Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,

–   έχοντας υπόψη το άρθρο 111, παράγραφος 4, της Συνθήκης ΕΚ, που αφορά την εκπροσώπηση και τη θέση της Κοινότητας σε διεθνές επίπεδο στο πλαίσιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ),

–   έχοντας υπόψη την πρόταση της Επιτροπής της 9ης Νοεμβρίου 1998 για την έκδοση απόφασης του Συμβουλίου σχετικά με την εκπροσώπηση και τον καθορισμό της θέσης της Κοινότητας σε διεθνές επίπεδο στο πλαίσιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (COM(1998)0637),

–   έχοντας υπόψη τα συμπεράσματα της προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Βιέννης, της 11ης και 12ης Δεκεμβρίου 1998,

–   έχοντας υπόψη το ψήφισμά του της 23ης Οκτωβρίου 2001 σχετικά με το διεθνές νομισματικό σύστημα – πώς μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα και να αποφευχθούν μελλοντικές κρίσεις(1),

–   έχοντας υπόψη το ψήφισμά του της 3ης Ιουλίου 2003(2) σχετικά με τη ζώνη του ευρώ στην παγκόσμια οικονομία και τις προβλέψιμες εξελίξεις τα προσεχή χρόνια,

–   έχοντας υπόψη την έκθεση του Γενικού Διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) της 15ης Σεπτεμβρίου 2005 σχετικά με τη μεσοπρόθεσμη στρατηγική του Ταμείου(3),

–   έχοντας υπόψη τις αποφάσεις της συνάντησης των Υπουργών Οικονομικών της Ομάδας των 8 της 11ης Ιουνίου 2005 σχετικά με την παραγραφή του χρέους των φτωχών χωρών,

–   έχοντας υπόψη το άρθρο 178 της Συνθήκης σχετικά με τη συνοχή ανάμεσα στις πολιτικές που υλοποιεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και ενδέχεται να επηρεάσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες και τους στόχους της αναπτυξιακής συνεργασίας,

–   έχοντας υπόψη τα συμπεράσματα της Προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών, της 16ης και 17ης Ιουνίου 2005,

–   έχοντας υπόψη την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για την ανάπτυξη στον κόσμο για το 2006,

–   έχοντας υπόψη την ανακοίνωση της Επιτροπής προς το Συμβούλιο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή και την Επιτροπή των Περιφερειών υπό τον τίτλο "Πρόταση κοινής δήλωσης του Συμβουλίου, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής – Η αναπτυξιακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης – "Η ευρωπαϊκή συναίνεση" (COM(2005)0311),

–   έχοντας υπόψη τη διακήρυξη της Χιλιετηρίδας των Ηνωμένων Εθνών της 8ης Σεπτεμβρίου 2000, η οποία εκθέτει τους αναπτυξιακούς στόχους της Χιλιετηρίδας ως κοινά κριτήρια που καθόρισε η διεθνής κοινότητα για την εξάλειψη της φτώχειας,

–   έχοντας υπόψη το ψήφισμά του της 12ης Απριλίου 2005 σχετικά με τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην επίτευξη των αναπτυξιακών στόχων της Χιλιετηρίδας(4),

–   έχοντας υπόψη το ψήφισμά του της 6ης Ιουλίου 2005 σχετικά με την παγκόσμια έκκληση για δράση κατά της φτώχειας: πώς θα θέσουμε τη φτώχεια στο περιθώριο της ιστορίας(5),

–   έχοντας υπόψη το ψήφισμά του της 17ης Νοεμβρίου 2005 σχετικά με την πρόταση κοινής δήλωσης του Συμβουλίου, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής σχετικά με την αναπτυξιακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης "Η ευρωπαϊκή συναίνεση"(6),

–   έχοντας υπόψη το άρθρο 45 του Κανονισμού του,

–   έχοντας υπόψη την έκθεση της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Θεμάτων και τις γνωμοδοτήσεις της Επιτροπής Ανάπτυξης και της Επιτροπής Διεθνούς Εμπορίου (A6-0022/2006),

A.   εκτιμώντας την εξέλιξη του ρόλου που διαδραματίζουν τα θεσμικά όργανα του Bretton Woods από τη γένεσή τους και τη στρατηγική τους αποστολή στην υπηρεσία της μεγέθυνσης, της ανάπτυξης και της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας· εκτιμώντας την αναγκαιότητα της προώθησης ενός σταθερού και αλληλέγγυου διεθνούς νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος,

B.   εκτιμώντας ότι το ειδικό βάρος των διαφορετικών κρατών μελών, όπως αποτυπώνεται στο δικαίωμα ψήφου τους ή στο μερίδιό τους, δεν εκφράζει πλέον παρά μόνον ατελώς το πραγματικό ειδικό τους βάρος και ότι ο ρόλος που διαδραματίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αντανακλά ακριβώς το ειδικό της βάρος στην παγκόσμια οικονομία και στις διεθνείς συναλλαγές, παρά τη σημασία της συνεισφοράς της στο κεφάλαιο των θεσμικών οργάνων του Bretton Woods,

Γ.   εκτιμώντας ότι τα προαναφερθέντα συμπεράσματα της Προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Βιέννης, τα οποία επιβεβαιώνουν εκ νέου το ρόλο του ΔΝΤ ως "ακρογωνιαίου λίθου του διεθνούς νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος", υπογραμμίζουν υπό τον τίτλο "Η Ευρώπη ως παγκόσμιος παράγων – Μιλώντας με μία φωνή", ότι "είναι επιτακτική ανάγκη να διαδραματίσει η Κοινότητα τον πλήρη ρόλο της στη διεθνή συνεργασία για τη νομισματική και οικονομική πολιτική εντός διεθνών πλαισίων όπως η Ομάδα των 7 και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο", και προβλέπουν αφενός ότι "θα πρέπει να δοθεί στην ΕΚΤ, που είναι το κοινοτικό όργανο το αρμόδιο για τη νομισματική πολιτική, η ιδιότητα του παρατηρητή στο Συμβούλιο Διοικητών του ΔΝΤ", αφετέρου δε, ότι "οι απόψεις της Ευρωπαϊκής Κοινότητας/ΟΝΕ για άλλα θέματα ιδιαίτερης σημασίας για την ΟΝΕ θα υποβάλλονται στο Συμβούλιο Διοικητών του ΔΝΤ από το μέλος του γραφείου του Εκτελεστικού Συμβουλίου εκείνου του κράτους μέλους το οποίο ασκεί την Προεδρία ευρώ, επικουρούμενο από εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής'· εκτιμώντας ότι το άρθρο 1 της προαναφερθείσας πρότασης της Επιτροπής, της 9ης Νοεμβρίου 1998, επισημαίνει ότι "στο πλαίσιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, η Κοινότητα θα εκπροσωπείται σε διεθνές επίπεδο από το Συμβούλιο μαζί με την Επιτροπή και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα",

Δ.   εκτιμώντας ότι η έλλειψη συντονισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης, σε συνδυασμό με την κατακερματισμένη εκπροσώπηση σε διάφορες εκλογικές περιφέρειες του ΔΝΤ, δεν επιτρέπει στα κράτη μέλη να επηρεάζουν τις αποφάσεις που λαμβάνονται από το ΔΝΤ κατ' αναλογία προς το οικονομικό τους ειδικό βάρος,

Ε.   εκτιμώντας ότι το ΔΝΤ είναι υπόλογο στους μετόχους του (δηλ. στις εθνικές κυβερνήσεις) και ότι είναι ευθύνη των μετόχων αυτών να είναι με τη σειρά τους υπόλογοι στο εκλογικό τους σώμα,

ΣΤ.   εκτιμώντας ότι οι πολιτικές σταθεροποίησης που εφαρμόζει το ΔΝΤ είναι απαραίτητες για να δημιουργηθεί μια στέρεη βάση για την οικονομική μεγέθυνση αυτών των χωρών, έστω κι αν δεν έχουν επιτύχει πάντα τους προσδοκώμενους στόχους· εκτιμώντας ότι τα προγράμματα προσαρμογής που έχουν καταρτισθεί απαιτούν πλήρεις επεξηγήσεις ώστε να διασφαλιστεί η συμμετοχή του συνόλου των εθνικών παραγόντων, η δε παρακολούθηση των προγραμμάτων αυτών πρέπει να αποτελεί αντικείμενο διαφανούς δημοκρατικού ελέγχου,

Ζ.   εκτιμώντας ότι αν και είναι δύσκολο να συνδυαστεί η ανάληψη των ευθυνών σε εθνικό επίπεδο με τις ενίοτε πολυάριθμες προϋποθέσεις που συνδέονται με τα μέτρα ενίσχυσης και μείωσης του χρέους, οι προϋποθέσεις αυτές, και ειδικότερα οι προοριζόμενες να αποδώσουν καλύτερη διακυβέρνηση, είναι απαραίτητες για το σκοπό της διασφάλισης της διαφάνειας,

Η.   εκτιμώντας ότι το ΔΝΤ έχει αποκτήσει σημαντικό ρόλο για τις αναπτυσσόμενες χώρες και έχει χρειαστεί να προσαρμοστεί αναλόγως· εκτιμώντας, ωστόσο, ότι η προώθηση της ανάπτυξης των πλέον φτωχών χωρών χρειάζεται την κινητοποίηση νέων μέσων για την αποτελεσματική μείωση του όγκου του χρέους, και την αναζήτηση καινοτόμων μέσων για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης και την καταπολέμηση της φτώχειας στο πλαίσιο των στόχων της Χιλιετηρίδας· εκτιμώντας ότι η δράση αυτή συνηγορεί υπέρ μιας σαφέστερης και αποτελεσματικότερης κατανομής των ρόλων μεταξύ του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των οργάνων των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και υπέρ ενός υψηλού επιπέδου συντονισμού και συνεργασίας,

Θ.   εκτιμώντας ότι τα προαναφερθέντα συμπεράσματα της Προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών αποτυπώνουν ανάγλυφα τη σημασία του "να λαµβάνει υπόψη της η ΕΕ τους στόχους της αναπτυξιακής συνεργασίας σε όλες τις πολιτικές τις οποίες εφαρµόζει και οι οποίες ενδέχεται να θίγουν τις αναπτυσσόμενες χώρες", καθώς και "του συνυπολογισμού της κοινωνικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης στις διάφορες πολιτικές και στη διεθνή συνεργασία",

1.   θεωρεί ότι το ΔΝΤ, ως θεσμός, συνεχίζει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην προώθηση ισόρροπης παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης και συναλλαγματικής σταθερότητας, διευκολύνοντας το διεθνές εμπόριο, ενισχύοντας την ικανότητα των κρατών μελών να προσαρμόζονται στην παγκόσμια αγορά και βοηθώντας τα κράτη μέλη που αντιμετωπίζουν προβλήματα με το ισοζύγιο πληρωμών τους·

2.   υποδέχεται θετικά τη στρατηγική επανεξέταση που πραγματοποιείται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο· υποστηρίζει τον αναπροσανατολισμό των πολιτικών του ΔΝΤ προκειμένου να δοθεί έμφαση στη βασική του εντολή για τη σταθεροποίηση των παγκόσμιων διακυμάνσεων των συναλλαγματικών ισοτιμιών και ως ύστατου δανειστή για χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ισοζυγίου πληρωμών·

3.   διαπιστώνει τη ριζική μετεξέλιξη της αποστολής του ΔΝΤ από τότε που δημιουργήθηκε, η οποία έχει συνοδευτεί από λιγότερο σημαντικές αλλαγές του τρόπου διοίκησής του· επισημαίνει ότι παρά τις διαδοχικές αναθεωρήσεις των μεριδίων και του συστήματος της ομοιόμορφης κατανομής μιας δέσμης βασικών δικαιωμάτων ψήφου, η κατανομή του κεφαλαίου και των δικαιωμάτων ψήφου έχει βραδυπορήσει σε σχέση με τις άλλες εξελίξεις στο πέρασμα του χρόνου· κατά συνέπεια, καλεί το ΔΝΤ, προς το συμφέρον της δικής του νομιμοποίησης, να εξετάσει τις δυνατότητες κατανομής των μεριδίων και των δικαιωμάτων ψήφου στα διευθυντικά του όργανα κατά τρόπον ώστε αυτά να είναι πιο αντιπροσωπευτικά της διεθνούς οικονομικής κατάστασης, και να επιτρέψει την απόδοση καταλληλότερων σταθμίσεων στις αναπτυσσόμενες χώρες και στις αναδυόμενες οικονομίες·

4.   επισημαίνει ότι οι κύριοι παράγοντες που εμποδίζουν τις αναπτυσσόμενες χώρες να έχουν στο ΔΝΤ λόγο αντίστοιχο προς το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που αντιπροσωπεύουν είναι η έλλειψη ψήφων στο Συμβούλιο των Διοικητών (οι αφρικανικές χώρες, αν και αντιπροσωπεύουν το 25% των μελών, κατέχουν μόνο λίγο περισσότερο από το 4% των ψήφων) και η έλλειψη καταρτισμένου ανθρώπινου δυναμικού και τεχνικών και θεσμικών ικανοτήτων που θα τους επέτρεπε να συμμετέχουν ουσιαστικά στις συζητήσεις και στις αποφάσεις·

5.   διαπιστώνει ότι το ΔΝΤ οδηγήθηκε στην επέκταση των συστάσεών του υπεισερχόμενο στον τομέα των κοινωνικών και περιβαλλοντικών πολιτικών, και ότι αυτές οι πολιτικές είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με τις διαρθρωτικές πολιτικές· επισημαίνει ότι η μακροοικονομική σταθερότητα αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη σωστή ανάπτυξη αυτών των πολιτικών· τάσσεται υπέρ ενός βελτιωμένου συντονισμού μεταξύ των διαφόρων οργάνων που είναι αρμόδια για το σχεδιασμό αυτών των πολιτικών·

6.   θεωρεί ότι τα προνόμια του ΔΝΤ πρέπει να το οδηγήσουν στη διαφοροποίηση της προέλευσης του προσωπικού του με ταυτόχρονη διατήρηση του υψηλού επιπέδου του, προκειμένου να είναι σε θέση το ΔΝΤ να συμβάλει αποφασιστικά στην πραγματοποίηση των στόχων της Χιλιετηρίδας·

7.   σημειώνει ότι, λόγω του σταδιακού ανοίγματος των κεφαλαιαγορών και της απελευθέρωσης των κινήσεων κεφαλαίου, είναι δύσκολο να αποφευχθεί η εκδήλωση χρηματοπιστωτικών κρίσεων· κατά συνέπεια, υπογραμμίζει την ανάγκη το ΔΝΤ να διενεργεί συστηματική εποπτεία όλων των κρατών μελών·

8.   εκτιμά ότι η διαιώνιση των παγκόσμιων εμπορικών και συναλλαγματικών ανισορροπιών απαιτεί την ενίσχυση του εποπτικού ρόλου του ΔΝΤ, ο οποίος είναι σημαντικός τόσο για την πρόβλεψη και τη μείωση της χρηματοπιστωτικής αστάθειας παγκοσμίως όσο και για την παροχή συμβουλών σε μεμονωμένες χώρες σχετικά με πολιτικές που αφορούν τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, την οικονομική ανάπτυξη, τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τη συσσώρευση συναλλαγματικών διαθεσίμων· θεωρεί ότι το ΔΝΤ μπορεί να διενεργεί συστηματική εποπτεία και να παρέχει συμβουλές για επιθυμητές δράσεις σχετικά με την πρόληψη χρηματοπιστωτικών κρίσεων μόνο αν οι χώρες-μέλη κοινοποιούν τα πλήρη στατιστικά τους στοιχεία, όσον αφορά π.χ. τα συναλλαγματικά διαθέσιμα και την ποσότητα του κυκλοφορούντος χρήματος, σε τακτική βάση·

9.   τονίζει ότι οι ευρωπαϊκές θέσεις εντός της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας στο ΔΝΤ πρέπει να συντονισθούν καλύτερα· καλεί τα κράτη μέλη να εργασθούν προς την κατεύθυνση μιας ενιαίας ψήφου, που πιθανόν να ξεκινήσει ως "ψήφος ευρώ" με σκοπό μακροπρόθεσμα την ενιαία εκπροσώπηση της ΕΕ, με τη συμμετοχή της Προεδρίας του Συμβουλίου ECOFIN και της Επιτροπής, μετά από γνωμοδότηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου·

10.   διαπιστώνει ότι οι πολιτικές προσαρμογής του ΔΝΤ ορισμένες φορές δεν εμπόδισαν τις κρίσεις να γίνουν μεταδοτικές ή επαναλαμβανόμενες· εκφράζει εν προκειμένω τη λύπη του για όλες τις ανεπιτυχείς προσπάθειες προώθησης οικονομικά υγιών πολιτικών που θα αποσοβούν τις κρίσεις· υπενθυμίζει ότι ο πληθωρισμός δεν είναι το μόνο οικονομικό πρόβλημα στις αναπτυσσόμενες χώρες και ότι οι πολιτικές του ΔΝΤ πρέπει να είναι προσανατολισμένες προς τους στόχους της μακροοικονομικής σταθερότητας και της διατηρήσιμης ανάπτυξης· πιστεύει ότι το πλέγμα των προϋποθέσεων για τις δανειοδοτήσεις πρέπει επίσης να προσδιορίζεται στο πλαίσιο μιας καλύτερης συνεργασίας με τα εξειδικευμένα θεσμικά όργανα των Ηνωμένων Εθνών και να υπόκειται σε συντονισμό μεταξύ των διεθνών χορηγών βοήθειας·

11.   διαπιστώνει ότι, προκειμένου να ακολουθηθεί μια πορεία διατηρήσιμης ανάπτυξης, είναι αναγκαία η ύπαρξη εγγυημένων μακροοικονομικών πολιτικών· επιβεβαιώνει, για το σκοπό αυτό, ότι η μακροοικονομική σταθερότητα δεν είναι ασυμβίβαστη με τη δίκαιη κατανομή της ανάπτυξης·

12.   αναγνωρίζει ότι οι όροι που επιβάλλει το ΔΝΤ ήταν σε ορισμένες περιπτώσεις υπερβολικά άκαμπτοι και δεν ήταν πάντα εναρμονισμένοι με τις ειδικές τοπικές συνθήκες· τονίζει ωστόσο την ανάγκη επωφελούς χρησιμοποίησης των δανείων, λαμβανομένης ταυτόχρονα υπόψη της θέσης των δημοκρατικά εκλεγμένων οργάνων της δανειοδοτούμενης χώρας·

13.   αναγνωρίζει την εν εξελίξει αναθεώρηση των προϋποθέσεων που το ΔΝΤ συναρτά με τα δάνειά του προς τις χώρες με χαμηλό εισόδημα· συνιστά η αναθεώρηση να αναφερθεί κατά προτεραιότητα στη μείωση της φτώχειας ως στόχο όλων των δανείων του ΔΝΤ προς χώρες με χαμηλό εισόδημα·

14.   τονίζει ότι η αρχή της ενεργού συμμετοχής της χώρας-εταίρου πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο της αναπτυξιακής συνεργασίας· καλεί συνεπώς το ΔΝΤ, όταν εξετάζει τους όρους των δανειοδοτήσεων, να αναγνωρίζει πλήρως την προτεραιότητα της εξάλειψης της φτώχειας και να μη δυσκολεύει καθ" οιονδήποτε τρόπο την επίτευξη των αναπτυξιακών στόχων της Χιλιετηρίδας·

15.   συνηγορεί υπέρ της βαθμιαίας, διαδοχικής και σταθερής απελευθέρωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος των αναπτυσσόμενων χωρών, η οποία να είναι προσαρμοσμένη στις θεσμικές ικανότητές τους και να επιτρέπει κατ' αυτόν τον τρόπο την αποτελεσματική ρύθμιση και διαχείριση των κινήσεων κεφαλαίου·

16.   υποστηρίζει την άποψη ότι το ΔΝΤ πρέπει "να αυξήσει την εστίασή του στην ανάλυση των εξελίξεων στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τις κεφαλαιαγορές και των συνεπειών για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο'·

17.   τονίζει ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν πρέπει να υποχρεώνονται να ανοίγουν πλήρως και χωρίς περιορισμούς τις αγορές τους στις εισαγωγές, ενώ πρέπει να μπορούν να προστατεύουν ορισμένες βιομηχανίες για περιορισμένο χρονικό διάστημα, ώστε να καθίσταται δυνατή μια σταθερή ανάπτυξη· προτρέπει τους Ευρωπαίους που είναι μέλη του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ να διασφαλίσουν ότι οι εναπομείνασες προϋποθέσεις δεν ωθούν πιεστικά τις χώρες χαμηλού εισοδήματος σε μονομερές άνοιγμα των αγορών τους εκτός του πλαισίου των διαπραγματεύσεων του ΠΟΕ, ούτε παρακωλύουν τη δυνατότητά τους να διαπραγματεύονται αυτοβούλως με τους δικούς τους όρους, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων του ΠΟΕ, τον βαθμό ανοίγματος των αγορών για τον οποίο είναι διατεθειμένες να δεσμευτούν· καλεί επίσης το ΔΝΤ να εξασφαλίσει επαρκή ευελιξία στην εφαρμογή των όρων που συνδέονται με το εμπόριο, ώστε να μπορούν οι δανειοδοτούμενες χώρες να καθορίζουν οι ίδιες τον βαθμό ανοίγματος των αγορών τους· θεωρεί πάντως ότι η τυχόν πλήρης ενσωμάτωση στην παγκόσμια αγορά προσφέρει σημαντικές ευκαιρίες οικονομικής μεγέθυνσης στις αναπτυσσόμενες, στις νεοβιομηχανικές και στις βιομηχανικές χώρες·

18.   ζητεί από το ΔΝΤ να συνεχίσει τις προσπάθειές του να αυξήσει τη διαφάνεια και να δημιουργήσει θεσμική διάρθρωση προσαρμοσμένη στην αποστολή του και στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής πολιτικής· θεωρεί λυπηρό το ότι οι ΜΚΟ και τα εθνικά κοινοβούλια δεν συμμετέχουν σε επαρκή βαθμό στον καθορισμό των προϋποθέσεων· τονίζει ότι είναι έργο των εθνικών αντιπροσωπειών να ορίζουν και να αποφασίζουν τις θεμελιώδεις οικονομικές επιλογές, όπως π.χ. την αναπτυξιακή στρατηγική ή την καταπολέμηση της φτώχειας·

19.   τονίζει τον σημαντικό ρόλο του ΔΝΤ στην ευθυγράμμιση των ευρωπαϊκών και εθνικών πολιτικών ανάπτυξης που στοχεύουν στην αντιμετώπιση της φτώχειας, μέσω συνεκτικής προσέγγισης που βασίζεται στην ιδέα ότι η εμπορική και η νομισματική πολιτική δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο για την αντιμετώπιση της φτώχειας·

20.   καλεί τα κράτη μέλη της ΕΕ να αξιοποιήσουν το υφιστάμενο σύστημα εκλογικών περιφερειών, ώστε να διασφαλιστεί ότι οι εκλογικές περιφέρειες των οποίων είναι μέλη θα προωθούν σθεναρά ένα φιλοαναπτυξιακό πρόγραμμα βασισμένο στην επίτευξη των αναπτυξιακών στόχων της Χιλιετηρίδας μέχρι το 2015, και ότι οι εκλογικές τους περιφέρειες θα αποδίδουν ιδιαίτερη προσοχή στις τεχνικές και θεσμικές αδυναμίες των αναπτυσσόμενων χωρών της εκλογικής περιφέρειας και θα παρέχουν την αναγκαία τεχνική συνδρομή για την αντιμετώπιση των αδυναμιών αυτών·

21.   ζητεί καλύτερο συντονισμό και μεγαλύτερη συνοχή μεταξύ των πολιτικών του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΠΟΕ, της ΕΚΤ, των άλλων διεθνών οργανισμών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως όσον αφορά τα μέσα που συνδέουν τις διάφορες αγορές, όπως είναι το ολοκληρωμένο πλαίσιο, ο μηχανισμός εμπορικής ενσωμάτωσης, η διευκόλυνση για τη μείωση της φτώχειας και την ανάπτυξη, καθώς και τα προσφάτως εγκριθέντα μέσα υποστήριξης πολιτικής (Policy Support Instruments -PSΙ), προκειμένου να εξασφαλισθεί ότι οι πολιτικές ανοικτής αγοράς θα έχουν θετική επίδραση στη μείωση της φτώχειας· ζητεί περισσότερη συνέπεια μεταξύ των προγραμμάτων του ΔΝΤ και των αναπτυξιακών στόχων της Χιλιετηρίδας· εφιστά εν προκειμένω την προσοχή στην ασάφεια της θέσης του ΔΝΤ, το οποίο, παρ' όλο που είναι υπεύθυνο μόνο για έναν πολύ ειδικό τομέα της δημόσιας δράσης, διαδραματίζει πρωταγωνιστικό, εάν όχι κυρίαρχο, ρόλο στην εφαρμογή των στρατηγικών που ακολουθούνται από όλους τους φορείς·

22.   πιστεύει ακράδαντα ότι η διαφάνεια του ΔΝΤ και της κατανομής των χρηματοδοτικών πόρων του πρέπει να αυξηθεί με την ενίσχυση του κοινοβουλευτικού ελέγχου από τις χώρες-μέλη του ΔΝΤ·

23.   επιδοκιμάζει την έμφαση που αποδίδει το ΔΝΤ στη βελτίωση του επιπέδου της εκπαίδευσης και της υγείας στις αναπτυσσόμενες χώρες· τονίζει ότι η βελτίωση της διακυβέρνησης, η καταπολέμηση της διαφθοράς και η αποτελεσματική χρήση των πόρων, παραμένει ο ασφαλέστερος τρόπος για να μειωθεί η ανισότητα της πρόσβασης στα αγαθά και σε θεμελιώδη δικαιώματα όπως η υγεία και η εκπαίδευση·

24.   επιμένει ότι η διεθνής χρηματοπιστωτική σταθερότητα μπορεί να προαχθεί μόνο αν η μεταρρύθμιση του ΔΝΤ συνοδευτεί από βιώσιμη δημοσιονομική πολιτική και κατάλληλα προσαρμοσμένο ισοζύγιο πληρωμών σε κάθε χώρα μέλος·

25.   παρατηρεί την έντονη αντίθεση ανάμεσα στο μέγεθος της πίεσης που μπορεί να ασκήσει το ΔΝΤ έναντι των αναπτυσσόμενων χωρών ή εκείνων που είναι σε μετάβαση, και στην αδυναμία του να επηρεάσει ουσιαστικά τις πολιτικές των εκβιομηχανισμένων χωρών, των οποίων η δημοσιονομική πολιτική και το ισοζύγιο πληρωμών αποτυγχάνουν εν μέρει να εκπληρώσουν τα κριτήρια που έχει καθορίσει το ΔΝΤ και, κατά συνέπεια, μπορεί να υπονομεύσουν τη διεθνή χρηματοπιστωτική σταθερότητα·

26.   εκφράζει την ικανοποίησή του για την απόφαση που έλαβαν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα να παρατείνουν τη δοκιμαστική εφαρμογή της πρωτοβουλίας υπέρ των υπερχρεωμένων φτωχών χωρών· σημειώνει τις στρεβλωτικές συνέπειες των προγραμμάτων υπέρ των υπερχρεωμένων φτωχών χωρών και τις εμπειρίες του παρελθόντος όσον αφορά την αναδιάρθρωση και ακύρωση χρέους· προτείνει να εκπονήσει το ΔΝΤ πολιτικές για την αποτροπή νέων κρίσεων υπερχρέωσης στο μέλλον·

27.   σημειώνει το νέο πλαίσιο βιωσιμότητας χρέους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας όσον αφορά τις χώρες με χαμηλό εισόδημα· επικροτεί το γεγονός ότι το νέο πλαίσιο θέτει ως στόχο να τοποθετήσει το χρέος στο επίκεντρο της λήψης αποφάσεων των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων· εκφράζει τη λύπη του για το ότι η πρόταση συνολικά δεν είναι σε θέση να επιλύσει το πρόβλημα της μακροπρόθεσμης, πραγματικής βιωσιμότητας, δημιουργώντας δηλαδή τις συνθήκες που είναι απαραίτητες ώστε οι χώρες με χαμηλό εισόδημα να εκπληρώσουν τους αναπτυξιακούς στόχους της Χιλιετηρίδας·

28.   δέχεται γενικά με ικανοποίηση το πρόγραμμα του ΔΝΤ για τη φτώχεια και την ανάπτυξη (Poverty and Growth Facility)·

29.   υποστηρίζει την έκκληση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών προς τον Διάλογο Υψηλού Επιπέδου του 2005 για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, ο οποίος ζήτησε "να επαναπροσδιοριστεί η βιωσιμότητα του χρέους ως το επίπεδο χρέους που επιτρέπει σε μια χώρα να επιτύχει τους αναπτυξιακούς στόχους της Χιλιετηρίδας έως το 2015 χωρίς αύξηση του ποσοστού του χρέους", κάτι που απαιτεί μεγαλύτερη συμπληρωματικότητα ανάμεσα στην ελάφρυνση του χρέους και τις υπάρχουσες απαιτήσεις χρηματοδότησης της ανάπτυξης· εκφράζει, συνεπώς, τη λύπη του, διότι στο νέο πλαίσιο για τη βιωσιμότητα του χρέους στις χώρες χαμηλού εισοδήματος, το οποίο εγκρίθηκε τον Απρίλιο 2005, το ΔΝΤ συνεχίζει να προσδιορίζει τη βιωσιμότητα του χρέους κυρίως βάσει των ποσοστών εξαγωγών (που δεν συνιστούν αξιόπιστο παράγοντα πρόβλεψης της βιωσιμότητας του χρέους για χώρες που είναι ιδιαίτερα ευάλωτες σε σοβαρές κρίσεις και απότομες διακυμάνσεις των εσόδων από εξαγωγές), διότι το ΔΝΤ δεν εκτιμά ρεαλιστικά τον ευάλωτο χαρακτήρα των χωρών αυτών και διότι δεν προβαίνει σε συστηματική ανάλυση που να συνδέει τα οφέλη της πρωτοβουλίας για τις υπερχρεωμένες φτωχές χώρες και τους πρόσθετους χρηματοδοτικούς πόρους που απαιτούνται για την επίτευξη των αναπτυξιακών στόχων της Χιλιετηρίδας·

30.   χαιρετίζει τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι πολυμερείς οργανισμοί προκειμένου να αναλάβουν το μερίδιο που τους αναλογεί στη χρηματοδότηση της μείωσης του χρέους, στο πλαίσιο της συμφωνίας στην οποία κατέληξε η Ομάδα των 8, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι αυτή η αναγκαία συμμετοχή δεν πρέπει να προκαλέσει οικονομικές δυσκολίες στους εν λόγω οργανισμούς·

31.   ενθαρρύνει την καλύτερη συνεργασία μεταξύ του ΔΝΤ αφενός και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των εθνικών κοινοβουλίων αφετέρου, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, ώστε να ενισχυθεί η διαφάνεια, η δημοκρατική ευθύνη και η νομιμοποίηση του ΔΝΤ και των πολιτικών του, και να δημοσιεύονται περισσότερο εκτεταμένα πρακτικά του Συμβουλίου Διοικητών του ΔΝΤ·

32.   υπογραμμίζει τη σημασία της τακτικής επαφής μεταξύ των διοικητών του ΔΝΤ και της εθνικής αντιπροσωπείας της χώρας προέλευσής τους·

33.   αναθέτει στον Πρόεδρό του να διαβιβάσει το παρόν ψήφισμα στο Συμβούλιο και στην Επιτροπή, καθώς και στο ΔΝΤ, στα θεσμικά όργανα των Ηνωμένων Εθνών, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στα μέλη του Συμβουλίου Διοικητών του ΔΝΤ που προέρχονται από τα κράτη μέλη της ΕΕ.

(1) ΕΕ C 112 Ε της 9.5.2002, σ. 140. (2) ΕΕ C 74 E της 24.3.2004, σ. 871. (3) http://www.imf.org/external/np/omd/2005/eng/091505.pdf (4) ΕΕ C 33 Ε της 9.2.2006, σ. 311. (5) Κείμενα που εγκρίθηκαν, P6_TA(2005)0289. (6) Κείμενα που εγκρίθηκαν, P6_TA(2005)0446.