz skuteczny pakt stabilności i wzrostu. Należy dołożyć dodatkowych wysiłków, aby zapobiec prowadzeniu niemożliwej do utrzymania na dłuższą metę polityki budżetowej.

Podstawą usprawnionych ram zarządzania gospodarczego stanie się zestaw powiązanych działań politycznych. Omawiany pakiet wniosków pomoże w zachęceniu państw członkowskich do prowadzenia rozważnej polityki budżetowej oraz, w stosownych przypadkach, do podjęcia w porę działań naprawczych, aby uniknąć kar. Profilaktyka jest łatwiejsza od leczenia.

  Franz Obermayr (NI) – (DE) Panie Przewodniczący! Stanowisko zajęte przez rządy najważniejszych państw członkowskich UE, Komisję Europejską oraz Europejski Bank Centralny jest łatwe do określenia. Montuje się nowe pakiety ratunkowe dla Grecji, ryzykując miliardami euro z kieszeni podatników, oraz, jak właśnie usłyszeliśmy, szykuje się plany zarządzania gospodarczego obejmujące całość Europy. Głównym celem wniosków Komisji jest zaostrzenie regulacji zawartych w pakcie stabilności i wzrostu. W przyszłości spełnienie kryteriów z Maastricht zostanie wymuszone znacznie surowszymi karami. Pakt ten nie zadziałał jednak w przeszłości i zakładam, że nie zadziała też w przyszłości. Jednocześnie wdraża się kolejne mechanizmy wsparcia dla krajów z deficytami budżetowymi, ponownie angażując pieniądze podatników. Leczymy objawy zamiast wyeliminować przyczyny. Europa pożałuje wcześniej czy później tej wysoce ryzykownej strategii. Nie można oczekiwać, że te same pracowite kraje będą zawsze płacić za błędy innych.

  Olli Rehn, wiceprzewodniczący Komisji − Panie Przewodniczący! Nie jestem pewien, czy uda mi się odpowiedzieć na uwagi wszystkich posłów. Nie starczyłoby mi na to czasu, ale spróbuję odnieść się do części spraw poruszonych dziś wieczorem.

Po pierwsze, pragnę wszystkim Państwu podziękować za bardzo obszerną i merytoryczną debatę, która dowodzi powszechnego poczucia odpowiedzialności za przyszłość gospodarczą Europy, wzrost i stabilność oraz dobrobyt naszych obywateli.

Moim zdaniem wszyscy ogólnie zgadzamy się z poglądem, że zrównoważone i zdrowe finanse publiczne są niezbędnym warunkiem trwałego wzrostu oraz zwiększenia zatrudnienia, co jest celem obecnego pakietu legislacyjnego. Dlatego też pakiet ten zasługuje na Państwa poparcie. Jak wskazało wielu spośród Państwa, jest to niezbędny element całościowej reakcji politycznej na trwający wciąż kryzys finansowy i związany z długiem państwowym.

Dlaczego przyjęcie tego pakietu teraz jest tak ważne? Dlatego, że musimy dowieść naszym obywatelom, podmiotom gospodarczym i partnerom zagranicznym, iż Unia Europejska będzie naprawdę potrafiła zapobiec w przyszłości kryzysowi budżetowemu, jakiego niedawno doświadczyliśmy na przykład w przypadku Grecji.

Nigdy więcej. To pierwszy element omawianego pakietu legislacyjnego. Dlatego właśnie potrzebujemy zapobiegawczego nadzoru budżetowego i skutecznego egzekwowania zasad, co wnioskuje się w pakiecie, i za czym opowiadają się Państwa sprawozdawcy oraz stosowna komisja. Dlatego też potrzebujemy mechanizmu, który naprawdę działa i działa sprawnie, aby wskazywać oraz korygować zaburzenia równowagi makroekonomicznej w celu zapobieżenia kryzysom takim, jakich świadkami byliśmy na przykład w Irlandii, czy też boomom kredytowym takim jak w Hiszpanii.

Z tego powodu potrzebujemy drugiego elementu pakietu: skutecznego mechanizmu służącego identyfikacji zaburzeń równowagi makroekonomicznej oraz uporaniu się z nimi.

Niektórzy z Państwa, jak posłowie Bullmann, Giegold i Lamberts, pytali, czy uważamy, że kwestię symetrii/asymetrii udało się rozwiązać. Mogę przedstawić Państwu swoją i Komisji interpretację tego zagadnienia, które w istocie, gdy wczytać się w dokumenty, okazuje się niezwykle złożone. Mam nadzieję, że nikt nie zablokuje przedmiotowego pakietu tylko ze względu na to, gdyż po prostu nie dałoby się tego wyjaśnić naszym obywatelom.

W projektach Rady i Parlamentu uwzględniono zarówno kraje wykazujące deficyty, jak i nadwyżki. Widać to wyraźnie. Różnice między projektami nie miałyby znaczącego wpływu na zakres prowadzonego nadzoru gospodarczego ani na rozłożenie jego akcentów. Mam nadzieję, że Parlament i Rada będą w stanie współpracować i wypracować porozumienie oparte na warstwie merytorycznej, a nie semantyce.

Różnic praktycznie nie ma, więc uznajmy ważną sprawę symetrii/asymetrii za załatwioną, aby móc rozpocząć działania na rzecz identyfikacji i korekty zaburzeń równowagi makroekonomicznej oraz różnic w poziomie konkurencyjności.

Generalnie Państwa głosowanie jutro będzie więc bardzo ważne – kluczowe z punktu widzenia Unii Europejskiej oraz jej zdolności do przekonania ogółu społeczeństwa, podmiotów gospodarczych i partnerów międzynarodowych o tym, że potrafimy wyjść z kryzysu i wygenerować trwały wzrost.

Dlatego też jutrzejsze głosowanie otworzy wielką sposobność, aby wykonać historyczny krok – uzupełnić wreszcie unię walutową o prawdziwą, działającą unię gospodarczą, której z pewnością potrzebujemy, a tym samym umożliwić Unii Europejskiej wyjście z obecnego poważnego kryzysu, wyciągnięcie wniosków i, jak mam nadzieję, zyskanie większej siły w przyszłości; w każdym razie głosowanie to udostępni nowe narzędzia polityczne prowadzące do trwałego wzrostu, zatrudnienia i poprawy sytuacji obywateli.

  András Kármán, urzędujący przewodniczący Rady − Panie Przewodniczący! Cieszę się, że większość wystąpień dowodzi, iż nasze zadanie uzgodnienia bardzo ambitnego nowego pakietu zarządzania gospodarczego wykonaliśmy – mam tu na myśli Parlament i Radę – w 99 %.

Zgadzam się też z wieloma spośród posłów, którzy twierdzą, że po trudnych negocjacjach musimy dobić targu. Jestem optymistą, gdyż w Parlamencie dostrzegam zaangażowanie i prawdziwe poczucie odpowiedzialności za przyszłość Europy.

Pragnę przedstawić kilka uwag na temat, który pozostaje otwarty, a mianowicie rozszerzenia zakresu głosowania odwróconą większością kwalifikowaną. W ostatnich sześciu lub siedmiu tygodniach Rada omawiała wnioski Parlamentu co najmniej raz w tygodniu. W ostatnich czterech tygodniach ministrowie finansów 27 państw członkowskich dyskutowali nad pakietem trzykrotnie, za każdym razem dokonując poważnych ustępstw na rzecz Parlamentu w różnych sprawach, by umożliwić osiągnięcie porozumienia w terminie.

Omawialiśmy na różnych szczeblach wszelkie aspekty wszystkich propozycji. Pierwotna propozycja Parlamentu zakładała zastosowanie głosowania odwróconą większością kwalifikowaną w ponad 15 sytuacjach. W niektórych przypadkach nie było to możliwe z prawnego punktu widzenia i te przypadki szybko wskazaliśmy. Niektóre z innych poruszonych kwestii zostały już uwzględnione w ogólnym podejściu Rady do decyzji dotyczących nakładania sankcji finansowych.

W maju Rada zgodziła się na głosowanie odwróconą większością kwalifikowaną w dwóch sytuacjach, w których nie założono tego w ogólnym podejściu. W poniedziałek Rada poczyniła znaczne ustępstwa, w tym w odniesieniu do funkcji zapobiegawczej paktu –chodzi między innymi o klauzulę przeglądu po trzech latach oraz procedurę „przestrzegaj lub wyjaśnij”, którą wzmocniono w stosunku do poprzedniego porozumienia osiągniętego podczas marcowego posiedzenia Rady ECOFIN.

Zabezpieczenia te dają Parlamentowi niezbędną pewność, że odstępstwa od wniosków i zaleceń Komisji zostaną zminimalizowane, a przypadki nieprzestrzegania reguł prowadzące do konieczności udzielania wyjaśnień będą bardzo rzadkimi wyjątkami.

Z pewnością nadszedł czas, aby Parlament rozważył swoje pierwotne stanowisko i wykonał ruch w kierunku Rady. Rynki oraz inwestorzy patrzą uważnie i chcą wiedzieć, czy uda nam się w najbliższych dniach osiągnąć porozumienie, czy też nie. Moim zdaniem jest ono niezbędne. Ten pakiet może ponadto dowieść, że instytucje europejskie potrafią współpracować w odpowiedzialny, sprawny i konstruktywny sposób w tak ważnej dziedzinie. Podczas rozmów trójstronnych słyszałem kilkakrotnie ze strony posłów ostrą krytykę dotyczącą procedur międzyrządowych. Sprawne i terminowe przyjęcie pakietu może dowieść, że właściwym podejściem na przyszłość jest metoda wspólnotowa.

  Elisa Ferreira, sprawozdawczyni – (PT) Panie Przewodniczący! Jestem wdzięczna wszystkim za wkład w debatę; szczególnie pragnę podziękować za dokonane podsumowania panu komisarzowi Rehnowi i panu urzędującemu przewodniczącemu Rady Kármánowi. Chcę tylko podkreślić jedną rzecz: ustępstwa poczyniły w istocie obydwie strony i sądzę, że jesteśmy bardzo blisko osiągnięcia porozumienia, nie chciałabym jednak, byśmy pominęli kwestię symetrii i asymetrii, gdyż jest ona ważna i trzeba się nią zająć. Oprócz tego korekty są nadal dokonywane w sprawie głosowania odwróconą większością kwalifikowaną; w tych punktach brak na razie rozstrzygnięcia. Jestem szczególnie wdzięczna za konstruktywny wkład komisarzowi Rehnowi, ale jeżeli ma dojść do porozumienia, musi ono opierać się na tekście aktu prawnego, na jego artykułach – w tym oczywiście art. 32, art. 42 i motywie 11a, o czym obszernie dyskutowano. Byłabym zatem wdzięczna, gdyby wziął Pan tę kwestię pod uwagę, gdyż jest ona, jak zdążył Pan zauważyć, przedmiotem zainteresowania wielu posłów i kilku grup politycznych.

Mimo to sądzę, że nowy element analizy zaburzeń równowagi makroekonomicznej może być przydatny. Proszę o wybaczenie, Panie Komisarzu, lecz chodzi nie tylko o wykrycie baniek na rynkach nieruchomości i finansowych, ale też wskazanie wagi wielkiego problemu Europy: napięć powstających w związku z całkowicie rozbieżnymi drogami ewolucji gospodarek składających się na strefę euro. Obecnie napięcia te poważnie zagrażają funkcjonowaniu wspólnej waluty w obrębie nieoptymalnej strefy walutowej, co bardzo trafnie wskazał dziś pan poseł García-Margallo y Marfil.

Problem polega na tym, że Unia Europejska jest niedoskonała i niekompletna. To, co robimy, nie wystarcza, aby skompensować obecne niedostatki gospodarki europejskiej; sądzę też, że karykaturalne wprost zrzucanie wszystkiego na błędy innych, którzy są leniwi, kłamliwi i się mylą, podczas gdy cnotliwi żadnych problemów nie mają, jest podejściem skrajnie niebezpiecznym, którego musimy wszyscy unikać. Ostatecznie historia Europy dowodzi, że proste rozwiązania złożonych problemów nigdy nie owocują dobrymi rezultatami. Tak zatem brzmi mój apel.

  Diogo Feio, sprawozdawca – (PT) Panie Przewodniczący! Jestem wdzięczny za wszystkie wystąpienia w tej debacie i pragnę wyrazić szczególne podziękowania – gdyż jeszcze tego nie uczyniłem – za kluczową rolę, jaką odegrała pani poseł Bowles jako przewodnicząca Komisji Spraw Gospodarczych i Monetarnych.

Chciałbym wskazać, że omawiany pakiet zarządzania gospodarczego poprawia przejrzystość instytucji oraz zwiększa rolę Parlamentu. Pakiet jest też elementem mechanizmów obronnych euro. Wszyscy, którzy twierdzą, że nie zawiera on najlepszych przepisów na wzrost, muszą zarazem przyznać, iż nie słyszeli o żadnym kraju, który nie rósłby, mając uporządkowany budżet. Kraje wykazujące dyscyplinę budżetową to kraje o rozwijających się gospodarkach – nie wolno o tym zapominać. To przykład, który musimy tu postawić. W tym kierunku idzie teraz na przykład mój kraj.

Pragnę także zadać wszystkim posłom pytanie: czy mogą Państwo powiedzieć, że ten pakiet zarządzania gospodarczego jest obecnie gorszy, niż gdy tu trafił? Czy mogą Państwo powiedzieć, że Parlament go nie poprawił? Nie można tak powiedzieć, gdyż nie jest to prawda. Dzisiejszy pakiet zarządzania gospodarczego jest lepszy od pierwotnego wniosku Komisji – i jest on lepszy dzięki wkładowi wniesionemu przez posłów do PE. Dlatego pragniemy dać naszym obywatelom bardzo jasną odpowiedź. Chcemy rosnącej gospodarki europejskiej. Chcemy stabilności. Niewątpliwie chcemy przejrzystości. Aby osiągnąć to wszystko, musimy jednak wykazać poczucie odpowiedzialności podczas jutrzejszego głosowania; musimy głosować odpowiedzialnie i mądrze dobierać partnerów.

Dla mnie wybór jest zupełnie jasny: będę głosować za lepszą Europą i lepszą gospodarką europejską.

PRZEWODNICZY: RODI KRATSA-TSAGAROPOULOU
wiceprzewodnicząca

  Sylvie Goulard, sprawozdawczyni – (FR) Pani Przewodnicząca! Pragnę podziękować wszystkim uczestnikom debaty oraz komisarzowi i ministrowi Kármánowi.

Po pierwsze, pragnę powiedzieć panu ministrowi, że moim zdaniem dowiedliśmy już sprawnego funkcjonowania metody wspólnotowej. Jak powiedział właśnie pan poseł Feio, w mojej opinii tekst udało się poprawić, i sądzę, że podczas debaty publicznej wykonujemy swoją pracę, a obywatele dowiadują się, co dzieje się w Brukseli.

Dlaczego więc wciąż mówimy o odwróconej większości kwalifikowanej? Chciałabym powiedzieć jasno: w Parlamencie reprezentowane są na przykład kraje o większej liczbie ludności, które dysponują większą liczbą posłów. W głosowaniu każdy kraj dysponuje siłą głosu odpowiadającą jego wielkości. W jakiej demokracji istnieje jednak system, na mocy którego przy stosowaniu reguły traktujemy objętych nią obywateli odmiennie?

Jeżeli chodzi o wdrażanie w praktyce reguł, które wspólnie uzgodniliśmy, nie możemy czynić wyjątków. Obywatele oczekują, że prawo będzie stosowane w taki sam sposób wobec wszystkich. Wszystkie państwa członkowskie niezależnie od rozmiaru powinny więc znaleźć się w tej samej łodzi na szczeblu europejskim.

O to właśnie walczymy: nie jest to bitwa w imię ideologii, ale w interesie ogólnym.

Drugą kwestią, którą pragnę poruszyć, jest symetria, i zwracam się tu w szczególności do pani poseł Ferreiry. To ważna kwestia: element porozumienia. Musimy mieć świadomość, że było ono dla niektórych z nas bardzo kosztowne, a żeby zapewnić jego ostateczne powodzenie, musimy zadbać o jak największą jedność w Parlamencie w odniesieniu do wszystkich jego aspektów. Musimy być zjednoczeni. Jak powiedział komisarz, moim zdaniem nie ma między nami różnic tak wielkich, by nie dało się ich przezwyciężyć. Apeluję zatem o jedność. Nie możemy prosić o wsparcie, a zarazem pozostawiać innych w opałach.

Na koniec pragnę podziękować panu ministrowi Kármánowi konkretnie za element „przestrzegaj lub wyjaśnij”. Wielokrotnie pytałam podczas naszych rozmów: co to oznacza – „przestrzegaj lub wyjaśnij” – i wyjaśnij komu? Jest Pan sprawnym prawnikiem i udało się Panu przekonać Radę. Jej członkowie są gotowi występować publicznie. Przygotowują się do dialogu gospodarczego. Dziękuję bardzo. Proszę poprosić jeszcze o drobne ustępstwa: to wszystko, o co prosimy. Jak dotąd szło Panu doskonale, więc jestem pewna, że uda się nam.

  Corien Wortmann-Kool, sprawozdawczyni − (NL) Pani Przewodnicząca! Ja również pragnę podziękować wszystkim, którzy uczestniczyli w debacie i wszystkim, którzy poparli nas jednoznacznymi argumentami.

Chcę też podziękować przewodniczącej Komisji Spraw Gospodarczych i Monetarnych pani poseł Sharon Bowles, gdyż sytuacja była bardzo złożona i jeżeli uzyskamy jutro pomyślny wynik głosowania, będzie to z pewnością jej zasługa.

Dziś doszło do silnie nacechowanej ideologicznie debaty i jest oczywiste, że wszyscy posłowie pragną stabilnych finansów publicznych oraz dyscypliny budżetowej, ale historia pokazuje, że nie da się tego osiągnąć, po prostu wydając więcej pieniędzy.

Mamy teraz przed sobą pakiet. Osiągnęliśmy bardzo wiele. Komisarz Rehn ma na swojej liście 15 punktów; niektórzy posłowie mogą uważać pewne elementy pakietu za problematyczne, ale jeżeli przyjrzą się alternatywie oferowanej przez lewicę, przekonają się, że byłaby jeszcze gorsza. Mam zatem nadzieję, że jutro posłowie staną na wysokości zadania, przegłosowując ten bardzo ważny pakiet legislacyjny, w związku z którym Parlament po raz pierwszy w historii korzysta z uprawnień współprawodawcy na równi z Radą.

W przyszłym tygodniu musimy pokonać jeszcze kilka przeszkód, ale należy mieć nadzieję na pozytywny wynik jutrzejszego głosowania. Mamy zatem przed sobą jeszcze tydzień i mam nadzieję, że uda nam się ostatecznie podjąć decyzję w pierwszym czytaniu w lipcu, gdyż 98% drogi już pokonaliśmy.

W imieniu Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) pragnę też podkreślić to, co pani poseł Goulard powiedziała na temat symetrii i asymetrii. W Parlamencie zawierane są istotnie kompromisy, a każdy ma swoje priorytety. Zasada kompromisu powinna wszakże dotyczyć też, jeżeli chodzi o symetrię, stanowiska zajętego ostatecznie przez Parlament w odniesieniu do omawianego pakietu.

  Przewodnicząca – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się w czwartek 23 czerwca 2011 r.

Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)

  George Sabin Cutaş (S&D), na piśmie – (RO) W czasie, gdy boleśnie odczuwamy skutki recesji i kryzysu zadłużenia publicznego, potrzebujemy solidnego zarządzania gospodarczego na szczeblu UE. W swoim obecnym kształcie pakiet legislacyjny dotyczący zarządzania gospodarczego nie pomoże jednak w ożywieniu gospodarki Unii Europejskiej, lecz doprowadzi do utrwalenia wysokiego bezrobocia i ubóstwa.

Moim zdaniem propozycje zawarte w tym pakiecie nie są wystarczająco ambitne, gdyż ukierunkowano je wyłącznie na oszczędności i ograniczanie praw socjalnych obywateli. Nie wspomina się o elementach, które mogłyby lec u podstaw europejskiego ożywienia gospodarczego, jak na przykład inwestycjach w najważniejsze obszary infrastruktury, edukacji, badań i innowacji.

Możemy zaproponować alternatywę wobec tego oszczędnościowego modelu, który ma bardzo poważne ograniczenia, czego dowodzi przykład Grecji. Ustanowienie wspólnie emitowanych obligacji pokrywających część długu publicznego Europy automatycznie zredukowałoby koszty finansowania w Unii Europejskiej i pozwoliłoby wznowić inwestycje. Idąc za amerykańskim modelem Nowego Ładu, rozwiązaniem obecnego kryzysu gospodarczego i finansowego jest przywrócenie wzrostu gospodarczego opartego na inwestycjach i tworzeniu nowych miejsc pracy.

  Monika Flašíková Beňová (S&D), na piśmie – (SK) Ważne jest, by reakcja UE na kryzys nie ograniczała się do wyeliminowania najbardziej dotkliwych problemów, ale obejmowała też przygotowanie bardziej fundamentalnej reformy zarządzania gospodarczego. Wiele elementów przedłożonych sprawozdań zmierza we właściwym kierunku, ale zarazem dają się dostrzec liczne niedostatki. We wnioskach mowa jest o ostrzejszych sankcjach, o grzywnach za nieprzestrzeganie zaleceń i o ich automatycznym stosowaniu, aby uniknąć targów politycznych. To wszystko postanowienia bardzo słuszne. Nie opuszcza mnie jednak uczucie, że sankcje przykrojono pod kątem tych państw, które znajdują się obecnie w trudnym położeniu. Reguły wydają się opierać na założeniu, że potrafią one samodzielnie uporać się z trudną sytuacją i są zdolne ją poprawić we własnym zakresie dzięki „zdyscyplinowanemu” podejściu. To jednak błąd. Jeszcze przed kryzysem w Europie zaznaczyła się tendencja do umacniania przewagi konkurencyjnej silnych państw strefy euro. Wskutek między innymi dumpingu płacowego w Niemczech państwa tworzące jądro strefy mogły eksportować więcej, a kraje peryferyjne stały się niekonkurencyjnymi rynkami zbytu dla ich produktów i kapitału. Dla tych krajów kryzys stał się ostatnim gwoździem do trumny. Z tej sytuacji nie da się wyjść wyłącznie siłą woli, czy też podejmując decyzje. Sytuację w odniesieniu do zaburzeń równowagi makroekonomicznej, zwłaszcza w krajach, gdzie obowiązuje jedna waluta, można rozwiązać jedynie dzięki zgodnej ponownej ocenie obecnego modelu rozwoju gospodarczego. Rozwiązania nie przyniosą same cięcia i dyscyplina budżetowa – leży ono w polityce ukierunkowanego rozwoju i wsparcia dla konkurencyjności peryferii Europy.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie – (FR) Jak zwykle pod pretekstem rozwiązywania problemów, które spowodowaliście sami, narzucacie nam więcej Europy i więcej uprawnień Komisji. Ta Komisja to zaledwie garstka urzędników mianowanych bez demokratycznego nadzoru, ale przyznano jej rolę cenzora i poganiacza niewolników, który będzie miał prawo nakładać sankcje na państwa członkowskie. Wasze pseudozarządzanie gospodarcze wychodzi daleko poza nadzór budżetowy. To narzucenie nadzoru naszym narodom. To zastosowanie doktryny ograniczonej suwerenności, która była tak droga sercu wielkiego demokraty Breżniewa; teraz jednak zamiast czołgów mamy kary finansowe. Nie przesadzam: w jednym ze sprawozdań uznaje się za konieczne stwierdzenie, że w razie zmiany większości po wyborach nowy rząd musi uzyskać zezwolenie na zmianę priorytetów budżetowych poprzednika, a i wtedy może dokonywać tylko kosmetycznych poprawek. Jeżeli chodzi o priorytety, narzuca je Unia Europejska: to spłata prywatnych wierzycieli, uspokojenie rynków, rozmontowanie zabezpieczeń społecznych i przyspieszanie liberalizacji na każdym kroku zgodnie ze strategią Europa 2020. Tu nie chodzi o korekty błędów, poprawę zarządzania publicznego czy zapobieganie kolejnej greckiej tragedii: to demokracja pod lufą karabinu.

  Jiří Havel (S&D), na piśmie – (CS) Kryzys może dostarczyć nam sposobności, by zmienić nasze zasady i instytucje, lub też stworzyć nowe. Ekonomista Joseph Schumpeter mówił o „kreatywnej destrukcji”. Teraz UE zyskuje więc wyjątkową sposobność, aby ustanowić nowy mechanizm, który powinien zwiększyć na dłuższą metę stabilność makroekonomiczną, fiskalną i walutową państw członkowskich oraz poprawić ich konkurencyjność. Doświadczenia z dotychczasowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej dowodzą, że zasady takie muszą zostać zapisane w prawodawstwie i nie możemy polegać na dobrej woli poszczególnych państw członkowskich. Z tego względu przedłożony pakiet legislacyjny zawierający sześć wniosków w sprawie ustanowienia ulepszonych ram zarządzania gospodarczego jest krokiem we właściwym kierunku. Cztery wnioski odnoszą się do kwestii fiskalnych, obejmując między innymi reformę paktu stabilności i wzrostu, natomiast celem dwóch nowych rozporządzeń jest identyfikacja i usunięcie zaburzeń równowagi makroekonomicznej pojawiających się w UE oraz w strefie euro. Aby umożliwić skuteczne egzekwowanie nowych reguł, w cały proces powinny być teraz oraz w przyszłości w większym stopniu i na wcześniejszym etapie zaangażowane zarówno parlamenty narodowe, jak i Parlament Europejski.

Ogólnie uważam, że przedstawiony pakiet legislacyjny jest stosowną odpowiedzią na globalny kryzys oraz obecną sytuację gospodarczą UE, rozwijającą odpowiednie prawodawstwo i zgodną ze strategią Europa 2020, jak również z innymi dokumentami strategicznymi UE, dlatego też zalecam przyjęcie go w zmienionej wersji.

  Iliana Ivanova (PPE), na piśmie – (BG) Brak stosownych mechanizmów wczesnego diagnozowania problemów w zakresie finansów publicznych wraz z niewystarczająco dobrym funkcjonowaniem mechanizmów paktu stabilności i wzrostu są jednymi z głównych przyczyn długotrwałego kryzysu, w jakim znalazły się strefa euro i UE. Omawiany pakiet legislacyjny pozwala nam podjąć właściwe kroki w celu usunięcia zaburzeń, zanim wywrą one negatywny wpływ na finanse publiczne. Pozwoli on Komisji Europejskiej na bieżąco monitorować rozwój makroekonomiczny państw członkowskich, a w razie potrzeby zostanie dokonana dogłębna analiza gospodarek krajowych. Dlatego też Komisja nie może automatycznie przyjmować wskaźników służących monitorowaniu rozwoju makroekonomicznego oraz ich progów, ale powinna przeanalizować je z perspektywy gospodarczej. Przy tworzeniu tabeli wskaźników ważne jest uwzględnienie różnych sytuacji wyjściowych państw członkowskich oraz ich charakterystyki makroekonomicznej, która różni się w przypadku krajów strefy euro i pozostałych krajów UE. Analizując progi wskaźników, trzeba wziąć pod uwagę fakt, że nowe państwa członkowskie nadal zmniejszają dystans do poprzednich członków Wspólnoty. Jest to jedyny sposób zapewnienia prawidłowej analizy ich rozwoju makroekonomicznego.

  Kristiina Ojuland (ALDE), na piśmie – Integracja gospodarcza Unii Europejskiej, a w szczególności strefy euro, osiągnęła etap, na którym nie można już przymykać oczu na wyraźne odstępstwa od kryteriów ustanowionych w celu zabezpieczenia stabilności gospodarczej Unii. W związku z tym wzywam do zwiększenia roli Komisji w odniesieniu do zarządzania gospodarczego UE. W ostatecznym rozrachunku należy stworzyć automatyczne mechanizmy i wykorzystywać je, gdy pewne państwa członkowskie stale naruszają pakt stabilności i wzrostu. Kryzys gospodarczy ujawnił nieodpowiedzialne decyzje finansowe i gospodarcze kilku rządów, ale cenę za to płacą sumienne państwa członkowskie. Kryzys dał nam bolesną, ale przez to jeszcze wartościowszą lekcję na przyszłość. Komisja powinna zyskać uprawnienia do bezwarunkowej interwencji, gdy tylko pojawią się alarmujące sygnały z jakiegokolwiek państwa członkowskiego, a Rada nie może popierać winnych. Często wspominana solidarność nie jest niewyczerpana, i jeżeli nie przywołamy złoczyńców do porządku, obywatele krajów takich jak Estonia mogą stracić cierpliwość.

  Nuno Teixeira (PPE), na piśmie – (PT) Przyjęcie pakietu zarządzania gospodarczego dowodzi ponownie, że projekt europejski nadal funkcjonuje, a państwa członkowskie przezwyciężą trudności i zmierzą się z przyszłymi wyzwaniami dzięki zgodzie w obrębie UE-27. Kryzys długu państwowego pokazuje, że obecne mechanizmy nadzorcze i naprawcze są niewystarczające. Celem głosowanych dzisiaj środków jest usprawnienie niedziałających instrumentów, dlatego trzeba je koniecznie wdrożyć. Przyjęte w traktacie z Maastricht kryterium długu zyskuje wreszcie w nowym pakiecie praktyczne znaczenie i będzie teraz rzeczywiście stosowane. Instytucjonalizacja europejskiego semestru, usprawnienie dialogu między instytucjami europejskimi a organami krajowymi, rola Parlamentu i Komisji w całym procesie monitorowania oraz szerszy i skuteczniejszy nadzór pomogą osiągnąć inteligentny, trwały i sprzyjający włączeniu wzrost w Europie. Muszę jednak podkreślić, że sukces europejskiej polityki gospodarczej musi również zależeć od innych, uzupełniających środków wspierających inwestycje i wzrost w państwach członkowskich. Europa musi skupić się na wspólnej strategii, ale nie wolno zapominać o konkretnych cechach poszczególnych krajów.

  Rafał Trzaskowski (PPE), na piśmie – (PL) Jak pokazał ostatni rok, tzw. Pakt Stabilności i Wzrostu mający skutecznie powstrzymywać państwa członkowskie przed łamaniem makroekonomicznych założeń strefy euro, oględnie mówiąc, nie działał zbyt skutecznie. W dużej mierze dlatego, że państwa członkowskie czuły się bezkarnie, ponieważ przewidziane w systemie sankcje nie były automatyczne. Jesteśmy zgodni co do formy sankcji, które miałyby być nakładane na kraje strefy euro przekraczające dozwolony poziom deficytu i długu publicznego. Równie ważne jest jednak działanie prewencyjne, dlatego w PE opowiadamy się za wprowadzeniem automatyzmu również w prewencyjnym wymiarze paktu. Cały proces wymaga także większej przejrzystości, a tę zapewnić może tylko większe zaangażowanie PE oraz parlamentów narodowych.

  Jarosław Leszek Wałęsa (PPE), na piśmie – (PL) W marcu i czerwcu 2010 roku Rada Europejska przyjęła strategię Europa 2020, której głównym priorytetem jest wzmożona koordynacja strategii polityki gospodarczej w krajach członkowskich z długofalowym celem, jakim jest trwały oraz sprzyjający włączeniu społecznemu wzrost i zrównoważone zatrudnienie. Jako że zarządzanie gospodarcze umieszcza dług publiczny na równi z deficytem, powinniśmy dopełnić wszelkich starań, żeby ustalenie średniookresowych ram budżetowych przyczyniło się do zmniejszenia obciążeń przyszłych pokoleń. Musimy przy tym wykorzystać doświadczenie zdobyte podczas pierwszego dziesięciolecia funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej. Istnieje paląca potrzeba ujednolicenia wymogów dotyczących zasad i procedur tworzących ramy budżetowe, zapewniające podobne świadczenia ochrony socjalnej oraz zwalczania wykluczenia społecznego.

Mając na uwadze dużą współzależność pomiędzy budżetem państw członkowskich a budżetem Unii, prognozy budżetowe na obu poziomach powinny cechować się tą samą dozą przejrzystości. Dlatego tak ważne jest porozumienie między Komisją a każdym państwem członkowskim w kwestii zakresu i metod prognozowania. Współpraca tego typu pozwoliłaby uniknąć sprzecznych ze sobą scenariuszy makrobudżetowych oraz zwiększyć wiarygodność prognoz wykorzystywanych w procesie planowania.

  Iuliu Winkler (PPE), na piśmie – (RO) Kryzys gospodarczy i jego reperkusje dowiodły, że przyszłość UE trzeba oprzeć na rozwiązaniach europejskich, a nie krajowych. Znalezienie skutecznego rozwiązania kryzysu zadłużenia państwowego, wzmocnienie euro, powrót na ścieżkę trwałego wzrostu i tworzenie nowych miejsc pracy zależą od efektywnej koordynacji między państwami członkowskimi oraz usprawnienia paktu stabilności i wzrostu. Krótko mówiąc, warunkiem jest silna Europa, czyli cel zawarty również w dewizie prezydencji węgierskiej Rady Europejskiej.

Omawiany w Parlamencie Europejskim pakiet zarządzania gospodarczego może stworzyć mechanizmy niezbędne UE w przyszłości w sposób, jaki zamierzyli to jego architekci. Przyjęcie tego pakietu wiązać się będzie ze ścisłą koordynacją, dyscypliną budżetową, nadzorem gospodarczym, skutecznymi zasadami podejmowania decyzji i silnymi instytucjami europejskimi, co przyczyni się do odnowy UE.

Kryzys gospodarczy nieodwracalnie zmienił świat, uwypuklając pilną potrzebę stworzenia nowej struktury finansowej dla UE. Osiągnęliśmy punkt zwrotny. Wszelkie osłabienie woli państw członkowskich do dokończenia reform podjętych pod presją kryzysu, nadmierna pobłażliwość, zbyt liczne wyjątki od wspólnie przyjętych zasad i dopuszczenie do kolejnego okresu wewnętrznego protekcjonizmu pociągną za sobą fatalne skutki.

  Anna Záborská (PPE), na piśmie – (SK) Nie wierzę, aby rządy lub urzędnicy mogli zarządzać gospodarką. Jednocześnie rozumiem, że musimy znaleźć przyczyny problemów finansowych Grecji i innych państw UE oraz znaleźć sposób zapobieżenia im w przyszłości. Tymczasem waży się los demokracji, gdyż ograniczamy prawo obywateli do decydowania o budżetach ich własnych państw, a zatem o priorytetach polityki państwowej. Solidarność jest jednak możliwa tylko wówczas, gdy odpowiedzialne zarządzanie obowiązuje wszystkich. Stanęliśmy zatem na rozstajach. Jedna droga prowadzi do spowolnienia integracji europejskiej i być może rozpadu. Druga prowadzi do harmonizacji podatkowej, kresu budżetów narodowych i federalnego superpaństwa. W przypadku takim jak ten mówimy jednak również o jednolitym systemie składek na ubezpieczenia zdrowotne, ubezpieczenia społeczne i emerytalne w całej UE. To właśnie takie argumenty, a nie puste slogany o jedności, składają się na debatę o federalnej Europie.