Rapporti verbatim tad-dibattiti

Il-Ħamis, 26 ta' Ottubru 2017 - Strasburgu

7. Implimentazzjoni tad-Direttiva dwar ir-Responsabbiltà Ambjentali (dibattitu)

  Πρόεδρος. – Το επόμενο σημείο στην ημερήσια διάταξη είναι η συζήτηση σχετικά με την έκθεση της κ. Laura Ferrara, εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων, σχετικά με την εφαρμογή της οδηγίας για την περιβαλλοντική ευθύνη (2016/2251(INI)) (A8-0297/2017)

  Laura Ferrara, relatrice. – Signor Presidente, onorevoli colleghi, come cittadina portavoce del Movimento 5 Stelle al Parlamento europeo, sono particolarmente fiera di poter presentare questa ambiziosa ma realistica relazione sull'applicazione della direttiva sulla responsabilità ambientale.

C'è infatti un legame molto stretto e molto sentito tra il frutto di questo lavoro e le ragioni per le quali io, insieme a milioni di altri cittadini italiani, ci stiamo impegnando politicamente per cambiare le cose che secondo noi non vanno bene, sia in Italia che in Europa.

Una di queste ragioni, simbolicamente rappresentata da una delle 5 stelle del Movimento, è proprio la tutela e il rispetto dell'ambiente in ogni sua forma, come bene unico e fondamentale per la vita e anche per le generazioni future. Mi fa molto piacere quindi che questo impegno sia stato condiviso dai colleghi degli altri gruppi politici, che ringrazio per aver contribuito a rendere la proposta che rivolgiamo alla Commissione europea ancor più ambiziosa e avanzata.

La prima considerazione che occorre fare in materia di responsabilità ambientale è che l'implementazione della direttiva, avvenuta in maniera disomogenea e superficiale, non ha raggiunto i risultati sperati. Sono necessari maggiori sforzi per rendere possibile una standardizzazione delle regole sulla responsabilità ambientale nell'Unione europea e, in tal senso, occorre fornire un'interpretazione univoca del concetto di soglia di rilevanza significativa del danno ambientale eintrodurre delle procedure amministrative standard di notifica delle minacce di danno ambientale.

Soprattutto chiediamo che la direttiva venga aggiornata il prima possibile, ampliando la nozione di danno ambientale e la sua portata applicativa, in particolare con riferimento ai criteri di determinazione degli effetti negativi sulle specie e gli habitat protetti, ai rischi di danno alle acque e al terreno ma anche alla salute umana e all'aria. Tale nozione andrebbe aggiornata al fine di renderla sufficientemente efficace e coerente e per tenere il passo con la rapida evoluzione degli agenti inquinanti prodotti dalle attività industriali.

Siamo convinti che i costi di riparazione del danno ambientale a carico degli operatori possano essere ridotti attraverso l'utilizzo di strumenti finanziari obbligatori come assicurazioni o come garanzie analoghe, di cui chiediamo l'introduzione.

Sarebbe altresì opportuno istituire un fondo europeo per la protezione dell'ambiente dai danni causati dall'attività industriale, disciplinato dalla direttiva, per far fronte ai rischi di insolvenza e solo nei casi in cui i mercati delle garanzie finanziarie dovessero fallire. Questo fondo servirebbe anche nei casi di catastrofi ambientali causate da fattori industriali quando non è possibile individuare l'operatore responsabile del danno.

Per altro verso è necessario agire sul fronte della prevenzione con azioni di informazione, di sensibilizzazione e di responsabilizzazione basate sul principio "chi inquina paga". In quest'ottica si chiede di valutare l'introduzione di un regime di responsabilità civile per i danni causati alla salute umana e all'ambiente.

Nella stessa direzione va la proposta di istituire un registro per gli operatori che svolgono attività pericolose e un sistema di monitoraggio finanziario per assicurare che gli operatori siano solvibili. Particolarmente efficace, poi, sarebbe la previsione di sgravi fiscali o di altre forme di premialità per le aziende che si impegnano con successo nella prevenzione dei danni ambientali.

Riteniamo altresì che i cittadini debbano svolgere un ruolo non secondario nel sistema della responsabilità ambientale. Pertanto occorre fornire loro adeguati strumenti di denuncia, sia per sollecitare l'intervento delle autorità competenti, sia introducendo meccanismi di risarcimento collettivo per violazioni del diritto ambientale dell'Unione. E ancora chiediamo l'adozione di un regime di responsabilità secondaria obbligatoria che estenda la responsabilità a chi acquista un'azienda che causa il danno. Tutto questo, come ad esempio la proposta di istituire delle apposite autorità indipendenti con poteri di gestione, riteniamo che possa giovare alla tutela dell'ambiente e della salute dei cittadini.

  Vytenis Povilas Andriukaitis, Member of the Commission. – Mr President, the Commission thanks Parliament for tabling this important initiative and appreciates the efforts undertaken to look into the implementation of the Environmental Liability Directive (ELD). The Environmental Liability Directive sets the EU framework for prevention and remediation of damage to biodiversity, to water and to land. It is based on the ‘polluter pays’ principle. Many findings and suggestions in the draft report and motion for a resolution are consistent with the Commission’s own report and evaluation of the Environmental Liability Directive in 2016.

In the wake of that report, we are now working together with Member States and stakeholders to improve their implementation of the directive, including developing the knowledge base, the expertise and administrative capacity for applying the directive. The shortcomings of the Environmental Liability Directive need to be addressed: first, the unsatisfactory non—level playing field; second, the under-developed capacity; and third, the insufficient financial security level in many Member States. The Commission will work on these issues with the Member States and stakeholders in the context of the Multiannual Work Programme 2017-2020.

The Commission’s view is that the directive’s potential still needs to be fully exploited by making more use of it and by applying it more consistently. Only after this should we consider legislative amendments.

The systematic collection and analysis of data and information on environmental liability should lead to an ELD information system shared with all interested Member States. This would facilitate the future implementation of the directive. We will need to see how this initiative improves the implementation on the ground before considering extending the scope of the directive and before considering whether damage to air, or to health, should be covered.

We have made a clear commitment to perform a new REFIT evaluation of the directive in four to six years’ time. That will provide the needed evidence base for future action. I thank Parliament for supporting all efforts to improve the implementation of the Environmental Liability Directive, especially in the framework of the Multiannual Work Programme. Thank you for your excellent report.

PRZEWODNICTWO: RYSZARD CZARNECKI
Wiceprzewodniczący

  Емил Радев, от името на групата PPE. – Г-н Председател, бих искал да поздравя г-жа Ферара за доклада, и да ѝ благодаря за чудесното сътрудничество по време на преговорите. Директивата за екологичната отговорност влезе в сила през 2004 г., а транспонирането ѝ в държавите членки приключи през 2010 г. Оттогава тя вече беше изменяна три пъти. В доклада се призовава отново за промяна, свързана с разширяване на обхвата и налагане на отговорност за вреди, нанесени върху човешкото здраве и околната среда, включително вредите за въздуха.

Трите предишни изменения на Директивата не доведоха до необходимите резултати. За това е особено важно, при евентуално бъдещо разширяване на приложното поле да се направят необходимите проучвания и оценки на въздействието. По този начин ще се създаде ефективна обща рамка за предотвратяване и отстраняване на екологичните щети на разумна цена за обществото.

Важното е да се използват инструменти за финансова гаранция и държавите членки да предприемат мерки за ускоряване на развитието на тези инструменти и пазари, включително финансови механизми в случай на несъстоятелност. По този начин ще се гарантира покриване на щетите, дори и в случай на неплатежоспособност на икономическите оператори. Не считам, обаче, че създаването на Европейски фонд за опазване на околната среда от щетите, причинени от промишлена дейност, ще спомогне за по-доброто функциониране на принципа „замърсителят плаща“ залегнал в Директивата.

За да постигнем по-добро прилагане на Директивата, Европейската комисия трябва да приеме насоки, които да помогнат за правилното ѝ транспониране в националните законодателства. Засилването на обучението на специалисти и юристи в областта на екологичната отговорност също ще допринесе за по-добра защита на правата на лицата, засегнати от екологични щети.

Само така ще можем да осигурим на нашите граждани безопасна и стабилна система за управление на катастрофи, основана на споделяне на риска, засилена отговорност и на принципа „замърсителят плаща“.

  Benedek Jávor, rapporteur for the opinion of the Committee on the Environment, Public Health and Food Safety. – Mr President, sorry for being late; I was at the trilogue.

The Committee on the Environment, Public Health and Food Safety (ENVI) participated, in accordance with Rule 54, in the discussion on the Environmental Liability Directive (ELD). The ELD is a key piece of legislation aiming to establish a framework of environmental liability based on the ‘polluter pays’ principle and to prevent and remedy environmental damage.

As both the Commission’s report and the Committee on Legal Affairs highlighted, despite some improvements, the directive has shown incompleteness and thus limited effectiveness. Implementation still varies significantly from one Member State to another. We have a patchwork of liability systems, due also to the interplay with already—existing national laws, which in my opinion can undermine the common standards and expose some Member States or regions to a greater risk of environmental disaster and the financial consequences thereof. As is clear from the ENVI opinion, better implementation of the directive, including improving the information base and providing more training and assistance to the Member States – a key pillar of the Commission’s action plan and multiannual work programme – is needed, but is far from being sufficient.

We should address the remaining challenges in a systematic manner and revise the directive in the near future, in the light of the Commission’s recent Regulatory Fitness and Performance (REFIT) exercise. A revision would allow us to extend the scope and applicability of the directive by making operators of all activities strictly liable for all environmental damage they cause, which means removing the limitation in Annex 3. In this context, the INI report rightly calls on the Commission to impose liability for damage to human health and the environment in the future and also calls for the removal of certain exemptions.

I also welcome very much the call for rethinking the financial security system, which is at the heart of the matter. This would entail high-level mandatory environmental liability insurance for operators, differentiated ceilings for activities with different risk factors and the creation of an EU—wide fund to bear the cost of relevant measures beyond the mandatory security in the event of large—scale disasters.

I also stress that proper involvement of inspection bodies is key. In this context, the Commission should further develop inspection support capacity at EU level and help the Member States strengthen their national bodies.

Let me highlight one more message: we urgently need EU legislation on the minimum standards for implementing the Aarhus Convention ‘Access to Justice’ pillar.

  Jytte Guteland, för S&D-gruppen. – Herr talman! Jag vill börja med att säga tack till föredragande Laura Ferrara för hennes arbete med att ta fram detta betänkande och för ett gott samarbete. Ekosystemen är grunden för liv, hälsa, välstånd och samhällsutveckling. Vi är beroende av vår miljö och av våra mänskliga handlingar, så vi måste värna miljön mycket mer. Miljöansvarsdirektivet uppstod ur behovet av just gemensamma regler på EU-nivå för att värna miljön. Det antogs redan 2004 och medlemsstaterna fick tre år på sig att införliva det i nationell rätt, men trots det dröjde det ända till 2010 innan det blev verklighet. Detta är obegripligt.

Kommissionens rapport ger dessutom en oroande bild av direktivets faktiska tillämpning. Direktivet har genomförts på ett inkonsekvent sätt, som också lett till att miljöskador registrerats oenhetligt och ofullständigt. Därför föreslår vi i betänkandet tydligare vägledningsdokument för operatörer, berörda myndigheter, miljöorganisationer och försäkringsbolag. Vi måste värna miljön. Den är grunden för liv och hälsa och ger glädje både för oss i vår tid och för kommande generationer.

Det är viktigt att vi avhjälper betydligt fler miljöskador än de som omfattas idag. Människor med olika erfarenheter och bakgrund delar samma luft. Vi vet att tusentals människor runt om i Europa dör på grund av dålig luftkvalitet. Därför måste vi ha gemensamma regler på EU-nivå även för miljöskador som omfattar luften. Jag utgår från att kommissionen tar sig an detta i förberedelserna för en kommande revidering.

Många studier visar även att det på nationell nivå inte har funnits någon vägledning eller praxis för när en skada bör betraktas som en allvarlig miljöskada. Därför föreslår vi kommissionen att ta fram offentliga databaser för att möjliggöra för verksamheter och medborgare att bli medvetna om miljöansvarsdirektivet och dess tillämpning. Detta skulle leda till att bättre avhjälpa och förebygga miljöskador.

För vår grupp har det också varit en prioritet, och jag är glad att det är med, att kommissionen utvecklar möjligheterna till kollektiva prövningar för överträdelser av EU:s miljölagstiftning. Det ger fler möjlighet till upprättelse.

Om vi menar allvar med att uppnå EU:s mål för en hållbar utveckling då måste vi göra betydligt mer. Därför är det hög tid att EU-kommissionen reviderar detta direktiv så att fler skador för hälsa och miljö omfattas av direktivet. Det måste ske snart, det måste vara tillämpligt med principen om att förorenaren betalar och denna princip måste alltid vara vägledande i tillämpningen av direktivet. Mot bakgrund av det undrar jag vad kommissionen gör idag och vad planen är inför kommande revidering?

  Ангел Джамбазки, от името на групата ECR. – Г-н Председател, най-напред искам да благодаря на колегата Ферара за усилията и работата по това досие. Защитата на околната среда е инвестиция в бъдещето и това се разбира вероятно от всеки, и е висша проява на родолюбие. Категорично, принципът „замърсителят плаща“ трябва бъде насърчаван, защото той е единственият справедлив принцип, въз основа на който може да се осъществява защитата на околната среда.

Целта на прегледа на прилагането на Директивата за екологична отговорност е амбициозна и я приветствам. Въпреки това, има конкретни текстове, които призовават за разширяване на обхвата, промяна на определенията, хармонизиране на значителния праг за целия Европейски съюз и т.н., които не съвпадат с нашите политически виждания на групата на Европейските консерватори и реформисти.

Въпреки че подкрепяме инициативата за укрепване на правната рамка с цел по-добра защита на природната среда, бих искал да подчертая, че това не трябва да бъде с цел да бъдат засилени, затегнати съществуващите правила или разпоредби, а е въпрос на по-добро прилагане. Създаването на прекомерна административна тежест обикновено води до негативни ефекти, като например подкопава равновесието и естествения начин на действие на единния пазар.

  Anneli Jäätteenmäki, ALDE-ryhmän puolesta. – Arvoisa puhemies, ympäristövastuudirektiivin ajatus on yksinkertainen: saastuttaja maksaa.

Ympäristövahingon aiheuttajan on kustannettava vahingot, jotka syntyvät vahingon korjaamisesta ja ympäristön saattamisesta takaisin ennalleen. Valitettavasti ympäristövastuun toimeenpano vaihtelee kovin paljon jäsenmaiden välillä. Saastuttaja ei aina maksakaan.

Toimeenpanon puutteet heikentävät ympäristön vahingoille alistuneiden alueiden hyvinvointia ja myös ihmisten hyvinvointia. Ei ole tavatonta, että juuri syrjäseuduilla ja taloudellisesti heikoimmilla alueilla myös ympäristövahinkojen hoitaminen voi olla heikkoa. Pahimmillaan vahinkojen korjaustyöt voivat venyä pitkiksi ajoiksi ja huonoimmassa tapauksessa vahingot ja korjaukset unohdetaan kokonaan.

Jos aiheuttajaa ei saada vastuuseen tai jos valtiolla sen omasta lainsäädännöstä riippuen ei ole velvollisuutta rahoittaa korjaustoimia omasta kukkarostaan, suurimman hinnan maksavat ihmiset, maaperä, vesistöt, eläinlajit ja koko pilaantuneen alueen ympäristö.

Mietinnöstä, josta äänestämme tänään, vaaditaan, että tulkinnanvaraa ympäristövastuun määrittämiselle pitää selkeyttää. Direktiivin erityinen heikkous on sen löysä määritelmä merkittävälle ympäristövahingolle. Komission täytyy puuttua tähän pikimmiten. Vaadimme myös, että komissio uudelleenarvioi direktiiviä ja asettaa siten vaatimuksia ympäristövahinkovakuutuksesta ja rahavakuudesta riskialttiin toiminnan harjoittajalle.

Lopuksi komission on vakavasti harkittava, tulisiko myös tuottamukselliset ilmanlaatua heikentävät toimet, kuten taannoinen hiukkaspäästöskandaali, tuoda tämän direktiivin soveltamisalaan. Se on suurimmassa määrin ympäristöön ja ihmisten terveyteen vaikuttava asia. Tässä asiassa on aika toimia, ja komissiokaan ei kyllä ole saanut mitään kovin puhtaita papereita.

  Κώστας Χρυσόγονος, εξ ονόματος της ομάδας GUE/NGL. – Κύριε Πρόεδρε, η έκθεση σχετικά με την οδηγία για την ευθύνη πρόληψης και αποκατάστασης περιβαλλοντικής ζημίας μας αφορά όλους. Σκοπός της παρούσας οδηγίας ήταν η θέσπιση κοινού πλαισίου για περιπτώσεις ζημίας με βάση την αρχή ότι «ο ρυπαίνων πληρώνει». Μέχρι σήμερα όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά, καθώς παρατηρείται ασυνεννοησία μεταξύ των κρατών, ενώ το πλαίσιο κατανομής ευθυνών είναι περιορισμένο. Οφείλουμε λοιπόν να διατυπώσουμε έναν σύγχρονο και λειτουργικό ορισμό της περιβαλλοντικής ζημίας, με βάση την ταχεία εξέλιξη των ρυπογόνων παραγόντων που οφείλονται στις βιομηχανικές δραστηριότητες, εντάσσοντας σε αυτό ειδικές περιπτώσεις, όπως είναι, μεταξύ άλλων, οι υπεράκτιες δραστηριότητες. Θα πρέπει εξάλλου το πλαίσιο για την περιβαλλοντική ευθύνη να επεκταθεί για να συμπεριλάβει και την επαναφορά των οικοσυστημάτων στην αρχική τους κατάσταση μετά τον τερματισμό των επιβλαβών επαγγελματικών δραστηριοτήτων. Οφείλουμε να αντιληφθούμε πως η προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των πολιτών είναι η πρωταρχική μας ευθύνη.

  Heidi Hautala, on behalf of the Verts/ALE Group. – Mr President, the Environmental Liability Directive is a ground—breaking one and it is a vitally important tool to defend European nature and its citizens and future generations. However, it is a missed opportunity. The directive is under—used because it is toothless and its scope is too narrow and it contains loopholes.

Also, the directive is too limited in its strict liability regime as it can only be applied to a set type of environmental damage as listed in its annex. That annex (Annex 3) covers water, land and biodiversity damages only. In particular, it covers them only in the context of certain activities that are included on a restricted list.

Furthermore, it is simply irrational that the directive does not cover rapidly—evolving pollutants, damage to air, fauna and flora and landscape, human health and air quality.

It is my inescapable conclusion that for this directive to become genuinely operational and effective, we need to revise and enlarge its scope.

We should consider the option of requiring subsidiary state liability to be made mandatory. I have heard no justifications that would convince me that establishing clear parameters for accountability in this regard would not and could not be warranted. Responsibility and liability cannot be outsourced, especially because damage to the environment and human health affects citizens and society at large, and not just the individuals concerned.

In this vein, I strongly support the proposal by the rapporteur to consider introducing legislation to assist operators and insurance companies to make use of insurance schemes in cases of environmental damage – also by way of examining the option of making financial security mandatory for operators affected by this directive. I am sympathetic to the hesitation in imposing such an obligation on operators, but not having a requirement of mandatory security in this regard is simply too dangerous.

  Jane Collins, on behalf of the EFDD Group. – Mr President, any operator that is responsible for damage to the environment must be held accountable for their actions. However, the determination of the accountability should be down to the Member State.

I am pleased to see that the ELD does not prevent Member States from adopting stricter rules – but who are you to grant that permission? You mention the establishment of a secondary liability regime based upon the systems already adopted by several Member States; one of those being the UK. But why a secondary regime? This is typical of the EU implementing more and more unnecessary legislation.

The report calls for the consideration of a European fund for the remedying of environmental damage. May I remind you the EU does not have its own money? The money that you waste comes from the Member States. So if you propose this fund who is going to pay for it? Because remember, one of your largest contributors will soon be leaving.

  Gilles Lebreton, au nom du groupe ENF. – Monsieur le Président, la protection de l’environnement est un enjeu majeur du XXIe siècle. De notre aptitude à l’assurer dépend, dans une large mesure, le salut de l’humanité.

La directive européenne du 21 avril 2004 a donc entrepris d’apporter une contribution à cette noble ambition, en mettant en œuvre une responsabilité environnementale sur la base du principe du «pollueur-payeur». Plusieurs études ont toutefois montré l’échec de cette directive. Il faut donc remercier Mme Ferrara d’avoir pris l’initiative de proposer d’améliorer le droit européen dans un domaine où les États ne peuvent pas se contenter d’agir séparément.

Certaines de ces propositions sont intéressantes, par exemple celle d’étendre le champ d’application de la directive aux dommages causés à l’air. On sait, en effet, à quel point la pollution de l’air est devenue préoccupante. Mais d’autres propositions vont trop loin, comme celle de créer un fonds européen d’indemnisation ou encore celle d’accorder des avantages fiscaux aux entreprises qui s’engagent dans la prévention des dommages environnementaux.

Je pense qu’il serait préférable d’encourager chaque État à créer un fonds national d’indemnisation pour indemniser les dommages environnementaux en cas d’insolvabilité des pollueurs. Quant à la politique fiscale, j’estime qu’elle doit relever des États. Il aurait fallu respecter davantage la souveraineté des États pour espérer convaincre le Conseil de modifier la directive de 2004.

  Λάμπρος Φουντούλης (NI). – Κύριε Πρόεδρε, o μεγαλύτερος κίνδυνος για το περιβάλλον δεν προέρχεται συνήθως από τις δραστηριότητες των απλών πολιτών αλλά από τις μεγάλες εταιρείες. Αυτές κατασκευάζουν τα μεγάλα εργοστάσια, αυτές πραγματοποιούν γεωτρήσεις και εξορύξεις, αυτές μεταφέρουν χιλιάδες τόνους πετρελαίου. Όπως πρόσφατα ατυχήματα έχουν αποδείξει, ένα μόνο τέτοιο συμβάν είναι ικανό να προκαλέσει ανυπολόγιστη καταστροφή που ο αντίκτυπός της μπορεί να επηρεάσει ακόμα και τις μελλοντικές γενιές. Ποιος δεν θυμάται το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ, τη Φουκουσίμα ή την πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού; Πρέπει να θέσουμε λοιπόν τις εταιρείες, αλλά και τις κυβερνήσεις, προ των ευθυνών τους. Οι εταιρείες θα πρέπει να έχουν τόσο την αστική ευθύνη αλλά και την ποινική, σε περίπτωση οικολογικής καταστροφής. Οι κυβερνήσεις που αδειοδοτούν τις εταιρείες, σε περίπτωση που δεν είχαν θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, θα πρέπει επίσης να έχουν ευθύνες. Με τον όρο «ευθύνες» εννοώ και ποινικές, πέρα από τις ασυλίες και άλλες μεθόδους με τις οποίες επίορκοι πολιτικοί και κρατικοί αξιωματούχοι αποφεύγουν τις διώξεις. Το περιβάλλον δεν τον κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Δεν μας ανήκει. Το δανειστήκαμε και έχουμε ευθύνη να το παραδώσουμε στα παιδιά μας καλύτερο από ό,τι το παραλάβαμε.

  Pavel Svoboda (PPE). – Pan předsedající, dovolte mi především, abych poděkoval všem kolegům z Výboru pro právní záležitosti, kteří se podíleli na zpracování výsledného textu zprávy. Budu hlasovat pro přijetí této zprávy, nejenom proto, že Česká republika je zde zmíněna v pozitivním kontextu, ale proto, že jde o celkově vyvážený text.

Občané očekávají od Evropské unie taková pravidla, která zajistí vysoký standard kvality životního prostředí. Toho lze však dosáhnout i bez zbytečné byrokracie a vytváření nových institucí. Proto nejsem příznivcem vzniku evropského fondu tak, jak je ve zprávě navrhováno. Vnímám ale, že původní text směrnice z roku 2004 je třeba modernizovat a využít tak nabytých zkušeností z dosavadního provádění.

Evropská komise by se v dalším postupu měla zaměřit pouze na takové změny, které vycházejí z nezpochybnitelných faktů a jejichž dopad na kvalitu životního prostředí bude zcela zřejmý. Jen taková regulace bude mít smysl.

  Tiemo Wölken (S&D). – Herr Präsident! Ziel der Umwelthaftungsrichtlinie war es auf der Grundlage des Verursacherprinzips eine verschuldensunabhängige Haftung zur Vermeidung und Sanierung von Umweltschäden einzuführen. Wir müssen feststellen: Bisher klappt das nicht. Die Richtlinie ist erst viel zu spät und dann nur uneinheitlich und bruchstückhaft umgesetzt worden; oft wird sie überhaupt nicht angewendet. Schon der Meldepflicht von Umweltschäden wird nicht nachgekommen. Es kann doch nicht sein, dass 86 % aller Schäden aus nur zwei von 28 Mitgliedstaaten stammen sollen.

Daher brauchen wir eine Pflicht zur Einrichtung einer zentralen öffentlichen Datenbank, auf die alle Bürgerinnen und Bürger Zugriff haben und sich über Umweltschäden informieren können. Wir müssen unsere Bürger damit in die Lage versetzen, ihre Rechte auch durchzusetzen, und insoweit ist die Eröffnung zur kollektiven Rechtsdurchsetzung dringend geboten.

Weiterhin muss dringend Luftverschmutzung in den Anwendungsbereich aufgenommen werden. Wir haben jährlich 467 000 Tote in der Europäischen Union alleine durch schlechte Luft. Das sind 467 000 Tote in der Europäischen Union zu viel. Daneben müssen wir Definitionen, wie zum Beispiel die Erheblichkeit der Umweltschäden, klarer fassen. Teilweise sind die Definitionen zu restriktiv und bedürfen deswegen der Aktualisierung, damit die Haftungspflicht nicht ins Leere läuft.

Und schließlich, die Beseitigung von Umweltschäden kostet Geld. Um diese Beseitigung in jedem Fall bezahlen zu können, brauchen wir eine verbindliche Umwelthaftpflichtversicherung für Betreiber und müssen auch die Frage der Sekundärhaftung klären. Im Notfall brauchen wir einen EU-Fonds, der einspringt, wenn Unternehmen insolvent sind. Es darf nicht sein, dass Umweltschäden mangels Liquidität der Verursacher nicht behoben werden können, denn dann hilft auch das beste Gesetz nichts.

  Julie Girling (ECR). – Mr President, I think we need to remind ourselves that this is an implementation report and that the principles behind it are not at question. This is not an opportunity for Members to out—green each other here in the Chamber; it is actually a consideration of how well this is working.

I understand the temptation to try to extend the scope to air, water and many other areas; these are issues that we all work on day in and day out, but this would not be necessary if these core legislative acts – those for example on the ambient air quality directive –  contained clear access to justice provisions based on the Aarhus Convention that Member States currently pay only the slightest lip service to.

You cannot identify shortcomings with implementation and then make it more wide—ranging, less specific, more complex and harder to implement. It simply does not make sense. I would simply like to remind Members that the impact study attached to this report says: ‘Stakeholders’ comments during this study indicate that they are not likely to accept the creation of a fund or scheme for a wide range of reasons.....’, and so it goes on.

So why deliberately put that in there when, actually, there are other routes we could take that would be much more effective. Giving citizens access to justice to me is the simplest and easiest way of doing that.

  Frédérique Ries (ALDE). – Monsieur le Président, le 17 décembre 2003, le Parlement européen faisait un grand pas en avant dans la protection de l’environnement en adoptant cette directive sur la responsabilité environnementale.

Protéger la nature et la biodiversité tout en misant sur l’innovation, sur les techniques d’avenir, c’est clairement dans l’ADN de notre Parlement, c’est clairement dans l’ADN des libéraux européens. C’est d’ailleurs mon ami et ancien collègue libéral hollandais, Toine Manders, qui était le rapporteur à l’époque et à la manœuvre pour le Parlement, pour porter sur les fonts baptismaux ce système communautaire pour la prévention et la réparation des dommages environnementaux.

Qu’il s’agisse des OGM et du risque de contamination involontaire des cultures conventionnelles ou bio, ou du marché du carbone, créé en 2005 pour réduire les gaz à effet de serre, à chaque fois, le principe s’applique: le pollueur paie. Dans son rapport de mise en œuvre de 2016, la Commission européenne reconnaît d’ailleurs que, si la directive de 2004 est efficace pour réparer les dommages environnementaux et encourager la prévention, elle n’a pas encore – pour le dire diplomatiquement – réalisé tout son potentiel.

Comme l’a d’ailleurs rappelé Mme Girling, il s’agit ici de la question de l’observation de l’application de la directive, et comme l’a dit notre rapporteure, il y a parfois un décalage entre la théorie et la pratique. Mme Ferrara, qui a fait un excellent travail – je tiens à la remercier –, a parlé tout à l’heure d’application non homogène et superficielle. J’ai noté ses mots.

C’est vrai pour les dégâts causés aux espèces et aux habitats naturels protégés. On sait à quel point les directives «Habitat» et «Oiseaux» peuvent être contournées par certains États membres. C’est tout aussi vrai pour les dommages qui entament les ressources en eau. Autre catégorie encore couverte par la directive: la pollution des sols, qui peut avoir des conséquences graves sur la santé humaine.

Là encore, il y a des progrès à faire. Progrès qui – c’est important de le dire – peuvent aussi passer par la prévention. Un exemple tout récent: nous votions ici, il y a deux jours, le non-renouvellement du glyphosate en l’occurrence. Je ne rouvre pas ce débat et je ne reviens pas sur le caractère cancérigène de la substance, mais sur son impact sur les sols. S’en passer tout simplement serait donc l’attitude la plus responsable, à savoir la prévention sur le plan de l’environnement.

En conclusion, je dirais – comme d’autres l’ont dit ici – que nous pouvons évidemment renforcer le droit de l’environnement mais, pour moi, l’urgence est plutôt d’appliquer concrètement et complètement ce principe du pollueur-payeur dans les politiques européennes et aussi – c’est notre paragraphe 29, il est important, et c’est ce que propose Mme Ferrara –, de mettre en place ce fonds européen pour la réparation des dommages environnementaux, car les victimes comptent sur nous.

  Νικόλαος Χουντής (GUE/NGL). – Κύριε Πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, κύριε Επίτροπε, στην εφαρμογή και στην πράξη της οδηγίας για την οποία συζητάμε υπάρχουν σοβαρές παραλείψεις και πρόθεση εξυπηρέτησης συμφερόντων, τόσο στον τομέα της πρόληψης, όσο και σε αυτόν της αποκατάστασης. Στην Ελλάδα είχαμε πρόσφατα τη βύθιση ενός τάνκερ 45 ετών, που μετέφερε 2,5 χιλιάδες τόνους μαζούτ στον Σαρωνικό Κόλπο, λίγο έξω από την Αθήνα, και προκάλεσε τεράστια οικολογική καταστροφή, αλλά και μεγάλη ζημιά στους επαγγελματίες και στους αλιείς της περιοχής. Κατά τα άλλα, υπάρχουν τρεις επισημάνσεις στην έκθεση που νομίζω ότι πρέπει να ληφθούν υπόψη. Πρώτον, όσον αφορά τη σύσταση του ευρωπαϊκού ταμείου αποκατάστασης και κάλυψης των ζημιών, θα πρέπει να επεκταθεί για όλες γενικά τις ζημιές. Πρέπει να βρεθεί τρόπος ακόμα και με άτοκη μορφή δανεισμού και, μέχρι να βρεθεί ο ένοχος, να προλάβουμε τη ζημιά από την αρχή. Δεύτερον, να καλυφθεί πιθανή ζημιά στη φάση της αδειοδότησης. Παραδείγματος χάριν, ο πλοιοκτήτης σε αυτό το περιστατικό που σας ανέφερα πριν από την Ελλάδα δήλωσε οικονομική να αποκαταστήσει τις ζημιές και να καταβάλει αποζημιώσεις. Επομένως, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, είτε με ασφαλιστικές καλύψεις, είτε με ασφαλιστικές επιλογές. Τρίτον, στον έλεγχο και καταγραφή όλων αυτών πρέπει να μετέχουν, εκτός από τη διοίκηση, και το κοινό και οι πολίτες. Δηλαδή χρειάζονται μέτρα εφαρμογής της αρχής του Aarhus για να μετέχουν οι πολίτες σε όλες τις διαδικασίας που αφορούν το περιβάλλον, δηλαδή τη ζωή τους.

  Mireille D’Ornano (EFDD). – Monsieur le Président, je remercie notre collègue Laura Ferrara pour son travail sur ce rapport, dont l’enjeu principal, à savoir la réparation des dommages causés à l’environnement par l’activité humaine, me tient particulièrement à cœur.

On ne peut nier le fait que les mécanismes traditionnels de responsabilité prévus dans les droits civils nationaux répondent de plus en plus difficilement à cette question. Cela tient à la fois à la nature et à l’ampleur des enjeux. Ainsi, il paraît naturel qu’une action internationale concertée mobilisant l’ensemble des États soit à privilégier pour des raisons d’efficacité.

Je soutiens pleinement l’objectif de ce rapport d’étendre la définition du dommage environnemental à l’air, aux écosystèmes et au paysage. En effet, la définition actuelle de la directive du 21 avril 2004 est trop restreinte, et de nombreux champs d’activité dangereux pour l’environnement ne sont pas inclus dans son champ d’application.

L’environnement est notre patrimoine commun à tous, et notre seul droit sur lui est de le préserver, de le protéger et de le transmettre à nos enfants.

  Rosa Estaràs Ferragut (PPE). – Señor presidente, valoramos aquí la aplicación de la Directiva de responsabilidad medioambiental que se aprobó el año 2004 y que luego fue transpuesta unos años después. El objetivo era, sin duda, poder prevenir y reparar cualquier daño medioambiental bajo el principio de que «quien contamina paga».

Es clave, lógicamente, todo lo que es prevención y reparación para poder tener un crecimiento sostenible y para poder hacer que las economías funcionen y las sociedades sean sanas. En este sentido, la Directiva pretendía trabajar en tres campos: detención de la pérdida de biodiversidad, tanto en relación con las especies como con los hábitats protegidos; la calidad y la cantidad de agua —poder de alguna manera parar el deterioro—; y también la protección del suelo.

La ponente, Laura Ferrara, contempla qué déficits tiene la aplicación de esta Directiva, y uno que se ha constatado a lo largo de toda la sesión es la diferente aplicación por parte de los Estados miembros. De hecho, hay muchas diferencias en cuanto al número de incidentes por daños medioambientales que activan la aplicación de esta Directiva entre unos Estados miembros y otros.

Por lo tanto, una conclusión rápida es que necesitamos una armonización en la aplicación de esta Directiva. Lo ha dicho la Comisión. Habrá que cotejar y estudiar con datos comparativos todos los Estados miembros para ver qué está pasando realmente y a partir de aquí ver cómo podemos mejorar el texto legal.

Se proponen varias cosas: ampliar el ámbito de aplicación de la Directiva, tanto por lo que respecta —después de las investigaciones tecnológicas y médicas— a los daños medioambientales que pueden lesionar la salud humana —y, por lo tanto, abordar también este tema—, como también a todo lo relativo a la contaminación aérea.

En definitiva, se trata de cumplir con la Estrategia 2020 de tener un crecimiento integrado, pero también sostenible, y, por lo tanto, de apoyar a la Comisión en ese estudio, en ese cotejar datos, en este ver los intercambios para ver de qué manera podemos mejorar la aplicación de esta Directiva, que hará, sin ninguna duda, que nuestra economía funcione y que tengamos una sociedad sana.

  Evelyn Regner (S&D). – Herr Präsident, sehr geehrter Herr Kommissar! Die Realität zeigt uns: Es gibt noch gewaltig etwas zu tun, wenn es um die ordentliche Umsetzung dieser Richtlinie geht. Es gilt allerdings auch, bei der Umwelthaftung die Ausdehnung des Anwendungsbereichs anzustrengen. Wieso ist Luftverschmutzung nicht im Anwendungsbereich enthalten? Hier geht es doch wirklich um ein Thema, das alle Menschen, Kinder, die Zukunft betrifft, und daher sollte auch Luftverschmutzung im Anwendungsbereich widergespiegelt sein.

Ich möchte einige Fälle, die durch unsere Medien geistern, erwähnen – schlimme Fälle, die daheim eben die Zeitungen füllen: brennbarer Abfall, der in einem Wohngebiet in Budapest lagert, die Meeresverschmutzung vor Harku in Estland, die Pestizidverschmutzung des Grundwassers in Korneuburg in Österreich und das Fischsterben in der Mürz in der Steiermark nach der Inbetriebnahme eines Kraftwerks. Das sind alles Fälle, die bei einer ordentlichen Umsetzung der Umwelthaftung zu vermeiden wären.

Es geht um die Vermeidung, Sanierung und schließlich auch immer um die Frage: Wer zahlt für Schäden am Lebensraum von uns allen? Die traurige Wirklichkeit sieht so aus, dass viele Mitgliedstaaten mangelhaft und lasch umsetzen, und es ist dann die Allgemeinheit, die den Schaden erleiden muss, die dann für diesen Schaden auch aufkommen muss, und es sind nicht die Verursacher, die zur Verantwortung gezogen werden. Es geht also darum, Gerechtigkeit herzustellen in der Frage, wer für den Schaden zur Kasse gebeten wird.

Es geht aber auch darum, die großen industriellen Verschmutzer, die unsere Umwelt schädigen, in die Verantwortung zu nehmen. Das Prinzip „Der Verschmutzer zahlt“ ist das einzig logisch Gerechte, was mir dazu in den Sinn kommt. Insofern fordere ich Sie auf, sehr geehrter Herr Kommissar, dass Sie weiterhin dort eingreifen, wo die Mitgliedstaaten nicht oder nur mangelhaft umsetzen, und natürlich auch, dass Sie aufgrund dieses ausgezeichneten Berichts unserer Berichterstatterin anvisieren, dass Sie die Regeln allenfalls dort überarbeiten, wo sie ambitionierter sein sollten.

  Jiří Maštálka (GUE/NGL). – Pane předsedající, při schvalování směrnice o odpovědnosti za životní prostředí jsme v roce 2004 vycházeli z alarmujících čísel. Podle dat Evropské komise bylo v tomto roce na tři sta tisíc lokalit v Evropě potencionálně nebo skutečně znečištěno škodlivými látkami a náklady na sanaci takových škod by dosahovaly odhadem stovky miliard EUR.

Nedomnívám se, že bychom v dnešní době měli k dispozici data výrazně pozitivnější. Přitom úplného provádění směrnice o odpovědnosti za životní prostředí bylo dosaženo, po značných peripetiích, až v roce 2010. Sedm členských států se i v dnešní době potýká s problémem dodržování povinností. Jménem frakce konfederace Evropské sjednocené levice a Severské zelené levice bych tímto rád poděkoval zpravodajce za korektní zprávu. Ztotožňujeme se s jejími závěry ve smyslu, že je nyní potřeba tuto směrnici revidovat. Apelujeme proto na Komisi. Je nutné definice pozměnit, rozšířit objektivní zodpovědnost za škodu na životním prostředí a důsledněji aplikovat zásadu „znečišťovatel platí”.

  Sergio Gaetano Cofferati (S&D). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, ringrazio anch'io la relatrice per l'ottimo lavoro fatto. La direttiva della quale stiamo parlando è stata un passo importante della nostra Europa, delle istituzioni, fatto però con i limiti che sono stati più volte richiamati nella discussione. Il recepimento è stato lento, spesso incoerente, difforme rispetto ai contenuti e agli obiettivi della direttiva, e i ritardi nel recepimento hanno consentito poi la verifica della sua attuazione, anch'essa penalizzata da un ritardo molto consistente e del tutto controproducente.

Per questo motivo è molto importante rivedere quella direttiva alla luce anche dei limiti che sono stati messi in evidenza. La revisione dunque ci compete, è da fare con rapidità e deve, io credo, partire da un elemento, che è quello che è stato ricordato da molti miei colleghi: comprendere i danni causati alla salute umana e all'ambiente, inclusi quelli relativi all'aria, che sono invece esclusi dalla direttiva iniziale.

Credo che a questo si debba aggiungere, perché è importante, anche l'istituzione di un regime di responsabilità civile per i danni causati sia alle persone che all'ambiente nel suo insieme. Per poterlo fare efficacemente è indispensabile avere anche ispezioni periodiche a livello ambientale fatte dall'Unione europea con le sue istituzioni.

Bisogna poi dare la possibilità alle persone che sono state colpite da un danno ambientale di avere accesso al ricorso giudiziario, che serve in tempi brevi. La tempestività nel compensare il danno qualche volta vale moltissimo per la qualità e la certezza della vita delle persone che sono state coinvolte, come abbiamo visto in questi anni.

Infine servono una campagna di informazione, massima trasparenza nell'applicazione della direttiva e massima informazione nel conoscere ciò che può capitare ai cittadini europei.

Zgłoszenia z sali

  Ivica Tolić (PPE). – Gospodine predsjedniče, čestitke izvjestiteljici na sveobuhvatnom izvješću i prijedlozima za poboljšanje direktive. Direktiva je zaista uopćena, a nekoliko nerazjašnjenih termina u njoj dodatno otežava primjenu. Jedan od tih termina je npr. prag značajnosti štete u okolišu za kojega ne postoje kriteriji ocjenjivanja. Direktiva je nadalje primjeniva samo na određene vrste šteta u okolišu i to je čini dodatno ograničenom.

Ograničenje je i činjenica da nisu odgovarajuće definirane štete koje se odnose na incidente velikih razmjera, posebno kada nije moguće utvrditi odgovornost onečišćivača. Nije na odgovarajući način definirana ni šteta od onečišćivača iz industrijskih djelatnosti.

Osobno pozdravljam ideju osnivanja Europskog fonda za otklanjanje šteta u okolišu. Isto tako, dobar je prijedlog da se postojeću definiciju šteta proširi na zrak, floru, faunu, krajolik i, što je posebno važno, ljudsko zdravlje. Podržavam reviziju direktive i prijedloge gospođe Ferrara.

  Nicola Caputo (S&D). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, da tempo si avverte l'esigenza di un'implementazione della direttiva sulla responsabilità ambientale. Provengo da una terra meravigliosa, per secoli chiamata "terra di lavoro", che oggi è tristemente nota come "terra dei fuochi", una terra avvelenata dall'interramento di rifiuti tossici di imprese di tutta Europa, e soprattutto del Nord Italia, che da decenni si servono dei servizi di smaltimento illegale offerti dalla criminalità organizzata per eliminare, a basso costo, le scorie delle proprie attività produttive.

Occorre innanzitutto una riformulazione della definizione di danno ambientale per estenderne l'ambito anche alla fauna, alla flora, all'aria e al paesaggio e ampliare le responsabilità oggettive ad altre attività pericolose attualmente non previste.

Vanno introdotte norme che agevolino gli operatori e le compagnie assicurative, al fine di aumentare la diffusione di un regime assicurativo per i casi di danno ambientale.

Infine ulteriori elementi in grado di migliorare il quadro delle garanzie per il danno ambientale potrebbero essere la previsione di un più adeguato sistema di controllo finanziario e l'istituzione di un registro nazionale ed europeo per gli operatori che svolgono attività pericolose.

  Νότης Μαριάς (ECR). – Κύριε Πρόεδρε, από τη συζήτηση προκύπτει ότι το νομοθετικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν καλύπτει τις ζημίες οι οποίες προκαλούνται στο περιβάλλον, για αυτό βεβαίως πρέπει να ρυθμίσουμε τα θέματα έτσι ούτως ώστε να υπάρχει απόλυτη ευθύνη των εταιρειών που προβαίνουν σε ρύπανση και να υπάρχει δυνατότητα αποζημίωσης όσων έχουν ζημιωθεί. Φέρνω για παράδειγμα την πρόσφατη ζημιά που έγινε, τη μόλυνση στον Σαρωνικό, όπου παρότι θέσαμε ζητήματα για αποκατάσταση των ζημιωθέντων, των επιχειρηματιών, των αλιέων και όσων εμπλέκονται στην περιοχή και έχουν υποστεί ζημιά, από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχθηκε ότι δεν έχει γίνει τίποτε. Υπάρχει βεβαίως το Διεθνές Ταμείο Αποζημιώσεων και κάτι τέτοιο πρέπει να θεσπίσουμε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέλος, κύριε Andriukaitis, όσον αφορά την προηγούμενη συζήτηση, λίγο ως πολύ ως Επιτροπή «νίψατε τας χείρας σας» και παριστάνετε τον Πόντιο Πιλάτο, ότι δεν ξέρετε τίποτε για το έγκλημα, δεν ξέρετε τίποτε για το τι έγινε στην Ελλάδα με το μνημόνιο. Όμως η Επιτροπή ήταν αυτή η οποία επέβλεπε την εφαρμογή του μνημονίου, κύριε Andriukaitis. Εσείς επιβάλλατε τις εντολές των δανειστών στην Ελλάδα, επομένως έχετε απόλυτη ευθύνη ως Επιτροπή και όσα είπατε προηγουμένως στη συζήτηση νομίζω ότι δεν έχουν καμία σχέση. Εγώ, κύριε Andriukaitis , σας απαντώ γιατί δεν είχα δικαίωμα απάντησης πριν. Δεν μπορείτε να «νίπτετε τας χείρας σας» ως Επιτροπή και να λέτε «δεν ξέρω τι έγινε στην Ελλάδα». Ποιος επέβλεπε την εφαρμογή του μνημονίου; Εσείς ως Επιτροπή την επιβλέπατε. Έχετε τεράστια ευθύνη λοιπόν.

  Ελευθέριος Συναδινός (NI). – Κύριε Πρόεδρε, η οδηγία περιβαλλοντικής ευθύνης ως κοινό πλαίσιο για την πρόληψη και την αποκατάσταση περιβαλλοντικής ζημίας, πρέπει να περιλαμβάνει όλους τους ρυπογόνους παράγοντες και στοιχεία που οφείλονται στις ανθρώπινες δραστηριότητες και παρεμβάσεις. Κατ’ αυτήν την έννοια, πλέον των ήδη υπαρχόντων στην προηγούμενη οδηγία ορισμών περιβαλλοντικής ζημίας, θα πρέπει να επεκτείνουμε το πεδίο εφαρμογής προκειμένου να συμπεριλάβουμε τη ζημία στον αέρα, την πανίδα, τη χλωρίδα, τη βιοποικιλότητα και τα οικοσυστήματα. Επιπρόσθετα, η συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς, και ειδικότερα τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, θα μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες επίτευξης των περιβαλλοντικών στόχων. Βάσει της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει», οι παραβάτες πλέον των αυστηρών κυρώσεων και προστίμων να αναλαμβάνουν τις δράσεις αποκατάστασης του περιβάλλοντος και επαναφοράς των οικοσυστημάτων στην αρχική τους κατάσταση. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαλότητας και είναι υπόθεση όλων μας, αν αναλογιστούμε ότι το περιβάλλον συνδέεται άμεσα με τη βιωσιμότητα, την αειφόρο ανάπτυξη και την ποιότητα ζωής.

  Stanislav Polčák (PPE). – Pane předsedající, já jsem samozřejmě stejného názoru, že biodiverzita, ochrana rozmanitosti půdy i ochrana vod před škodami, to je velmi zásadní hodnota, kterou bychom měli chránit i pro budoucí generace.

Princip „znečišťovatel platí“ je nepochybně správný, ale vyvstávají zásadní otázky, kdo je znečišťovatel. V tomto smyslu bych přivítal i rozšíření působnosti směrnice. Myslím si, že tato otázka zde byla nastolena a bylo by vhodné, aby na ni Komise následně reagovala.

Myslím si, že Fond nápravy škod, instrument pro prevenci a zároveň úhrady škod, které budou vznikat na životním prostředí, je rovněž velmi dobrý nápad. Obecně je nutno říci, že pro řádné fungování Evropské unie právě na úseku ochrany životního prostředí je nezbytné zajistit dodržování této směrnice a rozšíření působnosti tak, aby se na ni občané mohli spolehnout a jednat v důvěře v ní.

  Maria Grapini (S&D). – Domnule președinte, domnule comisar, stimați colegi, vreau de la bun început să o felicit pe raportoare, pentru că, pe de o parte, a identificat foarte bine ce trebuie modificat în directivă, este un o propunere echilibrată, da, toți, de la cetățean până la instituțiile naționale și europene, trebuie să fim preocupați de protecția mediului înconjurător. Sigur, aș dori un mai mare accent pe prevenție, pentru că poluatorul plătește, dar pe noi ne interesează protecția mediului, nu banii aceia care se strâng de la poluator.

Însă, atrag atenția că, de foarte multe ori, există o lipsă de infrastructură. Companiile nu au cum și unde să depoziteze, de exemplu, deșeurile și nu există soluții tehnice și tehnologice în statele membre. De aceea, cred că este nevoie să existe o legiferare atentă, astfel încât să nu creăm o discrepanță statele membre și o concurență, până la urmă, inegală pe piața internă. Este important să clarificăm și să armonizăm modul de aplicare a directivei și specific aici că nu este o procedură administrativă standard pentru a notifica autoritățile competente cu privire la producerea unei daune asupra mediului înconjurător. Deci, sunt de acord cu modificarea directivei.

  Krisztina Morvai (NI). – Elnök Úr! A környezeti felelősségről szóló irányelv mögött húzódó alapelv úgy szól, hogy a szennyező fizet. A gyakorlatban viszont mégis egy másik alapelvet vélünk látni sokan: ez pedig az, hogy a hatalmas profitokat privatizálni, a környezetszennyezéssel okozott kárt pedig a társadalomra, a lakosságra hárítani. Ezt láttuk például az egyik legnagyobb környezeti katasztrófa során, ami Európa újkori történelmében megesett, Magyarországon a vörösiszap-katasztrófa volt ez.

Gratulálok a jelentéshez, illetve a véleményhez magyar képviselőtársamnak, Jávor Benedeknek, aki közismerten elkötelezett a környezetvédelem ügye mellett, és jó szakember is. Ezért is merem megkérdezni tőle, hogy ismerve a konkrét vörösiszap-katasztrófa ügyét, mennyiben találta úgy, hogy a környezeti felelősségről szóló EU-s irányelv alkalmazható volt, illetve mennyiben befolyásolta ezt a jelentést a vörösiszap-katasztrófa tanulsága? Erős a gyanúm, hogy például a 30-as és 31-es pontot igenis befolyásolta, motiválta mindaz a hiányosság, amit tapasztaltunk az EU-joggal összefüggésben a vörösiszap-katasztrófához kapcsolódó felelősségi kérdésekben.

  Jean-Paul Denanot (S&D). – Monsieur le Président, effectivement, le principe pollueur-payeur doit devenir la règle dans l’Union européenne et ceci dans tous les domaines. De ce point de vue, en tant que coprésident de l’intergroupe parlementaire «Biens communs et services publics», je ne peux que me féliciter de l’extension du projet de directive à la question de l’air, aux écosystèmes et au paysage.

Comme l’a dit Saint-Exupéry, reprenant une idée des Indiens d’Amérique, nous n’héritons pas la terre de nos parents, nous l’empruntons à nos enfants. Chacun doit garder cela en mémoire lors de ses comportements personnels.

On a beaucoup parlé du glyphosate aujourd’hui en agriculture, et je voudrais saluer le courage du Parlement européen sur ce sujet. Mais je voudrais aborder une autre question, celle des mines et des dépôts, qui posent aujourd’hui de graves problèmes. Dans ma région, le Limousin, les mines d’uranium ont pollué considérablement le paysage et les sols et rien n’a été fait pour les réparer. Je crois qu’il faut trouver un moyen pour faire en sorte que, d’entrée de jeu, lorsqu’on ouvre une mine, on paye pour sa restructuration.

(Koniec zgłoszeń z sali)

  Vytenis Povilas Andriukaitis, Member of the Commission. – Mr President, may I address some very important topics which were raised, especially speaking about the call to consider the possibility to extend the scope of the Environmental Liability Directive (ELD) and to impose liability for damage to human health, including damage to the air. Within the REFIT evaluation of the ELD carried out between 2013 and 2016, the scope of damage was also extensively considered. It was, in particular, subject to one of the studies in the preparation of the REFIT evaluation and Commission report. The evaluation concluded that damage to air is a rather uncommon category for a strict liability system as it by its nature mostly diffused damage – inter alia, damage which cannot be clearly attributed to individually—specified liable persons.

Similarly, damage to human health would also require a fundamentally different approach to that of a restoration in kind which governs the ELD. For human health damage, traditionally civil liability systems for personal or bodily injury and loss of life exist in all Member States. This is normal traditional or conventional damage dealt with through civil liability and enforced by courts, in contrast to environmental damage, which is dealt with by public authorities.

However, I agree that the Commission should look into this issue within the next REFIT evaluation of the ELD. Given the problems with air pollution, particulate matter and nitrogen dioxide, dieselgate. Also, the question needs to be considered of whether the ELD is the most appropriate basis to deal with such issues.

I understand, of course, that several Member States take different views, speaking about possibilities to introduce mandatory financial security and a European fund for environmental damage caused by industrial activities. The question as to whether mandatory financial security should be established at EU level was the subject of the first and second Commission ELD report in 2010 and 2016 and the REFIT evaluation. Also, the Commission investigated in 2012 and 2013 the feasibility of a European industry risk—sharing facility or fund. There are several obstacles, including the ‘polluter pays’ principle and, of course, the different views of different stakeholders.

The Commission has therefore made financial security a topic and working area in the Multiannual Work Programme 2017-2020. The Commission will launch a comprehensive investigation of the situation and challenges in the EU by looking also in the individual Member States, paying particular regard to the mentioned big issues of ELD concerning financial security and with a view to coming up with as many concrete interpretations and recommendations as soon as possible.

Honourable Members, while there may be some differences in views on the immediate way to further implement and develop the Environmental Liability Directive to make it more effective and efficient, we agree in principle with most of the views and ideas in the report. But, at this point in time, rather than launching new or amended legislation, we should work on better implementation, notably through the joint ELD Multiannual Work Programme 2017-2020.

The Commission is already implementing this Work Programme, and recently brought together stakeholders and government experts at a workshop which led to a common understanding document with practical measures to help competent authorities, operators and other stakeholders to implement the ELD. All the results are available on the Commission’s Environmental Liability webpage.

  Laura Ferrara, relatrice. – Signor Presidente, onorevoli colleghi, ringrazio tutti i colleghi che sono intervenuti, ringrazio il collega Jávor per l'ottima collaborazione e ringrazio tutti i relatori ombra che, con le loro proposte e la loro collaborazione, hanno arricchito il testo finale che oggi andremo a votare.

Io mi auguro di trovare in questa seduta plenaria lo stesso consenso che abbiamo ricevuto già in sede di votazione nella commissione giuridica ma, dalla discussione di oggi, mi sembra che si converga su dei punti principali, ovvero il fatto che questa direttiva, a nostro avviso, debba essere assolutamente migliorata nell'implementazione nei singoli Stati membri perché, ad oggi, i due obiettivi che si prefiggeva di raggiungere, ovvero la prevenzione e la riparazione del danno, sono rimasti purtroppo disattesi nella stragrande maggioranza dei paesi membri.

Per far ciò è necessario che ogni singolo paese dell'Unione europea si doti di nuovi strumenti, quali quelli proposti in questa relazione. Faccio riferimento, in particolare, a un registro obbligatorio, in modo da poter garantire un monitoraggio costante. Solo in questo modo si possono prevenire i danni ambientali.

Quando si parla di danni ambientali, e quando si parla della tutela della salute dei cittadini che, indirettamente, viene a essere lesa quando viene commesso un danno all'ambiente, è importante prevenire, perché poi il risarcimento successivo, anche in termini economici, purtroppo non sarà mai in grado di ristorare appieno la salute lesa o di ripristinare la situazione ambientale ormai violata.

E perché è importante anche un fondo europeo? Perché nell'ambito dell'Unione europea è chiaro come vi siano situazioni di società di trasporti dei rifiuti che appartengono a un paese membro e operano in un altro. È per questo che è importante che il fondo sia europeo, e non soltanto nazionale, perché in questo caso si può creare una tutela collettiva su tutto il territorio dell'Unione.

Ad oggi, purtroppo, tutto questo manca. Mancano anche strumenti finanziari obbligatori di cui devono dotarsi le imprese che pongono in essere attività potenzialmente pericolose, perché si verifica il caso in cui le società, le imprese in questione, falliscono e quindi il principio "chi inquina paga" viene a essere leso, perché diventa impossibile risalire al diretto responsabile e avere, da parte sua, una ristoro della situazione lesa.

Mi auguro che la Commissione europea tenga conto di questa relazione e che quindi possa esserci un reale miglioramento sia per l'ambiente sia per la salute dei cittadini.

  Przewodniczący. – Debata została zamknięta.

Głosowanie: 26 października 2017.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 11.40)

PRESIDENZA DELL'ON. ANTONIO TAJANI
Presidente