WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Tajlandii
5.2.2014 - (2014/2551(RSP))
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy:
S&D (B7‑0122/2014)
PPE (B7‑0123/2014)
ALDE (B7‑0125/2014)
ECR (B7‑0126/2014)
Verts/ALE (B7‑0127/2014)
José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, Krzysztof Lisek, Elmar Brok, Cristian Dan Preda, Bernd Posselt, Filip Kaczmarek, Tunne Kelam, Elena Băsescu, Monica Luisa Macovei, Mariya Gabriel, Philippe Boulland, Jean Roatta, Eduard Kukan, Roberta Angelilli, Petri Sarvamaa, Eija-Riitta Korhola, Giovanni La Via, Sergio Paolo Francesco Silvestris, Sari Essayah, Seán Kelly, Joachim Zeller, Laima Liucija Andrikienė, Davor Ivo Stier, Salvador Sedó i Alabart, Jarosław Leszek Wałęsa, Bogusław Sonik w imieniu grupy PPE
Véronique De Keyser, Robert Goebbels, Marc Tarabella, Joanna Senyszyn, Ana Gomes, Liisa Jaakonsaari, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Mitro Repo w imieniu grupy S&D
Phil Bennion, Marietje Schaake, Alexander Graf Lambsdorff, Louis Michel, Leonidas Donskis, Marielle de Sarnez, Izaskun Bilbao Barandica, Ramon Tremosa i Balcells, Johannes Cornelis van Baalen, Angelika Werthmann, Sarah Ludford, Hannu Takkula, Robert Rochefort w imieniu grupy ALDE
Reinhard Bütikofer, Gerald Häfner, Nicole Kiil-Nielsen, Raül Romeva i Rueda, Rui Tavares w imieniu grupy Verts/ALE
Charles Tannock, Adam Bielan w imieniu grupy ECR
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji w Tajlandii
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Tajlandii z dnia 5 lutego 2009 r.[1], 20 maja 2010 r.[2] i 17 lutego 2011 r.[3],
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,
– uwzględniając powszechny okresowy przegląd praw człowieka w Tajlandii przed Radą Praw Człowieka ONZ i wynikające z niego zalecenia, z dnia 5 października 2011 r.,
– uwzględniając oświadczenia rzecznika wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 26 listopada 2013 r. w sprawie sytuacji politycznej w Tajlandii, z dnia 13 grudnia 2013 r. i 23 stycznia 2014 r. w sprawie ostatnich wydarzeń w Tajlandii oraz z dnia 30 stycznia 2014 r. w sprawie zbliżających się wyborów,
– uwzględniając oświadczenie wydane przez delegację Unii Europejskiej w porozumieniu z szefami misji UE w Tajlandii z dnia 2 grudnia 2013 r.,
– uwzględniając konferencje prasowe rzecznika Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 26 grudnia 2013 r. i 14 stycznia 2014 r.;
– uwzględniając Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych ONZ z 1966 r.,
– uwzględniając podstawowe zasady ONZ z 1990 r. dotyczące użycia siły i broni palnej przez funkcjonariuszy porządku prawnego,
– uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w listopadzie 2013 r. rozpoczęły się demonstracje po tym, jak niższa izba parlamentu Tajlandii przyjęła ustawę o amnestii złożoną przez rządzącą partię Pheu Thai (PTP − Partia dla Tajów), obejmującą różne przestępstwa popełnione od 2004 r. przez przywódców politycznych i urzędników rządowych, w tym przez brata premier Yingluck Shinawatry, byłego premiera Thaksina Shinawatrę; mając na uwadze, że były premier znajduje się na dobrowolnym wygnaniu od 2008 r. celem uniknięcia wyroku dwóch lat więzienia w następstwie skazania go w sprawie o korupcję;
B. mając na uwadze, że w proteście przeciw proponowanej ustawie o amnestii w dniu 11 listopada 2013 r. w Bangkoku rozpoczęły się pokojowe demonstracje, na czele których stanął były wicepremier Suthep Thaugsuban, przywódca antyrządowego ugrupowania Narodowy Komitet na rzecz Demokratycznych Reform (PDRC); mając na uwadze, że protesty uliczne trwały nadal mimo odrzucenia ustawy o amnestii przez senat Tajlandii;
C. mając na uwadze, że w dniu 20 listopada 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odrzucił zaproponowaną poprawkę do konstytucji przekształcającą senat we w pełni wybieralny organ, a także odrzucił petycję opozycji o rozwiązanie partii Pheu Thai, co nasiliło antyrządowe protesty;
D. mając na uwadze, że wicepremier Suthep Thaugsuban wysunął oskarżenia, że rząd jest nielegalny, i zaproponował zastąpienie parlamentu niepochodzącą z wyborów „Radą Narodowąˮ w celu przeprowadzenia reform politycznych i instytucjonalnych;
E. mając na uwadze, że w czasie trwających kilka miesięcy zamieszek zginęło kilka osób, a setki zostały ranne, w tym Kwanchai Praipana, przywódca tajlandzkiej frakcji prorządowej, który został postrzelony i zraniony 22 stycznia 2014 r., a także Suthin Tharatin, przywódca tajlandzkiego ruchu antyrządowego, który został zastrzelony 26 stycznia 2014 r.;
F. mając na uwadze, że w dniu 21 stycznia 2014 r. premier Yingluck Shinawatra ogłosiła 60-dniowy stan wyjątkowy w stolicy, Bangkoku, i otaczających go prowincjach, w ramach którego zakazano zgromadzeń publicznych powyżej pięciu osób, zezwolono na przetrzymywanie przez nawet 30 dni w areszcie osób podejrzewanych o używanie przemocy, pozwolono na cenzurowanie informacji podburzających do przemocy oraz przyznano immunitet zwalniający od odpowiedzialności karnej agencjom rządowym i funkcjonariuszom zaangażowanym w egzekwowanie tego dekretu;
G. mając na uwadze, ze Trybunał Konstytucyjny orzekł w dniu 24 stycznia 2014 r., że wybory mogą być odroczone ze względu na zamieszki, lecz rząd postanowił zainicjować oddawanie głosów z wyprzedzeniem, począwszy od dnia 26 stycznia 2014 r.;
H. mając na uwadze, że wybory powszechne odbyły się w Tajlandii w dniu 2 lutego 2014 r., a głosowanie rozpoczęło się w dniu 26 stycznia 2014 r., mimo apeli Komisji Wyborczej o przełożenie wyborów ze względu na trwające zamieszki;
I. mając na uwadze, że główna opozycyjna partia, Partia Demokratyczna, oświadczyła, że wycofała się z wyborów zaplanowanych na 2 lutego 2014 r.;
J. mając na uwadze, że w dniu 26 stycznia 2014 r. wybory odwołano w 83 z 375 okręgów wyborczych, ponieważ antyrządowi demonstranci odcięli dostęp do lokali wyborczych, zablokowali członków komisji wyborczych i uniemożliwili wyborcom skorzystanie z prawa do głosowania;
K. mając na uwadze, że mimo niskiej frekwencji, po spotkaniu z Komisją Wyborczą w dniu 28 stycznia 2014 r. premier potwierdziła, że data wyborów przewidziana na 2 lutego 2014 r. zostanie utrzymana;
L. mając na uwadze, że wybory nie odbyły się w dziewięciu prowincjach, a demonstranci rzekomo przerywali rejestrację wyborców i blokowali wybory w częściach Bangkoku i na południu kraju, a zakłócenia dotknęły około 69 z 375 prowincji kraju i 8,75 mln głosujących;
M. mając na uwadze, że prawo w Tajlandii stanowi, iż zgromadzenie ustawodawcze nie może się ponownie ukonstytuować, dopóki 95% (lub 475 mandatów) z 500 mandatów nie zostanie obsadzonych; mając na uwadze, że z tego powodu na dotkniętych obszarach będą się musiały odbyć wybory uzupełniające;
N. mając na uwadze, ze parlament nie będzie w stanie się zgromadzić, a nowy rząd nie będzie mógł zostać utworzony, co grozi powstaniem politycznej próżni, która prawdopodobnie jeszcze przedłuży ten kryzys;
1. wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu przekształcenia się różnic politycznych i społeczno-ekonomicznych w brutalne starcia pomiędzy rządem i opozycją oraz pomiędzy demonstrantami i siłami bezpieczeństwa w Tajlandii oraz solidaryzuje się z ludnością Tajlandii, która ucierpiała w wyniku zamieszek, i ze wszystkimi rodzinami, których bliscy zginęli lub zostali ranni w ostatnich miesiącach;
2. wzywa władze Tajlandii do dogłębnego zbadania ostatnich przypadków przemocy, w wyniku których kilka osób poniosło śmierć i zostało rannych, oraz do ścigania osób za to odpowiedzialnych;
3. wzywa wszystkie strony do poszanowania praworządności i przestrzegania demokratycznych zasad; podkreśla, że wybory muszą być wolne i uczciwe i potępia destrukcyjne działania antyrządowych demonstrantów, którzy uniemożliwili wyborcom zagłosowanie w dniu 26 stycznia i 2 lutego 2014 r.;
4. wzywa władze Tajlandii do zagwarantowania ochrony wolności słowa, a także prawa do pokojowych zgromadzeń i zrzeszania się; apeluje do władz o niezwłoczne zniesienie stanu wyjątkowego, ponieważ obowiązujące prawo pozwala odpowiednio opanować obecną sytuację;
5. wzywa zarówno zwolenników rządu, jak i antyrządowych demonstrantów do powstrzymania się od jakiejkolwiek przemocy politycznej i do działania ramach w demokratycznych i konstytucyjnych struktur Tajlandii;
6. wzywa przywódców Partii Demokratycznej do umożliwienia parlamentowi, wybranemu przez obywateli Tajlandii, wypełnienia jego mandatu;
7. podkreśla fakt, że wniosek Narodowego Komitetu na rzecz Demokratycznych Reform dotyczący powołania niewybieralnej „Rady Narodowejˮ w celu zastąpienia rządu i sprawowania rządów w kraju przez okres do dwóch lat jest niedemokratyczny;
8. wzywa rząd, Komisję Wyborczą i opozycję do natychmiastowego zaangażowania się w konstruktywny dialog oraz zainicjowanie całościowego i określonego w czasie procesu reform instytucjonalnych i politycznych, które mogłyby być zatwierdzone w drodze krajowego referendum, po którym odbyłyby się ogólne, bezpieczne, wolne i uczciwe wybory;
9. przyjmuje z zadowoleniem, że Krajowa Komisja Praw Człowieka zwołała posiedzenie konsultatywne z udziałem intelektualistów, przedstawicieli ruchów społecznych, przywódców religijnych i czterech byłych premierów, Ananda Panyarachuna, Banharna Silapa-acha, Chavalita Yongchaiyudha oraz Chuana Leekpaia w celu znalezienia i przedstawienia rozwiązania pozwalającego zakończyć ten kryzys;
10. wzywa armię do zachowania neutralności i odegrania pozytywnej roli w celu zapewnienia pokojowego rozwiązania trwającego kryzysu;
11. wyraża zaniepokojenie z powodu zajęcia budynków urzędów publicznych i stacji telewizyjnych, zastraszania mediów i oskarżenia dwóch dziennikarzy z Phuket o zniesławienie;
12. przypomina, że podstawowe zasady ONZ dotyczące użycia siły i broni palnej przez funkcjonariuszy porządku prawnego stanowią, że władze muszą, na ile to możliwe, stosować środki niewymagające użycia siły, zanim odwołają się do użycia siły i broni palnej, a w każdej sytuacji, gdy legalne użycie siły i broni palnej jest nie do uniknięcia, muszą one zachować powściągliwość i działać proporcjonalnie do poziomu zagrożenia;
13. udziela wsparcia demokracji w Tajlandii, odnotowując jednocześnie doskonałe stosunki pomiędzy UE i Tajlandią oraz rolę Tajlandii jako źródła dobrobytu i stabilności w regionie; podkreśla fakt, że obecnie prowadzone są negocjacje w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy pomiędzy UE i Tajlandią oraz że zawierane dotychczas umowy o partnerstwie i współpracy wymagały zazwyczaj od obu stron potwierdzenia ich silnego przywiązania do demokratycznych zasad i praw człowieka;
14. wzywa wspólnotę międzynarodową do poczynienia wszelkich starań na rzecz powstrzymania przemocy; wzywa wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel UE do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do dokładnego monitorowania sytuacji politycznej i koordynowania działań z ASEAN i ONZ w celu wspierania dialogu oraz wzmocnienia demokracji w tym kraju;
15. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządowi i parlamentowi Tajlandii oraz sekretarzowi generalnemu ASEAN i sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.