Απάντηση της κας Bjerregaard εξ ονόματος της Επιτροπή ς
29.4.1999
Η ποιότητα του ποσίμου ύδατος διέπεται στην Κοινότητα από την οδηγία του Συμβουλίου 80/788/ΕΟΚ της 25ης Ιουλίου 1980 σχετικά με την ποιότητα του ύδατος που προορίζεται για ανθρώπινη κατανάλωση[1], η οποία θα αντικατασταθεί στις 25 Δεκεμβρίου 2003 από την προσφάτως εγκριθείσα οδηγία για το πόσιμο νερό 98/83/ΕΚ της 3ης Νοεμβρίου 1998[2]. Και στις δύο οδηγίες καθορίζεται όριο σχετικά με τη μέγιστη επιτρεπτή συγκέντρωση φθορίου στο πόσιμο νερό, ανεξάρτητα από την προέλευσή του, π.χ. είτε πρόκειται για τη φυσική προστασία είτε πρόκειται για φθόριο που έχει προστεθεί τεχνητά. Η φθορίωση του ύδατος εμπίπτει στις αρμοδιότητες των κρατών μελών και η Επιτροπή δεν εμπλέκεται εφόσον το όριο που καθορίζει η οδηγία τηρείται. Εν τούτοις αναμφίβολα η φθορίωση του ύδατος αποτελεί επίμαχο θέμα δεδομένων των θετικών ή αρνητικών επιπτώσεων που η φθορίωση ενδέχεται να έχει, ανάλογα με τη συγκέντρωση του φθορίου στο πόσιμο ύδωρ.
Το όριο που καθορίζει η οδηγία για το πόσιμο νερό είναι 1,5 χιλιοστόγραμμα ανά λίτρο (mg/l), το οποίο, σύμφωνα με την άποψη που εξέφρασε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) στις κατευθυντήριες γραμμές για την ποιότητα του ύδατος, αντιπροσωπεύει εξισορροπημένη προσέγγιση των θετικών και των αρνητικών επιπτώσεων της φθορίωσης. Οι θετικές επιπτώσεις αρχίζουν περίπου στα 0,5 ml/l έως τα 2 ml/l. σο περισσότερο η συγκέντρωση υπερβαίνει τα 2ml/l τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος για αρνητικές επιπτώσεις.
Η Επιτροπή έχει κινήσει διαδικασία έρευνας για το θέμα της φθορίωσης στα κράτη μέλη προκειμένου να παρασχεθεί κατά το δυνατόν πλήρης απάντηση στο Αξιότιμο Μέλος του Κοινοβουλίου. Επί του παρόντος, βάσει των διαθέσιμων πληροφοριών η κατάσταση έχει ως εξής. Στο Βέλγιο η φθορίωση δεν επιτρέπεται (το φθόριο δεν συμπεριλαμβάνεται στο θετικό κατάλογο ουσιών που μπορεί να προστεθεί στο πόσιμο νερό), στη Δανία απαγορεύεται, στη Γερμανία επιτρέπεται αλλά η σχετική απόφαση εμπίπτει στις αρμοδιότητες των τοπικών περιφερειακών κυβερνήσεων, στην Ελλάδα ένας παλιός νόμος ( του 1974) απαιτούσε τη φθορίωση για τις πόλεις που υπερβαίνουν τα 10.000 άτομα εντούτοις ο νόμος αυτός δεν ενεργοποιήθηκε ουδέποτε επειδή το θέμα παρέμεινε επίμαχο, στην Ισπανία επιτρέπεται αλλά η σχετική απόφαση εμπίπτει στις αρμοδιότητες έκαστης αυτόνομης περιφέρειας, στη Γαλλία απαγορεύεται για δεοντολογικούς λόγους, στην Ιταλία δεν υφίσταται συγκεκριμένη νομοθεσία που να απαγορεύει ή να επιτρέπει τη φθορίωση, στο Λουξεμβούργο δεν υπάρχει ειδική απαγόρευση, αλλά δεδομένου ότι το φθόριο δεν συμπεριλαμβάνεται στον αντίστοιχο θετικό κατάλογο ουσιών, θα ήταν απαραίτητο να τροποποιηθεί η νομοθεσία προκειμένου να καταστεί δυνατή η τεχνητή φθορίωση εκ μέρους κάποιας εταιρίας (η φθορίωση δεν αποτελεί επίμαχο θέμα στο συγκεκριμένο κράτος μέλος), στην Ολλανδία (και στο Βέλγιο) δεν επιτρέπονται ανάλογες παρεμβάσεις ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου επιτρέπονται, η σχετική απόφαση λαμβάνεται από τις τοπικές ή υγειονομικές αρχές.
ΕΕ C 370, 21/12/1999