WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie Demokratycznej Republiki Konga i masowych gwałtów w prowincji Południowego Kiwu
6.7.2011
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy polityczne:
ECR (B7‑0442/2011)
Verts/ALE (B7‑0443/2011)
PPE (B7‑0458/2011)
GUE/NGL (B7‑0459/2011)
ALDE (B7‑0460/2011)
S&D (B7‑0461/2011)
Michèle Striffler, Filip Kaczmarek, Cristian Dan Preda, Mario Mauro, Lena Kolarska-Bobińska, Bernd Posselt, Monica Luisa Macovei, Tunne Kelam, Eija-Riitta Korhola, Sari Essayah, Martin Kastler, Jarosław Leszek Wałęsa, Agnès Le Brun, Zuzana Roithová, Tadeusz Zwiefka, Bogusław Sonik w imieniu grupy politycznej PPE
Véronique De Keyser, Ana Gomes, Richard Howitt, Thijs Berman, Corina Creţu, Rovana Plumb w imieniu grupy politycznej S&D
Louis Michel, Charles Goerens, Nathalie Griesbeck, Marietje Schaake, Kristiina Ojuland, Sonia Alfano, Ramon Tremosa i Balcells, Alexander Graf Lambsdorff, Frédérique Ries, Izaskun Bilbao Barandica w imieniu grupy politycznej ALDE
Charles Tannock, Ryszard Antoni Legutko, Tomasz Piotr Poręba, Ryszard Czarnecki w imieniu grupy politycznej ECR
Isabelle Durant, Barbara Lochbihler, Judith Sargentini, Raül Romeva i Rueda, Jean Lambert w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
Eva-Britt Svensson w imieniu grupy politycznej GUE/NGL
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Demokratycznej Republiki Konga i masowych gwałtów w prowincji Południowego Kiwu
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Demokratycznej Republiki Konga,
– uwzględniając umowę o partnerstwie z Kotonu podpisaną w czerwcu 2000 r.,
– uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej dotyczące przemocy wobec kobiet i zwalczania wszelkich form dyskryminacji kobiet,
– uwzględniając przyjęty w 1998 r. Statut rzymski Międzynarodowego Trybunału Karnego, w szczególności jego art. 7 i 8, w których uznano gwałt, niewolnictwo seksualne, zmuszanie do prostytucji i do zajścia w ciążę oraz przymusową sterylizację, a także wszelkie inne formy przemocy seksualnej za zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne, utożsamiając je z formą tortur i ciężką zbrodnią wojenną, niezależnie od tego, czy czyny te popełniane są systematycznie, czy nie, w czasie konfliktów wewnętrznych lub międzynarodowych,
– uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) i 1820 (2008), dotyczące kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, oraz nr 1888 (2009), dotyczącą aktów przemocy seksualnej wobec kobiet i dzieci w czasie konfliktów zbrojnych,
– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1925 (2010), w której określono mandat misji ONZ w Demokratycznej Republice Konga (MONUSCO),
– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1991 z dnia 28 czerwca 2011 r., w której przedłużono mandat misji MONUSCO,
– uwzględniając oświadczenie Margot Wallström, specjalnej wysłanniczki ds. zwalczania przemocy seksualnej w konfliktach zbrojnych, z dnia 23 czerwca 2011 r.,
– uwzględniając końcowe oświadczenie VI regionalnego posiedzenia Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, które odbyło się w kameruńskim Jaunde w dniach 28 i 29 kwietnia 2011 r.,
– uwzględniając ustawę w sprawie przemocy seksualnej, przyjętą przez parlament Demokratycznej Republiki Konga w 2006 r., która została opracowana, by przyspieszyć ściganie sprawców gwałtów i wymierzać ostrzejsze kary,
– uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że między 10 a 12 czerwca 2011 r. w wioskach Nakiele i Abala w prowincji Południowego Kiwu 170 osób padło ofiarą gwałtu lub przemocy fizycznej; mając na uwadze, że członkowie grupy zbrojnej odpowiedzialnej za te czyny byli już zamieszani w masowe gwałty, aresztowania i grabieże w tym samym regionie w styczniu 2011 r.,
B. mając na uwadze, że stan bezpieczeństwa w Kiwu Południowym jest nadal niezwykle kruchy, a niepokoje panujące na wschodzie Demokratycznej Republiki Konga doprowadziły do mnożących się naruszeń praw człowieka i do zbrodni wojennych, w tym do aktów przemocy seksualnej wobec kobiet, masowych gwałtów i innych aktów tortur, masakr ludności cywilnej i masowej rekrutacji dzieci do oddziałów zbrojnych, czego dopuszczają się uzbrojone grupy rebeliantów, a także rządowe siły zbrojne i policyjne,
C. mając na uwadze, że gwałt, autentyczne narzędzie prowadzenia wojny stosowane przez walczące strony do zastraszania, karania i kontrolowania ofiar, potwornie się upowszechnił na wschodzie Demokratycznej Republiki Konga od czasu rozpoczęcia operacji zbrojnych w 2009 r.; mając na uwadze, że okrucieństwa popełniane na kobietach przyjmują formę gwałtu, gwałtów zbiorowych, niewolnictwa seksualnego i zabójstw, przynosząc kobietom destrukcyjne, głębokie konsekwencje fizyczne i psychologiczne,
D. mając na uwadze, że w dniu 29 czerwca 2011 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ podjęła decyzję o przedłużeniu misji ONZ w Demokratycznej Republice Konga (MONUSCO) na kolejny rok, a także mając na uwadze, że misja ta otrzymała mandat upoważniający do zastosowania wszelkich środków niezbędnych do ochrony ludności cywilnej przed łamaniem międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka,
E. mając na uwadze, że ofiary gwałtów znajdują się w sytuacji poważnego braku infrastruktury i nie mogą skorzystać z pomocy ani z odpowiedniej opieki medycznej; mając na uwadze, że kobiety są celowo atakowane w miejscach publicznych, że ataki te często powodują, że kobiety tracą swoje miejsce w społeczeństwie i zdolność do opiekowania się dziećmi, a przy tym występuje poważne ryzyko zarażenia wirusem HIV; mając na uwadze, że pilną pomoc medyczną zapewniają wyłącznie liczne działające w terenie organizacje pozarządowe, którym nie zapewnia się już koordynacji ani dostępu do ofiar,
F. mając na uwadze, że niezdolność Demokratycznej Republiki Konga do pociągnięcia członków jej własnego wojska i grup zbrojnych do odpowiedzialności za zbrodnie potępiane przez prawo międzynarodowe sprzyja powstaniu kultury bezkarności; mając na uwadze, że wojsko kongijskie nie dysponuje zasobami ludzkimi, technicznymi i finansowymi niezbędnymi do wykonywania jego zadań we wschodnich prowincjach Demokratycznej Republiki Konga oraz do ochrony ludności,
G. mając na uwadze, że ustawa w sprawie przemocy seksualnej przyjętej przez parlament Demokratycznej Republiki Konga w 2006 r. jest stosowana w bardzo ograniczonym stopniu,
H. mając na uwadze, że środki przekazu mają do odegrania zasadniczą rolę w utrzymaniu silnej mobilizacji i w alarmowaniu opinii publicznej,
1. zdecydowanie potępia masowe gwałty, akty przemocy seksualnej i inne naruszenia praw człowieka popełnione między 10 a 12 czerwca w prowincji Południowego Kiwu; łączy się w cierpieniu i bólu ze wszystkimi ofiarami przemocy seksualnej, zwłaszcza masowych gwałtów powtarzających się we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga w ciągu ostatnich czterech lat;
2. wzywa rząd Demokratycznej Republiki Konga do uznania walki z masowymi gwałtami i przemocą seksualną wobec kobiet za priorytet na skalę kraju;
3. z zadowoleniem przyjmuje decyzję ONZ o przeprowadzeniu dochodzenia w sprawie opisywanych wydarzeń; apeluje, by wspomniane zbrodnie były przedmiotem niezwłocznych, niezależnych i bezstronnych dochodzeń zgodnych z normami międzynarodowymi; ubolewa, że zbrodniarze wojenni nadal zajmują wysokie stanowiska w dowództwie; apeluje o skuteczne i niezwłoczne działania gwarantujące ochronę ofiar i świadków w czasie dochodzeń i po ich ukończeniu;
4. wzywa Komisję oraz Demokratyczną Republikę Konga do ponownej analizy krajowego dokumentu strategicznego dla Demokratycznej Republiki Konga oraz krajowego programu orientacyjnego w ramach X Europejskiego Funduszu Rozwoju (2008-2013) w celu uznania kwestii masowych gwałtów i przemocy seksualnej wobec kobiet za priorytet na skalę krajową z myślą o zwalczaniu bezkarności;
5. wyraża zaniepokojenie możliwością banalizacji aktów przemocy seksualnej; podkreśla, że zadaniem rządu Demokratycznej Republiki Konga jest zapewnienie bezpieczeństwa na terytorium kraju i ochrona ludności cywilnej; przypomina prezydentowi Josephowi Kabili, że osobiście zobowiązał się do prowadzenia polityki zerowej tolerancji dla przemocy seksualnej oraz do ścigania sprawców zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości popełnianych w tym kraju, a także do współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym i z krajami regionu;
6. wyraża uznanie dla działań organizacji pozarządowych niosących pomoc ofiarom gwałtów i zbrodni wojennych, zwłaszcza w formie opieki medycznej, którą świadczą niektóre szpitale, np. szpital Panzi w mieście Bukavu; podkreśla, że większość ofiar przemocy seksualnej nie otrzymuje niezbędnej pomocy medycznej, socjalnej czy prawnej; sugeruje rządowi Demokratycznej Republiki Konga opracowanie pełnego programu pomocy dla ofiar oraz ich reintegracji w kongijskim społeczeństwie i na rynku pracy; wzywa Komisję do przeznaczenia dodatkowych funduszy na walkę z przemocą seksualną oraz do działań na rzecz utworzenia domów dla ofiar przemocy seksualnej na obszarach, gdzie panuje trudna sytuacja; sugeruje rozpoczęcie realizacji pilotażowego projektu poprawy pomocy medycznej dla ofiar przemocy seksualnej w Demokratycznej Republice Konga;
7. wyraża zaniepokojenie faktem, że podgrupa ds. przemocy na tle płciowym, która miała zapewniać koordynację działań humanitarnych w odpowiedzi na przemoc seksualną, została rozwiązana półtora roku temu z powodu braku przywództwa ze strony UNFPA (Fundusz Ludnościowy ONZ); w związku z tym wzywa do dogłębnego przekształcenia systemu koordynacji pomocy humanitarnej w terenie;
8. wyraża zaniepokojenie faktem, że misja MONUSCO nie była w stanie bardziej aktywnie wykorzystać swojego mandatu i zasad zaangażowania, by zapewnić ochronę przed masowymi gwałtami, dokonywanymi również przez jej własne siły; uznaje jednak, że obecność misji jest nadal niezbędna z punktu widzenia dostępności pomocy humanitarnej; apeluje z mocą, by mandat i zasady zaangażowania misji MONUSCO wykonywano z determinacją, by skuteczniej zapewniać bezpieczeństwo mieszkańców; z zadowoleniem przyjmuje decyzję o przedłużenia mandatu misji do 30 czerwca 2012 r.;
9. wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do wspierania działalności misji EUSEC RD i EUPOL RD; wzywa do pełnego włączenia walki z przemocą seksualną w operacje wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony;
10. jest nadal mocno zaniepokojony obecną sytuacją humanitarną w Demokratycznej Republice Konga oraz niedofinansowaniem tego regionu w wyniku zmniejszenia poziomu finansowania przez niektórych darczyńców dwustronnych; głęboko ubolewa, że w chwili obecnej przyznawane fundusze tylko w niewielkim stopniu docierają do ofiar; wzywa Komisję do utrzymania finansowania przyznanego na pomoc humanitarną we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga;
11. zachęca Komisję do przedstawienia wniosków ustawodawczych w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami, które podsycają działania wojenne i masowe gwałty w Demokratycznej Republice Konga, z myślą o zwalczaniu bezkarności, na wzór amerykańskiej ustawy Dodda-Francka (zwłaszcza jej sekcji 1502), która nakłada nowe wymogi dotyczące informacji na temat produktów, do których wytwarzania wykorzystywane są minerały z regionów ogarniętych konfliktami;
12. stwierdza, że plan rozwiązania konfliktu w Kiwu Południowym z wykorzystaniem przede wszystkim sił zbrojnych zakończył się porażką; uważa, że rozwiązanie tego konfliktu musi być natury politycznej, i ubolewa z powodu braku odwagi ze strony społeczności międzynarodowej; uważa, że przyszedł czas, by zrobić coś więcej oprócz głoszenia potępienia, oraz że kongijski rząd, Unia Europejska i ONZ powinny wziąć na siebie odpowiedzialność i podjąć konkretne działania, by położyć kres okrucieństwom; podkreśla, że jeśli nic się nie zmieni, jeszcze długo w terenie obecne będą podmioty niosące pomoc humanitarną;
13. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Unii Afrykańskiej, rządom państw Regionu Wielkich Jezior, prezydentowi, premierowi i parlamentowi Demokratycznej Republiki Konga, sekretarzowi generalnemu ONZ, specjalnej przedstawiciel ONZ ds. przemocy seksualnej podczas konfliktów zbrojnych, Radzie Bezpieczeństwa ONZ oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.