Parlament Europejski,

-   uwzględniając cele rozwoju Unii Europejskiej jako obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, realizującego zasady swobód obywatelskich, demokracji, ochrony praw podstawowych oraz praworządności, określone w art. 6 i 7 Traktatu o Unii Europejskiej,

-   uwzględniając zwłaszcza art. 13 Traktatu o Wspólnocie Europejskiej zobowiązujący Wspólnotę do zwalczania dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie, rasę, religię, przekonania, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną; uwzględniając art. 63 TWE ustalający zakres polityki imigracyjnej i azylowej, w obrębie której promowana jest integracja obywateli z krajów spoza Unii Europejskiej oraz inne prawne podstawy działania Unii Europejskiej w tej dziedzinie,

-   uwzględniając Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy, który dalej rozwija dotychczasowy dorobek, zwłaszcza przez włączenie Karty Praw Podstawowych, nadając tym samym jeszcze większe znaczenie idei praw podstawowych(1),

-   uwzględniając art. I-14 Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy określający dziedziny kompetencji dzielonych i który przyznaje Unii Europejskiej kompetencje w zakresie obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości oraz praw człowieka, mając na uwadze, że prawa mniejszości stanowią podstawowy element ogólnych praw człowieka,

-   uwzględniając dyrektywę Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne(2), dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy(3) oraz dyrektywę 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniającą dyrektywę Rady 76/207/EWG w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy(4),

-   uwzględniając w szczególności Zieloną Księgę Komisji na temat równości i niedyskryminacji w rozszerzonej Unii Europejskiej (COM(2004)0379) oraz coroczne i tematyczne sprawozdania przyjęte przez Europejskie Centrum Monitorowania Rasizmu i Ksenofobii (EUMC),

-   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

-   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Kultury, Młodzieży i Edukacji, Środków Przekazu i Sportu oraz Komisji Praw Kobiet i Równych Szans (A6-0140/2005),

A.   pamiętając, że istnieje różnica pomiędzy ochroną mniejszości a polityką zwalczania dyskryminacji; mając na uwadze, że równe traktowanie jest podstawowym prawem wszystkich obywateli, a nie przywilejem, oraz że tolerancja powinna być powszechną postawą wobec życia, a nie okazywaniem względów tylko wobec niektórych; stwierdzając w związku z tym, że wszelkie formy dyskryminacji muszą być zwalczane z równą intensywnością; przypominając, że mniejszości narodowe wnoszą wkład w bogactwo Europy,

B.   zważywszy, że w Unii Europejskiej każdy ma takie samo prawo i obowiązek bycia pełnym, aktywnym, zintegrowanym i równym wobec prawa członkiem społeczeństwa; zważywszy, że każdy jest przede wszystkim niepowtarzalną jednostką ludzką, a przynależność do mniejszości nigdy nie usprawiedliwi lub wytłumaczy ani wykluczenia, ani dyskryminacji, ani też decyzji o wycofaniu się ze społeczności,

Wymiar polityczny oraz pilna potrzeba polityki antydyskryminacyjnej i ochrony mniejszości

1.   uważa, że sprawą priorytetową dla rozszerzonej Unii liczącej 25 Państw Członkowskich i 450 milionów mieszkańców jest:

2.   przypomina, że w myśl art. 191 TWE partie polityczne na poziomie europejskim pełnią ważną rolę jako czynnik na rzecz integracji w obrębie Unii; dlatego wyraża zaniepokojenie rosnącą publiczną akceptacją głęboko rasistowskich, antysemickich, islamofobicznych oraz homofobicznych wypowiedzi i działań czołowych polityków i członków rządów; wzywa wszystkie partie polityczne do ponownego zaangażowania się w realizację Karty Europejskich Partii Politycznych na rzecz społeczeństwa wolnego od rasizmu, przyjętej w dniu 5 grudnia 1997 r., i podkreśla fakt, że podstawowymi warunkami wstępnymi dla partii politycznych odnośnie polityki integracyjnej wobec mniejszości są:

3.   dostrzega fakt, iż sprawom mniejszości w Unii generalnie nie poświęcano do tej pory dostatecznej uwagi i że nadszedł czas, by zająć się nimi bliżej, aby zwiększyć skuteczność działań podejmowanych przez władze publiczne w tej dziedzinie; uważa, że w tym kontekście przyszła Agencja Praw Podstawowych musi odgrywać kluczową rolę;

4.   zaznacza, że niedawne i przyszłe rozszerzenia Unii prowadziły i będą prowadzić do powiększenia liczby Państw Członkowskich charakteryzujących się kulturową i językową różnorodnością; uważa zatem, że UE ma szczególny obowiązek chronić prawa mniejszości;

5.   podkreśla, że prawa mniejszości narodowych są integralną częścią podstawowych praw człowieka i uważa za konieczne dokonanie wyraźnego rozróżnienia pomiędzy mniejszościami (narodowymi), imigrantami i osobami ubiegającymi się o azyl;

6.   zachęca Komisję do stworzenia standardów politycznych w zakresie ochrony mniejszości narodowych mając na uwadze art. 4 ust. 2 Konwencji Ramowej w sprawie ochrony mniejszości narodowych (KROMN): "Strony zobowiązują się do przyjęcia, tam gdzie to konieczne, odpowiednich środków w celu popierania we wszystkich sferach życia ekonomicznego, społecznego, politycznego i kulturalnego pełnej i rzeczywistej równości pomiędzy osobami należącymi do mniejszości narodowej a osobami należącymi do większości. W tym względzie uwzględniają specyficzne warunki osób należących do mniejszości narodowych";

7.   wskazuje na brak spójności polityki wobec mniejszości - mimo że ochrona mniejszości stanowi część kryteriów kopenhaskich, nie ma standardu praw mniejszości w polityce Wspólnoty ani też wspólnotowej definicji, kogo można uznać za przedstawiciela mniejszości; zauważa też, że nie istnieje definicja mniejszości ani w Deklaracji ONZ o prawach osób należących do mniejszości narodowych, etnicznych, religijnych i językowych, ani też w KROMN; zaleca, by taka definicja opierała się na definicji, określonej w zaleceniu Rady Europy 1201(1993), "mniejszości narodowej" jako grupy osób w państwie, które:

8.   uważa, na podstawie przedstawionych wyżej sytuacji, że:

9.   zauważa, że Komisja uwzględniła już te standardy pod uwagę w kontekście kryteriów kopenhaskich(6) podczas negocjacji akcesyjnych z krajami Europy Środkowo-Wschodniej, Cyprem, Maltą oraz krajami aktualnie przystępującymi i kandydującymi;

10.   zwraca uwagę na fakt, że realizując politykę ochrony mniejszości i niedyskryminacji, Unia nie musi kwestionować struktury prawnej i konstytucyjnej Państw Członkowskich ani też zasady równości wobec prawa;

Słabe strony reakcji państw członkowskich na działania oparte na art. 13 TWE

11.   zauważa z niepokojem niezadawalający stan realizacji polityki zwalczania dyskryminacji; wzywa wszystkie Państwa Członkowskie do zaangażowania się w realizację polityki zwalczania dyskryminacji, zwłaszcza w związku z dyrektywą 2000/43/WE i dyrektywą 2000/78/WE oraz wzywa Komisję do umieszczenia wśród celów na Europejski Rok Równych Szans dla Wszystkich 2007 potrzeby znalezienia satysfakcjonującego rozwiązania problemów dotyczących:

12.   zauważa znaczenie rozwoju mechanizmów zbierania danych dotyczących dyskryminacji rasowej w zgodzie z ustawodawstwem o ochronie danych, jako skutecznego medium identyfikacji, sprawowania nadzoru i dokonywania rewizji polityk i praktyki w zakresie zwalczania dyskryminacji rasowej i promowania równości rasowej;

13.   zauważa, że w wielu przypadkach prawo wspólnotowe wdrażane jest jedynie w ograniczonym zakresie, co wynika głównie z ignorowania struktur społecznych oraz nieufności i podejrzliwości ze strony części obywateli; uważa, że za pośrednictwem prawodawstwa, zbiorowych porozumień lub praktyki, Państwa Członkowskie powinny zachęcać pracodawców sektora publicznego i prywatnego do wspierania w sposób zaplanowany i systematyczny zasady równości i niedyskryminowania w miejscu pracy i w zakresie warunków pracy, dostępu do zatrudnienia, rozwoju kariery, płacy i szkolenia zawodowego;

14.   opowiada się za wspólnym stanowiskiem wobec kwestii równości i niedyskryminacji oraz upowszechnieniem tych pojęć w stosownych kierunkach polityki Unii Europejskiej; uważa, że celem jest zapewnienie, by Państwa Członkowskie w sposób skuteczny i właściwy rozwiązywały kwestie rosnącego zróżnicowania swoich społeczeństw;

15.   z zadowoleniem przyjmuje analizę wykonalności zaproponowaną we wspomnianej wyżej Zielonej Księdze jako ważny krok w kierunku ustalenia wspólnych standardów ochrony w całej UE oraz popiera dalsze ustawodawstwo UE promujące równość w dostarczaniu towarów i świadczeniu usług oraz zakazujące dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność, wyznanie, orientację seksualną i wiek;

16.   uważa, że w kontekście globalizacji, gdzie aktywność ekonomiczna nie podlega ograniczeniom geograficznym a przepływ kapitału i pracowników osiągnął bezprecedensowe rozmiary, kwestii równości i eliminacji dyskryminacji nie można rozwiązywać wyłącznie z "europejskiego punktu widzenia"; zauważa, że ogromna ilość produktów na rynkach światowych jest często wynikiem nadmiernego wykorzystywania pracowników (co prowadzi do nielegalnej imigracji) i że bardziej rozwinięte regiony (USA, UE) "importują" ludzkie zasoby naukowe ze słabiej rozwiniętego Południa, uniemożliwiając im tym samym przezwyciężenie "zapóźnienia";

17.   uważa, że Unia powinna, w porozumieniu z Państwami Członkowskimi oraz posługując się istniejącymi podstawami prawnymi, przede wszystkim sprzyjać spójnej polityce integracyjnej poprzez przyjęcie środków legislacyjnych i zapewnienie wsparcia materialnego;

18.   zaznacza, że zgodnie z Programem Haskim należy eliminować przeszkody na drodze integracji obywateli krajów trzecich oraz wzywa do większej koordynacji polityk integracyjnych i inicjatyw UE w tej dziedzinie; wspólne podstawowe zasady spójnych europejskich ram integracyjnych powinny uwzględniać fakt, że integracja:

Mniejszości dyskryminowane z wielorakich przyczyn, w tym ze względu na rasę, pochodzenie etniczne, orientację seksualną, religię, niepełnosprawność oraz wiek

19.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania poczynione w komunikacie Komisji w sprawie równych szans dla osób niepełnosprawnych: Europejski plan działań (COM(2003)0650), który jest kontynuacją Europejskiego Roku Osób Niepełnosprawnych 2003, ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje też przyjęcie przez Komisję Europejskiego Planu Działań na rzecz osób niepełnosprawnych; wzywa do wzmocnienia celów i narzędzi Planu Działań w celu uwzględnienia zasad włączenia tematyki niepełnosprawności do głównego nurtu życia politycznego i społecznego, niedyskryminacji i dostępu do inicjatyw UE, szczególnie zaś inicjatyw ustawodawczych;

20.   ostrzega przed możliwymi dyskryminacyjnymi skutkami ubocznymi działań przeciwko przestępczości i terroryzmowi w związku z istniejącymi dowodami, że prawdopodobieństwo przeprowadzenia akcji policyjnych, kontroli tożsamości itp. jest w przypadku mniejszości etnicznych od pięciu do sześciu razy wyższe;

21.   wzywa instytucje Unii Europejskiej, Państwa Członkowskie, wszystkie demokratyczne europejskie partie polityczne, społeczeństwo obywatelskie i jego stowarzyszenia do:

22.   potwierdza fakt, że dyskryminacja ze względów religijnych jest zabroniona; wzywa Państwa Członkowskie, kraje przystępujące i kandydujące do zapewnienia całkowitej wolności religijnej i równych praw dla wszystkich religii; jednocześnie potwierdza, że wolność religii nie usprawiedliwia dyskryminacji, na przykład w obszarze edukacji;

23.   zauważa utrzymujące się uprzedzenia i homofobię, które w dalszym ciągu przenikają sferę publiczną, i wzywa Unię do dalszego wywierania nacisku na wszystkie Państwa Członkowskie, by stosowały się do międzynarodowych i europejskich standardów w zakresie praw człowieka;

24.   odczuwa potrzebę przeciwdziałania rosnącej homofobii; zauważa z niepokojem nasilającą się przemoc wobec homoseksualistów, na przykład prześladowanie w szkołach i miejscach pracy, wyrażanie przepełnionych nienawiścią komentarzy przez przywódców religijnych i politycznych, ograniczony dostęp do służby zdrowia (np. wykluczenie z ubezpieczenia, ograniczona dostępność organów do przeszczepu) oraz ograniczony dostęp do rynku pracy; wzywa Komisję do wydania komunikatu dotyczącego ograniczeń swobody przemieszczania się w UE dla małżeństw homoseksualnych lub uznanych przez prawo par gejowskich;

25.   zauważa, że rosnące bezrobocie i ubóstwo, obserwowane w ostatnich latach wśród społeczeństw europejskich, doprowadziły do wytworzenia się szczególnej sytuacji cechującej się brakiem równości i dyskryminacją;

26.   zauważa wysoki odsetek bezrobocia wśród osób starszych i niepełnosprawnych związany z trudnościami, jakich doświadczają one w związku z dostępem do programów szkoleniowych i nowych możliwości zatrudnienia;

27.   wzywa partnerów społecznych do znacznego wysiłku w kierunku eliminacji dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność lub wiek oraz zapewnienia zdecydowanie lepszego dostępu do rynku pracy;

28.   wyraża przekonanie, że owe wysiłki powinny również promować dialog i współpracę między różnymi grupami społeczeństwa na szczeblach lokalnych i krajowych, w tym również dialog i współpracę między różnymi grupami kulturowymi, etnicznymi i religijnymi; zachęca Państwa Członkowskie do włączenia i konsultacji zainteresowanych stron przy opracowywaniu ustaw antydyskryminacyjnych;

29.   wzywa Radę i Komisję oraz władze Państw Członkowskich na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym do koordynacji działań na rzecz zwalczania wszelkich form dyskryminacji, łącznie z zachowaniami antysemickimi, islamofobicznymi/antymuzułmańskimi lub antyromskimi, romofobią i islamofobią oraz atakami na grupy mniejszościowe, w tym Romów, osoby z państw trzecich i bezpaństwowców, w celu obrony zasad tolerancji i niedyskryminacji oraz propagowania integracji społecznej, gospodarczej i politycznej wszystkich osób przebywających na obszarze Unii;

30.   wzywa Państwa Członkowskie, by zrobiły wszystko w celu zagwarantowania skutecznego włączenia dzieci uchodźców, osób ubiegających się o azyl i imigrantów do systemów szkolnictwa;

Dyskryminacja ze względu na przynależność do danej płci

31.   wskazuje na fakt, że mimo obowiązującego ustawodawstwa w zakresie zwalczania dyskryminacji kobiety są nadal dyskryminowane w wielu sferach życia codziennego;

32.   zauważa z głębokim rozczarowaniem, że po ćwierćwieczu realizacji polityk równego traktowania rozbieżność płac osób odmiennych płci praktycznie wcale nie została zlikwidowana; wzywa Komisję do przedstawienia sprawozdania na temat stanu rozbieżności płac w każdym z Państw Członkowskich przed końcem 2005 roku;

33.   podkreśla, że chociaż poczyniono postępy w zakresie zatrudniania kobiet i mimo że legitymują się one wysokim poziomem wykształcenia, to ich zarobki nadal są mniejsze niż zarobki mężczyzn pracujących na tym samym stanowisku, a pracodawcy traktują je z podejrzliwością ze względu na możliwość zajścia w ciążę i macierzyństwo; zwraca również uwagę na przypadki molestowania seksualnego, na które trudno jest kobietom złożyć skargę z obawy przed publicznym poniżeniem lub zwolnieniem z pracy;

34.   podkreśla wagę, jaką ma skupienie się na aspekcie społeczno-kulturowej tożsamości płci w odniesieniu do wszystkich dyskryminowanych grup, ponieważ kobiety w tych grupach często borykają się ze szczególnego rodzaju problemami;

35.   wzywa UE oraz Państwa Członkowskie do opracowania metodologii badania współzależności między przynależnością etniczną a społeczno-kulturową tożsamością płci oraz identyfikowania różnych form dyskryminacji oraz ich wpływu na kobiety i dziewczęta w celu wykorzystania tej metodologii jako podstawy projektowania i wdrażania instrumentów prawnych, polityk i programów;

36.   zwraca uwagę na fakt, że kobiety należące do mniejszości narodowych (zwłaszcza zaś do mniejszości romskiej i Sinti) oraz imigrantki są poddawane różnorodnym formom dyskryminacji, które wymagają spójnego stanowiska politycznego;

37.   wzywa Państwa Członkowskie i Komisję do potraktowania ze szczególną uwagą kobiet należących do mniejszości narodowych i religijnych, ponieważ są one często ofiarami dyskryminacji nie tylko ze strony przeważającej ludności, lecz również ze strony członków własnej mniejszości; uważa, że Państwa Członkowskie powinny podjąć działania i środki w celu ochrony praw tych kobiet; takie środki mogłyby obejmować stałe informowanie kobiet należących do mniejszości o prawach gwarantowanych we Wspólnocie i ustawodawstwie narodowym każdemu, a zwłaszcza kobietom;

Społeczność Romów

38.   uważa, że społeczność ta wymaga szczególnej ochrony, ponieważ w związku z rozszerzeniem Unii jest jedną z najliczniejszych mniejszości w UE i, jako społeczność, historycznie była i do dziś jest spychana na margines oraz hamowana w rozwoju w niektórych kluczowych dziedzinach życia; zauważa też, że kultura Romów, ich historia i język są często pomijane lub szkalowane;

39.   zauważa, że Romowie spotykają się z segregacją rasową w edukacji i często są niesłusznie umieszczani w szkołach dla umysłowo niepełnosprawnych, dyskryminuje się ich przy przyznawaniu mieszkań, dostępie do służby zdrowia i świadczeniu usług publicznych; stanowią oni wysoki odsetek bezrobotnych, ich prawa są często kwestionowane przez władze publiczne i nie są dostatecznie reprezentowani politycznie;

40.   przyjmuje z zadowoleniem publikację wspomnianej wyżej Zielonej Księgi poruszającej problemy, z którymi stykają się Romowie w rozszerzonej UE, organizację warsztatów dla władz narodowych na temat wykorzystania funduszy strukturalnych na rzecz pomocy Romom i innym pokrzywdzonym grupom oraz realizację konkretnego programu szkoleniowego Komisji dla członków społeczności Romów; aczkolwiek jest zdania, że najbardziej oczywiste przejawy dyskryminacji mogłyby być rozwiązywane również poprzez:

Nowi i osiadli imigranci

41.   uważa, że nowi imigranci mogą spotykać się z określonymi formami dyskryminacji, które różnią się pod pewnymi względami od dyskryminacji, jakiej doświadczają obywatele Unii Europejskiej wywodzący się z etnicznych mniejszości zamieszkujących na stałe obszar Unii Europejskiej od drugiego, trzeciego i czwartego pokolenia;

42.   uważa za istotne rozróżnienie pomiędzy mniejszościami pochodzenia imigracyjnego oraz tradycyjnymi, narodowymi i etnicznymi mniejszościami, autochtonicznie występującymi na zamieszkiwanym przez siebie terytorium;

43.   uważa, że najpilniejszą potrzebą mniejszości pochodzenia imigracyjnego jest jak najszybsza integracja ze społeczeństwem, łącznie z dalszym upraszczaniem przez Państwa Członkowskie procedur naturalizacyjnych przy jednoczesnym zapewnieniu integracji nie przyjmującej charakteru niepożądanej asymilacji ani nie podważającej tożsamości grupowej osób zamieszkujących swoje terytorium; uważa, że równie ważne jest uznanie prawa każdej osoby urodzonej i mieszkającej w Państwie Członkowskim do obywatelstwa;

Mniejszości językowe

44.   uważa, że szczególną uwagę należy poświęcić grupom należącym do mniejszości językowych oraz wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do traktowania ich zgodnie z zasadami zawartymi w Europejskiej Karcie Języków Regionalnych lub Mniejszościowych, KROMN oraz wspomnianymi wyżej zaleceniami haskimi i zaleceniami Lunda;

Tradycyjne lub etniczne mniejszości zamieszkujące terytorium Państwa Członkowskiego

45.   uważa, że efektywny udział w procesie decyzyjnym oparty na zasadach pomocniczości i samorządności jest jednym z najbardziej skutecznych sposobów rozwiązywania problemów społeczności tradycyjnych mniejszości zaraz za najlepszymi praktykami istniejącymi w obrębie Unii; zachęca Państwa Członkowskie, które dotąd nie ratyfikowały KROMN, by uczyniły to bezzwłocznie;

46.   uważa, że społeczności tradycyjnych mniejszości narodowych mają specyficzne potrzeby, różne od potrzeb innych grup mniejszościowych, na których to potrzebach polityka publiczna powinna koncentrować się w większym stopniu; uważa też, że sama Unia musi zająć się tymi potrzebami w bardziej właściwy sposób, ponieważ wraz z rozszerzeniem znacznie wzrosła liczba takich społeczności w Unii;

Bezpaństwowcy przebywający stale w Państwie Członkowskim

47.   uważa, że osoby, które nie posiadają obywatelstwa żadnego państwa i przebywają stale w Państwie Członkowskim stoją w obliczu wyjątkowej sytuacji w UE; wzywa też zainteresowane Państwa Członkowskie do wszelkich możliwych działań, aby zachęcić te osoby do przyjęcia obywatelstwa danego kraju, tak aby mogły w pełni korzystać z praw, jakie daje obywatelstwo UE;

48.   wzywa Państwa Członkowskie do stosowania zasady efektywnego uczestnictwa mniejszości narodowych w życiu publicznym zgodnie z art. 15 KROMN i zaleceniami Lunda w sprawie społeczności bezpaństwowców żyjących na ich terytorium, jako klucza do ich integracji; wzywa też do uproszczenia i przyspieszenia procesu naturalizacyjnego w celu jak najszybszego nadania obywatelstwa większości osób, które jeszcze go nie posiadają;

Niezbędne kroki legislacyjne poprzedzające wejście w życie Traktatu Konstytucyjnego

49.   pragnie podziękować Komisji za jej pracę nad art. 13 i zachęca ją do dalszej realizacji spójnej ogólnej strategii wobec problemów nękających mniejszości w Unii poprzez dalsze wprowadzanie w życie istniejącego ustawodawstwa antydyskryminacyjnego oraz rozważanie możliwości podjęcia dalszych działań opierających się na nastepujących artykułach Traktatu:

50.   wzywa Radę do dalszej pracy na rzecz osiągnięcia porozumienia w sprawie wniosku Komisji dotyczącego Decyzji Ramowej Rady w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii(10); uważa, że Decyzja Ramowa stanowi ważny krok w kierunku ustalenia ram karania aktów przemocy rasistowskiej/ksenofobicznej jako przestępstwa w krajach Unii Europejskiej oraz uznania motywów rasistowskich i ksenofobicznych za okoliczności obciążające prowadzące do surowszych wyroków; przywołuje stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2002 r.(11), przychylające się do wniosku; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z dnia 24 lutego 2005 r. dotyczącą ponownego rozważenia tkwiącej wcześniej w impasie Decyzji Ramowej,

Przyszłe środki finansowe i gospodarcze

51.   uważa, że Unia powinna uzupełniać działania Państw Członkowskich na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym za pomocą adekwatnego finansowania:

Środki realizacji i mechanizm sprawowania nadzoru

52.   z zadowoleniem przyjmuje ostatnie inicjatywy Komisji w tej dziedzinie, a mianowicie:

53.   wzywa do gromadzenia danych na temat bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji (np. odsetka osób należących do mniejszości narodowych wśród osób zagrożonych ubóstwem, zatrudnionych i bezrobotnych, poziomu ich wykształcenia, etc.) w celu zapewnienia właściwej informacji zwrotnej odnośnie skuteczności polityki Państw Członkowskich w zakresie zwalczania dyskryminacji i ochrony mniejszości;

54.   wzywa Państwa Członkowskie do włączenia wymiaru społeczno-kulturowej tożsamości płci do swoich planów działania na rzecz wyeliminowania rasizmu, dyskryminacji rasowej, ksenofobii i powiązanej z nią nietolerancji, a w szczególności do opracowania wytycznych i wskaźników uwzględniających społeczno-kulturową tożsamość płci i pod jej kątem opracowanych, oraz do korzystania na wszystkich poziomach z danych z podziałem według płci;

55.   domaga się powołania w ramach instytucji ochrony porządku publicznego Państw Członkowskich, państw przystępujących i kandydujących wyspecjalizowanych jednostek do walki z przypadkami naruszeń prawa na tle rasowym i działalnością grup rasistowskich; powyższe jednostki miałyby obowiązek stworzenia systemów monitorowania, klasyfikacji, rejestracji i dalszego śledzenia zgłoszonych przypadków rasizmu; zaleca dalszy rozwój wytycznych w kierunku zbierania danych na temat przypadków rasizmu przez EUMC zgodnie z zabezpieczeniami związanymi z ochroną danych i przy ścisłej współpracy z instytucjami ochrony porządku publicznego, takimi jak policja czy prokuratura; zachęca do rozwijania alternatywnych mechanizmów zbierania danych, takich jak sondaże opinii dotyczące przestępstw rasistowskich;

56.   wzywa Państwa Członkowskie do zapewnienia, by osoby zajmujące się świadczeniem usług publicznych i doradztwem były świadome specyficznych kwestii dotyczących mniejszości etnicznych i imigrantek oraz by przeszły one szkolenie w zakresie walki z rasizmem, uwzględniające także perspektywę społeczno-kulturowej tożsamości płci;

57.   potwierdza przekonanie, że pamięć i edukacja stanowią podstawę starań zmierzających do usunięcia w przeszłość nietolerancji, dyskryminacji i rasizmu, i wzywa Radę, Komisję i Państwa Członkowskie do wytężonej walki z wszystkimi formami dyskryminacji poprzez:

58.   wzywa Państwa Członkowskie do wprowadzenia ustawodawstwa zwalczającego dyskryminację, łącznie ze środkami uwzględniającymi wymiar społeczno-kulturowej tożsamości płci, o których mowa w art. 13 Traktatu WE;

59.   jest przekonany, że w duchu zasady pomocniczości powinna istnieć bliska współpraca między przedstawicielami mniejszości a instytucjami lokalnymi, regionalnymi, krajowymi i europejskimi; uważa, że taka współpraca powinna być oparta na:

60.   biorąc pod uwagę art. 262 oraz 265 TWE, zwraca się stosownie z prośbą do Komitetu Regionów i Europejskiego Komitetu Społeczno-Ekonomicznego o wydanie opinii na temat poruszonych w niniejszej rezolucji zagadnień dotyczących ochrony mniejszości oraz polityki zwalczania dyskryminacji; zachęca obydwa Komitety do wydania takiej opinii do połowy 2006 r. oraz do skoncentrowania się na konkretnej roli, jaką mogłyby odgrywać władze lokalne i regionalne oraz różne społeczne i gospodarcze elementy składowe zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego;

61.   uważa, że Agencja Praw Podstawowych powinna w sposób bezwzględnie priorytetowy stać się pożytecznym narzędziem współpracy z instytucjami europejskimi, w bliskim porozumieniu z narodowymi instytucjami zajmującymi się prawami podstawowymi; sądzi, że Agencja powinna także sprawować kontrolę nad wpływem polityk opisanych w tejże rezolucji oraz regularnie składać sprawozdania w Parlamencie Europejskim i parlamentach narodowych;

62.   zachęca Komisję do rozpoczęcia przeglądu stosowania dyrektyw 2000/43/WE i 2000/78/WE w celu wzmocnienia antydyskryminacyjnych środków Unii Europejskiej oraz zorganizowania walnej konferencji skupiającej wszystkie zaangażowane strony, a zwłaszcza polityków i reprezentantów instytucji publicznych na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym oraz organizacji pozarządowych oraz stowarzyszeń działających na tym polu;

o
o   o

63.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz krajów przystępujących i kandydujących, Europejskiemu Komitetowi Społeczno-Ekonomicznemu i Komitetowi Regionów.

(1) W chwili gdy Traktat ustanawiający Konstytucję wejdzie w życie, określenie "mniejszości" po raz pierwszy pojawi się w prawie pierwotnym w dwóch postanowieniach: w art. 21 Karty (art. II-81 Konstytucji), zakazującym wszelkiej dyskryminacji na gruncie "przynależności do mniejszości narodowej"; w art. I-2 Konstytucji odnoszącym się do "praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości" jako jednej z wartości, na których "Unia opiera się". Konstytucja stanowi także, że Unia musi "zwalczać wykluczenie społeczne i dyskryminację oraz wspierać sprawiedliwość i ochronę socjalną, równość kobiet i mężczyzn, solidarność między pokoleniami i ochronę praw dziecka (art. I-3 ust. 3 akapit 2). (2) 2 Dz.U. L 180 z 19.7.2000, str. 22. (3) 3 Dz.U. L 303 z 2.12.2000, str. 16. (4) 1 Dz.U. L 269 z 5.10.2002, str. 15. (5) 2 Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, str. 408. (6) Jedno z trzech kryteriów kopenhaskich dotyczy stabilnej demokracji, praworządności, praw człowieka oraz poszanowania i ochrony mniejszości. (7) 1 Komisja wszczęła już przeciwko kilku Państwom Członkowskim procedury w sprawie braku informacji o środkach podjętych w celu transpozycji dyrektywy 2000/43/WE i 2000/78/WE. Oczekuje się, że dalsze procedury w sprawie naruszeń za "niedostosowanie się" (niepełna lub niewłaściwa transpozycja) zostaną wszczęte wkrótce. (8) 2 Komisja wyraża zniepokojenie brakiem utworzenia funkcjonujących organów ds. równości wymaganych przez dyrektywę 2000/43/WE, w kilku Państwach Członkowskich. Tam, gdzie powołano takie organy, istnieją w kilku przypadkach obawy co do ich niezależności i możliwości efektywnego działania. (9) 1 Przykładami przemocy na tle homofobicznej nienawiści są: sprawa bomby gwoździowej w Londynie (1999), ataki na parady homoseksualistów LGBT w Polsce i Bośni (2004) i okrutny napad na Sebastiana Nouchet, którego spalono żywcem w jego rodzinnej miejscowości we Francji (2004). (10) 1 Dz.U. C 75 E z 26.3.2002, str. 269. (11) 2 Dz.U. C 271 E z 12.11.2003, str. 558.