Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Afganistanu,

–   uwzględniając rozpoczęcie w dniu 19 grudnia 2005 r. pracy nowego parlamentu Afganistanu, wybranego w wyniku wyborów, które odbyły się w dniu 18 września 2005 r.,

–   uwzględniając, że wybór Zgromadzenia Narodowego de facto zamknął proces zapoczątkowany zawarciem porozumienia z Bonn z 5 grudnia 2001 r.,

–   uwzględniając, że we wszystkich 34 prowincjach Afganistanu zostały wybrane Rady Prowincji,

–   uwzględniając wspólne oświadczenie UE i Afganistanu zatytułowane "Zaangażowanie we wspólne partnerstwo UE - Afganistan" podpisane w dniu 16 listopada 2005 r. w Strasburgu,

–   uwzględniając otwarcie w dniu 31 stycznia 2006 r. w Londynie międzynarodowej konferencji mającej na celu osiągnięcie porozumienia w sprawie kontynuacji procesu bońskiego, obejmującego pomoc społeczności międzynarodowej w zakresie wyzwań, przed jakimi staje Afganistan, tj. bezpieczeństwa, dobrej administracji i rozwoju,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że przyjęcie nowej konstytucji w styczniu 2004 r. oraz przeprowadzenie wyborów prezydenckich w październiku 2004 r. i wyborów parlamentarnych i do władz prowincji we wrześniu 2005 r. - kiedy to w obydwu przypadkach w wyborach wzięły udział miliony zarejestrowanych wyborców - były ważnymi krokami w procesie transformacji zmierzającym do ustanowienia bardziej reprezentatywnych i demokratycznych instytucji, przyczyniając się tym samym do trwałego rozwoju Afganistanu w pokojowych warunkach po okresie walk i ucisku trwającym ponad ćwierć wieku,

B.   mając na uwadze, że zapewnienie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa pozostaje priorytetem w Afganistanie, szczególnie w południowych i południowo-wschodnich prowincjach, gdzie nadal konieczne jest utrzymanie obecności międzynarodowej w celu prowadzenia walki z terroryzmem i przywrócenia pokojowego współżycia w całym kraju,

C.   mając na uwadze, że dyskryminacja ze względu na płeć, która osiągnęła bezprecedensowy poziom w czasie rządów reżimu talibów, pozostaje kwestią do rozwiązania, włączając w to tradycje takie jak zamykanie kobiet w domach lub przymusowe małżeństwa,

D.   mając na uwadze, że wszechobecna produkcja opium i heroiny niesie ze sobą ryzyko trwałego oddziaływania na sytuację polityczną kraju, paraliżując społeczeństwo i prowadząc do wypaczenia kruchej gospodarki przy równoczesnym wzmacnianiu skorumpowanej elity narkotykowej,

1.   przekazuje swoje wyrazy sympatii narodowi afgańskiemu, który podczas procesu bońskiego, a szczególnie w czasie wyborów prezydenckich oraz parlamentarnych i do władz prowincji wykazał się nadzwyczajną wolą przezwyciężania trudności zaistniałych po zakończeniu konfliktów i pokazał swoje zaangażowanie w budowę pokoju i demokracji;

2.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że niedawne wybory zakończyły się sukcesem, co zważywszy na ich złożoność i wyzwania operacyjne, o których donosiła również misja obserwacji wyborów UE, stanowi nadzwyczajne osiągnięcie; wyraża jednak żal, że podczas procesu wyborczego zostało zabitych ośmiu kandydatów, jak również liczne osoby pracujące przy organizowaniu wyborów, między innymi duchowni, oraz że misja obserwacji wyborów UE doniosła o nieprawidłowościach i nadużyciach, do jakich doszło w niektórych prowincjach;

3.   z zadowoleniem przyjmuje, że kobiety stanowiły około 10% wszystkich kandydatów oraz, że dzięki systemowi przyznawania mandatów rezerwującemu określoną ilość mandatów kobietom, uzyskały one 27,3% miejsc w Wolesi Jirga (Izbie Niższej) oraz prawie 30% w Radach Prowincji; uważa, że powinny zostać wprowadzone zmiany do ordynacji wyborczej w celu zapewnienia, aby ilość zarezerwowanych dla kobiet mandatów wyznaczała dolną, a nie górną granicę ilości mandatów dostępnych dla kobiet;

4.   uważa, że w następstwie wyborów ogół tworzonych władz afgańskich - a szczególnie urząd Prezydenta, Rząd, Zgromadzenie Narodowe oraz Rady Prowincji - będzie posiadał pełną legitymizację społeczną oraz, że od tej chwili oczekiwania Afgańczyków zaspokajane będą w wyniku dobrych i odpowiedzialnych rządów, które powinny zacząć od przyjęcia zrównoważonych reform mających na celu poprawę jakości życia ludności oraz ustanowienia wiarygodnych środków sprzyjających równości płci i równości etnicznej;

5.   uważa, że w wyniku zakończenia tego procesu Afganistan stał się ważnym dla całego regionu krajem z punktu widzenia demokratyzacji i z tego względu wzywa międzynarodową społeczność ofiarodawców, a szczególnie uczestników Konferencji w Londynie, do należytego uwzględnienia tego czynnika;

6.   w związku z pilnymi potrzebami ludności afgańskiej podkreśla znaczenie usprawnienia koordynacji pomiędzy ofiarodawcami, z uwzględnieniem ograniczenia czasochłonnych procedur; wzywa w związku z tym ONZ do podjęcia się kierowania tą koordynacją i wzywa Radę i Komisję do zapewnienia, aby Państwa Członkowskie pracowały razem, przy zachowaniu wspólnego podejścia, w celu jak najlepszego służenia interesom ludności afgańskiej;

7.   uważa, że w naszej przyszłej współpracy z Afganistanem powinno położyć się większy nacisk na pojęcie "własności" afgańskiej oraz na obarczanie władz afgańskich i afgańskiego społeczeństwa obywatelskiego większą odpowiedzialnością za dokonywanie strategicznych wyborów dla rozwoju ich kraju, podczas gdy UE wyraźniej powiązałaby pomoc z osiąganymi wynikami, szczególnie z dobrymi rządami, poszanowaniem praw człowieka oraz należytym zarządzaniem finansowym projektami;

8.   nalega na to, aby finansowanie UE było bardziej widoczne, zważywszy na fakt, że UE jest drugim co do wielkości dawcą pomocy w Afganistanie, i wzywa organizacje zarządzające projektami współfinansowanymi przez UE do większej przejrzystości w odniesieniu do źródeł ich funduszy; uważa, że Parlament powinien udzielić bezpośredniego i konkretnego wsparcia w formie szkoleń dla parlamentarnych urzędników i samych parlamentarzystów;

9.   zgadza się z potrzebą określenia "kontynuacji procesu bońskiego" i popiera zorganizowanie przez UE konferencji ofiarodawców, w styczniu 2006 r. w Londynie, w celu dokonania oceny finansowego wsparcia niezbędnego dla tymczasowej "krajowej strategii rozwoju Afganistanu", która zostanie przedstawiona przez afgański rząd; uważa, że strategia ta powinna kłaść nacisk na kwestię trwałości oraz konkretne cele, takie jak:

10.   potwierdza konieczność unormowania sytuacji w Afganistanie w ramach regionalnych; niniejszym wzywa Radę i Komisję do opracowania polityki na rzecz stabilności i demokracji w tym regionie;

11.   w związku z powyższym przychylnie odnosi się do faktu przyłączenia się Afganistanu do Południowoazjatyckiego Stowarzyszenia na rzecz Współpracy Regionalnej (SAARC) i w kontekście wspomnianych ram regionalnych wzywa wszystkie kraje sąsiadujące do nieingerowania w jakikolwiek sposób w afgańską suwerenność;

12.   uważa, że właściwym krokiem jest powołanie w Parlamencie Europejskim delegacji ds. stosunków z afgańskim parlamentem, aby umożliwić pozytywne oddziaływanie na proces demokratyzacji Afganistanu;

13.   wzywa Komisję do rozważenia celowości opracowania układu o stowarzyszeniu UE-Afganistan, mając na celu wsparcie i nasilenie współpracy z Afganistanem;

14.   potępia wszelkie ataki terrorystyczne wymierzone w ludność cywilną, siły policji, krajowych pracowników organizacji humanitarnych i oddziały międzynarodowe oraz winszuje Afgańczykom, a zwłaszcza afgańskim kobietom tego, że przeciwstawiając się zastraszaniu i nie ulegając groźbom, uczestniczyli oni w wyborach jako kandydaci, pracownicy komisji wyborczych, lokalni obserwatorzy lub oddający głosy;

15.   potwierdza swoje stanowisko, zgodnie z którym afgańskie władze, we współpracy z międzynarodowymi oddziałami przebywającymi na terenie kraju, powinny kontynuować zwalczanie terroryzmu i położyć kres istnieniu różnorakich frakcji;

16.   pozytywnie odnosi się do ewentualnego szerszego rozlokowania w Afganistanie Międzynarodowych Sił Wspierających Bezpieczeństwo (ISAF), włączając w to południowe prowincje, oraz popiera uproszczoną (lub bardziej zintegrowaną) strukturę dowodzenia wszystkimi operacjami międzynarodowych sił stacjonujących w Afganistanie; wzywa do rozwiązania problemu ograniczeń (caveats), uniemożliwiających należytą współpracę pomiędzy różnymi kontyngentami narodowymi w tym kraju;

17.   potępia przeniesienie setek mężczyzn schwytanych przez oddziały amerykańskie po inwazji na Afganistan w 2002 r. do nielegalnego centrum przetrzymywania więźniów w Guantánamo, w którym według licznych zeznań świadków tortury i inne nienależyte zachowania personelu Stanów Zjednoczonych były na porządku dziennym, oraz wzywa do jego niezwłocznego zamknięcia;

18.   wyraża przekonanie, że powszechne poparcie jest zasadniczym warunkiem powodzenia w zwalczaniu terroryzmu; w związku z powyższym wzywa NATO i siły koalicji do dokonania przeglądu zasad zaangażowania oraz wszelkich środków, które mogłyby poprawić zarówno standardy bezpieczeństwa, jak i stopień ochrony ludności cywilnej dotkniętej działaniami wojsk w obszarach walk, a także do pełnego poszanowania konwencji genewskiej; wzywa Stany Zjednoczone do zamknięcia wszelkich "tajnych" więzień w Afganistanie;

19.   wyraża głębokie zaniepokojenie nielegalną produkcją narkotyków – podkreśloną w ostatniej ekspertyzie na temat opium w Afganistanie z 2005 r., przygotowanej przez Biuro Narodów Zjednoczonych do spraw Narkotyków i Przestępczości, a zwłaszcza w ostatnich statystykach dotyczących krajowego spożycia heroiny – która może prowadzić do kryzysu HIV/AIDS w tym regionie;

20.   zwraca uwagę na ogromne koszty i dość problematyczną skuteczność strategii przeciwdziałania narkotykom opartej wyłącznie na likwidacji i alternatywnych źródłach utrzymania i wzywa uczestników konferencji w Londynie do rozpatrzenia projektu licencjonowanej produkcji opium dla celów medycznych, który funkcjonuje już w kilku innych krajach;

21.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, prezydium londyńskiej konferencji, rządowi i parlamentowi Afganistanu, Sekretarzowi Generalnemu ONZ oraz Sekretarzowi Generalnemu SAARC, a także rządom Stanów Zjednoczonych, wszystkich państw członkowskich SAARC, Pakistanu, Indii, Rosji, Iranu, Uzbekistanu, Turkmenistanu, Tadżykistanu i Chin.