Пълен протокол на разискванията

Четвъртък, 2 февруари 2017 г. - Брюксел

4. Трансгранични аспекти на осиновяванията (разискване)

  Przewodniczący. – Kolejnym punktem porządku dnia jest sprawozdanie sporządzone przez Tadeusza Zwiefkę w imieniu Komisji Prawnej zawierające zalecenia dla Komisji w sprawie transgranicznych aspektów adopcji (2015/2086(INL)) (A8-0370/2016).

  Tadeusz Zwiefka, sprawozdawca. – Pani Komisarz! Koleżanki i Koledzy! Kiedy rozpoczynaliśmy pracę nad tym sprawozdaniem w Komisji Prawnej, zadawaliśmy sobie jedno zasadnicze pytanie: jaki tak naprawdę jest cel procedury adopcyjnej? Odpowiedź była prosta i jasna dla wszystkich: tym celem jest stworzenie dobrego, przyjaznego, kochającego środowiska dla właściwego rozwoju dziecka. Dobro dziecka jest podstawowym celem, dla którego przeprowadza się procedury adopcyjne. Zgoda co do tego stwierdzenia stanowiła bardzo dobry punkt wyjścia do dyskusji nad treścią sprawozdania, które finalnie podzieliłem na dwie części.

W części pierwszej omawiamy różne aspekty procedur adopcyjnych. Wydaje się, że mimo ich ulepszania z każdym rokiem, wciąż występują poważne braki, wciąż są znaki zapytania, które wymagają odpowiedzi. Dlatego apeluję o stworzenie choćby minimalnych standardów, które pozwoliłyby we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej postępować według tych samych zasad. Jakie są te minimalne standardy? Przede wszystkim uszanowanie podmiotowości dziecka. Dziecko jest indywidualnym człowiekiem, nie stanowi niczyjej własności. Zatem w procedurze adopcyjnej w przypadkach, w których jest to już możliwe, należy wysłuchać dziecka przed podjęciem decyzji. Trudno sobie także wyobrazić, aby decyzje o adopcji były podejmowane bez wysłuchania rodziców biologicznych, jeśli oni żyją, bez ich zgody wręcz czy też przed wyczerpaniem linii proceduralnej, jeśli chodzi o pozbawienie biologicznych rodziców władzy rodzicielskiej. Takich kwestii jest wciąż bardzo dużo.

Mówiliśmy także o tym, jak funkcjonuje konwencja haska z 1993 r. o adopcji międzynarodowej. To jest ważny instrument, bardzo ważny dokument, ale reguluje on tylko te adopcje, które przeprowadzane są w aspekcie transgranicznym. Nie mówi natomiast o tym, jak powinniśmy sobie pomagać w przypadku adopcji krajowej. Poruszam także w moim sprawozdaniu zagadnienie szkoleń sędziów oraz pracowników ośrodków adopcyjnych, którzy zajmują się tą tematyką, tak by procedury były zbliżone, byśmy w podobny sposób podchodzili do kwestii dobra dziecka. Chcę bardzo wyraźnie zaznaczyć, że w całym sprawozdaniu nie ma ani jednego słowa o tym, by zmieniać prawo rodzinne materialne. Doskonale wiemy, że należy to do wyłącznych kompetencji państw członkowskich, i tak powinno pozostać. Natomiast tam gdzie jest to możliwe, powinniśmy wspólnie tworzyć takie procedury, które pozwolą zapewnić dobro dziecka w jeszcze bardziej odpowiedni sposób.

Stąd w drugiej części mojego sprawozdania przedstawiam propozycję legislacyjną: zwracam się do Komisji Europejskiej o przygotowanie wniosku w sprawie rozporządzenia Rady dotyczącego uznawania adopcji krajowych. Adopcje krajowe, przeprowadzane według prawa krajowego, mają miejsce w sytuacjach, w których zarówno rodzice adopcyjni, jaki i adoptowane dziecko przebywają, mieszkają w tym samym kraju, są obywatelami tego samego państwa. Kiedy przemieszczają się do innego kraju, te procedury muszą być powtarzane. Stanowi to oczywiście kłopot finansowy i czasowy oraz powoduje niepewność prawną. Dlatego wprowadzenie automatycznego wzajemnego uznawania orzeczeń o adopcji krajowej pozwoliłoby tę sytuację zmienić i poprawić. Wnoszę także o przygotowanie wielojęzycznego poświadczenia o adopcji na wzór poświadczenia spadkowego, które przyjęliśmy dwa lata temu i które świetnie funkcjonuje.

  Věra Jourová, Member of the Commission. – Mr President, the protection and promotion of children’s rights is a real priority for the Commission. We must ensure that the rights of those who are in particularly difficult situations, such as the victims of abduction or children in migration, are fully respected and promoted. For instance the proposal for the recast of the Brussels IIA Regulation, which was adopted last year on 30 June, strengthens the rights of the child. It introduces a new obligation concerning the hearing of children and specific measures to enhance the efficiency of return proceedings in cases of parental abduction.

I would like to thank Mr Zwiefka for his comprehensive report. I fully support the call on Member States to strengthen mutual trust and administrative cooperation between them on this important matter. Training for legal practitioners working in the field of cross-border adoption is essential in this respect. The Commission is ready to co-finance relevant projects proposed by interested Member States and stakeholders in line with the current financial framework. The Commission is aware that the lack of recognition of adoption orders between Member States may entail problems both for the parents and, especially, for the child, but we lack updated data on this. The Commission did a study on the subject back in 2009 which was discussed at a joint conference with the Council of Europe in the very same year. However, that study did not provide the Commission with data, as Member States either did not keep statistics or simply did not want to share them. We are aware that adoptive parents may encounter problems when they move to another Member State and that the adopted children’s civil status may be questioned.

But let me be clear: this is a very sensitive area of law and, for any legislative proposal in the area of family law to be adopted, we need unanimity in the Council. You mentioned yourself that family law is a domain for the Member States. Any initiative on the recognition of adoption orders at EU level therefore needs to be very strongly evidence-based. For instance, how many cases of lack of recognition are we talking about? What are the key aspects invoked when recognition is challenged? How are Member States dealing with such cases?

Currently, preliminary work and consultation regarding a possible initiative on the recognition of domestic adoptions are being carried out at international level in the context of the Hague Conference on Private International Law. Further developments within the Hague Conference can help clarify the depth and extent of the problem and the willingness of Member States to deal with it at international level, as well as any need for corresponding action at EU level. I am following this issue closely and will keep Parliament informed. In parallel, we will continue to support Member States on this.

  Νότης Μαριάς, Συντάκτης της γνωμοδότησης της Επιτροπής Αναφορών. – Κύριε Πρόεδρε, θέλω κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω τον εισηγητή για τις απόψεις τις οποίες εξέφρασε. Το θέμα των διασυνοριακών πτυχών των υιοθεσιών έχει απασχολήσει πάρα πολλές φορές την Επιτροπή Αναφορών, όπου έχουμε συζητήσει το ζήτημα αυτό και το θεωρούμε πάρα πολύ σημαντικό. Το τελευταίο διάστημα, έχουν προκύψει σημαντικά ζητήματα σε σχέση με τις διασυνοριακές υιοθεσίες που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κατ’ αρχάς, πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι όλες οι αποφάσεις υιοθεσίας θα εκδίδονται αποκλειστικά με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού για ένα καλύτερο αύριο. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό, αναλόγως της ηλικίας και της ωριμότητας του παιδιού, να λαμβάνεται πάντοτε υπόψη η γνώμη του ίδιου του παιδιού. Ταυτόχρονα, πρέπει να καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να μην χωρίζονται τα αδέλφια και να διατηρείται η ταυτότητα του ίδιου του παιδιού. Επιπλέον, είναι απαραίτητο να αναληφθεί ευρωπαϊκή νομοθετική δράση προκειμένου να διευκολυνθεί η διασυνοριακή αναγνώριση αποφάσεων υιοθεσίας και να σταματήσουν οι υπερβολικές γραφειοκρατικές διατυπώσεις μεταξύ των κρατών μελών. Τέλος, οι πολιτικές λιτότητας και περικοπών είναι βέβαιο ότι έχουν αρνητικές επιπτώσεις στις ίδιες τις κοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες παίζουν σημαντικό ρόλο και σε σχέση με το αντικείμενο αυτό.

  Pavel Svoboda, za skupinu PPE. – Pane předsedající, paní komisařko, problém přeshraničního uznávání osvojení je jedním z těch problémů, jejichž vyřešení přispívá ke zjednodušení života občanů EU. Mobilita evropských občanů je dnes faktem, který je třeba vzít na vědomí, a je potřeba vytvořit taková pravidla, která využívání svobody pohybu v rámci EU ulehčí, a nikoli ztíží.

Pokud se dnes vyslovujeme pro uznání jednotlivých rozhodnutí o osvojení v rámci celé Unie, netvoříme Evropu shora, ale reagujeme na již existující realitu, na neustálé sílící osobní vazby mezi Evropany, na vznikající evropský démos. Mechanismus, který umožní přeshraniční uznávání rozhodnutí o osvojení, aniž by přitom zasahoval do pravidel jednotlivých států upravujících vznik osvojení, je opatřením, které od EU její občané očekávají. Děkuji tedy kolegům z JURI, ale především zpravodaji Tadeuszi Zwiefkovi, že tuto zprávu tak výborně zpracoval.

  Virginie Rozière, au nom du groupe S&D. – Monsieur le Président, je voudrais d’abord remercier le rapporteur et l’ensemble des collègues pour l’excellent travail qui a été réalisé sur cette question.

Madame la Commissaire, vous disiez qu’il faut fonder toute action sur des faits, mais notre Parlement est régulièrement saisi de situations de familles qui sont confrontées à de très graves difficultés lorsqu’elles circulent dans l’Union européenne. Elles rencontrent d’énormes difficultés à faire reconnaître les liens familiaux et à vivre une vie de famille normale.

Dans ce domaine comme dans d’autres, je suis persuadée que l’Union européenne peut être la solution. Dans ce sens, le rapport propose des avancées importantes pour faire face à l’éclatement du paysage juridique des différents États membres de l’Union européenne.

Je pense qu’au-delà des réticences qui peuvent s’attacher à tels ou tels aspects, c’est l’intérêt supérieur de l’enfant et, tout simplement, le droit à vivre une vie familiale normale, qui doit guider notre action.

Je pense que la proposition de règlement qui est annexée à ce rapport est le meilleur instrument pour garantir une véritable sécurité juridique et sauvegarder efficacement les droits fondamentaux de ces familles, qui se trouvent confrontées à ces difficultés.

Ce règlement permettrait aux enfants qui se trouvent dans des situations fragiles d’être efficacement protégés contre les risques de traite ou d’adoption qui seraient préjudiciables, tout en permettant une vie de famille sereine dans les cas qui l’appellent.

Enfin, je me félicite qu’il soit fait une référence solide à l’article 21 de la charte des droits fondamentaux pour lutter contre toute forme de discrimination dans les procédures de reconnaissance d’adoption. C’est un objectif essentiel que nous devons défendre.

Étant donné que ce texte présente de véritables progrès pour les citoyens, je pense que lui nous apporterons dans ce Parlement un vote et un plein soutien et j’espère, Madame la Commissaire, que vous en tiendrez compte dans vos travaux futurs.

  Ангел Джамбазки, от името на групата ECR. – Г-н Председател, уважаеми колеги, говорим за предложение да се приеме регламент, който позволява автоматичното признаване на съдебни решения за осиновявания, издадени в друга държава членка. Необходимо условие за приемането на правила, които позволяват автоматично признаване на тези решения, издадени в друга държава членка, е да се гарантира пълното зачитане на националните разпоредби относно обществения ред и на принципите на субсидиарност и пропорционалност.

Подкрепям засилването на съдебното сътрудничество в областта на основанията, тъй като наш дълг е да осигурим възможно най-доброто за най-уязвимите в обществото. Съгласен съм с докладчика, г-н Звефка, че Регламент (ЕО) № 2201/2003 на Съвета относно компетентността и родителската отговорност не отговори на въпроса за признаване на осиновяванията и че предложеното законодателство би могло да допълни съществуващата регулация, запълвайки празнината в законодателството на признаване на осиновения в съответствие с международното право. Специално се позовавам на Хагската конвенция от 1993 г.

В съответствие с член 81, параграф 3 от Договора за функционирането на Европейския съюз съм съгласен, че Съветът, използвайки правото си на дерогация, може да създаде някои мерки, свързани със семейното право, които имат трансгранично значение. Единствената оправдана цел е формулирането на общо семейно право за европейски граждани, живеещи в различни страни на Съюза или които са се преместили в друга страна, така че да не се сблъскват с излишни и неоправдани пречки. Новият регламент обаче изисква да се приеме предварително от всяка една от държавите, дори и тези, които нямат нищо общо с казуса.

Въпреки това има и друг аспект, които е важно да бъде спазван, тъй като се отнася до суверенитета в областта на семейното право на държавите. Съгласно член 6 от проекта за регламент признаването и разпореждането за приемане, направени в държавата членка, могат да бъдат отказани, само когато правилата за компетентност не са спазени или приемането противоречи на обществения ред в държава членка. Ето защо всяка крайна намеса на ЕС в националната политика на държавите е неоправдана по тази тематика. Такъв е случаят и с моето предложение, в който е използван най-силният инструмент – регламентът.

  Jean-Marie Cavada, au nom du groupe ALDE. – Monsieur le Président, je veux remercier Mme Jourová et le rapporteur, M. Zwiefka, qui a fait un travail extrêmement précis et de très bonne qualité.

Je ne vais pas faire un long discours pour souligner ce que mes collègues ont déjà dit. Je soutiens donc pleinement ce rapport, qui a pour objectif d'imposer aux pays de l'Union européenne la reconnaissance automatique des ordonnances qui seraient rendues dans un des pays de l'Union, de façon à faciliter la vie des parents adoptifs qui circulent dans l'Union européenne.

Il y avait, jusqu'à présent, une contradiction terrible: l'Union européenne avait réussi à régler la question de la libre circulation des marchandises, des capitaux, des hommes et des femmes, mais pas celle des enfants adoptés. Nous sommes sur le bon chemin et je voudrais dire que ce qui me touche dans ce rapport, c'est qu'il tient compte du bien supérieur de l'enfant.

Par conséquent, je soutiens pleinement et remercie le rapporteur et la proposition de la Commission.

  Κώστας Χρυσόγονος, εξ ονόματος της ομάδας GUE/NGL. – Κύριε Πρόεδρε, οι διασυνοριακές υιοθεσίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα σημαντικό ζήτημα, το οποίο επηρεάζει τις τύχες χιλιάδων οικογενειών που προχώρησαν ή θέλουν να προχωρήσουν στην υιοθεσία παιδιού. Οι υπάρχουσες ρυθμίσεις όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν την προστασία παιδιών και γονέων αλλά ουσιαστικά δημιουργούν εμπόδια στην ελεύθερη μετακίνησή τους ανάμεσα στα κράτη μέλη της Ένωσης καθώς σε πολλές περιπτώσεις απαιτούνται επαναλαμβανόμενες γραφειοκρατικές διαδικασίες που συχνά αποτρέπουν οικογένειες από τη μετακίνησή τους σε άλλο κράτος μέλος. Η προστασία των παιδιών οφείλει να αποτελεί προτεραιότητα όλων μας και η διασυνοριακή αναγνώριση των πιστοποιητικών υιοθεσίας συμβάλλει σε αυτόν το στόχο. Παρότι υπάρχουν επιμέρους ζητήματα προς επίλυση, θεωρώ ότι, γενικά, η έκθεση του έγκριτου συναδέλφου κ. Zwiefka κινείται σε πολύ θετική κατεύθυνση και πρέπει με βάση αυτή να προχωρήσουμε ώστε να βελτιωθούν οι διαδικασίες εξέτασης των υποθέσεων υιοθεσίας, να αρθούν τα εμπόδια που ταλαιπωρούν χιλιάδες Ευρωπαίους πολίτες και κυρίως να μην πληρώνουν τα παιδιά το τίμημα της έλλειψης συνεργασίας μεταξύ των κρατών.

  Pascal Durand, au nom du groupe Verts/ALE. – Monsieur le Président, merci infiniment de me donner deux fois la parole, mais je n'en ferai pas un usage trop long.

Simplement, je voudrais tout d’abord remercier M. Zwiefka pour le travail qui a été accompli. Le sujet est un sujet difficile. Il touche parfois à la conscience, il touche aux règles de la famille, il touche donc au plus profond de ce qui constitue nos vies. M. Zwiefka a su trouver un terrain qui était un terrain d'intérêt supérieur. Il l'a dit, ce sont les mots qu'il a utilisés, et je veux les reprendre parce qu'ils justifient à la fois le rapport et le travail que nous avons fait tous ensemble, «l'environnement affectif» et «le bien-être de l'enfant». Merci, Monsieur Zwiefka, d'avoir fondé votre rapport sur ces deux notions: elles résument, effectivement, la position et le travail qui ont été les nôtres.

Cela a été dit – je ne le répéterai pas –, nous sommes là en présence d'un appel du cœur, pour faire en sorte que les enfants ne subissent pas, à travers l'Union, la disparité entre certaines législations. C'est là le travail que nous avons accompli. La reconnaissance automatique, Madame la Commissaire, est nécessaire. Et, effectivement, M. Cavada l'a dit à juste titre, nous ne pouvons pas avoir une libre-circulation pour les marchandises, une libre-circulation pour la finance et ne pas avoir, pour les enfants, cette même reconnaissance réciproque au sein de l'Union.

Je tenais donc à apporter mon soutien le plus vif à M. Zwiefka et à son rapport, et à remercier l'ensemble de mes collègues pour leur travail, en insistant auprès de Mme la Commissaire pour que l'intérêt supérieur des enfants soit pris en compte au sein de l'Union.

(L'orateur accepte de répondre à une question "carton bleu" (article 162, paragraphe 8, du règlement))

  Doru-Claudian Frunzulică (S&D), question "carton bleu". – Monsieur le Président, cher collègue, je crois en effet que l’objectif principal est de promouvoir les droits de l’enfant et c’est également l’objet de ma question.

Ne croyez-vous pas que les procédures pour l’adoption sont très longues? Aussi, je pense qu’il est nécessaire d’intensifier la coopération entre les autorités nationales pour aboutir à la mise en œuvre de cet important rapport.

  Pascal Durand (Verts/ALE), réponse "carton bleu". – Il n’y a pas de difficultés ni de désaccord entre nous. Oui, les procédures sont trop longues et nous essayons de faire en sorte qu’un espace juridique européen fasse qu’il y ait ce qu’on appelle l’exequatur, c’est-à-dire, en gros, qu’un État reconnaisse une adoption qui a eu lieu dans un autre État au sein de l’Union.

Cela existe pour un certain nombre d’autres droits et il faut que le droit de l’adoption en fasse partie, mais dans un contexte qui est particulier – je l’ai dit, ça touche parfois la conscience des gens. Il ne faut pas que l’enfant soit victime des disparités juridiques au sein de l’Union. C’est tout l’objet du rapport de M. Zwiefka, donc je pense que nous sommes d’accord pour mettre un terme à ces longues procédures.

  Jane Collins, on behalf of the EFDD Group. – Mr President, adoption is a wonderful alternative for otherwise unwanted children, or a child that’s left in an unsafe environment. But what concerns me about this report is that it’s another power grab by Brussels over the jurisdiction of family law. In the UK, there are strict laws about family courts, including the privacy of proceedings for what is and always will be a very emotive subject. But what I fear, with this latest demand for ‘more Europe’, is that the best interests of the child may be put second to the EU’s desire for more and more power. And what happens if it is a disputed adoption? If the grandparents want to adopt? Or one parent is actually fighting the case? How will that work if the child is taken across another country’s border, into another culture, or maybe where the child will be brought up speaking a different language? I believe that we all should be encouraging families to be strong and cohesive units, which is the best environment for bringing up a child, surely. We should not be making it easier for families to be torn apart.

(The speaker refused to take a blue-card question under Rule 162(8))

In this Parliament, a great deal of disrespect was shown to my colleague, Nigel Farage. Unfortunately, until our colleagues can show each other respect, I’m afraid I won’t take any more blue cards.

  Gilles Lebreton, au nom du groupe ENF. – Monsieur le Président, l’adoption internationale est un problème délicat qui nécessite de trouver un équilibre entre, d’une part, la prise en compte de l’intérêt des enfants et des familles, et, d’autre part, le respect de la souveraineté des États.

La convention de La Haye du 29 mai 1993 a réussi à réaliser cet équilibre délicat.

Faut-il dès lors se risquer à aller plus loin? C’est ce que pense le rapport Zwiefka.

Tout en reconnaissant les bonnes intentions de ce rapport, j’estime qu’il privilégie trop l’intérêt des enfants et des familles au détriment de la souveraineté des États.

Il étend en effet l’obligation de reconnaissance automatique aux adoptions nationales, ce qui me paraît imprudent, car si on n’y prend pas garde, cela risque d’obliger les États à reconnaître la validité des adoptions faites par des couples de même sexe ou encore des adoptions réalisées à la suite de gestation pour autrui. Or, beaucoup d’États européens n’admettent pas la validité de telles adoptions.

Le rapport préconise en outre la création d’un certificat d’adoption européen qui me semble s’immiscer de façon excessive dans les compétences des États membres.

Pour ces raisons je suis défavorable à ce rapport.

(L'orateur accepte de répondre à une question «carton bleu» (article 162, paragraphe 8, du règlement)

  Tadeusz Zwiefka (PPE), pytanie zadane przez podniesienie niebieskiej kartki. – Szanowny Kolego Lebreton! Chciałbym tylko zapytać, jak to możliwe, że z jednej strony akceptuje Pan konwencję haską z 1993 roku regulującą tylko i wyłącznie adopcje o charakterze transgranicznym, międzynarodowym (przeciwko którym zresztą później się Pan trochę nielogicznie wypowiada), a nie chce Pan się zgodzić na poszanowanie decyzji adopcyjnej wydanej w kraju. Państwo przecież zawsze zabiegają o to, żeby szanować krajowe systemy prawne. I o to właśnie chodzi w tym sprawozdaniu, żeby szanować krajowy system prawny.

  Gilles Lebreton (ENF), réponse “carton bleu”. – Vous avez imaginé en effet, quelques garde-fous dans votre rapport, notamment la réserve de l’ordre public national. Le problème, voyez-vous, c’est que je sais très bien comment fonctionne l’Union européenne. Dans un premier temps, elle se contente d’un texte modéré et puis au bout de plusieurs années, on nous expliquera qu’il faut davantage d’intégration et vos réserves, cher collègue, sauteront.

  Rosa Estaràs Ferragut (PPE). – Señor presidente. Presentamos hoy una propuesta de Resolución más un anexo que lo que pretende es llenar un vacío legal y dar recomendaciones detalladas y muy concretas para la elaboración de un Reglamento que pueda llenar este vacío legal y pueda abordar el reconocimiento transfronterizo de las adopciones. Qué duda cabe de que las familias, hoy, en Europa, se mueven y, en muchos casos, estas familias tienen hijos adoptados. En algunos países no hay problemas, pero en otros sí hay problemas, porque para que haya un reconocimiento entre el adoptado y el adoptante se necesita establecer, en algunos países, un procedimiento judicial adicional. Eso genera inestabilidad en las familias y eso va contra todos los derechos del niño y contra la propia Convención de La Haya.

Por lo tanto, lo que se pide aquí, yo creo que con mucho acierto —y nuestro ponente Tadeusz Zwiefka, ha sido, yo creo, un gran empuje para que esto pueda ver la luz— es un marco jurídico claro que dé seguridad jurídica, que proporcione a las familias de los niños una familia estable. Y para eso se proponen unas normas mínimas en adopción, se propone mayor cooperación, se propone, también, que se respete la Convención de La Haya, porque todos la han firmado, pero luego en la ejecución hay problemas. Y, por último, que sea automático este reconocimiento transfronterizo de las adopciones.

  Evelyn Regner (S&D). – Herr Präsident! (Die Rednerin spricht ohne Mikrofon.) ... darum. Und dementsprechend ist der Vorschlag der Kommission und vor allem die von Herrn Zwiefka als Berichterstatter geleistete Arbeit ausdrücklich anzuerkennen. Wir müssen als Europäische Union eine Union der Bürgerinnen und der Bürger sein. Das heißt auch, unnötige bürokratische Hürden aufgrund mangelnder Zusammenarbeit der nationalen Behörden abzubauen. Es geht darum, eben aus Gründen des Kindeswohls Adoptionen möglichst leicht zu ermöglichen und all diese Hürden dementsprechend zu beseitigen.

Ich möchte allerdings auch darauf hinweisen, dass wir im Jahr 2017 angekommen sein sollten, und daher noch einmal darauf hinweisen, dass wir als Europäisches Parlament endlich dafür sorgen sollten, dass lesbische und schwule Paare in ganz Europa in diesem Zusammenhang die gleichen Rechte haben. Nochmals: aus Gründen des Kindeswohls.

  Jiří Maštálka (GUE/NGL). – Pane předsedající, paní komisařko, zabýváme se tématem přeshraničních aspektů osvojení. Chtěl bych nejprve poděkovat zpravodaji za skvěle odvedenou práci a vyjádřit mu plnou podporu. V současnosti neexistují žádná evropská ustanovení pro uznávání vnitrostátních rozhodnutí o osvojení. To vytváří značné problémy pro evropské rodiny, které se poté, co si osvojily dítě, přestěhovaly do jiného členského státu. I jako lékař jsem přesvědčen, že rodinné prostředí vytváří nejlepší možné podmínky pro zdravý vývoj dítěte a jakékoliv jiné prostředí mu rodinu nikdy nedokáže plnohodnotně nahradit. Svazek, který osvojením vzniká, nahrazuje plnohodnotně vztah rodinný a to z právního, psychologického i společenského hlediska. Já doufám, že se nám podaří odstraňovat překážky přeshraničních aspektů osvojení a tím zároveň i snižovat množství dětí odkázaných na výchovu ve státních zařízeních.

  Anna Maria Corazza Bildt (PPE). – Mr President, too many children in Europe are deprived of a family due to bureaucracy, and too often children live in a judicial limbo in which their rights are not recognised throughout the EU. And that is why I fully support your report, Tadeusz, calling for mutual recognition and common standards for adoption. We have to address fragmentation and hurdles in the EU and increase judicial cooperation between the Member States, including through the European e-Justice portal. We need common minimum standards to enable Member States to exchange good practices without prejudice to national laws on adoption.

That is important. Adoption procedures will remain a national competence as much as family laws, but too many families cannot fully enjoy the freedom of movement of the European Union, and I support the proposal for a regulation on automatic mutual recognition of cross-border adoption orders, to ensure that the rights of adopted children are recognised and respected across the EU. As a co-Chair of the Intergroup on Children’s Rights in this Parliament, I am committed to make sure that the best interests of the child are recognised in all the adoption procedures.

  Victor Negrescu (S&D). – Domnule președinte, subiectul adopțiilor a devenit o temă din ce în ce mai importantă odată cu creșterea mobilității persoanelor. Raportul vine cu o soluție propunând elaborarea unor standarde minime comune pentru adopții. Chiar dacă sunt considerate mai degrabă orientări de bune practici, toate părțile recunosc că orice hotărâre de adopție trebuie pronunțată exclusiv în interesul copilului și analizată în funcție de caracteristicile individuale. Raportul stipulează că, la nivel european, trebuie să li se ofere dreptul părinților biologici să recurgă la toate căile de atac legale, înainte să înceapă procedurile de adopție. Astfel, unele probleme apărute între statele membre sau chiar cu țările terțe ar putea fi tratate mai transparent și s-ar asigura măsuri care să protejeze copiii. În aceste condiții, cazuri precum cele ale familiei Barbu din Marea Britanie sau familiei Bugnariu dintr-o țară terță precum Norvegia vor fi tratate cu o mai mare claritate, cu atât mai mult cu cât raportul indică necesitatea ca autoritățile consulare competente să fie permanent informate cu privire la orice decizie de adopție propusă în ceea ce privește un copil care este cetățean al unui alt stat membru, dar cel mai important este că drepturile copiilor vor fi protejate.

  Ángela Vallina (GUE/NGL). – Señor presidente, en la Comisión de Peticiones de este Parlamento hemos recibido estos años más de trescientas peticiones de particulares, de personas que sufrían problemas con la adopción de menores, y en muchos casos solo porque un país no reconoce la adopción dictaminada por un juzgado o una administración de otro país. Por eso, hoy estamos contentos de aprobar esta Resolución que va a exigir al Consejo una herramienta jurídica necesaria.

Pero, sin embargo, también echo en falta que no hablemos de los nuevos modelos de familia que existen y que además no se pueden ocultar. Echo en falta valentía para hablar de las adopciones por parejas del mismo sexo o por personas solteras, por poner ejemplos.

Se trata, en definitiva, con esto, de avanzar y de cimentar una Europa de los derechos civiles y sociales. No, desde luego, de las fronteras, de las burocracias o de la discriminación.

  Jiří Pospíšil (PPE). – Pane předsedající, já velmi vítám tuto zprávu. O otázce přeshraničního osvojení se v Evropské unii debatuje již mnoho let. Pamatuji si na debatu v roce 2009, kdy Česká republika předsedala EU, a tehdy jsme vedli debatu, jestli upravit jedno evropské právo, jednu evropskou adopci nebo postavit naopak dopředu princip vzájemného uznávání. Já považuji za správné, že nakonec zvítězila myšlenka vzájemného uznávání, která v zásadě neposiluje princip evropské integrace rodinného práva, ale naopak věří v to, že jednotlivé státy jsou schopny v rámci své jurisdikce provádět adopce správně. Takže já myšlenku velmi vítám, je podle mého názoru kompromisem mezi těmi, kteří chtějí zefektivnit přeshraniční aspekty adopcí na jedné straně, a těmi, kteří nechtějí jednotné evropské rodinné právo. Ta oprava je správná a gratuluji panu zpravodaji a doufám, že v praxi bude fungovat.

  Nicola Caputo (S&D). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, l'interesse superiore del bambino è connaturato nel rispetto dei suoi diritti fondamentali, di cui si può avere reale contezza solo se si è in grado di invertire la prospettiva cambiando l'angolo visuale dall'adulto al bambino. Agevolare questa capacità è compito delle istituzioni e di tutti gli attori sociali, in primis la famiglia.

Nelle adozioni internazionali – che sono un incontro di affetti, ma anche di culture profondamente diverse – il nucleo protettivo familiare si sviluppa con un rapporto trilatero: minore, genitore adottivo e biologico, con peculiari elementi di estraneità tipici del diritto internazionale privato. Nell'adozione transfrontaliera poi si nascondono incertezze giuridiche più grandi a causa innanzitutto delle differenti procedure di riconoscimento nazionali e della divergenza dei principi guida.

L'unico rimedio e punto di riferimento primario per qualsiasi procedura di adozione transfrontaliera resta quindi il rispetto sostanziale e non formale dell'articolo 21 della Convenzione delle Nazioni Unite sui diritti del fanciullo.

  Γεώργιος Επιτήδειος ( NI). – Κύριε Πρόεδρε, η ανάγκη απόκτησης παιδιών από διάφορες οικογένειες πολλές φορές καλύπτεται μέσω της υιοθεσίας παιδιών από χώρες διαφορετικές της χώρας των γονέων. Επειδή κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να ζει σε περιβάλλον αγάπης, στοργής και φροντίδας, θα πρέπει η διεθνής υιοθεσία να διέπεται από κανόνες που εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο δεδομένο και εφαρμόζονται, ει δυνατόν, από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Οι τυπικές διαδικασίες αυτής της υποθέσεως δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Το βασικό στοιχείο είναι να δοθεί η δυνατότητα στο παιδί να μεγαλώσει ισορροπημένα και αρμονικά και γι’ αυτό οι οικογένειες που αναλαμβάνουν υιοθεσία πρέπει να επιδεικνύουν την απαιτούμενη σοβαρότητα και τον αναγκαίο σεβασμό απέναντι στο παιδί. Τέλος, θέλω να επισημάνω ότι, για να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά και να μην έχει ψυχολογικά προβλήματα, θα πρέπει να μεγαλώσει σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως, με τους δύο γονείς, και με τη μητέρα και με τον πατέρα, και να μην αποτελεί υιοθεσία ενός παιδιού μέσον ικανοποιήσεως νοσηρών σκοπιμοτήτων και διαφόρων μη επιτρεπομένων εμμονών.

  Věra Jourová, Member of the Commission. – Mr President, honourable Members, giving priority to the interests of the child may be found in international law and in Member States’ law, and to that end it is necessary to consider two things: that these interests be properly translated into the procedural rules, because they should not be unnecessarily bureaucratic and lengthy; and also how they are applied.

That is why I am in favour of doing much more in conjunction with the Member States, for instance in the field of training of judges and professionals. The Commission will consider adding this as a new topic amongst other topics: where we train judges on victims’ rights, procedural safeguards for children, Brussels IIA, etc., this could also be covered. So this is my commitment to you from today’s discussion.

On the new legislation: family law is the domain of the Member States. We must be very careful here because these are emotional and sensitive topics; unanimity is required for a very good reason. So we will consider this call for legislation, but, as I said before, it must be evidence-based, there must be a test of whether this is a severe pan-European problem; whether there is strong demand from the Member States that we have a European solution; and the third important thing is whether the European Union has any legal competence to regulate on this.

  Tadeusz Zwiefka, sprawozdawca. – Panie Przewodniczący! Króciutko: chciałbym bardzo serdecznie podziękować wszystkim koleżankom i kolegom, którzy zabrali głos w czasie dzisiejszej debaty, pokazującej jednoznaczne poparcie dla takiego właśnie podejścia do procedur adopcyjnych. Procedur szalenie ważnych, bowiem mówimy o naszych dzieciach, o naszej przyszłości. Zagwarantowanie dobra dziecka, jego prawidłowego rozwoju jest naszym absolutnym obowiązkiem i priorytetem.

Przy całym szacunku dla przepisów zawartych w konwencji haskiej z 1993 r. o międzynarodowej adopcji dzieci, tam jest mowa tylko i wyłącznie o adopcjach międzynarodowych. Sprawozdanie, nad którym dzisiaj będziemy głosowali w naszej Izbie mówi o uznawaniu krajowych orzeczeń adopcyjnych, i to jest zasadnicza różnica. W tym obszarze nie mamy żadnych regulacji. Stąd moja propozycja, poparta bardzo szeroko podczas dzisiejszej debaty i wychodząca naprzeciw oczekiwaniom rodziców, by ich przenoszenie się do innego państwa członkowskiego nie komplikowało życia, w przypadku gdy towarzyszą im adoptowane dzieci.

Bardzo serdecznie dziękuję wszystkim, którzy razem ze mną pracowali nad tym sprawozdaniem. Nietrudno sobie wyobrazić, ile różnych kwestii można by było poruszyć w takim sprawozdaniu, ale dziękuję za to, że koleżanki i koledzy zechcieli skupić się na pracy w zakresie, który jasno określiłem na początku, że nie wrzucaliśmy do tego sprawozdania kwestii, które nie mogą się w nim pomieścić. Dziękuję bardzo raz jeszcze za debatę oraz za obietnicę ze strony Komisji, że będziemy przygotowywać kolejne rozporządzenia, które ułatwią życie naszym rodzinom.

  Przewodniczący. – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się w czwartek 2 lutego 2017 r.

Oświadczenia pisemne (art. 162)

  Daniel Buda (PPE), în scris. – Investiţia în copii este o investiţie în viitorul societăţii noastre, iar creşterea şi educarea acestora în condiţii decente și sigure trebuie să fie permanent în atenția tuturor, indiferent de locul în care se află. În acest context, vorbim despre adopțiile transfrontaliere și despre interesul superior al copilului în astfel de situații. Protecţia copilului este prioritară în orice situaţie, iar în cazul adopţiilor cu caracter transfrontalier intervin o serie de factori care trebuie luați în seamă pentru a garanta protejarea intereselor copiilor. Susțin importanța elaborării unor standarde minime comune pentru adopții, dar și necesitatea unei mai bune cooperări în materie de justiție civilă în domeniul adopțiilor. Întrucât, la nivel european, nu există un cadru obligatoriu pentru recunoașterea hotărârilor de adopție pronunțate în urma unei proceduri naționale, se impune o acțiune legislativă, astfel încât dreptul cetățenilor europeni la viața de familie și la libera circulație să fie respectat în permanență. Comisia și Consiliul trebuie să identifice mecanisme care să garanteze protejarea intereselor copiilor, cetățeni europeni, și atunci când aceștia trăiesc în afara spațiului Uniunii Europene. Este extrem de important ca, în astfel de situații, copiii să aibă posibilitatea de a menţine legătura cu fundalul cultural, de a învăţa şi de a folosi limba maternă.

  Monika Flašíková Beňová (S&D), písomne – Proces súvisiaci s osvojením či adopciou dieťaťa nie je jednoduchý. O jeho výsledku rozhoduje súd na základe návrhu žiadateľov. V prípade pozitívneho výsledku majú osvojitelia pri výchove detí rovnakú zodpovednosť, práva a povinnosti ako biologickí rodičia. Nedorozumenia však môžu vznikať pri cestovaní, či sťahovaní sa s takýmito deťmi do iných krajín. V súčasnosti, bohužiaľ, neexistuje žiaden medzinárodný ani spoločný európsky rámec, ktorý by zabezpečoval automatické uznávanie vnútroštátnych rozhodnutí o osvojení. Výsledkom nebudú žiadne záväzné regulácie. Ide skôr o vypracovanie odporúčaní a najlepších postupov, podľa ktorých by takéto rodiny, napríklad pri presťahovaní sa do iného štátu v rámci Európskej únie, nemuseli dodatočne žiadať o uznanie už vydaného domáceho rozhodnutia. Odstránili by sa tým niektoré administratívne prekážky a posilnila ochrana práv detí, ako aj ich rodičov. Zjednodušilo by im to život a aspoň v tejto oblasti by boli uchránení od prípadných ďalších stresových situácií.

  Enrico Gasbarra (S&D), per iscritto. – In materia di adozioni sono ancora troppo numerosi gli ostacoli che si frappongono per i tanti casi transfrontalieri che toccano migliaia di famiglie. Con la relazione del collega Zwiefka si pongono sul tavolo misure che da tempo tanti cittadini europei aspettavano. Apprezzo lo sforzo fatto per suggerire proposte omogenee e complessive: reputo anche io che introdurre un regolamento generale possa essere davvero uno strumento di grande efficacia. Mi preme in particolare evidenziare la previsione di norme minime comuni per le adozioni, fondate in particolare sulla convinzione che ogni provvedimento di adozione sia emanato puramente nell'interesse del bambino, e sia valutato in base alle specifiche caratteristiche di ciascun caso. Lo scambio di informazione tra le autorità consolari competenti in merito all'adozione di un bambino avente la nazionalità di un altro Stato membro sarebbe già un passo avanti concreto e di immediata applicazione, e auspico che la Commissione a partire da alcuni degli esempi suggeriti possa proporre norme rapide ed efficaci.

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (S&D), na piśmie. – Przestrzeganie art. 21 Konwencji ONZ o prawach dziecka powinno stanowić podstawę dla wszelkich procedur, działań i strategii dotyczących adopcji o charakterze transgranicznym. W tym kontekście należy poprawić dostęp obywateli do pełnych informacji na temat aspektów prawnych i procesowych adopcji krajowej w państwach członkowskich, co ułatwiłoby adopcję międzynarodową, zwiększając tym samym liczbę adoptowanych dzieci. Zgadzam się, że portal „e-Sprawiedliwość” mógłby być odpowiednim miejscem do wyszukiwania takich informacji. Uważam, że Komisja Europejska powinna przeprowadzić analizę skarg dotyczących adopcji transgranicznych bez zgody rodziców. Takie przypadki nie powinny mieć miejsca. Kiedy dziecko skierowane do adopcji jest obywatelem innego państwa członkowskiego, wydanie jakiejkolwiek decyzji powinny poprzedzać konsultacje z organami konsularnymi danego kraju oraz z rodziną dziecka tam zamieszkującą. Powinno się zachęcać europejskich rzeczników praw dziecka do bliższej współpracy i koordynacji w ramach współpracy w obrębie Europejskiej Sieci Rzeczników Praw Dziecka. Takie działania mogłyby obejmować udział w finansowanych przez UE projektach w dziedzinie szkolenia kadr wymiaru sprawiedliwości.

  Julia Pitera (PPE), na piśmie. – Obecnie brak jest w Unii Europejskiej mechanizmu regulującego automatyczne uznawanie krajowych orzeczeń o adopcji wydanych w państwach członkowskich. Komplikacje mogą więc powstać w sytuacji, kiedy dziecko zostało adoptowane w systemie krajowym, a następnie rodzice podejmą decyzję o przeprowadzce do innego państwa członkowskiego. Wtedy takie rodziny mogą zostać zobligowane do poddania się dodatkowym, specjalnym procedurom uznania adopcji w innym państwie członkowskim lub nawet do ponownej adopcji dziecka. A jeśli adopcja nie zostanie uznana, oznacza to, że rodzice natrafią na przeszkody w sprawowaniu władzy rodzicielskiej. Nie będą mogli np. zgłosić dzieci do szkoły lub wyrazić zgody na przeprowadzenie operacji, jeśli dziecko zachoruje. Brak pewności prawa w tej dziedzinie może więc stanowić istotną przeszkodę dla swobodnego przemieszczania się rodzin. Dlatego uważam, że uznawanie krajowych adopcji powinno być automatyczne, chyba że takie uznanie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego lub państwo członkowskie, w którym adopcja miała miejsce, nie posiadałoby jurysdykcji. Te dwa wyjątki powinny zostać zachowane. Są one zresztą uwzględnione w propozycji legislacyjnej. Dlatego chciałabym jednoznacznie poprzeć tekst zaproponowany przez posła Zwiefkę.

  Емил Радев (PPE), в писмена форма. – Уважаеми колеги, съществуват много проблеми в областта на трансграничните осиновявания, които засягат множество семейства и интересите на техните деца. Аз ще се спра на три от тях. Първо, и най-важното, призовавам Европейската комисия да предприеме необходимите мерки за спиране на порочните практики на осиновяване на деца без разрешението на биологичните им родители в Европейския съюз. Имаме много такива случаи във Великобритания, които направо са се превърнали в бизнес. Надявам се да бъдат направени съответните промени това да се случва само в крайни случаи и то за изключителна защита на висшия интерес на детето. Второ, трябва да насърчим сътрудничеството и обмена на информация, както между съдилищата, които се занимават с осиновявания, така и между социалните служби и националните администрации на държавите членки. Трето, при случаите на трансгранични осиновявания бих искал да акцентирам върху нуждата от зачитане на културните и социалните традиции според произхода на детето. Защото в най-добър интерес на детето е то да остане в кръга на своето семейство, дори и то да не е в обичайното местопребиваване на детето. Подкрепям предложението за въвеждането на общ формуляр за признаването на тези трансгранични осиновявания, тъй като това ще улесни и ще спести средства на родителите. Благодаря за вниманието!

  Laurenţiu Rebega (ENF), în scris. – Țin să subliniez că domeniul dreptului familiei la nivel național, deci și adopția, este de competența statelor membre. Atunci când persoanele decid să se mute într-un alt stat membru al Uniunii, apar însă dificultăți legate de recunoașterea și rezolvarea pe cale legală a situației juridice a acestor persoane. Totuși, nu înțeleg de ce este nevoie să creăm o nouă legislație, să impunem noi reguli, în loc să utilizam pârghiile de care dispunem deja, pentru a cointeresa statele membre să ajungă la o abordare uniformă în domeniul adopțiilor. Pe de o parte, trebuie susținute instruirea funcționarilor și judecătorilor naționali implicați în adopții, schimbul de experiență și îmbunătățirea cooperării între aceștia. Pe de altă parte, statele membre trebuie încurajate să evite birocrația inutilă în domeniul adopțiilor. Să nu uităm că ceea ce trebuie să primeze este interesul superior al copilului. În fiecare din țările noastre sunt destui copii abandonați. Este important ca fiecare stat membru să ușureze procedurile naționale, pentru ca acești copii să se poată bucura pe deplin de toate drepturile, și, în primul rând, de dreptul de a avea o familie.

  Claudia Țapardel (S&D), în scris. – Fiecare copil din lume are dreptul la o familie și la un mediu în care să fie iubit și în care să primească educația necesară pentru viața de adult. De aceea, consider că instituțiile europene au o responsabilitate morală de a proteja drepturile fiecărei familii și mă bucur că Parlamentul este primul care propune un set de măsuri pentru cei care au adoptat copii și vor să se bucure de libertatea de a se stabili în alt stat decât cel de origine. În contextul în care numărul cuplurilor și familiilor internaționale este în continuă creștere, legislația comunitară trebuie să se adapteze noilor realități și să ofere oricărei familii din Europa garanția că drepturile sale vor fi recunoscute și respectate de către autoritățile din toate statele membre. Totodată, este regretabil că executivul european nu a răspuns încă la solicitarea PE din 2011 de a lua măsuri de reglementare a aspectelor transfrontaliere în materie de adopție. Aici nu este vorba doar de apărarea unor principii, ci și de protejarea în situații concrete a drepturilor tuturor părinților și copiilor din Uniunea Europeană, oriunde s-ar afla aceștia.

  Valdemar Tomaševski (ECR), raštu. – Tema, apie kurią šiandien kalbame yra labai svarbi ir susijusi su aspektais, darančiais įtaką visam vaiko gyvenimui. Turėdami tai omenyje, privalome nepamiršti, kad įvaikinimo srityje labai svarbu priimti visus sprendimus siekiant vaiko gerovės, gerbiant pagrindines vaiko ir tėvų teises. Įvaikinimo tikslas nėra suteikti suaugusiems teisę į vaiką, bet užtikrinti vaikui stabilią aplinką, kurioje jis harmoningai augs, supamas priežiūros ir meilės. Nepamirškime, kad tarpvalstybinis įvaikinimas turėtų būti vykdomas tik kraštutiniu atveju, nes tai visam laikui nukerta vaiko ryšius su jo kilmės šalimi. Nustatant teisines normas reikėtų siekti pusiausvyros tarp įvaikinto vaiko teisių į savo tapatybės pažinimą ir biologinių tėvų teisių. Jokiu būdu vaikas negali būti atimamas iš tėvų ir atiduodamas tarpvalstybiniam įvaikinimui dėl tėvų skurdo. Atitinkamos kompetentingos valstybių narių institucijos neturėtų pripažinti tokių atvejų, kai materialinės biologinių tėvų sąlygos sudaro išskirtinį pagrindą ir motyvą atimti iš jų tėvų valdžią ir atiduoti vaiką įvaikinimui. Tai nepriimtina ir turi būti aiškiai apibrėžta teisės aktuose. Taip pat reiktų suteikti biologiniams tėvams galimybę pasinaudoti visomis teisių gynimo priemonėmis siekiant išspręsti neigiamą jiems sprendimą. O įvaikinimo atveju vaikas turėtų pakliūti į pilną šeimą, kurioje yra ir motina, ir tėvas.

  Romana Tomc (PPE), pisno. – V tem trenutku ni zavezujočih evropskih okvirov za priznanje čezmejnih posvojitev. Z obstoječo Haaško konvencijo je določen le sistem upravnega sodelovanja kadar posvojitelji in otroci ne bivajo v isti državi. Tako pravica evropskih državljanov do družinskega življenja, kot pravica do prostega gibanja sta na vrhu prioritet Evropske ljudske stranke in Slovenske demokratske stranke. Močno se zavzemam za to, da bi EU zagotovila jasen pravni okvir, ki bi olajšal življenje mnogim družinam. Nesprejemljivo se mi zdi, da bi morali starši, ki se na primer selijo v tujino, ponovno dokazovati pravico skrbništva nad svojimi otroci, kar se lahko zgodi pri vpisu v šolo ali pri urejanju zdravstvenega zavarovanja. Evropsko potrdilo o posvojitvah je zato dober predlog, ki bi mnogim družinam prihranil nepotrebne birokratske postopke.V Parlamentu smo slišali mnogo razprav glede vprašanja subsidiarnosti držav članic na področju čezmejnih posvojitev. Ob tem je pomembno vedeti, da bo zakonodaja držav članic s področja družinskega prava še vedno spoštovana. Z zakonodajo bi lahko onemogočili nepotrebne zaplete mnogih družin, prav tako pa bi zagotovili spoštovanje pravice posvojenega otroka do stabilnega pravnega položaja. Tako bomo ravnali v dobro otrok.

PRÉSIDENCE DE MME Sylvie GUILLAUME
Vice-présidente