WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie Iranu, w szczególności sprawy laureatki Nagrody im. Sacharowa w 2012 r. Nasrin Sotude
16.12.2020 - (2020/2914(RSP))
zastępujący tym samym następujące projekty rezolucji:
B9-0440/2020 (Verts/ALE)
B9-0441/2020 (S&D)
B9-0443/2020 (Renew)
B9-0444/2020 (ECR)
B9-0445/2020 (PPE)
Michael Gahler, David Lega, Željana Zovko, Isabel Wiseler-Lima, Sandra Kalniete, David McAllister, Miriam Lexmann, Radosław Sikorski, Paulo Rangel, Andrzej Halicki, Tomáš Zdechovský, Elżbieta Katarzyna Łukacijewska, Vladimír Bilčík, Inese Vaidere, Christian Sagartz, Vangelis Meimarakis, Krzysztof Hetman, Romana Tomc, Magdalena Adamowicz, Ivan Štefanec, Benoît Lutgen, Eva Maydell, Luděk Niedermayer, Jiří Pospíšil, Stanislav Polčák, Stelios Kympouropoulos, Michaela Šojdrová, Peter Pollák, Loránt Vincze, Ioan-Rareş Bogdan, Janina Ochojska
w imieniu grupy PPE
Kati Piri, Jytte Guteland
w imieniu grupy S&D
Hilde Vautmans, Petras Auštrevičius, Izaskun Bilbao Barandica, Dita Charanzová, Olivier Chastel, Klemen Grošelj, Svenja Hahn, Karin Karlsbro, Moritz Körner, Ilhan Kyuchyuk, Javier Nart, Frédérique Ries, María Soraya Rodríguez Ramos, Ramona Strugariu, Marie-Pierre Vedrenne
w imieniu grupy Renew
Hannah Neumann, Ernest Urtasun
w imieniu grupy Verts/ALE
Ryszard Antoni Legutko, Anna Fotyga, Karol Karski, Adam Bielan, Ryszard Czarnecki, Assita Kanko, Joanna Kopcińska, Elżbieta Kruk, Elżbieta Rafalska, Bogdan Rzońca, Hermann Tertsch, Valdemar Tomaševski, Witold Jan Waszczykowski, Charlie Weimers, Jadwiga Wiśniewska
w imieniu grupy ECR
Fabio Massimo Castaldo
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Iranu, w szczególności sprawy laureatki Nagrody im. Sacharowa w 2012 r. Nasrin Sotude
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Iranu, w szczególności rezolucję z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie Iranu, w szczególności sprawy Nasrin Sotude[1], i rezolucję z dnia 17 września 2019 r. w sprawie sytuacji obrońców praw kobiet i uwięzionych obywateli UE o podwójnym obywatelstwie[2],
– uwzględniając oświadczenie Biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka (OHCHR) z 9 grudnia 2020 r. w sprawie Iranu, w którym żąda on uwolnienia Nasrin Sotude,
– uwzględniając oświadczenie rzecznika Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z 12 grudnia 2020 r. w sprawie egzekucji Ruhollaha Zama,
– uwzględniając oświadczenie OHCHR z 25 listopada 2020 wzywające Iran do wstrzymania egzekucji Ahmadrezy Djalalego,
– uwzględniając sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu z 26 października 2020 r., w którym wzywa się do pociągnięcia do odpowiedzialności za gwałtowne tłumienie protestów, oraz jego sprawozdanie z 21 lipca 2020 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu,
– uwzględniając 5. dialog na wysokim szczeblu między Unią Europejską a Iranem z 9 grudnia 2020 r.,
– uwzględniając Wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci, tortur i wolności słowa,
– uwzględniając przyznanie Nasrin Sotude w 2012 r. Nagrody im. Sacharowa za wolność myśli,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,
– uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że Nasrin Sotude, laureatka Nagrody im. Sacharowa za wolność myśli w 2012 r., jest irańską prawniczką, więźniem politycznym i działaczką na rzecz praw człowieka, która przez ostatnie 15 lat walczyła o prawa kobiet, dzieci, mniejszości religijnych, dziennikarzy i artystów, a także osób skazanych na karę śmierci, w związku z czym jest stale atakowana i nękana przez władze irańskie oraz wielokrotnie aresztowana i więziona; mając na uwadze, że postępowanie w jej sprawie i stawiane jej zarzuty pokazują, w jak wielkim stopniu irańska władza sądownicza penalizuje działalność na rzecz praw człowieka;
B. mając na uwadze, że Nasrin Sotude jest arbitralnie przetrzymywana od 13 czerwca 2018 r. za reprezentowanie kobiet, które protestowały przeciwko obowiązującemu irańskiemu prawu hidżabu, a została skazana zaocznie w marcu 2019 r. na 33 lata więzienia i 148 batów; mając na uwadze, że eksperci ONZ wielokrotnie wyrażali poważne obawy, że jej obecne zatrzymania są arbitralne, i wzywali do jej uwolnienia;
C. mając na uwadze, że Nasrin Sotude została tymczasowo zwolniona 7 listopada 2020 r. po pozytywnym wyniku testu na obecność COVID-19; mając na uwadze, że 2 grudnia 2020 r. nakazano jej powrót do więzienia Qarchak, ośrodka więzienia kobiet w Teheranie znanego z okrutnych i nieludzkich warunków przetrzymywania; mając na uwadze, że ta decyzja władz Iranu może mieć konsekwencje zagrażające jej życiu, a ponadto przedłuża jej arbitralne przetrzymywanie z naruszeniem zobowiązań Iranu wynikających z prawa międzynarodowego praw człowieka;
D. mając na uwadze, że rodzina, krewni i przyjaciele Nasrin Sotude, w szczególności jej mąż Reza Khandan, są atakowani przez władze irańskie w celu uciszenia ich i zmuszenia do zaprzestania wszelkich kampanii na rzecz uwolnienia Nasrin Sotude;
E. mając na uwadze, że aresztowanie Nasrin Sotude to część zaostrzonych represji wobec obrońców praw kobiet w Iranie; mając na uwadze, że obrońców praw kobiet, którzy czynnie działają na rzecz wzmocnienia pozycji i praw kobiet, spotykają prześladowania, arbitralne aresztowania i zatrzymania, a ich prawa do sprawiedliwego i rzetelnego procesu sądowego nie są przestrzegane;
F. mając na uwadze, że Ahmadreza Djalali, irańsko-szwedzki lekarz oraz profesor akademicki i profesor Uniwersytetu VUB w Belgii oraz Universita degli Studi del Piemonte Orientale we Włoszech, skazany w październiku 2017 r. na śmierć na podstawie fałszywych zarzutów szpiegostwa, został – jak się przypuszcza – przeniesiony do celi izolacyjnej w ramach przygotowania do egzekucji, pomimo szeroko zakrojonych ustaleń, które potwierdzają, że jego proces był rażąco niesprawiedliwy, a jego skazanie zostało oparte na zeznaniach wymuszonych torturami; mając na uwadze, że irańscy urzędnicy grozili jemu, a także jego zamieszkałej w Iranie i w Szwecji rodzinie śmiercią;; mając na uwadze, że w liście przygotowanym w więzieniu politycznym Evin napisał, że powodem jego zatrzymania była odmowa zgody na szpiegowanie instytucji europejskich na rzecz Iranu; mając na uwadze, że 24 listopada 2020 r. dr Djalali został poinformowany, że jego egzekucja jest nieuchronna;
G. mając na uwadze, że 12 grudnia 2020 r. dziennikarz Ruhollah ZAM został powieszony w następstwie pośpiesznej decyzji Sądu Najwyższego z 8 grudnia 2020 r. o podtrzymaniu jego kary śmierci za niejasne zarzuty „korupcji na ziemi”, poparte wymuszonymi zeznaniami; mając na uwadze, że R. Zam, któremu udzielono azylu we Francji w 2009 r. i który prowadził popularny kanał Telegram krytykujący władze irańskie, został zwabiony do Iraku, porwany i przewieziony do Iranu przez władze irańskie; mając na uwadze, że jego egzekucja za korzystanie z przysługującego mu prawa do wolności wypowiedzi stanowi rażące naruszenie prawa międzynarodowego praw człowieka;
H. mając na uwadze, że obywatelka UE i znana francusko-irańska wykładowczyni Fariba Adelkhah, dyrektor ds. badań naukowych na Uniwersytecie Nauk Politycznych w Paryżu, jest arbitralnie przetrzymywana w więzieniu Evin od czerwca 2019 r.;
I. mając na uwadze, że osoby mające podwójne – unijne i irańskie – obywatelstwo nadal są aresztowane, a następnie przetrzymywane przez długi czas w izolacji i przesłuchiwane, pozbawione gwarancji procesowych, nie mają dostępu do uczciwego procesu i otrzymują długie wyroki pozbawienia wolności na podstawie niejasnych lub ogólnikowych zarzutów dotyczących „bezpieczeństwa narodowego” i „szpiegostwa”; mając na uwadze, że Iran nie uznaje podwójnego obywatelstwa, ograniczając w ten sposób dostęp przedstawicieli zagranicznych ambasad do osób posiadających podwójne obywatelstwo przetrzymywanych w tym kraju;
J. mając na uwadze, że irańskie sądy nie zapewniają rzetelnego i sprawiedliwego procesu, odmawiając dostępu do pomocy prawnej, zwłaszcza w czasie dochodzenia, a także wizyt przedstawicieli placówek konsularnych, ONZ i organizacji humanitarnych; mając na uwadze, że wyroki wydawane przez irański wymiar sprawiedliwości często opierają się na niejasnych i ogólnikowych zarzutach dotyczących bezpieczeństwa narodowego i szpiegostwa; mając na uwadze brak niezależnych mechanizmów gwarantujących odpowiedzialność pracowników sądownictwa oraz że nadal istnieją poważne obawy dotyczące upolitycznienia sędziów;
K. mając na uwadze, że protesty irańskiego społeczeństwa obywatelskiego przeciwko ubóstwu, inflacji, korupcji i autorytaryzmowi politycznemu spotykają się z poważnymi represjami ze strony władz państwa; mając na uwadze, że służby wywiadowcze Iranu nasiliły represje wobec pracowników organizacji społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka, prawników, działaczy na rzecz ochrony środowiska, obrońców praw kobiet, studentów, dziennikarzy, nauczycieli, kierowców ciężarówek i pokojowych działaczy;
L. mając na uwadze, że eksperci ONZ ds. praw człowieka wezwali Iran do zagwarantowania praw obrońcom praw człowieka i prawnikom, którzy zostali uwięzieni za publiczne wyrażenie poparcia dla protestów przeciwko obowiązkowemu noszeniu hidżabu w Iranie oraz ponownie wyrazili poważne obawy w związku z trwającymi egzekucjami młodocianych przestępców w Iranie;
M. mając na uwadze liczne doniesienia na temat nieludzkich i poniżających warunków w więzieniach oraz odmowy wystarczającego dostępu do opieki lekarskiej podczas pobytu w areszcie, co ma na celu zastraszanie, karanie lub wymuszanie zeznań osób zatrzymanych i narusza Wzorcowe reguły minimalne ONZ dotyczące postępowania z więźniami;
N. mając na uwadze, że dziesiątki obrońców praw człowieka, dziennikarzy, prawników i działaczy nadal pozostają w więzieniach za pokojową działalność i nie objęto ich ułaskawieniem i tymczasowymi zwolnieniami wprowadzonymi w czasie pandemii COVID-19 w celu ograniczenia przeludnienia w więzieniach;
O. mając na uwadze, że specjalny sprawozdawca ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu w swoim rocznym sprawozdaniu przedłożonym Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ 21 lipca 2020 r. był zaniepokojony ciągłym stosowaniem przez Iran kary śmierci i wysokimi wskaźnikami egzekucji, a także potwierdził, że otrzymane sprawozdania wskazują na stałą tendencję do ograniczania wolności słowa i ciągłej dyskryminacji mniejszości i kobiet;
P. mając na uwadze, że w tym samym sprawozdaniu specjalny sprawozdawca ONZ stwierdza, że pomimo wyraźnych dowodów na to, że irańskie siły bezpieczeństwa używały nadmiernej i śmiercionośnej siły, która spowodowała zgon ponad 300 osób, w tym kobiet i dzieci, podczas protestów w listopadzie 2019 r., blisko rok później władze Iranu wciąż nie przeprowadziły dochodzenia zgodnego z międzynarodowymi standardami;
Q. mając na uwadze, że coraz częściej dochodzi do wydawania wyroków śmierci wobec demonstrantów, z zastosowaniem wzorca tzw. zeznań wymuszonych torturami i natychmiastowej egzekucji demonstrantów bez informowania ich prawników lub członków rodziny, jak miało to miejsce w przypadku gwiazdy zapasów Navida Afkariego, zamordowanego 12 września 2020 r. w oparciu o zarzuty, do których się w całości nie przyznał; mając na uwadze, że jego bracia pozostają w więzieniu i otrzymali bardzo długie wyroki za udział w antyrządowych protestach;
R. mając na uwadze, że Parlament przyjął rezolucję wzywającą do utworzenia w ESDZ działu StratCom ds. Bliskiego Wschodu, zwłaszcza Iranu;
S. mając na uwadze, że technologie masowej inwigilacji są wykorzystywane do tłumienia protestów internetowych i ulicznych, w tym za pomocą cenzury internetu; mając na uwadze, że media państwowe prowadzą kampanie dezinformacyjne przeciwko demonstrantom i obrońcom praw człowieka, z udziałem czołowych osobistości krajowych, w celu wypaczenia protestów z listopada 2019 r.;
1. zdecydowanie potępia arbitralne zatrzymania, skazania, a ostatnio powrót do więzienia obrończyni praw człowieka i prawniczki Nasrin Sotude oraz wzywa władze Islamskiej Republiki Iranu do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia i umożliwienia jej skorzystania z opieki zdrowotnej, jakiej potrzebuje;
2. z całą mocą potępia przeprowadzoną 12 grudnia 2020 r. egzekucję dziennikarza Ruhollaha Zama – mającego siedzibę we Francji redaktora kanału Amad News na Telegramie, oraz egzekucję w dniu 12 września 2020 r. zapaśnika Navida Afkariego; przekazuje szczere wyrazy współczucia rodzinom, przyjaciołom i współpracownikom ofiar; wzywa instytucje UE i jej państw członkowskich do zapewnienia skuteczniejszej ochrony mieszkających w UE obywateli Iranu, którzy padają ofiarą nękania i gróźb ze strony irańskich służb wywiadowczych;
3. wzywa Iran do natychmiastowego wstrzymania zbliżającej się egzekucji szwedzko-irańskiego nauczyciela akademickiego Ahmadrezy Djalaliego, uwolnienia go i wypłaty mu odszkodowania oraz do zaprzestania grożenia jego rodzinie w Iranie i Szwecji; ponadto zdecydowanie potępia stosowanie wobec niego tortur, arbitralne zatrzymanie i wydany na niego wyrok śmierci; zauważa, że 24 listopada 2020 r. dr Djalali został poinformowany, iż organy ścigania wydały nakaz wykonania kary oraz że przebywa on teraz w celi izolacyjnej w sekcji 209 więzienia Evin; ponownie wzywa Wiceprzewodniczącego Komisji/Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz państwa członkowskie UE do podjęcia pilnych działań mających na celu wstrzymanie wszelkich planów stracenia Ahmadrezy Djalaliego, uchylenie wyroku śmierci i zapewnienie jego natychmiastowego uwolnienia;
4. wzywa wszystkie państwa członkowskie UE do wspólnego wydawania – zgodnie z wytycznymi UE w sprawie obrońców praw człowieka – publicznych oświadczeń i podejmowania inicjatyw dyplomatycznych w celu monitorowania niesprawiedliwych procesów sądowych i w celu wizyt w więzieniach, w których przetrzymywani są obrońcy praw człowieka i inni więźniowie sumienia, w tym obywatele UE w Iranie;
5. wzywa rząd Iranu do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia setek osób arbitralnie przetrzymywanych za pokojowe korzystanie z przysługującego im prawa do wolności opinii i wypowiedzi, w tym protestujących, dziennikarzy, pracowników mediów, dysydentów politycznych, artystów, pisarzy i obrońców praw człowieka, w tym prawników, obrońców praw kobiet, działaczy na rzecz praw pracowniczych, działaczy na rzecz praw mniejszości, działaczy na rzecz ochrony przyrody, działaczy na rzecz zniesienia kary śmierci i innych osób, w tym osób domagających się prawdy, sprawiedliwości i zadośćuczynienia za masowe egzekucje pozasądowe w 1980 r.; podkreśla, że do czasu ich uwolnienia władze Iranu muszą zagwarantować im psychiczny i fizyczny komfort;
6. wzywa Iran do natychmiastowego wycofania wszystkich zarzutów i zniesienia wszelkich ograniczeń w podróżowaniu wobec wszystkich obywateli posiadających podwójne obywatelstwo – europejskie i irańskie – którzy są arbitralnie przetrzymywani albo objęci innymi środkami ograniczającymi, jak np. Fariba Adelkhah, Nahid Taghavi, Kameel Ahmady i Nazanin Zaghari-Ratcliffe; ponawia żądanie natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia Kamrana Ghaderiego, Massuda Mossaheba i Morada Tahbaza, którzy są obecnie przetrzymywani w irańskich więzieniach, i ponownie potępia stałą praktykę przetrzymywania obywateli posiadających podwójne obywatelstwo – europejskie i irańskie – przez irańskie sądy po niesprawiedliwych procesach oraz uniemożliwianie im dostępu do pomocy konsularnej;
7. wyraża zaniepokojenie z powodu fizycznej napaści i przymusowego przewiezienia do więzienia Evin 13 grudnia 2020 r. obrończyni praw człowieka Golrokh Iraee; wzywa do natychmiastowego wyjaśnienia jej sytuacji i ponawia swój apel o jej uwolnienie;
8. z całą surowością potępia ataki na prawa do wolności słowa, zrzeszania się i pokojowych zgromadzeń; wzywa władze Iranu do zapewnienia pełnego wdrożenia Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, którego Iran jest stroną, oraz do zapewnienia wszystkim zatrzymanym gwarancji procesowych i sprawiedliwego procesu sądowego, w tym prawa do bycia reprezentowanym przez wybranego przez siebie adwokata;
9. potępia ograniczenia przestrzeni obywatelskiej, stosowanie kary śmierci jako narzędzia represji politycznych, amputacje, chłosty i inne okrutne i nieludzkie kary zawarte w irańskim kodeksie karnym, okrutne i nieludzkie warunki przetrzymywania, wymuszanie zeznań torturami i złym traktowaniem oraz stawianie cywilów przed sądami rewolucyjnymi; potępia stosowanie kary śmierci jako środka odstraszającego wobec pokojowego sprzeciwu działaczy na rzecz praw człowieka i wobec korzystania z wolności słowa; wzywa rząd Iranu do natychmiastowego wprowadzenia moratorium na wszystkie egzekucje w przygotowaniu do całkowitego zniesienia kary śmierci;
10. zwraca uwagę na postępy dokonane przez kobiety irańskie w dziedzinach edukacji, nauki i badań, czego dowodem jest fakt, że większość studentów na irańskich uniwersytetach stanowią kobiety; apeluje do Islamskiej Republiki Iranu o eliminację, zarówno w prawie, jak i w praktyce, wszelkich form dyskryminacji i innych naruszeń praw człowieka skierowanych przeciwko kobietom i dziewczętom; zdecydowanie wspiera irańskie kobiety i obrońców praw człowieka, którzy nadal bronią praw człowieka, pomimo trudności i szykan, na jakie są narażeni;
11. wzywa władze Iranu do zajęcia się wszelkimi formami dyskryminacji osób należących do mniejszości etnicznych i religijnych, w tym chrześcijan i Baha’i oraz osób LGBTI, a także do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich osób uwięzionych za korzystanie z prawa do wolności religii lub przekonań bądź za orientację seksualną;
12. wzywa do wszczęcia pod przewodnictwem ONZ dochodzenia w sprawie przestępstw uznanych za takie na mocy prawa międzynarodowego i innych poważnych naruszeń praw człowieka popełnionych podczas protestów w listopadzie 2019 r. i styczniu 2020 r.; wzywa UE i jej państwa członkowskie do przyjęcia ukierunkowanych środków ograniczających wobec urzędników odpowiedzialnych za te nadużycia;
13. zdecydowanie popiera aspiracje Irańczyków, którzy chcą żyć w wolnym, stabilnym, sprzyjającym włączeniu społecznemu i demokratycznym kraju, szanującym swoje krajowe i międzynarodowe zobowiązania w dziedzinie praw człowieka i podstawowych wolności; wzywa władze Iranu do zapewnienia niezależnych i bezstronnych dochodzeń w sprawie wszystkich ofiar śmiertelnych protestów, dochodzeń przeciwko wszystkim osobom podejrzanym o ponoszenie odpowiedzialności karnej za zabójstwa demonstrantów oraz w sprawie wszystkich ofiar trwających przymusowych zaginięć i egzekucji pozasądowych; wzywa ponadto władze Iranu do ekshumacji i zwracania szczątków ofiar ich rodzinom, do identyfikowania i ścigania sprawców oraz do zapewnienia ofiarom skutecznych środków odwoławczych;
14. z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Radę mechanizmu sankcji w zakresie praw człowieka, tzw. ustawy Magnickiego, jako ważnego instrumentu UE służącego nakładaniu sankcji na osoby naruszające prawa człowieka; apeluje o ukierunkowane środki przeciwko irańskim urzędnikom, którzy dopuścili się poważnych naruszeń praw człowieka, łącznie z niedawnymi egzekucjami Ruhollaha Zama i Navida Afkariego oraz arbitralnym zatrzymaniem w Iranie obywateli posiadających podwójne obywatelstwo i obcokrajowców, a także przeciwko osobom zamieszanym w rażące naruszenia praw człowieka, w tym sędziom, którzy skazywali na karę śmierci dziennikarzy, obrońców praw człowieka, dysydentów i działaczy politycznych;
15. uważa, że konieczne będą dalsze ukierunkowane sankcje, jeżeli władze Iranu nie uwolnią dr Djalaliego, czego domagają się UE i jej państwa członkowskie;
16. wzywa Radę do poruszenia kwestii łamania praw człowieka jako kluczowego elementu współpracy dwustronnej z Iranem, zgodnie ze wspólnym oświadczeniem wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela i irańskiego ministra spraw zagranicznych z kwietnia 2016 r.; wzywa ESDZ do dalszego uwzględniania praw człowieka, w szczególności sytuacji obrońców praw człowieka, w kontekście dialogu wysokiego szczebla między UE a Iranem, oraz zdecydowanie wzywa władze Iranu do zaprzestania wszelkich aktów zastraszania i represaliów wobec obrońców praw człowieka za komunikowanie się z urzędnikami UE i ONZ;
17. wzywa ESDZ i państwa członkowskie UE do pełnego wspierania laureatów Nagrody im. Sacharowa za pośrednictwem ich przedstawicielstw dyplomatycznych i konsularnych oraz poprzez ustanowienie wewnętrznej międzyinstytucjonalnej grupy zadaniowej wspierającej zagrożonych laureatów Nagrody im. Sacharowa; jest zdania, że delegatury UE powinny zwiększyć wsparcie dla zagrożonych laureatów;
18. wzywa ESDZ do wzmocnienia jej potencjału w zakresie przeciwdziałania ingerencjom i kampanii dezinformacji prowadzonej przez Iran w Europie; wzywa władze Iranu do zniesienia cenzury usług i treści internetowych oraz do zaprzestania stosowania blokad internetowych niezgodnych z międzynarodowymi prawami człowieka;
19. wzywa UE i jej państwa członkowskie do zajęcia się szczególnie trudną sytuacją obrończyń praw człowieka za pomocą odpowiednich środków ochrony, które będą je chronić przed konkretnym i uwarunkowanym płcią ryzykiem, na jakie są narażone;
20. wzywa władze Iranu do wystosowania stałego zaproszenia dla przedstawicieli wszystkich specjalnych procedur Rady Praw Człowieka ONZ oraz do proaktywnej współpracy; wzywa je przede wszystkim do dopilnowania, aby specjalny sprawozdawca ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu mógł wjechać do kraju;
21. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, Wiceprzewodniczącemu Komisji / Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Najwyższemu Przywódcy Islamskiej Republiki Iranu, prezydentowi Islamskiej Republiki Iranu oraz członkom Madżlisu.
- [1] Dz.U. C 388 z 13.11.2020, s. 127.
- [2] Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0019.