Fullständigt förhandlingsreferat

Torsdagen den 8 oktober 2020 - Bryssel

7. Konsekvenserna av covid-19-utbrottet på inrättningar för långtidsvård (debatt)

  Die Präsidentin. – Als nächster Punkt der Tagesordnung folgt die Aussprache über die Erklärung der Kommission zu den Auswirkungen der COVID-19-Pandemie auf Langzeitpflegeeinrichtungen (2020/2794(RSP)).

  Dubravka Šuica, Vice-President of the Commission. – Madam President, what we are discussing here today is people’s lives. Talking about long—term care facilities means talking about both those giving and receiving care in a particularly vulnerable situation. Due to protective measures, persons in care could no longer receive family and visitors. Long—term care facilities could not immediately provide the type of care required in such exceptional circumstances.

At particular moments in life we also rely on the commitment and dedication of others. Never has this been more visible than during the current pandemic, when carers held the hands of their residents. The staff in long—term care facilities did their best to provide not just comfort and dignity at the end of a precious life, but also a sense of tenderness and care.

People working in long—term care facilities deserve more than our applause and gratitude. We can pay tribute to them, but we must also take action. We need to deliver for residents and carers in our policymaking.

COVID—19 brings unprecedented challenges health—wise, economically and socially. Some people are more at risk than others, especially the elderly, and people with a disability. When it comes to social services, there are users and service providers; we cannot help one if we do not help the other. We have seen how care workers and those receiving care are particularly exposed to the virus and its devastating consequences. This is of great concern to us. We need to improve the protection of the most vulnerable in our societies. Too many lives have already been lost. We know that social services have been under particular strain and the Commission is committed to help. Together with Commissioners Nicolas Schmit, who is responsible for jobs and social rights, and Stella Kyriakides, in charge of health, and Helena Dalli, responsible for equality, we have held discussions with organisations focusing on services to the elderly, people with disabilities, and others who are in need of long—term care. We are listening to the sector and are assessing different instruments and possible solutions to support both providers and users of these services.

Not all of today’s problems are new. The capacity of long—term care facilities to deal with any crisis was laid bare by COVID—19. Clearly, there are structural deficiencies – the lack of staff, difficult working conditions, low salaries and access to services.

Ongoing issues with affordability and the quality of long—term care services also come to mind, as well as the availability of such services in rural and remote regions. This explains why we are assessing whether our social protection systems are fit to deal with the needs of an aging population. Families of women provide a large part of informal long—term care. Informal carers deserve better support such as social protection, income replacement, training, counselling and day care.

The gender care gap must be addressed, including the equal sharing of informal care responsibilities. We can do this through the implementation of the Directive on Work-life Balance, which should be transposed by 2022.

Long—term care systems need revamping to better prepare them for rising long—term care needs and future health crisis. Funding issues must be addressed at Member State level because this is where the competence lies. However, I cannot stand here as a Member of the Commission and say that our hands are tied. We have been very active. I will share some examples with you.

The React—EU programme will continue and extend to the crisis response and repair measures by reinforcing capacities in health and long—term care. In addition, the Commission is working with the European Centre for Disease Prevention and Control to protect vulnerable groups including older people in residential homes, but also in places like migrant centres and prisons.

The European Centre for Disease Prevention and Control has published guidance on infection prevention, control and preparedness for COVID—19 in healthcare settings as well as guidance regarding surveillance of COVID—19 in long—term care facilities.

This guidance is a much needed tool for use right across the European Union. The joint report of the Commission and the Social Protection Committee on the preparedness of long—term care systems in the European Union will provide evidence and clear mapping of the challenges that need to be tackled.

The Commission is committed to implementing the European pillar of social rights, including principles of access to quality health and long—term care. Preparations are ongoing for the upcoming action plan for the implementation of the European pillar of social rights to be adopted in 2021 under the guidance of my colleague Commissioner Schmit. The elderly must fully enjoy these rights, too. It is beyond doubt that COVID—19 has hit the elderly hardest. At the same time, our work in tackling demographic change shows that our Union is aging. Given the current and future context, we need to discuss this and factor it into all aspects of our policy action.

Let me be clear, dear Members of Parliament: aging concerns all generations, not just the elderly. In early 2021 we will present a Green Paper on aging with the aim of launching a wide debate to discuss the long—term impacts of aging, care and pensions, active aging and the capacity of social protection systems to deal with an aging population. We will look at inter—generational solidarity and fairness, impacts on the labour market, the economy, and health and care systems. A substantial part will deal with questions on long—term care. Based on the outcome of the consultations, the Commission could be in a better position to consider what further initiatives could be taken on long—term care.

To conclude, dear ladies and gentlemen, to borrow a thought from Dostoevsky: you can best judge a society by how by how it treats its most vulnerable members, and those who take care of them. If we learn one lesson from the COVID—19 pandemic, let it be the importance of solidarity. Solidarity between generations must be one of the driving forces of Europe’s recovery, as set out in the Commission’s proposal for a major recovery plan to repair and prepare for the next generation. Only together can we successfully exit the crisis and build a future.

As I said at the beginning, we can pay tribute to the service providers, but we must also take action. We need to deliver for the service providers and users in our policymaking. In this I count on your support.

  Cindy Franssen, namens de PPE-Fractie. – Voorzitter, mevrouw de commissaris, dank u voor uw gedreven toespraak. Bij het begin van de coronapandemie kon niemand de vreselijke tsunami voorspellen die zoveel mensenlevens heeft geëist. Vooral onze ouderen stonden in het oog van de storm. De moeilijke keuzes in sommige fel geteisterde gebieden over wie in het ziekenhuis opgenomen kon worden en wie niet, mondden vaak uit in een op leeftijd gebaseerde beslissing. Keuzes die we als samenleving sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer hebben moeten maken.

En laat het nu net die generatie zijn die gezwoegd heeft om onze welvaartsstaat op te bouwen, net die generatie hebben we als samenleving fysiek en mentaal tekortgedaan. Nochtans staat het recht op langdurige zorg vervat in onze sociale pijler.

Laten we eerlijk zijn, bij de eerste golf waren we te weinig voorbereid om een dergelijke crisis aan te pakken. Het is niet het moment om publieke tribunalen te organiseren over wie hier eindverantwoordelijkheid in draagt. Maar laten we vooral lessen trekken.

We moeten op zoek naar een betere balans tussen welzijn en fysieke gezondheid, tussen veiligheid en mentaal welbevinden van onze meest kwetsbaren.

We mogen niet meer inleveren op bezoekrecht en het recht op waardig afscheid nemen.

En nestwarmte is het beste medicijn tegen de broosheid en kwetsbaarheid van mensen met dementie.

Dezelfde conclusies kunnen trouwens getrokken worden voor de gehandicaptensector, voor jongeren die in een jeugdinstelling verblijven, en ook voor alleenstaande ouderen die thuiszorg genieten.

Tijdens ons gebrek aan daadkracht heeft het zorgpersoneel het beste van zichzelf gegeven. Zij hebben de menselijke drama's meegenomen op hun reeds overbelaste schouders. Een sector die al jaren op zijn tandvlees zit, ondergewaardeerd wordt en niet bekendstaat om als eerste langs de compensatiekassa te passeren.

Net daarom, beste collega's, juich ik het initiatief toe van mijn collega's Fitzgerald en Radtke voor hun “EU Carers’ Strategy”, waarbij zij pleiten voor betere werkomstandigheden en betere omkadering, zodat we meer zorgkwaliteit kunnen bieden. Onze helden van de zorg verdienen meer dan alleen maar een applaus. Laat de echo van dat applaus nu maar luid weerklinken in concrete daden!

PŘEDSEDNICTVÍ: MARCEL KOLAJA
místopředseda

  Pierfrancesco Majorino, a nome del gruppo S&D. – Signor Presidente, onorevoli colleghi, ho visto consumarsi una tragedia nella tragedia che non possiamo permetterci di ignorare ancora ed è per questo che è importante la discussione di oggi.

Oltre la metà delle morti COVID sono infatti avvenute nelle strutture di cura a lungo termine, nelle case di riposo, nelle residenze per anziani e per persone con disabilità; cittadini che spesso sono stati lasciati vergognosamente soli e di cui si sono occupati lavoratrici e lavoratori troppe volte privi di dispositivi di protezione individuale e protocolli di formazione e sicurezza.

E questo è avvenuto in diversi paesi dell'Unione europea: penso ovviamente anche alla mia regione, la Lombardia, dove è stata scritta una vera propria pagina nera, con il fallimento del sistema sociosanitario e un carico di morti sconvolgente, proprio nelle residenze per anziani e anche a seguito delle scelte sciagurate di chi gestisce il welfare.

È fondamentale che dalle Istituzioni europee si faccia piena luce su quanto è avvenuto, non solo per individuare evidenti storture e responsabilità politiche, che è giusto e sacrosanto individuare, ma anche per evitare di assistere in questi mesi al ripetersi dello stesso tragico copione.

Anche per questo serve un'Europa più sociale. La Commissione deve crederci ancora di più: più attenta al diritto alla salute e all'assistenza. Abbiamo bisogno di maggiori investimenti, scelte nuove per affrontare questa seconda fase d'emergenza senza commettere gli errori enormi del passato e, infine, dobbiamo pensare a come riprogettare in futuro i servizi stessi. Dobbiamo farlo coinvolgendo i migliori e più significativi operatori del terzo settore, le organizzazioni sindacali e le associazioni dei cittadini.

Anche le persone che vivono nelle case di riposo per anziani e nelle residenze per i disabili sono l'Europa: meritano più spirito di comunità e legami sociali e meno disattenzioni.

  Dragoș Pîslaru, în numele Grupului Renew. – Domnule președinte, stimată doamnă comisar Šuica, în povestea tristă a Covid-19, situația instituțiilor de îngrijire este unul dintre cele mai dezastruoase capitole. O mare parte din statele membre ale Uniunii - trebuie să recunoaștem - au greșit și sper să putem avea, la un moment dat, o anchetă care să ne arate ce s-a întâmplat cu adevărat și de ce aceste centre au devenit și continuă să fie focare de infecție.

Vorbim despre cei mai vulnerabili dintre cetățenii europeni, persoane care necesită îngrijire permanentă, persoane cu dizabilități sau persoane în vârstă care au fost efectiv abandonate în fața pandemiei. În absența oricărui plan de urgență, personalul de îngrijire a depus eforturi extraordinare și vreau să le mulțumesc, cu această ocazie, tuturor celor care au rămas la datorie în fața pericolului.

Din păcate, însă, rata mortalității a fost extrem de mare. Comisia trebuie să lucreze cu statele membre pentru a găsi soluții în două direcții: un personal de îngrijire bine plătit și pregătit și centre moderne unde persoanele vulnerabile pot primi îngrijirea de care au nevoie în siguranță.

Renew Europe, grupul nostru politic, militează pentru o regândire a îngrijirii și a centrelor de îngrijire în gestiunea comunităților pentru a ne asigura că nu vom mai avea situații de abandon al persoanelor vulnerabile în sisteme instituționalizate. În perioada următoare, trebuie să investim substanțial în crearea de acces și oportunitate pentru ca orice cetățean european care are nevoie să poată beneficia de îngrijire într-un mod sustenabil prin acces direct sau în cadrul comunității din care face parte, fără fi exclus social.

Nu în ultimul rând, o industrie modernă a îngrijirii la nivel european poate avea beneficii atât pentru cei care s-ar bucura de serviciile ei, dar și prin crearea de locuri de muncă și impactul social benefic pe care l-ar avea. O strategie clară cu privire la îngrijire la nivel european este, doamnă comisar, imperativă.

  Guido Reil, im Namen der ID-Fraktion. – Herr Präsident, liebe Kolleginnen und Kollegen! COVID-19 macht uns Angst. Das ist auch kein Wunder, denn wir stehen auf mit COVID-19 und gehen schlafen mit COVID-19.

Ich befürchte, dass die Maßnahmen, die wir zur Bekämpfung der Pandemie ergreifen, viel mehr Schäden anrichten als die Pandemie selber. Ich meine damit nicht die verheerenden wirtschaftlichen Folgen, die diese Maßnahmen haben. Nein, ich meine die Maßnahmen, die getroffen wurden, die die Schwächsten der Gesellschaft betreffen – die Menschen in Pflegeeinrichtungen.

In Deutschland ist jeder zweite, der an COVID-19 gestorben ist, in einer Pflegeeinrichtung gestorben. Welche Maßnahmen hat die Regierung ergriffen? Sie hat diese Menschen isoliert. Sie hat ihnen ein Kontaktverbot zu ihren Angehörigen auferlegt.

Diese Maßnahme hat kein Menschenleben gerettet – ganz im Gegenteil. Sie war unglaublich grausam, sie war unmenschlich, und sie hat Menschenleben gekostet. Gerade in einer solchen schweren Phase brauchen diese Menschen natürlich die Liebe und die Zuneigung und die Nähe zu ihren Angehörigen. Das wäre unter Einhaltung der Maßnahmen natürlich ohne Probleme möglich gewesen. Das wissen wir heute. So etwas darf nicht mehr passieren. Diese Maßnahme war grausam und unmenschlich.

Was ist aus den heimlichen Helden der Pandemie geworden, unseren Pflegekräften, die ja wirklich an vorderster Front standen, die sich aufgeopfert haben? Was haben sie bekommen? Applaus. Und, sonst? Applaus ist schön, Wertschätzung. Aber war das schon alles? Unsere Bundesregierung hat lächerliche Einmalzahlungen bereitgestellt – wirklich lächerliche. Aber hat sich an der Grundsituation der Pflegekräfte irgendwas verändert?

Schon vorher war die Situation eine Katastrophe. Eine examinierte Pflegekraft in Deutschland verdient 2 500 Euro brutto. 2 500 Euro! Dafür muss sie acht Stunden hart arbeiten, körperlich und seelisch. Nach diesen acht Stunden kann sie sich meist noch ein, zwei Stunden hinsetzen für Dokumentation. Das weiß ich jetzt so, nicht, weil ich das gelesen habe, sondern meine Frau arbeitet da, deswegen kenne ich die Probleme.

Wir brauchen endlich eine Politik der Menschlichkeit.

  Tilly Metz, au nom du groupe Verts/ALE. – Monsieur le Président, il est insupportable que pendant cette crise les citoyennes et citoyens les plus vulnérables, que ce soit par leur âge ou par leurs besoins spécifiques, aient souffert plus que les autres durant cette crise. Et ce dans le silence le plus complet, sans réponse adéquate, ni de la part des États Membres ni de l’Union Européenne.

Et pourtant, l’OMS a sonné l’alerte déjà au mois de mars sur la situation dramatique dans les institutions de soins de longue durée dans l’Union, soulignant que la moitié des décès liés à la COVID-19 avait eu lieu dans ces établissements.

L’isolement, le manque de matériel, de protections et de médicaments ainsi que l’absence de tests pour les résidents ont fait de ces institutions des nids d’infection où les mesures de sécurité sanitaire n’ont pas été garanties. Beaucoup d’États n’ont même pas tenu compte des personnes décédées dans ces résidences dans leurs décomptes statistiques, souhaitant masquer la réalité de la situation.

J’appelle ce Parlement à former une commission d’enquête pour que la lumière soit faite sur ce qui s’est passé. Les traitements indignes et les violations des droits de l’homme ne peuvent rester sans conséquences. Et il est de notre responsabilité de donner une voix à ces personnes et de montrer qu’il n’y a pas de citoyennes et de citoyens de seconde classe en Europe.

Je terminerai par deux questions à la Commission: êtes-vous d’accord qu’il est urgent d’appliquer l’article 19 de la Convention sur le droit des personnes handicapées en Europe? Et ce faisant, d’orienter les investissements européens vers les soins basés sur l’entraide, l’auto-détermination et la vie en dehors des institutions spécialisées, soins qui permettent de mieux respecter la liberté de ces personnes?

  Elżbieta Rafalska, w imieniu grupy ECR. – Panie Przewodniczący! W pandemii, która ciągle trwa i zbiera śmiertelne żniwo, w najbardziej dramatycznej sytuacji znalazły się osoby starsze, przebywające w placówkach opieki długoterminowej. Osoby starsze przewlekle chore były i są najbardziej zagrożone zakażeniem, mają też cięższy przebieg choroby i większą śmiertelność. Odsetek zgonów wśród osób starszych sięga 15%, a w domach opieki jest to znacznie więcej.

Tak było w placówkach w wielu krajach Europy – Francji, Hiszpanii, Belgii, Włoszech, gdzie śmiertelność była znacznie wyższa, między 30, a nawet 50%. Placówki te stały się ogniskami zakażeń, które dziesiątkowały też personel, powodując dotkliwe, trudne do uzupełnienia braki kadrowe. Pacjenci mogli czuć się dyskryminowani.

Najbardziej drastycznym przykładem jest Hiszpania, gdzie wprowadzono selekcję przy wyborze pacjentów do leczenia. Przez „sito życia” często nie przechodziły osoby korzystające z opieki długoterminowej. To wstrząsające i nie do zaakceptowania, że w Europie, która mówi o solidarności, chce być solidarna, takie sytuacje się zdarzają, a dylemat, kogo leczyć, a kogo nie, musi rozstrzygać lekarz.

Mamy wzrost zachorowań na Covid-19 i sezonowy wzrost zachorowań na grypę. Jak te wcześniejsze doświadczenia wpłyną na podejście do opieki długoterminowej? Czy z tej wiosennej bolesnej lekcji zostanie wyciągnięta nauka? Czasu niewiele, a wiemy więcej.

  Kateřina Konečná, za skupinu GUE/NGL. – Pane předsedající, paní komisařko, tisíce obyvatel těchto zařízení, pečovatelských domů přímo zemřeli na COVID-19, nicméně další tisíce zemřeli kvůli samotné izolaci, strachu a samotě, která zhoršila jejich stav, a na to nesmíme zapomenout. Tito lidé mohli žít klidně dalších 20 let a obohacovat mladší generace svými znalostmi a přítomností.

Já musím říct, že jsem trošku zděšená, paní komisařko, když slyším, že nám říkáte, že budete vytvářet nové akční plány a strategie. Systém pečovatelských domů, péče o staré lidi je tady 20 let absolutně zanedbán. Je podfinancován i vinou Komise, která několikrát rozhodla o tom, že se má různě privatizovat či že se v něm má škrtat. Já jsem od Vás očekávala, že vezmete peníze, které zbytečně investujete do zbrojení a podobných kravin, na to, abyste zafinancovali lidi, kteří pracují v pečovatelských domech, a věnovali je do výstavby nových pečovatelských domů. Akční plány, strategie a řeči už nám nepomůžou. Zaměstnanci a lidé v těchto domech, to jsou ti, o které se musíme v tuto chvíli zajímat především.

  Antoni Comín i Oliveres (NI). – Señor presidente, sabemos desde hace años que uno de los mayores retos, sino el mayor reto de nuestros sistemas de salud, es el envejecimiento de la población. Hasta ahora focalizados en las enfermedades agudas, estos modelos asistenciales se van centrando cada vez más en la atención de la cronicidad.

¿Nuestra esperanza? Responder a este reto desde el paradigma comunitario, que es tratar y cuidar al paciente crónico sin separarlo de su propio entorno social y familiar. Pero no nos engañemos, porque este virus ha venido a complicarnos muy dramáticamente las cosas. En efecto, para proteger a la población mayor de la pandemia, las autoridades sanitarias se han visto obligadas a dictar medidas drásticas de aislamiento o, cuando menos, de restricción del grado de interacción social de estas personas mayores, tanto en las residencias como en los domicilios, ya sean asistidos u ordinarios. ¡Qué contradicción!

Y, además, los y las profesionales de los centros de cuidados de larga duración a menudo se han encontrado muy solos en su combate contra la COVID, y muy desprotegidos. Es imperativo dotarlos de más medios y de mejores condiciones de trabajo, pero, sobre todo, no esperemos a mañana para hacer una revisión crítica de un modelo de residencias que queda muy lejos de una idea profunda de la solidaridad intergeneracional.

  Ádám Kósa (PPE). – Elnök Asszony! A járvány mindennél jobban megmutatta, hogy az intézményekben ápoltak nagyon kiszolgáltatott helyzetben vannak. Különösen az idősotthonokban történt sok haláleset tavasszal. Ebből a szempontból nagyon tanulságos volt a magyar főváros, Budapest esete is. A baloldali városvezetés, politikai okokból nem hajtotta végre, a jobboldali kormány védekező intézkedéseit. A következmény tragédia lett. Az egyik otthonban 313 gondozott és 21 dolgozó fertőződött meg, és ebből 55-en meg is haltak. A lefolytatott vizsgálatok alapján a felelős egyértelműen a baloldali városvezetés.

Kedves Kollégák, a koronavírus nem politizál! Nekünk egységesnek kell lennünk! Pártállástól függetlenül felszólítom minden politikustársamat, hogy fenntartás nélkül segítsék a nemzeti kormányok intézkedéseit, a járvány elleni küzdelemben. Ha nem is értenek egyet ezzel, akkor legalább ne akadályozzák ezeket. Bár már a második hullám közepén járunk, ugyanúgy veszély fenyegeti az időseket, vagy éppen a fogyatékossággal élőket, de még mindig nem késő összefogni. Az emberi életeket nem lehet a politika oltárán feláldozni!

  Milan Brglez (S&D). – Gospod predsednik! Pozdravljam današnjo razpravo, obžalujem dejstvo, da z njo že mesece zamujamo.

To potrjujejo podatki Svetovne zdravstvene organizacije, saj je bilo v prvem valu pandemije med smrtnimi žrtvami EU več kot polovica stanovalcev domov za starejše in drugih socialnih zavodov.

Ta statistika je grozljiva in se nikoli ne bi smela zgoditi. Žal ne v državah članicah ne na ravni EU ni politične volje za temeljito preiskavo vzrokov ter odpravo napak.

Zadnji meseci so tako razgalili zakoreninjenost starizma ali staromrzništva. Medtem ko se prebivalstvo EU stara, je staranje tema, ki se je ogibamo, ji pristopamo s številnimi predsodki in stereotipi ali jo enačimo z boleznijo in onemoglostjo. Posledica tega je ogromno število socialno izključenih starejših ljudi. Nanje gledamo kot na družbeno breme, domov za starejše pa ne razumemo kot toplega doma, ampak le kot zadnjo postajo življenja.

Toda človekove pravice, vključno z ustrezno zdravstveno oskrbo, pripadajo vsem ljudem, v vseh starostnih obdobjih in brez kakršnekoli diskriminacije. Nedopustno je, da so v prvem valu domovi za starejše in drugi zavodi bili marsikje po Evropi prepuščeni sami sebi in prisiljeni postati improvizirane bolnišnice, brez ustrezne opreme in usposobljenega zdravstvenega kadra.

Zato zelo podpiram zavezo predsednice Komisije za oblikovanje močne zdravstvene unije, vendar to ni dovolj. Skupaj moramo storiti tudi več za solidarnost med generacijami, boj proti diskriminaciji na osnovi starosti ter polno spoštovanje pravic starejših. Nujno potrebujemo skupni evropski okvir za dolgotrajno oskrbo, temelječ na človekovih pravicah in družbeni solidarnosti.

Komisijo pozivam k oblikovanju skupnega okvira pravil in standardov kakovosti storitev dolgotrajne oskrbe, ki bo zavezoval vse članice. Ta mora izhajati iz celostnih potreb ljudi in poleg zdravstvene nege nuditi tudi socialno in psihološko podporo za obdobje življenja, ki je ob pravem pristopu družbe in politike lahko enako lepo, učljivo in kvalitetno kot vsa druga.

  Véronique Trillet-Lenoir (Renew). – Monsieur le Président, la qualité et la sécurité des patients doivent être toujours notre priorité. Les résidents des établissements de soins de longue durée, notamment dans les établissements hospitaliers pour personnes âgées dépendantes, ont été particulièrement, majoritairement, touchés par l’épidémie de COVID-19, touchés par la maladie et touchés par l’isolement du confinement.

Nous devons tirer les leçons de cette crise et prendre les mesures qui s’imposent: renforcer la surveillance et la préparation des établissements. C’est un nouvel exemple de la nécessité d’une Europe de la santé et du renforcement du Centre européen de contrôle des maladies. Nous devons revoir l’organisation et la structuration de ces établissements de soins de longue durée. C’est la part à prendre par les États membres.

Enfin, nous devons améliorer la formation et les conditions de travail du personnel, en lien avec le commissaire Schmit. Sans oublier les aidants, professionnels ou familiaux, qui agissent sans relâche au quotidien pour accompagner les plus fragiles et notamment nos aînés.

Merci d’avoir initié ce débat nécessaire, ce n’est pas qu’une question de santé, c’est une question de dignité humaine.

  Hélène Laporte (ID). – Monsieur le Président, les patients des établissements de soins de longue durée ont payé un lourd tribut à la pandémie, dont le nombre important de décès est également dû à l’isolement drastique imposé à ces personnes vulnérables. Rattaché à un établissement hospitalier, ces unités soignent des personnes très dépendantes dont les capacités cognitives ou comportementales sont altérées, dont l’état nécessite une surveillance médicale constante.

La COVID-19 n’a fait qu’accentuer la fragilité de ces patients souvent atteints de cancer évolutif, de pathologies cardiaques ou respiratoires non stabilisées ou encore de la maladie d’Alzheimer. Selon le réseau social européen, la COVID-19 a touché de manière disproportionnée les personnes âgées et a eu des conséquences considérables sur la fourniture de soins de longue durée. D’après le Centre européen de prévention et de contrôle des maladies, entre 30 et 60 % de l’ensemble des décès dus à la COVID-19 se sont vérifiés dans ces établissements au cours des premiers mois de la pandémie. Les autorités publiques ont dû faire face à de nombreux défis en vue de continuer à assurer la fourniture de soins de longue durée, tout en palliant le manque de matériel de protection à disposition du personnel soignant. La distanciation sociale et l’isolement ont eu un impact négatif sur la santé et le bien-être des résidents. La vie sociale a été bouleversée par l’installation de huis clos, privant les malades de leurs proches. L’unique lien avec le monde extérieur passait par les infirmières, dont le port du masque ne permettait aucune expression du visage. Le protocole pour les visites autorisées des proches implique une distanciation physique d’au moins 1,5 mètre excluant à ce titre, tout lien charnel.

Depuis le début de la pandémie, le principe général demeure celui du report des nouvelles admissions non urgentes, excluant ainsi des milliers de personnes du bénéfice de ces soins, mais on ne peut pas continuer ainsi. L’heure est désormais aux solutions: l’aménagement d’espaces réservés aux patients en isolement et aux visiteurs, ainsi qu’une meilleure coopération entre les autorités sociales et sanitaires sont des mesures nécessaires dans chaque unité de soins.

L’hypothèse d’une seconde vague aussi meurtrière ne pourra pas se régler par une vidéo de Mme von der Leyen, nous apprenant à nous laver les mains. La situation sanitaire actuelle implique de repenser complètement la fourniture des soins de longue durée en Europe afin de mieux se préparer en cas de nouvelle crise.

  Sylwia Spurek (Verts/ALE). – Mr President, no access to healthcare services, no infection protection measures or testing, isolation from society – but we did not only leave the residents of long—term care facilities without the necessary support, we forgot that elderly people and people with disabilities have the right to live independently and be included in the community. That is their fundamental human right.

The right to independent life is not only our moral obligation, but also – above all – a matter of compliance with the Convention on the Rights of Persons with Disabilities that was ratified not only by all Member States, but also by the EU. We need to stop delaying the transition away from institutions now.

  Lucia Ďuriš Nicholsonová (ECR). – Pán predsedajúci, po prvé, chýbajú nám porovnateľné dáta v rámci členských štátov Európskej únie. Z tých krajín, ktoré si vedú takéto štatistiky, sa dozvedáme strašné čísla, 30 až 66 % zo všetkých úmrtí na COVID sa stali priamo v zariadeniach sociálnych služieb.

Podľa Európskeho centra pre prevenciu a kontrolu chorôb nám chýbali v zariadeniach sociálnych služieb už pred pandémiou monitorovacie systémy, ktoré by dokázali systematicky monitorovať napríklad respiračné ochorenia v zariadeniach a včas dávať reporting na národnej úrovni, čím by sme mohli predchádzať úmrtiam.

Obzvlášť zraniteľnými sú ľudia s neurologickými stavmi ako demencia alebo neuropatické poruchy. U nich sa ukazuje, že majú absentujúce príznaky, až kým sa rapídne nezhorší ten stav pacienta, a to už je častokrát neskoro. To znamená, toto musíme tiež začať systematicky monitorovať v zariadeniach sociálnych služieb.

Problémom je obrovská personálna poddimenzovanosť, to už tu zaznelo niekoľkokrát, a nedostatok kvalifikovaných zamestnancov na pracovnom trhu. Sú to nielen mizerne zaplatení ľudia v niektorých členských štátoch, ale aj veľmi zraniteľní, nemôžu dodržiavať ani sociálny odstup a častokrát trpia nedostatkom ochranných pomôcok.

Na druhej strane, na Slovensku, a na to by som chcela upozorniť, sa nám ukázali prípady v zariadeniach sociálnych služieb, kde dochádzalo k týraniu klientov personálom, priväzovali ich k posteliam alebo ich zamykali na izbách a obmedzovali ich pohyb. Samozrejme nechodili návštevy, príbuzní, takže toto všetko bolo skryté.

Z tejto pandémie sa jednoznačne musíme poučiť, nastaviť monitorovacie systémy, doplniť chýbajúcich kvalifikovaných zamestnancov, musíme zbierať porovnateľné dáta, a efektívne chrániť zamestnancov, ako aj klientov.

  Anne-Sophie Pelletier (GUE/NGL). – Monsieur le Président, Madame la Commissaire, personnes en situation de handicap, tel Dimitri Fargette, jeune autiste enfermé en psychiatrie que la COVID a d’autant plus isolé, personnes âgées en maison de retraite, isolées, décédées, familles endeuillées, soignants infectés, décédés, tel le Dr. Loupiac, par manque de protection, voilà l’impact de la COVID sur les soins de santé de longue durée.

On nous dit que la santé n’est pas une compétence de l’Union mais, sous la pression de la Commission, elle est devenue une variable d’ajustement des budgets nationaux. Les logiques comptables, qui s’attaquent au nombre de lits, de soignants, d’hôpitaux sur un territoire sont responsables de l’impréparation, du chaos et des morts. Contrairement aux recommandations de la Commission, les dysfonctionnements des systèmes nationaux ne proviennent pas d’une inadéquation entre l’offre et la demande, ce qui n’a aucun sens lorsqu’on parle de santé, mais d’une déconsidération, d’une maltraitance organisée, qui a coordonné le démantèlement et la privatisation de nos services publics de santé.

Chers collègues, on mesure l’état de santé d’une société dans sa prise en soin de ses malades, de ses blessés et de ses accidentés de la vie.

  Κώστας Παπαδάκης (NI). – Κύριε Πρόεδρε, η απαράδεκτη κατάσταση σε γηροκομεία και ιδρύματα μακροχρόνιας φροντίδας σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αφορά μόνο την περίοδο του κορονοϊού, αλλά αντανακλά τη βαρβαρότητα που κυριαρχούσε και νωρίτερα. Η ευρωενωσιακή πολιτική που εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα από Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στην υγεία, έτσι και στη φροντίδα ηλικιωμένων, ήταν αυτή των σκόπιμα ελάχιστων και υποβαθμισμένων, υποχρηματοδοτούμενων και υποστελεχομένων δημόσιων δομών, για να ανοίγουν τον δρόμο στα υπερκέρδη των ιδιωτικών ομίλων της πρόνοιας. Το αποτέλεσμα είναι η κακομεταχείριση των ηλικιωμένων και οι μονάδες που αποτελούν εστίες μόλυνσης από τον ιό, τόσο για ηλικιωμένους όσο και για εργαζόμενους.

Δείχνετε ενδιαφέρον μόνο και μόνο γιατί από τα κρούσματα των γηροκομείων γεμίζουν με διασωληνωμένους τα ελάχιστα κρεβάτια ΜΕΘ των εμπορευματοποιημένων δημοσίων συστημάτων υγείας. Κριτήριο είναι το κόστος-όφελος για εσάς και η ατομική ευθύνη με απαλλαγή ευθυνών για τους ιδιωτικούς ομίλους. Άρα, λοιπόν, σήμερα κατεπείγουσα ανάγκη είναι η ενίσχυση των μέτρων προφύλαξης, τα μαζικά επαναλαμβανόμενα τεστ, οι άμεσες μόνιμες προσλήψεις προσωπικού, η επίταξη των ιδιωτικών μονάδων και η ανάληψη ευθύνης για αυτές από το κράτος, καθώς και η ένταξή τους στο κρατικό σχέδιο με δωρεάν υπηρεσίες.

  Elżbieta Katarzyna Łukacijewska (PPE). – Panie Przewodniczący! Miliony osób starszych, terminalnie chorych, niepełnosprawnych, o obniżonej odporności przebywa w ośrodkach opieki długoterminowej. 86% pracowników tych ośrodków to kobiety – pielęgniarki, opiekunki medyczne – często zatrudniane ze względów finansowych w kilku różnych placówkach czy szpitalach, co zwiększa ryzyko przeniesienia wirusa. Pracownicy tych ośrodków sygnalizują brak odpowiedniego zabezpieczenia kadrowego i sprzętowego, co prowadzi tam do dużej śmiertelności. Dodatkowa izolacja i brak kontaktu z bliskimi nie ułatwiają leczenia.

Trzeba też pamiętać, że w przypadku wprowadzenia podwyższonych obostrzeń wielu opiekunów może nie dotrzeć do pracy, inni będą brali urlop bądź zwolnienie, bo nie mają nikogo, kto mógłby zająć się ich rodzinami czy ich dziećmi.

Musimy mieć świadomość, że bez odpowiedniego wsparcia sprzętowego, kadrowego i finansowego, bez lepszego wynagradzania personelu nie uda się poprawić sytuacji w tych placówkach, bo trudno walczyć z epidemią, gdy brakuje podstawowego sprzętu ochrony: maseczek, rękawiczek czy kombinezonów.

Jeden z kolegów powiedział, że w Niemczech wynagrodzenie takich pracowników to 2,5 tys. euro. Proszę Państwa, w krajach Europy Wschodniej taki pracownik zarabia zaledwie kilkaset euro – jest to żenująco nisko patrząc na zaangażowanie i zagrożenie.

Pani Komisarz, działania i reakcje są potrzebne tu i teraz, nie w 2021 roku. Wiem, że to jest obowiązek państw członkowskich, ale w wielu tych krajach bez wsparcia Komisji będzie tylko i wyłącznie gorzej.

  Agnes Jongerius (S&D). – Voorzitter, mevrouw de commissaris, of je nou je werk verloor, je gezondheid in de problemen kwam of je dierbaren moest missen, we hebben allemaal ons eigen verhaal over hoe corona ons leven heeft beïnvloed, en dat nog steeds doet. Maar vooral de ic's, tehuizen en verpleeghuizen overal in Europa hebben het zwaar te verduren gekregen en op veel plaatsen moesten ze hermetisch op slot. Niemand kwam er meer in.

Mijn eigen zus woont in een woon-zorgcomplex en mocht maandenlang geen bezoek ontvangen – slechts een telefoontje of zwaaien vanaf de parkeerplaats, meer kon er niet af. Veel families in Europa hebben hetzelfde meegemaakt en mochten maandenlang hun grootouders, hun vader, hun moeder, hun zus, hun broer niet zien en niet knuffelen, en enige vorm van menselijkheid was zoek.

Helaas wijst alles op dit moment op die zogenaamde – gehate – tweede golf. Laat Europa alsjeblieft nu wél de koe bij de horens vatten en samen deze crisis aanpakken, want het is aan de Commissie om ervoor te zorgen dat er een gecoördineerde aanpak komt, zodat niet alle lidstaten louter op zichzelf zijn aangewezen.

Er moeten ook strenge voorschriften komen voor veiligheid op het werk. En de Commissie moet ervoor zorgen dat er voldoende beschermingsmiddelen ter beschikking zijn voor iedereen in de zorg, in de verpleeghuizen, in de verzorgingshuizen en in de ziekenhuizen. Want iedereen heeft het recht om zijn werk op een veilige manier te doen. En iedereen heeft ook het recht om zich omringd te weten door zijn geliefden.

  Jordi Cañas (Renew). – Señor presidente, señora comisaria, si la altura moral de una sociedad se mide por el trato que damos a nuestros mayores, tenemos que reconocer que no hemos estado a la altura. No hemos estado a la altura de lo que esperan, necesitan, nuestros mayores, ni de lo que les debemos a nuestros mayores. Hemos visto cómo han muerto solos, desamparados, abandonados, indefensos, angustiados, con miedo.

Esta crisis sanitaria ha enfrentado nuestras sociedades ante el espejo de la realidad, y hemos visto lo mejor y lo peor de nuestras sociedades. Hemos visto nuestras fortalezas, pero también hemos visto nuestras miserias. Y es el momento de dar respuesta a un problema que tenemos y que nos afecta a todos nosotros, porque ellos seremos nosotros, y nunca más podemos dejar que nuestros mayores vivan la angustia y el miedo a morir solos, a no ser considerados ciudadanos de primera.

Y le propongo, comisaría, que desde aquí nos conjuremos todos, diputados y Comisión, para impulsar una carta de derechos de la tercera edad, que dé un mensaje claro, lance un mensaje a nuestros mayores de que nunca volveremos a dejarlos solos, de que son nuestra prioridad, de que vamos a cuidarlos siempre con la dignidad y el amor que merecen, siempre y hasta el final.

  Isabella Tovaglieri (ID). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, signora Commissaria, anche in Italia, come in tutta Europa, l'impatto della prima ondata di COVID sulle lungodegenze è stato più grave che in altri ambiti sanitari e professionali, costringendoci così a rendere più rigorosi tutti i protocolli operativi.

In questa nuova fase, invece, la protezione dei malati e degli anziani nelle case di cura sarà garantita soprattutto dal numero e dalla preparazione del personale medico, infermieristico e paramedico che, oggi come ieri, è in prima linea per assistere i pazienti più fragili e le loro famiglie.

Desidero ringraziare ancora una volta questa categoria che, con abnegazione e rischio personale, ha tenuto vive letteralmente l'Italia e tutte le nazioni d'Europa in un momento particolarmente drammatico. Tra loro ci sono tanti giovani operatori sanitari pieni di energia e di passione: sono il nostro avvenire e dobbiamo investire su di loro per affrontare con efficacia questa nuova stagione pandemica, evitando gli eccessivi carichi di lavoro e di stress della prima ondata.

Quale giovane europarlamentare porto all'attenzione di quest'Aula la necessità di maggiori incentivi e finanziamenti per la formazione, la stabilizzazione e le carriere di questi giovani medici e infermieri, spesso privi del giusto riconoscimento economico e professionale per il loro insostituibile lavoro.

In Italia il governo PD/5Stelle, che spesso supplisce con la retorica ai provvedimenti concreti, li ha definiti eroi salvo poi dimenticarsi di loro, dimostrando miopia e incapacità di programmazione strategica. Nei prossimi tre anni, infatti, in Italia mancheranno all'appello 10 000 medici. Eppure il ministero dell'Università ha appena sospeso le graduatorie del concorso per le scuole di specializzazione in medicina, allungando così i tempi d'ingresso negli ospedali e penalizzando, contemporaneamente, medici e pazienti.

Sono certa che su questo fronte l'Unione europea possa fare la differenza. Per questo chiediamo un suo contributo efficace e concreto per supportare il personale sanitario nelle case di cura italiane e di tutta Europa.

  Helmut Geuking (ECR). – Herr Präsident! Als allererstes sind meine Gedanken natürlich bei den Opfern von COVID-19 und ihren Angehörigen. Und ich muss mal sagen, wir müssen uns alle auch entschuldigen. Denn diese Problematiken, die wir hier in den Langzeitpflegeheimen hatten, sind ja seit Jahrzehnten bekannt: mangelhafte Personalschlüssel, mangelhafte Ausstattung des Personals, teilweise Überbelegung und mangelhafte Versorgung – aber nicht durch den Willen der Pflegekräfte, denn die sind bemüht, sondern durch Arbeitsplatzverdichtung und durch Bürokratie und falsche Dokumentationspflichten. Das ist Fakt.

Ich selber bin Krankenpflegedienstleiter – ich weiß, wovon ich rede. Wir haben als Familien-Partei Deutschlands damals, weit vor COVID-19, Jahre vorher, das K21-Konzept eingebracht. Und es gibt eigentlich nur eines: Wenn ich höre „Pflegezentren“ – völlig falsch. Was wir brauchen, ist „ambulant vor stationär“ für ein selbstbestimmtes Leben der Menschen. „Ambulant vor stationär“ ist auch ein Grundsatz in Deutschland, wird aber nicht gelebt. Wir müssen diesen Grundsatz leben. Im K21-Konzept haben wir es vor Jahren festgeschrieben. Es hätte wesentlich weniger Tote gegeben. Das heißt, lassen Sie uns doch endlich mal aufhören mit dieser Politik des Versagens in der Pflege!

Und eines nur ganz kurz zum Abschluss: Ich habe immer zu meinem Pflegepersonal gesagt, wenn sie fragten, wie sie pflegen sollen: „Pflege deinen Menschen so, wie du gepflegt werden möchtest. Und wenn du das beherzigst, dann machst du nichts verkehrt.“ Ich glaube, das sollten wir alle hier beherzigen.

  Eugenia Rodríguez Palop (GUE/NGL). – Señor presidente, sabemos que la COVID ha matado sobre todo en centros de cuidados de larga duración, especialmente en residencias para personas mayores, aunque la información que tenemos es parcial y fragmentada, porque algunas administraciones no ofrecen datos o los maquillan, no vaya a ser que pierdan atractivo para sus inversores ⸺suponemos⸺.

Este es el caso de la Comunidad de Madrid, en España, que tiene el dudoso honor de liderar la segunda ola de contagios en Europa. Por lo que sabemos, Madrid acumula 9 634 fallecidos desde marzo, de ellos el 62,67 % han muerto en residencias de mayores. La gestión de las residencias es una competencia exclusiva de las comunidades autónomas y en Madrid se ha producido un auténtico gerontocidio: más de 6 000 padres, abuelos, abuelas, personas que no han tenido ni acompañamiento familiar ni despedida.

Hay un duelo pendiente que vamos a tener que hacer algún día, pero no queremos solo vivir nuestro duelo. Queremos saber, saber qué ha fallado, qué ha pasado con esas personas y por qué sus cuidadoras, mayoritariamente mujeres precarizadas, se han visto completamente desprotegidas, sin equipos de protección ni protocolos claros. Bueno, sí, en Madrid sí había un protocolo. En marzo y abril, mientras los mayores de residencias eran rechazados en los hospitales públicos, sus compañeros con seguro privado eran atendidos en centros privados. Han oído bien: la Consejería de Sanidad elaboró protocolos que excluían a mayores de residencias en fase terminal.

El impacto de la pandemia ha sido mayor en Madrid porque arrastraba un largo proceso de privatizaciones y desmantelamientos de lo público en materia sanitaria. Y, como esa lógica privatizadora continúa, Madrid sigue estando en el ojo del huracán.

  Mislav Kolakušić (NI). – Poštovani predsjedavajući, gotovo godinu dana nakon provođenja pandemijske kampanje, mi još uvijek dopuštamo da se na potpuno znanstveno neutemeljeni način i protuzakonito utvrđuje broj umrlih od Covida-19. Osobe koje su umrle od srčanih udara, moždanih udara proglašavaju se umrlima od Covida-19 samo zato jer su 28 dana prije bili pozitivni na virus korone, iako nisu pokazali nikakve znakove bolesti.

Kada bismo takav način primijenili na prehladu imali bismo desetine milijuna umrlih. Do čega je to dovelo? Dovelo je do ekstremne kampanje straha. U karantenu smo stavili naše najstarije ljude. U Hrvatskoj, pa i u ostatku Europe, polovica ljudi je umrlo u staračkim domovima. S druge strane, stotine tisuća građana starije dobi bili su ovo ljeto na hrvatskoj obali, hrvatskim kupalištima i gotovo nitko se nije razbolio niti umro.

  David Casa (PPE). – Sur President, sfortunatament il-pandemija COVID-19 laqtet lil kulħadd; min spiċċa bla xogħol, min bla part-time, min marad u fieq, min tilef lil xi ħadd qrib tiegħu u min sfortunatament ħalliena kawża ta’ dan il-virus. Id-dinja nbidlet ta’ taħt fuq imma ma nistgħux inħallu lil dan il-virus jirbħilna. Irridu negħlbuh illum qabel għada.

Illum qegħdin niffukaw id-diskussjonijiet tagħna fuq il-faċilitajiet li qegħdin noffru lill-anzjani tagħna – dawk li sfortunatament huma aktar vulnerabbli, partikolarment dawk li jsofru bil-marda tad-dimenzja, u li allura l-virus tal-COVID jaħkimhom b’mod aktar aggressiv.

Madwar l-Ewropa kollha, imma anke f’pajjiżi, rajna l-virus jisplodi fid-djar tal-anzjani, u jiena nifhem illi mhux faċli wieħed jikkontrolla t-tixrid tal-virus, imma nemmen li, anke fuq livell Ewropew, għandna nassiguraw l-iktar standards bażiċi lil kull home, kull dar tal-anzjani u kull sptar. Għaddew aktar minn seba’ xhur minn meta l-pandemija bdiet tinfirex fl-Ewropa, tlifna ħafna minnha imma tgħallimna wkoll. U għalhekk nappella lill-Kummissjoni Ewropea biex tassigura standards bażiċi f’kull dar tal-anzjani u f’kull sptar li għandna fl-Ewropa.

  Heléne Fritzon (S&D). – Herr talman! I alla våra medlemsstater har pandemin inneburit stora påfrestningar på såväl hälso- och sjukvård som äldreomsorg. Personalen i dessa verksamheter, där en majoritet är kvinnor, har gjort storartade insatser under mycket hög arbetsbelastning.

Situationen ser olika ut i våra olika medlemsstater. Men krisen har visat att vi har brister vi måste ta ansvar för, och här måste alla medlemsstater ta sitt ansvar. Ansvaret för att välfärden behöver mer resurser, ansvaret för att vi behöver mer personal i sjukvård och omsorg och ansvaret för att vi har trygga anställningar och en god arbetsmiljö. Men också Europa och EU har en viktig roll att spela i att samordna och stödja insatser för såväl hälsa som sjukvård, och jag välkomnar flera av de besked som kommissionen har gett.

Jag kommer själv från ett starkt välfärdsland, men också i Sverige krävs stora insatser i krisen. Min socialdemokratiskt ledda regering har därför beslutat om ytterligare insatser för sjukvård och äldreomsorg, och det är precis så vi måste göra i alla medlemsstater. Bygga ett starkare EU, en starkare välfärd. Det har vi alla ett gemensamt ansvar för.

  Barry Andrews (Renew). – Mr President, it can’t go unnoted today that the accidental, but most notorious, long-term care facility in the EU burned down last month, in Moria in Lesbos, but that is a debate we’ve already had. Today, I want to note that at the very beginning of the COVID outbreak, a lot of mistakes were made in relation to nursing homes, particularly around the wearing of masks, advice about allowing visitation, etc. We’ve learned some very hard lessons, as other speakers have said. More than half of the deaths in the EU, according to the WTO, were in nursing homes.

In this second wave, as it appears to be apparent, I think we should also concentrate, as others have said, on people living in long-term residential care with physical and learning disabilities, of whom there are very many. I received an email from a constituent, which I want to quote: ‘we brought our special needs son back to his residential home last week, as my wife and I are totally drained after five months of cocooning. As per rules of the residential home, he has to spend 14 days in isolation in his bedroom’, which underlines the distress for both parents and for patients.

I wish to make two quick points. One, we have to make sure that we fund staff with PPE, with testing and with overtime cover and decent wages, and we have to partner with families and listen to older people who know better than anybody else the balance that has to be struck between the loss of emotional and physical contact, and public health on the other hand.

  Jean-Lin Lacapelle (ID). – Monsieur le Président, les établissements de soins de longue durée, c’est à dire les maisons de retraite et les cliniques de soins continus, sont au cœur de la réflexion à porter sur les effets du coronavirus.

Dans mon pays, la France, les personnes âgées représentent 95 % des décès que nous déplorons. Or, en France, qu’avons-nous fait pour les personnes âgées? Rien. Nous n’avons cessé de diminuer les budgets, d’augmenter les coûts, de précariser les retraités. Le gouvernement a beau jeu, aujourd’hui, de créer une nouvelle branche «Dépendance» de la sécurité sociale, il est dans la communication et dans l’improvisation, comme il l’est d’ailleurs depuis le début de cette pandémie.

Concernant d’abord l’hôpital, où 3 400 lits ont été supprimés en 2019, nous sommes allés de réductions d’effectifs en réductions de financements. Les soignants ont manifesté pendant deux ans leur colère dans la rue, ils n’ont jamais été écoutés. Je rappelle ici, d’ailleurs, que la Commission européenne, entre 2011 et 2018, a demandé pas moins de 63 fois aux États membres de baisser leurs dépenses de santé. Vous êtes, vous aussi, responsables.

Concernant les Ehpad, pendant plusieurs mois de confinement, les morts n’y ont pas été connus ni comptabilisés, abandonnés, privés de matériel de protection en raison d’une pénurie dont l’État est responsable. Pendant le confinement, nos aînés, déjà délaissés dans les établissements en manque de moyens et d’effectifs, ont été privés de la visite de leurs proches, leur manquant parfois pendant leurs derniers instants.

Ce tableau déplorable ne fera qu’empirer. Les démographes prévoient que le nombre de personnes âgées dépendantes doublera d’ici à 2060. La population européenne en général vieillit et s’amenuise. Il nous faut une jeunesse, bien sûr, non seulement pour assurer la prise en charge des anciens mais aussi pour prendre leur relève, sans laquelle un peuple ne saurait vivre.

Loin de l’amateurisme qui a caractérisé cette gestion de crise, la situation des établissements de soins, nous impose deux conclusions. D’une part, renforcer l’assistance aux personnes âgées, non seulement sur le plan économique et médical, mais aussi en matière d’inclusion sociale et familiale. Et d’autre part, engager un renouveau de la natalité européenne, qui soutiendra et accompagnera nos anciens.

  Margarita de la Pisa Carrión (ECR). – Señor presidente, la situación en las residencias de España ha sido dramática: nuestros mayores han estado encarcelados.

No es una metáfora. Es literal: encerrados bajo llave, golpes, gritos a través de las puertas; sus cuidadores no han podido hacer nada, estaban sin medios y tenían orden del Gobierno de prohibirles salir, ni siquiera al hospital, desahuciados. Los medios de comunicación no han reflejado la situación real; se ha silenciado. Han sido muertes en completa soledad, con profundo dolor por la distancia con sus familiares.

¿Cómo ha podido pasar? ¿Cuáles son los valores de una cultura que deja morir a sus padres? Ellos que son la reserva de sabiduría de nuestra sociedad. El corazón de nuestras familias. Estamos frente a una de las mayores amenazas que puede sufrir una civilización: la deshumanización.

  Chris MacManus (GUE/NGL). – A Uachtaráin, is ábhar an-tábhachtach é seo do gach duine againn.

I’ll return to English as unfortunately there are no Irish interpreters available.

COVID—19 outbreaks in care facilities have had a devastating impact on all our communities. In Ireland, we have seen many clusters of COVID in nursing homes, with tragic results. An example of this in my own constituency would be Dealgan Nursing Home, a privately run facility in Dundalk. Last April and May, almost a third of the residents in that nursing home died of COVID. This case really highlights the lack of state oversight in my Member State regarding privately run and profit—driven care facilities, leaving them vulnerable to mismanagement.

There are many similar examples and we need a public inquiry on such matters to learn from this pandemic. Most importantly, it shows that we must, as a society, commit to universal public health and social care that will better protect our communities from communal diseases such as COVID.

Go raibh maith agaibh.

  Pernille Weiss (PPE). – Hr. formand! Man skal være et usandsynligt afstumpet menneske, hvis man ikke bliver forfærdet over de alt for mange tilfælde rundt om i EU, hvor beboere i plejeboliger er blevet svigtet på det groveste i coronakrisen.

Men som sygeplejerske med mange år i social- og sundhedssektoren ved jeg, at der er masser af forskel mellem institutionerne. Disse forskelle er naturligvis nationale, og lad os ikke glemme, at sundheds- og socialområdet er et nationalt ansvar, både i forhold til kvalitet og kvantitet og ikke mindst økonomisk.

Jeg fornemmer lidt på debatten, at vi her i Parlamentet kunne fristes til at sætte et monster af papirtigere fri med tal og tunge rapporter fyldt med krav, så vi kan forsøge at trække dem ned over alle landene og alle institutionerne, fordi vi i bestemt den gode sags tjeneste forsøger at generalisere det, der også handler om kultur, kompetence og ledelse på den enkelte institution i det enkelte land. Disse dyre papirtigere kan vi så slippe løs på hinanden i helt sikkert følelsesladede debatter her i huset, hvor vi kan udskamme lande og ramme hundredetusindvis af fantastisk dygtige medarbejdere, som yder en kæmpe indsats hver eneste dag. Det skaber falske forhåbninger og nærer lokal ansvarsforflygtigelse, og det får ingen af plejeboligernes borgere noget som helst ud af.

Det, der er brug for, er, at EU byder sig til som den dygtige vært, koordinator og facilitator for meget mere samarbejde over grænser og institutionstyper for at lære af hinanden og løfte hinanden. Så hvad vil Kommissionen gøre for at sætte sådan en uforfængelig og i bund og grund etisk forpligtelse i gang, og hvornår regner Kommissionen med, at beboerne kan mærke en klar forskel ude i deres hverdag?

  Marc Angel (S&D). – Monsieur le Président, interruption des soins, isolement, charge mentale excessive, manque de matériel de protection et de tests, réduction des effectifs dans les institutions de soins de longue durée situées en zone frontalière vu la fermeture des frontières, risques de violence et d’abus: voilà des situations auxquelles ont été confrontées les personnes à besoins spécifiques et le personnel soignant.

L’impact de la crise COVID-19 aurait pu être limité si les États membres avaient laissé à l’Europe l’opportunité de s’imposer dans la coordination des politiques de gestion de crise.

L’Europe peut collecter des données, relever les échanges de bonnes pratiques, anticiper les risques et agir de manière coordonnée. Voilà pourquoi le groupe S&D soutient l’idée d’une Union de la santé.

Voici nos revendications: faire de l’Europe sociale une priorité du Semestre européen au même titre que les enjeux financiers afin de contribuer au refinancement des soins de santé en Europe, mettre en place une stratégie européenne en faveur des personnes handicapées, susceptible d’apporter des réponses en période de crise sanitaire telle que la COVID-19, et surtout, réviser Schengen, de façon à garantir l’accès aux soins transfrontaliers et la mobilité des professionnels de santé et à financer la création d’institutions de soins de proximité, notamment dans les zones rurales.

  Eugen Jurzyca (ECR). – Pán predsedajúci, podľa Svetovej zdravotníckej organizácie súvisí v niektorých vyspelých krajinách až 80 % úmrtí na koronavírus práve so zariadeniami dlhodobej spravodlivosti.

Medzi jednotlivými členskými štátmi však existujú v spôsobe vykazovania stále veľké rozdiely, najmä čo sa týka úmrtí, hoci Európske centrum pre prevenciu a kontrolu chorôb vydalo metodiku pre evidenciu prípadov koronavírusu.

Bez kvalitných a porovnateľných dát sa však nedá dobre rozhodovať: napríklad bez nich nebudeme vedieť zabezpečiť distribúciu obmedzeného počtu vakcín alebo účinných liekov proti koronavírusu ľuďom, ktorí to najviac potrebujú. Aj malá chyba pri vykazovaní môže preto ohroziť životy veľmi veľkého počtu tých najzraniteľnejších ľudí.

  Krzysztof Hetman (PPE). – Panie Przewodniczący! Przede wszystkim cieszę się, że podjęliśmy dzisiejszą debatę na ten ważny temat. Sytuacja epidemiologiczna w domach opieki długoterminowej była, zwłaszcza podczas pierwszej fali pandemii, bardzo zła. W niektórych krajach zgony w tych placówkach stanowiły ponad połowę wszystkich ofiar Covid-19. Rezydenci domów opieki należą oczywiście do grupy podwyższonego ryzyka, ale niestety doniesienia z poszczególnych krajów wskazują, że także wiele środków bezpieczeństwa zostało podjętych zbyt późno lub w niewystarczającym zakresie.

W chwili obecnej najważniejsze jest, aby wyciągnąć wnioski z tych dramatycznych wydarzeń, gdyż jest już oczywiste, że pandemia nadal trwa i nie udało się jej jeszcze pokonać, a przed nami wciąż długa walka. Aby to zrobić, potrzebujemy także skoordynowanych działań na poziomie europejskim. Należy jasno zidentyfikować największe wyzwania i ustalić, w jaki sposób można wesprzeć państwa członkowskie w zarządzaniu kryzysowym w tych placówkach. Niezwykle ważny jest odpowiedni system nadzoru, który pozwoli na gromadzenie i przekazywanie niezbędnych danych oraz jak najwcześniejsze wykrywanie nowych ognisk, aby maksymalnie ograniczyć transmisję zarówno między pacjentami, jak i personelem.

  Sara Cerdas (S&D). – Senhor Presidente, os bares e outras unidades residenciais tornaram-se num dos principais desafios desta pandemia em termos, em especial, de prevenção e de controlo de infeção por SARS-CoV- 2.

Recordo que estas não são unidades de saúde. Segundo o ECD, um dos principais fatores que contribuem para a disseminação deste vírus diz respeito aos trabalhadores destas unidades que podem ter sido portadores do vírus ou que, simplesmente, podem não ter tido formação e acesso a equipamento adequado e a testes, atempadamente.

Urge, assim, uma resposta coordenada para este desafio, apostar na proteção dos nossos mais vulneráveis, dotar os cuidadores profissionais e profissionais com formação adequada, intensificar a despistagem e apostar numa boa coordenação a nível regional, a nível nacional e a nível europeu, tal como já pedido por este Parlamento na última sessão plenária. Temos que cuidar dos nossos mais vulneráveis, mas também de cuidar de quem os cuida.

  Patryk Jaki (ECR). – Panie Przewodniczący! Ośrodki opieki długoterminowej to przede wszystkim ludzie, którzy tam pracują, ludzie wyjątkowi, gdyż, jak wiadomo, po pierwsze – nie zarabiają wiele, po drugie – praca w tym czasie wiązała się z gigantycznym zagrożeniem życia, a mimo to zostali na miejscu, żeby służyć niepełnosprawnym, żeby służyć seniorom, żeby służyć chorym. Dlatego właśnie jest to wyjątkowy rodzaj solidarności. Solidarności również europejskiej, którą powinniśmy docenić i na którą, Pani Komisarz, powinny znaleźć się pieniądze.

Mówili Państwo o wielu negatywnych przypadkach, gdy ludzie umierali bez żadnej pomocy, podawali Państwo przypadki w Hiszpanii. Natomiast ja chcę Państwu podać bardzo pozytywny przypadek z Domu Pomocy Społecznej w Bochni, w Polsce, gdzie brakowało pomocy ze względu na to, że wykryto tam koronawirusa, ale na wolontariuszki zgłosiły się siostry dominikanki, które pracowały tam przez długi czas i pomagały chorym. Warto docenić takie osoby jak siostry dominikanki, które były na miejscu.

Możemy Państwu powiedzieć, że u nas, w Polsce, mieliśmy wiele takich pozytywnych doświadczeń.

  Miriam Lexmann (PPE). – Pán predsedajúci, ešte stále prebiehajúca pandémia nám ukázala obrovskú zraniteľnosť systému dlhodobej starostlivosti o staršie osoby a osoby so zdravotným postihnutím. Boli sme svedkami situácií, keď množstvo klientov týchto zariadení podľahlo koronavírusu, pretože nebol zabezpečený prístup k ochranným pomôckam, bezpečnej izolácii chorých alebo testovaniu.

Všetky zlyhania vrátane nedostatočnej podpory zariadení by preto mali byť riadne a bezodkladne preskúmané. Pandémia nám tiež ukázala, že opakované výzvy na deinštitucionalizáciu zariadení dlhodobej starostlivosti sú ešte dôležitejšie než kedykoľvek predtým. Menšie zariadenia rodinného typu by nielen zlepšili šancu klientov na plnohodnotný život, ale boli by aj preukázateľne odolnejšie voči epidemiologickým krízam. V najbližšej dobe preto potrebujeme zamerať našu činnosť, ale aj dostatočné zdroje na to, aby sme cieľ prechodu z inštitucionálnej na komunitnú starostlivosť dotiahli do konca.

V neposlednom rade nám, bohužiaľ, pandémia nastavila zrkadlo. Sme svedkami toho, že sa vytratila úcta k starším či akceptácia osôb so zdravotným postihnutím.

Úroveň spoločnosti sa meria podľa toho, ako sa správa k tým najzraniteľnejším. Pandémia nám však ukázala, že naša spoločnosť musí ešte vyvinúť veľkú snahu na to, aby sme naplnili hodnoty, ku ktorým sa hlásime.

  Ryszard Czarnecki (ECR). – Panie Przewodniczący! Są różne państwa i różne społeczeństwa. Przed chwilą koleżanka z Europejskiej Partii Ludowej mówiła o braku wrażliwości społeczeństw. Mam wrażenie, że moje społeczeństwo, polskie społeczeństwo, reagowało w sposób bardzo przemyślany, a z drugiej strony humanitarny. O tym przed chwilą mówił pan eurodeputowany Patryk Jaki.

A państwa też w sposób różny reagowały: jedne bardzo niefrasobliwie, inne, jak mój kraj, ale nie tylko mój kraj, reagowały w sposób bardzo przewidujący. W związku z tym w moim kraju, w Polsce, liczba ofiar śmiertelnych na milion mieszkańców była dwadzieścia parę razy mniejsza niż w Belgii – w kraju, w którym jesteśmy. Jestem pod wrażeniem tego, co tutaj powiedziała pani z Hiszpanii. Mam nadzieję, że do tego się ustosunkują inni posłowie z Hiszpanii. Podobne sytuacje były też w Belgii.

Jeszcze jedna kwestia – mówimy, że Unia Europejska na to nie reagowała. Rzeczywiście to jest fakt, ale w zasadzie nie ma w traktatach europejskich zapisów dotyczących zdrowia. Tyle że praworządności też nie ma. Unia wpadła zatem w sidła hipokryzji.

  José Manuel Fernandes (PPE). – Senhor Presidente, cara Comissária, caros Colegas, há mortes nos lares da União Europeia, no meu país, em Portugal, que deveriam ter sido, e poderiam ter sido evitadas. Houve desleixo, houve incompetência, houve inércia dos governos. Bem sei que é uma competência nacional, mas a União Europeia, também ela deve coordenar e fazer mais e as palavras da Senhora Comissária são encorajadoras e dão esperança nesse sentido. Precisamos de coordenação na saúde, mas também precisamos de um verdadeiro plano e pacto para combater a solidão na União Europeia. Valeram-nos os excelentes profissionais de saúde e também os excelentes profissionais que trabalham nas IPSS e nas Misericórdias, muitas vezes desamparados.

Fica aqui também um desafi: os Estados-Membros vão receber milhares de milhões de euros, por exemplo no fundo de recuperação. É essencial usar também estes recursos para proteger os mais vulneráveis, para ajudar aqueles que mais precisam e os fundos que vão para os Estados-Membros devem também ter aqui um objetivo nesta área. Nós temos uma média de idades de cerca de 44 anos, tem tendência para aumentar, é algo que nos obriga a agir e é preciso envelhecer com qualidade, não basta durar muito mais tempo.

  Sunčana Glavak (PPE). – Poštovani predsjedavajući, prema podacima Europskog centra za sprečavanje i kontrolu bolesti, smrtni ishodi povezani s koronavirusom među korisnicima usluga ustanova za dugotrajnu njegu predstavljaju 30 – 60% smrtnih slučajeva od Covida -19.

Mnoge su osobe s potrebom za dugotrajnom skrbi, tjednima izolirane u domovima, što je dovelo do smanjenog socijalnog kontakta, poremećenih i promijenjenih rutina, straha i anksioznosti.

Zbog njihove zaštite, društveno su isključeni, žrtve su socijalne izolacije, samoća i isključenost za njih su posebno stresni. Generacija je to, ipak, koja ne živi u digitalnom svijetu.

Zabrinjavajuće je izvješće Svjetske zdravstvene organizacije o utjecaju Covida -19 koje pokazuje da je nasilje nad starijim osobama naglo poraslo od početka pandemije.

Moramo poticati države članice da osiguraju mentalnu i emocionalnu podršku, kao i psihosocijalnu pomoć, ali ne manje važno, i onu financijsku.

Reducirati socijalnu izolaciju, no spasiti život novi je izazov koji često isključuje jedan drugog.

Nadam se da će Europska komisija to uzeti u obzir u Zelenom papiru o starenju, kojeg ste spomenuli u svom obraćanju, potpredsjednice, razmatrati primjerenost sustava socijalne zaštite i politike aktivnog starenja, kao i politike dugoročne skrbi.

Koliko ćemo brinuti o našim starijim sugrađanima, bit će to zrcalo naše humanosti i čovječnosti - jer danas smo i vi i ja stariji za jedan dan, a ljudi o kojima govorimo sutra ćemo biti mi!

  Benoît Lutgen (PPE). – Monsieur le Président, Madame la Commissaire, la situation était dramatique dans beaucoup d’établissements de soins et de maisons de repos durant la pandémie, singulièrement d’ailleurs dans mon pays, la Belgique.

La question qui se pose est, dès lors, fondamentale: quelle est la place des aînés dans notre société? Et quelles sont les mesures à mettre en place dans les États membres et au niveau européen pour mieux soutenir les proches aidants, pour qu’ils obtiennent plus de reconnaissance, pour respecter la liberté de choix des personnes âgées d’aller ou de ne pas aller en maison de soins et de repos, de soutenir les aides familiales et tous les acteurs de la santé afin de permettre à un maximum de personnes âgées de rester à domicile, dans leur environnement de vie.

C’est un élément évidemment très important dans une stratégie plus globale qui pourrait être développée au niveau de l’Union. Le taux en Belgique de personnes présentes dans les maisons de repos est très important, beaucoup s’y retrouvent sans vraiment l’avoir choisi ou parce qu’on n’a pas pris suffisamment en compte l’ensemble des acteurs qui permettraient à ces personnes âgées de rester chez elles et de conserver cette liberté et cette sérénité de vivre à la maison.

Je crois que c’est un axe important, on ne peut pas isoler la réalité des maisons de repos, on doit pouvoir voir cela de façon plus globale sur l’ensemble de l’enjeu et de la préoccupation pour les personnes âgées et les aînés dans notre société en soutenant très fortement, notamment les aidants proches, les aides familiales, les aides à domicile.

  Tomislav Sokol (PPE). – Poštovani predsjedavajući, dok sam istraživao potatke o temi ove rasprave, ostao sam osupnut. Do 66 % umrlih od Covida-19 u pojedinim državama su bili do sada štićenici ustanova za dugotrajnu skrb. I to je strašno. Zatim, ono što je još strašnije, a što se vidjelo kroz ovu raspravu su razlike između pojedinih država članica u tom smislu. Razlike u standardima, u dostupnosti usluge, u načinima kako se ta usluga pruža.

Ovdje smo dosta puta čuli od kolega kako Europska unija nema nadležnosti, nema mogućnosti djelovati. To je djelomice točno, ali ne do kraja. Naime, postoji fond za oporavak kojim se financiraju, odnosno kojim će se financirati saniranje posljedica pandemije. Ima Europski socijalni fond koji može pomoći za financiranje osposobljavanja radne snage u ustanovama za socijalnu skrb. Imamo Europski fond za regionalni razvoj kojim se može financirati zdravstvena infrastruktura.

Dakle, postoje financijski instrumenti kojim Europska unija itekako može doprinijeti da se te razlike u kvaliteti dugotrajne skrbi smanje. I na kraju krajeva, postoji Europski semestar kao mehanizam kontrole ispunjavaju li države one standarde za koje su obvezu same preuzele. Dakle, Europska unija može itekako puno napraviti u ujednačavanju kvalitete dugotrajne skrbi u Europskoj uniji i time može pokazati da život svih građana Europske unije vrijedi jednako. I meni je jako drago da Europska komisija i kroz portfelj potpredsjednice Šuice pokazuje kako je to prioritet i ja vjerujem da će se tako nastaviti jer na kraju krajeva svi mi ćemo jednom doći u te godine i moramo pokazati da su životi svih građana u Europskoj uniji jednako važni.

  Salvatore De Meo (PPE). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, nell'intera Unione europea ad oggi si sono contati circa 3 milioni e 700 000 contagiati di COVID-19 e quasi 200 000 deceduti.

I numeri continuano a crescere e in questo bollettino di guerra le statistiche ci dicono che le strutture che accolgono anziani e persone differentemente abili sono diventate cluster di diffusione del virus e che gli operatori sanitari hanno rischiato, e in alcuni casi sacrificato, le loro stesse vite per salvare quelle degli altri.

È doveroso analizzare questi dati per comprendere, anche con l'istituzione di una commissione d'inchiesta, quali possano essere state le criticità che hanno aumentato le condizioni di rischio del contagio in queste strutture, che non possono essere considerate periferie umane.

È nostro dovere sollecitare una revisione delle procedure di accoglienza e gestione delle case di cura di anziani disabili: dobbiamo immaginare nuovi protocolli europei per meglio tutelare le persone fragili e permettere agli operatori sanitari di affrontare meglio la nuova sfida, che ormai è quasi vicina.

La COVID è ancora tra noi ed è doveroso non farsi trovare impreparati.

  Antonius Manders (PPE). – Voorzitter, ik wil complimenten maken aan commissaris Šuica voor de waardigheid waarmee zij dit probleem heeft beschreven in haar bijdrage. COVID-19 heeft ons overvallen en wij hebben gezien dat door COVID-19 heel veel slachtoffers zijn gevallen als gevolg van het systeem, dat eigenlijk ontstaan is door het neoliberalisme, waarin iedereen individueel de maatschappij benadert en waarin we oudere en zwakke mensen in hokjes plaatsen, als ze maar van de maatschappij verwijderd zijn.

Ik ben blij met de toezegging van de commissaris dat er een groenboek komt om het zorgstelsel op Europees niveau te verbeteren. Ik hoop dat dat een interne markt voor de zorg zal betekenen, dat het zou betekenen dat de EU de competentie voor de zorg krijgt, in integrale zin, en ik hoop dat er in heel Europa ook een minimumprijs voor medicijnen en medische producten komt.

Vervolgens zullen wij de mensen ook gezonder moeten maken, want 50 % van de bevolking is 50-plusser. De andere helft wil het graag worden, en we moeten dus zorgen dat we een gezondere maatschappij creëren. Levensloopbestendig bouwen is daarbij van belang.

Het apart zetten van ouderen heeft geleid tot de problemen die we kennen, en ik heb me ontzettend boos gemaakt over een journalist die in Nederland schreef: “Het dorre hout wordt gekapt, misschien een paar maanden eerder dan zonder het virus.” Dat is een grote schande en ik vind dat journalisten, als opiniemakers, de waardigheid van alle mensen moeten respecteren.

  Dubravka Šuica, Vice-President of the Commission. – Mr President, once again, I thank the honourable Members for this important debate on the impact of COVID—19 on long-term care facilities. Those affected include the elderly, and I take this opportunity to welcome the work of the German Presidency on the rights of the elderly in digitalisation, which was mentioned by one or two Members. Member States are aware that active ageing also means being able to fully participate in society. Today we inhabit a more digitalised world. Digitalisation and technology help older people in their autonomy and ability to connect with others.

It also raises issues on the right to privacy. This calls for action in increasing digital literacy for older people. Digital tools must be accessible and easy to use for all ages. Those who are unable to use them must be provided with alternative ways of accessing essential services.

The fundamental rights and values of the European Union are indivisible, universal values of human dignity, freedom, equality and solidarity. These rights are valid throughout the whole life cycle, from birth to death. In my role as Vice—President for Democracy and Demography, the whole of the live cycle is the focus of my work, and I have to think about the most vulnerable in our policy-making, particularly when we consider long-term care facilities.

I see that you share these views and would like to address some points raised here today. There were questions on Article 19 from Ms Metz on implementation and on funding. I would like to answer that the Commission is committed to the entire European Pillar of Social Rights. In order to deliver, we will present, next year, an action plan on the implementation of the European Pillar of Social Rights.

Regarding funding, someone said that there is no reference in the Treaty on European Union responsibilities, but there is the Coronavirus Response Investment Initiative and, of course, the European Union Recovery and Resilience Facility. Then, as I mentioned in my introductory statement, there is REACT-EU, but also don’t forget that we are negotiating the Multiannual Financial Framework. Also, of course, there is the European Social Fund, and I am aligned with those who said that the European Semester can also be one of the tools.

Mr Brglez mentioned the quality standards for long-term care. I mentioned the Green Paper consultation at the beginning, so let’s discuss which measures are required and at which level – at European level and at Member State level. We will need to take a close look at long-term care, and I’m totally in alignment with you.

Regarding a stronger role for the European Union in health care and long—term care, you will remember the State of the Union address by our President, Ursula von der Leyen, which was held here two weeks ago. She mentioned health. So let’s use the Conference on the Future of Europe to discuss the role of health and the role of the European Union: what can we do and what can we improve? Because almost all of you were talking about this. So I think this Conference on the Future of Europe, which will be launched soon, may be one of the instruments through which we can debate this important issue.

The COVID—19 pandemic exposed gaps in long-term care, showing a lack of coordination of services between healthcare and long—term care providers, and of course this resulted in difficulties for home residents to access health services, including patients with COVID—19 and patients with chronic conditions.

The pandemic and containment measures also intensified loneliness. Many of you mentioned loneliness, solitude and isolation. We are completely aware that loneliness is a phenomenon, and we will definitely tackle this issue. There is psychological distress here too, not only among older people, but among all users of these facilities. The service providers themselves – the carers – have had to work under extremely difficult conditions, improvising on many levels in their efforts to go above and beyond the call of duty. Effective care management through the involvement and collaboration of clinicians, patients, users and caregivers is necessary. It can form the cornerstone in the transformation of health and long—term care systems in providing services that are adapted to the needs, values and preferences of the users, while supporting the providers.

Once again, I cannot forget the images of isolation, loneliness and grief that emerged from our long-term care homes across the European Union. In some places it is still happening. We must strive to ensure that no one has to experience the loss of a loved one in such a traumatic way ever again. By pulling together, we can demonstrate the value of our solidarity by providing the long-term care sector with the support they need, which in turn helps build a better society for all of us. This requires efforts on all sides, as many of you said – at European level, at Member State level, among regional and local authorities, and, yes, at a societal and individual level.

Thank you once again for this debate. I am looking forward to cooperation in the future.

  President. – The debate is closed.

Written statements (Rule 171)

  Ioan-Rareş Bogdan (PPE), în scris. – În situații de criză sanitară, unii oameni sunt mai vulnerabili decât alții. Mă refer aici, la persoanele în vârstă și la cele cu dizabilități. Când vine vorba de serviciile de îngrijire, nu putem ajuta categoriile care beneficiază de ele dacă nu venim și în sprijinul celor care le oferă. De aceea este esențial să găsim un echilibru mai bun între prosperitate, sănătate publică și securitate.

Este necesar să avem un personal de îngrijire bine pregătit și stimulat financiar, dar și instituții care să vină în sprijinul persoanelor vulnerabile și unde acestea să se simtă în siguranță și să dispună de condiții decente de îngrijire. Este absolut obligatoriu să oferim acces egal, pentru ca toți cetățenii europeni să poată beneficia de îngrijire medicală într-un mod sustenabil.

În acest context, vreau să mulțumesc din tot sufletul personalului de îngrijire care a depus și depune în continuare eforturi considerabile și care și-a făcut datoria exemplar în fața unei situații critice generate de pandemia de COVID-19. Acum, mai mult ca oricând, siguranța și calitatea pacienților trebuie să fie prioritatea noastră numărul unu. De aceea, trebuie să luptăm pentru o mai bună protejare și finanțare a acestor instituții de îngrijire.

  Karol Karski (ECR), na piśmie. – Epidemia koronawirusa ma szerokie i daleko idące konsekwencje dla całego społeczeństwa, lecz sytuacja w placówkach opieki długoterminowej wymaga szczególnej uwagi. Znaczną część pensjonariuszy takich placówek stanowią osoby starsze, które ze względu na wiek są narażone na wysokie ryzyko ostrego przebiegu choroby oraz śmierć. Jednocześnie ryzyko przeniesienia wirusa w placówkach opieki jest bardzo wysokie ze względu na bliski kontakt pensjonariuszy z innymi osobami. Gwałtowny wzrost liczby zachorowań w takich ośrodkach może zbytnio obciążyć lokalne szpitale, co spowoduje gorszą opiekę zdrowotną dla najbardziej podatnej na skutki koronawirusa grupy społecznej.

Trzeba przy tym pamiętać, że odizolowanie osób starszych przebywających w takich placówkach nie jest rozwiązaniem. Zakaz odwiedzin oraz zajęć grupowych wpływa niekorzystnie na zdrowie psychiczne, a izolacja zwiększa ryzyko zaniedbania, a niekiedy także znęcania się nad osobami starszymi. Nie można doprowadzić do sytuacji, w której osoby starsze zostaną porzucone i pozostawione samym sobie.

Troska o zdrowie i życie osób starszych to moralny obowiązek nas wszystkich i element tak nam dziś potrzebnej solidarności międzypokoleniowej. Nie można doprowadzać do sytuacji znanych z Belgii czy Holandii, gdzie osobom starszym odmawiano pomocy, ponieważ priorytetem była opieka nad osobami młodszymi. Należy wdrożyć działania, które zapewnią bezpieczeństwo, opiekę oraz komfort w placówkach dla najbardziej wrażliwych grup.

  Sandra Pereira (GUE/NGL), por escrito. – A COVID-19 veio expor as fragilidades que existem, em alguns Estados-Membros, nas Unidades de Cuidados Continuados cuja resposta para as necessidades da população é muito insuficiente. As inúmeras carências na prestação de cuidados a este nível, no que respeita à capacidade e meios humanos, não são de agora: o problema já existia; o vírus apenas o expôs. O envelhecimento de uma parte significativa da população deveria levar a que estas áreas fossem consideradas importantes ou prioritárias, condicionando também a necessidade da maior integração de cuidados primários com os hospitalares. Há muito que se exige um reforço das unidades de cuidados continuados com a criação de redes integradas nos serviços públicos, em articulação com os cuidados de saúde primários. O modelo de contratação de serviços com o sector social e privado cria muitas dificuldades no acesso aos cuidados necessários no tempo e locais adequados. Se queremos prestar cuidados continuados integrados a pessoas que, independentemente da idade, se encontrem em situação de dependência, então são necessárias outras políticas que permitam o investimento público e o reforço de meios, capazes de garantir respostas universais, acessíveis e de qualidade a todos os que necessitem destes cuidados.

  Sirpa Pietikäinen (PPE), kirjallinen. – Maailman terveysjärjestö WHO:n Euroopan toimisto on arvioinut, että keväällä ensimmäisessä covid-19-tautiaallossa jopa puolet virukseen liittyvistä kuolemista Euroopassa tapahtuivat hoivakodeissa. Tämä on tutkittava perinpohjaisesti, ja mahdolliset laiminlyönnit ja virheet on käsiteltävä läpinäkyvästi. EU:n tulisi perustaa tutkimuskomitea selvittämään, mitä hoivakodeissa tapahtui koronaviruksen ensimmäisen aallon aikana. On hyvin huolestuttavaa, että tilanteessa, jossa Euroopan väestöstä vain noin 0,5 prosenttia eli 3,7 miljoonaa eurooppalaista asuu vanhainkodeissa, tapahtui niissä puolet koronavirukseen liittyvistä kuolemista.

Meidän tulee suojella vanhuksiamme koronavirukselta. Emme voi antaa sen, mitä keväällä tapahtui, toistua. Monien hoivakotien toiminta, niiden resursointi ja hoivan taso olivat jo ennen koronapandemiaa huonossa jamassa. Raportit eurooppalaisista hoivakodeista ovat olleet pysäyttävää luettavaa: koronavirukseen sairastuneita ei ole viety lääkäriin eikä hoidettu kunnolla. Meidän tulee etsiä yhteistä eurooppalaista ratkaisua, jolla takaamme ihmisoikeuksia ja perusoikeuksia kunnioittavan vanhustenhoidon kaikille eurooppalaisille. EU tarvitsee yhteisen hoivastrategian, joka tarjoaa valinnanvaraa ja tarpeeksi resursseja hoidon järjestämiseen.