WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie Iraku: porywanie kobiet i znęcanie się nad nimi
26.11.2014 - (2014/2971(RSP))
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy:
ECR (B8‑0295/2014)
EFDD (B8‑0297/2014)
Verts/ALE (B8‑0299/2014)
S&D (B8‑0301/2014)
ALDE (B8‑0303/2014)
PPE (B8‑0308/2014)
Cristian Dan Preda, Tunne Kelam, Elmar Brok, Giovanni La Via, Michèle Alliot-Marie, Pavel Svoboda, Philippe Juvin, Jarosław Wałęsa, Mariya Gabriel, David McAllister, Lorenzo Cesa, Franck Proust, Petri Sarvamaa, Andrej Plenković, Bogdan Brunon Wenta, Monica Macovei, Dubravka Šuica, Jaromír Štětina, Eduard Kukan, Jeroen Lenaers, Seán Kelly, Jiří Pospíšil, Csaba Sógor, Gabrielius Landsbergis, Davor Ivo Stier, Marijana Petir, Tomáš Zdechovský, Barbara Matera, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Stanislav Polčák, Lara Comi, Massimiliano Salini, Ivana Maletić w imieniu grupy PPE
Josef Weidenholzer, Victor Boştinaru, Richard Howitt, Elena Valenciano Martínez-Orozco, Ana Gomes, Vilija Blinkevičiūtė, Nicola Caputo, Silvia Costa, Krystyna Łybacka, Goffredo Maria Bettini, Edouard Martin, Demetris Papadakis, Liisa Jaakonsaari, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Andi Cristea, Miroslav Poche, Miriam Dalli, Pier Antonio Panzeri, Marc Tarabella, Doru-Claudian Frunzulică, Eva Kaili w imieniu grupy S&D
Charles Tannock, Mark Demesmaeker, David Campbell Bannerman, Ruža Tomašić, Jana Žitňanská, Geoffrey Van Orden, Ryszard Czarnecki w imieniu grupy ECR
Gérard Deprez, Marielle de Sarnez, Juan Carlos Girauta Vidal, Fernando Maura Barandiarán, Pavel Telička, Beatriz Becerra Basterrechea, Izaskun Bilbao Barandica, Marietje Schaake, Louis Michel, Petr Ježek, Ivo Vajgl, Johannes Cornelis van Baalen, Dita Charanzová, Jozo Radoš, Javier Nart, Antanas Guoga, Urmas Paet, Ivan Jakovčić w imieniu grupy ALDE
Alyn Smith, Barbara Lochbihler, Michel Reimon, Jean Lambert, Bodil Ceballos, Ernest Urtasun, Jordi Sebastià, Judith Sargentini, Ulrike Lunacek, Heidi Hautala, Reinhard Bütikofer, Davor Škrlec w imieniu grupy Verts/ALE
Fabio Massimo Castaldo, Ignazio Corrao w imieniu grupy EFDD
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Iraku: porywanie kobiet i znęcanie się nad nimi
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iraku,
– uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 20 października 2014 r. w sprawie kryzysu zwianego z powołaniem Państwa Islamskiego/Daesh w Syrii i w Iraku,
– uwzględniając rezolucję S-22/1 Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 1 września 2014 r. w sprawie stanu przestrzegania praw człowieka w Iraku w świetle nadużyć popełnianych przez tzw. Islamskie Państwo w Iraku i Lewancie i powiązane z nim ugrupowania,
– uwzględniając raport niezależnej międzynarodowej komisji śledczej ONZ w sprawie Syryjskiej Republiki Arabskiej zatytułowany „Rządy terroru: życie po groźbą Państwa Islamskiego w Syrii” („Rule of Terror: Living under ISIS in Syria”) z dnia 14 listopada 2014 r.,
– uwzględniając Umowę o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Iraku z drugiej strony, a także uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy między UE i Irakiem[1],
– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2106 (2013) z dnia 24 czerwca 2013 r. w sprawie zapobiegania przemocy seksualnej podczas konfliktu zbrojnego i po jego zakończeniu,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., którego stroną jest Irak,
– uwzględniając konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW), której Irak jest sygnatariuszem, oraz rezolucję nr 1325 Rady Bezpieczeństwa ONZ (2000),
– uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że tzw. Państwo Islamskie (ISIS) dopuściło się licznych aktów okrucieństwa zaliczanych do zbrodni przeciwko ludzkości i obejmujących masowe zabójstwa, egzekucje z rozkazu samozwańczych sądów ISIS, narzucanie surowej interpretacji prawa szariatu, przemoc seksualną wobec kobiet i dzieci, niewolnictwo, gwałt, przymusowe małżeństwa, handel ludźmi, wysiedlenia i uprowadzenia, które spowodowały katastrofalny kryzys humanitarny i wysiedlenie znacznej liczby osób z terenów znajdujących się pod kontrolą Państwa Islamskiego;
B. mając na uwadze, że członkowie mniejszości etnicznych i religijnych, a w szczególności chrześcijanie, jazydzi, Turkmeni, Szabakowie, jarsenici, Sabejczycy i szyici, a także wielu Arabów i sunnitów, stali się celem ataków Państwa Islamskiego w Mosulu i okolicach, w tym w Sindżar i Tal Afar;
C. mając na uwadze, że Human Rights Watch szacuje, że 3 133 jazydów zostało porwanych i zabitych przez Państwo Islamskie lub zaginęło od czasu ataków przeprowadzonych przez Państwo Islamskie na początku sierpnia; mając na uwadze, że lista ta obejmuje 2 305 osób, które uważa się za porwane, z czego 412 to dzieci; mając na uwadze, że Państwo Islamskie prowadzi indoktrynację porwanych jazydzkich dzieci;
D. mając na uwadze, że w październiku 2014 r. badacze ONZ stwierdzili, że szacunkowo od 5 000 do 7 000 kobiet było przetrzymywanych w prowizorycznych aresztach, z których zostały zabrane i sprzedane do niewoli lub przekazane dżihadystom jako konkubiny; mając na uwadze, że podejrzewa się, że w samym mieście Tal Afar przetrzymywanych jest około 3500 kobiet i dzieci w pięciu aresztach;
E. mając na uwadze, że Państwo Islamskie i inni islamscy ekstremiści w Iraku i Syrii spowodowali, iż fale uchodźców napływają do obozów dla uchodźców w Turcji, Libanie i Jordanii, w których w szczególności kobiety i dziewczęta żyją w trudnych warunkach humanitarnych i są wyjątkowo narażone na molestowanie, przemoc seksualną, przymusowe małżeństwa i inne nadużycia;
F. mając na uwadze, że ponadnarodowy charakter Państwa Islamskiego i powiązanych ugrupowań terrorystycznych stanowi problem globalny;
G. mając na uwadze, że Agencja ONZ ds. Uchodźców (UNHCR) jest głęboko zaniepokojona tym, czy wspólnota międzynarodowa zdoła zaspokoić pilne potrzeby związane z nadchodzącą zimą w Iraku, w szczególności w przypadku osób niedawno przesiedlonych;
H. mając na uwadze, że jedność, suwerenność i integralność terytorialna Iraku są zasadniczymi elementami stabilności i rozwoju gospodarczego tego kraju oraz całego regionu;
1. potępia w najostrzejszych słowach systematyczne łamanie praw człowieka i nadużycia oraz przypadki naruszenia międzynarodowego prawa humanitarnego wynikające z czynów popełnianych przez Państwo Islamskie i powiązane z nim grupy terrorystyczne zaliczanych do zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości; zdecydowanie potępia w szczególności wszelkie rodzaje przemocy wobec osób z uwagi na ich przynależność religijną i etniczną oraz przemoc wobec kobiet i dzieci;
2. stanowczo potępia liczne akty okrucieństwa popełniane przez Państwo Islamskie skierowane szczególnie przeciwko kobietom zaliczane do zbrodni przeciwko ludzkości, takie jak porwania, gwałty i inne formy przemocy seksualnej, niewolnictwa oraz przymusowych małżeństw i nawróceń; podkreśla potrzebę pociągnięcia do odpowiedzialności osób odpowiedzialnych za tego rodzaju przypadki łamania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego;
3. podkreśla, że należy bezzwłocznie połączyć dzieci z ich rodzinami, położyć kres wymuszonym małżeństwom, a wszystkie więzione przez Państwo Islamskie osoby cywilne, w szczególności kobiety, bezzwłocznie uwolnić;
4. wzywa rząd Iraku do ratyfikowania statutu rzymskiego ustanawiającego Międzynarodowy Trybunał Karny (MTK), aby umożliwić temu trybunałowi ściganie winnych zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych przez Państwo Islamskie;
5. wzywa rząd Iraku do wspierania i ochrony praw człowieka dzięki zaangażowaniu wszystkich części irackiego społeczeństwa w duchu jedności narodowej i pojednania oraz poszanowaniu praw człowieka i międzynarodowych praw humanitarnych w ramach działań zmierzających do konfrontacji z Państwem Islamskim; ofiaruje wsparcie dla rządu w budowaniu sprawiedliwszego, sprzyjającego integracji społeczeństwa, w którym promuje się i chroni prawa kobiet;
6. z zadowoleniem przyjmuje starania wspólnoty międzynarodowej, w szczególności USA, mające na celu wsparcie krajowych i lokalnych władz irackich w walce z Państwem Islamskim, powstrzymanie jego ekspansji oraz zapewnienie dostępu do pomocy humanitarnej; wspiera światową koalicję zawiązaną przeciwko Państwu Islamskiemu oraz jej wysiłki w celu jego zwalczania, w tym poprzez działania wojskowe; apeluje do wspólnoty międzynarodowej o udzielenie w okresie zimy koniecznego, ratującego życie wsparcia mieszkańcom Iraku, w tym rodzinom jazydów, które nadal przebywają w górach Sindżar, gdzie bronią swoich świątyń przed atakami Państwa Islamskiego;
7. wzywa wszystkie podmioty regionalne, aby uczyniły wszystko, co leży w ich mocy, by powstrzymać wszelką działalność prowadzoną przez podmioty urzędowe lub prywatne mającą na celu propagowanie i rozprzestrzenianie słowem i czynem skrajnej ideologii islamistycznej; wzywa wspólnotę międzynarodową, zwłaszcza UE, do ułatwiania regionalnego dialogu na temat problemów, przed jakimi stoi Bliski Wschód, oraz do włączenia doń wszystkich ważnych stron, w szczególności Iranu i Arabii Saudyjskiej;
8. apeluje do ONZ, w szczególności do Specjalnej Sprawozdawczyni ds. Przemocy wobec Kobiet Rashidy Manjoo, aby zrobiła co w jej mocy, by odnaleźć ofiary, wszcząć dochodzenia i ustalić fakty oraz okoliczności nadużyć i przemocy wobec dziewcząt i kobiet popełnionych przez Państwo Islamskie i związane z nim grupy terrorystyczne w Iraku i Syrii, tak aby uniknąć bezkarności i zagwarantować pełną odpowiedzialność za popełnione czyny; popiera działania specjalnej przedstawiciel ONZ ds. przemocy seksualnej w czasie konfliktu Zainab Hawy Bangury;
9. wzywa międzynarodowe agencje humanitarne pracujące w Iraku, w tym agencje ONZ, do zwiększenia dostępności usług medycznych i psychologicznych dla przesiedleńców, którzy uciekli przed Państwem Islamskim, z poświęceniem szczególnej uwagi potrzebom ofiar przemocy seksualnej i dzieci;
10. ponownie wzywa Komisję, Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i państwa członkowskie do podjęcia szczególnych działań z myślą o sytuacji kobiet w Iraku, do zagwarantowania im wolności i przestrzegania ich najbardziej podstawowych praw, a także do przyjęcia środków mających zapobiegać wykorzystywaniu kobiet i dzieci oraz nadużyciom i przemocy wobec nich; jest szczególnie zaniepokojony nasileniem się wszelkich rodzajów przemocy w stosunku do kobiet jazydzkich, które są więzione, gwałcone, wykorzystywane seksualnie i sprzedawane przez członków Państwa Islamskiego; wzywa w szczególności państwa członkowskie do opracowania polityki w taki sposób, aby odpowiedzieć na potrzeby ofiar oraz ustanowić mechanizm pozwalający kobietom po ciężkich przejściach z Syrii i Iraku, w szczególności kobietom jazydzkim, na otrzymanie pomocy psychologicznej dla ofiar stresu pourazowego, odpowiedniej do ich potrzeb;
11. jest przekonany, że bezzwłocznej pomocy i ochronie humanitarnej powinny towarzyszyć długoterminowe strategie wspierające prawa społecznoekonomiczne i środki utrzymania dla powracających, uchodźców wewnętrznych i kobiet uchodźców, bardziej zdecydowane przywództwo i udział, w celu umożliwienia im wyboru trwałych rozwiązań odpowiadających ich potrzebom; uważa, że istnieje potrzeba zajęcia się konkretnym ryzykiem i szczególnymi potrzebami poszczególnych grup kobiet, które padły ofiarą różnych powiązanych wzajemnie form dyskryminacji;
12. potępia fakt, że wraz z ekspansją Państwa Islamskiego, akty przemocy oraz morderstwa, których ofiarami padli Irakijczycy będący LGBT, spotykają się z całkowitą bezkarnością; zauważa, że chociaż Irakijczycy będący LGBT nie są jedyną grupą narażoną na ryzyko w sytuacji trwającego kryzysu i konfliktu, znajdują się oni w wyjątkowo niepewnej sytuacji, biorąc pod uwagę ograniczone wsparcie rodzinne i społeczne oraz niską ochronę rządową; zauważa, że Irakijczycy będący LGBT są nadal marginalizowani oraz w sytuacji zagrożenia w społecznościach uchodźców i w niektórych społecznościach przyjmujących; wzywa rząd Iraku do zapewnienia ochrony Irakijczykom będącym LGBT;
13. wyraża ubolewanie, że po latach dyktatury i konfliktu, sytuacja irackich kobiet znacznie się pogorszyła; wzywa do promowania i wdrożenia rezolucji nr 1325 (2000) Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, aby zagwarantować udział kobiet w rozstrzygnięciu konfliktu i budowie demokracji; twierdzi z mocą, że bez udziału kobiet w procesie decyzyjnym niemożliwa jest prawdziwa ochrona ani prawdziwe bezpieczeństwo kobiet w Iraku;
14. wzywa do podjęcia wspólnych międzynarodowych wysiłków, w bliskiej współpracy z krajami, organizacjami i społecznościami muzułmańskimi, na rzecz obalenia radykalnej salafickiej/wahhabickiej ideologii, która jest podporą dla działań Państwa Islamskiego oraz powiązanych z nim grup terrorystycznych i stoi u podstaw takich działań, oraz jest rosnącym zagrożeniem dla bezpieczeństwa państw członkowskich; wzywa ESDZ i państwa członkowskie, aby w rozmowach z krajami Zatoki Perskiej wyraziły poważne obawy dotyczące trwającej indoktrynacji salafickiej/wahhabickiej w wielu krajach zamieszkiwanych w większości przez ludność muzułmańską i w społecznościach muzułmańskich na całym świecie, prowadzonej przez podmioty z tych krajów;
15. wzywa swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, specjalnemu przedstawicielowi UE do spraw praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i Izbie Reprezentantów Iraku, regionalnemu rządowi Kurdystanu, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.
- [1] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0022.