Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości obsługującego przewoźnika i przekazywania przez Państwa Członkowskie informacji dotyczących bezpieczeństwa (COM(2005)0048 – C6-0046/2005 – 2005/0008(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0048)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 80 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0046/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0310/2005),
1. zatwierdza projekt Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 listopada 2005 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych objętych zakazem prowadzenia działalności w ramach Wspólnoty i informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości obsługującego przewoźnika lotniczego oraz uchylające art. 9 dyrektywy 2004/36/WE
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomicznego-Społecznego(2),
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Działanie Wspólnoty w dziedzinie transportu lotniczego powinno mieć na celu w pierwszej kolejności zapewnienie wysokiego poziomu ochrony pasażerów przed ryzykiem związanym z bezpieczeństwem. Ponadto, należy w pełni uwzględnić ogólne wymagania ochrony konsumentów.
(2) W celu zapewnienia jak największej przejrzystości, pasażerom powinien być udostępniany wspólnotowy wykaz przewoźników lotniczych, którzy nie spełniają odpowiednich wymagań bezpieczeństwa. Ten wspólnotowy wykaz powinien być sporządzany w oparciu o wspólne kryteria ustanowione na poziomie Wspólnoty.
(3) Przewoźnicy lotniczy wpisani do wspólnotowego wykazu powinni podlegać zakazowi prowadzenia działalności. Zakaz prowadzenia działalności objęty wpisem do wspólnotowego wykazu powinien mieć zastosowanie do całości terytorium Państw Członkowskich, do którego stosuje się Traktat.
(4) Przewoźnicy lotniczy, którzy nie posiadają praw ruchu lotniczego w jednym lub więcej Państwach Członkowskich, mogą mimo to wykonywać loty do i ze Wspólnoty, gdy ich statek powietrzny, z załogą lub bez załogi, jest wydzierżawiony przez przedsiębiorstwa posiadające takie prawa. Należy przewidzieć stosowanie zakazu prowadzenia działalności objętego wpisem do wspólnotowego wykazu również do takich przewoźników lotniczych, gdyż w przeciwnym wypadku przewoźnicy ci mogliby działać we Wspólnocie nawet wtedy, gdyby nie spełniali odpowiednich norm bezpieczeństwa.
(5) Przewoźnik lotniczy podlegający zakazowi prowadzenia działalności mógłby otrzymać pozwolenie na korzystanie z praw ruchu lotniczego w drodze wykorzystania statku powietrznego będącego przedmiotem dzierżawy załogowej ("wet lease") przewoźnika lotniczego nie podlegającego zakazowi prowadzenia działalności, pod warunkiem, że spełnione są odpowiednie normy bezpieczeństwa
(6) Procedura uaktualniania wspólnotowego wykazu powinna umożliwiać szybkie podejmowanie decyzji tak, aby pasażerowie w transporcie lotniczym otrzymywali odpowiednie i aktualne informacje w zakresie bezpieczeństwa oraz dla zapewnienia, że przewoźnicy lotniczy, którzy skorygują niedociągnięcia w zakresie bezpieczeństwa, zostaną jak najszybciej wykreśleni ze wspólnotowego wykazu. Równocześnie, procedury powinny uwzględniać poszanowanie prawa przewoźników lotniczych do obrony i nie naruszać umów i konwencji międzynarodowych, których stronami są Państwa Członkowskie lub Wspólnota, w szczególności Konwencji z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z 1944 r. Środki wykonawcze w sprawach proceduralnych, które zostaną przyjęte przez Komisję, powinny szczególnie zaspokajać te wymogi.
(7) Jeżeli na przewoźnika lotniczego został nałożony zakaz prowadzenia działalności, powinno zostać podjęte odpowiednie działanie zmierzające do udzielenia mu wsparcia w korygowaniu niedociągnięć, które były powodem nałożenia tego zakazu.
(8) W wyjątkowych przypadkach, Państwa Członkowskie powinny być upoważnione do podejmowania środków jednostronnych. W nagłych przypadkach i w obliczu nieprzewidzianego problemu w zakresie bezpieczeństwa, Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość natychmiastowego nałożenia zakazu prowadzenia działalności w odniesieniu do ich własnego terytorium. Ponadto, w przypadku, gdy Komisja postanowiła nie uwzględnić przewoźnika lotniczego we wspólnotowym wykazie, Państwa Członkowskie powinny mieć także możliwość nałożenia lub utrzymania zakazu prowadzenia działalności w związku z zagrożeniem bezpieczeństwa, które nie występuje w innych Państwach Członkowskich. Państwa Członkowskie powinny korzystać z tych możliwości w ograniczonym zakresie, uwzględniając przy tym interes wspólnotowy i dążąc do osiągnięcia wspólnego stanowiska w zakresie bezpieczeństwa lotniczego. Ograniczenie to powinno pozostawać bez uszczerbku dla art. 8 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3922/91 z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego(4) oraz art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1592/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego(5).
(9) Informacje dotyczące bezpieczeństwa przewoźników lotniczych powinny zostać opublikowane w sposób zapewniający skuteczność przekazu, na przykład za pośrednictwem Internetu.
(10) Aby konkurencyjna struktura w transporcie lotniczym przyniosła możliwie największe korzyści przedsiębiorstwom i pasażerom, ważne jest, aby konsumenci otrzymywali niezbędne informacje umożliwiające im dokonywanie świadomych wyborów.
(11) Tożsamość przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych faktycznie obsługujących lot jest informacją o zasadniczym znaczeniu. Jednakże konsumenci zawierający umowę przewozu, która mogłaby dotyczyć zarówno transportu w jedną stronę, jak i w obie strony, nie zawsze są informowani o tożsamości przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych faktycznie obsługujących danych lot lub loty.
(12) Dyrektywa Rady 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek(6) wymaga udostępnienia konsumentom niektórych informacji, jednak informacje te nie obejmują tożsamości obsługującego przewoźnika lotniczego.
(13) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2299/89 z dnia 24 lipca 1989 r. w sprawie kodeksu postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji (KSR)(7) uprawnia konsumentów rezerwujących lot za pomocą komputerowego systemu rezerwacji do otrzymywania informacji o tożsamości obsługującego przewoźnika lotniczego. Jednak, nawet w regularnym przewozie lotniczym występują praktyki branżowe, takie jak dzierżawa załogowa lub stosowanie wspólnej rezerwacji miejsc przez różnych przewoźników lotniczych ("code sharing") w przypadku rezerwacji bez użycia KSR, w przypadku których przewoźnik lotniczy, który sprzedał lot pod własną nazwą, nie zajmuje się jego faktyczną obsługą i w przypadku których obecnie nie istnieje prawo pasażera do otrzymania informacji o tożsamości przewoźnika lotniczego faktycznie świadczącego usługę.
(14) Praktyki te zwiększają elastyczność i pozwalają na lepsze świadczenie usług dla pasażerów. Ponadto, nie da się uniknąć pewnej ilości zmian w ostatniej chwili, w szczególności spowodowanych przyczynami technicznymi, które przyczyniają się do zapewnienia bezpieczeństwa transportu lotniczego. Elastyczność ta powinna być jednak równoważona sprawdzeniem, że przedsiębiorstwa faktycznie obsługujące dane loty spełniają wymagania w dziedzinie bezpieczeństwa oraz przejrzystością dla konsumentów w celu zagwarantowania im prawa do dokonania świadomego wyboru. Należy dążyć do osiągnięcia sprawiedliwej równowagi pomiędzy interesem handlowym przewoźników lotniczych a dostępem pasażerów do informacji.
(15) Przewoźnicy lotniczy powinni prowadzić w odniesieniu do pasażerów politykę przejrzystości w zakresie informacji związanych z bezpieczeństwem. Publikowanie tego rodzaju informacji powinno przyczynić się do zwiększenia świadomości pasażerów na temat rzetelności przewoźników lotniczych w zakresie bezpieczeństwa.
(16) Przewoźnicy lotniczy są odpowiedzialni za przekazywanie informacji w sprawie niedoborów bezpieczeństwa krajowym władzom do spraw bezpieczeństwa lotniczego, jak również za niezwłoczne zajęcie się takimi niedoborami. Oczekuje się podjęcia właściwych kroków przez personel pokładowy i naziemny w przypadku stwierdzenia przez niego niedoborów bezpieczeństwa. Jak wynika z art. 8 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/42/WE z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie zgłaszania zdarzeń w lotnictwie cywilnym(8), karanie personelu za podjęcie tego typu działań byłoby sprzeczne z interesem bezpieczeństwa lotniczego.
(17) Poza sytuacjami objętymi rozporządzeniem (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającym wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów(9), pasażerom powinno zaoferować się prawo do uzyskania zwrotu kosztów lub zmiany trasy podróży w niektórych innych szczególnych sytuacjach objętych niniejszym rozporządzeniem, jeżeli istnieje wystarczająco bliskie połączenie ze Wspólnotą.
(18) Poza zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, następstwa zmiany tożsamości obsługującego przewoźnika w odniesieniu do wykonania umowy przewozu powinny podlegać przepisom Państw Członkowskich mającym zastosowanie do umów oraz odpowiednim przepisom prawa wspólnotowego, w szczególności dyrektywom Rady 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 oraz 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich(10).
(19) Niniejsze rozporządzenie stanowi część procesu legislacyjnego zmierzającego do stworzenia skutecznego i spójnego podejścia w zakresie wzmacniania bezpieczeństwa lotniczego we Wspólnocie, w którym ważna rola przypada Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego. Po rozszerzeniu kompetencji tej Agencji, na przykład w odniesieniu do statków powietrznych państwa trzeciego, mogłoby dojść do dalszego zwiększenia jej roli na mocy niniejszego rozporządzenia. Szczególną uwagę powinno poświęcić się dalszej poprawie jakości i ilości inspekcji statków powietrznych pod kątem bezpieczeństwa oraz harmonizowaniu tych inspekcji.
(20) W przypadku zagrożenia dla bezpieczeństwa, któremu nie sprostało(-y) dane Państwo(-a) Członkowskie, Komisja powinna mieć możliwość podjęcia natychmiastowych środków tymczasowych. W takich przypadkach komitet wspierający Komisję w jej pracach na mocy niniejszego rozporządzenia powinien działać zgodnie z procedurą doradczą, przewidzianą w art. 3 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(11).
(21) We wszystkich pozostałych przypadkach, komitet wspierający Komisję Europejską w jej pracach na mocy niniejszego rozporządzenia powinien działać zgodnie z procedurą regulacyjną, przewidzianą w art. 5 decyzji 1999/468/WE.
(22) W związku z tym, że związek pomiędzy niniejszym rozporządzeniem i art. 9 dyrektywy 2004/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa statków powietrznych państwa trzeciego korzystających z portów lotniczych Wspólnoty(12) byłby niejasny, artykuł ten powinien zostać uchylony w celu zapewnienia pewności prawnej.
(23) Państwa Członkowskie powinny ustalić zasady dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń postanowień rozdziału III niniejszego rozporządzenia i zapewnić stosowanie tych sankcji. Sankcje, które mogą mieć charakter cywilny lub administracyjny, powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.
(24) Komisja powinna przeanalizować stosowanie niniejszego rozporządzenia i, po upływie wystarczająco długiego okresu, zdać sprawozdanie ze skuteczności jego przepisów.
(25) Każdy właściwy organ lotnictwa cywilnego może podjąć decyzję, że przewoźnicy lotniczy, w tym przewoźnicy nie prowadzący działalności na terytorium Państw Członkowskich, do którego stosuje się Traktat, mogliby złożyć takiemu organowi wniosek o poddanie przewoźników lotniczych, którzy złożyli taki wniosek, systematycznym kontrolom w celu sprawdzenia prawdopodobieństwa spełniania przez niego odpowiednich norm bezpieczeństwa.
(26) Niniejsze rozporządzenie nie powinno stanowić przeszkody dla wprowadzenia przez Państwa Członkowskie zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego systemu znaków jakości dla przewoźników lotniczych na poziomie krajowym, którego kryteria mogą uwzględniać względy inne niż minimalne wymagania bezpieczeństwa.
(27) Ustalenia dotyczące szerszej współpracy w zakresie wykorzystania lotniska w Gibraltarze zostały uzgodnione w Londynie w dniu 2 grudnia 1987 r. przez Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo na mocy wspólnej deklaracji ministrów spraw zagranicznych obu tych państw. Powyższe ustalenia nie są jeszcze stosowane,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
Przepisy ogólne
Artykuł 1
Przedmiot
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady:
a)
sporządzania i publikowania, opartego na wspólnych kryteriach, wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych, którzy ze względów bezpieczeństwa objęci są zakazem prowadzenia działalności we Wspólnocie, oraz
b)
informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości przewoźnika lotniczego obsługującego lot, którym podróżują.
2. Stosowanie niniejszego rozporządzenia do lotniska w Gibraltarze jest rozumiane jako pozostające bez uszczerbku dla odpowiednich stanowisk prawnych Królestwa Hiszpanii i Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do sporu dotyczącego suwerenności nad terytorium, na którym znajduje się to lotnisko.
3. Stosowanie niniejszego rozporządzenia do lotniska w Gibraltarze jest zawieszone do czasu rozpoczęcia stosowania ustaleń zawartych we wspólnej deklaracji ministrów spraw zagranicznych Królestwa Hiszpanii i Zjednoczonego Królestwa z dnia 2 grudnia 1987 r. Rządy Hiszpanii i Zjednoczonego Królestwa poinformują Radę o dacie rozpoczęcia stosowania tych ustaleń.
Artykuł 2
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a)
"przewoźnik lotniczy" oznacza przedsiębiorstwo transportu lotniczego posiadające ważną licencję na prowadzenie działalności lub równoważne zezwolenie;
b)
"umowa przewozu" oznacza umowę transportu lotniczego lub umowę obejmującą usługi transportu lotniczego, z uwzględnieniem umowy dotyczącej przypadków, gdy przewozu dokonuje się za pomocą dwóch lub więcej lotów obsługiwanych przez tego samego lub różnych przewoźników lotniczych;
c)
"dostawca usług przewozu lotniczego" oznacza przewoźnika, który zawiera z pasażerem umowę przewozu. Każdego sprzedawcę biletów uznaje się również za dostawcę usług przewozu lotniczego;
d)
"sprzedawca biletów" oznacza sprzedawcę biletu lotniczego, który pośredniczy w zawarciu umowy przewozu z pasażerem na sam lot lub jako element imprezy turystycznej, nie będącego przewoźnikiem lotniczym lub organizatorem wycieczek;
e)
"obsługujący przewoźnik lotniczy" oznacza przewoźnika lotniczego wykonującego lub zamierzającego wykonać lot zgodnie z umową przewozu zawartą z pasażerem lub działającego w imieniu innej osoby, prawnej lub fizycznej, która zawarła umowę przewozu z tym pasażerem;
f)
"pozwolenie na wykonywanie działalności lub zezwolenie techniczne" oznacza jakikolwiek akt prawny lub administracyjny wydany przez Państwo Członkowskie, który przewiduje, że przewoźnik lotniczy może wykonywać usługi lotnicze do lub z lotnisk tego Państwa Członkowskiego albo w przestrzeni powietrznej tego Państwa Członkowskiego, albo korzystać z praw ruchu;
g)
"zakaz prowadzenia działalności" oznacza odmowę, zawieszenie lub ograniczenie pozwolenia na wykonywanie działalności lub zezwolenia technicznego przewoźnika lotniczego ze względów bezpieczeństwa lub wszelkie równoważne środki bezpieczeństwa podjęte w stosunku do przewoźnika lotniczego nie posiadającego praw ruchu we Wspólnocie, ale którego statek powietrzny mógłby w przeciwnym przypadku zostać użyty, na podstawie umowy dzierżawy, do wykonywania lotów w ramach Wspólnoty.
h)
"impreza turystyczna" oznacza usługi zdefiniowane w art. 2 ust. 1 dyrektywy 90/314/EWG;
i)
"rezerwacja" oznacza fakt posiadania przez pasażera biletu lub innego dowodu, potwierdzającego, że rezerwacja została przyjęta i zarejestrowana przez dostawcę usług przewozu lotniczego;
j)
"odpowiednie normy bezpieczeństwa" oznacza międzynarodowe normy bezpieczeństwa zawarte w Konwencji z Chicago i jej załącznikach oraz, tam gdzie ma to zastosowanie, normy bezpieczeństwa zawarte we właściwych przepisach prawa wspólnotowego.
ROZDZIAŁ II
Wspólnotowy wykaz
Artykuł 3
Sporządzanie wspólnotowego wykazu
1. W celu wzmocnienia bezpieczeństwa lotniczego ustanawia się wykaz przewoźników lotniczych podlegających zakazowi prowadzenia działalności we Wspólnocie (zwany dalej "wspólnotowym wykazem"). Każde Państwo Członkowskie wprowadza w życie na swoim terytorium zakazy prowadzenia działalności objęte wspólnotowym wykazem w stosunku do przewoźników lotniczych podlegających tym zakazom.
2. Wspólne kryteria nałożenia zakazu prowadzenia działalności na przewoźnika lotniczego, które są oparte na odpowiednich normach bezpieczeństwa, są określone w Załączniku (dalej zwane "wspólnymi kryteriami"). Komisja może wprowadzić zmiany do tego załącznika, w szczególności w celu uwzględnienia rozwoju naukowego i technicznego, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 3.
3. Do celów ustanowienia wspólnotowego wykazu po raz pierwszy, każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji w terminie do …(13) tożsamość przewoźników lotniczych podlegających zakazowi prowadzenia działalności na jego terytorium wraz z uzasadnieniem powodów nałożenia takich zakazów oraz wszelkimi innymi istotnymi informacjami. Komisja informuje pozostałe Państwa Członkowskie o tych zakazach prowadzenia działalności.
4. W terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji przekazanych przez Państwa Członkowskie, Komisja podejmuje, w oparciu o wspólne kryteria, decyzję o nałożeniu zakazu prowadzenia działalności na danych przewoźników lotniczych i sporządza wspólnotową listę przewoźników lotniczych podlegających zakazowi prowadzenia działalności, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 3.
Artykuł 4
Uaktualnianie wspólnotowego wykazu
1. Wspólnotowy wykaz podlega uaktualnieniu w celu:
a)
nałożenia zakazu prowadzenia działalności na przewoźnika lotniczego i wpisania go do wspólnotowego wykazu w oparciu o wspólne kryteria;
b)
wykreślenia przewoźnika lotniczego ze wspólnotowego wykazu, jeżeli niedociągnięcie lub niedociągnięcia w zakresie bezpieczeństwa, które były powodem wpisania go do wspólnotowego wykazu zostały skorygowane i jeżeli, zgodnie ze wspólnymi kryteriami, nie ma innego powodu do utrzymywania wpisu tego przewoźnika we wspólnotowym wykazie;
c)
wprowadzenia zmian warunków zakazu prowadzenia działalności nałożonego na przewoźnika lotniczego wpisanego do wspólnotowego wykazu.
2. Komisja, działając z własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego, podejmuje decyzję o uaktualnieniu wspólnotowego wykazu, kiedy tylko będzie to wymagane na mocy ust. 1, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 3, i w oparciu o wspólne kryteria. Komisja Europejska sprawdza, co najmniej co trzy miesiące, czy wskazane jest uaktualnienie wspólnotowego wykazu.
3. Każde Państwo Członkowskie oraz Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego przekazują Komisji wszelkie informacje, które mogą być istotne w kontekście uaktualniania wspólnotowego wykazu. Komisja przekazuje wszelkie istotne informacje innym Państwom Członkowskim.
Artykuł 5
Środki tymczasowe w zakresie uaktualniania wspólnotowego wykazu
1. W przypadkach gdy jest oczywiste, że dalsze prowadzenie działalności przez przewoźnika lotniczego we Wspólnocie prawdopodobnie stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa oraz gdy takie zagrożenie nie zostało w sposób zadowalający zażegnane poprzez podjęcie, zgodnie z art. 6 ust. 1, natychmiastowych środków przez dane Państwo(a) Członkowskie, Komisja może tymczasowo przyjąć środki, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a) lub lit. c), zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2.
2. Komisja przedstawi tę kwestię, jak najszybciej, ale najpóźniej w terminie dziesięciu dni roboczych, komitetowi, o którym mowa w art. 15 ust. 1, i podejmie decyzję o potwierdzeniu, zmianie, uchyleniu lub przedłużeniu środka, który podjęła na mocy ust. 1 niniejszego artykułu, działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 3.
Artykuł 6
Środki wyjątkowe
1. W odniesieniu do nagłych przypadków, niniejsze rozporządzenie nie ogranicza prawa Państwa Członkowskiego do zareagowania na nieprzewidziany problem w zakresie bezpieczeństwa poprzez nałożenie zakazu prowadzenia działalności ze skutkiem natychmiastowym w odniesieniu do własnego terytorium, przy uwzględnieniu wspólnych kryteriów.
2. Podjęcie przez Komisję decyzji o nie wpisywaniu przewoźnika lotniczego do wspólnotowego wykazu, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 4 lub art. 4 ust. 2, nie ogranicza prawa Państwa Członkowskiego do nałożenia lub utrzymywania zakazu prowadzenia działalności w stosunku do danego przewoźnika lotniczego, w związku z problemem w zakresie bezpieczeństwa dotykającym indywidualnie tego Państwa Członkowskiego.
3. W którejkolwiek z sytuacji, o których mowa w ust. 1 i 2, dane Państwo Członkowskie niezwłocznie informuje Komisję, która informuje pozostałe Państwa Członkowskie. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, dane Państwo Członkowskie niezwłocznie przedstawia Komisji wniosek o uaktualnienie wspólnotowego wykazu, zgodnie z art. 4 ust. 2.
Artykuł 7
Prawo do obrony
Komisja zapewnia, że przy podejmowaniu przez nią decyzji, o których mowa w art. 3 ust. 4, art. 4 ust. 2 i art. 5, dany przewoźnik lotniczy otrzymuje możliwość przedstawienia swoich racji, uwzględniając, w niektórych przypadkach, potrzebę zastosowania przyspieszonej procedury.
Artykuł 8
Środki wykonawcze
1. Komisja, działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 3, przyjmuje, w przypadkach, w których jest to wskazane, środki wykonawcze w celu ustanowienia szczegółowych zasad w zakresie procedur, o których mowa w niniejszym rozdziale.
2. Przy podejmowaniu decyzji co do tych środków, Komisja uwzględnia w należyty sposób potrzebę szybkiego podejmowania decyzji w kontekście uaktualniania wspólnotowego wykazu oraz, w przypadkach, w których jest to wskazane, przewiduje możliwość zastosowania przyspieszonej procedury.
Artykuł 9
Publikacja
1. Wspólnotowy wykaz i wszelkie jego zmiany są niezwłocznie publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
2. Komisja i Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne w celu ułatwienia publicznego dostępu do najnowszej wersji wspólnotowego wykazu, w szczególności poprzez wykorzystanie Internetu.
3. Dostawcy usług przewozu lotniczego, krajowe organy lotnictwa cywilnego, Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego oraz porty lotnicze na terytorium Państw Członkowskich udostępniają pasażerom wspólnotowy wykaz zarówno za pośrednictwem swoich stron internetowych oraz, w przypadkach, w których jest to stosowne, w swoich lokalach.
ROZDZIAŁ III
Informacje dla pasażerów
Artykuł 10
Zakres
1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do przewozu lotniczego pasażerów w przypadku, gdy lot stanowi część umowy przewozu, a przewóz rozpoczyna się we Wspólnocie, oraz
a)
odlot następuje z portu lotniczego na terytorium Państwa Członkowskiego, do którego stosuje się Traktat, lub
b)
odlot następuje z portu lotniczego na terytorium państwa trzeciego, a przylot następuje do portu lotniczego na terytorium Państwa Członkowskiego, do którego stosuje się Traktat, lub
c)
odlot i przylot następują z portu lotniczego na terytorium państwa trzeciego do innego takiego portu lotniczego.
2. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się niezależnie od tego, czy lot jest liniowy czy jednorazowy, oraz od tego czy lot stanowi część imprezy turystycznej.
3. Przepisy niniejszego rozdziału nie mają wpływu na prawa pasażerów przysługujące na mocy dyrektywy 90/314/EWG i rozporządzenia Rady (EWG) nr 2299/89.
Artykuł 11
Informacje o tożsamości obsługującego przewoźnika lotniczego
1. Po dokonaniu rezerwacji, dostawca usług przewozu lotniczego informuje pasażerów o tożsamości obsługującego przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych, niezależnie od sposobu dokonania rezerwacji.
2. W przypadku gdy tożsamość przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych obsługujących lot nie jest jeszcze znana w momencie dokonywania rezerwacji, dostawca usług przewozu lotniczego zapewnia, aby pasażer został poinformowany o nazwie lub nazwach przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych, co do których istnieje prawdopodobieństwo, że będą obsługiwali dany lot lub loty. W takim przypadku, dostawca usług przewozu lotniczego zapewnia, aby pasażer został poinformowany o tożsamości przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych tak szybko, jak tylko zostanie ona ustalona.
3. W każdym przypadku zmiany obsługującego przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych po dokonaniu rezerwacji, niezależnie od powodu zmiany, dostawca usług przewozu lotniczego podejmuje niezwłocznie wszelkie odpowiednie kroki w celu zapewnienia, że pasażer zostanie możliwie najszybciej poinformowany o zmianie. We wszystkich przypadkach pasażerowie są informowani podczas odprawy lub podczas wchodzenia na pokład w przypadkach, gdy odprawa nie jest wymagana przy przesiadaniu się na inny samolot.
4. Przewoźnik lotniczy lub organizator wycieczek, w zależności od przypadku, zapewniają, aby odpowiedni dostawca usług przewozu lotniczego został powiadomiony o tożsamości przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych obsługujących lot, tak szybko, jak tylko będzie ona znana, w szczególności w przypadku zmiany takiej tożsamości.
5. Jeżeli sprzedawca biletu nie został powiadomiony o tożsamości przewoźnika lotniczego obsługującego lot, nie ponosi on odpowiedzialności za niewykonanie obowiązków przewidzianych w niniejszym artykule.
6. Spoczywający na dostawcy usług przewozu lotniczego obowiązek informowania pasażerów o tożsamości przewoźnika lub przewoźników obsługujących lot zostaje określony w ogólnych warunkach sprzedaży mających zastosowanie do umowy przewozu.
Artykuł 12
Prawo do zwrotu kosztów lub zmiany trasy
1. Niniejsze rozporządzenie nie narusza prawa do zwrotu kosztów lub zmiany trasy przewidzianego rozporządzeniem (WE) nr 261/2004.
2. W przypadkach, gdy rozporządzenie (WE) nr 261/2004 nie stosuje się, oraz
a)
przewoźnik lotniczy obsługujący lot, o którego tożsamości powiadomiono pasażera, został wpisany do wspólnotowego wykazu i podlega zakazowi prowadzenia działalności, co doprowadziło do odwołania danego lotu lub doprowadziłoby do takiego odwołania lotu, gdyby dany lot odbywał się w ramach Wspólnoty, lub
b)
przewoźnik lotniczy obsługujący lot, o którego tożsamości powiadomiono pasażera, został zastąpiony przez innego przewoźnika lotniczego obsługującego lot, wpisanego do wspólnotowego wykazu i podlegającego zakazowi prowadzenia działalności, co doprowadziło do odwołania danego lotu lub doprowadziłoby do takiego odwołania lotu, gdyby dany lot odbywał się w ramach Wspólnoty,
dostawca usług przewozu lotniczego będący stroną umowy przewozu oferuje pasażerowi możliwość skorzystania z prawa do zwrotu kosztów lub zmiany trasy przewidzianego w art. 8 rozporządzenia (WE) nr 261/2004, pod warunkiem, że w przypadku, gdy lot nie został odwołany, pasażer wybrał rezygnację z tego lotu.
3. Ust. 2 niniejszego artykułu stosuje się bez uszczerbku dla art. 13 rozporządzenia (WE) nr 261/2004.
Artykuł 13
Sankcje
Państwa Członkowskie zapewniają zgodność z zasadami ustanowionymi w niniejszym rozdziale i ustanawiają sankcje za naruszenie tych zasad. Sankcje są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.
ROZDZIAŁ IV
Przepisy końcowe
Artykuł 14
Informacje i zmiany
Do …(14) Komisja złoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. Sprawozdaniu towarzyszą, jeżeli jest to konieczne, wnioski dotyczące zmiany niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 15
Komitet
1. Komisję wspiera komitet, o którym mowa w art. 12 rozporządzenia (EWG) nr 3922/91 ("komitet").
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Okres, o którym mowa w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, wynosi trzy miesiące.
4. Komisja może konsultować się z komitetem we wszelkich innych kwestiach dotyczących stosowania niniejszego rozporządzenia.
5. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.
Artykuł 16
Uchylenie
Niniejszym uchyla się art. 9 dyrektywy 2004/36/WE.
Artykuł 17
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwadzieścia dni po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Art. 10-12 stosuje się od …(15), a art. 13 stosuje się od …(16)*.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK
Wspólne kryteria przy rozpatrywaniu zakazu prowadzenia działalności ze względów bezpieczeństwa na poziomie Wspólnoty
Decyzje o działaniu na poziomie Wspólnoty podejmowane są na zasadzie indywidualnej. W zależności od wyników analizy indywidualnych przypadków, przewoźnik lub wszyscy przewoźnicy posiadający licencję w tym samym państwie mogliby zostać objęci działaniem na poziomie Wspólnoty.
Rozpatrując czy dany przewoźnik lotniczy powinien podlegać całkowitemu lub częściowemu zakazowi prowadzenia działalności, ocenia się czy przewoźnik lotniczy spełnia odpowiednie normy bezpieczeństwa, biorąc pod uwagę:
1. Potwierdzone dowody poważnych niedociągnięć w zakresie bezpieczeństwa ze strony przewoźnika lotniczego:
– sprawozdania wykazujące poważne niedociągnięcia w zakresie bezpieczeństwa lub trwałe zaniechanie ze strony przewoźnika poprawy niedociągnięć ujawnionych w trakcie kontroli na ziemi przeprowadzanych w ramach programu SAFA, o których wcześniej poinformowano przewoźnika;
– poważne niedociągnięcia w zakresie bezpieczeństwa ujawnione w ramach stosowania przepisów w sprawie gromadzenia informacji przewidzianych w art. 3 dyrektywy 2004/36/WE w sprawie bezpieczeństwa statków powietrznych państwa trzeciego korzystających z portów lotniczych Wspólnoty;
– zakaz prowadzenia działalności nałożony na przewoźnika przez kraj trzeci z powodu udokumentowanych niedociągnięć w odniesieniu do międzynarodowych norm bezpieczeństwa;
– informacje związane ze udokumentowanymi wypadkami i poważnymi incydentami, wskazujące na występowanie utajonych systemowych niedociągnięć w zakresie bezpieczeństwa;
2. Brak zdolności lub chęci ze strony przewoźnika lotniczego do skorygowania niedociągnięć w zakresie bezpieczeństwa wykazany:
– brakiem przejrzystości lub nieudzieleniem przez przewoźnika w terminie odpowiedniej odpowiedzi na zapytanie organów lotnictwa cywilnego Państwa Członkowskiego dotyczące kwestii związanej z bezpieczeństwem prowadzonych przez niego lotów;
– przedstawieniem niewłaściwego lub niewystarczającego planu działania w zakresie środków zaradczych w odpowiedzi na stwierdzone poważne niedociągnięcie w zakresie bezpieczeństwa.
3. Brak zdolności lub chęci ze strony organów odpowiedzialnych za nadzorowanie przewoźnika lotniczego do skorygowania niedociągnięć w zakresie bezpieczeństwa wykazany:
– brakiem współpracy organów lotnictwa cywilnego Państwa Członkowskiego z właściwymi organami innego państwa w momencie pojawienia się obaw co do bezpieczeństwa lotów wykonywanych przez przewoźnika posiadającego licencję lub pozwolenie na prowadzenie działalności w tym państwie;
– niewystarczającą zdolnością właściwych organów odpowiedzialnych za nadzorowanie przewoźnika, do wdrażania i egzekwowania odpowiednich norm bezpieczeństwa. Należy zwrócić szczególną uwagę na:
a)
audyty oraz związane z nimi plany działania dotyczące środków zaradczych ustanowione w ramach światowego programu audytu w zakresie kontroli bezpieczeństwa Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego (ICAO) lub na mocy obowiązujących przepisów prawa wspólnotowego;
b)
fakt, czy pozwolenie na prowadzenie działalności lub zezwolenie techniczne wydane przewoźnikowi znajdującemu się pod nadzorem tego państwa zostało wcześniej odrzucone lub uchylone przez inne państwo;
c)
pozwolenie na prowadzenie działalności przewoźnika lotniczego nie zostało wydane przez właściwy organ państwa, w którym przewoźnik posiada swoje główne miejsce prowadzenia działalności.
– niewystarczającą zdolnością właściwych organów państwa, w którym zarejestrowany jest statek powietrzny wykorzystywany przez przewoźnika lotniczego, do nadzorowania statku powietrznego wykorzystywanego przez przewoźnika zgodnie z obowiązkami tego państwa wynikającymi z Konwencji z Chicago.
** Jeden rok od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Bohunice V1 *
389k
76k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady dotyczącego wdrożenia protokołu nr 9 dołączonego do Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji, w sprawie elektrowni jądrowej Bohunice V1 na Słowacji (COM(2004)0624 – C6-0205/2004 – 2004/0221(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2004)0624)(1),
– uwzględniając art. 203 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0205/2004),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0282/2005),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. stwierdza, że przewidziana we wniosku wysokość środków jest wyłącznie orientacyjna, dopóki nie zostanie osiągnięte porozumienie w sprawie perspektywy finansowej na rok 2007 i kolejne lata;
3. wzywa Komisję do zatwierdzenia, gdy tylko zostanie przyjęta kolejna perspektywa finansowa, kwot przewidzianych we wniosku lub, o ile zajdzie taka potrzeba, do przedłożenia zmienionych kwot do akceptacji Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, zapewniając w ten sposób ich zgodność z limitami;
4. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 119 drugi akapit Traktatu Euratom;
5. zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;
6. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;
7. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Tekst proponowany przez Komisję
Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Punkt 3 preambuły
(3) Unia Europejska uznała również w protokole, że likwidacja elektrowni jądrowej Bohunice V1 powinna być kontynuowana po obecnej perspektywie finansowej oraz że wysiłek ten stanowi dla Słowacji istotne obciążenie finansowe. Decyzje, które zostaną podjęte w kwestii kontynuowania pomocy Unii w tej sprawie po roku 2006 będą uwzględniały tę sytuację.
(3) Unia Europejska uznała również w protokole, że likwidacja elektrowni jądrowej Bohunice V1 powinna być kontynuowana po obecnej perspektywie finansowej oraz że wysiłek ten stanowi dla Słowacji istotne obciążenie finansowe. Ponadto Unia Europejska bierze pod uwagę, iż - z powodu charakteru i rozmiarów likwidacji - wysiłki kontynuowane będą także przez wiele lat po zakończeniu okresu obowiązywania Perspektywy Finansowej 2007-2013. Decyzje, które zostaną podjęte w kwestii kontynuowania pomocy Unii w tej sprawie po roku 2006 będą uwzględniały tę sytuację.
Poprawka 2 Punkt 4 a preambuły (nowy)
(4a) Komisja, Parlament Europejski oraz Rada doceniają wysiłki poczynione przez Słowację przed przystąpieniem do UE w celu wzmocnienia bezpieczeństwa elektrowni jądrowej Bohunice V1 oraz fakt, iż kraj ten zainwestował około 250 mln EUR w środki bezpieczeństwa w latach 1993 i 2000, i wezmą to pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o przyznaniu Słowacji pomocy finansowej.
Poprawka 3 Punkt 4 b preambuły (nowy)
(4b) Należy przewidzieć środki z budżetu Wspólnoty na kontynuację pomocy unijnej również po 31 grudnia 2013 r.
Poprawka 4 Punkt 4 c preambuły (nowy)
(4c) Parlament Europejski, Rada i Komisja uznają i uwzględniają fakt, iż wcześniejsze zamknięcie elektrowni jądrowej Bohunice V1 umożliwia Słowacji uniknięcie konieczności zebrania całej kwoty środków koniecznych na likwidację, której stopniowe przekazywanie ustalone zostało zgodnie z początkowo zakładanym okresem działania elektrowni.
Poprawka 5 Punkt 5 preambuły
(5) Należy w związku z tym przewidzieć w budżecie wspólnotowym kwotę 237 milionów euro na finansowanie likwidacji elektrowni jądrowej Bohunice V1 podczas okresu od 2007 do 2013 r.
(5) Należy w związku z tym przewidzieć w budżecie wspólnotowym kwotę 400 milionów EUR na finansowanie likwidacji elektrowni jądrowej Bohunice V1 podczas okresu od 2007 do 2013 r.
Poprawka 6 Punkt 5 a preambuły (nowy)
(5a) Niedawne projekty władz słowackich dotyczące zwiększenia kwot pomocy państwowej dla słowackiego sektora nuklearnego za pomocą krajowego funduszu na likwidację elektrowni powinny zostać rozpatrzone przez Komisję zgodnie z prawem wspólnotowym.
Poprawka 7 Punkt 5 b preambuły (nowy)
(5b) Środki z budżetu Wspólnoty na likwidację elektrowni nie powinny być wykorzystywane w sposób prowadzący do zakłóceń konkurencji w stosunku do przedsiębiorstw energetycznych na rynku energii w Unii Europejskiej. Środki te powinny być również wykorzystywane do finansowania działań zmierzających do zrekompensowania utraty zdolności produkcyjnej, zgodnie z odpowiednim ustawodawstwem wspólnotowym dotyczącym:
(i) źródeł energii odnawialnej;
(ii) efektywności wykorzystania energii przez odbiorców końcowych;
(iii) bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej.
Poprawka 16 Punkt 5 c preambuły (nowy)
(5c) Unia Europejska, a zwłaszcza Państwa Członkowskie, które wyciągną największe korzyści z zamknięcia elektrowni jądrowej Bohunice V1, winny udostępnić dodatkową kwotę w wysokości 163 milionów EUR w kontekście rocznej procedury budżetowej.
Poprawka 8 Punkt 8 a preambuły (nowy)
(8a) W celu złagodzenia skutków wcześniejszego zamknięcia likwidacja elektrowni jądrowej Bohunice V1 powinna być prowadzona w sposób jak najlepiej przyczyniający się do trwałego rozwoju i wzrostu gospodarczego na Słowacji, zgodnie z założeniami Strategii Lizbońskiej.
Poprawka 9 Punkt 8 b preambuły (nowy)
(8b) W celu zapewnienia możliwie największej efektywności likwidacja elektrowni jądrowej Bohunice V1 powinna być prowadzona przy zastosowaniu najbardziej odpowiedniej dostępnej wiedzy technicznej, z należytym uwzględnieniem środowiska naturalnego i specyfikacji technologicznych zamykanych bloków.
Poprawka 10 Artykuł 2
Wkład wspólnotowy przyznany programowi na mocy niniejszego rozporządzenia przyznawany jest w celu wspierania finansowego środków związanych z likwidacją elektrowni jądrowej Bohunice V1, środków mających na celu rewitalizację środowiska z poszanowaniem dorobku oraz modernizację konwencjonalnych zdolności produkcyjnych przeznaczonych do zastąpienia zdolności produkcyjnej obu reaktorów elektrowni jądrowej Bohunice V1, a także innych środków wynikających z decyzji o zamknięciu i likwidacji tej elektrowni, przyczyniających się do niezbędnej restrukturyzacji, rewitalizacji środowiska oraz modernizacji sektorów produkcji, przesyłu i dystrybucji energii na Słowacji, a także poprawy bezpieczeństwa dostaw energii i wydajności energetycznej w tym państwie.
Wkład wspólnotowy przyznany programowi na mocy niniejszego rozporządzenia przyznawany jest w celu wspierania finansowego środków związanych z likwidacją elektrowni jądrowej Bohunice V1, włączając w to: (i) środki mające na celu rewitalizację środowiska z poszanowaniem dorobku; (ii) środki na stworzenie nowych zdolności produkcyjnych oraz modernizację istniejących zdolności produkcyjnych przeznaczonych do zastąpienia zdolności produkcyjnej obu reaktorów elektrowni jądrowej Bohunice V1; (iii)inne środki wynikające z decyzji o zamknięciu i likwidacji tej elektrowni, które, zgodnie z obowiązującym dorobkiem i poprzez jego wdrożenie, przyczyniają się do niezbędnej restrukturyzacji, rewitalizacji środowiska oraz modernizacji sektorów produkcji, przesyłu i dystrybucji energii na Słowacji, a także poprawy bezpieczeństwa dostaw energii i wydajności energetycznej w tym państwie.
Poprawka 11 Artykuł 2 akapit pierwszy a (nowy)
Działania, które mają być wspierane z budżetu Wspólnoty, zostaną bliżej określone przez Komisję w 2006 r., po otrzymaniu przez nią planu likwidacji, zawierającego wszystkie niezbędne informacje dotyczące procesu likwidacji dostarczone przez władze Słowacji. W oparciu o ten plan Komisja zatwierdza działania, które będą finansowane w danym roku.
Poprawka 12 Artykuł 3 akapit pierwszy
Kwota finansowa niezbędna dla wdrożenia działań określonych w art. 2 dla okresu od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r. wynosi 237 milionów euro.
Kwota finansowa niezbędna dla wdrożenia działań określonych w art. 2 dla okresu od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r. wynosi 400 milionów EUR.
Poprawka 13 Artykuł 3 akapit trzeci
Kwota przyznanych środków będzie mogła zostać skorygowana podczas okresu od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r. w celu uwzględnienia postępów odnotowanych we wdrażaniu programu i zapewnienia, że planowanie i przyznawanie środków oparte jest na rzeczywistych potrzebach finansowych i możliwościach ich wykorzystania.
Kwota przyznanych corocznie środków może się zmieniać podczas okresu od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r. w celu uwzględnienia postępów odnotowanych we wdrażaniu programu i zapewnienia, że planowanie i przyznawanie środków oparte jest na rzeczywistych potrzebach finansowych i możliwościach ich wykorzystania.
Poprawka 14 Artykuł 3 akapit trzeci a (nowy)
Wsparcie finansowe z budżetu Wspólnoty przeznaczone na cele określone w art. 2 niniejszego rozporządzenia będzie kontynuowane również po 31 grudnia 2013 r.
Poprawka 15 Artykuł 4
Dla niektórych środków określony wkład może wynieść 100 % całkowitych wydatków. Należy podjąć wszelkie wysiłki w celu, z jednej strony, kontynuowania praktyki współfinansowania ustanowionej w ramach wsparcia przedakcesyjnego i wsparcia udzielonego w okresie 2004-2006, w kwestiach dotyczących działań likwidacyjnych podejmowanych przez Słowację oraz, z drugiej strony, w razie potrzeby, w celu przyciągania innych źródeł współfinansowania.
Dla niektórych środków określony wkład wspólnotowy może wynieść 100 % całkowitych wydatków. Należy podjąć wszelkie wysiłki w celu, z jednej strony, kontynuowania praktyki współfinansowania ustanowionej w ramach wsparcia przedakcesyjnego i wsparcia udzielonego w okresie 2004-2006, w kwestiach dotyczących działań likwidacyjnych podejmowanych przez Słowację oraz, z drugiej strony, w razie potrzeby, w celu przyciągania innych źródeł współfinansowania.
– uwzględniając drugi plan działania dotyczący Wymiaru Północnego 2004-2006 przyjęty przez Radę Europejską w Brukseli w dniach 16-17 października 2003 r.,
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 marca 2003 r. skierowany do Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany "Szersza Europa-Sąsiedztwo: nowe ramy dla stosunków z naszymi wschodnimi i południowymi sąsiadami (COM(2003)0104),
– uwzględniając rolę Wymiaru Północnego we wdrażaniu mapy drogowej UE-Rosji na rzecz utworzenia czterech wspólnych przestrzeni (wspólna przestrzeń gospodarcza, wspólna przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, wspólna przestrzeń bezpieczeństwa zewnętrznego, wspólna przestrzeń badań naukowych, edukacji i kultury), które zostały przyjęte na 15. szczycie UE-Rosja w Moskwie w dniu 10 maja 2005 r.,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Wymiaru Północnego, w szczególności rezolucje z dni 16 stycznia 2003 r.(1) i 20 listopada 2003 r. (2) w sprawie drugiego planu działania dla Wymiaru Północnego,
– uwzględniając roczne sprawozdanie Komisji o postępach we wdrażaniu planu działania dla Wymiaru Północnego z dnia 20 maja 2005 r. oraz debatę w Parlamencie Europejskim w dniu 8 września 2005 r.,
– uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że urzędująca Prezydencja zwołała posiedzenie ministerialne w sprawie Wymiaru Północnego, które odbędzie się w Brukseli w dniu 21 listopada 2005 r. w celu sporządzenia planu na rzecz przyszłości Wymiaru Północnego po wygaśnięciu obecnego planu działania w 2006 r.,
B. mając na uwadze, że Komisja jest w trakcie sporządzania wniosków w sprawie przyszłości polityk dotyczących Wymiaru Północnego, które będą musiały zostać przyjęte w 2006 r. i wejść w życie w 2007 r.,
C. mając na uwadze, że Rada Europejska wielokrotnie podkreślała znaczenie Wymiaru Północnego dla wewnętrznych polityk Unii, jak również dla jej stosunków zewnętrznych, oraz że Unia Europejska musi rozwinąć swoją politykę sąsiedztwa i partnerstwa, a także ich instrumenty w celu połączenia różnych wymiarów Unii w spójny sposób,
D. mając na uwadze, że rozszerzenie UE zmieniło geopolityczną mapę Europy Północnej i przesunęło geograficzne centrum uwagi UE w kierunku północnego-wschodu, mając na uwadze, że Wymiar Północny ma zarazem nowy potencjał, jak i nowe wyzwania, szczególnie w odniesieniu do zapobiegania powstawaniu nowych podziałów między UE a jej północnymi sąsiadami, oraz mając na uwadze, że rozszerzenie nadało nowe znaczenie współpracy wokół Morza Bałtyckiego, jako że wszystkie państwa bałtyckie poza Rosją są członkami Unii Europejskiej, co będzie wymagało opracowania osobnej strategii dla Morza Bałtyckiego w ramach Wymiaru Północnego,
E. mając na uwadze, że wcześniej określone cele polityki Parlamentu Europejskiego dotyczące Wymiaru Północnego zostały jedynie częściowo osiągnięte; mając na uwadze, że w szczególności jego wezwania do większego zaangażowania parlamentarzystów i innych wybranych przedstawicieli wciąż czekają na zrealizowanie poprzez ustanowienie Forum Wymiaru Północnego, oraz że polityki wymiaru Północnego nadal są nienagłośnione i cierpią na brak koordynacji między różnymi uczestnikami; mając na uwadze, że Parlament Europejski popiera działalność swojej grupy bałtyckiej w tworzeniu wytycznych dla dalszej integracji w Regionie Morza Bałtyckiego oraz inicjatywę utworzenia Europejskiej Strategii dla Regionu Morza Bałtyckiego, przede wszystkim jako wewnętrznego filaru Wymiaru Północnego,
F. mając na uwadze, że głównym celem przyszłej polityki dotyczącej Wymiaru Północnego jest ustalenie wspólnych ram dla promowania dialogu i współpracy, mających na celu wzmocnienie stabilności, dobrobytu i zrównoważonego rozwoju w Północnej Europie i Arktyce oraz pobudzenie handlu, inwestycji i infrastruktury, wykorzystywanie zasobów energii, ułatwianie przepływu ludzi i dóbr przez granicę przy jednoczesnej ścisłej współpracy na rzecz zwalczania przestępczości zorganizowanej, a także promowanie wydajnego zatrudnienia oraz wymian społecznych i kulturalnych,
G. mając na uwadze, że od momentu jego utworzenia w 1999 r. Wymiar Północny okazał skuteczność oraz wartość polityczną, społeczną i ekonomiczną, i że obejmuje on jeden z regionów Europy o największych wyzwaniach, z ogromnym potencjałem dla przyszłej współpracy z Rosją, Islandią i Norwegią,
H. podkreśla w szczególności wartość i wpływ polityki środowiskowej Wymiaru Północnego w regionie, jak pokazuje przykład zakładu uzdatniania wody w Petersburgu, podkreślając jednakże przyszłą potrzebę wzmocnienia współpracy między Państwami Członkowskimi, w szczególności w celu ograniczenia eutrofizacji, oraz między UE i Rosją w celu zmniejszenia ryzyka wypadków tankowców, ryzyka związanego z wydobyciem ropy oraz poprawy bezpieczeństwa jądrowego i zarządzania odpadami nuklearnymi; mając na uwadze, że Morze Bałtyckie jest już bardzo zanieczyszczone, i że jego śródlądowe położenie czyni je szczególnie zagrożonym,
1. podkreśla, że aby Wymiar Północny osiągnął swoje cele, należy nadać mu większą widoczność, że lepsza koordynacja między różnymi uczestnikami pozostaje wyzwaniem kluczowym oraz że Wymiar Północny powinien uzyskać taką samą uwagę jak inne modele współpracy regionalnej; wzywa Komisję i obecne oraz przyszłe Urzędujące Prezydencje do zagwarantowania udanego kontynuowania trwających negocjacji w sprawie przyszłości Wymiaru Północnego, a także do pełnego włączenia Parlamentu Europejskiego do tych prac;
2. wzywa Komisję do stworzenia kompleksowego podejścia w zewnętrznych politykach dotyczących Wymiaru Północnego Unii, zarówno dwu-, jak i wielostronnego, włączając region Morza Bałtyckiego i Barentsa, jak również Arktykę jako całość; podkreśla szczególny status Rosji jako kluczowego partnera zaznaczając ważną rolę innych północnych sąsiadów, Islandii i Norwegii, jak również innych partnerów z regionu Arktyki, Kanady i Stanów Zjednoczonych; podkreśla znaczenie pełnego włączenia północnych sąsiadów do nowej Polityki Sąsiedztwa i uwzględnienia ich w rozporządzeniu w sprawie Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa;
3. podkreśla, że udane przystąpienie 10 nowych krajów, w tym tych objętych Wymiarem Północnym wprowadziło Wymiar Północny w nową fazę; wzywa Komisję do przyznania odpowiednich środków polityce Wymiaru Północnego w celu rozważenia przyszłych nowych partnerstw, między innymi w dziedzinie transportu, logistyki, energii i kultury; uważa, że partnerstwo w sprawach społecznych i zdrowia powinno być wspierane w bardziej odpowiedni sposób; w rezultacie wzywa Komisję do poważnego rozważenia, w ramach obecnych prac nad przyszłością Wymiaru Północnego, czy oddzielna linia budżetowa dla Wymiaru Północnego przyczyni się do jego nagłośnienia pozostając w zgodzie z charakterem Wymiaru Północnego, jako polityki ramowej dla regionu północnego; zauważa, że taki wniosek musi uwzględniać i zwiększać przejrzystość różnych źródeł finansowania, w tym współfinansowania przez strony trzecie; podkreśla konieczność uwzględnienia szczególnych potrzeb regionów północnych w pracy wszystkich Dyrekcji Generalnych i we wszystkich częściach budżetu UE;
4. przypomina Komisji, Radzie i Państwom Członkowskim o swych wcześniejszych wezwaniach do przyznania większej roli wybranym przedstawicielom i parlamentarzystom w Wymiarze Północnym, aby promować i koordynować włączenie różnych podmiotów współpracy regionalnej w północnej Europie; oczekuje w tym względzie konkretnych wniosków ze strony Komisji i ponawia swoje poparcie dla ustanowienia Forum Wymiaru Północnego oraz swoją gotowość do wzięcia w nim pełnego udziału oraz goszczenia jego pierwszego posiedzenia; podkreśla potrzebę zapewnienia pełnego udziału autochtonicznej ludności regionu;
5. wzywa Komisję do włączenia Strategii Morza Bałtyckiego do następnego wniosku w sprawie Wymiaru Północnego, aby wzmocnić współpracę wokół Morza Bałtyckiego, w pełni wykorzystać niedawne rozszerzenie Unii oraz ściśle połączyć infrastrukturę z resztą Unii Europejskiej; przewiduje, że ta strategia zajmowałaby się przede wszystkim politykami wewnętrznymi Unii Europejskiej, podczas gdy współpraca z Rosją objęta byłaby politykami zewnętrznymi UE; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że porozumienie z Moskwą w sprawie map drogowych obejmujących każdą z czterech Wspólnych Przestrzeni dostarcza uaktualnionych ram dla stosunków UE i Rosji; podkreśla, że Wymiar Północny odzwierciedli regionalne aspekty tych przestrzeni; kładzie nacisk na potrzebę prowadzenia tego procesu w ramach prawdziwej współpracy z Rosją;
6. wzywa do poprawienia koordynacji między UE, Radą Arktyczną, Radą Państw Morza Bałtyckiego, Radą Nordycką, Euroarktyczną Radą Morza Barentsa i innymi organizmami włączonymi we współpracę w regionach północnych; zauważa, że Komisja powinna w bardziej aktywny sposób uczestniczyć w ich spotkaniach;
7. popiera Radę i Komisję w ich wysiłkach na rzecz włączenia Rosji do polityk Wymiaru Północnego, jednakże podkreśla, że strategia UE w sprawie Rosji powinna być wdrażana w pełnej solidarności wśród Państw Członkowskich oraz zaznacza konieczność pełnej współpracy z innymi północnymi sąsiadami, zwłaszcza Norwegią i Islandią, w szczególności w dziedzinie rozwoju morskiego i energii; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje Białą Księgę w sprawie Dalekiej Północy wydaną przez rząd Norwegii;
8. przypomina, że w przypadku dużych projektów infrastrukturalnych w zakresie energetyki i transportu w regionie Morza Bałtyckiego należy uwzględniać uzasadnione obawy związane z bezpieczeństwem Państw Członkowskich oraz kwestię ich wpływu na środowisko naturalne;
9. przypomina Komisji o nadchodzącym Międzynarodowym Roku Polarnym 2007-2008 i wzywa Komisję do skorzystania z tej okazji, aby podjąć nowe inicjatywy razem z partnerami z regionu Arktyki, w tym z Kanadą i Stanami Zjednoczonymi, w szczególności w odniesieniu do prac nad "Kartą Zarządzania Arktyką";
10. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom Państw Członkowskich, Norwegii, Islandii, Rosji, Kanady i Stanów Zjednoczonych oraz partnerom współpracy regionalnej.
–uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie przyspieszenia przejścia z nadawania analogowego na cyfrowe (COM(2005)0204),
– uwzględniając opinię Zespołu ds. Polityki Spektrum Radiowego na temat przejścia na nadawanie cyfrowe z dnia 19 listopada 2004 r. (RSPG04-55 Rev.),
– uwzględniając plany Państw Członkowskich dotyczące przejścia na system cyfrowy, opublikowane w ramach planu działania "eEurope 2005"(1);
– uwzględniając najnowsze analizy dotyczące zarządzania spektrum w sektorze radiofonii i telewizji oraz realizacji polityki państwowej w dziedzinie cyfrowej telewizji naziemnej, zlecone przez Komisję Europejską(2),
– uwzględniając dyrektywę 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa)(3),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 września 2002 r. w sprawie planu działania UE dotyczącego pomyślnego wprowadzenia telewizji cyfrowej w Europie(4),
A. mając na uwadze, że przejście z nadawania analogowego na cyfrowe przyniesie korzyści na wszystkich poziomach, umożliwiając oferowanie nowych i ulepszonych usług nadawczych, pozwalając na zwolnienie setek megaherców głównego spektrum, które mogłyby zostać ponownie przyznane do wykorzystania w różnych celach, oraz wzmacniając konkurencję rynkową i innowacyjność;
B. mając na uwadze, że USA planują zakończenie naziemnego nadawania analogowego do 1 stycznia 2009 r., Korea Południowa zapowiedziała wyłączenie naziemnego nadawania analogowego z końcem 2010 r., a Japonia – do 2011 r.; mając na uwadze, że niezwykle istotne jest, by Unia Europejska nie pozostawała w tyle za swymi głównymi konkurentami;
C. mając na uwadze, że Komisja proponuje początek 2012 r. jako termin wyłączenia nadajników analogowych we wszystkich Państwach Członkowskich, lecz niektóre Państwa Członkowskie nie ogłosiły jeszcze swoich planów przejścia na system cyfrowy;
D. mając na uwadze, że proces przejścia na system cyfrowy powinien być kształtowany przez siły rynkowe, zarazem jednak niezbędna jest koordynacja nadawców, pożądana jest też jasna polityczna strategia koordynacji nadawców;
E. mając na uwadze, że dyrektywa ramowa zawiera zasadę neutralności technologicznej, nie wyklucza jednak stosowania odpowiednich środków wspierających niektóre szczególne usługi, gdy jest to uzasadnione;
F. mając na uwadze, że zbliżająca się Regionalna Konferencja Radiokomunikacyjna 2006 (RRC06) ma zrewidować Regionalne Porozumienie dla Europejskiego Obszaru Nadawczego podpisane w Sztokholmie w 1961 r. z myślą o dokonaniu harmonizacji tej części Porozumienia, która dotyczy korzystania z pasm częstotliwości 174-230 MHz oraz 470-862 MHz przez stacje nadawcze;
1. zachęca te Państwa Członkowskie, które dotąd nie opublikowały swych planów przejścia na system cyfrowy, by ogłosiły je do końca roku, celem skierowania wyraźnego sygnału i upewnienia zarówno konsumentów, jak i nadawców; zachęca Państwa Członkowskie, by zachowywały możliwie najkrótszy okres współistnienia nadawania programów analogowych i cyfrowych, w celu uniknięcia wysokich kosztów transmisji, zwiększenia niedoborów pojemności oraz opóźnień w przechodzeniu na system cyfrowy;
2. wzywa Państwa Członkowskie do zapewnienia, że strategiczne interwencje dokonywane dla zabezpieczenia i przyspieszenia procesu przechodzenia na system cyfrowy będą przejrzyste, uzasadnione, proporcjonalne i niedyskryminujące;
3. wzywa Komisję Europejską do ustanowienia jasno określonych celów politycznych dla zapewnienia wprowadzania w możliwie najszerszym zakresie nowych i innowacyjnych usług;
4. wzywa Komisję Europejską do zagwarantowania szybkiego ukończenia badań naukowych i prac rozwojowych, co ułatwi również wprowadzanie nowych usług cyfrowych innych niż usługi nadawcze;
5. wzywa Komisję Europejską i Państwa Członkowskie do zapewnienia dostatecznego poziomu harmonizacji rozwiązań i przepisów dotyczących zwolnionych częstotliwości, w szczególności w celu umożliwienia zaspokojenia wszelkich przyszłych potrzeb w dziedzinie usług paneuropejskich;
6. wzywa Komisję Europejską do utworzenia – w ramach istniejącej struktury (Komitetu ds. Komunikacji) – Europejskiej Grupy Roboczej ds. Systemów Cyfrowych, mającej za zadanie koordynować przepisy, cele, strategie i harmonogramy Państw Członkowskich na poziomie wspólnotowym; uważa, że Europejska Grupa Robocza ds. Systemów Cyfrowych powinna regularnie monitorować rezultaty Państw Członkowskich w dziedzinie przechodzenia na system cyfrowy oraz organizować spotkania, który umożliwiłyby Państw Członkowskim i innym podmiotom prowadzenie dyskusji i wymianę poglądów; wyraża przekonanie, że zadaniem Europejskiej Grupy Roboczej ds. Systemów Cyfrowych powinno być wspomaganie harmonizacji rozwiązań dotyczących zwolnionych częstotliwości w celu zapewnienia przyszłego funkcjonowania usług paneuropejskich we wszystkich Państwach Członkowskich;
7. wzywa Komisję do przeciwdziałania powstawaniu przeszkód na poszczególnych etapach łańcucha usług oraz tworzeniu się monopoli na dane rodzaje usług; wzywa Państwa Członkowskie do dotowania – zgodnie z prawem wspólnotowym –cyfrowych odbiorników telewizyjnych (zarówno przystawek, jak i odbiorników zintegrowanych) z otwartym API, takich jak system Multimedia Home Platform, w celu uniemożliwienia powstawania "wąskich gardeł"; wzywa Państwa Członkowskie do promowania i rozwijania usług interaktywnych w celu podniesienia poziomu znajomości technologii cyfrowych oraz konkurencyjności społeczeństwa europejskiego, a jednocześnie do rozwijania środków technicznych w dziedzinie transmisji z myślą o filtrowaniu treści, które mogłyby upośledzać fizyczny, umysłowy lub moralny rozwój nieletnich;
8. wzywa Komisję do opublikowania informacji dotyczących najlepszych praktyk związanych z aspektami finansowymi oraz do przedstawienia jasnych wytycznych w odniesieniu do pomocy państwowej i kwestii związanych z prawem konkurencji;
9. wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do podkreślenia niezwykle istotnego znaczenia zapewnienia "równego dostępu" do zwolnionych częstotliwości, w ramach negocjacji RRC06, oraz do uzgodnienia wspólnego stanowiska negocjacyjnego w celu poparcia rozwiązania przyjmującego 2015 r. jako termin ukończenia powszechnej ochrony przed interferencją z kanałami analogowymi nadającymi spoza Unii Europejskiej, w celu zapewnienia niezakłóconego przekazu cyfrowego około 2012 r.;
10. w celu zagwarantowania, że "przepaść cyfrowa "w społeczeństwie nie będzie się powiększać, wzywa Państwa Członkowskie do jak najszybszego zagwarantowania, że przed przejściem z systemu analogowego na cyfrowy podjęte zostaną odpowiednie działania, w tym finansowe oraz mające na celu dostarczenie precyzyjnych informacji, łagodzące koszty zmiany wśród tych grup społeczeństwa, które będą miały trudności z organizacją i sfinansowaniem koniecznej wymiany urządzeń;
11. wzywa Komisję Europejską do wprowadzenia, przy stanowieniu przepisów dotyczących przejścia na system cyfrowy, wyraźnego rozróżnienia między przepisami dotyczącymi transmisji sygnałów elektronicznych i infrastruktury a przepisami dotyczącymi treści (w tym treści audiowizualnych) oraz do zapewnienia, w celu ochrony pluralizmu i różnorodności w sektorze radiofonii i telewizji, że większość lub istotna część nowych możliwości nadawczych lub nadawców nie dostanie się pod wyłączną kontrolę lub decydujący wpływ międzynarodowych przedsiębiorstw medialnych; uważa, że regulacji dotyczących różnego rodzaju dodatkowych usług, transmitowanych w tej samej sieci, co usługi cyfrowe, należy dokonywać, wprowadzając rozróżnienia stosowne do charakteru tych usług: usługi związane z nadawaniem programów radiowych i telewizyjnych, innego rodzaju usługi związane z przekazem treści oraz usługi związane z telekomunikacją;
12. wzywa Komisję Europejską i Państwa Członkowskie do zagwarantowania pełnej interoperacyjności oraz neutralności technologicznej w celu zapewnienia równych warunków wszystkim operatorom oraz pobudzenia europejskiej innowacyjności;
13. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i Państwom Członkowskim.
Study on spectrum management in the field of broadcasting – Implications of digital switchover for spectrum management; Aegis Systems Ltd, Indepent Consulting Ltd, IDATE; czerwiec 2004;Public policy treatment of digital terrestrial television (DTT) in communications markets; Analysys Limited, Hogan & Hartson, Aleph; 26 sierpnia 2005.http://europa.eu.int/information_society/policy/ecomm/info_centre/documentation/studies_ext_consult/index_en.htm
– uwzględniając komunikat Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczący sprawozdania w sprawie wykorzystywania zasobów finansowych przeznaczonych na likwidację elektrowni jądrowych (COM(2004)0719),
– uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 marca 2002 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 96/92/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej(1),
– uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 marca 2002 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 98/30/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego(2),
– uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w drugim czytaniu w dniu 4 czerwca 2003 r. odnośnie do przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE(3),
– uwzględniając dyrektywę 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającą dyrektywę 96/92/WE i odnośne oświadczenie międzyinstytucjonalne oraz oświadczenie Komisji w sprawie działań związanych z likwidacją i zarządzaniem odpadami(4),
– uwzględniając dyrektywę Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiającą podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego(5),
– uwzględniając wnioski dotyczące dyrektyw Rady (Euratom) ustanawiającej podstawowe zobowiązania i zasady ogólne dotyczące bezpieczeństwa instalacji jądrowych oraz w sprawie bezpiecznego gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami radioaktywnymi (COM(2003)0032),
– uwzględniając komunikat Komisji skierowany do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie bezpieczeństwa jądrowego w Unii Europejskiej (COM(2002)0605),
– uwzględniając decyzję Komisji 2005/407/WE z dnia 22 września 2004 r. w sprawie pomocy państwowej, jakiej Wielka Brytania planuje udzielić przedsiębiorstwu energii nuklearnej British Energy plc(6),
– uwzględniając sprawozdanie francuskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 20 stycznia 2005 r. w sprawie rozebrania instalacji jądrowych i zarządzania odpadami radioaktywnymi, a w szczególności zawarte w nim stwierdzenie, że wykorzystywanie rezerw przeznaczonych na przyszłą likwidację w innych celach mogłoby powodować zakłócenia konkurencji między producentami we Wspólnocie,
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0279/2005),
Znaczenie likwidacji elektrowni jądrowych
1. jest świadomy tego jakie znaczenie ma prawidłowe przeprowadzenie likwidacji elektrowni jądrowych po ich ostatecznym wyłączeniu dla ochrony ludzi i środowiska naturalnego;
2. zwraca uwagę, że usunięcie paliwa jądrowego po wyłączeniu reaktora powoduje znaczny spadek radioaktywności; zauważa jednak, że promieniowanie resztkowe wymaga wysokiego poziomu bezpieczeństwa jądrowego, tak by spełnione zostały wymagania dyrektywy 96/29/Euratom;
3. zauważa, że brak zasobów finansowych na działania likwidacyjne mógłby w niektórych przypadkach powodować opóźnienie likwidacji elektrowni jądrowych, stąd też należy mu zapobiegać;
4. z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż Komisja zamierza przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu roczne raporty z wykorzystania zasobów finansowych przeznaczonych na likwidację elektrowni jądrowych;
5. zauważa fakt, że w ciągu najbliższych kilku tygodni Komisja zamierza przyjąć niewiążące zalecenie w tej sprawie;
6. zauważa także zamiar podjęcia przez Komisję istotnych prac badawczych na ten temat w roku 2006 celem wsparcia formułowania polityki wspólnotowej oraz inicjatyw legislacyjnych;
Zasoby finansowe przeznaczone na likwidację
7. uważa za konieczne dołożenie starań, aby w związku z koniecznością pokrywania wszelkich kosztów likwidacji elektrowni jądrowych, włącznie z usuwaniem odpadów, w celu zachowania zasady "zanieczyszczający płaci" oraz unikania odwoływania się do pomocy państwa, wszystkie przedsiębiorstwa energii jądrowej we wszystkich Państwach Członkowskich miały do dyspozycji wystarczające środki finansowe;
8. wzywa Komisję do opracowania, przy odpowiednim zastosowaniu zasady pomocniczości, dokładnych definicji dotyczących wykorzystania zasobów finansowych przeznaczonych na likwidację, w każdym Państwie Członkowskim, z uwzględnieniem likwidacji elektrowni jądrowych, a także zarządzania odpadami radioaktywnymi powstającymi w jej wyniku, ich przechowywania i składowania;
9. stwierdza, że między Państwami Członkowskimi istnieją różnice w sposobie zarządzania takimi zasobami finansowymi przeznaczonymi na likwidację i wzywa do należytego zarządzania tymi zasobami finansowymi;
10. wzywa do przeznaczania tych środków finansowych na uczciwe inwestycje, w pełnej zgodności ze wspólnotowym prawem konkurencji, unikając w ten sposób zakłóceń;
11. uważa, że niezbędna jest całkowita przejrzystość w zarządzaniu tymi zasobami finansowymi i ich wykorzystywaniu, a także zapewnienie kontroli zewnętrznej;
Aspekty bezpieczeństwa i ochrony środowiska
12. uznaje, że powyższy komunikat Komisji w sprawie wykorzystania zasobów finansowych przeznaczonych na likwidację elektrowni jądrowych stwarza sposobność do zwrócenia uwagi na aspekty bezpieczeństwa przy likwidacji elektrowni jądrowych;
13. zauważa, że każdy etap likwidacji elektrowni jądrowych musi uwzględniać bezpieczeństwo ludzi i środowiska naturalnego oraz że należy maksymalnie wykorzystać wcześniejsze doświadczenia;
14. zauważa, że istnieje strategia likwidacji bezpośredniej oraz strategia likwidacji stopniowej, których zalety i wady należy przeanalizować pod kątem danej lokalizacji i typu reaktora;
15. uważa, że podczas podejmowania decyzji w sprawie strategii likwidacyjnej na pierwszym planie powinny znajdować się aspekty bezpieczeństwa związane z ochroną ludzi i środowiska naturalnego;
16. zwraca uwagę, że rozbiórka lub likwidacja elektrowni jądrowych podlega ocenie wpływu w ramach dyrektywy Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 zmieniającej dyrektywę 85/337/EWG w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre publiczne i prywatne przedsięwzięcia na środowisko(7);
17. wzywa do dokonania we wszystkich Państwach Członkowskich przeglądu praktyki wyłączania substancji o niskim poziomie radioaktywności, szczególnie w dużych ilościach, z zakresu prawa jądrowego względnie prawa o ochronie przez promieniowaniem;
Aspekty ekonomiczne
18. uważa za dopuszczalne stosowania wyjątków, na przykład w nowych Państwach Członkowskich, ze względów bezpieczeństwa;
19. zastanawia się, czy dotychczasowe przepisy w zakresie rachunkowości w szeregu Państw Członkowskich oraz odpowiadające im środki finansowe są adekwatne do rzeczywistych potrzeb;
20. z zadowoleniem przyjmuje wsparcie finansowe przyznawane przez Unię Europejską, w przypadku spełnienia określonych warunków, na niektóre projekty likwidacji w nowych Państwach Członkowskich;
21. popiera stanowisko Komisji, zgodnie z którym koszty likwidacji sektora jądrowego, które, jak należy rozumieć, pokrywają między innymi inne zewnętrzne koszty i dotacje dla innych rodzajów produkcji elektryczności, powinny również być brane pod uwagę przy ocenie rentowności każdej elektrowni jądrowej, tak, aby uniknąć zakłócenia konkurencji;
22. zwraca uwagę, że przedsiębiorstwo eksploatujące elektrownię jądrową odpowiada za zawarcie ubezpieczenia stanowiącego gwarancję odpowiedzialności cywilnoprawnej przedsiębiorstwa podczas całego okresu trwania likwidacji na wypadek nieprzewidzianych wydarzeń lub awarii, zgodnie z międzynarodowymi konwencjami o odpowiedzialności;
23. zwraca uwagę, że Konwencja Paryska z dnia 29 lipca 1960 r. w sprawie odpowiedzialności osób trzecich w dziedzinie energii jądrowej oraz Konwencja z dnia 31 stycznia 1963 r. uzupełniająca Konwencję Paryską z dnia 29 lipca 1960 r. zmieniona Protokołem dodatkowym z dnia 28 stycznia 1964 r. oraz Protokołem z dnia 16 listopada 1982 r. nadal obowiązują i nie mogą być jednostronnie unieważnione przez UE; zauważa ponadto, że Parlament Europejski w swojej rezolucji legislacyjnej z dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie odpowiedzialności osób trzecich w dziedzinie energii jądrowej(8) wyraził zgodę na projekt decyzji Rady zezwalającej Państwom Członkowskim będącym stronami Konwencji Paryskiej o odpowiedzialności osób trzecich w dziedzinie energii jądrowej z dnia 29 lipca 1960 r. na ratyfikowanie – w interesie Wspólnoty Europejskiej – Protokołu zmieniającego Konwencję lub też przystąpienie do niego;
o o o
24. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom Państw Członkowskich.
– uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów: Powstrzymywanie zmian klimatycznych na świecie (COM(2005)0035),
– uwzględniając Protokół z Kioto do Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC), a także przepisy proceduralne do jego wdrożenia przyjęte na Konferencjach Stron w Bonn (lipiec 2001 r.), Marrakeszu (listopad 2001 r.), Nowym Delhi (listopad 2002 r.), Mediolanie (grudzień 2003 r.) oraz Buenos Aires (grudzień 2004 r.),
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie zmian klimatycznych, w szczególności zaś rezolucję z dnia 13 stycznia 2005 r. w sprawie wyniku Konferencji z Buenos Aires w sprawie zmian klimatycznych(1) oraz rezolucję z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie Seminarium Ekspertów Rządowych na temat zmian klimatycznych(2),
– uwzględniając oświadczenia przekazane na szczyt G8 w Gleneagles przez 24 liderów międzynarodowego biznesu reprezentujących Światowe Forum Ekonomiczne, przykładowo dotyczące potrzeby przyjęcia długoterminowych celów w zakresie ustabilizowania klimatu,
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0312/2005),
A. mając na uwadze, że zmiany klimatu są jednym z podstawowych wyzwań XXI wieku, jako że wywołują one w skali światowej znaczące niekorzystne skutki dla środowiska, gospodarki i społeczeństwa, które mogą okazać się katastrofalne, oraz mając na uwadze, że zmiany klimatu stanowią problem odmienny od innych problemów środowiskowych, w obliczu których stoi świat;
B. mając na uwadze, że już w chwili obecnej dostrzegamy oznaki zmian klimatu, obejmujące topnienie lodu polarnego i wiecznej zmarzliny oraz najprawdopodobniej większą częstotliwość i nasilenie skrajnych zjawisk pogodowych; mając na uwadze, że straty gospodarcze spowodowane klęskami żywiołowymi związanymi z pogodą w ciągu ostatniego dziesięciolecia wzrosły sześciokrotnie w porównaniu z poziomem z lat sześćdziesiątych;
C. mając na uwadze, że kraje uprzemysłowione ponoszą główną odpowiedzialność za gromadzenie się emitowanych przez nie gazów cieplarnianych w atmosferze, zarówno obecnie, jak i w przeszłości; mając na uwadze, że kraje rozwijające się zostaną prawdopodobnie najciężej dotknięte rosnącą niestabilnością klimatu, oraz mając na uwadze, że przede wszystkim kraje uprzemysłowione zobowiązane są podjąć się udzielenia krajom o niskich dochodach pomocy w zakresie przystosowania się do zmian klimatycznych oraz udzielania im pomocy technologicznej i finansowej w miarę postępu procesów przystosowawczych;
D. mając na uwadze Protokół z Kioto, który wszedł w życie w dniu 16 lutego 2005 r. po ratyfikacji przez 152 kraje i regionalne organizacje integracji gospodarczej, odpowiedzialne za 61,6% emisji GHG z Załącznika I z roku 1990 i reprezentujące prawie 90% ludności świata,
E. mając na uwadze, że pełne wdrożenie Ramowej Konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu oraz Protokołu z Kioto przez wszystkie strony ma fundamentalne znaczenie dla zahamowania zmian klimatycznych, mimo że przedsięwzięte środki nie będą w pełni skuteczne, dopóki nie zostanie znalezione globalne rozwiązanie obejmujące wielkie potęgi gospodarcze odpowiedzialne za emisję większości zanieczyszczeń;
F. mając na uwadze, że Protokół z Kioto zawiera również postanowienie o rozpoczęciu w 2005 r. negocjacji w sprawie zobowiązań dotyczących redukcji emisji w okresie po 2012 r., w związku z czym Jedenasta Konferencja Stron (COP-11) oraz Pierwsze Posiedzenie Stron Protokołu z Kioto (COP/MOP 1) w Montrealu powinna potraktować to zadanie w kategoriach najwyższego priorytetu;
G. mając na uwadze, że należy wkrótce wyznaczyć kolejne cele, aby zagwarantować pewność inwestycji w niskoemisyjne źródła energii, technologie o niskiej emisji gazów cieplarnianych oraz energię odnawialną i zapobiec inwestycjom w niekompatybilną infrastrukturę energetyczną;
H. mając na uwadze, że główny cel UNFCCC – uniknięcie niebezpiecznych zmian klimatu – według ostatnich raportów naukowych może wymagać ustabilizowania stężenia gazów cieplarnianych na poziomie poniżej 500 ppm w ekwiwalencie CO2 – czyli nieznacznie powyżej poziomu obecnego – co powoduje konieczność znacznego obniżenia emisji w bliskiej przyszłości;
I. mając na uwadze, że inwestycje w wydajne wykorzystywanie energii są najbardziej obiecującym sposobem zmniejszenia emisji dwutlenku węgla oraz uwzględniając znaczny potencjał dokonywania opłacalnych oszczędności energii w UE;
J. mając na uwadze, że oddziaływanie na klimat może zostać znacznie ograniczone dzięki lepszemu wspólnotowemu planowaniu;
K. mając na uwadze, że zanim obowiązujące postanowienia w zakresie handlu emisjami zostaną rozszerzone na inne dziedziny (na przykład lotnictwo), badania powinny wykazać, że tego rodzaju rozszerzenie pomoże zwalczać zmiany klimatyczne oraz że bogate kraje/regiony nie będą uprzywilejowane kosztem krajów i dziedzin przedsiębiorczości znajdujących się w fazie rozwoju,
L. mając na uwadze, że bardzo pożądany jest większy udział pojedynczych obywateli w ogólnych wysiłkach zmierzających do ograniczenia emisji i wypracowania bardziej zrównoważonego stylu życia;
M. mając na uwadze, że w wielu Państwach Członkowskich emisja gazów cieplarnianych nadal wzrasta, co wskazuje, że uzyskanie przez UE zdolności do spełnienia wymogów z Kioto wymaga natychmiastowego działania;
N. mając na uwadze, że koszty działań służących ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych zostaną zrównoważone przez korzyści wynikające z ograniczenia wzrostu temperatury na Ziemi do maksymalnego poziomu 2°C w porównaniu z poziomem sprzed industrializacji, ponieważ pozwoli to uniknąć zniszczeń i strat, które w przeciwnym przypadku zostałyby spowodowane zmianami klimatycznymi;
O. mając na uwadze, że wyjście poza gospodarkę opartą na paliwach kopalnych stanowi historyczną możliwość dla przedsiębiorczości; mając na uwadze, że ta możliwość jest istotna również dla państw rozwijających się, które mają bogate odnawialne źródła energii, lecz nie posiadają obecnie technologii umożliwiających ich wykorzystanie;
1. podkreśla, że strategia unijna w zakresie łagodzenia zmian klimatycznych winna być oparta na siedmiu płaszczyznach:
‐
rozbudowanie podstawowych elementów systemu z Kioto - wiążące cele w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, ogólnoświatowy system handlu emisjami oraz elastyczne mechanizmy,
‐
dokonanie znacznych wewnętrznych redukcji emisji o 30% do 2020 r., przy pomocy zachęt rynkowych i regulacji w celu stymulowania inwestycji w wydajność i/lub technologii bezemisyjnych i niskoemisyjnych;
‐
przyjęcie proaktywnego podejścia do angażowania innych głównych podmiotów, zwłaszcza Stanów Zjednoczonych,
‐
stworzenie partnerstwa strategicznego z krajami takimi jak Chiny, Republika Południowej Afryki, Brazylia i Indie w celu udzielenia im pomocy przy tworzeniu zrównoważonych strategii energetycznych oraz zapewnienia ich udziału w wysiłkach mających na celu łagodzenie zmian klimatycznych,
‐
intensywne promowanie badań i innowacji w zakresie technologii energii odnawialnych oraz zaprzestanie stosowania bodźców przeciwdziałających stosowaniu tych technologii, takich jak dopłaty do paliw kopalnych, jak również doliczanie do ceny produkcji energii kosztów zewnętrznych, w tym kosztów powodowanych przez zmiany klimatyczne,
‐
wykorzystanie prawodawstwa europejskiego i krajowego w celu pobudzenia większej wydajności energetycznej oraz obniżenia cen technologii ograniczających oddziaływanie na klimat,
‐
sprzyjanie większemu bezpośredniemu zaangażowaniu w wysiłki mające na celu łagodzenie zmian klimatycznych na poziomie obywatela Europy, do czego niezbędne jest zapewnienie szczegółowych informacji dotyczących zawartości węgla w odniesieniu do produktów i usług, zaś w przyszłości system osobistych zbywalnych kwot;
2. wzywa UE do zapewnienia, aby Jedenasta Konferencja Stron (COP11) oraz pierwsze spotkanie stron na temat Protokołu kartageńskiego na temat bezpieczeństwa biologicznego (COP/MOP1) w Montrealu podjęły decyzję w sprawie harmonogramu negocjacji w sprawie przyszłych zobowiązań dotyczących klimatu, przyjmując koniec 2008 r. jako ostateczny termin osiągnięcia porozumienia;
3. wzywa przywódców UE do przedstawienia na COP-11 oraz COP/MOP1 propozycji przyszłego systemu w zakresie zmian klimatycznych w oparciu o ogólny cel polegający na utrzymaniu średniego światowego wzrostu temperatur poniżej 2°C ponad poziom sprzed industrializacji;
4. uważa, że przyszły system powinien opierać się na wspólnych, lecz zróżnicowanych zobowiązaniach zmierzających do wprowadzenia ograniczeń i konwergencji, jak również na ciągłych i stopniowo zwiększających się redukcjach emisji oraz zaangażowaniu większej liczby krajów w starania zmierzające do ograniczenia emisji; podkreśla, że wszelkie cele dotyczące ograniczenia emisji powinny być wyznaczane w oparciu o aktualne wyniki badań naukowych oraz zapewniać rozsądne gwarancje, że średni światowy wzrost temperatur nie przekroczy 2°C; podkreśla, że oszczędność powinna charakteryzować wszystkie brane pod uwagę środki, a zatem długoterminowym celem powinien być rozwój światowego rynku dwutlenku węgla w oparciu o handel emisjami; odnotowuje ponadto, że przy obliczaniu efektywności kosztowej należy uwzględnić koszty bezczynności oraz oczekiwane korzyści gospodarcze związane z szybkim podjęciem działań i wprowadzeniem innowacji, jak również podniesienie stanu wiedzy technicznej, które pozwoli obniżyć koszty łagodzenia skutków zmian klimatycznych;
5. z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady Europejskiej przyjęte w Brukseli w dniu 23 marca 2005 r., a w szczególności fakt uzgodnienia celów zmniejszenia emisji rzędu 15-30% do roku 2020 dla krajów rozwiniętych; utrzymuje jednak, że konieczne jest również ustalenie długoterminowych celów zmniejszenia emisji oraz sugeruje ustalenie celu wynoszącego 60-80% do 2050 roku;
6. wyraża ubolewanie z powodu braku realizacji przez obecny rząd Stanów Zjednoczonych zobowiązania wynikającego z Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC) dotyczącego przywrócenia poziomu emisji z 1990 r. oraz unikania niebezpiecznych zmian klimatycznych oraz ubolewa nad jego decyzją o nie kontynuowaniu procedury ratyfikacji Protokołu z Kioto; wzywa UE do zapewnienia, aby wielostronny proces nie został sparaliżowany przez pojedyncze kraje;
7. przypomina, że potencjał oszczędności energii w UE wynosi nawet 40%, jednak by dokonać takiej oszczędności, należy ustalić wiążące poziomy docelowe;
8. zauważa, że dzięki stosowaniu podejścia systemowego energia odnawialna mogłaby do 2020 r. osiągnąć poziom pozwalający na pokrywanie 25% zużycia energii w UE;
9. podkreśla, że skuteczność łagodzenia zmian klimatycznych wymagać będzie znacznej restrukturyzacji systemów energetycznych i transportowych i konstrukcji cieplnej budynków oraz że w ramach Strategii Lizbońskiej restrukturyzacja ta powinna stać się czynnikiem zwiększającym wzrost gospodarczy i konkurencyjność; wzywa UE do opracowania strategii mającej uczynić Europę najbardziej wydajną energetycznie gospodarką na świecie, poprzez wyznaczenie celów w zakresie corocznego ograniczania intensywności energetycznej rzędu 2,5-3%;
10. w związku z tym wzywa Państwa Członkowskie do wprowadzenia systemów stałego monitoringu w celu oceny ilości materiałów i energii zużytych w każdym sektorze gospodarki w celu wsparcia właściwych polityk zmniejszenia ich zużycia;
11. uznaje, że opóźnienie działań spowoduje zwiększenie zagrożenia wystąpieniem zjawisk niekorzystnie oddziałujących na środowisko naturalne oraz zwiększenie kosztów; podtrzymuje ponadto, że zmniejszenie poziomu światowej emisji nie może prowadzić do powstania innych zagrożeń;
12. uważa, że przeciwdziałanie zmianom klimatycznym przynosi korzyści zarówno społeczeństwu, jak i środowisku naturalnemu, oraz przyczynia się do szybszego osiągnięcia celów lizbońskich i Milenijnych Celów Rozwoju; jest przekonany, że inwestowanie w odnawialne źródła energii i ich rozwój stwarza nowe możliwości w dziedzinie rolnictwa i leśnictwa, prowadzi do tworzenia nowych miejsc pracy, niesie pozytywne skutki dla zdrowia, przyspiesza rozwój regionalny, przyczynia się do lepszego wykorzystania lokalnych i regionalnych zasobów oraz istniejących zaawansowanych technologii i zmniejsza poziom ubóstwa;
13. domaga się, by UE zwielokrotniła wysiłki na rzecz rozwoju obiecujących rozwiązań technologicznych we współpracy z innymi globalnymi graczami;
14. podkreśla, że obecnie istnieje już wiele technologii potrzebnych do redukcji emisji gazów cieplarnianych; zauważa jednak, że ich wprowadzenie do obrotu jest utrudnione przez liczne bariery, a zwłaszcza bodźce przeciwdziałające stosowaniu tych technologii, takie jak dopłaty do paliw kopalnych; wzywa zatem Komisję do przedstawienia projektu przepisów mających na celu zniesienie takich dopłat oraz wprowadzenia w ich miejsce systemu zachęt na rzecz większego wykorzystania energooszczędnych, niskoemisyjnych i bezemisyjnych technologii oraz wzywa do aktywnego wykorzystywania przetargów publicznych wewnątrz UE w celu obniżenia kosztów takich technologii; ponadto apeluje, by Siódmy Program Ramowy został skoncentrowany na badaniach i innowacjach w dziedzinach związanych z łagodzeniem zmian klimatycznych oraz aby został ustanowiony Program Crash podobny do amerykańskiego programu Apollo z lat sześćdziesiątych, mający na celu promowanie badań i innowacji na rzecz trwałości zaopatrzenia w energię i zagospodarowania przestrzennego;
15. wzywa Komisję, by, mając na uwadze fakt, że duża część lub nawet większość infrastruktury energetycznej UE musi zostać wymieniona w najbliższych dziesięcioleciach, przedstawiła propozycje mające zapewnić, by wszystkie inwestycje w infrastrukturę energetyczną na terytorium UE odbywały się z zastosowaniem najlepszych dostępnych technologii pod względem maksymalnego ograniczenia emisji związanych z wykorzystywaniem paliw kopalnych;
16. odnotowuje, że inwestowanie w środki wydajności energetycznej i technologie odnawialne jest główną alternatywą dla łagodzenia zmian klimatycznych; jednocześnie odnotowuje, że rozwój technologii wychwytywania i magazynowania węgla jest istotny- zwłaszcza w regionach o wysokim występowaniu węgla;
17. wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do wniesienia wyraźnego i konkretnego wkładu w ewentualną reformę mechanizmów czystego rozwoju i ich instytucji, w celu poprawy osiągnięć w zakresie wdrożenia oraz propagowania szerszego zaangażowania ze strony podmiotów prywatnych, tworząc tym samym potencjał, który pozwoli kontynuować działania po roku 2012;
18. wskazuje na potrzebę rozwoju nowych technologii w zakresie systemów zlokalizowanych w przestrzeni kosmicznej w celu analizowania katastrof naturalnych z perspektywy przestrzeni kosmicznej, co pozwoli przewidywać i łagodzić ich niszczące skutki;
19. przyjmuje stanowisko, że ze względu na złożoność badań i rozwoju technologicznego związanych ze zmianami klimatycznymi i potrzebą zapobiegania katastrofom oraz ich transgraniczny wymiar konieczne jest poszukiwanie europejskich rozwiązań wykraczających poza pomocniczość na poziomie regionalnym i krajowym;
20. uznaje, że niezbędne będą zmiany w podejściu oraz dostosowania materialne w celu umożliwienia społeczeństwu przygotowania się do skutków zmian klimatycznych;
21. wzywa Państwa Członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do przeznaczenia zasobów na fundusz uzupełniający w celu zapewnienia, że Rada Wykonawcza ds. mechanizmów czystego rozwoju będzie zdolna do wypełnienia swojej misji w zakresie stworzenia sprawnie funkcjonującego i efektywnego mechanizmu;
22. podkreśla, że zmiany w sektorze transportu mają zasadnicze znaczenie, ponieważ jego udział we wspólnotowej emisji CO2 wynosi około 30%, z czego około 85% przypada na transport drogowy; podkreśla, że wydajność energetyczna transportu kolejowego jest znacznie wyższa niż transportu drogowego; wyraża ubolewanie, że przemysł samochodowy nie może w wyznaczonym terminie zrealizować celu dotyczącego spalania na poziomie 140 g/km przyjętego w ramach obecnego dobrowolnego porozumienia; wzywa zatem do opracowania polityki silnych środków mających na celu redukcję emisji pochodzących z transportu, w tym do nałożenia prawnego ograniczenia emisji CO2 z nowych pojazdów na poziomie 80-100 g/km w średnim okresie dla nowych pojazdów do zrealizowania poprzez handel uprawnieniami do emisji pomiędzy wytwórcami samochodów i innymi środkami, takimi jak ogólnoeuropejskie ograniczenie prędkości, podatki związane z ruchem drogowym, zachęty podatkowe, jednocześnie z promowaniem rozwoju transportu kolejowego i publicznego; wzywa Komisję do opracowania innowacyjnych sposobów pozwalających na wykazanie zanieczyszczenia CO2 spowodowanego transportem drogowym oraz do przedstawienia propozycji mających na celu ograniczenie natężenia ruchu w Unii Europejskiej w okresie do 2010 r.;
23. z zaniepokojeniem odnotowuje intensyfikację transportu towarowego i wzywa Komisję do przygotowania szacunkowych danych dotyczących poziomu emisji CO2 będących rezultatem transportu towarowego oraz do przedstawienia propozycji przeniesienia znacznej części transportu drogowego na bardziej przyjazne środowisku środki transportu; wzywa Komisję, by w ramach przeglądu europejskiego programu w zakresie zmian klimatycznych (ECCP) przedstawiła propozycje dotyczące ustanowienia "Transeuropejskiej Sieci Szybkiej Kolei Towarowej", która pozwoli na rozwiązanie problemu fragmentaryzacji sieci transportu towarowego oraz likwidację istniejących "wąskich gardeł" w infrastrukturze; wzywa także do przyjęcia prawnych ograniczeń poziomu emisji CO2 dla samochodów ciężarowych; wzywa Komisję do zbadania korzyści w zakresie łagodzenia zmian klimatycznych płynących z zezwolenia wszystkim Państwom Członkowskim na wykorzystywanie ciężarówek o rozmiarach stosowanych w Szwecji i Finlandii oraz szybkiego przedstawienia wyników tych ustaleń;
24. podtrzymuje swoje wezwanie, by emisje powstające w czasie międzynarodowych przewozów lotniczych i morskich zostały uwzględnione w ramach celów zmniejszenia emisji wyznaczanych na okres po 2012 r.;
25. popiera wprowadzenie podatków ekologicznych na szczeblu Wspólnoty; podkreśla, że podobnie jak inne instrumenty rynkowe mają one zasadnicze znaczenie dla zapewnienia efektywności polityki ograniczania poziomu zanieczyszczeń; wzywa Komisję do przedstawienia odpowiednich propozycji, a Państwa Członkowskie do uchwalenia pierwszego europejskiego podatku ekologicznego w terminie do 2009 r.;
26. wyraża poparcie dla propozycji Komisji dotyczącej strategii tematycznej dla środowiska miejskiego, której celem jest poprawa jakości obszarów miejskich, w szczególności w zakresie jakości powietrza; w związku ze zmianami klimatycznymi wyraża stanowisko, że priorytet powinien zostać przyznany dwóm dziedzinom polityki: rozwojowi usług transportu zbiorowego, w którym wykorzystywane są czyste lub powodujące mniej zanieczyszczeń technologie oraz wspieraniu zrównoważonych metod budowlanych o wysokiej jakości ekologicznej (HEQ);
27. uważa, że UE i jej Państwa Członkowskie muszą dokonać przeglądu i weryfikacji swoich wspólnotowych instrumentów planowania w celu ograniczenia zmian klimatycznych, w szczególności w odniesieniu do planowania i nowych inwestycji w systemy transportu oraz nowe obszary mieszkalne i przemysłowe;
28. w celu wyraźnego zademonstrowania przywództwa UE w związku z negocjacjami dotyczącymi okresu po 2012 r. wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych projektów prawodawczych rozszerzających zakres dyrektywy dotyczącej budynków oraz do zaktualizowania dyrektywy dotyczącej biopaliw w sposób uwzględniający najnowsze technologie z zakresu łączenia paliw tradycyjnych i biopaliw (takie jak metyltetrahydrofolian -MTHF, lewulinian etylu itd.), w celu wprowadzenia w całej UE obowiązkowych standardów dotyczących tych nowych paliw, utworzenia zachęt dla flot samochodowych przystosowanych do zasilania biopaliwem oraz wprowadzenia minimalnych proporcji w mieszaninach, zbadania skuteczności ekologicznej wymogu udziału 10% mieszanin biopaliw w paliwach transportowych, w ramach przeglądu europejskiego programu w zakresie zmian klimatycznych;
29. wzywa władze UE do zapewnienia, by fundusze strukturalne zostały przeznaczone przede wszystkim na zapewnienie zrównoważonego rozwoju;
30. odnotowuje, że transport lotniczy jest odpowiedzialny za od 4 do 9% ogólnego poziomu emisji gazów cieplarnianych na całym świecie oraz że poziom emisji powstających w transporcie lotniczym wzrasta corocznie o 3%; podkreśla znaczenie wprowadzenia rygorystycznych celów w zakresie ograniczania emisji w sektorze transportu lotniczego; wzywa Komisję do podjęcia natychmiastowych działań w celu zmniejszenia oddziaływania transportu lotniczego na klimat, poprzez stworzenie pilotażowego systemu handlu emisjami powodowanymi przez transport lotniczy na okres 2008-2012, obejmującego wszystkie rejsy do portów lotniczych UE i z tych portów oraz by równoległe wprowadzono instrumenty zmierzające do całkowitego oddziaływania transportu lotniczego na klimat; wzywa do podjęcia równoległych wysiłków na rzecz rozwiązania problemu emisji powodowanych przez transport morski;
31. wzywa Komisję do wyraźnego określenia metody budowania gospodarki o niskiej emisji CO2 poprzez opracowanie mapy drogowej, zawierającej między innymi głębszą analizę korzyści, jakie przynieść może wykorzystanie energii wodorowej i odnawialnej; równocześnie wzywa Komisję do identyfikacji wszelkich "wąskich gardeł" w rozwoju i stosowaniu nowych i czystych technologii;
32. podkreśla, że w przeciwieństwie do sektorów energetycznego i paliwowego, Unia Europejska nie posiada usystematyzowanej strategii wspierania odnawialnych źródeł energii w ciepłownictwie i chłodnictwie, nawet jeżeli zależność od importu gazu i paliw jest szczególnie wysoka w tym sektorze, a koszt związany ze zwiększeniem udziału energii odnawialnej jest stosunkowo niewielki; dlatego wzywa do przyjęcia strategii mającej na celu zwiększenie konkurencyjności ciepłownictwa i chłodnictwa poprzez zwiększenie produkcji; zauważa, że w tym zakresie przepisy administracyjne na poziomie UE, nakładane na posiadaczy nieruchomości i firm budowlanych nie stanowią najlepszego sposobu osiągnięcia tych celów, do których należy raczej dążyć poprzez przyjęcie dyrektywy ustanawiającej realne, choć ambitne cele i koordynującej działania podejmowane przez Państwa Członkowskie, opierające się na ograniczonych czasowo zachętach w dostępie do rynku;
33. uważa, że w związku z tym Komisja powinna przedstawić projekt dyrektywy w sprawie ciepłownictwa i chłodnictwa podobnej do projektu w sprawie biopaliw;
34. uważa, że jednym z priorytetów musi być szybki rozwój stosowania biomasy i promowanie produkcji energii odnawialnej w oparciu działalność rolniczą w ramach reorientacji Wspólnej Polityki Rolnej oraz zrównoważonej metody produkcji żywności; podkreśla, że przy wytwarzaniu energii z biomasy należy korzystać z metod efektywnych pod względem ilości uzyskiwanej energii, jak i nieszkodliwych dla środowiska naturalnego; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zamiar przedstawienia przez Komisję planu działania w zakresie biomasy i wzywa Komisję do włączenia do projektu prawnie wiążących środków;
35. wskazuje na potrzebę dywersyfikacji kierunków badań oraz wprowadzenia środków prewencyjnych w celu zapobiegania oddziaływaniu zmian klimatycznych na ludzkie zdrowie i bezpieczeństwo, powodziom, suszom, pożarom - szczególnie na obszarach zalesionych i chronionych - zmniejszeniu bioróżnorodności oraz stratom gospodarczym; wzywa Państwa Członkowskie i Komisję do uwzględnienia znaczenia lasów i rolnictwa w zakresie absorpcji dwutlenku węgla, opóźniania tempa erozji, wytwarzania zasobów, a wreszcie regulowania klimatu;
36. w celu zapewnienia równych warunków na szczeblu międzynarodowym wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do rozważenia możliwości zaproponowania celów sektorowych dla branży eksportowych o wysokiej intensywności energetycznej w państwach, w których nie obowiązują wiążące zobowiązania odnośnie ograniczenia emisji, jako uzupełnienia wiążących celów w zakresie poziomów emisji wyznaczonych dla krajów uprzemysłowionych; ponadto zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości połączenia europejskiego systemu handlu emisjami z krajami trzecimi; wzywa Komisję do przyjęcia aktywnego podejścia w zakresie dialogu z przedsiębiorstwami w każdym sektorze przemysłu w celu ustalenia, jakie zmiany w produkcji, konsumpcji i transporcie można i należy pobudzać w celu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej;
37. wzywa Komisję do poważnego potraktowania problemu opłacalności nieprzestrzegania zasad (tzw. "free-rider" problem) w obszarze łagodzenia zmian klimatycznych; wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do zbadania możliwości przyjęcia dostosowawczych środków celnych w handlu kompensujących krótkotrwałą przewagę konkurencyjną, z jakiej mogliby korzystać producenci w krajach uprzemysłowionych nie podlegających ograniczeniom w zakresie emisji CO2; podkreśla, że sposób, w jaki funkcjonuje handel międzynarodowy, ma wielki wpływ na zmiany klimatu; dlatego wzywa Światową Organizację Handlu do włączenia mechanizmu zrównoważonego rozwoju do swoich prac;
38. uważa, że podczas przeglądu obecnego systemu handlu emisjami oraz jego ewentualnego rozszerzenia należy ponownie dokładnie rozważyć koncepcję nieodpłatnego przyznawania uprawnień na podstawie historycznego poziomu emisji (grandfathering) ze względu na znaczne braki tej metody oraz zbadać metody alternatywne, takie jak alokacja w oparciu o wielkość produkcji z określonym poziomem odniesienia (benchmarking) i sprzedaż na aukcji – z wykorzystaniem założenia handlu emisjami na poziomie producentów i importerów paliw (up-stream approach); ponadto należy również ponownie rozważyć krajowe przydziały emisji ze względu na wzrost handlu transgranicznego, zwłaszcza w zakresie energii elektrycznej;
39. zaleca wypracowanie przez UE odrębnej polityki współpracy z krajami rozwijającymi się w zakresie zmian klimatycznych; zauważa, że włączenie względów związanych ze zmianami klimatycznymi do ogólnej polityki rozwoju wymaga wypracowania i wprowadzenia szeregu narzędzi; zauważa, że priorytety w tym obszarze to rolnictwo i bezpieczeństwo żywności, dwa obszary najbardziej narażone na wpływ klimatu; uważa, że inne kluczowe zagadnienie to dywersyfikacja ekonomiczna, zważywszy, że wiele krajów rozwijających się należących do Stowarzyszenia Małych Państw Wyspiarskich (AOSIS) jest silnie uzależnionych od turystyki; zauważa, że transport, planowanie społeczne oraz zagadnienia dotyczące energii odgrywają zasadniczą rolę w przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym; zauważa, że pozostałe priorytety to zapobieganie katastrofom oraz odpowiednie do nich przygotowanie;
40. z zadowoleniem przyjmuje utworzenie przez Komisję Europejską Systemu Informacji Środowiskowej na rzecz Środowiska i Trwałego Rozwoju w Afryce, opartego na technologiach satelitarnych i komputerowych, wspomagającego działalność w zakresie rozwoju prowadzoną przez Departament Pomocy Humanitarnej Komisji (ECHO); należy rozpatrzyć możliwość rozwoju i powiększenia tej struktury Komisji w celu włączenia do niej także sieci obserwacji zmian klimatycznych;
41. podkreśla, że w odniesieniu do udziału krajów rozwijających się w przyszłym systemie klimatycznym UE powinna wyraźnie uznać, że priorytetem dla tych krajów jest rozwój; Milenijne Cele Rozwoju ONZ nie zostaną jednak nigdy osiągnięte, jeżeli zagadnienia związane z ochroną środowiska, takie jak zmiany klimatu, nie zostaną odpowiednio uwzględnione; rozwój powinien wyznaczyć ogólne ramy, wewnątrz których kraje rozwijające się byłyby zachęcane do przyjmowania polityk i środków uwzględniających kwestie związane ze zmianami klimatu, czy to w celu dostosowania się, czy też ich łagodzenia;
42. popiera w związku z tym stworzenie nowego spójnego rozwiązania politycznego w celu poprawy poziomu życia społeczności znajdujących się w trudnej sytuacji poprzez globalną strategię rozwoju oraz odpowiednie wsparcie ekonomiczne; ta nowa strategia powinna opierać się na połączeniu zmian klimatu, zarządzania zasobami naturalnymi, zapobiegania katastrofom i walki z ubóstwem;
43. podkreśla, że wszystkie kraje rozwijające się mają prawo do rozwoju gospodarczego; podkreśla, że UE oraz pozostałe kraje uprzemysłowione obowiązane są wspierać kraje rozwijające się w rozwoju trwałych technologii; podkreśla, że kraje rozwijające się nie muszą powtarzać tych samych praktyk prowadzących do zanieczyszczenia, które stosowały kraje uprzemysłowione; wyraża przekonanie, że należy zreformować zasady mechanizmów czystego rozwoju, tak by zapewniały trwały rozwój; wskazuje, że priorytety międzynarodowych instytucji finansowych w zakresie udzielanych kredytów, jak również działania pomocowe UE należy skierować na dziedzinę wspierania odnawialnej energii i wydajności energetycznej; proponuje również rozpoczęcie wielostronnej Inicjatywy Energii Odnawialnej – z udziałem UE, krajów takich jak Chiny, Indie, Brazylia, Republika Południowej Afryki, itd. oraz najważniejszych spółek z sektora energetycznego, której celem powinna być promocja na dużą skalę współpracy w dziedzinie technologii, z głównym naciskiem na energię i transport, na zasadzie analogii z niedawno uzgodnionym partnerstwem w zakresie zmian klimatycznych pomiędzy UE i Chinami;
44. wzywa Komisję, by w ramach współpracy technologicznej z krajami wyszczególnionymi w załączniku B do Umowy z Kotonou oraz przeglądu tej umowy, pomagała ich rządom w działaniach służących przyjęciu narodowych strategii energetycznych pozwalających ograniczyć ich uzależnienie od importowanych paliw kopalnych, wspierała szybkie postępy technologiczne, przede wszystkim w odniesieniu do energii odnawialnej, a w szczególności biomasy, oraz pomagała im w realizacji Milenijnych Celów Rozwoju ONZ;
45. podkreśla potrzebę zwiększenia pomocy finansowej przeznaczonej na przystosowanie się najsłabiej rozwiniętych krajów do zmian klimatycznych; uważa w tym kontekście, że zrównoważone zarządzanie lasami, zwłaszcza tropikalnymi, stanowi istotny element zarówno łagodzenia zmian klimatycznych, jak i dostosowywania się do nich, i dlatego też wzywa Komisję do traktowania tej kwestii jako priorytetowej w działaniach podejmowanych w ramach współpracy rozwojowej;
46. wzywa Komisję do poddania analizie możliwości realizacji i korzyści w zakresie ustanowienia systemu osobistych, zbywalnych limitów emisji w celu zaangażowania obywateli oraz oddziaływania na indywidualne modele konsumpcji;
47. wzywa instytucje UE, aby dały dobry przykład polegający na zmniejszaniu emisji gazów cieplarnianych podczas prowadzenia działalności poprzez większą oszczędność energii zużywanej w budynkach biurowych i przez cały wykorzystywany sprzęt poprzez podróżowanie pojazdami niskoemisyjnymi itd.; jest zdania, że należy dołożyć szczególnych starań w zakresie podróży posłów do Parlamentu, co wiąże się z powtórnym rozważeniem istnienia kilku miejsc pracy Parlamentu, zaopatrzeniem działu kierowców w pojazdy niskoemisyjne itd.;
48. wzywa Komisję do uruchomienia inicjatywy UE w celu zwiększenia świadomości obywateli na temat związku między nadmierną konsumpcją i produkcją a zmianami klimatycznymi;
49. wyraża uznanie i poparcie dla rozwiązań opartych na technologiach informacyjno-komunikacyjnych służących uniezależnieniu wzrostu gospodarczego od zwiększenia konsumpcji energii i materiałów, jak również intensyfikacji transportu, przyczyniających się tym samym do budowy bardziej zrównoważonego społeczeństwa; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji działań politycznych mających na celu wprowadzenie rozwiązań opartych na technologiach informacyjno-komunikacyjnych, służących zwiększeniu wydajności w budownictwie mieszkaniowym, wykorzystaniu surowców, transporcie, jak również przechodzeniu z produktów na usługi;
50. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Sekretariatowi UNFCCC i WTO, z prośbą o przekazanie jej wszystkim umawiającym się stronom spoza UE.