WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI

12.12.2007

projekt zgodnie z art. 115 ust. 5 Regulaminu złożyli

• –Georg Jarzembowski, Laima Liucija Andrikienė oraz Bernd Posselt, w imieniu grupy politycznej PPE-DE
• –Pasqualina Napoletano oraz Elena Valenciano Martínez-Orozco, w imieniu grupy politycznej PSE
• –Sophia in 't Veld oraz Marios Matsakis, w imieniu grupy politycznej ALDE
• –Jean Lambert, Raül Romeva i Rueda oraz Hiltrud Breyer, w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
• –Eva-Britt Svensson, w imieniu grupy politycznej GUE/NGL

zastępuje on tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy polityczne:

• –PSE (B6‑0525/2007)
• –ALDE (B6‑0528/2007)
• –Verts/ALE (B6‑0538/2007)
• –GUE/NGL (B6‑0542/2007)

w sprawie „kobiet do towarzystwa”

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie „kobiet do towarzystwa”

Parlament Europejski,

• –uwzględniając 200. rocznicę zniesienia handlu niewolnikami obchodzoną w roku 2007,
• –uwzględniając Konwencję o zwalczaniu handlu kobietami i dziećmi (1921), której sygnatariuszem jest Japonia,
• –uwzględniając konwencję nr 29 dotyczącą pracy przymusowej, ratyfikowaną przez Japonię,
• –uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1325 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa (2000),
• –uwzględniając sprawozdanie sporządzone przez Gay McDougall, specjalną sprawozdawczynię ONZ, w sprawie systematycznych gwałtów, niewolnictwa seksualnego i praktyk zbliżonych do niewolniczych podczas konfliktów zbrojnych (z dnia 22 czerwca 1998 r.),
• –uwzględniając wnioski i zalecenia sformułowane podczas 38. posiedzenia Komitetu ONZ przeciwko Torturom (9-10 maja 2007 r.),
• –uwzględniając sprawozdanie z badania dokumentów rządu holenderskiego w sprawie przymusowej prostytucji kobiet z Holandii w Holenderskich Indiach Wschodnich podczas japońskiej okupacji, Haga (2004),
• –uwzględniając rezolucję Kongresu Stanów Zjednoczonych, przyjętą w dniu 30 lipca 2007 r., i rezolucję Parlamentu kanadyjskiego, przyjętą w dniu 29 listopada 2007 r.,
• –uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,
• A.mając na uwadze, że w okresie okupacji kolonialnej i wojennej Azji i wysp Pacyfiku od lat 30. XX w. do końca II wojny światowej rząd Japonii złożył oficjalne zamówienie dotyczące nabycia młodych kobiet, znane na świecie jako „ianfu” lub „kobiety do towarzystwa”, w wyłącznym celu świadczenia usług seksualnych na rzecz cesarskich sił zbrojnych,
• B.mając na uwadze, że według historyków niewolnicami uczyniono ponad 100 000 kobiet,
• C.mając na uwadze, że system „kobiet do towarzystwa” obejmował gwałty zbiorowe, przymusowe aborcje, upokarzanie i przemoc seksualną prowadzącą do okaleczenia, śmierci lub ostatecznie do samobójstwa i stanowił jeden z największych przypadków handlu ludźmi w XX w.,
• D.mając na uwadze, że wszystkie spośród dziesiątków spraw dotyczących „kobiet do towarzystwa” wniesionych do sądów japońskich zakończyły się oddaleniem pozwów o odszkodowania, mimo iż w wyrokach sądowych uznano bezpośredni i pośredni udział cesarskich sił zbrojnych i odpowiedzialność państwa,
• E.mając na uwadze, że większość ofiar systemu „kobiet do towarzystwa” już nie żyje, a kobiety, które ocalały, mają 80 lat lub więcej,
• F.mając na uwadze, że w minionych latach wielu wysokich rangą członków i przedstawicieli rządu japońskiego wyraziło ubolewanie w związku z istnieniem systemu „kobiet do towarzystwa”, tymczasem niektórzy urzędnicy japońscy wyrazili ostatnio godne pożałowania życzenie osłabienia lub podważenia tych twierdzeń,
• G.mając na uwadze, że rząd japoński nigdy nie ujawnił skali systemu niewolnictwa seksualnego, a w niektórych nowych lekturach obowiązkowych, z których korzysta się w japońskich szkołach, dąży się do minimalizacji tragedii „kobiet do towarzystwa” i innych przestępstw wojennych popełnianych przez Japończyków podczas II wojny światowej,
• H.mając na uwadze, że mandat Funduszu na rzecz Kobiet z Azji, prywatnej fundacji zainicjowanej przez rząd, której celem była realizacja programów i projektów w celu zadośćuczynienia nadużyciom wobec „kobiet do towarzystwa” i ich cierpieniom, zakończył się z dniem 31 marca 2007 r.,
• 1.przychylnie odnosi się do doskonałych stosunków między Unią Europejską i Japonią, których podstawą są wspólne wartości wielopartyjnej demokracji, rządów prawa i przestrzegania praw człowieka;
• 2.wyraża solidarność z kobietami, które padły ofiarą systemu „kobiet do towarzystwa” podczas II wojny światowej;
• 3.przychylnie odnosi się do oświadczeń złożonych przez szefa kancelarii rządu Yohei Kono w 1993 r. oraz premiera Tomiichi Murayama w 1994 r. dotyczących „kobiet do towarzystwa”, jak również rezolucji parlamentu japońskiego z 1995 r. i 2005 r., w których wyrażono ubolewanie z powodu ofiar wojennych, w tym ofiar systemu „kobiet do towarzystwa”;
• 4.przychylnie odnosi się do inicjatywy rządu japońskiego dotyczącej ustanowienia w 1995 r. obecnie rozwiązanego już Funduszu na rzecz Kobiet z Azji, prywatnej fundacji w dużej mierze finansowanej przez rząd, która rozdzieliła część „pieniędzy pojednania” na rzecz kilkuset „kobiet do towarzystwa”, jest jednak zdania, że ta inicjatywa humanitarna nie może zaspokoić roszczeń dotyczących prawnego uznania i odszkodowania na mocy prawa międzynarodowego publicznego, jak stwierdzono w sprawozdaniu z 1998 r. sporządzonym przez specjalną sprawozdawczynię ds. przemocy wobec kobiet, Gay Mc Dougall;
• 5.wzywa rząd japoński do oficjalnego przyznania, że cesarskie siły zbrojne zmuszały młode kobiety – określane na świecie mianem „kobiet do towarzystwa” – do niewolnictwa seksualnego podczas okupacji kolonialnej i wojennej Azji i wysp Pacyfiku od lat 30. XX w. do końca II wojny światowej, do przeprosin i przyjęcia w sposób jasny i jednoznaczny historycznej i prawnej odpowiedzialności za ten proceder,
• 6.wzywa rząd japoński do wprowadzenia skutecznych mechanizmów administracyjnych w celu zapewnienia odszkodowań wszystkim ocalałym ofiarom systemu „kobiet do towarzystwa” i rodzinom ofiar śmiertelnych;
• 7.wzywa japońskie zgromadzenie narodowe do podjęcia prawnych środków mających na celu zniesienie istniejących przeszkód uniemożliwiających otrzymanie odszkodowania przed sądami japońskimi; w szczególności należy wyraźnie przyznać w prawie krajowym prawo do występowania do rządu o odszkodowanie, a sprawy o odszkodowanie dla osób, które przeżyły niewolnictwo seksualne, stanowiące zbrodnię zgodnie z prawem międzynarodowym, należy potraktować priorytetowo, mając na uwadze wiek tych osób;
• 8.wzywa rząd japoński do zaniechania wszelkich publicznych stwierdzeń, że ubezwłasnowolnienie i niewolnictwo „kobiet do towarzystwa” nigdy nie miały miejsca;
• 9.zachęca naród japoński i rząd do podjęcia dalszych kroków mających na celu pełne uznanie historii swojego narodu oraz do zwiększania świadomości w Japonii na temat działań, jakie miały miejsce w latach 30. i 40. XX w., w tym również w odniesieniu do „kobiet do towarzystwa”; wzywa rząd Japonii do przekazywania wiedzy o tych wydarzeniach obecnym i przyszłym pokoleniom;
• 10.zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Japonii, Radzie Praw Człowieka ONZ, rządom państw ASEAN, Koreańskiej Republiki Ludowo – Demokratycznej, Republiki Korei Południowej, Chińskiej Republiki Ludowej, Tajwanu, Timoru Wschodniego oraz Radzie i Komisji, jak również państwom członkowskim.