WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie wolności informacji we Włoszech i w innych państwach członkowskich UE
19.10.2009
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez grupy polityczne:
PPE (B7‑0088/2009)
ECR (B7‑0089/2009)
EFD (B7‑0091/2009)
Manfred Weber, Simon Busuttil, Mario Mauro, Salvatore Iacolino, Roberta Angelilli, Clemente Mastella, Elisabetta Gardini w imieniu grupy politycznej PPE
Timothy Kirkhope w imieniu grupy politycznej ECR
Fiorello Provera, Francesco Enrico Speroni w imieniu grupy politycznej EFD
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wolności informacji we Włoszech i w innych państwach członkowskich UE
Parlament Europejski,
– uwzględniając międzynarodowe i europejskie zobowiązania do ochrony praw człowieka, zawarte np. w konwencjach ONZ w sprawie praw człowieka oraz w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
– uwzględniając art. 10 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka, który dotyczy wolności wypowiedzi i informacji oraz prawa do pluralizmu mediów,
– uwzględniając art. 21 konstytucji Republiki Włoskiej,
– uwzględniając oświadczenia Komisji oraz debatę przeprowadzoną w Parlamencie Europejskim w dniu 8 października 2009 r.,
– uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że twierdzenie, jakoby we Włoszech ograniczano wolność informacji, jest niestosowne, skoro jego obywatele, w tym dziennikarze, historycy, filozofowie, uczeni, pisarze i nauczyciele, w codziennym życiu korzystają z wolności wypowiedzi,
B. mając na uwadze, że brak wolności informacji jest zjawiskiem typowym dla rządów dyktatorskich i totalitarnych, które odbierały lub wciąż jeszcze odbierają obywatelom podstawowe prawa i wolności,
C. mając na uwadze, że wolność prasy we Włoszech gwarantuje konstytucja, która ustanawia pełne prawo do swobodnego wyrażania opinii,
D. mając na uwadze, że we Włoszech istnieje wiele wolnych i niezależnych środków przekazu, w tym prasa, radio i telewizja, zarówno o zasięgu krajowym, jak i regionalnym i lokalnym, które w pełni korzystają z wolności informacji i wypowiedzi,
E. mając na uwadze, że według danych niezależnego obserwatorium w Pawii dotyczących mediów w maju i czerwcu 2009 r. – czyli w okresie kampanii przed wyborami europejskimi – czas antenowy przyznany przedstawicielom partii opozycyjnych wynosił 60% w programach informacyjnych telewizji RAI TV i 49% w telewizyjnych programach informacyjnych grupy kapitałowej Mediaset,
F. mając na uwadze, że kilka dni temu podczas dyskusji na ten temat z wybranymi we Włoszech posłami do PE prezydent Republiki Włoskiej Giorgio Napolitano stwierdził, że Parlament Europejski „nie może być instancją apelacyjną wobec decyzji podejmowanych przez parlamenty krajowe i wobec stanowisk rządów krajowych” oraz że tego rodzaju kwestiami zajmują się odpowiednie instytucje,
G. mając na uwadze, że – jak stwierdziła komisarz V. Reding w dniu 8 października 2009 r. podczas debaty na temat wolności informacji we Włoszech – posłowie do Parlamentu Europejskiego nie powinni „korzystać z instytucji UE, aby rozwiązać problemy, które powinny, zgodnie z naszymi traktatami, być rozwiązane na szczeblu krajowym”,
H. mając na uwadze, że we Włoszech odwołanie się do sądu w przypadku domniemanego zniesławienia jest prawem każdego obywatela, gdyż prawo to przysługuje każdemu obywatelowi na mocy przepisów prawnych i było stosowane w przeszłości przez przywódców politycznych niezależnie od przynależności partyjnej; mając na uwadze, że korzystania z przysługującego prawa nie można w żaden sposób uznać za zastraszanie,
1. stwierdza, że wolność prasy i informacji jest zasadą mocno ugruntowaną w codziennym życiu każdego obywatela Włoch oraz że nic jej nie zagraża;
2. podkreśla rolę odgrywaną przez media lokalne i regionalne we Włoszech w propagowaniu pluralizmu źródeł informacji i w ochronie różnorodności regionalnych języków i kultur;
3. podkreśla ponadto, że pluralizm informacji we Włoszech jest dodatkowo gwarantowany przez istniejący szeroki darmowy dostęp do najbardziej nowoczesnych sektorów łączności, takich jak Internet oraz usługi cyfrowe, satelitarne i kablowe;
4. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.