WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI
7.9.2005
- –John Bowis, Bernd Posselt, w imieniu grupy politycznej PPE-DE
- –Pasqualina Napoletano, Marie-Arlette Carlotti, Panagiotis Beglitis, María Elena Valenciano Martínez-Orozco, w imieniu grupy politycznej PSE
- –Johan Van Hecke, Fiona Hall, Thierry Cornillet, Thierry Cornillet, Marios Matsakis, w imieniu grupy politycznej ALDE
- –Marie Anne Isler Béguin, Alyn Smith, Frithjof Schmidt, Marie-Hélène Aubert, w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
- –Luisa Morgantini, Gabriele Zimmer, w imieniu grupy politycznej GUE/NGL
- –Ģirts Valdis Kristovskis, Eoin Ryan, Roberts Zīle, w imieniu grupy politycznej UEN
- –PSE (B6‑0460/2005)
- –Verts/ALE (B6‑0464/2005)
- –GUE/NGL (B6‑0470/2005)
- –ALDE (B6‑0473/2005)
- –PPE-DE (B6‑0476/2005)
- –UEN (B6‑0479/2005)
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie xxx
Parlament Europejski,
– uwzględniając apele ONZ o udzielenia pomocy żywnościowej dla Nigru w wysokości 80,9 mln dolarów,
– uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,
A. A. mając na uwadze, że Niger był drugim najbiedniejszym krajem świata nawet zanim susza oraz plaga szarańczy doprowadziła do zniszczenia ubiegłorocznych zbiorów, prowadząc do poważnych niedoborów pożywienia, które dotknęły jedną trzecią blisko 12 mln populacji, w tym 800 tysięcy dzieci, którym grozi poważne niedożywienie,
B. mając na uwadze dziewięć okresów suszy i ciężkiego głodu oraz osiem plag szarańczy, które nawiedziły Niger od 1900 r.,
C. świadomy tego, że na obszarach dotkniętych suszą często dochodzi do wybuchu licznych chorób zakaźnych takich jak malaria, zapalenie wątroby, cholera, dur brzuszny i biegunka,
D. biorąc pod uwagę złożoność kryzysu nigerskiego, w którym odgrywają rolę typ pogody, produkcja żywności, rynki, technologia, warunki sanitarne, opieka zdrowotna, edukacja, sposoby wychowania dzieci, ogromne zadłużenie zagraniczne Nigeru oraz powszechne ubóstwo,
E. mając na uwadze, że do czerwca 2005 r. rząd Nigeru odmawiał bezpłatnej dystrybucji żywności,
F. mając na uwadze uzasadnienie tej odmowy chęcią uniknięcia destabilizacji rynku oraz zaprzeczaniem wagi kryzysu,
G. mając na uwadze niedostatek dotowanych przez rząd tanich produktów żywnościowych oraz brak dostępu do nich osób najuboższych,
H. mając na uwadze, że w okresie tak dramatycznych wskaźników śmiertelności nie powinno uwarunkowywać się rozdzielania żywności w sytuacji kryzysowej od bezpieczeństwa dostaw żywności w przyszłości,
I. mając na uwadze brak odzewu na wielokrotnie powtarzane apele ONZ począwszy od listopada 2004 r. aż do czasu, gdy sytuacja osiągnęła rozmiary kryzysu,
J. mając na uwadze rozmiary potrzeb, jakich wymaga pomoc humanitarna, począwszy od żywności, wody pitnej i lekarstw, po szczepionki dla dzieci, w celu uniknięcia wybuchu epidemii,
K. mając na uwadze pośpiech, z jakim należy zająć się bezpośrednią sytuacją oraz fakt, że położenie kresu nędzy w Nigerze i w pasie Sahel jest długoterminowym wyzwaniem, wymagającym potężnych inwestycji oraz realnego zaangażowania w sprawę likwidacji głodu,
L. uwzględniając zjawiska pustynnienia oraz wyjałowienia gleby w pasie Sahel, jako efekty niezrównoważonego korzystania z zasobów naturalnych, oraz trzebienie lasów i buszu, a także zmiany klimatyczne,
M. mając na uwadze opinię koordynatora pomocy humanitarnej z ramienia ONZ, że niesienie pomocy na wypadek kryzysu jest osiem razy droższe niż prowadzenie działalności prewencyjnej, uwzględniając, że to samo tyczy się państw sąsiednich zagrożonych klęską głodu (Mali, Mauretania, Burkina Faso i Czad),
1. apeluje do wspólnoty międzynarodowej, by nie przechodziła obojętnie obok niekończących się cierpień w Nigerze, gdyż rozdzielanie żywności na terenach najbardziej dotkniętych ciągle trwa, ale wsparcie finansowe operacji nadzwyczajnych wydaje się niepokojąco zmniejszać;
2. wzywa o uznanie ponad-endemicznego charakteru niedożywienia w Nigerze, w celu wprowadzenia całościowego systemu odpowiedzialności, łącznie z dostępem do opieki dzieci poniżej piątego roku życia oraz zabezpieczeniem dostaw specjalnej żywności dietetycznej o sprawdzonej wartości;
3. wzywa o uznanie za priorytetowe działań zapobiegawczych, w mniejszym stopniu polegając na nieregularnych opadach, za to koncentrując się na rozwoju rolnictwa opartego na nawadnianiu (mikro-zapory), zwiększonej produkcji żywności przy wykorzystaniu obornika, nawozów sztucznych i maszyn, oraz pobudzeniu zdolności rezerw lokalnych zbóż;
4. przyjmuje z zadowoleniem przeznaczenie przez Komisję kwoty 4,6 mln euro na pomoc humanitarną dla Nigeru oraz zobowiązanie dostarczenia dodatkowych środków humanitarnych w przypadku, gdyby sytuacja miałaby się pogorszyć, jak zapowiedziano dnia 1 lipca 2005 r,;
5. ubolewa nad niedostateczną i powolną reakcją rządu Nigeru w sytuacji nadciągającego kryzysu; wyraża ubolewanie nad niezdolnością rozdzielenia żywności przez władze na wczesnym etapie kryzysu;
6. ubolewa nad niewystarczającą interwencją władz w celu zapobieżenia spekulacjom i kryzysowi i wzywa rząd Nigeru do stworzenia mechanizmów, które zapewniłyby, że taka sytuacja już się nie powtórzy;
7. przestrzega jednocześnie przed niebezpieczeństwem źle rozdzielanej pomocy żywnościowej i wzywa społeczność międzynarodową do zakończenia jej rozdzielania, jak tylko uzna ona, że sytuacja się poprawiła;
8. ubolewa nad spóźnioną reakcją międzynarodowych dawców zasilających fundusze ONZ zważywszy, że pierwsze apele miały miejsce dziewięć miesięcy wcześniej; podkreśla w tym względzie trudność w zmobilizowaniu pomocy międzynarodowej w momencie, gdy właśnie osiem najbogatszych krajów świata deklarowało problem Afryki jako priorytetowy dla ich szczytu;
9. wzywa o wyraźne podniesienie kwoty środków, dostępnych w rezerwach ONZ na pomoc humanitarną, w celu zapewnienia punktualnego asygnowania wystarczających funduszy, aby organy ONZ były w stanie niezwłocznie przystępować do operacji niesienia pomocy;
10. głęboko ubolewa nad tym, że klęski afrykańskie napotykają na tak opieszałą reakcję, podczas gdy tsunami i jego ofiary, pośród których znaleźli się zachodni turyści, tak bardzo przyciąga uwagę mediów;
11. przyjmuje z zadowoleniem koordynację przez Komisję pomocy nadzwyczajnej ECHO z operacjami długoterminowego bezpieczeństwa żywności, a także wyraźne ujęcie jako priorytetowych kwestii zabezpieczenia żywności i rozwoju rolnictwa w krajowym dokumencie strategicznym dla Nigeru;
12. zwraca uwagę międzynarodowych dawców również na problem pomocy w zakresie zdrowia, na przykład w celu poprawy dostępu do czystej wody, rozdzielania środków rehydratujących oraz wsparcia i rozszerzenia istniejących usług zdrowotnych, aby uniknąć wybuchu epidemii chorób zakaźnych;
13. wzywa dawców międzynarodowych do koordynowania ze sobą swych strategii pomocowych dla Nigeru, a także z Unią Afrykańską, Wspólnotą Gospodarczej Afryki Zachodniej oraz innymi regionalnymi i lokalnym stronami; podkreśla wagę tego, by pomoc ta stała się częścią długofalowej strategii regionalnej, w dążeniu do uniknięcia cyklicznych nawrotów ubóstwa i głodu;
14. wyraża swój niepokój w sprawie dostępności żywności w sąsiednich krajach - Mali i Burkina Faso - i wzywa do ścisłego monitorowania sytuacji w większym regionie;
15. wzywa Komisję i Radę do poprawy systemu wczesnego ostrzegania, w celu monitorowanie regionów podatnych na występowanie klęsk głodu, aby można było wcześniej podjąć działania prewencyjne i zapobiec katastrofom;
16. podkreśla, że zasadniczym problemem Nigeru jest stałe i powszechne ubóstwo, oraz to, że państwo nie dysponuje marginesem, pozwalającym mu na zgromadzenie rezerw na wypadek sytuacji kryzysowej i sprostania tego typu potrzebom;
17. wzywa Komisję i Rade do uznania oddziaływania globalnego ocieplenia na Afrykę Subsaharyjską oraz do podjęcia w Europie działań zmierzających do złagodzenia tych efektów poprzez przyjęcie surowych strategii redukcji emisji CO2 na poziomie wspólnotowym;
18. uważa, że w negocjacjach z krajami afrykańskimi należy uwzględnić eksploatację zasobów naturalnych;
19. wzywa do podjęcia działań, mających na celu rzeczywiste umorzenie zewnętrznego zadłużenia Nigeru, ogłoszonego na szczycie G8;
20. wzywa Komisję by, po zakończeniu działań nadzwyczajnych, wdrożyła wszechstronną politykę, która zajęłaby się źródłem kryzysu, w celu rozwiązania leżących u podstaw, strukturalnych jego przyczyn oraz poprawy wydajności rolnictwa w regionie;
21. wzywa rządy regionu do wdrożenia polityki trwałego rozwoju w sektorze rolnictwa;
22. wzywa Zgromadzenie Ogólne ONZ do zdefiniowania podczas sesji wrześniowej form i instrumentów pomocy międzynarodowej, w dążeniu do likwidacji ubóstwa i głodu w świecie, zgodnie z celami milenijnymi;
23. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji do Rady, Komisji, Unii Afrykańskiej, Sekretarza Generalnego ONZ, Współprzewodniczących Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, rządów Nigeru, Mali, Burkina Faso i Mauretanii.