Fuldstændigt Forhandlingsreferat

Mandag den 12. juni 2017 - Strasbourg

19. Statsløshed i Syd- og Sydøstasien (kortfattet forelæggelse)

  President. – The next item is the report by Amjad Bashir, on behalf of the Committee on Foreign Affairs, on statelessness in South and South—East Asia (2016/2220(INI)) (A8-0182/2017).

  Amjad Bashir, rapporteur. – Mr President, I am honoured to address today’s plenary as the rapporteur for the report on Statelessness in South and South East Asia. For the overwhelming majority of colleagues in the Committee on Foreign Affairs, it was felt that this report was worth embracing – from the very first draft through to the final text – unequivocally, and irrespective of political affiliation, because we are deeply appalled at the UN Refugee Agency’s estimates that 135 million children under the age of five, across the South and South East Asia region, have not had their births registered and are at risk of becoming stateless. We are mindful that being a Rohingya, for instance, (the largest stateless ethnic group in the world) equals living literally in the shadows, as a non—person in the eyes of the authorities, unable to stay in, unable to move out, stripped of property rights and denied access to health, education and the right to start a business.

As a proud British Conservative, I uphold a rich tradition that champions the cause for the small state, both in number and regulatory functions. The raison d’être of the state, anywhere in the world, is to defend, protect and enforce the rule of law so that each and every individual is genuinely free. People of all ethnic, religious and cultural backgrounds must have their unalienable rights protected, down to the last individual, because the smallest minority is the individual.

My thinking is influenced by Aristotle’s emphasis on the individual. Our prosperity in Europe is the result of the consciousness that no one should be above the law. It was the Magna Carta, in the early 13th Century, and the contributions of Thomas Hobbes and John Locke on the social contract, that paved the way forward. As in 18th Century Prussia, those at the mercy of the Myanmar authorities must be able to stand up and say that there are judges in Berlin. The Myanmar authorities’ failure to fulfil these essential state functions must spur the international community to act. We must recognise the progress made in Indonesia, Cambodia and Vietnam. However, there are still millions who are stateless and persecuted every day because of it. Enhanced political and economic relations with Europe go in tandem with individual freedoms and the rule of law. These are the messages that Myanmar, and any other country in this region and the world, must be reminded of. I am proud of this House, honourable colleagues, because we seized this noble opportunity to focus across the political spectrum on the absolute essentials of life, liberty and the right to happiness. Tomorrow’s vote will provide hope to those who are suffering and ensure that promoting citizenship is a priority for the EU.

Catch-the-eye procedure

  Jiří Pospíšil (PPE). – Pane předsedající, já jsem chtěl vystoupit na podporu zprávy pana Bashira. Před několika měsíci jsme zde na plénu v rámci lidskoprávních bodů projednávali velmi složitou situaci Rohingyů a to, jak je tamní země, Myanmar, kdysi Barma, potlačuje. A jak z toho, že tito obyvatelé nemají občanství své země, jak na základě toho jsou šikanováni, perzekuováni a já se nebojím říct, že dokonce dochází k určitým genocidním praktikám. Rohingyové nejsou jedinou etnickou skupinou v jihovýchodní Asii, těch skupin je více a je dobře, že dnes vzniká obecný materiál, který jasně říká, že chceme, aby tyto země v Asii respektovaly úmluvy OSN z počátku šedesátých let, které jasně říkají, že člověk má právo na občanství, má právo na občanství země, kde se narodí, pokud nezíská jiné občanství. A měli bychom tento princip vynucovat a chtít v mezinárodních vztazích, aby byl uplatňován.

  Csaba Sógor (PPE). – Elnök Úr, egyetértek a jelentésnek azon megállapításaival, amelyek a hontalanság jelenségének visszaszorítását és felszámolását tartják kívánatosnak, és kiemelik a burmai és bangladesi hontalanok elfogadhatatlan helyzetét. Támogatom azt a megközelítést, hogy minden helyzet különböző, ám eltérő történelmi okok nem szolgáltathatnak alapot a hontalanság állapotának szándékos fenntartására egyes államok által. Ugyanakkor felhívnám a figyelmet rá, hogy az Európai Unióban még mindig több százezer ember él hontalanként, és ők nem menekültek. Senki sem vitatja a balti nemzetek Szovjetunió általi elnyomását, ám valóban meg kellene már haladni ennek a korszaknak a gondolkodását. Hogyan fogalmazhatunk meg kritikát olyan távoli országokkal szemben, mint Burma vagy Banglades, ha mi, a fejlett európaiak ugyanazt a politikát követjük? Ez a gyakorlat nemzetiségi alapú diszkrimináció az Európai Unió területén, ám nem beszélünk róla. Úgy teszünk, mint amikor egy család egy kellemetlen eseményről nem vesz tudomást, hátha megoldódik magától. Nem fordíthatjuk el a fejünket a saját problémáinkról, miközben hangosan ostorozunk másokat Bangladesben vagy Mianmarban.

  Herbert Dorfmann (PPE). – Herr Präsident! Danke, dass Sie mir das Wort geben. Als selbst Angehöriger einer Minderheit kann ich nur nachfühlen, wie schwierig es für eine Gruppe sein muss, wenn ihr selbst eine Staatszugehörigkeit verwehrt wird. Ich denke, es ist richtig, dass wir in diesem Zusammenhang auch über die Situation der Rohingya sprechen. Ich muss aber auch sagen, ich hatte vor wenigen Wochen die Chance, mehrere Tage in Myanmar zu sein und sowohl Frau San Suu Kyi zu treffen als auch die von Kofi Annan geführte Kommission betreffend den Rakhine State. Ich glaube, es wäre richtig gewesen, wenn wir in dieser Entschließung zumindest auf die von Kofi Annan geführte Arbeitsgruppe hingewiesen hätten und darauf hingewiesen hätten, dass Frau San Suu Kyi derzeit sehr bemüht ist, die Situation zu verbessern, trotz aller Schwierigkeiten, die es im Gebiet gibt. Ich denke, das wären wir der Friedensnobelpreisträgerin schuldig gewesen. Ich glaube, es wäre richtig, wenn wir nicht nur verurteilen, sondern wenn wir den Staat Myanmar effektiv auch ermuntern würden, jetzt endlich in dieser Sache weiterzukommen und eine gute Lösung zu finden.

  Νότης Μαριάς ( ECR). – Κύριε Πρόεδρε, για το δράμα των Ροχίνγκια έχουμε συζητήσει αρκετές φορές σε αυτήν εδώ την αίθουσα και είχαμε την ευκαιρία να καταγγείλουμε την απαράδεκτη και παράνομη συμπεριφορά της Μιανμάρ απέναντι σε αυτή τη μειονότητα, σε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι, κυρίως για θρησκευτικούς αλλά και εθνοτικούς λόγους, διώκονται και δεν έχουν καμία τύχη και κανένα δικαίωμα στη Μιανμάρ. Βλέπω, όμως, ότι υπάρχουν προβλήματα και με τους χιλιάδες Μπιχάρι, οι οποίοι αντιμετωπίζονται αντίστοιχα από το Μπανγκλαντές. Παρακολουθούμε προβλήματα σε όλη πλέον την Ασία. Το γεγονός ότι δεν καταγράφονται οι γεννήσεις και έχουμε 136 εκατομμύρια παιδιά που δεν έχουν πιστοποιητικό γεννήσεως, πραγματικά, αποδεικνύει την οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όμως, αναφέρομαι στο σημείο 10 της έκθεσης που επισημαίνει ότι το δικαίωμα παροχής ιθαγένειας ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα κάθε κράτους και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό.

  Arne Gericke (ECR). – Herr Präsident! Staatenlosigkeit, 135 Millionen Kinder – das ist schon ein Problem, das für sich spricht. Keine Eigentumsrechte, keine Gesundheitsversorgung. Aber wir haben noch eine andere Form der Staatenlosigkeit, und die ist in unserer Kolonialgeschichte begründet. Die Insel Neuguinea ist geteilt zwischen Papua-Neuguinea und West-Papua. West-Papua gehörte zu dem Kolonialgebiet der Holländer, und als es da zur Unabhängigkeit seitens Indonesiens kam, wurde Indonesien empfohlen, diese Inselhälfte Papua-Neuguinea zuzuschlagen. Mittlerweile sind 54 % der Bevölkerung versetzt worden, auf die Inseln übertragen worden, heimatlos geworden, in dieser Form auch staatenlos. Es sind nur noch 46 % der ursprünglichen Bevölkerung da, die ein hohes Maß an Sprachen und Stämmen hat, so dass es dort unwahrscheinlich schwer ist, wieder aufzuräumen. Ich denke, das ist ein Auftrag, den wir als ehemalige Kolonialmächte haben, hier wieder aufzuräumen und zu sagen: Leute, dieser Zustand kann so nicht beibehalten werden.

  Γεώργιος Επιτήδειος ( NI). – Κύριε Πρόεδρε, ένα από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα είναι και το δικαίωμα κάθε ατόμου να έχει την ιθαγένεια της χώρας στην οποία γεννήθηκε. Δυστυχώς, την αρχή αυτή δεν την εφαρμόζουν όλες οι χώρες του κόσμου. Υπάρχουν ορισμένες χώρες στη Νότια Ασία και στη Νοτιοανατολική Ασία, κυρίως η Μιανμάρ και το Μπανγκλαντές, που για διαφόρους λόγους, οι οποίοι εξυπηρετούν απαράδεκτες σκοπιμότητες, δεν χορηγούν την ιθαγένεια στους υπηκόους τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι να μην μπορούν, ούτε να βρουν εργασία, ούτε να παντρευτούν για να δημιουργήσουν οικογένεια, ούτε να έχουν περίθαλψη, και στο τέλος να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους παρά τη θέλησή τους. Πολλοί από αυτούς έρχονται ως παράνομοι κυρίως μετανάστες σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με αποτέλεσμα να επιδεινώνουν το ήδη υπάρχον πρόβλημα της παράνομης μεταναστεύσεως. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να αποδείξει ότι πράγματι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλει να πιέσει τις χώρες αυτές να υπακούσουν στη διεθνή νομιμότητα, να δώσουν ιθαγένεια στους υπηκόους τους και με αυτόν τον τρόπο να εξυπηρετήσουν, γενικότερα, τα ανθρωπιστικά συμφέροντα.

(End of catch-the-eye procedure)

  Christos Stylianides, Member of the Commission. – Mr President, first of all I would like to congratulate Mr Bashir on his report. This topic is of great importance for the European Union and for me personally, and I am glad to be here today with you.

The European Union addresses statelessness in different aspects of its external policies, including in our political relationships and development cooperation programmes, as well as in the enlargement process. Through our humanitarian assistance we support the lives of stateless people: I have seen this myself on the ground very recently. We encourage third countries to ratify the 1954 Convention Relating to the Status of Stateless Persons and the 1961 Convention on the Reduction of Statelessness.

We urge partner governments to take measures to address situations of statelessness, including by granting citizenship to stateless persons, and we call on them to ensure that these people have access to public services, including health and education. Stateless persons are vulnerable to arbitrary treatment and crimes like human trafficking. Where whole communities are affected we can witness poverty and marginalisation and, as a consequence, significant humanitarian and development needs. The marginalisation of such people can create tensions in society. It can lead to radicalisation and this is extremely dangerous. It can lead to instability at both national and international level. Also, in extreme cases, it can lead to conflict and displacement.

Statelessness is an issue the EU addresses in a series of instruments and policies: first, the EU Action Plan for Human Rights and Democracy; second, the EU Human Rights Country Strategies for a number of countries; and third, the New European Consensus on Development – to name a few. The EU has funded a range of development and humanitarian assistance programmes in the area of statelessness. These programmes aim to raise awareness of the issue, assist stateless persons and support governments in addressing the problem.

Let me give you some concrete examples of our action in South and South East Asia. Maybe you know that last month I visited Myanmar. I met with the authorities and travelled to the troubled Northern Rakhine State to meet with Rohingya representatives and assess the humanitarian situation on the ground. This was the first ever visit by an EU Commissioner to that region and the first high-level international visit in general since the violent incidents of October 2016. I announced new humanitarian assistance for the current year 2017, and I stressed the need for full humanitarian access. I also asked for unrestricted access to health, education and other services for the Rohingya minority, the largest stateless group in the world.

What I stressed to all my Myanmar interlocutors is that only steps towards community reconciliation can bring peace and stability. Reconciliation is not an easy process – I know this from personal experience as a Cypriot – but it is the only way forward.

The situation in Rakhine State was the focus of the meetings that State Counsellor Aung San Suu Kyi had with President Tusk, High Representative Mogherini and me on 2 May in Brussels, just before my visit to the country. The plight of the Rohingya has been prominently discussed at human rights dialogues with Myanmar which the EU Special Representative for Human Rights has held since 2014.

The EU strategy with Myanmar of 2016 also calls on the Government of Myanmar to address the challenges of Rakhine State, including the status of the Rohingya. This requires inclusive development in all areas and a political process, including resolving citizenship for stateless persons in a non-discriminatory manner through a transparent, voluntary and accessible procedure.

In March 2017, the current year, just three months ago, the EU continued to table a resolution on the human rights situation in Myanmar in the EU Human Rights Council, and it was adopted without vote. The EU is a major donor to humanitarian assistance and development cooperation programmes in Rakhine State. Since 2010, more than EUR 76.5 million of humanitarian aid has been allocated to vulnerable people in the region. Our current development assistance in Rakhine State amounts to EUR 25 million, benefitting all communities.

The Union also provides long-standing and significant support to the Rohingya in the refugee camps in Bangladesh, with EUR 6.3 million in humanitarian aid allocated in 2016 and EUR 6 million as the EU’s contribution to UNHCR for 2014-2017. Their situation is regularly discussed in political dialogues with the Government of Bangladesh. Birth registration was raised at the most recent human rights dialogue with the country, in December 2016, and also featured in the related EU statement which urged Bangladesh to provide assistance and protection and not to turn the Rohingya back to Myanmar.

In 2008, the Supreme Court ended the statelessness of the Bihari in Bangladesh. The European Union aims to reduce inequality and exclusion of all marginalised groups in Bangladesh, through its wider public diplomacy and development cooperation efforts.

In Nepal, the European Union, together with other international partners, is exploring sustainable solutions for the Bhutanese refugees. We are working with UNHCR on an exit strategy for them, while providing protection and multi-sectoral assistance.

I would like to thank the House for your attention, your suggestions and your observations, and please remain assured that the European Union remains committed to working with partner countries and other international partners towards eliminating statelessness.

  President. – The debate is closed.

The vote will take place on Tuesday, 13 June 2017.