WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie reakcji UE na wybuch epidemii gorączki krwotocznej Ebola
17.9.2014 - (2014/2842(RSP))
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy:
ECR (B8‑0107/2014)
Verts/ALE (B8‑0108/2014)
S&D (B8‑0114/2014)
ALDE (B8‑0119/2014)
PPE (B8‑0126/2014)
Davor Ivo Stier, Peter Liese, Giovanni La Via, Bogdan Brunon Wenta, Gabrielius Landsbergis, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Françoise Grossetête, Annie Schreijer-Pierik, Philippe Juvin, Cristian Dan Preda, Mariya Gabriel, Francesc Gambús, Elisabetta Gardini, Ivana Maletić w imieniu grupy PPE
Knut Fleckenstein, Kathleen Van Brempt, Norbert Neuser, Matthias Groote, Enrique Guerrero Salom, Linda McAvan, Maria Arena, Marlene Mizzi, Tonino Picula, Nicola Caputo, Christel Schaldemose, Gilles Pargneaux, Kashetu Kyenge, Liisa Jaakonsaari, Glenis Willmott, Andi Cristea, Vilija Blinkevičiūtė w imieniu grupy S&D
Nirj Deva, Jan Zahradil w imieniu grupy ECR
Charles Goerens, Gérard Deprez, Maite Pagazaurtundúa Ruiz, Louis Michel, Marietje Schaake, Javier Nart, Dita Charanzová, Catherine Bearder, Robert Rochefort, Frédérique Ries, Marielle de Sarnez, José Inácio Faria, Nathalie Griesbeck, Ramon Tremosa i Balcells, Juan Carlos Girauta Vidal, Martina Dlabajová, Petr Ježek, Fredrick Federley, Andrus Ansip, Gerben‑Jan Gerbrandy, Ivan Jakovčić, Johannes Cornelis van Baalen w imieniu grupy ALDE
Michèle Rivasi, Maria Heubuch, Keith Taylor, Bart Staes, Judith Sargentini, Jean Lambert, Claude Turmes w imieniu grupy Verts/ALE
Fabio Massimo Castaldo, Ignazio Corrao
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie reakcji UE na wybuch epidemii gorączki krwotocznej Ebola
Parlament Europejski,
– uwzględniając oświadczenie Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) o wystąpieniu sytuacji zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym z dnia 8 sierpnia 2014 r.,
– uwzględniając plan działania WHO dotyczący reakcji na gorączkę krwotoczną Ebola z dnia 28 sierpnia 2014 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych Unii Europejskiej w sprawie kryzysu związanego z wirusem Ebola w Afryce Zachodniej z dnia 15 sierpnia 2014 r.,
– uwzględniając ocenę z dnia 27 sierpnia 2014 r. przeprowadzoną przez Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób dotyczącą ryzyka związanego z wirusem Ebola,
– uwzględniając oświadczenie komisarza ds. zdrowia Tonio Borga w sprawie wybuchu epidemii gorączki krwotocznej Ebola z dnia 8 sierpnia 2014 r.,
– uwzględniając oświadczenie komisarza ds. rozwoju Andrisa Piebalgsa i komisarz ds. pomocy humanitarnej i reagowania kryzysowego Kristaliny Georgiewej w sprawie reakcji UE na epidemię gorączki krwotocznej Ebola z dnia 5 września 2014 r.,
– mając na uwadze zorganizowane przez Komisję Europejską w dniu 15 września wysokiej rangi wydarzenie mające na celu skoordynowanie reakcji na wybuch epidemii gorączki krwotocznej Ebola w Afryce Zachodniej;
– uwzględniając misję Unii Afrykańskiej (UA) „Wsparcie UA w związku z wybuchem epidemii gorączki krwotocznej Ebola w Afryce Zachodniej” (ASEOWA) ustanowioną 21 sierpnia 2014 r.,
– uwzględniając wystąpienie dr Joanne Liu, prezes międzynarodowej organizacji Lekarze bez Granic, na specjalnej konferencji ONZ na temat wirusa Ebola z dnia 2 września 2014 r.,
– uwzględniając oświadczenie wydane przez liberyjskiego ministra obrony Browniego Samukaia przed Radą Bezpieczeństwa ONZ w sprawie egzystencjalnego zagrożenia dla jego kraju w związku z wybuchem epidemii gorączki krwotocznej Ebola,
– uwzględniając posiedzenie Rady Bezpieczeństwa ONZ w dniu 18 września, którego głównym tematem jest kryzys związany z wirusem Ebola;
– uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że choroba wywoływana przez wirus Ebola (ang. EVD Ebola Virus Disease), dawniej występująca pod nazwą gorączki krwotocznej Ebola, jest poważną, często śmiertelną chorobą występującą u ludzi;
B. mając na uwadze, że odkąd dnia 22 marca 2014 r. w Gwinei oficjalnie ogłoszono wybuch epidemii gorączki krwotocznej Ebola, rozprzestrzeniła się ona na 4 inne kraje (Liberię, Nigerię, Sierra Leone i Senegal), dotknęła prawie 4 000 osób i spowodowała śmierć ponad 2 000 z nich, przy czym należy pamiętać, że istnieją niezgłoszone przypadki osób zakażonych wirusem Ebola i zmarłych w wyniku tej choroby;
C. mając na uwadze, że choroba coraz szybciej rozprzestrzenia się w regionie Afryki Zachodniej, a zupełnie niezależnie w Demokratycznej Republice Konga pojawiło się lokalne ognisko epidemii choroby wywołanej wirusem Ebola;
D. mając na uwadze, że WHO przyznała, iż zbyt nisko oszacowano rozmiary epidemii i że według szacunków liczba pacjentów może w ciągu najbliższych trzech miesięcy przekroczyć 20 000;
E. mając na uwadze, że WHO oświadczyła, iż to największa dotychczas odnotowana epidemia pod względem liczby zachorowań, ofiar śmiertelnych i zasięgu geograficznego, oraz ogłosiła ten kryzys „stanem zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym”, który wymaga skoordynowanej reakcji międzynarodowej;
F. mając na uwadze, że na obszarach dotkniętych epidemią gorączki krwotocznej Ebola żyje 4,5 mln dzieci w wieku poniżej pięciu lat oraz że kobiety (które stanowią 75% przypadków zachorowań) są w nieproporcjonalnym stopniu narażone na działanie wirusa w związku z ich rolą opiekunek;
G. mając na uwadze, że w planie działania WHO wymieniono szereg bardzo konkretnych i bezpośrednich działań mających na celu powstrzymanie rozprzestrzenienia się wirusa Ebola na całym świecie w ciągu 6–9 miesięcy, przy jednoczesnym szybkim reagowaniu na skutki jakiegokolwiek dalszego rozprzestrzenienia się wirusa na skalę międzynarodową, i że uznano potrzebę równoległego zajęcia się szerszymi społeczno-ekonomicznymi konsekwencjami epidemii;
H. mając na uwadze, że najaktywniej działające w terenie organizacje pozarządowe, takie jak Lekarze bez Granic i Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, krytykują międzynarodowe wysiłki jako skrajnie nieadekwatne, gdyż bardzo ograniczone zdolności na miejscu skutkują poważnymi brakami we wszystkich aspektach reagowania: leczeniu podtrzymującym, szkoleniu personelu medycznego, kontroli zakażeń, ustalaniu kontaktów zakaźnych, nadzorze epidemiologicznym, systemie alarmowania i systemie skierowań, edukowaniu i mobilizowaniu społeczności;
I. mając na uwadze, że Dyrekcja Generalna Komisji Europejskiej ds. Współpracy na rzecz Rozwoju (DG DEVCO) oraz DG ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności (DG ECHO) zobowiązały się do przeznaczenia 147 mln EUR z funduszy pomocy humanitarnej i rozwojowej w celu zatrzymania rozprzestrzeniania się wirusa, zapewnienia leczenia i niezbędnego sprzętu dla zakażonych osób, a także w celu zmobilizowania ekspertów ds. pomocy humanitarnej;
J. mając na uwadze, że jedynie 11,9 z obiecanych 147 mln EUR zostanie przeznaczonych konkretnie na sprostanie niektórym spośród najpilniejszych potrzeb w ramach pomocy humanitarnej;
K. mając na uwadze, że wszystkie organizacje partnerskie działające w terenie podkreślają, że w celu odizolowania i leczenia pacjentów należy pilnie zapewnić nie tylko środki finansowe, ale i zdolność operacyjną, w tym wykwalifikowane zasoby ludzkie i sprzęt logistyczny;
L. mając na uwadze, że Komisja monitoruje sytuację za pośrednictwem swojego Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego (ERCC), które powinno służyć za platformę koordynacji pomocy UE;
M. mając na uwadze, że eksperci UE ds. pomocy humanitarnej zostali wysłani do Afryki Zachodniej w celu monitorowania sytuacji i współpracy z organizacjami partnerskimi i władzami lokalnymi;
N. mając na uwadze, że państwa członkowskie UE są zdolne do zmobilizowania zespołów natychmiastowego reagowania w celu prowadzenia wczesnej diagnostyki, izolowania (w sytuacji podejrzenia zakażenia wirusem i w potwierdzonych przypadkach zakażenia na różnych oddziałach), monitorowania osób mających kontakt z chorymi oraz ustalania łańcuchów przenoszenia się wirusa, działań w zakresie pochówku, edukowania i lokalnego wsparcia;
O. mając na uwadze, że w krajach dotkniętych epidemią już obecnie panuje niedobór żywności i czystej wody oraz przeżywają one zapaść gospodarczą z powodu przerwania ciągłości wymiany handlowej, komercyjnych przewozów lotniczych i zaprzestania zbiorów plonów, które nastąpiły w związku z wybuchem epidemii, co prowadzi do niepokojów społecznych, ucieczki ludności z tych obszarów, chaosu, zagrożeń porządku publicznego i dalszego rozprzestrzeniania się wirusa;
P. mając na uwadze, że wybuch epidemii obnażył poważne niedoskonałości systemów opieki zdrowotnej w dotkniętych nią krajach oraz ujawnił pilną potrzebę wsparcia w celu ich usprawnienia;
1. ubolewa z powodu ofiar śmiertelnych w regionach dotkniętych epidemią gorączki krwotocznej Ebola i przekazuje rządom państw i osobom dotkniętym wybuchem epidemii szczere kondolencje;
2. uważa, że społeczność międzynarodowa musi odegrać większą rolę, podczas gdy kraje afrykańskie muszą również wziąć na siebie część odpowiedzialności, ponieważ wybuch epidemii stanowi zagrożenie bezpieczeństwa o zasięgu globalnym i jest problemem nie tylko Afryki Zachodniej, lecz również problemem o skali światowej;
3. wzywa Komisję do nasilenia starań i koordynowania działań wraz z Narodami Zjednoczonymi w celu walki z epidemią gorączki krwotocznej Ebola; zwraca się do Rady Bezpieczeństwa ONZ, aby wraz z dotkniętymi epidemią państwami partnerskimi zbadała możliwość wykorzystania aktywów obrony wojskowej i cywilnej pod zwierzchnictwem Sekretarza Generalnego i przy koordynacji ze strony Biura ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej;
4. z zadowoleniem przyjmuje oraz popiera trwające obecnie wysiłki prowadzące do zwiększenia przez Komisję Europejską wkładu finansowego w formie pomocy humanitarnej i rozwojowej w odpowiedzi na kryzys, a zwłaszcza jej wsparcie dla misji Unii Afrykańskiej ASEOWA;
5. gratuluje organizacjom partnerskim działań przeprowadzonych w terenie, pomimo wiążących się z nimi wyzwań, oraz z wielkim zadowoleniem przyjmuje wniesiony przez te organizacje ogromny wkład i ich pomoc w dążeniu do opanowania epidemii;
6. przypomina państwom członkowskim, że pomoc finansowa dostarczana krajom dotkniętym epidemią nie powinna być świadczona kosztem długoterminowej pomocy rozwojowej, lecz raczej ją uzupełniać;
7. ubolewa nad tym, że wspólnota międzynarodowa nie doceniła powagi kryzysu, oraz nad zwłoką w opracowaniu odpowiedniej skoordynowanej strategii;
8. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania podjęte przez państwa członkowskie podczas zorganizowanego przez Komisję Europejską w dniu 15 września wysokiej rangi wydarzenia oraz nalega na Radę Unii Europejskiej, by odbyła posiedzenie ministerialne w celu ustalenia planu działania w sytuacji zagrożenia, tak by uruchomić wsparcie medyczne oraz ustalić i zapewnić koordynowaną przez Komisję pomoc humanitarną ze strony państw członkowskich;
9. wzywa Komisję do sporządzenia oceny zapotrzebowania i planów dostosowanych do potrzeb poszczególnych krajów, aby określić i skoordynować zapotrzebowanie i rozdysponowanie pomocy w postaci wykwalifikowanego personelu medycznego, ruchomych laboratoriów, sprzętu laboratoryjnego, odzieży ochronnej i placówek leczniczych z oddziałami zamkniętymi;
10. wzywa państwa członkowskie do skoordynowania przewozów lotniczych i ustanowienia mostów powietrznych do celów przewozu personelu medycznego i sprzętu do krajów dotkniętych epidemią i całego regionu, a w razie potrzeby do celów medycznej ewakuacji;
11. podkreśla potrzebę zacieśnienia współpracy naukowej i zwiększenia wsparcia technologicznego w dziedzinach związanych z epidemią z myślą o stworzeniu infrastruktury klinicznej, epidemiologicznej i diagnostycznej, w tym zrównoważonej infrastruktury i nadzoru, oraz w celu położenia szczególnego nacisku na zaangażowanie miejscowego personelu, w tym szkolenie;
12. wzywa Komisję do utrzymywania, za pośrednictwem Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego, bliskich kontaktów z Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, WHO i z państwami członkowskimi za pomocą Komitetu ds. Bezpieczeństwa Zdrowia;
13. wzywa Komisję do wdrożenia systemów kontroli w celu dopilnowania, by cały budżet przeznaczony na powstrzymanie epidemii gorączki krwotocznej Ebola został faktycznie wykorzystany na walkę z epidemią w krajach, gdzie występuje wirus, a nie do innych celów;
14. uważa plan działania WHO dotyczący reakcji na gorączkę krwotoczną Ebola za podstawę priorytetowych działań, a zwłaszcza zróżnicowanej reakcji w krajach, w których wirus rozlegle się rozprzestrzenia, gdzie odnotowuje się początkowe przypadki zachorowań oraz w sąsiednich krajach, które muszą pozostawać w podwyższonej gotowości;
15. z zadowoleniem przyjmuje dyskusje na temat sposobu, w jaki działania ONZ na rzecz utrzymywania pokoju mogą – dzięki odpowiednim szkoleniom – stanowić dodatkowe wsparcie w walce z wirusem Ebola w regionie;
16. wzywa Radę i Komisję do wsparcia Unii Afrykańskiej i zachęcenia jej do stworzenia całościowego planu działania, gdyż sytuacja pogarsza się stale i w szybkim tempie oraz ma negatywny wpływ na gospodarkę i porządek publiczny w krajach dotkniętych epidemią, ponieważ kryzys związany z epidemią stał się złożony, ze wszystkimi swymi implikacjami politycznymi, w zakresie bezpieczeństwa, gospodarczymi oraz społecznymi, które dla tego regionu będą miały następstwa znacznie wykraczające poza obecną sytuację kryzysową w zakresie zdrowia;
17. podkreśla, że systemy opieki zdrowotnej nie są w stanie same przezwyciężyć obecnego kryzysu, lecz że aby zaradzić poważnym niedociągnięciom we wszystkich służbach o podstawowym znaczeniu, konieczne jest wspólne podejście obejmujące różne sektory (opiekę zdrowotną, edukację i szkolenie, warunki sanitarne, pomoc żywnościową);
18. uważa, że należy włączyć lokalny personel medyczny w opiekę medyczną nad dotkniętą chorobą ludnością oraz że powinien on był łącznikiem między tą ludnością a międzynarodowym personelem medycznym;
19. w celu zwiększania znajomości symptomów i środków profilaktycznych wzywa do przekazywania wiedzy i informacji, tak aby sprzyjać budowaniu zaufania i współpracy ze strony ludności w odniesieniu do środków przeciwdziałania gorączce krwotocznej Ebola, gdyż działania informacyjne stanowią ważny aspekt walki z epidemią wywołaną wirusem Ebola;
20. podkreśla, że walka z wirusem Ebola nie może prowadzić do stygmatyzacji przez wspólnoty lub kraje pacjentów, którzy przezwyciężyli chorobę;
21. wzywa państwa członkowskie do prowadzenia skrupulatnej kontroli zakażeń oraz do wyczerpującego informowania ogółu społeczeństwa o zagrożeniach we współpracy z Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób;
22. wzywa państwa członkowskie i Komisję do koordynowania i wzmożenia naukowych badań medycznych oraz produkcji skutecznych leków i szczepionek przeciwko gorączce krwotocznej Ebola, a także do dążenia do postępów w prowadzeniu niezbędnych testów klinicznych istniejących już potencjalnych sposobów leczenia;
23. domaga się również wyraźnego rozróżnienia między testami nad szczepionką przeciw wirusowi Ebola a leczeniem oferowanym pacjentom zakażonym tym wirusem; domaga się, aby badania kliniczne nad szczepionką przeciwko gorączce krwotocznej Ebola prowadzone były według stosownych obowiązujących wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia;
24. zwraca się do swojej Komisji Rozwoju o wydanie pogłębionych zaleceń dotyczących złagodzenia długoterminowych skutków epidemii oraz usprawnienia systemów opieki zdrowotnej w krajach nią dotkniętych w celu uniknięcia podobnych sytuacji;
25. zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządom i parlamentom państw Unii Afrykańskiej, Sekretarzowi Generalnemu ONZ oraz Światowej Organizacji Zdrowia.