Wspólny projekt rezolucji - RC-B8-1003/2015Wspólny projekt rezolucji
RC-B8-1003/2015

WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie masowych przesiedleń dzieci w Nigerii w wyniku ataków Boko Haram

7.10.2015 - (2015/2876(RSP))

złożony zgodnie z art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy:
ECR (B8‑1003/2015)
ALDE (B8‑1020/2015)
EFDD (B8‑1023/2015)
S&D (B8‑1024/2015)
Verts/ALE (B8‑1027/2015)
PPE (B8‑1029/2015)
GUE/NGL (B8‑1031/2015)

Cristian Dan Preda, Santiago Fisas Ayxelà, Elmar Brok, Jeroen Lenaers, Tunne Kelam, David McAllister, Patricija Šulin, Jarosław Wałęsa, Eduard Kukan, Bogdan Brunon Wenta, Csaba Sógor, Francesc Gambús, Maurice Ponga, Lorenzo Cesa, Jiří Pospíšil, Davor Ivo Stier, Stanislav Polčák, Barbara Kudrycka, Tomáš Zdechovský, Therese Comodini Cachia, Giovanni La Via, Monica Macovei, Andrej Plenković, Marijana Petir, Claude Rolin, Ivan Štefanec, Pavel Svoboda, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Anna Záborská, Michaela Šojdrová, Jaromír Štětina, Adam Szejnfeld, Ramona Nicole Mănescu, Lara Comi, Mariya Gabriel, László Tőkés, Krzysztof Hetman, Kinga Gál, Inese Vaidere, Anna Maria Corazza Bildt, Elisabetta Gardini, Thomas Mann, Barbara Matera, Dubravka Šuica, Ivana Maletić w imieniu grupy PPE
Josef Weidenholzer, Eric Andrieu, Nikos Androulakis, Maria Arena, Zigmantas Balčytis, Hugues Bayet, Brando Benifei, Goffredo Maria Bettini, José Blanco López, Vilija Blinkevičiūtė, Simona Bonafè, Biljana Borzan, Victor Boştinaru, Paul Brannen, Nicola Caputo, Andi Cristea, Viorica Dăncilă, Nicola Danti, Paolo De Castro, Isabella De Monte, Jonás Fernández, Monika Flašíková Beňová, Doru-Claudian Frunzulică, Eider Gardiazabal Rubial, Enrico Gasbarra, Elena Gentile, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Neena Gill, Ana Gomes, Maria Grapini, Theresa Griffin, Enrique Guerrero Salom, Richard Howitt, Cătălin Sorin Ivan, Liisa Jaakonsaari, Afzal Khan, Jude Kirton-Darling, Jeppe Kofod, Miapetra Kumpula-Natri, Javi López, Juan Fernando López Aguilar, Krystyna Łybacka, Andrejs Mamikins, David Martin, Luigi Morgano, Alessia Maria Mosca, Victor Negrescu, Momchil Nekov, Norbert Neuser, Péter Niedermüller, Pier Antonio Panzeri, Demetris Papadakis, Vincent Peillon, Tonino Picula, Miroslav Poche, Liliana Rodrigues, Inmaculada Rodríguez-Piñero Fernández, Siôn Simon, Renato Soru, Tibor Szanyi, Claudia Tapardel, Marc Tarabella, Patrizia Toia, Elena Valenciano, Julie Ward w imieniu grupy S&D
Charles Tannock, Mark Demesmaeker w imieniu grupy ECR
Maite Pagazaurtundúa Ruiz, Beatriz Becerra Basterrechea, Petras Auštrevičius, Izaskun Bilbao Barandica, Dita Charanzová, Martina Dlabajová, Juan Carlos Girauta Vidal, Ilhan Kyuchyuk, Urmas Paet, Frédérique Ries, Marietje Schaake, Pavel Telička, Ramon Tremosa i Balcells, Ivo Vajgl, Filiz Hyusmenova, Nathalie Griesbeck, Nedzhmi Ali, Philippe De Backer, Marielle de Sarnez, Gérard Deprez, Fredrick Federley, Ivan Jakovčić, Kaja Kallas, Alexander Graf Lambsdorff, Louis Michel, Javier Nart, Jozo Radoš, Johannes Cornelis van Baalen, Hilde Vautmans, Cecilia Wikström, Marian Harkin, Valentinas Mazuronis, Petr Ježek w imieniu grupy ALDE
Lola Sánchez Caldentey, Patrick Le Hyaric, Younous Omarjee w imieniu grupy GUE/NGL
Maria Heubuch, Heidi Hautala, Judith Sargentini, Igor Šoltes, Bronis Ropė, Bodil Valero w imieniu grupy Verts/ALE
Ignazio Corrao, Fabio Massimo Castaldo, Laura Agea, Piernicola Pedicini, Laura Ferrara, Rolandas Paksas w imieniu grupy EFDD

Procedura : 2015/2876(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
RC-B8-1003/2015
Teksty złożone :
RC-B8-1003/2015
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie masowych przesiedleń dzieci w Nigerii w wyniku ataków Boko Haram

(2015/2876(RSP))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Nigerii, szczególnie rezolucje z dnia 16 lipca 2014 r.[1] oraz z dnia 30 kwietnia 2015 r.[2],

–  uwzględniając wcześniejsze oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini, w tym oświadczenia z dnia 8 stycznia, 19 stycznia, 31 marca, 14 i 15 kwietnia oraz 3 lipca 2015 r.,

–  uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ, wydane w dniu 28 lipca 2015 r.,

–  uwzględniając przemówienie prezydenta Muhammadu Buhariego na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w dniu 28 września 2015 r. oraz na szczycie ONZ poświęconym walce z terroryzmem,

–  uwzględniając umowę z Kotonu,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, przyjętą dnia 31 października 2000 r.,

–  uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych (ONZ) o prawach dziecka oraz Kartę praw i dobra dziecka (z 1990 r.) Organizacji Jedności Afrykańskiej,

–  uwzględniając ustawę o prawach dziecka z 2003 r. podpisaną przez rząd federalny Nigerii,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając konwencję Unii Afrykańskiej w sprawie zapobiegania terroryzmowi i walki z terroryzmem ratyfikowaną przez Nigerię w dniu 16 maja 2003 r., a także protokół dodatkowy ratyfikowany przez Nigerię w dniu 22 grudnia 2008 r.,

–  uwzględniając Europejski Nadzwyczajny Fundusz Powierniczy na rzecz stabilności i eliminacji podstawowych przyczyn nieuregulowanej migracji i wysiedleń osób w Afryce,

–  uwzględniając sprawozdanie wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka w sprawie naruszeń i nadużyć popełnianych przez Boko Haram oraz wpływu na prawa człowieka w dotkniętych krajach z dnia 29 września 2015 r.; uwzględniając oświadczenia wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka dotyczące możliwości oskarżenia członków Boko Haram o zbrodnie wojenne,

–  uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Nigeria, najludniejszy kraj i największa gospodarka w Afryce, zróżnicowany etnicznie i charakteryzujący się podziałami regionalnymi i religijnymi, a także podziałem na Północ i Południe, o poważnych nierównościach gospodarczych i społecznych, stał się od 2009 r. polem bitwy islamskiego ugrupowania terrorystycznego Boko Haram, które złożyło przysięgę wierności Daisz; mając na uwadze, że to ugrupowanie terrorystyczne staje się coraz większym zagrożeniem dla stabilności Nigerii i regionu Afryki Zachodniej; mając na uwadze, że nigeryjskie siły bezpieczeństwa często używały nadmiernej siły i dopuszczały się nadużyć podczas operacji wojskowych w celu zwalczenia rebelii;

B.  mając na uwadze, że co najmniej 1 600 osób cywilnych zostało zabitych przez Boko Haram w ostatnich czterech miesiącach, co zwiększyło liczbę zabitych osób cywilnych do co najmniej 3500 w samym tylko 2015 r.;

C.  mając na uwadze, że od czasu wybuchu rebelii Boko Haram ataki tego ugrupowania skierowane przeciw uczennicom i uczniom w tym regionie pozbawiły dzieci dostępu do edukacji, a liczba 10,5 mln dzieci w wieku szkolnym w Nigerii nieuczęszczających do szkół stanowi według danych UNESCO największą liczbę na świecie; mając na uwadze, że tak jak Al-Szabab w Somali, Al-Kaida Islamskiego Maghrebu i Ansar Dine w północnym Mali oraz talibowie w Afganistanie i Pakistanie, Boko Haram atakuje dzieci i kobiety, które zdobywają wykształcenie;

D.  mając na uwadze, że pomimo postępów nigeryjskich i regionalnych sił zbrojnych, nasilające się ataki i samobójcze zamachy bombowe – wykraczające poza granice, do sąsiednich krajów – zagrażają stabilności i bytowi milionów ludzi w całym regionie; mając na uwadze, że w największym stopniu zagrożone są dzieci, ze względu na pogarszającą się sytuację humanitarną i pogłębiający się brak bezpieczeństwa żywnościowego, połączony ze słabym dostępem do edukacji, bezpiecznej wody pitnej i usług zdrowotnych;

E.  mając na uwadze, że według szacunków ONZ w stanach Borno, Yobe i Adamawa z powodu przemocy liczba osób przesiedlonych wewnątrz kraju drastycznie wzrosła do 2,1 mln, a według Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji 58% tych osób to dzieci; mając na uwadze, że ponad 3 mln osób zostało dotkniętych rebelią, a 5,5 mln w Basenie Jeziora Czad potrzebuje pomocy humanitarnej;

F.  mając na uwadze, że Nigerii udało się przeprowadzić w większości pokojowe wybory prezydenckie i na stanowiska gubernatorów, pomimo gróźb ze strony Boko Haram zapowiadającego zakłócenie przebiegu wyborów; mając na uwadze, że Nigeria i sąsiadujące z nią kraje utworzyły wielonarodową wspólną grupę zadaniową (MNJTF) w dniu 11 czerwca 2015 r. w Abudży, zgodnie z decyzjami podjętymi w Niamey w styczniu 2015 r. w sprawie walki z Boko Haram;

G.  mając na uwadze, że od 2009 r. Boko Haram uprowadziło w Nigerii ponad 2000 kobiet i dziewcząt, w tym 276 uczennic z Chibok w północno-wschodniej części kraju w dniu 14 kwietnia 2014 r.; czyn ten zaszokował cały świat i uruchomił międzynarodową kampanię („Uwolnić nasze dziewczęta”) w celu ich uratowania; mając na uwadze, że prawie półtora roku później ponad 200 dziewcząt uprowadzonych w trakcie tego incydentu wciąż nie zostało odnalezionych;

H.  mając na uwadze, że od tego czasu o wiele więcej dzieci zaginęło, zostało uprowadzonych lub zwerbowanych do służby jako bojownicy lub pracownicy domowi, a dziewczęta są gwałcone i zmuszane do małżeństwa lub zmuszane do przechodzenia na islam; mając na uwadze, że od kwietnia 2015 r. około 300 innych dziewcząt zostało uratowanych przez nigeryjskie siły zbrojne z siedzib terrorystów, a około 60 innych dziewcząt, którym udało się uciec z rąk porywaczy w innych miejscach, zrelacjonowało Human Rights Watch swe życie w niewoli jako codzienne pasmo przemocy i terroru, a także fizycznego i psychicznego znęcania się; mając na uwadze, że wedle specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. dzieci w konfliktach zbrojnych, konflikt zbrojny na północnym wschodzie Nigerii był w zeszłym roku jednym z najbardziej śmiercionośnych dla dzieci, charakteryzującym się zabójstwami, coraz większym werbunkiem i wykorzystywaniem dzieci, niezliczonymi uprowadzeniami oraz przemocą seksualną wobec dziewcząt; mając na uwadze, iż UNICEF twierdzi, że ponad 23 000 dzieci zostało oddzielonych od rodziców i zmuszonych do opuszczenia domu w wyniku przemocy, ratując swe życie dzięki ucieczce wewnątrz Nigerii lub przekraczając granicę z Kamerunem, Czadem lub Nigrem;

I.  mając na uwadze, że większość dzieci żyjących w obozach dla osób wewnętrznie przesiedlonych i uchodźców straciła jedno lub obydwoje rodziców (którzy zostali zabici lub zaginęli), a także rodzeństwo i innych krewnych; mając na uwadze, że chociaż w obozach działa wiele krajowych i międzynarodowych organizacji humanitarnych, dostęp wielu tych dzieci do podstawowych praw – w tym odżywiania, schronienia (przepełnionego i o złych warunkach sanitarnych), opieki zdrowotnej i edukacji – pozostaje na rozpaczliwie niskim poziomie;

J.  mając na uwadze, że co najmniej 208 000 dzieci jest pozbawionych dostępu do edukacji, a 83 000 nie ma dostępu do bezpiecznej wody w tym podregionie (Nigeria, Kamerun, Czad i Niger), zaś 23 000 dzieci w północno-wschodniej Nigerii zostały oddzielone od swoich rodzin;

K.  mając na uwadze, że liczba ataków Boko Haram wzrosła zarówno w Nigerii, jak i w sąsiednich krajach – Kamerunie, Czadzie i Nigrze; mając na uwadze, że Boko Haram nadal porywa dzieci i kobiety do transportowania środków wybuchowych, wykorzystując je bez ich wiedzy jako zamachowców-samobójców; mając na uwadze, że niektóre osoby, które znalazły schronienie po czadyjskiej stronie jeziora Czad, ponownie znalazły się na celowniku tych samych terrorystów na terenie Czadu;

L.  mając na uwadze, że w czerwcu 2015 r. UE przeznaczyła 21 mln EUR na pomoc humanitarną dla przesiedleńców w Nigerii i krajach sąsiadujących, które ucierpiały wskutek przemocy ze strony organizacji terrorystycznych;

M.  mając na uwadze, że UNICEF, wraz z rządami i partnerami w Nigerii, Kamerunie, Czadzie i Nigrze, wzmaga swoje działania na rzecz tysięcy dzieci i ich rodzin w regionie, zapewniając dostęp do bezpiecznej wody, edukacji, doradztwa i pomocy psychologicznej, jak również szczepień i leczenia skrajnie ostrego niedożywienia; mając na uwadze, że UNICEF otrzymał tylko 32% z 50,3 mln EUR potrzebnych w bieżącym roku na swoje działania humanitarne w regionie jeziora Czad;

N.  mając na uwadze, że według Human Rights Watch wiele uprowadzonych kobiet i dziewcząt, które uciekły, zostały uratowane lub uwolnione, wraca do domu w ciąży i pilnie potrzebuje opieki w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i macierzyństwa, a inne nie mają dostępu do podstawowych przesiewowych badań zdrowia w następstwie gwałtu, opieki pourazowej, pomocy socjalnej i doradztwa ofiarom gwałtu; mając na uwadze, że Komisja stwierdziła, iż w przypadkach gdy ciąża powoduje ogromne cierpienie, kobiety muszą mieć dostęp do pełnego zakresu usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego w oparciu o stan ich zdrowia, tym samym twierdząc, że w każdym przypadku przeważa międzynarodowe prawo humanitarne;

1.  zdecydowanie potępia zbrodnie Boko Haram, m.in. terrorystyczne i samobójcze ataki bombowe w Czadzie, Kamerunie i Nigrze; stoi po stronie ofiar i składa kondolencje wszystkim rodzinom, które straciły swoich bliskich; potępia nieustające akty przemocy w Nigerii mające miejsce w stanach Borno, Yobe i Adamawa oraz w innych miastach w tym kraju;

2.  ubolewa nad aktami, które doprowadziły do masowych przesiedleń niewinnych dzieci oraz wzywa do natychmiastowego podjęcia skoordynowanych działań międzynarodowych w celu wsparcia pracy agencji ONZ i organizacji pozarządowych w zakresie zapobiegania dostaniu się przesiedlonych dzieci i młodzieży w niewolnictwo seksualne i udziałowi w innych formach przemocy seksualnej oraz zapobiegania porwaniom i zmuszaniu do uczestnictwa w konflikcie zbrojnym wypowiedzianym przez sektę terrorystyczną Boko Haram celom cywilnym, rządowym i wojskowym w Nigerii; podkreśla nadrzędną konieczność odpowiedniej ochrony praw dzieci w Nigerii jako kraju, w którym ponad 40% całkowitej liczby ludności jest w wieku pomiędzy 0 a 14 lat;

3.  uważa, że w przypadku dzieci niegdyś powiązanych z Boko Haram lub innymi grupami zbrojnymi, pozasądowe środki należy traktować jako alternatywę dla ścigania i zatrzymania;

4.  z zadowoleniem przyjmuje fakt niedawnego ogłoszenia przez Komisję zamiaru przekazania dodatkowych funduszy w celu zwiększenia pilnej pomocy humanitarnej dla tego regionu; wyraża jednak poważne obawy co do sfinansowania różnicy pomiędzy zobowiązaniami a rzeczywistymi płatnościami na rzecz działań UNICEF-u w regionie przekazywanymi przez całą wspólnotę międzynarodową; wzywa darczyńców do bezzwłocznego wypełnienia podjętych przez nich zobowiązań w celu zajęcia się kwestią chronicznego zapotrzebowania na dostęp do podstawowych zasobów, takich jak woda pitna, podstawowa opieki zdrowotna i edukacja;

5.  wzywa prezydenta Nigerii i jego nowo mianowany rząd federalny do przyjęcia zdecydowanych środków mających na celu ochronę ludności cywilnej, do położenia szczególnego nacisku na ochronę kobiet i dziewcząt, aby uczynić z praw kobiet i praw dziecka priorytet w dziedzinie zwalczania ekstremizmu, do zapewnienia pomocy ofiarom oraz ścigania winnych przestępstw oraz zapewnienia udziału kobiet w podejmowaniu decyzji na wszystkich szczeblach;

6.  wzywa rząd Nigerii do rozpoczęcia – jak obiecał prezydent Buhari – pilnego, niezależnego i gruntownego dochodzenia w sprawie zbrodni przeciwko prawu międzynarodowemu i innych poważnych naruszeń praw człowieka popełnianych przez wszystkie strony konfliktu;

7.  z zadowoleniem przyjmuje zmianę przywódców wojskowych i domaga się, aby wszystkie przypadki łamania praw człowieka i zbrodni popełnionych zarówno przez terrorystów, jak i nigeryjskie siły bezpieczeństwa zostały zbadane w celu rozwiązania problemu braku odpowiedzialności obserwowanego pod poprzednimi rządami; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie podjęte przez prezydenta Buhariego dotyczące zbadania dowodów, zgodnie z którymi nigeryjskie siły zbrojne dopuściły się poważnych naruszeń praw człowieka, zbrodni wojennych i czynów, które mogą stanowić zbrodnie przeciwko ludzkości;

8.  apeluje do prezydenta Republiki Federalnej o zajęcie się wyzwaniami związanymi ze spełnieniem wszystkich obietnic złożonych podczas kampanii wyborczej oraz najnowszych oświadczeń, z których najważniejszym jest walka z zagrożeniem terrorystycznym, przy poszanowaniu praw człowieka i prawa humanitarnego jako głównego filaru operacji wojskowych, a także odzyskanie dziewcząt z Chibok i wszystkich pozostałych uprowadzonych kobiet i dzieci żywych i całych, sprostanie coraz większym problemom niedożywienia oraz zwalczanie korupcji i bezkarności, aby zapobiegać dalszym naruszeniom i dążyć do sprawiedliwości dla wszystkich ofiar;

9.  wzywa władze Nigerii i wspólnotę międzynarodową do ścisłej współpracy i zwiększenia wysiłków mających na celu odwrócenie stałej tendencji do dalszych przesiedleń ludności; z zadowoleniem przyjmuje determinację wyrażoną na szczycie regionalnym w Niamey w dniach 20 i 21 stycznia 2015 r. przez 13 uczestniczących w nim krajów, a zwłaszcza zobowiązanie się Czadu do zaangażowania się, wspólnie z Kamerunem i Nigerią, w zwalczanie zagrożenia terrorystycznego ze strony Boko Haram; wzywa wielonarodową wspólną grupę zadaniową do sumiennego przestrzegania międzynarodowych praw człowieka i prawa humanitarnego w swoich działaniach prowadzonych przeciwko Boko Haram; powtarza, że samo podejście militarne nie wystarczy do zwalczenia rewolty wywołanej przez Boko Haram;

10.  przypomina, że początki Boko Haram są zakorzenione w niezadowoleniu z powodu złego rządzenia, wszechobecnej korupcji i wyraźnych nierówności w społeczeństwie Nigerii; wzywa władze Nigerii do wyeliminowania korupcji, złego zarządzania i niewydolności w instytucjach publicznych i armii oraz do promowania sprawiedliwego opodatkowania; wzywa do przyjęcia – we współpracy z krajami ościennymi – takich środków, które pozwolą pozbawić Boko Haram źródeł nielegalnych dochodów, szczególnie pochodzących z przemytu i handlu ludźmi;

11.  apeluje do społeczności międzynarodowej o wspomożenie Nigerii i sąsiednich krajów, które przyjmują uchodźców (Kamerun, Czad i Niger), w zapewnieniu osobom potrzebującym wszelkiej niezbędnej pomocy lekarskiej i psychologicznej; apeluje do władz w podregionie o zapewnienie łatwego dostępu do pełnego zakresu usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego dla kobiet i dziewcząt, które padły ofiarą gwałtu, zgodnie ze wspólnym art. 3 konwencji genewskich; podkreśla potrzebę zastosowania uniwersalnej normy traktowania ofiar gwałtów wojennych i zagwarantowania nadrzędności międzynarodowego prawa humanitarnego w sytuacjach konfliktu zbrojnego; wyraża pełną solidarność z kobietami i dziećmi, które przetrwały ślepe akty terroryzmu popełnione przez Boko Haram; wzywa do ustanowienia wyspecjalizowanych programów edukacyjnych skierowanych do kobiet i dzieci będących ofiarami wojny i do społeczeństwa jako całości, aby pomóc im w przezwyciężeniu doznanego terroru, udzielać właściwych i kompleksowych informacji, walczyć ze stygmatyzacją i wykluczeniem społecznym oraz dopomóc im w staniu się docenianymi członkami społeczeństwa;

12.  wzywa Komisję do priorytetowego traktowania wsparcia dla wysiedlonych dzieci i młodzieży w Nigerii, Kamerunie, Czadzie i Nigrze, ze zwróceniem szczególnej uwagi na ochronę przed wszelkimi formami brutalności i przemocy związanej z płcią oraz na dostęp do edukacji, opieki zdrowotnej i bezpiecznej wody pitnej, w ramach nadzwyczajnego funduszu powierniczego na rzecz stabilności, oraz wyeliminowania pierwotnych przyczyn nielegalnej migracji oraz przesiedleń w Afryce;

13.  wzywa rząd Nigerii do podjęcia działań ułatwiających powrót przesiedleńców, zwłaszcza dzieci, w celu zagwarantowania im bezpieczeństwa oraz do wsparcia organizacji pozarządowych w ich wysiłkach na rzecz poprawy warunków w obozach dla osób przesiedlonych w wyniku konfliktu, m.in. poprzez poprawę higieny i warunków sanitarnych w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się chorób;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Federalnej Republiki Nigerii oraz przedstawicielom ECOWAS i Unii Afrykańskiej.