WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI
17.1.2007
- –Filip Dimitrow Dimitrow, Konstantin Dimitrow, Martin Dimitrow, Stefan Sofijanski, Geoffrey Van Orden, Luisa Fernanda Rudi Ubeda, Simon Busuttil i Simon Coveney, w imieniu grupy politycznej PPE-DE
- –Kristian Wigenin, Georgi Bliznaszki, Ewgeni Kiriłow, Marusja Iwanowa Ljubczewa, Mładen Petrow Czerwenjakow, Atanas Paparizow, Jan Marinus Wiersma, Pasqualina Napoletano, Catherine Guy-Quint, Alexandra Dobolyi, Hannes Swoboda, Elena Valenciano Martínez-Orozco i Pierre Schapira, w imieniu grupy politycznej PSE
- –Filiz Chjusmenowa, Graham Watson, Adrian Mihai Cioroianu, Stanimir Ilczew, Czetin Kazak, Antonija Pyrwanowa, Nedżmi Ali, Christina Christowa, Lidija Szulewa, Frédérique Ries i Marios Matsakis, w imieniu grupy politycznej ALDE
- –Brian Crowley, Cristiana Muscardini, Eoin Ryan, Roberta Angelilli, Ģirts Valdis Kristovskis w imieniu grupy politycznej UEN
- –Hélène Flautre, Raül Romeva i Rueda, Kathalijne Maria Buitenweg, Cem Özdemir i Elly de Groen-Kouwenhoven, w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
- –Vittorio Agnoletto, André Brie i Willy Meyer Pleite, w imieniu grupy politycznej GUE/NGL
- –GUE/NGL (B6‑0024/2007)
- –PSE (B6‑0025/2007)
- –ALDE (B6‑0026/2007)
- –UEN (B6‑0027/2007)
- –Verts/ALE (B6‑0028/2007)
- –PPE-DE (B6‑0029/2007)
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie skazania i uwięzienia pięciu bułgarskich pielęgniarek i lekarza palestyńskiego przez władze libijskie
Parlament Europejski,
– uwzględniając roczne sprawozdania Unii Europejskiej na temat praw człowieka, w szczególności za lata 2005 i 2006,
– uwzględniając rezolucje w sprawie przystąpienia Bułgarii do UE, a w szczególności rezolucję z dnia 30 listopada 2006 r. (ust. 25), rezolucję z dnia 15 grudnia 2005 r. (ust. 32) i rezolucję z dnia 13 kwietnia 2005 r. (ust. 39),
– uwzględniając wnioski z posiedzenia Rady do spraw Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 11 października 2004 r., w których wyrażono poważne zaniepokojenie losem pracowników medycznych, decyzję Rady dotyczącą zapewnienia pomocy libijskim służbom medycznym, oświadczenie prezydencji UE w sprawie skazania pięciu pielęgniarek z Bułgarii i lekarza z Palestyny na karę śmierci przez libijski trybunał karny, oświadczenie komisarz B. Ferrero-Waldner dotyczące wyroku sądu libijskiego z dnia 19 grudnia 2006 r. w sprawie Bengazi, a także oświadczenia przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 30 listopada i 20 grudnia 2006 r.,
– uwzględniając sprawozdania prezydencji Rady UE dla Rady Europejskiej dotyczące wdrażania partnerstw strategicznych UE z państwami śródziemnomorskimi z grudnia 2005 r. i z grudnia 2006 r.,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci,
– uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że 9 lutego 1999 r. władze Libii zatrzymały szereg bułgarskich pracowników medycznych pracujących w szpitalu „Al-Faith” w Bengazi, oraz mając na uwadze, że 7 lutego 2000 r. przed libijskim sądem ludowym rozpoczął się proces przeciwko sześciu obywatelom Bułgarii, jednemu Palestyńczykowi i dziewięciu Libijczykom, którym postawiono zarzut umyślnego zarażenia kilkuset dzieci wirusem HIV,
B. mając na uwadze, że w dniu 6 maja 2004 r. sąd skazał pięć bułgarskich pielęgniarek i palestyńskiego lekarza na karę śmierci przez rozstrzelanie przez pluton egzekucyjny; mając na uwadze, że w dniu 25 grudnia 2005 r. libijski sąd najwyższy wydał decyzję w sprawie uchylenia kary śmierci i zarządził przeprowadzenie nowego procesu; mając na uwadze, że od dnia 11 maja 2006 r. trwał nowy proces, w którym dnia 19 grudnia 2006 r. utrzymano w mocy wyroki śmierci,
C. mając na uwadze, że istnieją niezbite dowody na stosowanie tortur w więzieniu względem oskarżonych w celu wymuszenia fałszywych zeznań; mając na uwadze, że prawa oskarżonych zostały wielokrotnie i rażąco pogwałcone,
D. mając na uwadze, że w 2003 r. na żądanie władz Libii znani międzynarodowi eksperci w dziedzinie HIV/AIDS przedstawili sprawozdanie, w którym zdecydowanie stwierdzono, że rozprzestrzenienie się wirusa HIV nastąpiło wskutek zakażenia wewnątrzszpitalnego, które miało swój początek przed przyjazdem oskarżonych do Libii; mając na uwadze, że ostatnie publikacje dostarczają niezbitych naukowych dowodów na temat źródła i przebiegu zakażenia w Bengazi; mając na uwadze, że wszystkie te poważne dowody niewinności oskarżonych zostały zignorowane i zlekceważone,
E. mając na uwadze, że w listopadzie 2004 r. UE zainicjowała „Plan działań przeciwko HIV dla Bengazi”, obejmujący techniczną i medyczną opiekę nad zarażonymi dziećmi i dotkniętymi rodzinami, jak również pomoc władzom libijskim w zwalczaniu choroby AIDS; mając na uwadze, że na finansowanie planu przeznaczono z budżetu Wspólnoty 2,5 mln euro; mając na uwadze, że plan działań jest już realizowany przy wsparciu Komisji i państw członkowskich UE; mając na uwadze, że wiele zarażonych dzieci poddano leczeniu w szpitalach na terytorium państw członkowskich,
F. mając na uwadze, że w styczniu 2006 r. założono Międzynarodowy Fundusz na rzecz Bengazi jako pozarządową organizację non profit, mającą na celu wsparcie rozwoju lokalnej infrastruktury medycznej w Bengazi, polepszenie opieki medycznej nad pacjentami oraz zapewnienie pomocy dotkniętym rodzinom,
1. potępia wyrok sądu karnego w Libii z dnia 19 grudnia 2006 r., który w ponownym procesie uznał winnymi i skazał na śmierć pięć bułgarskich pielęgniarek – Kristianę Wulczewą, Nasję Nenową, Walentinę Siropulo, Walię Czerwieniaszkę i Sneżanę Dimitrową – oraz palestyńskiego lekarza Ashrafa al-Haiui, którzy spędzili w więzieniu już osiem lat w związku ze sprawą HIV/AIDS w szpitalu w Bengazi z 1999 r.;
2. ponawia swój stanowczy sprzeciw wobec kary śmierci i przypomina, że UE uważa, iż zniesienie kary śmierci przyczynia się do umocnienia godności ludzkiej i stopniowego rozwoju praw człowieka; podkreśla jednocześnie, że obecnie UE wykracza poza to zobowiązanie, propagując zniesienie tej kary na swoim terytorium oraz w krajach trzecich;
3. ponownie wyraża poważne wątpliwości dotyczące podstaw, na których oparto śledztwo wobec oskarżonych, ich traktowania w areszcie oraz przewlekłych terminów w procesie;
4. podkreśla, że od stycznia 2007 r. proces w sprawie Bengazi dotyczy bezpośrednio pięciu obywateli Unii Europejskiej;
5. zachęca zainteresowane władze libijskie, by zastosowały środki niezbędne do dokonania rewizji i uchylenia wyroku śmierci oraz do umożliwienia szybkiego rozstrzygnięcia sprawy na zasadach humanitarnych, spełniając tym samym warunki wstępne niezbędne do kontynuowania wspólnej polityki zaangażowania w Libii;
6. wzywa prezydenta Kadafiego do skorzystania ze swoich uprawnień i doprowadzenia w trybie pilnym do uwolnienia uwięzionych pracowników medycznych;
7. wzywa Komisję i Radę do podjęcia wraz z rządem Libii działań zmierzających do szybkiego uwolnienia uwięzionych pracowników medycznych;
8. wyraża pełną solidarność z ofiarami zakażenia HIV/AIDS w Bengazi i odnotowuje środki przyjęte przez społeczność międzynarodową w celu zapewnienia pomocy dzieciom;
9. wzywa Komisję, Radę i państwa członkowskie do dalszej pomocy we wdrażaniu planu działań przeciwko HIV i do wspierania Międzynarodowego Funduszu na rzecz Bengazi, by w ten sposób nieść ulgę w cierpieniach zarażonym dzieciom i ich rodzinom oraz pomagać władzom libijskim w zapobieganiu i zwalczaniu rozprzestrzeniania się zakażeń wirusem HIV w tym kraju;
10. podkreśla swe zdeterminowanie do uważnego śledzenia tej sprawy i wzywa Komisję i Radę do informowania Parlamentu o rozwoju sytuacji;
11 wzywa Komisję i Radę, by w przypadku braku pozytywnego rozwiązania tej kwestii, rozważyły korektę wspólnej polityki zaangażowania w Libii we wszystkich dziedzinach, w których UE uzna to za stosowne;
12. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Libii, Zgromadzeniu Parlamentarnemu Rady Europy oraz sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych i Radzie Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych.