Doslovný záznam ze zasedání

Úterý, 14. ledna 2020 - Štrasburk

13. Situace v Libyi (rozprava)

  Elnök asszony. – A következő pont a Bizottság alelnökének és az Unió külügyi és biztonságpolitikai főképviselőjének nyilatkozata a líbiai helyzetről (2019/2984(RSP)).

  Josep Borrell Fontelles, VPC/HR. – Señora presidenta, señores diputados, las cosas en Libia están yendo desde lo malo a lo peor. Quizá en los próximos días podamos tener algún rayo de esperanza, pero desde las Navidades los ataques de las fuerzas de Haftar se han intensificado, los bombardeos sobre áreas civiles también. La matanza de treinta militares cadetes en la escuela militar de Trípoli. Condenamos este ataque.

Pero nos pasamos el día condenando ataques. Y el coste humano de esta guerra por delegación está empezando a ser insoportable para el pueblo libio. Bueno, hace tiempo que es insoportable. Hay trescientas cincuenta mil personas desplazadas en el entorno de Trípoli, miles de combatientes, trescientos civiles muertos, ataques a hospitales, incluyendo personal sanitario y ambulancias, doscientas cincuenta escuelas cerradas.

The war has been fuelled by several external players sending more weapons and mercenaries every day. It is no longer the war without warriors, as it was called at the beginning – a war without warriors. No – now there are a lot of warriors coming from many different countries, and it has become expanding and escalating, augmenting the risk of terrorism, regional instability, migration in our borders. The United Nations special envoy, Mr Salamé, came on Friday to the Foreign Affairs Council, and he said that no other conflict ever saw a gap between nice words and helpful actions so wide as in Libya.

Since April, the United Nations Security Council met 15 times to discuss about Libya and failed 15 times to call for a ceasefire. The Security Council: 15 times. But as I said, there is hope that a ceasefire maybe can enter into force. We hoped it was going to enter into force yesterday, but this morning we knew that there was no agreement in Moscow and that General Haftar left Moscow without giving his agreement to this ceasefire.

We have been repeating many times that the Europeans have to overcome our divisions, our rivalries, and that we have to be more united in order to face the situation.

Germany is about to announce (I don’t know if it has already formally announced – there were some rumours that it was going to be announced today, but I don’t know exactly) if there is a formal call for the Berlin Conference for next Sunday, after months of preparations, in which we have actively taken part. It should give way to a roadmap for the consolidation of the ceasefire, de-escalation and a return to political negotiations. This could be a good occasion. The Special Envoy was coming here on Friday, Prime Minister Sarraj of the internationally-recognised government was in Brussels. He visited President Sassoli and President Michel; we passed the same message. It was impossible to have a meeting with the other party, with General Haftar. We have been talking with several regional colleagues – Egyptian, Russian and Turkish counterparts. Everybody seems at least a bit concerned that things in Libya are getting out of control. But I cannot assure you that the ceasefire will take place and that the Berlin Conference will take place next Sunday.

At the last Foreign Affairs Council, I called for talks about Libya and Iran. We strongly supported the Berlin process. We tried to travel to Libya, but it was not possible due to security reasons; I wonder if it was really for security reasons or there was a lack of will to receive us. The fact is that we had to meet here in Brussels, where we had the visit of Sarraj but not the one from Haftar.

Now we have a mandate from the Foreign Affairs Council to strongly engage with all parties. If there is a ceasefire, and if there is an agreement on the framework of the Berlin process, then we will have to deal with monitoring the ceasefire and effectively controlling the arms embargo. But I wonder who is going to do that seriously.

We are spending a lot of money in Libya: more than 630 million in cooperation in the last five years. The African Union-United Nations agencies have been able to evacuate more than 5 000 people needing international protection and sent over 50 000 migrants back home voluntarily, with reintegration support. But there are 700 000 sub—Saharan people in Libya. Not all of them want to go to Europe; most of them have a job and a livelihood, and they prefer to stay in Libya as far as the conditions allow them to do so. But if the situation becomes worse and it is impossible for them to stay in Libya, maybe they can try to go to Europe.

So there is another threat of a push of illegal migration through the central Mediterranean, where the Turks and the Russians are taking the lead. Six months ago in the central Mediterranean these two actors were not present, but today they take the lead, and this is a big change in the geopolitical structure in the Mediterranean basin.

Six months ago we Europeans were more or less active but we were alone. Now, we are still more or less active – more active today then six months ago – but in fact the Russians and the Turks are having a strong leverage because they have engaged militarily on the ground. Not directly, not through the regular army, but everybody knows that the flow of arms is increasing, and Libya is a kind of cancer which has been metastasizing to Sahel.

What’s happening in Sahel has a lot to do with the fact that the big amount of arms and the fighters in Libya are contaminating the whole area. Now intelligence reports tell us that a lot of Sudanese, Syrian and people coming from the Middle East are arriving in Libya to fight on one side or the other.

This is the situation. Maybe we will have good news in the next 24 hours, maybe not. Maybe the Germans will call for the conference, maybe not. Maybe we are going to have a ceasefire, maybe not. I really don’t know. I hope that we will have a window of opportunity. Libya is a rich country, one of the richest countries in Africa, despite years of civil strife: rich and with a small population, only 6 million people, who could and should lead a secure and prosperous life.

Instead, it is entering the ninth year of an immensely destructive and disruptive political crisis. It was never going to be easy for Libya to emerge from 40 years of an annihilating dictatorship and miraculously become a stable democracy. It was going to be difficult, we knew, but no one ever imagined a catastrophe like this – and yet it could become even worse for the Libyans, and for us, if we do not try our very best to halt this conflict and find a political solution. With the support of all Member States and of the Parliament, for sure, I really intend to do just that, hoping that this strong engagement can be part of the solution to keep Libya united and to look for a peaceful solution to this conflict, because we are saying that there is no military solution. But this mantra – there is no military solution – we have been repeating about the Syrian war. ‘There is no military solution, there is no0 military solution’ – and at the end there has been a military solution.

So maybe here the same thing can happen. We Europeans, since we don’t want to participate in a military solution, we barricade ourselves in the belief that there is no military solution. In Syria there has been a military solution brought about by the Turks and the Russians, and this has changed the equilibrium in the eastern part of the Mediterranean.

I cannot prevent such a thing happening, and this is something that should be of very great concern to all of us, because I’m sure nobody will be very happy if in the Libyan coast there is a ring of military bases from the Russian and Turkish navy in front of the Italian coast, controlling both routes of illegal migration towards Europe in the eastern Mediterranean and now maybe in the central Mediterranean. At this time, at this hour – 10 o’clock at night – I think we can speak frankly among all of us and deal seriously with the situation we are facing.

Let’s hope that we are going to have good news in the next hours.

  David McAllister, im Namen der PPE-Fraktion. – Frau Präsidentin, meine sehr geehrten Damen und Herren, liebe Kolleginnen und Kollegen! Wir haben es gerade vom Hohen Vertreter gehört: In Libyen spielt sich ein politisches Drama ab, und zwar ein politisches und humanitäres Drama – direkt vor unserer Haustür. Dieses Drama hat viel zu lange viel zu wenig Beachtung gefunden. Die Zahlen der Vereinten Nationen sind bekannt: Seit Beginn der Offensive von General Haftar im April haben nach Angaben der UN über 1 100 Menschen ihr Leben verloren, es gibt über 340 000 Binnenvertriebene, und 900 000 Menschen sind auf humanitäre Hilfe angewiesen, davon zwei Drittel Frauen und Kinder. Die Not ist groß.

Ich finde, die seit Sonntag geltende Waffenruhe in Libyen ist ein Schritt nach vorne. Das Land und die Menschen brauchen jedoch – das haben wir gehört – einen dauerhaften Frieden. Die Bundesregierung und speziell die Bundeskanzlerin unterstützen seit geraumer Zeit Aktivitäten, einen dauerhaften Frieden in Libyen herzustellen. Und diese Konferenz, Herr Hoher Vertreter, die nach meinem Kenntnisstand am nächsten Sonntag in Berlin stattfinden wird, soll eben dazu einen aktiven Beitrag leisten.

Was wir auch als Vertreter eines Europäischen Parlaments klar sagen müssen, ist: Das ist nicht das erste Mal, dass wir diesen Konflikt debattieren. Alle Staaten, die an diesem Konflikt direkt oder indirekt beteiligt sind, müssen dafür sorgen, dass dieser Bürgerkrieg endlich beendet werden kann und Frieden in Libyen einkehren kann. Libyen soll künftig ein souveränes, ein friedliches Land sein. Erst wenn das gelingt, können wir über den Wiederaufbau konkret sprechen, und dann wird es auch eine besondere Aufgabe der Europäischen Union sein, Unterstützung zu geben.

  Kati Piri, on behalf of the S&D Group. – Madam President I would like first of all to say to the High Representative how much I appreciate – also at this time, in this plenary – his honesty and frankness on foreign policy debates, and how seriously he takes these debates in the European Parliament. Mr High Representative, although I have prepared a speech, I commit next time to just listen to your intervention and then to come with some political remarks instead of something I prepared in advance.

Early this morning, Khalifa Haftar walked away from the negotiating table without signing the ceasefire agreement that would have formalised the fragile truce in Libya that went into effect last Sunday. This is, of course, a major blow for the suffering people of Libya, for peace, and for the stability – as you said – of the wider Sahel region. Over the past nine months, 280 civilians and 2000 fighters have died, and almost 150 000 Libyans have had to free the violence. Increasing external interference, including Turkey’s recent decision to send troops, is turning Libya into another proxy conflict right on the EU’s borders. It is of vital importance that the current informal ceasefire holds, to prevent further escalation and misery.

High Representative, I commend your indispensable efforts of the past week and call on you to continue doing everything in your power to facilitate the ceasefire’s formalisation and implementation. The UN—led Berlin conference planned for this Sunday remains critical, and together with you, we all hope that it will take place. A final remark: the Libyan people deserve a long-term perspective of peace, security and reconstruction, and that’s what we’re all fighting for.

  Javier Nart, en nombre del Grupo Renew. – Señora presidenta, gracias, señor Borrell, todo lo que ha dicho, participo de ello. Pero lo que es sorprendente es nuestra sorpresa. Porque cualquier persona que hubiera escuchado a los actores sobre el terreno, a los actores sobre el terreno, hubiera sabido que la tragedia de hoy estaba existiendo desde hacía nueve años. Ahora nos sorprenden los ataques sobre Trípoli, pero era evidente, porque eso comenzó en las contradicciones que hubo en el Acuerdo de Sjirat, que era un acuerdo Frankenstein entre dos poderes absolutamente antitéticos. No había más que escuchar a los parlamentarios de Trípoli, Jalifa Haftar o Fayez al-Sarraj, que no representa absolutamente a nadie. En este Parlamento lo único que hemos hecho ha sido escuchar la legalidad, que en Libia es inexistente, y lo único que hemos hecho ha sido escuchar a los portavoces de Fayez al-Sarraj, pensando que hablaban por Libia. Libia habla por lo que está ocurriendo hoy sobre el terreno.

Yo estoy absolutamente en contra de la guerra. Mucho me temo, señor Borrell, que las noticias van a ir de mal a peor. Y el alto el fuego tampoco es la solución, porque tampoco se va a producir. Hay un desbalance militar sobre el terreno, que no se va a parar con bellas palabras. Se va a parar si la Unión Europea actúa verdaderamente. Porque en este momento nos sorprenden Turquía y Rusia. Pero Turquía y Rusia están, porque Europa no ha estado nunca. Porque hemos estado en la legalidad metafísica de Fayez al-Sarraj y no hemos escuchado la realidad sobre el terreno. Tenemos que tener acciones verdaderas, eficaces y discretas. Y, si, además, Italia y Francia actúan cada una por libre, lo que tenemos es nuestra perfecta irrelevancia. Esa es la realidad; lo demás, bellas composiciones.

  Mounir Satouri, au nom du groupe Verts/ALE. – Madame la Présidente, chers collègues, quand il s’agit de contribuer à la paix en Libye, l’Union européenne salue, remercie, regrette, consulte. Elle parle, elle parle beaucoup mais agit peu. Pas de stratégie concrète, pas le moindre effort de cohérence des États membres. C’est à se demander, Monsieur Borrell, si on ne vous demande pas d’être le garant de l’inexistence de l’Union européenne sur la scène internationale. Enfin, pas tout à fait, car quand il s’agit d’externaliser la gestion de nos frontières, au prix de violations massives de droits humains en Libye, là nous contribuons allègrement. Oui, chers collègues, nous nous rendons responsables toutes et tous de l’aggravation de la situation humanitaire en Libye.

Pourtant, Monsieur Borrel, il n’est jamais trop tard pour faire exister les valeurs de l’Europe. Devenons incontournables sur la scène diplomatique, impliquons-nous sur le terrain pour la mise en œuvre du cessez-le-feu et le respect des droits humains, accompagnons les migrants et les réfugiés. Il est encore temps de promouvoir une alternative à la détention et à l’inhumanité.

  Anna Bonfrisco, a nome del gruppo ID. – Signora Presidente, onorevoli colleghi, signor Vicepresidente Borrell, come è scritto all'ingresso di questo Parlamento, 51 milioni di europei hanno votato perché vogliono vedere il Parlamento agire sulla nostra sicurezza e difesa: la difesa dei confini, la difesa dell'Europa, la sicurezza dei cittadini europei.

Riconosce l'Unione europea di aver avallato un cambio di regime in Libia nel 2011 per ridurla, nel 2020, a uno Stato fallito? Chi giudicherà l'Unione europea per aver contribuito a tanta sofferenza umana? A ciò si aggiunge la beffa di oggi, che vede il nostro ruolo naturale svolto da Turchia e Russia, mentre sullo sfondo si affacciano persino Arabia Saudita e Cina.

È il triste risultato di settant'anni di convergenza politica sul mercato interno e nessuna convergenza in politica estera, ed è così che la sicurezza mediterranea è l'eterno banco di prova per noi.

Perché l'Europa è il Mediterraneo, o non è l'Europa.

  Ангел Джамбазки, от името на групата ECR. – Г-жо Председател, г-н Върховен представител, колеги, отново никой в залата не нарича нещата с истинските им имена. Няма начин представителите в тази зала, които се интересуват от темата „Либия“, да не знаят, че срамната сделка между т.нар. министър-председател Сараж и турския президент Ердоган включва не само преместването на турски войници в Либия, включва не само подялбата на териториалните води в Средиземно море в ущърб на Кипър, в ущърб на държавата Израел, ако искате и в ущърб на Гърция.

Никой не казва една простичка истина, а тя е, че в момента Сараж и Ердоган заедно преместват ислямисти от Сирия в Либия. Бойците на Ислямска държава — тези, които водиха кървава гражданска война в Сирия, тези, които обезглавяваха хора, сега се преместват в Либия. Либия под Сараж и под Ердоган се превръща в нова крепост на Ислямска държава. Не можем да мълчим по тази тема, г-н комисар, не можете да мълчите по тази тема, това е Ваше задължение и трябва да го кажете.

  Özlem Demirel, im Namen der GUE/NGL-Fraktion. – Frau Präsidentin, liebe Kolleginnen und Kollegen! Derzeit gibt es einen fragilen Waffenstillstand in Libyen, und eine seriöse politische Lösung ist tatsächlich ungewiss. 2011 bombardierte die NATO Libyen und stürzte den Alleinherrscher Gaddafi. Das Ergebnis: totales Chaos, ein brutaler Bürgerkrieg und im Kern seitdem ein Stellvertreterkrieg.

Dieser NATO-Krieg hat nun mittlerweile mehrere Akteure in Libyen. Neben regionalen Mächten sind auch fast alle Großmächte daran beteiligt. Allen geht es um Öl, Gas, Geopolitik, um Einflusssphären und Macht. Das ist die bittere Wahrheit. Doch Krieg bedeutet für die Menschen vor Ort Tod, Leid und Elend. Und worum kümmert sich die EU? Worüber redet Herr Borrell? Hauptsächlich über Flüchtlingsabwehr! Die meisten EU-Staaten arbeiten zusammen mit der Regierung Sarradsch, die – auch zusammen mit Milizen der sogenannten libyschen Küstenwache – immer mehr Geflüchtete aus der Europäischen Union fernhält.

Damit muss Schluss sein! Waffenexporte an alle beteiligten Konfliktparteien in Libyen müssen nun gestoppt werden, alle Außenmächte müssen sich zurückziehen. Das wäre ein Beitrag für einen nachhaltigen Frieden in Libyen. Die Menschen dort brauchen Frieden und nicht weitere Eskalation. Mit Krieg und Aufrüstungsspiralen werden wir nicht den Frieden erreichen – weder in Libyen noch sonst wo.

  Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος (NI). – Κυρία Πρόεδρε, η Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο δεν είναι απούσα, όπως λένε μερικοί, αντίθετα, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και το ΝΑΤΟ έχουν βαρύτατες ευθύνες για την ιμπεριαλιστική επέμβαση, τον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη, για τον διαμελισμό της Συρίας. Οι συνέπειες είναι καταστροφικές για τους λαούς, ενώ ξανά σήμερα οι ανταγωνισμοί Ευρωπαϊκής Ένωσης-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και την Κίνα, με την εμπλοκή χωρών όπως η Τουρκία, η Αίγυπτος και άλλες, για τον έλεγχο της ενέργειας έχουν διαμορφώσει εκρηκτική κατάσταση στη Λιβύη και στην περιοχή. Σε αυτό το επικίνδυνο για τους λαούς περιβάλλον, η αστική τάξη της Τουρκίας επιδιώκει, και με το απαράδεκτο τουρκο-λιβυκό σύμφωνο, να χαράξει αυθαίρετα τα θαλάσσια σύνορα στη Μεσόγειο. Το αφήγημα των ισχυρών συμμάχων της Ελλάδας και ο εφησυχασμός που καλλιεργεί η ελληνική κυβέρνηση έχουν χρεοκοπήσει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ θεωρούν την Τουρκία στρατηγικό εταίρο. Με τη στάση τους αυτή οξύνουν την επιθετικότητά της. Απάντηση είναι η ένταση της συντονισμένης λαϊκής πάλης για καμιά αλλαγή συνόρων, ενάντια στις ξένες βάσεις, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, με τη δική τους εξουσία, με σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα.

  Antonio Tajani (PPE). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, tutti aspettiamo il vertice di Berlino e ci auguriamo che possa portare risultati positivi. Io non sono molto ottimista. Purtroppo in questa fase l'Europa è stata inesistente: è stata inesistente l'Unione europea, sono stati ininfluenti i differenti paesi dell'Unione, che non hanno dato il necessario sostegno all'Alto rappresentante, sono mancate iniziative politiche di qualsiasi genere se non di tipo velleitario.

I risultati si vedono: sono la Russia e la Turchia i garanti della situazione, non soltanto in Libia ma nell'intero Mediterraneo, con rischi sempre più gravi: pensiamo a un'offensiva possibile di terrorismo, pensiamo all'immigrazione, finché non si risolverà il problema in Libia.

C'è poi la grande questione energetica. L'accordo Turchia-Libia, che ha tagliato fuori il resto d'Europa, non va nella giusta direzione. C'è un altro gasdotto che sta nascendo, l'Eastmed, che dovrebbe collegare Israele, Cipro, Creta, la Grecia e l'Italia, che dovrebbe garantire l'autosufficienza energetica. Io credo che da questo punto di vista l'Europa debba impegnarsi anche per tutelare l'autosufficienza energetica di tutti i paesi dell'Unione.

  Andrea Cozzolino (S&D). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, seguiamo con attenzione gli sviluppi, come ha detto l'Alto rappresentante/Vicepresidente con grandissima onestà, ora dopo ora, ed è di adesso, degli ultimi minuti, la notizia che Haftar ha deciso di partecipare alla conferenza di Berlino di domenica. Seguiamo tutto questo con grandissima preoccupazione e tensione e sentiamo a volte il rischio di una nostra inutilità e inefficacia.

In questi casi l'unica opportunità, l'unica possibilità che abbiamo a disposizione è la risorsa della politica: non rinunciare a fare politica, avere chiari i nostri obiettivi – rafforzare l'azione diplomatica, politica ed istituzionale; assicurare l'interruzione delle ostilità e il cessate il fuoco; consentire, se possibile, la conferenza di Berlino; mettere in campo una proposta di aiuti per i tanti cittadini libici, soprattutto i tanti cittadini libici, soprattutto i bambini coinvolti e vittime della guerra in corso; creare le condizioni politiche e istituzionali per rafforzare l'unità, l'integrità e la piena sovranità della Libia; mettere in campo una forza di deterrenza.

Credo che questo sia l'appello su cui dovremmo lavorare: una forza di deterrenza che aiuti il successo del dialogo e della pace, perché non ce la si fa solo con l'azione diplomatica se non mettiamo in campo una forza di deterrenza europea e non lasciamo il campo ad altre forze e ad altre realtà istituzionali e politiche.

Ecco, credo che questo dovrebbe essere il nostro compito in questo momento difficile, sapendo che giochiamo un ruolo fondamentale per il futuro dell'Europa. Si gioca una partita decisiva in Libia per il futuro stesso dell'Europa, di tutta l'Europa, e non può essere una partita giocata dai singoli Stati, a cominciare da paesi come l'Italia o la Francia.

Credo che questo sia il lavoro che dovremmo fare e che dovremmo incoraggiare l'Alto rappresentante/Vicepresidente Borrell a svolgere questa funzione pienamente, perché ci giochiamo davvero una partita decisiva della nuova Commissione e del nuovo Parlamento per tutta la legislatura.

  Klemen Grošelj (Renew). – Spoštovana predsedujoča! Libija, slaba vest držav članic Evropske unije, ki so aktivno sodelovale v vojaški intervenciji proti Gadafijevemu režimu, postaja vseevropski glavobol.

Libija, ki je postala središče nečloveške in umazane trgovine z ljudmi, povezane z ilegalnimi migracijami preko nevarne sredozemske poti, na kateri kujejo dobičke edino organizirane kriminalne skupine in pa raznobarvne ter raznovrstne milice, se bliža novemu krogu pekla.

Turčija, uradno še vedno kandidatka za članstvo v Evropski uniji, se je odločila za tvegano vojaško avanturo, ki je v nasprotju z našimi strateškimi interesi tako v Sredozemlju kot tudi v Libiji. S turško intervencijo in aktivnim ruskim vpletanjem v krvavo državljansko vojno ta glede na obsežne vojaške manevre sosednjega Egipta lahko preseže libijske meje in postane regionalno vojno žarišče na pragu EU.

Zato mora EU z odločnim angažmajem, političnim in gospodarskim, preprečiti poglabljanje vojne v Libiji ter od Turčije in Rusije zahtevati umik vseh regularnih in neregularnih sil, sprte strani v Libiji pa prisiliti k dejanski prekinitvi ognja in začetku političnega procesa, ki bo državi in regiji prinesel mir in stabilnost.

  Erik Marquardt (Verts/ALE). – Frau Präsidentin! Vielen Dank auch, Herr Borrell, für Ihre Ausführung und auch Ihre Bemühung, Frieden in Libyen zu erreichen. Ich glaube, dass niemand glaubt, dass es einfach ist, Frieden in Libyen sicherzustellen, aber ich glaube, dass wir, auch während der Krieg in Libyen tobt, noch mehr tun können.

Seit 2014 sind 32 638 Menschen im Mittelmeer ertrunken, und ich frage mich immer, was würde uns eigentlich fehlen, wenn diese Menschen noch leben würden. Ich war selbst zur Seenotrettung auf dem Mittelmeer, und wenn man mit den Menschen spricht, die dort gerettet werden, dann merkt man, dass sie in Libyen einfach nicht wie Menschen behandelt werden.

Natürlich ist es eigentlich vollkommen unmenschlich, dass wir als Europa dazu beitragen, dass diese Menschen, die gerade unter Lebensgefahr aus dem Krieg fliehen, dann wieder direkt in dieses Kriegsgebiet zurückgebracht werden. Ich frage mich, warum wir als europäische Staaten mehr Patrouillenboote an libysche Milizen geschickt haben als Rettungsboote ins Mittelmeer.

Ich finde, wir machen uns klein, wenn wir hier eine wichtige Diskussion führen, aber nicht das offensichtlich Machbare tun und wenigstens die Menschen vor dem Ertrinken retten, die vor dem Krieg, vor Folter, vor den Haftlagern in Libyen fliehen. Ich glaube, wir könnten mehr Menschen evakuieren, wir könnten auch mehr Seenotrettung im Mittelmeer sicherstellen, und eigentlich glaube ich auch, dass die europäische Idee uns aufträgt, genau das zu tun.

  Thierry Mariani (ID). – Madame la Présidente, les puissances occidentales sont intervenues en Libye pour le plus grand tort de ce pays, de ses voisins, de toute l’Afrique et donc de l’Europe. Aujourd’hui, l’esclavage y dispute à tous les trafics, les tribus jusqu’ici soumises sous le joug de Mohamed Kadhafi reprennent leurs affrontements ancestraux pour la maîtrise des routes provenant de la Corne de l’Afrique ou de la partie occidentale de la bande sahélienne. Sur le terrain, le chaos se résumerait désormais à l’affrontement entre le maréchal Haftar et Sarraj. Ce dernier a d’ailleurs fait la tournée des capitales européennes, entraînant un débat concomitant dans ce Parlement. Tobrouk sera défendu pour la deuxième fois par les forces spéciales turques, ce qui en dit long sur l’intérêt d’Erdoğan pour la Libye. Et nous ici, en Europe, nous palabrons, alors que le président Erdoğan devient de facto l’homme fort des deux pays qui forment le goulot migratoire qui contrôle ces migrations vers l’Europe, à savoir la Turquie et la Libye. Comment pouvons-nous laisser notre naïveté s’étaler ainsi en plein jour?

Monsieur Borrell, oui, la solution sera très probablement militaire mais nous en serons absents. Si nous en sommes absents en Libye, peut-être pouvons-nous au moins être présents au niveau européen aujourd’hui pour aider les soldats français qui sont les seuls dans toute la zone sahélienne à combattre l’islamisme.

  Εμμανουήλ Φράγκος (ECR). – Κυρία Πρόεδρε, ευρισκόμενος εδώ, και εκπροσωπώντας την Ελλάδα, δεν μπορώ παρά να μην σταθώ στην ανάμειξη της Τουρκίας στη Λιβύη. Έχουμε καταλάβει πού αποσκοπεί η ανάμειξη της Τουρκίας στη Λιβύη; Μήπως υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που πιστεύει όλες αυτές τις ανοησίες του Erdoğan περί εφαρμογής του δικαίου; Αν κοιτάξει κάποιος μόνο το πρόσφατο παρελθόν της Τουρκίας, μόνο εγκλήματα θα δει. Σφαγή χιλιάδων Κούρδων στη Συρία, παράνομες γεωτρήσεις στην Κύπρο, καθημερινή παραβίαση των ελληνικών συνόρων. Και τώρα αποστέλλει παράνομα μισθοφόρους τζιχαντιστές και όπλα στη Λιβύη. Είναι ξεκάθαρη η επιθυμία του Erdoğan να διεκδικήσει παράνομα ΑΟΖ, μέσω της Λιβύης, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων. Αυτό το γνωρίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ως πότε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα στηρίζει οικονομικά και πολιτικά τον εγκληματία Erdoğan;

  Fabio Massimo Castaldo (NI). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, signor Alto rappresentante, l'incontro di ieri a Mosca con la presenza di al-Sarraj e Haftar ci manda due messaggi chiari.

Il primo è che l'UE non è ancora abbastanza forte e unita. Nonostante il turbinio di iniziative diplomatiche dei diversi Stati membri, tutte utili ma nessuna risolutiva, abbiamo purtroppo abdicato alla possibilità di ricoprire quel ruolo che, invece – ed è questa la seconda notizia – si sono prese Russia e Turchia, abili prima a inserirsi nelle dinamiche del conflitto libico per perseguire le proprie agende e successivamente a ottenere un cessate il fuoco temporaneo.

La pessima notizia di oggi è che la tregua non è stata confermata, Haftar non firma. Tutto da rifare quindi?

Sì, ma ciò apre anche a un'opportunità da cogliere: se vogliamo impedire un nuovo scenario siriano ai nostri confini dobbiamo preparare il vertice di Berlino di domenica mettendo sul tavolo una proposta nuova, una missione di interposizione delle Nazioni Unite con la partecipazione in prima linea dei paesi europei – primo fra tutti il mio – dei paesi del vicinato – mi vengono in mente, ad esempio, Tunisia e Algeria – di rappresentanti del mondo arabo e islamico e di chiunque abbia a cuore il futuro del popolo libico, che più di tutti sta soffrendo per questa guerra per procura.

Solo così avremo la neutralità e le capacità necessarie per poter procedere alla riunificazione delle istituzioni e a disarmare le milizie: un grande errore non averlo fatto in precedenza, dopo l'intervento sciagurato del 2011.

(L'oratore accetta di rispondere a una domanda "cartellino blu" (articolo 171, paragrafo 8, del regolamento))

  Κώστας Μαυρίδης (S&D), ερώτηση με γαλάζια κάρτα. – Σέβομαι πάρα πολύ την άποψή σας. Σας έχω γνωρίσει καλά και την προηγούμενη πενταετία και ήθελα να μας πείτε την άποψή σας για το εξής θέμα, για να το ακούσει και ο κύριος Borrell: Το καθεστώς στην Τρίπολη της Λιβύης έχει προβεί σε μια συμφωνία με τον Erdoğan, με βάση την οποία η Τουρκία απέκτησε, όπως ισχυρίζεται, ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, με ένα κράτος που βρίσκεται τόσο μακριά, που είναι περίπου σαν να μπορούσε η Τουρκία να ρυθμίσει ΑΟΖ και με την Κόστα Ρίκα! Τι θα συμβουλεύατε τον κύριο Borrell να πράξει για να αντιμετωπίσουμε την τουρκική επιθετικότητα, δεδομένου ότι η Τουρκία λέει ότι τις επόμενες εβδομάδες θα στείλει ερευνητικά πλοία εκεί, στο μέρος όπου είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, όπως έπραξε και στην κυπριακή ΑΟΖ;

  Fabio Massimo Castaldo (NI), risposta a una domanda "cartellino blu". – Onorevole Mavrides, caro Costas, come Lei ben sa io ho più volte criticato questo accordo tra Turchia e Libia, che non mi sembra andare assolutamente nella giusta direzione e soprattutto che mette a repentaglio anche gli interessi e la legittima tutela degli interessi di due Stati membri come la Grecia e Cipro, e non credo che questo atteggiamento unilaterale sia tollerabile da parte di un paese candidato all'adesione all'Unione europea.

Mi sembra che il conflitto stia subendo una rapida escalation, all'interno del teatro libico, verso un vero e proprio scontro delle potenze geopolitiche regionali presenti nel teatro stesso, e questo deve essere assolutamente evitato.

Proprio per questo è fondamentale che l'Unione europea sia più presente, e quindi ho fiducia nell'azione dell'Alto rappresentante, per far sì che a Berlino vengano discusse effettivamente iniziative concrete, come la forza di interposizione, e che si vada verso la riunificazione delle istituzioni prima che sia troppo tardi.

  Βαγγέλης Μεϊμαράκης (PPE). – Κυρία Πρόεδρε, άκουσα με πολλή προσοχή την ανάλυση που έκανε ο κύριος Borrell και πρέπει να σας πω ότι καταλαβαίνουμε όλοι ότι εδώ δεν είμαστε αναλυτές, είμαστε πολιτικοί. Και οι πολιτικοί πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις. Δεν πρέπει να είμαστε θεατές και να παρακολουθούμε τις εξελίξεις αλλά να παρεμβαίνουμε στις εξελίξεις και να δίνουμε λύσεις, γιατί αυτό θέλουν οι πολίτες που αγωνιούν και ανησυχούν για την ειρήνη στην περιοχή. Από την ανάλυση που μας έκανε, φάνηκε ότι η Ρωσία και η Τουρκία είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις στην περιοχή. Γιατί είναι; Γιατί εμείς αφήσαμε ένα κενό, το οποίο ήρθαν και κάλυψαν. Κατά συνέπεια, ο κύριος Borrell πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ειρήνη στην περιοχή, και όλοι εμείς θα στηρίξουμε τις πρωτοβουλίες αυτές. Το κύριο πρόβλημα είναι η Τουρκία. Η συμπεριφορά της Τουρκίας είναι αυτή που δημιουργεί και απαξιώνει τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Τουρκία μας δείχνει με την προκλητικότητά της ότι θέλει να ακολουθήσει τη δικιά της πορεία. Αμφισβητεί, λοιπόν, κανείς σήμερα ότι αυτή η συμπεριφορά είναι τόσο προκλητική που μας αναγκάζει και μας προτρέπει να επέμβουμε για να υπάρχει ειρήνη; Εμείς θα στηρίξουμε όλες τις πρωτοβουλίες που θα είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Η Ευρώπη πρέπει να δείξει ότι υπάρχει και είναι παρούσα στην περιοχή, για την ειρήνη.

  Tonino Picula (S&D). – Poštovana predsjedavajuća, večeras raspravljamo o temi koja je zadnjih dana ostajala u sjeni napetosti u Iraku i Iranu, a od iznimne je važnosti za Europsku uniju.

Svjedočili smo sporazumu Libije i Turske, koji i direktno krši međunarodne zakone o moru i suverenitet trećih zemalja, a Turska, formalno NATO saveznik, s Rusijom opet dogovara akcije u našem neposrednom susjedstvu. U Libiji suprotstavljene strane Rusija i Turska pokušale su utvrditi svoje pozicije i dogovoriti prekid vatre, no taj pokušaj je danas propao.

U isto vrijeme, članice Europske unije još uvijek ne uspijevaju pronaći zajedničku politiku prema Libiji i koordinirani odgovor na ovu krizu. Treba naglasiti da vojne intervencije ne mogu riješiti kaos u Libiji, ali ga mogu proširiti. Naša politika prema Libiji ne može se ni svesti samo na migracijsku politiku.

Europska unija i geopolitička Komisija moraju preuzeti aktivniju i produktivniju ulogu, osobito u neposrednom susjedstvu. Berlinski proces i suradnja s Ujedinjenim narodima su put kojeg treba u ovom trenutku podržati.

  Bernhard Zimniok (ID). – Frau Präsidentin! Der Einsatz der Streitkräfte in Libyen ist nach dem Flüchtlingsdeal der nächste kluge Schachzug Erdoğans im Erpressungsspiel mit der EU. Das wird seine bereits sehr starke Position als Türsteher Europas weiter festigen. Und seien wir realistisch: Aktuell sind es nicht wir, die die Migrationskrise beherrschen, die die Fluchtrouten über die Balkanroute entscheiden. Das ist Erdoğan, das ist die Türkei. Sie bestimmt den Umfang der illegalen Massenmigration. Erdoğan muss nur sehr leicht mit der nächsten Flüchtlingswelle drohen, und schon spuren wir.

Nun ist jedoch eine neue Dimension erreicht. Jetzt will die Türkei mit Libyen die Kontrolle über jenes afrikanische Land erlangen, von dem die meisten illegalen Migranten nach Europa starten. Die Konsequenz: Erdoğan hat Europa im Würgegriff, wir sind noch stärker erpressbar.

Wir müssen endlich unsere ökonomische und militärische Stärke nutzen. Wir müssen uns weiter in diesem Spiel als ebenbürtiger Gegner erweisen. Die EU muss deshalb alles in ihrer Macht Stehende dafür einsetzen, den türkischen Einsatz in Libyen zu beenden, den Flüchtlingsdeal aufzukündigen und den Grenzschutz endlich selbst zu übernehmen.

  Carlo Fidanza (ECR). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, la guerra per procura che si sta combattendo in Libia dimostra ancora una volta l'inconsistenza dell'Unione europea sui grandi scenari di crisi internazionale e anche l'intervento – sincero, per carità – del Vicepresidente Borrell questa sera è nient'altro che un monumento all'impotenza.

Si tratta di un'assenza aggravata anche dall'arroganza e dagli errori di alcuni governi, a partire in passato da quello francese, che dal 2011 in Libia hanno giocato una partita senza scrupoli, consegnandoci la guerra e la crisi migratoria.

E mentre la Turchia porta avanti il suo disegno neo-ottomano, mentre le monarchie del Golfo regolano i conti a due passi da casa nostra, con l'assenza dell'intera Europa spicca – purtroppo da italiano mi tocca dirlo – anche quella del governo italiano, che balbetta affidandosi a enti internazionali impotenti, mentre grandi nazioni si spartiscono quella che fu un'area di influenza fondamentale per il nostro paese.

Allora, signor Alto rappresentante, rimangono pochi giorni per cambiare verso ed evitare una catastrofe.

  Ιωάννης Λαγός (NI). – Κυρία Πρόεδρε, μου προκαλεί πραγματικά κατάπληξη και θυμό, ταυτόχρονα, αυτό που άκουσα πριν από λίγο από τον κύριο Borrell. Παραδέχθηκε, επίσημα, ότι κουμάντο στην περιοχή κάνουν η Ρωσία και η Τουρκία. Και ειδικά όταν μιλάμε για την Τουρκία, μιλάμε για ένα κράτος δολοφόνο, για ένα κράτος που είναι βαμμένο με το αίμα αθώων, εκατομμυρίων αθώων πολιτών από πολλές χώρες, και εμείς αυτή τη στιγμή κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε αυτό το πράγμα. Και λέμε, επίσης, ότι είναι αναγνωρισμένη η κυβέρνηση του al-Sarraj· αυτή η κυβέρνηση που έρχεται σε σύμπραξη με τον δολοφόνο Erdoğan. Ξέρουμε πολύ καλά ότι ο Erdoğan έχει πάρει δυνάμεις τζιχαντιστών που πολεμούσαν στη Συρία και τις έχει μεταφέρει στη Λιβύη —έχει μεταφέρει, λοιπόν, το πρόβλημα ακόμα πιο κοντά στην Ευρώπη—, δίνει όπλα με παράνομο τρόπο στον al-Sarraj, και εμείς εδώ λέμε ότι αυτόν τον αναγνωρίζουμε. Αυτό είναι απαράδεκτο.

Επίσης, είναι ντροπιαστικό για την ελληνική κυβέρνηση να ανέχεται, στη συνδιάσκεψη που θα γίνει σε λίγες ημέρες στο Βερολίνο, να παρίστανται το Κονγκό και η Αλγερία και να απουσιάζει η Ελλάδα. Όμως και αυτό που κάνετε εσείς στη χώρα μου είναι ντροπιαστικό. Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να υπερασπίζεστε την Τουρκία και να αδικείτε την Ελλάδα. Στο κάτω-κάτω, η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πώς είναι δυνατόν να ενεργείτε συνεχώς υπέρ της Τουρκίας; Να ξέρετε κάτι: Δεν είμαστε διατεθειμένοι να παρατήσουμε την Ελλάδα και δεν είμαστε διατεθειμένοι να σταματήσουμε τον αγώνα. Θα υπερασπιστούμε την πατρίδα μας με οποιοδήποτε τίμημα. Ό,τι ξέρατε μέχρι τώρα για κάποιους ανθρώπους που έσκυβαν το κεφάλι, να τα ξεχάσετε από εμάς.

  Othmar Karas (PPE). – Frau Präsidentin! Herr Vizepräsident, es wird ja immer deutlicher in den Debatten heute am Nachmittag und jetzt spät am Abend: Wir spielen in den Krisenherden der Welt, auch vor unserer Haustür, keine Rolle. Und wir haben das Gefühl, dass wir zwischen Ohnmacht und Machtlosigkeit, Hoffnung und Appellen hin und her taumeln. Mir fehlt die politische Geschlossenheit, mir fehlt das politische Projekt und die Aktion.

Libyen ist auch ein Spiegelbild des Zustandes der europäischen Asyl—, Migrations-, Nachbarschafts-, Außen- und Sicherheitspolitik, nicht nur in der Region des Mittleren Ostens. In dieses Vakuum, wie Herr Meimarakis schon gesagt hat, stoßen Russland und die Türkei hinein. Wir haben nur eine Chance, dass beim Gipfel am Wochenende in Berlin eine konzertierte europäische Initiative zu einer Wende beiträgt und das Heft in die Hand nimmt. Bitte sagen Sie uns, was unsere Handlungsfähigkeit in Berlin bedeuten wird.

  Maria Arena (S&D). – Madame la Présidente, Monsieur Borrell, vous avez décrit une situation libyenne effectivement insupportable. Insupportable pour les populations civiles libyennes, dangereuse pour la stabilité régionale, au Maghreb mais aussi au Sahel, vous l’avez mentionné, et enfin dangereuse pour la sécurité européenne. À cela s’ajoutent les violations massives des droits de l’homme sur le territoire libyen, des migrants bloqués qui font l’objet de trafics, des activistes assassinés ou disparus – la députée Siham Sergewa qui aujourd’hui est disparue depuis plus de six mois –, mais aussi des femmes maltraitées par le régime libyen.

Si la solution n’est pas militaire, elle n’est pas non plus autoritaire. Or, il semble qu’avec les interventions turque, russe et égyptienne, non seulement le militaire prend le pas, mais le modèle qu’elles défendent est loin d’être un modèle qui défend les droits de l’homme. L’Europe a donc encore une fois un rôle à jouer, un rôle important sur la scène diplomatique et politique: la conférence de Berlin, bien sûr, la médiation et le dialogue avec l’ensemble des interlocuteurs et enfin la promotion de la démocratie et des droits de l’homme. Merci pour votre action.

  Anna-Michelle Asimakopoulou (PPE). – Κυρία Πρόεδρε, συνάδελφοι, είναι επιτακτική ανάγκη αλλά και υποχρέωση της Ευρώπης να διεκδικήσει έναν ηγετικό ρόλο στις εξελίξεις στη Λιβύη, γιατί πρώτοι εμείς εδώ, στην Ευρώπη, θα υποστούμε τις συνέπειες. Οπότε καλωσορίζουμε την ειρηνευτική διαδικασία του Βερολίνου, την οποία η Τουρκία τορπιλίζει με την επιμονή της να εφαρμοστεί το άκυρο και ανυπόστατο μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ της Τουρκίας και της κυβέρνησης της Τρίπολης, με αποτέλεσμα να έχει αποχωρήσει σήμερα ο Haftar από το τραπέζι των συνομιλιών. H Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πάρει ξεκάθαρη θέση ότι το μνημόνιο της Τουρκίας με την κυβέρνηση της Τρίπολης παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και δεν παράγει οποιοδήποτε έννομο αποτέλεσμα. Πρέπει λοιπόν, κύριε Borrell, να απαιτήσετε πάραυτα από τον Erdoğan και τον Sarraj να σκίσουν το παράνομο μνημόνιο Τουρκίας-Τρίπολης ως ελάχιστη ένδειξη προσήλωσης στην ειρήνη και στην ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου. Οι αναπάντητες τουρκικές προκλήσεις δεν απειλούν πλέον μόνο την ειρήνη αλλά πλήττουν την αξιοπιστία της Ευρώπης και, εν τέλει, υποθάλπουν το ίδιο της το μέλλον.

  Susanna Ceccardi (ID). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, la gestione della crisi libica ha messo in luce l'imbarazzante inadeguatezza del governo italiano su un tema così delicato e strategico.

Tutto partì però con la deposizione di Gheddafi dieci anni fa. A dieci anni di distanza l'Europa ripeterebbe quella scelta? L'Unione europea ha lasciato un vuoto in cui Russia e Turchia si sono inserite, giocando un ruolo da protagoniste nello scacchiere mediterraneo. Ankara sta prendendo le chiavi di ingresso del corridoio migratorio meridionale, con buona pace dell'Italia, che in Libia ha interessi economici, energetici e strategici importantissimi. I fatti sono impietosi: l'incapacità dell'attuale governo italiano in politica estera è stata certificata da questa vicenda.

La tregua della crisi libica non è stata siglata ieri a Mosca; avrebbe forse dovuto firmarsi a Roma, e così non è stato, ma tutto il mondo adesso si aspetta la firma a Berlino. Se l'Europa fallirà ancora, questo non sarà che l'ennesimo passo indietro in una politica internazionale che ci vede sempre più marginali.

  Giuliano Pisapia (S&D). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, signor Alto rappresentante/Vicepresidente, Lei ha detto giustamente che le cose in Libia vanno di male in peggio. Anche dalla discussione di oggi emerge un giudizio spietato, che deve far riflettere: purtroppo in Libia stanno prevalendo il modello Erdoğan e il modello Putin.

Non sono poche le nostre responsabilità. Dobbiamo superare l'unanimità dei paesi membri, che troppo spesso impediscono di agire e di reagire. L'equidistanza tra al-Serraj e Haftar non ha giovato e non giova alla nostra credibilità. Senza un coinvolgimento delle tribù non vi sarà mai pace in Libia. Condivido la volontà di dialogo, ma purtroppo le buone intenzioni, da sole, non fermano una guerra.

È urgente riattivare la missione Sophia, imporre un embargo delle armi, dispiegare una forza europea di interposizione. Ricordo le parole di John Kennedy: "Non possiamo mai avere paura di negoziare ma non possiamo mai negoziare per paura".

  Danilo Oscar Lancini (ID). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, in Libia, nonostante le molteplici dichiarazioni di intenti, constatiamo che l'UE ha deciso di non decidere, lasciando di fatto campo libero a Russia, Stati Uniti in chiave anti-jihad e Turchia.

L'impegno per un embargo nelle forniture di armi viene da tempo apertamente aggirato da Turchia, Emirati ed Egitto.

La responsabilità principale dell'Europa è quella di aver lasciato che il governo di Tripoli fosse sostenuto concretamente solo da Erdoğan, prima con armi, droni e consiglieri militari e oggi anche con truppe regolari e gruppi jihadisti reduci della Siria.

Una situazione che rischia oggi di aumentare ulteriormente la destabilizzazione dell'area, danneggiando gli interessi delle aziende presenti in loco, soprattutto italiane, e mortificando i diritti umani.

Una recente inchiesta dell'Associated Press sui destinatari dei fondi europei, seguita da una mia interrogazione, ha poi rivelato come i funzionari delle agenzie ONU siano al corrente che una parte considerevole delle risorse inviate per stabilizzare la zona e migliorare le condizioni nei centri di detenzione di fatto finisca alle milizie libiche e a organizzazioni criminali.

Questo scandalo, unito al costante aumento dell'influenza nell'area da parte di Russia e Turchia, certifica il fallimento delle politiche europee in Libia.

  Λουκάς Φουρλάς (PPE). – Κυρία Πρόεδρε, κύριε Borrell, η κρίσιμη κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη Λιβύη δεν πρέπει να αφήνει κανέναν αδιάφορο. Η Λιβύη κινδυνεύει σήμερα να μετατραπεί σε δεύτερη Συρία. Και αυτό γιατί κάποιες χώρες, όπως η Τουρκία, έχουν ηγεμονικές τάσεις στην περιοχή, κύριε Borrell. Η Τουρκία έχει βάλει πόδι στη Λιβύη, και εμείς παρακολουθούμε μην ξέροντας πώς να αντιδράσουμε, κτυπώντας παλαμάκια. Αυτή τη στιγμή, ο φασίστας Erdoğan κάνει ό,τι θέλει την Ευρώπη.

Έχετε την εντύπωση ότι θα πάτε στο Βερολίνο και θα πάρετε μια απόφαση την οποία θα σεβαστεί η Τουρκία; Πέστε μου ποια απόφαση ή ποια συμφωνία σεβάστηκε η Τουρκία, και θα συμφωνήσω μαζί σας. Καθήκον μας είναι να παρακολουθούμε τις όποιες εξελίξεις στην προσφυγική κρίση και την πιθανότητα η Τουρκία να εκβιάσει και πάλι την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός από τις προσφυγικές ροές στα ελληνικά νησιά και την Ιταλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, κύριε Borrell, δεν μπορεί να είναι ουραγός των εξελίξεων.

  Evin Incir (S&D). – Fru talman! Herr Borrell! För lite mindre än 10 år sedan minns jag hur steg togs mot ljuset i tunneln i Mellanöstern och Nordafrika; det ljus som skulle befria regionen, däribland Libyen, från diktatur och förtryck; det ljus som skulle bringa fred, frihet och säkerhet.

Jag besökte själv MENA-regionen ett flertal gånger under de åren för att visa stöd för de demokratiska krafterna. Jag är nämligen fullt övertygad om att fred i hela världen kräver alla folks frihet.

I stället byttes en förtryckarregim ut mot ett annat kaotiskt styre i Libyen, där demokrati, mänskliga rättigheter och rättsstat fortfarande är en dröm. I stället har förtrycket och rädslans mardröm fortsatt att vara en verklighet.

Situationen i Libyen kräver en formaliserad vapenvila som respekteras av alla parter, så att konstruktiva diskussioner om en långsiktig politisk lösning kan föras. Här är jag övertygad om att EU kan ta en ännu större ledarroll, en roll som sätter viktiga principer i centrum: det libyska folkets demokratiska och mänskliga rättigheter och ett system som är baserat på ... (Talaren fråntogs ordet.)

  Jordan Bardella (ID). – Madame la Présidente, sur tous les grands dossiers internationaux, l’Union européenne est aux abonnés absents. Quel rôle a-t-elle joué au moment de l’offensive turque en Syrie? Aucun. Quel rôle au moment de l’escalade entre l’Iran et les États-Unis? Aucun. Et quel rôle joue-t-elle dans la crise en Libye? Toujours aucun. Ce sont la Turquie et la Russie qui s’imposent comme les maîtres du jeu dans cette région, pourtant si stratégique pour notre continent.

Mais comment être encore audibles dans ce pays, alors qu’en 2011, certains n’ont pas hésité à plonger durablement la Libye dans le chaos sous prétexte de motifs humanitaires. L’ex-président français, Nicolas Sarkozy et sa muse, Bernard-Henri Lévy, figurent bien sûr au rang des coupables de ce désastre, ainsi que tous ceux qui les ont suivis sous la bannière de l’OTAN. Que dire de M. Barroso, alors président de la Commission européenne, qui demandait l’éviction de Kadhafi, avec pour conséquence la destruction du pays africain au plus haut niveau de développement et l’ouverture d’un couloir migratoire massif à destination de l’Europe?.

Loin de faire notre force, l’Union, votre union, fait bien souvent notre faiblesse. Un rappel s’impose: la diplomatie demeure avant tout le fait de nations guidées par leur propre histoire, ainsi que par l’intérêt supérieur du peuple qui les composent.

  Josep Borrell Fontelles, Vice-President of the Commission / High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy. – Madam President, I agree with some of the comments you have made. Others are wishful thinking. You have to... You have to what? You have to ask Erdoğan to cancel his agreement with al—Serraj about the ... – I can ask. And what?

The problem is that we haven’t been united on Libya. Let’s tell the truth. We Europeans have had different positions with respect to Libya and now maybe we are paying the price for the fact that we haven’t been able to represent a political approach shared by all Member States. It’s true that some regret that Turkey has a role, but Turkey has a role and Russia has a role.

The latest news we have is that, after not signing the ceasefire – he is a man who refuses to sign the ceasefire because it seems that it would require them to agree with the agreement between al—Serraj, who is heading the internationally recognised government, and Turkey. But he will commit to staying in Berlin next Sunday – so the bad news is that there is no ceasefire and the good news is that it seems that, in spite of not having a ceasefire, they will be at the Berlin Conference. Maybe there we can make the first step towards a political agreement.

Maybe you have been following all the statements that we have been delivering about Libya from the Foreign Affairs Council and by the High Representative himself. Let’s hope that in Berlin there is a possibility of reaching an agreement between the parts and then we will have to deal with the implementation of this agreement. This will require two things: first, to monitor the ceasefire; and, second, to control the arms embargo. I will present to the Foreign Affairs Council concrete proposals for the Europeans to be more engaged on fulfilling these two duties. Let’s see if we have enough will in order to act all together and start a new period of engagement with Libya.

That’s what I can tell you right now. Other aspects have been dealt with by many of you. I cannot answer all your questions one by one, but I think I can summarise by saying that, if there is an agreement in Berlin, subsequently there will be a ceasefire and then it will test the political will of the European Union to be more engaged on the Libyan issue. Thank you for your comments.

  Elnök asszony. – A vitát lezárom.

Írásos nyilatkozatok (171. cikk)

  João Ferreira (GUE/NGL), por escrito. – A realidade contemporânea da Líbia é consequência da agressão protagonizada pelos EUA, a UE e a NATO, em 2011, visando o controlo geoestratégico da região e o domínio sobre os recursos naturais daquele país, numa violação inequívoca do direito internacional. Essa agressão redundou numa guerra civil, com inomináveis situações de sofrimento, violência e destruição. Longe de trazer a liberdade, apenas criou instabilidade política, colapso social, conflito étnico, intolerância religiosa e graves violações de direitos humanos. No contexto das políticas migratórias da UE, este país tornou-se, ainda, o centro de uma rede de escravatura e de tráfico humano. A luta pelos direitos sociais e políticos do povo líbio, longe do jugo da presença militar imperialista, merece toda a nossa solidariedade. A promoção da paz, da soberania e da independência da Líbia merece todo o nosso apoio. São estas as consequências de políticas de indisfarçável recorte colonial! Confiamos que será a luta dos povos que as irá derrotar.

  Κώστας Μαυρίδης (S&D), γραπτώς. – Όταν η ΕΕ δεν νοιάζεται για την γειτονιά της ή έχει άλλες προτεραιότητες να ικανοποιήσει, κάποιος άλλος θα προστρέξει να γεμίσει αυτό το κενό. Η Τουρκία, με τις νέο-οθωμανικές της επεκτατικές κινήσεις, έθεσε στόχο να παρέμβει στην Ανατολική Μεσόγειο και βρήκε σύμμαχο το υπό κατάρρευση καθεστώς της Τρίπολης, το οποίο συνεργάζεται με τις τζιχαντιστικές οργανώσεις, όπως τους λεγόμενους «Αδελφούς Μουσουλμάνους». Είναι η Τουρκία που συντήρησε την εμπόλεμη κατάσταση στη Συρία, με αποτέλεσμα την απώλεια χιλιάδων ζωών και εκατομμύρια πρόσφυγες. Σήμερα έχουμε επανάληψη. Είναι ο ίδιος κατακτητής για 46 χρόνια στο βόρειο κατεχόμενο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Τα ίδια ψέματα. Τα ίδια εγκλήματα. Οι ίδιες υποκρισίες και σκοπιμότητες. Μακάρι να μπορούσε η φωνή των παιδιών του Κουρδιστάν, στο Αφρίν της Συρίας, και στην Κύπρο και αλλού να έφταναν ως εδώ. Είμαι βέβαιος ότι ο πολιτισμός και οι αρχές της ΕΕ θα επικρατήσουν στο τέλος. Λυπάμαι μόνο που τόσοι πολιτικοί υποτάσσονται στα μικροσυμφέροντα και θυσιάζουν το μέγιστο συμφέρον. Τις αξίες του πολιτισμού μας.

  Alfred Sant (S&D), in writing. – A main reason for the ongoing crisis in Libya since its inception has been the interference of foreign powers which were – still are – following hidden agendas. Among them feature Member States of the EU. The hidden agendas include access to oil supplies; strategic interests in sub-Saharan Africa; occult financial operations, past and present; immigration towards Europe; aspirations to achieve greater influence in the Mediterranean space. Foreign interference has increased in recent months. Along the years, its has exacerbated the instability already inherent in a predominant feature of Libyan society – its tribal organisation. One can see little prospects of peace in Libya unless the hidden agendas are made explicit and aligned with the interests of the Libyan people, only they – those living in the coastal cities and in the hinterland. Formal conferences that try to bring ‘all sides’ together but retain the hidden agendas are quite likely destined to eventual failure. I for one hope that this will not happen. But if it does, and the current turmoil persists, then only one solution will remain that could over the medium term make sense, again in the interests of the Libyan people – a military one that brings stability and internal security to the Libyan territory as one whole.

  Isabel Santos (S&D), por escrito. – A contínua deterioração da situação política na Líbia e consequente escalada de violência reclamam a maior atenção por parte da União Europeia. A recente decisão por parte da Assembleia Nacional da Turquia de autorizar destacamentos militares para a Líbia vem desestabilizar ainda mais o país e agravar um conflito cuja situação humanitária atingiu já proporções dramáticas. Perante tal situação, exige-se que a União Europeia efetive o seu papel de mediador no processo de paz e promova o diálogo como única solução para se chegar a uma solução política. A par disso, impõe-se também a evacuação e encerramento imediato dos campos de detenção líbios, locais de ignóbil tortura e escravatura, e que a essas pessoas sejam garantidas rotas legais e seguras para fora do país. Neste sentido, considero imperativo que todos os parceiros internacionais respeitem integralmente o embargo de armas declarado pela ONU e apoiem os esforços do Representante Especial das Nações Unidas e do processo de Berlim como a única via para uma Líbia pacífica, estável e segura.