Dobesedni zapisi razprav

Torek, 14. februar 2023 - Strasbourg

12. Konvencija Sveta Evrope o preprečevanju nasilja nad ženskami in nasilja v družini ter o boju proti njima: pristop EU (nadaljevanje razprave)

  Przewodnicząca. – Kontynuujemy naszą debatę nad wstępnym sprawozdaniem sporządzonym przez Łukasza Kohuta i Arbę Kokalari w imieniu Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (2016/0062R(NLE)) (A9-0021/2023).

  Pina Picierno, a nome del gruppo S&D. – Spero che ora sia risolto il problema tecnico e quindi ricomincio daccapo il mio intervento.

Ci tenevo molto a ringraziare i relatori per l'ottimo lavoro svolto e la Commissaria Dalli per il lavoro importante che stiamo svolgendo insieme nella commissione FEMM. C'è un altro dossier importante che riguarda la violenza, la direttiva tanto attesa su cui stiamo lavorando molto.

Questo dibattito ha un po' il sapore di qualcosa che doveva accadere un po' di tempo fa e che non è stato realizzato perché – lo hanno ricordato i relatori e lo voglio dire anch'io – sono passati sei anni, quasi sei anni, dalla firma dell'Unione europea alla Convenzione di Istanbul e in sei anni sono state davvero migliaia, migliaia le donne vittime di violenza.

Lo avete ricordato, lo abbiamo ricordato tante volte in quest'Aula: una donna su tre nel nostro territorio dell'Unione è vittima di violenza ogni sei ore, ogni sei ore nel nostro territorio dell'Unione una donna è vittima di violenza. Così come abbiamo ricordato tantissime volte in quest'Aula che queste storie, che queste donne parlano di ciascuna di noi, perché ognuna di noi, direttamente o indirettamente, ha avuto esperienza di che cos'è la violenza e di come si riconosce la violenza.

Eppure in sei anni, nonostante tutto quello che è accaduto, noi non siamo ancora riusciti ad arrivare a questa ratifica e ci si appiglia ad ogni cavillo, ad ogni cavillo, legale e non. E nel mentre i femminicidi continuano, le molestie continuano e le violenze continuano sotto gli occhi di tutti.

E allora quello che voglio ancora una volta qui dire è che non si tratta di un alluvione, non è una tragedia naturale, non è un terremoto, le donne non muoiono a causa di una tragedia naturale, muoiono a causa di crimini, perché sono ammazzate da criminali e sono prevaricate da criminali.

E allora, rispetto a tutto questo, noi abbiamo il dovere di reagire. Quest'Aula, questo Parlamento c'è, ma ognuno deve fare la sua parte e la ratifica della Convenzione di Istanbul è uno degli strumenti di cui noi possiamo e dobbiamo disporre per eliminare questa forma così ignobile di prevaricazione.

  Yana Toom, on behalf of the Renew Group. – Madam Chair, dear Colleagues. Commissioner. Today we again call on the Member States to ratify the Istanbul Convention.

It is shameful that six Member States have not ratified it: Bulgaria, Czech Republic, Hungary, Latvia, Lithuania and Slovakia. Even more worrying are the declarations from governments to withdraw from the convention, like in Poland.

It is therefore important that the Council proceed with the EU accession so that we can be part of the convention as a whole. This process has been ongoing since 2015 and many of the children who suffered under domestic violence back then are now adult people. Do they still have faith in Europe? Not so sure.

I welcome the initiative of the Commission and the proposal for a directive on combating violence against women and domestic violence. But it is not enough. There is so much more which needs to be done.

We need preventive measures such as education, support services and protection measures, financial assistance, psychological support, helplines, shelters, access to social housing, support for children, assisting the victims to continue living safely in their home through easy access to restraining orders, especially support for children. And visitation rights for children and needs to be addressed, as do the civil issues such as consequences of forced marriage. The list goes on.

We need to start addressing these issues and accession to the Istanbul Convention is of utmost importance.

  Sylwia Spurek, w imieniu grupy Verts/ALE. – Pani Przewodnicząca! Jestem z Polski, kraju, który podpisał tę konwencję w 2012 roku, a ratyfikował w 2015. Wiele miesięcy konwencja leżała w rządowej zamrażarce, a nie była to kadencja rządów PiS. Dlaczego? Trudno to zrozumieć. W 2014 roku zaczęłam koordynować rządowy proces ratyfikacji konwencji przez Polskę z ramienia pełnomocniczki rządu ds. równego traktowania, za rządów pani premier Ewy Kopacz. Wtedy pojawiły się ataki na konwencję ze strony prawicy. Konwencja została nazwana ideologią gender. Dlaczego? Trudno to zrozumieć. Mamy XXI wiek. Kobiety są bite, gwałcone, atakowane. Doświadczają przemocy we własnym domu, w miejscu pracy, na ulicy, w internecie. Kiedy szukają sprawiedliwości, są przez organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości obwiniane i zawstydzane, chociaż za stosowaną przemoc odpowiada wyłącznie sprawca.

Konwencja to konstytucja praw kobiet doświadczających przemocy. Daje jasne wytyczne, jak powinno wyglądać wsparcie dla ofiar, jak powinni być karani sprawcy, jak eliminować szkodliwe stereotypy. Konwencja trzyma stronę kobiet, stronę ofiar. Dlaczego zatem kilka państw członkowskich Unii Europejskiej nie ratyfikowało jej? Dlaczego Polska, która ratyfikowała konwencję, chce ją teraz wypowiedzieć? Trudno to zrozumieć. Ale jeszcze trudniej zrozumieć, dlaczego Unia Europejska nie ratyfikowała do tej pory konwencji. Powinna być liderką w sprawie praw kobiet. Brak działań to akceptacja przemocy. Milczenie oznacza bycie po stronie sprawcy.

Mamy XXI wiek i najwyższy czas, żeby zakończyć erę pod tytułem trzymamy stronę sprawcy. Czas na erę trzymamy stronę ofiar, trzymamy stronę kobiet.

  Jordan Bardella, au nom du groupe ID. – Madame la Présidente, la convention d’Istanbul est un texte important dans la lutte contre les violences faites aux femmes et nous en épousons bien évidemment la cause.

Tout au long de son histoire récente, l’Europe a été cette civilisation qui aura permis aux femmes de prendre toute leur place dans la société, en sanctuarisant leurs droits, en sacralisant leurs libertés, en tendant à offrir aux femmes et aux hommes les mêmes chances de s’élever en société.

Nous ne devons avoir de cesse de rappeler que nos valeurs, les valeurs de notre histoire, de l’Europe, qui mettent les hommes et les femmes sur un pied d’égalité, seront toujours éminemment supérieures à celles de cultures qui asservissent la femme, qui l’emprisonnent derrière un voile, qui la soumettent aux mutilations génitales, qui lui interdisent d’aller à l’école, d’avoir un emploi, de conduire ou de sortir seule dans la rue.

C’est là, entre autres, la position de l’ONG Yavuz Sultan Selim, confrérie islamo—nationaliste turque financée à hauteur de 31 000 euros par la Commission européenne et, donc, par l’impôt du contribuable.

Comment ces obscurantistes, pour qui la liberté des femmes est synonyme d’offense, coutumiers de propos violemment antisémites et homophobes, qui justifiaient hier les attentats du Bataclan, ont-ils pu recevoir un seul centime d’argent public? Comment pouvez-vous parler de protection des droits des femmes, mais en même temps soutenir avec l’argent du contribuable les ennemis de la femme et les ennemis de l’Europe? Comment pouvez-vous tolérer à ce point ceux qui veulent aujourd’hui notre destruction?

En réglant l’Europe sur l’heure islamique, vous préparez nos nations à un inévitable recul des droits des femmes et de leurs libertés. Pour faire échec à ce projet, vous nous trouverez toujours sur votre route.

  Margarita de la Pisa Carrión, en nombre del Grupo ECR. – Señora presidenta, compañeros, les pregunto: ¿podemos permitir que se utilicen convenios de carácter ideológico para crear instrumentos legales internacionales que socavan las propias leyes nacionales?

La Unión Europea no debería posicionarse ni adherirse a un convenio internacional que insta a sus partes a incluir un enfoque determinado, en este caso el de género. Tampoco debería forzar a ratificar a los Estados miembros, porque en muchos casos contraviene sus propias constituciones.

El Convenio de Estambul pretende un alcance legislativo en el orden penal que conculca el derecho de acto frente al de autor. Es decir, está basado en prejuicios más que en hechos delictivos en sí.

La pretensión de luchar y prevenir la violencia contra las mujeres y la violencia doméstica no debería entrar en contradicción con el respeto al derecho a la igualdad y no discriminación.

Es una pena todo el tiempo perdido, recursos malgastados y esfuerzos baldíos en seguir documentos basados en teorías retorcidas contra natura que se centran en generar división social, desconfianza y enfrentamiento entre sexos.

Hagamos lo contrario. Fomentemos contextos donde el hombre y la mujer construyan una sociedad juntos, integrando sus vidas en paz y armonía. La familia tiene un papel esencial. Es el lugar racional donde compartimos y recibimos afecto, donde la educación en virtudes permite que las personas decidan hacer el bien.

Como dijo Dostoyevski, la belleza salvará al mundo. En un mundo sin belleza no puede resplandecer el amor que nos hace libres y nos permite vivir en paz. Legislamos, por favor, en esta dirección.

  Eugenia Rodríguez Palop, en nombre del Grupo The Left. – Señora presidenta, señora comisaria, en estos casi cuatro años de legislatura han sido innumerables las veces que hemos hablado de la importancia de que la Unión Europea ratifique de una vez por todas el Convenio de Estambul. Innumerables las veces que hemos condenado los bulos, las mentiras y las campañas de desinformación de una extrema derecha nostálgica del medievo. Hemos asistido atónitas a la salida de Turquía del Convenio y a las amenazas de Polonia, un Estado de Derecho fallido que se sienta en el Consejo. Hemos visto cómo se ha rechazado la calificación de la violencia de género como eurodelito, a pesar de la pelea y la posición del Parlamento y el modo en que eso ha lastrado la propuesta de Directiva en la que trabajamos ahora, porque nos ha dejado sin base legal para ser más ambiciosas y ha sacrificado así la vida de miles de mujeres en Europa.

Dicho esto, la buena noticia es que no se necesita unanimidad para ratificar el Convenio de Estambul. La mala es que los gobiernos progresistas no han luchado lo suficiente y ahora nos podemos encontrar con la paradoja de que sea la presidencia sueca quien protagonice su ratificación. Purplewashing: marketing para un Gobierno condicionado por la extrema derecha que está a cinco minutos de robarnos la cartera.

Porque no solo es importante que se ratifique el Convenio de Estambul, sino que ha de hacerse desde un enfoque feminista que aborde con seriedad las violencias machistas. Ya que llega tarde, al menos que se haga bien.

  Laura Ferrara (NI). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, l'adesione dell'Unione europea alla Convenzione di Istanbul rappresenta un passaggio necessario per realizzare efficaci misure giuridiche e politiche dirette alla prevenzione e alla lotta contro la violenza di genere.

Non possiamo rimanere ostaggio di quegli Stati membri che mettono in discussione la Convenzione, ritardandone la ratifica e l'attuazione o manifestando la volontà di recedere. Questi paesi dimostrano di non voler aiutare le donne a beneficiare nell'Unione dello stesso livello di protezione contro le varie forme di violenza e discriminazione. Compromettono gli sforzi comuni per migliorare l'assistenza delle vittime, per denunciare e perseguire gli autori dei reati, nonché per tutelare il godimento dei diritti e delle libertà fondamentali delle donne, la loro piena partecipazione alla vita sociale, politica e lavorativa.

Sulla base del parere della Corte di giustizia dell'Unione europea, il Consiglio proceda allora a concludere in tempi rapidi i lavori per la ratifica della Convenzione. Rendiamo possibili tutte le condizioni per consentire alle donne di vivere libere dalla violenza.

  Ελισσάβετ Βόζεμπεργκ-Βρυωνίδη (PPE). – Κυρία Πρόεδρε, η βία κατά των γυναικών αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο δεν γνωρίζει σύνορα και αποτελεί όνειδο για την ανθρωπότητα. Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία, ενώ κάθε χρόνο τα θύματα ανέρχονται στα 17 εκατομμύρια. Οι διαπιστώσεις και οι στατιστικές είναι χρήσιμες, όμως ως προς την πρόοδο υστερούμε. Έχουμε εξαντλήσει όλα τα διαθέσιμα ευρωπαϊκά εργαλεία, όπως οφείλουμε για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας και τη στήριξη και προστασία των θυμάτων; Η διακρατική συνεργασία των κρατών μελών και η εξέλιξη της νομοθεσίας έχουν συμβάλει, όπως επίσης και το γεγονός ότι αυξάνονται οι καταγγελίες των πράξεων βίας από τα θύματα, επιτέλους. Όμως, για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το κορυφαίο αυτό πρόβλημα απαιτείται μηδενική ανοχή, αφενός, και, αφετέρου, η άμεση κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης από όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι ως το πλέον άρτιο νομοθέτημα, αποτελεί το κλειδί για τη διασφάλιση μιας ζωής χωρίς βία για όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια σε όλη την Ευρώπη και πέραν από αυτήν.

  Evin Incir (S&D). – Madam President, 50 women per week. 2600 women per year are murdered in domestic violence. While this horrific violence takes place in Europe, we are discussing whether or not we should ratify the most important regional legislation to combat violence against women and domestic violence: The Istanbul Convention. For a union that claims to stand up for all peoples fundamental rights. This is a shame. It shouldn't be whether or not we should ratify it. It should be how fast we can ratify it. Women and girls in the Union do not have time for our indecisiveness. The upcoming weeks will be crucial on the decision on which side of history the Council will be standing: the right or the wrong side.

Let's send a clear message to them from the Parliament. No one is free before all women and girls are also free in our Union. I also finally want to thank the rapporteurs for the great job and the Commissioner for the leadership in order to ensure that the Council ratifies the convention.

(The speaker agreed to respond to a blue-card speech)

  Ladislav Ilčić (ECR), blue-card speech. – Dear colleague, any kind of violence against women is really something awful and completely unacceptable. But the Istanbul Convention is not a new document: 12 years ago the Council of Europe adopted this document. My very clear question for you is, if you can tell me: is there one single state which ratified the Istanbul Convention and that in this country the violence against women decreased? So, we are listening every few months here to your poetry about this whole document. But we are not here because of the poetry. We are here because of results. We need a result concerning this violence. So please, I asked a simple question ...

(The President cut off the speaker)

  Evin Incir (S&D), blue-card reply. – To combat gender-based violence is not any kind of poetry or anything. It is real. Women and girls are being deprived of their lives. Either we can send a clear message that we take the situation seriously or we can just play that we live on another planet and not do anything.

We know that, unfortunately, there are too many countries within the European Union that don’t have sufficient legislation in place. When refusing to ratify the most important regional legislation, then you send a very clear message to women and girls all around the Union that their problems, that their lives don’t matter. So if you really want to stand up for women and girls all across the Union, you should every day, during the whole year, be prepared to say ‘ratify the Istanbul Convention now’.

  María Soraya Rodríguez Ramos (Renew). – Señora presidenta, llevamos seis años esperando a que el Consejo ratifique el Convenio de Estambul para que pueda hacerlo la Unión Europea como parte del mismo. Seis años son, sin ninguna duda, demasiados años, pero cuando cincuenta mujeres son asesinadas cada semana en la Unión Europea, es una verdadera vergüenza. Es inaceptable.

Primero, el Consejo nos dijo que había problemas jurídicos, que se necesitaba la unanimidad, permitiendo que durante estos seis años los países más reaccionarios en materia de igualdad, como Polonia —que anunció hace tres años que retiraría su firma del Convenio—, Bulgaria, Chequia, Letonia, Lituania, Hungría o Eslovaquia, que aún no han ratificado el Convenio, marcaran la agenda política de todos: la del Parlamento y la de la Comisión.

Por eso, ahora, tras la sentencia del 6 de octubre de 2021, cuando sabemos, según el Tribunal de Justicia, que no hay ningún problema jurídico, que el Convenio se puede ratificar por parte del Consejo con mayoría cualificada, es el momento de hacerlo. Se lo debemos a todas las víctimas de violencia de la Unión Europea; a ellas, a sus familias, a los huérfanos que están sin madre, víctimas de esta violencia brutal contra las mujeres.

  Marcel Kolaja (Verts/ALE). – Madam President, Madam Commissioner, dear colleagues, today is Valentine’s Day, the day of love. Too many women have been forced to learn that love is control, that love is jealousy, that love is to having to text your whereabouts, that love is an imminent threat.

Unfortunately, there are political parties and politicians – including in my country, Czechia – that on the one hand claim that they are against violence against women but on the other hand have been delaying, weakening and stopping measures that should give women the protection they need.

As a matter of fact, every third woman in Czechia and in the EU experiences physical or sexual violence, often by their partners.

As a matter of fact, the Istanbul Convention is a complex list of solutions to eradicate violence, to enhance prevention, to strengthen law enforcement. It is a tool to upgrade the safety net for victims of violence, meaning medical centres, psychological support, shelters for victims and so on.

We need to act. I call on the Council and the Member States who have not done so yet to ratify the Convention , immediately. Act for a future in which violence against women has no place in our society. Thank you, and I hope that someone can pass on the message to the Council that is not present.

  Silvia Sardone (ID). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, parlare di violenza sulle donne è sempre importantissimo, ma oggi vorrei portare all'attenzione dell'Aula il caso di Saman Abbas.

Saman Abbas era una ragazza di 18 anni, di origine pakistana, uccisa in Italia dalla sua famiglia. La motivazione? Voleva essere una donna libera. Voleva scegliere l'uomo da amare e non essere costretta a un matrimonio combinato. Voleva vivere vestendosi come meglio credeva, magari anche senza portare il velo islamico. È stata ammazzata dalla sua famiglia. Eppure, l'estradizione del padre dal Pakistan viene continuamente rinviata, con numerose udienze che saltano costantemente. È una vergogna.

Vogliamo giustizia per Saman. Il Pakistan deve consegnare questo assassino alla giustizia e l'Europa deve intervenire, e non solo per il caso della povera Saman, deve intervenire per tutte quelle donne di fede islamica che scelgono la libertà, che vogliono vivere senza magari il velo islamico. Tra l'altro, il velo che troppo spesso la Commissione europea porta avanti anche nelle pubblicizzazioni e nelle locandine delle attività della Commissione stessa. Quindi chiedo all'Europa di intervenire urgentemente in memoria di Saman e per i diritti delle donne.

  Assita Kanko (ECR). – Voorzitter, Saman Abbas was een tiener in Italië. Haar lichaam werd eind vorig jaar gevonden in een toestand waardoor men haar enkel aan de hand van haar gebit kon identificeren, omdat zij vrij wou zijn en wilde liefhebben wie ze wou. Dit gebeurde hier, op Europese bodem, binnen haar eigen familie. Dit is een vorm van extreem geweld waar vrouwen vandaag de dag nog mee te maken krijgen.

Maar ook op andere niveaus hebben vrouwen te lijden. Niet enkel door fysiek geweld, maar ook verbaal, economisch of psychologisch. Daar moet een einde aan komen en dit Parlement moet alles doen wat binnen zijn bevoegdheden valt om daaraan bij te dragen.

Daarom is dit interimverslag een gemiste kans, want het is niet constructief. Er wordt langs alle kanten met modder gegooid. We zijn met 27 en we hebben allemaal onze eigen gedachten, onze eigen gevoeligheden. Ik doe een oproep om die te overstijgen en ons te focussen op de kern van de zaak: alle vrouwen beschermen tegen alle vormen van geweld. Alleen zo krijgen we iedereen op één lijn. Vrouwen die lijden, hebben geen boodschap aan een rondje moddergooien en vingerwijzen. Zij willen een oplossing en dit verslag gaat hiertoe kunnen bijdragen.

  Έλενα Κουντουρά (The Left). – Κυρία Πρόεδρε, η πρόοδος στον αγώνα ενάντια στη βία κατά των γυναικών είναι ανεπαρκής, ενώ η έμφυλη βία παραμένει μια παγκόσμια πληγή με εκρηκτικές διαστάσεις που συχνά αποσιωπάται και το πραγματικό της μέγεθος δεν αποτυπώνεται. Θρηνούμε θύματα από εγκλήματα που θα μπορούσαν να είχαν έγκαιρα αποτραπεί και αυτό συνιστά αποτυχία όλων μας. Τα περιστατικά κακοποίησης πληθαίνουν και η θλιβερή λίστα των γυναικοκτονιών διαρκώς μεγαλώνει. Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης αποτελεί το πιο ουσιαστικό, ισχυρό και ολοκληρωμένο εργαλείο για την πρόληψη της καταπολέμησης της έμφυλης βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας. Η κύρωση της έχει καθυστερήσει δραματικά. Κυρία Επίτροπε, χρειάζεται πολιτική βούληση από το Συμβούλιο, διότι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης γνωμοδότησε ότι, ακόμα και χωρίς την επικύρωσή της από όλα τα κράτη μέλη, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να κυρώσει τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και οφείλει να το κάνει άμεσα. Έτσι, όλα τα κράτη μέλη θα οφείλουν να εφαρμόζουν πλήρως το σύνολο των μέτρων που απορρέουν από τη Σύμβαση στις εθνικές νομοθεσίες αλλά και στις πολιτικές τους.

  Milan Uhrík (NI). – Vážená pani predsedajúca, Národná rada Slovenskej republiky odmietla pristúpenie k Istanbulskému dohovoru obsahujúcemu gender ideológiu 25. februára 2020.

Teraz chcete, aby Európska únia pristúpila k tomuto dohovoru ako celok, a že vlastne takéto uznesenie národných parlamentov, slovenskej vlády, neznamená nič, že to tu nikoho nezaujíma. Viete, každý normálny človek samozrejme je proti násiliu na ženách, ale samozrejme každý normálny človek takisto odmieta prepašovávanie gender ideológie, aká je v tomto dokumente.

My sme vstupovali do Európskej únie na to, aby sme mohli slobodne obchodovať a slobodne cestovať, nie na to, aby nám Brusel alebo Štrasburg určoval, že neexistuje mama alebo otec, ale existuje rodič jedna alebo dva a že to isté dieťa môžu porodiť oficiálne dve ženy alebo dokonca dvaja chlapi. Veď ja sa tu niekedy cítim ako v blázinci.

Istanbulský dohovor určite má svoje pozitíva, ale nemôže byť jediným svätým grálom a dokumentom, ktorý hovorí o boji proti násiliu na ženách. To sa dá dosiahnuť aj inými, normálnejšími spôsobmi.

  Dolors Montserrat (PPE). – Señora presidenta, la lucha contra la violencia que se ejerce sobre las mujeres debe tener una respuesta nacional y europea. Debemos trabajar juntos para acabar con el maltrato y la desigualdad.

En España hemos ratificado el Convenio de Estambul. Siendo yo ministra, logramos un pacto de Estado histórico contra la violencia de género y ahora reclamamos que el Consejo lo ratifique de forma inmediata. Porque ese es el camino, porque tenemos que trabajar y pensar en las mujeres víctimas, y también en sus hijos.

Pero déjenme decirles una cosa: es inadmisible que hoy se den pasos atrás en la protección de las mujeres. Es lo que está ocurriendo en España por culpa de un gobierno de izquierdas que ha aprobado una ley que ya ha provocado que se rebaje la pena a quinientos agresores sexuales y que se excarcele a más de cuarenta. Y nadie asume su responsabilidad política. Para agitar pancartas y gritar a los cuatro vientos que son feministas, les sobran fuerzas. Pero, para pedir disculpas y corregir los errores al momento, ni están, ni se les espera. Necesitamos rigor, seriedad y menos propaganda cuando se trata de defender a las mujeres y a sus hijos.

  Carina Ohlsson (S&D). – Fru talman! Jag har tagit del av otaliga vittnesmål om mäns våld mot kvinnor, mammor som brutalt mördas av sina barns pappa och barnen som då blir föräldralösa.

Jonathan uttryckte det att han ville ha en trappa upp till himlen så han skulle kunna träffa sin mamma igen. Kvinnor och barn som lever gömda, inte kan leva ett fritt liv på grund av psykiskt och ekonomiskt våld. Ett brott mot mänskliga rättigheter. Ett av våra mest utbredda samhällsproblem. Och här är Istanbulkonventionen ett mycket viktigt instrument och det borde vara självklart att EU och alla medlemsstater ratificerar denna konvention.

Jag har mycket höga förväntningar på att det svenska ordförandeskapet nu sätter press på att alla ska ratificera. Mäns våld mot kvinnor måste få ett omedelbart stopp och då krävs politisk vilja, handlingskraft och att kvinnors mänskliga rättigheter prioriteras.

  Lucia Ďuriš Nicholsonová (Renew). – Vážená pani predsedajúca, lietame na Mesiac a z Marsu si o chvíľu urobíme dovolenkovú destináciu. Za študentov dnes píše diplomovú prácu umelá inteligencia. A predsa naďalej narastá počet prípadov násilia páchaného na ženách. A predsa máme ešte stále krajiny, ktoré sa boja definície rodu a rodovo podmieneného násilia. Dokonca tu máme europoslancov zo Slovenska, ktorí strašia gender ideológiou.

V krajinách, ktoré odmietli Istanbulský dohovor, zastal čas. Tam ani len nezbierajú štatistiky a dáta o násilí páchanom na ženách. Proti takémuto spiatočníctvu sa Európska únia musí postaviť, Rada musí prijať rozhodnutie o rodovo podmienenom násilí ako o trestnom čine podľa článku 83 a spoločne musíme skoncovať s násilím na ženách.

  Kim Van Sparrentak (Verts/ALE). – Voorzitter, een op de drie vrouwen in de Europese Unie is slachtoffer van gendergerelateerd geweld. In Nederland wordt elke acht dagen een vrouw vermoord, simpelweg omdat ze een vrouw is. Ondertussen wacht de Europese Raad al zes lange jaren om het Verdrag van Istanbul te ratificeren. Ook voor de richtlijn tegen gendergerelateerd geweld lijkt de Raad nog niet klaar te zijn.

Alle excuses vanuit onze regeringen om dit onderwerp niet door te zetten geven ons vrouwen maar één boodschap. Of we veilig thuis zijn? Niet belangrijk voor jullie. Of we veilig over straat kunnen zonder sleutels tussen onze knokkels? Het is niet belangrijk voor jullie. Of we elkaar moeten waarschuwen voor die ene collega op de werkvloer? Het is niet belangrijk voor jullie. En alle slachtoffers van femicide? Ook daar sluiten jullie de ogen voor.

Acties zijn sterker dan woorden. Ratificeer de het Verdrag van Istanbul en werk aan een sterke richtlijn tegen gendergerelateerd geweld.

(De spreker aanvaardt een “blauwe kaart”-reactie)

  Ladislav Ilčić (ECR), blue-card speech. – Madam President, the Netherlands, as you mentioned, was one of the first countries which ratified the Istanbul Convention in 2014, if I’m not mistaken. So it's nine years that the Istanbul Convention is ratified and implemented in the Netherlands. And now you are speaking about the increase of violence. So can you tell me if you care about effectiveness, if you care about the results or just the papers? Now you want that Poland, Hungary and other countries ratify the same convention, which didn't decrease the violence in your country, but increased it. Where is the logic in it ? Please, tell me.

  Kim Van Sparrentak (Verts/ALE), blue-card reply. – First of all, I never said there was an increase in violence, but there was violence all over the place. What the fact that the Istanbul Convention is not ratified by these other Member States says is that they don’t care.

And also, I have said that we need also on top of that, a directive against violence against women. We need to work on every level that we can to ensure that women can be safe in our streets, at home and at work.

As long as governments refuse to say even that they want to work on that, that they want to ratify something as crucial for us women as the Istanbul Convention, we cannot say that we are doing everything we can to reduce violence.

  Guido Reil (ID). – Frau Präsidentin, liebe Kolleginnen! Wir reden heute über den Beitritt der EU zur Istanbul-Konvention; dabei geht es um den Schutz von Frauen gegen Gewalt. Das ist ein wichtiges Thema, denn es wird immer schlimmer und schlimmer: Gewalt, Mord, Vergewaltigung, Gruppenvergewaltigungen, Genitalverstümmelung – alles wird ständig schlimmer. Und wir reden darüber. Wir reden über die Opfer – vollkommen zu Recht. Aber wir müssen endlich auch über die Täter reden. Wer sind die Männer, die das tun? Und vor allen Dingen – wo kommen die her?

Und nun wollen einige Länder nicht mitmachen. Und da fragt man sich, warum? Denn jeder will doch Frauen schützen. Polen, Ungarn, Slowenien, Bulgarien, Litauen, Lettland wollen nicht mitmachen, weil sie vollkommen zu Recht glauben, es geht hier eigentlich nicht wirklich um den Schutz der Frauen, sondern es geht hier wieder mal um Genderideologien.

Und diese Ideologie ist grundsätzlich abzulehnen, denn das Geschlecht nicht biologisch zu definieren, sondern ideologisch – wie der Mensch sich fühlt oder was er sich gerne wünscht –, da halte ich gar nichts von. Frühsexualisierung – auch da halten viele Länder nichts von, und ich auch nicht. Und auch die Ehe für alle – davon halten viele Länder nichts. Es steht in der Verfassung auch anders, im deutschen Grundgesetz übrigens auch, aber das interessiert niemand. Und in der Bibel ist das auch ganz fest definiert, aber auch das interessiert so niemanden hier wirklich mehr in Europa.

Also, wer Frauen schützen will, der muss die Massenmigration beenden, und er muss Straftäter endlich abschieben. Und ich halte es nicht mit Ideologie, ich halte es mit Biologie, und ich stehe zur Bibel.

  Vincenzo Sofo (ECR). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, trovo francamente inammissibile il tentativo costante da parte di quest'Aula di utilizzare qualsiasi tema possibile e immaginabile per imporre, con il sotterfugio, agli europei l'agenda LGBT, infiltrandola di nascosto tra le righe di ogni documento che ci capita sottomano.

L'obiettivo oggi è strumentalizzare un tema serio e sacrosanto come la lotta alla violenza sulle donne per trasformare una convenzione importante come quella di Istanbul in un DDL Zan mascherato, storpiandone la natura per affermare l'ideologia gender come principio inderogabile, imporne la diffusione nelle scuole, censurare ogni opinione dissidente, marchiare con l'accusa di omofobia le forze politiche conservatrici, scavalcare le legittime sovranità nazionali per obbligare gli Stati ad allinearsi a quei dictat.

Sappiamo bene però quali siano le conseguenze di tutto ciò: distruggere le fondamenta della nostra identità, distogliendo l'attenzione da ciò di cui avremmo davvero bisogno, vale a dire porre fine alle guerre tra sessi e valorizzare la complementarietà tra l'uomo e la donna.

(L’oratore accetta di rispondere a un intervento "cartellino blu")

  Evin Incir (S&D), blue-card speech. – I’m not going to say I’m shocked because I’m not shocked about what is coming from the far right, but I’m getting a bit tired of the constant demonisation of migrants and people of certain colours. Well, when you are standing up there, the only thing that you are doing is trying to undermine constantly the work against gender—based violence, against the violence that is occurring against women and girls. So I don’t really understand, on the one hand, the hypocrisy of demonising certain people, who don’t have anything to do with this, and on the other hand, how you refuse to take responsibility for the crimes that are taking place against women and girls all over the European Union. What is your purpose here? What do you want with all of this demonisation?

  Vincenzo Sofo (ECR), risposta "cartellino blu". – Credo che non ci sia tanto da rispondere. Avete permesso a una collega di fare un ulteriore comizio senza alcuna reale domanda da farmi, soprattutto andando totalmente fuori tema. Ha parlato persino di migranti, soggetto che non è stato tema e che non è stato assolutamente toccato, quindi non lo so, insomma, la ringraziate per aver fatto questo ennesimo comizio, ma non ho nulla da rispondere sinceramente.

  Balázs Hidvéghi (NI). – Madam President, dear colleagues, the need to take action against any kind of violence against women is beyond dispute. There’s no debate about that.

Today's debate, and the debate about the Istanbul Convention, however, is really not about this. It’s about instrumentalising the fight against violence to push a radically left-wing political agenda. It’s about imposing the concept of gender on Member States and forcing, for instance, the absurd idea that it is a human choice to be a man or a woman instead of a biological fact.

The reality is that the Istanbul Convention, as an international agreement, has spectacularly failed. It has failed because more than half a dozen Member States rejected certification exactly because of its radical ideological content.

And still the European Parliament and others fail to accept the sovereign decision of these Member States. And, unbelievably, they now want to force the convention on them by pushing the EU’s accession above their heads. That is unacceptable. The European Union cannot make decisions against the explicit will of several of its own Member States.

  Elżbieta Katarzyna Łukacijewska (PPE). – Pani Przewodnicząca! To wstyd, że tak wiele środowisk przymyka oczy na przemoc wobec kobiet. To wstyd, że tak wiele krajów członkowskich sobie z nią nie radzi, a policja, prokuratura i sądy często ignorują problem, wykazując się nie tylko brakiem empatii, ale i nieznajomością przepisów, które mają chronić kobiety przed oprawcami. I może gdy uświadomimy sobie, że sprawcami większości aktów przemocy domowej nie są mężczyźni z marginesu, ale ci cieszący się nienaganną opinią swojego środowiska, często politycy, prezesi, lekarze, sędziowie, policjanci, to może wtedy zrozumiemy, dlaczego jesteśmy w tym miejscu, dlaczego tak trudno walczyć z przemocą i dlaczego tak wielu jest przeciwko ratyfikacji konwencji.

Z tego miejsca chciałabym podziękować sprawozdawcom, ale przede wszystkim organizacjom pozarządowym w Polsce, w moim kraju, a także w Europie, które uświadamiają, edukują i walczą z przemocą. I mam nadzieję, że Parlament Europejski, że my wszyscy, którzy zasiadamy w tej izbie, damy silny sygnał: zero tolerancji dla sprawców przemocy.

  Radka Maxová (S&D). – Paní předsedající, paní komisařko, polovina naší společnosti nemůže žít beze strachu. Jsou to ženy a mohou být napadeny. V Evropské unii každý rok kolem šesti set žen přijde o život rukou svého partnera či příbuzného. Každá třetí žena zažila sexuální násilí. Jedna z dvaceti byla znásilněna. Téměř polovina žen zažila psychické násilí ze strany svých partnerů. A tato čísla se nesnižují. Náklady na řešení genderově podmíněného násilí představují výdaje ve výši 366 miliard eur ročně. A téměř 80 procent z této částky jsou výdaje na pomoc ženám.

Istanbulská úmluva poskytuje komplexní rámec pro prevenci, ochranu obětí a stíhání pachatelů. Uznává genderově podmíněné násilí jako porušení lidských práv, jako systémový problém, který vyžaduje koordinovanou reakci všech částí společnosti.

Když vidíme týrání psa či jiného zvířete, řešíme to správně, není to pro nás přijatelné. Když jsme svědky násilí na člověku, často děláme, že ho nevidíme, že se nás to netýká, že je to pouze soukromá záležitost. Z osobní zkušenosti mohu říct, že násilí opravdu není soukromá záležitost. Je to naše společná zodpovědnost a náš společný zájem. Ratifikujme Istanbulskou úmluvu v Evropské unii.

  Abir Al-Sahlani (Renew). – Fru talman! Kära kollegor och fru kommissionär! Idag är kärlekens dag. Då vi ska fira kärleken. Men en av tre kvinnor i EU fruktar för sitt liv. De är rädda för att bli våldtagna. De är rädda för att bli slagna. De är rädda för att bli kontrollerade av en man i sin närhet, kanske i sitt hem.

Samtidigt har vi hört här en hel del om hur det här är oviktigt, om hur det här inte spelar någon roll, när det är ett av våra viktigaste verktyg som först belyser de våldsnära relationerna som finns. Det försöker förhindra och kriminalisera, det försöker också skydda. Så det finns en rad verktyg. Jag skulle vilja veta vad tokhögern har för idéer för att skydda kvinnor?

Nej, dessa sex länder som inte har ratificerat Istanbulkonventionen än, de måste göra det nu. Så det här är en stark uppmaning till er: Bulgarien, Tjeckien, Ungern, Lettland – vars president var här idag och talade om EU:s grundläggande värderingar, men har misslyckats med att få sitt land att ratificera Istanbulkonventionen – Litauen och Slovakien. Ratificera konventionen nu.

  Przewodnicząca. – Informuję Pana Posła, że ze względu na bardzo duże opóźnienie nie dopuszczamy już do końca tej debaty niebieskich kart.

  Beata Kempa (ECR). – Pani Przewodnicząca! Pani Komisarz! To musi wybrzmieć bardzo głośno i wyraźnie. Nie ma zgody na przemoc wobec kobiet. Nic jej nie uzasadnia i nie ma żadnego dla niej usprawiedliwienia. Taka przemoc nie ma tylko charakteru fizycznego, to także dzisiaj przemoc o naturze psychologicznej. Oparta na wyszydzaniu, wyśmiewaniu np. za wygląd, poglądy czy każdą słabość, która jest zwykłą naszą ludzką, naturalną cechą.

Europejska lewica wpadła we własne ideologiczne pułapki. Dlaczego? Dlatego, że przyjrzyjmy się statystykom. Czy w państwach rządzących przez lewicę, stało się coś, co spowodowałoby, że kwestia ochrony ofiar przemocy jest wyższa? Nie.

Tymczasem w kraju, który tak bardzo atakujecie w Polsce, od 2020 r. wprowadziliśmy rewolucyjne narzędzia do walki z przemocą domową. Dziś Polska według niezależnych rankingów znajduje się w gronie państw o najwyższym standardzie ochrony kobiet, a przemocowcy w ciągu jednej godziny są usuwani z domu. Jest przygotowywana nowelizacja, która zagwarantuje kompletny pakiet ochrony kobiet, ofiar nękania w miejscach publicznych i w sieci. Uwolniliśmy od przemocy od czasów działania tych przepisów około dziesięciu tysięcy rodzin.

Tak działa konserwatywny rząd.

  Miroslav Radačovský (NI). – Vážená pani predsedajúca, chcem sa úprimne a bez emócií opýtať, prečo niekto chce nanútiť Slovenskej republike Istanbulský dohovor? Veď predsa jurisdikcia Slovenskej republiky upravuje dôslednejšie a precíznejšie ochranu práv žien pred domácim násilím. A ja viem, o čom hovorím.

Ale je tu aj iný problém, okrem fyzického násilia existuje aj psychické násilie. Tak sa pýtam: je žena, dôchodkyňa, Slovenka, občiankou Európskej únie? No je. Patrí Slovensko do Európskej únie? No patrí. Európska únia má voľné hranice Schengenom? No má. Ako je možné, že naše slovenské ženy, dôchodkyne, ktoré ťažko vyžijú z príjmu, musia chodiť robiť slúžky, opatrovať do Nemecka, opatrovať do Rakúska, trápiť sa. Ale ja som ešte nevidel, aby na Slovensku bola Švédka, Francúzska, Talianka, aby opatrovala našich dôchodcov, aby sa o nich teda starala. Toto je problém na Slovensku. Toto je problém pre ženy na Slovensku. Toto je diskriminácia. Príďte, západoeurópske dámy, na Slovensko, na Oravu, na Gemer, na Spiš, a uvidíte, ako sa tam žije ženám. Príďte opatrovať, príďte do našich hotelov a podobne. Alebo vy ste Übermensch, vy nemôžte? A tu chcete nanútiť Slovensku nejaký Istanbulský... (predsedajúca prerušila rečníka)... my si na Slovensku ženy vážime. My to nepotrebujeme... (predsedajúca prerušila rečníka)... my nemáme stratenú ideológiu.

  Isabella Adinolfi (PPE). – Signora Presidente, onorevoli colleghi, alcuni di noi chiedono a gran voce da anni di ratificare la Convenzione di Istanbul. Dopo il via libera della Corte di giustizia, non esistono più scuse per non procedere all'immediata ratifica da parte del Consiglio.

Le critiche mosse a questa Convenzione sono ridicole, come lo è la richiesta di esame della costituzionalità da parte del Primo ministro polacco. La Convenzione stabilisce semplicemente gli standard minimi per i governi nella prevenzione, protezione e condanna della violenza contro le donne e della violenza domestica. Tutte cose che ritengo più che normali.

La mancata ratifica da parte di alcuni paesi è uno schiaffo a tutte le donne maltrattate, a questa Unione europea e ai valori che rappresentiamo. Non intervenire significa essere complici. La violenza di genere è una piaga che, se non curata, continuerà a incancrenire le nostre società.

Come Unione europea oggi abbiamo due scelte: quella di ratificare la Convenzione di Istanbul e avere tutti gli strumenti per combattere la violenza contro le donne, salvando migliaia di vite, oppure quella di girarci dall'altra parte, nascondendoci dietro un po' di burocrazia. Io non posso girarmi.

  Maria-Manuel Leitão-Marques (S&D). – Senhora Presidente, a violência contra as mulheres é uma peste persistente para a qual ainda não temos vacina.

Estima-se que, na União Europeia, uma em cada três mulheres tenha sido vítima de alguma forma de violência física ou sexual desde os 15 anos de idade, o que afeta não apenas a sua saúde mental e física, mas também a saúde dos que lhe são próximos, como os seus filhos.

A adesão da União Europeia à Convenção de Istambul proporcionaria uma abordagem sistemática e à escala da União Europeia para combater esta violência. Pode não resolver tudo, mas será mais um passo para resolver um problema do qual não podemos desistir.

Contribuiria, designadamente, para assegurar que os incidentes de violência doméstica fossem tidos em conta na determinação dos direitos de guarda e de visita das crianças.

A Convenção de Istambul tem mais de dez anos e as mulheres húngaras, checas, búlgaras, eslovacas, lituanas e letãs – os países que ainda não ratificaram – não deviam esperar mais.

  Sylvie Brunet (Renew). – Madame la Présidente, Madame la Commissaire, vous souvenez-vous de cette phrase célèbre de Hillary Clinton, aux Nations unies: «Les droits des femmes sont des droits de l’homme»?

Eh bien, six États membres n’ont toujours pas ratifié la convention d’Istanbul, dont la Lettonie, dont nous accueillions le président tout à l’heure, qui a rappelé l’importance de l’état de droit. Or, les droits des femmes font partie de l’état de droit.

Alors, à l’heure où nous travaillons activement sur la directive pour lutter contre les violences faites aux femmes, notamment dans le monde du travail – Madame la Commissaire, vous l’avez rappelé –, nous sommes passés de 11 à 31 % de violences au travail.

À l’heure où nous réaffirmons l’importance des droits sexuels et reproductifs, auxquels nous sommes très attachés, particulièrement dans le groupe Renew Europe, nous comptons sur la présidence suédoise pour avoir le courage de proposer enfin la ratification par l’Union européenne de la convention d’Istanbul.

  Dorien Rookmaker (ECR). – Voorzitter, elke acht dagen wordt er in Nederland een vrouw of meisje vermoord door haar partner of ex-partner. Elke acht dagen. Enige jaren geleden was dit nog elke tien dagen. Het probleem is dus verergerd. Maar daar gaat dit debat niet over. Dit debat gaat over de aansluiting van de EU bij het Verdrag van Istanbul, niet over de verbetering van de bescherming van vrouwen in de EU. En daar zou het wel over moeten gaan.

Het verdrag lijkt een instrument om aandacht te vragen voor de onveiligheid van vrouwen. Dat is goed, want het is een serieus probleem. Maar is het instrument ook de oplossing ervan? Dat waag ik te betwijfelen. De cijfers laten zien dat onveiligheid van vrouwen toeneemt, en dat moeten we aanpakken. Kijken in de richting waar we heen willen: nul vrouwenmoorden in de EU. Nul! Iedereen in de EU draagt hiervoor een verantwoordelijkheid, in het bijzonder de regeringsleiders van de lidstaten. Ik roep hen op actief beleid te maken om de veiligheid van vrouwen te kunnen garanderen.

Ik hoop uit de grond van mijn hart – en eigenlijk eis ik het gewoon – dat we over een aantal jaren kunnen vaststellen dat vrouwen in de EU veilig zijn. Want daar gaat het om.

  Vladimír Bilčík (PPE). – Vážená pani predsedajúca, dnes máme sviatok zaľúbených, no pre množstvo žien nie je partnerský vzťah romantikou, ale je to zápas o život či fyzické a psychické zdravie.

Len v posledných mesiacoch prišli na Slovensku o život v dôsledku partnerského vzťahu a násilia ženy v Krompachoch, v Plevníku, Drienove, v Zákamennom, vo Veľkom Bieli. 66-ročný muž v Galante utopil svoju o tri roky mladšiu manželku len deň po tom, ako sa mu skončila trojročná podmienka za jej týranie.

Dámy a páni, násilie páchané na ženách sa týka každého z nás, rovnako žien, ako aj mužov. Som rád, že na Slovensku systematicky riešime financovanie bezpečných ženských domov, budujeme intervenčné centrá, ktoré spolupracujú s políciou a ponúkajú komplexnú pomoc. Musíme však robiť viac.

Istanbulský dohovor potrebujeme, pretože pôsobí preventívne proti predsudkom, aby boli ženy menej zraniteľné. Odmietnutie ratifikácie súvisí so strašením a dezinformačnými kampaňami. Všade tam, kde dohovor platí, sú ženy lepšie chránené. Aj na Slovensku si ženy zaslúžia lepšiu ochranu. Aj vďaka Európskemu dohovoru, ktorý násiliu na ženách predchádza.

  Cyrus Engerer (S&D). – Madam President, yesterday Ordo Iuris contacted me to speak in this debate, so speak I shall. Dear Ordo Iuris, you and the far right here called this convention defective. The only defective thing in all of this is your view on women, the misogyny and sexism with which you drive your policies. The idea that women's sexual and reproductive health and rights should be driven by your disrespectful agenda is what I call defective, as is the way you speak on same sex couples and their children. On Valentine's Day, Ordo Iuris and those on the right of this chamber chose to love their women less because they let misogyny drive their principles. Such love is defective. This goes beyond the principles we are discussing the protection and safety of women and girls, our mothers, our daughters, autonomous human beings. This convention should be the essence of what our union is able to do for all women. Hence, the only defective thing in all the six-year saga is the ideology which encourages anything but this convention.

  Ramona Strugariu (Renew). – Doamna președintă, în ultimii opt ani, 426 de femei au fost ucise în România de parteneri sau membri ai familiei. În 2022, aproape 40 000 de femei au fost victimele violenței domestice. Barometrul violenței de gen 2022, care a fost publicat de Centrul FILIA, ne arată că prejudecățile care încurajează violența împotriva femeilor persistă.

19 % dintre români consideră deloc sau puțin grav faptul că o femeie este violată după ce a acceptat să meargă acasă la un bărbat. 12 % cred că violul este justificat, dacă o femeie este îmbrăcată provocator. Și astăzi avem în România politicieni, parlamentari care-și lovesc soțiile, își bat soțiile fără să existe consecințe politice majore.

Avem instrumente pentru a schimba lucrurile, ne trebuie curaj. Uniunea Europeană trebuie să ratifice Convenția de la Istanbul, iar statele membre trebuie să fie decise și coerente în aplicarea ei. Violența bazată pe gen împiedică exercitarea drepturilor fundamentale. Democrație, fără asigurarea drepturilor tuturor persoanelor, indiferent de gen, nu se numește democrație.

  Bert-Jan Ruissen (ECR). – Voorzitter, beste collega’s, slavernij klinkt als iets uit een ver verleden, maar het is springlevend. Ik heb het over moderne slavernij die prostitutie heet. Dat landen dit als een normaal beroep zijn gaan beschouwen, vind ik onbegrijpelijk.

Herbezinning is hier echt broodnodig, maar ook meer inspanningen van de EU om mensenhandel tegen te gaan. Strafbaarstelling door de lidstaten van prostitutiebezoek conform het Zweedse model zou ook zeker kunnen helpen.

Helaas roeren de rapporteurs dit thema niet of nauwelijks aan. Ik vind dat een gemiste kans. Ze verwachten veel van toetreding van de Unie tot het Verdrag van Istanbul. Ik heb daar mijn twijfels bij, vooral ook omdat het verdrag bepalingen bevat die ronduit discutabel zijn, bijvoorbeeld over de rolverdeling tussen man en vrouw, en over gender.

Ik stel daarom voor dat we onze pijlen richten op het aanpakken van de echte misstanden. Dat is effectiever dan landen een verdrag op te leggen waar ze terechte principiële bezwaren tegen hebben.

  Maria da Graça Carvalho (PPE). – Senhora Presidente, Senhora Comissária, Caros Colegas, a violência contra as mulheres é uma forma de violação de direitos humanos que persiste em toda a parte, incluindo na União Europeia.

Uma em cada três mulheres na UE já foi vítima de violência física, sexual ou ambas. Mais de metade das mulheres foram alvo de assédio sexual pelo uma vez desde os 15 anos.

É fundamental que falemos a uma só voz contra este flagelo, que não conhece fronteiras. Está na hora de passarmos das palavras à ação, ratificando a Convenção de Istambul. Com este instrumento teremos as condições para criar um quadro jurídico europeu coerente, que proteja as vítimas e puna os agressores, afirmando que na Europa temos tolerância zero à violência de género.

  Isabel Santos (S&D). – Senhora Presidente, não posso deixar de começar por manifestar o meu choque diante de algumas intervenções hoje aqui feitas.

Não há beleza na violência, na humilhação e no sofrimento seja de quem for, seja sob que forma for. Não podemos normalizar a violência de género. Temos de a criminalizar na União Europeia e esse será o nosso próximo passo. Mas, até lá, temos a Convenção de Istambul, que se apresenta como uma ferramenta legal fundamental no combate à violência contra as mulheres e à violência doméstica. A sua ratificação constitui, por isso, uma obrigação, não só para os países que ainda não o fizeram – sendo Estados-Membros da União Europeia – como para a própria União Europeia, sendo intoleráveis casos como o da Polónia que, depois de proibir o aborto, imediatamente anunciou a saída desta Convenção.

Senhora Comissária, temos de sair daqui com sinais políticos inequívocos. O progresso que a maioria deseja não pode, de forma alguma, ser travado pela inércia e pela incúria de alguns. Devemos isto a todas as vítimas.

  Samira Rafaela (Renew). – Voorzitter, dit debat verontwaardigt mij. Ik ben echt enorm verbaasd. Het hele debat gaat over de vraag of het Verdrag van Istanbul wel het juiste instrument is, en of de Europese Unie dit wel kan opleggen aan de lidstaten. Dan denk ik bij mezelf: “Waarom zit je hier? Waarom ben je lid van de Europese Unie?” Begrijpen wij wel wat ons taak is? Onze taak is als wetgever de rechten van inwoners te beschermen en in dit geval op te komen voor vrouwen, voor slachtoffers.

En al het zielige gedoe de hele tijd in dit debat! Weet je wat echt zielig is? Al die vrouwen die slachtoffer zijn, kinderen die hun moeders verliezen door geweld. Dat is pas echt zielig. Dat is waarom we ervoor moeten zorgen dat de Europese Unie zich aansluit bij dit verdrag en het zo snel mogelijk ratificeert. Want we hebben de verantwoordelijkheid om een nieuwe generatie vrouwen en meisjes in Europa te beschermen. Een groot deel van hen loopt immers elke dag gevaar en is slachtoffer van geweld, dag in dag uit.

Vinden we dat normaal? Nee, dat is niet normaal. Dus hou op met het gedoe over de vraag of dit wel het juiste instrument is. Ja, dit is het juiste instrument. Dit is onze taak. Dit is het werk dat wij moeten verrichten in Europa: de fundamentele rechten van vrouwen en meisjes beschermen.

  Isabel Wiseler-Lima (PPE). – Madame la Présidente, la convention d’Istanbul est un outil phare pour lutter contre les violences faites aux femmes et aux filles, et contre la violence domestique.

Il s’agit en premier lieu de prévenir ces violences, mais aussi d’éliminer l’impunité qui, trop souvent, renforce les agresseurs. Il y a un énorme travail à accomplir pour qu’il y ait une prise de conscience de la part des personnes qui sont en mesure d’aider. Il faut que l’écoute de la victime soit empathique, que, dès qu’elle aura parlé, sa protection soit efficace et, enfin, que les poursuites contre l’agresseur soient effectives.

Car, quand la victime craint de ne pas être prise au sérieux, quand elle craint de ne pas être protégée, alors que souvent elle a peur pour sa vie, quand elle craint que les seules conséquences de sa dénonciation sont qu’elle sera punie par son bourreau, jamais le cercle vicieux n’est interrompu.

L’Union européenne a signé la convention d’Istanbul, mais ne l’a pas ratifiée. Vingt et un pays de l’Union européenne ont signé et ratifié la convention d’Istanbul. Les six pays restants l’ont également signée, mais pas ratifiée, et ils s’opposent à la ratification au niveau européen.

L’article 2 de notre traité nous oblige, au-delà même de considérations morales évidentes, à signer cette convention. Un vote à la majorité qualifiée au Conseil est suffisant, et il permet à l’Union européenne d’avancer. Ratifions donc la convention d’Istanbul!

PREDSEDÁ: MICHAL ŠIMEČKA
podpredseda

  Fabienne Keller (Renew). – Monsieur le Président, Madame la Commissaire Dalli, chers collègues, aujourd’hui, dans l’Union européenne, une femme sur trois subit des violences sexistes ou sexuelles. Alors, chers collègues, qu’attendons-nous pour ratifier la convention d’Istanbul?

Le processus de ratification est bloqué depuis 2017 car six États membres ne se sont toujours pas exécutés. Pourtant, le dernier arrêt de la Cour de justice de l’Union atteste qu’une majorité qualifiée des États membres – Madame la Commissaire – est suffisante pour procéder à la ratification de la convention. Cela pourrait permettre de sortir de l’impasse.

Avec mon groupe, Renew Europe, avec Ramona Strugariu – qui s’est exprimée tout à l’heure –, tout comme Sylvie Brunet ou Samira Rafaela, nous voulons que l’Union européenne soit une référence, au niveau international, sur le respect des droits des femmes et la protection contre les violences.

Comme nous le savons tous, il est nécessaire d’agir rapidement au vu de l’augmentation des violences pendant la COVID-19, laquelle n’a pas cessé depuis. C’est pourquoi j’appelle le Conseil à ratifier au plus vite cette convention d’Istanbul. Les citoyennes européennes et les femmes du monde nous regardent. Soyons à la hauteur de leurs espérances.

  Marion Walsmann (PPE). – Herr Präsident, liebe Kolleginnen und Kollegen! Das Übereinkommen von Istanbul ist von immenser Bedeutung, weil jede einzelne Person – ob größtenteils Frauen oder in einigen Fällen auch Männer, die zu Hause von einem Partner misshandelt werden – ein Opfer zu viel ist. Und weil jedes Kind, welches selbst Opfer dieser häuslichen Gewalt oder Zeuge dieser Misshandlung ist, eines zu viel ist. Unermessliches Leid, lebenslange körperliche und seelische Schäden resultieren aus dieser häuslichen Gewalt.

Mit dem Übereinkommen setzen wir Standards für die ungemein wichtige Prävention, den Opferschutz und die Strafverfolgung. Die EU hat das Übereinkommen von Istanbul bereits vor sieben Jahren unterzeichnet. Wie kann es sein, dass es immer noch nicht in allen Mitgliedstaaten ratifiziert wurde?

Liebe Mitgliedstaaten, es wird allerhöchste Zeit, sich im Rat zu einigen. Denn sonst würde ich vorschlagen, dass Sie der nächsten Frau, die zu Hause vergewaltigt oder verprügelt wird, in die Augen schauen und ihr erklären, dass sie als Opfer nicht ausreichend geschützt wird und ihr nicht angemessene Hilfen zur Verfügung stehen, weil Sie im Rat Unsicherheiten bezüglich der Rechtsgrundlage der Ratifizierung haben.

  Angelika Winzig (PPE). – Sehr geehrter Herr Präsident, Frau Kommissarin, Kolleginnen und Kollegen! Es ist wirklich traurig, dass wir im 21. Jahrhundert noch über das Thema Gewalt gegen Frauen diskutieren müssen. Leider zeigen aber die Zahlen, dass es noch Handlungsbedarf gibt. Gewalt gegen Frauen ist kein Kavaliersdelikt; das ist kriminell, und die Täter gehören verurteilt.

Die Istanbul-Konvention ist das erste rechtsverbindliche Instrument zur Verhütung und Bekämpfung von Gewalt gegen Frauen auf internationaler Ebene. Daher bin ich froh, dass mein Heimatland Österreich eines der ersten Länder war, das die Istanbul-Konvention 2013 ratifiziert hat. Darüber hinaus begrüßt die GREVIO anlässlich der Evaluierung auch Österreichs Führungsrolle in den letzten Jahrzehnten bei der Einführung eines Systems von einstweiligen Verfügungen wie Wegweisungen und Schutzanordnungen für Opfer von häuslicher Gewalt.

Da zwar alle Mitgliedstaaten die Istanbul-Konvention unterzeichnet, aber einige EU‑Länder sie noch immer nicht ratifiziert haben, erachte ich es als starkes Signal unserer Kommissionspräsidentin, dass wir als Europäische Union beitreten wollen. Denn nur schwache Männer schlagen Frauen; starke stehen gleichberechtigt an ihrer Seite.

  Gheorghe Falcă (PPE). – Domnule președinte, dragi colegi, vă vorbesc în calitate de tată a unei fiice minunate, căreia, la fel ca și la fiicele dumneavoastră, îi doresc să trăiască într-o lume în care să fie respectată ca om, în care să fie tratată egal și în care să nu fie niciodată discriminată pentru genul cu care s-a născut și în care să nu cadă victimă a violenței de orice fel.

În acest spirit și cu aceste gânduri o spun ferm: Comisia Uniunii Europene trebuie să asigure cât mai rapid ratificarea Convenției de la Istanbul. În timp ce bunele noastre intenții se limitează la demersurile evident necesare pe care le facem în Parlamentul European, victimele suferă uneori cu consecințe pentru toată viața.

De aceea, vă solicit, vă rog, să urgentăm aceste demersuri, iar noi, în țările noastre, în fiecare zi, să vorbim și să luptăm pentru a fi alături de victime.

Catch-the-eye procedure

  Радан Кънев (PPE). – Г-н Председател, ако в тази зала бъде поставен въпросът за гласуване на влизане на Европейския съюз като страна по Истанбулската конвенция, аз със сигурност ще гласувам „за“. Ще гласувам „за“, защото правата на жертвите на домашно насилие са много по-важни от интересите на политици популисти. Но съм длъжен да предупредя, че това може би няма да е вярното решение, защото то ще предизвика вълна от дългогодишни юридически спорове между държави като моята, които имат решение на Конституционния съд против Истанбулската конвенция, а освен това ще предизвика със сигурност вълна от антиевропейски политически пропагандни кампании.

Затова далеч по-важно е ние да се съсредоточим върху много силна, категорична Директива за защита на жертвите от домашното насилие. Директива, която да дава всички юридически защити и гаранции до една, които Истанбулската конвенция дава, и да бъде основата за едно силно национално законодателство в защита на жертвите на домашно насилие, защото държави като моята България не успяват през последните години да приемат дори адекватен сериозен закон.

  Margarida Marques (S&D). – Senhor Presidente, queria começar por agradecer aos relatores terem trazido aqui este tema. Um tema que tem de estar na agenda política europeia permanente, porque a violência contra as mulheres é também ela permanente na vida de muitas mulheres. Agradeço à Senhora Comissária Dalli. Estou certa de que terá sempre o apoio deste Parlamento.

Estamos a falar de uma Convenção adotada em 2011. A sua ratificação pela União Europeia tem estado Comissão, após Comissão, nos respetivos planos de ação. Figura nas prioridades 2020-2025 para a Igualdade de Género. Temos a opinião do Tribunal de Justiça: os direitos das mulheres são direitos humanos. A defesa e a promoção dos direitos humanos é uma tarefa de todos, em todas as suas dimensões.

A União Europeia não pode protelar a sua adesão à Convenção de Istambul e continuar refém de posições de Estados-Membros, posições inaceitáveis na União Europeia.

  Katrin Langensiepen (Verts/ALE). – Mr President, dear colleagues here in the room, I just checked the numbers. When it comes to women with disabilities and how they are affected by gender—based violence, we are talking about 26.1% of women with disabilities living in the European Union. And the numbers are not really clear because we don’t have the numbers and that is a problem.

When you listen to women with disabilities about their sexual lives, you have women, they tell you: ‘Yeah, he in my institution or in my family, he came to me in my bed and we had something like sex together.’ And in the end it came out: ‘He raped me.’ They don’t have a name for it. They are not educated and they don’t know or they don’t have the info and the empowerment of ‘what happened to me, that was violence’. Women and girls with disabilities are more affected than we know. Here I would like to see that come to an end in our political fight for women’s rights and for girls’ rights.

  Ангел Джамбазки (ECR). – Уважаеми г-н Председател, Истанбулската конвенция не решава проблемите с насилието над жените. Насилието над жените е престъпление и то трябва да бъде преследвано по силата на националните законодателства. Истанбулската конвенция обаче, която вие много упорито пробутвате тук, всъщност има други цели. Тя прикрива пропаганда и политика, които са в разрез с интересите на жените. Така например, тя подкрепя идеология, която би позволила на биологични мъже да се състезават в женски спортове, би позволила на биологични мъже да влизат в женските съблекални. А това според мен е насилие срещу жени и над жени. Истанбулската конвенция е пропаганден инструмент на ЛГБТ и пропаганда на джендър политики. По тази причина България не я е приела. По тази причина ние с нашата Конституция вярваме, че този документ противоречи на семейните ни ценности, противоречи на основанията на нашето общество, противоречи на начина, по който ние сме подредили начина, по който живеем.

И да, насилието над жени е тежък проблем и престъпление, което трябва да бъде наказвано, но то продължава и е силно дори в държави, които са я ратифицирали, което показва колко безсмислен е този документ.

  Sandra Pereira (The Left). – Senhor Presidente, as violências contra as mulheres continuam a ser um flagelo inegável.

Aumentam as queixas por violência no namoro. As mulheres continuam a ser vítimas de agressão física ou psicológica e muitas acabam por morrer tragicamente às mãos dos seus companheiros. Continua a haver raparigas e mulheres vítimas de exploração sexual e de prostituição. Continua a existir assédio e violência laboral.

Se olharmos para o acesso aos direitos sexuais e reprodutivos, vemos que, mesmo estando consagrados, há muitas dificuldades para que seja uma realidade na vida das mulheres, violentando-as e violando os seus direitos.

São necessárias medidas concretas, desde logo na prevenção, incluindo a dotação de maior eficácia dos instrumentos de proteção contra a violência, valorizando o trabalho e os salários, investindo em meios humanos e materiais nos diversos serviços públicos, garantindo o direito à habitação, mais e melhores direitos na saúde, segurança social e educação, justiça e forças de segurança.

Precisamos de um compromisso sério por parte dos Estados-Membros para pôr fim a todas as formas de violência contra as mulheres, na lei e na vida. Não pode haver mais desculpas.

(Ukončenie vystúpení podľa postupu prihlásenia sa o slovo zdvihnutím ruky)

  Helena Dalli, Member of the Commission. – Mr President, violence impacts women’s general well-being and prevents us women from fully participating in society.

But this is not only about us women: it impacts our families, our communities, our societies; it has a tremendous cost, from greater strains on health care to legal expenses and losses in productivity. We will not live in a truly fair and equal union until women and girls live free of fear of aggression or violence.

Twelve years after its adoption, the Istanbul Convention continues to constitute the international gold standard guiding our actions against this form of violence. You can count on the full commitment of the Commission to continue taking comprehensive action to eradicate violence against women and support the conclusion of the EU’s accession to the Istanbul Convention.

  Łukasz Kohut, sprawozdawca. – Panie Przewodniczący! Pani Komisarz! Dziękuję za bardzo dobrą debatę. Konwencja stambulska to także wybór kierunku cywilizacyjnego. Rządy blokujące decyzje w Radzie muszą sobie odpowiedzieć na pytanie, gdzie jest im bliżej? Czy do zamordystów z Turcji, którzy wypowiedzieli niedawno konwencję, czy do Ukrainy, która ostrzeliwana, podpisała to prawo antyprzemocowe.

Rado odwagi! Demokratyczni liderzy nie mogą być zakładnikami populistów, którzy są głośni, ale są w mniejszości. Czas ratyfikować konwencję stambulską. Gdy państwa członkowskie zawodzą, to Unia musi działać, to Unia musi chronić swoich obywateli.

Pani posłanko Kempa, te narzędzia, o których Pani wspomniała, to dzięki konwencji stambulskiej. Proszę się douczyć, a nie polegać na kremlowskiej propagandzie z Ordo Iuris.

Chciałbym podziękować Arbie Kokalari i wszystkim sprawozdawcom, a także doradcom za konstruktywną i ciężką pracę. Udowodniliśmy, że prawa kobiet mogą być poza sporem politycznym demokratycznych partii w Europie. Historia dzieje się na naszych oczach. Jednocześnie chciałbym zadedykować ten moment w historii, ten raport wszystkim osobom, które tak dzielnie walczą o prawa kobiet i demokrację w Polsce od ośmiu lat. To wielka duma was tutaj reprezentować.

Dziękuję także dwóm kobietom, których już nie ma: mojej mamie Grażynie i mojej babci Irenie, bez których nigdy by mnie tutaj nie było. A one dwie, śląskie siłaczki, całym swoim życiem udowodniły, że kobieta może bardzo, bardzo wiele. I pomimo ciężkich doświadczeń może osiągnąć szczyt.

  Arba Kokalari, rapporteur. – Mr President, dear colleagues, I think the debate here today shows such great engagement that we have on the fight against women, the fight against violence against women. And this engagement and this fight unite us from the left to the right, because we are still living now in 2023 and still one third of women across Europe have faced violence. Fifty women are killed in their homes every week and over 85% of victims of sexual violence do not report it to the police. I mean, we’ve had enough of this.

This is one of the biggest fights for freedom that we have in Europe today. The fight to live a life free from violence. And I think we can expect much more from Europe. The European Parliament is ready. We want the Istanbul Convention to be ratified. Now it’s up to the Member States and the Council, and I’m glad the for engagement from the Commission and Commissioner Dalli. And I’m also glad for the commitment from the Swedish Presidency, because it’s about gender equality. It’s about freedom.

Now it’s the moment. So let’s do this.

  Predsedajúci. – Rozprava sa skončila.

Hlasovanie sa uskutoční v stredu 15. februára 2023.

Písomné vyhlásenia (článok 171)

  Vilija Blinkevičiūtė (S&D), raštu. – Europos Sąjungoje kas trečia moteris yra patyrusi fizinį ir (arba) seksualinį smurtą ,o daugiau kaip pusė moterų (55 proc.) ES nuo 15 metų amžiaus bent kartą patyrė seksualinį priekabiavimą. Tai rodo, kad moterys ir mergaitės nėra veiksmingai apsaugotos nuo smurto ir ši problema mūsų visuomenėje išlieka itin skaudi, o smurtas prieš moteris reglamentuojamas labai skirtingai valstybėse narėse. Mums yra reikalingas visapusiškas ir suderintas požiūris į smurtą prieš moteris, todėl Stambulo konvencija yra labai svarbus tarptautinis dokumentas, kuriuo siekiama spręsti įsisenėjusias smurto prieš moteris problemas. Labai gaila, kad ne visos ES valstybės narės yra ratifikavusios šią tarptautinę konvenciją ir toks delsimas yra nesuvokiamas ir nepriimtinas. Mums yra būtini ES lygio veiksmai, todėl labai džiaugiuosi dėl Europos Sąjungos Teisingumo Teismo išaiškinimo dėl ES galimybės prisijungti prie šios Konvencijos ir labai raginu Tarybą imtis skubių veiksmų, kad ES kuo greičiau prisijungtų prie šios konvencijos. Gerbiami kolegos, Stambulo konvencija iki šiol yra veiksmingiausia, galingiausia ir išsamiausia kovos su įvairiomis smurto prieš moteris ir smurto šeimoje formomis ir jo prevencijos priemonė Europoje ir už jos ribų, todėl turime rodyti iniciatyvą , prisijungti prie šios konvencijos bei įgyvendinti joje numatytas rekomendacijas, kad mūsų moterys ir mergaitės būtų labiau apsaugotos nuo smurto.

  Milan Brglez (S&D), pisno. – Razprava o vmesnem poročilu glede pridružitve Konvenciji Sveta Evrope o preprečevanju nasilja nad ženskami in nasilja v družini ter o boju proti njima (Istanbulska konvencija) poteka v času, ko se na globalni ravni, pa tudi v EU, povečuje število primerov hudih oblik nasilja nad ženskami.

Žensk ne ogrožajo zgolj avtoritarni režimi, temveč se je še posebej v obdobju od začetka pandemije povečalo število primerov nasilja v domačem in spletnem okolju. Prav na tem področju mora tudi EU storiti več, da bi lahko preprečila nasilje na svojih tleh ter prevzela vodilno vlogo v svetu.

Pozdravljam predlog direktive o boju proti nasilju nad ženskami in nasilju v družini, ki bo na ravni EU poenotila načela in skupna pravila pri preprečevanju nasilja ter zaščiti žrtev. Ta direktiva lahko dopolni, ne more pa nadomestiti Istanbulske konvencije, ki ostaja najbolj celovit in najmočnejši instrument za preprečevanje nasilja ter zaščito žrtev.

Komisija in Svet morata najti način za odpravo blokade pristopa EU k Istanbulski konvenciji, skladno z mnenjem Sodišča EU 1/19 iz oktobra 2021, ter se zoperstaviti lažem in zlonamernim interpretacijam te Konvencije v posameznih državah članicah, ki se množijo z vsakim dnem odlašanja z ratifikacijo.

  Λουκάς Φουρλάς (PPE), γραπτώς. – Δυστυχώς, η βία κατά των γυναικών και ιδίως η ενδοοικογενειακή βία παραμένουν συχνό φαινόμενο στην ΕΕ και αποτελούν όνειδο. Η έμφυλη βία εξακολουθεί να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες απειλές για την πλήρη άσκηση των ανθρωπίνων και θεμελιωδών δικαιωμάτων στον κόσμο. Τα στοιχεία είναι σοκαριστικά. 137 γυναίκες δολοφονούνται καθημερινά από τον σύντροφό τους ή από μέλος της οικογένειάς τους. Μία στις τρεις γυναίκες παγκοσμίως έχει υποστεί σωματική ή/και σεξουαλική βία κατά τη διάρκεια της ζωής της. Κάθε χρόνο 150 εκατομμύρια κορίτσια πέφτουν θύματα βιασμού ή σεξουαλικής βίας παγκοσμίως, συχνά από πρόσωπο που ανήκει στον άμεσο κύκλο τους. Οφείλουμε να θέσουμε ένα τέλος. Η Ευρώπη και η ΕΕ οφείλουν να πρωτοστατήσουν σε αυτήν την προσπάθεια. Καμία ανοχή στην έμφυλη βία. Απαιτούμε διακρατική συνεργασία αλλά και άμεση κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης από όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

  Elżbieta Kruk (ECR), na piśmie. – Konwencja Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, tzw. konwencja stambulska, budzi liczne kontrowersje. Są to zastrzeżenia natury prawnej, jak i wątpliwości co do ich zgodności z prawem pierwotnym UE, oraz metodologicznej. Badania wykazują nieskuteczność Konwencji w zwalczaniu przemocy chociażby z powodu ignorowania jej rzeczywistych źródeł, takich jak patologie społeczne, indywidualne problemy czy uzależnienia. Zjawisko przemocy traktuje się natomiast strukturalnie, opierając się na fałszywym założeniu przemocy ze względu na płeć. Konwencja upatruje źródło przemocy w kulturze i tradycji. Tymczasem doświadczenie pokazuje, że to właśnie tradycyjne instytucje społeczne są czynnikiem chroniącym przed przemocą. I tak na przykład dzieci, których matki żyją w konkubinacie, są 33 razy bardziej narażone na doznanie przemocy niż dzieci rodziców pozostających w związku małżeńskim. Z badań Agencji Praw Podstawowych (FRA) wynika, że najniższy poziom przemocy wobec kobiet odnotowano w Polsce – 19% (dla porównania – w Danii 52%, w Holandii 45%), a to Polsce zarzuca się niewdrożenie postanowień Konwencji. Przemoc wobec kobiet i przemoc domowa to zbyt poważny problem, by wykorzystywać go do narzucenia społeczeństwom jakiejkolwiek ideologii. Ideologiczne podłoże Konwencji powoduje, że jest ona przeciwskuteczna. Zwracam też uwagę, że realizacja celów wskazanych w Konwencji nie leży w kompetencjach Unii Europejskiej.

  Sirpa Pietikäinen (PPE), kirjallinen. – EU:n on ratifioitava Istanbulin sopimus viipymättä. Tämä ensimmäinen laillisesti sitova kansainvälinen sopimus naisiin kohdistuvaa väkivaltaa vastaan on äärimmäisen tärkeä kansainvälinen teksti. EU:n pitäisi kansainvälisenä instituutiona ratifioida Istanbulin sopimus kiireellisesti.

Unioni allekirjoitti sopimuksen jo vuonna 2017, mutta jäsenmaiden päätöstä ratifioinnista ei ole kuulunut. Tämä on surullista, sillä Istanbulin sopimuksen ratifiointi ja kunnioittaminen lähettäisivät vahvan ja tarpeellisen viestin naisiin kohdistuvan väkivallan hävittämiseen sitoutumisesta. Moni EU-maa, myös oma kotimaani Suomi, on edelleen naisille vaarallinen paikka elää. Naisiin kohdistuvan väkivallan esiintyvyys on korkeaa. Istanbulin sopimus ei ole tärkeä ainoastaan symbolisesti. Se sisältää laajan määritelmän naisiin kohdistuvasta väkivallasta ja määrittelee naisiin kohdistuvan väkivallan naisiin kohdistuvaksi rakenteelliseksi syrjinnäksi sekä velvoittaa toimimaan pitkäjänteisesti, koordinoidusti ja suunnitellusti naisiin kohdistuvan väkivallan torjumiseksi ja sukupuolten tasa-arvon edistämiseksi yhteiskunnan eri sektoreilla. Sopimuksen määritelmä pitää mielestäni ottaa kaiken lainsäädännön ja sen tulkinnan pohjaksi.

EU-tuomioistuimen antaman lausunnon, jonka mukaan EU-neuvosto eli jäsenmaat voivat edetä Istanbulin yleissopimuksen ratifioinnissa Euroopan unionissa ilman mitään lakiteknisiä esteitä, pitäisi viimeistään kirittää vihdoin ratifioimaan Istanbulin sopimus, ja mahdollisimman pian. Unohtamatta kaikkia EU:n jäsenvaltioita, joiden tulisi myös liittyä sopimukseen - myös niiden kuuden, jotka eivät sopimusta ole ratifioineet. Jokaisen EU-maan pitäisi olla sitoutunut naisiin kohdistuvan väkivallan poistamiseen.