WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie Afganistanu, w szczególności zabójstw w prowincji Zabul
25.11.2015 - (2015/2968(RSP))
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy:
Verts/ALE (B8‑1258/2015)
EFDD (B8‑1261/2015)
ECR (B8‑1264/2015)
PPE (B8‑1265/2015)
ALDE (B8‑1270/2015)
S&D (B8‑1272/2015)
Cristian Dan Preda, Tomáš Zdechovský, Elmar Brok, Arnaud Danjean, Andrzej Grzyb, Davor Ivo Stier, Andrej Plenković, Patricija Šulin, József Nagy, Eduard Kukan, Bogdan Brunon Wenta, Milan Zver, Jarosław Wałęsa, Giovanni La Via, Jiří Pospíšil, Joachim Zeller, Ivan Štefanec, Pavel Svoboda, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Ildikó Gáll-Pelcz, Andrey Kovatchev, Tunne Kelam, Michaela Šojdrová, Tadeusz Zwiefka, Jaromír Štětina, Lefteris Christoforou, Jeroen Lenaers, Luděk Niedermayer, Marijana Petir, Dubravka Šuica, Adam Szejnfeld, Therese Comodini Cachia, Inese Vaidere, Brian Hayes, Stanislav Polčák, Claude Rolin, Ivana Maletić, Ramón Luis Valcárcel Siso, László Tőkés, Roberta Metsola, Thomas Mann w imieniu grupy PPE
Pier Antonio Panzeri, Victor Boştinaru, Knut Fleckenstein, Richard Howitt, Elena Valenciano, Maria Arena, Eric Andrieu, Hugues Bayet, Brando Benifei, Goffredo Maria Bettini, José Blanco López, Biljana Borzan, Nicola Caputo, Caterina Chinnici, Miriam Dalli, Viorica Dăncilă, Isabella De Monte, Damian Drăghici, Monika Flašíková Beňová, Doru-Claudian Frunzulică, Enrico Gasbarra, Neena Gill, Maria Grapini, Cătălin Sorin Ivan, Liisa Jaakonsaari, Afzal Khan, Jeppe Kofod, Miapetra Kumpula-Natri, Javi López, Krystyna Łybacka, Andrejs Mamikins, Sorin Moisă, Alessia Maria Mosca, Victor Negrescu, Momchil Nekov, Norbert Neuser, Vincent Peillon, Tonino Picula, Miroslav Poche, Liliana Rodrigues, Inmaculada Rodríguez-Piñero Fernández, Daciana Octavia Sârbu, Monika Smolková, Renato Soru, Tibor Szanyi, Claudia Tapardel, Marc Tarabella, Patrizia Toia, István Ujhelyi, Julie Ward, Pina Picierno w imieniu grupy S&D
Charles Tannock, Mark Demesmaeker, Raffaele Fitto, Beatrix von Storch, Angel Dzhambazki, Karol Karski, Ryszard Antoni Legutko, Anna Elżbieta Fotyga, Ryszard Czarnecki, Tomasz Piotr Poręba, Geoffrey Van Orden, Branislav Škripek, Jana Žitňanská w imieniu grupy ECR
Petras Auštrevičius, Marietje Schaake, Dita Charanzová, Izaskun Bilbao Barandica, Filiz Hyusmenova, Maite Pagazaurtundúa Ruiz, Ramon Tremosa i Balcells, Juan Carlos Girauta Vidal, Ilhan Kyuchyuk, Beatriz Becerra Basterrechea, Nedzhmi Ali, Philippe De Backer, Marielle de Sarnez, Martina Dlabajová, Fredrick Federley, Nathalie Griesbeck, Marian Harkin, Ivan Jakovčić, Petr Ježek, Louis Michel, Javier Nart, Urmas Paet, Jozo Radoš, Frédérique Ries, Robert Rochefort, Pavel Telička, Johannes Cornelis van Baalen, Hilde Vautmans, Cecilia Wikström, Valentinas Mazuronis w imieniu grupy ALDE
Bodil Valero, Eva Joly, Heidi Hautala, Maria Heubuch, Igor Šoltes, Davor Škrlec, Jean Lambert w imieniu grupy Verts/ALE
Ignazio Corrao, Fabio Massimo Castaldo, Piernicola Pedicini w imieniu grupy EFDD
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Afganistanu, w szczególności zabójstw w prowincji Zabul
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie sytuacji kobiet w Afganistanie i Pakistanie[1] i rezolucję z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie negocjacji dotyczących umowy o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju między UE i Afganistanem[2],
– uwzględniając lokalną strategię UE na rzecz obrońców praw człowieka w Afganistanie w 2014 r.,
– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 2210 (2015) oraz mandat Misji Wsparcia ONZ w Afganistanie (UNAMA),
– uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Afganistanu z dnia 20 lipca 2015 r.,
– uwzględniając konferencję w sprawie wdrażania i wspierania krajowego planu działania (rezolucja RB ONZ nr 1325) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa z dnia 20 września 2015 r.,
– uwzględniając śródroczne sprawozdanie UNAMA OHCHR za rok 2015 w sprawie ochrony ludności cywilnej w konflikcie zbrojnym w Afganistanie z sierpnia 2015 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Afganistanu z dnia 26 października 2015 r.,
– uwzględniając oświadczenie misji ONZ z dnia 11 listopada 2015 r. potępiające „bezsensowne zamordowanie” siedmiu cywilnych zakładników w prowincji Zabul,
– uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze rosnące zaniepokojenie spowodowane prześladowaniami na tle etnicznym i wyznaniowym w Afganistanie w związku z przypadkami uprowadzeń i ataków, do jakich dochodzi od miesięcy i które skierowane są przeciw Hazarom, uznawanym za trzecią co do wielkości grupę etniczną i jedyną, w której dominują szyici;
B. mając na uwadze, że w październiku 2015 r. uprowadzono siedmiu cywilów, których stracono w dniach 6–8 listopada w dystrykcie Arghandab, w czasie kiedy miało tam dojść do starć zbrojnych między dwiema rywalizującymi ze sobą grupami antyrządowymi;
C. mając na uwadze, że w większości szyicka społeczność Hazarów należy do mniejszości etnicznych uznanych w nowej konstytucji Afganistanu;
D. mając na uwadze, że w dniu 21 listopada 2015 r. grupa ok. 30 Hazarów podróżująca południową autostradą została zaatakowana przez uzbrojonych napastników; mając na uwadze, że co najmniej pięciu Hazarów podróżujących autobusem do Kabulu zostało uratowanych przez innych podróżnych, którzy pomogli im zataić ich tożsamość, kiedy bojownicy zatrzymali autobus;
E. mając na uwadze, że zabójstwa w prowincji Zabul wskazują na szczególne zagrożenia dla Hazarów; mając na uwadze, że w kilku sytuacjach, do których doszło w ostatnich dwóch latach, hazarscy pasażerowie autobusów byli oddzielani od pozostałych pasażerów, uprowadzani, a w niektórych przypadkach zabijani;
F. mając na uwadze, że zabójstwa te ukazują stałe zagrożenie terrorystyczne dla ludności cywilnej ze strony talibów i ich grup rozłamowych, których część miała deklarować lojalność wobec tzw. Państwa Islamskiego;
G. mając na uwadze, że od 2002 r. Unia Europejska nieprzerwanie wspiera odbudowę i rozwój Afganistanu i z oddaniem działa na rzecz pokojowego, stabilnego i bezpiecznego Afganistanu;
H. mając na uwadze, że rozpoczęta w 2007 r. misja EUPOL wspomagająca szkolenie afgańskich sił policyjnych sprzyja tworzeniu systemu karnego/sądowniczego zarządzanego przez Afgańczyków; mając na uwadze, że w grudniu 2014 r. Rada postanowiła przedłużyć tę misję do dnia 31 grudnia 2016 r.;
I. mając na uwadze, że misja Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF) zakończyła się z końcem 2014 r.; mając na uwadze, że w styczniu 2015 r. uruchomiono „misję zdecydowanego wsparcia” w celu dalszego wspierania afgańskich sił bezpieczeństwa i instytucji w postaci szkolenia, doradztwa i pomocy;
J. mając na uwadze, że zabójstwa cywilów, jak również przetrzymywanie cywilnych zakładników to poważne naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego, którego wszystkie strony konfliktu zbrojnego – w tym wszelkie siły antyrządowe – mają obowiązek przestrzegać;
K. mając na uwadze, że bezpieczeństwo w Afganistanie pozostaje sprawą bardzo niepokojącą z uwagi na działalność terrorystyczną talibów;
L. mając na uwadze, że nadal dochodzi do przypadkowych zniszczeń, które skutkują ogromnymi liczbami ofiar wśród niewinnych cywilów, pracowników organizacji humanitarnych czy oddziałów uczestniczących w misjach pokojowych;
M. mając na uwadze, że niedawny apel przywódcy Al-Kaidy al-Zawahiriego skierowany do bojowników tzw. Państwa Islamskiego o podjęcie walki przeciw koalicji międzynarodowej stanowi kolejne zagrożenie dla sił NATO w Afganistanie i dla bezpieczeństwa kraju;
1. stanowczo potępia barbarzyńskie zabójstwo i ścięcie siedmiu Hazarów (dwóch kobiet, czterech mężczyzn i dziewczynki) w południowo-wschodniej prowincji Zabul przy granicy z Pakistanem;
2. potępia ataki talibów, Al-Kaidy, tzw. Państwa Islamskiego i innych grup terrorystycznych na afgańską ludność cywilną, afgańskie narodowe siły obrony i bezpieczeństwa, instytucje demokratyczne i społeczeństwo obywatelskie, które kosztowały życie rekordową liczbę osób; podkreśla, że ochrona społeczności Hazarów, grupy szczególnie narażonej na ataki terrorystyczne ze strony talibów i tzw. Państwa Islamskiego, powinna stać się jednym z priorytetów afgańskiego rządu;
3. składa kondolencje pogrążonym w żałobie rodzinom, w szczególności rodzinom ofiar okrutnych zabójstw na członkach społeczności Hazarów;
4. wzywa do wsparcia władz Afganistanu w celu podjęcia szybkich i właściwych działań zapewniających postawienie zabójców niewinnych ofiar cywilnych przed wymiarem sprawiedliwości oraz w celu potwierdzenia, że w kraju panuje praworządność;
5. wzywa władze Afganistanu, aby dopilnowały, by funkcjonariusze służb bezpieczeństwa uwikłani w przypadki poważnego łamania praw człowieka, w tym funkcjonariusze, którzy dowodzili służbami dopuszczającymi się nadużyć, zostali w sposób rzetelny i bezstronny sprawdzeni i zdyscyplinowani lub skazani, w zależności od zarzucanych im czynów;
6. uważa, że morderstwa cywilnych zakładników, w tym kobiet i dzieci, muszą być traktowane jak zbrodnie wojenne; podkreśla, że zabójstwa niewinnych cywilów są zakazane przez międzynarodowe prawo humanitarne; podkreśla, że prawa tego muszą przestrzegać wszystkie strony konfliktu, w tym grupy rozłamowe;
7. wyraża głębokie zaniepokojenie w związku z poważnym zagrożeniem bezpieczeństwa, stałym wzrostem przemocy, aktami terrorystycznymi prowadzącymi do gwałtownego wzrostu liczby ofiar oraz utrzymującym się zagrożeniem dla ludności zmuszanej do życia w atmosferze narastającego strachu i zastraszania;
8. uważa, że bezpieczeństwo narodowe jest podstawą dla rozwoju społeczno-gospodarczego, politycznej stabilności i przyszłości Afganistanu;
9. wzywa rząd Afganistanu do zacieśnienia współpracy z rządem Pakistanu; podkreśla, że ściślejsza współpraca w zakresie bezpieczeństwa i zarządzania przyniosłaby obopólne korzyści i przyczyniła się do promowania pokoju i stabilności w regionie;
10. wzywa państwa członkowskie i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do dalszego pełnego zaangażowania i wspierania rządu Afganistanu w walce z rebeliantami;
11. potwierdza swoje zobowiązanie do dołożenia wszelkich starań, aby zwalczyć terroryzm i ekstremizm w Afganistanie oraz uważa, że takie wysiłki mają zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa w regionie i na świecie oraz budowy pluralistycznego, stabilnego, demokratycznego i bardziej dostatniego państwa;
12. nadal jest zaangażowany we wspieranie afgańskiego rządu w jego wysiłkach na rzecz przeprowadzania kluczowych reform, poprawy administracji i praworządności, lepszego przestrzegania praw człowieka, w tym praw kobiet, zwalczania korupcji, walki z przemysłem narkotykowym, poprawy stabilności finansów publicznych oraz wspierania wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu; przyjmuje do wiadomości zamiar prezydenta Aszrafa Ghaniego uczynienia z walki z korupcją jednego z priorytetów swoich rządów;
13. potwierdza swoje wsparcie dla afgańskiego rządu i ludności w tym krytycznym momencie; zwraca uwagę na straty w ludziach poniesione przez afgańskie siły obrony i bezpieczeństwa od zakończenia misji ISAF z końcem 2014 r.; zachęca rząd do kontynuowania starań zmierzających do poprawy operatywności i skuteczności operacyjnej sił obrony i bezpieczeństwa, aby zagwarantować ludności w całym kraju bezpieczeństwo i stabilność;
14. jest głęboko zaniepokojony pogarszającą się sytuacją praw człowieka i bezpieczeństwa w Afganistanie, a w szczególności wpływem, jaki ta sytuacja może mieć na prawa kobiet, mniejszości etniczne i religijne, obrońców praw człowieka i dziennikarzy;
15. przypomina o przełomowej ustawie o eliminacji przemocy wobec kobiet z 2009 r. i apeluje do władz, by skierowały większą uwagę i przeznaczyły więcej funduszy na ochronę żyjących w zagrożeniu lub atakowanych obrońców praw człowieka;
16. wzywa rząd Afganistanu do przyjęcia planu wdrażania krajowego planu działania dla Afganistanu nr 1325, który obejmuje wymóg pełnego włączenia kobiet do wszystkich etapów negocjacji pokojowych;
17. przypomina o zobowiązaniu się afgańskiego rządu przed wspólnotą międzynarodową do zapewnienia praw i ochrony mniejszości etnicznych, językowych, religijnych i innych;
18. zdecydowanie potępia niedawne ataki talibów w Kunduzie, których ofiarami padły osoby cywilne i członkowie afgańskich krajowych sił obrony i bezpieczeństwa. popiera niezależne dochodzenie dotyczące ataków na szpital Lekarzy bez Granic w Kunduzie oraz wzywa do respektowania neutralności szpitali i placówek medycznych;
19. po raz kolejny zwraca uwagę na pilną konieczność, by rząd Afganistanu i wszyscy partnerzy w regionie w sposób bardziej wiarygodny zaangażowali się w dążenia do zakończenia konfliktu i zapewnienie stabilnej sytuacji; powtarza, że proces pokojowy kierowany i prowadzony przez Afgańczyków jest warunkiem wstępnym dla osiągnięcia zrównoważonego i długotrwałego rozwiązania;
20. z zadowoleniem przyjmuje decyzję dotyczącą zorganizowania w Brukseli w 2016 r. wszechstronnej konferencji ministerialnej w sprawie Afganistanu, co świadczy o zaangażowaniu wspólnoty międzynarodowej w proces stabilizacji i rozwoju tego kraju; spodziewa się, że konferencja pozwoli określić ramy dla rządu Afganistanu i darczyńców do 2020 r., dla których podstawą będą konkretne zobowiązania rządu Afganistanu i wspólnoty międzynarodowej;
21. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Afganistanu.
- [1] Dz.U. C 168E z 14.6.13, s. 119.
- [2] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0282.