Parlament Europejski,

–   uwzględniając nowojorską deklarację w sprawie akcji przeciwko głodowi i nędzy z dnia 20 września 2004 roku podpisaną przez 111 rządów narodowych łącznie ze wszystkimi Państwami Członkowskimi UE,

–   uwzględniając deklarację milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 roku, określającą milenijne cele rozwoju jako kryteria opracowane wspólnie przez wspólnotę międzynarodową w celu likwidacji ubóstwa, oraz projekt sprawozdania milenijnego ONZ "Inwestycje w rozwój: praktyczny plan osiągnięcia milenijnych celów rozwoju" opublikowany 18 stycznia 2005 roku w Brukseli,

–   uwzględniając sprawozdanie konferencji ONZ w sprawie handlu i rozwoju z 2002 roku w sprawie najsłabiej rozwiniętych krajów zatytułowane "Uciec z pułapki Ubóstwa",

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   zważywszy, że skrajne ubóstwo cierpi ponad miliard ludzi żyjących za mniej niż jednego dolara dziennie, a w ostatnich 25 latach różnica w dochodzie na głowę mieszkańca pomiędzy najbogatszymi i najbiedniejszymi krajami świata więcej niż podwoiła się,

B.   zważywszy, że pomoc, redukcja zadłużenia i handel są ze sobą powiązane i działania na tych trzech polach muszą się wzajemnie uzupełniać, jeśli mamy osiągnąć prawdziwy rozwój,

C.   zważywszy, że szacuje się, iż, dla osiągnięcia milenijnych celów rozwoju należy przynajmniej podwoić roczne nakłady na pomoc międzynarodową (obecnie 50 miliardów USD); zważywszy również, że dwie trzecie krajów rozwijających się wydaje więcej na obsługę zadłużenia niż na podstawowe świadczenia socjalne,

D.   zważywszy, że Unia Europejska i jej Państwa Członkowskie zwlekają z realizacją zobowiązań w ramach milenijnych celów rozwoju i jedynie cztery z nich osiągnęły przewidziany poziom nakładów na pomoc rozwojową w wysokości 0,7% PKB,

E.   zważywszy, że rok 2005 niesie poważne wyzwania, prezydencja G8 skoncentrowana jest na Afryce i zmianach klimatycznych, ONZ dokona przeglądu powolnego światowego postępu na drodze ku realizacji milenijnych celów rozwoju, w grudniu w Hongkongu zbierze się rada ministerialna WTO, co jest niezmiernie ważnym elementem rundy rokowań na temat rozwoju w Doha,

F.   zważywszy, że OECD dzieli kraje rozwijające się na pięć kategorii w zależności od ich PNB na głowę mieszkańca, a najniższą kategorię stanowią kraje najsłabiej rozwinięte (LDC); zważywszy, że UE i większość jej Państw Członkowskich nie nadaje wagi priorytetu pomocy dla krajów najbiedniejszych,

Poziom i skuteczność pomocy

1.   wyraża poważną troskę z faktu, że pięć lat po przyjęciu przez ONZ milenijnych celów rozwoju (MDG), Afryka Subsaharyjska nie osiągnęła ani nie uczyniła postępu na drodze ku osiągnięciu choćby jednego z ośmiu celów wyznaczonych na rok 2015; podkreśla, że jeśli społeczność międzynarodowa nie zwiększy drastycznie wielkości i jakości swej pomocy rozwojowej, milenijne cele rozwoju pozostaną nieosiągalne dla znacznej liczby najsłabiej rozwiniętych krajów (LDC), w szczególności w Afryce Subsaharyjskiej;

2.   gratuluje czterem Państwom Członkowskim UE(1), które przekroczyły próg pomocy rozwojowej w wysokości 0,7% PKB, wyraża uznanie pięciu Państwom Członkowskim(2), które ustalił ramy czasowe dla osiągnięcia tego poziomu oficjalnej pomocy rozwojowej,(ODA), a w szczególności tym nowym Państwom Członkowskim, które drastycznie zwiększyły budżety przeznaczone na pomoc rozwojową; wzywa pozostałe Państwa Członkowskie, które do tej pory nie osiągnęły tego poziomu i nie wyznaczyły terminu jego osiągnięcia, do bezzwłocznego uczynienia tego;

3.   wzywa Komisję Europejską do wykorzystania zbliżającego się komunikatu na temat przeglądu zobowiązań finansowych na cele rozwojowe do zaproponowania wprowadzenia unijnego kalendarza dla jak największej liczby Państw Członkowskich w celu osiągnięcia przez nie progu 0,7% do roku 2010 oraz do wyznaczenia celów, które nowe Państwa Członkowskie mają zrealizować w dłuższym okresie czasu; wzywa do wyznaczenia pośrednich celów rocznych zwiększenia oficjalnej pomocy rozwojowej, które monitorowałby GAERC lub ECOFIN;

4.   odnotowuje trwające dyskusje i liczne inicjatywy w sprawie "innowacyjnego mechanizmu finansowania rozwoju"; wzywa Komisję Europejską i Państwa Członkowskie UE do poświęcenia dalszej uwagi pełnemu wachlarzowi takich inicjatyw, publicznych i prywatnych, obowiązkowych i dobrowolnych, ogólnych lub ograniczonych; podkreśla, że wszystkie takie środki muszą nie mogą być zaliczane na konto podjętego zobowiązania przeznaczenia 0,7% ich PKB na oficjalną pomoc rozwojową;

5.   ubolewa nad faktem, że w roku 2003 jedynie 2,4% wydatków rozwojowych UE przeznaczone zostało na podstawową edukację, a 3,8% na cele zdrowotne, pomimo stałych wezwań Parlamentu do przeznaczenia na cele przynajmniej 20% środków; w związku z tym wzywa Komisję Europejską do poprawienia jej wkładu w milenijne cele rozwoju poprzez zapewnienie znacznego zwiększenia środków przeznaczonych na ochronę zdrowia i edukację;

6.   wzywa do lepszego wykorzystania istniejącej pomocy, w szczególności poprzez reorganizację priorytetów, odejścia od pomocy, o której wykorzystaniu decyduje darczyńca, oraz do gromadzenia funduszy na poziomie międzynarodowym w celu udzielenia dodatkowej pomocy najbiedniejszym krajom; wzywa bilateralnych i multilateralnych darczyńców do harmonizacji swych sposobów działania, dostarczania pomocy na cele priorytetowe państw zainteresowanych i do zapewnienia wymiernych wyników;

7.   podkreśla zawarty w art. 178 Traktatu WE wymóg systematycznego dokonywania przez Wspólnotę - na podstawie studiów oceniających ex-ante osiągnięte wyniki - analiz w celu sprawdzenia, czy osiągnięcie celów polityki rozwojowej nie jest utrudniane przez inne działania polityczne;

8.   przyznaje, że nie istnieje panaceum na nędzę, wzywa jednak do w szczególności do stałego zaangażowania politycznego, transparencji i odpowiedzialności w celu ograniczenia korupcji, do zwiększenia umiejętności dobrego zarządzania oraz partnerstwa wszystkich zainteresowanych stron;

9.   wzywa UE i jej Państwa Członkowskie do zapewnienia, że pomoc rozwojowa nadal będzie nakierowana na zmniejszenie nędzy i osiągnięcie milenijnych celów rozwoju; w związku z tym wzywa UE do objęcia roli przewodniej i szybkiego wdrożenia sprawozdania ONZ na temat projektu milenijnego "Inwestycje w rozwój: praktyczny plan osiągnięcia milenijnych celów rozwoju";

10.   w związku z tym wzywa Komisję Europejską do podniesienia skuteczności i widoczności wydatków UE na cele rozwojowe poprzez wprowadzenie do budżetu znacznych kwot nowych środków w celu umożliwienia UE przewodzenia globalnym inicjatywom oraz do położenia szczególnego nacisku na wskazówki projektu milenijnego w sprawie inicjatyw przynoszących szybkie efekty, takich jak dostarczanie moskitier na łóżka w celu zwalczania malarii oraz leków przeciw malarii, zniesienie opłat za szkoły podstawowe i zaopatrzenie drobnych rolników w nawozy, co może przynieść szybki postęp na szerokim froncie podnoszenia poziomu życia milionów mieszkańców krajów rozwijających się;

11.Podkreśla, że wszyscy kredytodawcy, a zwłaszcza międzynarodowe instytucje i krajowe rządy, muszą zgodzić się na stopniowe zmniejszanie zadłużenia krajów rozwijających się, przyznając w tym pierwszeństwo krajom najsłabiej rozwiniętym; w związku z tym wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do zaangażowania się w promowanie, na forach wielostronnych i dwustronnych, umorzenia zadłużenia krajom rozwijającym się;

11.  Redukcja zadłużenia

12.   wita z zadowoleniem przykład krajów G8 i innych Państw Członkowskich UE, które zobowiązały się do nawet 100 procentowej redukcji bilateralnego i multilateralnego zadłużenia najbiedniejszych krajów świata;

13.   podkreśla, że redukcja zadłużenia powinna w pierwszym rzędzie dotyczyć wszystkich słabiej rozwiniętych krajów, które potrzebują oddłużenia w celu umożliwienia im osiągnięcia milenijnych celów rozwoju; podkreśla, że redukcja zadłużenia powinna dotyczyć rządów, które przestrzegają praw człowieka i zasady dobrego administrowania, pod warunkiem, że środki pozyskane przez rządy dzięki redukcji zadłużenia będą przeznaczone na pomoc dla najbiedniejszych społeczności w ich krajach;

Handel międzynarodowy

14.   uważa, że wolny, sprawiedliwy i przyjazny rozwojowi multilateralny system handlowy jest skutecznym mechanizmem wykorzenienia przyczyn nędzy i głodu; wzywa UE do popierania takiego systemu jako środka złagodzenia nędzy, przy jednoczesnym zapewnieniu najbiedniejszym krajom większego dostępu na rynek poprzez zapewnienie właściwej związanej z handlem pomocy technicznej, łącznie z rozbudową mocy produkcyjnych w celu maksymalizacji potencjału rozwojowego płynącego z handlu;

15.   podkreśla, że kraje rozwijające muszą chronić swój raczkujący sektor rolny i kładzie nacisk na to, że od najbiedniejszych krajów nie można domagać się liberalizacji handlu na zasadzie wzajemności;

16.   wzywa UE do podjęcia konkretnych działań w walce z nędzą poprzez zapewnienie spójności jej polityki handlowej, polityki rozwojowej i wspólnej polityki rolnej w celu niedopuszczenia do jakiegokolwiek bezpośredniego lub pośredniego negatywnego wpływu na gospodarki krajów rozwijających się;

Wnioski końcowe

17.   wzywa UE i społeczność międzynarodową do nietraktowania milenijnych celów rozwoju jako celów ostatecznych, lecz jedynie jako pierwszego etapu na drodze ku likwidacji skrajnej nędzy;

o
o   o

18.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom Państw Członkowskich i krajów kandydujących, Radzie i Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Unii Afrykańskiej, Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu, Bankowi Światowemu, szefom rządów i głowom państw G8 oraz rządom Klubu Paryskiego.

(1) 1 Dania (0,84%), Holandia (0,81%), Luksemburg (0,8%), Szwecja (0,7%). (2) 2 Belgia (do 2010 r.), Finlandia (do 2010 r.), Francja (do 2012 r.), Hiszpania (do 2012 r.), Zjednoczone Królestwo (do 2013 r.).