Parlament Europejski,

–   uwzględniając siódme roczne sprawozdanie UE na temat praw człowieka (2005)(1),

–   uwzględniając art. 3, 6, 11, 13 i 19 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 177 i 300 Traktatu WE,

–   uwzględniając Powszechną Deklarację Praw Człowieka i wszystkie odnośne instrumenty międzynarodowe dotyczące praw człowieka(2),

–   uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (konwencja CEDAW) oraz jej Protokół dodatkowy,

–   uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

–   uwzględniając wejście w życie dnia 1 lipca 2002 r. Statutu Rzymskiego Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) oraz swoje rezolucje dotyczące MTK(3),

–   uwzględniając Konwencję Rady Europy o przeciwdziałaniu handlowi ludźmi oraz Plan działań z 2005 r. w sprawie handlu ludźmi, opracowany i przyjęty przez Radę i Komisję zgodnie z programem haskim,

–   uwzględniając protokół nr 13 do Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, dotyczący zniesienia kary śmierci we wszystkich okolicznościach,

–   uwzględniając Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej(4),

–   uwzględniając umowę o partnerstwie AKP-UE(5) i jej niedawną rewizję z 2005 r.(6),

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje PE w sprawie praw człowieka na świecie,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie priorytetów UE i zaleceń na 61 sesję Komisji Praw Człowieka ONZ w Genewie (14 marca – 22 kwietnia 2005 r.)(7),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. w sprawie klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez Unię Europejską(8),

–   uwzględniając wszelkie swoje rezolucje uchwalone w trybie pilnym dotyczące praw człowieka przez niego przyjęte,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Dziesiąta rocznica Partnerstwa Eurośródziemnomorskiego: program pracy mający na celu sprostanie wyzwaniom najbliższych pięciu lat" (COM(2005)0139),

–   uwzględniając rezolucje Euro-Śródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego, a zwłaszcza rezolucję przyjętą dnia 21 listopada 2005 r. w Rabacie,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 2005 w sprawie szóstego rocznego sprawozdania Rady sporządzonego zgodnie z klauzulą operacyjną nr 8 Kodeksu postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni(9),

–   uwzględniając wnioski Forum Dyskusyjnego Praw Człowieka UE, które odbyło się w grudniu 2005 r.,

–   uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i opinię Komisji Praw Kobiet i Równości Płci (A6-0158/2006),

A.   mając na uwadze, że roczne sprawozdanie UE na temat praw człowieka w 2005 r. stanowi ogólny przegląd działań instytucji Unii Europejskiej w odniesieniu do praw człowieka w Unii Europejskiej i poza jej terytorium,

B.   mając na uwadze, że niniejsza rezolucja ma za zadanie analizę, ocenę i, tam gdzie jest to właściwe, konstruktywną krytykę działań Komisji, Rady oraz ogółu działalności Parlamentu w dziedzinie praw człowieka,

1.   wyraża zadowolenie z coraz większej aktywności UE na arenie światowej w celu poprawy sytuacji praw człowieka na świecie; uważa, że ostatnie rozszerzenie UE do 25 Państw Członkowskich liczących ogółem 457 milionów mieszkańców (wkrótce uzupełnione przystąpieniem Bułgarii i Rumunii) zwiększyło znaczenie UE na świecie i nadało jej większe znaczenie w międzynarodowej polityce dotyczącej praw człowieka;

2.   uważa, że pomimo energicznych działań na rzecz promowania praw człowieka, takie wysiłki w dużym stopniu ograniczają się do specjalistów oraz do jednorazowych oświadczeń i że generalnie Unia Europejska nie zajmuje się systematycznie i stale problemami praw człowieka w odniesieniu do krajów trzecich, ani nie włącza polityki praw człowieka do głównego nurtu unijnej polityki handlowej, rozwojowej i innych polityk zagranicznych wobec tych krajów;

3.   podkreśla potrzebę wspólnej, spójnej i przejrzystej polityki wdrażanej przez wszystkie Państwa Członkowskie w ich stosunkach dwustronnych z krajami trzecimi, które nie przestrzegają praw człowieka, oraz wzywa Państwa Członkowskie do przestrzegania w relacjach z nimi wspólnego stanowiska UE;

4.   uważa za konieczne, aby Unia Europejska utworzyła zintegrowane ramy zasad i instytucji w celu nadania mocy prawnej Karcie Praw Podstawowych, zapewnienia przestrzegania systemu zawartego w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i stworzenia podstaw jednolitego europejskiego frontu walki o światową kulturę praw człowieka; wzywa europejskie instytucje polityczne do zmobilizowania energii w celu wsparcia tych celów;

Roczne sprawozdanie Rady

5.   podkreśla znaczenie "Rocznego sprawozdania UE na temat praw człowieka", które generalnie zwiększa widoczność problematyki praw człowieka;

6.   wyraża zdecydowane zadowolenie z publicznej prezentacji sprawozdania za 2005 r. przez Radę podczas posiedzenia plenarnego w grudniu 2005 r., równolegle z przyznaniem przez Parlament dorocznej nagrody im. Sacharowa na rzecz wolności myśli, wręczonej wspólnie ruchowi "Kobiet w Bieli" (Damas de blanco), organizacji Reporterzy bez Granic i Hauwie Ibrahim; nalega, aby kontynuowano tę praktykę w przyszłości, tak aby grudniowe posiedzenia plenarne Parlamentu Europejskiego stały się punktem centralnym działań UE w dziedzinie praw człowieka;

7.   wyraża zadowolenie z większej jasności i zwięzłości sprawozdania; zwraca się jednak do Rady o dalsze koncentrowanie się na ocenie instrumentów i inicjatyw UE w krajach trzecich, o właściwe zajęcie się wynikami oceny oraz o włączanie do sprawozdań analizy skutków przytaczanych działań określiwszy jednocześnie jasną metodologię tejże analizy, a także analiz strategicznych kluczowych celów na nadchodzący rok;

8.   uważa za pozytywne zjawisko, że sprawozdanie Rady po raz pierwszy dąży do oddania sprawiedliwości działaniom Parlamentu Europejskiego, ale zachęca przyszłą fińską Prezydencję, aby podczas przygotowywania ósmego rocznego sprawozdania UE na temat praw człowieka aktywnie konsultowała się z Parlamentem Europejskim, informowała w jaki sposób rezolucje Parlamentu Europejskiego są uwzględniane przez Radę i Komisję oraz aby brała pod uwagę, jako zasadniczy element, rolę Parlamentu w opracowywaniu sprawozdania w odpowiedniej formie, tak aby końcowa wersja była rzeczywistą próbą przedstawienia opinii Rady, Komisji i Parlamentu; uważa, że Parlament Europejski musi nadal ogłaszać własne sprawozdania w celu oceny polityki UE w zakresie praw człowieka i sprawowania kontroli parlamentarnej;

9.   sugeruje, aby kluczowym priorytetem Rady w przyszłych sprawozdaniach na temat praw człowieka była analiza i wykonanie wytycznych UE, jak również opracowanie oceny skutków dla każdej z wytycznych, biorąc pod uwagę ich skuteczność w wymuszaniu zmian w krajach trzecich;

10.   domaga się, aby przyszłe roczne sprawozdania na temat praw człowieka analizowały sposób, w jaki prawa człowieka są traktowane w zewnętrznym wymiarze innych polityk UE, jak rozwój i handel, wliczając w to informowanie o stopniu, w jakim klauzule o prawach człowieka i demokracji były wykorzystywane w stosunkach UE z krajami trzecimi; wzywa oprócz tego, aby przyszłe roczne sprawozdania na temat praw człowieka oceniały faktyczne przestrzeganie klauzuli o prawach człowieka i demokracji w umowach UE, zgodnie ze stanowiskiem Parlamentu wyrażonym w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 14 lutego 2006 r.;

Działania Unii Europejskiej podczas dwóch prezydencji

11.   wyraża zadowolenie z koncentrującego się na współpracy podejścia prezydencji luksemburskiej i brytyjskiej oraz oczekuje, że będzie ono kontynuowane podczas prezydencji austriackiej i fińskiej poprzez przyjęcie wspólnego rocznego programu; uważa, że tego rodzaju współpraca zwiększy koordynację i spójność działań UE i ma nadzieję, że ta tendencja będzie kontynuowana i wzmacniana w przyszłości;

12.   z zadowoleniem przyjmuje wysiłki i zaangażowanie prezydencji luksemburskiej i brytyjskiej na rzecz opracowania metodologii i kryteriów skuteczniejszego wdrożenia wytycznych UE, w tym interwencje dyplomatyczne w indywidualnych przypadkach w krajach trzecich, publiczne oświadczenia i deklaracje; podkreśla znaczenie powołania specjalnego mechanizmu systematycznego gromadzenia praktyk na szczeblu lokalnym przez szefów misji UE i przedstawicielstw Komisji, w celu zidentyfikowania przykładów "złych i dobrych praktyk" wykonywania w terenie, co może pozwolić na ocenę stanu wdrożenia na miejscu;

13.   wyraża zadowolenie z inicjatyw podjętych przez prezydencję luksemburską w celu rozwiązania problemu ograniczonych zasobów poprzez dzielenie obciążeń, wczesne negocjacje, łączenie środków oraz tworzenie nieformalnych trójek z innymi Państwami Członkowskimi w konkretnych sprawach; wzywa Radę do rozwoju tego podejścia podczas pozostałych prezydencji;

14.   docenia podejście prezydencji brytyjskiej do sprawy kary śmierci, zgodnie z wytycznymi UE w tej sprawie, podejmowanie interwencji dyplomatycznych w krajach, w których moratorium na karę śmierci było zagrożone legalnym lub faktycznym zniesieniem albo w których rozważano wewnętrzne kroki w celu wprowadzenia moratorium; zwraca się do prezydencji austriackiej i do wszystkich przyszłych prezydencji do naśladowania tego przykładu i podejmowania regularnych interwencji dyplomatycznych w takich krajach; zwraca się do wszystkich prezydencji o odpowiednie śledzenie wyników uprzednio podjętych interwencji dyplomatycznych; zwraca się do Komisji do poinstruowania przedstawicielstw UE w krajach trzecich, w których stosuje się karę śmierci, aby wspierały działania Rady aż do osiągnięcia wprowadzenia moratorium oraz aby zdwoiły wysiłki w przypadkach, w których obywatele Europy skazani zostali na karę śmierci; z zadowoleniem przyjmuje rezolucję przyjętą przez Eurośródziemnomorskie Zgromadzenie Parlamentarne w Rabacie w dniu 21 listopada 2005 r., która wzywa kraje partnerskie uczestniczące w procesie barcelońskim do wsparcia moratorium na karę śmierci;

15.  wyraża zadowolenie z nadania priorytetowego znaczenia przestrzeganiu zobowiązań związanych z prawami człowieka w ramach kroków podjętych w czasie prezydencji brytyjskiej w celu rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych z Turcją i Chorwacją, przyznania Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii statusu kraju kandydującego do członkostwa oraz otwarcia negocjacji w sprawie umów stabilizacyjnych i stowarzyszeniowych z Serbią i Czarnogórą oraz Bośnią i Hercegowiną; wzywa Komisję do zagwarantowania, że kraje kandydujące poczyniły rzeczywiste postępy w dziedzinie praw człowieka, zwłaszcza jeśli chodzi o ochronę mniejszości, ochronę wolności wyznania i prawa do wolności wypowiedzi, uchodźców i osób wysiedlonych, osób upośledzonych umysłowo lub niepełnosprawnych intelektualnie oraz współpracy z międzynarodowym wymiarem sprawiedliwości, zgodnie z europejskimi zasadami i dorobkiem prawnym Wspólnoty; wzywa Radę i Komisję do włączenia warunku przestrzegania konwencji ONZ jako warunku podstawowego do stosunków umownych z krajami kandydującymi do członkostwa i krajów w procesie stabilizacji i stowarzyszenia; podkreśla znaczenie procesu stowarzyszenia i akcesji jako bodźca do przeprowadzenia koniecznych reform w dziedzinie praw człowieka;

16.   z uznaniem odnotowuje, że zwalczanie handlu ludźmi jest uważane za priorytet przez prezydencje Rady; nalega, aby UE przyjęła zintegrowane i skierowane na prawa człowieka podejście w celu zwalczania tego nasilającego się zjawiska;

17.   wyraża zadowolenie, że w czasie prezydencji brytyjskiej jako najważniejszy temat w dziedzinie praw człowieka wybrano swobodę wypowiedzi; jest zaniepokojony, że na całym świecie duża liczba dziennikarzy, zwłaszcza w Chinach, na Białorusi, na Kubie oraz w Korei Północnej, Turcji i Tunezji, jest skazywana za domniemane zniesławienie wysokich urzędników państwowych lub polityków; wzywa Radę do promowania wprowadzenia światowego moratorium na pozbawianie dziennikarzy wolności w ramach pierwszych działań; podkreśla jednak, że prawo do swobody wypowiedzi nie wyklucza wzajemnego szacunku i porozumienia między odmiennymi kulturami;

18.   wyraża konsternację z powodu niezorganizowania przez prezydencję brytyjską trzeciego posiedzenia sieci punktów kontaktowych UE w zakresie ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości i zbrodni wojennych(10), które jest trudną do przecenienia metodą wzmocnienia współpracy między Państwami Członkowskimi UE w zakresie prowadzenia dochodzeń i ścigania międzynarodowych zbrodni na szczeblu krajowym;

Działalność Rady i Komisji w dziedzinie praw człowieka na forach międzynarodowym

19.   wyraża zadowolenie z aktywnego zaangażowania UE i Państw Członkowskich w problematykę praw człowieka na różnych międzynarodowych forach w 2005 r., w tym w Komisji Praw Człowieka ONZ (UNCHR), Zgromadzeniu Ogólnym ONZ, Radzie Ministrów Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE), Radzie Europy i Konferencji Ministerialnej WTO;

20.   docenia ukierunkowane na wyniki podejście prezydencji UE i Rady podczas 61 sesji UNCHR; w tym kontekście wyraża zadowolenie z kluczowej roli, jaką odegrała UE w zapewnieniu ważnych i konstruktywnych rezolucji w sprawie praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga, w Nepalu, Korei Północnej, Sudanie, Uzbekistanie, Turkmenistanie oraz w sprawie praw człowieka i walki z terroryzmem, a także z powołania specjalnych sprawozdawców do opracowania reguł i wytycznych dotyczących dyskryminacji związanej z pracą lub pochodzeniem; wyraża także zadowolenie z poparcia udzielonego mianowaniu specjalnego przedstawiciela, który ma się przyczynić do wzmocnienia standardów praw człowieka w miejscu pracy;

21.   przypomina jednak Radzie o jej wyżej wymienionej rezolucji z dnia 24 lutego 2005 r., w której wezwała UE do przedstawienia rozwiązań dla pewnej liczby priorytetowych kwestii; w szczególności ubolewa, że UE odmówiła poparcia rezolucji w sprawie łamania praw człowieka w Chinach, Zimbabwe i Czeczenii; przypomina w tym względzie zobowiązania podjęte przez Radę w kontekście wytycznych UE do prowadzenia dialogu w zakresie praw człowieka, gdzie jasno stwierdzono, że dialog w zakresie praw człowieka z krajem trzecim nie może uniemożliwić Radzie poparcia rezolucji w sprawie tegoż kraju w Radzie Praw Człowieka ONZ; w tym kontekście bierze pod uwagę zawarte w sprawozdaniu za 2005 r. oświadczenie, że zwłaszcza grupa afrykańska nie była chętna do współpracy podczas dyskusji o prawach człowieka w konkretnych krajach afrykańskich podczas posiedzenia Trzeciego Komitetu Zgromadzenia Ogólnego ONZ; w związku z tym wzywa Komisję i Radę do wykorzystania wszelkich dostępnych im środków do przekonania grupy afrykańskiej, aby współpracowała w przyszłości z Trzecim Komitetem Zgromadzenia Ogólnego ONZ prowadząc dialog i zapewniając informacje na temat odnośnych państw afrykańskich, zwłaszcza tych, z którymi współpraca AKP-UE jest zawieszona na mocy art. 96 Umowy o Partnerstwie AKP-UE lub z którymi prowadzony jest dialog polityczny na mocy jej art. 8; sugeruje, że Parlament Europejski powinien w przyszłości – przedkładając projekty rezolucji Radzie – ograniczyć je do najważniejszych wzbudzających zaniepokojenie krajów, oraz bardziej zdecydowanie popierać działania Rady w tym zakresie;

22.   wzywa Radę i Komisję do poczynienia znacznych wysiłków w celu powiązania dyskusji prowadzonych przez nie na forach międzynarodowych z dwustronnym politycznym dialogiem Unii Europejskiej, jej polityką rozwojową i handlową, oraz do unikania sytuacji takiej jak obecna, w której kraje sprzeciwiające się inicjatywom UE w zakresie praw człowieka na forach międzynarodowych mogą oczekiwać, że nie spotkają ich za to znaczące konsekwencje w ich stosunkach dwustronnych z Państwami Członkowskimi UE;

23.   przypomina w szczególności Radzie i Komisji, że większość przypadków łamania praw człowieka nie byłaby możliwa, gdyby istniała bardziej ugruntowana tradycja wolności słowa i prasy; wzywa w związku z tym Radę i Komisję do podkreślenia tego kluczowego punktu w sposób jak najbardziej zdecydowany podczas prowadzenia jakiegokolwiek dialogu politycznego, jak ma to miejsce w przypadku polityki na rzecz rozwoju i polityki handlowej;

24.   wyraża zadowolenie ze stałego wsparcia Rady dla stworzenia silnej, przekonującej i skutecznej Rady Praw Człowieka ONZ, wyposażonej w następujące istotne cechy: musi to być organ stały z wystarczającą liczbą posiedzeń o odpowiedniej długości umożliwiających właściwe wykonywanie mandatu, musi on być zdolny do reagowania w sytuacjach niecierpiących zwłoki, musi też być zachowany system specjalnych procedur, a Komitet ds. Organizacji Pozarządowych powinien zostać zreformowany, tak aby umożliwić wysoki poziom uczestnictwa niezależnych organizacji pozarządowych; wzywa Radę do dalszych działań w zakresie ustalania norm członkostwa w Radzie Praw Człowieka ONZ, w tym procedur wyboru wymagających bezpośredniego i indywidualnego głosowania bezwzględną większością członków, które zagwarantowałoby wiarygodność i skuteczność przyszłego organu; w tym kontekście wyraża zaniepokojenie faktem, że kraje mające złą opinię w dziedzinie respektowania praw człowieka zostały wybrane na członków Rady Praw Człowieka ONZ, dlatego też podkreśla znaczenie wprowadzenia powszechnej wzajemnej weryfikacji w celu badania sytuacji w zakresie praw człowieka we wszystkich krajach i nadzoru nad wdrażaniem międzynarodowych konwencji i norm; ubolewa, iż w ostatnich miesiącach 2005 r. małej grupie państw członkowskich ONZ, które same mają niejasną sytuację w dziedzinie praw człowieka, udało się niejako podejść w tych negocjacjach Państwa Członkowskie UE; z zadowoleniem przyjmuje jednak ostateczne porozumienie zawarte w Nowym Jorku oraz oczekuje silnej i skutecznej reprezentacji UE w uzgodnionej Radzie Praw Człowieka ONZ;

25.   wzywa Radę i Komisję do systematycznego protestowania przeciw przyznawaniu przewodnictwa Rady Praw Człowieka ONZ krajom, które nie przestrzegają praw człowieka;

26.   wzywa Radę i Komisję do udzielania stałego poparcia dla szybkiego uzgodnienia proponowanej konwencji ONZ dotyczącej praw osób niepełnosprawnych; z zadowoleniem przyjmuje rezultaty siódmej sesji komisji doraźnej, w tym porozumienie w sprawie wzmocnienia wymowy projektu tekstu w odniesieniu do przemocy wobec osób niepełnosprawnych, praw osób niesamodzielnych i uzależnionych od pomocy innych oraz praw osób głuchych do używania języka migowego; wzywa Państwa Członkowskie, Radę i Komisję do wsparcia dalszego wzmocnienia istniejącego projektu w odniesieniu do przymusowego leczenia osób z upośledzeniem i apeluje, w odniesieniu do jego wdrożenia, o wsparcie obecnych wysiłków w zakresie współpracy międzynarodowej celem wsparcia osób niepełnosprawnych w krajach rozwijających się oraz o silną i niezależną kontrolę i mechanizm umożliwiający egzekwowanie prawa, zdolny do przyjmowania i rozpatrywania indywidualnych skarg;

27.   uważa ogólnie rzec biorąc, że działania UE w ONZ w odniesieniu do praw człowieka są zbyt hermetyczne; wzywa Radę, aby starała się przyspieszyć proces konsultacji, by dać więcej czasu na konsultacje z partnerami niebędącymi członkami UE; wzywa Radę, aby rozważyła, czy Grupa Robocza Rady ds. Praw Człowieka (COHOM) nie mogłaby stanowić tylko ram negocjacyjnych dla przedstawicieli UE obecnych na forach międzynarodowych i przekazywać tym przedstawicielom uprawnienia do podejmowania w razie konieczności doraźnych decyzji;

28.   wyraża zadowolenie, że na posiedzeniach Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), UE zajmuje na ogół zdecydowane stanowisko w dyskusjach o prawach związków zawodowych i innych podstawowych prawach człowieka dotyczących pracowników, w tym także podczas prezydencji luksemburskiej, kiedy to UE zajęła zdecydowane stanowisko dotyczące łamania praw człowieka kolumbijskich związkowców, co następnie zostało przełożone na ostre oświadczenie UE na czerwcowej sesji Międzynarodowej Konferencji Pracy w 2005 r.; w tym kontekście wyraża zaskoczenie, że w czerwcu 2005 r. był możliwy wybór takiego kraju jak Białoruś do Rady Administracyjnej Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) pomimo tego, że Białoruś nie jest krajem demokratycznym posiadającym wolne związki zawodowe i że cztery duże kraje UE są stałymi członkami organu zarządzającego; żąda, aby Rada wyjaśniła swoje interwencje dyplomatyczne przed tymi wyborami i to, czy rozważała sprzeciwienie się członkostwu Białorusi; twierdzi, że niezbędne jest wzmocnienie wspieranych przez UE specjalnych programów ochrony sektorów podwyższonego ryzyka w krajach trzecich;

29.   gratuluje Radzie i Komisji znacznego sukcesu dyplomatycznego, jakim było doprowadzenie do skierowania przez Radę Bezpieczeństwa ONZ sprawy Darfuru w Sudanie do Międzynarodowego Trybunału Karnego, do czego wzywała rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 września 2004 r.(11); wyraża jednak zaniepokojenie z powodu pogarszającego się stanu bezpieczeństwa w Darfurze; wzywa społeczność międzynarodową, ONZ, Radę i Komisję do podjęcia natychmiastowych działań w celu położenia kresu przemocy, przy jednoczesnym zagwarantowaniu znacznego wsparcia dla Unii Afrykańskiej oraz wystarczającego poziomu pomocy humanitarnej dla zagrożonej ludności; zachęca do szybkiego postawienia przed sądem wysokich rangą urzędników w wojskowej i cywilnej administracji sudańskiego rządu za popełnione zbrodnie, w szczególności za wykorzystanie gwałtu jako narzędzia wojny; wzywa UE do aktywnego wsparcia zmiany obecnej misji Unii Afrykańskiej na prawdziwą misję pokojową ONZ w celu zapewnienia większego bezpieczeństwa w tym regionie; nalega, aby UE podtrzymywała swe poparcie dla wdrożenia obszernego porozumienia pokojowego między różnymi stronnictwami;

30.   wzywa Radę i Komisję do kontynuowania wzmożonych wysiłków zmierzających do propagowania powszechnej ratyfikacji Statutu Rzymskiego oraz przyjęcia przepisów wykonawczych dotyczących MTK, zgodnie ze wspólnym stanowiskiem Rady w sprawie MTK i z planem działania; wzywa Radę i Komisję do podwojenia wysiłków w tej sprawie w działaniach dyplomatycznych wobec Stanów Zjednoczonych, kluczowego partnera UE, w szczególności w ramach walki z terroryzmem; domaga się, aby każda prezydencja UE przedstawiała Parlamentowi sprawozdanie na temat działań podjętych w ramach wspólnego stanowiska;

31.   wyraża zadowolenie z włączenia, po ostatniej rewizji Umowy o Partnerstwie AKP-UE, promowania i wzmacniania pokoju i międzynarodowej sprawiedliwości, z należytym uwzględnieniem Statutu Rzymskiego, jako celu współpracy między UE i krajami AKP; ubolewa jednak nad brakiem odniesienia do MTK w dokumencie końcowym ze Światowego Szczytu ONZ we wrześniu 2005 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w kilku planach działania Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, zwłaszcza dotyczących Ukrainy i Mołdawii, oraz w projektach planów działania dla Azerbejdżanu, Libanu, Armenii i Gruzji, zawarto odniesienia do MTK; wzywa UE i jej Państwa Członkowskie do potwierdzenia swojego poparcia dla MTK, tam gdzie jest to możliwe;

32.   wzywa administrację i Kongres USA do przerwania opóźnienia i ratyfikacji Statutu Rzymskiego ustanawiającego MTK; uważa, że w tym przypadku dla Stanów Zjednoczonych nie powinno się robić prawnego wyjątku; potępia fakt, że pewne kraje, włącznie z niektórymi Państwami Członkowskimi UE, zawarły umowy dwustronne ze Stanami Zjednoczonymi faktycznie gwarantując bezkarność żołnierzom amerykańskim;

33.   podkreśla konieczność nawiązania bliskich stosunków pomiędzy UE i Radą Europy oraz zwraca uwagę na istniejące w dalszym ciągu trudności w nawiązaniu takich stosunków: ponieważ współpraca ma charakter techniczny i nie jest zorganizowana na poziomie politycznym, brakuje komunikacji pomiędzy organami Komisji i Rady Europy, pokrywają się zadania oraz nie udaje się sprecyzować obszarów działalności; wzywa prezydencje austriacką i fińską do zagwarantowania, że obecnie przygotowywana wspólna Deklaracja Intencji pomoże uporać się z tymi trudnościami; zwraca uwagę na fakt, że stosunki między UE i Radą Europy są niezwykle istotnym "miejscem spotkania", otwartym również dla krajów trzecich, które popierają prawa człowieka i pomagają osiągnąć sukces w polityce sąsiedztwa oraz innych specyficznych stosunkach opartych na partnerstwie;

Analiza dialogów politycznych oraz dialogów i konsultacji UE na temat praw człowieka, a także ogólnego dialogu politycznego z państwami trzecimi

34.   wyraża zadowolenie z faktu, że w rocznym sprawozdaniu dokonano uczciwej i wyważonej oceny skuteczności dialogów na temat praw człowieka UE; odnotowuje przeprowadzoną w 2004 r. ocenę tych wytycznych oraz fakt, że są to pierwsze kroki Rady w celu przygotowania dokumentu przeglądowego na temat dialogów i konsultacji w dziedzinie praw człowieka; oczekuje, że otrzyma ten dokument, gdy zostanie on przyjęty; zwraca się przede wszystkim do Rady o ścisłe włączenie Parlamentu do tych prac oraz do procesu oceny tych wytycznych; w związku z tym informuje Radę, że zostanie przygotowane sprawozdanie z inicjatywy własnej w sprawie oceny dialogów na temat praw człowieka i konsultacji z krajami trzecimi;

35.   wskazuje na konieczność podjęcia przez Unię i każde z Państw Członkowskich wspólnego działania w zakresie praw człowieka, zgodnie z Traktatem i zobowiązaniami wynikającymi z dorobku prawnego, w celu uniknięcia niespójności, które zmniejszyłyby autorytet moralny Unii w międzynarodowym systemie;

36.   przyjmuje do wiadomości ocenę w sprawie dialogu na temat praw człowieka z Chinami wraz z napływającymi raportami o długiej liście naruszeń praw człowieka, w tym nowych więźniach politycznych, zwłaszcza przedstawicielach mniejszości, zarzutach tortur, powszechnym stosowaniu pracy przymusowej, częstym wykonywaniu kary śmierci i systematycznym tłumieniu wolności wyznania, wolności słowa (zwłaszcza w kontekście traktowania ludności Tybetu) oraz wolności mediów, w tym Internetu; żałuje, że nie osiągnięto istotnych postępów w zakresie ratyfikacji i wdrażania Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (ICCPR) lub uwolnienia więźniów zatrzymanych w wyniku wydarzeń w 1989 r. na placu Tiananmen; postrzega ten dialog jako cenny instrument oraz ważny element w ogólnym dialogu strategicznym pomiędzy UE a Chinami, w którym prawa człowieka muszą zostać potraktowane priorytetowo; wzywa Radę i Komisję do podjęcia wzmożonych wysiłków w tym zakresie, nawet jeżeli mogą one przynieść owoce tylko średnioterminowo; wzywa Chiny oraz Radę do rozważenia ulepszenia dialogu dzięki prostej praktycznej decyzji polegającej na wprowadzeniu tłumaczenia symultanicznego; ma nadzieję, że takie innowacje jak prowadzenie dialogu politycznego na wysokim szczeblu oraz seminarium legislacyjnego bezpośrednio po sobie mogłyby spowodować lepsze współdziałanie; podkreśla, że poprawa stosunków handlowych musi być uzależniona od reform w zakresie praw człowieka; wzywa Radę do zaproszenia posłów Parlamentu Europejskiego, podobnie jak zaproszono członków parlamentu Chin;

37.   potępia wezwanie prezydenta Iranu do wymazania Izraela z mapy; wyraża zaniepokojenie sytuacją praw człowieka w Iranie oraz faktem, że dialog na temat praw człowieka z Iranem – z powodu braku zaangażowania Iranu – został przerwany po ostatniej rundzie w czerwcu 2004 r.; wzywa Iran do ponownego podjęcia dialogu i, korzystając z wkładu UE, do określenia wyznaczników mających na celu rzeczywistą poprawę w tej dziedzinie; wyraża zadowolenie z jasnego oświadczenia we wnioskach Rady z dnia 12 grudnia 2005 r. w tej sprawie; zachęca Radę do kontynuowania w szczególności interwencji dyplomatycznych wobec Iranu w konkretnych przypadkach i wyraża zadowolenie z zaangażowania prezydencji austriackiej w tym względzie; wyraża ubolewanie z powodu negatywnego bilansu pierwszych sześciu miesięcy mandatu prezydenta Mahmuda Ahmadinedżada i wzywa Komisję do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w ramach Europejskiej Inicjatywy na rzecz Praw Człowieka dla zintensyfikowania kontaktów i współpracy z irańskim społeczeństwem i dalszego wspierania demokracji i praw człowieka;

38.   wyraża zaniepokojenie z powodu poważnych naruszeń praw człowieka w Iraku, w tym w więzieniach irackich, niemniej jednak z zadowoleniem przyjmuje wsparcie przez UE nowego rządu w Iraku; wzywa do większego zaangażowania UE na rzecz przywrócenia stabilności w Iraku oraz pełnego funkcjonowania biur Przedstawicielstwa Komisji, pod warunkiem, że uwzględnione zostaną obawy dotyczące bezpieczeństwa; wzywa Radę i Komisję do wsparcia bieżących wysiłków irackiego Ministerstwa Praw Człowieka mających na celu utrzymanie wysokich standardów;

39.   z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęcie przez UE konsultacji z Rosją na temat praw człowieka; popiera Radę w jej zamiarze rozwinięcia tych konsultacji w szczery i prawdziwy dialog na temat praw człowieka UE-Rosja oraz wzywa do uczestnictwa Parlamentu w tym procesie; zwraca się do Rady, aby nadal wzywała Rosję do wyrażenia zgody na udział europejskich i rosyjskich organizacji pozarządowych w konsultacjach, wziąwszy pod uwagę przykład innych dialogów w kwestiach praw człowieka; wyraża zadowolenie, że Rada informuje organizacje pozarządowe o przebiegu konsultacji, ubolewa jednakże nad brakiem jakiegokolwiek systematycznego informowania Parlamentu Europejskiego; wzywa Radę do wywarcia nacisku na Rosję, aby zgodziła się na prowadzenie tego dialogu także naprzemiennie w Rosji, a nie tylko podczas szczytów odbywających się w UE; wyraża obawę, że nowe rosyjskie przepisy prawne dotyczące organizacji pozarządowych uniemożliwią organizacjom praw człowieka należyte prowadzenie ich działalności za każdym razem, gdy stawką będą prawa człowieka, a nawet prowadzenie działalności w ogóle; wzywa Komisję i Radę, aby uporczywie podnosiły tę kwestię wobec Rosji, zwłaszcza na międzynarodowych forach, w szczególności w Radzie Europy, w której Radzie Ministrów Rosja ma objąć przewodnictwo w dniu 19 maju 2006 r.; zwraca się do Komisji i Rady o poruszenie kwestii pozasądowych zabójstw, zaginięć, a także ataków na obrońców praw człowieka zaangażowanych w dochodzenia oraz otwarte mówienie o łamaniu praw człowieka w Czeczenii;

40.   wyraża zadowolenie ze Wspólnego Planu Działania przyjętego podczas szóstego Szczytu Indie-UE, który obejmuje dyskusje o prawach człowieka w oparciu o zobowiązanie do współpracy na rzecz przestrzegania praw człowieka w duchu równości i wzajemnego poszanowania; oczekuje, że te dyskusje będą obejmować prawa mniejszości; spodziewa się, że w tych ramach obie strony będą mogły także dyskutować o skomplikowanej sytuacji społecznej dalitów; wzywa Radę i Komisję do powtórzenia takich dialogów z rządami innych podzielonych na kasty krajów; z zadowoleniem przyjmuje regularne konsultowanie się Komisji i Rady z indyjskimi organizacjami pozarządowymi w ramach okrągłego stołu społeczeństwa obywatelskiego UE-Indie; zaleca, aby w dyskusjach w regionie poruszane były również prawa człowieka w Kaszmirze;

41.   zwraca uwagę na wnioski Rady w sprawie Kolumbii przyjęte w dniu 3 października 2005 r.; zaleca, aby w przyszłości konkluzje Rady były poprzedzane konsultacjami ze społeczeństwem obywatelskim i z Biurem Wysokiego Komisarza ds. praw człowieka ONZ oraz omawiane na forum COHOM; zwraca się do Rady o monitorowanie bieżącego wpływu ustawy o pokoju i sprawiedliwości na obrońców praw człowieka; zauważa, że ustawa o pokoju i sprawiedliwości ma zastosowanie do nielegalnych grup zbrojnych w Kolumbii (nie tylko Zjednoczonych Sił Samoobrony (AUC), ale również Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii (FARC) i Armii Wyzwolenia Narodowego (ELN);

42.   wzywa Radę i Komisję, aby konsekwentnie podnosiły we wszystkich dialogach politycznych z państwami trzecimi kwestię, iż powinny one wydać stałe zaproszenia dla wszystkich wyspecjalizowanych instytucji, specjalnych sprawozdawców i specjalnych przedstawicieli Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz przedstawić organom ustanowionym traktatem ONZ wszystkie zaległe sprawozdania;

43.  przyjmuje do wiadomości instrument polityczny UE będący oficjalną listą "zatrzymanych/więźniów sumienia" w polityce wobec określonego kraju, o czym wspomina się w rocznym sprawozdaniu Rady; zachęca Komisję i Radę do stworzenia takiej oficjalnej unijnej listy wobec każdego kraju, który budzi obawy o prawa człowieka i do wymieniania tej listy podczas każdego spotkania w ramach dialogu politycznego; zwraca się do Komisji o informowanie Parlamentu o istnieniu wszystkich takich list;

44.   ponadto wzywa Radę, aby rozważyła przyjęcie podejścia stosowanego przez rządy niektórych Państw Członkowskich i przez niektóre międzynarodowe organizacje pozarządowe, polegającego na tworzeniu co roku listy "krajów budzących szczególne obawy" w odniesieniu do naruszeń praw człowieka w kontekście swojego corocznego sprawozdania; sugeruje, aby kraje te były wybierane w oparciu o konkretne i przejrzyste kryteria oparte na tematach wytycznych UE w sprawie praw człowieka, zawartych przez te kraje traktatach i podjętych zobowiązaniach oraz aby krajom wyselekcjonowanym przez Parlament poświęcano rezolucje uchwalane w trybie pilnym, w celu zwrócenia większej uwagi na prawa człowieka podczas wdrażania wszystkich polityk UE w stosunku do znajdujących się na niej krajów, włącznie z nałożeniem sankcji handlowych oraz w zakresie wsparcia, jeśli naruszenia te nadal mają miejsce; uważa, że kryteria, takie jak niezależność sądów i mediów oraz status organizacji społeczeństwa obywatelskiego są niezbędne z punktu widzenia oceny sytuacji w dziedzinie praw człowieka;

45.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada utrzymała Wspólne Stanowisko w sprawie Birmy/Myanmaru w 2005 r.; zwraca szczególną uwagę na sprawozdanie Haval/Tutu opublikowane we wrześniu 2005 r., w którym wezwano do traktowania działań Państwowej Rady ds. Pokoju i Rozwoju w kategoriach zagrożenia dla międzynarodowego bezpieczeństwa i do przeniesienia w związku z tym uprawnień na Radę Bezpieczeństwa ONZ; docenia wsparcie udzielone przez Państwa Członkowskie UE w przygotowaniu spotkania informacyjnego Rady na temat mającego obecnie miejsce łamania praw; z niepokojem przyjmuje do wiadomości, że Daw Aung San Suu Kyi jest nadal przetrzymywana w areszcie domowym, a specjalnemu sprawozdawcy ONZ, którego mandat wygasa w tym roku, od 2003 r. odmawia się prawa wjazdu do kraju; zachęca UE do odegrania aktywniejszej roli w tym kraju (ze szczególnym uwzględnieniem rezolucji w sprawie Birmy/Myanmaru przyjętej przez Parlament w dniu 17 listopada 2005 r.(12));

46.   wyraża zadowolenie z wprowadzenia przez Radę i Komisję problematyki praw człowieka, demokracji, państwa prawa i dobrych rządów wraz z określonymi wyznacznikami do wszystkich krajowych planów działania sporządzanych w ramach Polityki Europejskiego Sąsiedztwa (ENP); przyjmuje do wiadomości, że siłą planów działania jest to, iż stanowią one wiążące zobowiązanie i że to także stanowi ich słabość, ponieważ muszą być negocjowane z krajem partnerskim; wzywa zatem Radę do dopilnowania wypełniania przez te kraje podjętych zobowiązań oraz do zastanowienia się nad środkami, które należy podjąć w razie niewypełnienia tych zobowiązań w ustalonym terminie; zwraca szczególną uwagę na słabe strony umów w dziedzinie praw człowieka z Marokiem, Saharą Zachodnią, Tunezją, Syrią, Izraelem oraz Autonomią Palestyńską, Algierią i Egiptem, przy czym w przypadku planów działania dotyczących ostatnich dwóch z ww. krajów nadal trwają negocjacje; czeka na zbadanie sprawozdań z pierwszego roku wdrażania pierwszych siedmiu planów działania i priorytetów ENP ustalonych na rok 2006; wzywa w tym kontekście do utworzenia podkomisji ds. praw człowieka zajmujących się miedzy innymi indywidualnymi przypadkami, tak aby w dalszym ciągu wzmacniać dialog w sprawie praw człowieka ze wszystkimi krajami partnerskimi;

47.   wzywa Radę i Komisję do włączenia do wszystkich działań praw dziecka, w celu skutecznego zwalczania pracy dzieci, koncentrując się przede wszystkim na uczeniu i wychowywaniu dzieci, co jest jednym z Milenijnych Celów Rozwoju;

Ogólna analiza działań Rady i Komisji

48.   odnotowuje informację, że podczas prezydencji brytyjskiej UE wystąpiła z interwencjami dyplomatycznymi w przypadku 26 indywidualnych spraw związanych z prawami człowieka i wydała 49 oświadczeń w kwestii praw człowieka;

49.   zdaje sobie sprawę, że, zwłaszcza w dziedzinie praw człowieka działania UE, takie jak interwencje dyplomatyczne wobec krajów trzecich, muszą być czasami poufne; uważa jednak, że lista tych działań powinna być zawarta w sprawozdaniu rocznym;

50.   wzywa zatem Radę i Komisję do stworzenia, wraz z Parlamentem, poufnego systemu, w ramach którego wybrani posłowie Parlamentu Europejskiego będą mogli być informowani o interwencjach Państw Członkowskich, prezydencji, Wysokiego Przedstawiciela ds. WPZB, Osobistego Przedstawiciela ds. Praw Człowieka, specjalnych przedstawicieli lub komisji w odniesieniu do indywidualnych przypadków łamania praw człowieka lub sytuacji poruszonych w rezolucjach Parlamentu Europejskiego; sugeruje, że taki system mógłby się wzorować na systemie informowania wybranych posłów Parlamentu Europejskiego o poufnych materiałach dotyczących bezpieczeństwa i obronności;

51.   wyraża zadowolenie z faktu, iż Rada Spraw Ogólnych podjęła w dniu 12 grudnia 2005 r. postanowienie, że zaktualizowane unijne broszury Rady dotyczące praw człowieka mają być dostępne dla wszystkich instytucji UE i oczekuje, że jak najszybciej otrzyma aktualne ich wersje(13);

52.   zwraca się do Rady o rozważenie możliwości przekształcenia COHOM w grupę roboczą z przedstawicielami mającymi swoją siedzibę w Brukseli; uważa, że dałoby to więcej czasu na posiedzenia, zapewniło lepszą koordynację, a zatem i ściślejszą kontrolę nad unijnymi politykami w dziedzinie praw człowieka w szerszym znaczeniu;

53.   wyraża zadowolenie z utworzenia grup roboczych ds. rozwoju instytucjonalnego, reformy administracyjnej, rządzenia państwem i praw człowieka między UE i odpowiednio Bangladeszem, Laosem i Wietnamem; w zależności od oceny ich skuteczności wzywa Radę i Komisję do rozszerzenia tego podejścia na pozostałe państwa trzecie, takie jak Kambodża i Nepal;

54.   nalega, żeby wszystkie instrumenty ochrony praw człowieka, dokumenty i sprawozdania, łącznie ze sprawozdaniami rocznymi zajmowały się wyraźnie kwestiami dotyczącymi dyskryminacji, w tym kwestiami mniejszości etnicznych, wolności wyznania (łącznie z dyskryminacją wobec mniejszości religijnych), prawami kobiet, dzieci, ludności autochtonicznej, osób niepełnosprawnych (w tym osób upośledzonych umysłowo) oraz prawami osób wszystkich orientacji seksualnych, przy pełnym zaangażowaniu ich organizacji, zarówno w UE, jak i, w stosownych przypadkach, w krajach trzecich;

55.   nalega w obliczu nadal istniejącej dyskryminacji ze względu na płeć, żeby ochrona i propagowanie praw kobiet stanowiło przekrojowe zagadnienie w programie Unii Europejskiej związanym z prawami człowieka;

Programy pomocy zewnętrznej Komisji
Europejska Inicjatywa na rzecz Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR)

56.   wzywa Komisję do poważnego rozważenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, który uważa, że powinien powstać specjalny instrument na rzecz praw człowieka na lata 2007-2013; oczekuje na otrzymanie komunikatu Komisji w tej sprawie;

57.   podkreśla znaczenie Europejskiej Inicjatywy na rzecz Demokracji i Praw Człowieka jako jednego z głównych instrumentów, jakimi dysponuje UE; podkreśla w szczególności tę korzyść, że programy EIDHR nie wymagają zatwierdzenia przez rząd w kraju wdrażania i że większość funduszy EIDHR jest dostępna dla organizacji społeczeństwa obywatelskiego;

58.   podkreśla swoje stanowisko, że prawa człowieka muszą być zoptymalizowane we wszystkich czterech instrumentach finansowych działań zewnętrznych oraz że dla praw człowieka powinien zostać stworzony piąty specjalny instrument w celu uzupełnienia programowania tematycznego;

59.   wzywa Komisję do zagwarantowania, że obecna reforma rozporządzenia finansowego(14) oraz towarzyszących mu przepisów wykonawczych jest na tyle daleko idąca, że pozwoli zmniejszyć nadmierny ciężar administracyjny oraz zwiększyć tempo uwalniania funduszy, co obecnie stanowi ogromny problem dla Europejskiej Inicjatywy na Rzecz Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR), oraz ułatwią mniejszym, szeregowym organizacjom pozarządowym dostęp do funduszy i zarządzanie nimi, a tym samym pozwolą zwiększyć zasięg EIDHR;

60.   z zadowoleniem przyjmuje wnioski ze sprawozdania oceniającego z kampanii przeciwko rasizmowi, ksenofobii i dyskryminacji, stwierdzając, że projekty finansowane w ramach EIDHR są adresowane do najbardziej marginalizowanych społeczności, do których nie docierają rządy, i że przynoszą one ważne rezultaty;

61.   wyraża zadowolenie, że w 2005 r. Komisja mogła przeznaczyć środki w wysokości ponad 125 000 000 EUR, ale jest zaniepokojony możliwością, że nie wszystkie zakontraktowane w 2005 r. projekty zostaną dokładnie i w pełni wdrożone;

62.   odnotowuje fakt, że fundusze EIDHR wykorzystane na wyborcze misje obserwacyjne Unii Europejskiej w 2005 r. wyniosły więcej niż jedną piątą łącznej kwoty, a takie misje zostały przeprowadzone w 12 krajach, w tym w Afganistanie, Etiopii, Libanie, Liberii, Wenezueli i Autonomii Palestyńskiej; chwali coraz większą skuteczność unijnych działań związanych z obserwacją wyborów, ale uważa, że nie można tego osiągać jej kosztem zmniejszania zobowiązań budżetowych przeznaczonych na projekty w dziedzinie praw człowieka na poziomie obywatelskim w krajach całego świata;

63.   domaga się od Komisji i Rady systematycznej oceny wyników wyborczych misji obserwacyjnych, uważnego monitorowania sytuacji po wyborach oraz, w razie potrzeby, podjęcia działań politycznych;

64.   odnotowuje, że duży procent (50,9%) łącznych środków EIDHR na projekty zakontraktowane w 2005 r. został wydany na duże projekty zorganizowane tematycznie, a jedynie mały procent (27,68%) został przeznaczony na mikroprojekty wdrażane przez przedstawicielstwa Komisji; jeszcze raz podkreśla, że większy procent powinien być przeznaczony na mniejsze, oddolne projekty; wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na te organizacje pozarządowe, które odgrywają kluczową rolę w promocji praw człowieka w ich krajach, lecz nie są uznane przez władze tych krajów; uważa zaproponowanie przez Komisję zmiany rozporządzenia finansowego w zakresie finansowania takich organizacji pozarządowych za sprawę podstawowej wagi;

65.   w pełni popiera wkład UE w organizacje międzyrządowe, ponieważ organizacje te mogą wnieść zasadniczy wkład w promowanie demokracji i praw człowieka, uważa jednak, że wkład ten nie powinien być ze szkodą dla organizacji pozarządowych, ale raczej odbywać się poprzez strategiczne, długofalowe partnerstwa;

66.   wyraża zadowolenie z faktu, że Komisja zmieniła swoje procedury dotyczące zaproszeń do składania wniosków na rok 2006 w ten sposób, że nowe zaproszenia, które są oparte na "opisie koncepcji" wydają się traktować szerszą ocenę jakości propozycji projektów jako pierwsze spośród głównych kryteriów;

67.   zwraca się do Komisji o udostępnienie Parlamentowi wszystkich sprawozdań z oceny oddziaływania przeprowadzonej w odniesieniu do projektów, przez zewnętrznych lub wewnętrznych oceniających, w celu zapewnienia właściwej analizy; zwraca się do Komisji, aby uczyniła ocenę oddziaływania na prawa człowieka integralną i całkowicie wdrożoną częścią całego cyklu zarządzania projektami Unii Europejskiej, zarówno ex-ante jak i ex-post, wywierając w ten sposób wpływ tak na przyszłe formułowanie polityki i programów, jak i na ocenę trwających programów;

Programy pomocowe ogólnie

68.   uważa za konieczny rozwój szerokiego włączania kwestii związanych z prawami człowieka, zasadami demokratycznymi, państwem prawa i dobrymi rządami (jak to wyrażono w Umowie o Partnerstwie AKP-UE do głównego nurtu działań finansowanych z Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR); zwraca się do Komisji o przygotowanie rocznego przeglądu wszystkich wydatków związanych z EFR we wszystkich programach geograficznych, regionalnych i tematycznych w celu zwiększenia widoczności działań UE w tej dziedzinie;

69.   zwraca się do Komisji, aby w politycznym planowaniu programowym opierała cele, wskaźniki i plany rozwojowe na ustalonych, powszechnych międzynarodowych instrumentach praw człowieka, w pełni angażując organizacje praw człowieka od koncepcji polityki i programów, po etap wdrażania, monitorowania i oceny;

70.   wzywa do oceny wyników seminarium poświęconego prawom człowieka w odniesieniu do pomocy humanitarnej UE, które odbyło się w czerwcu 2005 r., w tym przeznaczenia środków unijnych na sprawy związane z wymiarem sprawiedliwości po masakrach i zbrodniach przeciw ludzkości;

Analiza wdrażania klauzul o prawach człowieka i demokracji

71.   powołuje się na swoją wyżej wymienioną rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. dotyczącą przyszłej unijnej polityki dotyczącej stosowania klauzul o prawach człowieka we wszystkich umowach zawieranych przez UE, obejmującej stworzenie skutecznego mechanizmu monitorowania poszanowania praw człowieka oraz aktywniejsze włączenie Parlamentu Europejskiego w proces oceny i konsultacji tych klauzul; oczekuje, że prezydencja austriacka odpowie wraz z Komisją na wnioski Parlamentu;

72.   odnotowuje fakt, iż unijne umowy czwartej generacji z państwami trzecimi w sposób oczywisty obejmują dialog polityczny jako zasadniczy element umowy uwzględniający problematykę praw człowieka i demokracji; podkreśla swoje zdecydowanie w kwestii wzmocnienia kontroli ex ante najnowszych stanowisk w takich dialogach politycznych;

73.   zgadza się ze stanowiskiem wyrażonym w sprawozdaniu za 2005 r., że klauzula o prawach człowieka stanowi podstawę pozytywnego zaangażowania w kwestie praw człowieka i demokracji z państwami trzecimi; podkreśla jednak, że nie może to wykluczać możliwości czasowego wstrzymania współpracy z powodu naruszenia klauzuli; ponawia wezwanie do stosowania ruchomej skali środków i przejrzystego systemu sankcji w odniesieniu do naruszania klauzuli o prawach człowieka przez państwa trzecie i wzywa Radę do rozważenia rozszerzenia głosowania kwalifikowaną większością głosów, by w odpowiednim czasie w przyszłości objęło ono decyzje dotyczące przyjęcia restrykcyjnych środków; ponawia żądanie lepszego mechanizmu monitorowania i konsultacji w stosunku do klauzuli i wzywa Komisję i Radę do przedkładania co roku podkomisji praw człowieka Parlamentu Europejskiego sprawozdania o łamaniu klauzul praw człowieka, w tym klauzul zawartych w Umowie o Partnerstwie AKP-UE;

74.   ponawia swoje poparcie dla decyzji Rady z dnia 3 października 2005 r. o nałożeniu sankcji na Uzbekistan w związku z wydarzeniami w Andiżanie w dniu 13 maja 2005 r., kiedy to rządowe siły bezpieczeństwa zastrzeliły dużą liczbą cywilów, a potem wiele osób aresztowano i postawiono przed sądem w procesach niespełniających międzynarodowych zasad uczciwego postępowania sądowego w celu ukrycia prawdy; traktuje to jako przykład spójnego unijnego działania wymierzonego w rząd, który jest związany zobowiązaniami w zakresie praw człowieka i demokracji na mocy umowy o partnerstwie i współpracy z UE; ubolewa, że w przypadku Uzbekistanu wprowadzenie sankcji zajęło sześć miesięcy; ma jednak nadzieję, że skutkiem tego precedensu będzie umocnienie klauzuli o prawach człowieka we wszystkich umowach; wzywa Radę do otwartego potępienia pogwałcenia praw człowieka w Turkmenistanie;

75.   potwierdza swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie wyraźnego naruszania praw człowieka i wolności prasy w Tunezji i ocenę Światowego Szczytu w sprawie Społeczeństwa Informacyjnego zorganizowanego w Tunezji(15);

76.   przypomina swoją rezolucję z dnia 27 października 2005 r. w sprawie praw człowieka w Saharze Zachodniej(16); wyraża zadowolenie z powodu uwolnienia przez władze marokańskie więźniów politycznych z Sahary Zachodniej, sprzeciwia się zarazem dalszemu łamaniu praw człowieka wobec ludności Sahary Zachodniej; wzywa do ochrony ludności Sahary Zachodniej i do poszanowania jej praw podstawowych, zwłaszcza wolności wypowiedzi, prawa do przemieszczania się i zgromadzeń; ponawia wezwanie do poszukiwania sprawiedliwego i trwałego rozwiązania konfliktu w Saharze Zachodniej, opartego na prawie narodu saharyjskiego do samostanowienia, zgodnie z odpowiednimi rezolucjami Rady Bezpieczeństwa, w szczególności rezolucją nr 1495(2003);

77.   z zadowoleniem przyjmuje monitorowanie i przegląd Wytycznych w sprawie wdrażania i oceny środków restrykcyjnych w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa UE(17);

78.   wyraża zadowolenie z roli, jaką wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE odgrywa jako platforma otwartej i przejrzystej dyskusji o kwestiach praw człowieka i zachęca je do kontynuowania pracy, dzięki czemu wniesie wkład w dialog polityczny przewidziany w art. 8 Umowy o Partnerstwie AKP-UE;

79.   wyraża ubolewanie z powodu zbyt rzadkiego stosowania klauzuli praw człowieka zawartej w art. 96 Umowy o Partnerstwie AKP-UE w przypadku rażącego pogwałcenia praw człowieka w krajach AKP i wzywa do intensyfikacji dialogu politycznego w duchu Umowy o Partnerstwie AKP-UE;

80.   z zadowoleniem przyjmuje, jako bardzo pozytywny przykład, unijne działania w postaci interwencji dyplomatycznych i deklaracji po gwałtownych represjach w Etiopii w czerwcu 2005 r.; wyraża zaniepokojenie, że gdy podobne naruszenia praw człowieka miały miejsce w listopadzie 2005 r. UE nie podjęła wystarczających działań w tym względzie; biorąc pod uwagę znaczną liczbę przywódców opozycji i obrońców praw człowieka obecnie więzionych i zagrożonych karą śmierci, uważa, że rząd Etiopii nie wywiązuje się ze zobowiązań wynikających z art. 8 Umowy o Partnerstwie AKP-UE i wzywa Komisję oraz Radę do odpowiedzi na wezwanie Parlamentu Europejskiego do opracowania wspólnego stanowiska zgodnie z art. 96 Umowy o Partnerstwie AKP-UE, czego Parlament domagał się w swojej wyżej wymienionej rezolucji z dnia 15 grudnia 2005 r.;

81.   wyraża zaniepokojenie faktem braku wzmianki o Erytrei w rocznym sprawozdaniu Rady na temat praw człowieka za rok 2005, mimo mającego tam miejsce poważnego łamania praw człowieka, w tym bezpodstawnego więzienia i poddawania torturom tysięcy więźniów; ubolewa, że mimo swojej rezolucji z dnia 18 listopada 2004 r. w sprawie praw człowieka w Erytrei(18) potępiającej sytuację w dziedzinie praw człowieka w Erytrei i wzywającej Radę i Komisję do otwarcia procesu konsultacyjnego zgodnie z art. 96 Umowy o Partnerstwie AKP-UE, Rada i Komisja niewiele zrobiły w tej sprawie; wzywa Radę i Komisję do bezzwłocznego otwarcia procedury konsultacyjnej dotyczącej sytuacji w zakresie praw człowieka w Erytrei zgodnie z art. 96 Umowy o Partnerstwie AKP-UE;

Wprowadzenie wytycznych UE w sprawie praw człowieka

82.   bierze pod uwagę pierwszy dwuletni przegląd wytycznych UE w sprawie dzieci i konfliktu zbrojnego przeprowadzony za prezydencji brytyjskiej; wyraża szczególne zadowolenie, że broszury UE o prawach człowieka, przyjęte w lipcu 2005 r., zawierają sekcję o prawach dzieci i specjalny wymóg zgłaszania odpowiednio sprawozdań na mocy tych wytycznych; zwraca uwagę, że konsultacje z zainteresowanymi stronami i organizacjami pozarządowymi były wzorowe w procesie przygotowywania przeglądu i zaleceń; wyraża jednak żal z tego powodu, że Parlament Europejski nie był zaangażowany w proces oceny wytycznych, że nie wykorzystano możliwości przeprowadzenia szeroko zakrojonego przeglądu i że powstały dokument sprawił zawód pod względem swego zakresu i ambicji; zwraca się w związku z tym do Rady o systematyczne włączanie Parlamentu Europejskiego w dwuletni przegląd wytycznych, w celu uwzględnienia stanowiska i zaleceń Parlamentu w tym zakresie;

83.   wyraża zadowolenie z zaangażowania prezydencji austriackiej w kontynuowanie praktyki interwencji dyplomatycznych wobec wszystkich międzynarodowych partnerów UE w odniesieniu do ratyfikacji międzynarodowych konwencji zakazujących stosowania tortur; wzywa Radę i Komisję do rozważenia nowych i innowacyjnych sposobów wdrażania wytycznych w sprawie tortur; podkreśla, że mimo iż wytyczne te zostały przyjęte już w 2001 r., są w bardzo niewielkim stopniu wdrożone; wobec panującego obecnie nieprzychylnego klimatu dla całkowitego zakazu tortur i znęcania się w międzynarodowym kontekście walki z terroryzmem wzywa Radę do włączenia Parlamentu Europejskiego w przyszły proces oceny ww. wytycznych; powiadamia Radę, że podkomisja ds. praw człowieka PE zwróciła się o analizę mającą na celu optymalizację wdrożenia wytycznych UE w sprawie tortur i ulepszenie środków zawartych w tych wytycznych; zaleca prezydencji austriackiej i fińskiej, aby występowały z interwencjami dyplomatycznymi w sprawie tortur we wszystkich krajach będących sygnatariuszami odnośnych konwencji, które nie wydają się jednak chętne do współpracy; podkreśla, że regularna obecność prezydencji lub sekretariatu Rady w odnośnej Komisji ONZ ds. Tortur mogłaby wnieść bardzo istotny wkład w strategiczną analizę tego, wobec jakich krajów i kiedy należy wystąpić z interwencją dyplomatyczną; wzywa Radę do rozważenia, czy Unia Europejska nie mogłaby działać bardziej zdecydowanie i przekonująco wobec krajów trzecich, gdyby wszystkie Państwa Członkowskie podpisały i ratyfikowały Protokół opcjonalny do Konwencji ONZ przeciwko torturom i innemu okrutnemu, Nieludzkiemu i Poniżającemu Traktowaniu lub Karaniu(19); jest również zaniepokojony zarzutami przenoszenia i zlecania tortur w krajach trzecich i wzywa UE do rozważenia walki przeciwko torturom jako najważniejszego celu jej polityki w zakresie praw człowieka, zwłaszcza dzięki bardziej zdecydowanemu wdrażaniu wytycznych UE i innych instrumentów UE, jak na przykład EIDHR;

84.   podkreśla, że należy potraktować jako wysoki priorytet pełne wdrożenie unijnych wytycznych w sprawie obrońców praw człowieka; wzywa Radę do podjęcia inicjatyw zmierzających do ochrony obrońców prawa człowieka; wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do zorganizowania szkolenia poświęconego stosowaniu tych wytycznych dla personelu w przedstawicielstwach, ambasadach i konsulatach; zwraca się do Komisji o rozważanie udostępnienia funduszy na pokrycie kosztów takiego szkolenia; wyraża zadowolenie z opracowania przez holenderską prezydencję UE podręcznika dotyczącego wdrażania wytycznych; ubolewa jednak, że Parlamentowi odmówiono dostępu do dokładnych informacji o jego treści; wzywa Radę i Komisję do systematycznego uwzględniania sytuacji obrońców praw człowieka we wszystkich dialogach politycznych; wzywa Komisję do zorganizowania na szczeblu jej przedstawicielstw seminariów informacyjnych o wytycznych z udziałem wszystkich odnośnych miejscowych organizacji pozarządowych; ponownie wzywa Radę do informowania Parlamentu o wdrażaniu tych wytycznych w terenie i do pełnego włączenia go w proces ich oceny;

85.   popiera Radę w jej staraniach o włączenie praw człowieka do głównego nurtu prac UE, w szczególności dzięki skupieniu się na regularnym przeglądzie i wdrażaniu konkretnego zbioru unijnych wytycznych w dziedzinie praw człowieka;

Włączanie praw człowieka do głównego nurtu polityk

86.   wyraża zadowolenie, że Rada i Komisja podejmują starania w celu wzmocnienia spójności między unijną polityką dotyczącą praw człowieka i innymi politykami międzynarodowymi; uważa wzmocnienie tych związków za niezwykle ważne dla realizacji wiarygodnej unijnej polityki praw człowieka;

87.   podkreśla znaczenie nominacji Michaela Matthiessena jako osobistego przedstawiciela ds. praw człowieka Wysokiego Przedstawiciela UE ds. WPZB, co stanowi ważny krok naprzód we włączaniu praw człowieka do głównego nurtu działań; wyraża zadowolenie z działań i osobistego zaangażowania osoby piastującej ten urząd;

88.   wyraża zadowolenie z faktu, iż grupy robocze zajmujące się operacjami cywilnymi i policyjnymi w ramach filaru WPZB/EPBO, jak również operacjami wojskowymi UE, rozpoczęły rozmowy na temat aspektów praw człowieka związanych ze swoimi operacjami i zainicjowały włączanie tej problematyki, w tym potępienia stosowania przemocy wobec kobiet, do instrukcji wydawanych personelowi UE pełniącemu misje; z zadowoleniem przyjmuje "Ogólne normy postępowania podczas operacji EPBO", przyjęte przez Radę w dniach 23 maja 2005 r., które udzielają kompleksowych wskazówek wszystkim kategoriom personelu działającego w ramach misji EPBO; zwraca jednak uwagę na wyraźną potrzebę skrupulatnego i konsekwentnego wdrażania tych norm podczas coraz częstszych wojskowych i cywilnych operacji UE za granicą; uważa, że działając w ten sposób UE może zapobiec nadużyciom, jakie miały miejsce podczas misji pokojowych ONZ; wzywa Komisję do rozważenia udostępnienia większych funduszy na przeszkolenie całego personelu w stosowaniu tych norm;

89.   wyraża zadowolenie z przyjęcia w grudniu 2005 r. wytycznych Unii Europejskiej w sprawie promowania przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego; nalega, aby Rada stosowała je we wszystkich odnośnych oświadczeniach, deklaracjach i interwencjach dyplomatycznych;

90.   wzywa Europejski Bank Inwestycyjny (EBI), jako jedną z agencji wdrażających politykę rozwojową UE za pośrednictwem udzielania pożyczek i największą publiczną instytucję finansową na świecie, aby w całości włączył troskę o prawa człowieka we wszystkie oceny swoich projektów oraz zapewnił dostateczną zdolność organizacyjną włączenia zagadnień praw człowieka w główny nurt swych operacji; w szczególności wzywa do wprowadzenia jasnych, opartych na standardach międzynarodowych procedur ochronnych w celu oceny i złagodzenia skutków ich projektów w dziedzinie praw człowieka; wzywa do ustanowienia polityk ochronnych w sprawach nieobjętych legislacją unijną, które przynajmniej dorównałyby politykom ochronnym opisanym w Zasadach Równikowych; wzywa EBI do konsultacji z Parlamentem w tym zakresie;

91.   wyraża zadowolenie z faktu, iż Komisja regularnie analizuje, jakie kraje powinny zostać dodane do listy krajów "GSP+" (Ogólnego Systemu Preferencji Celnych), którym przyznaje się najlepsze stawki celne na towary przywożone do UE; zwraca się jednak do Komisji, aby zadbała o to, by dla celów swojej oceny Komisja sprawdzała zarówno wejście w życie zobowiązań międzynarodowych, jak i skuteczne ich wdrażanie i egzekwowanie u źródła;

92.  wzywa Komisję do stosowania obiektywnych kryteriów przy przyznawaniu korzyści płynących z "GSP+" krajom, w których wykazane zostały poważne uchybienia w odniesieniu do wprowadzania w życie ósmej konwencji MOP dotyczącej podstawowych norm pracy, w szczególności do monitorowania realizacji zobowiązań podjętych przez Wenezuelę, Mołdawię, Sri Lankę, Mongolię, Salwador i Gwatemalę przed decyzją Komisji z grudnia 2005 r.; wzywa Komisję do regularnego dokonywania przeglądu wdrażania tej konwencji i zastosowania, jeżeli będzie to konieczne, klauzul ochronnych przewidzianych w rozporządzeniu;

93.   zwraca się do Rady i Komisji o zapewnienie zgodności umów handlowych z istniejącymi traktatami ONZ dotyczącymi praw człowieka zgodnie z wyżej wymienioną rezolucją Parlamentu z dnia 14 lutego 2006 r., o przeprowadzanie niezależnej oceny wpływu przed przystąpieniem do negocjacji handlowych, w szczególności analizując wpływ na prawa człowieka oraz o monitoring, przegląd i zniesienie wszelkiego niekorzystnego wpływu istniejących i proponowanych porozumień handlowych na prawa człowieka, zagadnienia społeczne i środowiskowe;

94.   wskazuje, że wszystkie oceny sytuacji praw człowieka w poszczególnych krajach powinny obejmować analizę podstawowych praw pracowniczych, zawartych w art. 23 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, art. 22 ICCPR oraz w art. 8 Międzynarodowej Karty Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych;

95.   zwraca się do Komisji o włączenie systematycznego monitorowania praw człowieka do wszystkich dokumentów strategii krajowej, dokumentów strategii regionalnej, krajowych programów orientacyjnych, regionalnych programów orientacyjnych i planów działania; zwraca się do Komisji o regularną aktualizację takich dokumentów, aby zawsze odzwierciedlały one najbardziej aktualną sytuację w dziedzinie praw człowieka w danym państwie oraz o organizowanie odpowiednich konsultacji z organizacjami pozarządowymi podczas takich działań;

96.   zwraca się do Komisji, aby zreferowała, w jaki sposób wdrożyła swoje propozycje zawarte w komunikacie Komisji w sprawie roli Unii Europejskiej w promowaniu praw człowieka i demokratyzacji państw trzecich z maja 2001 r. oraz dokonała szczegółowego przeglądu;

97.   zwraca się do Komisji, aby opracowała strategię promocji stosowania wszystkich unijnych wytycznych w dziedzinie praw człowieka w korporacjach ponadnarodowych w ramach wdrażania swojego niedawnego komunikatu z dnia 23 marca 2006 r. o odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw (COM(2006)0136);

98.   potwierdza, że wewnętrzne polityki UE muszą nie tylko być zgodne, ale także muszą być wzorowe pod względem przestrzegania międzynarodowych praw człowieka; w związku z tym wyraża zaniepokojenie, że obecne środki zarządzania przepływami migracyjnymi nie zawsze w praktyce gwarantują uchodźcom dostęp do ochrony; wzywa Radę i Komisję do zadbania, aby zarządzanie przepływami migracyjnymi nie stało się warunkiem współpracy rozwojowej z państwami trzecimi i aby pilotażowe Regionalne Programy Ochrony pozostały zorientowane na ochronę, były dobrze wyposażone i długoterminowe, w pełni skoordynowane z unijną polityką humanitarną i rozwojową, oraz aby opierały się na rzeczywistej solidarności międzynarodowej;

99.   podkreśla również, że w zwalczaniu handlu ludźmi należy przyjąć wobec ofiar podejście oparte na prawach człowieka i, w związku z tym, z zadowoleniem wita skupienie uwagi na ochronie ofiar w planie Rady UE dotyczącym zwalczania handlu ludźmi i zapobiegania mu(20) oraz wzywa wszystkie Państwa Członkowskie do ratyfikacji konwencji Rady Europy o przeciwdziałaniu handlu ludźmi;

100.   wzywa Radę i Komisję do wyznaczenia kryteriów dla wszystkich konsultacji w zakresie praw człowieka w celu poprawy spójności polityki i dialogu politycznego;

Skuteczność interwencji Parlamentu Europejskiego w sprawach związanych z prawami człowieka

101.   wyraża zadowolenie z jego wzrastającej roli w sferze praw człowieka i w chronieniu zobowiązań do poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka na całym świecie poprzez kontrolę działań innych instytucji, a w szczególności poprzez przyznawanie nagrody Sacharowa;

102.   wyraża zadowolenie z pierwszego roku działań podkomisji ds. praw człowieka w Komisji Spraw Zagranicznych, która, pod kierownictwem Parlamentu Europejskiego, stworzyła punkt centralnych działań w zakresie praw człowieka, jakiego brakowało w poprzedniej kadencji Parlamentu, w tym regularnych sprawozdań prezydencji, Komisji, osobistego przedstawiciela ds. praw człowieka, wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka, specjalnych sprawozdawców ONZ i komisarza ds. praw człowieka Rady Europy, licznych przesłuchań i wymian poglądów, ekspertyz i opracowań, a także wkładu w prace Komisji Spraw Zagranicznych w dziedzinie praw człowieka;

103.   podkreśla konieczność zdecydowanego zwrócenia uwagi na zagadnienia praw człowieka w pracach wszystkich komisji i delegacji parlamentarnych zajmujących się stosunkami zewnętrznymi Parlamentu Europejskiego; w związku z tym zwraca szczególną uwagę na pracę wykonaną przez Komisję Rozwoju w zakresie organizacji regularnych debat na temat praw człowieka i wzywa Komisję i Radę do śledzenia wniosków z tych i innych debat parlamentarnych poświęconych prawom człowieka;

104.   w związku z tym wskazuje, że podkomisja ds. praw człowieka skoncentrowała w 2005 roku działalność na wdrożeniu instrumentów UE w zakresie praw człowieka, takich jak wytyczne UE w sprawie ochrony działaczy na rzecz praw człowieka, i w związku z tym ustanowiła system koordynacji z przedstawicielami organów ONZ zajmujących się prawami człowieka; za priorytet uważa kontynuację ścisłej współpracy z ONZ oraz organami i przedstawicielami Rady Europy w celu zapewnienia większej spójności i lepszej koordynacji w dziedzinie praw człowieka;

105.   uważa, że skuteczność pracy Parlamentu w dziedzinie praw człowieka mogłaby być wzmocniona w różny sposób, na przykład poprzez bardziej pogłębioną analizę działań Rady i Komisji wobec krajów mających problemy z prawami człowieka oraz lepsze monitorowanie i szybką ocenę wpływu wszystkich oświadczeń w kwestii praw człowieka zawartych w rezolucjach i ich wykonania; proponuje podkomisji rozważenie powołania małych, nieformalnych grup roboczych w celu obserwacji wszystkich wytycznych w celu lepszego monitorowania prac Rady w tym zakresie i składania wniosków;

106.   zwraca się do podkomisji o systematyczne śledzenie rezolucji dotyczących praw człowieka przyjętych na mocy art. 115 Regulaminu i o wzmocnienie wysiłków w celu aktywnego uwzględniania kwestii praw człowieka za granicą we wszystkich działaniach Parlamentu, z uwzględnieniem pracy innych komisji oraz delegacji parlamentarnych;

107.   jest zdania, że podkomisja może zwiększyć swój wpływ na politykę i planowanie programowe dzięki uważniejszemu śledzeniu programów pracy Rady i Komisji, w szczególności pracy COHOM, oraz jeśli będzie regularnie zapraszana przez członków COHOM; wzywa do regularnego zapraszania posłów Parlamentu Europejskiego do uczestnictwa w posiedzeniach informacyjnych, takich jak te, które organizowane są z udziałem organizacji pozarządowych oraz spotkaniach informacyjnych dotyczących dialogów na temat praw człowieka z państwami trzecimi; oczekuje zapewnienia, że takie zaproszenia będą obecnie stale wydawane;

108.   zwraca się do Prezydium Parlamentu oraz Konferencji Przewodniczących o rozważenie, czy można podjąć działania w celu zwiększenia poparcia politycznego udzielanego przez posłów na posiedzeniach plenarnych podczas głosowania nad rezolucjami Parlamentu wymagającymi trybu pilnego na mocy art. 115 Regulaminu, być może poprzez przeniesienie głosowań na bardziej dogodny termin;

109.   wzywa do odegrania przez podkomisję ds. praw człowieka bardziej konstruktywnej roli w opracowaniu spójnych i przejrzystych kryteriów wyboru pilnych zagadnień w celu zapewnienia terminowości i maksymalnej skuteczności interwencji parlamentarnych; wzywa członków podkomisji do dzielenia się swym doświadczeniem w tym zakresie i do odegrania bardziej aktywnej i decydującej roli w przygotowywaniu pilnych rezolucji; proponuje utworzenie stałej grupy roboczej ds. tych zagadnień składającej się z członków podkomisji;

110.   wyraża zadowolenie z powstania wytycznych dla delegacji parlamentarnych udających się do państw trzecich; zwraca się do Prezydium Parlamentu oraz Konferencji Przewodniczących o rozważenie działań, jakie mogą być podjęte w celu zwiększenia widoczności i systematycznego korzystania z tych wytycznych; podkreśla, że wszystkie misje do państw trzecich powinny systematycznie uwzględniać jako temat troskę o prawa człowieka, a wszyscy uczestnicy powinni być gruntownie informowani o sytuacji w dziedzinie praw człowieka przed wizytą i w jej trakcie;

111.   wyraża zadowolenie z aktywnej roli podkomisji, Komisji Spraw Zagranicznych i przewodniczącego Parlamentu Europejskiego w obronie osób doznających niesprawiedliwości na całym świecie, w szczególności poprzez przyznawanie nagrody imienia Sacharowa; w związku z tą nagrodą zauważa, że powinna ona być wręczana laureatom publicznie podczas odpowiedniej uroczystości;

112.   wyraża zadowolenie z podjętej przez Parlament Europejski inicjatywy zajęcia się złożoną sprawą przestrzegania praw człowieka równolegle z walką z międzynarodowym terroryzmem; wskazuje, iż zdecydowanie w podejściu UE do różnych zagadnień praw człowieka ma olbrzymie znaczenie, jeżeli UE chce być wiarygodna na arenie międzynarodowej; zwraca uwagę na swoją decyzję z dnia 18 stycznia 2006 r.(21) w sprawie utworzenia tymczasowej komisji do zbadania sprawy domniemanego zaangażowania CIA, a potencjalnie także państw członkowskich lub państw kandydujących do UE w proces nadzwyczajnego wydawania zbiegów, który polega na przekazywaniu osób zatrzymanych do tajnych więzień, gdzie mogą być one poddawane torturom; oczekuje na sprawozdanie i wnioski tej komisji;

113.   wzywa Radę i Komisję, w związku z konferencją UE-USA mającą się odbyć w czerwcu 2006 roku i zgodnie ze sprawozdaniem ekspertów UNCHR, do wezwania rządu Stanów Zjednoczonych do natychmiastowego zamknięcia więzienia w bazie Guantánamo i do domagania się zgodnego z prawem humanitarnym traktowania wszystkich więźniów oraz postawienia ich bezzwłocznie przed właściwym, niezależnym i bezstronnym sądem w uczciwym, jawnym procesie;

114.   oczekuje na wyniki badań oddziaływania, w których ma zostać przeanalizowany i oceniony wpływ jego działań w dziedzinie praw człowieka;

115.   odnotowuje wciąż omawiane propozycje dotyczące wzmocnienia jego roli we wspieraniu demokracji, co może być pomocne w pracy kluczowych komisji i delegacji, zapewnić obserwatorium zjawisk politycznych w krajach sąsiednich i poza nimi oraz rozszerzyć sieć informacyjną między parlamentami krajowymi na całym obszarze UE;

116.   odnotowuje wciąż omawianą propozycję utworzenia Europejskiego Funduszu dla Demokracji (European Endowment for Democracy), który współpracowałaby z innymi organizacjami zaangażowanymi w proces demokratyczny, jak Rada Europy i OBWE, oraz rozważy, w jaki sposób stworzyć podmiot zajmujący się promowaniem demokracji i praw człowieka będący do dyspozycji UE;

Środki przeznaczone na pracę w dziedzinie praw człowieka, w tym w Sekretariacie Rady

117.   zwraca się do Komisji o wyznaczenie przynajmniej jednego stałego stanowiska w każdym z przedstawicielstw w państwach trzecich w celu monitorowania sytuacji w dziedzinie praw człowieka w danym kraju oraz promowania międzynarodowych standardów dotyczących praw człowieka i odpowiadającego za stosunki ze społeczeństwem obywatelskim, takie jak kontakty z obrońcami praw człowieka; prosi, aby to stanowisko było dostatecznie wysokiej rangi, aby rozpoznawać i w razie konieczności rozwiązywać problemy; w związku z tym wzywa do regularnego kierowania przez przedstawicielstwa Komisji oficjalnych zaproszeń do przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w celu dalszego wsparcia pracy obrońców praw człowieka w krajach trzecich;

118.   zwraca się do Komisji o wzmocnienie Sekcji ds. Praw Człowieka w Dyrekcji Generalnej ds. Stosunków Zewnętrznych, dzięki zatrudnieniu dodatkowego personelu, który będzie zajmował się całą problematyką praw człowieka, w celu umożliwienia mu wypełnienia jego dodatkowej funkcji jako sekcji wspierającej; zwraca się także o wyznaczenie w każdej sekcji geograficznej jednego pracownika, który będzie się dodatkowo zajmował prawami człowieka;

119.   domaga się zwiększenia środków dla podkomisji ds. praw człowieka w celu ułatwienia finansowania podróży w teren i wizyt składanych przez członków komisji w krajach na całym świecie o najgorszej reputacji w zakresie praw człowieka, co pozwoli uwidocznić przypadki łamania międzynarodowych praw człowieka;

120.   zwraca się do Rady o wzmocnienie Sekcji ds. Praw Człowieka w jej Sekretariacie Generalnym, a w szczególności o dodanie nowych stanowisk dla ekspertów specjalizujących się w prawach człowieka i specjalistycznej wiedzy w zakresie międzynarodowych praw humanitarnych i praw człowieka, którzy będą pomagać osobistemu przedstawicielowi ds. praw człowieka i umożliwią sensowny podział pracy w jego biurze, w szczególności biorąc pod uwagę zwiększenie jego obowiązków;

121.   opowiada się za przydzieleniem każdemu specjalnemu przedstawicielowi mianowanemu przez Radę jednego eksperta w dziedzinie praw człowieka, który pracować będzie wyłącznie dla potrzeb jego biura; wzywa przedstawicieli do stałego uwzględniania w ich pracy spraw związanych z prawami człowieka;

o
o   o

122.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom Państw Członkowskich i krajów kandydujących do członkostwa, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Radzie Europy, OBWE, rządom państw wymienionych w niniejszej rezolucji, jak również biurom głównych organizacji pozarządowych zajmujących się prawami człowieka z siedzibą w UE.

(1) Dokument Rady 12416/05. (2) Dla wszystkich odpowiednich tekstów bazowych patrz tabela załączona do sprawozdania A6-0158/2006 Komisji Spraw Zagranicznych. (3) Dz.U. C 379 z 7.12.1998, str. 265; Dz.U. C 262 z 18.9.2001, str. 262; Dz.U. C 293 E z 28.11.2002, str. 88; Dz.U. C 271 E z 12.11.2003, str. 576. (4) Dz.U. C 364 z 18.12.2000, str. 1. (5) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3. (6) Dz.U. L 287 z 28.10.2005, str. 4. (7) Dz.U. C 304 E z 1.12.2005, str. 375. (8) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0056 (9) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0436. (10) Decyzja Rady 2003/659/WSiSW z dnia 18 czerwca 2003 r. (Dz.U. L 245 z 29.9.2003, str. 44). (11) Dz.U. C 140 E z 9.6.2005, str. 153. (12) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0444. (13) Konkluzje Rady z dnia 12 grudnia 2005 r., 15293/1/05 REV 1, załącznik, str. 14. (14) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1). (15) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0525. (16) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0414. (17) Rada po raz pierwszy zatwierdziła te wytyczne w grudniu 2003 r. Zawierają one standardowe sformułowania i wspólne definicje, które mogą być zastosowane w instrumentach prawnych wdrażających sankcje. Przegląd miał miejsce w grudniu 2005 r. (18) Dz.U. C 201 E z 18.8.2005, str. 123. (19) W dniu 23 stycznia 2006 r. stan podpisów i ratyfikacji wśród UE-25 przedstawiał się następująco: podpisano i ratyfikowano (tylko 5 Państw Członkowskich): Dania, Malta, Polska, Szwecja i Zjednoczone Królestwo (jak również państwo kandydujące Chorwacja); podpisano (11 Państw Członkowskich): Austria, Belgia, Cypr, Republika Czeska, Estonia, Finlandia, Francja, Włochy, Luksemburg, Holandia i Hiszpania (a także państwa kandydujące Rumunia i Turcja); nie podpisano ani nie ratyfikowano (9 Państw Członkowskich): Niemcy, Grecja, Węgry, Irlandia, Łotwa, Litwa, Portugalia, Słowacja i Słowenia (jak również państwo kandydujące Bułgaria). (20) Dz.U. C 311 z 9.12.2005, str. 1. (21) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0012.