Ausführliche Sitzungsberichte

Dienstag, 15. Januar 2019 - Straßburg

9.5. Leitlinien der EU und das Mandat des EU-Sondergesandten für die Förderung der Religions- und Weltanschauungsfreiheit außerhalb der EU (A8-0449/2018 - Andrzej Grzyb)

Oral explanations of vote

  Mirosław Piotrowski (ECR). – Panie Przewodniczący! Zgadzam się z zapisem sprawozdania, w którym mowa o tym, że wolność myśli, sumienia, religii i przekonań stanowi uniwersalne prawo człowieka. Dobrze też, że w ust. 2 Parlament Europejski wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że w ostatnich latach nastąpił gwałtowny wzrost przypadków naruszenia wolności religii lub przekonań na całym świecie oraz prześladowań osób wierzących. Przykładem jest tutaj Asia Bibi, gdzie w ust. 13 Parlament nasz wzywa władze Pakistanu do zapewnienia jej bezpieczeństwa. Do zadań specjalnego wysłannika UE ds. propagowania wolności religii lub przekonań poza UE powinna należeć troska o sprawiedliwe traktowanie szczególnie chrześcijan. Słowo chrześcijanie nie pojawia się wprost w żadnym punkcie sprawozdania, a jest to grupa najbardziej prześladowana na świecie. Dlatego wstrzymałem się od głosowania nad tym sprawozdaniem.

  Marek Jurek (ECR). – Panie Przewodniczący! Panie i Panowie Posłowie! Sprawozdanie to opiera się na założeniu – zacytuję – że „zasada rozdziału Kościoła od państwa jest główną zasadą konstytucyjną na całym świecie i w Europie”.

To symplicyzm. To populistyczna teza. To po prostu nieprawda. W Polsce, na przykład, zasadą jest wzajemna autonomia państwa i Kościoła, niezależność wzajemna władz duchownych i władz państwowych i wreszcie zasada współdziałania państwa i Kościoła dla dobra wspólnego i dla dobra ludzi. Autorzy tego sprawozdania powinni wziąć pod uwagę, że to hasło tej separacji było bardzo często pretekstem do łamania praw ludzkich, do prześladowań nie tylko w krajach komunistycznych, ale w porewolucyjnej Francji czy w Meksyku.

Są to sprawy, o których nie wolno zapominać. W prawie precyzja językowa ma ogromne znaczenie, dlatego reagujmy na przemycanie ideologii, która tak naprawdę dąży do wykluczenia chrześcijaństwa z życia Europy.

  Dobromir Sośnierz (NI). – Panie Przewodniczący! Jak zostało powiedziane sprawozdanie rozpoczyna się od stwierdzenia nieprawdy, czyli że zasada rozdziału kościoła od państwa jest główną zasadą konstytucyjną na całym świecie. Nie słyszeliście Państwo, że np. królowa Wielkiej Brytanii jest głową kościoła anglikańskiego, że są kościoły protestanckie związane mniej lub bardziej ściśle z państwami, nie słyszeliście o Watykanie, o Arabii Saudyjskiej? To są jawne bzdury po prostu. Poza tym to sprawozdanie tak naprawdę jest w dużej części nie na temat. Jak zaczynamy wymieniać grupy prześladowane, to natychmiast dodajemy kobiety, dziewczęta, osoby ze względu na ich orientację seksualną i tak dalej. Czy jeśli piszemy sprawozdanie o prześladowaniu kobiet, to dodajemy tam chrześcijan? No nie, dlaczego w drugą stronę robimy w ten sposób, no tylko po to, żeby pokazać, że dla Unii Europejskiej tysiącletni Kościół chrześcijański jest niczym więcej niż jakąś organizacją feministyczną czy związkiem filatelistów czy czymkolwiek. Nie wiem, czy PSL jest dumny z posła Grzyba i chwali się w Polsce z tego, co jego posłowie tutaj wypisują?

  Branislav Škripek (ECR) – Pán predsedajúci, ja myslím, že je zarážajúce, že ani 70 rokov od schválenia Všeobecnej deklarácie ľudských práv nestačí na to, aby sa tieto práva stali samozrejmosťou pre všetkých.

Mnohým občanom je upieraná sloboda myslenia, prejavu svedomia a náboženstva. Netýka sa to len kresťanov, ale napríklad aj menšín žijúcich na Blízkom východe. Podporujem schválenie usmernení Európskej únie, ktoré práve tu môžu prakticky pomôcť v presadzovaní náboženskej slobody. Dnes sú v mnohých kútoch sveta ľudia usmrtení len preto, lebo si chcú zachovať právo slobodne si vybrať, čomu budú veriť, ba dokonca aj keď chcú proste neveriť v Boha – jednoducho byť ateistom. Vítam, že Európsky parlament vyzýva pakistanské úrady k zaisteniu bezpečnosti kresťanky Asie Bibi. Dodnes sa jej nepodarilo opustiť svoju krajinu a musí žiť na bezpečnom mieste a ukrývať sa tam, v Pakistane. Menej sú však známe ďalšie prípady ľudí, ktorí v pakistanských a iných väzniciach sveta čakajú na rozsudok podľa zákonov o bohorúhaní. Oceňujem tiež, že správa spomína vytvorenie postov osobitných vyslancov pre náboženskú slobodu v jednotlivých členských krajinách. Je to ďalší dôkaz, že téma slobody vierovyznania sa stáva dôležitým prvkom zahraničnej politiky.