WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie Kuby – sprawa José Daniela Ferrera
27.11.2019 - (2019/2929(RSP))
zastępujący tym samym następujące projekty rezolucji:
B9-0200/2019 (PPE)
B9-0202/2019 (ECR)
B9-0213/2019 (Renew)
Michael Gahler, Leopoldo López Gil, Tomáš Zdechovský, Ivan Štefanec, Eva Maydell, Vladimír Bilčík, Magdalena Adamowicz, Michaela Šojdrová, Milan Zver, Isabel Wiseler-Lima, Željana Zovko, Roberta Metsola, Lefteris Christoforou, Loucas Fourlas, Tomas Tobé, Seán Kelly, Romana Tomc, David McAllister, Stelios Kympouropoulos, Arba Kokalari, Tomasz Frankowski, Javier Zarzalejos, Sandra Kalniete, Stanislav Polčák, Loránt Vincze, Inese Vaidere, Jiří Pospíšil, Ioan-Rareş Bogdan, Andrey Kovatchev, Krzysztof Hetman, Antonio López-Istúriz White
w imieniu grupy PPE
Dita Charanzová, Atidzhe Alieva-Veli, Abir Al-Sahlani, Petras Auštrevičius, Malik Azmani, Phil Bennion, Stéphane Bijoux, Gilles Boyer, Jane Brophy, Sylvie Brunet, Jordi Cañas, Olivier Chastel, Anna Júlia Donáth, Fredrick Federley, Barbara Ann Gibson, Klemen Grošelj, Christophe Grudler, Bernard Guetta, Antony Hook, Ivars Ijabs, Irena Joveva, Moritz Körner, Ondřej Kovařík, Ilhan Kyuchyuk, Nathalie Loiseau, Javier Nart, Jan-Christoph Oetjen, Urmas Paet, María Soraya Rodríguez Ramos, Michal Šimečka, Susana Solís Pérez, Ramona Strugariu, Viktor Uspaskich, Hilde Vautmans, Marie-Pierre Vedrenne
w imieniu grupy Renew
Anna Fotyga, Karol Karski, Adam Bielan, Ryszard Czarnecki, Beata Kempa, Ruža Tomašić, Jan Zahradil, Hermann Tertsch, Tomasz Piotr Poręba
w imieniu grupy ECR
Fabio Massimo Castaldo
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Kuby – sprawa José Daniela Ferrera
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Kuby, w szczególności rezolucję z dnia 17 listopada 2004 r. w sprawie Kuby[1], rezolucję z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie polityki UE wobec rządu Kuby[2], rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie Kuby[3], rezolucję z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie więźniów sumienia na Kubie[4], rezolucję z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Umowy o dialogu politycznym i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kuby, z drugiej strony[5], a także rezolucję z dnia 15 listopada 2018 r.[6],
– uwzględniając Umowę o dialogu politycznym i współpracy między Unią Europejską a Kubą, podpisaną w grudniu 2016 r. i tymczasowo stosowaną od dnia 1 listopada 2017 r.,
– uwzględniając drugie posiedzenie Wspólnej Rady UE–Kuba, które odbyło się w Hawanie w dniu 9 września 2019 r.,
– uwzględniając drugi formalny dialog UE–Kuba dotyczący praw człowieka, który odbył się na mocy Umowy o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą w dniu 3 października 2019 r. w Brukseli,
– uwzględniając powszechny okresowy przegląd praw człowieka przeprowadzony przez Radę Praw Człowieka ONZ w odniesieniu do Kuby w maju 2018 r.,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (ICCPR) oraz inne międzynarodowe traktaty i instrumenty dotyczące praw człowieka,
– uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, która została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 10 grudnia 1984 r. i której Kuba jest stroną,
– uwzględniając Wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, której Kuba jest sygnatariuszem,
– uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w dniu 1 października 2019 r. przywódca opozycyjnego Kubańskiego Związku Patriotycznego (UNPACU) José Daniel Ferrer został arbitralnie zatrzymany bez żadnych zarzutów i pozbawiony możliwości jakiegokolwiek kontaktu ze światem zewnętrznym przez co najmniej 72 godziny;
B. mając na uwadze, że władze kubańskie więziły, nękały i zastraszały go przez ponad dekadę z powodu jego pokojowej działalności politycznej; mając na uwadze, że w 2018 r. przebywał w celi izolacyjnej przez 10 dni;
C. mając na uwadze, że 2 listopada 2019 r. José Danielowi Ferrerowi udało się przemycić na zewnątrz list, w którym opisał, że był torturowany i maltretowany, że podczas pobytu w więzieniu jego życie było zagrożone oraz że odmówiono mu odpowiedniej opieki lekarskiej; mając na uwadze, że według informacji przekazanych przez jego rodzinę 15 listopada 2019 r. José Daniel Ferrer przebywa w więzieniu Aguadores w Santiago de Cuba, gdzie został umieszczony w karcerze; mając na uwadze, że 7 listopada 2019 r. jego żona widziała się z nim przez kilka minut i potwierdziła, że jego stan zdrowia jest krytyczny, ponieważ stracił połowę masy ciała, co było również wynikiem rozpoczętego przez niego strajku głodowego;
D. mając na uwadze, że według kilku organizacji pozarządowych José Daniel Ferrer jest jednym z około 120 więźniów politycznych na Kubie; mając na uwadze, że wielu niezależnych dziennikarzy, dysydentów prowadzących działalność w sposób pokojowy, a także obrońców praw człowieka, którzy są w większości członkami demokratycznej opozycji, pada ofiarą prześladowań i arbitralnych zatrzymań lub przebywa w więzieniu na Kubie, w szczególności José Guía Piloto, Silverio Portal Contreras, Mitzael Díaz Paseiro, Orlando Zapata Tamayo, Eliecer Bandera Barrera, Edilberto Ronal Azuaga i Roberto de Jesús Quiñones Haces;
E. mając na uwadze, że 28 października 2019 r. zmarł Armando Sosa Fortuny – najdłużej więziony kubański więzień polityczny, który spędził w niewoli 43 lata; mając na uwadze, że władze kubańskie nie zgodziły się na zwolnienie go pomimo coraz gorszego stanu zdrowia;
F. mając na uwadze, że zgodnie z międzynarodowymi normami w zakresie praw człowieka każdy zatrzymany powinien zostać w momencie zatrzymania poinformowany o jego przyczynach, a także powinien zostać niezwłocznie przekazany do dyspozycji sądu;
G. mając na uwadze, że działania rządu kubańskiego naruszają postanowienia art. 1 ust. 5 i art. 22 podpisanej w 2016 r. Umowy o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą, w której rząd kubański zobowiązuje się do przestrzegania praw człowieka i poprawy sytuacji w tym zakresie;
H. mając na uwadze, że 5 lipca 2017 r. Parlament wyraził zgodę na zawarcie Umowy o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą; mając na uwadze, że w decyzji o wyrażeniu zgody jasno wyrażono poważne obawy dotyczące sytuacji w zakresie praw człowieka na Kubie, a w umowie zawarto klauzulę zawieszenia w przypadku naruszenia przepisów dotyczących praw człowieka;
I. mając na uwadze, że dialog dotyczący praw człowieka między UE a Kubą, prowadzony przez Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, rozpoczął się w 2015 r., a piąta runda tego dialogu odbyła się 9 października 2018 r.; mając na uwadze, że 3 października 2019 r. UE i Kuba przeprowadziły drugi formalny dialog dotyczący praw człowieka; mając na uwadze, że jak dotąd nie przyniósł on żadnych konkretnych rezultatów mimo ponownego wyboru Kuby do Rady Praw Człowieka ONZ na lata 2017–2019; mając na uwadze, że dialog polityczny musi obejmować bezpośredni, wzmożony i nieskrępowany dialog ze społeczeństwem obywatelskim i wszystkimi opozycyjnymi podmiotami politycznymi;
J. mając na uwadze, że w czasie, kiedy trwało drugie posiedzenie Wspólnej Rady UE–Kuba w dniu 9 września w Hawanie, aresztowano arbitralnie ponad 100 aktywistów; mając na uwadze, że UE pominęła te działania milczeniem, podobnie jak sprawę José Daniela Ferrera;
K. mając na uwadze, że kubańscy aktywiści trzykrotnie otrzymali przyznawaną przez Parlament Europejski Nagrodę im. Sacharowa za wolność myśli: Oswaldo Payá w 2002 r., Kobiety w Bieli w 2005 r. oraz Guillermo Fariñas w 2010 r.; mając na uwadze, że laureaci Nagrody im. Sacharowa i ich krewni nadal są regularnie prześladowani i zastraszani oraz pozbawieni możliwości opuszczania kraju i uczestnictwa w wydarzeniach międzynarodowych;
L. mając na uwadze, że prawa człowieka, wolność, godność i interes obywateli są najlepiej reprezentowane i chronione w systemie demokratycznym;
1. potępia arbitralne zatrzymanie José Daniela Ferrera i pilnie wzywa władze kubańskie do jego natychmiastowego uwolnienia; domaga się, aby umożliwiono mu dostęp do wybranego przez niego prawnika, kontakt z rodziną oraz dostęp do wszystkich dokumentów związanych z uwięzieniem i jego domniemanymi powodami;
2. potępia tortury i złe traktowanie, którego doświadczył José Daniel Ferrer, o czym napisał w swoim liście; przypomina, że władze kubańskie mają obowiązek zapobiegania torturom i złemu traktowaniu oraz zapewnienia niezwłocznego i bezstronnego dochodzenia; apeluje do władz kubańskich, aby zapewniły José Danielowi Ferrerowi natychmiastowy dostęp do wybranej przez niego opieki medycznej oraz do czystej i zdrowej żywności i wody;
3. ponownie wyraża ogromne zaniepokojenie ciągłym prześladowaniem i nękaniem pokojowo nastawionych dysydentów, niezależnych dziennikarzy, obrońców praw człowieka i opozycji politycznej na Kubie oraz atakami w nich wymierzonymi; wzywa do natychmiastowego zaprzestania tych działań i uwolnienia wszystkich więźniów politycznych oraz osób arbitralnie przetrzymywanych tylko dlatego, że korzystały z wolności wypowiedzi i zgromadzeń; wzywa do lepszego gwarantowania prawa do rzetelnego procesu sądowego i niezależności sądów oraz zapewnienia osobom pozbawionym wolności dostępu do niezależnego adwokata;
4. ponownie wzywa państwa członkowskie, ESDZ i jej delegaturę na Kubie do stanowczego i publicznego potępienia arbitralnego zatrzymania José Daniela Ferrera i wyżej wymienionych osób oraz do podjęcia wszelkich niezbędnych działań na rzecz obrony demokracji i praw człowieka;
5. wyraża ubolewanie, że pomimo przyjętej Umowy o dialogu politycznym i współpracy sytuacja w zakresie demokracji i praw człowieka nie uległa poprawie; wzywa do wypełnienia wiążących zobowiązań ustanowionych w ramach tej umowy między UE a Kubą oraz ustanowienia jasnych punktów odniesienia w tym zakresie;
6. przypomina, że w Umowie o dialogu politycznym i współpracy przewidziano możliwość jej zawieszenia w przypadku naruszenia postanowień dotyczących praw człowieka; nalega zatem, aby przy wdrażaniu tej umowy Unia Europejska uważnie śledziła i monitorowała poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności na Kubie oraz aby regularnie przedkładano Parlamentowi sprawozdania na ten temat; uważa, że uwięzienie i traktowanie José Daniela Ferrera i innych więźniów politycznych można uznać za „szczególnie nagłe przypadki” określone w art. 85 ust. 3 lit. b) umowy i w związku z tym wzywa UE do zwołania pilnego posiedzenia;
7. apeluje do rządu Kuby o wdrożenie reform prawnych w celu zagwarantowania wolności prasy, zrzeszania się i demonstracji oraz o rozpoczęcie reform politycznych umożliwiających przeprowadzenie wolnych, uczciwych i demokratycznych wyborów, w których uwzględniona zostanie suwerenna i swobodnie wyrażona wola narodu kubańskiego; apeluje do rządu Kuby, aby dostosował swoją politykę w dziedzinie praw człowieka do norm międzynarodowych określonych w kartach, deklaracjach i instrumentach międzynarodowych, których Kuba jest sygnatariuszem, oraz aby umożliwił społeczeństwu obywatelskiemu i przedstawicielom opozycji politycznej aktywne i nieograniczone uczestnictwo w życiu politycznym i społecznym; wzywa rząd, aby zezwolił niezależnym krajowym i międzynarodowym obserwatorom praw człowieka na nieograniczony dostęp do Kuby i zaprosił specjalnych sprawozdawców ONZ ds. prawa do wolności pokojowego zgromadzania się, ds. promocji i ochrony prawa do wolności wypowiedzi i ds. sytuacji obrońców praw człowieka;
8. przypomina, że od 2003 r. na Kubie obowiązuje moratorium na wykonywanie kary śmierci; wzywa władze kubańskie do zniesienia kary śmierci za wszystkie przestępstwa; wzywa do przeglądu wszystkich wyroków śmierci w celu zagwarantowania, że procesy odbyły się zgodnie z normami międzynarodowymi;
9. wzywa władze kubańskie do zagwarantowania wolności mediów i wolności wypowiedzi, w tym przez uchylenie dekretu nr 349, który ogranicza wolność wyrazu artystycznego, oraz do zaprzestania prześladowania i zatrzymywania niezależnych dziennikarzy; wzywa rząd Kuby, aby zaprzestał stosowania cenzury internetowej, blokowania stron internetowych i ograniczania dostępu do informacji;
10. ubolewa nad tym, że rząd Kuby nie zezwolił na uczestnictwo kilku europejskich i kubańskich organizacji społeczeństwa obywatelskiego w dialogu ze społeczeństwem obywatelskim, odbywającym się w ramach szerszego dialogu dotyczącego praw człowieka na mocy Umowy o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą 2 października 2019 r.; ponadto apeluje o ustanowienie między UE a Kubą zinstytucjonalizowanego, formalnego i otwartego dialogu publicznego z prawdziwie niezależnym społeczeństwem obywatelskim, podobnie jak ma to miejsce w przypadku innych krajów, z którymi UE zawarła umowy o współpracy;
11. wzywa nowego Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela do uznania istnienia opozycji politycznej wobec rządu Kuby oraz do poparcia włączenia jej do dialogu politycznego między UE a Kubą; w związku z tym wzywa przedstawicieli wszystkich państw członkowskich do poruszania kwestii praw człowieka podczas wizyt u władz kubańskich oraz do spotykania się z laureatami Nagrody im. Sacharowa podczas wizyt na Kubie w celu zapewnienia wewnętrznej i zewnętrznej konsekwencji w stosowaniu polityki UE w dziedzinie praw człowieka, a tym samym wzmocnienia udziału niezależnego społeczeństwa obywatelskiego;
12. wzywa ESDZ i Komisję do czynnego wspierania grup społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka na Kubie, w tym przez organizowanie wizyt w więzieniach, monitorowanie procesów sądowych i publiczne oświadczenia; wzywa nowego Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela do przedłożenia sprawozdania Parlamentowi na temat działań podjętych dotychczas przez delegaturę UE;
13. wzywa nowego Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela do żądania od władz kubańskich, aby po latach bezczynności rozpoczęły reformy, które doprowadzą do transformacji demokratycznej kraju zgodnie z Umową o dialogu politycznym i współpracy; podkreśla, że obecna sytuacja na Kubie narusza zasady dotyczące praw człowieka i demokracji, na których opiera się ta umowa;
14. głęboko ubolewa nad tym, że władze kubańskie odmówiły Parlamentowi, jego delegacjom i niektórym grupom politycznym zezwolenia na wizytę na Kubie, pomimo zgody Parlamentu na Umowę o dialogu politycznym i współpracy; wzywa władze do natychmiastowego wydania zezwolenia na wjazd do kraju;
15. potępia interwencjonistyczną postawę rządu Kuby i domaga się, aby zaprzestał on wszelkiej ingerencji w różnych krajach Ameryki Łacińskiej;
16. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i Zgromadzeniu Narodowemu Władzy Ludowej Kuby, Wiceprzewodniczącemu Komisji / Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Komisji, Specjalnemu Przedstawicielowi Unii Europejskiej ds. Praw Człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, Wysokiemu Komisarzowi Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka oraz rządom państw członkowskich Wspólnoty Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów.